φωτογραφία από το indymedia
Σάββατο απόγευμα στην Πλατεία Συντάγματος. Κόσμος μαζεμένος, αναμμένα κεριά για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Άντρες των ΜΑΤ παρατεταγμένοι μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, και κόσμος πολύς μπροστά τους. Ήρεμα πράγματα, αλλά σουρεαλιστικό το σκηνικό. Ο κόσμος τους μιλάει, άλλοι με διάθεση για κουβέντα και διάλογο, άλλοι με ειρωνεία. Εκείνοι παγωμένοι, κοιτάνε μπροστά, με σχεδόν απλανές βλέμμα. Σαφής η απαγόρευση να έρθουν σε συναλλαγή με τους διαδηλωτές. Άλλωστε, αν ξεκινήσεις κουβέντα, πως μετά θα ρίξεις δακρυγόνα… Οι άντρες των ΜΑΤ, με μάτια κόκκινα (…από την αϋπνία; …από τα ίδια χημικά που εισπνέουν και οι Αθηναίοι τόσες μέρες; …από την ένταση;), πρόσωπα συνοφρυωμένα. Ο κόσμος μπροστά τους σε κίνηση. Άλλοι χαλαροί, κουβεντιάζουν με τους διπλανούς τους, άλλοι τους μιλάνε ειρωνικά. Και κάποιοι τους αγνοούν, κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Για το τι είναι σωστό, πως πρέπει να γίνει, τι να αλλάξει. Κάποιοι φωνάζουν ‘πολιτικοί, γουρούνια, δολοφόνοι’. Αναρωτήθηκα αν οι άντρες των ΜΑΤ ανακουφίστηκαν, που έστω για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήταν αυτοί ο στόχος.
Σουρεαλιστικό το σκηνικό. Κάτι δεν μου κάθεται καλά, αν όλο αυτό αποδίδεται μόνο στη ‘νεολαία’ και στην ‘αστυνομία’. Σαφώς και πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Σαφώς και η νεολαία έχει δικαίωμα στην ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα όνειρα της. Σαφώς η αστυνομία χρειάζεται εκπαίδευση (ίσως και λίγη λιγότερη εξουσία!).
[Καθώς γράφω αυτές τις σκέψεις το Twitter έχει γεμίσει μηνύματα για τα δρώμενα στο Σύνταγμα και στα Εξάρχεια.ThirdEye3: Prin ligo xekinisan ta mpaxala, epithesi sto at exarhion. Polus kosmos, problepete hamos simera (apo eyewitness) #griots]
Πάλι χαμός θα γίνει… Αύριο λοιπόν θα ακούσουμε, θα διαβάσουμε, θα διαφωνήσουμε, θα συμφωνήσουμε, θα κουβεντιάσουμε. Αλλά μην ξεχνάμε, με τον ίδιο τρόπο που ο ειδικός φρουρός έκανε κατάχρηση ισχύος που δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί -ποια πολιτεία, ποια κοινωνία δίνει όπλα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν πότε να (μην) τα χρησιμοποιούν; – και δολοφονήθηκε ένα παλικαράκι άκαρδα και άδικα, με τον ίδιο τρόπο κι εμείς αποδίδουμε ισχύ σε κάθε εφοριακό, γιατρό, βουλευτή, σε κάθε ‘δόντι’, ‘μέσο’, ‘κονέ’ (ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη), για να μας βολέψει, να μας βοηθήσει, να μας ξελασπώσει, να μας σώσει. Κι εμείς δίνουμε ισχύ σε ανθρώπους που δεν ξέρουν να τη χρησιμοποιούν. Χάνουμε τη δική μας ισχύ, τη δική μας ικανότητα, κυρίως μέσα από την απελπισία οτι μόνοι μας, με την αξία μας, ή απλά με το δικαίωμα μας, δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα.
Οι νέοι (και όχι μόνο) που μαζεύονται στις πορείες, διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, είναι αληθινά πρόσωπα, με τη δική τους ζωή και τη δική τους προσωπική ευθύνη. Το ίδιο και ο κάθε ειδικός φρουρός ή άνδρας των ΜΑΤ (και λοιπών της Ελληνικής Αστυνομίας). Ταυτόχρονα είναι και ρόλοι. Είναι κοινωνικοί ρόλοι που εκφράζουν μια σύγκρουση πολύ βαθύτερη και διαχρονική από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Μην τους αφήνεις μόνους να κουβαλάνε την ευθύνη για τη δική σου ζωή… Πάρε θέση. Ανάλαβε την ευθύνη σου. Δες πως εσύ μέσα από τις πράξεις ή την απραξία σου συμβάλεις σε όλο αυτό. Κάνε κάτι. Οι διαμαρτυρίες και οι συγκεντρώσεις είναι σημαντικές, αλλά δεν αρκούν. Δες τη δική σου ισχύ, τη δική σου εξουσία. Σαν γονιός, σαν σύντροφος, σα φίλος/φίλη, σαν γείτονας, σαν επαγγελματίας, σαν πολίτης, σαν κοινωνικό ον. Πως τη χρησιμοποιείς; Την αξιοποιείς ή απλά την εκμεταλλεύεσαι; Αναγνωρίζεις τη διαφορά ανάμεσα στα δύο. Νιώθεις ταπεινότητα για την ισχύ σου ή της αναθέτεις μόνο το ρόλο της εύκολης λύσης σε προσωπικά σου αδιέξοδα;