Jul 082011
 

 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα δεν είναι η απώλεια της ακοής μου, αλλά η απώλεια ακοής της Δημοκρατίας μας

Τα παραπάνω λέει ο Μανώλης Κυπραίος σε σχόλιο στην ανάρτηση του Εξάντα. Διάβασε παρακάτω τη συγκλονιστική του μαρτυρία, τη δική του περιγραφή της επίθεσης που δέχτηκε στο Σύνταγμα την περασμένη Τετάρτη.

Πηγή: Exandas Documentaries

«Πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία »…

Ανάπηρος έμεινε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, από την ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον του από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, ενώ κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου. Συγκεκριμένα, άνδρας των ΜΑΤ πέταξε στοχευμένα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του, αφού μάλιστα ο συνάδελφος είχε δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα δύο αυτιά! Τη βάναυση συμπεριφορά των ΜΑΤ καταδίκασε απερίφραστα το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ενώ η υπόθεση βρίσκεται ήδη στον Εισαγγελέα. Ο Μανώλης Κυπραίος λοιπόν γίνεται στοιχειοθετημένα ο πρώτος συνάνθρωπός μας που κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων έχασε εξολοκλήρου μία απ’ τις 5 αισθήσεις του και έμεινε ανάπηρος, ως αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας. Δηλώνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας, παραθέτουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία που μας έστειλε.

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου στον Εξάντα

«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».

Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.

Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.

Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».

Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.

Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».

Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.

Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.

Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.

Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.

Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.

Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.

Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.

Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».

Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.

Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.

Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.

Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.

Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.

«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.

Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.

Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.

Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.

Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.

Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.

Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.

Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.

Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…

Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.

Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.

Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.

Ήμουν κωφός…

Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.

Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.

Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».

Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.

Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.

Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»

Jul 082011
 

Συγχαρητήρια, τραβήξατε την προσοχή μας και τώρα είστε ο στόχος στον πόλεμο μας ενάντια στο σάπιο σύστημα σας. Είμαστε Ανώνυμοι. Είμαστε Λεγεώνα. Δεν συγχωρούμε. Δεν ξεχνούμε.

Γεμίσαμε ανώνυμους. Ανώνυμοι αστυνομικοί στις διαδηλώσεις, χωρίς διακριτικά στις στολές τους. Ανώνυμες αγορές με απίστευτη ισχύ. Ανώνυμοι, αυτεπάγγελτοι τιμωροί, για τα δεινά του Ελληνικού Λαού. Μαζί με αυτήν την ανωνυμία γεμίσαμε και ανευθυνότητα.

Η ευθύνη έχει όνομα και επώνυμο. Έχει προσωπική και πολιτική στάση. Έχει διάλογο και συναλλαγή. Δεν εκτιμώ την ανωνυμία. Από όπου κι αν προέρχεται. Από τη Λεγεώνα, από την αστυνομία ή από τις αγορές. Απρόσωπη δράση που δημιουργεί απάνθρωπη ζωή. Για όλους.

Όσο ζούμε σε ένα κλίμα έντασης και απελπισίας, και οι εκάστοτε ‘ισχυροί’ δεν ακούνε τον κόσμο, δεν κάνουν διάλογο, τόσο δημιουργούμε συνθήκες για αυτόκλητους σωτήρες. Κι όταν ακόμα κι ο ‘σωτήρας’ σου είναι Ανώνυμος, τα πράγματα, μάλλον, δεν πάνε καθόλου καλά…

 


 

Jul 022011
 

Η κατάχρηση ισχύος δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό συγκεκριμένων ανθρώπων, είναι και δυναμική στη σχέση. Είναι μια συμπεριφορά του ισχυρού απέναντι στον ανίσχυρο. Η ισχύς είναι ρόλος που εύκολα μετακυλά από τον έναν άνθρωπο στον άλλον. Αυτή η φωτογραφία από την πλατεία Συντάγματος αποτυπώνει αυτήν τη δυναμική. Η Βουλή, σύμβολο ισχύος (και κατάχρησης ισχύος τον τελευταίο καιρό) δημιουργεί αντιδράσεις στον κόσμο που μαζεύεται να διαδηλώσει. Οι κρεμάλες που έστησαν ανατρέπουν τους ρόλους, και η ισχύς μεταβιβάζεται στον ‘λαό’ που θεωρεί δικαίωμα του να απειλήσει, να τιμωρήσει.

Δύσκολη φωτογραφία. Σάστισα όταν την είδα. Δεν θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο κακοποίησης και εκδίκησης. Δεν ονειρεύομαι μια Ελλάδα που ο καθένας, θύμα κακοποίησης από ανθρώπους και δομές, γίνεται αυτεπάγγελτα τιμωρός. Η δημοκρατία δεν είναι για τους βιαστικούς. Θέλει υπομονή, ενσυναίσθηση και διάλογο, πολύ διάλογο.

Jul 022011
 

Πηγή: Το Βήμα

Η ΕΛΑΣ δικαιολογεί την ποσότητα, υποστηρίζοντας ότι διέθετε πληροφορίες για επικείμενη κατάληψη της Βουλής

Βασίλης Γ. Λαμπρόπουλος

Την εντυπωσιακή ποσότητα των 2.860 χημικών κατανάλωσε η ΕΛΑΣ μόνο κατά τη διάρκεια των επεισοδίων της Τετάρτης στην Αθήνα, όταν ο μέσος όρος χημικών που έπεφταν άλλες επεισοδιακές ημέρες στο κέντρο δεν ξεπερνούν τα 100 με 150! Η εξήγηση για το πρωτόγνωρο νέφος, που κρίθηκε αναγκαίο να απλωθεί πάνω από την πόλη, αποδίδεται από τους αξιωματικούς της ΕΛΑΣ σε «πληροφορίες – κυρίως μέσω συστημάτων υποκλοπών – ότι ομάδες αντιεξουσιαστών σχεδίαζαν εισβολή στην Βουλή και γι΄ αυτόν το λόγο, μάλιστα, θα προχωρούσαν σε ενέργειες αντιπερισπασμού και σε άλλα σημεία της πλατείας Συντάγματος».

Μάλιστα σύμφωνα με τις ίδιες πηγές «είχε υπάρξει συνεννόηση εκείνη την ημέρα να κλείσουν οι σταθμοί του Μετρό στο Σύνταγμα και στον Ευαγγελισμό προκειμένου να υπάρχει δυνατότητα ελέγχου της πρόσβασης στην πλατεία Συντάγματος αλλά τελικά δόθηκε αρνητική απάντηση από την διοίκηση του Μετρό».

Οπως αναφέρεται, επιπλέον, προκειμένου να εξηγηθεί η απώλεια κάθε ελέγχου, οι διμοιρίες των ΜΑΤ αδυνατούν να προχωρήσουν προχωρήσουν στην σύλληψη των ταραξιών λόγω του γεγονότος ότι… έχουν αποψιλωθεί οι περιώνυμες «ομάδες συλλήψεων», που διαθέτουν.

Σύμφωνα με την καταμέτρηση, που πραγματοποιήθηκε το πρωί της Παρασκευής από τους αρμοδίους των τεχνικών υπηρεσιών ο αριθμός των χημικών που ρίχθηκαν την Τετάρτη είναι ποσότητα 20 φορές μεγαλύτερη από την συνήθη χρήση χημικών σε μια «μέση», όπως λένε, ημέρα επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας. Μάλιστα σε αυτήν την ποσότητα δεν υπολογίζονται τα χημικά που εκτοξεύθηκαν με τις φυσούνες, τις οποίες κρατούν οι άνδρες των ΜΑΤ, ούτε και οι χειροβομβίδες κρότου λάμψης.

17 ώρες επεισοδίων

Οπως παραδέχθηκε, μιλώντας στο «Βήμα», υψηλόβαθμος αξιωματικός της ΕΛΑΣ «ο αριθμός των χημικών που ρίχθηκαν στην προχθεσινη διαδήλωση είναι πράγματι μεγάλος». Επισήμανε ωστόσο ότι «πρέπει να συνυπολογισθεί η διάρκεια των επεισοδίων, που άρχισαν στις 9 το πρωί και τελείωσαν στις 2 τα ξημερώματα. Μιλάμε δηλαδή για 17 ώρες διαρκών επεισοδίων σε όλο το κέντρο της Αθήνας, όταν ο μέσος χρόνος διάρκειας των συγκρούσεων με αντιεξουσιαστές δεν ξεπερνά τις δύο με τρεις ώρες και συνήθως σε πιο περιορισμένο μέτωπο.Τα επεισόδια είχαν τόσο μεγάλη διάρκεια λόγω και της οργάνωσης των ταραξιών που είχαν σχεδόν όλοι αντιασφυξιογόνες μάσκες και τρόπους να αναδιπλώνονται και να επιτίθενται ξανά στις διμοιρίες των ΜΑΤ. Εξαλλου πρέπει να γνωρίζετε ότι διεθνώς η χρήση χημικών θεωρείται το πιο ήπιο μέσο αντιμετώπισης διαδηλωτών».

Οσο για το θέμα της χρήσης ληγμένων χημικών οι αστυνομικοί το προσπερνούν ως ανέκδοτο. Επιμένουν ότι «δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Το μόνο που συμβαίνει με τα χημικά που δεν χρησιμοποιούνται για καιρό είναι ότι να χάνουν την… ισχύ τους. Ωστόσο με την χρήση χημικών που γίνεται τα τελευταία χρόνια δεν μένουν για πολύ καιρό ποσότητες αχρησιμοποίητες».

Οι πληροφορίες της ΕΥΠ

Φαίνεται, πάντως, ότι γύρω από όσα συνέβησαν την Τετάρτη προηγήθηκε έντονο παρασκήνιο. Οπως αποκαλύπτει στο «Βήμα» ανώτατος αξιωματούχος της λεωφόρου Κατεχάκη «το τελευταίο 20ημερο υπήρχαν πληροφορίες μέσω κυρίως των συστημάτων υποκλοπών της ΕΥΠ αλλά και της ΕΛΑΣ ότι υπάρχει ειδικό σχέδιο από τους αντιεξουσιαστές να δημουργήσουν εκτεταμένα επεισόδια και να επιχειρήσουν εισβολή στην Βουλή. Στις ακροάσεις συνομιλιών ακούγονταν αναφορές ότι τα γεγονότα του Δεκέμβρη θα ωχριούσαν μπροστά σε αυτό που θα συνέβαινε την Τετάρτη. Ακούγαμε ότι οι αντιεξουσιαστές είχαν ειδικό σχέδιο μέσω κινήσεων αντιπερισπασμού να διασπάσουν τις αστυνομικές δυνάμεις στην πλατεία Συνταγματος ώστε να βρουν ευκαιρία να κτυπήσουν το Κοινοβούλιο. Γι αυτόν τον λόγο τις τελευταίες ημέρες υπήρχε γενική κινητοποίηση της ΕΛΑΣ κι είχαμε ζητήσει να έλθουν από την επαρχία άλλες 15 διμοιρίες των ΜΑΤ ώστε την Τεταρτη συνολικά να βρίσκονται στην πλατεία 40 διμοιρίες από τις οποίες περίπου 20 είχαν παραταχθεί γύρω από το Κοινοβούλιο».

Οπως συμπληρώνει ο ίδιος αξιωματούχος «από το πρωί της Τετάρτης είχαμε αντιληφθεί ότι οι πληροφορίες για γενικευμένα επεισόδια δεν ήταν χωρίς αντίκρυσμα. Βλέπαμε ότι υπήρχαν τρία μπλοκ αντιεξουσιαστών που κτυπούσαν από σταθερά σημεία γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Ετσι οι αστυνομικές δυνάμεις μπήκαν σε μια λογική καταδίωξης των ταραξιών στο κάτω μέρος της πλατείας, με κύριο μέλημα μας να μην αποσυρθεί ούτε ένας αστυνομικός από το “φραγμα” που είχε στηθεί έξω από την Βουλή. Ο στόχος μας θεωρείται ότι επιτεύχθηκε γιατί δεν υπήρξε κανείς σοβαρός τραυματισμός πολίτη αλλά και γιατί δεν υπήρχε πρόβλημα ασφαλείας στο Κοινοβούλιο».

Το ανοιχτό Μετρό

Ενα σημείο αιχμής για τους αξιωματικούς ήταν η λειτουργία του σταθμού του Μετρό στο Σύνταγμα, όπου όπως δηλώνουν είχαν ζητήσει να κλείσει, λόγω του γεγονότος ότι αποτελούσε «χώρο από τον οποίον εκπορεύονταν επεισόδια».

Από την άλλη πλευρά στελέχη της διοίκησης του Μετρό επεσήμαναν ότι «στις 6.06 το απόγευμα της Τετάρτης μας στάλθηκε φαξ από τηνΕΛΑΣ να κλείσουμε τον σταθμό στο Σύνταγμα. Ομως αυτό ήταν αδύνατο γιατί ήδη μέσα υπήρχαν 2500 έως 3000 άτομα αλλά και γιατί τα ρολά στην είσοδο του Μετρό ήταν χαλασμένα. Η ΕΛΑΣ όφειλε να μας το είχε ζητήσει αυτό εγγράφως μερικές ημέρες πιο πριν κι όχι όταν πια ήταν αργά».

Jul 012011
 

(φωτογραφία: Γιώργος Δομιανός)

Πηγή: Lifo

Η Τάνια Τσανακλίδου βρίσκεται κάθε απόγευμα στο Σύνταγμα. Εξηγεί το γιατί στη Δέσποινα Τριβόλη

Εγώ τους “Aγανακτισμένους” τους λέω “αποφασισμένους”. Το “αγανακτισμένοι” έχει και κάτι ειρωνικό μέσα του, σχεδόν απαξιωτικό. Σαν κάτι που δεν έχει δυναμική και είναι στάσιμο, ενώ ο αποφασισμένος έχει δυναμική να πάει παραπέρα.

Για δε μ’ αφήνετε ήσυχο; Άστε με ήσυχο όλοι. Θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια», τραγουδούσε η Τάνια Τσανακλίδου το 1980, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος της «Χωρίς Ταυτότητα». Σήμερα, κάθε φορά που τραγουδάει αυτό το τραγούδι «γίνεται χαμός από κάτω. Μου κάνει φοβερή εντύπωση η αντίδραση του κόσμου». Όχι πως οι συναυλίες της θυμίζουν σε τίποτα τις παλιότερες δουλειές της. Ήδη, από το τέλος Μαρτίου έχει βγει με φίλους της μουσικούς να τραγουδήσει στον δρόμο χωρίς αντάλλαγμα, έτσι, για ν’ «αλλάξει την καθημερινότητά της». Το καλοκαίρι θα κάνει συναυλίες με πολύ χαμηλό εισιτήριο σε όλη την Ελλάδα. «Κανείς μας δεν θα πληρώνεται, τα εισιτήρια θα καλύπτουν τα έξοδα και ό,τι περισσεύει θα το μοιραζόμαστε». Μέχρι τότε, βρίσκεται κάθε απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος με τους «Αγανακτισμένους».

Διάβασα ότι βγήκατε και τραγουδήσατε στον δρόμο. Γιατί στον δρόμο;

Επειδή πέρσι είχα μια χρονιά δύσκολη και κουραστική, αποφάσισα να μη δουλέψω. Με παίρνανε άνθρωποι για δουλειά και σχεδόν τους έβριζα. Τους έλεγα «μη με ξαναπάρετε». Μέσα σε όλα ήρθε μια ωραία κατάθλιψη και βούλιαξα τελείως. Με φριχτό μαζοχισμό καθόμουν κι έβλεπα όλα τα δελτία ειδήσεων και δεν ασχολιόμουν με τίποτε άλλο παρά μόνο με αυτό. Έφτασα στο μη περαιτέρω. Είχαν έρθει δυο φίλοι μουσικοί να πιουν καφέ και μου είπαν «εσύ, όταν δεν δουλεύεις, αρρωσταίνεις. Δεν πάμε να τραγουδήσουμε στον δρόμο;». Την άλλη μέρα κιόλας βγήκαμε στον δρόμο και παίξαμε. Πήγαμε έξω απ’ το μέτρο στον Ευαγγελισμό, στον Κεραμεικό και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Αυτό που συνέβη ήταν πολύ συγκινητικό. Μαζεύτηκαν ένα σωρό άλλοι φίλοι μουσικοί, που ήρθαν με όλη τους την καρδιά και όλη τους τη χαρά, κι αυτό μας έδωσε μεγάλη αίσθηση ελευθερίας και δύναμης ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε επιτέλους την καθημερινότητά μας. Ερχόταν ο κόσμος συγκινημένος και μας έλεγε «ευχαριστούμε που μας δώσατε πίσω το χαμένο μας χαμόγελο». Με τα πολλά, φτιάξαμε ένα πρόγραμμα 40 λεπτών και παίζαμε στον δρόμο. Μας στέλνανε μηνύματα να πάμε από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τον Πόρο, αλλά όλα αυτά είχαν έξοδα – μέχρι που μπήκαμε στη διαδικασία να κάνουμε κάποιες συναυλίες με μια επαναστατική λογική. Δεν υπάρχει μεροκάματο για κανέναν. Βάζουμε ένα πολύ φτηνό εισιτήριο για να βγουν τα έξοδα κι αν μείνει κάτι, το μοιραζόμαστε όλοι στα ίσια, γεγονός που μας βάζει σ’ ένα είδος φοιτητικής διαδικασίας. Για κάποιον που έχει εθιστεί να βγάζει χρήματα είναι παράλογο, αλλά για μένα, που δεν είναι τίποτα αυτονόητο στη ζωή, νομίζω ότι όλο αυτό σε ξαναπάει σε μια ωραία αφετηρία.

Ο κόσμος σάς καταλάβαινε;

Στην αρχή όχι, και μόλις το καταλάβαιναν κοίταγαν να δουν πού είναι οι κάμερες. Οι δε συνάδελφοί μου με έπαιρναν τηλέφωνο και με ρώταγαν «και ποιος το πληρώνει όλο αυτό;». Όταν τους έλεγα ότι δεν το πληρώνει κανείς, γινόντουσαν καχύποπτοι. Ξέρετε, έχουμε γίνει καχύποπτοι, υποπτευόμαστε τα πάντα, ακόμα και τις πιο αγαθές των προθέσεων, γι’ αυτό και δεν θέλησα να δώσω καμιά συνέντευξη για όλο αυτό. Το έκανα για να βγω από τη δική μου απραξία. Καμία επανάσταση δεν μπορεί να γίνει αν δεν επαναστατήσουμε πρώτα εναντίον του ίδιου μας του εαυτού. Η επανάσταση είναι προσωπική και ατομική. Με το που ξεκινάς να διεκδικείς την ελευθερία σου είσαι ήδη ελεύθερος. Ο καθένας μπορεί να προσφέρει. Ένας μάγειρας μπορεί να πάει να προσφέρει φαγητό, ένας γιατρός να πάει να δει δέκα ανθρώπους που δεν έχουν να πληρώσουν. Η πιο μεγάλη μας δύναμη είναι αυτή που αντλούμε ο ένας απ’ τον άλλον. Αν δεν υπάρχει αλληλεγγύη, δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τίποτα σ’ αυτό τον τόπο. Γι’ αυτό κι έχει αρχίσει όλο αυτό με τους «Αγανακτισμένους», τους οποίους εγώ αποκαλώ «αποφασισμένους». Το «αγανακτισμένοι» έχει και κάτι ειρωνικό μέσα του, σχεδόν απαξιωτικό. Σαν κάτι που δεν έχει δυναμική και είναι στάσιμο, ενώ ο αποφασισμένος έχει δυναμική να πάει παραπέρα.

Στους «Αγανακτισμένους» πότε ξεκινήσατε να πηγαίνετε;

Από την πρώτη μέρα.

Πώς ξεκινήσατε να κατεβαίνετε;

Απολύτως συνειδητοποιημένα και τη χαρά αυτής της πρώτης μέρας, όπως και της πρώτης Κυριακής, που έγινε χαμός, δεν θα την ξεχάσω. Καταρχάς, βρέθηκα με φίλους μου που είχα να δω καιρό. Με τη Μυρσίνη Λοΐζου και τον Νίκο Σούλη είμαστε κάθε μέρα μαζί. Δίνουμε το ραντεβού μας και πηγαίνουμε κάτω. Φταίει ίσως και η δουλειά μας, που σε κάνει κάπως ανθρωποφοβικό. Αν συναναστρέφεσαι συνέχεια πάρα πολύ κόσμο, δεν αντέχεις. Όλοι πια συναντάμε ο ένας τον άλλον στον δρόμο σαν να ’μαστε εμπόδια . Έχουμε κλειστεί πολύ στον εαυτό μας. Θεωρήσαμε ότι η ζωή μας μπορεί να πορευτεί και να βρει τον στόχο της ερήμην των άλλων. Ξαφνικά, είδαμε με χαρά τον συνάνθρωπό μας στο Σύνταγμα. Γίναμε ευγενέστεροι και καλύτεροι, γιατί είδαμε ότι υπάρχει ελπίδα, και η ελπίδα είμαστε εμείς. Βρίσκω αυτή την ιστορία εξαιρετικά πολιτική. Εγώ ανήκω σε όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια δεν ψήφιζαν. Για χρόνια έριχνα λευκό και μετά σταμάτησα να ψηφίζω. Πολλοί στην πλατεία είναι απ’ αυτούς που ρίχνουνε λευκό κι αισθάνομαι ότι βρήκαμε τον τρόπο ν’ αναζητούμε αυτό που μας αναλογεί.

Σε συνέλευση έχετε μιλήσει;

Όχι, ποτέ.

Η άμεση δημοκρατία, που είναι και βασικό αίτημα των συγκεντρωμένων, τι σημαίνει για σας;

Είναι αυτή η ιδανική δημοκρατία που θα μπορούσε να ισχύσει παγκοσμίως, ώστε να μας βγάλει απ’ αυτό το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε όλοι. Στις λεγόμενες «κοινοβουλευτικές δημοκρατίες» κυβερνιόμαστε από μάνατζερ. Η άμεση δημοκρατία μάς επιτρέπει να βγούμε απ’ την ιδιώτευση και να γίνουμε πολίτες. Στην Αρχαία Ελλάδα ήταν ύβρις να είσαι ιδιώτης.

Στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν και οι δούλοι, δεν ψήφιζαν όλοι στις πλατείες.

Τι σχέση έχει αυτό; Οι κοινωνίες αλλάζουν. Τόσους μετανάστες που εκμεταλλευόμαστε δεν θεωρείτε ότι τους μεταχειριζόμαστε σαν να ’ναι δούλοι, με μεροκάματα πείνας και χωρίς καμία κοινωνική ασφάλιση; Εξάλλου, ένα νέο παιδί που πάει να εργαστεί και παίρνει ελάχιστα λεφτά, ενώ δεν του βάζουν ένσημα, δεν είναι σε καθεστώς δουλείας; Πιστεύετε ότι έχει εκλείψει η δουλεία; Έχουμε γίνει όλοι δούλοι ενός απεχθούς συστήματος. Αυτό πρέπει ν’ αλλάξουμε και θα το αλλάξουμε.

‘Hσασταν πάντα πολιτικοποιημένη;

Ναι, πήγα στην πρώτη μου διαδήλωση όταν ήμουν 11 χρόνων.

Γιατί δεν ψηφίζατε όλα αυτά τα χρόνια;

Ήταν μια σοβαρή πολιτική θέση κι αυτό. Πήγαινα έξω απ’ το εκλογικό κέντρο και φώναζα «μην ψηφίζετε αυτούς τους αλήτες».

Κάπου λέγατε ότι «μετά από 45 χρόνια δουλειάς θα πάρω μια σύνταξη των 750 ευρώ».

Αυτά θα πάρω, αν τα πάρω, και δουλεύω 45 χρόνια, ενώ τα χρήματα που έχω πληρώσει στο ελληνικό Δημόσιο είναι απίστευτα. Οι ασφαλιστικές μου εισφορές μόνο θα ήταν μια περιουσία που θα μου είχε επιτρέψει να ζω αξιοπρεπώς στα γεράματά μου. Τώρα κανένας από μας δεν θα έχει αυτή την τύχη. Χτυπούν την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, το βαθύτερο είναι μας και την ίδια μας την ύπαρξη. Θέλουν να μας εξοντώσουν. Εγώ θα είμαι στον δρόμο και θα είμαι η τελευταία που θα φύγει.

Εσείς εκπροσωπείτε κάτι;

Μόνο τον εαυτό μου, ο οποίος έχει θέματα προς επίλυση και πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Με τον αποκλεισμό της Βουλής τι ελπίζετε να καταφέρετε;

Θέλω οι 300 αυτοί άνθρωποι να ντρέπονται να βγουν στον δρόμο.

Αυτό με τους πολιτικούς που ντρέπονται να κυκλοφορήσουν πώς το βλέπετε;

Και πολύ άργησαν. Θα έπρεπε χρόνια τώρα να μην μπορούν να κυκλοφορούν.

Απορεί, όμως, κανείς γιατί ο κόσμος δεν εξοργίστηκε νωρίτερα. Τόσα σκάνδαλα έγιναν.

Δεν πειράζει. Δεν θα του ρίξουμε τώρα ευθύνη γιατί άργησε για να ακυρώσουμε το γεγονός ότι βγήκε, μην τρελαθούμε! Και ο πιο κοιμισμένος θα ξυπνήσει γιατί απειλείται άμεσα.

Ναι, αλλά μετά το επιχείρημα είναι «αυτός τα ’παιρνε καλά καλά από το Δημόσιο και τώρα που έκανε τη δουλίτσα του βγαίνει να παραπονεθεί».

Δηλαδή, έναν άνθρωπο που θα πεινάσει και φοβάται πρέπει να τον κατηγορήσουμε γιατί βγαίνει να διαμαρτυρηθεί τώρα; Κι έπειτα, το πολιτικό σύστημα μας έχει εκμαυλίσει όλα αυτά τα χρόνια.

Αναφέρεστε στις πελατειακές σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί;

Μα, ναι. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να επαναστατούμε εναντίον του εαυτού μας. Πού ήταν τόσο καιρό αυτοί που τώρα μας απαξιώνουν; Οι «Αγανακτισμένοι» αποκατέστησαν την ανύπαρκτη κοινωνική μας αλληλεγγύη. Για χρόνια ντρεπόμασταν να μιλήσουμε για την πατρίδα μας, με τον φόβο ότι θα μας πούνε φασιστόμουτρα και εθνικόφρονες. Μας φτάσανε να βλέπουμε την ελληνική σημαία και ν’ αποστρέφουμε το πρόσωπο.

Δεν ξέρω, εμένα, προσωπικά, το να ακούω τον Εθνικό Ύμνο μπροστά στη Βουλή μού προκαλεί αμηχανία.

Μα, κι αυτός δεν είναι ένας τρόπος του συστήματος να μας ευνουχίσει και να μας διαλύσει; Γιατί να επιτρέψουμε στους φασίστες να το μονοπωλούν; Το 1967 που έγινε η χούντα εγώ πήγαινα στο γυμνάσιο. Ξεκινήσαμε το πρωί να πάμε στο σχολείο, ήταν παντού τα τανκς και φτάσαμε στο σχολείο, όπου ένας καθηγητής μάς είπε ότι είχε γίνει στρατιωτικό πραξικόπημα. Σηκώθηκα από τη θέση μου, είπα τον «Εθνικό Ύμνο» κι έκλαιγα. Αυτή ήταν μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου και ήμουν ένα παιδί 15 χρόνων, που κανείς δεν του υπαγόρευσε κάτι τέτοιο, παρά μόνο η αγάπη για την πατρίδα του και το μίσος για κάθε εξουσία που δείχνει τέτοιο αδυσώπητο πρόσωπο.

Κάπου είπατε ότι η Μεταπολίτευση είναι νεκρή.

Ναι. Αυτό το πτώμα που κρύβαμε όλοι τόσο καιρό σπίτι μας είναι καιρός να το θάψουμε.

Τι είναι αυτό που πήγε στραβά;

Εγώ θεωρώ ότι τα πράγματα είναι δρομολογημένα έτσι εδώ και χρόνια. Πείτε με και συνωμοσιολόγο, πείτε με ό,τι θέλετε.

Από ποιον;

Από τις διεθνείς αγορές, από το σύστημα, από τον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος εδώ και χρόνια ελέγχει τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου. Δεν υπάρχει ελεύθερη κυβέρνηση σήμερα. Ποιος είναι ελεύθερος; Κανείς.

Εσείς, πρακτικά, τι θα θέλατε ν’ αλλάξει;

Να γίνει άμεση η δημοκρατία.

Πιστεύετε ότι οι εκλογές θα άλλαζαν κάτι ;

Δεν έχουν κανένα νόημα. Πρέπει ν’ αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί όλο το πολιτικό σύστημα. Δεν ξέρω, μπορεί να λέω βλακείες, αλλά θα προτιμούσα να υπάρχει ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο με έντιμους ανθρώπους.

Ναι, αλλά πού είναι αυτά τα τίμια πρόσωπα;

Δεν έχουν αναδειχτεί – και από πού ν’ αναδειχτούν, εξάλλου; Απ’ το Mega και τον Σκάι; Είμαστε πολύ καλά κυκλωμένοι, είμαστε ποντίκια μέσα σε φάκα.

Είναι όλοι φοβισμένοι.

Όλοι είμαστε, αλλά αυτός ο φόβος μάς κρατάει παράλυτους και δεν θα γίνουμε ελεύθεροι ποτέ. Πρέπει να ρισκάρουμε, κι ας φάμε τα μούτρα μας. Δεν μπορείς να βλέπεις να εξελίσσεται σαν ταινία η ζωή σου και να νομίζεις ότι είναι δική σου, αλλά τελικά να είναι κάποιου άλλου. Η δική σου ζωή είναι αυτή που παίζεται.

Jun 302011
 

τα λόγια περιττεύουν… θα αναλάβει κανείς την ευθύνη για την εγκληματική δράση της αστυνομίας χτες;;;;;

“Ούτε στον πόλεμο δεν γίνονται αυτά” (ΕΞΑΝΤΑΣ) from Yorgos Avgeropoulos on Vimeo.

Jun 282011
 

Δύσκολο 48ωρο για την Ελλάδα, με πολλά ‘αδιέξοδα’ ένθεν κι ένθεν. Μιλάμε με ορολογία πολέμου, ενώ αναζητάμε λύσεις που να δημιουργούν κοινότητα. Αντιφατικό, αλλά κατανοητό. Καλή δύναμη σε όλους σήμερα και αύριο. Σωφροσύνη και καθαρότητα σκέψης σε όσους είναι μέσα στη βουλή και ψηφίζουν το μέλλον της χώρας. Καλή δύναμη και σε αυτούς έξω από τη βουλή που παίρνουν θέση απέναντι σε αυτήν τη ψήφο.

 


LIVE STREAMING: Γενική Απεργία ενάντια στο… by News247

 

 

Jun 192011
 

Αν στις συνελεύσεις του Συντάγματος αλλά και στις διαδικασίες που κινητοποίησαν τις μεγάλες διαμαρτυρίες στις άλλες πλατείες του κόσμου και της χώρας κάτι γεννιέται είναι τούτος ο χώρος του κοινού που αθροίζει τις μικρές και μεγάλες σκέψεις, τα μικρά και μεγάλα όνειρα ανθρώπων που αντιδρούν έμπρακτα στην εξοντωτική «εξατομίκευση των πεπρωμένων» τους. Αυτούς του νέους χώρους του κοινού πρέπει να προστατέψουμε, τα εξισωτικά χαρακτηριστικά τους όπου βλασταίνουν να υπερασπίσουμε, τα δίκτυα των διεσπαρμένων μικρο-κοινοτήτων που συναντήθηκαν στις πλατείες να ενισχύσουμε.

Μαθαίνοντας από τις πλατείες

του Σταύρου Σταυρίδη

Είναι εύκολο ίσως να αναγνωρίσουμε στην κοινωνία που ζούμε ένα οικονομικό σύστημα σε επιθετικό παροξυσμό. Οι κυρίαρχοι μοιάζει να θεωρούν ότι εκπλήρωσαν και εκπληρώνουν επιτέλους την απόλυτη καπιταλιστική ουτοπία: το χρήμα να γεννά χρήμα χωρίς την ενίοτε απείθαρχη μεσολάβηση των πραγματικών ανθρώπων και την ενίοτε απρόβλεπτη μεσολάβηση των διαδικασιών παραγωγής. Η αλαζονεία και η δύναμη των τραπεζιτών και των χρηματιστών είναι σημάδι των καιρών.

Όμως καθόλου τούτη η εποχή δεν εκτόπισε στα αζήτητα το πρόβλημα της διακυβέρνησης. Τη μηχανή αυτής της ουτοπίας που κόλλησε και κολλά στην λάσπη των πρόσφατων οικονομικο-κοινωνικών κρίσεων, πρέπει να την τροφοδοτούν οι αποκάτω, όχι μόνο με την εργασία τους αλλά και με την εξάρτηση τους από τις τράπεζες για να εκπληρώσουν ως και τις πιο βασικές τους ανάγκες. Το πρόβλημα της διακυβέρνησης σ’ αυτές τις συνθήκες είναι πάνω απ’ όλα το πρόβλημα της μαζικής εξάρτησης των υπηκόων από τους θεσμούς που τους συγκροτούν ως οικονομικά υποκείμενα, με την καταστροφή ταυτόχρονα κάθε δυνατότητας να αρθρώνονται συλλογικές αναφορές με τη μορφή των κοινωνικών χώρων. Η εξατομίκευση δεν συνίσταται μόνο στην εξατομίκευση του μόνιμα ακόρεστου καταναλωτή αλλά και στην εμπεδωμένη καχυποψία απέναντι στις επιδιώξεις των διπλανών. Τούτη η καχυποψία στον καιρό της κρίσης καθίσταται λόγος επιθετικότητας ή απόσυρσης: «εγώ θα τα καταφέρω» και για να τα καταφέρω πρέπει εσείς να μην τα καταφέρετε.

Η μνήμη της χαμένης κοινότητας, βέβαια, και της ασφάλειας που ψευδαισθητικά ή πραγματικά παρείχε δεν είναι και τόσο μακρινή. Σ’ όλο τον κόσμο οι αντιδράσεις, οι αντιστάσεις και οι κοινωνικές εκρήξεις ανατρέχουν σε θεσμούς που ενεργοποιούν κάποιο υπόστρωμα κοινωνικών αναμνήσεων αλλά και επιβιώσεων: από τις ιθαγενικές κοινότητες της Λατινικής Αμερικής ως τις οικογένειες-κοινότητες του εξεγερμένου αραβικού κόσμου τέτοιοι θεσμοί επανανεργοποιούνται και επανανοηματοδοτούνται.

Ίσως γι’ αυτό στη Δύση, και όχι μόνο, αντίδοτο στην εξοντωτική «εξατομίκευση των πεπρωμένων» (μια φράση του Ωζέ) αποτέλεσε η επανακάλυψη της συλλογικής αναφοράς μέσα από τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα (facebook, twitter κ.λπ.). Οι απομονωμένες ατομικότητες δοκιμάζουν, συχνά με υλικό τις καθοδηγούμενες στοιχίσεις σε ρεύματα προτίμησης, να επικοινωνήσουν και να εγκαταστήσουν δεσμούς αλληοαναφοράς. Πλάνη; Οι εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου έδειξαν ότι έστω και με υλικά δανεισμένα από την κυρίαρχη ιδεολογία μπορεί να γεννηθούν μορφές συσχέτισης τέτοιας πολλαπλασιαστικής διάδοσης που να κινητοποιήσουν τεράστιες ποσότητες ανθρώπων.

Όμως οι άυλες «περίπου συλλογικότητες» των διαδικτυακών επικοινωνιών δεν είναι παρά ο τρόπος για να ανακαλυφθούν ξανά οι συλλογικότητες που εκδιπλώνονται μέσα από πρακτικές συνεύρεσης. Όλα τα ηλεκτρονικά και τηλεπικοινωνιακά μέσα που, διασταυρούμενα και χωρίς κέντρο κινητοποιούν και φέρνουν σ’ επαφή μοναχικές ατομικότητες, είναι μέσα που ορίζουν τόπους συνάντησης. Αυτή τους τη δύναμη φοβήθηκαν οι εξουσίες στον αραβικό κόσμο, αυτή φοβούνται και οι ισχυροί στην Ελλάδα και παντού. Οι αναμνήσεις της κοινότητας και οι πρακτικές της διαδικτυακής επικοινωνίας κάνουν την επιθυμία της συνάντησης πραγματικότητα. Και τι λοιπόν συνέχει αυτά τα πλήθη εξατομικευμένων και διαφορετικών ανθρώπων που γεμίζουν απρόβλεπτα τις πλατείες; Τι τους κάνει να επαναφευρίσκουν κοινούς τόπους, τόπους του κοινού; Σίγουρα όχι απλά τα κοινά συμφέροντα. Δεν συγκροτείται πια εύκολα ο τόπος του κοινού συμφέροντος. Και δεν αρκεί κάποιοι να τον εφεύρουν προσπαθώντας να πείσουν κάποιους άλλους.

Δεν είναι το συμφέρον προς το παρόν η κολλητική ουσία που συνέχει αυτές τις προσωρινές κοινότητες, που σημαδεύει τους κοινούς τόπους. Ίσως είναι μια αίσθηση κοινή που μπορεί και μετατρέπεται σε εκρηκτική κραυγή. Το «κλέφτες» της πλατείας Συντάγματος τα λέει όλα: είναι μια έκρηξη καταγγελίας που αφαιρεί την πολιτική νομιμοποίηση από την κυβέρνηση. Και ίσως αυτό διαπερνά ως χαρακτηριστικό όλες τις πλατείες. Τις πλατείες της Ευρώπης, τις πλατείες του αραβικού κόσμου, τις πλατείες της Λατινικής Αμερικής. Το συνεκτικό στοιχείο είναι η κρίση εμπιστοσύνης προς τις αρχές. Ο καθένας και η καθεμιά έχει να προσκομίσει την προσωπική του ζωή και τις απογοητεύσεις της για να στηρίξει με το δικό του τρόπο τούτη την κρίση εμπιστοσύνης. Όλοι όμως δεν πιστεύουν τους αποπάνω. Και τούτη η συμβολική αποκαθήλωση των αποπάνω συμβαίνει με τρόπο σχεδόν καρναβαλικό, επινοητικό, μαγικό (με τις δέσμες των ατομικών λέϊζερ να σημαδεύουν τη Βουλή σε μια σύγχρονη εκδοχή βουντού).

Τέτοια συμβολική αποκαθήλωση της εξουσίας εξέφρασαν οι μυριάδες ασυντόνιστες, επινοητικές και απρόβλεπτες δράσεις του Δεκέμβρη. Οι νέοι τότε, αλλά και όσοι αναγνώρισαν στο Δεκέμβρη μια έκρηξη που χωρούσε τη δική τους δυσαρέσκεια, δεν ζητούσαν μόνο δικαιοσύνη: ονομάτιζαν την αδικία ως βασικό γνώρισμα της κοινωνίας που τους καταστρέφει τη ζωή και τα όνειρα. Τούτη η βαθιά αίσθηση αδικίας συνέχει και τον κόσμο της πλατείας. Αλλιώς διατυπωμένη, αλλιώς συνδεδεμένη με τις εμπειρίες και όνειρα του καθένα και της καθεμιάς αλλά σίγουρα σημαδεμένη από μια βαθιά αίσθηση καταστροφής του μέλλοντος. Και τι να κάνει η αριστερά και γενικότερα οι δυνάμεις που ορίζονται ως «απέναντι» στο κυρίαρχο καθεστώς σήμερα; Πώς η συγκολλητική ουσία των σύγχρονων μορφών συνάντησης και συλλογικής αγανάκτησης μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό πρόγραμμα; Πρέπει; Μέρος του προβλήματος και όχι αυταπόδεικτα μέρος της λύσης του είναι όσοι ως τώρα αντιλαμβάνονται τις αντιδράσεις της κοινωνίας στην βιαιότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού ως απολύτως ανεπαρκείς, τυφλές ή και άμεσα ενσωματώσιμες.

Κάποιοι παρόλα αυτά αμέσως βρήκαν το ρόλο τους: Το πλήθος χρειάζεται να μάθει, να καταλάβει και να ακολουθήσει. Ο σωτηριολογικός λόγος του ΚΚΕ και ο κατηχητικός λόγος κάποιων ομάδων του αριστερίστικου και του αναρχικού χώρου αντιμετωπίζει τον κόσμο ως άμορφη μάζα που πρέπει να της δώσει χαρακτηριστικά. Μια πρώτη ύλη που πρέπει εκείνοι που ξέρουν να την πλάσουν. Από την άλλη, εκείνοι που υπερασπίζονται με κάθε τρόπο τους θεσμούς και τρομάζουν μπροστά στη βλάσφημη διάθεση του κόσμου, πασχίζουν να ανασυστήσουν την εμπιστοσύνη σε μια «δημοκρατία» που, υποτίθεται, δεν γνωρίζει αδιέξοδα. Υπάρχουν όμως και πολλοί και πολλές που αναγνωρίζουν στον κόσμο των πλατειών ένα δίκτυο ατόμων και πρωτοβουλιών που τους δίνει τόπο.

Η προέλευση κάποιων απ αυτούς από κινηματικές πρωτοβουλίες και πρακτικές δεν αποτέλεσε τεκμήριο υπεροχής ή διεκπεραιωτικών δεξιοτήτων, απλά έδινε το δικό τους στίγμα σε συναντήσεις που συνεχίζουν να γονιμοποιούν οσμώσεις. Οσμώσεις αξιών, εμπειριών, ονείρων. Να υπερβούμε τους διαχωρισμούς, καλώντας τους υπόλοιπους σε ένα όραμα ενότητας; Πόσες φορές η αριστερά δεν έδωσε στον εαυτό της τον ηγεμονικό ρόλο που συνθέτει και ιεραρχεί τις μυριάδες πρακτικές αντίστασης, αμφισβήτησης, ανυπακοής ή δυσαρέσκειας; Ίσως χρειάζεται περισσότερο από ποτέ η αριστερά και γενικά το αντικαπιταλιστικό κίνημα να ακούσει. Και να ομολογήσει πως η κοινωνία δεν αντιδρά όπως την φαντάζεται. Ζει όμως η κοινωνία και ΚΙΝΕΙΤΑΙ.

Σήμερα εκείνο που αναδεικνύεται σε τούτες τις πρακτικές είναι η ανασύσταση των κοινωνικών χώρων. Η ανασύσταση του δημόσιου χώρου ως χώρου συναντήσεων και οσμώσεων. Η ανασύσταση του κοινού χώρου από τα κάτω με όλες τις αντιφάσεις και τις ιδιαιτερότητες που σήμερα διαπερνούν το κοινό. Αν στις συνελεύσεις του Συντάγματος αλλά και στις διαδικασίες που κινητοποίησαν τις μεγάλες διαμαρτυρίες στις άλλες πλατείες του κόσμου και της χώρας κάτι γεννιέται είναι τούτος ο χώρος του κοινού που αθροίζει τις μικρές και μεγάλες σκέψεις, τα μικρά και μεγάλα όνειρα ανθρώπων που αντιδρούν έμπρακτα στην εξοντωτική «εξατομίκευση των πεπρωμένων» τους. Αυτούς του νέους χώρους του κοινού πρέπει να προστατέψουμε, τα εξισωτικά χαρακτηριστικά τους όπου βλασταίνουν να υπερασπίσουμε, τα δίκτυα των διεσπαρμένων μικρο-κοινοτήτων που συναντήθηκαν στις πλατείες να ενισχύσουμε.

Έτσι ίσως μόνο βρεθούν οι τρόποι οι διαφορετικοί κοινωνικοί χώροι να αποκτήσουν τη δύναμη και τη συλλογική αυτοπεποίθηση για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους. Όσο για τα αιτήματα, πέρα από το γενικευμένο «να φύγουν» τα υπόλοιπα ας είναι μέρος μιας πολύβουης απαίτησης για δικαιοσύνη και ζωή. Ο δρόμος προς τη συλλογική χειραφέτηση φτιάχνεται καθώς τον βαδίζουμε όλοι μαζί. Και οι μικρές πολύτιμες στροφές ενός τέτοιου δρόμου σημαδεύονται από σκηνές σαν και τούτη: μια μακριά αλυσίδα ανθρώπων κάθε είδους μεταφέρει χέρι-χέρι μπουκαλάκια νερό για να ξεπλυθεί η πλατεία από τα δακρυγόνα που έριξαν οι βάρβαροι… Οι πλατείες είναι τέτοιες αλυσίδες ανθρώπων.

Στάυρος Σταυρίδης

16 Ιουνίου 2011

‘Ενα κλικ εδώ για να κατεβάσεις το άρθρο

Jun 162011
 

ΗΜΕΡΑ ΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ & ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ: Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Παρασκευή 17 Ιουνίου στις 19:30 στην Πλατεία Συντάγματος

Υλοποιώντας την απόφαση της Λαϊκής Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος (8-6-11) οργανώνουμε Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης σχετικά με την Άμεση Δημοκρατία και το Σύνταγμα. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 17 Ιουνίου στις 19:30 στην Πλατεία Συντάγματος.

Συμμετέχουν:

  • Ο Γιώργος Αναστασόπουλος, Δρ. Πολιτικής & Κοινωνικής Ιστορίας
  • Ο Μανόλης Γλέζος, εγχείρημα Άμεσης Δημοκρατίας στην Απείρανθο Νάξου
  • Ο Κώστας Δουζίνας, καθηγητής πολιτικής Φιλοσοφίας και Θεωρίας Δικαίου
  • Ο Γιώργος Οικονόμου, Δρ. Φιλοσοφίας/συγγραφέας
  • Ο Σταύρος Σταυρίδης, καθ. ΕΜΠ/εγχείρημα Ζαπατίστας
  • Όλος ο παρευρισκόμενος κόσμος με ερωτήσεις και αργότερα με απόψεις.

Με ένα κλικ εδώ θα δεις και το φυλλάδιο. Τύπωσε μερικά και μοίρασε τα…

 

Jun 142011
 

Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί το παρακάτω βίντεο στο youtube και στο facebook. Η απορία μου για το κείμενο του αφηγητή με οδήγησε στη wikipedia και στην ειρωνεία ότι το σπικάζ (φωνή του Richard Dreyfuss) αποτελεί γνωστή διαφήμιση της Apple. Δε μπορείς να ξεφύγεις από τον καπιταλισμό, ούτε στην επανάσταση.

Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules. And they have no respect for the status quo. You can quote them, disagree with them, glorify or vilify them. About the only thing you can’t do is ignore them. Because they change things. They push the human race forward. And while some may see them as the crazy ones, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do. – Apple Inc.
 

 

Jun 112011
 

Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας

Επειδή τίποτα δεν είναι, όπως φαίνεται

Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η πιο γνωστή άγνωστη Τράπεζα. Είναι η Τράπεζα των Τραπεζών. Στο μυαλό του καθενός είναι η Τράπεζα που εξέδιδε το ελληνικό νόμισμα, που φυλάσσει για 83 χρόνια τον ελληνικό χρυσό και καθορίζει την οικονομική πολιτική.

Είναι δηλαδή η Τράπεζα του ελληνικού κράτους. Είναι όμως;  Η Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι καν κρατική. Είναι μια ανώνυμη εταιρεία όπου το κράτος έχει ένα ελάχιστο ποσοστό. Οι μέτοχοί της μπορούν να κερδίζουν απ’ αυτήν, όπως οι μέτοχοι όλων των εταιρειών.

Και τι γίνεται όταν ο μέτοχος θέλει να κερδίζει σε βάρος των υπολοίπων;  Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ελληνική;  Στα θησαυροφυλάκιά της ο χρυσός φυλάσσεται το ίδιο καλά με τα μυστικά της. Ο χρυσός του οποίου πρόσφατα πουλήθηκε κρυφά μέρος του. Τι ρόλο έπαιξε στην ελληνική κρίση;  Υπήρξαν παιχνίδια κερδοσκοπίας που υποστήριξε;  Μας ανήκει ο ελληνικός χρυσός;  Το «Κουτί της Πανδώρας», ανοίγει για το μοναδικό σημείο της Ελλάδας, στο οποίο το ελληνικό κράτος δεν έχει καμιά δικαιοδοσία.

Τράπεζα της Ελλάδος: Η σιωπή είναι χρυσός; from Kouti Pandoras on Vimeo.

Jun 102011
 

Δυο σημαντικές συζητήσεις στο Σύνταγμα σήμερα.

Σύλλογος Εργαζόμενων ΚΕΘΕΑ

Ανοιχτή συνάντηση εργαζομένων σε ψυχική υγεία και αντιμετώπιση εξαρτήσεων

Μετά τη χθεσινή συνάντηση, στην πλατεία Συντάγματος, εργαζομένων που στελεχώνουν φορείς ψυχικής υγείας και αντιμετώπισης εξαρτήσεων, αποφασίστηκε η ανανέωση του ραντεβού για σήμερα 10/6/2011 στο ίδιο σημείο. Στην συνάντηση συμμετείχαν εργαζόμενοι από φορείς ψυχικής υγείας, Κέντρα Πρόληψης, ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ. Συζητήθηκε το ενδεχόμενο μιας πιο μόνιμης παρουσίας στην πλατεία Συντάγματος με το διπλό στόχο:

1. Ανταλλαγή απόψεων σε ανοιχτό πλαίσιο των εργαζομένων και σχεδιασμός κοινών δράσεων για την αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων που τους αφορούν και κυρίως αφορούν τους χρήστες υπηρεσιών σε μια εποχή κρίσης και συρρίκνωσης της γενικότερης κοινωνικής φροντίδας.

2. Ευαισθητοποίηση πολιτών για τη σημασία της ύπαρξης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και αντιμετώπισης εξαρτήσεων αλλά και της υπεράσπισης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα τους.

Μετά τη σημερινή, έχουν οριστεί επόμενες συναντήσεις για τις 14 και 17 Ιουνίου στον ίδιο χώρο και την ίδια ώρα.

 

Ημέρα ενημέρωσης και λαϊκής διαβούλευσης για την δανειακή σύμβαση και το χρέος Νο 2 – σήμερα Παρασκευή 10/6 στις 7μμ στην πλατέια Συντάγματος

Όσοι και όσες δεν μπορείτε να πάτε στην πλατεία, η συζήτηση θα μεταδοθεί live από το Press Project

Jun 092011
 

Πηγή: Red Notebook

Συζητούν ο Γιάννης Βαρουφάκης και ο Λεωνίδας Βατικιώτης. Πέμπτη 9 Ιουνίου, στις 8 το βράδυ

To ντοκιμαντέρ «Debtoctacy» της Κατερίνας Κιτίδη και του Άρη Χατζηστεφάνου αποτελεί, σε πολλαπλά επίπεδα, ένα αξιοπρόσεκτο εγχείρημα: είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή που χρηματοδοτήθηκε από τις εισφορές χιλιάδων πολιτών, συνιστά μια αφήγηση κόντρα στον κυρίαρχο λόγο, ενώ το έχουν δει ήδη πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι. Άλλωστε, και οι σφοδρές κριτικές που δέχτηκε επιβεβαιώνουν τη σημασία και την απήχησή του. Με λίγα λόγια, ανεξάρτητα από τον βαθμό συμφωνίας ή διαφωνίας του καθενός, δεν μπορεί κανείς να το προσπεράσει εύκολα.

Για τον λόγο αυτό, τα «Ενθέματα» οργανώνουν την Πέμπτη 9 Ιουνίου, στις 8.00 το βράδυ, συζήτηση σχετικά με το ντοκιμαντέρ. Τη συζήτηση θα ανοίξουν οι δημιουργοί του (Κατερίνα Κιτίδη και Άρης Χατζηστεφάνου) ενώ στη συνέχεια οι οικονομολόγοι Γιάννης Βαρουφάκης και Λεωνίδας Βατικιώτης θα συζητήσουν για το «Debtocracy», τους βασικούς άξονες και τα προβλήματα που θέτει. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τους παρευρισκόμενους. Στόχος δεν είναι οι εύκολοι έπαινοι ή οι καταγγελίες, αλλά ένας ουσιαστικός διάλογος που θα αγγίζει την ουσία των ζητημάτων που θέτει το ντοκιμαντέρ, όπως το χρέος και τα αίτια του, η συνολικότερη κατάσταση, οι προτενόμενες πολιτικές και οικονομικές λύσεις.

Η συζήτηση θα γίνει στο εντευκτήριο των «Ενθεμάτων» (Βαλτετσίου 50-52, 6ος όροφος).