Jan 312016
 

 

to pio kryo kalokairi

Πηγή: Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ

Ένας εργαζόμενος πατέρας, μια εργαζόμενη μητέρα, δυο παιδιά που αναγκάζονται να δουλεύουν για να βγάλουν τα προς το ζην, εγκαταλείπουν τον τόπο τους που έχει γίνει επικίνδυνος, τη ζωή τους που έχει γίνει αβίωτη, τις οικογένειές τους που δεν μπορούν να ακολουθήσουν, για να αρχίσουν μια ζωή που θα τους επιτρέπει να σκέφτονται όχι πια με τη μέρα και τον μήνα, αλλά να σχεδιάσουν το μέλλον τους εν ειρήνη, να δουλέψουν, να σπουδάσουν, να ζήσουν ανάμεσά μας με ίσα δικαιώματα στη συμμετοχή, στη δημοκρατία, στην κοινωνία, στον πολιτισμό. Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικές αφηγήσεις προσφύγων που συναντήσαμε στην Αθήνα και στο Βερολίνο. Ιστορίες τυχαίες, χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις. Διαλέξαμε να τις μετατρέψουμε σε κόμικς για να ξεγελάσουμε τη δραματικότητα χωρίς να χάσουμε τη λεπτομέρεια της αφήγησης. Τα βασικά πρόσωπα των ιστοριών μας είναι άνθρωποι που θα μπορούσαν ίσως να είναι μέλη της οικογένειάς μας, φίλοι μας, γείτονες. Είναι όμως σίγουρα άνθρωποι που στο κοντινό μέλλον θα γίνουν οι συνάνθρωποί μας στις κοινωνίες μας, στους τόπους μας. Ας τους υποδεχτούμε.

Το Παράρτημα Ελλάδας του Ιδρύματος έχει ήδη εκδώσει το βιβλιαράκι Η μετανάστευση στην Ελλάδα: Έντεκα μύθοι και περισσότερες αλήθειες, γραμμένο από την Ελένη Τάκου και τον Βασίλη Παπαστεργίου, το οποίο αποδομεί τους συνήθεις μύθους που κυκλοφορούν και διαδίδονται στην ελληνική κοινωνία. Το κείμενο εκείνο εξετάζει το διάστημα έως και τις αρχές του 2015. Με την απότομη αύξηση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών, θεωρήσαμε αναγκαίο να συμβάλουμε εκ νέου στον δημόσιο διάλογο, με μια έκδοση που στρέφεται σε πραγματικές ιστορίες ανθρώπων. Η έκδοση συμπληρώνεται από ένα λογοτεχνικό κείμενο και δύο μικρά δοκίμια για τη μετανάστευση.

Το κόμικ, όπως και όλες οι εκδόσεις του Ιδρύματος, διατίθεται δωρεάν. Για αντίτυπα, ελάτε σε επαφή με το Παράρτημα Ελλάδας.

Sep 282015
 

12065660_1670444283168506_2081124550903321719_n

Πηγή: δημόσια ανάρτηση του χρήστη fb Yannis Androulidakis

Χθες το βράδυ γυρίσαμε σπίτι από το Σαββατιάτικο ποτό κάπου κοντά στη 1 π.μ. Εξω έριχνε καρέκλες, τραπέζια και τραπεζαρίες -από τη βροχή δεν έβλεπες μπροστά σου. Κάτω από τη μικροσκοπική τέντα του υπαίθριου μανάβικου συνωστίζονταν μια 50αριά πρόσφυγες, ανάμεσά τους πολλές μανάδες με μωρά στην αγκαλιά τους.

Η εξώπορτα στο σπίτι άνοιξε, το νεύμα έγινε και οι πρόσφυγες μπήκαν μέσα. 50 άνθρωποι στα σκαλιά, από την εξώπορτα μέχρι τον ημιόροφο. Εξω από την πόρτα μας μια οικογένεια με μωρά: η μικρή είχε 37,4. Δώσαμε παιδικό ντεπόν και μπανάνες, η Δήμητρα έφτιαξε τοστάκια και η Πέγκυ από δίπλα έπλυνε σταφύλια, βγάλαμε κουβέρτες και μαξιλάρια.

Ξαπλώσαμε, αλλά δεν μας ερχόταν ύπνος. Ωσπου γύρω στις 2:30 διακρίναμε το καρούμπαλο ενός περιπολικού να φωτίζει στο δρόμο και βγήκαμε να δούμε τι συμβαίνει. Ενας χίπστερ, όχι πάνω από 30 χρονών, από τον 4ο είχε καλέσει την αστυνομία για να τους διώξει. Ακούσαμε έκπληκτοι τους αστυνομικούς να του ζητούν να δείξει κατανόηση και να τους αφήσει να ξημερώσουν στην είσοδο λέγοντάς του “Είναι μητέρες με παιδιά, δεν πρόκειται να σας κλέψουν. Σας ζητάμε να αποσύρετε την καταγγελία και αν φοβάστε να κλειδώσετε δύο φορές”. Επέμενε: δεν ήταν δικό του πρόβλημα λέει. Κατεβήκαμε κάτω, κάναμε καβγά. Εφυγε όταν έφυγαν και οι πρόσφυγες. Εμειναν μόνο δύο ή τρεις οικογένειες μπροστά στην πόρτα μας.

Η νύχτα είχε συνέχεια: στην πλατεία έφθασε ένα λεωφορείο της ΕΘΕΛ για να πάρει πρόσφυγες και να τους πάει κάπου κλειστά, χωρίς άδεια από τη διοίκηση. Το οδηγούσε ο Αποστόλης: «Ο προϊστάμενος είναι φασίστας, δε μου έδωσε άδεια να κινήσω το λεωφορείο. Το πήρα μόνος μου και ήρθα. Εδωσε εντολή σύλληψης. Θα πάω τους πρόσφυγες να κοιμηθούν και μετά ας με συλλάβουν». Νέες διαπραγματεύσεις. Ενας – δυο μπάτσοι επιμένουν ότι υπάρχει εντολή σύλληψης και πρέπει να τον πάρουν, οι υπόλοιποι προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Οι πρόσφυγες που διώχθηκαν από την είσοδο στρώνουν τα σλίπι-μπαγκ τους στη βροχή ή καταφεύγουν σε καρέκλες στις καφετέρειες.

Από τηλέφωνα εμφανίζεται στην πλατεία ο υπουργός Μεταφορών. Δεν υπάρχει κάτι κακό να πω: μας ρωτάει τι προτείνουμε, παίρνει τηλέφωνα και ανοίγει το σταθμό της Βικτώριας για να μπουν οι πρόσφυγες. Κάθεται εκεί μέχρι να μπουν οι πρόσφυγες μέσα. Παίρνουμε τον Αποστόλη και φεύγουμε, ο ράμπο που ήθελε να τον συλλάβει φεύγει τσατισμένος σπινιάροντας, ένας μπατσακος μας πλησιάζει απολογητικά: ”Εμείς δεν είμαστε ΜΑΤ. Θελουμε να βοηθήσουμε, το καλό είναι ότι οι εντολές είναι να το δούμε ανθρωπιστικά και αναγκάζονται να προσαρμοστούν και οι άλλοι”.

Καθόμαστε σπίτι με τον Αποστόλη τον οδηγό και καφέ, μέχρι τις 6. Μας λέει πώς πιάσανε πόστα οι Αυτόνομοι Εθνικιστές στο σωματείο και στην ΕΘΕΛ και πώς τους αντιμετωπίζουν. Τι γίνεται με τους κεφαλοκυνηγούς που βγαίνουν σεργιάνι για πρόστιμα και εισιτήρια. Οτι το αμαξοστάσιό του είναι στο Ελληνικό και πάει για ιδωτικοποίηση. Φεύγει κι αποκοιμιόμαστε.

Οταν ξυπνήσαμε ήταν σχεδόν μεσημέρι. Ανοίξαμε την πόρτα. Οι πρόσφυγες που κοιμήθηκαν έξω είχαν φύγει. Πριν φύγουν τακτοποίησαν τα πάντα: ποτήρια, μαξιλάρια, κουβέρτες, ό,τι τους είχαμε δώσει ήταν έξω από την πόρτα μας διπλωμένο.

Οταν θα τελειώσει αυτή η μεγάλη ιστορία με τους πρόσφυγες στη Βικτώρια, θέλω να γράψω κάτι για όλους. Να γράψω για τον ΑμΕΑ από το Γαλάτσι που ήρθε με τον γιο του και τους φίλους του να μοιράσει πίτσες και τον τραμπούκισαν τα καθάρματα του Κακλαμάνη από την ”επιτροπή” του Αγιου Παντελεήμονα. Να γράψω για τη κοπέλα εκείνη, που ήταν δεν ήταν 1.60 ύψος και όρμηξε στον αρχιταμπούκο που θα ταν τριπλάσιός της σε όγκο φωνάζοντας ”Φύγε παλιάνθρωπε, φύγε από την Ελλάδα, άσε μας να τους δώσουμε φαΐ”. Να γράψω για τον φούρνο από πίσω που έρχεται μέρα παρά μέρα και αφήνει δεκάδες μπαγκέτες ψωμί. Για τη συνέλευση της Βικτώριας που οργανώνει τα συσσίτια και φέρνει τους γιατρούς. Για τους γιατρούς που με έψαξαν επειδή κάτι έγραφα εδώ και με ρώταγαν πότε μπορούν να έρθουν. Για τον κόσμο που φέρνει ό,τι νομίζει και ό,τι μπορεί. Για τη Ρούσα, τον Στέλιο και τον Πάνο που φέρνουν τα παιχνίδια τους. Για τη γυναίκα που με αναγνώρισε και μου ζήτησε να πω στο ραδιόφωνο να φέρει ο δήμος χημικές τουαλέτες. Για τη Δήμητρα που έφτιαχνε τα τοστ και φώναζε “άσε ρε τους ανθρώπους να μείνουν, ντροπή σου” στον ρουφιάνο που φώναξε την αστυνομία. Για την Πέγκυ που άνοιξε την πόρτα της για να έχουν πρόσβαση στην τουαλέτα οι πρόσφυγες. Για την Εφη, που πήγε στον ακροδεξιό μανάβη της Βικτώριας και του είπε ότι θέλει μόνο καλά φρούτα και σε χαμηλότερη τιμή γιατί είναι για τους πρόσφυγες. Για τον Αποστόλη που πήρε με το ζόρι το λεωφορείο από το αμαξοστάσιο και ήρθε να μαζέψει τους πρόσφυγες που κάθονταν στη βροχή «κι ας τον συλλάβουν».

Αλλά πιο πολύ, θέλω να γράψω για τη γυναίκα από το Αφγανιστάν, με το παιδί που ανέβαζε πυρετό στη βροχή και το χάιδευε έξω από την πόρτα μου, που όταν ξύπνησε το πρωί θεώρησε απαραίτητο να τακτοποιήσει τις κουβέρτες και τα μαξιλάρια και να μας τα αφήσει πίσω να τα πάρουμε.

Αναρωτιέμαι πόσο κρετίνος πρέπει να είναι ο χίπστερ του 4ου για να νομίζει ότι η κοινωνία κινδυνεύει από αυτή τη γυναίκα και όχι από αυτόν τον ίδιο.

Αλλά δεν αναρωτιέμαι και πολύ. Γιατί όλες αυτές οι μέρες επιβεβαίωσαν ότι ο κόσμος μας είναι γεμάτος υπέροχους ανθρώπους, που στο τέλος θα τον αλλάξουν.

Sep 042015
 

11953009_10208028430971220_2880018479865201436_n

 

(σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου)

Το ναυάγιο στα ανοιχτά της Αλικαρνασσού, και η εικόνα του τρίχρονου νεκρού προφυγόπουλου Αϋλάν , σοκάρει όλη την Ευρώπη και ευαισθητοποιεί όλους τους πολίτες. Την ίδια ημέρα, λες και ήθελε να συνοδεύσει τον μικρό Αϋλάν, φεύγει από τη ζωή ο Παπαστρατής Δήμου, ο «Μπαμπα Νουρ» των προσφύγων, που χρόνια τώρα στην Καλλονή με τους άξιους συντρόφους του στην «Αγκαλιά», πρόσφερε βοήθεια σε χιλιάδες προσφύγων που πέρασαν από το νησί…

Πηγή: www.aplotaria.gr

Κράτα γερά Μυτιλήνη, κράτα γερά…

του Μιχάλη Μπάκα*

Κράτα γερά. Την ώρα που η Σλοβακία δέχεται να υποδεχτεί στο έδαφος της μόλις 100 πρόσφυγες, αλλά μόνο χριστιανούς, τα ίδια λένε Πολωνία και Τσεχία. Στην Ουγγαρία η κυβέρνηση κλείνει τους σιδηροδρομικούς σταθμούς για να μην μεταφερθούν πρόσφυγες με τα τρένα και στη Γερμανία οι φασίστες καίνε δομές φιλοξενίας προσφύγων. Στο Καλέ οι Γάλλοι μπλοκάρουν τη μετάβαση των προσφύγων στη Μεγ Βρετανία, στα σύνορα Ελλάδας – ΠΓΔΜ ξυλοφορτώνουν του δύσμοιρους πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν κάτω από τα συρματοπλέγματα. Την ίδια ώρα, η Μυτιλήνη, η Λέσβος, οριακά αντέχει.

Όλο το νησί έχει γίνει ένας απέραντος προσφυγικός καταυλισμός. Χιλιάδες προσφύγων υπάρχουν παντού, και έρχονται σε απίστευτους αριθμούς καθημερινά. Οι δυο καταυλισμοί προσφύγων ασφυκτιούν, το λιμάνι είναι γεμάτο πρόσφυγες, το ίδιο και όλα τα πάρκα της πόλης. Χιλιάδες προσφύγων σε μια πόλη με δημόσιες τουαλέτες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, σε μια πόλη όπου η αποκομιδή των απορριμμάτων ήταν ούτως ή άλλως προβληματική πόσο μάλλον με χιλιάδες απελπισμένων και εξαντλημένων προσφύγων να περιφέρονται σε αυτή. Παρόλαυτα οι υπηρεσίες του Δήμου μάχονται να κρατήσουν την κατάσταση σε υποφερτά επίπεδα. Ευτυχώς ο Δήμος Λέσβου, σε αντίθεση με αυτόν της Κω, αλλά και της περιφέρειας βορείου Αιγαίου, από την πρώτη στιγμή, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, είναι ενεργός και δεν κρύβεται στην ανάληψη ευθυνών για την επίλυση τους ζητήματος.

Μόνο προχθες κατεγράφησαν 4,000 ψυχές που έφτασαν στη Λέσβο. Τα στατιστικά του Ellis island στην Αμερική δείχνουν ότι το ημερήσιο ρεκόρ εισόδου μεταναστών στις ΗΠΑ σημειώθηκε το 1907 με 11,747 μετανάστες, και ευτυχώς δεν έχουμε φτάσει, ακόμα, αυτά τα νούμερα. Τα στατιστικά στοιχεία όμως σοκάρουν πραγματικά, περίπου 200 χιλιάδες πρόσφυγες μπήκαν στη χώρα μας τους πρώτους 8 μήνες του 2015, περίπου το 50% από αυτούς πέρασαν από τη Λέσβο, 40,000 έφτασαν στη Λέσβο μόνο τον Αύγουστο εκ των οποίων το 70% ήταν πρόσφυγες από τη Συρία. Η Λέσβος έχει γίνει το Ellis island της Ευρώπης, δεχόμενη τον κύριο όγκο προσφύγων από Συρία και Αφγανιστάν, χώρες που πλήττονται από πολέμους, τα όπλα των οποίων εξασφαλίζει η πολεμική βιομηχανία της «γηραιάς» ηπείρου.

Τις τελευταίες ημέρες παντού στην Μυτιλήνη η κατάσταση είναι οριακή, ο κόσμος πιέζεται, οτιδήποτε βγάζει εκτός της καθημερινής του ρουτίνας τον μέσο πολίτη, τον δυσανασχετεί. Το ναυάγιο στα ανοιχτά της Αλικαρνασσού, και η εικόνα του τρίχρονου νεκρού προφυγόπουλου Αϋλάν , σοκάρει όλη την Ευρώπη και ευαισθητοποιεί όλους τους πολίτες. Την ίδια ημέρα, λες και ήθελε να συνοδεύσει τον μικρό Αϋλάν, φεύγει από τη ζωή ο Παπαστρατής Δήμου, ο «Μπαμπα Νουρ» των προσφύγων, που χρόνια τώρα στην Καλλονή με τους άξιους συντρόφους του στην «Αγκαλιά», πρόσφερε βοήθεια σε χιλιάδες προσφύγων που πέρασαν από το νησί. Ο Παπαστρατής, στα τελευταία του λόγια, όπως μας τα μετέφερε ο φίλος Γιώργος Τυρίκος Εργάς, καλεί όλους μας να «Αγαπάτε Αλλήλους. Ο Θεός είναι η αγάπη. Αγαπάτε το ίδιο και χωρίς διακρίσεις όλον τον κόσμο όπως το λέει το καταστατικό της «Αγκαλιάς» που φτιάξαμε. Δηλαδή άσχετα από τη θρησκεία, την εθνικότητα, το φύλο, τη φυλή, τις πολιτικές πεποιθήσεις. Άσχετα από οτιδήποτε αγαπάτε δίχως όρια ο ένας τον άλλο. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι, μόνο έτσι νικάμε τον θάνατο.»

Στο τελευταίο μου κείμενο τον Ιούνιο σημείωνα ότι η Λέσβος μετέχει σε ένα γιγάντιο κοινωνικό «πείραμα» που πρέπει να σταματήσει. Από τότε, δύο μόλις μήνες μετά, τα νούμερα των προσφυγικών ροών μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο, γιγαντώθηκαν, και η Λέσβος οριακά είναι «ζωντανή». Οι αλληλέγγυοι εθελοντές στον Μόλυβο, την Καλλονή και τη Μυτιλήνη παλεύουν σε απίστευτα αντίξοες συνθήκες να μείνουν ενεργοί. Δεκάδες εθελοντές από όλο τον κόσμο επισκέφτηκαν τη Λέσβο για να προσφέρουν βοήθεια στους πρόσφυγες. Δεν ήρθαν να κάνουν διακοπές στο νησί, αλλά να προσφέρουν εθελοντική εργασία. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, η κοινωνία του νησιού έχει περάσει προ πολλού τα όρια της, αλλά ακόμα αντέχει. Το θέμα συζητιέται όπου και να πας, παντού, πολλοί δυσανασχετούν, αλλά ακόμα και κάποιοι που ξεφεύγουν σε σχόλια, εάν συζητήσεις μαζί τους, καταλαβαίνουν ότι πρέπει να σταθούμε στους πρόσφυγες.

Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, μένει σιωπηλή, κάνοντας υπομονή, συμπάσχοντας με το δράμα των προσφύγων. Είναι σίγουρο ότι σε άλλες περιοχές της Ελλάδας ή της Ευρώπης οι κοινωνίες θα αντιδρούσαν πολύ άσχημα, αλλά η Μυτιλήνη της προσφυγιάς και της βαθιάς δημοκρατικής παράδοσης κρατά ακόμα, περιμένοντας επιτέλους την οργάνωση του κράτους, τη βοήθεια της ΕΕ και των διεθνών οργανισμών για τη διαχείριση του ζητήματος. Έτσι, η κοινωνία μας στέκει ακόμα όρθια και αλληλέγγυα, αποτελώντας υπόδειγμα ανθρωπιάς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο….

Κράτα γερά Μυτιλήνη, κράτα γερά..

ΥΓ. Αυτό το τείχος στον Έβρο γιατί το κρατάνε ακόμα όρθιο; Πόσα μωρά θα πρέπει να θρηνήσουμε ακόμα;

* Ο Μιχάλης Μπάκας είναι Περιβαλλοντολόγος, ΜΔΕ στην Περιβαλλοντική Πολιτική και Διαχείριση, Περιφερειακός σύμβουλος Βορείου Αιγαίου με τον Οικολογικό Άνεμο (2013-14), συντονιστής ΠΚ Λέσβου των Οικολόγων Πράσινων.

Jul 182015
 

good day bad day

σήμερα ήταν η χειρότερη μέρα
και μην προσπαθήσεις να με πείσεις ότι
υπάρχει κάτι καλό σε κάθε μέρα
γιατί αν κοιτάξεις καλά
αυτός ο κόσμος είναι ένα πολύ κακό μέρος.
ακόμη κι αν
λίγη καλοσύνη εμφανίζεται που και που
η ικανοποίηση και η ευτυχία δεν διαρκούν.
και δεν είναι αλήθεια ότι
όλα είναι στο νου και στην καρδιά
γιατί
η πραγματική ευτυχία επιτυγχάνεται
μόνο αν το περιβάλλον σου είναι καλό
δεν ισχύει ότι το καλό υπάρχει
πιστεύω ότι θα συμφωνήσεις ότι
πραγματικότητες
δημιουργούν
συμπεριφορές
είναι όλα πέρα από τον έλεγχο μου
και δεν θα με ακούσεις να λέω, ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια ότι
σήμερα ήταν καλή μέρα

(τώρα διάβασε το από κάτω προς τα πάνω)

 Posted by at 16:31  greek (r)evolution  Comments Off on Εξουσιάζομαι από την ικανότητα μου για αλλαγή…
Jul 032015
 

11216252_10153439051797629_4745809314663912926_n

Μέρες αναταραχής και αβεβαιότητας. Για κάποιους στον τόπο μας πρωτόγνωρες, για άλλους γνώριμες εδώ και χρόνια. Ό,τι κι αν αποφασίσεις να ψηφίσεις, κάντο με επίγνωση και ευθύνη. Όλοι κι όλες μαζί ζούμε σε αυτόν τον τόπο, όλοι κι όλες μαζί θα χρειαστεί να τα βγάλουμε πέρα και μετά το δημοψήφισμα. Καλή ψήφο.

Jun 132015
 

varka

Πηγή: www.aplotaria.gr

Ολισθηρό οδόστρωμα

του Ηλία Πιστικού

Γι’ αυτήν την Κυριακή, 14 Ιουνίου, προγραμματίστηκε μια ασυνήθιστη πορεία, ανοιχτή για συμμετοχή. Μια αυτοκινητοπομπή θα διασχίσει το νησί τής Λέσβου, συλλέγοντας από το δρόμο και μεταφέροντας μετανάστες που βαδίζουν από τα σημεία άφιξής τους προς το λιμάνι τής Μυτιλήνης. Η αυτοκινητοπομπή αυτή είναι προσχεδιασμένη παρανομία, μια μαζική ανυπακοή.

Η εικόνα

Τους τελευταίους μήνες, οι αριθμοί των εισερχομένων μεταναστών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα σε όλες τις μεσογειακές χώρες (όποιος υποστηρίζει ότι αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, έχει πλήρη μεσάνυχτα). Αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στη Λέσβο. Πρώτη φορά έχουν καταγραφεί ημερήσιες αφίξεις που υπερβαίνουν τους χίλιους ανθρώπους. Αυτό, μας προκαλεί επιτακτικά να σκεφτούμε ότι κάθε βόμβα, κάθε σφαίρα, όπου και αν κατασκευάζεται, όπου και αν πωλείται, από όπου και αν εκτοξεύεται, προς οπουδήποτε και αν κατευθύνεται, αφήνει και ένα αποτύπωμα εδώ. Το σύστημα που ζούμε, είναι σύστημα διεξάρτησης. Ως αποτέλεσμα, το οδόστρωμα του νησιού εγγράφει μια διαρκή και πυκνή ροή ανθρώπων που κατευθύνεται προς την πόλη τής Μυτιλήνης για να πάρει το καράβι. Ορισμένες λέξεις μπορούν να μας βοηθήσουν να φανταστούμε την εικόνα: γυναίκες, άνδρες, παιδιά, μωρά, αλλά και ηλικιωμένες, είτε κουτσαίνοντας είτε όχι, με ή χωρίς πρησμένα πόδια, άυπνοι για μέρες, με βρεγμένα ρούχα και παπούτσια, κουβαλώντας πείσμα και εξάντληση, σέρνοντας λιγοστά μπαγκάζια ή, καλύτερα, απομεινάρια ενός νοικοκυρεμένου παρελθόντος, θυμίζοντάς μας ότι κανένα νοικοκυριό δεν είναι παντοτινό, και αφετηρία ενός εξίσου επισφαλούς μέλλοντος, στην παρυφή τής ασφάλτου, κατά δεκάδες, απομακρύνονται από τον όλεθρο του “δυτικού αντιτρομοκρατικού πολέμου”, βαδίζοντας προς την ελπίδα τής “εκμετάλλευσης των χωρίς χαρτιά”. Ποια μπορεί να μείνει ασυγκίνητη σ’ αυτό το θέαμα, αν όχι προβληματισμένη και εξοργισμένη γι’ αυτό που προκαλεί αυτό το θέαμα; Ποιος; Σίγουρα, όχι οι κάτοικοι της Λέσβου. Ούτε και οι τουρίστες -τουλάχιστον, όσοι δεν μαντρώθηκαν σε ξενοδοχεία που μοιάζουν περισσότερο με αποστειρωμένες καταναλωτικές βεντούζες, παρά με καταλύματα ανθρώπων.

Ο νόμος

Το σχετικό νομικό πλαίσιο ορίζεται από το αρ. 30 του ν. 4251/2014. Απαγορεύει κυβερνήτες και οδηγούς κάθε είδους μεταφορικού μέσου να μεταφέρουν ανθρώπους που δεν έχουν ταξιδιωτικά έγγραφα, όπως επίσης και τη φιλοξενία. Οι κυρώσεις δεν είναι απλά αυστηρές, αλλά εξαντλητικές. Ο νόμος αφήνει μόνο δύο εξαιρέσεις. Δεν επιβάλλονται κυρώσεις, μόνο σε περιπτώσεις διάσωσης στη θάλασσα και σε περιπτώσεις μεταφοράς ανθρώπων που χρήζουν διεθνούς προστασίας. Ωστόσο, υπό το πρόσχημα της πάταξης της λαθροδιακίνησης μεταναστών, ο νόμος καταφέρνει να καταστείλει θεμελιώδεις πρακτικές αλληλεγγύης. Σύμφωνα με το αρ. 3 (ΙΙ) του ν. 3875/2010, η “λαθραία διακίνηση μεταναστών” ορίζεται ως “επίτευξη παράνομης εισόδου ενός προσώπου σε ένα Κράτος Μέρος, του οποίου το πρόσωπο αυτό δεν είναι υπήκοος ή μόνιμος κάτοικος, με σκοπό την απόκτηση, αμέσως ή εμμέσως, ενός οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους” (η επισήμανση δική μου). Ο 3875 επικυρώνει σχετικό πρωτόκολλο του ΟΗΕ. Να θυμίσω ότι στη σχετική κοινοβουλευτική συζήτηση, το απόγευμα της 26ης Αυγούστου 2010, σωστά ο τότε Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας την καταψήφιση του νόμου από το κόμμα του, επικαλέστηκε την αντίφαση μεταξύ ελευθεριών και κυριαρχίας, καθώς και τις φοβικές στάσεις που ενθαρρύνει το ιδεολόγημα της ασφάλειας. Θα αναφερθώ με πολύ πρακτικούς όρους στον τρόπο με τον οποίο η κρατική παρεμβατικότητα καταστέλλει το δικαίωμα της ζωής στην αλληλεγγύη. Ωστόσο, πριν απ’ αυτό, θα ήθελα να θυμίσω μια λαϊκή σοφία με σαφείς ηθικο-δικαιικές προεκτάσεις: “καλύτερα χίλιοι ένοχοι έξω από τη φυλακή, παρά ένας αθώος μέσα”.

Το ολίσθημα

Να ξεκαθαρίσω ότι καταδικάζω οποιαδήποτε μορφή κερδοσκοπίας. Αλλά το επίδικο, στην ιστορία μας, δεν είναι η κερδοσκοπία. Όχι. Αν ήταν η κερδοσκοπία, τότε θα αρκούσε, νέτα-σκέτα, ένας νόμος που να ποινικοποιεί την κερδοσκοπία αυτή καθαυτήν ή, τουλάχιστον, τη συγκεκριμένη κερδοσκοπία εις βάρος μεταναστών -μα μόνο αυτήν. Ωστόσο, το νομικό πλαίσιο δεν αρκείται σ’ αυτό. Ολισθαίνει ύπουλα και συνειδητά σε ποινικοποίηση πρακτικών που δεν υποβαθμίζονται σε ωφελιμιστικά κίνητρα. Το αν κάποιος μεταφέρει μετανάστες παίρνοντας αμοιβή, δεν συνεπάγεται ότι οποιοσδήποτε μεταφέρει ή φιλοξενεί μετανάστες παίρνει αμοιβή˙ ωστόσο, ουσιαστικά, ο 4251 λέει ακριβώς αυτό. Ενώ η παράνομη διακίνηση ορίζεται από το όφελος, εδώ απονομιμοποιείται η βοήθεια στο δρόμο, η επαφή με τους μετανάστες και με όποιον δεν φέρει ταξιδιωτικά έγγραφα, η αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη. Αντίστροφα από πριν, θα αρνηθώ μια άλλη λαϊκή σοφία: “καίμε τα χλωρά, μαζί με τα ξερά”. Ο 4251 καίει μόνο χλωρά! Στον καπιταλισμό, ουσιαστικά, το επίδικο σπάνια είναι η κερδοσκοπία -αυτή είναι εγγενής στην ιδεολογία του. Το επίδικο είναι ο έλεγχος της ζωής, ως προϋπόθεση της εκμετάλλευσής της. Γι’ αυτό ποινικοποιείται η αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη και καταστέλλονται οι τόποι της: γιατί αποτελεί μια σαφή κατάφαση υπέρ τής ζωής, αποστερημένης από οποιαδήποτε διαχειριστική ταξινόμηση (π.χ. εθνικότητα), μιας ζωής που προηγείται του κράτους και υπερβαίνει τις διαχωριστικές / διαχειριστικές του γραμμές. Σ’ αυτά τα σημεία τριβής, σ’ αυτούς τους τόπους, διακυβεύεται η άεθνη επινοητικότητα των ανθρώπων να χτίζουν εναλλακτικές και αντιστάσεις. Να θυμίσω σε μια αριστερή δημοκρατική κυβέρνηση ότι αυτοί, μεταξύ άλλων, είναι οι τόποι όπου παράγεται προς ενεργοποίηση η δημιουργική έννοια του “λαού” ως προοπτική ταξικής αυτοοργάνωσης (αν και η συγκεκριμένη αυτοοργάνωση μπορεί να μην αγγίζει άμεσα την παραγωγική διαδικασία, με τη στενή οικονομική έννοια, αυτό δεν την καθιστά ασήμαντη). Αυτή η προοπτική δεν επιβάλλεται εκ των άνω˙ ωστόσο, αν μια αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί να βρει τρόπους να επιτρέψει αυτές τις διαδικασίες, να καταφέρει να εγγυηθεί ένα περιβάλλον πολιτικών ευκαιριών εκ των κάτω, τότε τα πρόσημα της “ριζοσπαστικότητας” και της “δημοκρατικότητας” μόνο κατ’ ευφημισμόν μπορούμε να τα επικυρώσουμε.

Το πεδίο

Η εποχή που η εικόνα που περιέγραψα άφηνε φοβικά σαστισμένους τους κατοίκους τής Λέσβου, έχει παρέλθει. Πλέον, μιλάω για τη Λέσβο, η φιγούρα τού μετανάστη είναι ένας κόμβος αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, είναι ο κόμβος όπου επενδύεται η πιθανότητα διάλυσης -ή, τουλάχιστον, ξεθωριάσματος- της έννοια του “ξένου” και, σημαντικό, εδώ διακυβεύονται πολλά: ρατσισμός, εθνικισμός, ακόμη και η δυνατότητα ιδεολογικής συγκράτησης του ναζισμού, πρόβλημα με το οποίο δεν τελειώσαμε. Είναι κόμβος, ακριβώς γιατί ο μετανάστης, ως φιγούρα που αφηγείται τη δική του εμπειρία, είναι πλάνητας, όχι καθηλωμένος σε κάποιο γκέτο ή πίσω από μια περίφραξη. Είναι κόμβος, γιατί η αντιεθνικιστική του σημασία δεν αναδύεται ή ενεργοποιείται ξέχωρα από την επαφή με την αλληλεγγύη. Έτσι, ακριβώς γιατί αυτή η προβολή τής επαφής με το μετανάστη συμπυκνώνει πλήθος στοιχημάτων, δεν πρέπει να παρακωλύεται υπό το πρόσχημα της λαθροδιακίνησης˙ πιο σωστά, ακριβώς γι’ αυτό παρακωλύεται νομικά υπό το πρόσχημα της λαθροδιακίνησης. Σήμερα, πάρα πολλοί άνθρωποι πάνω στο νησί μεταφέρουν μετανάστες -ακόμη και πολλοί τουρίστες. Κάποιοι απ’ αυτούς που έπεσαν σε αστυνομικό μπλόκο, συνελήφθησαν, στιγματίστηκαν, έμπλεξαν γραφειοκρατικά, δίχως κάποια δυνατότητα επιβεβαίωσης κερδοσκοπίας από μέρους των αρχών, παρά μόνο επειδή θέλησαν να έρθουν σε επαφή μ’ αυτούς τους ανθρώπους -εν αγνοία τους ή όχι, κατά παράβαση ενός νόμου, αλλά πάντα προς τιμήν τους. Η εξαίρεση που αναγνωρίζει ο νόμος, δηλαδή για τις περιπτώσεις που χρήζουν διεθνούς προστασίας, είναι αστεία. Δεν χρειάζεται καν να προσφύγω σε σχετικά κείμενα της Ύπατης Αρμοστείας που σκιαγραφούν τις δυσκολίες που έχει η εξακρίβωση αυτής της κατάστασης -παρόλο που δεν πιστεύω ότι εξακριβώνεται αυτή η κατάσταση. Θα αναφέρω το ακόμη πιο στοιχειώδες. Δεν νοείται, για παράδειγμα, για να βοηθήσουμε μια έγκυο που έχει να βαδίσει μερικές δεκάδες χιλιόμετρα, να της ζητάμε πιστοποίηση ιθαγένειας ή να της παίρνουμε συνέντευξη για να δούμε αν “χρήζει διεθνούς προστασίας”, αν είναι μετανάστρια ή πρόσφυγας, σαν η ταυτότητα του πρόσφυγα να είναι το διαβατήριο που διακτινίζει έναν άνθρωπο από μια ζωή ανάξια να βιωθεί σε μια ζωή που αξίζει. Επιπλέον, η εξαίρεση που αναγνωρίζει ο νόμος, μεταφέρει την εξουσία για τη σύλληψη ή μη του οδηγού στη διακριτική ευχέρεια του αστυνομικού που θα τον ελέγξει. Όλοι οι άνθρωποι χρήζουν προστασίας ή, αλλιώς, ο αστυνομικός δεν είναι αυτός που μπορεί να κρίνει αν ο συνεπιβάτης “χρήζει ή δεν χρήζει…”. Έτσι, ο αστυνομικός, είτε συλλαμβάνει τους πάντες είτε, αλλιώς, το κριτήριό του για το αν θα προβεί σε σύλληψη ή όχι δεν μπορεί παρά να είναι άσχετο (η ιδεολογία του, η εμφάνιση του οδηγού κ.ο.κ.). Τέλος, επειδή ακούστηκε και η λύση των δημοτικών λεωφορείων, σε πρακτικό επίπεδο, να πω και το εξής. Τα σημεία και οι ώρες άφιξης των μεταναστών δεν έχουν κάποια τακτικότητα ή σταθερότητα. Μακάρι να μπουν λεωφορεία, θα βοηθήσουν, αλλά μόνο σε περιορισμένο και μερικό βαθμό. Ωστόσο, το ουσιώδες της αυτοκινητοπομπής βρίσκεται αλλού.

Η αυτοκινητοπομπή

Η σημασία τής αυτοκινητοπομπής, λοιπόν, δεν αναγάγεται στο πρακτικό ζήτημα της μεταφοράς των μεταναστών, ασχέτως αν το εμπεριέχει˙ ούτε διεκδικεί να αντικαταστήσει το κράτος στη μεταφορά των μεταναστών προς το λιμάνι. Η αυτοκινητοπομπή, καταφάσκει στο καθολικό δικαίωμα της ζωής στην αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη και επαφή, ενώ αμφισβητεί τον παρεμβατισμό τού τέρατος στο βιόκοσμο και την καθημερινή εμπειρία των ανθρώπων. Διεκδικεί ως αδιαμεσολάβητη, ως γυμνή, τη σχέση ανθρώπου με άνθρωπο. Η αυτοκινητοπομπή, μετατρέπει σε φωνή οργής την αποπνικτική βιωματική ένταση που αναδύεται στην κόψη μεταξύ τιμωρίας τής επαφής και επιθυμίας για επαφή. Έτσι, αγγίζει την πιο ευαίσθητη χορδή τού Κόμματος: την ένταση κυβερνητικής / κινηματικής ταυτότητας. Επιπλέον, δηλώνει κάτι που ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν να συλλάβουν οι τοπικές αρχές: ότι οι μετανάστες δεν είναι η ντροπή που πρέπει να κρύψουμε από τα μάτια ενός αποστειρωμένου τουρισμού˙ αντίθετα, η τουριστική βιομηχανία είναι μια μάστιγα που πρέπει να εκλείψει από το μέλλον μας. Ωστόσο, θα ήμουν εκτός θέματος αν προσέφευγα στην πλούσια βιβλιογραφία που υποστηρίζει την οικονομική -και όχι μόνο- αποτυχία τού συγκεκριμένου τουριστικού μοντέλου. Πέρα, όμως, από την αναπτυξιολογία, καμία Λέσβος δεν είναι ένα αποστειρωμένο κομμάτι γης που έχει να επιδείξει μόνο ούζο και συρτάκι. Συμπυκνώνει, όπως κάθε τόπος με τον ιδιαίτερο τρόπο του, τις αντιφάσεις, τις οδύνες, τις ευκαιρίες, τις ομορφιές και τις ασχήμιες που εγγράφουν επάνω του οι σχέσεις, τα βήματα και οι κόποι των ανθρώπων˙ είναι ένας καθρέφτης που συμπυκνώνει το παγκόσμιο σύστημα διεξάρτησης, έναν καπιταλισμό που δονείται διαρκώς˙ όχι το νεκρό σκηνικό μιας στημένης χορευτικής παράστασης για θατσερικής έμπνευσης τουρίστες. Να, λοιπόν, μια μοναδική ευκαιρία για το βιομηχανοποιημένο τουρισμό να αντικρίσει την πραγματικότητα και, στο πρόσωπο αυτής, την ίδια του την αποστείρωση. Η αποκάλυψη της πραγματικότητας ενός τόπου, δείχνει ειλικρίνια και σεβασμό προς τον επισκέπτη του. Αυτή η σχέση αλλοτριώνεται, όταν ο επισκέπτης ευτελίζεται στη θέση ενός που πληρώνει εισιτήριο για να δει μια καλοστημένη παράσταση.

Το παραπάνω πλαίσιο δεν εκφράζει απαραίτητα τους εμπνευστές τής αυτοκινητοπομπής.
Ο μοναδικός τρόπος να πάψει η λαθροδιακίνηση, είναι να απελευθερωθεί η μετακίνηση.

Jun 082015
 

unnamed

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015, 12μ.

Είναι κοινή διαπίστωση ότι το σύστημα Ψυχικής Υγείας βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης εξαιτίας της εφαρμογής των πολιτικών του μνημονίου. Η κρίση στην Ψυχική Υγεία είχε, φυσικά, ξεκινήσει πολύ πριν την εφαρμογή αυτών των πολιτικών, ως προϊόν του ανολοκλήρωτου και στρεβλού χαρακτήρα της λεγόμενης «Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης», εδώ και 30 χρόνια, της χρόνιας υποχρηματοδότησης του συστήματος και με το κράτος να απεκδύεται διαχρονικά των ευθυνών του για μια δημόσια και δωρεάν Ψυχική Υγεία, κοινοτικά βασισμένη, με κουλτούρα και πρακτικές εναλλακτικές στον εγκλεισμό και με πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία.  Ήταν αυτή την κατάσταση που ήλθε να συναντήσει η εφαρμογή των στυγνών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες οδηγούν το κυρίαρχο σύστημα των υπηρεσιών στην προϊούσα αποστράγγισή του από την  όποια δυνατότητα είχε ποτέ παροχής θεραπευτικών απαντήσεων στις ανάγκες των ψυχικά πασχόντων.

Λίγο πριν τις πρόσφατες εκλογές και στα πλαίσια αυτών των πολιτικών, ήταν επικρεμάμενο το βίαιο κλείσιμο των εναπομεινάντων ψυχιατρείων. Μετά τις εκλογές, η ίδια κατάσταση διάλυσης της Ψυχικής Υγείας παραμένει, διαρκώς επιδεινούμενη λόγω των επιπτώσεων των ήδη ειλημμένων μέτρων, την ίδια στιγμή που η νέα ηγεσία του Υπουργείου Υγείας δεν έχει κάνει, στο διάστημα που υπάρχει, την παραμικρή ανακοίνωση, δήλωση, νύξη για θέματα που αφορούν στην Ψυχική Υγεία. Με μόνη εξαίρεση την δήλωση μετά το τραγικό συμβάν της 17ης Μαίου στο ΨΝΑ, με μιαν ανακοίνωση διεκπεραιωτικού κλεισίματος του όλου ζητήματος.

Είμαστε αντίθετοι στην όποια διαπραγμάτευση με την ΕΕ για απλώς αναβολή της εφαρμογής του συμφώνου «Αντόρ-Λυκουρέτζου», βάσει του οποίου προωθείτο το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων και μια σειρά από άλλα μέτρα, κυρίως λογιστικού χαρακτήρα και όχι στη βάση των αναγκών των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία. Υποστηρίζουμε την οριστική αποδέσμευση και ακύρωση του συμφώνου αυτού και του όποιου τέτοιας φύσης συμφώνου και διεκδικούμε μια σειρά από αιτήματα τα οποία συνδέουν τα μέτρα που πρέπει άμεσα να ληφθούν για την αντιμετώπιση της διαλυτικής κρίσης στην Ψυχική Υγεία, με τον ταυτόχρονο μετασχηματισμό του κυρίαρχου νοσοκομειοκεντρικού και κατασταλτικού συστήματος προς ένα κοινοτικά βασισμένο και ολοκληρωμένο σύστημα Ψυχικής Υγείας.

Ένα κλικ εδώ για να διαβάσεις τα αιτήματα αναλυτικά!

Πηγή: Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση

Jun 072015
 

Respect παπά Στρατή!

παπαστρατής2

Πηγή: lesvosnews.net

Παπά Στρατής: «Το δάκρυ τρέχει ασταμάτητα στη Λέσβο»

Της Γεωργίας Λινάρδου

Ο παπά-Στρατής από την Λέσβο είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ένας πολυσήμαντος ιερέας. Το 2009 δημιούργησε την ΜΚΟ “Αγκαλιά” μετά από δύο χρόνια σκληρής δουλειάς και προσφοράς σε όσους ανθρώπους έφταναν με καραβιές στις ακτές της Λέσβου. Ξεκινάει στις έξι το πρωί και κοιμάται συνήθως στις δύο τα ξημερώματα.

Χθες το βράδυ μια ακόμη καραβιά άφησε 200 με 300 ανθρώπους στο Μόλυβο. «Ανάμεσά τους πολλά ασυνόδευτα γυναίκες σε ενδιαφέρουσα, νήπια και μικρά παιδιά», περιέγραφε ο παπά Στρατής. Μιλάω μαζί του αργά το βράδυ. «Γίνεται χαμός. Ευτυχώς που τρέχει ο κόσμος και βοηθάει και μπορούμε να τους κρατήσουμε όρθιους μέχρι να φτάσουν στη Μυτιλήνη για να συλληφθούν», μου λέει. Η πρώτη αντίδραση είναι να τον ρωτήσω τι χρειάζονται. Μου απαντά: «Τα πάντα. Κόβουμε κούτες από χαρτόνια και τα κάνουμε παπούτσια για να γιατρέψουμε τις πατούσες κι αυτά γίνονται δεκτά με κραυγές χαράς! Χρειαζόμαστε τα πάντα, φόρμες για γυναίκες και άντρες, ξηρά τροφή, πάνες και πράγματα για παιδιά…»
Οι κάτοικοι της Λέσβου τα δίνουν όλα. Καθημερινά. «Παρ’ όλη την φτώχεια και την κρίση, έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό». Από το 2007 μέχρι σήμερα, έχει δει καραβιές και καραβιές, έχει αντικρίσει δυστυχίες και… δυστυχίες.
Πως βλέπετε να πηγαίνουν τα πράγματα;
«Αυτή η ιστορία θα συνεχιστεί. Θα πρέπει να έχουμε τη δύναμη να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να υψώσουμε τα χέρια μας. Να καταλάβουν οι ισχυροί του κόσμου ότι πρέπει να σταματήσουν οι πόλεμοι για να σταματήσουν οι ξεριζωμοί».
Το τελευταίο διάστημα δεν έχει πληθύνει μόνον ο κόσμος που καταφτάνει στις ακτές της Λέσβου. Το θέμα είναι ότι έρχονται όλο και περισσότερες οικογένειες με μικρά παιδιά. «Γυναίκες σε ενδιαφέρουσα, γυναίκες που έχουν χάσει τους άντρες τους. Αν τους δεις θα δεις ότι είναι άνθρωποι που έχουν χάσει την ελπίδα τους για την ζωή», απαντά.
Ο παπά Στρατής όπου πηγαίνει πια, παίρνει μαζί του και τα «μηχανάκια» του οξυγόνου. «Ό,τι υπάρχει στους πνεύμονες», μου λέει, «το έχω». Αλλά, όπως περιγράφει,  είναι άνθρωπος που ποτέ δεν χάνει την ελπίδα του. Αναφέρεται στην κρίση: «Δεν είναι οικονομική. Είναι πρώτα ηθική. Αυτοί που την έφεραν, αυτοί που την δημιούργησαν, αυτοί που πέταξαν το καράβι στην στεριά, δεν πρέπει να μιλούν. Είναι οι καπετάνιοι που έριξαν το καράβι.  Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν όσοι έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα, οι λεηλατητές της γης,  ότι θα πρέπει να σταματήσουν.  Ομως, για να γίνει αυτό θα πρέπει να σηκωθούμε από τους καναπέδες. Εμείς απ’ τα χαμηλά θα πρέπει να υψώσουμε την φωνή μας να την ακούσουν αυτοί που ‘ναι ψηλά. Και μία ζωή να σωθεί, είναι κέρδος».
«Η Ελλάδα δε χάθηκε από τους ξένους»
«Η Ελλάδα δε χάθηκε από τους ξένους, αλλά από τους Ελληνες. Το λέω και το φωνάζω. Χάσαμε τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις μας. Κάναμε σπίτια πολυτελή, αλλά πήγαμε μακριά τις αγκαλιές μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο απέναντί μας είναι άνθρωπος. Είναι πλάσμα του Θεού, έχει πλαστεί από τον ίδιον τον Θεό. Για να αγαπήσουμε τον Θεό, πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσουμε τους Ανθρώπους. Ο Θεός τους έχει τους ανθρώπους αδελφούς. Πως εμείς τους πετάμε στο δρόμο; Δε με ενδιαφέρει εμένα η θρησκεία. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Να είναι άνθρωπος που αγαπάει τον κόσμο».
Οι καθημερινοί… εφιάλτες
«Εχουμε δει κόσμο να τρώει ωμά κολοκύθια από την πείνα. Μητέρες να ουρλιάζουν πάνω από τα άψυχα κορμιά των παιδιών τους. Το δάκρυ να τρέχει ασταμάτητα».
Ρατσισμός;
«Ο κόσμος δεν ξεχωρίζει. Ο κόσμος δεν βλέπει ούτε φίλο, ούτε φυλή, ούτε θρησκεία. Προχθές ήρθε ένας μουσουλμάνος να με ασπαστεί διότι βρήκαμε την γυναίκα και το παιδί του. Η θρησκεία δεν έχει σύνορα. Το θέμα του ρατσισμού στην Ελλάδα είναι οικονομικό. Οταν θα έρθει κάποιος πλούσιος απ’ έξω με κελεμπία με πολλά λεφτά να αγοράσει ένα νησί να φτιάξει ξενοδοχείο, όλοι θα τον υποδεχθούμε με ανοιχτές αγκάλες ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας. Οταν, όμως, βλέπουμε φτωχούς ανθρώπους να έρχονται, μπαίνει μέσα μας ο φόβος κι αρχίζουμε να μουρμουρίζουμε: τι θέλουν αυτοί εδώ;»
 Η 22α Μαΐου ήταν μία από τις δυσκολότερες ημέρες της ζωής του.
Μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου. Βρεθήκαμε με τα μέλη της Αγκαλιάς να διαχειριστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο των μανάδων και των παιδιών του πολέμου. Περίπου στις δέκα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και μία τρεμάμενη γυναικεία φωνή, αφού ζήτησε συγνώμη για την ενόχληση, με πληροφόρησε ότι τρεις γυναίκες με μικρά παιδιά που οι δύο είναι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, έχουν κατασκηνώσει κάπου στην Καλλονή. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν από αυτούς που κατέβαιναν από το Σκαλοχώρι που είχαν στρατοπεδεύσει και είχαν γνωρίσει την αγάπη και την ζεστή αγκαλιά των κατοίκων του χωριού. Αμέσως σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στο μέρος που μου είπαν για να τις βρω και ταυτόχρονα ενημέρωσα τα μέλη της Αγκαλιάς για το πρόβλημα, λέγοντας να φέρουν νερό, γάλα, τοστ, κρουασάν, χυμό για την πρώτη επαφή. Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τις εντοπίσω μέσα σε μία οικοδομή. Δύο νεαρές γυναίκες και μία μεγαλύτερη κάθονταν στη σκιά έχοντας ένα παιδί στην αγκαλιά κι ένα στην κοιλιά!!! Με τον πόνο και την κούραση να καθρεπτίζεται στο πρόσωπο τους. Χαιρέτησα κουνώντας το χέρι και ανταπέδωσαν με τον ίδιον τρόπο. Προσπάθησα να τους πως ότι θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε να νιώσουν ανθρώπινα και να ελπίζουν για καλύτερη μέρα. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι πίσω έχουν αφήσει κι έχουν χάσει τους άνδρες τους μαζί με άλλα παιδιά. Είδα το δάκρυ τους να τρέχει και τους έδωσα να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν λίγο υπομονή και θα προσπαθήσουμε να τους φέρουμε εδώ. Τότε είδα την ελπίδα στο πρόσωπό τους κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη τους. Εκείνη τη στιγμή το ένα παιδί κούνησε το χεράκι του και με χαιρετούσε και λες κατάλαβε τι λέγαμε. Πάνω στην ώρα πλάκωσαν οι ενισχύσεις από τα μέλη της Αγκαλιάς. Γιώργος Τυρίκος Εργάς, Κατερίνα Σελάχα, Ελένη Σελάχα και άρχισαν το έργο της ανασυγκρότησης της ελπίδας και την προσπάθεια να απαλύνουμε τον πόνο της μάνας. Ξεκίνησαν με τρία αυτοκίνητα και πήραν το δρόμο για Σκαλοχώρι, αφού είχαμε πληροφορία ότι κάπου εκεί βρισκόταν το υπόλοιπο γκρουπ. Εγώ παρέμεινα και περίμενα τα αποτελέσματα. Σε κάποια στιγμή βλέπω τη μάνα να χαϊδεύει την κοιλιά της  και τα μάτια να τρέχουν ασταμάτητα. Τα δάκρυα του πόνου της απελπισίας, της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα. Η διπλανή γυναίκα την αγκάλιασε και άρχισαν να κλαίει σχεδόν με αναφιλητά. Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει και ένα μεγάλο γιατί βγήκε από τα βάθη της καρδιάς μου. Μαζί θαρρώ πως δάκρυσε κι αυτή… Εκείνη την στιγμή έφτασαν τα μέλη της Αγκαλιάς  φέρνοντας μαζί τους παιδιά, πατεράδες και κάποιες γυναίκες. Σε λίγο οι οικογένειες ήταν πάλι μαζί. Τώρα το δάκρυ ήταν δάκρυ ανακούφισης και χαράς που φαίνονταν καθαρά στα πρόσωπά τους. Κάποια στιγμή είδα τη μάνα να λέει κάτι στον άνδρα της και να δείχνει προς το μέρος μου. Δεν του έδωσα σημασία. Ομως εντελώς ξαφνικά, είδα το παλικάρι δίπλα στο αυτοκίνητό μου να κάνει μία μεγάλη υπόκλιση, να με ευχαριστεί και πριν καλά καλά το καταλάβω, δέχθηκα μία αγκαλιά κι ένα ευχαριστήριο φιλί αγάπης-δύναμης για να συνεχίσει η Αγκαλιά να προσφέρει στην ανθρώπινη ανάγκη, στον ανθρώπινο πόνο. Ηταν ένας μουσουλμάνος που ασπάστηκε έναν ορθόδοξο παπά, αποδεικνύοντας πως η Αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει θρησκεία και πως η Αγάπη τα πάντα σκεπάζει, τα πάντα ελπίζει.
Υ.Γ., Τα τηλέφωνα του Παπά Στρατή για όποιον θέλει να βοηθήσει είναι: 6945 936 856 και 6936 865 055.
Apr 252015
 

Όμορφα πράγματα από την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και το ΚΕΔΕΠΠ του Πανεπιστημίου Αθηνών

booktitle

Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και το ΚΕΔΕΠΠ του Πανεπιστημίου Αθηνών σας προσκαλούν στην παρουσίαση της έκδοσης:

Οδηγίες προς εκπαιδευτικούς για την καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας και των διακρίσεων εναντίον των Μουσουλμάνων: Η αντιμετώπιση της ισλαμοφοβίας μέσα από την εκπαίδευση

την Τρίτη 28 Απριλίου 2015 και ώρα 7 μ.μ. στο Polis Αrt Café (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα)

Θα μιλήσουν:

Έλλη Βαρχαλαμά, Β΄ Αντιπρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ)

Naim Elgadour, Πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας

Marouane Mohamed, Σύμβουλος για την καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας και των διακρίσεων κατά των Μουσουλμάνων, Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ODIHR/OSCE)

Γιώργος Μόσχος, Συνήγορος του Παιδιού

Την εκδήλωση θα συντονίζει η Θάλεια Δραγώνα, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας, Κέντρο Διαπολιτισμικής Έρευνας και Παιδαγωγικής Παρέμβασης, Τμήμα Ε.Α.Π.Η. του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Χαιρετισμό θa απευθύνει ο Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης Κωστής Παπαιωάννου

Τηλ. επικοινωνίας: 210-7233221 (γραμματεία ΕΕΔΑ), 210-3688513 (γραμματεία ΚΕΔΕΠΠ)

Ένα κλικ εδώ για την πρόσκληση…

Ένα κλικ εδώ για το βιβλίο σε αρχείο pdf…

Η παρούσα έκδοση δημοσιεύτηκε πρόσφατα στα ελληνικά υπό την αιγίδα της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Κέντρου Διαπολιτισμικής Έρευνας και Παιδαγωγικής Παρέμβασης, του Τμήματος Ε.Α.Π.Η. του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρωτοδημοσιεύτηκε το 2011 από το Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΑΣΕ, την UNESCO και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Ο οδηγός περιέχει πλούσιο υλικό αναφοράς, μεθοδολογικές αρχές, στρατηγικές για σχολεία, πηγές και εργαλεία πληροφόρησης.

Apr 092015
 

christopoulos-krisi-coverPR-8ac37d3c

Ένα Πασχαλινό δώρο σήμερα από τον Δημήτρη Χριστόπουλο. Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστήμιου και Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Διαβάζω στο στο site του Χρόνος (online περιοδικό με αφετηρία την Ελλάδα):

Η κρίση των δικαιωμάτων είναι παρακολούθημα της ευρύτερης κρίσης που βιώνει η ελληνική κοινωνία, ενταγμένη σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο, το οποίο τη στιγμή των πρώτων μεγάλων οικονομικών τριγμών μετά τη νομισματική του ένωση έδειξε την αδυναμία του να λειτουργήσει ως πολιτική κοινότητα. Τα συμπτώματα στην Ελλάδα υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι τα πιο ακραία. Μια κοινωνία στην οικονομική κατάσταση της ελληνικής σήμερα, ένα πολιτικό σύστημα με τα συμπτώματα της βαριάς ηθικής απαξίωσης του ελληνικού, μια δημόσια διοίκηση σε κατάσταση συναγερμού –κάποιοι θα λέγανε κατάρρευσης– δεν μπορεί παρά να οδηγούν και στην επισώρευση προβλημάτων στο κράτος δικαίου. Ωστόσο, δεν πρέπει να αποδοθούν όλα στη συγκυρία μετά το 2009: είναι η κρίση που επικάθεται σε μια δεδομένη ιστορική κληρονομιά και σε μια κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα που εντείνει τις ανεπάρκειες στο χώρο των δικαιωμάτων. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας τεκμηριώνει την κρίση των δικαιωμάτων μέσα από παραδείγματα της τρέχουσας επικαιρότητας με τη μέριμνα στρατηγικών για μια βιώσιμη υπέρβασή της.

Διάβασε το βιβλίο με ένα κλικ εδώ (μπορείς επίσης να το «κατεβάσεις» σε αρχείο pdf και να το εκτυπώσεις)

Σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Νεφέλη

Mar 252015
 

Afisa

Πηγή: Συνήγορος του Παιδιού

Ταινίες για την κρίση, φτιαγμένες από παιδιά και νέους!

32 παιδιά και νέοι σε 8 περιοχές της Ευρώπης, έφτιαξαν μικρές ταινίες για το πώς η οικονομική κρίση και η λιτότητα επηρεάζει τη ζωή τους! 20 από αυτές τις ταινίες θα προβληθούν αυτό το Σάββατο 28 Μαρτίου 2015, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Ο David στην Αγγλία αγωνίζεται να επικοινωνήσει αλλά η φωνή του έχει σιγήσει λόγω των περικοπών στη χρηματοδότηση των λογοθεραπειών του. Μια οικογένεια στη Χάγη στηρίζεται σε «τράπεζα τροφίμων» για να αποφύγει την πείνα, ενώ ο Matteo αναγκάζεται να κάνει επιλογές, καθώς η τιμή των σχολικών βιβλίων στην Ιταλία αυξάνεται συνεχώς. Στο Βέλγιο η θέρμανση και ο φωτισμός δεν αποτελούν αυτονόητα αγαθά για πολλές οικογένειες.Ο Youcef περιηγείται στη Μασσαλία με τα δύο πρόσωπα, το «φωτεινό» για τους τουρίστες και το όλο και πιο «σκοτεινό» της ζοφερής πραγματικότητας που βιώνουν τα παιδιά.

Στο πλαίσιο της δράσης του Ευρωπαϊκού Δικτύου Συνηγόρων του Παιδιού «Η λιτότητα δαγκώνει: φωνές παιδιών», μέσα από δημιουργικά εργαστήρια παιδιά και έφηβοι είχαν την ευκαιρία να φτιάξουν τις δικές τους μικρές ταινίες και να εκφράσουν μέσω μουσικής, φωτογραφιών, ήχων, κινουμένων σχεδίων και άλλων τεχνικών, τις απόψεις τους για τις διαφορετικές όψεις των επιπτώσεων της κρίσης στα δικαιώματά τους. Τρεις από τις ταινίες αυτές δημιουργήθηκαν με τη συμμετοχή μαθητών από σχολεία της Αθήνας.

Στόχος του Συνηγόρου του Παιδιού είναι να αναδειχθεί η οπτική των ίδιων των παιδιών στο θέμα της κρίσης, να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη για τις συνέπειες των πολιτικών λιτότητας όσον αφορά τα παιδιά και τους νέους και να βρούμε προτάσεις για την καλύτερη προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών!

Πότε, πού; Σάββατο, 28 Μαρτίου 2015

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος)

Είσοδος ελεύθερη.

Ώρες προβολής: α’ προβολή: 16.30 – 18.00 & β’ προβολή (επανάληψη): 18.30 – 20.00

Θα προβληθούν 20 επιλεγμένες δίλεπτες ταινίες, με διαλείμματα και συζήτηση με το κοινό.

Πληροφορίες – Κρατήσεις θέσεων στα τηλ. 2131306605 & 2131306703 και στο email: cr@synigoros.gr.

 φυλλάδιο της δράσης 

πρόγραμμα προβολών

Mar 192015
 

actionaid

Στις 20 Φεβρουαρίου, η ActionAid πραγματοποίησε ένα κοινωνικό πείραμα στο κέντρο της Αθήνας σε 2 στάσεις λεωφορείου (Συγγρού Φιξ), με θέμα το ρατσισμό. Δυο ηθοποιοί, ο ένας από το Μπαγκλαντές κι ο άλλος από την Ελλάδα, προσποιήθηκαν μια σκηνή φραστικής ρατσιστικής επίθεσης. Οι μη ορατές κάμερες κατέγραψαν τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων που περίμεναν το λεωφορείο. Η συνέχεια επί της οθόνης…

To Κοινωνικό Πείραμα της ActionAid στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού

                           21 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού

Συνεχίζουμε. Ο ρατσισμός είναι ακόμα εδώ κι εμείς συνεχίζουμε την εκστρατεία μας κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Πώς; Αυτή την φορά πραγματοποιούμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα κοινωνικό πείραμα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του ρατσισμού. Τι κάνουμε όταν ένας άνθρωπος δέχεται ρατσιστική επίθεση.

Στις 20 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήσαμε ένα κοινωνικό πείραμα στο κέντρο της Αθήνας σε 2 στάσεις λεωφορείου (Συγγρού Φιξ), με θέμα το ρατσισμό. Δύο ηθοποιοί, ο ένας από το Μπαγκλαντές κι ο άλλος από την Ελλάδα, προσποιήθηκαν μια σκηνή φραστικής ρατσιστικής επίθεσης. Οι κάμερες κατέγραψαν τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων που περίμεναν το λεωφορείο.

Στο περιστατικό ο ηθοποιός από το Μπαγκλαντές κάθεται στο παγκάκι της στάσης και ο ηθοποιός από την Ελλάδα ενοχλείται και του επιτίθεται φραστικά. Περισσότερα από 200 άτομα παρακολούθησαν τη σκηνή, η οποία επαναλήφθηκε 22 φορές σε 8 ώρες μπροστά σε διαφορετικούς κάθε φορά παρευρισκομένους.

Τα αποτελέσματα λένε ένα δυνατό ΟΧΙ στο ρατσισμό: 4 φορές ο κόσμος αδιαφόρησε, 2 φορές τάθηκε υπέρ της ρατσιστικής συμπεριφοράς, αλλά 15 φορές ο κόσμος στη στάση υπερασπίστηκε τον άνθρωπο που δέχτηκε τη ρατσιστική επίθεση και μια φορά παρατηρήθηκαν συγχρόνως οι δύο αντιδράσεις.  Μαζί, είμαστε δυνατότεροι απέναντι στο ρατσισμό, ας πάρουμε όλοι θέση.

«Ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς και τελειώνει από εμάς. Ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να σταθούμε απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που τον υφίστανται. Σε όλες τις δράσεις της ActionAid, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί τον κύριο πυλώνας της δουλειάς μας. Για περισσότερα από 40 χρόνια είμαστε υπέρ των πιο φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων, των ανθρώπων που υφίστανται διακρίσεις. Ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους. Δεν θα μπορούσαμε να σιωπήσουμε μπροστά στα φαινόμενα ρατσισμού στη χώρα μας» δήλωσε ο Γεράσιμος Κουβαράς, Γενικός Διευθυντής της ActionAid Ελλάς.

Mar 102015
 

afisa

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Εκδήλωση για την κατασκευή της επικινδυνότητας το Σάββατο

«Η κοινωνική κατασκευή της επικινδυνότητας και οι δομές “υψίστης ασφαλείας”» είναι το θέμα της επίκαιρης συζήτησης που διοργανώνει το Σάββατο η Πρωτοβουλία για ένα πολύμορφο κίνημα στην ψυχική υγεία με τη συμμετοχή ειδικών αλλά και “πρωταγωνιστών” κρατουμένων και ασθενών. Η εκδήλωση θα γίνει στο κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών (Προπύλαια, αίθουσα Δρακόπουλου) από τις 9 το πρωί.

«Όλο και πιο συχνά σε πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, στα κεντρικά δελτία των ειδήσεων, στον πολιτικό και δικαστικό λόγο αρθρώνεται η λέξη ‘επικινδυνότητα’ και τα παράγωγα της. Την τελευταία διετία έχει επανέλθει πιο ηχηρά από ποτέ ένας λόγος που φαίνεται να στοχοποιεί ως εν δυνάμει επικίνδυνες διάφορες κοινωνικές ομάδες με το πρόσχημα ότι αποτελούν ‘δημόσιο κίνδυνο’».

«Ειδικότερα στο χώρο της ψυχικής υγείας έχει αναζωπυρωθεί μια συζήτηση που στοχεύει στο να επαναφέρει το ζήτημα του επικίνδυνου ‘ψυχασθενή’ ταυτοποιώντας ανθρώπους που φέρουν συγκεκριμένες διαγνώσεις ως ‘εν δυνάμει επικίνδυνους’. Με φόντο την κατάρρευση κάθε ίχνους κοινωνικής πρόνοιας και φροντίδας, παράλληλα με μια διαρκώς επιδεινούμενη εξαθλίωση των ζωών μας και απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας οικοδομείται ένα κράτος ασφάλειας. Όμως είναι πλέον γνωστό ότι στο νεοφιλελευθερισμό η ασφάλεια εξαγοράζεται με τη στέρηση της ελευθερίας μας και το προσφερόμενο από τους κρατικούς θεσμούς αίσθημα ασφάλειας εξαργυρώνεται με περιορισμό, εγκλεισμό και κοινωνικό αποκλεισμό” αναφέρει στην πρόσκλησή της η Πρωτοβουλία που θέτει μια προοπτική συνάντησης των κοινωνικών κινημάτων ορίζοντας ως κοινό τόπο την ψυχική υγεία».

Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι ενότητες που θα συζητηθούν είναι:

  • Η Επικινδυνότητα και το Δικαστικό Ψυχιατρείο” με ομιλητές τους Αφροδίτη Κουκουτσάκη, Θόδωρο Μεγαλοοικονόμου, Γιάννη Αλεξάκη.
  • Η διαρκής παραβίαση των δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, των τοξικοεξαρτημένων, των οροθετικών (αναγκαστική νοσηλεία κλπ) στην οποία θα μιλήσουν οι Γ. Κοκκινάκος, Βάσω, Λεμονιά, Ντία Κ, Μανώλης Κριτσωτάκης, Δέσποινα Δημητριάδου, Νίνα Κατσαρού, Χριστόφορος Παπαδάκης, Δάφνη, Γιώργος, Στάθης, Διονυσία.
  • Το «κράτος ασφάλειας», μέσα από τα κέντρα κράτησης και τις φυλακές τύπου Γ. με τοποθετήσεις από τους Γιώτα Μασουρίδου, Βίκυ Μαγκλάρα, Aboul Hossein, Sakibul Islam Riaz, Amar Sadik.

Δίνοντας ψήγματα του προβληματισμού της καθώς εντείνονται οι συζητήσεις για την ίδρυση ενός ειδικού ψυχιατρείου (δικαστικού ψυχιατρείου) ή σε άλλες περιπτώσεις η θέσπιση της υποχρεωτικής κατ’ οίκον νοσηλείας για ‘ασθενείς’ για τους  οποίους η ‘επικινδυνότητα’ τους  αξιολογείται αυξημένη η Πρωτοβουλία αναφέρει:

«Πέρα από το γεγονός ότι πολλοί και πολλές από εμάς έχουμε άμεσα ή έμμεσα εμπλακεί με σχετικούς θεσμούς, πιστεύουμε ότι η υγεία και ειδικότερα η ψυχική μας υγεία δεν αφορά, ή τουλάχιστον δεν αφορά μόνο, τις γνώσεις κάποιου εξειδικευμένου επαγγελματία αλλά αποτελεί ένα μείζον κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα. (…). Όμως, καθώς σήμερα τα όρια ανάμεσα στον κοινωνικό αποκλεισμό και τον εγκλεισμό είναι πολύ λεπτά, όσο περισσότερο βαθαίνει ο αποκλεισμός, τόσο περισσότερο τα αποκλεισμένα άτομα κινδυνεύουν να καταλήγουν πιο συχνά (ή εκ νέου) στον εγκλεισμό».

Και εξηγεί τους λόγους αυτής της συζήτησης: «Σήμερα, που πολλοί πανηγυρίζουν για το κλείσιμο των ψυχιατρείων, η αναζήτηση των σχεσιακών εκείνων διεργασιών που ενδέχεται να παράγουν έναν κίνδυνο τείνουν να αποσιωπούνται ενώ τα όρια του ψυχιατρικού ασύλου επεκτείνονται επικίνδυνα μέσα στην κοινότητα και γίνονται λιγότερο ευδιάκριτα. Γιατί σε αυτό ακριβώς το θόλωμα των ορίων ίσως να κρύβεται ένας από τους πολλούς κινδύνους της κυρίαρχης αφήγησης για την υγεία μας και την ασφάλειά μας. Προφανώς οι κίνδυνοι είναι πολλοί περισσότεροι, όπως και οι φόβοι που μας προκαλούν.  Οι οροθετικές γυναίκες τον Απρίλιο του 2012 παραμονές των εκλογών το ζήσανε και το ζούνε καθημερινά, το ίδιο και οι πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης. Στην ίδια λογική ευθυγραμμίζεται, κατά την άποψή μας, και η θέσπιση φυλακών τύπου γ, για τους κρατούμενους ‘ειδικής κατηγορίας και εξέχουσας επικινδυνότητας’, όπου οι κρατούμενοι θα βιώνουν μια φυλακή μέσα στη φυλακή. Με αυτά κατά νου διοργανώνουμε δημόσια εκδήλωση με θέμα την ‘επικινδυνότητα’. Σας καλούμε να συμμετάσχετε στη συζήτηση είτε προσωπικά είτε συλλογικά, να συνεισφέρετε ιδέες και προτάσεις σε μια ζωντανή συζήτηση για μια κοινωνία χωρίς περιφράξεις και κοινωνικούς αποκλεισμούς».

 

Dec 232014
 

change

Αν δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξέ το.
Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε τη στάση σου.
Μην παραπονιέσαι.
Maya Angelou (συγγραφέας/ποιήτρια)

Σε λίγες μέρες φεύγει το 2014. Κάποια πράγματα άλλαξαν, άλλα όχι. Η κρίση παραμένει, πολλά γκρεμίζονται γύρω μας, αλλά και η αλληλεγγύη αυξάνεται. Ευχή μας για τη χρονιά που έρχεται είναι ο καθένας και η καθεμιά να δει τις αλλαγές που επιθυμεί, να συνεχίσει να υποστηρίζει τα όνειρα για τη ζωή, να συνεχίσει να παλεύει για μια ζωή καλύτερη για όλους.

Dec 102014
 

anasa

Ξεκίνα να κλίνεις το ρήμα, κάνε πρόβες στο καθρέφτη ή δημόσια, ποτέ δεν είναι αργά:
υπερασπίζω
υπερασπίζεις
υπερασπίζει
υπερασπίζομε / υπερασπίζουμε υπερασπίζομεν (λόγ.)
υπερασπίζετε
υπερασπίζουν
υπερασπίζουνε

Τις τελευταίες μέρες έμοιαζαν αδιέξοδα τα πράγματα. Δοκιμάστηκε η δημοκρατία και η ανθρωπιά. Τελευταία (;) στιγμή άλλαξε η πορεία. Η φίλη και συνάδελφος Ελένη Χουβαρδά ποστάρισε στο fb το παραπάνω κείμενο («Ξεκίνα να κλίνεις το ρήμα…»). Έμεινα να το κοιτάω για πολλή ώρα, να το διαβάζω ξανά και ξανά. Να αναρωτιέμαι για το αν, τι και πώς υπερασπίζομαι – άλλοτε άγαρμπα, άλλοτε στοχευμένα, μονόπλευρα, άλλοτε με το νου σε ολόκληρη την κοινότητα. Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας…