Η κατάχρηση ισχύος δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό συγκεκριμένων ανθρώπων, είναι και δυναμική στη σχέση. Είναι μια συμπεριφορά του ισχυρού απέναντι στον ανίσχυρο. Η ισχύς είναι ρόλος που εύκολα μετακυλά από τον έναν άνθρωπο στον άλλον. Αυτή η φωτογραφία από την πλατεία Συντάγματος αποτυπώνει αυτήν τη δυναμική. Η Βουλή, σύμβολο ισχύος (και κατάχρησης ισχύος τον τελευταίο καιρό) δημιουργεί αντιδράσεις στον κόσμο που μαζεύεται να διαδηλώσει. Οι κρεμάλες που έστησαν ανατρέπουν τους ρόλους, και η ισχύς μεταβιβάζεται στον ‘λαό’ που θεωρεί δικαίωμα του να απειλήσει, να τιμωρήσει.
Δύσκολη φωτογραφία. Σάστισα όταν την είδα. Δεν θέλω να ζήσω σε ένα κόσμο κακοποίησης και εκδίκησης. Δεν ονειρεύομαι μια Ελλάδα που ο καθένας, θύμα κακοποίησης από ανθρώπους και δομές, γίνεται αυτεπάγγελτα τιμωρός. Η δημοκρατία δεν είναι για τους βιαστικούς. Θέλει υπομονή, ενσυναίσθηση και διάλογο, πολύ διάλογο.
Χμ, φοβάμαι ότι δεν είναι τόσο απλό.
Υπάρχει η διπλή ενδεχομενικότητα: περιορίζω την ενδεχομενικότητά μου, ελπίζοντας ότι και συ θα κάνεις το ίδιο. Κι έτσι στήνεται το pattern της συμβίωσης. Όταν η κυβέρνηση επαναλαμβάνει συνεχώς “δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές”, οι πολίτες καταλαβαίνουν αυτό ακριβώς: δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές!!!
Από κει και πέρα, η κατάσταση αποδομείται… Η διπλή ενδεχομενικότητα δεν δουλεύει πια και η δομική σύζευξη καταρρέει. Το όλο σύστημα οδηγείται σε εσωτερική κρίση. Ξαφνικά, π.χ. η κυβέρνηση και το κράτος γίνονται “εχθρικό περιβάλλον” (=περιβάλλον που απειλεί την αυτοποίηση). Ανοίγει έτσι ο δρόμος για μια πλήρη αναθεώρηση και αναδιαπραγμάτευση του όλου συστήματος.
Είναι τρομερό – αλλά είναι αναπόφευκτο: μια σχέση επανακαθορίζεται, επειδή ένα υποσύστημα (το πολιτικό) επέλεξε να αποσχιστεί από το όλον…