May 262022
 

Πηγή: ERT News

Humanitas, ProcessDrama και Processwork: Από σκηνής για τα ανθρώπινα δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ εφήβων

Το Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών* σε συνεργασία με το Processwork Hub υλοποιούν το Έργο Humanitas. Process Drama και Processwork. Από σκηνής για τα ανθρώπινα δικαιώματα  ατόμων εφηβικής ηλικίας, στα πλαίσια του Active citizens fund.

Το Έργο ακολουθεί έναν διετή σχεδιασμό, προτείνοντας έναν νέο καλλιτεχνικό-εκπαιδευτικό κώδικα, που στοχεύει στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση γύρω από την εμπειρία ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εφηβικής ηλικίας μέσα στη σχολική κοινότητα, την οικογένεια, το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Πώς γεννήθηκε το πρόγραμμα

«Από την πρώτη συνάντηση το 2014 που με κάλεσαν να στήσω το εργαστήρι στη δραματική σχολή βάλαμε στο τραπέζι πως το θέατρο είναι ένα μέσο κοινωνικής αλλαγής και ανάπτυξης επίγνωσης, τι δυναμική μπορεί να έχει σε όλες τις ηλικίες και πώς μπορούμε να κάνουμε τέτοια προγράμματα», αφηγείται η Μαρία Όλγα Αθηναίου, υπεύθυνη του Εργαστηρίου Θεατρικής Αγωγής ΔΣΩΑ, πρακτικός του θεάτρου και Processworker.

«Ο σπόρος υπήρχε. Μας πήρε κάποια χρόνια να φτάσουμε εδώ… Είναι ένα έργο που έχει γεννηθεί μέσα από τα σωθικά του εργαστηρίου και όχι τόσο από μια διανοητική σκέψη. Βγήκε μέσα από τη ζύμωση μας με τα παιδιά, αφουγκραζόμενοι τη φωνή τους, τις ανάγκες τους, τους προβληματισμούς και τις ελπίδες τους και ταυτόχρονα αναγνωρίζοντας ως ενήλικο πλαίσιο γύρω από τα παιδιά τα δικά μας ελλείμματα, τη δουλειά που χρειάζεται να κάνουμε εμείς για να σχετιστούμε όσο πιο αυθεντικά μπορούμε με τα παιδιά του σήμερα».

Οι βασικές δράσεις του Έργου

  • Επιστημονικά έγκυρες επιμορφώσεις από τον εταίρο σε όλες τις ομάδες που εμπλέκονται με το έργο, για θέματα που αφορούν ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητες
  • Εκπαίδευση επιλεγμένης ομάδας αποφοίτων της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών στην θεατρική αγωγή, όπως αυτή εφαρμόζεται στο Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της σχολής
  • Συγγραφή πρωτότυπου θεατρικού έργου
  • Θεατρικές παραστάσεις για τρία δημόσια σχολεία της Αττικής και παραστάσεις ανοιχτές στο κοινό
  • DIY Ντοκιμαντέρ που ακολουθεί την πορεία του Έργου από την αρχή ως το τέλος

«Οι επιμορφώσεις, η εκπαίδευση, η ειδική προετοιμασία των ηθοποιών, η έρευνα, η συγγραφή, η προετοιμασία του κοινού… Όλα καταλήγουν σε μια θεατρική παράσταση, που θα έχει ραμμένες επάνω της κάποιες συμμετοχικές δράσεις, χρησιμοποιώντας αρχές του ProcessDrama** και του Processwork***», μας εξηγεί η Μαρία ‘Ολγα Αθηναίου.

«Η παράσταση θα ξεκινά και θα τελειώνει σε έναν κύκλο, και ανάμεσα σε αυτά τα δυο σημεία θα γεννηθεί η μαγεία την οποία μπορεί να φέρει το θέατρο από το πουθενά στο εδώ και τώρα! Θα ακολουθεί διεργασία ομάδας, συντονισμένη συζήτηση με το κοινό, με σκοπό να δώσουμε χώρο και φωνή στα έφηβα άτομα να επεξεργαστούν την πολύ πυκνή εμπειρία που θα έχει προηγηθεί. Να αποστάξουν νοήματα προσωπικά και συλλογικά. Να ενώσουμε κάπως την εμπειρία της παράστασης με το εκεί έξω».

Γιατί ένα πρότζεκτ για ΛΟΑΤΚΙ εφήβους;

Στον τίτλο του προγράμματος υπάρχει η φράση «προάσπιση δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εφηβικής ηλικίας». Προάσπιση επειδή προηγείται μια καταπάτηση.

Το 2018 έγινε η πρώτη πανελλήνια έρευνα για το σχολικό κλίμα από την Color Youth που απεικονίζει με πολύ καίριο τρόπο αυτό που συμβαίνει: ένα τεράστιο έλλειμμα στο οποίο είναι εγκλωβισμένοι και οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά και όλοι μας. Δεν υπάρχει η δομή που θα υποστηρίξει τη σχολική κοινότητα.

«Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα ψυχολογικό στρες, την πιθανή εγκατάλειψη του σχολείου, του σπιτιού, ακόμα και τον αυτοτραυματισμό. Αυτά συμβαίνουν βέβαια και στον δρόμο, στην πλατεία, στο πάρτυ, όχι μόνο εντός της σχολικής κοινότητας», διευκρινίζει η Μαρία Όλγα Αθηναίου.

«Εμείς καταθέτουμε μία πρόταση μέσα από το συγκεκριμένο έργο… Δεν είναι ο σκοπός μας να κάνουμε μια θεατρική παράσταση, αλλά μια καλλιτεχνική παρέμβαση, στη σχολική κοινότητα και στην κοινωνία», εξηγεί.

Και μιά εκ των επιστημονικών συμβούλων του έργου, η Αλεξάνδρα Βασιλείου, διδάκτωρ κοινωνικής ψυχολογίας και Processworker, προσθέτει: «Ενώ το πρόγραμμα αναφέρεται στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα εφηβικής ηλικίας, ουσιαστικά αφορά στην προάσπιση των δικαιωμάτων όλων των ατόμων εφηβικής ηλικίας. Γιατί η καταπίεση και η περιθωριοποίηση είναι εξίσου βλαπτική για την ψυχική υγεία και την ανάπτυξη όλων των παιδιών».

Και γιατί θέατρο;

«Βλέπουμε το θέατρο σαν έναν χώρο ανάμεσα στην πραγματικότητα όπως είναι και όπως θα θέλαμε να είναι. Έναν χώρο ανάμεσα στο γνωστό και στο άγνωστο, όπου μπορούμε να συναντήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους αλλιώς και να ανακαλύψει ο καθένας για τον εαυτό του κάτι ακόμα που δεν το είχε ακόμα στην επίγνωση του», μας εξηγεί η εμπνεύστρια του έργου.

«Το κοινό κάθε φορά μαζί με τους συντονιστές και τους ηθοποιούς φτιάχνει μια κοινότητα. Είμαστε πολίτες ενός μη τόπου για τρεις ώρες. Και σε αυτόν τον μη τόπο προκύπτουν χειρονομίες που ξεκινούν εκεί, αλλά δεν τελειώνουν. Μπορεί να συνεχίσουν να υπάρχουν στο διηνεκές. Η τάση για αλλαγή ξεκινάει εκεί και κάνει το ταξίδι της μαζί με κάθε άνθρωπο που θα την πάρει μαζί της».

Και η Δέσποινα, μέλος της ομάδας εκπαιδευομένων ηθοποιών αποφοίτων της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών που συμμετέχει στο έργο, συμπληρώνει: «”Γιατί θέατρο;” μας ρώτησε στην πρώτη μας συνάντηση η Μαρία Όλγα. Μας τάραξε τα νερά. Αυτή η ερώτηση έτσι όπως μεγαλώνει και δημιουργεί αυτές τις δονήσεις των νερών, μπορεί πια να απαντηθεί… Από την αρχαία Ελλάδα το θέατρο ήταν ο χώρος της αποδοχής της ετερότητας, της ορατότητας, της συμπερίληψης, της αποδοχής. Στο πλαίσιο του κύκλου, της Αγοράς της πόλης των Αθηνών. Μπορεί λοιπόν κανείς να καταλάβει τη σημασία που έχει ο τωρινός δικός μας κύκλος αλλά και ο κύκλος του θεάτρου».

Λίγα λόγια για – και από – τους συντελεστές 

Στο πλευρό της Μαρίας Όλγας Αθηναίου, που έχει την συνολική εποπτεία του Έργου, ενώνοντας προσεγγίσεις της θεατρικής πρακτικής με το εκπαιδευτικό θέατρο και την Process Oriented Psychology, στέκονται μία σειρά από εκλεκτούς συνεργάτες.

Η Λένα Ασλανίδου, κοινωνική λειτουργός και Processworker, η Αλεξάνδρα Βασιλείου, διδάκτωρ κοινωνικής ψυχολογίας και Processworker, η Λίλη Βασιλείου, κοινωνική λειτουργός, διδάκτωρ ψυχολογίας και Processworker αποτελούν το Processwork Hub, έναν από τους πολλούς κόμβους του διεθνούς και ελληνικού δικτύου του Processwork. Το Processwork Hub είναι εταίρος του Ωδείου Αθηνών για το Έργο, υποστηρίζει την επιστημονική εγκυρότητα γύρω από θέματα ΛΟΑΤΚΙ ταυτοτήτων και εφαρμόζει τεχνικές Processwork σε διαφορετικά στάδια του Έργου.

«Αυτό που μας συνδέει ηθικά και αξιακά και επιστημονικά είναι η βαθιά πεποίθηση ότι η προσωπική αλλαγή και η κοινωνική πάνε χέρι χέρι. Πρώτα πρέπει να κοιτάξεις μέσα σου για να μπορείς να κάνεις κάτι και προς τα έξω», σχολιάζει μιλώντας για την ομάδα πίσω από το πρότζεκτ η Αλεξάνδρα Βασιλείου. «Προσωπικά φέρνω στο έργο την εμπειρία μου ως επόπτρια της γραμμής 11528 από το 2012 που δημιουργήθηκε. Επίσης, 15 χρόνια εκπαίδευσης επαγγελματιών ψυχικής υγείας σε ΛΟΑΤΚΙ θέματα και πάνω από 20 χρόνια επιμορφώσεις εκπαιδευτικών. Κάλυψα λοιπόν την ψυχοθεραπεία, τους εκπαιδευτικούς και τους επαγγελματίες, αλλά με τους εφήβους άμεσα δεν είχα έως τώρα ασχοληθεί. Και τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία!»

Για την αιτία της δικής της εμπλοκής με το έργο, η Λίλη Βασιλείου αναφέρει: «Η πιθανότητα να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι με έφερε εδώ. Μια διαφορετική ατμόσφαιρα που επιτρέπει ένα διαφορετικό σχετίζεσθαι. Ταίριαξε πολύ με μια ερώτηση που ένιωθα μέσα μου: τι είναι αυτό που θέλω να κάνω σε αυτή τη δεδομένη συγκυρία του κόσμου και του πλανήτη μας, τι έχω να προσφέρω; Πώς μπορώ να αξιοποιήσω αυτό που έχω γίνει, τον εαυτό που έχω βρει και όλα όσα έχω μάθει; Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή η δημιουργία χώρου για να μπορέσουμε να συνδιαλλαγούμε, να ακούσουμε πιο βαθιά τις διάφορες εμπειρίες, αυτό που δημιουργεί τη βία, είναι πολύ δύσκολο αλλά και πολύ απαραίτητο».

«Αυτό που με κινητοποιεί εμένα περισσότερο είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο με μεγάλη και συνεχή βία και πολύ πόνο που δημιουργείται από αυτήν», συμπληρώνει η Λένα Ασλανίδου. «Συγχρόνως όμως υπάρχουν και πολλές δράσεις που προσπαθούν να τον θεραπεύσουν. Μια από αυτές είναι και αυτή εδώ. Έχω πίστη ότι αυτές οι μικρές κοινότητες δρουν αντισταθμιστικά σε αυτό που βιώνουμε. Το θέατρο έχει μεγάλη δύναμη και ενδεχομένως να φέρει μια ορατή αλλαγή στην καθημερινότητα των σχέσεων που έχουν οι έφηβοι μεταξύ τους και να απαλύνει λίγο τις δυσκολίες, τον πόνο και την περιθωριοποίηση που δημιουργείται».

Η Άννα Αποστολέλλη, Processworker, είναι παρούσα στην καθημερινότητα της δημιουργικής διαδικασίας και έχει την συνολική εποπτεία του ερευνητικού υλικού ως σύμβουλος Queer θεωρίας και τέχνης.

«Μου αρέσει πολύ να κάθομαι στη φωτιά, εκεί που καίνε τα πράγματα, και εκεί για εμένα είναι η ελπίδα ότι κάτι μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αυτό το έργο είναι ένα κάλεσμα να καθίσουμε μαζί στη φωτιά!», μας εξηγεί. «Δουλεύω πολλά χρόνια στο να προσπαθώ να αποκλίνω τον πόνο που προκαλεί η ομοφοβία και η τρανσφοβία στην κοινωνία μας, αλλά και να αναδεικνύω τις συγκινητικές δυνατότητες που εμφανίζει η ζωή έξω από τη νόρμα που φέρνει η ΛΟΑΤΚΙ εμπειρία μέσα στον κόσμο. Και με συγκινεί επίσης πολύ ότι η Μαρία Όλγα καλεί ανθρώπους από διαφορετικά πεδία να καθίσουν μαζί και να συνεργαστούν, και κάπως έτσι να ανθίζουμε μαζί, κάτι που μου δίνει ελπίδα».

Η Μαρία Γιαγιάννου, συγγραφέας με εργογραφία που περιλαμβάνει θέατρο, πεζογραφία, δοκίμιο και παιδικό βιβλίο, γράφει το θεατρικό έργο προσανατολισμένο στο σήμερα, σμιλεμένο μέσα από πολύμηνη έρευνα και ομαδική διεργασία της ομάδας Έργου.

«Έχω την χαρά και την ευθύνη να είμαι η συγγραφέας αυτού του υποσχόμενου θεατρο- παιδαγωγικού προγράμματος», δηλώνει. «Το έργο θα είναι μόνο μια από τις κορυφώσεις αυτού του πολυεπίπεδου πρότζεκτ για την προάσπιση των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στην εφηβεία. Όταν δέχτηκα την πρόταση της Μαρίας Όλγας Αθηναίου, σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να έχει κάτι εξαιρετικό στο μυαλό του και είπα πως ήμουν έτοιμη για ένα σάλτο μορτάλε! Η κεφάτη υπερηφάνεια μου δεν είναι αμιγής. Είναι ανάμεικτη με την επίγνωση ότι έχω να αντιμετωπίσω τρεις τουλάχιστον απαιτητικές περιοχές της σύγχρονης δραματουργίας και ελληνικής κοινωνίας: Εφηβικό θέατρο, εκπαιδευτικό θέατρο, το ζήτημα της εμπειρίας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων από σκηνής. Νιώθω τυχερή που μέσα σε αυτό το δίκτυο αλλά και προσωπικά θα συνεισφέρω στη δημιουργία τέχνης υπέρ της ποικιλομορφίας, της καλλιέργειας και της ομορφιάς των νέων ανθρώπων».

Η Κατερίνα Τσεσμετζή, είναι επιμελήτρια σπουδών της Δραματικής Σχολής και project manager του Έργου.

«Εγώ βρίσκομαι εδώ καπως φυσικά, όπως όλα έχουν γίνει σε αυτό το έργο, έτσι γεννήθηκε η συνεργασία…», μας εξηγεί. «Εδώ μαζί μας είναι μεγάλο μέρος της επαγγελματικής οικογένειας μας, έχουμε αποφοίτους και σπουδαστές της σχολής κοντά μας. Μας βλέπω μαζί, πού μπορούμε να φτάσουμε τα πράγματα και είναι πολύ συγκινητικό. Είμαι μέσα σε αυτό που συμβαίνει, αλλά στέκομαι κι απέξω καμία φορά και το κοιτώ και χαίρομαι πολύ για αυτό!»

Με τα λόγια των παιδιών του Εργαστηρίου

Για την μέχρι τώρα εμπειρία τους στη διαδικασία, μιλούν θερμά και οι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Ωδείου που συμμετέχουν στο έργο.

Όπως ο Έκτορας, που επικαλείται ένα αφρικάνικο παραμύθι για να μιλήσει για μια αξία που διαπνέει το έργο Humanitas:

«Μια φορά κι έναν καιρό είχε πάρει φωτιά ένα δάσος και έτρεχαν όλα τα ζώα να σωθούν. Εκτός από ένα κολιμπρί το οποίο πετούσε προς τη φωτιά έχοντας στο ραμφάκι του μια σταγόνα νερό. “Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελό; Δεν θα σταματήσεις την φωτιά!”, του φώναζαν τα άλλα ζώα. “Το ξέρω”, απάντησε το κολιμπρί, “κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί”. Κι εγώ αναρωτιέμαι συχνά τι μου αναλογεί, ποιο είναι το μερίδιο της ευθυνης μου. Εδώ το βρίσκω. Παίρνουμε κάποια εργαλεία για να μπορέσουμε να ενώσουμε το θέλω μας με την πράξη μας!»

«Μεγάλη χαρά και ευεργεσία να συμμετέχω! Η πολύμηνη εμπειρία μου σε αυτό το εργαστήρι έχει την αξία του πώς αλλάζω εγώ ήδη μέσα από αυτό, ανεξάρτητα από το σκοπό της επιτέλεσης της παράστασης», διατρανώνει από την πλευρά της η Δέσποινα.

«Η αλλαγή είναι ήδη μεγάλη και ορατή στο πλαίσιο του πώς σχετίζομαι στην καθημερινότητα μου. Η επίδραση είναι τέτοια ώστε για παράδειγμα στο ταξί ένας άνθρωπος που μπορεί να προσβάλει έναν άλλον συνάνθρωπο μας, έχω πια το θάρρος να ρωτήσω “κύριε, τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάστε;” Η φωτιά που έχει αυτό το ρίσκο μας καλεί να δώσουμε χώρο σε εμάς, να αφουγκραστούμε και ο καθένας να αναλάβει αυτό το μερίδιο ευθύνης, που μπορεί έστω να φέρει ένα μπουκαλάκι νερού στη φωτιά. Είναι μεγάλη η ευεργεσία μέσα από το θέατρο εντελώς πρακτικά να βλέπουμε αυτήν την αλλαγή σε εμάς και στην κοινωνία».

[φωτογραφίες: «Το τοτέμ του ενεργού πολίτη», όπως προέκυψε από τη διάδραση των συμμετεχόντων στην παρουσίαση του πρότζεκτ: Ουτοπία, αγάπη, δέχομαι τον Άλλον όπως είναι, ακούω, συμμετοχή, θυσία ή ευτυχία, εμείς / εκείνοι, παίρνω θέση, δρω, αγκαλιά, βήμα, ο κύκλος, ενσυναίσθηση, πρόοδος, ενώνομαι, δικαιοσύνη, δύναμη, προσπαθώ να καταλάβω, παρούσα, να κοιτάω χωρίς προκατάληψη…]

Η τελική παράσταση θα πραγματοποιηθεί μέσα στο 2023 αρχικά σε τρία συνεργαζόμενα σχολεία και ύστερα σε ανοιχτό κοινό.


*Το Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, προσφέρει από το 2015 θεατρική εκπαίδευση σε σταθερές ομάδες παιδιών, ατόμων εφηβικής ηλικίας και νέων έως 22 ετών.

**Εκπαιδευτικό Θέατρο/ Process Drama: Θεατρική παράσταση η οποία έχει ενσωματωμένες συμμετοχικές δράσεις για τ@ν θεατή. Ο/η ηθοποιός είναι και συντονιστής/συντονίστρια, ο/η θεατής είναι και συμμετέχων/συμμετέχουσα. Εργάζονται μαζί, εντός και εκτός ρόλου ώστε να εξερευνήσουν ένα θέμα δια μέσου της τέχνης.

***Process Οriented Psychology (Processwork): Διεπιστημονική και πολυεπίπεδη προσέγγιση της ανθρώπινης εμπειρίας, με σκοπό την κατάλυση συγκρούσεων και την επίτευξη προσωπικών και κοινωνικών αλλαγών μέσω της ανάπτυξης της επίγνωσης. Οι ρίζες της προσέγγισης εντοπίζονται στην αναλυτική ψυχολογία του C. Jung, στην κβαντική φυσική και στον Ταοϊσμό. Αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970′ από τον κβαντικό φυσικό και γιουγκιανό αναλυτή Arrnold Mindell και τους συνεργάτες του.

Sep 132021
 

Στο πλαίσιο του Athens Pride 2021, το Stavros Niarchos Foundation Cultural Center – Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), σε συνεργασία με το Athens Pride – Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας διοργάνωσε μία ανοιχτή συζήτηση για τη σημαντικότητα του «coming out». Το Processwork Hub συμμετείχε, με ομιλήτρια την Αλεξάνδρα Βασιλείου, μέλος της επιστημονικής ομάδας του Orlando LGBT+. Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε παρουσία κοινού σε αμιγή εσωτερικό χώρο καθώς και σε απευθείας διαδικυακή σύνδεση. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη συζήτηση στο παρακάτω βίντεο.

Συντονισμός: Μάριος Παπαδόπουλος (Athens Pride)

Ομιλητές/Ομιλήτριες: Αλεξάνδρα Παναγιωτακοπούλου (Colour Youth), Μιχαήλ Οδυσσέας Γιακουμάκης (Υπερήφανοι Γονείς), Αλεξάνδρα Βασιλείου (Orlando LGBT+)

Jun 242020
 

Το Processwork Hub στέκει αλληλέγγυο στο κίνημα Black Lives Matter και σε κάθε κίνημα που αγωνίζεται για την αναγνώριση και καταπολέμηση του κοινωνικού και συστημικού ρατσισμού. Αναγνωρίζουμε τις προσωπικές και κοινωνικές συνέπειες του ρατσισμού και την τοξική επίδραση στην ψυχική και σωματική υγεία ανθρώπων που τον βιώνουν, ανθρώπων που τον υποστηρίζουν, αλλά και της ευρύτερης κοινότητας.

Ο ρατσισμός, αν και αναδύθηκε στις ειδήσεις των τελευταίων εβδομάδων μέσα από τη δολοφονία του George Floyd στις Η.Π.Α., δεν υπάρχει μόνο εκεί (στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού). Παραμένει ζωντανός, ως κοινωνική και συστημική συνθήκη και εδώ στον τόπο μας.

Είναι ευθύνη μας να αυξήσουμε την επίγνωση μας για το πως επηρεάζει όλους και όλες μας, τις σχέσεις μας, τον τρόπο με τον οποίον ζούμε, τα προνόμια που δημιουργεί στην πλειονότητα και στερεί από συνανθρώπους μας. Δεσμευόμαστε στη συνεχή εκπαίδευση μας και στην ενεργή δράση μας για την καταπολέμηση του ρατσισμού, ως επαγγελματίες και ως κοινωνικά άτομα.

————————————————————————————————————

The Processwork Hub stands in solidarity with the Black Lives Matter movement and with every movement that fights for the recognition and dismantling of social and systemic racism. We recognize the personal and social consequences of racism and the toxic effects on the mental and physical health of those who experience it, of those who perpetrate it and of the wider community as a whole.

Racism, while emerging in the news in recent weeks through the assassination of George Floyd in the USA, does not exist only there (on the other side of the Atlantic). It remains alive, as a social and systemic reality here in our country as well.

It is our responsibility to raise awareness, in ourselves and our communities, of how it affects everyone and everything, our relationships, the way we live, the privileges it creates for the majority and deprives from our fellow human beings. We are committed to continuing our education and activism, both as professionals and as individuals.

Jun 092020
 
Gentleman on the plinth: Manoel Akure
Photo credit: Clíona Ní Cheallaigh

Πηγή: www.lifo.gr

Τον Τραμπ είναι εύκολο να τον σιχτιρίσεις. Τον Τραμπ μέσα σου, λιγότερο.

Δημήτρης Χριστόπουλος

21 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΗΡΕ στον Καναδό πρωθυπουργό να ξεπεράσει την αμηχανία του και να αρχίσει να απαντά σε μια ερώτηση σχολιασμού των δηλώσεων μίσους του Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με τις διαδηλώσεις μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Όταν όμως ξεκίνησε έδωσε ένα όμορφο μάθημα για το πώς πρέπει οι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών να βλέπουμε την κατάσταση εκεί: «Είναι καιρός και για εμάς τους Καναδούς να αναγνωρίσουμε πως έχουμε κι εμείς τις προκλήσεις μας. Ότι οι μαύροι Καναδοί και οι άλλοι μειονοτικοί (“racialized”) Καναδοί αντιμετωπίζουν διακρίσεις, ως βιωμένη πραγματικότητα, κάθε μέρα που περνάει. Υπάρχουν συστημικές διακρίσεις στον Καναδά γιατί το σύστημά μας αντιμετωπίζει τους μαύρους και τους άλλους μειονοτικούς Καναδούς διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Είναι κάτι που πολλοί από μας δεν βλέπουμε αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Πρέπει να το δούμε αυτό και να δράσουμε, όχι μόνο ως κυβέρνηση, αλλά ως Καναδοί ώστε να συμπαραταχθούμε στον αγώνα εναντίον των διακρίσεων». Είναι εύκολο από την άλλη άκρη των συνόρων ή ακόμη πιο εύκολο από την άλλη άκρη του Ατλαντικού να ρίχνει κανείς το ανάθεμα στην white supremacy και να συμπαρίσταται στα θύματα των διακρίσεων. Όσο πιο μακριά είσαι, τόσο ευκολότερη είναι η ρητορική της αλληλεγγύης. Έχουμε πολλά παραδείγματα για το πώς η γεωγραφία –και ειδικότερα η γεωγραφική απόσταση– λειτουργεί ως καταλύτης για την έκφραση της κοινωνικής ευαισθησίας έναντι των κάθε λογής θυμάτων της καταπίεσης. Η κατάσταση του γυναικείου πληθυσμού στο Αφγανιστάν, κυρίως μετά την κατάληψη του εδάφους από τους Ταλιμπάν, συγκίνησε εξίσου στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το Αφγανιστάν είναι δεόντως μακριά. Και οι ρόλοι μεταξύ «καλών» και «κακών» εμφανίζονται ως εξαιρετικά διακριτοί: οι Ταλιμπάν καταστρέφουν, καταπιέζουν, επιβάλλουν ένα ανελεύθερο –εφιαλτικό– καθεστώς το οποίο στρέφεται κατά των βασικών ελευθεριών του ανθρώπου. Από την άλλη όμως, όταν οι Αφγανοί ξεριζώνονται για να σωθούν, η ευαισθησία υποχωρεί. «Δεν είναι οι Αφγανοί πρόσφυγες» αναφωνούν οι ίδιοι άνθρωποι που καταδικάζουν τη βία των Ταλιμπάν. «Δεν γίνεται καν πόλεμος εκεί!» τονίζουν σοβαροί αναλυτές για να δικαιολογήσουν την άρση των διαδικασιών υποβολής ασύλου. «Οι Αφγανοί να μείνουν στη χώρα τους» λένε οι κήρυκες της εύκολης αλληλεγγύης. Τα θύματα των Ταλιμπάν αξίζουν τη συμπάθειά μας εκεί. Όχι όμως την προστασία μας εδώ. Εδώ πλέον υπερισχύει το εγχείρημα της αποτροπής των ροών. Ο λεγόμενος «ρεαλισμός» νικάει τον ανθρωπισμό καθώς η μαζική παρουσία Αφγανών προσφύγων δεν προκαλεί και ρίγη συμπάθειας.

Αντί λοιπόν να αντιδρούμε απέναντι στα γεγονότα με τις συγκινησιακές μας φορτίσεις, ας κάνουμε προσπάθεια να τα κατανοήσουμε. Αυτό δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να καταδικάζουμε ή να επικρίνουμε, ούτε να συμπαραστεκόμαστε. Μας ανοίγει όμως το δρόμο να ερμηνεύσουμε τα πράγματα ως νοσηρές πρακτικές μιας δεδομένης αλληλουχίας αιτιών που την κατέστησαν δυνατή.

Βλέπουμε δηλαδή έναν χώρο κοινωνικά ευαίσθητο, αρκεί το αντικείμενο της ευαισθησίας, δηλαδή ο άνθρωπος ή η ομάδα των οποίων τα δικαιώματα παραβιάζονται, να μην είναι κοντά. Έτσι λοιπόν πιστοποιείται η επιλεκτικότητα στην κοινωνική ευαισθησία, με κριτήριο τη μέγιστη απόσταση και συνεπώς την ελάχιστη πρόκληση για εμάς τους ίδιους. Όσο το θύμα πλησιάζει στον κόσμο μας, γίνεται ορατό, αποκτά χειροπιαστά χαρακτηριστικά, χάνει την ιδιότητά του.

Για το λόγο αυτόν, βλέπει κανείς ότι στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη οι νοήμονες άνθρωποι (με τις αναμενόμενες εξαιρέσεις ακραίων νέο-συντηρητικών ή νεοφασιστών που τα βάζουν με τους διαδηλωτές) καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στις ΗΠΑ. Σκέφτονται ότι το πρωτοφανές κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας που έχει ξεσπάσει εκεί δεν είναι προϊόν της κακιάς στιγμής, ούτε «μεμονωμένο περιστατικό», αλλά ένα σύμπτωμα αποτυχίας του ίδιου του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που εδράζεται δομικά στις διακρίσεις και στη λευκή ηγεμονία.

Και παρά τις χρόνιες προσπάθειες σημαντικού τμήματος του Αμερικανικού κατεστημένου να αρθούν, οι διακρίσεις καλά κρατούν. Κρατούν γιατί συνδέονται με εμπεδωμένες εξουσίες, ιστορικές προκαταλήψεις και εξυπηρετούν τη διαιώνιση της υπεροχής –σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο– της λευκής ταυτότητας. Ούτε η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα τις έκαμψε, ούτε ο καθαγιασμός της μη-προσβολής που έχει επιβάλει το κίνημα της πολιτικής ορθότητας. Αυτά εδώ μας φαίνονται λίγο-πολύ φανερά. Η ανησυχία και η διάθεση για κατανόηση περισσεύει. Και είναι ενδιαφέρον ότι η κατανόηση αυτή οδηγεί και σε μια σχετικοποίηση της βίας. Προφανώς υπάρχουν και εγχώριες δηλώσεις αποκήρυξης της βίας, αλλά όχι με την συνήθη ένταση που γνωρίζουμε. Μας φαίνεται πιο κατανοητή η βία στις ΗΠΑ, μέσω της απόστασης που μας χωρίζει από τις αιτίες της. Αυτή η απόσταση μάς επιτρέπει να ταυτιστούμε ευκολότερα με τα θύματα και για τον λόγο αυτό οι διαπρύσιοι κήρυκες της αποκήρυξης της βίας «από όπου και αν προέρχεται» δεν είναι έτοιμοι να καταδικάσουν, με την ίδια ηθική ευκολία που καταδικάζουν πάντα, τη βία των αδύναμων. Κι αυτό διότι αντιλαμβανόμαστε ευκολότερα ότι το να καταδικάσεις τη βία αφήνοντας άθικτες τις εξουσιαστικές δομές που την προκαλούν είναι δώρον άδωρο.

«Να μη χλευάζουμε, να μη θρηνολογούμε, να μην καταφρονούμε, αλλά να κατανοούμε» γράφει ο Σπινόζα. Αντί δηλαδή να διερωτώμεθα ρητορικά «πώς είναι δυνατό να γίνονται τέτοια πράγματα;», να διερωτηθούμε ειλικρινά κι αυθεντικά με διάθεση να μάθουμε πώς όντως είναι δυνατό να υπάρχει τόσο εδραιωμένη αίσθηση της αδικίας στις ΗΠΑ. Αντί λοιπόν να αντιδρούμε απέναντι στα γεγονότα με τις συγκινησιακές μας φορτίσεις, ας κάνουμε προσπάθεια να τα κατανοήσουμε. Αυτό δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να καταδικάζουμε ή να επικρίνουμε, ούτε να συμπαραστεκόμαστε. Μας ανοίγει όμως τον δρόμο να ερμηνεύσουμε τα πράγματα ως νοσηρές πρακτικές μιας δεδομένης αλληλουχίας αιτιών που την κατέστησαν δυνατή. Όπως γράφει για τον Σπινόζα ένας σύγχρονος μελετητής του: «Το να νικήσουμε το κακό επιτιθέμενοι στις βαθιές αιτίες του, το θεωρεί ασυγκρίτως χρησιμότερο από το να περνάμε την ώρα μας θυμώνοντας, θρηνολογώντας, καταφρονώντας, καταδικάζοντας, αντιδράσεις που συνηθέστατα μας απαλλάσσουν από την υποχρέωση να ενεργήσουμε». Το να ενεργήσουμε, όμως, σημαίνει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τα εν οίκω: να δούμε λίγο αυτοκριτικά το τι κάναμε και πώς το καταφέραμε. Ποιους πονέσαμε, ποιους διώξαμε, ποιους ισοπεδώσαμε για να γίνουμε αυτοί που είμαστε. Όχι απλώς να επαναπαυόμαστε στις δάφνες των νικών και στα μοιρολόγια των καταστροφών μας. Φτάνει με την αυτοθυματοποίηση! Ποια είναι η σκοτεινή πλευρά των θριάμβων; Ποιες οι αμαρτίες που κρύβονται επιμελώς στο ντουλάπι της εθνικής λήθης; Επίσης: μήπως και τώρα ακόμη υπάρχουν ή διαιωνίζονται συμπεριφορές που θα μπορούσαν δυνητικά να προκαλέσουν εκρήξεις διαλυτικές για την κοινωνική συνοχή; Τι θα είχαν σε αυτό να πούνε ομάδες τόσο περιθωριοποιημένες όπως οι Έλληνες Τσιγγάνοι ή οι πρόσφυγες στους οποίους συμπεριφερόμαστε περίπου ως ανθρωποειδή; Κάτι λοιπόν έχουμε όλοι να μάθουμε από τον Καναδό πρωθυπουργό ο οποίος προτίμησε να μην πει τι νιώθει για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και να στραφεί στο τι πρέπει να προσέχουν οι συμπατριώτες του στα του οίκου τους. Τον Τραμπ είναι εύκολο να τον σιχτιρίσεις. Τον Τραμπ μέσα σου, λιγότερο.

Nov 202018
 

(η ομάδα των διευκολυντών και διευκολυντριών του εργαστηρίου)

Το Processwork Hub συμμετείχε στο Εργαστήρι Διαβούλευσης με Παιδιά που οργάνωσε η ΠΡΩΤΑ.12. Μια Κυριακή διαφορετική, ο χώρος της Άρσις γεμάτος εφηβικές φωνές, το κλίμα στο κλείσιμο της συνάντησης συγκινητικό κι ελπιδοφόρο.

Ακολουθεί περιγραφή της συνάντησης από την ομάδα των διοργανωτών:

Με τη συμμετοχή 27 κοριτσιών και αγοριών που γεννήθηκαν από το 2001 μέχρι το 2006 διοργανώθηκε στις 18.11.2018 στην Αθήνα το εργαστήρι διαβούλευσης «Ζουμ στα Δικαιώματα των Παιδιών», στο πλαίσιο του διεθνούς προγράμματος GlobalChild που τελεί υπό την αιγίδα της Επιτροπής Δικαιωμάτων του Παιδιού του ΟΗΕ. Τα παιδιά, που συγκεντρώθηκαν από διαφορετικά μέρη της Αθήνας, με τη συνεργασία δημοσίων φορέων, μη κυβερνητικών οργανώσεων και σχολείων, αντάλλαξαν εμπειρίες, απόψεις και προτάσεις σχετικά με την εφαρμογή των βασικών αρχών της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού (που περιλαμβάνονται στα άρθρα 2,3,6 και 12). Μέσα από την επικοινωνία τους αναδείχθηκε με έμφαση το διαχρονικό αίτημα των παιδιών να ακούγεται η γνώμη τους στα θέματα που τα αφορούν, να προστατεύονται τα δικαιώματά τους και οι ενήλικοι να τα σέβονται και να λειτουργούν ως καλά παραδείγματα προς αυτά.

Επιδίωξη του προγράμματος είναι, με τη συνδρομή και των παιδιών, να ετοιμαστεί ένα σύστημα για να παρακολουθείται καλύτερα σε παγκόσμια κλίμακα η εφαρμογή της Σύμβασης. Για το λόγο αυτό σε 50 πόλεις διαφόρων χωρών του πλανήτη διεξάγονται αυτό τον καιρό παρόμοιες συναντήσεις διαβούλευσης με παιδιά, που θα τροφοδοτήσουν μια τελική έκθεση που θα ετοιμαστεί από τους συντονιστές του προγράμματος, στο πανεπιστήμιο Victoria του Καναδά και το Κέντρο Δικαιωμάτων του Παιδιού του πανεπιστημίου Queen’s του Belfast της Βόρειας Ιρλανδίας.

Η Πρωτοβουλία για το Άρθρο 12 (ΠΡΩΤΑ.12) που έχει την ευθύνη διοργάνωσης των εργαστηρίων διαβούλευσης με παιδιά στην Ελλάδα, συνεργάζεται με μία ομάδα εμπειρογνωμόνων και με το Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Αττικής, τα Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδας, την ΑΡΣΙΣ Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων, τη ΣΧΕΔΙΑ Κέντρο Παιδαγωγικής και Καλλιτεχνικής Επιμόρφωσης, την ActionAid Ελλάδας, το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού και σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με στόχο τη συμμετοχή στα εργαστήρια παιδιών από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και την υποστήριξη τους από ομάδα έμπειρων εμψυχωτών. Τα εργαστήρια διεξάγονται με μεθοδολογία που ενισχύει την ουσιαστική συμμετοχή των παιδιών και την ανάδειξη της οπτικής τους με ευχάριστο και δημιουργικό τρόπο.

Η ΠΡΩΤΑ.12 ευχαριστεί θερμά τα παιδιά που συμμετείχαν στο εργαστήρι, τις/τους διευκολύντριες/-τές, τα μέλη προσωπικού και διοίκησης των φορέων συνεργασίας, τις/τους εμπειρογνώμονες που υποστήριξαν εθελοντικά τη δράση, τις/τους εκπαιδευτικούς που συνεργάστηκαν για την επιλογή παιδιών από τα σχολεία τους και την ΑΡΣΙΣ που διέθεσε τον χώρο όπου διεξήχθη η διαβούλευση με τα παιδιά.