Εκπομπή του Al Jazeera. Από τη περιγραφή του video στου YouTube:
Καθώς η οικονομική κρίση επιβαρύνει σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα, η χώρα φαίνεται παγιδευμένη σε έναν κύκλο βίας. Όμως, η δυσαρέσκεια για την κακή χρήση της εξουσίας εδώ και πολύ καιρό σιγοβράζει. Έλληνες νέοι μιλούν για το πώς η δολοφονία ενός εφήβου από την αστυνομία άλλαξε τη ζωή τους.
Σήμερα ήρθε ένα ανώνυμο σχόλιο στο blog.
Ανώνυμος είπε…
Τώρα που είναι στην εντατική ο αστυνομικός, θα διαδηλώσετε υπέρ του δημοκράταροι; Δευτέρα, Ιανουάριος 05, 2009 2:18:00 μμ
Το δημοσιεύσαμε στην ανάρτηση που αντιστοιχούσε, αλλά θέλω να βάλω και μια επώνυμη απάντηση.
Ο φαύλος κύκλος της βίας είναι και τα δύο: και φαύλος και κύκλος. Αν δεν βρούμε τρόπο, σαν κοινωνία, να κάνουμε διάλογο, να ακούσουμε, να καταλάβουμε όλες τις πλευρές, καταδικαζόμαστε να νιώθουμε πόνο, να μην μπορούμε να τον εκφράσουμε, να παγιδευόμαστε σε δυναμικές εκδίκησης, και να συγκρίνουμε καταστροφές.
Δεν βοηθά αυτό. Η βία είναι βία, από όπου κι αν προέρχεται. Και όσο κι αν καταλαβαίνω τη δυναμική που δημιουργεί, ούτε την επικροτώ, ούτε τη δέχομαι σαν εργαλείο λύσης σε προβλήματα.
Η σημερινή απόπειρα δολοφονίας του νεαρού αστυνομικού των ΜΑΤ Διαμαντή Μαντζούνη, δεν είναι τίποτε περισσότερο από βούτυρο στο ψωμί, όσων μας θέλουν φοβισμένους, να μην αντιδράμε, να μην παίρνουμε πρωτοβουλίες, να μη βρίσκουμε δημιουργικότερες λύσεις. Τέτοιες ενέργειες αυξάνουν τις μετοχές του Διεθνούς Εμπορίου Φόβου και Τρομοκρατίας, δημιουργούν προϋποθέσεις για καταστολή δικαιωμάτων, και μας πάνε χρόνια πίσω… Ο διάλογος ευπρόσδεκτος.
‘Αν μπορούσαμε να διαβάσουμε τη μυστική ιστορία των εχθρών μας, θα βρίσκαμε μέσα σε κάθε άνθρωπο αρκετή λύπη και δυστυχία, ικανή να αφοπλίσει κάθε εχθρότητα’
Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882), ποιητής και εκπαιδευτικός
Το κυρίαρχο συναίσθημα αυτές τις μέρες είναι πόνος. Ανέκφραστος, κι έτσι εύκολα μετατρέπεται σε οργή και αγανάκτηση. Σε μια κουλτούρα μαθημένη να θεωρεί την έκφραση πόνου αδυναμία, και την έκφραση οργής δύναμη.
Το πεδίο μέσα στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα, είναι μια ατμόσφαιρα έντασης, οικονομικής ανασφάλειας (καταστροφής για πολλούς), αίσθησης οτι τα πράγματα έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Ο φόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η αφορμή, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και όλος ο ανέκφραστος πόνος για τα αδιέξοδα που βιώνει η ελληνική κοινωνία μετατράπηκε σε οργή. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα από το να αγνοήσεις τον πόνο. Γίνεται δηλητήριο και τρωει τα σωθικά. Κι όταν γίνει αυτή η μετατροπή σε αγανάκτηση και οργή, χάνει κάθε ενημερότητα, ψάχνει για εκτόνωση (σε δίκαιους και άδικους), χάνει την ικανότητα να ακούσει, ζητάει εκδίκηση.
Έχουν γραφτεί πολλά αυτές τις μέρες, αναλύσεις, άρθρα, από πολλές οπτικές γωνίες. Μερικές ακόμα θα προσπαθήσω να προσθέσω, αναγνωρίζοντας οτι μέσα σε τόση σύγκρουση και απελπισία, είναι δύσκολο να δει κανείς τη μεγαλύτερη εικόνα.
Οι πρώτες δύο είναι οπτικές που βλέπουν τα δρώμενα σαν μια συνεχή εναλλαγή ρόλων, που όλοι εκπροσωπούμε σε διαφορετικές στιγμές. Και η τρίτη, αυτή που αντιμετωπίζει κάθε εξωτερική σύγκρουση και σαν αντανάκλαση μιας εσωτερικής.
Οπτική 1η
Αν δει κανείς τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων σαν μια συναλλαγή ρόλων, μπορεί να περιγράψει τους ακόλουθους:
Η ισχύς είναι μια δυναμική στη σχέση που δεν αφορά μόνο την κοινωνική ταυτότητα (κυβέρνηση, αστυνομία, πολίτες, κλπ), αλλά και την ιδιαίτερη δυναμική της κάθε στιγμής. Η κυβέρνηση έχει βρεθεί σε θέση ισχύος, από το γεγονός και μόνο ότι είναι κυβέρνηση και δίνει τις διαταγές. Οι διαδηλωτές έχουν βρεθεί σε θέση ισχύος απέναντι σε αστυνομικούς που είχαν εντολές να μην αντιδράσουν ή απέναντι σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να προστατέψουν τα μαγαζιά τους. Η ισχύς αλλάζει χέρια, ανάλογα με τη στιγμή, ανάλογα με τις περιστάσεις. Οι διαδηλωτές έχουν την ισχύ, τη στιγμή που η παρουσία τους στο κέντρο της Αθήνας, στις γειτονιές και στους δρόμους, διαταράσσει την καθημερινότητα των άλλων (για αυτό άλλωστε και γίνονται οι διαδηλώσεις, για αυτή τη στιγμιαία ανακατανομή ισχύος). Προσοχή: άλλο να συζητά κανείς για ρόλους και δυναμική στην επικοινωνία, και άλλο να παίρνει θέση απέναντι σε έναν φόνο (που ποτέ δεν μπορεί να εξισωθεί με το σπάσιμο μιας τζαμαρίας! Αυτά τα δυο δεν μπορούν να εξισωθούν, δεν είναι το ίδιο πράγμα!)
Νομίζω πως ελάχιστοι από εμάς ξέρουμε πως να διαχειριστούμε την ισχύ. Η θέση ισχύος έχει μερικά χαρακτηριστικά, παρόντα για όποιον βρεθεί σε αυτή τη θέση.
Η θέση ισχύος να είναι εθιστική για αυτόν που την έχει, με την έννοια ότι κάνει τον άνθρωπο να νιώθει καλά για τον εαυτό του και να θέλει κι άλλο. Είναι επίσης τυφλωτική. Όχι μόνο χάνουμε την ενημερότητα μας για τη θέση ισχύος που έχουμε, αλλά και την ενημερότητα για το πως αυτή επηρεάζει τους άλλους. Άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση ισχύος συχνά δεν καταλαβαίνουν γιατί οι άλλοι διαμαρτύρονται, ή γιατί υποφέρουν. Νιώθουν τους άλλους ως θύματα, και νιώθουν υπεράνω των προβλημάτων των άλλων. Δεν μπορούν να δουν πως η δική τους συμπεριφορά ισχύος είναι κακοποιητική ή πως συνεισφέρει στη δυσκολία των άλλων ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά, σε περιπτώσεις που έχουμε λιγότερη ισχύ ή καθόλου ισχύ, βλέπουμε ξεκάθαρα αυτή τη διαφορά και τις πονετικές επιδράσεις της.
Το να έχει κανείς ισχύ δεν κάνει κάποιον αναγκαστικά “κακό”. Το να είμαστε ενήμεροι της ισχύος μας, μας προστατεύει από το να τη χρησιμοποιούμε με τρόπο που κακοποιεί τους άλλους. Οι άνθρωποι που είναι ενήμεροι της ισχύος τους ξέρουν ότι η ισχύς μεταβιβάζεται, δεν μοιράζεται. Αν είσαι ενήμερος της θέσης ισχύος και εξουσίας που έχεις, τότε θυμάσαι πως είναι να μην έχεις ισχύ και ξέρεις πως η ασυνείδητη ισχύς μπορεί να πονέσει τους άλλους, να τους εξαγριώσει, να τους στερήσει ελευθερία. Όταν δεις τέτοια σινιάλα, θα τα θεωρήσεις σημαντικό καθρέφτισμα για εσένα και δεν θα κοιτάς τον άλλον αφ’ υψηλού, ή δεν θα τα ξεπερνάς ως ασήμαντες αντιδράσεις του άλλου. Η ενημερότητα και ανάληψη ευθύνης για τη θέση ισχύος συνήθως αποκλιμακώνει τις συγκρούσεις.
Οπτική 2η
Σε ένα άλλο επίπεδο, όλοι (κυβέρνηση, αστυνομία, πολίτες) είναι και καταχραστές ισχύος και θύματα κατάχρησης ισχύος από άλλους, και η σύγκρουση είναι ανάμεσα στην απελπισία και την ελπίδα.
Από τη μια η απελπισία, οτι κάτι μπορεί να αλλάξει. Όλοι είναι ίδιοι, η εξουσία χαλάει τον άνθρωπο, κλπ, κλπ.
Από την άλλη μια διαχρονική αίσθηση ελπίδας, έγνοιας για όλους, πίστη στο μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας, στην ικανότητα να μάθει από τα λάθη της και να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, που να εμπεριέχει όλες τις φωνές, όλες τις απόψεις, και να δίνει δικαίωμα σε όλους να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρα τους.
Ο ρόλος φάντασμα είναι αυτός που θα καταλάβει και την ελπίδα και την απελπισία, αυτος που θα ‘αγκαλιάσουν’ και τα δυο συναισθήματα, και θα ενθαρρύνει δημιουργικότερο διάλογο ανάμεσα στα δύο. Σα να λέμε δηλαδή, ο ρόλος του ‘πρεσβύτερου’ (elder).
Οπτική 3η
Η τρίτη οπτική που λείπει είναι αυτή που βλέπει αυτή την εξωτερική σύγκρουση σαν αντανάκλαση μιας εσωτερικής σύγκρουσης που όλοι κουβαλάμε, και που όλοι οι ρόλοι εκπροσωπούνται.
Πόσες εμπειρίες και πλευρές σου δεν περιθωριοποιείς κάθε μέρα; Πόσα συναισθήματα σου δεν γίνονται πρόσφυγες της καθημερινότητας σου; Πόσες φορές δεν αγνοείς τον πόνο σου, την αντίδραση σου σε κάτι, γιατί δεν ξέρεις να τον εκφράσεις; Πόσες δολοφονίες εσωτερικών εμπειριών δεν γίνονται κάθε μέρα, γιατί δεν ξέρεις πως να εκφραστείς, πως να διεκδικήσεις μια εσωτερική δημοκρατία, έναν εσωτερικό διάλογο; Πόση εσωτερική αστυνόμευση αντέχεις πριν γίνει και η εσωτερική εξέγερση πραγματικότητα;
Χρειαζόμαστε χώρο για διάλογο. Εσωτερικό και εξωτερικό. Μαζί με την κοινωνική δράση, μαζί με της διαδηλώσεις ενάντια στην κατάχρηση εξουσίας (σε όλες της τις μορφές), μαζί με τις μαζώξεις πολιτών στις γειτονιές (που ήδη ξεφύτρωσαν και πολλαπλασιάστηκαν τις τελευταίες μέρες). Διάλογο, για να καταλάβουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους καλύτερα. Πριν συνηθίσουμε τον φόβο και την κρίση. Πριν θεωρήσουμε όλον αυτόν τον πόνο γύρω και μέσα μας αναγκαίο –και ανυπέρβλητο- κακό.
Πηγή: skai.gr
“Χρειάζονται φυτώρια οράματος”
Γράφει ο Κώστας Ράπτης – 21/12/2008
“Κάθε μέρα ακούω και κάτι καινούργιο, είναι συνταρακτική αυτή η περίοδος” ομολογεί η ψυχολόγος και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Συστημικής Θεραπείας Μίνα Τοδούλου-Πολέμη, σπεύδοντας να προκαταλάβει τις επιφυλάξεις μας ως προς την σχέση του επιστημονικού της κλάδου με τα κοινωνικά φαινόμενα. “Ο κόσμος ακόμα θεωρεί την ψυχολογία και την ψυχοθεραπεία ως υπόθεση καθαρά ενδοπροσωπική. Ωστόσο, η εμπειρία μας αλλά και η ιδιαίτερη συστημική μας προσέγγιση μας οδηγεί από τα πρώτα εστιακά μας επίπεδα (το ζευγάρι, την οικογένεια, τη σχολική τάξη) σε ευρύτερα συστήματα, όπως το σχολείο ολόκληρο ή η επιχείρηση ολόκληρη και από εκεί σε ευρύτερες διεργασίες. Διεργασίες οι οποίες περιλαμβάνουν πολλαπλές σχέσεις, ρόλους που μας «κατεβαίνουν» από παλιά, ρόλους καινούργιους που γεννιούνται, πολλαπλές σχέσεις ισχύος (π.χ. στην οικογένεια: άντρας-γυναίκα, γονιός-παιδί), οικονομικές σχέσεις, εντέλει τις αξίες, τις νόρμες και τις προσδοκίες του πολιτισμού μας. Όλα αυτά συναλλάσσονται συνεχώς με μία συμπλοκότητα τεράστια και, σα να μη φτάνει αυτό, αλλάζουν και συνεχώς”.
“Θα ήταν λοιπόν μεγάλο ψέμα αφενός απέναντι στους εαυτούς μας ως θεραπευτές και εκπαιδευτές και αφετέρου απέναντι στους ανθρώπους που προσπαθούμε να υπηρετήσουμε, εάν αγνοήσουμε όλο αυτό το γίγνεσθαι που μας περιβάλλει και ρέει μέσα στην καθημερινότητα και των μικρών οικείων ομάδων. Οι οικείες σχέσεις είναι κατά κάποιον τρόπο θερμόμετρα, καθρέφτες και των ευρύτερων συστημάτων στα οποία μετέχουν”.
Με ποιόν τρόπο “θερμομέτρησαν” τα πρόσφατα γεγονότα τα οικογενειακά σύνολα με τα οποία ασχολείστε; “Είχαμε την ευκαιρία πρόσφατα κατά τη δραματοποίηση μιας οικογένειας στο πλαίσιο μιας θεραπευτικής ομάδας να ζήσουμε τα διλήμματα των ημερών. Αναρωτιόντουσαν οι γονείς: «θα πάμε μαζί με τα παιδιά στη διαδήλωση ή όχι; Θα τα αφήσουμε να πάνε με φίλους τους που τους ξέρουμε ή όχι;» Όσο προχωρούσε αυτού του είδους η συναλλαγή, με εστίαση στο τι πρέπει να κάνουν τα παιδιά, η υποομάδα που υποδυόταν την 16χρονη κόρη της οικογένειας πήγαινε όλο και περισσότερο στη λογική «να το κάψουμε το δέντρο». Το κλίμα άλλαξε όταν οι γονείς, αφού είδαν και απόειδαν ότι δεν πάνε πουθενά, είπαν ότι έπρεπε πρώτα να ανοίξουν κουβέντα μεταξύ τους και να διαμορφώσουν μιαν άποψη που να εκπροσωπεί και τους δύο, αντί ο ένας να ράβει και ο άλλος να ξηλώνει. Διαπίστωσαν όμως ότι δεν ήταν έτοιμοι ούτε για αυτόν τον μεταξύ τους διάλογο. Οπότε τους «γυρίσαμε στον εαυτό τους», όπως λέμε εμείς οι θεραπευτές, δηλ. σε μια συζήτηση του καθενός «με τους πολλούς Γιάννηδες που υπάρχουν μέσα μας», κατά τον Πιραντέλλο. Με βάση ποιο δικό μου όραμα θα τοποθετηθώ στα γεγονότα; Πώς το μεταφράζω σε μια προσωπική ευθύνη;
Το αποτέλεσμα ήταν τελικά να αναδυθούν οι έφηβοι με τελείως άλλο συναίσθημα. Η απόφαση για διαμαρτυρία δεν είχε καταργηθεί – αλλά είχε γίνει διεκδίκηση θέσεων με άποψη για το τι να κτισθεί. Αμέσως, για κάποιον λόγο σχεδόν μαγικό, κάτι τέτοιο καταλαγιάζει τον θυμό και βοηθά στο καταλάγιασμα του θυμού και του απέναντι. Θα έλεγα λοιπόν ότι πέρα από κάθε διαμαρτυρία χρειαζόμαστε φυτώρια καλλιέργειας οράματος”.
Η προσέγγισή σας δείχνει να προκρίνει τη συναίνεση έναντι της σύγκρουσης. Δεν υπάρχουν όμως ζητήματα στα οποία η σύγκρουση να είναι αναγκαία, ζητήματα που να επιλύονται μόνο αν υπάρξει νικητής και ηττημένος; “Εν μέρει συμφωνώ και εν μέρει διαφωνώ. Χρειάζεται να συλλάβουμε μιαν άλλου τύπου σύγκρουση, όπου οι νικητές και οι ηττημένοι δεν θα είναι άνθρωποι, αλλά διεργασίες που αναδεικνύουν ή σκοτώνουν τον άνθρωπο και την ανθρωπιά του. Άλλωστε, η πιο μεγάλη σύγκρουση που βιώνει ένας άνθρωπος είναι, εδώ που τα λέμε, οι εσωτερικές συγκρούσεις: π.χ. το κομμάτι του εαυτού μου που θέλει να καθηλωθεί στο χθες, με εμποδίζει να πάω μπροστά ως άνθρωπος και χρειάζεται να συγκρουσθώ μαζί του. Αντίστοιχα στην κοινωνία, καλούμαστε να συγκρουστούμε με όποια υποδιεργασία μας καθηλώνει σε δομές του παρελθόντος, παρεμποδίζοντας την εξέλιξη. Όμως αυτός που θα πρέπει να νικά είναι η ζωή η ίδια”.
Διακρίνετε ιδιαιτερότητες στη σημερινή νέα γενιά; “Δεν νομίζω ότι τους έχουμε ακούσει επαρκώς τους νέους. Λένε κάτι πολύ καινούργιο. Λ.χ. κάτι που διαπίστωσα και με σόκαρε είναι ότι αυτή η γενιά έχει αντοχή στην έλλειψη εργασιακής σιγουριάς, κάτι που η δική μας γενιά μας δεν είχε. Έχουν μιαν αντοχή, ελπίζω δημιουργική, στο χάος και την ασάφεια – και οι ψυχολόγοι ξέρουμε ότι η αντοχή στο χάος είναι ένδειξη ωριμότητας. Αν προσπαθήσεις πρόωρα να κλείσεις και να τακτοποιήσεις ένα χάος υπάρχει ο κίνδυνος απλώς να επαναφέρεις προηγούμενες δομές”.
Παράγουν οι νέες συνθήκες και νέα ανθρώπινα υποκείμενα; “Τα ανοίγματα της νέας αυτής εποχής μπορούν, αν τα αντέξουμε, να μας δείξουν πολύ ωραιότερους κόσμους. Για παράδειγμα: η γενιά μου ήταν πιο προσανατολισμένη στην ηθική της εργασίας. Τα τωρινά παιδιά (και δεν μιλώ για απρογραμμάτιστα παιδιά) είναι πιο προσανατολισμένα στη φιλία: βλέπεις με πόση λαχτάρα επιδιώκουν να βρεθούν και να μιλήσουν. Εμείς παραμυθιαστήκαμε από τον προσανατολισμό μας προς το «προϊόν» και χάσαμε από διεργασία. Μια καινούργια μάθηση που είχα αυτές τις μέρες ήταν ότι, ενώ εμείς στη γενιά του Πολυτεχνείου αναζητούσαμε τη ρήξη με την προηγούμενη γενιά και έτσι υπηρετούσαμε την αναγκαία αλλαγή (π.χ. στο να φύγουμε από τους καθιερωμένους ρόλους των φύλων), τώρα τα παιδιά περισσότερο αναζητούν βοήθεια και μοίρασμα των ιδεών τους με μας.Υπάρχει ομορφιά σε αυτό και πρόκληση”.
Τι σημαίνει “μοίρασμα” εν προκειμένω; “Μη σταθούμε σε αυτό που λέγεται ότι «τα παιδιά ηγούνται της αλλαγής». Πρέπει βέβαια να μην τα αφήσουμε μόνα τους. Αλλά δική τους δουλειά είναι να ηγηθούν της δικής τους αλλαγής, του δικού τους οράματος, να το αρθρώσουν και να το επικοινωνήσουν σε όλους τους άλλους. Δική μας δουλειά είναι να επανεξετάσουμε και να αρθρώσουμε το δικό μας όραμα και επιπλέον να διαβάσουμε τι λέει αυτή η γενιά – που σημειωτέον δεν είναι μία, αλλά πολλές! Ακούς τα ίδια τα παιδιά να σου λένε ότι άλλοι είναι οι δωδεκάρηδες, άλλοι οι δεκαεπτάρηδες και άλλοι οι εικοσιτριάρηδες – όχι με την έννοια της απλής ηλικιακής διαφοράς, αλλά με την αίσθηση της διαφορετικής γενιάς”. Αλλάζει η γενιά ανά τετραετία; “Δεν είναι απίθανο κάτι τέτοιο, μέσα στη γρήγορη αλλαγή των καιρών μας!”
Για την Μίνα Τοδούλου-Πολέμη η (κάθε) νέα γενιά αναζητά ευκαιρίες ευθύνης, που όταν τις στερείται καταρρακώνεται. “Για να χτιστεί μια λειτουργική συλλογικότητα (γιατί ένα πλήθος μπορεί να είναι και καταπιεστικό ή καταστρεπτικό – και το ζήσαμε αυτό) πρέπει να περάσει από τη στενωπό που λέγεται προσωπική ευθύνη. Ξεφεύγουμε όλοι μας πολύ συχνά από το να «κρατήσουμε τη μπάλα» της προσωπικής μας ευθύνης, «αρπάζοντας τη μπάλα» ενός άλλου ρόλου: δείτε πόσο συχνά γίνεται αυτό στην οικογένεια, όταν π.χ. η μητέρα λέει στο παιδί «έλα να διαβάσουμε, να πάρουμε καλό βαθμό». Το να πάρει ο ένας του άλλου την ευθύνη μας καθιστά όλους παράλυτους”.
“Τελικά ισχύει το απλό αυτό πράγμα που έλεγαν οι παλιοί: «να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία». Αν νιώθεις ότι δεν είσαι χρήσιμος, νιώθεις ότι δεν αξίζεις. Τότε θυμώνεις, και αν τη στιγμή εκείνη σε αρχίσουν και στις συμβολές, τότε καταρρακώνεσαι. Η ευθύνη αφυπνίζει την αξιοπρέπεια, ενεργοποιεί το μεγάλωμα και θέτει τις βάσεις για μια δημιουργική συλλογικότητα. Ίσως για αυτό τα παιδιά μας να είναι τόσο οργισμένα, γιατί τους στερήσαμε την δυνατότητα να είναι χρήσιμα. Άθελά μας, ως μια γενιά που θέλει να «παρέχει», τους στερήσαμε ευκαιρίες ευθύνης που ένα παιδί τις αναζητεί από τη στιγμή που γεννιέται. Τους κλέψαμε τις μπάλες τους”.
Πηγή: womenonly.gr
Το στυλ της διαδήλωσης
“Όπως σε κάθε δραστηριότητα, οι ενδυματολογικές επιλογές σου πρέπει να βασίζονται στις ειδικές απαιτήσεις της περίστασης. Αν σκέφτεσαι να συμμετάσχεις σε διαδήλωση, η ελευθερία κίνησης, η προστασία από τις καιρικές συνθήκες και τα χημικά, όπως και η πρόβλεψη για ενδεχόμενη σύλληψη είναι οι παράμετροι που θα κατευθύνουν όλο το στάιλινγκ.
Ωστόσο, το αυξημένο ενδεχόμενο να φωτογραφηθείς σε ανύποπτη στιγμή, εν δράσει και το πρόσωπο σου να κάνει τον γύρο του κόσμου μέσω των ειδησεογραφικών πρακτορείων είναι ένας ακόμη λόγος για να μπεις στον κόπο να συνδυάσεις την κομψότητα και την πρακτικότητα.
Έτσι, για να μην σπας το κεφάλι σου σε σχέση με το τι είναι όμορφο και ταυτόχρονα κοινωνικά αποδεκτό σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, μελετήσαμε το θέμα σε βάθος και καταλήξαμε στις παρακάτω προτάσεις που σίγουρα θα διευκολύνουν τις επιλογές σου…”
Διαβάστε περισσότερα…
(ευχαριστώ την Σ.Η. για το link)
Πηγή: E-Tipos
Επτά στους δέκα αστυνομικούς που υπηρετούν στην ΕΛ.ΑΣ. ίσως δεν θα έπρεπε να φέρουν όπλο, καταγγέλλουν στελέχη της αλλά και συνδικαλιστές.
Οπως επισημαίνουν, αφενός δεν εκπαιδεύονται όπως προβλέπει ο νόμος και αφετέρου κανείς δεν γνωρίζει την «ψυχική τους κατάσταση», καθώς τα υποχρεωτικά ψυχομετρικά τεστ δεν έχουν γίνει ποτέ συστηματικά λόγω έλλειψης ψυχολόγων αστυνομίας.
Σήμερα, για 50.000 αστυνομικούς σε όλη τη χώρα υπάρχουν μόνο πέντε ψυχολόγοι. Αλλά και αυτοί δεν μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, αφού ποτέ δεν συστάθηκαν οι επιτροπές που θα εξέταζαν την ικανότητα και την επάρκεια των αστυνομικών στη χρήση όπλων.
Αν όλα λειτουργούσαν βάσει των προβλέψεων του νόμου, σήμερα ίσως να ζούσε ο 15χρονος μαθητής. Ο ειδικός φρουρός που πυροβόλησε και σκότωσε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο θα είχε περάσει μέχρι τώρα δύο φορές από ψυχιατρικό έλεγχο και τότε ίσως όλα να ήταν διαφορετικά….
Πηγή: http://spantelaki.blogspot.com/2008/12/blog-post.html
ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ;
Όταν πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια φόρεσα τη στολή του Έλληνα Αστυνομικού, ένοιωσα περήφανος που θα μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω και εγώ κάτι στην κοινωνία.
Να προστατέψω τους συμπολίτες μου, να προσφέρω στσυς συνανθρώπους μου, να εξυπηρετήσω όσους ζητούσαν τη βοήθεια μου.
Σ’ αυτά τα χρόνια δε λέω ότι κατάφερα όλα όσα είχα ονειρευτεί σαν νέος. Πολλές οι αντιξοότητες, σε μια χώρα που όλοι θέλουν η Αστυνομία να επιτελεί με αυστηρότητα και στο ακέραιο το καθήκον της, ΑΛΛΑ στους άλλους . Ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του .
Κατάφερα όμως να διατηρήσω κάτι που με περηφάνια θα κληροδοτούσα στα παιδιά μου:την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΟΥ. Περπατούσα με το κεφάλι ψηλά.
Όμως μεχρι στις 6-12-2008….
Τη μέρα που συνάντησες μια παρέα παιδιών που ανάμεσα τους ίσως ήταν και ο γιος μου . Ίσως πιο πίσω να ήταν και ο γιος σου . Ναι. Σου αντιμίλησαν. Ενδεχομένως να πέταξαν και μια πέτρα. Ίσως και να σε έβρισαν με τον εφηβικό τους τσαμπουκά. Και συ αντί να τους νουθετήσεις ή έστω να φύγεις βρε αδερφέ, ( μήπως ήταν η πρώτη φορά που σε έβρισαν ή μήπως θα ήταν η τελευταία; ) τράβηξες όπλο.
Και πυροβόλησες .
Και σκότωσες.
Ψυχές, ζωές, όνειρα…
Κι αν το παιδί ήταν οργισμένο, σίγουρα δε φταίει αυτό. Μπορεί να φταίμε εμείς οι γονείς, το εκπαιδευτικό σύστημα που καθιστά τους μαθητές τους ποιο σκληρά εργαζόμενους πολίτες, η διάχυτη μυρωδιά της σαπίλας και της σήψης πσυ απλώνεται στη χώρα και που με αποσμητικά προσπαθούμε να καθαρίσουμε και η επιλεκτική ατιμωρησία αποτελεί πλέον κανόνα…και δεν ξέρω τι άλλο.
Όχι όμως ο κάθε 15χρονος.
Τι θα πω στο γιο μου που ντρέπεται να πει πως ο πατέρας του είναι Αστυνομικός ;
ΙΙως θα αντικρίσω τους φίλους του, που με κοιτάζουν πλέον με καχυποψία;
Πως θα πείσω τους συμπολίτες μου να εμπιστεύονται τους Αστυνομικούς και ότι εσύ αποτελείς μια θλιβερή εξαίρεση;
Πως θα γίνω πιστευτός σαν εκφράσω τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του νεαρού;
Γιατί μου πήρες τη αξιοπρέπεια μου;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΕΛΟΣ Ε.Α.Υ.Ν.ΧΑΝΙΩΝ
φωτογραφία από το indymedia
Σάββατο απόγευμα στην Πλατεία Συντάγματος. Κόσμος μαζεμένος, αναμμένα κεριά για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Άντρες των ΜΑΤ παρατεταγμένοι μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, και κόσμος πολύς μπροστά τους. Ήρεμα πράγματα, αλλά σουρεαλιστικό το σκηνικό. Ο κόσμος τους μιλάει, άλλοι με διάθεση για κουβέντα και διάλογο, άλλοι με ειρωνεία. Εκείνοι παγωμένοι, κοιτάνε μπροστά, με σχεδόν απλανές βλέμμα. Σαφής η απαγόρευση να έρθουν σε συναλλαγή με τους διαδηλωτές. Άλλωστε, αν ξεκινήσεις κουβέντα, πως μετά θα ρίξεις δακρυγόνα… Οι άντρες των ΜΑΤ, με μάτια κόκκινα (…από την αϋπνία; …από τα ίδια χημικά που εισπνέουν και οι Αθηναίοι τόσες μέρες; …από την ένταση;), πρόσωπα συνοφρυωμένα. Ο κόσμος μπροστά τους σε κίνηση. Άλλοι χαλαροί, κουβεντιάζουν με τους διπλανούς τους, άλλοι τους μιλάνε ειρωνικά. Και κάποιοι τους αγνοούν, κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Για το τι είναι σωστό, πως πρέπει να γίνει, τι να αλλάξει. Κάποιοι φωνάζουν ‘πολιτικοί, γουρούνια, δολοφόνοι’. Αναρωτήθηκα αν οι άντρες των ΜΑΤ ανακουφίστηκαν, που έστω για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήταν αυτοί ο στόχος.
Σουρεαλιστικό το σκηνικό. Κάτι δεν μου κάθεται καλά, αν όλο αυτό αποδίδεται μόνο στη ‘νεολαία’ και στην ‘αστυνομία’. Σαφώς και πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Σαφώς και η νεολαία έχει δικαίωμα στην ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα όνειρα της. Σαφώς η αστυνομία χρειάζεται εκπαίδευση (ίσως και λίγη λιγότερη εξουσία!).
[Καθώς γράφω αυτές τις σκέψεις το Twitter έχει γεμίσει μηνύματα για τα δρώμενα στο Σύνταγμα και στα Εξάρχεια.ThirdEye3: Prin ligo xekinisan ta mpaxala, epithesi sto at exarhion. Polus kosmos, problepete hamos simera (apo eyewitness) #griots]
Πάλι χαμός θα γίνει… Αύριο λοιπόν θα ακούσουμε, θα διαβάσουμε, θα διαφωνήσουμε, θα συμφωνήσουμε, θα κουβεντιάσουμε. Αλλά μην ξεχνάμε, με τον ίδιο τρόπο που ο ειδικός φρουρός έκανε κατάχρηση ισχύος που δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί -ποια πολιτεία, ποια κοινωνία δίνει όπλα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν πότε να (μην) τα χρησιμοποιούν; – και δολοφονήθηκε ένα παλικαράκι άκαρδα και άδικα, με τον ίδιο τρόπο κι εμείς αποδίδουμε ισχύ σε κάθε εφοριακό, γιατρό, βουλευτή, σε κάθε ‘δόντι’, ‘μέσο’, ‘κονέ’ (ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη), για να μας βολέψει, να μας βοηθήσει, να μας ξελασπώσει, να μας σώσει. Κι εμείς δίνουμε ισχύ σε ανθρώπους που δεν ξέρουν να τη χρησιμοποιούν. Χάνουμε τη δική μας ισχύ, τη δική μας ικανότητα, κυρίως μέσα από την απελπισία οτι μόνοι μας, με την αξία μας, ή απλά με το δικαίωμα μας, δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα.
Οι νέοι (και όχι μόνο) που μαζεύονται στις πορείες, διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, είναι αληθινά πρόσωπα, με τη δική τους ζωή και τη δική τους προσωπική ευθύνη. Το ίδιο και ο κάθε ειδικός φρουρός ή άνδρας των ΜΑΤ (και λοιπών της Ελληνικής Αστυνομίας). Ταυτόχρονα είναι και ρόλοι. Είναι κοινωνικοί ρόλοι που εκφράζουν μια σύγκρουση πολύ βαθύτερη και διαχρονική από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Μην τους αφήνεις μόνους να κουβαλάνε την ευθύνη για τη δική σου ζωή… Πάρε θέση. Ανάλαβε την ευθύνη σου. Δες πως εσύ μέσα από τις πράξεις ή την απραξία σου συμβάλεις σε όλο αυτό. Κάνε κάτι. Οι διαμαρτυρίες και οι συγκεντρώσεις είναι σημαντικές, αλλά δεν αρκούν. Δες τη δική σου ισχύ, τη δική σου εξουσία. Σαν γονιός, σαν σύντροφος, σα φίλος/φίλη, σαν γείτονας, σαν επαγγελματίας, σαν πολίτης, σαν κοινωνικό ον. Πως τη χρησιμοποιείς; Την αξιοποιείς ή απλά την εκμεταλλεύεσαι; Αναγνωρίζεις τη διαφορά ανάμεσα στα δύο. Νιώθεις ταπεινότητα για την ισχύ σου ή της αναθέτεις μόνο το ρόλο της εύκολης λύσης σε προσωπικά σου αδιέξοδα;
Πηγή: Ναυτεμπορική
«Τα παιδιά μας δεν είναι εξαγριωμένα χωρίς λόγο. Τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά την προδοσία της», υπογραμμίζει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε άρθρο του – παρέμβαση υπέρ των νέων. Στο άρθρο του στην εφημερίδα «ο Κόσμος του Επενδυτή» ο Αρχιεπίσκοπος μεταξύ άλλων, επισημαίνει πως «το σύνολο σχεδόν της νέας γενιάς δεν είναι εναντίον των αρχών, των αξιών και των ιδανικών που ενέπνευσαν και έθρεψαν το γένος μας, αλλά εναντίον όλων ημών που τους τα διδάσκουμε και συγχρόνως τα προδίδουμε ανερυθρίαστα και ασύστολα».
«Τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά την προδοσία της», υπογραμμίζει χαρακτηριστικά. Πίσω από τη νεανική εξέγερση ο Αρχιεπίσκοπος διαβλέπει την οικονομική κρίση και τα αξιέξοδα που προκαλεί: «Πώς να ζητήσουμε κατανόηση και θυσίες από τον λαό μας όταν οι εσαεί προτεινόμενες επί δεκαετίες λύσεις επαναλαμβάνουν κυνικά σενάρια μονόπλευρης λιτότητας; Όταν οι περιορισμοί και οι θυσίες επιβάλλονται μονομερώς, εξαιρώντας προκλητικά εκείνους προς τους οποίους θα έπρεπε καταρχήν να απαιτηθεί η συνεισφορά τους στην υπέρβαση της κρίσης;» διερωτάται.
Ας μη την χάσουμε και αυτή την ευκαιρία…
του Γιώργου Μόσχου, Βοηθού Συνήγορου του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού
11.12.08
Τον φετινό Δεκέμβρη οι «Παγκόσμιες Ημέρες» του Παιδιού και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επισκιάστηκαν από την έκφρασης της νεανικής οργής και αγανάκτησης, με αφορμή την δολοφονία του εφήβου από την αστυνομία, στην καρδιά της Αθήνας. Τα γεγονότα και οι εικόνες που ξετυλίχθηκαν μπροστά μας τις τελευταίες ημέρες άγγιξαν αναντίρρητα και την καρδιά του καθενός μας. Και όσο αυτή χτυπά ακόμη με ένταση μέσα μας, όσο ο ξεσηκωμός των νέων παιδιών είναι αισθητός και ορατός, έχουμε ένα λόγο παραπάνω να σταθούμε, εμείς οι ενήλικοι, με περισυλλογή και αυτοκριτική απέναντι στις ευθύνες μας απέναντι στα Παιδιά και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της εποχής μας.
Ειλικρινά, σήμερα νοιώθω την ανάγκη της απολογίας απέναντι στους νέους που ξεχύθηκαν στους δρόμους, για όσα ως κοινωνία αλλά και ως πρόσωπα δεν κάναμε σωστά για τα παιδιά μας. Προβληματίζομαι για το πως θα βρεθούμε στο πλάι τους, πως θα επεξεργαστούμε μαζί τους τα συγκλονιστικά βιώματα αυτών των ημερών και πως θα κινήσουμε για το επόμενο βήμα, παίρνοντας τα μαθήματα που μας δίνουν οι σημερινές περιστάσεις.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις, ότι τα φροντίζουμε και τα ετοιμάζουμε για μια υπεύθυνη ενήλικη ζωή. Από την μια στιγμή στην άλλη όμως τα κάνουμε να νοιώθουν την προδοσία και την αναντιστοιχία λόγων και πραγματικότητας. Τους διδάσκουμε την έννοια του δικαίου, σε μια κοινωνία που το δίκαιο δεν παράγεται από κοινωνικές συναινέσεις, αλλά επιβάλλεται από τους ισχυρούς, με τα δικά τους μέτρα και μέσα. Τους μιλάμε για την αξία της παιδείας και της αναζήτησης της γνώσης, και τους εναποθέτουμε σε ένα απρόσωπο εκπαιδευτικό σύστημα που βασίζεται στους βαθμούς και τις επιδόσεις. Τους μιλάμε για την ποιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων και, μη διαθέτοντας εμείς οι ίδιοι τον χρόνο και τον τρόπο να τα προσεγγίσουμε, τα αφήνουμε να βρούνε μόνα τους την άκρη. Τα πρότυπα που τους παραδίδουμε με το παράδειγμά μας, αλλά και, μέσα από τα μέσα ενημέρωσης, τα πρότυπα της κοινωνίας μας, είναι αυτά που βάζουν πάνω από τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αξίες, την ύλη, το κέρδος, και τη δόξα, με οποιοδήποτε τίμημα και αν κατακτώνται. Τους μιλάμε για την προστασία από την βία και την κακοποίηση και τα αφήνουμε να μεγαλώνουν μέσα στην οικογενειακή βία (λεκτική ή σωματική) χωρίς πραγματική συμπαράσταση και βοήθεια για να ανταπεξέλθουν σε αυτήν. Επιτρέπουμε μάλιστα να γίνει η βία καθημερινό τους θέαμα και βίωμα που ανεβάζει την αδρεναλίνη, μέσα από την τηλεόραση ή τα γήπεδα, μέσα από τους τρόπους που ασκείται η πολιτική ή με αυτούς που λύνουμε τις διαφορές μας. Τους μιλάμε για την κοινωνική ειρήνη, και την ίδια στιγμή αφήνουμε τους φύλακες της τάξης να τους συμπεριφέρονται βάναυσα και να χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα τη βία και τα όπλα τους. Τους λέμε για την αξία του διαλόγου και τους τροφοδοτούμε με άπειρα παραδείγματα έλλειψης επικοινωνίας ή αδιαφορίας για το πώς σκέφτονται. Προτιμάμε να τους διδάσκουμε θεωρίες, παρά να ακούμε με προσοχή την άποψή τους. Τους μιλάμε για την αξία της προσωπικότητας και τους δίνουμε χιλιάδες ερεθίσματα εξευτελισμού της ιδιωτικότητας και της προσωπικής ζωής. Τους λέμε για το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου και της ψυχαγωγίας και τους εγκαταλείπουμε στην διασκέδαση της κατανάλωσης, της επιφανειακής ευδαιμονίας και της εκτόνωσης.
Οικογένειες χωρίς κοινό χρόνο και ατζέντα επικοινωνίας, σχολεία χωρίς περιθώρια συμμετοχής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης, γειτονιές χωρίς εστίες συνάντησης και υποστήριξης στις ανάγκες της παιδικής ηλικίας.
Και το τελικό αποτέλεσμα της αγωγής μας; Πλημμυριζόμαστε από φόβο, γιατί δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τις συνέπειες της κοινωνικής δυσαρμονίας και της προσωπικής μας αδυναμίας, την παιδική άρνηση, τον εφηβικό θυμό, την αμφισβήτηση για τον κόσμο που παραδίδουμε στα παιδιά μας.
Και όμως, μέσα σε όλη αυτή την δυσκολία, μπορεί να χωρέσει η αισιοδοξία.
Η κρίση άλλωστε είναι πάντοτε ευκαιρία. Σήμερα έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη κρίση αλλά και στα χέρια μας μια εξαιρετική ευκαιρία και μια πρόκληση. Σήμερα πρέπει με κάθε τρόπο και κάθε προσωπικό κόστος, να έρθουμε κοντύτερα σε αυτή τη νέα γενιά που ξεσηκώνεται. Να ακούσουμε τα νέα παιδιά, να τα καταλάβουμε, να τους δώσουμε χώρο και να τους καλλιεργήσουμε την εμπιστοσύνη –που τους λείπει- ότι πραγματικά ενδιαφερόμαστε για αυτά. Δεν είναι ώρα για ηθικές διδασκαλίες ούτε για λεκτικές προτροπές του τύπου «μη διαδηλώνετε, μην διαμαρτύρεστε έντονα». Ο σεβασμός στον άλλο, ο σεβασμός στον εαυτό μας, ο σεβασμός στις ηθικές αξίες δεν διδάσκεται, αλλά μεταδίδεται, κατακτιέται μέσα από βιώματα και παραδείγματα.
Ας κάνουμε τις τάξεις του σχολείου μας χώρους ελεύθερης επικοινωνίας και ζύμωσης ιδεών. Ας κάνουμε το χώρο του σπιτιού μας σημείο συνάντησης, διαλόγου, προσπάθειας κατανόησης και σύνθεσης αντιλήψεων.
Από όλους εμάς τους μικρούς, τους απλούς πολίτες, τους γονείς, τους επαγγελματίες, τους συντελεστές της κοινοτικής ζωής, θα πρέπει να ξεκινήσει μια ανατροπή. Μια επανάσταση που αφορά τον άνθρωπο και που περιλαμβάνει τα παιδιά ως πρωταγωνιστές, ως υποκείμενα δικαιωμάτων και άξια του έμπρακτου σεβασμού μας. Ο σημερινός μας πόνος, ας μας δυναμώσει για αυτή την πορεία ανατροπής.
“Η σωτηρία της ανθρωπότητας βρίσκεται στα χέρια των δημιουργικά απροσάρμοστων.”
Martin Luther King, Jr., Strength to Love, 1963
Με όλα αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες, μου ήρθε στο νου αυτή η φράση του MLK, Jr.. Μέσα στην οργή και την αγανάκτηση μου, ψάχνω για αυτό το ‘δημιουργικά’. Μαζί με τις δίκαιες διαδηλώσεις, μαζί με την κατακραυγή ενάντια στη βία, μαζί με την δικαιολογημένη έκρηξη που βλέπω γύρω μου. Ψάχνω απελπισμένα για αυτό το ‘δημιουργικά’. Όχι σα δικαιολογία για να κάτσω στον καναπέ μου και να πω ‘δεν με αφορούν αυτά. Όχι σαν απόρριψη της οργής που εκφράζεται στους δρόμους. Αλλά, μαζί και πέρα από αυτό. Με αίσθηση της προσωπικής ευθύνης, όλων μας, για μια κοινωνία που έμαθε στις απλές εξηγήσεις, στον απλοϊκό διαχωρισμό ‘καλών-κακών’. Μια κοινωνία που μούδιασε το συναίσθημα, αναθέτοντας στους ‘άλλους’ την ευθύνη για τη δική της απελπισία.
(ευχαριστώ την ΣΗ για το link σε αυτό το post)
Πηγή: www.prosopa.com
Στο τέλος της ημέρας: Ο Αλέξης
από τον Άρη Δαβαράκη
Ο Αλέξης λοιπόν, δεκαπέντε χρονών και κάτι, καλό παιδί, καλός μαθητής, τρυφερός, συνεσταλμένος λένε, απο μια οικογένεια αστική με άνεση οικονομική, κάτοικος Π.Ψυχικού, «Μωραϊτάκι» αν κατάλαβα καλά (πήγαινε δηλαδή στη σχολή Μωραϊτη), κατέβηκε του αγίου Νικολάου στην Αθήνα για να βρεί τούς φίλους του και να γιορτάσουν τον Νικόλα που κερνούσε σε κάποιο ζαχαροπλαστείο στα Εξάρχεια. Δέκα λεπτά μάλιστα πρίν τον δολοφονήσει εν ψυχρώ ένας άγνωστός του αστυνομικός, είχε τηλεφωνήσει στην μητέρα του απο το κινητό του (όπου την είχε «αποθηκευμένη» με την ένδειξη «Μαμά»), για να τής πεί «εδω είμαι, είμαι καλά, δεν θ΄αργήσω, φιλιά». Λίγα λεπτά αργότερα δέχτηκε μια σφαίρα στην καρδιά και έπεσε νεκρός. Και μαζί του μια ολόκληρη Ελλάδα πάγωσε και επι μια ολόκληρη μέρα προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται, ενω θυμωμένα παιδιά και, απο δίπλα, επαγγελματίες, συνεργάτες και κολλητάρια του μαφιόζικου αστυνομικού παρακράτους, γνωστοί σε μας απο παλιότερα επεισόδια και βρώμικα κόλπα, καίγανε την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις δημιουργώντας μιαν εικόνα πλήρους χάους που μας έκανε πρώτη είδηση σε όλα τα διεθνή κανάλια, του CNN συμπεριλαμβανομένου, το οποίο μάλιστα κατέληγε στο τέλος του ρεπορτάζ του πως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα «της ψαλίδας που έχει ανοίξει ανησυχητικά ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς στην Ελλάδα».
Τώρα που, μεσάνυχτα της Κυριακής πρός Δευτέρα πιά, κάθομαι να γράψω, έχουν λεχθεί τόσα πολλά στα δελτία ειδήσεων, στα blogs, στα forums, στίς παρέες, στα τηλέφωνα που πήρανε φωτιά, ώστε η εικόνα είναι πιά ξεκάθαρη. Ενας ώριμος άντρας 35 χρονων, πατέρας τριών παιδιών, αστυνομικός στο «καυτό» τμήμα των Εξαρχείων δέκα χρόνια τώρα, έμπειρος δηλαδή και εξοικειωμένος με τίς τοπικές εντάσεις, τσαντίστηκε για κάποιο λόγο με την παρέα του Αλέξη (και του Νικόλα που γιόρταζε) και αφού πήγε και παρκάρησε το περιπολικό παρέα με τον συνάδελφό του, γύρισε με τα πόδια στο ζαχαροπλαστείο, σκοτώσε το παιδί κι΄έστριψε κι΄έφυγε κουλαριστός και στην ψύχρα – όχι μόνος του, παρέα με ακόμα έναν σχιζοφρενή δολοφόνο, τον συνάδελφό του. Αστυνομικοί μιλάμε τώρα αυτοί οι δύο, στην υπηρεσία όλων μας, «για την ασφάλεια και την τάξη», υπερασπιστές τών νόμων και προστάτες των αδυνάτων. Αρρωστοι άνθρωποι που όμως κάπως έχουν ζήσει και απο κάποιους έχουν επηρεαστεί για να διαμορφώσουν τέτοιες προσωπικότητες. Δεν είναι εύκολο να δολοφονήσεις στην ψύχρα ένα παιδάκι, το παιδί σου ενδεχομένως. Πρέπει νάσαι απο πολύ σκληρό υλικό, επεξεργασμένο χρόνια στον κυνισμό και την έπαρση της εξουσίας.
Εν πάσει περιπτώσει το γεγονός συνέβη και για άλλη μια φορά η ανθρώπινη φύση μας άφησε όλους έκπληκτους και πανικόβλητους – με το «που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος». Το ζήτημα όμως δεν σταματάει εδώ. Και ο Φραντζής μας εξέπληξε όταν είδαμε οτι ένας συνάνθρωπός μας μπορούσε να κόψει κομματάκια την όμορφη, νέα, σαν τα κρύα τα νερά γυναίκα του και να την πετάξει σε διάφορους κάδους σκουπιδιών για να εξαφανίσει το πτώμα της. Εχουνε δεί πολλά τα μάτια μας και έχουμε πειστεί παγκοσμίως οτι το πιό άγριο θηρίο είναι αναμφισβήτητα ο άνθρωπος όταν χάσει τον έλεγχο και καταληφθεί απο κάποια ανεξήγητη και σκοτεινή μανία. Η μελαγχολική αυτή αλήθεια επιβεβαιώθηκε απλώς για άλλη μια φορά. Ομως ο δολοφόνος δεν ήταν κάποιος παρανοϊκος, ένα τζάνκι, ένας ψυχοπαθής που γουστάρει να εκτελεί δεκαπεντάχρονους και να στρίβει τη γωνία κουλαριστός. Ηταν αστυνομικός. Και δεν ήταν ένας αστυνομικός. Ηταν δύο αστυνομικοί – άσχετα με το ποιός τράβηξε τη σκανδάλη. Ηταν δύο. Θα μπορούσε ο «συνάδελφος» να τον συνεφέρει, να τού πεί «ελα ρε μεγάλε, με τα παιδάκια μας θα πάμε να τα βάλουμε, άσε το όπλο κάτω σε παρακαλώ αλλοιώς θα σε πυροβολήσω εγω». Οχι, δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Πήγανε ΔΥΟ μαζί και φύγανε, αφού σκοτώσανε το παληκαράκι, πάλι μαζί – σα να μη συνέβαινε τίποτα. Τούς βλέπουμε στο βίντεο που τράβηξε κάποια γειτόνισσα με το κινητό της απο το μπαλκόνι της. Προχωράνε και φεύγουνε χαλαρά. Στ΄αρχίδια τους ο κόσμος όλος. Κάνανε τη δουλειά τους και φεύγουνε με ψηλά το κεφάλι να πάνε πίσω στο περιπολικό.
Δεν πρόκειται λοιπόν για έναν «άγριο», «τσαμπουκά», «τζάμπα μάγκα» και λοιπά. Πρόκειται για δύο αστυνομικούς της Ελληνικής Αστυνομίας που έχουν σώας τα φρένας, οπλοφορούν νομίμως, είναι εκπαιδευμένοι – και ο φόνος ενός παιδιού λίγο τους ενδιαφέρει. Η αφαίρεση ζωής δεν είναι γι’ αυτούς τίποτα το σπουδαίο. Αν περνούσε και στο ντούκου (ποιός ξέρει πόσους δυστυχισμένους μετανάστες χωρίς χαρτιά και δυνατότητα διαμαρτυρίας έχουνε ξεπαστρέψει κάτι τέτοιοι), τότε ούτε που θα το θυμόντουσαν την άλλη μέρα. Η δολοφονία είναι γι’ αυτούς ρουτίνα καθώς φαίνεται. Αλλοιώς δεν εξηγείται. Ρουτίνα και εκτόνωση απο την πολλή φόρτιση που κουβαλάνε λόγω «της κωλοδουλειάς» που κάνουνε.
Μέχρι εδω ας πούμε πως βλέπουμε μια φριχτά κακόγουστη και αδικαιολόγητα βίαιη, δευτεροκλασσάτη Αμερικανιά στο DVD. Το απο δω και πέρα όμως δεν μπορούμε να το βολέψουμε εύκολα με δικαιολογίες όπως «κακιά στιγμή», «τι ήθελε κι΄αυτός ο μικρός στα Εξάρχεια», «θα πρέπει όμως να τούς μίλησαν πολύ άσχημα τα μικρά για να τούς εξοργίσουνε έτσι τους αστυνομικούς». Εχουμε πρόβλημα. Εχουμε θέμα. Περνάμε σε μια άλλη εποχή, θέλουμε δε θέλουμε.
Μπαίνουμε λοιπόν στην εποχή που συνηδητοποιούμε όλοι οτι έχουμε φτιάξει τίς τρείς τελευταίες δεκαετίες, μια κοινωνία εκτρωματική που δεν μπορεί να διακρίνει τίποτε, είναι βαθειά αμόρφωτη (με την ουσιαστική σημασία της λέξεως «μορφώνομαι») και έχει τόσο σαπίσει ώστε αποτελεί πιά μέγιστο πρόβλημα η εξυγίανσή της – λόγω «πολιτικού κόστους». Οι διεφθαρμένοι, οι ανενδοίαστοι, αυτοί που δεν κολλάνε πουθενά και δεν έχουνε ιερό και όσιο, είναι πιά τόσοι πολλοί ώστε ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις εύκολα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πως αυτοί οι «πάρτα όλα» Ελληνες έχουν χωθεί βαθειά μέσα στούς μηχανισμούς, την ίδια τη ραχοκοκαλιά του κράτους, ώστε, τρομάζω που το λέω, κινδυνέυουμε να οδηγηθούμε σ΄έναν νέο, άλλου ήθους φυσικά, εμφύλιο πόλεμο αν αποφασίσουμε να απαλλαγούμε απ΄αυτούς. Είναι παντού χωμένοι και καλά διακλαδωμένοι, ριζωμένοι βαθειά στην παρανομία, το μαύρο χρήμα, το εμπόριο ναρκωτικών (καλά τα λέει ο Τράγκας επ΄αυτού, κι΄ας γκαρίζει και χάνει το δίκηο του), την απόλυτη διαπλοκή και την συνενοχή του «βάστα με να σε βαστώ» που είναι η μόνη απαράβατη «αρχή» του κοινού τους βίου.
Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και εξηγεί κιόλας γιατί έχει μεταμορφωθεί έτσι ο Καραμανλής κι΄έχει πρηστεί και δεν έχει το κουράγιο να σηκώσει ένα τηλέφωνο να μιλήσει με τη μάννα του δολοφονημένου παιδιού που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν το παιδί του. Καλά, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για θέματα ηθικής τάξεως, του αρκούσε να είναι πρωθυπουργός και να τον αγαπάνε, οπότε μοίραζε λεφτά, Τσοβόλα δώστα όλα, και περνούσε ωραία γιατί ήτανε και bon-viveur, του άρεσε η καλοπέραση και οι γκόμενες. Ο Μητσοτάκης και οι τρείς κυβερνήσεις συνεργασίας τι να προλάβουνε, ούτε που το διανοηθηκανε ν΄ανοίξουνε τέτοιες πληγές, είχανε άλλες ορθάνοιχτες. Δεν κάνανε απολύτως τίποτα. Ο Σημίτης κατα βάθος το ονειρευότανε να τούς χώσει όλους αυτούς στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και θα το χαιρότανε κιόλας – αν αυτό ήτανε εφικτό – να τούς εξαφανίσει. Η πρώτη τετραετία του μας έδωσε κάποιες ελπίδες – αλλά με τον Υπουργό Δικαιοσύνης (συγχωρεμένος πιά κι’ αυτός, δεν τον ανασύρω για να στεναχωρεθούμε) να πηγαίνει στα σκυλάδικα και να δηλώνει οτι «εδω, αυτοί είναι οι ναοί του σύγχρονου Ελληνικού πολιτισμού» και τούς στενούς του συνεργάτες όλους να κολυμπάνε στην μαρμίτα ανταγωνιζόμενοι αλλήλους ποιός θα χτίσει το πιό αυθαίρετο αυθαίρετο, κατάλαβε γρήγορα οτι δεν μπορεί να τα βάλει με όλο αυτό το πακεττο του υπόκοσμου που ακόμα μας κυβερνά και, σωστότατα ποιών, συγκεντρώθηκε στα εργα και τούς Ολυμπιακούς και το Ευρωπαϊκό προφίλ μας και τούς άφησε όλους αυτούς τους εγκληματίες να αλωνίζουνε ανεξέλεγκτοι, μέχρι που, φανερά ανακουφισμένος, παρέδωσε την σκυτάλη στον Γιώργο Παπανδρέου.
Αυτά τα δυό παιδιά, Καραμανλής και Παπανδρέου οι νύν, είχανε, το πιστεύω ειλικρινά, τίς καλύτερες προθέσεις. Μπορεί και να τίς έχουνε ακόμα, δεν ξέρω. Φοβάμαι όμως οτι δεν έχουν τίς απαραίτητες δυνάμεις, αλλά και τίς ικανότητες που χρειάζονται για να μας ανασύρουν απο τη λάσπη και να μάς αφήσουν να στεγνώσουμε λίγο απ΄το ΤΟΣΟ σκατό που έχουμε φάει τόσα χρόνια – πρίν πατήσουν το restart για μια πραγματική «επανίδρυση του κρατους», πράγμα που αποτελεί προϋπόθεση για να προχωρήσουμε. Ο Καραμανλής τούς τελευταίους μήνες με έχει φέρει σε πολύ δύσκολη θέση – δεν καταλαβαίνω τι κάνει πιά. Νομίζω οτι και ο ίδιος δεν ξέρει πιά τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει. Απο την ομιλία του στην έκθεση Θεσσαλονίκης και μετά είναι ένας μεταμορφωμένος άνθρωπος. Δεν το αποκλείω να περνάει και κατάθλιψη, να ζορίζεται περισσότερο απ΄όσο αντέχει ανθρώπινα.
Αν ήταν υγιής και διατηρούσε κάποια διάυγεια σήμερα θα είχε πάρει την Νατάσσα και θα είχανε πάει στο σπίτι του παιδιού, να δούνε τούς γονείς, να τούς σφίξουνε το χέρι, να τούς συλληπηθούνε. Θα είχε φωνάξει τίς τηλεοράσεις και θα μας είχε πεί δυό καθαρές κουβέντες – οτι αυτή η αλητεία δεν θα περάσει και οτι η αστυνομία θα απαλλαγεί απο τούς αλήτες της ακόμα και αν αυτό κοστίσει σε ψήφους πανάκριβα. Θα είχε πάει στο υπουργείο Εσωτερικών, θα είχε καλέσει στου Μαξίμου κάθε σχετικό και «υπεύθυνο» αμέσως ή εμμέσως. Και, κυρίως, όσο και αν τον πονούσε θα είχε κάνει δεκτή τουλάχιστον τη μία παραίτηση και θα είχε βρεί τον τρόπο, κοιτάζοντάς μας στα μάτια, να μας καθυσηχάσει και να μας κάνει να νοιώσουμε οτι υπάρχει κρατος και κυβέρνηση και δικαιοσύνη.
Δεν έκανε τίποτα απο όλα αυτά. Κρύφτηκε και εξαφανίστηκε και αυτό θα του κοστίσει πάρα πολύ ακριβά. Στο επόμενο γκάλοπ δεν θα είναι πιά ούτε «καταλληλότερος για πρωθυπουργός» και ο επόμενος πρωθυπουργός θα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, μια εξέλιξη που κανείς δεν θα την φανταζότανε πρίν λίγους μήνες.
Τουλάχιστον να ευχηθούμε, μέσα στο πανελλήνιο πένθος μας και την στεναχώρια, ο επόμενος πρωθυπουργός, όποιος κι΄αν είναι, να αποφασίσει την ρήξη. Μόνο αυτός που θα αποφασίσει την μεγάλη τομή τής απεμπλοκής του Κράτους απο το παρακράτος άπαξ και δια παντός, με όποιο κόστος, θα έχει τον λαό μαζί του ενεργά. Αυτό το έγκλημα που ζήσαμε το Σαββατοκύριακο ας γίνει αφορμή να παρθούν σοβαρές αποφάσεις και να πάψει η πολιτική να είναι το τσιφλίκι αυτών των γελοίων που βλέπω στο κανάλι της Βουλής με ρόζ ή κίτρινες ριγέ γραββάτες και κοστουμάκια απο γυαλιστερό μαύρο ύφασμα. Ας τούς ξεράσουμε επιτέλους και αυτούς και τούς άλλους, τούς εσωτερικούς εχθρούς μας, αυτούς που μας σταματάνε συνεχώς και δεν ολοκληρώνουμε ποτέ το «ένα βήμα μπρός» που μας αξίζει στο κάτω-κάτω.
Με λίγα λόγια ας μην τον ξεχάσουμε ποτέ τον Αλέξη. Ας γίνει η δολοφονία του ένας σταθμός στην σύγχρονη ιστορία μας. Να λέμε κάποτε «πρίν την δολοφονία του Αλέξη» και «μετά την δολοφονία του Αλέξη». Να αλλάξουμε δηλαδή στην μνήμη αυτού του παιδιού, τιμώντας τήν αθωότητά του και το τρυφερό του χαμόγελο που πρέπει να μας ενώσει, να γίνουμε μια γροθιά κόντρα στη φτήνεια, την αμορφωσιά, την χυδαιότητα, τον κυνισμό και το «πάρτα όλα». Νομίζω πως κατα βάθος είμαστε έτοιμοι γι’ αυτη την αναβάθμιση και την ρήξη με τον κακό μας εαυτό που αρκετά πιά επικράτησε, καιρός να πάει απο κεί πούρθε. Για να αρχίσουμε πάλι να χαμογελάμε ο ένας στον άλλον και να παλεύουμε για κάτι καλύτερο, πιό όμορφο, ένα σκαλοπάτι ανεβασμένο.
Μακάρι να μην πάει χαμένη αυτή η ψυχή που στείλαμε στον θάνατο πρίν την ώρα της όλοι εμείς οι σύγχρονοι Ελληνες, οι σκληροί και φτηνοί μπαγαμπόντηδες. Τώρα πια το ξέρουμε πως είμαστε συνένοχοι αν δεν κάνουμε επιτέλους κάτι, αν δεν διαμαρτυρηθούμε, αν δεν απαιτήσουμε αυτά που δικαιούμαστε απο την ίδια μας τη φύση. Δικαιοσύνη. Ισότητα. Μόρφωση.
Και μια κλίμακα αξιών. Γιατί χωρίς αυτήν την σκάλα που οδηγεί τον άνθρωπο «λίγο ψηλότερα», δεν γίνεται τίποτα.
φωτογραφία από το indymedia uk
Πηγή: Ελευθεροτυπία
του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ
Πρωτοβουλία για την αλληλεγγύη και στήριξη της 70χρονης εργαζομένης Χαρίκλειας Ανανιάδου, που από τις 2/11/08 έχει περάσει στην ανεργία λόγω του εμπρησμού του περιπτέρου της κατά τη διάρκεια επεισοδίων μεταξύ νεαρών και ΜΑΤ έξω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, πήρε η Αναρχική Πρωτοβουλία Αθηνών-Κορίνθου-Αχαΐας. Οπως αναφέρουν στην επιστολή τους, που έστειλαν χθες στην «Ε» με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, τα ξημερώματα της Κυριακής 2/11/08 και κατά τη διάρκεια συγκρούσεων νεαρών και ΜΑΤ έξω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η 70χρονη εργαζόμενη Χαρίκλεια Ανανιάδου είδε τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, το περίπτερό της, να καίγεται και να γίνεται στάχτη. «Επειδή είμαστε αντίθετοι σε ενέργειες αδιάκριτης τυφλής βίας ενάντια στην Κρατική Τρομοκρατία και Καταστολή που έχουν αρκετές φορές “παράπλευρες απώλειες” ανάμεσα σε συνανθρώπους μας, που και αυτοί βιώνουν την ίδια καταπίεση και εκμετάλλευση από τις μονάδες βαρβαρότητας του άγριου καπιταλισμού, αποφασίσαμε να ανοίξουμε λογαριασμό οικονομικής ενίσχυσης ώστε να συγκεντρωθούν 10.000 ευρώ για να αγορασθεί νέο περίπτερο και να καλυφθούν οι πρώτες ανάγκες της άνεργης ηλικιωμένης Χαρίκλειας Ανανιάδου που παραμένει στο περιθώριο, με πρόβλημα υγείας και αβοήθητη παρά τις μεγαλόσχημες υποσχέσεις του Ψωμιάδη, της νομαρχίας Θεσσαλονίκης και των παραγόντων της εξουσίας στα ΜΜΕ για δήθεν και μάλιστα “γρήγορη αποκατάστασή της”…» – αναφέρουν στην επιστολή τους και προτρέπουν όποιον νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει αυτή την κίνηση, να καταθέσει στον αριθμό 0026-0221-33-0101271081 (Eurobank) το ποσό που μπορεί.
Ομάδα μαθητών μοιράζει φυλλάδια με αυτό το μήνυμα έξω από το νεκροταφείο του Π.Φαλήρου. Ξεκάθαρη η επιθυμία τους…
“ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι». ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι. Κάνουμε όνειρα – μη σκοτώνετε τα όνειρά μας. Έχουμε ορμή – μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε. Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ.
Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δε βγαίνουν έξω; ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα. ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.”
