Πηγή: tospirto.net
Όι συντελεστές της παράστασης New Era(?) μιλούν στο www.tospirto.net.
Ομοφοβία, αμφιφοβία και τρανσφοβία: Πώς τις βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς και κουίρ; Τι σκέφτεται και πώς ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+; Οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές έχουν αλλάξει το τοπίο; Έχουμε πράγματι μπει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, ουσιαστικής αναγνώρισης του δικαιώματος στην ελευθερία ταυτότητας; Ιστορίες ζωής μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ζωντανεύουν μέσα σε ένα ιδιόμορφο bar theatre. Βρισκόμαστε μέσα στο μαγικό κουκούλι ενός νυχτερινού μπαρ, μοιραζόμαστε την ψευδαίσθηση που δημιουργεί η νύχτα. Λόγος, μουσική, χορός, μπλέκονται σ’ ένα παζλ αφηγήσεων και σκηνικών δράσεων.
Ειδικευμένη στο λεγόμενο «θέατρο κοινότητας», η Βέρα Λάρδη, ηθοποιός, θεατρολόγος και ψυχοδραματίστρια, μαζί με την Αλεξάνδρα Βασιλείου, κοινωνική ψυχολόγο με μακροχρόνια εμπειρία σε θέματα κοινωνικής περιθωριοποίησης ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, συνεργάζονται με τη θεατρολόγο και ηθοποιό Μαργαρίτα Καστρινού και στήνουν από κοινού την παράσταση «New Era (?)».
Στην παράσταση παίζουν οι: Φένια Αποστόλου, Αλέξης Βιδαλάκης, Ηλίας Βογιατζηδάκης, Γεωργία Ζάχου, Χρήστος Καπενής, Μαργαρίτα Καστρινού, Βέρα Λάρδη, Ελίνα Παπαθεοδώρου
Εμείς μιλήσαμε με πολλούς από τους συντελεστές της στην προσπάθειά μας να ιχνηλατήσουμε αυτήν την Νέα Εποχή….
Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα για το συγκεκριμένο project;
Βέρα Λάρδη: Με την Αλεξάνδρα Βασιλείου συνεργαζόμαστε
από το 2014 στον σχεδιασμό και την υλοποίηση επιμορφώσεων και κοινωνικών
παρεμβάσεων με θέμα τον αποκλεισμό αξιοποιώντας την τέχνη του θεάτρου,
το processwork και το ψυχόδραμα. Μαζί σχεδιάσαμε την Αυθεντική
Αντίδραση: ένας διάλογος για την ομοφοβία και την τρανσφοβία που
παρουσιάστηκε σε εκπαιδευτικούς και φεστιβάλ. Τη ίδια μεθοδολογία
ακολουθήσαμε και στο A New Era (?): μία παράσταση -διάλογος βασισμένη
στις μαρτυρίες νέων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δίνοντας ακόμη περισσότερο
χώρο στην καλλιτεχνική δημιουργία και το παραστασιακό κομμάτι. Καλέσαμε
την Μαργαρίτα Καστρινού που έχει μεγάλη καλλιτεχνική εμπειρία ως
ηθοποιός και σκηνοθέτης και την Αντιγόνη Γύρα με τη μοναδική της ματιά
στη σωματική έκφραση να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.
Μαργαρίτα Καστρινού: Η σκηνοθεσία συνδυάζει τον συμβολισμό με τον ρεαλισμό με στόχο οι προσωπικές αφηγήσεις να ανοίξουν στη συλλογική εμπειρία. Χορός και λόγος συνομιλούν μέσα στον φυσικό τους χώρο, ένα μπαρ τη νύχτα. Η μόνη διαφορά είναι ότι υπάρχουν μάρτυρες σε αυτό που συμβαίνει, οι θεατές. Το A New Era (?) Δημιουργήθηκε για να δώσει χώρο σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων να συνδιαλλαγούν με το θέμα της ομοφοβίας, αμφιφοβίας και τρανσφοβίας, ξεκινώντας από τις αφηγήτριες και τους αφηγητές, την ομάδα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στη παράσταση και καταλήγοντας στο κοινό που θα την παρακολουθήσει. Αυτός ο τελικός διάλογος συντονίζεται μεν από την Αλεξάνδρα Βασιλείου και τη Λένα Ασλανίδου αλλά δεν μπορεί να σκηνοθετηθεί. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, οι συντελεστές γίνονται θεατές και το κοινό οι δημιουργοί.
Ποιοί είναι οι νοηματικοί άξονες που περιστρέφεται η παράσταση;
Ελίνα Παπαθεοδώρου: Οι μαρτυρίες των νέων στις οποίες
βασίστηκε η παράσταση αναδύουν θέματα όπως το δικαίωμα στον
αυτοπροσδιορισμό και το coming out, πώς δηλαδή κάποιοι από τους
αφηγητές και αφηγήτριες εξομολογήθηκαν σε δικούς τους ανθρώπους τη
σεξουαλική τους ταυτότητα ή την ταυτότητα φίλου τους. Επίσης, αναδύεται η
βία, καθότι αποτελεί βίωμα για πολλά από τα μέλη της κοινότητας, άξονας
μέσα στον οποίο αναφέρεται και το πολύ έντονο και πρόσφατο περιστατικό
της δολοφονίας του Ζακ και ασφαλώς το νομοθετικό κομμάτι που αφορά τις
πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές και κατά πόσο αυτές έχουν επηρεάσει τη ζωή
των νέων ΛΟΑΤΚΙ+ που ζουν στην Ελλάδα. Τίτλος της παράστασης άλλωστε
είναι Μία Νέα Εποχή (;) με το απαραίτητο ερωτηματικό στο τέλος. Δεν
λείπουν όμως οι στιγμές χαράς και υπερηφάνειας, το gay pride, μέρα
εορτασμού, ιδιαίτερα σημαντική. Μέσα από τις αφηγήσεις δυο
εκπαιδευτικών, παίρνουμε μία ιδέα για την ακόμα νεότερη γενιά και για τη
κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία γύρω από lgbt θεματικές. Όλα αυτά
γεφυρώνονται με μια ανοιχτή συζήτηση με το κοινό στην οποία δεν
συμμετέχουμε οι ηθοποιοί, αλλά ο λόγος δίνεται ολοκληρωτικά στους θεατές
με τον απαραίτητο συντονισμό της Λένας Ασλανίδου και της Αλεξάνδρας
Βασίλειου.
Ποιο είναι το στοίχημα αυτής της Νέας Εποχής;
Γεωργία Ζάχου: Η συγκεκριμένη παράσταση είναι βγαλμένη
από το σήμερα. Είναι βασισμένη σε αφηγήσεις ανθρώπων που ζουν στο
σήμερα και απευθύνεται σε ανθρώπους που επίσης ζουν στο σήμερα και
πραγματεύεται θέματα που τους αγγίζουν και τους προβληματίζουν αυτή τη
στιγμή. Σκοπός είναι να γεννηθεί ένας διάλογος για να δούμε που
βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Αυτό είναι και
το βασικό ερώτημα του έργου, διανύουμε άραγε σήμερα μια νέα εποχή; Κατά
τη γνώμη μου λοιπόν είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Βέβαια δεν παύει να
είναι λυπηρό ότι εν έτει 2019 συμβαίνουν ακόμη πράγματα που θα πίστευε
κάνεις ότι ανήκουν στο παρελθόν.
Ποια στερεότυπα πρέπει να απορρίψουμε για να πούμε ότι τελικά ζούμε σε μια Νέα Εποχή;
Χρήστος Καπενής: Πιστεύω πως τα στερεότυπα που γεννά ο
φόβος, πλήττουν περισσότερο την εποχή μας. Ο φόβος για το διαφορετικό.
Ο φόβος καθώς και η «μη αποδοχή» όποιου δε συμβαδίζει και δεν ταιριάζει
σε αυτό που μας έχουν φορέσει. Η αναζήτηση του «αποδιοπομπαίου τράγου»
που θα στοχοποιηθεί μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στη δουλειά και
στο κοινωνικό πλαίσιο γενικότερα, είναι σημάδι για το πόση προσπάθεια
χρειάζεται σε ατομικό, συλλογικό, κοινωνικό επίπεδο για να ανοίξουμε
έναν διάλογο χωρίς να βλέπουμε ταμπέλες και ταυτότητες χωρίς να
φοβόμαστε αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Τα στερεότυπα βέβαια υπήρχαν
και υπάρχουν σε κάθε εποχή, το ερώτημα σήμερα, όμως είναι: Όταν η
απουσία της πολιτικής θέσης και της πολιτείας είναι τόσο ισχυρή πώς και
με ποιούς τρόπους μπορούμε εμείς να καταρρίψουμε αυτά τα στερεότυπα;
Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να εξαλειφθεί η Βία σήμερα ;
Αλέξης Βιδαλάκης: Η Βία, το Κράτος, ο Ζήλος και η Νίκη
αναφέρονται από τον Ησίοδο στη Θεογονία του ως αδέλφια, τέκνα της
Στυγός και του Πάλλαντα. Στην αρχαιότητα είχε δοθεί στη Βία θεϊκή
διάσταση. Πώς μπορούμε λοιπόν να εξαλείψουμε μια «θεϊκή» δύναμη της
φύσης; Της ίδιας της φύσης του ανθρώπου; Πιστεύω ότι η απάντηση
βρίσκεται στα εξής ερωτήματα: Πώς μπορούμε να μάθουμε στους εαυτούς μας,
στα παιδιά μας, στους μαθητές μας να εκτονώνουν τα βίαια ένστικτά τους
με τρόπο μη κακοποιητικό προς τους άλλους, μη εκδικητικό; Πώς μπορούμε
να προετοιμαστούμε κατάλληλα ώστε να μην αντιδρούμε βίαια σε αυτό που
δεν καταλαβαίνουμε; Πώς αντιμετωπίζει κανείς αυτά που φοβάται; Στην
αρχαιότητα ο Φόβος, γιος του Άρη και της Αφροδίτης, ήταν η προσωποποίηση
του φόβου. Μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του
τρόμου, συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους…
Συντελεστές:
Ιδέα – Σχεδιασμός Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου
Δραματουργία – Σκηνοθεσία Μαργαρίτα Καστρινού – Βέρα Λάρδη
Επιστημονικοί σύμβουλοι Νάνσυ Παπαθανασίου – Έλενα-Όλγα Χρηστίδη, (Orlando lgbt+), Λένα Ασλανίδου – Λίλη Βασιλείου (Processwork Hub)
Υπεύθυνη συντονισμού συζήτησης Αλεξάνδρα Βασιλείου
Επιμέλεια κίνησης Αντιγόνη Γύρα
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία Μάγδα Πλευράκη
Βοηθός σκηνογράφου Νατάσα Τσιντικίδη
Φωτισμοί Κώστας Μπεθάνης
Επιμέλεια μουσικής Αλέξανδρος Μισιρλιάδης
Βοηθός Σκηνοθετριών Μαρία Ουίτσι Χατζή
Φωτογραφίες Παύλος Μαυρίδης
Γραφιστικά Λίλα Παλαιολόγου-pelpal productions
Info
27 – 30 Ιουνίου 2019
SIX D.O.G.S, Αβραμιώτου 6-8 , Αθήνα