Feb 272014
 

www.savegreekwater.org
 

Προς την Ελληνική Κυβέρνηση και την Ελληνική Δικαιοσύνη

Εμείς οι Έλληνες πολίτες που υπογράφουμε την παρούσα επιστολή, είμαστε αντίθετοι στην πώληση σε ιδιώτες των εταιριών Ύδρευσης σε όλη την ελληνική Επικράτεια.

Θεωρούμε ότι μια τέτοια εξέλιξη είναι εις βάρος του κοινωνικού συμφέροντος και επιφυλασσόμαστε για το δικαίωμα μιας ιδιωτικής εταιρίας αλλά και οποιασδήποτε νομικής μορφής να έχει στην ιδιοκτησία της αποκλειστικά ή μερικά δικαιώματα χρήσης των υδάτινων πόρων που αποτελούν φυσικό αγαθό και μάλιστα απολύτως απαραίτητο για την επιβίωση ανθρώπων, φυτών και ζώων, αγαθό που προστατεύεται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία (οδηγία πλαίσιο 2000/60) (1) αλλά και τον ΟΗΕ που στις 28 Ιουλίου 2010 ενέκρινε ψήφισμα, για να προσθέσει την πρόσβαση σε καθαρό νερό στη διακήρυξη του για τα ανθρώπινα δικαιώματα (AG/10967) (2).

Σχετικά με την ΕΥΔΑΠ, που επί ιδρύσεως της (Ν.1068-1980) ανήκε αποκλειστικά στο κράτος, παρακολουθήσαμε ήδη την σταδιακή αλλαγή του θεσμικού της πλαισίου κατά την μετοχοποίηση της επί πρωθυπουργίας Κ.Σημίτη (Ν.2794-1999) και αμφισβητούμε καταφανώς την ορθότητα της πιο πρόσφατης εξέλιξης εκείνης του να συμπεριληφθεί η ΕΥΔΑΠ καθώς και η κερδοφόρα ΕΥΑΘ (4) στην ανώνυμη εταιρία «ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Α.Ε.» (Ν3986-2011) (3) που όπως αναφέρεται στο άρθρο 1.2 «Το προϊόν αξιοποίησης χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας».(5) Εκτός της ΕΥΔΑΠ, άμεση σχέση με τους υδάτινους πόρους έχει και η ΔΕΗ. Οι τεχνητές λίμνες, οι ταμιευτήρες και τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια είναι βασικά στην ύδρευση και άρδευση μέσω των δημοτικών σχετικών επιχειρήσεων. Η πώληση τέτοιων περιουσιακών στοιχείων της ΔΕΗ είναι το ίδιο κατακριτέα. (6)(7)

Η νομοθεσία στις Η.Π.Α, που απαγορεύει ή περιορίζει τη συλλογή βρόχινου νερού υπό τη μονότονη ρητορική της «προστασίας» των πόρων, δείχνει την τάση που επικρατεί. Αν οι ιδιωτικοποιήσεις σήμερα αφορούν υπηρεσίες και υποδομές αύριο έχουν ως στόχο τους ίδιους τους φυσικούς πόρους που αποτελούν συλλογικό αγαθό. Ενώ κρύβουν επιμελώς το μόνο πραγματικό ενδιαφέρον των ιδιωτών επενδυτών στον τομέα της ύδρευσης, δηλαδή το κέρδος.

Ίσως η Ελληνική κυβέρνηση αγνοεί περιστατικά όπως τα ακόλουθα:

Χιλή: η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλλε σαν δανειοδοτικό όρο στη χώρα εγγύηση κέρδους 33% στη γαλλική εταιρία ύδρευσης Suez Lyonnaise des Eaux

Αυστραλία: Το 1998 λίγο καιρό αφότου ανέλαβε την ύδρευση η γαλλική Suez Lyonnaise des Eaux το νερό στο Σύδνεϋ βρέθηκε μολυσμένο από παράσιτα και κρυπτοσπορίδια.

Καναδας: Τουλάχιστον 7 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους αφού μολύνθηκαν από το βακτηριο E coli στο Walkerton, Ontario ύστερα από τη ιδιωτικοποίηση του ελέγχου ποιότητας του νερού που πέρασε στον έλεγχο της A&L Labs. Η εταιρία χαρακτήρισε τα αποτελέσματα των ελέγχων «απόρρητη πνευματική ιδιοκτησία» και αρνήθηκε να τα κοινοποιήσει.

Μαρόκο: Οι καταναλωτές είδαν την τιμή του νερού να ανεβαίνει 3 φορές πάνω αφότου ιδιωτικοποιήθηκε η εταιρία ύδρευσης στην Casablanca.

Αργεντινή: Όταν θυγατρική της Suez Lyonnaise des Eaux αγόρασε την κρατική επιχείρηση νερού Obras Sanitarias de la Nacion, οι τιμές διπλασιάστηκαν και η ποιότητα του νερού χειροτέρευσε. Η εταιρίας αναγκάστηκε να αποχωρήσει όταν οι κάτοικοι μαζικά αρνήθηκαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.

Μ.Βρετανία: Οι λογαριασμοί ύδρευσης και αποχέτευσης αυξήθηκαν κατά 67% μεταξύ 1989 και 1995. Το ποσοστό διακοπών των παροχών ανέβηκε κατά 177%

Ν.Ζηλανδία: Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την εμπορευματοποίηση του νερού.

Ν.Αφρική: Το νερό έγινε απροσπέλαστο, πανάκριβο και μη ασφαλές όταν η εταιρία Suez Lyonnaise des Eaux ανέλαβε την ύδρευση στο Johannesburg. Υπήρξαν εκτεταμένες μολύνσεις και χιλιάδες άνθρωποι είδαν την παροχή τους να διακόπτεται.

Βολιβία: Το 1999 η Παγκόσμια Τράπεζα συστήνει ιδιωτικοποίηση της δημοτικής εταιρίας ύδρευσης της Cochabamba, Servicio Municipal del Agua Potable y Alcantarillado (SENIAPA). Αξιωματούχοι της τράπεζας απείλησαν ανοιχτά να παρακρατήσουν 600 εκατομμύρια $ από την δανειακή σύμβαση αν η Βολιβία δεν αποδεχόταν.

Εκπρόσωποι της εταιρίας Suez Lyonnaise des Eaux, κατόχου του 5,46% του μετοχικού κεφαλαίου της εισηγμένης ΕΥΑΘ (8) σύμφωνα με τον κ. Παπαδάκη αφού εξέφρασαν το ενδιαφέρον τους για την ιδιωτικοποίηση, γνωστοποίησαν ότι θα έχουν συνάντηση με τον διευθύνοντα σύμβουλο του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), Κώστα Μητρόπουλο, προκειμένου να κοινοποιήσουν και επισήμως την πρόθεση συμμετοχής στον σχετικό διαγωνισμό Στην πρώτη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης, η Suez είχε συγκροτήσει κοινοπραξία με την ΑΚΤΩΡ.(6-6-2012 Καθημερινή)

Γι αυτούς τους λόγους αλλά και για τον λόγο ότι δεν αναγνωρίζουμε σε κανέναν αιρετό ή μη προσωρινό διαχειριστή της δημόσιας περιουσίας, σε εθνικό, περιφερειακό ή δημοτικό επίπεδο, το ηθικό δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις σε θέματα που υπερβαίνουν το πεδίο δράσης ακόμη και της αρχής του κράτους, που δεν είναι αέναο, ζητούμε να αποσυρθούν οι εταιρίες ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ αλλά και όποιες άλλες δημοτικές εταιρίες ύδρευσης από το μενού των αποκρατικοποιήσεων και να προστατευθούν οι πηγές σε όλη την επικράτεια. Δηλώνουμε ως πολίτες επαρκώς ευχαριστημένοι από την λειτουργία των συγκεκριμένων επιχειρήσεων. και εκφράζουμε δημόσια τη βούλησή μας να αντισταθούμε με κάθε νόμιμο μέσο και με συλλογικές δράσεις διαμαρτυρίας σε περίπτωση που δεν εισακουστούμε.

Σε μια εποχή που η δημόσια παιδεία και υγεία, συρρικνώνονται ως πολυτέλειες που δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου. Αν το βασικό κοινωνικό συμβόλαιο, εκείνο της ανταποδοτικότητας καταρρεύσει, κανείς πολίτης δεν θα υποχρεούται να πληρώνει έμμεσους και άμεσους φόρους. Ακόμη κι αν προχωρήσετε ερήμην μας, εμείς οι Έλληνες πολίτες θα αγωνιστούμε να ακυρώσουμε αυτήν σας την ενέργεια όπως συνέβη στο Παρίσι την 1/1//2010. (9)

Όπως έχει δείξει η ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων, το νερό πάντα γυρνάει στην πηγή του.

Ειλικρινώς

Οι υπογράφοντες

Υπόγραψε κι εσύ!

(1) οδηγία πλαίσιο 2000/60: η διαχείριση των υδάτων θα πρέπει να διέπεται από την αρχή της αειφορίας*, δηλαδή της προώθησης της βιώσιμης χρήσης του νερού και της δημιουργίας μιας πολιτικής, η οποία σέβεται τα ύδατα και τα προστατεύει από τις οικονομικές δραστηριότητες του ανθρώπου)

(2) Υπογράφτηκε από 122 χώρες, ενώ 41 χώρες δεν συμμετείχαν στη ψηφοφορία, ανάμεσα τους οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Μεγάλη Βρετανία και η Αυστραλία. Η Κίνα, η Ρωσία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία και η Βραζιλία χαιρέτισαν την εν λόγω απόφαση, ενώ ο Καναδάς προσπάθησε να την αποτρέψει. UN AG/10967

(3) Συγκεκριμένα Η ΕΥΔΑΠ Α.Ε. ανακοινώνει, σύμφωνα με το Ν. 3556/2007 και την από 27.1.2012 σχετική γνωστοποίηση, τη μεταβίβαση από το Ελληνικό Δημόσιο 29.074.500 μετοχών της ΕΥΔΑΠ Α.Ε., και ισάριθμων δικαιωμάτων ψήφου, ήτοι ποσοστό 27,30% του μετοχικού κεφαλαίου της Εταιρείας στο «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ΑΕ». Η μεταβίβαση έγινε κατόπιν εκτέλεσης εξωχρηματιστηριακής συναλλαγής, σε εφαρμογή των παραγράφων 4 & 5 του άρθρου 2 του Ν. 3986/2011 (ΦΕΚ 152/Α’) και της υπ’ αριθμ. 195/2011 (ΦΕΚ 2501/Β’) Απόφασης της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΔΕΑΑ)).

(4) Η ΕΥΑΘ Α.Ε. ανακοινώνει, σύμφωνα με το Ν. 3556/2007 και την από 11.5.2012 σχετική γνωστοποίηση, τη μεταβίβαση από το Ελληνικό Δημόσιο 12.348.000 μετοχών της ΕΥΑΘ Α.Ε., και ισάριθμων δικαιωμάτων ψήφου, ήτοι ποσοστό 34,017% του μετοχικού κεφαλαίου της Εταιρείας στο “Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ΑΕ”. Αποτέλεσμα της ως άνω πράξης ήταν η μεταβολή του ποσοστού συμμετοχής του ΤΑΙΠΕΔ στο μετοχικό κεφάλαιο της Εταιρείας από 40% σε 74,017%. Η μεταβίβαση έγινε κατόπιν εκτέλεσης εξωχρηματιστηριακής συναλλαγής, σε εφαρμογή των παραγράφων 4 & 5 του άρθρου 2 του Ν. 3986/2011 (ΦΕΚ 152/Α’) και της υπ’ αριθμ. 206/2012 (ΦΕΚ 1363) Απόφασης της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΔΕΑΑ).

Αύξηση 92,3% παρουσίασαν τα καθαρά κέρδη της εισηγμένης ΕΥΑΘ Α.Ε. το πρώτο 6μηνο του 2011, ανερχόμενα σε 12 εκατ. ευρώ έναντι 6,2 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο περυσινό διάστημα. Ο τζίρος ανήλθε στο ποσό των 38,89 εκατ. ευρώ έναντι 37,73 εκατ. την αντίστοιχη περσινή περίοδο σημειώνοντας αύξηση 3%, ενώ τα προ φόρων κέρδη έφτασαν το ποσό των 15 εκατ. ευρώ έναντι 12,94 εκατ. πέρυσι παρουσιάζοντας αύξηση 16%. Η εντυπωσιακή αύξηση των κερδών οφείλεται κυρίως στη μείωση και τον εξορθολογισμό των δαπανών κάθε είδους (διοίκησης και διάθεσης), στην αύξηση των εσόδων και στη μείωση των φορολογικών βαρών. Σημειωτέον ότι την προηγούμενη περίοδο η εταιρεία είχε επιβαρυνθεί επιπλέον με την έκτακτη εισφορά του νόμου 3845/2010 και τον πρόσθετο φόρο από διαφορές φορολογικού ελέγχου προηγούμενης πενταετίας (2004-2008).

(5) σύμφωνα με το άρθρο 2.8 «Εμπράγματα δικαιώματα τρίτων μπορεί να κηρύσσονται αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, για λόγους μείζονος σημασίας δημοσίου συμφέροντος, αν κρίνονται αναγκαία για την αξιοποίηση περιουσιακού στοιχείου του Ταμείου ή εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο ή αν κρίνονται αναγκαία για την πραγματοποίηση επενδυτικού σχεδίου ειδικού διαδόχου του Ταμείου ή εταιρείας της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο.», άρθρο εξίσου αμφισβητήσιμου με το α.14 περί παραχώρησης χρήσης αιγιαλού και παραλίας

(6) Το γεγονός ότι η ΔΕΗ έχει άμεση σχέση με τη διαχείριση των υδάτινων πόρων αποδεικνύεται από το παρακάτω απόσπασμα από τον ιστιότοπο της εταιρίας: « Η ΔΕΗ Α.Ε. αναγνωρίζοντας το ζήτημα του νερού, όχι απλώς ως ένα τεχνικό θέμα αλλά σε συνδυασμό με άλλες ευρύτερες επιλογές, υλοποιεί μια σειρά μέτρων και δράσεων που χαρακτηρίζονται για τον προληπτικό τους χαρακτήρα ως προς την προστασία και ολοκληρωμένη διαχείριση των υδάτων, με υπευθυνότητα και με γνώμονα τη μεγιστοποίηση του συνολικού κοινωνικού, περιφερειακού, χωροταξικού και περιβαλλοντικού οφέλους από τις συνδυασμένες αυτές χρήσεις των έργων της.

Η Επιχείρηση, εκμεταλλευόμενη το έντονο φυσικό ανάγλυφο της χώρας μας, κατασκευάζει φράγματα κατά τη ροή των ποταμών και δημιουργεί τεχνητές λίμνες ή αλλιώς ταμιευτήρες, αξιοποιώντας το υδροδυναμικό της χώρας, σύμφωνα πάντα με τις αρχές της αειφορίας, δηλαδή το σεβασμό στο ισοζύγιο προσφοράς και ζήτησης σε επίπεδο λεκάνης απορροής του κάθε υδατικού διαμερίσματος. Η ΔΕΗ Α.Ε. με τα φράγματα που κατασκεύασε στα κυριότερα ποτάμια της Ελλάδας, συμβάλλει σημαντικά στη διαχείριση των υδατικών πόρων της χώρας και στην εξυπηρέτηση των αναγκών των τοπικών κοινωνιών. Με τα μεγάλα ΥΗΕ που λειτουργούν σήμερα, αξιοποιείται το 30-35% περίπου του τεχνικά εκμεταλλεύσιμου υδροδυναμικού της χώρας, καλύπτοντας το 10% της συνολικής ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας και διαθέτοντας το 30% περίπου της συνολικής εγκατεστημένης ισχύος του διασυνδεδεμένου συστήματος. Συγχρόνως, αξιοποιώντας τους εγχώριους πόρους της χώρας, τα έργα αυτά, μειώνουν την ενεργειακή εξάρτηση από το εξωτερικό και παράλληλα υποκαθιστούν ορυκτά καύσιμα, συμβάλλοντας στον περιορισμό του φαινομένου του θερμοκηπίου. Δεδομένου δε, ότι οι απαιτήσεις σε νερό (δυνάμει ανανεούμενο αγαθό) συνεχώς αυξάνονται, η αποθήκευση αυτού του αγαθού γίνεται πλέον επιτακτική ανάγκη» πιο αναλυτικές πληροφορίες.

(7) «Λίστα με τους προς πώληση υδροηλεκτρικούς σταθμούς της ΔΕΗ δεν υπάρχει, αλλά σταθμοί θα πουληθούν», ήταν η απάντηση του υφυπουργού Περιβάλλοντος Γιάννη Μανιάτη στην Ηρώ Διώτη στις 9/3/2012

(8)

1. Το Ελληνικό Δημόσιο κατέχει δικαιώματα ψήφου 26.868.000 ήτοι ποσοστό 74,02%

2. Η «SUEZ ENVIRONEMENT» κατέχει δικαιώματα ψήφου 1.982.870 ήτοι ποσοστό 5,462%

3. Η HMG GLOBETROTTER κατείχε δικαιώματα ψήφου 384.062 ποσοστό 1,06%

9. Από την 1/1/201ο οι υπηρεσίες νερού στο Παρίσι επέστρεψαν σε δημόσιο έλεγχο (περισσότερα εδώ).

* Στη Συνθήκη του Άμστερνταμ θεσμοθετήθηκε η έννοια της «αειφόρου ανάπτυξης» που ενεγράφη στο προοίμιο της ΣΕΕ και στους στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα άρθρα Β ΣΕΕ και 2 ΣΕΚ.1794 Ο όρος αειφόρος ανάπτυξη καθιερώθηκε από την Διεθνή Επιτροπή για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη1795 το 1987 στην Έκθεση της το «Κοινό μας Μέλλον» γνωστή και ως Έκθεση Brundtland. Στην έκθεση αυτή έθεσε την έννοια της αειφόρου ανάπτυξης ως βασική για την προστασία του περιβάλλοντος και έδωσε το εξής ορισμό: «η ανάπτυξη η οποία ικανοποιεί τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να διακυβεύει την ικανότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες». Ο ορισμός αυτός περιέχει δύο βασικές επιταγές, την ικανοποίηση κατά προτεραιότητα των αναγκών των φτωχών κατοίκων και την ιδέα της ορθολογικής χρήσης και της επιβολής περιορισμών, ώστε να ικανοποιηθούν και οι ανάγκες των μελλοντικών γενεών. Η έννοια της αειφόρου ανάπτυξης, επαναπροσδιορίστηκε με την απόφαση 55/199 της 5ης Φεβρουαρίου 2001 της Επιτροπής Αειφόρου Ανάπτυξης, η οποία προέβλεψε ότι συστατικά μέρη της είναι η προστασία του περιβάλλοντος, η κοινωνική ανάπτυξη και η οικονομική ανάπτυξη.

Feb 232014
 

5ca2db06b73103891c13f634ad8af36f

Πηγή: Avaaz.org (ψηφίσματα πολιτών)

Επαναλειτουργία του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής Αθηνών στην Ηπείρου 17

Γιατί είναι σημαντικό;

Κάποια παιδιά γεννιούνται με ιδιαιτερότητες… Γι’ αυτό και χρειάζονται ειδική φροντίδα και αντιμετώπιση, έτσι ώστε να μπορέσουν να αναπτυχθούν και πολύ συχνά να ξεπεράσουν σε μεγάλο βαθμό τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν.

Το κράτος μέχρι τώρα ήταν αρωγός σε αυτήν την διαδικασία, εγκρίνοντας σε χιλιάδες παιδιά συνεδρίες για λογοθεραπείες, εργοθεραπείες κλπ, με το ταμείο τους να καλύπτει μέρος της δαπάνης, βοήθεια πολύ σημαντική για τον οικογενειακό προϋπολογισμό, καθώς το κόστος για τέτοιου είδους συνεδρίες είναι δυσβάσταχτο.

Μέχρι τώρα η διαδικασία αυτή για την Αττική, την Εύβοια και την Κόρινθο, μέσω ΕΟΠΥΥ, γινόταν στο Κέντρο Παιδοψυχικής Υγιεινής Αθηνών, στην Ηπείρου 17.

Δυστυχώς όμως, στο Κέντρο αυτό έγινε αναστολή λειτουργίας και οι υπάλληλοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα λόγω των μέτρων της κυβέρνησης.

Κι έτσι δημιουργείται ένα τεράστιο πρόβλημα για χιλιάδες γονείς που μένουν ξεκρέμαστοι και δε μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες των παιδιών τους, μεάμεσο κίνδυνο αυτά τα παιδιά να μην λαμβάνουν την υποστήριξη που τόσο χρειάζονται.

Υπογράψτε αυτό το ψήφισμα για την άρση της απόφασης για αναστολή της λειτουργίας του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής Αθηνών στην Ηπείρου 17.

Βοηθήστε να μην αφήσουν τα παιδιά μας στην άκρη!

Βοηθήστε να πάει αυτό το μήνυμα παντού!

 

Feb 212014
 

el

Πηγή: antiphono.wordpress.com

Αλήτες, ρουφιάνοι, ΜΚΟ

του Κωστή Παπαϊωάννου

Μεγάλος ο σάλος από τις καταγγελλόμενες απάτες της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης». Ευλόγως, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά» και η επικερδής, όπως φαίνεται, δράση της συνδέεται με μια συγκεκριμένη περίοδο και μια λογική διακυβέρνησης. Καλώς γίνεται ο έλεγχος, έστω και τώρα. Καλώς να γίνει, επιτέλους, έλεγχος και στα υπόλοιπα αντίστοιχα κρατικοδίαιτα μορφώματα. Δικαιούμαι όμως κι εγώ, καχύποπτος ων μετά από 30 χρόνια δράσης σε οργανώσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου, να κάνω μερικές σκέψεις για τον τρόπο δημοσιογραφικής παρουσίασης και πολιτικής εκμετάλλευσης του θέματος.

Εξηγούμαι: ήταν τοις πάσι γνωστό πως η διοίκηση καλλιεργούσε προνομιακή σχέση με ορισμένες ΜΚΟ υλοποίησης προγραμμάτων. Θυμίζω δήλωση παλαιότερου υφυπουργού Εξωτερικών: «τα προγράμματα διεθνούς αναπτυξιακής συνεργασίας που υλοποιούνται από τις ΜΚΟ αποτελούν μέρος της διπλωματίας και ουσιαστικό εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής». Ήταν επίσης τοις πάσι γνωστό ότι κάποια «Μη Κυβερνητικά» γραφεία διαχείρισης προγραμμάτων σιτίζονταν στη δεκαετία του 1990 στα υπόγεια του Υπουργείου Εξωτερικών και, τα ίδια ή καινούρια, μετακόμισαν στη δεκαετία του 2000 αλλού, όπως στο Υπουργείο Πολιτισμού.

Κι αφού όλα αυτά ήταν «ψίθυρος στα στενά της πόλης», το πραγματικό θέμα είναι η ανυπαρξία ή συνενοχή των ελεγκτικών μηχανισμών και η μακροχρόνια αδράνεια της δικαιοσύνης. Αυτή η αμεριμνησία των μηχανισμών ελέγχου επέτρεψε να γιγαντωθεί η ροή πολιτικού χρήματος. Πύκνωσαν τα εκσυγχρονισμένα πελατειακά δίκτυα με τους ημέτερους που άνοιγαν «μη κυβερνητικά μαγαζιά» με προσωποπαγή χαρακτήρα και ανύπαρκτες αρχές χορηγικής χρηματοδότησης. Επί της ουσίας, τμήματα του πολιτικού προσωπικού και της κομματικοκρατικής γραφειοκρατίας έβρισκαν για πολλά χρόνια πιο αποτελεσματική φόρμουλα το πρόθεμα «Μη Κυβερνητικός» για τους εταίρους τους. Παράλληλα εμφανίστηκαν οργανώσεις-σφραγίδες, πλυντήρια εκκλησιαστικά και μοναστηριακά, προσωπικά Μη Κυβερνητικά καταστήματα μεγαλοεπιχειρηματιών (κατ’ ουσίαν γραφεία δημοσίων σχέσεων με δωρεάν τηλεοπτική προβολή).

Ως εδώ όλα γνωστά. Όμως, ακόμα κι εγώ που ποτέ δεν συμπάθησα τον όρο ΜΚΟ (προτιμώ να μιλώ για μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και κινήσεις πολιτών), οργίζομαι με την γενικευμένη προσπάθεια απαξίωσης των «περίφημων» ή των «λεγόμενων» ΜΚΟ, όπως συχνά τις αποκαλούν μερικοί δημοσιογράφοι. Γιατί θέτοντας συλλήβδην στον ίδιο παρονομαστή όλες τις οργανώσεις αδικούν τις πραγματικές κινήσεις ενεργών πολιτών που δρουν με τρόπο εξόχως πολιτικό, τηρούν καταστατικές αρχές, λογοδοτούν. Ο τρέχων δημοσιογραφικός και πολιτικός λόγος απειλεί να πάρει αμπάριζα τους πάντες: περιβαλλοντικές κινήσεις σε επίπεδο γειτονιάς, εθελοντές γιατρούς στα κοινωνικά ιατρεία, δίκτυα αλληλεγγύης, ομάδες πολιτών των ακριτικών νησιών που σπεύδουν να προστατεύσουν θαλασσοπνιγμένους μετανάστες, συλλογικότητες αλληλοβοήθειας.

Τι δουλειά έχουν όλοι αυτοί με το μέρος του πολιτικού προσωπικού που κατασκεύασε ή ανέχτηκε μια πλατφόρμα αδιαφανούς απορρόφησης κρατικών πόρων και επηρεασμού της κοινής γνώμης; Αυτό το πλέγμα αδιαφάνειας ποτέ δεν περιλάμβανε τις πραγματικά ανεξάρτητες οργανώσεις πολιτών και η αποκάλυψή του δεν πρέπει να οδηγήσει στη σπίλωσή τους. Με μια κουβέντα, άλλα τα «προτζεκτάδικα» με παντελή έλλειψη εθελοντικής βάσης και δημοκρατικού ελέγχου, πλήρη εξάρτηση από κρατικούς πόρους και αδιαφάνεια κι άλλες οι συλλογικές κινήσεις που τροφοδοτούνται από το υστέρημα χρόνου και ενέργειας κάποιων λίγων αλλά εύψυχων.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχει σημασία να προστατεύσουμε την ίδια την έννοια της ουσιαστικής συμμετοχής. Η απαξίωση γενικεύεται: οργανώσεις και κινήσεις πολιτών, ομάδες αλληλεγγύης, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, φορείς, σωματεία αντιμετωπίζονται συλλήβδην ως ύποπτων προθέσεων. Την καχυποψία αυτή καλλιεργούν οι πλέον απαξιωμένοι εκπρόσωποι του πολιτικού και (μεγαλο)δημοσιογραφικού προσωπικού. Εκμεταλλεύονται κυνικά θεωρίες συνωμοσίας που φύονται Δεξιά κι Αριστερά, προφητείες περί μαγαζιών του Σόρος, σκοτεινών φορέων της Νέας Τάξης και κύκλων που απεργάζονται τον αφελληνισμό.

Ας τους θυμίσουμε μόνο πως όσο ανόητη και ανιστόρητη είναι η γενίκευση «Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι», όσο βλακωδώς φασιστική είναι η γενίκευση «Αλήτες προδότες πολιτικοί», τόσο αυθαίρετη και ψευδής είναι η συλλήβδην απαξίωση των εθελοντικών οργανώσεων. Στο κάτω κάτω, τα σκάνδαλα της «Αποναρκοθέτησης ΜΚΟ-ΑΕ» είναι έργο δικό τους, όχι δικό μας. Οι κατηγορούμενοι είναι φίλοι δικοί τους, όχι δικοί μας.

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

Feb 082014
 

douzinas-345x230

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ποιος είναι ο «άνθρωπος» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

του Κώστα Δουζίνα*

Κάθε ιστορική εποχή έχει χρησιμοποιήσει τον δικό της (φιλοσοφικό ή εμπειρικό) ορισμό της ανθρωπότητας για να διαχωρίσει τους κυρίαρχους, τους υποτελείς και τους αποκλεισμένους. Εκείνοι που δεν μιλάνε τη γλώσσα μας, δεν μοιράζονται τη θρησκεία μας, ανήκουν στη λάθος τάξη, έχουν λάθος φύλο, χρώμα ή σεξουαλικότητα μένουν πάντα έξω από την «ανθρωπότητα», όπως ορίζεται στην κάθε χώρα και εποχή

Σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, μια υπόγεια ανθρωπότητα χωρίς στέγη, τροφή ή το δικαίωμα στην εργασία επιβιώνει με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι 300 της Υπατίας, οι μετανάστες στα στρατόπεδα «υποδοχής», οι άνεργοι νέοι και ηλικιωμένοι, οι άστεγοι.

Σε ένα βίντεο της αγγλικής οργάνωσης για μετανάστες Parfras, ο Τζάμι, που κοιμάται σε ένα πάρκο του Λονδίνου, συγκρίνει τον εαυτό του με τους φίλους του που έχουν «χαρτιά» και με τους υπόλοιπους εμάς. «Εχουμε όλοι δύο χέρια, δύο μάτια, δύο πόδια. Είναι κι εκείνοι άνθρωποι, σαν κι εμένα». Απευθυνόμενος σ’ αυτούς που από την άνεση της πολυθρόνας τους διακηρύσσουν την πίστη τους στα «ανθρώπινα» δικαιώματα προσθέτει: «Πού είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα για εκείνους που ζητούν άσυλο και κοιμούνται σε παγκάκια;».

Ο Τζάμι διατυπώνει μια αναμφισβήτητη και τρομακτική αλήθεια: μπορεί να είμαστε όλοι άνθρωποι, αλλά η ανθρωπότητα πάντα απεχθανόταν, υποβάθμιζε και απέκλειε πολλά μέλη της. Σαν σύγχρονος Διογένης, ο Τζάμι απαντά στους καλούς φιλελεύθερους που πιστεύουν ότι τα δικαιώματα ανήκουν στους ανθρώπους απλώς επειδή είναι άνθρωποι, ότι αποτελούν κάτι το φυσικό, σαν τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια. Η άποψη αυτή ακούγεται αισιόδοξη, καθησυχάζει τις συνειδήσεις. Αλλά αν την εξετάσουμε προσεκτικά, φαίνεται να είναι σαν μισή αλήθεια και μισός μύθος.

Σύμφωνα με πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι συνθήκες κράτησης των αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα ισοδυναμούν με βασανιστήρια και απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση. Το 2011, το Βέλγιο καταδικάστηκε επειδή θεώρησε την Ελλάδα ευνομούμενο κράτος στο οποίο μπορούσε να στείλει πίσω έναν Αφγανό πρόσφυγα, όπως υποχρεούται από το διεθνές δίκαιο. Η επαναπροώθηση προσφύγων στην Ελλάδα απαγορεύτηκε μετά την απόφαση λόγω των συνθηκών κράτησης και επειδή η Ελλάδα ουσιαστικά δεν δίνει ποτέ άσυλο στους αιτούντες πρόσφυγες.

Η Ελλάδα των μνημονίων αποτελεί επιβεβαίωση της αλήθειας ότι η ανθρωπότητα δεν είναι μία και κοινή για όλους: ήταν πάντα χωρισμένη ανάμεσα στους πλήρως και τους λιγότερο ανθρώπους ή ανάμεσα στις ελίτ, τους υπάκουους υπηκόους και τους αποκλεισμένους.

Η ιδέα της «ανθρωπότητας» ανήκει στη νεωτερικότητα. Στην αρχαία Αθήνα και τη Ρώμη υπήρχαν Αθηναίοι και Ρωμαίοι, αλλά όχι «άνθρωποι», με την έννοια των μελών του ανθρώπινου είδους. Η λέξη humanitas εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία και σήμαινε eruditio et institutio in bonas artes (γνώση και εκπαίδευση στα ήθη και τις τέχνες). Η ανθρώπινη ιδιότητα δεν ήταν κάτι κοινό αλλά, όπως έλεγε ο Κικέρωνας, ένα πρότυπο συμπεριφοράς το οποίο διέκρινε τους hominess humani (τους πραγματικούς ανθρώπους, δηλαδή τους μορφωμένους Ρωμαίους) από τους homines barbari (τους βάρβαρους, όλους τους υπόλοιπους). Και παραμένει η «ανθρωπότητα» έκτοτε ένας τέτοιος όρος διάκρισης μεταξύ των πλήρως και των λιγότερο ανθρώπων.

Ο χριστιανισμός υπονόμευσε τις ιεραρχίες του κλασικού κόσμου. Η διακήρυξη του Αποστόλου Παύλου ότι δεν υπάρχει Ελληνας ή Εβραίος, άνδρας ή γυναίκα, ελεύθερος ή δούλος (Επιστολή προς Γαλάτες 3:28) εισάγει έναν πνευματικό οικουμενισμό. Ολοι οι άνθρωποι έχουν ψυχή και μπορούν να συμμετάσχουν στο θεϊκό σχέδιο σωτηρίας. Πρέπει όμως να ασπαστούν τον χριστιανισμό γιατί οι άπιστοι δεν έχουν θέση στο σχέδιο της θείας πρόνοιας. Αυτός ο ριζικός διαχωρισμός θεμελίωσε την οικουμενική αποστολή της Εκκλησίας και της αυτοκρατορίας όπως και την επιμονή τους στον προσηλυτισμό των αλλοθρήσκων. Η αναγγελία της αγάπης και σωτηρίας έγινε ταυτόχρονα και πολεμική ιαχή: να φέρουμε τους παγανιστές στη Θεία Χάρη, να επιβάλουμε στον κόσμο το μήνυμα της αλήθειας.

Στη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και σε εκείνες που τη διαδέχτηκαν, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρώπων και βαρβάρων συνέπεσε μ’ αυτή μεταξύ πιστών και απίστων.

Η χριστιανική έννοια της ανθρωπότητας συζητήθηκε δημόσια σε μία από τις σημαντικότερες αντιπαραθέσεις στην Ιστορία. Το 1550, στο Βαγιαδολίδ της Ισπανίας, ο αριστοτελικός φιλόσοφος Χινές ντε Σεπούλβεδα και ο κληρικός Βαρθολομαίος ντε λας Κάσας αντιπαρατέθηκαν σχετικά με τη στάση των Ισπανών κατακτητών απέναντι στους Ινδιάνους του Μεξικού.

«Απολύτως δικαιωματικά»…

Ο Σεπούλβεδα υποστήριξε ότι «οι Ισπανοί κυβερνούν απολύτως δικαιωματικά τους βαρβάρους, οι οποίοι στη σωφροσύνη, τα χαρίσματα, την αρετή και την ανθρωπιά είναι τόσο κατώτεροι από τους Ισπανούς όσο και τα παιδιά από τους ενήλικους, οι γυναίκες από τους άνδρες, οι άγριοι και σκληροί από τους ήπιους και ευγενείς, θα τολμούσα να πω όσο ο πίθηκος από τον άνθρωπο».

Ο Λας Κάσας διαφώνησε, λέγοντας ότι οι Ινδιάνοι είχαν εδραιωμένα έθιμα και καθιερωμένο τρόπο ζωής. Είναι «ασύνειδα» χριστιανοί, έλεγε, όπως ο Αδάμ πριν από την Πτώση. Αν οι κατακτητές σεβαστούν τις παραδόσεις, τους νόμους και τον πολιτισμό τους θα ασπαστούν τον χριστιανισμό, αλλά και θα αποδεχτούν την εξουσία των κατακτητών. Ο Λας Κάσας συνδύαζε τη θεολογία με την πολιτική σκοπιμότητα σε ένα πρώιμο παράδειγμα πολυπολιτισμικότητας. Αλλά ο χριστιανικός οικουμενισμός του, όπως κάθε οικουμενισμός, βασιζόταν σε αποκλεισμούς. Καταδίκασε κατ’ επανάληψη τους «Τούρκους και τους Μαυριτανούς, τους πραγματικούς βάρβαρους απόβλητους των εθνών». Οι μουσουλμάνοι, σε αντίθεση με τους Ινδιάνους, είχαν μάθει τη διδασκαλία του Χριστού, αλλά την απέρριψαν και επομένως δεν υπάρχουν περιορισμοί στην αντιμετώπισή τους.

Ο Λας Κάσας νίκησε το debate, αλλά η άποψη του Σεπούλβεδα ήταν εκείνη που υιοθετήθηκε από αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές. Ηταν η άποψή του που ακούσαμε για τους Σέρβους, τους Ιρακινούς και τους Αφγανούς από τους Δυτικούς, αλλά και για τους Αλβανούς ή τους Κούρδους από τους άλλους.

Το επόμενο βήμα στην ιστορία του «ανθρώπου» έγινε από τους πολιτικούς φιλοσόφους και τους επαναστάτες του 18ου αιώνα. Η γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη δηλώνει ότι «οι άνθρωποι γεννιούνται και παραμένουν ελεύθεροι και με ίσα δικαιώματα», αλλά στη συνέχεια αποδίδει τα δικαιώματα αυτά, με την πραγματική νομική και πολιτική τους έννοια, μόνο σε ορισμένους Γάλλους: τους πολίτες. Στο κενό ανάμεσα στον οικουμενικό «άνθρωπο» και τον εθνικό πολίτη βρίσκονται οι ξένοι – δεν έχουν δικαιώματα επειδή δεν είναι πολίτες και κατά συνέπεια δεν είναι πλήρως άνθρωποι, κάτι που έχει γενικευθεί σήμερα με τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες.

Η γαλλική Διακήρυξη, διαχωρίζοντας την ιδιότητα του ανθρώπου από την ιδιότητα του πολίτη, δημιούργησε 2 εναλλακτικές προσεγγίσεις: τον ιμπεριαλισμό, στον οποίο η πόλις, το έθνος, το μερικό ισχυρίζεται ότι αποτελεί την έκφραση του κόσμου, της ανθρωπότητας, του καθολικού. Δικαιούται επομένως το μερικό να διαδώσει τον πολιτισμό με πολέμους και κατακτήσεις.

Ενα πρώιμο παράδειγμα ήταν οι ναπολεόντειοι πόλεμοι και η «εκπολιτιστική αποστολή» της αποικιοκρατίας, ένα σύγχρονο, το Ιράκ. Η εναλλακτική άποψη, ο κοσμοπολιτισμός, επιβάλλει το καθολικό στο μερικό έτσι ώστε οι οικουμενικές αξίες να ξεπερνούν τοπικές ιδιοσυγκρασίες. Η δεύτερη προσέγγιση παραμένει μια ουτοπία όμως που ίσως υπάρξει στο μέλλον.

Μόνο η Αϊτινή Επανάσταση, που απελευθέρωσε τους σκλάβους και έδωσε πολιτικά δικαιώματα στον αποικιοκρατούμενο πληθυσμό της μετά την ανεξαρτησία του νησιού το 1804, ήταν εκείνη που ανέλαβε να υποστηρίξει τις αξίες του οικουμενισμού. Επρεπε βέβαια να το κάνει ενάντια στους αποικιοκράτες Γάλλους που επινόησαν τα «οικουμενικά» δικαιώματα αλλά τα έδωσαν μόνο στους λευκούς Γάλλους άνδρες. Και αυτό το πλήρωσε. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, η Αϊτή πλήρωνε αποζημιώσεις στη Γαλλία για τη ζημιά που έπαθαν οι δουλοκτήτες. Κάθε φορά που η ελευθερία και η ιδιοκτησία συγκρούονται, η ιδιοκτησία επιβάλλεται. Να σημειώσουμε επίσης ότι η ελεύθερη Αϊτή ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την Ελλάδα μετά την Επανάσταση.

Ο «άνθρωπος» των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» δεν είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, εκτός από την ελεύθερη βούληση, τη λογική και την ψυχή. Αυτά τα καθολικά χαρακτηριστικά εκκοσμίκευσαν τη χριστιανική πίστη στην ιερότητα της ζωής και προίκισαν την ανθρωπότητα με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Ο «άνθρωπος» ή το «υποκείμενο» των δικαιωμάτων είναι μια αφαίρεση. Δεν έχει σώμα, χρώμα, φύλο ή ιστορία, όπως έχουν υποστηρίξει ο Χέγκελ, ο Μπερκ και ο Μαρξ. Ωστόσο, ο πραγματικός άνθρωπος που απολάμβανε τα δικαιώματα ήταν ο ευκατάστατος, λευκός, χριστιανός, αστός, ετεροφυλόφιλος άνδρας. Συγκέντρωνε στο πρόσωπό του την αφηρημένη αξιοπρέπεια του ανθρώπου και τα συγκεκριμένα προνόμια του ισχυρού. Από τότε, η πλήρης «ανθρώπινη ιδιότητα» κατασκευάζεται με φόντο τη «μη ανθρωπότητα», αυτούς που ανήκουν σε λάθος τάξη, φύλο, φυλετική καταγωγή, θρησκεία ή σεξουαλικότητα.

Αν τα δικαιώματα είναι οικουμενικά, τότε οι πρόσφυγες, οι «παράνομοι» μετανάστες, οι άνεργοι ή οι κρατούμενοι του Γκουαντάναμο, οι οποίοι είναι απλώς «άνθρωποι» και δεν έχουν χώρα ή δίκαιο για να τους προστατεύει, θα έπρεπε να έχουν τα δικαιώματα των ανθρώπων. Ωστόσο δεν έχουν κανένα – αποτελούν μόνο γυμνή, απροστάτευτη ζωή.

Το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεί να θεωρηθεί συνεχής αλλά αποτυχημένος αγώνας να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στον αφηρημένο άνθρωπο των Διακηρύξεων και το εμπειρικό ανθρώπινο ον. Οι συμβάσεις κατά των διακρίσεων εις βάρος των έγχρωμων, των γυναικών, των παιδιών, των γκέι και των λεσβιών δίνουν σάρκα, οστά και φύλο στο χλομό σκαρίφημα του «ανθρώπου». Εχουν επιτύχει; Ναι και όχι. Η έννοια της κοινής «ανθρώπινης ιδιότητας» μας προικίζει όλους με αξιοπρέπεια. Εν τούτοις, η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι δεν υπάρχει κάποιος ιερός και απαράβατος ορισμός της ανθρώπινης ιδιότητας. Η ανθρώπινη δύναμη, εκκοσμίκευση της παντοδυναμίας του Θεού, αλλάζει συνεχώς τον ορισμό του ανθρώπου.

Η διαλεκτική του Διαφωτισμού οδήγησε στη χειραφέτηση αλλά και στον ναζισμό. Τα δικαιώματα είναι τρόπος προστασίας του ατόμου αλλά και εργαλείο των κυβερνήσεων για να πειθαρχούν τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και, εσχάτως, τον κόσμο. Αν οι αποικιοκράτες έστελναν πρώτα τους ιεραποστόλους και μετά τις κανονιοφόρους, η σύγχρονη αυτοκρατορία στέλνει πρώτα τις ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μετά τα βομβαρδιστικά. Είναι κομμάτια της ίδιας ιστορίας: της προσφοράς του «πολιτισμού» στους βαρβάρους.

Σε κάθε εποχή

Κάθε ιστορική εποχή έχει χρησιμοποιήσει τον δικό της (φιλοσοφικό ή εμπειρικό) ορισμό της ανθρωπότητας για να διαχωρίσει τους κυρίαρχους, τους υποτελείς και τους αποκλεισμένους. Εκείνοι που δεν μιλάνε τη γλώσσα μας, δεν μοιράζονται τη θρησκεία μας, ανήκουν στη λάθος τάξη, έχουν λάθος φύλο, χρώμα ή σεξουαλικότητα μένουν πάντα έξω από την «ανθρωπότητα», όπως ορίζεται στην κάθε χώρα και εποχή. Ολες οι παλιότερες κατηγορίες αποκλεισμού παραμένουν ενεργές σήμερα. Εχουν προστεθεί σ’ αυτές οι «οικονομικά ανενεργοί», τα «ανθρώπινα σκουπίδια», οι απόβλητοι του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Παρά τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου, η ανθρώπινη ιδιότητα δεν αποτελεί το κανονιστικό θεμέλιο των δικαιωμάτων. Το νόημα που παίρνει σε κάθε ιστορική περίοδο και χώρα είναι αποτέλεσμα ιδεολογικής διαπάλης και πολιτικών μαχών, που επεκτείνουν τα δικαιώματα σε κάποιες κατηγορίες (κάνοντας τα μέλη τους περισσότερο «ανθρώπους») και τα περιορίζουν από άλλες. Τα ανθρώπινα δικαιώματα λοιπόν δεν «ανήκουν» στους ανθρώπους. Αντίθετα συνιστούν μια διαβαθμισμένη «ανθρωπότητα», με πλήρεις ανθρώπους στο ένα άκρο, τους αποκλεισμένους στο άλλο και τη μεγάλη μάζα των υπηκόων στο μέσο.

* Καθηγητής της Νομικής, αντιπρύτανης και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Ερευνών στο Κολέγιο Μπίρκμπεκ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου

Μετάφραση: Μιχάλης Λαλιώτης

Feb 072014
 

lgr

Η ΕΣΗΕΑ, σε συνεργασία με δύο οργανώσεις που έχουν πιστωθεί νίκες με εκστρατείες υπέρ της διαφορετικότητας , τη Βρετανική «HOPE not hate»  και τους Αμερικανούς «Dreamers» οργάνωσαν διημερίδα/workshop κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Οι δυο συντονιστές, ο Αμερικανός ακτιβιστής Carlos Saavedra, ιδρυτής της ομάδας «Dreamers», και ο Βρετανός Jason Hunter, μέλος της οργάνωσης «HOPE not hate» μίλησαν για τις δικές τους προσπάθειες αντιμετώπισης του ρατσισμού και του φασισμού.

Εστιάσαμε σε στάσεις και στρατηγικές που ενδυναμώνουν τους δεσμούς της κοινότητας και περιορίζουν την επιρροή της ρητορικής μίσους και του αποκλεισμού. Ενδιαφέρουσα η σύνθεση της ομάδας συμμετεχόντων: μέλη μεταναστευτικών οργανώσεων, εργαζόμενοι σε ΜΚΟ, ακτιβιστές, επαγγελματίες από το χώρο της εκπαίδευσης και της ψυχικής υγείας, δημοσιογράφοι – πολλές και διαφορετικές οπτικές.

Σημαντικά τα ερεθίσματα, να δούμε τώρα πως θα τα αξιοποιήσουμε…

Feb 072014
 

Πηγή: www.unhcr.gr

Ο Εντ, μέλος μιας βίαιης συμμορίας, είναι ακόμη πολύ νέος όταν αρχίζει επί σκηνής να ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του. Κι όμως οι ιστορίες που διηγείται, αφού έχει υποστεί επίθεση από τους πρώην συντρόφους του, δείχνουν μια πρώιμη κατανόηση του τι είναι δύναμη και ταπείνωση, θύτης και θύμα, αλληλεγγύη και αδιαφορία. Ο Εντ περιγράφει τη ζωή του απ” όταν ήταν δώδεκα ετών, όταν η βία κυρίευσε την καθημερινότητά του, κι εκθέτει σε όλο τους το μεγαλείο την ασχήμια και τον παραλογισμό της.

Η ιστορία του ήρωα της παράστασης «Γδαρμένος» (Blästrad) βασίζεται σ” ένα πραγματικό περιστατικό: στον απάνθρωπο κι αδικαιολόγητο ξυλοδαρμό ενός νέου ανθρώπου από μια ομάδα παιδιών, που τον κυνήγησαν για τον χτυπήσουν βάναυσα μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Το περιστατικό έλαβε χώρα στη Σουηδία, όμως θα μπορούσε έχει συμβεί παντού, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας της παράστασης Ματς Σιέλμπυ. Έτσι εξηγείται, πιθανότατα, και η ευρεία απήχησή της –από τη Γερμανία μέχρι τη Ρουάντα και από τη Μ. Βρετανία μέχρι την Ελλάδα, όπου παρουσιάζεται από το θεατρικό οργανισμό «Κοχύλι», σε σκηνοθεσία Στρατή Πανούριου και μετάφραση Εύας Στυλάντερ. Το έργο, που γράφτηκε το 2008, έχει επίσης περιοδεύσει στα περισσότερα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Σουηδίας.

Στην Ελλάδα, το έργο προβάλλεται αυτή την περίοδο και στο πλαίσιο του προγράμματος «Συμβίωση», για την προώθηση της ανεκτικότητας και την καταπολέμηση του ρατσισμού στα σχολεία, που υλοποιεί η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Η επόμενη προβολή, η οποία είναι ανοιχτή στο κοινό, έχει προγραμματιστεί, σε συνεργασία με την Ένωση Γονέων Μαθητών του Δήμου Ηρακλείου Αττικής, για την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου, στις 6 μ.μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ηλέκτρα Αποστόλου» (Κουντουριώτου & Νεότητας, Νέο Ηράκλειο).

Ο Ματς Σιέλμπυ βρέθηκε το φθινόπωρο στην Ελλάδα, προσκεκλημένος από το «Κοχύλι» και το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών, και μίλησε για τα αίτια της ρατσιστικής βίας με θύτες νέους και παιδιά στο 1againstracism.gr, την πλατφόρμα της εκστρατείας κατά της ρατσιστικής βίας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. «Είναι εύκολο να είσαι ρατσιστής», σημειώνει ο Ματς Σιέλμπυ. Ο συγγραφέας εξηγεί τη σημασία για τους νέους της ένταξης σε κάποια ομάδα, ενώ επίσης αναλύει τα κοινωνικά και οικονομικά αίτια των διακρίσεων.

Jan 282014
 

metanasteysh

Πηγή: Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης 18ΑΝΩ

εμείς, δεν πρόκειται να πεθάνουμε σιωπηλά

Αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα σε πανό που ανάρτησαν οροθετικοί στις ΗΠΑ πριν από λίγα χρόνια διαμαρτυρόμενοι για την έλλειψη κοινωνικής ασφάλισης που τους οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Παρατηρώντας τα τεκταινόμενα στην καταρρέουσα ελληνική κοινωνία το υιοθετούμε απερίφραστα. Παντού γύρω μας μυρίζει θάνατο και δυστυχία. Από το έγκλημα που διαπράχθηκε κοντά στο Φαρμακονήσι εναντίον δυστυχισμένων Αφγανών και Σύριων προσφύγων, όπου οι άνδρες του λιμενικού σώματος οδήγησαν σε πνιγμό μικρά παιδιά, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης – κράτησης ανεπιθύμητων κοινωνικών ομάδων, από τις συνεχόμενες διώξεις και φυλακίσεις όσων τολμάνε να αντιστέκονται, μέχρι τις επιχειρήσεις «Ξένιος Δίας» και «Θέτις», κατανοούμε ότι δεχόμαστε μια άνευ όρων επίθεση.

Ο κυνισμός των πολιτικών εκπροσώπων της κυβέρνησης μαριονέτας του ΔΝΤ για όσα έγιναν ανοιχτά του Φαρμακονησίου, οι δηλώσεις του Πλεύρη ότι «η φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός αν δεν υπάρχουν νεκροί, η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς», μέχρι τις προεκλογικές εξαγγελίες του πρωθυπουργού για ανακατάληψη των πόλεων από τους μετανάστες, μας εξοργίζουν αφάνταστα πολύ. Και δεν μας αφήνουν καμιά απολύτως αμφιβολία για το τι πρόκειται να επακολουθήσει εναντίον μας, εναντίων των απεξαρτημένων, των τοξικομανών, των οροθετικών, των μεταναστών, των εκδιδόμενων ατόμων, όσων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παρεκκλίνουν από τη νόρμα της κανονικότητας και εξοργίζουν τους αποκτηνωμένους μικροαστούς – συνένοχους την καθημερινή βαρβαρότητα που ζούμε. Μας προκαλεί θλίψη και οργή αυτό που συνέβη στο Φαρμακονήσι, αλλά δεν μας προκαλεί καμιά απολύτως έκπληξη. Μας είναι χρόνια γνωστό το τι γίνεται στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα του ελληνικού κράτους, πόσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί από νάρκες, από πνιγμούς και από λυσσασμένους συνοριοφύλακες και λιμενικούς. Ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.

Όσο το τέρας της φτώχειας σβήνει ολόκληρα κομμάτια του πληθυσμού από τον κοινωνικό χάρτη τόσο η καταστολή γίνεται αγριότερη. Όσο οι άνθρωποι θα αντιστέκονται και θα ριζοσπαστικοποιούνται τόσο θα ξεχύνονται τα ναζιστικά τάγματα εφόδου – όπως αυτό που βεβήλωσε το μνημείο για τον Π. Φύσσα και επιτέθηκε στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «ρεσάλτο» – για να τον κατατρομοκρατήσουν.

Εμείς περάσαμε τα προηγούμενα χρόνια κάθε είδους δεινά και ανείπωτες δυστυχίες και στο 18Ανω επανακτήσαμε την συνείδησή μας και διαμορφώσαμε έναν συνεκτικό πολιτικό λόγο. Αυτή λοιπόν είναι η συνείδηση η οποία δε μας επιτρέπει να μείνουμε απαθείς για κανένα λόγο στον κόσμο απέναντι στη διάχυτη τρομοκρατία της εξουσίας. Αυτός ο συνεκτικός λόγος είναι που σπάει καθημερινά τη σιωπή που πάει να μας επιβληθεί, «εμείς δεν πρόκειται να πεθάνουμε σιωπηλά», δεν είμαστε πια στον κόσμο των ουσιών και της παθητικότητας, είμαστε στο δρόμο της αντίστασης και του αγώνα.

27/1/2014
Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης 18ΑΝΩ

Jan 262014
 

Francis Bacon, «Χωρίς τίτλο», 1952

 

Πηγή: Unfollow

Ψυχιατρείο και Νοσοκομείο Φυλακών Κορυδαλλού: Εικόνες που με κατατρέχουν

της Βασιλικής Κατριβάνου

Μου παίρνει πάντα χρόνο να συνέλθω από επισκέψεις σε κέντρα κράτησης και φυλακές. Από την τελευταία επίσκεψη που κάναμε, ως επιτροπή της Βουλής για το σωφρονιστικό, την Τρίτη 21 Ιανουαρίου, στο νοσοκομείο και το ψυχιατρείο των φυλακών του Κορυδαλλού, οι εικόνες μένουν ανεξίτηλες, με κυνηγούν…

Στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού. Με παιδεύει η εικόνα ενός ανθρώπου ψυχικά ασθενούς, κλεισμένου σε ένα δωμάτιο απομόνωσης, με τοίχους επενδυμένους με νοβοπάν (υλικό μαλακότερο από το τσιμέντο για να μη σπάσει το κεφάλι του, αλλά αρκετά σκληρό για να μην το ξηλώσει), γυμνός –για να μην προξενήσει, λέει, κακό στον εαυτό του, προσπαθώντας π.χ. να επιχειρήσει να στραγγαλιστεί–, στο πάτωμα, χωρίς στρώμα. Στην ερώτησή μου πόσο μπορεί να μείνει εκεί, ένας φύλακας μου απάντησε ίσως και πέντε μέρες. Αν θέλει να πάει τουαλέτα και είναι σε θέση να κτυπήσει την πόρτα βγαίνει, αλλιώς τουαλέτα γίνεται το δωμάτιο. Υπάρχουν τρία τέτοια δωμάτια απομόνωσης, γνωστά και ως «μπλε δωμάτια».

Η πρακτική να μπαίνουν στην απομόνωση σε τέτοια δωμάτια άνθρωποι που βρίσκονται σε ψυχική διέγερση εφαρμόζεται και σε κάποια ψυχιατρεία, στη χώρα μας και το εξωτερικό. Είναι αμφιλεγόμενο αν είναι προτιμότερη από την πρακτική της καθήλωσης, στην οποία έχουμε καλύτερη επιτήρηση και όχι τέτοια απομόνωση· σε κάθε περίπτωση, πάντως, πρέπει να χρησιμοποιείται σε ακραίες περιπτώσεις, με αυστηρούς όρους και πρωτόκολλο. Στις άλλες δομές που εφαρμόζεται, ο άνθρωπος δεν είναι γυμνός, υπάρχει στρώμα στο πάτωμα και δεν παραμένει στην απομόνωση για τόσο καιρό. Η εγκατάλειψη του ανθρώπου στον εαυτό του δεν είναι θεραπεία· είναι απλώς ένας τρόπος διαχείρισης της κατάστασης της διέγερσης, όταν δεν ξέρεις τι να τον κάνεις.

Η νοσηλεύτρια μάς είπε ότι οι κρατούμενοι δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους στο προσωπικό, φιλώντας του τα χέρια. Εγώ σκέφτομαι ότι αυτές είναι βάναυσες πρακτικές ασύλου. Ένας άνθρωπος τρελαίνεται ή αποτρελαίνεται, αν μένει απομονωμένος για μέρες σε τέτοιες συνθήκες. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, καθώς υπάρχουν καταγγελίες ότι η πρακτική αυτή χρησιμοποιείται ως καψόνι ή τρόπος «πειθάρχησης». Πρόκειται για μια πρακτική που έχει τα χαρακτηριστικά της απομόνωσης του ψυχιατρείου και της πειθαρχικής απομόνωσης του κελιού. Οι άνθρωποι υπόκεινται στις δυσμένειες και των δύο, χωρίς τα δικαιώματα ούτε του ψυχικά ασθενούς ούτε του ποινικού κρατούμενου.

Στο Ψυχιατρείο της φυλακής του Κορυδαλλού νοσηλεύονται αυτή τη στιγμή 259 άτομα, ενώ η χωρητικότητα είναι 160. Ανάμεσά τους υπάρχουν και 4 ανήλικοι, που κρατούνται μαζί με τους ενήλικους.

Υπάρχουν και βαριά περιστατικά -τάσεις αυτοκτονίας, σχιζοφρένεια, βαριά κατάθλιψη, διπλή διάγνωση (ψυχιατρική και τοξικοεξάρτησης)-, αλλά δεν υπάρχει μόνιμος ψυχίατρος· μόνο εφημερεύοντες και μια ομάδα από γιατρούς, που επισκέπτονται τους ασθενείς δύο φορές την εβδομάδα. Αδιανόητο είναι ένα ψυχιατρείο χωρίς ψυχίατρο. Και επίσης χωρίς ψυχολόγο. Σ’ έναν τέτοιο χώρο, οι ασθενείς χρειάζονται συνεχή παρακολούθηση, ψυχολογική φροντίδα, υποστήριξη, σε πολλές περιπτώσεις και ψυχοθεραπεία – και όχι απλώς συνταγογράφηση. Υπάρχουν μόνο τρεις νοσοκόμοι, ο ένας από τους οποίους ηλικιωμένος, και έτσι κάποιοι σωφρονιστικοί τελούν χρέη νοσοκόμου. Για τους τοξικοεξαρτημένους δεν υπάρχουν προγράμματα απεξάρτησης, παρά μόνο συνταγογράφηση και άπειρα ηρεμιστικά για τη διαχείριση των ανθρώπων. Το 18 ΑΝΩ επισκέπτεται το ψυχιατρείο μια φορά την εβδομάδα, όχι όμως για θεραπεία αλλά για ενημέρωση και κάποια ψυχολογική υποστήριξη. Με λίγα λόγια, το Ψυχιατρείο των φυλακών δεν πληροί τους όρους της νοσηλείας και της θεραπείας, αλλά περισσότερο του στοιβάγματος των ανθρώπων και της διαχείρισής τους.

Στο νοσοκομείο των φυλακών. Νοσηλεύονται σ’ αυτό 209 ασθενείς, ενώ υπάρχουν μόνο 60 κλίνες. Πώς γίνεται αυτό το μαγικό; Οι 128 οροθετικοί στοιβάζονται σε διπλά κρεβάτια, πάνω-κάτω, με ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους. Σε ένα δωμάτιο με προδιαγραφές για 7 άτομα νοσηλεύονταν 17 οροθετικοί, οι οποίοι μπορεί και να εκτίσουν όλο το διάστημα της ποινής στους σ’αυτό τον χώρο. Οι οροθετικοί, λόγω των μειωμένων αντιστάσεων του ανοσοποιητικού τους συστήματος, είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι: η γρίπη ή η ίωση του ενός εξαπλώνεται σε όλους, καθώς βέβαια και η ηπατίτιδα. Είδαμε ασθενείς να τρώνε στο κρεβάτι, μιας και στους θαλάμους δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες και τραπέζια. Κάποιος ασθενής μάς έδειξε ένα ρολό πεπιεσμένου χαρτιού πάνω στο οποίο καθόταν, αντί καρέκλας.

Πολλοί μας μίλησαν για τις μεγάλες καθυστερήσεις. Αργούν πολύ, μας είπαν, να φτάσουν τα φάρμακά τους ή τα αποτελέσματα των εξετάσεών τους. Και, όπως ξέρουμε, είναι πολύ επικίνδυνο για την υγεία ενός οροθετικού να διακόψει τη θεραπεία, γιατί δεν έχει έρθει έγκαιρα το φάρμακό του.

Νοσηλεύονται, ακόμα, άνθρωποι με πολυανθεκτική φυματίωση, η οποία θεραπεύεται δύσκολα και ενδέχεται να είναι θανατηφόρα. Κινδυνεύουν να κολλήσουν άλλοι κρατούμενοι και το σωφρονιστικό προσωπικό, ενώ ιδιαίτερα κινδυνεύουν οι οροθετικοί. Υπάρχουν, επιπλέον, περιπτώσεις φυματικών που συγχρόνως είναι και οροθετικοί.

Υπάρχει και η συνέχεια. Όταν έρθει η στιγμή να αποφυλακιστεί κάποιος που εκτίει την ποινή του στο νοσοκομείο, πάσχοντας από πολυανθεκτική φυματίωση, αν είναι φτωχός και ανασφάλιστος, όπως συμβαίνει πολύ συχνά, βγαίνει από τη φυλακή χωρίς καμία μέριμνα και δυνατότητα να συνεχίσει τη θεραπεία του, με κίνδυνο για τη δική του υγεία και ζωή, αλλά και του περίγυρού του.

Σοβαρό επίσης είναι το πρόβλημα με την ηπατίτιδα C, με αυξημένο αριθμό κρουσμάτων, και στους κρατούμενους και στους σωφρονιστικούς υπαλλήλους.

Όπως μας ενημέρωσαν οι γιατροί, στην πρότασή τους όλοι οι κρατούμενοι να κάνουν εξέταση αίματος όταν μπαίνουν στη φυλακή, το Υπουργείο απαντάει ότι δεν υπάρχει το ανάλογο κονδύλι και εργαστήρια. Και, ακόμα, λέει, ότι μετά δεν θα ξέρουν τι να κάνουν τους (πολλούς) οροθετικούς που θα προκύψουν! Ας σημειωθεί, μόνο, ότι η εξέταση αίματος στοιχίζει μόλις 2,5 ευρώ ανά άτομο, την ίδια στιγμή που διατίθενται μεγάλα κονδύλια για τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας…

Επίσης, οι γιατροί θεωρούν απαραίτητο οι ασθενείς κατά την εισαγωγή να κάνουν οπωσδήποτε εξέταση πτυέλων και ακτινογραφία θώρακος, πράγμα που δεν συμβαίνει. Και, βέβαια, όλοι τονίζουν την αναγκαιότητα περαιτέρω φροντίδας και θεραπείας όσων απολύονται με φυματίωση και είναι ανασφάλιστοι.

Κατά τη γνώμη των γιατρών, από τους 128 οροθετικούς, οι 110 θα μπορούσε να μη βρίσκονται στο νοσοκομείο, αλλά να παραμένουν στη φυλακή, σε καλές συνθήκες διαβίωσης, να παρακολουθούνται από μονάδες λοιμώξεων του νοσοκομείου της περιοχής, να τους βλέπουν οι δικοί τους και να μην απομονώνονται.

* * *

Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία μόνο αγανάκτηση νιώθω ακούγοντας τον συνεχή θόρυβο περί ασφάλειας, για την ανάγκη δημιουργίας φυλακών υψίστης ασφαλείας, παρακολουθώντας την όλη τρομολαγνία και τον «ηθικό πανικό» για το ζήτημα των αδειών. Αγανάκτηση, γιατί η πραγματική ασφάλεια έγκειται στην αλλαγή των απάνθρωπων και εξευτελιστικών συνθηκών κράτησης, καθώς και στην εξασφάλιση της υγείας των φυλακισμένων, του σωφρονιστικού προσωπικού και της δημόσιας υγείας συνολικά.

Jan 242014
 

Δολοφονικές πολιτικές, λαϊκισμός και εύκολες απαντήσεις σε πολύπλοκα ερωτήματα για τη μετανάστευση. Μια γυναίκα και ένα παιδί 5 ετών εντοπίστηκαν νεκροί κοντά στις τουρκικές ακτές, ενώ δέκα ακόμη άτομα (2 γυναίκες, 8 μωρά και μικρά παιδιά) αγνοούνται. Η μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης γράφεται πάνω σε πτώματα. Η ντροπή και ο πόνος μας δεν ξεπλένονται εύκολα.

 

Η Διεθνής Αμνηστία καλεί την κυβέρνηση να διεξαγάγει διάφανη και διεξοδική έρευνα των συνθηκών οι οποίες οδήγησαν σε θανάτους στο Αιγαίο

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ

22 Ιανουαρίου 2014

Η Διεθνής Αμνηστία καλεί την κυβέρνηση να διεξαγάγει διαφανή και διεξοδική έρευνα των συνθηκών οι οποίες οδήγησαν σε θανάτους στο Αιγαίο

Η Διεθνής Αμνηστία εκφράζει τις βαθιές ανησυχίες της για το θάνατο μεταναστών και προσφύγων, ανάμεσά τους και αρκετά μικρά παιδιά, κοντά στο Φαρμακονήσι, στις 20 Ιανουαρίου 2013. Τις πρώτες ώρες της Δευτέρας, 20 Ιανουαρίου αλιευτικό σκάφος το οποίο μετέφερε 28 μετανάστες και πρόσφυγες, περιλαμβανομένων και μικρών παιδιών, ανατράπηκε και βυθίστηκε κοντά στο Φαρμακονήσι. Η ομάδα των μεταναστών και προσφύγων αποτελείτο από 25 Αφγανούς, περιλαμβανομένων 10 παιδιών, ηλικίας από ενός μέχρι και εννέα ετών, και 3 Σύρους.

Δεκαέξι άτομα, περιλαμβανομένου ενός παιδιού, διασώθηκαν από το λιμενικό σώμα. Ωστόσο, την επόμενη ημέρα οι τουρκικές αρχές βρήκαν τα σώματα μιας μητέρας και ενός παιδιού, που ανήκαν στην ομάδα των μεταναστών που επέβαιναν στο σκάφος. Σύμφωνα με ρεπορτάζ, τα σώματα δύο επιπλέον γυναικών και δύο παιδιών ξεβράστηκαν στις 22 Ιανουαρίου στις τουρκικές ακτές, ενώ έξι παιδιά ακόμα αγνοούνται. Η Διεθνής Αμνηστία έχει ενημερωθεί ότι οι διασωθέντες δέχθηκαν ιατρική φροντίδα στη Λέρο και έκτοτε όλοι -εκτός από ένα άτομο- κρατούνται στο αστυνομικό τμήμα της Λέρου.

Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις των λιμενικών αρχών, τις πρώτες ώρες της περασμένης Δευτέρας διαπιστώθηκε ότι το αλιευτικό σκάφος που μετέφερε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες βρισκόταν ακινητοποιημένο χωρίς φώτα ναυσιπλοΐας κοντά στο Φαρμακονήσι. Οι αρχές δήλωσαν ότι, λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, ελήφθη η απόφαση να ρυμουλκηθεί το πλοιάριο ως το Φαρμακονήσι, και, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης ρυμούλκησης, οι επιβαίνοντες μετανάστες και πρόσφυγες μετακινήθηκαν στη μία πλευρά του πλοιαρίου, γεγονός που οδήγησε στην ανατροπή και τη βύθισή του. Ακολούθησε έρευνα και επιχείρηση διάσωσης, οι οποίες συνεχίζονται ακόμα.

Ωστόσο, οι μαρτυρίες διασωθέντων που δόθηκαν στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, σύμφωνα με δελτίο Τύπου το οποίο εξέδωσε η οργάνωση, μοιάζουν με ανάλογες μαρτυρίες που είχε συλλέξει στο παρελθόν η Διεθνής Αμνηστία αναφορικά με τις επιχειρήσεις απώθησης που διεξάγει η συνοροφυλακή –δηλαδή, την πρακτική συλλογικής επιστροφής μεταναστών κατά μήκος των συνόρων προς την Τουρκία. Το δελτίο Τύπου της Ύπατης Αρμοστείας αναφέρει ότι οι επιζήσαντες ισχυρίστηκαν ότι, το λιμενικό σκάφος ρυμούλκησε το πλοιάριο με μεγάλη ταχύτητα προς την Τουρκία και στη συνέχεια αυτό ανατράπηκε. Ωστόσο, οι λιμενικές αρχές αρνήθηκαν τους ισχυρισμούς με ακόλουθη δήλωση το απόγευμα της 22ης Ιανουαρίου και επανέλαβαν ότι το πλοιάριο που μετέφερε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ρυμουλκήθηκε προς το Φαρμακονήσι, και όχι πίσω στην Τουρκία.

Οι επιχειρήσεις απώθησης ανθρώπων από την Ελλάδα τους στερoύν το δικαίωμα να επεξηγήσουν τις ατομικές τους συνθήκες και να εγείρουν αίτημα προστασίας ή άλλες ανησυχίες. Ως εκ τούτου, παραβιάζουν τις διεθνείς υποχρεώσεις της Ελλάδας και το δίκαιο της Ε.Ε.

Η Διεθνής Αμνηστία έχει καλέσει επανειλημμένα τις ελληνικές αρχές να σταματήσουν τις επιχειρήσεις απώθησης, όχι μόνο επειδή είναι εντελώς παράνομες, αλλά και επειδή θέτουν τις ζωές των ανθρώπων σε κίνδυνο εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο διεξάγονται.

Μαρτυρίες οι οποίες συνελέγησαν από τη Διεθνή Αμνηστία σε πρόσφατη έκθεση τεκμηριώνουν τη σκανδαλώδη έλλειψη σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή την οποία δείχνουν συνοροφύλακες κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων απώθησης που διεξάγονται στο Αιγαίο. Οι άνθρωποι που περιέγραψαν στην Ύπατη Αρμοστεία την επιστροφή τους στην Τουρκία, δήλωσαν στην οργάνωση ότι τα φουσκωτά τους σκάφη εμβολίστηκαν, τρυπήθηκαν με μαχαίρι ή κόντεψαν να ανατραπούν, όταν ρυμουλκήθηκαν ή κυκλώθηκαν από σκάφη του λιμενικού. Δήλωσαν ότι καταστράφηκαν οι μηχανές των σκαφών τους και αφαιρέθηκαν τα κουπιά τους, και εν συνεχεία εγκαταλείφθηκαν στη μέση της θάλασσας. Πρακτικές οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές αναφέρθηκαν επίσης από ανθρώπους που διέσχισαν τα χερσαία σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία κατά μήκος του ποταμού Έβρου.

Η Διεθνής Αμνηστία καλεί τις ελληνικές αρχές να ξεκινήσουν διεξοδική, διαφανή και ανεξάρτητη έρευνα για το περιστατικό της 20ής Ιανουαρίου 2014 και να φέρουν στο φως τις συνθήκες υπό τις οποίες χάθηκαν ζωές, και να ασκήσουν δίωξη στους υπαιτίους.

Επιπλέον, η οργάνωση καλεί την ελληνική κυβέρνηση να διερευνήσει όλους τους ισχυρισμούς για συλλογικές απωθήσεις και κακομεταχείριση στα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία και στο Αιγαίο, και να ασκήσουν δίωξη στους αξιωματούχους που εμπλέκονται. Οι πρόσφατοι θάνατοι στο Αιγαίο αποτελούν μία ακόμα υπενθύμιση των επικίνδυνων ταξιδιών τα οποία πραγματοποιούν μετανάστες και πρόσφυγες, προκειμένου να φτάσουν στην Ευρώπη. Από τον Αύγουστο του 2012 τουλάχιστον 136 πρόσφυγες, η πλειονότητα των οποίων είναι Σύροι και Αφγανοί, έχασαν τις ζωές τους σε τουλάχιστον δώδεκα γνωστά περιστατικά προσπαθώντας να φτάσουν στην Ελλάδα με σκάφος από την Τουρκία. Η Ε.Ε. και τα κράτη μέλη της πρέπει να διασφαλίσουν αποτελεσματική έρευνα και διάσωση στη θάλασσα εστιάζοντας τις προσπάθειές τους στη διάσωση ζωών, παρά στην προστασία των συνόρων.

Υπογράψτε τώρα: Σταματήστε τις παράνομες απωθήσεις των μεταναστών και των προσφύγων στα σύνορα της Ελλάδας

Jan 192014
 

t-tomato

Πηγή: Πελίτι

Σας καλούμε να συν-διαδηλώσετε μαζί μας την πρόθεση όλων μας για διατροφική ασφάλεια και ελευθερία στους ντόπιους σπόρους την Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014 στις 12μμ έξω από τη Βουλή των Ελλήνων.

Τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014 θα γίνει μία μεγάλη κινητοποίηση στις Βρυξέλλες έξω από το χώρο του Ευρωκοινοβουλίου από

εκπροσώπους οργανώσεων από όλη την Ευρώπη. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις θα γίνουν στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης την ίδια μέρα. Το Πελίτι συμμετέχει και στις εκδηλώσεις που θα γίνουν στις Βρυξέλες.

Εν Αρχή ην ο Σπόρος!

Ο σπόρος είναι ο πρώτος κρίκος της διατροφής μας.

Αιώνες τώρα οι άνθρωποι έσπερναν τους σπόρους τους και καλλιεργούσαν την τροφή τους. Κρατούσαν ένα μέρος του σπόρου για να σπείρουν την επόμενη χρονιά, αντάλλασσαν τους σπόρους τους με τους γείτονες, τους φίλους, τους φιλοξενούμενούς τους από άλλα μέρη και έτσι, από χέρι σε χέρι και από καρδιά σε καρδιά διασφαλιζόταν η διατροφική επάρκεια, η βιοποικιλότητα, και ο πολιτισμός. Τα φυτά με τον καιρό προσαρμόζονταν στο εκάστοτε κλίμα και συνθήκες, και με τη φροντίδα των ανθρώπων γίνονταν ανθεκτικά κι εγκλιματίζονταν πλήρως στα νέα μέρη και διασταυρώνονταν με ντόπια είδη, παράγοντας έτσι νέες ποικιλίες. Έτσι σήμερα τρώμε ελιές, σταφύλια, σιτηρά, όσπρια που ήταν η βασική τετράδα διατροφής των προγόνων μας αλλά και ντομάτες και πατάτες που ήρθαν πριν μερικούς αιώνες από την Λατινική Αμερική, μελιτζάνες και βασιλικό που μας ήρθαν από την Ινδία, και ροδάκινα που μας ήρθαν από την Περσία.

Σήμερα οι διαδικασίες αυτές γίνονται εν πολλοίς μέσα στα εργαστήρια των μεγάλων εταιρειών. Καθώς οι μεγάλες εταιρείες διαθέτουν ανθρώπους και άφθονα χρήματα, πιέζουν όλο και περισσότερο τις κυβερνήσεις να νομοθετήσουν με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα βάζοντας στην άκρη το συμφέρον των πολιτών. Έτσι φτάσαμε σήμερα να απειλείται η ελευθερία του αγρότη να κρατήσει τον δικό του σπόρο, και να αποδίδονται διπλώματα ευρεσιτεχνίας (πατέντες) σε πολυεθνικές εταιρείες για φυσικά αγαθά όπως το μαρούλι και η πιπεριά. Το αποτέλεσμα είναι να έχουν χαθεί ήδη αρκετές ντόπιες ποικιλίες (μείωση της αγροτικής βιοποικιλότητας), και να κινδυνεύουν να χαθούν πολλές άλλες. Άλλο ένα αποτέλεσμα είναι η υπερ-συγκέντρωση της παγκόσμιας αγοράς σπόρων σε λίγες μεγάλες εταιρείες (73% της αγοράς στα χέρια 10 αγροχημικών εταιρειών).

Οι ντόπιοι παραδοσιακοί σπόροι είναι «παιδιά του τόπου τους», διαθέτουν προσαρμοστικότητα στις κλιματικές αλλαγές, και απαιτούν λιγότερα (ή και καθόλου) λιπάσματα και φυτοφάρμακα. Αυτό διασφαλίζει: μικρότερο επενδυτικό κεφάλαιο για τον αγρότη, μικρότερες εισροές για λιπάσματα και φάρμακα, μικρότερη επιβάρυνση στο περιβάλλον, ασφάλεια αφθονία και καλές τιμές για τον καταναλωτή, και το κυριότερο, διατροφική ανεξαρτησία σε καιρούς κρίσης!

Μέσα στο 2014 η Ευρώπη θα αποφασίσει και θα νομοθετήσει σχετικά με τη διατροφική ασφάλεια των πολιτών της. Ας τη βοηθήσουμε να αποφασίσει λαμβάνοντας υπόψη πρώτα τον άνθρωπο και μετά τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών. Ας τη βοηθήσουμε να αποφασίσει λαμβάνοντας υπόψη την αγροτική βιοποικιλότητα και την υγεία της Φύσης γιατί έτσι μόνο διασφαλίζεται η υγεία όλων μας

Ένα κλικ εδώ για να δεις επίσης τη διακήρυξη της Βιέννης (αρχείο pdf)

Για να μη χάσουμε αύριο αυτά που έχουμε σήμερα!

Εδώ και το κείμενο αυτής της ανάρτησης σε αρχείο pdf (για μοίρασμα)

Για περισσότερες πληροφορίες: www.peliti.gr

Jan 042014
 

κμ

Πηγή: enet.gr

«Αν ενωθούν τα ρυάκια αντίστασης, θα γίνουν ποτάμι»

Ολοι αυτοί, που ξαφνικά, λόγω της κρίσης, βουλιάζουν στη φτώχεια και στη στέρηση, που στρέφονται στην κόλαση των ουσιών «για να ξεφύγουν», αισθάνονται ταπεινωμένοι .

της Σταυρούλας Παπασπύρου

Η συλλογική ενοχή του τύπου «μαζί τα φάγαμε» δεν είναι παρά ένα επιπλέον όπλο του συστήματος για να μας παραλύσει. Εμείς όμως δεν θα βγούμε από την κρίση εις βάρος της ψυχικής μας υγείας! * §Μέσα από τις σχέσεις με ανθρώπους που κουβαλάνε τεράστιο ψυχικό πόνο, μέσα από την προσπάθειά σου να τους βοηθήσεις, γίνεσαι καλύτερος. Εκείνοι σου δίνουν το κουράγιο για να συνεχίσεις να πορεύεσαι με το κεφάλι ψηλά»

Πόσα γνωρίζουμε για την ντροπή; Τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό το δυσβάσταχτο κράμα τύψεων κι ενοχών αν φτάσει να διαποτίζει μια ολόκληρη κοινωνία; Γιατί κάποιοι παραλύουν από ντροπή κι άλλοι δεν ντρέπονται καθόλου; Και πώς γίνεται ένα τέτοιο ψυχικό απόστημα, από τη μια να μας αποξενώνει κι από την άλλη να διατρανώνει την ανάγκη μας ν’ ανήκουμε σε μια ομάδα; Οι απαντήσεις δίνονται στο νέο βιβλίο της Κατερίνας Μάτσα «Ταπείνωση και ντροπή – Γυναίκες τοξικομανείς» (εκδ. «Αγρα»), που, μολονότι επικεντρώνεται στο πρόβλημα της γυναικείας τοξικομανίας, αφορά τους πάντες.

Μπολιασμένο, όπως και τα προηγούμενα, με κλινική εμπειρία δεκαετιών και σπαρμένο με ιστορίες εξαρτημένων γυναικών ενταγμένων στα θεραπευτικά προγράμματα της μονάδας 18 ΑΝΩ, το δοκίμιό της εξερευνά το συναίσθημα της ντροπής υπό το φως της σημερινής συγκυρίας, όπου στρατιές ανθρώπων βιώνουν την κρίση σαν μια τραυματική κατάσταση διαρκείας και βυθίζονται όλο και περισσότερο στο περιθώριο.

«Ολοι αυτοί», γράφει η γνωστή ψυχίατρος, «που ξαφνικά, λόγω της κρίσης, χάνουν τη δουλειά τους, το σπίτι τους, που βουλιάζουν στη φτώχεια και στη στέρηση, που δεν έχουν πρόσβαση στη δημόσιο σύστημα υγείας, που ως μετανάστες γίνονται αποδέκτες της πιο ωμής βίας από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου, που μπαίνουν στην ουρά για το συσσίτιο της φιλανθρωπίας, που ψάχνουν στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο, που στρέφονται στην κόλαση των ουσιών “για να ξεφύγουν”, αισθάνονται ταπεινωμένοι, χωρίς αξιοπρέπεια και ντρέπονται γι’ αυτό».

Κάπως έτσι, όμως, οπλίζεται και το χέρι της εξουσίας, «για να κρατά τους καταφρονεμένους ανήμπορους και αδρανείς». Και αυτό ακριβώς επιχειρεί ν’ ανατρέψει η ίδια με τα δικά της όπλα, πεπεισμένη ώς το μεδούλι πως «η χειραφέτηση από τις ουσίες είναι εφικτή στο βαθμό που αγωνίζεται κανείς και για την κοινωνική χειραφέτηση».

Με αφορμή το «Ταπείνωση και ντροπή» έγινε κι η συνάντησή μας, στα γραφεία τού 18 ΑΝΩ στη Βουρνάζου, όπου εδρεύει το Τμήμα Διατροφικών Διαταραχών και Ιντερνετ. Οση ώρα κράτησε το ραντεβού μας, η Κατερίνα Μάτσα δέχτηκε κάμποσα τηλεφωνήματα – για δουλειά. Σ’ ένα απ’ αυτά την ενημερώνουν για το αίτημα ενός χρήστη να μεταφερθεί από τις φυλακές της Λάρισας στη μονάδα επανένταξης που λειτουργεί στον Ελαιώνα, και με το που κλείνει η γραμμή, σχολιάζει με απογοήτευση: «Υπάρχουν πολλά παιδιά σαν κι αυτόν, αλλά οι δικαστές εμφανίζονται αμείλικτοι! Ακόμα κι όταν ο νόμος προβλέπει ότι δεν πρέπει να διακόπτεται η θεραπεία απεξάρτησής τους, εκείνοι επιμένουν να τα στέλνουν στη φυλακή…».

Σ’ ένα άλλο τηλεφώνημα γίνεται λόγος για έναν νεαρό αλκοολικό που δεν είναι σίγουρο ότι θέλει πραγματικά να μπει σε πρόγραμμα. Καταλαβαίνω πως η Μάτσα έχει ήδη έρθει σ’ επαφή με την αρραβωνιαστικιά του για να το διευρευνήσει και πως τώρα μιλάει με το θεραπευτή στον οποίο ο νεαρός έχει παραπεμφθεί. Είναι φανερό πως και για τις δύο περιπτώσεις τρέφει προσωπικό ενδιαφέρον. Ετσι γίνεται πάντα; «Φυσικά. Η θεραπεία στηρίζεται στην προσωπική σχέση. Πώς αλλιώς θα πάρει το μήνυμα ο θεραπευόμενος ότι είναι αποδεκτός; Αν όμως πειστεί πως ο θεραπευτής νοιάζεται για το καλό του, αναπτύσσει μαζί του μια σχέση εμπιστοσύνης και αμοιβαιότητας».

– Μια ζωή ακούω πως το 18 ΑΝΩ κινδυνεύει. Συνοπτικά, πώς έχει η κατάσταση σήμερα;

«Σήμερα η απειλή είναι μεγαλύτερη. Διοικητικά ανήκει στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, το οποίο, βάσει συμφωνιών μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του υπουργείου Υγείας, το 2015 θα κλείσει. Κανείς δεν μας έχει πει ώς τώρα τι θ’ απογίνει η μονάδα. Μας διαβεβαιώνουν ότι δεν κινδυνεύει, αλλά, σύμφωνα με πληροφορίες από τον διευθυντή της περιφέρειας, το προσωπικό της δεν εξαιρείται από τα μέτρα περί διαθεσιμότητας – όπως άλλωστε και εκείνη στο Δαφνί. Αυτό θα έχει συνέπεια να κλείσουν διάφορα τμήματα. Ηδη δουλεύουμε στα όρια ασφαλείας. Μιλάμε για μια μονάδα με 33 δομές στην Περιφέρεια Αττικής».

– Εν τω μεταξύ οι ανάγκες έχουν θεριέψει…

«Εννοείται. Η κρίση αυξάνει γενικά τις εξαρτήσεις, δημιουργώντας και νέες – από το Διαδίκτυο, τον τζόγο, τις διατροφικές διαταραχές. Οσο δε διευρύνεται η διάδοσή τους τόσο χαμηλότερες είναι οι ηλικίες των εξαρτημένων. Αυτή την εποχή, το ναρκωτικό που θερίζει είναι η σίσα. Καταναλώνεται όχι μόνο με ηρωίνη, αλλά με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Εδώ, υπάρχει ο κίνδυνος να πεθάνει κανείς κι αφού σταματήσει τη χρήση, καθώς τα ζωτικά του όργανα έχουν ήδη καταστραφεί. Αυτοί οι θάνατοι, όμως, δεν καταγράφονται πουθενά».

– Πρόσφατα ο Γιώργος Παπανδρέου επανήλθε στο ζήτημα της νομιμοποίησης του χασίς. Συμφωνείτε;

«Μου φάνηκε εντελώς άκαιρη η τοποθέτησή του. Σίγουρα το χασίς δεν ταυτίζεται με την ηρωίνη, αλλά σε μια εποχή που οι νέοι παίρνουν ό,τι βρουν μπροστά τους για να μη βιώνουν την κρίση με τόση οδύνη, άλλο μήνυμα θα έπρεπε να εκπέμπεται. Το μήνυμα που χρειαζόμαστε σήμερα είναι υπέρ της συλλογικότητας και της αγωνιστικότητας!».

– Πώς σχετίζεται η ντροπή με το πρόβλημα των ναρκωτικών;

«Για δύο πράγματα δεν μιλούν τα εξαρτημένα παιδιά. Για το πένθος που δεν έχουν κάνει, θέμα που διαπραγματευόταν το προηγούμενο βιβλίο μου, και για την ντροπή. Αν η ντροπή δεν γίνει αντικείμενο επεξεργασίας στη θεραπεία, μπορεί να εμποδίσει τον άνθρωπο να λειτουργήσει έτσι ώστε να πάρει ικανοποίηση από τη ζωή. Τα παγωμένα συναισθήματα στέκονται εμπόδιο στην επανένταξη στην κοινωνία, ενώ συχνά οδηγούν τους απεξαρτημένους στην υποτροπή.

Οι ρίζες της ντροπής εντοπίζονται πάντα σε κάποιον ψυχικό τραυματισμό. Η ντροπή που τυλίγει ένα παιδί δαχτυλοδεικτούμενο, επειδή είναι πια εξαρτημένο από τις ουσίες, έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενα στρώματα ντροπής που έχουν συσσωρευτεί.

Στο βιβλίο υπάρχουν συμπυκνωμένες πολλών ετών εμπειρίες. Κι αν στέκομαι στις γυναίκες τοξικομανείς κυρίως, είναι επειδή στον ανδροκρατούμενο κόσμο μας η ντροπή βασανίζει πιο έντονα το φύλο τους. Υφίστανται πολλές διακρίσεις και αδικίες μέσα στην οικογένεια, όπως και βία από πατέρα και αδελφό…».

– Απ’ ό,τι φαίνεται, πάντως, έναυσμα για τη συγγραφή του βιβλίου υπήρξε η δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών επί υπουργίας Λοβέρδου, την άνοιξη του ’12.

«Ετσι είναι. Είχε ξεσπάσει τότε μεγάλος θόρυβος. Με το που είδαμε να δημοσιοποιούνται τα προσωπικά δεδομένα 27 οροθετικών, εκδιδόμενων και τοξικομανών γυναικών, συναντηθήκαμε όλοι οι υπεύθυνοι των θεραπευτικών προγραμμάτων και στείλαμε έγγραφο στον εισαγγελέα, ενημερώνοντάς τον ότι εμείς τις δεχόμαστε πάραυτα. Δεν εισακουστήκαμε. Κάποιες όμως τις άφησαν να έρθουν από τη φυλακή, αργότερα, κι ένα από τα κορίτσια ήρθε στο 18 ΑΝΩ για να ξεκινήσει θεραπεία. Πόσο ντρεπόταν που δεν είχε αντιταχθεί στη διαπόμπευση! Τις είχαν μαζέψει όλες στη ΓΑΔΑ, τις είχαν ξυλοφορτώσει και τις είχαν αναγκάσει να υπογράψουν ότι γνώριζαν πως ήταν φορείς του AIDS. Η ψυχική οδύνη αυτής της κοπέλας με συγκλόνισε. Θεώρησα επιτακτικό να ξαναμπεί το θέμα της ντροπής στην ημερήσια διάταξη, ως ζήτημα άμεσης προτεραιότητας».

– Η φτώχεια, λέτε σ’ ένα σημείο, δεν είναι ντροπή εξ ορισμού. Γίνεται όμως όταν οι συνθήκες ζωής είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένες, όταν η κοινωνία εξευτελίζει τους φτωχούς. Οταν είναι πολλοί εκείνοι που φτωχαίνουν, δεν επιμερίζεται κάπως αυτό το συναίσθημα;

«Επιμερίζεται εφ’ όσον πολλοί μαζί αγωνίζονται ενάντια στην ντροπή που νιώθουν. Γι’ αυτό επιμένω πως πρέπει να ενισχυθούν τα δίκτυα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. Η εξατομίκευση δυναμώνει την ντροπή και οδηγεί τους ανθρώπους στην παθητικότητα και την παραίτηση. Η συλλογική ενοχή του τύπου “μαζί τα φάγαμε” δεν είναι παρά ένα επιπλέον όπλο του συστήματος για να μας παραλύσει. Εμείς όμως δεν θα βγούμε από την κρίση εις βάρος της ψυχικής μας υγείας και της επιβίωσης! Τα περί εθνικής μας κατάθλιψης, δεν τα συμμερίζομαι. Πιστεύω πως πρόκειται για κατασκευή. Απλώς τα ρυάκια αντίστασης δεν έχουν ενωθεί ακόμη σ’ ένα ποτάμι που θα τους παρασύρει».

– Ορισμένοι, έχοντας πάψει να καθρεφτίζονται στο βλέμμα των άλλων, δεν νιώθουν ίχνος ντροπής. Ανάμεσα στα παραδείγματα που δίνετε, συναντάμε τους διεστραμμένους, αλλά και αυτούς που πάσχουν από βαριά μελαγχολία, τους αστέγους που έχουν εγκαταλείψει εντελώς τη σωματική τους υγιεινή. Οι πολιτικοί μας ντρέπονται;

«Οι πολιτικοί μας δεν έχουν καμία ηθική συνείδηση. Μας εμπαίζουν και το ξέρουν. Είναι αναίσχυντοι και κυνικοί. Εχουν υιοθετήσει έναν ρόλο: να πειθαρχούν στις εντολές των από πάνω και να τις εκτελούν χωρίς καμιά ενοχή για την καταστροφή ενός ολόκληρου λαού. Θα ‘θελα όμως να θυμίσω και τις περιπτώσεις των κομμουνιστών που υποβλήθηκαν σε φοβερά βασανιστήρια και όχι μόνο δεν ένιωθαν ντροπή απέναντι στους βασανιστές τους, αλλά αντίθετα ένιωθαν απίστευτη περιφρόνηση γι’ αυτούς. Οταν ο αξιακός σου κώδικας διαφέρει, δεν ταπεινώνεσαι και αυτό σού δίνει δύναμη. Ο μεγάλος εχθρός, το ξαναλέω, είναι η εξατομίκευση. Και αυτήν καλλιεργεί η κυρίαρχη ιδεολογία».

– Σ’ ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου σας αναφέρεστε στο φαύλο κύκλο της ανατροφοδότησης μίσους και ντροπής. Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν οδηγεί και σε φαινόμενα όπως της Χρυσής Αυγής;

«Η Χρυσή Αυγή καλλιεργεί το μίσος προς οποιονδήποτε διαφέρει από τον “κανονικό” μέσο άνθρωπο, όπως τον αντιλαμβάνεται η ίδια. Ομως το μίσος παραλύει τον άνθρωπο. Τον γεμίζει φόβο και τον κάνει να ντρέπεται για το φόβο του. Το θέμα είναι να ξεπεράσει κανείς το φόβο του, να μη μένει μόνος και να μιλάει γι’αυτό που τον φοβίζει. Ομως η κρίση σε κάνει να νιώθεις πολύ μόνος και πολύ απελπισμένος και είναι εύκολο να πεις πως φταίει ο ξένος για τη δική σου άθλια κατάσταση. Αυτό πρέπει να σπάσει».

– Κάποιοι επιφανείς συνάδελφοί σας αποσυνδέουν τις αυξανόμενες αυτοκτονίες από την κρίση. Εσείς τι λέτε;

«Το να αρνείσαι πως αυτά τα δύο δεν έχουν σχέση, αποτελεί ιδεολογική θέση με την οποία διαφωνώ. Υπάρχει πάντα ένα ποσοστό στις αυτοκτονίες που δεν οφείλεται σε ψυχική διαταραχή αλλά στις κοινωνικές συνθήκες κι έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι σε περιόδους κρίσης οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται. Σύμφωνα με τον Στάκλερ από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, όταν αυξάνεται η ανεργία κατά 3% οι αυτοκτονίες αυξάνονται κατά 4,5%. Κάποιοι όμως συνάδελφοί μου βγαίνουν στα κυρίαρχα ΜΜΕ και καθησυχάζουν τον κόσμο ώστε να μην κινητοποιηθεί».

– Η απόσταση ανάμεσα στην ντροπή και την εξέγερση είναι μεγάλη;

«Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Από την ιδεολογία των ανθρώπων, από το τι όραμα τους εμπνέει, από το κατά πόσο μένει ο καθένας στη γωνία του… Κοινωνική έκρηξη, πάντως, θα γίνει, δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει. Το ερώτημα είναι αν η προοπτική της θα ‘ναι επαναστατική ή απλώς μεσοβέζικη, απογοητεύοντας έτσι τους ανθρώπους ακόμα περισσότερο. Σε γενικές γραμμές είμαι αισιόδοξη. Τα πράγματα θ’ αλλάξουν ριζικά!».

Συνταξιούχος από τον περασμένο Ιανουάριο, η Κατερίνα Μάτσα όχι μόνο δεν έχει αποκοπεί από το 18 ΑΝΩ, αλλά δουλεύει εθελοντικά και στο Κοινωνικό Ιατρείο που λειτουργεί στα Πατήσια. «Αυτές οι συλλογικότητες», λέει, «όπου καταργείται η εμπορευματοποίηση της ιατρικής πράξης, δεν έχουν ανάγκη από κομματική ομπρέλα, ασπίδα τους είναι ο κινηματικός χαρακτήρας τους. Για να προστατευτούν, χρειάζεται να διασυνδεθούν μεταξύ τους και ως κίνημα, όχι ως κόμμα, να βάλουν φραγμούς στο σύστημα. Φυσικά, εξαιρώ τα κοινωνικά ιατρεία που στήνονται με ΕΣΠΑ. Δεν μπορεί να χαρακτηρίζονται έτσι μονάδες που υλοποιούν προγράμματα για να πάρουν χρήματα. Στα κινηματικά κοινωνικά ιατρεία η προσφορά είναι δωρεάν».

Κοιτάζοντας αναδρομικά τα σαράντα χρόνια της επαγγελματικής διαδρομής της, αναγνωρίζει πως πήρε «πάρα πολλά»: «Μέσα από τις σχέσεις με ανθρώπους που κουβαλάνε τεράστιο ψυχικό πόνο, μέσα από την προσπάθειά σου να τους βοηθήσεις, γίνεσαι καλύτερος. Εκείνοι σου δίνουν το κουράγιο για να συνεχίσεις να πορεύεσαι με το κεφάλι ψηλά. Το ίδιο έχω να πω και για την πολιτική και συνδικαλιστική μου δράση. Ως τροτσκίστρια, με εμπνέει η διαρκής επανάσταση σε όλα τα επίπεδα. Ιδιος είναι και ο αγώνας για τη ζωή, τη χειραφέτηση και την αξιοπρέπεια. Ως ψυχίατρος δίνω τη μάχη για να χειραφετηθούν οι άνθρωποι από τις ουσίες, από τα κάθε είδους δεσμά. Αλλά αυτή η χειραφέτηση είναι εφικτή στο βαθμό που αγωνίζεται κανείς και για την κοινωνική χειραφέτηση».

Dec 062013
 

stp imerida

Ημερίδα του Συνηγόρου του Πολίτη σε συνεργασία με ελληνικά πανεπιστήμια με θέμα:

“Ηθικός πανικός, κοινωνία και δικαιώματα”

Τεχνόπολη, Γκάζι
Αμφοθέατρο του “Αθήνα 9.84”
Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

“Ηθικός πανικός, κοινωνία και δικαιώματα”: από τον φόβο για τους ρόκερ στη Βρετανία της δεκαετίας του 1960 μέχρι τη δαιμονοποίηση των μεταναστών στην Ελλάδα του 2013

Για ποιο λόγο μια κοινωνία δαιμονοποιεί ξαφνικά συμπεριφορές και κοινωνικές ομάδες; Πώς κατασκευάζονται θύτες και θύματα; Ποια είναι η ευθύνη των μέσων ενημέρωσης στη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων; Ποιες είναι οι συνέπειες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου;

Αυτά τα ερωτήματα εξετάζει και προσπαθεί να απαντήσει η ημερίδα που διοργανώνουν, στις 7 Δεκεμβρίου 2013, στο αμφιθέατρο του “Αθήνα 9,84” στην Τεχνόπολη, ο Συνήγορος του Πολίτη το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Η ημερίδα έχει τίτλο “Ηθικός πανικός, κοινωνία και δικαιώματα” και αφιερώνεται στη μνήμη του καθηγητή Stanley Cohen, που εισήγαγε τον όρο και πέθανε φέτος.

Ένα κλικ εδώ για το πρόγραμμα της ημερίδας…

Ένα κλικ εδώ για το δελτίο τύπου…

defmoralpanic-2

Dec 052013
 

alexis-une-tragedie-grecque

Κλείνουν πέντε χρόνια αύριο, από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Έχουν καταναλωθεί πολλά megabyte γύρω από το τι, πως, γιατί… Έσκασε η φούσκα της ευμάρειας των ορατών πολλών (γιατί πάντα υπήρχαν οι αόρατοι μη έχοντες). Οι διαδηλώσεις του 2008 τάραξαν τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής σκηνής. Τα πράγματα εξελίχθηκαν ραγδαία. Πήγαμε στο ‘λεφτά υπάρχουν’ (λες κι αυτό είναι το θέμα!), δανειστήκαμε (κι ας μη ρωτηθήκαμε), τρομάξαμε, συρρικνωθήκαμε. Βλέπουμε το κοινωνικό κράτος να διαλύεται, τους πόρους του τόπου να ξεπουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί. Δικαιώματα, κερδισμένα με αίμα και ιδρώτα, εξαφανίζονται μέσα σε απανωτές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Αναπνεύσαμε περισσότερα χημικά από ό,τι φανταζόμασταν. Μάθαμε να ζούμε με τους φόνους. Σαστίζουμε, θυμώνουμε, αγωνιζόμαστε, τα παρατάμε, και ξανά από την αρχή.

Μέσα στο χάος, που γίνεται όλο και χειρότερο, αναδύονται καινούργιες φωνές. Εκεί που δεν τις περιμένεις. Ο δημόσιος διάλογος αλλάζει. Τα ερωτήματα επικεντρώνονται όλο και πιο πολύ γύρω από τον τρόπο ζωής που θέλουμε, την αλληλεξάρτηση, την αλληλεγγύη, το όραμα μας για τον κόσμο ολόκληρο. Δεν διαχωρίζεται εύκολα πια η οικονομική, κοινωνική, πολιτική και περιβαλλοντική πραγματικότητα. Οι αγώνες των εργαζόμενων, των περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων, των κατοίκων της Χαλκιδικής, βρίσκουν τον κοινό τους τόπο. Συνειδητοποιούμε, όλο και περισσότερο, το αυτονόητο: αν δεν είσαι εσύ καλά, δεν μπορώ να είμαι εγώ καλά. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Τα βήματα που έχουν γίνει είναι σημαντικά. Η αφύπνιση σε ερωτήματα ουσίας είναι μονόδρομος. Θα γίνουν λάθη στην πορεία, θα ζαλιστούμε, θα απορήσουμε. Αλλά, πίσω δεν πάμε…

Dec 022013
 

prep team all 1

(η ομάδα προετοιμασίας του φόρουμ σε πλήρη απαρτία – με φυσική παρουσία και e-παρουσία μέσω skype σύνδεσης με Ουτρέχτη, Βαρκελώνη και Χαλκιδική!)

Εχθές, έγινε στην Αθήνα ανοιχτό φόρουμ, με τίτλο ‘Φεύγω ή Μένω;’ Το φόρουμ προετοίμασε ομάδα δεκαέξι εθελοντών και το συντονισμό ανέλαβαν η Λένα Ασλανίδου και η Λίλη Βασιλείου. Συννεφιασμένη μέρα, σιγά-σιγά μαζευτήκαμε και ξεκινήσαμε.

Η κουβέντα τις πρώτες δυο ώρες, έγινε στη μεγάλη ομάδα. Μοιραστήκαμε εμπειρίες και βιώματα που σχετίζονται με το ‘μένω’ και το ‘φεύγω’. Με πόσους τρόπους μένουμε και φεύγουμε, από καταστάσεις, ανθρώπους, τόπους και τρόπους. Υπήρχε μια συγκίνηση στο δωμάτιο, οι άνθρωποι μίλησαν προσωπικά και με τρόπο που άγγιξε πολλούς και πολλές.

Ο διάλογος πολύ-επίπεδος, ανάμεσα σε φωνές που υποστήριζαν το ένα ή το άλλο. Εκφράστηκαν συναισθήματα καθήλωσης, ελπίδας, ενοχής, προδοσίας. Όλα μαζί, δίπλα-δίπλα. Μένω για να παλέψω ή μένω γιατί δεν είμαι αρκετά επαναστάτρια; Φεύγω γιατί ‘την κάνω’ ή για να ακολουθήσω το όραμά μου; Μόνος ο καθένας και η καθεμιά ή μαζί όλοι και όλες; Μπορώ να συγκρουστώ; Σε κρίνω για τις αποφάσεις σου; Πολλά τέτοια ερωτήματα, βρήκαν το χώρο τους στην κουβέντα της μεγάλης ομάδας.

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα, χωριστήκαμε σε μικρές ομάδες. Για να δοθεί ευκαιρία σε περισσότερους από εμάς να μιλήσουμε και να μοιραστούμε.

Οι μικρές ομάδες επέστρεψαν στην ολομέλεια του φόρουμ. Οι ίδιες οι μικρές ομάδες συνέθεσαν με τον τρόπο τους, με αυτή την αλληλουχία, τη διεργασία του φόρουμ.

Ανάμεσα σε άλλα, μοιράστηκαν τα εξής:

Επικεντρώσαμε στο πολιτικό, παρά στο συναισθηματικό πεδίο που διέρχεται κάποιος, όταν έχει να αντιμετωπίσει μια κατάσταση ‘φεύγω ή μένω’, είτε είναι στον επαγγελματικό χώρο είτε σε ένα προσωπικό, δηλαδή σε μια σχέση. Γεννήθηκαν συναισθήματα θυμού, ελπίδας, απογοήτευσης. Από την κατάσταση που βρισκόμαστε, από το τι περιμένουμε, από την πολιτική σήμερα, από το ότι περιμένουμε να μας σώσει κάποιος και δεν κάνουμε κάτι εμείς. Από το ότι έχουμε να προχωρήσουμε αυτοσχεδιαστικά, που σημαίνει να κάνουμε και λάθη, που σημαίνει ‘δεν ξέρω τον τρόπο’, κι ευτυχώς που κανείς δεν θα μου τον πει, δεν θα μου τον υπαγορεύσει τον τρόπο.

Ξεκινήσαμε με έναν κύκλο και τον φτάσαμε στο τέλος του σχεδόν. Ίσως να αφήσαμε λίγο κάποιο άνοιγμα. Η συζήτηση στην ομάδα ξεκίνησε με το τι σημαίνει ‘μένω ή φεύγω’. Μπήκε ένα αρχικό ερώτημα. Πολύ σημαντικό κλειδί είναι η διεκδίκηση, για τον καθένα όμως είναι κάτι διαφορετικό. Είναι όλα μέσα μας υπάρχει και η ενοχή μέσα μας, το πιο δύσκολο όμως είναι να χωρέσουν τα πάντα. Να πάμε όμως λίγο παραπέρα, να μην μείνουμε μόνο στο συναίσθημα. Να συνδυάσουμε το θετικό και το αρνητικό καθενός για να έχουμε ένα θετικό αποτέλεσμα. Πάνω στην κουβέντα μπαίνει έντονα το ‘φεύγω’ με την έννοια της δράσης, φεύγουμε από μια κατάσταση για να αλλάξουμε κάτι, μένουμε όμως κοντά στον εαυτό μας και στις αξίες μας. Θα φύγω από εκεί που δεν είμαι ο εαυτός μου, έτσι λοιπόν θα είμαστε ανοιχτοί στην αλλαγή και στη δημιουργία. Ξεκαθαρίζοντας λίγο αυτό, φτάνουμε στο ‘μένω’. Φεύγω και διεκδικώ τώρα που όλα καταρρέουν γύρω μου, διεκδικώ να είμαι καλός στη δουλειά μου, στην οικογένεια μου, στη σχέση μου. Εκεί, ξαφνικά, αναδύθηκε ένα ερώτημα: γιατί δεν βγήκε θυμός σήμερα στη συζήτηση στην ολομέλεια; Ερχεται μια στιγμή που κάνεις αυτό που σου πάει πιο πολύ να κάνεις. Όταν βάζω σε πρώτη θέση το όραμα, αυτό που θέλω για τη ζωή μου, το δίλημμα ‘μένω ή φεύγω’ αποδυναμώνεται. Κατανοώ όμως και τους ανθρώπους που υιοθετούν τη στάση του ‘φεύγω’, υπάρχουν συνθήκες που φεύγει κάποιος. Χρειάζεται ένας απαραίτητος βαθμός συνειδητότητας. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να δούμε πόσο μπορεί να βοηθήσει στο όραμά μας το ‘μένω ή το φεύγω’. Ας δώσουμε λοιπόν ένα θετικό πρόσημο στο ‘μένω’ και στο ‘φεύγω’, ό,τι κι αν επιλέξουμε.

Είναι πολύ σημαντικό, από το απόθεμα που έχω (δεν μπορώ να αιτιολογήσω γιατί το έχω) να δώσω έστω και κάτι για να μου φύγουν οι ενοχές μου. Δηλαδή δεν υπάρχει ενοχή όταν μπορώ έστω και στο ελάχιστο να δώσω από ένα απόθεμα που, δεν μπορώ να εξηγήσω από που το έχω αλλά, το έχω. Οι ενοχές είναι ένα συναίσθημα που δεν βοηθάει και ακριβώς τότε είναι που αν κάνουμε κάτι θα φύγουμε (από τις ενοχές;). Δεν είναι ‘μένω ή φεύγω’ αλλά το πως αυτά τα δύο συνδέονται και είναι το ένα μέσα στο άλλο.

Μπορείς να δώσεις ένα πλούτο που δεν έχει να κάνει με χρήματα.

Αυτό από το οποίο δεν θέλω να φύγω, είναι το συναίσθημα. Θέλω να φύγω όταν, με έναν τρόπο, φεύγει το συναίσθημα. Άκουσα μια ομάδα να λέει, να πάμε παραπέρα, να μην μείνουμε μόνο στο συναίσθημα. Γιατί, είναι κακό να μένουμε μόνο στο συναίσθημα; Για μένα αυτό είναι το ριζοσπαστικό, το να αντέχουμε να μένουμε στο συναίσθημα.

Να μην εναποθέσουμε το βάρος της συζήτησης μονόπλευρα. Της φυγής – του μένω ή φεύγω – μόνο στην Ελλάδα, πολιτικά ή να το περιορίσουμε. Προσπαθήσαμε λίγο να το ανοίξουμε και να το δούμε φεύγω ή μένω σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου, φεύγω ή μένω γενικά στη ζωή μου. Μιλήσαμε για το συναισθηματικό κομμάτι, αυτό είναι που μας δυσκολεύει περισσότερο όταν θέλουμε να πάρουμε μια τέτοια απόφαση. Καταλήξαμε να μην βάλουμε το ‘ή’ το διαζευκτικό ‘φεύγω ή μένω;’. Δεν θέλαμε να το κάνουμε τόσο απόλυτο. Αυτό στο οποίο καταλήξαμε είναι ότι δεν θα πρέπει δημιουργούμε ενοχές, ούτε αυτοί που μένουν ούτε αυτοί που φεύγουν, με καμία έννοια. Ο καθένας προσπαθεί να ζυγίζει τις καταστάσεις και να παίρνει κάποιες αποφάσεις, να κάνει επιλογές στη ζωή του. Να προσπαθούμε να δείχνουμε κατανόηση, γιατί είναι και θέμα χαρακτήρων, είναι και θέμα καταστάσεων. Υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν μια απόφαση, δεν είναι τόσο απλό και δεν είναι τόσο εύκολο για τον καθένα μας. Σε αυτό καταλήξαμε: ότι δεν χρειάζεται να δημιουργούμε ενοχές ο ένας στον άλλον, αλλά να ελαφρύνουμε τις καταστάσεις.

Ταυτόχρονα να υπάρχει και χώρος για να συγκρουστούμε, γιατί παρατηρώ ότι υπάρχει μια τάση να είμαστε πολιτικά ορθοί.Να υπάρχει χώρος για να βγαίνει και η ένταση, γιατί κάποια στιγμή θέλω ευθέως να σε κατηγορήσω για κάτι. Αυτόν που ακούω που μου λέει ‘μην το κάνεις, γιατί αν το κάνεις γίνεσαι ίδιος’. Και μετά πιάνω τον εαυτό μου να προβοκάρει συνέχεια, λέει κάποιος κάτι και … τους κράζω όλους… και νομίζω ότι εκεί είναι η δυσκολία μου, να πω ευθέως ‘αυτό που λες… χάλια!’ και πάω να δω την άλλη πλευρά. Αλλά μερικές φορές δεν μπορώ να δω την άλλη πλευρά. Ούτε κατά διάνοια!

Χώρος και για τη σύγκρουση και για τη διαφορά. Για να γίνει αυτό, για να γίνει η σύγκρουση, με ασφάλεια, ίσως χρειάζεται πρώτα να συνδεθούμε και να συγκινηθούμε όλοι μαζί. Το λέω αυτό, γιατί έχει ενοχοποιηθεί η σύγκρουση. Βλέπεις βια παντού έξω, είναι βια το να βλέπεις ειδήσεις, έχουμε φάει πολλή βία στο δρόμο με τα ΜΑΤ, με ο,τιδήποτε. Ίσως χρειάζεται, για να μπορέσουμε να ανεβάσουμε την ένταση μεταξύ μας, να το ξανά-διαπραγματευτούμε αυτό ή να χρειαζόμαστε ένα χώρο να συνδεθούμε να συγκινηθούμε και μετά να συγκρουστούμε. Εμάς, στη μικρή ομάδα, βγήκε η σύγκρουση και η ένταση μεταξύ των διαφορετικών φωνών, αλλά νιώθω ότι υπήρχε ανάγκη πρώτα να δακρύσουμε και να συγκινηθούμε όλοι μαζί για να δημιουργηθεί ο χώρος για τη σύγκρουση.

Η σύγκρουση που βγήκε, το δικό μου βήμα, δεν θέλω να πω ότι ήταν το γενικό, ήταν αυτό που έφερε ζωή, είχε πάρα πολύ ενέργεια. Και ξύπνησε…. δουλεύαμε τον ‘καναπέ’, μια κατηγόρια ότι ‘κάθεσαι στον καναπέ σου και δεν σηκώνεσαι, πρέπει να βγεις στο δρόμο ή να αγωνιστείς ή να έχεις όραμα’ και ‘χέσε με που κάθεσαι στον καναπέ σου…’. Ο καναπές, είναι μια εμπειρία που έχει πολλά πράγματα μέσα αυτό…. Έχει ‘δεν θέλω…’, ‘δεν αντέχω’…, προστασία…. Αυτό, πήγε πέρα από το επίπεδο περιεχομένου, πήγε σε ένα λίγο συναισθηματικά επίπεδο. Μοίρασμα, το οποίο όμως είχε και συναίσθημα. Ήταν ήσυχο, όταν βγήκε όμως η σύγκρουση, είχε και ενέργεια. Υπάρχει μια ενέργεια από κάτω που είναι λίγο δεσμευμένη από το σοκ που έχουμε πάθει με τη συνεχή σύγκρουση απ έξω και δεν την αντέχουμε. Οπότε, εγώ σκεφτόμουν, πως γίνεται πραγματικά να έχεις τη σύγκρουση που έχει σχέση και έχει και δύναμη αλλά με έναν τρόπο που δεν είναι κακοποιητικός.

Είμαι μόνος, γιατί; Θέλω να είμαι μαζί με άλλους, γιατί; Ήταν ενδιαφέρον για μένα ότι και στη μια περίπτωση και στην άλλη υπήρχε κομμάτι ενοχής και θυμού, και από αυτούς που λέγαν ότι ‘μαζί μπορούμε’. Έλεγαν οι άλλοι, ‘μα γιατί να είμαι μαζί;’ και από τους άλλους που λέγαν ‘μόνος μου θα το πάω όσο μπορώ γιατί με έχετε προδώσει, πληγώσει, απογοητεύει…’. Μου βγήκε για πρώτη φορά ένα πράγμα που δεν το έχω ξανασκεφτει: έχω βαρεθεί αυτό που λέμε, το να πάρουμε και τους άλλους μαζί. Ένα κομμάτι ενοχής γιατί δεν τα καταφέρνουμε, να είμαστε πιο πολοί μαζί; Γιατί δεν τα καταφέρνουμε να είναι μαζί μας και αυτός που είναι φοβισμένος, απογοητευμένος, κουρασμένος; Συνειδητοποίησα σήμερα ότι με έχει κουράσει αυτό το πράγμα, μου είναι ένα βάρος αυτό το ‘γιατί δεν ήρθαν μαζί μου και οι άλλοι’;

Υπήρχε πάρα πολύ αυτό το ‘μόνος και μαζί’. Σκέφτηκα τη δική μου ζωή, την προσωπική και την επαγγελματική και σκέφτηκα ότι κάποιες στιγμές μπορεί να είσαι μαζί και κάποιες στιγμές μόνος, κι αυτό να μην είναι σε φάση διλήμματος, αλλά σε φάση μιας συνέχειας και αυτό να είναι και κάπως ρευστό. Εκεί που κατέληξα είναι ότι δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τόσο πολύ τη ρευστότητα, να είμαστε και μαζί και μόνοι. Όταν μπαίνει το δίλημμα γίνεται πάρα πολύ δύσκολο. Κάποιες φορές μπορεί να χρειάζεται να είμαστε μόνοι μας στον καναπέ μας, κάποιες φορές μαζί με τους άλλους να κάνουμε αγώνες, σε διάφορες διαστάσεις. Ανάγκη να υπάρχει χώρος για την ανάγκη του καθενός, χωρίς να υπάρχει ένας τρόπος και ένα πρέπει, ένας τρόπος που είναι σωστός για όλους.

Αυτό που καταλήγουμε, το λέει το τραγούδι… ‘και μαζί και μόνος, ίδιος είναι ο πόνος’ ;-)

Βουτήξαμε σε ένα θέμα που ήταν δύσκολο, μιλήσαμε για τον θάνατο, το ‘φεύγω ή μένω’ σε σχέση με τον θάνατο, είτε των άλλων, είτε των ανθρώπων που δεν έχουν, που κινδυνεύουν, είτε ενός άλλου είδους θάνατου, προσωπικού, αξιών, τρόπου ζωής. Το πως σταμάτησε η ομάδα ήταν ενδιαφέρον. Δεν κουβεντιάσαμε αν λήξαμε, δεν συμφωνήσαμε αν θέλουμε να μοιραστούμε κάτι με την μεγάλη ομάδα. Κάποια στιγμή ένας-ένας άρχισε να φεύγει και βρεθήκαμε όλοι μέσα, ήταν ένας άλλος τρόπος.

Η ελευθερία ο καθένας ακολούθησε τον εαυτό του.

Συμφωνήσαμε στη μεγάλη διαφορετικότητα, να βλέπουμε τα πράγματα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και ως προς τους δύο ρόλους ‘φεύγω-μένω’, αναφερθήκαμε στο πόσο ο ρόλος ‘φεύγω’ έχει ανάγκη το ρόλο ‘μένω’, γιατί υπάρχει κάποια σταθερή και όταν γυρίσει θα ξέρει που θα είναι!

Κουβέντες ανοίγουνε, δεν κλείνουνε…. και συνέχειες.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλη την ομάδα προετοιμασίας του ανοιχτού φόρουμ για τον καθέναν και την καθεμιά που ήρθε χθες, να μοιραστεί, να αφουγκραστεί, να συν-δημιουργήσει.

Η ομάδα εθελοντών που οργάνωσε αυτό το φόρουμ αποτελείται από τους/τις: Λίλη Βασιλείου, Λένα Ασλανίδου, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Εύη Μακαντάση, Χριστίνα Αναστούλη, Ελένη Χουβαρδά, Σωτηρία Παπαλουκά, Άννη Βασιλείου, Νόπη Κεχάογλου, Χρυσή Βιδαλάκη, Κατερίνα Κουνή, Απόστολο Σαμπαζιώτη, Γρηγόρη Βέλλιο, Αντιγόνη Αυγερινού, Ειρήνη Μανταλενάκη, Αγγελική Σηφάκη. Να είστε καλά όλοι!

Ευχαριστούμε τη Γιάννα και το Art Garage για τη φιλοξενία και το μάγο του ήχου Ηρακλή, για την άψογη λειτουργία της μικροφωνικής!

Ένα κλικ εδώ για φωτογραφίες από την ομάδα προετοιμασίας και από το φόρουμ.