Sep 302023
 

Πηγή: Ωδείο Αθηνών

Φτάνοντας στην ολοκλήρωση του Έργου Humanitas. Process Drama και Processwork: Από σκηνής για τα ανθρώπινα δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εφηβικής ηλικίας, δημοσιεύουμε το τελευταίο παραδοτέο του διετούς καλλιτεχνικού και εκπαιδευτικού σχεδιασμού μας.

Εδώ, μπορείτε να δείτε το DIY ντοκιμαντέρ που περιγράφει την πορεία που ακολουθήσαμε, μέσα από συνεντεύξεις της βασικής ομάδας εργασίας. Οι συμμετέχουσες μιλούν για τις πρακτικές και τα εργαλεία που υιοθετήσαμε, τις προκλήσεις με τις οποίες βρεθήκαμε αντιμέτωπες από κάθε πόστο, καθώς και για κάποια από τα πολλά εφόδια που αποκομίσαμε.

Εκπαιδευτικοί και ενήλικα άτομα από το κοινό της παράστασης, μοιράζονται επίσης την εμπειρία τους μπροστά στην κάμερα, με σκοπό να μας βοηθήσουν να περιγράψουμε την πορεία του Έργου και από την οπτική των ωφελούμενων.

Κάποια από τα ερωτήματα που τίθενται στα μέλη της ομάδας εργασίας είναι:

  • Πώς μάθαμε για το Active citizens fund
  • Πώς επιλέξαμε τo θέμα του Έργου
  • Ποιοι ήταν οι περιορισμοί
  • Τι οδήγησε στην επιλογή να υπάρχουν επιστημονικοί σύμβουλοι
  • Τι οδήγησε στην απόφαση να γίνουν επιμορφώσεις για όλες τις ομάδες άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενων ατόμων με το έργο
  • Τι οδήγησε στην απόφαση να γραφτεί πρωτότυπο θεατρικό έργο
  • Τι χρειάζομαι οπωσδήποτε για να υπηρετήσω τον ρόλο μου σε ένα τέτοιο Έργο
  • Τι έμαθα
  • Ποια νέα ερωτήματα γεννήθηκαν προς περαιτέρω διερεύνηση για τέτοιου είδους Έργα

Ερωτήματα που τίθενται σε εκπαιδευτικούς και ενήλικο κοινό είναι:

  • Είχες δει/συμμετάσχει σε παράσταση εκπαιδευτικού θεάτρου ξανά;
  • Ποιες ήταν για εσένα οι καλύτερες στιγμές της συμμετοχικής παράστασης, συμπεριλαμβανομένης και της διεργασίας στο τέλος;
  • Θα ήθελες να μοιραστείς κάτι που ενδεχομένως συζητήσατε με τα παιδιά μετά;
  •  Τι έχει μείνει μαζί σου από την ημέρα που συμμετείχες στην επιμορφωτική συνάντηση για τον σύλλογο διδασκόντων
  • Ήταν η συμμετοχή του σχολείου στο πρόγραμμα βοηθητική/χρήσιμη; Αν ναι σε ποιο επίπεδο;
  • Ιδανικά, τι θα χρειαζόσασταν ακόμα ως σχολείο;

Για το ντοκιμαντέρ εργάστηκαν:

  • Άννα Αποστολέλλη (παραγωγή/ επιμέλεια)
  • Νίκος Παλαμάρης (επιμέλεια ήχου)

Μιλούν οι:

  • Μαρία Όλγα Αθηναίου, Διευθύντρια Έργου/Σκηνοθέτις
  • Κατερίνα Τσεσμετζή, Διαχειρίστρια Έργου
  • Αλεξάνδρα Βασιλείου, Επιστημονική Σύμβουλος
  • Λένα Ασλανίδου, Επιστημονική Σύμβουλος
  • Λίλη Βασιλείου, Επιστημονική Σύμβουλος
  • Άννα Αποστολέλλη, Σύμβουλος queer θεωρίας και τέχνης
  • Μαρία Γιαγιάνου, Συγγραφέας
  • Δημήτρης Στεφανής, Εκπαιδευτικός
  • Νανούρη Κατερίνα, Εκπαιδευτικός
  • Συμέου Δήμητρα, Εκπαιδευτικός
  • Αικατερίνη Κολοβού, Εκπαιδευτικός
  • Τζώρτζια Κουμάνταρη, Σχολική ψυχολόγος
  • Ηρώ Αποστολέλλη, Θεατής
  • Καλλιόπη Τακάκη, Θεατής

Παρεμβάλλονται πλάνα από υλικό αρχείου επιμορφώσεων, συναντήσεων της ερευνητικής ομάδας, προβών, παραστάσεων και από την εκπαίδευση ηθοποιών στο εκπαιδευτικό θέατρο με αποφοίτους της Δραματικής Σχολής (Πάνος, Ιφιγένεια, Έκτορας, Γιώργος, Παντελής, Αντώνης, Αιμιλία, Σπύρος, Μαρία, Συμεών, Μαρία, Σεμέλη, Σίλια, Νίκος, Γωγώ, Δέσποινα, Βασίλης, Αλέξανδρος, Δέσποινα, Γιάννης).

May 262022
 

Πηγή: ERT News

Humanitas, ProcessDrama και Processwork: Από σκηνής για τα ανθρώπινα δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ εφήβων

Το Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών* σε συνεργασία με το Processwork Hub υλοποιούν το Έργο Humanitas. Process Drama και Processwork. Από σκηνής για τα ανθρώπινα δικαιώματα  ατόμων εφηβικής ηλικίας, στα πλαίσια του Active citizens fund.

Το Έργο ακολουθεί έναν διετή σχεδιασμό, προτείνοντας έναν νέο καλλιτεχνικό-εκπαιδευτικό κώδικα, που στοχεύει στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση γύρω από την εμπειρία ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εφηβικής ηλικίας μέσα στη σχολική κοινότητα, την οικογένεια, το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Πώς γεννήθηκε το πρόγραμμα

«Από την πρώτη συνάντηση το 2014 που με κάλεσαν να στήσω το εργαστήρι στη δραματική σχολή βάλαμε στο τραπέζι πως το θέατρο είναι ένα μέσο κοινωνικής αλλαγής και ανάπτυξης επίγνωσης, τι δυναμική μπορεί να έχει σε όλες τις ηλικίες και πώς μπορούμε να κάνουμε τέτοια προγράμματα», αφηγείται η Μαρία Όλγα Αθηναίου, υπεύθυνη του Εργαστηρίου Θεατρικής Αγωγής ΔΣΩΑ, πρακτικός του θεάτρου και Processworker.

«Ο σπόρος υπήρχε. Μας πήρε κάποια χρόνια να φτάσουμε εδώ… Είναι ένα έργο που έχει γεννηθεί μέσα από τα σωθικά του εργαστηρίου και όχι τόσο από μια διανοητική σκέψη. Βγήκε μέσα από τη ζύμωση μας με τα παιδιά, αφουγκραζόμενοι τη φωνή τους, τις ανάγκες τους, τους προβληματισμούς και τις ελπίδες τους και ταυτόχρονα αναγνωρίζοντας ως ενήλικο πλαίσιο γύρω από τα παιδιά τα δικά μας ελλείμματα, τη δουλειά που χρειάζεται να κάνουμε εμείς για να σχετιστούμε όσο πιο αυθεντικά μπορούμε με τα παιδιά του σήμερα».

Οι βασικές δράσεις του Έργου

  • Επιστημονικά έγκυρες επιμορφώσεις από τον εταίρο σε όλες τις ομάδες που εμπλέκονται με το έργο, για θέματα που αφορούν ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητες
  • Εκπαίδευση επιλεγμένης ομάδας αποφοίτων της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών στην θεατρική αγωγή, όπως αυτή εφαρμόζεται στο Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της σχολής
  • Συγγραφή πρωτότυπου θεατρικού έργου
  • Θεατρικές παραστάσεις για τρία δημόσια σχολεία της Αττικής και παραστάσεις ανοιχτές στο κοινό
  • DIY Ντοκιμαντέρ που ακολουθεί την πορεία του Έργου από την αρχή ως το τέλος

«Οι επιμορφώσεις, η εκπαίδευση, η ειδική προετοιμασία των ηθοποιών, η έρευνα, η συγγραφή, η προετοιμασία του κοινού… Όλα καταλήγουν σε μια θεατρική παράσταση, που θα έχει ραμμένες επάνω της κάποιες συμμετοχικές δράσεις, χρησιμοποιώντας αρχές του ProcessDrama** και του Processwork***», μας εξηγεί η Μαρία ‘Ολγα Αθηναίου.

«Η παράσταση θα ξεκινά και θα τελειώνει σε έναν κύκλο, και ανάμεσα σε αυτά τα δυο σημεία θα γεννηθεί η μαγεία την οποία μπορεί να φέρει το θέατρο από το πουθενά στο εδώ και τώρα! Θα ακολουθεί διεργασία ομάδας, συντονισμένη συζήτηση με το κοινό, με σκοπό να δώσουμε χώρο και φωνή στα έφηβα άτομα να επεξεργαστούν την πολύ πυκνή εμπειρία που θα έχει προηγηθεί. Να αποστάξουν νοήματα προσωπικά και συλλογικά. Να ενώσουμε κάπως την εμπειρία της παράστασης με το εκεί έξω».

Γιατί ένα πρότζεκτ για ΛΟΑΤΚΙ εφήβους;

Στον τίτλο του προγράμματος υπάρχει η φράση «προάσπιση δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εφηβικής ηλικίας». Προάσπιση επειδή προηγείται μια καταπάτηση.

Το 2018 έγινε η πρώτη πανελλήνια έρευνα για το σχολικό κλίμα από την Color Youth που απεικονίζει με πολύ καίριο τρόπο αυτό που συμβαίνει: ένα τεράστιο έλλειμμα στο οποίο είναι εγκλωβισμένοι και οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά και όλοι μας. Δεν υπάρχει η δομή που θα υποστηρίξει τη σχολική κοινότητα.

«Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα ψυχολογικό στρες, την πιθανή εγκατάλειψη του σχολείου, του σπιτιού, ακόμα και τον αυτοτραυματισμό. Αυτά συμβαίνουν βέβαια και στον δρόμο, στην πλατεία, στο πάρτυ, όχι μόνο εντός της σχολικής κοινότητας», διευκρινίζει η Μαρία Όλγα Αθηναίου.

«Εμείς καταθέτουμε μία πρόταση μέσα από το συγκεκριμένο έργο… Δεν είναι ο σκοπός μας να κάνουμε μια θεατρική παράσταση, αλλά μια καλλιτεχνική παρέμβαση, στη σχολική κοινότητα και στην κοινωνία», εξηγεί.

Και μιά εκ των επιστημονικών συμβούλων του έργου, η Αλεξάνδρα Βασιλείου, διδάκτωρ κοινωνικής ψυχολογίας και Processworker, προσθέτει: «Ενώ το πρόγραμμα αναφέρεται στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα εφηβικής ηλικίας, ουσιαστικά αφορά στην προάσπιση των δικαιωμάτων όλων των ατόμων εφηβικής ηλικίας. Γιατί η καταπίεση και η περιθωριοποίηση είναι εξίσου βλαπτική για την ψυχική υγεία και την ανάπτυξη όλων των παιδιών».

Και γιατί θέατρο;

«Βλέπουμε το θέατρο σαν έναν χώρο ανάμεσα στην πραγματικότητα όπως είναι και όπως θα θέλαμε να είναι. Έναν χώρο ανάμεσα στο γνωστό και στο άγνωστο, όπου μπορούμε να συναντήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους αλλιώς και να ανακαλύψει ο καθένας για τον εαυτό του κάτι ακόμα που δεν το είχε ακόμα στην επίγνωση του», μας εξηγεί η εμπνεύστρια του έργου.

«Το κοινό κάθε φορά μαζί με τους συντονιστές και τους ηθοποιούς φτιάχνει μια κοινότητα. Είμαστε πολίτες ενός μη τόπου για τρεις ώρες. Και σε αυτόν τον μη τόπο προκύπτουν χειρονομίες που ξεκινούν εκεί, αλλά δεν τελειώνουν. Μπορεί να συνεχίσουν να υπάρχουν στο διηνεκές. Η τάση για αλλαγή ξεκινάει εκεί και κάνει το ταξίδι της μαζί με κάθε άνθρωπο που θα την πάρει μαζί της».

Και η Δέσποινα, μέλος της ομάδας εκπαιδευομένων ηθοποιών αποφοίτων της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών που συμμετέχει στο έργο, συμπληρώνει: «”Γιατί θέατρο;” μας ρώτησε στην πρώτη μας συνάντηση η Μαρία Όλγα. Μας τάραξε τα νερά. Αυτή η ερώτηση έτσι όπως μεγαλώνει και δημιουργεί αυτές τις δονήσεις των νερών, μπορεί πια να απαντηθεί… Από την αρχαία Ελλάδα το θέατρο ήταν ο χώρος της αποδοχής της ετερότητας, της ορατότητας, της συμπερίληψης, της αποδοχής. Στο πλαίσιο του κύκλου, της Αγοράς της πόλης των Αθηνών. Μπορεί λοιπόν κανείς να καταλάβει τη σημασία που έχει ο τωρινός δικός μας κύκλος αλλά και ο κύκλος του θεάτρου».

Λίγα λόγια για – και από – τους συντελεστές 

Στο πλευρό της Μαρίας Όλγας Αθηναίου, που έχει την συνολική εποπτεία του Έργου, ενώνοντας προσεγγίσεις της θεατρικής πρακτικής με το εκπαιδευτικό θέατρο και την Process Oriented Psychology, στέκονται μία σειρά από εκλεκτούς συνεργάτες.

Η Λένα Ασλανίδου, κοινωνική λειτουργός και Processworker, η Αλεξάνδρα Βασιλείου, διδάκτωρ κοινωνικής ψυχολογίας και Processworker, η Λίλη Βασιλείου, κοινωνική λειτουργός, διδάκτωρ ψυχολογίας και Processworker αποτελούν το Processwork Hub, έναν από τους πολλούς κόμβους του διεθνούς και ελληνικού δικτύου του Processwork. Το Processwork Hub είναι εταίρος του Ωδείου Αθηνών για το Έργο, υποστηρίζει την επιστημονική εγκυρότητα γύρω από θέματα ΛΟΑΤΚΙ ταυτοτήτων και εφαρμόζει τεχνικές Processwork σε διαφορετικά στάδια του Έργου.

«Αυτό που μας συνδέει ηθικά και αξιακά και επιστημονικά είναι η βαθιά πεποίθηση ότι η προσωπική αλλαγή και η κοινωνική πάνε χέρι χέρι. Πρώτα πρέπει να κοιτάξεις μέσα σου για να μπορείς να κάνεις κάτι και προς τα έξω», σχολιάζει μιλώντας για την ομάδα πίσω από το πρότζεκτ η Αλεξάνδρα Βασιλείου. «Προσωπικά φέρνω στο έργο την εμπειρία μου ως επόπτρια της γραμμής 11528 από το 2012 που δημιουργήθηκε. Επίσης, 15 χρόνια εκπαίδευσης επαγγελματιών ψυχικής υγείας σε ΛΟΑΤΚΙ θέματα και πάνω από 20 χρόνια επιμορφώσεις εκπαιδευτικών. Κάλυψα λοιπόν την ψυχοθεραπεία, τους εκπαιδευτικούς και τους επαγγελματίες, αλλά με τους εφήβους άμεσα δεν είχα έως τώρα ασχοληθεί. Και τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία!»

Για την αιτία της δικής της εμπλοκής με το έργο, η Λίλη Βασιλείου αναφέρει: «Η πιθανότητα να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι με έφερε εδώ. Μια διαφορετική ατμόσφαιρα που επιτρέπει ένα διαφορετικό σχετίζεσθαι. Ταίριαξε πολύ με μια ερώτηση που ένιωθα μέσα μου: τι είναι αυτό που θέλω να κάνω σε αυτή τη δεδομένη συγκυρία του κόσμου και του πλανήτη μας, τι έχω να προσφέρω; Πώς μπορώ να αξιοποιήσω αυτό που έχω γίνει, τον εαυτό που έχω βρει και όλα όσα έχω μάθει; Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή η δημιουργία χώρου για να μπορέσουμε να συνδιαλλαγούμε, να ακούσουμε πιο βαθιά τις διάφορες εμπειρίες, αυτό που δημιουργεί τη βία, είναι πολύ δύσκολο αλλά και πολύ απαραίτητο».

«Αυτό που με κινητοποιεί εμένα περισσότερο είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο με μεγάλη και συνεχή βία και πολύ πόνο που δημιουργείται από αυτήν», συμπληρώνει η Λένα Ασλανίδου. «Συγχρόνως όμως υπάρχουν και πολλές δράσεις που προσπαθούν να τον θεραπεύσουν. Μια από αυτές είναι και αυτή εδώ. Έχω πίστη ότι αυτές οι μικρές κοινότητες δρουν αντισταθμιστικά σε αυτό που βιώνουμε. Το θέατρο έχει μεγάλη δύναμη και ενδεχομένως να φέρει μια ορατή αλλαγή στην καθημερινότητα των σχέσεων που έχουν οι έφηβοι μεταξύ τους και να απαλύνει λίγο τις δυσκολίες, τον πόνο και την περιθωριοποίηση που δημιουργείται».

Η Άννα Αποστολέλλη, Processworker, είναι παρούσα στην καθημερινότητα της δημιουργικής διαδικασίας και έχει την συνολική εποπτεία του ερευνητικού υλικού ως σύμβουλος Queer θεωρίας και τέχνης.

«Μου αρέσει πολύ να κάθομαι στη φωτιά, εκεί που καίνε τα πράγματα, και εκεί για εμένα είναι η ελπίδα ότι κάτι μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αυτό το έργο είναι ένα κάλεσμα να καθίσουμε μαζί στη φωτιά!», μας εξηγεί. «Δουλεύω πολλά χρόνια στο να προσπαθώ να αποκλίνω τον πόνο που προκαλεί η ομοφοβία και η τρανσφοβία στην κοινωνία μας, αλλά και να αναδεικνύω τις συγκινητικές δυνατότητες που εμφανίζει η ζωή έξω από τη νόρμα που φέρνει η ΛΟΑΤΚΙ εμπειρία μέσα στον κόσμο. Και με συγκινεί επίσης πολύ ότι η Μαρία Όλγα καλεί ανθρώπους από διαφορετικά πεδία να καθίσουν μαζί και να συνεργαστούν, και κάπως έτσι να ανθίζουμε μαζί, κάτι που μου δίνει ελπίδα».

Η Μαρία Γιαγιάννου, συγγραφέας με εργογραφία που περιλαμβάνει θέατρο, πεζογραφία, δοκίμιο και παιδικό βιβλίο, γράφει το θεατρικό έργο προσανατολισμένο στο σήμερα, σμιλεμένο μέσα από πολύμηνη έρευνα και ομαδική διεργασία της ομάδας Έργου.

«Έχω την χαρά και την ευθύνη να είμαι η συγγραφέας αυτού του υποσχόμενου θεατρο- παιδαγωγικού προγράμματος», δηλώνει. «Το έργο θα είναι μόνο μια από τις κορυφώσεις αυτού του πολυεπίπεδου πρότζεκτ για την προάσπιση των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στην εφηβεία. Όταν δέχτηκα την πρόταση της Μαρίας Όλγας Αθηναίου, σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να έχει κάτι εξαιρετικό στο μυαλό του και είπα πως ήμουν έτοιμη για ένα σάλτο μορτάλε! Η κεφάτη υπερηφάνεια μου δεν είναι αμιγής. Είναι ανάμεικτη με την επίγνωση ότι έχω να αντιμετωπίσω τρεις τουλάχιστον απαιτητικές περιοχές της σύγχρονης δραματουργίας και ελληνικής κοινωνίας: Εφηβικό θέατρο, εκπαιδευτικό θέατρο, το ζήτημα της εμπειρίας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων από σκηνής. Νιώθω τυχερή που μέσα σε αυτό το δίκτυο αλλά και προσωπικά θα συνεισφέρω στη δημιουργία τέχνης υπέρ της ποικιλομορφίας, της καλλιέργειας και της ομορφιάς των νέων ανθρώπων».

Η Κατερίνα Τσεσμετζή, είναι επιμελήτρια σπουδών της Δραματικής Σχολής και project manager του Έργου.

«Εγώ βρίσκομαι εδώ καπως φυσικά, όπως όλα έχουν γίνει σε αυτό το έργο, έτσι γεννήθηκε η συνεργασία…», μας εξηγεί. «Εδώ μαζί μας είναι μεγάλο μέρος της επαγγελματικής οικογένειας μας, έχουμε αποφοίτους και σπουδαστές της σχολής κοντά μας. Μας βλέπω μαζί, πού μπορούμε να φτάσουμε τα πράγματα και είναι πολύ συγκινητικό. Είμαι μέσα σε αυτό που συμβαίνει, αλλά στέκομαι κι απέξω καμία φορά και το κοιτώ και χαίρομαι πολύ για αυτό!»

Με τα λόγια των παιδιών του Εργαστηρίου

Για την μέχρι τώρα εμπειρία τους στη διαδικασία, μιλούν θερμά και οι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Ωδείου που συμμετέχουν στο έργο.

Όπως ο Έκτορας, που επικαλείται ένα αφρικάνικο παραμύθι για να μιλήσει για μια αξία που διαπνέει το έργο Humanitas:

«Μια φορά κι έναν καιρό είχε πάρει φωτιά ένα δάσος και έτρεχαν όλα τα ζώα να σωθούν. Εκτός από ένα κολιμπρί το οποίο πετούσε προς τη φωτιά έχοντας στο ραμφάκι του μια σταγόνα νερό. “Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελό; Δεν θα σταματήσεις την φωτιά!”, του φώναζαν τα άλλα ζώα. “Το ξέρω”, απάντησε το κολιμπρί, “κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί”. Κι εγώ αναρωτιέμαι συχνά τι μου αναλογεί, ποιο είναι το μερίδιο της ευθυνης μου. Εδώ το βρίσκω. Παίρνουμε κάποια εργαλεία για να μπορέσουμε να ενώσουμε το θέλω μας με την πράξη μας!»

«Μεγάλη χαρά και ευεργεσία να συμμετέχω! Η πολύμηνη εμπειρία μου σε αυτό το εργαστήρι έχει την αξία του πώς αλλάζω εγώ ήδη μέσα από αυτό, ανεξάρτητα από το σκοπό της επιτέλεσης της παράστασης», διατρανώνει από την πλευρά της η Δέσποινα.

«Η αλλαγή είναι ήδη μεγάλη και ορατή στο πλαίσιο του πώς σχετίζομαι στην καθημερινότητα μου. Η επίδραση είναι τέτοια ώστε για παράδειγμα στο ταξί ένας άνθρωπος που μπορεί να προσβάλει έναν άλλον συνάνθρωπο μας, έχω πια το θάρρος να ρωτήσω “κύριε, τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάστε;” Η φωτιά που έχει αυτό το ρίσκο μας καλεί να δώσουμε χώρο σε εμάς, να αφουγκραστούμε και ο καθένας να αναλάβει αυτό το μερίδιο ευθύνης, που μπορεί έστω να φέρει ένα μπουκαλάκι νερού στη φωτιά. Είναι μεγάλη η ευεργεσία μέσα από το θέατρο εντελώς πρακτικά να βλέπουμε αυτήν την αλλαγή σε εμάς και στην κοινωνία».

[φωτογραφίες: «Το τοτέμ του ενεργού πολίτη», όπως προέκυψε από τη διάδραση των συμμετεχόντων στην παρουσίαση του πρότζεκτ: Ουτοπία, αγάπη, δέχομαι τον Άλλον όπως είναι, ακούω, συμμετοχή, θυσία ή ευτυχία, εμείς / εκείνοι, παίρνω θέση, δρω, αγκαλιά, βήμα, ο κύκλος, ενσυναίσθηση, πρόοδος, ενώνομαι, δικαιοσύνη, δύναμη, προσπαθώ να καταλάβω, παρούσα, να κοιτάω χωρίς προκατάληψη…]

Η τελική παράσταση θα πραγματοποιηθεί μέσα στο 2023 αρχικά σε τρία συνεργαζόμενα σχολεία και ύστερα σε ανοιχτό κοινό.


*Το Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, προσφέρει από το 2015 θεατρική εκπαίδευση σε σταθερές ομάδες παιδιών, ατόμων εφηβικής ηλικίας και νέων έως 22 ετών.

**Εκπαιδευτικό Θέατρο/ Process Drama: Θεατρική παράσταση η οποία έχει ενσωματωμένες συμμετοχικές δράσεις για τ@ν θεατή. Ο/η ηθοποιός είναι και συντονιστής/συντονίστρια, ο/η θεατής είναι και συμμετέχων/συμμετέχουσα. Εργάζονται μαζί, εντός και εκτός ρόλου ώστε να εξερευνήσουν ένα θέμα δια μέσου της τέχνης.

***Process Οriented Psychology (Processwork): Διεπιστημονική και πολυεπίπεδη προσέγγιση της ανθρώπινης εμπειρίας, με σκοπό την κατάλυση συγκρούσεων και την επίτευξη προσωπικών και κοινωνικών αλλαγών μέσω της ανάπτυξης της επίγνωσης. Οι ρίζες της προσέγγισης εντοπίζονται στην αναλυτική ψυχολογία του C. Jung, στην κβαντική φυσική και στον Ταοϊσμό. Αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970′ από τον κβαντικό φυσικό και γιουγκιανό αναλυτή Arrnold Mindell και τους συνεργάτες του.

Mar 182022
 

ΠΟΤΕ: 18 – 19 Μαρτίου @ 19.00 (ώρα Κιέβου και Αθήνας)

ΠΟΥ: TalkToMe Festival στο Youtube

Το TALK TO ME είναι ονλάιν αρτ φεστιβάλ για την Ουκρανία, μια ονλάιν πλατφόρμα που συγκεντρώνει προσωπικές ιστορίες, συναισθήματα, εικόνες, σκέψεις και έργα τέχνης για να καταγράψει την τρέχουσα τραγική στιγμή της ιστορίας.

Θέλουμε να ενώσουμε φωνές από όλον τον κόσμο. Θέλουμε να υποστηρίξουμε τον κόσμο της Ουκρανίας και να δημιουργήσουμε μια πλατφόρμα υποστήριξης και αλληλεγγύης.

Το πρόγραμμα του φεστιβάλ θα περιλαμβάνει έργα τέχνης από περισσότερους από 70 συμμετέχοντες από 22 χώρες. Ένας μεγάλος αριθμός έργων έχει δημιουργηθεί από Ουκρανούς καλλιτέχνες τις τελευταίες 3 εβδομάδες. Πολλοί από αυτούς βρίσκονται τώρα σε πόλεις της Ουκρανίας, οι οποίες καθημερινά υφίστανται καταστροφικούς βομβαρδισμούς και χτυπήματα πυραύλων και κάποιοι άλλοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους.

Η ώρα του φεστιβάλ δεν επιλέχθηκε τυχαία, το βράδυ είναι η ώρα που αρχίζει η απαγόρευση κυκλοφορίας στις πόλεις της Ουκρανίας.

Το φεστιβαλ θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά στο κανάλι YouTube Talk To Me Festival.

Μετά το φεστιβάλ, τα έργα των συμμετεχόντων θα είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ. Το φεστιβάλ προσκαλεί όλους να κάνουν δωρεά για τις ανθρωπιστικές ανάγκες των Ουκρανών.
https://helpukraine.center/

Οργάνωση: IST (Institute of Contemporary Art Greece), Andrii Sichkovskyi
Επιμέλεια: Vera Iona Papadopoulou, Andrii Sichkovskyi
Συνεργάτης του φεστιβάλ είναι η Public Odesa (od.suspilne.media)

Oct 282020
 

Το Processwork Hub σε συνεργασία με το Art In Perspective, συμμετέχει στο Transition I Enter Communities of Body.

Η Αλεξάνδρα Βασιλείου (Processwork Hub) και η Βέρα Λάρδη (Art in Perspective) θα συντονίσουν ένα εργαστήριο με τίτλο “Εικονική Μετάβαση / Virtual Transition”. Στόχος του εργαστηρίου είναι η μελέτη της μετάβασης σε ψηφιακά μέσα ως προσωπική και συλλογική διεργασία, η διερεύνηση των αλλαγών που φέρνει η χρήση ψηφιακών μέσων στην επικοινωνία, στην αίσθηση κοντινότητας ή απόστασης, στην αντίληψη του εαυτού και των άλλων, καθώς και των απαραίτητων δεξιοτήτων για την μετάβαση από μια ζώνη άνεσης και οικειότητας σε μια περιοχή νέων προκλήσεων.

Πηγή: Κινητήρας

Transition I Enter Communities of Body → Community Dance Residency

Το Community Dance Residency με θέμα την Μετάβαση και την ανταλλαγή Αφρικής και Ευρώπης, αρχικά σχεδιασμένο για την Άνοιξη του 2020 στο πλαίσιο του In Progress Feedback Festival, έρχεται ανανεωμένο με δημιουργικές προτάσεις να απαντούν στις προκλήσεις που ζούμε παγκοσμίως.

Ο Blaise Mangitukulu από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κόνγκο, η Emilie Vaudou από την Γαλλία, η Patricia Woltmann από την Γερμανία και η Μαριλένα Σιταροπούλου από την Ελλάδα, θα συνεργαστούν από απόσταση, ψηφιακά και από κοντά. Στην Αθήνα, το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Μπουκαβού και το Παρίσι, θα ανοίξουν κανάλια επικοινωνίας με τοπικές και διεθνείς κοινότητες, για να μιλήσουν για το σώμα και τους τρόπους με τους οποίους διαφορετικές κοινότητες βιώνουν και εκφράζουν την έννοια της μετάβασης μέσα από έργα community dance.

Οι δημιουργίες θα παρουσιαστούν αρχικά στον τόπο διαμονής και εργασίας κάθε καλλιτέχνη τον Νοέμβριο, ενώ η διαδικασία, τα ευρήματα, τα ερωτήματα, τα αδιέξοδα και οι νέες προτάσεις θα παρουσιαστούν τον Δεκέμβριο, στην Αθήνα και διαδικτυακά.

Τη σκυτάλη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Residency παραλαμβάνει από την Αντιγόνη Γύρα, ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Κινητήρα, ο επί χρόνια συνεργάτης του Κινητήρα, Χρήστος Πολυμενάκος. Συνεργάτες-ειδικοί σε θέματα ψηφιακών μέσων και χορού, ψυχολογίας, community dance, λεκτικής επικοινωνίας χορογραφικής έρευνας και δημιουργίας, νομικών θεμάτων περί τα ψηφιακά μέσα και δημιουργικής ανατροφοδότησης προσφέρουν σημεία αναφοράς και, ανοίγονται, επιπλέον, ψηφιακά κανάλια επικοινωνίας με φυσικές και ψηφιακές κοινότητες οι οποίες αναπτύσσονται γύρω από τους θεματικούς άξονες του Residency.

Μείνετε συντονισμένοι και πάρτε μέρος σε μια πρωτότυπη διαδικασία, ή απλώς «Χορέψτε! Χορέψτε, γιατί ξαναγεννιόμαστε!»

Το Transition I Enter Communities of Body Residency είναι μια συνεργασία του Καλλιτεχνικού Δικτύου Παραστατικών Τεχνών, Κινητήρας (www.kinitiras.com), του Goethe-Institut Athen (www.goethe.de/athen), του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος (www.ifg.gr) με το Flux Laboratory Athens (www.fluxlaboratory.com) και πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Γαλλο-Γερμανικού Πολιτιστικού Ταμείου.

Mέρος του residency υλοποιείται με την ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου.

Jun 082020
 

Υποστηρίζουμε την πρωτοβουλία #SupportArtWorkers

“Αξίωμα επιδιορθώσεων: Αν όλοι οι άλλοι τρόποι αποτύχουν, διάβασε τις οδηγίες χρήσης”     

Βιωματικό εργαστήρι για τη ματαίωση

Η συνθήκη της πανδημίας διέκοψε, ανέτρεψε, ακύρωσε, μεγάλο ποσοστό καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Οι συνέπειες ήταν οικονομικές, κοινωνικές, αλλά και προσωπικές. Επηρεάστηκαν σχέσεις, ομάδες, προγραμματισμοί. Οι περισσότεροι από εμάς αισθανθήκαμε ματαίωση, ανασφάλεια και θυμό ενώ, κάποιοι χάσαμε την επαφή με την δημιουργικότητά μας και μπήκαμε σε μία ανέμπνευστη παραίτηση. Σταδιακά άνοιξαν νέοι δρόμοι καλλιτεχνικής έκφρασης, αξιοποιήθηκε η τεχνολογία και το διαδίκτυο για δημιουργική παρουσία.

Τώρα, αναρωτιόμαστε αν είναι μία προσωρινή συνθήκη και πόσο θα κρατήσει. Θα συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε ή θα χρειαστεί να αλλάξουμε τον τρόπο που δουλεύουμε; Είναι μια περίοδος επανεκκίνησης ή επαναπροσδιορισμού; Πως σχεδιάζουμε εκ του μηδενός, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ματαίωσης;

Μπροστά σε τόσες προκλήσεις χρειάζεται να ανατρέξουμε στο όραμα μας και το λόγο που κάνουμε τέχνη, για να αναζητήσουμε προσωπικές απαντήσεις, να επιβεβαιώσουμε ή να διαπραγματευτούμε την καλλιτεχνική μας ταυτότητα.

Σε αυτό διαδικτυακό βιωματικό εργαστήριο διάρκειας 3,5 ωρών, θα εξερευνήσουμε την ματαίωση και πως μας επηρεάζει, θα ανατρέξουμε στο όραμα μας και στην καλλιτεχνική μας ταυτότητα, θα αναζητήσουμε δεξιότητες και ικανότητες που υποστηρίζουν το επόμενο βήμα και τρόπους που μπορούμε να λειτουργήσουμε, όχι ως θύματα μιας κατάστασης, αλλά ως φορείς πρόσφορης αλλαγής που διευκολύνει την προσωπική μας έκφραση, μέσα σε μία νέα καλλιτεχνική πραγματικότητα.

Συντονίστριες εργαστηρίου: Βέρα Λάρδη (www.veralardi.gr) και Αλεξάνδρα Βασιλείου (www.processworkhub.gr)

Η Βέρα Λάρδη είναι ηθοποιός και ψυχοδραματίστρια. Η Αλεξάνδρα Βασιλείου είναι κοινωνική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια. Συνεργάζονται στην εκπαίδευση ενηλίκων, συντονίζοντας εργαστήρια που εστιάζουν στη προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη και ενδυνάμωση.

Info:
Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί διαδυκτιακά.
Διάρκεια εργαστηρίου: 3,5 ώρες
Ημερομηνία: Παρασκευή 12 Ιουνίου 2020
Ώρες: 11:00-14:30
– Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 26
– Δήλωση συμμετοχής στο email: solidarity.sawgreece@gmail.com με θέμα: “Αξίωμα επιδιορθώσεων”
– Κόστος: Χωρίς οικονομικό κόστος
– Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας

Πηγή: www.veralardi.gr

Jan 062020
 

Η “Αυθεντική Αντίδραση: ένας διάλογος για την ομοφοβία και την τρανσφοβία”, μια δράση του 2014-2015 συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό τόμο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Βήτα Ιατρικές Εκδοσεις” για τη συμβολή των ψυχοθεραπειών μέσω τέχνης. Συντονιστής του συλλογικού τόμου ο Γ. Ν. Παπαδημητρίου και Επιμελητές Έκδοσεις οι: Λ. Γιώτης, Δ. Μαραβέλης και Ε. Γιαννούλη.

Συγγραφείς του κεφαλαίου για την Αυθεντική Αντίδραση είναι η Λένα Ασλανίδου, η Αλεξάνδρα Βασιλείου και η Βέρα Λάρδη.

Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει με έναν τρόπο πληθωρικό, αναλυτικό και πολυσυλλεκτικό, τις πολλές και διαφορετικές εκφράσεις που μπορεί να λάβουν οι ψυχοθεραπείες μέσω της Τέχνης.

Ένα κλικ εδώ για να δεις τα περιεχόμενα του βιβλίου.

Η σελίδα της Αυθεντικής Αντίδρασης στο fb.



Sep 062019
 

Πηγή: Art in Perspective

Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου υποστήριξε τη δημιουργία της παράστασης- διάλογος “A New Era (?)” που παρουσιάστηκε στα πλαίσια της πλατφόρμας “Άνοιγμα στην Πόλη” στις 27, 28, 29 και 30 Ιουνίου 2019 στη σκηνή του six d.o.g.s..

Η συγκεκριμένη παράσταση συνδυάζει το Θέατρο Κοινότητας (Community Theater) με τον ανοιχτό κοινωνικό διάλογο (Open Forum). Στόχος του A New Era (?) είναι η χρήση του θεάτρου στην ευαισθητοποίηση και πρόληψη σε θέματα που αφορούν την κοινωνική περιθωριοποίηση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και η εν μέρει επιμόρφωση και στήριξη όλων όσων καλούνται να την υποστηρίξουν (οικογένεια, εκπαιδευτικοί, ειδικοί ψυχικής υγείας, κοινωνικοί λειτουργοί και φορείς).

Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε συμπεριλαμβάνει:

  • Προσωπική επαφή με νέες και νέους ΛΟΑΤΚΙ+ που ζουν στην Ελλάδα την περίοδο της συνέντευξης και καταγραφή των μαρτυριών τους
  • Επιλογή συνεργατών που έχουν την ικανότητα και τη διάθεση να εμπλακούν στην βαθύτερη κατανόηση του θέματος και του βιώματος των αφηγητών
  • Επιστημονική συμβολή ειδικών ψυχικής υγείας στο στάδιο της δραματουργικής επεξεργασίας
  • Δημιουργία παράστασης βασισμένη στις μαρτυρίες των αφηγητών/ αφηγητριών από επαγγελματίες νέους ηθοποιούς
  • Παρουσίαση της παράστασης στο ευρύτερο κοινό και στους ίδιους τους αφηγητές/ αφηγήτριες
  • Συζήτηση με το κοινό συντονισμένη από εξειδικευμένες συνεργάτιδες
  • Επαφή των αφηγητών/αφηγητριών που το επιθυμούν με τους συντελεστές της παράστασης και προσωπική συνδιαλλαγή μεταξύ τους
  • Μετά το πέρας των παραστάσεων, συνάντηση ανατροφοδότησης με τους ηθοποιούς σχετικά με την προσωπική τους εμπλοκή στο θέμα
  • Μετά το πέρας των παραστάσεων, συνάντηση ανατροφοδότησης με τους αφηγητές σχετικά με την προσωπικής τους διαδρομή κατά τη διάρκεια του project

Δημιουργούνται έτσι τέσσερις ομάδες που επεξεργάζονται το θέμα: συντελεστές της παράστασης, διεπιστημονική ομάδα, ομάδα αφηγητών και αφηγητριών, ευρύτερο κοινό και θεατές. Αυτές οι παράλληλες διεργασίες εμπλουτίζουν η μία την άλλη κατά τη διάρκεια του project και συν-διαμορφώνουν την ατμόσφαιρα και το περιεχόμενου του κοινωνικού διαλόγου που ξεδιπλώνεται.

Είναι η πρώτη φόρα στην Ελλάδα που χρηματοδοτήθηκε αυτού του είδους η μεθοδολογία από μεγάλο φορέα. Η sold-out επιτυχία της και η ανατροφοδότηση των περισσότερων συντελεστών και θεατών φαίνεται να επιβεβαιώνουν την πολιτική χρησιμότητα της καλλιτεχνικής αυτής δημιουργίας και την μοναδική ικανότητα του θεάτρου να συμβάλλει στην προσωπική και κοινωνική αλλαγή.

Συντελεστές
Ιδέα – Σχεδιασμός: Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου
Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Μαργαρίτα Καστρινού – Βέρα Λάρδη
Επιστημονικοί σύμβουλοι: Λένα Ασλανίδου – Λίλη Βασιλείου (Processwork Hub), Νάνσυ Παπαθανασίου – Έλενα-Όλγα Χρηστίδη, (Orlando lgbt+)
Υπεύθυνες συντονισμού συζήτησης: Αλεξάνδρα Βασιλείου – Λένα Ασλανίδου
Επιμέλεια κίνησης: Αντιγόνη Γύρα
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Μάγδα Πλευράκη
Βοηθός σκηνογράφου: Νατάσα Τσιντικίδη
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Επιμέλεια μουσικής: Αλέξανδρος Μισιρλιάδης
Βοηθός Σκηνοθετριών: Μαρία Ουίτσι Χατζή
Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης
Γραφιστικά: Λίλα Παλαιολόγου / pelpal productions
Παίζουν: Φένια Αποστόλου, Αλέξης Βιδαλάκης, Ηλίας Βογιατζηδάκης, Γεωργία Ζάχου, Χρήστος Καπενής, Μαργαρίτα Καστρινού, Βέρα Λάρδη, Ελίνα Παπαθεοδώρου
Παραγωγή: Αθηναϊκή Σκηνή Μιχάλης Καλαμπόκης

Οι δημιουργοί ευχαριστούν τον Κινητήρα, τον Παλμό και τους Αέλια (26 χρονών), Αλκμήνη (25 χρονών), Άντα (27 χρονών), Βανέσα (37 χρονών), Βασίλη (25 χρονών), Βύρωνα (40 χρονών), Γιώργο (18 χρονών), Γιώργο- Κυβέλη (25 χρονών), Δημήτρη (19 χρονών), Λόλα (43 χρονών), Λουκά (18 χρονών), Ραφαήλο (28 χρονών), Parvus Princeps (21 χρονών), Χλόη (28 χρονών).

Με τη συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Jun 282019
 

Πηγή: tospirto.net

Όι συντελεστές της παράστασης New Era(?) μιλούν στο www.tospirto.net.

Ομοφοβία, αμφιφοβία και τρανσφοβία: Πώς τις βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς και κουίρ; Τι σκέφτεται και πώς ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+; Οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές έχουν αλλάξει το τοπίο; Έχουμε πράγματι μπει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, ουσιαστικής αναγνώρισης του δικαιώματος στην ελευθερία ταυτότητας; Ιστορίες ζωής μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ζωντανεύουν μέσα σε ένα ιδιόμορφο bar theatre. Βρισκόμαστε μέσα στο μαγικό κουκούλι ενός νυχτερινού μπαρ, μοιραζόμαστε την ψευδαίσθηση που δημιουργεί η νύχτα. Λόγος, μουσική, χορός, μπλέκονται σ’ ένα παζλ αφηγήσεων και σκηνικών δράσεων.

Ειδικευμένη στο λεγόμενο «θέατρο κοινότητας», η Βέρα Λάρδη, ηθοποιός, θεατρολόγος και ψυχοδραματίστρια, μαζί με την Αλεξάνδρα Βασιλείου, κοινωνική ψυχολόγο με μακροχρόνια εμπειρία σε θέματα κοινωνικής περιθωριοποίησης ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, συνεργάζονται με τη θεατρολόγο και ηθοποιό Μαργαρίτα Καστρινού και στήνουν από κοινού την παράσταση «New Era (?)». 

Στην παράσταση παίζουν οι: Φένια Αποστόλου, Αλέξης Βιδαλάκης, Ηλίας Βογιατζηδάκης, Γεωργία Ζάχου, Χρήστος Καπενής, Μαργαρίτα Καστρινού, Βέρα Λάρδη, Ελίνα Παπαθεοδώρου

Εμείς μιλήσαμε με πολλούς από τους συντελεστές της στην προσπάθειά μας να ιχνηλατήσουμε αυτήν την Νέα Εποχή….

Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα για το συγκεκριμένο project;
Βέρα Λάρδη: Με την Αλεξάνδρα Βασιλείου συνεργαζόμαστε από το 2014 στον σχεδιασμό και την υλοποίηση επιμορφώσεων και κοινωνικών παρεμβάσεων με θέμα τον αποκλεισμό αξιοποιώντας την τέχνη του θεάτρου, το processwork και το ψυχόδραμα. Μαζί σχεδιάσαμε την Αυθεντική Αντίδραση: ένας διάλογος για την ομοφοβία και την τρανσφοβία που παρουσιάστηκε σε εκπαιδευτικούς και φεστιβάλ. Τη ίδια μεθοδολογία ακολουθήσαμε και στο A New Era (?): μία παράσταση -διάλογος βασισμένη στις μαρτυρίες νέων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δίνοντας ακόμη περισσότερο χώρο στην καλλιτεχνική δημιουργία και το παραστασιακό κομμάτι. Καλέσαμε την Μαργαρίτα Καστρινού που έχει μεγάλη καλλιτεχνική εμπειρία ως ηθοποιός και σκηνοθέτης και την Αντιγόνη Γύρα με τη μοναδική της ματιά στη σωματική έκφραση να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.

Μαργαρίτα Καστρινού: Η σκηνοθεσία συνδυάζει τον συμβολισμό με τον ρεαλισμό με στόχο οι προσωπικές αφηγήσεις να ανοίξουν στη συλλογική εμπειρία. Χορός και λόγος συνομιλούν μέσα στον φυσικό τους χώρο, ένα μπαρ τη νύχτα. Η μόνη διαφορά είναι ότι υπάρχουν μάρτυρες σε αυτό που συμβαίνει, οι θεατές. Το A New Era (?) Δημιουργήθηκε για να δώσει χώρο σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων να συνδιαλλαγούν με το θέμα της ομοφοβίας, αμφιφοβίας και τρανσφοβίας, ξεκινώντας από τις αφηγήτριες και τους αφηγητές, την ομάδα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στη παράσταση και καταλήγοντας στο κοινό που θα την παρακολουθήσει. Αυτός ο τελικός διάλογος συντονίζεται μεν από την Αλεξάνδρα Βασιλείου και τη Λένα Ασλανίδου αλλά δεν μπορεί να σκηνοθετηθεί. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, οι συντελεστές γίνονται θεατές και το κοινό οι δημιουργοί.

Ποιοί είναι οι νοηματικοί άξονες που περιστρέφεται η παράσταση;
Ελίνα Παπαθεοδώρου: Οι μαρτυρίες των νέων στις οποίες βασίστηκε η παράσταση αναδύουν θέματα όπως το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και το coming out,  πώς δηλαδή κάποιοι από τους αφηγητές και αφηγήτριες εξομολογήθηκαν σε δικούς τους ανθρώπους τη σεξουαλική τους ταυτότητα ή την ταυτότητα φίλου τους. Επίσης, αναδύεται η βία, καθότι αποτελεί βίωμα για πολλά από τα μέλη της κοινότητας, άξονας μέσα στον οποίο αναφέρεται και το πολύ έντονο και πρόσφατο περιστατικό της δολοφονίας του Ζακ και ασφαλώς το νομοθετικό κομμάτι που αφορά τις πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές και κατά πόσο αυτές έχουν επηρεάσει τη ζωή των νέων ΛΟΑΤΚΙ+ που ζουν στην Ελλάδα. Τίτλος της παράστασης άλλωστε είναι Μία Νέα Εποχή (;) με το απαραίτητο ερωτηματικό στο τέλος.  Δεν λείπουν όμως οι στιγμές χαράς και υπερηφάνειας, το gay pride, μέρα εορτασμού, ιδιαίτερα σημαντική. Μέσα από τις αφηγήσεις δυο εκπαιδευτικών, παίρνουμε μία ιδέα για την ακόμα νεότερη γενιά και για τη κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία γύρω από lgbt θεματικές. Όλα αυτά γεφυρώνονται με μια ανοιχτή συζήτηση με το κοινό στην οποία δεν συμμετέχουμε οι ηθοποιοί, αλλά ο λόγος δίνεται ολοκληρωτικά στους θεατές με τον απαραίτητο συντονισμό της Λένας Ασλανίδου και της Αλεξάνδρας Βασίλειου.

Ποιο είναι το στοίχημα αυτής της Νέας Εποχής;
Γεωργία Ζάχου: Η συγκεκριμένη παράσταση είναι βγαλμένη από το σήμερα.  Είναι βασισμένη σε αφηγήσεις ανθρώπων που ζουν στο σήμερα και απευθύνεται σε ανθρώπους που επίσης ζουν στο σήμερα και πραγματεύεται θέματα που τους αγγίζουν και τους προβληματίζουν αυτή τη στιγμή. Σκοπός είναι να γεννηθεί ένας διάλογος για να δούμε που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Αυτό είναι και το βασικό ερώτημα του έργου,  διανύουμε άραγε σήμερα μια νέα εποχή; Κατά τη γνώμη μου λοιπόν είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Βέβαια δεν παύει να είναι λυπηρό ότι εν έτει 2019 συμβαίνουν ακόμη πράγματα που θα πίστευε κάνεις ότι ανήκουν στο παρελθόν.

Ποια στερεότυπα πρέπει να απορρίψουμε για να πούμε ότι τελικά  ζούμε σε μια Νέα Εποχή;
Χρήστος Καπενής: Πιστεύω πως τα στερεότυπα που γεννά ο φόβος,  πλήττουν περισσότερο την εποχή μας. Ο φόβος για το διαφορετικό. Ο φόβος καθώς και η «μη αποδοχή» όποιου δε συμβαδίζει και δεν ταιριάζει σε αυτό που μας έχουν φορέσει. Η αναζήτηση του «αποδιοπομπαίου τράγου» που θα στοχοποιηθεί μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στη δουλειά και στο κοινωνικό πλαίσιο γενικότερα, είναι σημάδι για το πόση προσπάθεια χρειάζεται σε ατομικό, συλλογικό, κοινωνικό επίπεδο για να ανοίξουμε έναν διάλογο χωρίς να βλέπουμε ταμπέλες και ταυτότητες χωρίς να φοβόμαστε αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Τα στερεότυπα βέβαια υπήρχαν και υπάρχουν σε κάθε εποχή, το ερώτημα σήμερα, όμως είναι: Όταν η απουσία της πολιτικής θέσης και της πολιτείας είναι τόσο ισχυρή πώς και με ποιούς τρόπους μπορούμε εμείς να καταρρίψουμε αυτά τα στερεότυπα;

Πώς πιστεύετε ότι  μπορεί να εξαλειφθεί η Βία σήμερα ;
Αλέξης Βιδαλάκης: Η Βία, το Κράτος, ο Ζήλος και η Νίκη αναφέρονται από τον Ησίοδο στη Θεογονία του ως αδέλφια, τέκνα της Στυγός και του Πάλλαντα. Στην αρχαιότητα είχε δοθεί στη Βία θεϊκή διάσταση. Πώς μπορούμε λοιπόν να εξαλείψουμε μια «θεϊκή» δύναμη της φύσης; Της ίδιας της φύσης του ανθρώπου; Πιστεύω ότι η απάντηση βρίσκεται στα εξής ερωτήματα: Πώς μπορούμε να μάθουμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στους μαθητές μας να εκτονώνουν τα βίαια ένστικτά τους με τρόπο μη κακοποιητικό προς τους άλλους, μη εκδικητικό; Πώς μπορούμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα ώστε να μην αντιδρούμε βίαια σε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε; Πώς αντιμετωπίζει κανείς  αυτά που φοβάται; Στην αρχαιότητα ο Φόβος, γιος του Άρη και της Αφροδίτης, ήταν η προσωποποίηση του φόβου. Μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του τρόμου, συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους… 

Συντελεστές:

Ιδέα – Σχεδιασμός Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου
Δραματουργία – Σκηνοθεσία Μαργαρίτα Καστρινού – Βέρα Λάρδη
Επιστημονικοί σύμβουλοι Νάνσυ Παπαθανασίου – Έλενα-Όλγα Χρηστίδη, (Orlando lgbt+), Λένα Ασλανίδου – Λίλη Βασιλείου (Processwork Hub)
Υπεύθυνη συντονισμού συζήτησης Αλεξάνδρα Βασιλείου
Επιμέλεια κίνησης Αντιγόνη Γύρα
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία Μάγδα Πλευράκη
Βοηθός σκηνογράφου Νατάσα Τσιντικίδη
Φωτισμοί Κώστας Μπεθάνης
Επιμέλεια μουσικής Αλέξανδρος Μισιρλιάδης
Βοηθός Σκηνοθετριών Μαρία Ουίτσι Χατζή
Φωτογραφίες Παύλος Μαυρίδης
Γραφιστικά Λίλα Παλαιολόγου-pelpal productions
 

Info

27 – 30 Ιουνίου 2019
SIX D.O.G.S, Αβραμιώτου 6-8 , Αθήνα

May 282019
 

A New Era (?) / Μια νέα εποχή ( ; )

Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου – Μαργαρίτα Καστρινού

παράσταση-διάλογος βασισμένη σε μαρτυρίες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας
27-30 Ιουνίου 2019 @ 21.00
Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2019 – Άνοιγμα στην Πόλη

Ομοφοβία, αμφιφοβία και τρανσφοβία: Πώς τις βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι και τρανς; Τι σκέφτεται και πώς ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+; Οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές έχουν αλλάξει το τοπίο; Έχουμε πράγματι μπει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, ουσιαστικής αναγνώρισης του δικαιώματος στην ελευθερία ταυτότητας;

Ιστορίες ζωής μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ζωντανεύουν μέσα σε ένα ιδιόμορφο bar theater. Μια παράσταση βασισμένη σε πραγματικές αφηγήσεις, που σταδιακά οδηγεί τους θεατές να ανταποκριθούν συναισθηματικά και λεκτικά, συμμετέχοντας σε έναν ανοιχτό διάλογο. Στόχος του διαλόγου είναι να ακουστεί η φωνή των θεατών, με την ποικιλομορφία και τις πολλαπλές εμπειρίες που περιέχει.

Σύλληψη – Σχεδιασμός Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου

Δραματουργία – Σκηνοθεσία Μαργαρίτα Καστρινού – Βέρα Λάρδη

Επιστημονικοί σύμβουλοι Νάνσυ Παπαθανασίου – Έλενα-Όλγα Χρηστίδη,  (Orlando lgbt+), Λένα Ασλανίδου – Λίλη Βασιλείου (Processwork Hub)

Υπεύθυνες συντονισμού συζήτησης Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λένα Ασλανίδου

Επιμέλεια κίνησης Αντιγόνη Γύρα

Σκηνογραφία Ενδυματολογία Μάγδα Πλευράκη

Βοηθός σκηνογράφου Νατάσα Τσιντικίδη

Φωτισμοί Κώστας Μπεθάνης

Επιμέλεια μουσικής Αλέξανδρος Μισιρλιάδης

Βοηθός Σκηνοθετριών Μαρία Ουίτσι Χατζή

Φωτογραφίες Παύλος Μαυρίδης

Γραφιστικά Λίλα Παλαιολόγου – pelpal productions

Παίζουν Φένια Αποστόλου, Αλέξης Βιδαλάκης, Ηλίας Βογιατζηδάκης, Γεωργία Ζάχου, Χρήστος Καπενής, Μαργαρίτα Καστρινού, Βέρα Λάρδη, Ελίνα Παπαθεοδώρου

Παραγωγή Αθηναϊκή Σκηνή – Μιχάλης Καλαμπόκης

Προπώληση εισιτηρίων

Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου: τηλ 210 89 38 112 – ηλεκτρονική αγορά greekfestival.gr & https://tinyurl.com/ANewEraTickets

Η παράσταση απευθύνεται σε άτομα 15+ ετών

www.facebook.com/ANewEraPerformance

Mar 182019
 

Εμπνευστικά πράγματα από την άλλη μεριά του ωκεανού…

Πηγή: Portland Mercury


The Red Door Project / Top Row, Left To Right: Kevin Jones, Lesli Mones, Christopher Hirsh. Second Row: Victoria Alvarez-Chacon, William Gebo, Jasmine Cottrell, Jonathan Thompson.  Bottom Row: La’tevin Alexander, Julana Torres, Joseph Gibson, Tyharra Cozier. photo by Meg Nanna

“Pushing boundaries” is a goal shared by many in the arts community—though achieving that goal, along with attracting audiences and financial resources, is an eternal struggle.

Portland’s August Wilson Red Door Project is becoming widely recognized for creating powerful and deeply complicated theatrical experiences that attract sold-out audiences and lots of attention. And they’ve accomplished this feat with little to no marketing.

Helmed by co-founders Kevin Jones and Lesli Mones, the Red Door Project set out to “change the racial ecology of Portland through the arts,” with performances that represent and encourage those often ignored by the city’s theater scene—and in their latest, most challenging project yet, their goal is to create a path of accountability and healing for people of color and the police.


Hands Up

In 2016, Red Door brought Hands Up: 7 Playwrights, 7 Testaments—a show originally developed by New York City’s New Black Fest—to Portland. Hands Up features seven powerful, emotionally charged monologues about racial profiling, all written by African American playwrights in the wake of the police shootings of Ferguson’s Mike Brown and Beavercreek, Ohio’s John Crawford III.

“We were originally only going to produce five or six shows,” Jones says, “but more and more people came until we had to turn some of them away.”

Thanks to the vision and support of local funders, the Red Door was able to add more shows, eventually performing Hands Up 67 times for more than 12,000 Portlanders. Even more impressive, the show was promoted almost entirely by word of mouth.

“We didn’t do any marketing [for Hands Up], and it wasn’t reviewed,” Jones continues. “We wanted to make it available to the general public and let them decide whether or not people should see this show.”

Hands Up was exactly what audiences wanted: a thought-provoking show that elicited strong, often conflicting emotions. According to Jones and Mones, the regular post-show Q&As (or talkbacks) were “rich, emotional, and complex to facilitate.”

It was this same strong reaction that put Red Door on its current path, embarking on their most profound and controversial work to date: Cop Out.


Cop Out

It started the day a police officer attended Hands Up.

An audience member—convinced that members of the police should see this show—contacted Officer Michael Crebs, an assistant chief at the time, who, in turn, reached out to Jones. The two conversed over coffee for an hour-and-a-half.

“Then he came to the show, out of uniform,” Jones remembers. “At the end, he spoke at the talk back, saying, ‘This has been a very powerful experience for me. To be honest, I never really thought about what it must feel like to be pulled out of my car with a gun pointed at my head.’”

Crebs invited one of the actors, who had experienced several negative encounters with police officers, out to coffee.

“The two talked, and [Crebs] really had a transformative experience,” Jones says. “It was incredibly healing for both of them.”

This communication inspired Crebs to share his experiences with Deputy Chief Bob Day, who, at the time, was captain of the bureau’s training division. While he wouldn’t initially commit to seeing Hands Up, Day agreed to sit down with Jones and Mones. Day was cautious at first.

According to Jones, Day said something to the effect of, “If you’re gonna start talking about how cops are racist and all that stuff, you’re not going to get the police to listen to you.”

Jones responded, “Say more about that. We want to understand your experience as well… and actually, I was hoping I could tell your story, the story of the police.”

“That’s when it shifted for [Day],” Jones says.

While Day was open to the idea of a show that would spotlight cops and their daily struggles, Jones and Mones felt it was important for Day and others in the training division to see Hands Up—to fully experience Red Door’s vision of a multiplicity of perspectives. It took almost a year for Hands Up to be performed in front of a group of officers (along with a post-show talkback)—primarily because of reticence from both police and actors.

“Everybody was scared,” says Jones. “It was like, ‘Whoa man, that’s a little too far out there.’ But it was a great day, and we had a great, hard discussion. Eventually we were able to build a foundation of trust.”

After the police agreed to the idea, Red Door hired a squad of nationally recognized playwrights to write the eight monologues that eventually became 2018’s Cop Out, which were based on actual officer interviews, most of whom were African American. Cop Out enjoyed a run of successful performances, and as with Hands Up, the subsequent talk backs provided lots of feedback, both positive and negative.


Both Sides

Some of this negative feedback centered around the idea of equivalency—in this case, presenting both sides of a story in which one subject (the cops) inherently possesses more power than the other—which has caused confusion among certain audiences, some of whom have questioned Red Door’s intentions. Jones and Mones say they recognize how an audience could come to this conclusion of imbalance, especially in Portland, where progressive-minded people are more inclined to take sides… especially against the police.

“This situation is very complex, because you’re asking people to hold two conflicting ideas in their head at the same time,” Jones says. “[Producing Cop Out] wasn’t about leveling the playing field or facilitating a conflict on two sides. It’s not a binary conversation, because most of our monologues were from Black cops, who have experienced racism.”

“From a social power perspective,” Mones adds, “you can’t compare the experiences of the two groups of people. But from a shared human perspective, the feeling of being unseen, depersonalized, and stereotyped is something both groups can relate to. It’s in the DNA of Red Door to honor a multiplicity of viewpoints, because we know it’s imperative in producing a healthy racial ecology for the community.

“In all complex social issues, a diversity of viewpoints must be represented,” Mones continues. “In this model [of an ecology], all the different dimensions of an ecosystem are essential—for example, a healthy garden requires flowers, worms, water, and sunshine—in order to thrive and produce bounty. Similarly, the multiplicity and complexity of all the different voices around these issues of the police and the community must be expressed and listened to, in order to create sustainable social change.”


“From a social power perspective, you can’t compare the experiences of the two groups of people. But from a shared human perspective, the feeling of being unseen, depersonalized, and stereotyped is something both groups can relate to.”


Next Steps

Following the success of Hands Up and Cop Out, Red Door is developing a pilot program involving community members and law enforcement officials from across the state—police, prison guards, state patrol, and probation officers—with the idea of eventually integrating these shows into law enforcement training.

“The criminal justice system is going through huge changes,” says Jones. “Our challenge is to convene them in conversations—giving them an opportunity to talk with us, and more importantly talk amongst themselves about how [seeing Hands Up and Cop Out] can help with the challenges they’re facing right now.”

Realizing a plan of this magnitude takes a lot of money. While Red Door recently received a $100,000 grant from philanthropic women’s collective Ninety-Nine Girlfriends, there’s still infrastructure, staffing, paying actors, travel, and more to take care of.

“Kevin is really the visionary behind this project,” Mones says. “And his vision is big and extremely exciting. We are a small, under-capitalized nonprofit, and we’ve now begun to seek investors who are excited by the boldness and creativity of this vision.”

But for all the challenges a program like this can produce, for the creative minds behind the Red Door, the end result is more than worth it.

“There’s something that happens when you’re sitting in a theater,” Jones says. “You’re watching a story unfold, and you don’t have to agree, disagree, or engage with that person. You can just take the story in and formulate your own conclusions and lessons learned from hearing someone tell their story.”

“So that’s our goal,” Mones adds. “We want to dig into conversations that we don’t normally have, to create a relatively safe space for people to have these conversations. We want to create a healthier community with healthier cops, so people can live and work together.”

For more information on Red Door’s pro- jects and investment opportunities, visit reddoorproject.org.

Mar 162019
 

Η “Αυθεντική Αντίδραση: ένας διάλογος για την ομοφοβία και την τρανσφοβία”, μια δράση του 2014-2015 συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό τόμο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Βήτα Ιατρικές Εκδοσεις” για τη συμβολή των ψυχοθεραπειών μέσω τέχνης. Συντονιστής του συλλογικού τόμου ο Γ. Ν. Παπαδημητρίου και Επιμελητές Έκδοσεις οι: Λ. Γιώτης, Δ. Μαραβέλης και Ε. Γιαννούλη.

Συγγραφείς του κεφαλαίου για την Αυθεντική Αντίδραση είναι η Λένα Ασλανίδου, η Αλεξάνδρα Βασιλείου και η Βέρα Λάρδη.

Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει με έναν τρόπο πληθωρικό, αναλυτικό και πολυσυλλεκτικό, τις πολλές και διαφορετικές εκφράσεις που μπορεί να λάβουν οι ψυχοθεραπείες μέσω της Τέχνης.

Ένα κλικ εδώ για να δεις τα περιεχόμενα του βιβλίου.

Η σελίδα της Αυθεντικής Αντίδρασης στο fb.

Feb 262019
 

Το Processwork Hub συμμετέχει στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

A New Era (?) – Μια παράσταση-διάλογος

27 – 30 Ιουνίου 2019 @ six d.o.g.s.

Ομοφοβία, αμφιφοβία και τρανσφοβία: Πώς τις βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι και τρανς; Τι σκέφτεται και πώς ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+; Οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές έχουν αλλάξει το τοπίο; Έχουμε πράγματι μπει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, ουσιαστικής αναγνώρισης του δικαιώματος στην ελευθερία ταυτότητας;

Ιστορίες ζωής μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ζωντανεύουν μέσα σε ένα ιδιόμορφο bar theatre. Βρισκόμαστε μέσα στο μαγικό κουκούλι ενός νυχτερινού μπαρ, μοιραζόμαστε την ψευδαίσθηση που δημιουργεί η νύχτα. Λόγος, μουσική, χορός, ντραγκ σόου μπλέκονται σ’ ένα παζλ αφηγήσεων και σκηνικών δράσεων.

Το A New Era (?), στα ελληνικά Μια νέα εποχή (;), ανήκει σε ένα νέο είδος δημιουργίας, που συνδέει το θέατρο με την κοινωνική παρέμβαση. Οι αφηγητές, οι αφηγήτριες, οι ηθοποιοί και το κοινό μέσα από παράλληλες διεργασίες σχετικά με το θέμα συνδιαμορφώνουν μια βιωματική παράσταση βασισμένη σε πραγματικές αφηγήσεις, που σταδιακά οδηγεί τους θεατές να ανταποκριθούν συναισθηματικά και λεκτικά, μέσα από έναν ανοιχτό διάλογο. Στόχος του διαλόγου είναι να ακουστεί η φωνή του θεατή, με την ποικιλομορφία και τις πολλαπλές εμπειρίες που περιέχει.

Ειδικευμένη στο λεγόμενο «θέατρο κοινότητας», η Βέρα Λάρδη, ηθοποιός, θεατρολόγος και ψυχοδραματίστρια, μαζί με την Αλεξάνδρα Βασιλείου, κοινωνική ψυχολόγο με μακροχρόνια εμπειρία σε θέματα κοινωνικής περιθωριοποίησης ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, συνεργάζονται με τη θεατρολόγο και ηθοποιό Μαργαρίτα Καστρινού και στήνουν από κοινού μια παράσταση για την προσωπική μας εμπειρία αποκλεισμού, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, και την κοινή μας ανάγκη για πραγματική επαφή. Και η νύχτα σ’ αυτό θα σταθεί βοηθός τους.

Ιδέα – Σχεδιασμός: Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου

Δραματουργία – Σκηνοθεσία:  Μαργαρίτα Καστρινού – Βέρα Λάρδη

Υπεύθυνη συντονισμού συζήτησης: Αλεξάνδρα Βασιλείου

Επιμέλεια κίνησης: Αντιγόνη Γύρα

Σκηνογραφία Ενδυματολογία: Μάγδα Πλευράκη

Φωτισμοί: Κώστα Μπεθάνης

Επιμέλεια μουσικής: Αλέξανδρος Μισιρλιάδης

Επιστημονικοί σύμβουλοι: Νάνσυ Παπαθανασίου – Έλενα-Όλγα Χρηστίδη,  (Orlando lgbt+), Λίλη Βασιλείου – Λένα Ασλανίδου (Processwork Hub)

Παίζουν Μικτή ομάδα επαγγελματιών και μη ηθοποιών

Με τη στήριξη του Δικτύου Πολιτισμού του Δήμου Αθηναίων Athens Culture Net, με ιδρυτικό δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Nov 242017
 

Πέρασε μια βόλτα από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ). Το Face Forward …into my home έκανε τα εγκαίνια της έκθεσης του προχθές. Συγκίνηση, χαμόγελα και συνύπαρξη με έναν ιδιαίτερο τρόπο για όσους είχαμε την τύχη να είμαστε εκεί.

Το Face Forward …into my home αποτελεί διαδραστικό πρόγραμμα, το οποίο εστιάζει σε ιστορίες ανθρώπων που αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους και προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα. Περιλαμβάνει βιωματικά εργαστήρια αφήγησης στα οποία πρόσφυγες, με έναυσμα την παρουσίαση έργων από τη συλλογή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), αφηγούνται προσωπικές τους ιστορίες, φωτογράφιση των συμμετεχόντων και έκθεση με τα φωτογραφικά πορτρέτα των συμμετεχόντων και ηχητικά κείμενα των προσωπικών ιστοριών τους. Στο Face Forward …into my home συμμετέχουν πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο που ζουν στην Αθήνα και υποστηρίζονται μέσω του προγράμματος ESTIA (στήριξη έκτακτης ανάγκης για τη στέγαση και την ένταξη), που υλοποιείται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Οι προσωπικές αφηγήσεις και τα φωτογραφικά πορτρέτα εκτίθενται στο ΕΜΣΤ από τις 22 Νοεμβρίου 2017 έως και τις 31 Ιανουαρίου 2018. Σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, παρουσιάζονται σε ηλεκτρονική μορφή τα έργα από τη συλλογή του ΕΜΣΤ που αποτέλεσαν το ερέθισμα για τις αφηγήσεις καθώς και ένα σύντομο βίντεο-καταγραφή όλου του προγράμματος.

Η έκθεση συνοδεύεται από κατάλογο που περιλαμβάνει όλα τα πορτρέτα και τις προσωπικές αφηγήσεις, σε μία δίγλωσση έκδοση, στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα. Στο πλαίσιο της έκθεσης θα διοργανωθούν επίσης ειδικές εκδηλώσεις για το κοινό με τη συμμετοχή των ίδιων των προσφύγων και αιτούντων άσυλο, καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα για όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης.

Oct 062017
 
Το Σχολικό Street Festival Τέχνης και Αποδοχής είναι μια δράση που είχε ξεκινήσει τα προηγούμενα χρόνια ως καινοτόμο πολιτιστικό πρόγραμμα σε διάφορα σχολεία της Αττικής και της Περιφέρειας.
Το Φεστιβάλ, έχει τους παρακάτω στόχους:
  • Να δημιουργήσει ένα πλαίσιο το οποίο θα δώσει την ευκαιρία στην εκπαιδευτική κοινότητα (τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς), να βγουν “έξω” από τα όρια του σχολικού κτιρίου και να αλληλεπιδράσουν με την Κοινότητα και η Κοινότητα μαζί τους.
  • Να αποκτήσουν ορατότητα όλες εκείνες οι καλές πρακτικές που συμβαίνουν σήμερα στο ελληνικό Δημόσιο Σχολείο, γύρω από το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά των διακρίσεων. Φυσικά είναι ευπρόσδεκτα και τα ιδιωτικά σχολεία σε αυτήν τη δράση, αλλά τονίζουμε το Δημόσιο, γιατί αυτό φέρει ένα αρνητικό στερεότυπο που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική εικόνα.
  • Να γεφυρώσει πολιτισμικές διαφορές και να φέρει κοντά όλους τους λαούς και τις κοινότητες που ζουν, εργάζονται και προσφέρουν σε αυτήν την χώρα.
  • Να συστήσει εκείνες τις ομάδες (οργανώσεις, συλλογικότητες, καλλιτεχνικές ομάδες, κ.α) που ήδη βρίσκονται κοντά στο ελληνικό σχολείο και αλληλεπιδρούν με τα μέλη του γύρω από το θέμα των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά των διακρίσεων, ή προσφέρουν υπηρεσίες σε χώρους όπου υπάρχουν ευπαθείς ομάδες (πχ κεντρα φιλοξενίας προσφύγων).
  • Να μας παρουσιάσει είδη Τεχνης με τα οποία δεν είναι εξοικειωμένος ο περισσότερος κόσμος.
  • Να διασκεδάσουμε και να κάνουμε καινούριους φίλους.
Αυτό το 1ο Φεστιβάλ που θα γίνει στις 7 Οκτωβρίου έχουμε σαν στόχο να λειτουργήσει ως το κάλεσμα για να οργανωθούν και άλλα τέτοια Φεστιβάλ σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Nov 032016
 

monologoi

Το υλικό σε αυτό το βιβλίο είναι αποτέλεσμα κύκλου βιωματικών εργαστηρίων, που έγιναν σε ξενώνες φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων στην Αθήνα και την Πάτρα, από τον Απρίλιο έως τον Ιούλιο του 2016, στο πλαίσιο της Δράσης «Μονόλογοι από το Αιγαίο».

Η δράση “Μονόλογοι από το Αιγαίο” υλοποιείται από το 2016 στο πλαίσιο του Προγράμματος “κι αν ήσουν εσύ;” από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες σε συνεργασία με την οργάνωση PRAKSIS.

Στην Α΄ φάση υλοποίησής της, Απρίλιος-Ιούλιος 2016, η δράση περιλαμβάνει μια σειρά εργαστηρίων με περίπου 40 έφηβους πρόσφυγες σε κέντρα φιλοξενίας στην Αθήνα και την Πάτρα. Πραγματοποιούνται πάνω από 40 βιωματικά εργαστήρια, ενδυνάμωσης, θεατρικού παιχνιδιού και δημιουργικής γραφής από ειδικευμένους εμψυχωτές, θεατροπαιδαγωγούς, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και διερμηνείς.

Εμψυχωτές:

Από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση: Γιώργος Μπεκιάρης- δάσκαλος/θεατροπαιδαγωγός, Διονυσία Ασπρογέρακα-φιλόλογος/θεατροπαιδαγωγός, Βέρα Λάρδη-θεατροπαιδαγωγός, Σόνια Μολογούση-θεατροπαιδαγωγός, Ηρώ Ποταμούση-θεατροπαιδαγωγός, Ανδριάνα Ταβαντζή-νηπιαγωγός/εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού, Γιάσσερ-Ιάσoνας Θάμπετ-διερμηνέας, Ευθύμης Αργυράτος-εικαστικός, Στράτος Παπακωνσταντίνου-εμψυχωτής θεατρικού παιχνιδιού

Από Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες: Asef Farjam-διερμηνέας, Eliane Choucair-διερμηνέας, Kωνσταντίνος Ασημίδης-διερμηνέας

Από την PRAKSIS: Γεωργία Τζανάκου-κοινωνική λειτουργός, Θεόδωρος Παξινός-ψυχολόγος, Habib Mohammde-διερμηνέας, Ali Uosuri-διερμηνέας, Louay Hisjam-διερμηνέας, Φοίβoς Κολοβός-ψυχολόγος, Λήδα Μουρλούκου- ψυχολόγος, Αλέξης Λαμπρίδης- κοινωνικός λειτουργός, Χρήστος Γεωργόπουλος-κοινωνικός λειτουργός, Αναστασία Χαρίτου-κοινωνικός λειτουργός, Μαρία Ντίνη-κοινωνικός λειτουργός, Ανθούλα Χριστοδουλοπούλου-κοινωνικός λειτουργός

Συντονίστρια της δράσης: Χαρά Τσουκαλά tsoukalahara@yahoo.gr
Γραμματεία-Διαχείριση: humanrights@theatroedu.gr

Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση

Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
Αθήνα 2016
ISBN 978-960-9529-02-0
Επιμέλεια: Χαρά Τσουκαλά

Ένα κλικ εδώ για να δεις όλο το βιβλίο (pdf)!

Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου:

diadromes