Ευχαριστούμε Η.Α. για την γενναιόδωρη μοιρασιά της Galadriel!
Galadriel
Σκηνή 1η: Η μάχη.
Ορμάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπερασπίζομαι το άρρωστο παιδί μου και το άλλο που δε θέλω να κολλήσει. Τα δίνω όλα. Φροντίδα, υπομονή, σώμα, λογική σκέψη, οργάνωση.
Σκηνή 2η: Νικημένη.
Το πάνω χέρι έχουν τώρα η κούραση, η έλλειψη ύπνου, η αίσθηση ότι χάνω. Οι μέρες περνούν, η αρρώστια επιμένει. Φόβος…
Σκηνή 3η: Η παράδοση.
Αφήνομαι στο φόβο. Δυσκολεύομαι στην αρχή. Πολύ. Νιώθω το φόβο να με παραλύει και ταυτόχρονα αντιστέκομαι, λέω ενθαρρυντικά λόγια στον εαυτό μου, ψάχνω για ελπίδα. Ώσπου κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο και παραδίνομαι στην απελπισία και στον φόβο. Κλείνω τα μάτια και περιμένω. Λέω “αυτό ήταν”.
Σκηνή 4η: Η μεταμόρφωση
Κλειστά μάτια. Ξαπλωμένη. Αναπνέω. Επιτρέπω σταδιακά στο συναίσθημα του φόβου να απλωθεί. Στο σώμα μου, στο μυαλό μου. Ξαφνικά χωρίς να ξέρω πώς, εμφανίζεται η μορφή της. Galadriel. Τη βλέπω. Πανύψηλη, μακριά ξανθά μαλλιά, φωτισμένη ολόκληρη. Την ακούω. Μου λέει: “Εσύ γέννησες, τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από αυτό”. Κι ύστερα αφήνομαι να τη νιώσω με ολόκληρο το σώμα μου. Να γίνω αυτή. Νιώθω τα χέρια μου να μακραίνουν, το σώμα μου να ψηλώνει. Τα πόδια μου ακουμπάνε καλά στη γη και το ανάστημά μου ορθώνεται πάνω από όλους και όλα. Στα εσωτερικά μου όργανα νιώθω μια θέρμη. Το πρόσωπό μου χαλαρώνει. Νιώθω δύναμη και σιγουριά.
Σκηνή 5η: Η αλλαγή
Η επόμενη μέρα. Η ασθένεια υποχωρεί. Το άλλο παιδί βελτιώνεται, δεν προσβάλλεται. Είναι απερίγραπτη η χαρά της νίκης. Ξέρω ότι ο κίνδυνος θα ξανάρθει. Και μαζί κι ο φόβος. Αλλά έχω κερδίσει κάτι πιο βαθύ. Την Galadriel, που θα είναι πάντοτε εκεί. Είμαι περήφανη κι ευγνώμων.
Σκηνή 6η: Η επαναφορά
Τη δεύτερη φορά ήταν πιο δύσκολα. Γιατί ο φόβος ήταν και κοινωνικός. Ήταν παντού. Γύρω μας και μέσα μας. Κι η υποστήριξη ελλιπής. “Μείνε σπίτι”. Άφαντη η παιδίατρος. Πώς να μείνω σπίτι μ’ ένα παιδί άρρωστο που δεν του επαρκεί η δική μου φροντίδα; Θυμός.
Σκηνή 7η: Οι φραγμοί
Ξανά φόβος. Αυτή τη φορά αλλιώτικος. Πρωτόγονος. Είχε και απόρριψη και μοναξιά. Και θάνατο. Από μακριά, αλλά είχε. Προσπαθώ να βρω την Galadriel. Να συνδεθώ με αυτό το κομμάτι του εαυτού μου. Δεν μπορώ να τη βρω. Ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια, αφήνομαι. Ή νομίζω ότι αφήνομαι. Τη φέρνω στο νου μου σαν μορφή, τεχνητά, σκηνοθετημένα. Όμως έτσι δεν τη νιώθω δική μου φυσικά. Μένω εκεί. Σ’ αυτό το ‘πήγαινε – έλα’. Απελπίζομαι. Δεν υπάρχει τίποτα. Ώσπου κάποια στιγμή ακούω τη φωνή της. Αλλά αλλιώτικη, σιγανή. Αμέσως κι η εικόνα της. Ξαπλωμένη στο χώμα, ένα με τη γη. Έχει μια γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο. Απαλότητα. Για μια στιγμή φοβάμαι ότι είναι νικημένη. Μια φωνή μου λέει “Είδες; Δεν είναι όπως τότε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ανακαλύψεις σήμερα” και με προτρέπει να εγκαταλείψω, να ανοίξω τα μάτια και να επανέλθω στην πραγματικότητα. Δεν το κάνω. Μένω εκεί. Κάπου “ανάμεσα”. Μετά από λίγο τη βλέπω πάλι. Στην ίδια θέση. Στη γη. Το αυτί της κολλημένο στο έδαφος, το μάγουλό της ένα με το νοτισμένο χώμα. Ψιθυρίζει το όνομά μου, μου λέει να πλησιάσω. Λέει “εδώ είμαι”. Αρχίζω να καταλαβαίνω. Είναι σε διαφορετική θέση μάχης. Έρχεται σε επαφή με τη ζωή κάτω από τη γη, με τις υπόγειες διεργασίες. Γίνομαι ένα με αυτήν. Αναπνέω και νιώθω ζωντανή. Ξέρω πού είναι η ζωή. Κάτω από την επιφάνεια. Υποδόρια. Εκεί που δεν το συνειδητοποιείς, ανασυντάσσεται. Νιώθω τη λειτουργία της φύσης κάτω από τη γη: στις ρίζες, στους σπόρους, στους μικροοργανισμούς και τις κοινωνίες τους. Με γεμίζει μια αίσθηση σιγουριάς. Θα την κερδίσω τη μάχη.
Σκηνή 8: Η επίγνωση
Συμβατική πραγματικότητα, dreamland, essence, φραγμοί. Φιγούρες, μύθοι, σύμβολα. Όλα είναι εδώ. Η σημασία της επίγνωσης είναι ότι μπορώ να ενεργοποιήσω την πρόσβασή μου στην εμπειρία πιο εύκολα και να μην εγκαταλείψω όταν εμφανιστούν οι φραγμοί. Η ίδια η εμπειρία δεν γνωρίζω πώς θα είναι. Ίσως πιο δύσκολη κάθε φορά. Δεν ξέρω και δε χρειάζεται να ξέρω.