Θεωρούμε ότι η επονομαζόμενη “κρίση” είναι κυρίως κρίση συνείδησης και αντιπροτείνουμε Έναν Άλλο Κόσμο που εδω και τώρα μπορούμε να δημιουργήσουμε. Ένα κόσμο που μας επιτρέπει να γνωριστούμε καλύτερα και να αναπτύξουμε σκέψεις και πρακτικές μετάβασης προς μια κοινωνία βασισμένη στη συμμετοχή, την αυτοδιαχείριση, την αλληλεγγύη και το σεβασμό στη φύση και τον άνθρωπο. Ένα κόσμο που εξελίσσεται συνεχώς και δυναμικά προς τη δημιουργία ενός νέου συστήματος αξιών πέρα και έξω από τις υφιστάμενες αντιλήψεις του αυτάρεσκου ατομικισμού, του υπέρμετρου καταναλωτισμού και της θυσίας των πάντων στο βωμό του κέρδους. Δε θέλουμε πια αυτό τον κόσμο και δημιουργούμε σήμερα τους όρους για την υπέρβασή του. Στα πλαίσια αυτής της νέας παγκόσμιας συλλογιστικής εντάσσεται και το τριήμερο αυτό, κατα τη διάρκεια του οποίου επιβεβαιώνουμε, με πρακτικά εργαστήρια, ότι μπορούμε σήμερα να συνεργαστούμε για να δημιουργήσουμε τους όρους του “Νέου” και να ξεπεράσουμε το “Παλιό”.
Η επιλογή του Αυτοδιαχειριζόμενου Κάμπινγκ Βούλας ως χώρου φιλοξενίας του τριημέρου αυτού, αντανακλά την πεποίθησή μας πως τόσο η διαχείριση, η φροντίδα και η λήψη αποφάσεων για το παρόν και το μέλλον των δημόσιων χώρων, όσο και η ίδια η χρήση τους, αποτελούν καθαρά πολιτικές πράξεις που αφορούν τις ίδιες τις ενδιαφερόμενες κοινωνίες και όχι κάποιους που αποφασίζουν για τους πολίτες χωρίς τους πολίτες. Στηρίζουμε και ενισχύουμε τη συνεχή και πολύτιμη προσπάθεια των εθελοντών του Αυτοδιαχειριζόμενου Κάμπινγκ Βούλας ενάντια σε κάθε σχέδιο ιδιωτικοποίησης της παραλίας, ώστε ο χώρος αυτός να παραμείνει ελεύθερος, λειτουργικός, προσβάσιμος σε όλους, καθαρός, ασφαλής, κέντρο δράσης, δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης.
Θα συναντηθούμε λοιπόν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη μεγαλούπολη, για να συμμετάσχουμε σε εργαστήρια και σεμινάρια Αυτοδιαχείρισης & Βιωσιμότητας, Κοινωνικής Οργάνωσης, Αυτοβελτίωσης: εργαστήρια αυτοδιαχείρισης της τροφής, της υγείας, της ενέργειας, της έκφρασης και του σώματος, καλλιτεχνικά βιωματικά εργαστήρια, πρακτικές φυσικής δόμησης και οικοτεχνίας, σεμινάρια μη-βίαιης επικοινωνίας και συμμετοχικής λήψης αποφάσεων θα πραγματοποιηθούν από φίλους και συνδιοργανωτές του Εναλλακτικού Φεστιβάλ Αλληλέγγυας & Συνεργατικής Οικονομίας, σε ένα χαλαρό περιβάλλον δίπλα στη θάλασσα, που θα συνδυάζει γνώση και ψυχαγωγία. Παιδιά κάθε ηλικίας μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτοσχέδια δημιουργικά παιχνίδια και εργαστήρια.
Το τριήμερο θα απολαύσουμε νοστιμιές από τη Νομαδική Κουζίνα και από διάφορες ομάδες εθελοντών, δηλαδή από όλους εμάς. Προκειμένου να μειώσουμε το περιβαλλοντικό μας αποτύπωμα φέρνουμε τα δικά μας πιάτα και ποτήρια. Οποιος έχει μουσικά όργανα, μπορεί να τα φέρει μαζί του για να αυτοσχεδιάσουμε μουσικά!
Ελάτε να αντισταθούμε δημιουργικά!
Οργανωτική Ομάδα Εναλλακτικού Φεστιβάλ Αλληλέγγυας & Συνεργατικής Οικονομίας
Ενώ γύρω μας γκρεμίζονται τα θεμέλια του παρελθόντος, εμείς ποτίζουμε τα λουλούδια που φυτρώνουν στα συντρίμμια.
Στην Ελλάδα της κοινωνικής, οικονομικής και περιβαλλοντικής κρίσης όπου έχουν εκμηδενιστεί οι κοινωνικές δομές και απειλούνται τα συλλογικά αγαθά, η ανεργία και η οικονομική δυσχέρεια αποτελούν την πραγματικότητα για πολλούς από εμάς. Οι βασικοί υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα και η σάπια υπόσχεση της μαγικής ανάπτυξης κρατάει καλά ακόμα. Δεν προτιμούμε όμως όλοι να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να περιοριζόμαστε στους αφορισμούς. Αντίθετα ολοένα και περισσότεροι συμμετέχουμε ενεργά σε ομάδες και δίκτυα αλληλέγγυας, ανταλλακτικής ή συνεργατικής οικονομίας, δίνοντας πνοή σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από τον αυτοσκοπό της συσσώρευσης χρήματος.
Τα εγχειρήματα αυτά, που αναπτύσσονται σε όλη τη χώρα, αποτελούν όχι μόνο μια δυνατή βοήθεια για την καθημερινή διαβίωση μας αλλά και το όχημα για τη μετάβαση σε μια κοινωνία που έχει απορρίψει το καπιταλιστικό αξιακό σύστημα.
Οι ομάδες που συνδιοργανώνουμε και συμμετέχουμε στο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας δεν περιμένουμε να εξαργυρώσουμε με ψήφους, μελλοντικές απολαβές ή κοινωνική αναγνώριση τη δράση μας, όπως διάφορες φιλανθρωπικές ή μισάνθρωπες οργανώσεις που διατυμπανίζουν τη δήθεν κοινωνική δράση τους. Βαθιά επιδίωξη μας είναι η δημιουργία κοινωνικών, και άρα και οικονομικών, δομών με γνώμονα τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Όχι μόνο δεν προσδοκούμε την προ-μνημονίου εποχή αλλά αντίθετα έχουμε το βλέμμα στραμμένο στην ενίσχυση της αυτοοργάνωσης, της αυτάρκειας και της πραγματικής ευημερίας ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των οικονομικών δεικτών.
Το πρώτο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2012 με ευρεία συμμετοχή, μας άφησε χαμόγελα, πολλή τροφή για σκέψη και όρεξη για περισσότερη δράση. Σήμερα ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια της προσπάθειας αυτής με στόχο τη δικτύωση και την ανταλλαγή εμπειριών και προβληματισμών μεταξύ των ομάδων αλλά και την ενημέρωση των πολιτών για έναν κόσμο διαφορετικό, για έναν κόσμο, που δεν είναι απλά εφικτός και αναγκαίος, αλλά και υπαρκτός.
Το πρόγραμμα του 2ου Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας περιλαμβάνει συζητήσεις, εργαστήρια, συναυλίες και εκθέσεις, ενώ φέτος θα συμμετέχουν και οικοπαραγωγοί.
Για πληροφορίες δείτε την ιστοσελίδα μας www.festival4sce.org ή τηλεφωνείστε στο 6932377700
Με αφορμή το παρακάτω άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη στην Ελευθεροτυπία – οικονομικό κι αυτό, αλλά από άλλη σκοπιά. Ταξίδι στην έρημο της Αυστραλίας, το 2006. Rock paintings, ζωγραφιές στους βράχους, δεκάδων χιλιάδων χρόνων. Πολιτιστική κληρονομιά του πλανήτη. Είχαμε φτάσει αργά το απόγευμα στην Iga Warta, που βρίσκεται στην οροσειρά Flinders, στη μέση του πουθενά! Ήταν αργά, αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε στον καταυλισμό εκεί. Ο ιδιοκτήτης μας κάλεσε το βράδυ να κάτσουμε μαζί του γύρω από την ξυλόσομπα. Θερμοκρασίες ερήμου, 25C το πρωί, 0C το βράδυ! Κουβέντα στην κουβέντα, γνωριστήκαμε λίγο παραπάνω. Ο Terry Coulthard, διαχειριστής της Iga Warta, εκπαιδευτικός και με πάθος για τη διατήρηση της Yura Ngawarla, γλώσσας της αυτόχθονης φυλής Adnyamathanha.
Πριν πάμε για ύπνο μας ζήτησε να μείνουμε μια βδομάδα εκεί, να δουλέψουμε. Απρόβλεπτα συμβάντα τον είχαν αφήσει χωρίς προσωπικό σε μια βδομάδα που χρειαζόταν βοήθεια. Η γυναίκα του ήταν στην Αδελαΐδα για τη γέννηση του εγγονιού τους. Με ανταλλαγή τον ύπνο και το φαγητό μας, θα προσφέραμε εργασία καθαριότητας, φροντίδας του μικρού μπακάλικου και μαγειρικής για τα γκρουπ των επισκεπτών που περίμενε. Είχε στο πρόγραμμα δυο μεγάλες ομάδες δημοσίων υπαλλήλων που πήγαιναν για τρεις μέρες στην Iga Warta (με έξοδα του δημοσίου) για γνωριμία με τον αυτόχθονο πολιτισμό του τόπου τους.
Ήταν μια πλούσια εβδομάδα. Δουλέψαμε σκληρά, γνωρίσαμε την κουλτούρα των Adnyamathanha, γνωρίσαμε παραπάνω και την κουλτούρα των λευκών Αυστραλών επισκεπτών. Οι τελευταίοι, μας κοίταζαν με περιέργεια. Δεν καταλάβαιναν γιατί τέσσερεις γυναίκες, τρεις κοινωνικοί επιστήμονες και μια ερευνήτρια βιολόγος, με ένα πλήρως εξοπλισμένο 4Χ4, σε ένα τρίμηνο ταξίδι στην έρημο της Αυστραλίας, έκαναν αυτή τη δουλειά. Όταν τους λέγαμε ότι «ο άνθρωπος είχε την ανάγκη, εμείς είχαμε το χρόνο», μας κοιτούσαν με απορία.
Συγκινητική η άφιξη της Josie, γυναίκας του Terry, με τα καλά νέα της γέννας της εγγονής τους. Στην αρχή ήταν διστακτική απέναντι μας, εμείς λευκές, σαν τους καταπιεστές της. Λίγο-λίγο, ιστορία-ιστορία, έσπασε ο πάγος. Η απόλυτη σύνδεση ήρθε όταν μας προσκάλεσε στο τελετουργικό για τη γέννα: θάβουν τον πλακούντα του μωρού στο χώμα και φυτεύουν ένα δέντρο. Όταν είπα στη Josie, ότι το ίδιο κάνουμε κι εμείς κι ότι η βαφτιστήρα μου έχει μια ελιά φυτεμένη με αυτόν τον τρόπο έσπασε ο πάγος για τα καλά!
Αυτά θυμήθηκα διαβάζοντας το άρθρο του Βαρουφάκη.
Στο βωμό της «ανάπτυξης», οι αδυσώπητες μηχανές μιας πάμπλουτης εταιρείας, με γιγάντια δύναμη και μυαλό κατσαρίδας, λιώνουν, καταστρέφουν, ποδοπατούν, μετατρέπουν σε μπάζα αυτόν το θησαυρό. Κι εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα. Φαντάζεστε μια αντίστοιχη εταιρεία να πολτοποιεί τα μοναστήρια του Αγίου Ορους, τον αρχαιολογικό χώρο στις Μυκήνες, το Stonehenge της Αγγλίας και το Λούβρο; Να τα μετατρέπει σε μπάζα, πάνω από τα οποία να περνούν οι νταλίκες της; Θα είχε ξεσηκωθεί η υφήλιος.
του Γάννη Βαρουφάκη, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επισκέπτη καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στις ΗΠΑ
Χθες το βράδυ έμαθα δύο πράγματα που δεν γνώριζα – κι ένιωσα ντροπή που δεν τα γνώριζα. Και γι’ αυτό θέλω, ιδίως αυτές τις μέρες που κοπάζει η κακοφωνία των «αγορών» και επικρατεί μια κάποια κατάνυξη, να μοιραστώ αυτά που έμαθα και τις τύψεις μου -για την έως τώρα άγνοιά μου- μαζί σας.
Το πρώτο αφορά την πιο αρχαία προσωπογραφία. Την αρχαιότερη απεικόνιση ανθρώπινου προσώπου, που διασώζεται ακέραια, πολύχρωμη, πανέμορφη, ζωγραφισμένη σε βράχο, με εμβαδόν πάνω από ένα τετραγωνικό μέτρο. Η ηλικία της ξεπερνά τα τριάντα χιλιάδες χρόνια. Και να ήταν μόνο αυτό! Δεν είναι μόνο μία. Πρόκειται για χιλιάδες (!) τέτοιες προσωπογραφίες, άλλες μικρότερες σε μέγεθος, άλλες μεγαλύτερες, όλες τους μεγάλου κάλλους, η καθεμιά τους αποτύπωση της ιστορίας της ανθρώπινης μορφής και του ανθρώπινου φαντασιακού, όσον αφορά τη μορφή των προγόνων, του «άλλου», του «εαυτού» μας.
Τα αριστουργήματα αυτά, όπως έμαθα μόλις χθες, βρίσκονται στο Ακρωτήρι Burrup, στο βορειοανατολικό μέρος της Αυστραλίας, το οποίο κατοικείται εδώ και σαράντα με πενήντα χιλιάδες χρόνια από τους ίδιους ανθρώπους – οι οποίοι πριν από χιλιετίες έφτασαν στην Αυστραλία έχοντας διαβεί τα ρηχά νερά του πελάγους μεταξύ Ινδονησίας και Αυστραλίας, πριν λιώσουν οι πάγοι και τα νερά βαθύνουν. Ετσι, αφού τα νερά βάθυναν και η μετανάστευση προς την Αυστραλία σταμάτησε, μέχρι που κατέφθασαν οι Ευρωπαίοι το 18ο αιώνα, οι άνθρωποι αυτοί είχαν χιλιάδες χρόνια καιρό για να μάθουν να ζουν αρμονικά με την πανέμορφη εκείνη γωνιά της Αυστραλίας και να αναπτύξουν την τέχνη της προσωπογραφίας. Οι δεκάδες χιλιάδες ζωγραφιές (μεγάλων μάλιστα διαστάσεων) που άφησαν πίσω τους αποτελούν μοναδικό, συνεχές αρχείο απεικόνισης ανθρώπων και φύσης παγκοσμίως. Απεικονίζουν όχι μόνο την ανθρώπινη μορφή, αλλά και ζώα που σήμερα έχουν εξαφανιστεί, όνειρα και μύθους, ακόμα και τα ιστιοφόρα των Ευρωπαίων, τα οποία οι ιθαγενείς έβλεπαν να περνούν από τις θάλασσές τους. Αποτελούν, υπό μία έννοια, κάτι αντίστοιχο με μια εικαστική σύμπτυξη του Λούβρου και της Παλαιάς Διαθήκης, σε ένα τεράστιο εικαστικό, ιστορικό, αρχαιολογικό πάρκο.
Το δεύτερο που έμαθα, για το οποίο ντρέπομαι ακόμα πιο πολύ, είναι ότι αυτές οι πολύτιμες προσωπογραφίες, αυτό το πλούσιο αρχείο της ανθρωπότητας, καταστρέφονται καθημερινά από μπουλντόζες εταιρείας φυσικού αερίου που τις συνθλίβουν στο διάβα τους προς τα σημεία εξόρυξης, μετατρέποντάς τες σε άμορφα μπάζα με τα οποία φτιάχνουν… χωματόδρομους, για να περνούν οι νταλίκες και τα εξορυκτικά μηχανήματα της εταιρείας. Μάλιστα, αναγνώστη. Στο βωμό της «ανάπτυξης», οι αδυσώπητες μηχανές μιας πάμπλουτης εταιρείας, με γιγάντια δύναμη και μυαλό κατσαρίδας, λιώνουν, καταστρέφουν, ποδοπατούν, μετατρέπουν σε μπάζα αυτόν το θησαυρό. Κι εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα. Φαντάζεστε μια αντίστοιχη εταιρεία να πολτοποιεί τα μοναστήρια του Αγίου Ορους, τον αρχαιολογικό χώρο στις Μυκήνες, το Stonehenge της Αγγλίας και το Λούβρο; Να τα μετατρέπει σε μπάζα, πάνω από τα οποία να περνούν οι νταλίκες της; Θα είχε ξεσηκωθεί η υφήλιος.
Αναρωτήθηκα γιατί δεν τα γνώριζα όλα αυτά. Η απάντηση δεν με ξάφνιασε, καθώς μου θύμισε «δικές μας» καταστάσεις. Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση της Αυστραλίας είναι αλυσοδεμένη με τα συμφέροντα αυτών των εταιρειών εξόρυξης, καθώς τα έσοδα από τα ορυχεία, το αέριο και τις πετρελαιοπηγές είναι ο μόνος λόγος που η Αυστραλία δεν έχει υποστεί τις συνέπειες της Κρίσης. Παράλληλα, οι διευθυντές της εν λόγω εταιρείας είναι μέλη των διοικητικών συμβουλίων των (λίγων) μεγάλων εφημερίδων και καναλιών της Δ. Αυστραλίας, αλλά και της χώρας συνολικά. Οι ίδιοι άνθρωποι που αφήνουν τους δημοσιογράφους τους να καταδικάζουν τους Ταλιμπάν για την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς του Αφγανιστάν, συγκαλύπτουν ενεργά το πολιτιστικό ολοκαύτωμα της εταιρείας τους στην ίδια τους τη χώρα.
Ας διαδώσουμε τα νέα αυτής της μεγίστης ύβρεως. Καλό Πάσχα.
Το βιβλίο της Κλαίν, Το Δόγμα του Σοκ, κυκλοφορεί εδώ και καιρό και στα Ελληνικά. Στην περιγραφή της Ελληνικής έκδοσης, γράφει ο εκδότης:
Το Δόγμα του Σοκ είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που μας βοηθούν να καταλάβουμε το παρόν, καθώς αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη ανάλυση της συγκαλυμμένης ιστορίας της εποχής μας. Μια συναρπαστική περιγραφή της νέας παγκόσμιας τάξης, που βρίσκεται σε κατάσταση αμόκ. Η ανάλυση του καπιταλισμού της καταστροφής επιχειρείται από την Κλάιν με τέλεια διυλισμένη οργή, που διοχετεύεται μέσα από αδιάσειστα δεδομένα. Σε αυτή την πρωτοποριακή εναλλακτική ιστορία της πλέον κυρίαρχης ιδεολογίας της εποχής μας, της οικονομικής επανάστασης των ελεύθερων αγορών του Μίλτον Φρίντμαν, η Ναόμι Κλάιν αμφισβητεί το διαδεδομένο μύθο ότι η παγκόσμια νίκη του νεοφιλελεύθερου κινήματος υπήρξε ειρηνική. Καταδεικνύει ότι, από τη Χιλή του 1973 μέχρι το σημερινό Ιράκ, ο Φρίντμαν και οι υποστηρικτές του εκμεταλλεύτηκαν επανειλημμένα τη βία και μια σειρά από τρομακτικά σοκ για να επιβάλουν τις ακραίες πολιτικές τους. Αποκαλύπτει την εντυπωσιακή ομοιότητα ανάμεσα στις ανακριτικές τεχνικές της CIA και στις εκβιαστικές τεχνικές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τον καπιταλισμό της καταστροφής σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα εξαιρετικό βιβλίο, ικανό να προκαλέσει τσουνάμι ντροπής-αλλά και πολιτικής δράσης, για να σταματήσει επιτέλους η θεραπεία – σοκ.
Αν δεν μπορείς να δανειστείς ή να αγοράσεις το βιβλίο (και γνωρίζεις αγγλικά) δες αυτό το βίντεο…
#OCCUPYWALLSTREET – A shift in revolutionary tactics.
A worldwide shift in revolutionary tactics is underway right now that bodes well for the future. The spirit of this fresh tactic, a fusion of Tahrir with the acampadas of Spain, is captured in this quote:
The antiglobalization movement was the first step on the road. Back then our model was to attack the system like a pack of wolves. There was an alpha male, a wolf who led the pack, and those who followed behind. Now the model has evolved. Today we are one big swarm of people.
The beauty of this new formula, and what makes this novel tactic exciting, is its pragmatic simplicity: we talk to each other in various physical gatherings and virtual people’s assemblies … we zero in on what our one demand will be, a demand that awakens the imagination and, if achieved, would propel us toward the radical democracy of the future … and then we go out and seize a square of singular symbolic significance and put our asses on the line to make it happen.
The time has come to deploy this emerging stratagem against the greatest corrupter of our democracy: Wall Street, the financial Gomorrah of America.
On September 17, we want to see 20,000 people flood into lower Manhattan, set up tents, kitchens, peaceful barricades and occupy Wall Street for a few months. Once there, we shall incessantly repeat one simple demand in a plurality of voices.
Tahrir succeeded in large part because the people of Egypt made a straightforward ultimatum – that Mubarak must go – over and over again until they won. Following this model, what is our equally uncomplicated demand?
The most exciting candidate that we’ve heard so far is one that gets at the core of why the American political establishment is currently unworthy of being called a democracy: we demand that Barack Obama ordain a Presidential Commission tasked with ending the influence money has over our representatives in Washington. It’s time for DEMOCRACY NOT CORPORATOCRACY, we’re doomed without it.
This demand seems to capture the current national mood because cleaning up corruption in Washington is something all Americans, right and left, yearn for and can stand behind. If we hang in there, 20,000-strong, week after week against every police and National Guard effort to expel us from Wall Street, it would be impossible for Obama to ignore us. Our government would be forced to choose publicly between the will of the people and the lucre of the corporations.
This could be the beginning of a whole new social dynamic in America, a step beyond the Tea Party movement, where, instead of being caught helpless by the current power structure, we the people start getting what we want whether it be the dismantling of half the 1,000 military bases America has around the world to the reinstatement of the Glass-Steagall Act or a three strikes and you’re out law for corporate criminals. Beginning from one simple demand – a presidential commission to separate money from politics – we start setting the agenda for a new America.
Post a comment and help each other zero in on what our one demand will be. And then let’s screw up our courage, pack our tents and head to Wall Street with a vengeance September 17.
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η πιο γνωστή άγνωστη Τράπεζα. Είναι η Τράπεζα των Τραπεζών. Στο μυαλό του καθενός είναι η Τράπεζα που εξέδιδε το ελληνικό νόμισμα, που φυλάσσει για 83 χρόνια τον ελληνικό χρυσό και καθορίζει την οικονομική πολιτική.
Είναι δηλαδή η Τράπεζα του ελληνικού κράτους. Είναι όμως; Η Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι καν κρατική. Είναι μια ανώνυμη εταιρεία όπου το κράτος έχει ένα ελάχιστο ποσοστό. Οι μέτοχοί της μπορούν να κερδίζουν απ’ αυτήν, όπως οι μέτοχοι όλων των εταιρειών.
Και τι γίνεται όταν ο μέτοχος θέλει να κερδίζει σε βάρος των υπολοίπων; Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ελληνική; Στα θησαυροφυλάκιά της ο χρυσός φυλάσσεται το ίδιο καλά με τα μυστικά της. Ο χρυσός του οποίου πρόσφατα πουλήθηκε κρυφά μέρος του. Τι ρόλο έπαιξε στην ελληνική κρίση; Υπήρξαν παιχνίδια κερδοσκοπίας που υποστήριξε; Μας ανήκει ο ελληνικός χρυσός; Το «Κουτί της Πανδώρας», ανοίγει για το μοναδικό σημείο της Ελλάδας, στο οποίο το ελληνικό κράτος δεν έχει καμιά δικαιοδοσία.
Εάν έχετε 2 ώρες ακούστε την συνέντευξη του Δημήτρης Καζάκη – οικονομολόγος αναλυτής, αρθρογράφος στην εφημερίδα “Το Ποντίκι” – στο KritiTV στις 14 Μάρτη:
Το πραγματικό ποσό που έχει δανειστεί το ελληνικό δημόσιο, το κεφάλαιο δηλαδή των δανείων του ελληνικού δημοσίου, δεν υπερβαίνει το 7% του συνόλου του δημοσίου χρέους. Δηλαδή στα 340 τόσα δις ευρώ του χρέους, το κεφάλαιο που έχει πραγματικά δανειστεί το ελληνικό δημόσιο, δεν υπερβαίνει τα 20 δις ευρώ. Ολα τα υπόλοιπα είναι κεφαλαιοποιήσεις τόκων. Δανειστήκαμε 20 και βρεθήκαμε να χρωστάμε 340. Χώρια το τι έχουμε πληρώσει ως τώρα.
Ο παραπάνω υπολογισμός ισχύει με σχετικά μικρή απόκλιση μια και το ελληνικό δημόσιο δεν έχει ακόμη δώσει στην δημοσιότητα λεπτομερείς πληροφορίες για τον δανεισμό του.
Στην τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε συνολικά 490 δις ευρώ, από τα οποία το 97% πήγε στην αποπληρωμή παλαιότερων δανείων. Και μόλις το 3% πήγε στο λεγόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα.
Είμαστε έτσι σε καθεστώς χρεοκοπίας εδώ και πάνω από μια δεκαετία, μια και το ελληνικό δημόσιο επιβιώνει αναζητώντας δάνεια στις διεθνείς αγορές για να πληρώνει τα παλαιότερα δάνειά του. Κι αυτό είναι ο ορισμός της χρεοκοπίας
Το κράτος όμως δεν είναι επιχείρηση ώστε, όταν χρεωκοπεί, ο δανειστής να μπορεί να προβαίνει σε κατασχέσεις. Και αυτό είναι ο εφιάλτης του κάθε δανειστή. Ούτε μπορεί να σύρει ο δανειστής ένα κράτος σε δικαστήρια με το ερώτημα της κατάσχεσης περιουσιακών του στοιχείων. Διότι το κράτος ασκεί εθνική κυριαρχία. Από την οποία η ελληνική κυβέρνηση παραιτήθηκε με την θέλησή της “άνευ όρων και αμετάκλητα” όπως επι λέξει λέει η ρήτρα του Μνημονίου.
Στη συζήτηση στην βουλή για τον προϋπολογισμό το 2009 έγινε φανερό ότι και τα δύο κόμματα (ΠαΣοΚ και ΝΔ) γνώριζαν, και μάλιστα με αριθμούς και όχι με γενικότητες, την κατάσταση του δημοσίου χρέους και τους κινδύνους στους οποίους οδηγούσε αυτό το χρέος.
Η κυβέρνηση Καραμανλή γνώριζε πως λόγω της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί πια με το χρέος. Η πλευρά του ΠαΣοΚ πλειοδότησε σε ψηφοθηρικά συνθήματα (“λεφτά υπάρχουν”) προεκλογικά, εν γνώσει της ότι επρόκειτο περί ψεύδους, ώστε να αποσπάσει ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα της έδινε την δυνατότητα να εφαρμόσει τα μέτρα που εφάρμοσε.
Για να εφαρμοστεί η πολιτική που εφάρμοσε το ΠαΣοΚ έπρεπε να δημιουργηθεί ένα κλίμα. Ετσι από τον Δεκέμβριο του 2009 και για τουλάχιστον ένα δίμηνο, μπήκαμε σε μια περίοδο όπου κυβέρνηση, διεθνείς κερδοσκόποι και Ευρωπαϊκή Ενωση, προετοίμασαν την κατάσταση.
Οι κερδοσκόποι άρχισαν να αγοράζουν μαζικά, ασφάλιστρα ομολόγων του ελληνικού χρέους (CDS και naked CDS). Αγοράζοντας μαζικά CDS σημαίνει ότι ο αγοραστής ποντάρει στην ξαφνική άνοδο της τιμής τους. Ούτε η ελληνική κυβέρνηση, ούτε κάποια άλλη “ενδιαφερόμενη” κυβέρνηση, ούτε βέβαια η Ευρωπαϊκή Ενωση διανοήθηκε, ακόμη και σε κείνη την περίοδο μόχλευσης, να ζητήσει να τεθούν κανόνες στην διεθνή αγορά (στο Λονδίνο γίνονται όλα) αυτή των ασφαλίστρων ομολόγων. Στο κερδοσκοπικό αυτό παιχνίδι εικάζεται ότι συμμετείχαν και μεγάλα ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών, είχαν επαφές και συνομιλίες, με αυτούς που φέρονται να διακινούν το μεγαλύτερο όγκο ασφαλίστρων ομολόγων παγκοσμίως (Πόλσον, Σόρος κλπ) και οι οποίοι είχαν στήσει το παιχνίδι με τις μαζικές αγορές ασφαλίστρων.
Στην φάση αυτή έγιναν και οι “περίεργες” κυβερνητικές δηλώσεις. Οτι δεν υπάρχει περίπτωση προσφυγής στο ΔΝΤ, ενώ όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων και από τις δηλώσεις Στρος Καν, οι επαφές με το ΔΝΤ είχαν ήδη γίνει. Τότε, τον Δεκέμβριο του 2009, έγιναν και οι δηλώσεις περί μειωμένης εθνικής κυριαρχίας του πρωθυπουργού, ενώ ακόμη δεν έχουμε καν Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση. Και φυσικά οι δηλώσεις περί Τιτανικού κλπ. Την επομένη της κάθε δήλωσης τα sreads εκτινάσσονταν. Από όλον αυτόν τον ντόρο, οι διεθνείς αναλυτές υπολογίζουν πως οι κερδοσκόποι κέρδισαν 17 δις ευρώ.
Η ελληνική κυβέρνηση, πριν προσφύγει στο ΔΝΤ και τον μηχανισμό στήριξης, δεν διερεύνησε την πιθανότητα να δανειστεί από άλλες πηγές. Στο ταξίδι του, εκδρομή χωρίς σοβαρό λόγο, στην Ρωσία ο πρωθυπουργός, το οποίο κατέληξε στην γνωστή προτροπή Μεντβένιεφ “απευθυνθείτε στο ΔΝΤ”, διαβεβαίωνε τους ρώσους παράγοντες πως “δεν υπάρχει πρόβλημα” με το ελληνικό χρέος, χωρίς καν να ζητήσει οποιαδήποτε ρωσική βοήθεια.
Και ενώ, σχετικά με το δημόσιο χρέος, το διεθνές δίκαιο αλλά και τότε πρόσφατη απόφαση του ΟΗΕ, του Απριλίου 2010, έδιναν την δυνατότητα στην ελληνική κυβέρνηση να προστατέψει τα ελληνικά συμφέροντα, η κυβέρνηση προτίμησε το ΔΝΤ και την μηχανισμό στήριξης. Με αποτέλεσμα να έχουμε, τον Μάιο του 2010, αυτό το Μνημόνιο και αυτή την δανειακή σύμβαση, στα οποία συμπεριλαμβάνονται πρωτοφανείς όροι, πρωτοφανείς για την διεθνή πρακτική. Οροι τέτοιοι που δεν τόλμησαν να δεχτούν ούτε κυβερνήσεις οι οποίες πρόδωσαν τις χώρες τους σε ξένους κατακτητές.
Βασικά η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία και εκχώρησή της. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ρητά αποδεχτεί και υπογράψει πως “παραιτείται η ελλάδα από την ασυλία λόγω άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, άνευ όρων και αμετάκλητα”, καθώς
και “όλα τα έννομα δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης έναντι του δανειστή του”,
ενώ ταυτόχρονα η σύμβαση απαγορεύει στην ελληνική πλευρά να αναζητήσει “τρίτες πηγές δανεισμού”, να επιχειρήσει δηλαδή να δανειστεί από αλλού
επιτρέπει όμως στους δανειστές της Ελλάδας να πωλήσουν τις “χρεωστικές τους απαιτήσεις σε τρίτους” (στην Τουρκία για παράδειγμα;)
και προβλέπει πως εάν το ελληνικό δημόσιο καθυστερήσει για 30 μέρες να πληρώσει μία δόση του δανείου, τότε μπορεί να τεθεί σε ισχύ το σύνολο των επαχθών ρητρών της δανειακής σύμβασης.
Ετσι εκείνοι οι τέσσερις γερμανοί καθηγητές που προσέφυγαν στο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας τους κατηγορούν την κυβέρνηση της δικής τους χώρας, ότι με την δανειακή σύμβαση αυτή
χρησιμοποιεί χρήματα των γερμανών φορολογουμένων προς όφελος ιδιωτικών τραπεζών και
καταλύει την δημοκρατία σε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο εισηγητής μάλιστα που δέχτηκε την προσφυγή τάχθηκε υπέρ της προσφυγής. Εκκρεμεί η τελική απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου.
Σε αντίθεση με την αντίστοιχη ελληνική προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας όπου η εισηγήτρια της υπόθεσης, τάχθηκε κατά της προσφυγής, με ένα σκεπτικό τέτοιο που ειδικοί νομικοί κύκλοι θεωρούν πως στερείται βάσεως.
Ετσι η ελλάδα μετατράπηκε θεσμοθετημένα πλέον σε μια “δουλοπαροικία χρέους”. Οι κρατικοί πόροι, οι καταθέσεις των ελλήνων, το έδαφος της χώρας, οι δημόσιες δαπάνες συμπεριλαμβανομένων και των δαπανών για την άμυνα, έχουν τεθεί στην διάθεση των δανειστών του ελληνικού δημοσίου.
Η δανειακή σύμβαση, παράρτημα της οποίας είναι το περίφημο Μνημόνιο, δεν έχει έλθει ποτέ για συζήτηση και κύρωση στην ελληνική βουλή.
Η δανειακή σύμβαση αυτή ενώ δεν έχει κυρωθεί από την ελληνική βουλή έχει τεθεί σε ισχύ με βάση μια απλή υπογραφή του υπουργού οικονομικών. Η δυνατότητα μάλιστα αυτής της υπερεξουσίας δόθηκε στον υπουργό οικονομικών με μια απλή τροπολογία. Το καλύτερο δε όλων είναι ότι η τροπολογία αυτή προστέθηκε στον νόμο, μετά την ψήφισή του νόμου από την βουλή. Και μάλιστα δύο μέρες μετά την ψήφισή του. Τροπολογία σε ψηφισμένο νόμο.
Η περίφημη αυτή δανειακή σύμβαση του Μνημονίου απαγορεύει να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα των δόσεων που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση από την Τρόϊκα, για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, εκτός από την εξόφληση των χρεολυσίων των ξένων δανειστών.
Δηλαδή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα ευρώ από τις δόσεις του δανείου της Τρόϊκας, για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Στην πραγματικότητα δεν γίνεται καν εκταμίευση για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου. Απλώς τα χρήματα μεταφέρονται από την εκάστοτε δόση του δανείου με μια λογιστική εγγραφή, στους δανειστές του ελληνικού δημοσίου, στις ξένες τράπεζες που μας έχουν δανείσει. Το ελληνικό δημόσιο δεν πιάνει στα “χέρια” του, ούτε ένα ευρώ.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν δημιουργήθηκε ούτε από τα ελλείμματα, ούτε από τους υψηλούς μισθούς και τις υψηλές συντάξεις. Υπάρχουν χώρες με αναλογικά πολύ υψηλότερους μισθούς και συντάξεις, χωρίς πρόβλημα χρέους. Το 2009 το ελληνικό δημόσιο για να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος πλήρωσε συνολικά 82 δις ευρω. Ενώ για μισθούς και συντάξεις συνολικά, μόνο 26 δις ευρώ.
Ετσι κανείς στις διεθνείς αγορές, οικονομολόγοι, ειδικός τύπος αλλά και κερδοσκόποι, δεν αναμένει ότι θα βρεθούν τα χρήματα για να εξυπηρετηθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, περικόβοντας μισθούς και συντάξεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Οι περικοπές αυτές είναι μια παραλλαγή της πολεμικής τακτικής “σοκ και δέος” με οικονομικά όπλα, και έχουν άλλο στόχο. Να οδηγηθεί ο λαός στην απόγνωση ώστε αναγκαστεί να αποδεχθεί τις πιο σκληρές πολιτικές και το ξεπούλημα της χώρας του.
Περικόπτονται μισθοί και συντάξεις ενώ την ίδια στιγμή 65.000 έλληνες έχουν συσσωρευμένο πλούτο, σε κινητά και ακίνητα, που ισοδυναμεί με 4 φορές το ΑΕΠ της χώρας. Η ισότητα στην κατανομή βαρών που προβλέπει το Σύνταγμα σε πλήρη εφαρμογή.
Αν αυτή τη στιγμή το ελληνικό δημόσιο προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους, δηλαδή παύση πληρωμών προς τους δανειστές του, θα συμβούν τα εξής:
για ένα χρονικό διάστημα δεν θα μπορεί να ξαναδανειστεί από τις διεθνείς αγορές. Μικρό το κακό γιατί και τώρα το ίδιο συμβαίνει, δηλαδή και τώρα το ελληνικό δημόσιο δεν δανείζεται και δεν μπορεί να δανειστεί από τις ξένες χρηματαγορές
θα συνεχίσουμε να έχουμε όπως και είχαμε ως χώρα πρόσβαση στις διεθνείς αγορές εμπορευμάτων
Ομως το σημαντικώτερο είναι πως μετά την μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους δεν θα χρειάζεται να δανειστεί το ελληνικό δημόσιο. Διότι και μόνοι οι φοροι που συλλέγει αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του. Διότι μέχρι τώρα ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου γινόταν για να εξυπηρετεθούν προηγούμενα δάνεια και όχι τρέχουσες ανάγκες του.
Αποσπάσματα πρόσφατης συνέντευξης του José Luis Sampedro (οικονομολόγου και συγγραφέα) από το media-site Movimiento Visual”. Οι ελληνικοί υπότιτλοι από τον omadeon
Μια σημαντικότατη διάσταση της δανειοδότησης η οποία έχει παραμείνει στο παρασκήνιο μέχρι πρόσφατα.
Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κασσιμάτης (πρώην πρόεδρος Ελλήνων συνταγματολόγων και νομικός σύμβουλος του Α. Παπανδρέου) αναλύει παράγραφο προς παράγραφο τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα πέρυσι τον Μάιο και τη δένει χειροπόδαρα…
Υπογράψαμε σύμβαση που παραβιάζει όλες τις αρχές διεθνούς δικαίου – παράνομη για την ίδια την ΕΕ – την οποία συνέταξε δικηγορικό γραφείο στην Αγγλία – το ίδιο που συνέταξε το σχέδιο Ανάν – και το οποίο πλήρωσε η Ελλάδα – γεμάτη ακυρότητες, πιστεύοντας ότι η Ελλάδα θα έχει κυβερνήσεις που δεν θα πάνε ποτέ στο δικαστήριο, αλλά θα υποκύπτουν στις πιέσεις.
Εφαρμοστέο δίκαιο της σύμβασης; Το Αγγλικό δίκαιο – όχι το Ελληνικό ούτε το Γερμανικό ούτε κανενός από τους συμβαλλόμενους – γιατί το Αγγλικό δίκαιο είναι ένα δίκαιο που διαφέρει από το ηπειρωτικό και στηρίζεται σε μια παράδοση των “πειρατικών” στόλων, έχει πάρα πολλά παράθυρα παρανομιών. Το Αγγλικό δίκαιο είναι το καλύτερο δίκαιο υπέρ του δανειστή.
Μεταξύ άλλων σε αυτήν την συνέντευξή στο Radio9.gr λέει ο κος Κασιμάτης:
Λίγες μέρες μετά την υπογραφή του “Μνημονίου” που πέρασε από την Βουλή, δημοσιεύτηκε ένας νέος νόμος, ο 3547, ο οποίος έδωσε την εξουσιοδότηση στον υπουργό οικονομικών να υπογράφει για την Ελλάδα. Αυτό επικρίθηκε σε μεγάλη έκταση αλλά δεν ανέφερε κανείς ότι είχε και μια άλλη διάταξη η οποία παραβίαζε το πολίτευμα της Ελλάδος: ορίζει ο 3547 ότι δεν απαιτείται κύρωση των συμβάσεων από την Βουλή.
Ήρθε δηλαδή ένας απλός νόμος να καταργήσει το σύνταγμα. Αυτό είναι αντισυνταγματικό αυτό βέβαια και παράβαση του διεθνές δίκαιο.
Αυτό είναι σε συνεννόηση της Κυβέρνησης μας με τους 16 δανειστές μας και με το ΔΝΤ να το κάνουμε έτσι που να νομίζει μεν κανείς ότι πέρασε από τη Βουλή αλλά να μην περάσει και να μην το ξέρει κανείς.
Και αυτήν τη γραμμή προφανώς την έχουν δώσει και σε όλα τα μεγάλα ΜΜΕ διότι μέχρι σήμερα κανένα μέσο δεν θέλησε να πει ούτε καν το όνομα της σύμβασης δανειοδότησης. Όλοι αναφέρουν το μνημόνιο – ότι υπάρχει αυτή η σύμβαση δεν το ξέρει ο Ελληνικός λαός.
Η Ελλάδα πλέον δεν είναι πια ανεξάρτητη με βάση αυτήν την σύμβαση – όχι μόνο στην εξωτερική πολιτική γιατί της δεσμεύεται η εθνική κυριαρχία, αλλά και στην οικονομική πολιτική λόγω της δέσμευσης της εθνικής περιουσίας.
Με αυτή τη δανειακή σύμβαση η Ελλάδα παραιτήθηκε αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που της παρείχε η εθνική της κυριαρχία.
Όταν είδα τον όρο της παραίτησης από την εθνική κυριαρχία, δεν πίστευα στα μάτια μου διότι τέτοιος όρος δεν έχει ξαναμπεί ποτέ διεθνή σύμβαση. Και έχω πει επανειλημμένως ότι ένας τέτοιος όρος δεν υπογράφεται ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο.
Έχουμε υπογράψει ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας… Αποκλείεται 3η πηγή χρηματοδότησης – δεν μπορούμε πλέον να δανειστούμε από άλλη χώρα εφόσον δεν μπορούμε πλέον να δώσουμε διασφάλιση.
Η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να προβάλει δικές της αξιώσεις απέναντι στους δανειστές της συμψηφιστικά – βλέπε κατοχικό δάνειο. Θα πρέπει να πάμε στα διεθνή δικαστήρια να τα διεκδικήσουμε. Είμαστε η μόνη χώρα που δεν έχει πάρει αποζημιώσεις από την Γερμανία για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Το ποσόν; 160.000.000 ευρώ – πολύ περισσότερο από το δάνειό μας.
Όλοι οι όροι των συμβάσεων είναι υπέρ των δανειστών χωρίς να διασφαλίζει αντίστοιχα δικαιώματα στον οφειλέτη. Τούτο σημαίνει ότι είναι 100% ΛΕΟΝΤΙΟΣ η συμφωνία και για αυτό ακριβώς και είναι ανυπόστατη κάτω από το διεθνές δίκαιο.
Εφαρμόζουν πιλοτικά αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη την τακτική την οποία εφάρμοζαν και εφαρμόζουν παγίως στον “τρίτο κόσμο”. Σε όλα τα κράτη που έχει πάει το ΔΝΤ τους έδενε με παράνομους νόμους γιατί κανένας δεν πήγαινε σε κανένα διεθνές δικαστήριο να αμφισβητήσει την νομιμότητα των συμβάσεων.
Το πολυεθνικό κεφάλαιο το οποίο θέλει συνεχώς την συγκέντρωση εκπροσωπείται αυτή τη στιγμή από το ΔΝΤ, αύριο μπορεί να εκπροσωπείται από άλλους, εφαρμόζει αυτήν την τακτική.
Μα εφόσον υπάρχουν τεκμηριωμένα νομικά επιχειρήματα δεν μπορούμε να προσφύγουμε κατά αυτής της σύμβασης;
Θα έπρεπε να το κάνει και αυτό κάνω έκκληση… Εγώ πιστεύω ότι εάν έχουμε μια σθεναρή κυβέρνηση και θέσει το θέμα κύρους των συμβάσεων και των όρων θα δεχτούν αμέσως να αλλάξουνε γιατί δεν θέλουν να βγει έξω αυτό.
Ενώσεις πολιτών έχουν ήδη προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Εκκρεμεί ακόμα η απόφαση. Περιμένω με αγωνία να δω τι θα κάνει, αν το ΣτΕ είναι τουλάχιστον ισάξιο του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Λετονίας και της Πολωνίας, δύο χωρών που μπήκαν χτες στον “Ευρωπαϊκό πολιτισμό νομιμότητας”. Πάντως η εισήγηση είναι αρνητική … και αποκαρδιωτική…
Το ζήτημα είναι ότι υπάρχει μια διαρκής παραβίαση του πολιτεύματος της δημοκρατίας. Αυτή τη στιγμή η εξουσία που ασκείται στο εσωτερικό με βάση αυτές τις ανυπόστατες συμβάσεις οι οποίες δεν πέρασαν από την Βουλή των Ελλήνων σημαίνει ότι ασκείται μια πραξικοπηματική εξουσία, μια κατοχή, και ακόμη και η εξουσία της τρόικας που έρχεται και ελέγχει την Ελληνική διοίκηση και εξευτελίζει καθημερινώς την Ελλάδα, είναι παράνομη.
Μέσα από τις διηγήσεις 4 σύγχρονων γυναικών – Κωνσταντίνα Κούνεβα, Φωτεινή Λαμπρίδη, Ρενάτα Βιντζηλαίου και Ελένη Καλαμπόκα – επιχειρούμε μια σύντομη αναδρομή στη σχέση που έχει επιφυλάξει στη γυναίκα το οικονομικό μοντέλο, από τις απαρχές του το 18ο αι. μέχρι σήμερα.
Το μνημόνιο αποκαλύπτει το απάνθρωπο πρόσωπό του: Δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις, κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και παιδικών σταθμών, κατάργηση της βοήθειας στους ηλικιωμένους, αύξηση ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, επικράτηση της ελαστικής εργασίας ως κύριας μορφής απασχόλησης και 200.000 καινούργιοι άνεργοι/ες. Τα παραπάνω βαραίνουν με διπλό βάρος τις γυναίκες. Και στη δουλειά και στο σπίτι: Είμαστε πρωταθλήτριες στην ανεργία (20%), ενώ στις νέες γυναίκες φτάνει μέχρι και 39%. Με την κατεδάφιση του κράτους-πρόνοιας, οι γυναίκες καλούνται να το αντικαταστήσουν και να περιθάλψουν τους αδύναμους που αυτό πετάει στα σκουπίδια. Παράλληλα η βία εναντίον των γυναικών ολοένα και αυξάνεται μέσα στην κρίση.
Να μη δεχθούμε με πρόσχημα το χρέος και την οικονομική κρίση την κατάργηση κακτήσεων μισού αιώνα! Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας μαζί με όλα τα κινήματα που αντιστέκονται σήμερα στην τρόικα και τις επιθέσεις της.
Ανταλλακτική οικονομία: Πάνω απ’ τα κέρδη ο άνθρωπος
Ζω και χωρίς λεφτά!
Ερευνα – κείμενο: Ανδρέας Ρουμελιώτης
1ο Για να ξεπεράσει αυτή την κρίση ο «καπιταλισμός του καζίνου» είναι υποχρεωμένος να καταστρέψει μέρος του κεφαλαίου και της εργασίας κηρύσσοντας τον πόλεμο στην κοινωνία. «Η ποσότητα επί την ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος». Η ποσότητα μειώνεται και το χρήμα που κυκλοφορεί δεν αλλάζει γρήγορα χέρια.
Αυτό δημιουργεί κυκλοφορικό πρόβλημα και απειλεί με θρομβώσεις και εγκεφαλικό το σύστημα το οικονομικό. Μπορούν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες να επιβιώσουν χωρίς λεφτά; Η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής και κυρίως της Αργεντινής απαντά σ’ αυτό το ερώτημα θετικά. «Μπορώ και χωρίς ευρώ»! Με την αλληλέγγυα κοινωνική οικονομία του ισογείου. Με το ισοδίκαιο ανταλλακτικό εμπόριο. Με τα τοπικά και εθνικά δίκτυα ανταλλαγών. Με την επανατοπικοποίηση των διατροφικών συναλλαγών, τη γεωργία της εγγύτητας και τις αγορές απευθείας διάθεσης. Με τα εναλλακτικά-ιδεατά κοινωνικά νομίσματα που δημιουργούν μια νομισματική ποικιλότητα (diversite monetaire). Με τα δίκτυα αλληλοβοηθητικής ασφάλειας υγείας και τα ταμεία αλληλεγγύης. Με τα ανταλλάξιμα χρονομερίδια της εργασίας και το κοινωνικό χρήμα. Με διευρυνόμενα δίκτυα ανταλλαγών σε όλα: στα σπίτια, στα εξοχικά, στο πάρκινγκ, στις μετακινήσεις, στα εμπορεύματα, στις υπηρεσίες, στις διακοπές. Με τη δημιουργία κοινωνικών – ηθικών τραπεζών και χρονοτραπεζών. Με την εφευρετικότητα της νέας οικονομίας των αναγκών. Καλώς ήρθατε στη μετά ευρώ εποχή: «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί»!
Ως κοινωνική ή αλληλέγγυα οικονομία θα μπορούσαμε να ορίσουμε το χώρο που βρίσκεται ανάμεσα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της οικονομίας και αναπτύσσει δραστηριότητες με κοινωνικούς σκοπούς και στόχους. Πρόκειται για πολυμορφικές κινήσεις και εναλλακτικά δίκτυα, τα οποία άλλοτε αποκτούν θεσμική μορφή (θεσμοθετούνται) και άλλοτε παραμένουν εξωθεσμικά και άτυπα. Πρόκειται για την οικονομία των αναγκών. Ή όπως την ονομάτισε η Ανιές Χέλερ, «οικονομία των ριζικών αναγκών».
Οι φορείς της κοινωνικής οικονομίας δραστηριοποιούνται με μοναδικό μέλημα την εξυπηρέτηση των μελών τους και το συλλογικό όφελος. Χαρακτηρίζονται από τις ισότιμες-δημοκρατικές διαδικασίες στη λήψη των αποφάσεων και έχουν προτεραιότητα τις ανάγκες των ανθρώπων και την απασχόληση. Υπάρχει, βεβαίως, διένεξη για το αν η αλληλέγγυα οικονομία της βάσης ταυτίζεται με την κοινωνική οικονομία της αγοράς. Αφού σε πολλές περιπτώσεις τα όρια ανάμεσα στον εθελοντισμό και την κερδοφορία δεν είναι διάφανα…
Ωστόσο υπολογίζεται ότι το 10% των εργαζομένων στην Ευρώπη απασχολούνται σήμερα σε διάφορους κλάδους της κοινωνικής οικονομίας. Περίπου 40 εκατομμύρια Γάλλοι και 60 εκατομμύρια Γερμανοί είναι μέλη τέτοιων συνεταιρισμών, σωματείων, συλλόγων, δικτύων και αλληλοβοηθητικών ταμείων που συναποτελούν την κοινωνική οικονομία. Η Social Economy Europe είναι το πανευρωπαϊκό σχήμα που συγκεντρώνει κάτω από την ομπρέλα του πολλές από αυτές τις εναλλακτικές οργανώσεις και δραστηριότητες. Σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει νομικό και θεσμικό πλαίσιο για την κοινωνική οικονομία. Στην Ελλάδα, αν όλα πάνε καλά, η διαβούλευση θα αρχίσει σε λίγο καιρό, (βλέπε www.enet.gr «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 6 Μαρτίου 2011, σχετικό αφιέρωμα του Σπύρου Φρεμεντίτη).
Ισοδίκαιο ηθικό εμπόριο
Η κοινωνική αλληλέγγυα «οικονομία του ισογείου» κατάφερε να δημιουργήσει παράλληλες ουτοπικές πραγματικότητες και οάσεις μέσα στο σύστημα αφήνοντας τις πραγματικές ουτοπίες στη δικαιοδοσία των επαναστάσεων.
Οι φτωχοί άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο για να μπορέσουν να επιβιώσουν μέσα στον τυφώνα του νεοφιλελευθερισμού και της κρίσης δημιούργησαν εκτεταμένα δίκτυα ανταλλαγών προϊόντων και υπηρεσιών που στηρίζονταν στο ισοδίκαιο ηθικό εμπόριο στην τοποφαγική γεωργία της εγγύτητας και επινόησαν τα δικά τους ιδεατά-εναλλακτικά νομίσματα. Στη Λατινική Αμερική, και κυρίως στην Αργεντινή έχουν τη μεγαλύτερη εμπειρία.
Το ισοδίκαιο ηθικό εμπόριο ήταν κομμάτι της κουλτούρας των πολιτικών κινημάτων αμφισβήτησης στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 και στη συνέχεια, μετά το ’80, του καταναλωτικού κινήματος. Στόχος του, οι δικαιότερες εμπορικές συμφωνίες με τις αναπτυσσόμενες χώρες, η ενίσχυση των περιθωριοποιημένων παραγωγών, οι καλύτερες συνθήκες εργασίας, οι επενδύσεις στις τοπικές κοινωνίες και ο σεβασμός στο περιβάλλον, στη βιοποικιλότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Γεωργία της εγγύτητας και αγορές απευθείας διάθεσης τροφής
Στη Γαλλία υπάρχουν περισσότερες από 500 ενώσεις (ΑΜΑΡ) όπου περίπου 1.000 παραγωγοί φέρνουν βιολογικά προϊόντα, μέσω εναλλακτικών δικτύων, απευθείας στη γειτονιά, με σχεδόν μηδενικό κόστος συναλλαγής, καλύπτοντας ήδη 70 χιλιάδες καταναλωτές. Το πιο γνωστό ΑΜΑΡ στο Παρίσι είναι το «Αλληλέγγυο Κολοκύθι». Τα προϊόντα του στοιχίζουν 20% λιγότερο απ’ ό,τι στις λαϊκές αγορές. Η γεωργία της εγγύτητας και τα κινήματα των τοποφάγων αναπτύσσονται ταχύτατα σ’ όλη την Ευρώπη. Η Βρετανία, ας πούμε, στο πλαίσιο του κινήματος «Πόλεις σε μετάβαση» και στην Ισπανία με πιο χαρακτηριστικό το «Xarxa de consum solidari» της Βαρκελώνης. Στόχος τους, η δίκαιη τιμή μέσω της επανατοπικοποίησης των διατροφικών συναλλαγών. Οποιος δεν έχει να πληρώσει τα προϊόντα μπορεί να παρέχει ανταλλακτική εργασία στην παραγωγή και στη διανομή.
Ανταλλακτικά δίκτυα – LETS
Μέσα απ’ αυτά επιβίωσε το κατεστραμμένο Βανκούβερ το 1983. Υπάρχουν παντού: στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στη Λατινική Αμερική, στην Αυστραλία, στην Κίνα, στην Ινδία. Στην Ευρώπη τα πιο γνωστά δίκτυα ανταλλαγών είναι τα LETS, τα οποία λειτουργούν κατά βάση σε συνοικίες, γειτονιές και χωριά των αγγλοσαξονικών χωρών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα τοπικά δίκτυα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου δικτύου που απλώνεται σε ολόκληρη τη χώρα και παρέχει τη δυνατότητα σε όλους τους πολίτες-μέλη να συναλλάσσονται μεταξύ τους. Ολα τα μέλη έχουν πρόσβαση στον κατάλογο των προσφερόμενων ή ζητούμενων προϊόντων-υπηρεσιών και καθένας επιλέγει τι χρειάζεται και τι θα προσφέρει. Στην πλειονότητα των συστημάτων αυτών οι τιμές καθορίζονται συλλογικά. Σε άλλα ανταλλακτικά συστήματα χρησιμοποιούνται συμβολικές μονάδες-νομίσματα, ώστε να καθορίζονται οι τιμές, και σε άλλα «εργατοώρες» με βάση τις οποίες καθορίζεται η αξία του προϊόντος.
Οι συναλλαγές γίνονται κυρίως ηλεκτρονικά, καταγράφονται σε συγκεκριμένο πρόγραμμα και κάθε μέλος μπορεί ακόμη και με ένα τηλεφώνημα να αναφέρει τη συναλλαγή που πραγματοποίησε. Στα πιο προχωρημένα ανταλλακτικά δίκτυα στη Μεγάλη Βρετανία, όπου υπάρχουν περισσότερα από 300 LETS, τα μέλη καταγράφουν απευθείας τις συναλλαγές τους στο Διαδίκτυο με τη χρήση κωδικών. Τα «έξοδα διαχείρισης» και το λειτουργικό κόστος του συστήματος, όπως οι τηλεφωνικοί λογαριασμοί, καλύπτονται από τις ετήσιες εισφορές των μελών ή και από ποσοστιαίες χρεώσεις επί της αξίας των συναλλαγών.
Στην Ελβετία, μάλιστα, υπάρχει και το Wirtschaftsring (Επιχειρηματικός κύκλος), που είναι στην ουσία ένα πιστωτικό ίδρυμα μέσω του οποίου οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες της χώρας προβαίνουν σε πολυμερές ανταλλακτικό εμπόριο.
Χρονοτράπεζες
Οι τράπεζες χρόνου είναι ένα δίκτυο ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών που στηρίζεται από το δικό του εσωτερικό «νόμισμα-χρόνο» ή «νόμισμα-εργασία». Κάθε μέλος της χρονοτράπεζας μπαίνει στο ηλεκτρονικό δίκτυο και δηλώνει το είδος της υπηρεσίας που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει και το χρόνο που μπορεί να απασχοληθεί.
Κάθε ώρα εργασίας «αμείβεται» το ίδιο. Η νταντά αμείβεται όσο και ο γιατρός. Μία ώρα μαθήματος Ισπανικών εξισώνεται με μία ώρα φροντίδας των παιδιών. Θες να χωρίσεις με τον άντρα σου αλλά δεν μπορείς να πληρώσεις τον δικηγόρο; Κανένα πρόβλημα! Αυτός σου βγάζει το διαζύγιο και εσύ του καθαρίζεις για ένα μήνα το σπίτι. Δηλαδή, στους λογαριασμούς του κάθε μέλους καταγράφονται οι ώρες που εργάστηκε και επομένως οι ώρες που του αναλογούν προκειμένου να λάβει κάποιο προϊόν ή υπηρεσία από ένα άλλο μέλος.
Οι τράπεζες χρόνου αξιοποιούν τους εθελοντές και βοηθάνε να στηριχθούν οικογένειες με οικονομικά προβλήματα. Ενεργές τράπεζες χρόνου λειτουργούν σήμερα σε περισσότερες από 26 χώρες, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Μεγάλη Βρετανία, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, η Ιταλία αλλά και η Ελλάδα.
Ηθικοί τραπεζίτες…
Εκτός από τις τράπεζες που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, υπάρχουν και οι λεγόμενες «ηθικές τράπεζες», που έχουν διαμορφώσει ένα κοινωνικό, περιβαλλοντικό προφίλ και υποστηρίζουν ότι επενδύουν με όρους κοινωνικής ευθύνης. Ολες οι τράπεζες ενδιαφέρονται να φιλοτεχνήσουν ανάλογο προφίλ. Από τις πιο γνωστές αυτού του χώρου είναι οι Triodos και GLS. Η GLS υποστηρίζει πολιτισμικές, κοινωνικές και οικολογικές πρωτοβουλίες. Δίνει χαμηλότοκα δάνεια σε αυτοδιοικούμενα σχολεία, θεραπευτήρια, βιολογικές καλλιέργειες, σε κοινόβια και ανέργους. Η Triodos στηρίζει τους πελάτες που παίρνουν πρωτοβουλίες για τον πολιτισμό, το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Στους στόχους της αναφέρεται η προσπάθεια διασφάλισης της ποιότητας ζωής, γι’ αυτό χρηματοδοτεί μόνο όσους κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Από την άλλη υπάρχει και η Charity Bank, η οποία χρηματοδοτεί κι εκείνους που οι συμβατικές τράπεζες δεν τολμούν, λόγω υψηλού ρίσκου.
Διεθνή δίκτυα ανταλλαγών
Υπάρχουν πάρα πολλά. Ενα από τα πιο γνωστά είναι το site www.foodieexchange. ning.com , στο οποίο food bloggers από όλο τον κόσμο ανταλλάσσουν μεταξύ τους πακέτα με διατροφικά προϊόντα από τις χώρες τους. Το κάθε πακέτο πρέπει να έχει αξία το λιγότερο 10 δολάρια ή 10 ευρώ και να μην είναι πάνω από 500 γραμμάρια, αλλιώς υπάρχει έξτρα χρέωση.
Τράπεζα χρόνου του δικτύου γυναικών Ευρώπης (www.enow.gr)
Η τράπεζα χρόνου στη χώρα μας λειτουργεί από το 2005 με πρωτοβουλία του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης, που βρίσκεται στη Δάφνη. Τα άτομα νιώθουν καλύτερα με την αίσθηση πως έχουν κάτι ανταλλάξιμο με αξία, δηλαδή το χρόνο τους. Η εργασία όλων στην τράπεζα αξιολογείται ποιοτικά και αυτό λειτουργεί ως ανταμοιβή αλλά και ως κίνητρο αναβάθμισης προσόντων. Σ’ αυτήν συμμετέχουν άνεργοι, μετανάστες, πρόσφυγες, μονογονεϊκές οικογένειες, συνταξιούχοι, φοιτητές κ.ά.
