Ολοκληρώθηκε το σεμινάριο για τον Πανικό που συντόνισα το Σαββατοκύριακο.
Ήταν συγκινητική η ατμόσφαιρα ανοικτότητας, μοιρασιάς και εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκε. Κάναμε βουτιές στα βαθιά εξερευνώντας προσωπικές εμπειρίες τρομακτικές που κουβαλάνε και το στίγμα της ψυχιατρικής διάγνωσης και βρήκαμε κρυμμένους θυσαυρούς, φώς και χαρά!
Όπως μας λένε και τόσοι διαφορετικοί αυτόχθονοι πολιτισμοί, η ίαση είναι κοινοτική υπόθεση, γιατί οι δυσκολίες δημιουργούνται συλλογικά και γιατί ο χώρος γι αυτήν δημιουργείται συλλογικά και γιατί η ελευθερία μας είναι άρρηκτα αλληλένδετη.
Μοιραζόμαστε μαζί σας μια φωτογραφία μας μετά το κλείσιμο και μια από τις ζωγραφιές τριών σημαντικών στιγμών του ταξιδιού αυτού του ΣΚ και την περιγραφή της:
“Ξεκίνησα το σεμινάριο πιστεύοντας ότι ο πανικός είναι μια σκοτούρα. Αυτή την πεποίηθηση την ενίσχυσε ο συννεφιασμένος, κακός καιρός της πρώτης ημέρας.
Η δεύτερη σημαντική στιγμή μέσα στο σεμινάριο είναι ότι οι βιωματικές εμπειρίες των ανθρώπων που μίλησαν. Ήταν σαν την ρουφήχτρα, πολύ δυνατές και αποκαλυπτικές.
Η τρίτη στιγμή είναι που ο πανικός μεταμορφώνεται σε δένδρο και τα στοιχεία του συνδέονται μεταξύ τους. Τα φύλλα που πέφτουν προς τα κάτω μετά την κακοκαιρία, στο αριστερό τμήμα της ζωγραφίας, με μώβ χρώμα μέσα στην γκρίζα βροχή, στο τέλος του σεμιναρίου είναι πράσινα επάνω στο δένδρο. Η τρίτη στιγμή αναφέρεται στη στιγμή που οι λέξεις (όροι, έννοιες) στο σχεδιάγραμμα που είχε κάνει η Λίλη στον πίνακα εξηγώντας τη θεωρία οργανώθηκαν και βρήκαν την θέση τους.”