Sep 202023
 

 Posted by at 14:39  βιβλία, ψυχική υγεία  Comments Off on «Οδηγός για ψυχοθεραπευτές. Διευκολύνοντας συζητήσεις με θεραπευόμενους που παίρνουν συνταγογραφούμενα ψυχιατρικά φάρμακα ή αποσύρονται από αυτά»
Jun 012023
 

Η Ελληνοαμερικανική Ένωση παρουσιάζει στo πλαίσιo του Athens Pride 2023 την προβολή του αμερικανικού βραβευμένου ντοκιμαντέρ “Cured” (2020, 80’) των Bennett Singer, Patrick Sammon. Η ταινία προβάλλεται την Πέμπτη 8 Ιουνίου, 19.00 με ελεύθερη είσοδο για το κοινό στο θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Αθήνα).

Το ντοκιμαντέρ περιγράφει τις κινητοποιήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας για να αφαιρεθεί η ομοφυλοφιλία από τις λίστες των ψυχικών διαταραχών του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM). Όταν επιτεύχθηκε αυτό, το 1973, μετά από έναν σκληρό αγώνα Δαυίδ εναντίον Γολιάθ, ήταν ένα μεγάλο βήμα για τη διεκδίκηση των ίσων δικαιωμάτων.

Η ταινία έχει λάβει τα βραβεία:

Βραβείο Κοινού για Καλύτερο Ντοκιμαντέρ, Frameline San Francisco International LGBTQ+ Film Festival 2020

  • Βραβείο Κοινού για Καλύτερο Ντοκιμαντέρ, NewFest: The New York LGBTQ Film Festival 2020
  • Βραβείο Κοινού για Καλύτερο Ντοκιμαντέρ, ImageOut: The Rochester LGBT Film Festival 2020
  • Βραβείο Κριτικής Επιτροπής Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, Movies International Film Festival in North Carolina 2020

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τα μέλη της OrlandoLGBT+ : Αλεξάνδρα Βασιλείου και Νάνσυ Παπαθανασίου.

Η Αλεξάνδρα Βασιλείου είναι επαγγελματίας του Processwork και εκπαιδεύτρια ενηλίκων. Είναι κάτοχος διδακτορικού (Ph.D.) στην Κοινωνική Ψυχολογία και διπλώματος Processwork. Δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ως ψυχοθεραπεύτρια, εκπαιδεύτρια ενηλίκων, σύμβουλος οργανισμών, καθώς και συντονίστρια σε δράσεις στην κοινότητα (community work).

Η Νάνσυ Παπαθανασίου είναι Κλινική Ψυχολόγος (Διδακτορικό Δίπλωμα και Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης, ΕΚΠΑ), και έχει κάνει επιπλέον μεταπτυχιακές σπουδές στην διαμεσολάβηση συγκρούσεων και την οργανωτική αλλαγή (MA in Conflict Facilitation & Organizational Change, Processwork Institute, Portland, OR, ΗΠΑ, 2004-2007). Είναι επιστημονικά υπεύθυνη στη Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης 11528 για ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, τις οικογένειές τους και εκπαιδευτικούς και εκπαιδεύτρια ατόμων, ομάδων και οργανισμών σε ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας, χαρακτηριστικών και έκφρασης φύλου.

Ημερομηνία προβολής

8 Ιουνίου 2023, 19:00

Διεύθυνση

Θέατρο Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, Μασσαλίας 22, 10680, Αθήνα

Είσοδος

Είσοδος ελεύθερη

Πληροφορίες

Διεύθυνση Πολιτιστικών (210 3680052), culture@hau.gr, www.hau.gr

Jan 182023
 

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων η νέα μεταφραστική προσπάθεια του Δικτύου “Ακούγοντας Φωνές” με τίτλο Απο-ιατρικοποιώντας τη δυστυχία.

Την Κυριακή 29/01/23 το Processwork Hub (@ 18.00–21.00) φιλοξενεί μια παρουσίαση του βιβλίου. Μετά την παρουσίαση θα ακολουθήσει συζήτηση και διεργασία ομάδας πάνω στους προβληματισμούς που θα προκύψουν από την ομάδα.

Η συνάντηση θα γίνει υβριδικά (δια ζώσης, με ταυτόχρονη μετάδοση στο διαδίκτυο μέσω πλατφόρμας zoom). Θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου (για όσα άτομα είναι στο χώρο του Processwork Hub και μέσω πλατφόρμας Zoom) και θα ακολουθήσει συζήτηση και διεργασία ομάδας πάνω στους προβληματισμούς που θα προκύψουν από την ομάδα (για όσα άτομα είναι στο χώρο του Processwork Hub).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Λυκούργος Καρατζαφέρης (Ψυχίατρος), ο Γιώργος Κεσίσογλου (Ψυχολόγος, Συστημικός ψυχοθεραπευτής), η Κατερίνα Κουνή (Συντονίστρια ομάδας αυτοβοήθειας φίλων και συγγενών Ηearing Voices) και η Ράνια Φιλίνδρα (Ψυχολόγος, Συστημική ψυχοθεραπεύτρια). Τη διεργασία ομάδας θα συντονίσουν συνεργάτιδες του Processwork Hub.

Σημαντική σημείωση: καθώς ο χώρος στο Processwork Hub είναι περιορισμένος, χρειάζεται να δηλώσετε συμμετοχή για την παρουσία σας δια ζώσης. Συμπληρώστε τη δήλωση συμμετοχής στον σύνδεσμο: https://forms.gle/ubt8GYrxym2fYKoZ6

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Το βιβλίο εκδίδεται ως αποτέλεσμα μια συλλογικής δουλειάς ανθρώπων που είχαν το μεράκι να συνεισφέρουν αφιλοκερδώς και την επιθυμία να διατηρούν μια κριτική ματιά στα ζητήματα ψυχικής υγείας. Ως μέλη ή/και συνεργάτες με το ευρύτερο Δίκτυο «Ακούγοντας Φωνές» κουβαλάμε μια ποικιλομορφία απόψεων, θέσεων, στάσεων, προβληματισμών. Η ποικιλομορφία αυτή μας εμπλουτίζει και ταυτόχρονα μας προ(σ)καλεί σε ένα συνεχές προσωπικό, συλλογικό και επαγγελματικό ταξίδι επιλέγοντας να διατηρούμε μια κριτική στάση απέναντι στο κυρίαρχο ιατροκεντρικό ψυχιατρικό αφήγημα και τη, συχνά, υπεραπλουστευμένη και άκρως παραπλανητική αναγωγή κοινωνικών ζητημάτων σε υποτιθέμενες βιολογικές ανωμαλίες. Μια κριτική στάση δε σημαίνει άρνηση αλλά ούτε και άνευ όρων κατάφαση. Σημαίνει αμφισβήτηση, αναγνώριση της άγνοιας και αναζήτηση ερευνητικών, συλλογικών, συνεργατικών δρόμων υπέρβασης αυτής.

Jun 042022
 

Μετά από πρόσκληση του Κέντρου Συστημικής Θεραπείας και Συμβουλευτικής, η Αλεξάνδρα Βασιλείου συντόνισε επιμορφωτική συνάντηση ευαισθητοποίησης για θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου στην συμβουλευτική και ψυχοθεραπεία. Στην διαδικτυακή συνάντηση συμμετείχαν συνεργάτιδες του κέντρου και εκπαιδευόμενα άτομα. Προβληματιστήκαμε, αναρωτηθήκαμε, αποδομήσαμε, χτίσαμε εκ νέου…

Στο κλείσιμο της συνάντησης, όπως συχνά ρωτάμε … “κάτι που κρατάω, που παίρνω μαζί μου φεύγοντας από τη συνάντηση;” η ομάδα απάντησε: Αυθεντικότητα… Αναζήτηση και εξέλιξη… Νέοι δρόμοι… Σεβασμός στον άνθρωπο… Δικαίωμα να είμαι ότι επιθυμώ!… Αποδοχή… Προβληματισμός… Δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού… “Όλα μας”… Ξεκαθάρισμα… Ύπαρξη και γοητεία… Άνοιγμα… Δύναμη… Πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων γιατί είμαστε συστημικοί… Σεξουαλικός προσανατολισμός vs σεξουαλική συμπεριφορά… Βοήθεια… Να ακούω την εσωτερική φωνή!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο ΚΕ.ΣΥ.ΘΕ.Σ. και στην Βάσω Παπαδιώτη για την πρόσκληση κι ευχές για καλή αντάμωση από κοντά!

 

 

 

 

Jan 192022
 

Το Processwork Hub υποστηρίζει τη γραμμή 11528 – Δίπλα σου από την αρχή της δημιουργίας της, παρέχοντας εποπτεία στην ομάδα των ψυχολόγων. Η Pantene χρηματοδοτεί αυτήν τη φάση της γραμμής 11528 και ως υπερήφανος χορηγός παρήγαγε διαφημιστική καμπάνια. Η διαφήμιση “έπαιξε” σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, δημιουργώντας θετικές και αρνητικές αντιδράσεις. Μια περιήγηση και ανάγνωση των σχολίων στο κανάλι της Pantene στο YouTube ή σε σελίδες εφημερίδων που ανήρτησαν άρθα σε σχέση με τη διαφήμιση, αρκεί για να καταλάβεις την πόλωση γύρω από το θέμα. Ανάμεσα στα αρνητικά σχόλια και πολλά που αποτελούν ρητορική μίσους. Πολλά επιχειρήματα εστιάζουν στο αν πρέπει ή όχι να βλέπουν “τέτοιες” εικόνες μικρά παιδιά. Το Orlando LGBT+ έκανε ανάρτηση σχολιάζοντας το θέμα. Συμφωνούμε και επαυξάνουμε την επισήμανση στο τέλος του σημειώματος: “Ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας δεν αρκεί να μένουμε ουδέτεροι-ες-α σε ζητήματα που ανακινούν έντονο δημόσιο διάλογο (ακόμα και ρητορική μίσους). Παίρνουμε θέση, διαχέουμε τα επιστημονικά δεδομένα υπέρ της συμπερίληψης και της ορατότητας και ενισχύουμε την αλλαγή στάσεων για την καταπολέμηση των στερεοτύπων και την ισότητα. Είμαστε περήφανες-οι-α που αποτελούμε μέρος της προσπάθειας της Γραμμής 11528. Είμαστε #diplasou”

Πηγή: Orlando LBGT+

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΕΙΔΙΚΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ 11528.

Για χρόνια οι αναπαραστάσεις ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και ιστοριών επικεντρώνονταν αποκλειστικά στο τραύμα, την επίδραση των διακρίσεων και τους αποκλεισμούς που βιώνουν.

Το να υπάρχουν κεντρικές/mainstream αναπαραστάσεις σε μέσα όπως η τηλεόραση, που κάνουν ορατή την ανθεκτικότητα, την χαρά και την γιορτή των ΛΟΑΤΚΙ+ ζωών, μπορεί να είναι εξαιρετικά ενδυναμωτικό -ιδιαίτερα για νεαρά κουίρ άτομα.

Η ίδια η ορατότητα ταυτοτήτων και εμπειριών όπως λεσβίες, τρανς γυναίκες και non-binary άτομα, ταυτοτήτων σταθερά αποκλεισμένων από τον δημόσιο χώρο και λόγο, είναι επίσης κομβικής σημασίας.

Η διαφήμιση της Pantene με αφορμή την χορηγία της στην Γραμμή 11528 – Δίπλα σου είναι σημαντική ακριβώς γιατί κάνει τα παραπάνω, σε πλαίσια γεμάτα από αμιγώς ετεροκανονικές εικόνες και προτάγματα, όπως η τηλεόραση.

Για όσα άτομα από εμάς γνωρίζουμε πόσες φορές έχουν απορριφθεί παρόμοιες εικόνες/βίντεο/μηνύματα από το ΕΣΡ ή έχουν παιχτεί μόνο σε μεταμεσονύχτιες ώρες είναι μια μικρή νίκη και ένα θετικό μήνυμα ότι κάτι αλλάζει -προφανώς δεν είναι ένα μήνυμα ότι όλα πια είναι τέλεια, ούτε ότι οι κυρίαρχοι νόμοι της αγοράς και της χρήσης των στερεοτύπων έχουν αντιστραφεί όσον αφορά τα έμφυλα στερεότυπα, τις διακρίσεις και τις εργαλειοποιήσεις.

Ως ο φορέας που έχει αναλάβει την επιστημονική ευθύνη της Γραμμής, σας καλούμε με την σειρά μας να αναπαράξετε, κοινοποιήσετε και συζητήσετε τις εικόνες αυτού του βίντεο, για την προώθηση της συμπερίληψης και της ουσιαστικής ισότητας.

Ειδικά αν δεν είστε ΛΟΑΤΚΙ+ και έχετε μικρά παιδιά, σας προτείνουμε έντονα, ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας, να τους δείξετε αυτό το βίντεο.

Κόντρα σε όλα τα ομοφοβικά/τρανσφοβικά και πολλά απαρχαιωμένα αντιεπιστημονικά επιχειρήματα που θεωρούν ότι αυτές οι εικόνες “μπερδεύουν” και επηρεάζουν αρνητικά τα μικρά παιδιά, όλα τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα συνηγορούν ότι αυτά τα ερεθίσματα είναι απαραίτητα καθώς:

– Αν το παιδί σας δεν είναι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν θα γίνει από μηνύματα σαν κι αυτό. Μπορεί όμως να αυξηθεί η ενσυναίσθησή του προς άλλους, το εσωτερικό αίσθημα δικαίου και το αίσθημα αλληλεγγύης. Επιπλέον μπορεί να νιώσει λιγότερο καταπιεσμένο από τα έμφυλα στερεότυπα που περιορίζουν την συναισθηματική του έκφραση και τις σχέσεις τους με τους άλλους (π.χ. να μην νιώθει ντροπή αν είναι αγόρι και κλαίει, να μην υποτιμά τα κορίτσια της τάξης του, να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή του αν είναι κορίτσι και να μειωθεί το αίσθημα ενοχικότητας ή ντροπής σε σχέση με την εξωτερική του εμφάνιση και την έκφραση φύλου του).

– Αν το παιδί σας είναι ΛΟΑΤΚΙ+ (είτε το ξέρετε είτε όχι), υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να νιώσει περισσότερο ασφαλές και λιγότερο αποκλεισμένο, να ενισχυθεί ένα αίσθημα ελπίδας και δικαιοσύνης για τον κόσμο γύρω του, να ενδυναμωθεί σε δυνάμει κακοποιητικά περιβάλλοντα κ.α.

– Στην σχέση των παιδιών με τους γονείς που μπορεί να τους δείχνουν και να συζητούν μαζί τους τέτοια ερεθίσματα, μπορεί να επιτευχθεί μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης, το παιδί να σας ανοίγεται και να σας μιλά περισσότερο, να κατανοεί καλύτερα την έννοια του αλληλοσεβασμού και της οριοθέτησης παραβιαστικών συμπεριφορών και να έχετε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να σας εκμυστηρευθεί εγκαίρως οτιδήποτε μπορεί να του προκαλεί αμηχανία ή ντροπή -και συχνότατα μπορεί να το θέτει σε οποιονδήποτε κίνδυνο.

Ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας δεν αρκεί να μένουμε ουδέτεροι-ες-α σε ζητήματα που ανακινούν έντονο δημόσιο διάλογο (ακόμα και ρητορική μίσους).

Παίρνουμε θέση, διαχέουμε τα επιστημονικά δεδομένα υπέρ της συμπερίληψης και της ορατότητας και ενισχύουμε την αλλαγή στάσεων για την καταπολέμηση των στερεοτύπων και την ισότητα.

Είμαστε περήφανες-οι-α που αποτελούμε μέρος της προσπάθειας της Γραμμής 11528.

May 042021
 

Ευχαριστούμε Η.Α. για την γενναιόδωρη μοιρασιά της Galadriel!

Galadriel

Σκηνή 1η: Η μάχη.

Ορμάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπερασπίζομαι το άρρωστο παιδί μου και το άλλο που δε θέλω να κολλήσει. Τα δίνω όλα. Φροντίδα, υπομονή, σώμα, λογική σκέψη, οργάνωση.

Σκηνή 2η: Νικημένη.

Το πάνω χέρι έχουν τώρα η κούραση, η έλλειψη ύπνου, η αίσθηση ότι χάνω. Οι μέρες περνούν, η αρρώστια επιμένει. Φόβος…

Σκηνή 3η: Η παράδοση.

Αφήνομαι στο φόβο. Δυσκολεύομαι στην αρχή. Πολύ. Νιώθω το φόβο να με παραλύει και ταυτόχρονα αντιστέκομαι, λέω ενθαρρυντικά λόγια στον εαυτό μου, ψάχνω για ελπίδα. Ώσπου κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο και παραδίνομαι στην απελπισία και στον φόβο. Κλείνω τα μάτια και περιμένω. Λέω “αυτό ήταν”.

Σκηνή 4η: Η μεταμόρφωση

Κλειστά μάτια. Ξαπλωμένη. Αναπνέω. Επιτρέπω σταδιακά στο συναίσθημα του φόβου να απλωθεί. Στο σώμα μου, στο μυαλό μου. Ξαφνικά χωρίς να ξέρω πώς, εμφανίζεται η μορφή της. Galadriel. Τη βλέπω. Πανύψηλη, μακριά ξανθά μαλλιά, φωτισμένη ολόκληρη. Την ακούω. Μου λέει: “Εσύ γέννησες, τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από αυτό”. Κι ύστερα αφήνομαι να τη νιώσω με ολόκληρο το σώμα μου. Να γίνω αυτή. Νιώθω τα χέρια μου να μακραίνουν, το σώμα μου να ψηλώνει. Τα πόδια μου ακουμπάνε καλά στη γη και το ανάστημά μου ορθώνεται πάνω από όλους και όλα. Στα εσωτερικά μου όργανα νιώθω μια θέρμη. Το πρόσωπό μου χαλαρώνει. Νιώθω δύναμη και σιγουριά.

Σκηνή 5η: Η αλλαγή

Η επόμενη μέρα. Η ασθένεια υποχωρεί. Το άλλο παιδί βελτιώνεται, δεν προσβάλλεται. Είναι απερίγραπτη η χαρά της νίκης. Ξέρω ότι ο κίνδυνος θα ξανάρθει. Και μαζί κι ο φόβος. Αλλά έχω κερδίσει κάτι πιο βαθύ. Την Galadriel, που θα είναι πάντοτε εκεί. Είμαι περήφανη κι ευγνώμων.

Σκηνή 6η: Η επαναφορά

Τη δεύτερη φορά ήταν πιο δύσκολα. Γιατί ο φόβος ήταν και κοινωνικός. Ήταν παντού. Γύρω μας και μέσα μας. Κι η υποστήριξη ελλιπής. “Μείνε σπίτι”. Άφαντη η παιδίατρος. Πώς να μείνω σπίτι μ’ ένα παιδί άρρωστο που δεν του επαρκεί η δική μου φροντίδα; Θυμός.

Σκηνή 7η: Οι φραγμοί

Ξανά φόβος. Αυτή τη φορά αλλιώτικος. Πρωτόγονος. Είχε και απόρριψη και μοναξιά. Και θάνατο. Από μακριά, αλλά είχε. Προσπαθώ να βρω την Galadriel. Να συνδεθώ με αυτό το κομμάτι του εαυτού μου. Δεν μπορώ να τη βρω. Ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια, αφήνομαι. Ή νομίζω ότι αφήνομαι. Τη φέρνω στο νου μου σαν μορφή, τεχνητά, σκηνοθετημένα. Όμως έτσι δεν τη νιώθω δική μου φυσικά. Μένω εκεί. Σ’ αυτό το ‘πήγαινε – έλα’. Απελπίζομαι. Δεν υπάρχει τίποτα. Ώσπου κάποια στιγμή ακούω τη φωνή της. Αλλά αλλιώτικη, σιγανή. Αμέσως κι η εικόνα της. Ξαπλωμένη στο χώμα, ένα με τη γη. Έχει μια γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο. Απαλότητα. Για μια στιγμή φοβάμαι ότι είναι νικημένη. Μια φωνή μου λέει “Είδες; Δεν είναι όπως τότε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ανακαλύψεις σήμερα” και με προτρέπει να εγκαταλείψω, να ανοίξω τα μάτια και να επανέλθω στην πραγματικότητα. Δεν το κάνω. Μένω εκεί. Κάπου “ανάμεσα”. Μετά από λίγο τη βλέπω πάλι. Στην ίδια θέση. Στη γη. Το αυτί της κολλημένο στο έδαφος, το μάγουλό της ένα με το νοτισμένο χώμα. Ψιθυρίζει το όνομά μου, μου λέει να πλησιάσω. Λέει “εδώ είμαι”. Αρχίζω να καταλαβαίνω. Είναι σε διαφορετική θέση μάχης. Έρχεται σε επαφή με τη ζωή κάτω από τη γη, με τις υπόγειες διεργασίες. Γίνομαι ένα με αυτήν. Αναπνέω και νιώθω ζωντανή. Ξέρω πού είναι η ζωή. Κάτω από την επιφάνεια. Υποδόρια. Εκεί που δεν το συνειδητοποιείς, ανασυντάσσεται. Νιώθω τη λειτουργία της φύσης κάτω από τη γη: στις ρίζες, στους σπόρους, στους μικροοργανισμούς και τις κοινωνίες τους. Με γεμίζει μια αίσθηση σιγουριάς. Θα την κερδίσω τη μάχη.

Σκηνή 8: Η επίγνωση

Συμβατική πραγματικότητα, dreamland, essence, φραγμοί. Φιγούρες, μύθοι, σύμβολα. Όλα είναι εδώ. Η σημασία της επίγνωσης είναι ότι μπορώ να ενεργοποιήσω την πρόσβασή μου στην εμπειρία πιο εύκολα και να μην εγκαταλείψω όταν εμφανιστούν οι φραγμοί. Η ίδια η εμπειρία δεν γνωρίζω πώς θα είναι. Ίσως πιο δύσκολη κάθε φορά. Δεν ξέρω και δε χρειάζεται να ξέρω.

Apr 152021
 

Άρθρο του 2019 της Νάνσυ Παπαθανασίου στην ΕφΣυν. Με τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών στο ΚΕ.Θ.Ε.Α. αξίζει μια υπενθύμιση.

Η κοινοτική προσέγγιση στο στόχαστρο

Το θέμα με την πρόταση της κυβέρνησης δεν είναι αν θα διοριστούν στο Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ οι άριστοι ή η αποζημίωση που θα λαμβάνουν. Είναι ότι καταργεί ουσιαστικά τον κοινοτικό προσανατολισμό του ΚΕΘΕΑ, το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο ενδυνάμωσης, επαναφέροντας την κοινότητα σε μια θέση ανίσχυρη, μακριά από τη λήψη αποφάσεων.

Το ΚΕΘΕΑ ανακοίνωσε ότι επιχειρείται η κατάργηση του αυτοδιοίκητου χαρακτήρα του, με τον διορισμό του Δ.Σ. του από το υπουργείο Υγείας.

Μέχρι τώρα το Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ είναι άμισθο, εκλεγόταν από τη Γενική Συνέλευση, αποτελείται από εννέα αιρετά και τρία αναπληρωματικά μέλη και συμμετέχουν σε αυτό και δύο μη αιρετά μέλη (από το Εθνικό Συμβούλιο Δημόσιας Υγείας και το το Δ.Σ. του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής αντίστοιχα).

Το ΚΕΘΕΑ έχει χτίσει έναν τομέα επιστημονικής εξειδίκευσης που βασίζεται στο κοινοτικό μοντέλο δουλειάς από και με την κοινότητα στην οποία απευθύνεται, σε μια έκταση που είναι πρωτόγνωρη στην Ελλάδα.

Η πράξη αυτή επεκτείνεται και στη σύνθεση της Γενικής Συνέλευσης· ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της οργανωτικής δομής του ΚΕΘΕΑ είναι η πρόσβαση στις γενικές συνελεύσεις των μελών των θεραπευτικών προγραμμάτων που είναι στη φάση της επανένταξης.

Αναγνωρίζεται δηλαδή το δικαίωμα όσων λαμβάνουν τις υπηρεσίες του ΚΕΘΕΑ να συμμετέχουν ισότιμα στις συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων που αφορούν την εκλογή του Δ.Σ., μαζί με τους εργαζόμενους και τους εκπροσώπους των οικογενειών.

Η φιλοσοφία πίσω από αυτή τη στάση συνάδει απόλυτα με τη δυνατότητα που δίνει το ΚΕΘΕΑ σε πρώην χρήστες και χρήστριες να γίνουν θεραπευτές και θεραπεύτριες, να ενταχθούν δηλαδή ισότιμα στο επαγγελματικό και επιστημονικό προσωπικό, μετά την ολοκλήρωση της επανένταξης, να συμμετάσχουν στη χάραξη των στόχων και της πολιτικής του οργανισμού.

Η πρακτική αυτή αναγνωρίζει την αξία του προσωπικού βιώματος και ως δυνάμει επιστημονικού εργαλείου και δίνει έμπρακτα τη δυνατότητα στα άτομα που έχουν υπάρξει χρήστες και χρήστριες να μετακινηθούν στον ρόλο του επαγγελματία. Με δυο λόγια, κάνει πράξη την επανένταξη την οποία διεκδικεί.

Το θέμα με την πρόταση της κυβέρνησης δεν είναι αν θα διοριστούν στο Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ οι άριστοι ή η αποζημίωση που θα λαμβάνουν. Είναι ότι καταργεί ουσιαστικά τον κοινοτικό προσανατολισμό του ΚΕΘΕΑ, το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο ενδυνάμωσης, επαναφέροντας την κοινότητα σε μια θέση ανίσχυρη, μακριά από τη λήψη αποφάσεων.

Ταυτόχρονα, είναι και ένα ηχηρό μήνυμα ότι ο τοίχος ανάμεσα σε όσους βρίσκονται σε θέση ισχύος (επιστημονικής, κοινωνικής, πολιτικής ή όποιας άλλης) και σε όσους βρίσκονται σε θέση «ωφελούμενου» δεν πρέπει να γκρεμίζεται· το μόνο αποδεκτό είναι ένα μοντέλο «φιλανθρωπίας» και «αυθεντίας», που στην ουσία του είναι βαθιά εξουσιαστικό. Είναι όμως και απόλυτα συνεπές με την επιθυμία για διατήρηση μιας κοινωνικής ιεραρχίας που καθιστά αδύνατη την ισοτιμία.

Οσοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας εργαζόμαστε βασισμένοι και βασισμένες στις αρχές της κοινοτικής συμπεριληπτικής προσέγγισης στην παροχή υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής υγείας χρειάζεται να διαφυλάξουμε παραδείγματα όπως αυτό του ΚΕΘΕΑ και, επικεντρωμένοι σε έναν κοινοτικό τρόπο δουλειάς, να προσπαθούμε να βελτιώνουμε πρακτικές και να αίρουμε αποκλεισμούς και διακρίσεις εντός των οργανισμών μας.

Με αυτήν την έννοια, το ΚΕΘΕΑ μπορεί να έχει πολλά πράγματα ακόμη να βελτιώσει και να διορθώσει στην ήδη μακρά πορεία του, βήματα που μόνο στηρίζοντας τον ανεξάρτητο χαρακτήρα του μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα γίνουν.

Feb 132021
 

Πηγή: Antivirus

κείμενο: Έλενα Όλγα Χρηστίδη*

Η συζήτηση έχει ανοίξει για τα καλά. Μέσα στην δίνη του ελληνικού #metoo, όλο και περισσότερες καταγγελίες που αφορούν άνδρες-θύματα σεξουαλικής βίας έχουν έρθει στο φως. Κορωνίδα των καταγγελιών είναι όσα ακούγονται για άνδρα ηθοποιό-σκηνοθέτη, που φέρεται να βίαζε παιδιά-πρόσφυγες κάνοντας χρήση υπηρεσιών κυκλώματος trafficking, ηλικιών 13-15 ετών. Ταυτόχρονα έρχονται στην επιφάνεια περιγραφές για βιασμούς νεαρών ηθοποιών -πάντα από άνδρα/άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας, με ισχυρή θέση στο θέατρο και τους καλλιτεχνικούς κύκλους.

Στα social media, αλλά και σε ορισμένα κεντρικά ΜΜΕ και την τηλεόραση, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα σχόλια που περιγράφουν τον εκάστοτε θύτη ως «ανώμαλο», «ψυχοπαθή», «ψυχολογικά ανισόρροπο». Έχουν αρχίσει επίσης οι συγκρίσεις με άλλες παραβιαστικές συμπεριφορές δημόσιων προσώπων, όπως την γνωστή υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη που έκανε χρήση υπηρεσιών trafficking με ανήλικα αγόρια άνω των 15 ετών (τότε είχαμε σημειώσει ότι κακώς η πράξη είχε χαρακτηριστεί «παιδεραστία», αφού δεν αφορούσε ανήλικα κάτω των 15 ετών, όμως ο χαρακτηρισμός αυτός είχε επικρατήσει στον δημόσιο διάλογο).

Πίσω από τα κοινωνικά αντανακλαστικά που εύλογα εκφράζουν αποτροπιασμό με τις καταγγελίες αυτές, κρύβεται συχνά η αναπαραγωγή ενός καλά εγκαθιδρυμένου στίγματος: του στίγματος που ακολουθεί την ψυχική ασθένεια, καθώς και των βαθιά ομοφοβικών στερεοτύπων. Το στίγμα αυτό φυσικά δεν εγείρεται σε κενό χώρο, μία μακρά ιστορία επιβολής εξουσίας στην σεξουαλικότητα και την «τρέλα», συχνά με τις συστημικά κατασκευασμένες αιτιώδεις συνδέσεις τους, έχει αναλυθεί σε βάθος. Το κίνημα του δεύτερου φεμινιστικού κύματος είχε κληθεί να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές συγκρούσεις που έφερνε το επείγον αίτημα των διαθεματικών διεκδικήσεων. Λεσβίες γυναίκες διεκδικούσαν ορατότητα ενός του κινήματος, την ίδια ώρα που οι συντηρητικότερες πλευρές φοβούνταν το στίγμα των κουήρ ταυτοτήτων και τις απομόνωναν. Ταυτόχρονα γυναίκες φεμινίστριες στάθηκαν αλληλέγγυα σε γκέι άνδρες που οδηγούνταν σε καταναγκαστικό εγκλεισμό σε ψυχιατρικές κλινικές, πριν αποπαθολογιοποιηθεί η ομοφυλοφιλία από τους διεθνείς επιστημονικούς φορείς.

Σήμερα, όσο κι αν είναι δεδομένο επιστημονικά ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχιατρική διαταραχή, όσο κι αν έχουν προχωρήσει οι κινηματικές διεργασίες διεκδίκησης χώρου και ορατότητας και όσο κι αν υπογραμμίζεται ότι οι προκλήσεις ψυχικής υγείας δεν οδηγούν σε ειδεχθή εγκλήματα έμφυλης βίας όπως ο βιασμός (παιδιών ή ενηλίκων), παρ’ όλα αυτά οι διασταυρώσεις των βαθύτερων στερεοτύπων γύρω από την μη ετεροκανονική σεξουαλικότητα, την «τρέλα» και την πατριαρχική βία εξακολουθούν να αναπαράγονται. Ο θύτης, ειδικά όταν η δράση του είχε θύματα αγόρια ή άνδρες, παρουσιάζεται ως «ανώμαλος», «διαστροφικός» και «διαταραγμένος», λέξεις ειδικού βάρους που παραπέμπουν εύλογα σε ομοφοβικά αντανακλαστικά, ενεργοποιώντας συλλογικά τραύματα.

Στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο, της απάντησης στο ειδεχθές έγκλημα, αναδύονται επίσης αντανακλαστικά εκδικητικής «δικαιοσύνης»: αρκετοί πολίτες (αλλά και πρόσωπα με δημόσια επιρροή, όπως ένας γνωστός ηθοποιός μέσω του προφίλ του στα social media) κάνουν λόγο για την θανατική ποινή ως κατάλληλο τιμωρητικό μέσο. Κυκλοφόρησαν επίσης αφίσες στοχοποίησης με το πρόσωπο του γνωστού ηθοποιού-σκηνοθέτη, φερόμενου ως δράστη, που εγείρουν αισθήματα αυτοδικίας και λιντσαρίσματος.

Η τοποθέτηση ανάλογων ακραία παραβιαστικών συμπεριφορών και εγκλημάτων στην σφαίρα του εξω-πραγματικού (είτε λόγω της «ανωμαλίας» τους, είτε λόγω της «ασθένειας» που τα προκαλεί, είτε λόγω της εξαιρετικής, απανθρωποποιητικής σιχασιάς που τους αποδίδουμε), είναι και αυτό παγίδα. Οι γκέι άνδρες, οι γυναίκες και οι θηλυκότητες, τα άτομα που αντιμετωπίζουν προκλήσεις ψυχικής υγείας, είναι ομάδες που έχουν γραμμένη στην ιστορία της ύπαρξής τους πρακτικές λιντσαρίσματος, μεθόδων τιμωρητικής «αλλαγής», βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στο όνομα της ιστορίας αυτής των συλλογικών τραυμάτων διεκδικούν δικαιοσύνη, ορατότητα και καταπολέμηση της πατριαρχικής βίας. Ως καθημερινές επιζώσες, επιζώντες και επιζώντα αυτής της βίας επιζητούν τον τερματισμό επιχειρημάτων και πρακτικών που αναπαράγουν παραβίαση και υποτίμηση της έννοιας της ανθρώπινης ζωής. «Ανώμαλοι» και «ανώμαλες», λεσβίες, τρανς, πού#%δες, κίνκστερς και σαδομαζοχιστές, ψυχικά ασθενείς και άτομα σε διαρκή αγώνα για την αντιμετώπιση προκλήσεων ψυχικής υγείας, είναι κατεξοχήν ομάδες που αρνούνται και καταγγέλουν κάθε αναπαραγωγή βίας, κάθε μη συναινετική αλληλεπίδραση, κάθε κατάχρηση εξουσίας σε βάρος πιο αδύναμων μερών.

Οι θύτες που αναδεικνύονται αυτήν την περίοδο δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω -είναι όμως όσα τους αποδίδονται με βάση τις πράξεις τους: βιαστές, κακοποιητές, καταχραστές ισχύος.

Και για αυτά αναμένουμε να τιμωρηθούν.


*ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και επιστημονική υπεύθυνη του Orlando LGBT

Apr 022020
 

Πηγή: https://apsych.med.uoa.gr

Το επιστημονικό προσωπικό και οι συνεργάτες της Α’ Ψυχιατρικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ έχουν δημιουργήσει μια σειρά οδηγών για την ψυχική διαχείριση της πανδημίας COVID-19. Οι οδηγοί προήλθαν μέσα από την ανασκόπηση της διεθνούς αλληλογραφίας και την εμπειρία υποστήριξης ατόμων σε απομόνωση τις πρώτες εβδομάδες της πανδημίας.

ΟΔΗΓΟΙ: (ένα κλικ σε κάθε σύνδεσμο για να δεις το αρχείο pdf)

ΨΥΧΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ

ΟΔΗΓΟΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ

ΟΔΗΓΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΟΔΥΝΗΣ

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ

Mar 242020
 

Σύντομος οδηγός για άτομα που βρίσκονται σε απομόνωση λόγω του κορονοϊού (COVID-19)

Σύντομος οδηγός για τα άτομα που βρίσκονται σε απομόνωση λόγω του κορνοϊού, από την Α’ Ψυχιατρική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ. Η επιμέλεια του οδηγού έγινε από τους Λίζα Μαυρομαρά, Αλέξανδρο Γεωργούλη και Φραγκίσκο Γονιδάκη.

   Για να δείτε τον οδηγό ένα κλικ εδώ

Dec 242019
 

Το 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ, με μία καμπάνια crowdfunding επιδιώκει να καλύψει τα πάγια έξοδα λειτουργίας του, καθώς και τη μισθοδοσία των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτήν. Κάθε μεγάλη ή μικρή συνεισφορά είναι ζωτικής σημασίας!

Για να βοηθήσετε μπείτε στην καμπάνια του Gogetfunding

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της έκκλησης:

Η μοναδική εξειδικευμένη υπηρεσία Ψυχικής Υγείας για την έκφραση ή/και την ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό στην Ελλάδα, με πανελλαδική κάλυψη, σχεδιασμένη από και για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης “11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ” χρειάζεται τη στήριξη και βοήθειά σου.

Το 11528 βασίζει την ως τώρα λειτουργία του σε χορηγίες από χρηματοδοτήσεις οργανώσεων και ιδρυμάτων, που συνδέονται με προγράμματα-πακέτα χρηματοδότησης, με συγκεκριμένους στόχους, ορισμένο budget, και δυστυχώς, διαρκούν μόλις μερικούς μήνες, γεγονός που, όχι μόνο εμποδίζει οποιονδήποτε μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, αλλά θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των υπηρεσιών του, κάθε φορά που το εκάστοτε πρόγραμμα φτάνει στο τέλος του.

Όλα τα άτομα που εργάζονται στη γραμμή έχουν δουλέψει εθελοντικά ανά περιόδους προκειμένου να λειτουργεί όσο το δυνατόν η ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης συνεχόμενα και απόλυτα επαγγελματικά, αλλά αυτό δεν είναι εφικτό να γίνεται σε συνεχή βάση για τις ανάγκες που υπάρχουν. Ο Δήμος της Αθήνας παρέχει στο 11528 έναν φιλόξενο χώρο, ωστόσο, η μισθοδοσία των υπαλλήλων, καθώς και τα πάγια έξοδα του ΟΤΕ πρέπει να καλύπτονται από άλλες πηγές. Για τον λόγο αυτό και με δεδομένο τον αναγκαίο ρόλο ύπαρξης της ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ, ξεκινάμε μια καμπάνια crowdfunding, ώστε να διασφαλίσουμε την απρόσκοπτη συνέχιση παροχής των υπηρεσιών μας.

Τρεις ετήσιοι στόχοι
Πάγια έξοδα: 6.000 ευρώ
Minimum λειτουργία: 40.000 ευρώ
Full λειτουργία: 94.647 ευρώ

Τα άτομα που θα μας ενισχύσουν θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αναλυτική αναφορά εξόδων και αποδεικτικά πληρωμών. Επίσης, θα αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα μας ως ευχαριστίες ονομαστικά, σε περίπτωση που το επιθυμούν.

Λίγα λόγια για εμάς
Η ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ λειτουργεί από τον Ιανουάριο του 2016 με Πανελλήνια εμβέλεια παρέχοντας τηλεφωνικά ψυχολογική στήριξη, ενδυνάμωση και ανακούφιση σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, στις οικογένειές τους και σε εκπαιδευτικούς που το χρειάζονται, ακόμη κι αν διαμένουν σε απομακρυσμένες περιοχές. Επιπλέον, παρέχει παρεμβάσεις σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και διά ζώσης ή μέσω skype συνεδρίες. Οι κλήσεις είναι ανώνυμες και εμπιστευτικές και στα τηλεφωνήματα απαντούν αποκλειστικά εξειδικευμένες/οι ψυχολόγοι, που συμμετέχουν σε προβλεπόμενη από τον σχεδιασμό μας εποπτεία δύο φορές το μήνα με υποχρεωτική παρουσία. Για τα παραπάνω χαρακτηριστικά του, το 11528 διακρίθηκε ως πρότυπο και καινοτόμο έργο για την Ελλάδα στο Διεθνές Υπουργικό Συνέδριο της UNESCO για την Παιδεία (Μάιος του 2016, Παρίσι).

Το 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ μέχρι στιγμής έχει διαχειριστεί:

  • Περισσότερα από 2.330 περιστατικά τηλεφωνικών κλήσεων
  • Έχει πραγματοποιήσει 485 διά ζώσης δωρεάν συνεδρίες,
  • Μετρά περισσότερες από 85 ώρες δωρεάν εκπαιδεύσεων
  • 35 εθελόντριες/ντές επαγγελματίες ψυχολόγους και
  • 18 δωρεάν παρεμβάσεις σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε συνεργασία και με την Α’ Δ.Δ.Ε. Αθηνών.

Κάθε μεγάλη ή μικρή συνεισφορά είναι ζωτικής σημασίας για το έργο μας!​

Για την ενίσχυση της προσπάθειας δημιουργήθηκαν μία σειρά από βίντεο με μαρτυρίες ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, που αντιμετώπισαν αντιεπιστημονικές και παραβιαστικές προσεγγίσεις ειδικών ψυχικής υγείας.

Όπως αναφέρεται, οι αφηγήσεις βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, διαφορετικών από τα άτομα που συμμετέχουν στα βίντεο, και επιλέχθηκαν ως οι πιο χαρακτηριστικές όσων φτάνουν καθημερινά στη Γραμμή, οι οποίες καταδεικνύουν τις πλέον κακές πρακτικές ειδικών ψυχικής υγείας.

Για περισσότερα βίντεο: Youtube

Ακολουθήστε το 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ σε Facebook & Instagram
Κάντε μία δωρεά: Crowdfunding

#diplasou

Dec 192019
 

Πρόσκληση από το Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές

Την ερχόμενη εβδομάδα θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία ένα πολύ σημαντικό βιβλίο το οποίο μέλη του Δικτύου συνεργάστηκαν για την έκδοσή του, «Ο μύθος της χημικής ίασης – μια κριτική της ψυχιατρικής φαρμακοθεραπείας», της Joanna Moncrieff, από τις εκδόσεις oposito (ενότητα Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές). 

Διαβάζουμε από τον πρόλογο:

Από την πρώτη συνάντηση του Δικτύου Ακούγοντας Φωνές στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2009, μέχρι σήμερα έχουμε οργανώσει, συμμετάσχει και στηρίξει, ως Δίκτυο, δεκάδες δημόσιες εκδηλώσεις και συζητήσεις, και το ζήτημα της φαρμακευτικής αγωγής αποτελούσε πάντα ένα καυτό θέμα που συχνά δημιουργούσε πολώσεις και αντιπαραθέσεις. Είναι δυνατόν να μιλήσουμε για τα ψυχοφάρμακα αφήνοντας κατά μέρος τον ρόλο τους ως εμπορικό προϊόν; Είναι οι κατευθυντήριες οδηγίες προϊόν ενδελεχούς επιστημονικής έρευνας και η τεκμηρίωσή τους ελεύθερη προκαταλήψεων και συμφερόντων; Ποιες είναι άραγε οι συνθήκες που κατέστησαν δυνατή την ψυχιατρική εμπειρία όπως τη γνώρισε η νεότερη εποχή; Ποιο είναι το ιστορικό πλαίσιο και οι συγκυρίες που απέδωσαν στον ψυχίατρο τον ρόλο που έχει σήμερα; Και πώς, ενώ προτείνεται μια βιο-ψυχο-κοινωνική θέαση, η έρευνα πάνω στις ψυχο-κοινωνικές προεκτάσεις δεν καλύπτει παρά ένα ελάχιστο ποσοστό; Το θέμα γίνεται ακόμη πιο ακανθώδες αν λάβουμε υπόψη πως περίπου το 70% των ανθρώπων που αποφασίζουν να ελαττώσουν ή και να σταματήσουν τη φαρμακευτική αγωγή το κάνουν λόγω των παρενεργειών της. Από την άλλη πλευρά, πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν τα φάρμακα ως βοηθητικά, τουλάχιστον για κάποια περίοδο της ζωής τους, στη διαδρομή τους προς την ανάρρωση.

Τι γίνεται λοιπόν;

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Ο μύθος της χημικής ίασης – μια κριτική της ψυχιατρικής φαρμακοθεραπείας», της Joanna Moncrieff, από τις εκδόσεις oposito (ενότητα Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές) σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του βιβλίου και στη συζήτηση που θα ακολουθήσει. Η συνάντηση θα γίνει στα πλαίσια της εκπαιδευτικής συνάντησης της “Πρωτοβουλίας ‘Ψ’, στις 20 Δεκεμβρίου 2019, ώρα 19.30, στην αίθουσα της “Παναρκαδικής”, οδός Τζωρτζ 9, 1ος όροφος (κοντά την πλ. Κάνιγγος). 

Θα γίνουν εισηγήσεις από τους Ηλία Γιαννόπουλο (μεταφραστή του βιβλίου) και Λυκούργο Καρατζαφέρη (επιμελητή του βιβλίου) και θα ακολουθήσει συζήτηση.

Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου στη συγκεκριμένη εκδήλωση αλλά και σε αυτές που θα ακολουθήσουν θα διατεθούν για την ενίσχυση του ταμείου του Δικτύου Ακούγοντας Φωνές.

Oct 152019
 

Ρωγμές, Ρήγματα και Αντιστάσεις στην Κυρίαρχη Ψυχιατρική

Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Οκτώβριος 2019

Αριθμός σελίδων : 448,  Τιμή : 22,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-386-4

Ρωγμές, Ρήγματα και Αντιστάσεις στην Κυρίαρχη Ψυχιατρική

Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου

Εκδόσεις ΑΓΡΑ, Οκτώβριος 2019

Αριθμός σελίδων : 448,  Τιμή : 22,00 Ευρώ

ISBN: 978-960-505-386-4

Το κρίσιμο ερώτημα, το μεγάλο διακύβευμα του σήμερα στον χώρο της ψυχικής υγείας είναι το πώς η ψυχιατρική, που, κάτω από την άμεση ή έμμεση χειραγώγηση της από το φαρμακοβιομηχανικό σύμπλεγμα, έχει βουλιάξει στον βιολογικό αναγωγισμό, στις διαγνωστικές ετικέτες, στον μονόδρομο του ψυχοφάρμακου, στη διαχείριση και στην καταστολή αντί για την απάντηση στις ανάγκες των υποκειμένων, θα μπορέσει ν’ ανοιχτεί σε άλλους, ριζικά εναλλακτικούς και χειραφετητικούς ορίζοντες.

Σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης διεθνώς, με έναν διαρκώς εντεινόμενο ρατσισμό απέναντι στην όποια διαφορετικότητα, όταν όλο και ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού πετιούνται σ’ έναν κοινωνικό καιάδα ως περιττοί και πλεονάζοντες, πώς θα μπορέσει η ψυχιατρική να αντλήσει από τις χειραφετητικές πρακτικές και αντιλήψεις ενός σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, και να γίνει μια άλλη ψυχιατρική, που δεν θα χάνει τον άρρωστο πίσω από την αρρώστια, που θα μπορεί να δει και να νιώσει ότι το παράλογο είναι μέσα μας όπως και ο λόγος; Πώς θα μάθει να διαλέγεται και να διαπραγματεύεται αντί να επιβάλλει;

Και πατώντας στη χειραφετητική κληρονομιά του ’60 και του ’70, που μοιάζει να έχει ξεχαστεί, πώς θα τη φέρει και πάλι στο προσκήνιο, όχι με σκοπό τη μηχανική της αντιγραφή, αλλά για να την ξεπεράσει, επινοώντας και ανακαλύπτοντας τις χειραφετητικές διαδρομές και διεξόδους στις νέες συνθήκες όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί.

Κείμενα για τις υπαρξιακές και κοινωνικές ρίζες του ψυχικού πόνου, την κατασκευή της σχιζοφρένειας, τη βιολογικοποίηση της παιδικής «ζωηρότητας», τα ψυχοφάρμακα, τις νευροεπιστήμες, τις ιδεολογίες του ψυχιατρικού εκσυγχρονισμού, τα ψυχιατρικά ιδρύματα, τις «μη κερδοσκοπικές» οργανώσεις και την ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας, την ιδρυματική βία, την ψυχιατρική και το δίκαιο, την ελληνική ψυχιατρική μεταρρύθμιση, την ψυχιατρικοποίηση και την ψυχολογικοποίηση της οικονομικής κρίσης κ.ά.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε ιατρική στο ΕΚΠΑ και, ως ψυχίατρος, από το 1982, ήρθε σε επαφή με το κίνημα της εναλλακτικής ψυχιατρικής, εμπνευσμένο από τον Ιταλό Φράνκο Μπαζάλια. Εργάστηκε διαδοχικά σε τρία ψυχιατρεία: στο Δρομοκαΐτειο (1986-1990), στο Κρατικό Θεραπευτήριο Λέρου (1990-1999) και στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (1999-2014), παίρνοντας πρωτοβουλίες για μεθόδους και προγράμματα ριζικής αποδόμησης και ξεπεράσματος των ιδρυματικών πρακτικών στην κατεύθυνση της αποϊδρυματοποίησης. Ανέπτυξε συνεχή και συστηματική δραστηριότητα για την ανάπτυξη ενός εναλλακτικού κινήματος στην ψυχική υγεία, από κοινού με άτομα που διέθεταν ψυχιατρική εμπειρία, μαζί με οικογένειες, λειτουργούς ψυχικής υγείας και κοινωνικά κινήματα. Έχει δημοσιεύσει πολλά επιστημονικά άρθρα σε περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις. Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο του Λέρος: Μια ζωντανή αμφισβήτηση της κλασικής ψυχιατρικής (2016).

Oct 102019
 

Πηγή: Πρωτοβουλία Ψ

Άλλη μια «Παγκόσμια Ημέρα για την Ψυχική Υγεία», κάθε χρόνο στις 10 Οκτώβρη, που δεν χρησιμεύει παρά απλώς για να υπενθυμίσει την προϊούσα εξάπλωση και επιδείνωση των προβλημάτων ψυχικής υγείας παγκοσμίως (και φυσικά στην Ελλάδα) και συμβαδίζει με την ταυτόχρονη υποχρηματοδότηση, συρρίκνωση και βιολογικοποίηση των συστημάτων ψυχικής υγείας στην μια χώρα μετά την άλλη.

Η φετινή «Παγκόσμια Ημέρα» είναι αφιερωμένη στην «Προαγωγή της Ψυχικής Υγείας και στην Πρόληψη των Αυτοκτονιών». ΄Ηδη από την δεκαετία του 90 τα think tank του ΠΟΥ είχαν κάνει και αυτά τις εκτιμήσεις τους για το ζοφερό μέλλον που έβλεπαν να έρχεται (όπως κάνουν τα think tank όλων των οργανισμών του κυρίαρχου συστήματος), προβλέποντας, ήδη από τότε, ότι οι αυτοκτονίες θα είχαν τέτοια ραγδαία άνοδο ώστε, μέχρι το 2020, να φτάσουν ν΄ αποτελούν, διεθνώς, τη δεύτερη αιτία θανάτου (μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα).

Η Ελλάδα ήταν μια από τις χώρες στις οποίες αυτό επιβεβαιώθηκε στο υπέρτατο βαθμό μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και τα διαδοχικά μνημόνια μετά το 2010, όταν οι κατ΄ έτος αυτοκτονίες, σε μια χώρα με τα πιο χαμηλά ποσοστά αυτοκτονιών στην Ευρώπη, απέκτησαν τον πιο υψηλό ρυθμό ανόδου και έφτασαν μέχρι και να διπλασιαστούν σε σχέση με αυτές προ του ξεσπάσματος της κρίσης (οι πραγματικές και όχι αυτές που «καταφέρνει» να καταγράψει η ΕΛΣΤΑΤ).

Στις επισημάνσεις του ΠΟΥ περιλαμβάνονται ζητήματα γνωστά από μακρού, τα οποία και ως Πρωτοβουλία ‘Ψ’ έχουμε επανειλημμένως επισημάνει, όπως ότι η ανεργία, η οικονομική καταστροφή και η προσφυγιά είναι μεταξύ των κυριότερων ψυχοπιεστικών παραγόντων που οδηγούν στην εξάπλωση και επιδείνωση των ψυχοπαθολογικών εκδηλώσεων, των εισαγωγών για ψυχιατρική νοσηλεία, των καταθλιπτικών συμπτωμάτων, των αυτοκτονιών. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, περίπου ένας στους δέκα καταγράφεται, διεθνώς, με κάποιας μορφής, ήπια, ή πιο σοβαρή, «ψυχική διαταραχή», περισσότεροι από 350 εκ. άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από συμπτώματα στο καταθλιπτικό φάσμα, ενώ περί τις 800.000 είναι ετησίως οι καταγεγραμμένες, διεθνώς, αυτοκτονίες και, φυσικά, πολλαπλάσιες οι απόπειρες. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, στους νέους 15 έως 27 ετών η αυτοκτονία έχει φτάσει να γίνει η κύρια αιτία θανάτου (πηγάζοντας από τις διάφορες μορφές βίας, κακοποίησης, απομόνωσης, απουσίας μέλλοντος κλπ). Είναι, τέλος, ενδιαφέρουσα και η επισήμανση που κάνει για τις σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία που έχει η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, οι (κυρίαρχες πλέον) συνθήκες εργασιακής ανασφάλειας, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Βέβαια, όλα αυτά ήταν ανέκαθεν απλές επισημάνσεις, χωρίς ποτέ κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Είναι, άλλωστε, και στη φύση όλων αυτών των διεθνών οργανισμών να λειτουργούν, συχνά και μέσω κάποιων σωστών επισημάνσεων, ως το άλλοθι των κυρίαρχων εξουσιών για την εφαρμογή των διαμετρικά αντίθετων πολιτικών από αυτές που εξυπακούονται από αυτές τις επισημάνσεις.

Σ’ αυτή τη χώρα είχαμε, ακριβώς στις παραμονές της «Παγκόσμιας Ημέρας» αυτών των διακηρύξεων, ένα σαφέστατο δείγμα από τη μεριά του Υπουργείου Υγείας για το ποια πολιτική προεικονίζεται και στον τομέα της Ψυχικής Υγείας. Όχι, δηλαδή, ότι, ήδη από πριν, «δεν ξέραμε», αλλά η αιφνιδιαστική, με «επείγουσες νομοθετικές διαδικασίες» εκπαραθύρωση του εκλεγμένου, μέσα από συλλογικές/δημοκρατικές διαδικασίες Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ, προκειμένου να μπορούν να διορίσουν ανεμπόδιστα τους εντεταλμένους τους για την υλοποίηση των πολιτικών που έχουν έτοιμες προς εφαρμογή, μιλάει για το τι μας περιμένει σε όλο τον χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Υγείας γενικότερα.

Είναι σαφής η στόχευση στην υπονόμευση και στη διάλυση των «στεγνών» προγραμμάτων, συνδεδεμένων με πρακτικές κοινωνικής επανένταξης, στήριξης στην εκπαίδευση κλπ – και το ΚΕΘΕΑ, από συστάσεώς του, λειτουργεί σ΄ αυτή τη βάση, της οποίας «φέρων οργανισμός» ήταν ανέκαθεν αυτή ακριβώς η δημοκρατική λειτουργία, η γενική συνέλευση για την εκλογή του (άμισθου) ΔΣ κλπ, την οποία καταργεί η δεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη/Κικίλια. Μια «συνέλευση των μελών», δηλαδή, αυτών που συμμετέχουν στα θεραπευτικά προγράμματα, των οικογενειών τους, των λειτουργών της μονάδας, των εθελοντών. Αυτοί που πρώτοι απ΄ όλους θα πληγούν από αυτή την επέλαση του αυταρχισμού, θα είναι ακριβώς όλες και όλοι αυτοί που είχαν κατακτήσει, μέσω αυτών των διαδικασιών, ένα λίγο-πολύ ισότιμο ρόλο μέσα στην ίδια την συνέλευση της δομής. Κάτι που αποτελεί το ζητούμενο για την ίδια την πραγματική και όχι επίπλαστη θεραπευτικότητα μιας μονάδας (ψυχικής υγείας, απεξάρτησης κοκ).

Η επίθεση στο ΚΕΘΕΑ δεν είναι παρά ένα πρώτο βήμα στην αποδιάρθρωση των υπαρχουσών δομών απεξάρτησης (του 18Ανω κλπ), στα πλαίσια μιας πολιτικής προσανατολισμένης στο μονόδρομο των υποκατάστατων (μεθαδόνης κλπ), συνδυασμένης με το «νόμο και τάξη», μετά τους πρόσφυγες, και για τους τοξικοεξαρτημένους (που το ίδιο το κυρίαρχο σύστημα πολλαπλασιάζει και έχει γκετοποιήσει σε διάφορα σημεία, αλλά που τώρα αυτό, προφανώς «ενοχλεί» την «τουριστική ανάπλαση»), μέσω των «χώρων ελεγχόμενης χρήσης» (που θεσμοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση), αλλά και της βίαιης απομάκρυνσης, με τις «επιχειρήσεις- σκούπα» (έως και του εγκλεισμού) μακριά από το κέντρο της πόλης… «να μη φαίνονται».

Και η φετινή «Παγκόσμια Ημέρα της Ψυχικής Υγείας» μας βρίσκει, λοιπόν,
-με το 65% των εισαγωγών για ψυχιατρική νοσηλεία να είναι ακούσιες,
-με τις πρακτικές της καταστολής και της «περιστρεφόμενης πόρτας» κυρίαρχες και αυτονόητες (ως, δήθεν, «ιατρικές πράξεις»),
-χωρίς καμιά κοινωνική στήριξη για όσες και όσους έχουν ανάγκη,
-με πολλαπλασιασμό των αστέγων, ένα μεγάλο ποσοστό των οποίων είναι άτομα με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας,
-με τα πολλαπλασιαστικά αυξανόμενα προβλήματα ψυχικής υγείας των προσφύγων να μένουν αναπάντητα, συχνά να μην κατανοούνται καν και να απορρίπτονται στον Καιάδα – όπως και πολλών ντόπιων,
-με παντελή έλλειψη κοινοτικών υπηρεσιών και υποτυπώδεις παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες
-χωρίς, «ποτέ και πουθενά», καμιά τομεοποίηση,
-με όλες τις υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας (όπως και συνολικά της Υγείας) δραματικά υποστελεχωμένες και υποχρηματοδοτημένες,
-με την ακραία βιολογικοποίηση της ψυχιατρικής και την χειραγώγηση της ψυχιατρικής κοινότητας από το βιο-φαρμακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα.

΄Ηδη η προηγούμενη κυβέρνηση έχει αφήσει έτοιμο (καθώς δεν είχε προλάβει, λόγω εκλογών, να το ψηφίσει) το νομοσχέδιο για την «ακούσια θεραπεία στην κοινότητα», ενώ και το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων, που είχε πάρει αναβολή το 2015, παραμένει ως μια επικρεμάμενη απειλή.

Αυτή είναι η «Παγκόσμια Ημέρα της Ψυχικής Υγείας» του έτους 2019 για αυτή τη χώρα και μας περιμένουν πολλά, για αντίσταση, οργάνωση και διεκδίκηση. Στην κατεύθυνση πάντα μιας ριζικά εναλλακτικής και χειραφετητικής Ψυχικής Υγείας.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

 Posted by at 16:59  ψυχική υγεία  Comments Off on Παγκόσμια Ημέρα “Ψυχικής Υγείας” – “Μια από τα ίδια”, όπως κάθε χρόνο, και ακόμα χειρότερα
Oct 092019
 

Νάνσυ Παπαθανασίου*

Το θέμα με την πρόταση της κυβέρνησης δεν είναι αν θα διοριστούν στο Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ οι άριστοι ή η αποζημίωση που θα λαμβάνουν. Είναι ότι καταργεί ουσιαστικά τον κοινοτικό προσανατολισμό του ΚΕΘΕΑ, το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο ενδυνάμωσης, επαναφέροντας την κοινότητα σε μια θέση ανίσχυρη, μακριά από τη λήψη αποφάσεων.

Το ΚΕΘΕΑ ανακοίνωσε ότι επιχειρείται η κατάργηση του αυτοδιοίκητου χαρακτήρα του, με τον διορισμό του Δ.Σ. του από το υπουργείο Υγείας.

Μέχρι τώρα το Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ είναι άμισθο, εκλεγόταν από τη Γενική Συνέλευση, αποτελείται από εννέα αιρετά και τρία αναπληρωματικά μέλη και συμμετέχουν σε αυτό και δύο μη αιρετά μέλη (από το Εθνικό Συμβούλιο Δημόσιας Υγείας και το το Δ.Σ. του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής αντίστοιχα).

Το ΚΕΘΕΑ έχει χτίσει έναν τομέα επιστημονικής εξειδίκευσης που βασίζεται στο κοινοτικό μοντέλο δουλειάς από και με την κοινότητα στην οποία απευθύνεται, σε μια έκταση που είναι πρωτόγνωρη στην Ελλάδα.

Η πράξη αυτή επεκτείνεται και στη σύνθεση της Γενικής Συνέλευσης· ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της οργανωτικής δομής του ΚΕΘΕΑ είναι η πρόσβαση στις γενικές συνελεύσεις των μελών των θεραπευτικών προγραμμάτων που είναι στη φάση της επανένταξης.

Αναγνωρίζεται δηλαδή το δικαίωμα όσων λαμβάνουν τις υπηρεσίες του ΚΕΘΕΑ να συμμετέχουν ισότιμα στις συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων που αφορούν την εκλογή του Δ.Σ., μαζί με τους εργαζόμενους και τους εκπροσώπους των οικογενειών.

Η φιλοσοφία πίσω από αυτή τη στάση συνάδει απόλυτα με τη δυνατότητα που δίνει το ΚΕΘΕΑ σε πρώην χρήστες και χρήστριες να γίνουν θεραπευτές και θεραπεύτριες, να ενταχθούν δηλαδή ισότιμα στο επαγγελματικό και επιστημονικό προσωπικό, μετά την ολοκλήρωση της επανένταξης, να συμμετάσχουν στη χάραξη των στόχων και της πολιτικής του οργανισμού.

Η πρακτική αυτή αναγνωρίζει την αξία του προσωπικού βιώματος και ως δυνάμει επιστημονικού εργαλείου και δίνει έμπρακτα τη δυνατότητα στα άτομα που έχουν υπάρξει χρήστες και χρήστριες να μετακινηθούν στον ρόλο του επαγγελματία. Με δυο λόγια, κάνει πράξη την επανένταξη την οποία διεκδικεί.

Το θέμα με την πρόταση της κυβέρνησης δεν είναι αν θα διοριστούν στο Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ οι άριστοι ή η αποζημίωση που θα λαμβάνουν. Είναι ότι καταργεί ουσιαστικά τον κοινοτικό προσανατολισμό του ΚΕΘΕΑ, το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο ενδυνάμωσης, επαναφέροντας την κοινότητα σε μια θέση ανίσχυρη, μακριά από τη λήψη αποφάσεων.

Ταυτόχρονα, είναι και ένα ηχηρό μήνυμα ότι ο τοίχος ανάμεσα σε όσους βρίσκονται σε θέση ισχύος (επιστημονικής, κοινωνικής, πολιτικής ή όποιας άλλης) και σε όσους βρίσκονται σε θέση «ωφελούμενου» δεν πρέπει να γκρεμίζεται· το μόνο αποδεκτό είναι ένα μοντέλο «φιλανθρωπίας» και «αυθεντίας», που στην ουσία του είναι βαθιά εξουσιαστικό. Είναι όμως και απόλυτα συνεπές με την επιθυμία για διατήρηση μιας κοινωνικής ιεραρχίας που καθιστά αδύνατη την ισοτιμία.

Οσοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας εργαζόμαστε βασισμένοι και βασισμένες στις αρχές της κοινοτικής συμπεριληπτικής προσέγγισης στην παροχή υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής υγείας χρειάζεται να διαφυλάξουμε παραδείγματα όπως αυτό του ΚΕΘΕΑ και, επικεντρωμένοι σε έναν κοινοτικό τρόπο δουλειάς, να προσπαθούμε να βελτιώνουμε πρακτικές και να αίρουμε αποκλεισμούς και διακρίσεις εντός των οργανισμών μας.

Με αυτήν την έννοια, το ΚΕΘΕΑ μπορεί να έχει πολλά πράγματα ακόμη να βελτιώσει και να διορθώσει στην ήδη μακρά πορεία του, βήματα που μόνο στηρίζοντας τον ανεξάρτητο χαρακτήρα του μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα γίνουν.

* PhD – κλινική ψυχολόγος, επιστημονικά υπεύθυνη Orlando LGBT+

Πηγή: ΕφΣυν

%d bloggers like this: