blog

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ που έχω δει. Θέλει γερό στομάχι…

Ένα ντοκιμαντέρ για τη συγκλονιστική υπόθεση ποινικοποίησης του HIV στην Ελλάδα. Η εξιστόρηση της δίωξης των οροθετικών γυναικών, οι οποίες προσήχθησαν από την Ελληνική Αστυνομία, υπέστησαν εξαναγκαστικούς ελέγχους για ΗΙV, προφυλακίστηκαν για κακούργημα, και τελικά διαπομπεύτηκαν, όταν οι φωτογραφίες και τα προσωπικά τους δεδομένα δημοσιοποιήθηκαν στα ΜΜΕ, λίγες μέρες πριν τις εθνικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2012.

Η σκηνοθέτης Ζωή Μαυρουδή, είπε για το ντοκιμαντέρ:

… θέλησα επίσης να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ γιατί πιστεύω ότι η υπόθεση των διαπομπευμένων οροθετικών γυναικών αντικατοπτρίζει όλα όσα έχουν πάει στραβά στη χώρα μας τα χρόνια της κρίσης: τον αυξανόμενο συλλογικό μας πανικό, την ανικανότητα των θεσμών, τη δουλικότητα των ΜΜΕ απέναντι στην υποτιθέμενη ιερότητα της εξουσίας, το φαρισαϊσμό των πολιτικών μας και την άνοδο του αστυνομικού κράτους.

Κυρίως, η υπόθεση αυτή εξέθεσε ένα ουσιαστικό έλλειμμα συμπόνιας προς αυτούς που έχουν χτυπηθεί περισσότερο από την κρίση και τη λιτότητα, τους ανθρώπους που περιφέρονται σιωπηλά ανάμεσα στα ερείπια της κοινωνίας μας.

Πηγή: Ruins documentary blog

Η «θεραπεία της παρθένου»… ή αλλιώς: Όταν οι πολιτικοί εξαγνίζονται με (οροθετικό) αίμα 
της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου

Ο μύθος της «θεραπείας της παρθένου», καταγράφεται για πρώτη φορά τον 16ο αιώνα στην Ευρώπη και κορυφώνεται τον 19ο αιώνα, στη Βικτωριανή Αγγλία. Βάσει αυτού, το αίμα που προκύπτει από τον βιασμό μιας παρθένας θα καθαρίσει το μολυσμένο από σύφιλη αίμα αυτού που το μοιράζεται, δηλαδή του βιαστή, ο οποίος τελικά θα θεραπευτεί. Αρκετοί ιστορικοί και κοινωνικοί επιστήμονες, στην προσπάθεια να εξηγήσουν την ιδεοληψία, εντοπίζουν την απαρχή αυτής στους χριστιανικούς μύθους, σύμφωνα με τους οποίους η αγνότητα των παρθένων προσφερόταν ως μέσο προστασίας από τους δαίμονες.

Στα μέσα του 1760, αρχίζουν να καταγράφονται τα πρώτα μολυσμένα με σύφιλη παιδιά (το μικρότερο ήταν δύο ετών)ως αποτέλεσμα βιασμών για τη θεραπεία ενήλικων ανδρών. Αυτό μάλλον εξηγεί και τα αυξημένα κρούσματα βρεφικών και παιδικών βιασμών κυρίως στη Νότια Αφρική, με τη Ζιμπάμπουε να πρωταγωνιστεί ακόμα και στις μέρες μας. Στη Βικτωριανή Αγγλία, μάλιστα, εμφανίζεται και το αρκετά προσοδοφόρο επάγγελμα της συρραφής κόλπων, ώστε να πείθονται οι άνδρες που πλήρωναν τους νταβατζήδες της εποχής για να τους βρουν παρθένα, από το αίμα που θα έρεε κατά την πρώτη επαφή από την επέμβαση.

Πηδώντας τους αιώνες φτάνουμε στο ευρωπαϊκό σήμερα της απόλυτης αντιστροφής. Μιας διεστραμμένης αντιστροφής που θέλει το μολυσμένο αίμα ιερόδουλης ως μέσο εξαγνισμού.

Ποιοι είναι οι βιαστές;

Ακριβώς μία εβδομάδα πριν τις εκλογές, εντοπίζεται, συλλαμβάνεται και διαπομπεύεται η πρώτη οροθετική ιερόδουλη. Ήταν ένα κορίτσι 22 ετών με καταγωγή από τη Ρωσία. Οι φωτογραφίες της καθώς και όλα τα προσωπικά της δεδομένα αναρτώνται στο site της Ελληνικής Αστυνομίας, «βάσει εισαγγελικής διάταξης» όπως αναφέρεται στην ανάρτηση με σκοπό «την προστασία του κοινωνικού συνόλου». Στη συνέχεια οδηγείται στον εισαγγελέα και με τη σύμφωνη γνώμη του ανακριτή, προφυλακίζεται για το κακούργημα της βαριάς σκοπούμενης βλάβης σε άγνωστο αριθμό θυμάτων. Ακολουθούν άλλες έντεκα, έπειτα άλλες πέντε, έπειτα άλλες έξι και ποιος ξέρει όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές, πόσες ακόμα; Όπως κατέληγε άλλωστε η τελευταία ανακοίνωση της Αστυνομίας: οι έλεγχοι θα συνεχιστούν. Άρα, αυτονόητα, και η διαπόμπευση.

Στην πλειοψηφία τους ήταν τοξικοεξαρτημένες και κάποιες από αυτές άστεγες. Πλην μίας, από όσες έχουν καταθέσει μέχρι σήμερα, δήλωσαν ότι δεν γνώριζαν ότι ήταν φορείς του ιού HIV/AIDS. Δια της μεθόδου της Αστυνομίας και των εμπλεκόμενων υπουργείων –Προστασίας του Πολίτη και Υγείας (μιας και την επιχείρηση παρακολουθούσε και το εποπτευόμενο από το Υπουργείο Υγείας ΚΕΕΛΠΝΟ)– τώρα, εκτός από τις ίδιες, το έμαθε το πανελλήνιο. Πλην δε της ίδιας της αρρώστιας αλλά και της άνευ δικαστικής απόφασης βεβαιότητας περί πορνείας, πληροφορηθήκαμε τα ονοματεπώνυμά τους, τις χώρες καταγωγής και τον τόπο κατοικίας, τις ηλικίες, ακόμα και τα ονόματα των γονέων τους.

Σε επικοινωνία μας με την Ελένη Σπαθανά, τη μία εκ των δικηγόρων που εκπροσωπούν τις έντεκα γυναίκες που συνελήφθησαν μετά την 22χρονη Ρωσίδα, μαθαίνουμε μεταξύ άλλων ότι «πρώτα από όλα, δεν πιστοποιείται ότι εκδίδονταν. Στη δικογραφία δεν προκύπτει κανένα στοιχείο που να στοιχειοθετεί πορνεία. Πρόκειται για μια αυθαίρετη υπαγωγή η οποία ποινικοποιεί την οροθετικότητα και τη χρήση και με τα δύο αυτά δεδομένα εξάγεται το αυθαίρετο συμπέρασμα περί πορνείας».

Ενδεικτική είναι η μαρτυρία μίας εκ των γυναικών, η οποία δηλώνει ότι δεν εκπορνεύεται, ότι είναι ωστόσο χρήστρια ναρκωτικών και ότι συνελήφθη σε δρόμο όπου γίνεται χρήση. Όσο δε αφορά την ανάρτηση των φωτογραφιών την 1η Μαΐου, «έχουμε καταθέσει αίτηση για ανάκληση της εισαγγελικής διάταξης». Ίσως γι’ αυτό και οι φωτογραφίες των συγκεκριμένων έντεκα που είχαν την τύχη να σπεύσουν άμεσα στο πλευρό τους δικηγόροι, αποσύρθηκαν μυστηριωδώς από το site της Αστυνομίας. Δεν ισχύει δυστυχώς το ίδιο και για τις υπόλοιπες.

Αντιθέτως, εφημερίδες όπως η Espresso τις έκανε πρωτοσέλιδο με τίτλους του τύπου: «Κίνδυνος θάνατος: αυτή είναι η 22χρονη που έσπειρε τον τρόμο». Αλλά και σοβαρότερα –όπως τουλάχιστον θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται– ΜΜΜΕ, σαν το skai.gr, αναπαρήγαγαν τις φωτογραφίες τους. Τηλεοπτικοί ρεπόρτερ υπό τις διαταγές κάποιου Ευαγγελάτου όργωναν τις περιοχές όπου καταγγέλθηκε ότι εκδίδονταν για να μιλήσουν με τους γείτονες και να μας πληροφορήσουν σε τι στάσεις τις είχαν δει να συνευρίσκονται, πόσο μελαμψοί ήταν οι πελάτες τους, ότι το έκαναν για 2 ευρώ προκειμένου να συμπληρώσουν για να πάρουν τη δόση τους κτλ. Και όλα αυτά επαναλαμβάνουμε: υπό το πρόσχημα του κοινωνικού συμφέροντος και του υπέρτερου δικαιώματος της προστασίας της δημόσιας υγείας.

Γι’ αυτό και κάθε ανάρτηση ή τηλεοπτική αναφορά συνοδευόταν από τα τηλέφωνα του ΚΕΕΛΠΝΟ με σκοπό τάχα μου να καλούν οι πελάτες πορνείας για να ενημερώνονται και να εξετάζονται. Και κάθε τόσο άκουγες: «στις 5.000 ανέρχονται τα τηλεφωνήματα», «Αναμένεται να ξεπεράσουν τις 6.000», «Τηλεφωνούν και ανήλικοι», «Τηλεφωνούν και γυναίκες που υποπτεύονται τους άντρες τους».

Έτσι νομιμοποίησαν και την διαπόμπευση ο πρώην Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, ο πρώην Υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος ακόμα και ο ίδιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Γι’ αυτό μας έκανε μαθήματα ηθικής η κυρία Τζένη Κρεμαστινού, η οποία με τον τίτλο της προέδρου του ΚΕΕΛΠΝΟ, μας νουθέτησε δια τηλεοράσεως για σταθερές, μόνιμες ερωτικές σχέσεις. Και φυσικά δεν άργησε να έρθει και η νομιμοποίηση μέσα από εφημερίδες όπως η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, όπου ο αρθρογράφος Πάσχος Μανδραβέλης, αντεπιτέθηκε στους εκατοντάδες έλληνες και ξένους επικριτές της πρακτικής των Υπουργείων, βαφτίζοντάς τους οπαδούς της «Ελλάδας της πολλής επαναστατικότητας» και εξηγώντας ότι: «[…] Σε δημόσιες υποθέσεις δεν υπάρχουν προσωπικά δεδομένα και η δημοσιοποίηση των στοιχείων δεν έγινε επειδή οι συγκεκριμένες γυναίκες ήταν τοξικομανείς ή οροθετικές στο σπίτι τους. Έγινε επειδή -έστω παρανόμως- ασκούσαν δημόσια επαγγελματική δραστηριότητα». Επαναλαμβάνουμε ότι τουλάχιστον μία γυναίκα κατέθεσε ότι δεν εκπορνεύεται. Ίσως βέβαια ο συνάδελφος να ξέρει καλύτερα…

Ήταν πράγματι ο μόνος τρόπος;

Στη συλλογική συνείδηση έχει επικρατήσει σε μεγάλο βαθμό η άποψη ότι κάπως έπρεπε να ενημερωθούν όσοι πήγαν με αυτέ τις γυναίκες, να εξεταστούν οι ίδιοι, να ενημερώσουν με τη σειρά τους πιθανούς μόνιμους ή μη συντρόφους και να σπάσει έτσι η αλυσίδα της μετάδοσης. Ήταν όμως πράγματι ο μόνος τρόπος, όπως μας λένε; Αρκεί επίσης μόνο η εισαγγελική διάταξη για να «κρεμαστούν» σε δημόσια θέα και μάλιστα στο ίδιο το site της Αστυνομίας τα προσωπικά δεδομένα;

Τηλεφωνώντας στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, ο υπάλληλος που σήκωνε το τηλέφωνο, ισχυριζόταν ότι δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Αρχής. Σε επικοινωνία μας με τον δικηγόρο των οκτώ οργανώσεων που κατέθεσαν καταγγελία στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, Βασίλη Σωτηρόπουλο θα μάθουμε ότι δεν ισχύει ο ισχυρισμός «γι’ αυτό και προχωρήσαμε άλλωστε σε καταγγελία. Έχουμε και σχετικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου».

Από κει και πέρα, ήταν πράγματι ο μόνος τρόπος ενημέρωσης του κοινού με σκοπό την προστασία της δημόσιας υγείας; «Στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν επικηρύσσουν δίνοντας στη δημοσιότητα φωτογραφίες» λέει ο κ. Σωτηρόπουλος και συνεχίζει « Όταν προκύπτει από ελέγχους ότι βρέθηκε κάποιος οροθετικός σε οίκο ανοχής, αρκούνται στην ανωνυμοποιημένη καταγγελία με γεωγραφικές και χρονικές πληροφορίες. Ούτε καν το είδος της ασθένειας δεν δίνουν. Από κει και πέρα, δημιουργούνται αρχεία της αστυνομίας, στα οποία μπορεί να έχει πρόσβαση αυτός που θα απευθυνθεί έπειτα από τη δημοσιοποίηση και με έναν κωδικό που λαμβάνει αφού πρώτα έχει δώσει τα στοιχεία του στην Αστυνομία, μπορεί να πληροφορηθεί κάποια επιπλέον στοιχεία. Και σε αυτή την περίπτωση ωστόσο, θα δει κάποιες φωτογραφίες για παράδειγμα. Όχι τα ονόματα των γονέων, την καταγωγή και όλα τα στοιχεία που έδωσε η ελληνική αστυνομία».

Προεκλογικός πανικός

Όσο κι αν ο κύριος Χρυσοχοϊδης επιμένει ότι «Τι θα πει είναι προεκλογικές αποφάσεις; Προεκλογικά, δηλαδή μεταδίδονται οι ασθένειες; Προεκλογικά δεν εγκληματούν τα δίκτυα; Προεκλογικά δεν μοιράζουν ναρκωτικά; Τι θα κάνουμε; Θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά; Μα αυτή είναι μια άποψη ενός πολιτικού συστήματος που καταρρέει σήμερα. Που κατέρρευσε και καταδικάστηκε από το λαό», τόσο ο χρόνος όσο και ο τρόπος που λειτούργησαν οι εποπτευόμενες από τον ίδιο και τον συνάδελφό του, Ανδρέα Λοβέρδο, αρχές, μαρτυρούν αν όχι πρόθεση, τουλάχιστον πανικό, αυτού ακριβώς του συστήματος όπου αναφέρθηκε ο υπουργός.

Γυναίκες που συλλαμβάνονται στους δρόμους για εξακρίβωση, άστεγες και τοξικομανείς, που μεταφέρονται σε αστυνομικά τμήματα και με όρους υποχρεωτικότητας υπόκεινται στο τεστ σάλιου, το λεγόμενο «rapid test». Δίχως συναίσθηση οι περισσότερες, λόγω της χρήσης ναρκωτικών, και άρα ανίκανες να επιλέξουν με πλήρη συνείδηση αν επιθυμούν πρώτα απ’ όλα να εξεταστούν με αυτή τη διαδικασία ή αν επιθυμούν δικηγόρο. Γυναίκες με τη δαμόκλειο σπάθη της ούτως ή άλλως παραβατικής –λόγω της χρήσης– ζωής, να καλούνται από τους αστυνομικούς, τις εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές να καταθέσουν για μια υπόθεση που θα κρίνει τη ζωή τους –καθώς βαρύνονται με κακούργημα– υπό την επήρεια κατευναστικών χαπιών που τους δόθηκαν για τα στερητικά της χρήσης.

«Πρώτα απ’ όλα αμφισβητούμε ακόμα και τον ισχυρισμό ότι εξετάστηκαν με τη θέλησή τους. Μιλάμε για τοξικομανείς υπό την επήρεια ναρκωτικών» λέει ο κύριος Τζανέτος Αντύπας από τη ΜΚΟ PRAKSIS. «Έπειτα, υπάρχει μια διαδικασία για να ανακοινώσεις σε κάποιον ότι είναι οροθετικός» συνεχίζει ο κ. Τζανέτος «πριν του κάνεις το τεστ πρέπει να τον ενημερώσεις και αν βγει θετικό πρέπει να το ανακοινώσει γιατρός μαζί με ψυχολόγο. Και δεν το λέμε αυθαίρετα. Διεθνώς, η ψυχολογία του ανθρώπου στον οποίο ανακοινώνεται κάτι τέτοιο συνδέεται με αυτήν του ανθρώπου που του ανακοινώνεται ο θάνατος ενός πολύ κοντινού του προσώπου. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτοκτόνησαν μετά την ανακοίνωση».

Τόσο οι δύο πρώην υπουργοί, όσο και οι εκπρόσωποι αυτών των μέσων ενημέρωσης, πώς στ’ αλήθεια θα νιώσουν αν μία απ’ αυτές τις γυναίκες κρεμαστεί στο κελί της; Κι αν εξακολουθεί να είναι ριζωμένο στο μυαλό τους ότι οι γυναίκες αυτές συνειδητά σκορπούσαν τον θάνατο, όπως έγραψαν, ποια θα είναι η στάση τους αν αυτοκτονήσει ο εξίσου διαπομπευμένος γιος ή μητέρα κάποιας από τις γυναίκες; Κι αν η απάντηση σε αυτό εξακολουθεί να είναι ότι εκείνες εγκλημάτησαν πρώτες, μήπως μπήκαν οι αρχές και τα ΜΕ στον κόπο να σκεφτούν πώς νιώθουν σήμερα οι υπόλοιποι οροθετικοί; Αυτοί που παίρνουν την αγωγή τους και προσπαθούν να ζήσουν όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι συνάνθρωποί τους; Τη στιγμή που στην ευρωπαϊκή κατά τα λοιπά Ελλάδα του 2012, υπάρχουν γιατροί που αρνούνται να τους αναλάβουν, χωρίς καμία κύρωση από τον ιατρικό σύλλογο, και από το λάβουν απλώς μέτρα ασφαλείας επιλέγουν να τους εκθέτουν σε κίνδυνο, αν όχι στο θάνατο;

Ή μήπως το στίγμα δεν έφυγε ποτέ ούτε από τα υποτιθέμενα λογικά και πολιτισμένα κεφάλια των αρχών και των ΜΜΕ; Μήπως κι αυτοί πιστεύουν ότι το AIDS κολλάει απ’ τον αέρα, όπως οι αστυνομικοί που συνόδευαν τις διαπομπευόμενες οροθετικές, αγγίζοντάς τις με χειρουργικά γάντια; Μήπως πιστεύουν ότι AIDS κολλάνε μόνο οι πόρνες και οι ομοφυλόφιλοι; Μήπως πιστεύουν ότι είναι η τιμωρία της «έκλυτης ζωής»; Ότι πρέπει να καούν στην πυρά; Κι αν ήταν γιος τους ή κόρη τους, στ’ αλήθεια τι θα έκαναν; Μήπως θα τους έβρισκαν καμιά παρθένα για να θεραπευθούν με το αίμα της;

Επανεμφάνιση του ποιήματος του Silentcrossing που είχαμε ποστάρει την άνοιξη. Τώρα, σε ταινία ;-)

Αντιγράφω από το blog του:

Το Μάιο που μας πέρασε έγραψα αυτό το ποίημα που μάλλον διαδόθηκε αρκετά και που μάλλον δεν ήταν ένα ποίημα αλλά μια σύντομη καταγραφή του μακελειού που συντελείται καθημερινά σε βάρος των μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Το Μάιο οι περισσότεροι Έλληνες ακόμα αγνοούσαν ότι η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική συμμορία, ο Νίκος Μπίστης ακόμα δεν είχε οργανωθεί σε αντιφασιστικά τόξα απέναντι στο νεοναζισμό, και οι πρωταγωνιστές των λινκς που παρέθετα ακόμα βολόδερναν ελεύθεροι με φαλτσέτες στους δρόμους και με σκουρόχρωμα κουστούμια στις εκπομπές των τηλεοπτικών αποβρασμάτων. Πριν τα ΜΜΕ κηρύξουν την επίσημη έναρξη της αντιφασιστικής περιόδου, μία ελληνίδα κινηματογραφίστρια με βάση το Βερολίνο, η Fish Lily, μου ζήτησε να δραματοποιήσει το ποίημα μου για ένα πρότζεκτ με θέμα την Αλληλεγγύη. Τον Οκτώβριο το ταινιάκι παρουσιάστηκε στο Βερολίνο σε μια εκδήλωση για τον Παύλο Φύσσα. Σας παρουσιάζω το βίντεο με καμάρι!

Πηγή: www.synigoros.gr

Άμεσα μέτρα για την προστασία των ανηλίκων και την κοινωνική ένταξη των Ρομά ζητά ο Συνήγορος του Πολίτη

Η υπόθεση της ανήλικης που η αστυνομία απομάκρυνε από ζεύγος Ρομά στα Φάρσαλα ανέδειξε σημαντικότατες αδυναμίες της διοίκησης, ως προς την προστασία των ανηλίκων αλλά και ως προς την προστασία από τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη μισαλλοδοξία ολόκληρων ομάδων του πληθυσμού όπως οι Ρομά, επισημαίνει ο Συνήγορος του Πολίτη. Επιπλέον, η ανεξάρτητη αρχή τονίζει ότι η μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε η υπόθεση, συνοδεύτηκε από σειρά παραβιάσεων δικαιωμάτων ανηλίκων και ενηλίκων. Παραβιάσεις που σχετίζονται αφενός με την ανεπάρκεια της Πολιτείας να εξασφαλίσει τον σεβασμό των δικαιωμάτων της ανήλικης, αφ ετέρου δε από την αναπαραγωγή, ιδίως από ορισμένα μέσα ενημέρωσης, στερεοτύπων και ρατσιστικών στάσεων. Παράλληλα, ο Συνήγορος σημειώνει ότι την ίδια στιγμή που η Πολιτεία αδυνατεί να διασφαλίσει σε ανήλικους και ενήλικους Ρομά την ισότιμη άσκηση των δικαιωμάτων τους στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην κατοικία, στην εργασία και στην κοινωνική συμμετοχή, συνεχίζονται, εντείνονται και τυγχάνουν ιδιαίτερης προβολής αστυνομικές επιχειρήσεις «σκούπα» σε οικισμούς Ρομά ανά την επικράτεια.

Ένα κλικ εδώ για το δελτίο τύπου…

Ο Συνήγορος του Παιδιού τα λέει έξω από τα δόντια, αλλά ποιος ακούει; Ο ΣΚΑΪ πάντως, όχι. Γιατί έκοψε τη σύνδεση τόσο γρήγορα;

Με αφορμή την υπόθεση της μικρής Μαρίας και την “υστερία” των ΜΜΕ, που στοχοποίησαν τους Ρομά, μιλάει στον ΣΚΑΪ ο Συνήγορος του Παιδιού, Γιώργος Μόσχος.Χαρακτηρίζει “φιάσκο” και “μυθοπλασίες” τα όσα παρουσιάστηκαν και καταγγέλλει την τρομοκρατία σε βάρος των Ρομά. Αναφέρεται στην ανάγκη μιας ουσιαστικής κοινωνικής πολιτικής με στόχο η πληθυσμιακή αυτή ομάδα, με τις ιδιαίτερες ανάγκες και αξίες, να ενταχθεί καλύτερα στην κοινωνία, χωρίς να απολέσει τα πολιτιστικά της στοιχεία.Επίσης, κάνει κριτική στο θεσμό της υιοθεσίας -και συγκεκριμένα στις ιδιωτικές υιοθεσίες. Αναφερόμενος στο εμπόριο βρεφών, επισημαίνει την ανάγκη να τεθούν ως προτεραιότητα της κοινωνίας τα δικαιώματα του παιδιού, με την υιοθέτηση από την Πολιτεία ενός εθνικού σχεδίου δράσης.

Τις τελευταίες ημέρες βιώνουμε (για άλλη μια φορά) το ρατσισμό που αναδύεται μέσα από τις συντονισμένες (;) κινήσεις κυβέρνησης, ΜΜΕ και μερικών ΜΚΟ. Τρία άρθρα, τροφή για σκέψη. Πότε θα γίνει ένας σοβαρός διάλογος σε αυτήν τη χώρα για τον κοινωνικό αποκλεισμό, το ρατσισμό και τις επιπτώσεις του;

Πηγή: Omniatv blogs

Ένα ρατσιστικό «Χαμόγελο» του κράτους

Παρακολουθήσαμε όλοι το ρατσιστικό show κατά των Ρομά που έστησαν media και κυβέρνηση με τις ευλογίες του «Χαμόγελου του παιδιού».

Όλα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια ενός αστυνομικού ελέγχου σε σπίτια Ρομά, όταν διαπιστώθηκε πως εκεί υπάρχει ένα κορίτσι που δε προσομοιάζει στα «φυλετικά χαρακτηριστικά» των Ρομά. Η προκατάληψη κατά των Ρομά οδήγησε την αστυνομία στο να προσπαθήσει να αποδείξει ότι το εν λόγω κοριτσάκι (ηλικίας τελικά 5-6 χρονών) αποτελούσε θύμα απαγωγής.

Έτσι ο εισαγγελέας διέταξε την πραγματοποίηση εξετάσεων DNA, που απέδειξαν ότι δεν επρόκειτο για τους βιολογικούς γονείς του κοριτσιού. Επρόκειτο λοιπόν για μια ακόμη παράτυπη υιοθεσία, πρακτική στην οποία προφανώς και οδηγούνται πολλά αντρόγυνα στην Ελλάδα, δεδομένου ότι οι γραφειοκρατικές διαδικασίες στέκονται εμπόδιο σε μια νομότυπη διαδικασία υιοθεσίας.

Οι γονείς του κοριτσιού ανέφεραν πως πήραν το παιδί από μια γυναίκα που δεν είχε τη δυνατότητα να το μεγαλώσει.

Παρ’ όλα αυτά, οι γονείς – θύματα μιας αλματώδους λογικής – κρίθηκαν προφυλακιστέοι, κατηγορούμενοι για απαγωγή. Το παιδί σίγουρα απέκτησε ένα τεράστιο χαμόγελο, αφού πάρθηκε από τους οικείους του και οδηγήθηκε σε χώρο της ΜΚΟ «Χαμόγελο του Παιδιού», ενώ “ποιός νοιάζεται” για τα υπόλοιπα (μη λευκά) παιδιά της οικογένειας, που θα μεγαλώσουν με φυλακισμένους γονείς.

Η κυβέρνηση συνέχισε το παιχνίδι της, εκμεταλευόμενη όπως πάντα θέματα που ευαισθητοποιούν την τηλεορασόπληκτη κοινωνία, πραγματοποιώντας show μηδενικής ανοχής, εναντίον του νέου «εσωτερικού εχθρού» που πλέον είναι οι Ρομά.

Είναι η πρώτη φορά φορά που οι αρχές αντιμετωπίζουν με προκατάληψη οικογένειες Ρομά με τις ευλογίες της ΜΚΟ «Χαμόγελο του Παιδιού»;

Τον Μάιο του 2008 μια γυναίκα Ρομά βρέθηκε στο αστυνομικό τμήμα της Ορεστιάδας, έντρομη ζητώντας βοήθεια. Δυο παιδιά της, ο Αμέτ και ο Αϊχάν ηλικίας 8 και 6 ετών αντίστοιχα, εξαφανίστηκαν. Η γυναίκα αντιμετωπίζεται με προκατάληψη. Η αστυνομία την ανακρίνει και ισχυρίζεται ότι έχει ομολογήσει ότι πούλησε τα παιδιά της. Ο πατέρας της οικογένειας κρίνεται προφυλακιστέος, ενώ η ΕΛ.ΑΣ. ανακαλύπτει συνεργούς στην πώληση των παιδιών.

Οι έρευνες στρέφονται σε εντελώς λάθος κατεύθυνση και αρκετές μέρες αργότερα τα παιδιά εντοπίζονται νεκρά σε μπλοκαρισμένο ασανσέρ ακατοίκητης πολυκατοικίας, σε απόσταση 100 μέτρων από το αστυνομικό τμήμα Ορεστιάδας και 40 μέτρων από την κεντρική πλατεία.

Γράφει τότε ο «Ιός»:

Το μοιραίο κρυφτό του ρατσισμού

Μεσημέρι στο Παγκράτι. Ο Γιωργάκης παίζει με την Αννούλα και η μητέρα τους δουλεύει στο σπίτι. Τα παιδιά παρασυρμένα από το παιχνίδι χάνονται και η μάνα τρελαμένη ζητάει βοήθεια από την αστυνομία. Ξεσηκώνεται αμέσως όλη η γειτονιά. Ψάχνουν παντού, φωνάζουν δημοσιογράφους για να κάνουν τις περιγραφές των παιδιών. Ο επικεφαλής των ερευνών εισαγγελέας είναι δίπλα στη μάνα και της δίνει κουράγιο. Χτενίζουν όλη την περιοχή. Μια μέρα αργότερα βρίσκουν τα παιδιά ταλαιπωρημένα και φοβισμένα σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από το σπίτι τους. Είχαν παγιδευτεί σε ένα αφύλαχτο φρεάτιο και δεν μπορούσαν να βγούνε…

Μεσημέρι στην Ορεστιάδα. Ο Αχμέτ παίζει με τον Αιχάν. Τα παιδιά παρασυρμένα από το παιχνίδι χάνονται και η τσιγγάνα μάνα τρελαμένη ζητάει βοήθεια. Ανακρίνεται και «ομολογεί», δεν μιλάει καλά ελληνικά, είναι τρομοκρατημένη, φοβάται μήπως φταίει ο πατέρας. Ο πατέρας φυλακίζεται ενώ αρνείται τα πάντα. Η αστυνομία βρίσκει και συνεργούς. Κινητοποιούνται όλοι μέσα από τα γραφεία τους και τα τηλέφωνά τους. Ψάχνουν στα σύνορα. Η γειτονιά βλέπει τηλεόραση ανατριχιασμένη. Ωσπου τα παιδιά πεθαίνουν από θερμοπληξία 100 μέτρα από το αστυνομικό τμήμα Ορεστιάδας και 40 μέτρα από την κεντρική πλατεία.

Αστυνομία, τηλεοπτικές εκπομπές ανεύρεσης επιζώντων, εισαγγελείς, δημοσιογράφοι αλλά και το Χαμόγελο του Παιδιού βολεύτηκαν με το σενάριο ότι τα παιδιά πουλήθηκαν από τους ρομά γονείς τους. Από κοντά και τα μέσα ενημέρωσης: «Τσιγγάνα μάνα πουλάει τα παιδιά της», «ο πατέρας πούλησε τα παιδιά με τον κουνιάδο», «κυκλώματα τσιγγάνων εκμεταλλεύονται μικρά παιδιά». Ολα αυτά μαζί με τις υστερικές φωνές αγανακτισμένων πολιτών. Των πολιτών εκείνων που σωπαίνουν όταν δίπλα τους κάποιος γονιός χτυπάει το παιδί του ή το κακοποιεί πάνω σε ένα μεθύσι ή ακόμα και το βιάζει. Η συλλογική αυτή σιωπή μπροστά στην «ιερή οικογένεια» δεν ισχύει όμως για τα παιδιά μεταναστών ή Ρομά. Εκεί ξεφωνίζονται όλα. Ακόμα και μετά το θάνατο των παιδιών οι ηθικοί αυτουργοί του συλλογικού εγκλήματος επιμένουν στα κυκλώματα διακίνησης παιδιών και στα αστυνομικά θρίλερ για να μην υποχρεωθούν να ομολογήσουν ότι άλλο ένα ρατσιστικό έγκλημα διαπράχτηκε κάτω από τα μάτια μας. Αντί να κάνουν όλοι το προφανές, να τρέξουν, να ψάξουν τα δυο παιδιά που έπαιζαν, αντί να θυμηθούν την περίπτωση του Αλέξ, άρχισαν να ερευνούν τα σύνορα και να ενοχοποιούν τους γονείς. Οι αστυνομία απέσπασε ομολογία της μάνας, οι εισαγγελείς προφυλάκισαν τον πατέρα, οι οργανώσεις ψάχνανε τα διεθνή κυκλώματα, οι δημοσιογράφοι ζητούσαν αυστηρότερους νόμους και οι πολίτες έβλεπαν τηλεόραση αγανακτισμένοι με τη συμπεριφορά των τσιγγάνων γονιών.

Μέχρι που τα νεκρά παιδιά άρχισαν να μυρίζουν. Μια μυρωδιά που απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα του ρατσισμού και της αδιαφορίας.

Με μια αναζήτηση “Τσεριμπαση πούλησαν” θα οδηγηθείτε στο εμετικό κλίμα που δημιούργησαν τα ΜΜΕ εκείνο το χρονικό διάστημα.

Το άρθρο του «Ιού»

Η εμετική φωτογραφία

Πηγή: tvxs

Πραγματικό παιδί των δυο Ρομά η Ιρλανδέζα «μικρή Μαρία»

Τα τεστ DNA απέδειξαν ότι το ζευγάρι των δύο Ρομά στο Δουβλίνο είναι όντως οι γονείς του επτάχρονου ξανθού κοριτσιού, για το οποίο γείτονες και αστυνομία είχαν «αμφιβολίες» επηρεασμένοι – όπως εκτιμάται – από την υπόθεση της 4χρονης Μαρίας που βρέθηκε σε καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα.

Το ίδιο έδειξαν τα τεστ DNA και για δεύτερο ξανθό παιδί άλλης οικογένειας Ρομά στην Ιρλανδία. Tα δύο παιδάκια, η επτάχρονη της οικογένειας από το Δουβλίνο και ένα δίχρονο αγόρι οικογένειας από άλλο σημείο της χώρας, είχαν απομακρυνθεί για δύο νύχτες από τους γονείς τους. Oι δύο οικογένειες επέμεναν εξαρχής πως μοναδικός λόγος που προέκυψαν οι «αμφιβολίες» ήταν η υπόθεση της μικρής Μαρίας στα Φάρσαλα, η οποία έχει απασχολήσει εκτενώς τον ευρωπαϊκό τύπο.

Στην περίπτωση της επτάχρονης, οι τοπικές αρχές επιδίωκαν δικαστική διαταγή για παραμονή του κοριτσιού στις κρατικές υπηρεσίες μέχρι τα αποτελέσματα των γενετικών εξετάσεων. Μετά την επανένωση της επτάχρονης με την οικογένειά της, οι γονείς εξέδωσαν ανακοίνωση στην οποία υπογραμμίζουν ότι «δεν υπήρχε σε καμία περίπτωση επαρκής βάση για να πάρουν το παιδί».

Όπως αναφέρουν οι Irish Times, ο Ιρλανδός υπουργός Δικαιοσύνης Άλαν Σάτερ ζήτησε εξηγήσεις από τις τοπικές αστυνομικές αρχές, λέγοντας πως οι αμφιβολίες για τη σχέση των ζευγαριών με τα παιδιά αποδείχθηκαν αβάσιμες. Σημειώνοντας πως δεν αμφισβητεί ότι οι τοπικές αρχές ενέργησαν «καλή τη πίστει», ο υπουργός ανέφερε ότι έχει «ανησυχίες σε σχέση με τις δύο υποθέσεις» και ζήτησε αναφορά σχετικά με το υπόβαθρό τους.

Πηγή: tvxs

(Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/FosPhotos)

Η στοχοποίηση των Ρομά και οι επιπτώσεις της.
του Δημήτρη Θ. Ζάχου*

Δύο επεισόδια που σημειώθηκαν στην Ελλάδα και στη Γαλλία έχουν φέρει, για άλλη μια φορά, τους Ρομά στο επίκεντρο του δημόσιου λόγου.

Στην πρώτη, η οποία είναι και η πιο γνωστή στην ελληνική κοινωνία, σε έλεγχο που διεξήγαγαν αστυνομικοί βρήκαν ένα κοριτσάκι, του οποίου τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά και το γενετικό υλικό -όπως φάνηκε αργότερα- δεν ταίριαζαν μ’ αυτά των φερόμενων ως γονέων του. Το θέμα πήρε μεγάλη και διεθνή διάσταση, ο τρόπος όμως που καλύφθηκε δημιουργεί ερωτήματα σχετικά με πώς διάφοροι παράγοντες του δημόσιου βίου αντιλαμβάνονται την καταπολέμηση των φαινομένων των προκαταλήψεων και του ρατσισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι φερόμενοι ως δράστες δεν παρουσιάστηκαν ως άτομα που κατηγορούνται για τη συγκεκριμένη πράξη, αλλά, προβλήθηκε κατά κόρον η πολιτισμική / εθνοτική τους ομάδα. Υπάλληλοι κρατικών οργανισμών, στελέχη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και δημοσιογράφοι τόνιζαν το στοιχείο «διαφορετικότητας» των συγκεκριμένων ανθρώπων, δηλαδή τη ρομική τους καταγωγή.

Ένας τέτοιος λόγος όμως, καλλιεργεί και διαιωνίζει τις προκαταλήψεις σε βάρος όλων των Ρομά. Εάν λάβουμε δε υπόψη, ότι παράλληλα με τις ανακρίσεις για το συμβάν της Λάρισας οργανώθηκε μια εκστρατεία έρευνας για προϊόντα ή ενδείξεις παραβατικών συμπεριφορών σε αυτοκίνητα αλλά και καταυλισμούς, τότε η στοχοποίηση της συγκεκριμένης πληθυσμιακής κατηγορίας δεν μπορεί παρά να επιφέρει την άνοδο των ρατσιστικών αντιλήψεων και συμπεριφορών των «άλλων» έναντι των Ρομά και όχι μόνον.

Στη δεύτερη από τις περιπτώσεις που αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου, στη Γαλλία νεαρή μαθήτρια ρομικής καταγωγής «αρπάχτηκε» από το σχολείο της για να απελαθεί μαζί με την οικογένειά της στο Κόσσοβο. Το γεγονός προκάλεσε αντιδράσεις και διαμαρτυρίες, γεγονός που ανάγκασε το γάλλο πρόεδρο να κάνει μια ατυχή παρέμβαση, δηλώνοντας ότι η μαθήτρια μπορεί να επιστρέψει, αλλά χωρίς την οικογένειά της! Η παραβίαση της οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη «φυλετική ισότητα» έχει και στο παρελθόν προκαλέσει την καταδίκη της (προηγούμενης) γαλλικής κυβέρνησης, αφού καταπατά τα δικαιώματα της ελεύθερης μετακίνησης ευρωπαίων πολιτών. Εντούτοις, ο γάλλος υπουργός των εσωτερικών όχι μόνον υπερασπίστηκε την πολιτική των απελάσεων Ευρωπαίων πολιτών, αλλά δήλωσε ότι ο τρόπος ζωής των Ρομά από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία είναι τόσο διαφορετικός, ώστε λίγοι από αυτούς/ές θα μπορούσαν να ενταχθούν στη γαλλική κοινωνία και κατά συνέπεια η πλειοψηφία τους θα πρέπει να απελαθεί.

Η συγκεκριμένη αντίληψη καλλιεργεί τον πολιτισμικό ρατσισμό, δηλαδή εκείνη την ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία ο πολιτισμός κάθε ομάδας είναι αδιαπέραστος και αμετάβλητος και η οποία αποδίδει διάφορα χαρακτηριστικά, όπως η ραθυμία ή η παραβατικότητα σ’ αυτόν (έτσι έμαθες, αυτός είναι ο τρόπος ζωής σου δεν αλλάζει). Η νέα αυτή μορφή ρατσισμού, όπως και η κλασσική βιολογική ρατσιστική προσέγγιση, φαίνεται πως διαπερνά σημαντικό μέρος παραγόντων της δημόσιας ζωής στην Ελλάδα, αλλά και σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντιλήψεις όπως «η νομαδική κουλτούρα των Ρομά τους οδηγεί να επιλέγουν να ζουν σε καταυλισμούς και σκηνές παρά σε σπίτια», «ο πολιτισμός των Ρομά δεν είναι συμβατός μ’ αυτόν του σχολείου» συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται μ’ αυτές που θέλουν «τη διαρκή μετακίνηση ως φυσική ανάγκη των Ρομά» και «τους Ρομά να μην παίρνουν τα γράμματα».

Η πραγματικότητα είναι ότι αρκετά μέλη ρομικών ομάδων ζούσαν – και κατά κανόνα ζουν – στο περιθώριο. Ιστορικά, οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις τους χρησιμοποίησαν ως φτηνό εργατικό δυναμικό που αναλάμβανε τις πιο βρώμικες εργασίες. Σαν αποτέλεσμα, είναι πολλοί και πολλές αυτοί/ές που έχουν χαμηλό βιοτικό και εκπαιδευτικό επίπεδο, χαμηλό προσδόκιμο όριο ζωής, χαμηλής ποιότητας εργασίες, και υψηλά ποσοστά ανεργίας & παιδικής θνησιμότητας.

Έτσι, σε συνθήκες κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, η θέση των Ρομά γίνεται ολοένα και πιο δυσχερής. Οι άνθρωποι αυτοί, για μια ακόμη φορά χρησιμοποιούνται από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Η στοχοποίησή τους, όπως και όλων των «διαφορετικών» συνανθρώπων μας, μπορεί να δίνει πρόσκαιρα πόντους στη δημοφιλία ατόμων και κομμάτων, είναι όμως μια τακτική, που μαζί με τις αντίστοιχες πολιτικές, ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς, αφού από αυτό το χώρο εκπορεύονται τέτοιες αντιλήψεις και πολιτικές και είναι αυτός ο χώρος που ξέρει να τις προασπίζει καλύτερα.

* Ο Δημήτρης Ζάχος είναι Λέκτορας Παιδαγωγικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Πηγή: The Press Project

Φωτογραφία του Alex Majoli, από το κλείσιμο της πτέρυγας 16 του Ψ.Ν. Λέρου (1994)

Ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας για τη Ψυχική Υγεία, ο απολογισμός της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στην Ελλάδα παραμένει θλιβερός.

Επιμέλεια: Μυρτώ Αρετάκη

Το 1994 η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) θεσμοθέτησαν την 10η Οκτωβρίου ως ημέρα της Ψυχικής Υγείας, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τα ψυχικά νοσήματα.

20 περίπου χρόνια μετά, η ψυχική ασθένεια παραμένει ταμπού. Ο φόβος του στιγματισμού εξακολουθεί να αποτρέπει πολλούς ασθενείς από την προσφυγή σε ειδικευμένα κέντρα και θεραπευτές, ενώ παρά τις εντεινόμενες προσπάθειες πληροφόρησης για ζητήματα ψυχικής υγείας, παρατηρείται ακόμη έλλειμμα στην αποδοχή της ψυχικής ασθένειας, τόσο για τον ίδιο μας τον εαυτό, όσο και για άτομα του φιλικού και συγγενικού μας περιβάλλοντος.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΠΟΥ, οι πάσχοντες από κατάθλιψη, και συγκεκριμένα εκείνοι που παρουσιάζουν κλινικά διαπιστωμένη κατάθλιψη, ξεπερνούν παγκοσμίως τα 400 εκατ. άτομα. Οι πάσχοντες από σχιζοφρένεια ανέρχονται σε 25 εκατομμύρια, ενώ 95 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από διαταραχές που σχετίζονται με την κατάχρηση του αλκοόλ. (Περισσότερα στοιχεία του ΠΟΥ για το 2011 εδώ).

Αν και το 27% των ενήλικων ευρωπαίων πολιτών υποφέρουν μία τουλάχιστον φορά στη ζωή τους από κακή ψυχική υγεία, 60 με 65% αυτών δεν λαμβάνουν ακριβή διάγνωση και κατάλληλη θεραπεία. Τουλάχιστον στο 60% των περιπτώσεων, οι πρώτες ενδείξεις εμφανίζονται στην εφηβική ηλικία, εξαιτίας όμως της άγνοιας ή της άρνησης, τα προβλήματα γίνονται χρόνια, πριν επιληφθεί κάποιος θεραπευτής. (Περισσότερα στοιχεία για την Ευρώπη εδώ).

Αύξηση κατά 50% της μείζονος κατάθλιψης στον ελληνικό πληθυσμό

Σύμφωνα με έρευνα του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ), η προοδευτική αύξηση της κατάθλιψης από την έναρξη της οικονομικής κρίσης μέχρι σήμερα (2008-2013) παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις στην ελληνική κοινωνία: To 2013 η μηνιαία επικράτηση της μείζονος κατάθλιψης, εκείνης δηλαδή της κλινικής οντότητας που χρήζει άμεσα θεραπείας, ανέρχεται σε ποσοστό 12,3% του ελληνικού πληθυσμού, με το αντίστοιχο ποσοστό το 2011 να ανέρχεται στο 8,2%.

Κάτι που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι το γεγονός πως από τα συγκριτικά στοιχεία της έρευνας του 2011 και του 2013 αναφορικά με τη συσχέτιση της επικράτησης της κατάθλιψης και της οικονομικής δυσχέρειας, προκύπτει παρόμοια αύξηση της επικράτησης της κατάθλιψης, τόσο για αυτούς που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα (από 20,9% το 2011 σε 33,8%), όσο και για αυτούς με λιγότερα (από 6,2% σε 10,7%).

Για περισσότερα στοιχεία του 2011 από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για το χώρο της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα, εδώ.

Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, που δεν έγινε ποτέ

Σε ενημερωτικό έντυπο του Προγράμματος Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης, ΨΥΧΑΡΓΩΣ, αναφορικά με το σχέδιο δράσης, διαβάζουμε:

Με τον όρο «Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση» εννοούμε το σύνολο των παρεμβάσεων που επιτρέπουν στον ψυχικά ασθενή να παραμείνει ενεργός πολίτης μέσα στην κοινότητα, μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον, με αυτονομία, οικονομική δράση και κοινωνική ένταξη. Να έχει δηλαδή μια ζωή εντελώς διάφορη από εκείνη που θα είχε ένας μακροχρόνια έγκλειστος στο Ψυχιατρείο.

Η εφαρμογή της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης, ξεκίνησε στην Ελλάδα βασισμένο στο νόμο για το Εθνικό Σύστημα Υγείας (Ν.1397/83), στα πλαίσια του Κανονισμού 815/84 (Πρόγραμμα Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ο οποίος έθεσε και τα θεμέλια της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης).

Στρατηγικός στόχος των Δράσεων της Ψυχικής Υγείας μέχρι το 2010, είναι η

αποασυλοποίηση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού χρόνιων ψυχικά ασθενών που σήμερα διαβιούν σε κλειστές δομές, η ανάπτυξη ανοιχτών κοινοτικών δομών πρόληψης και θεραπείας και η υλοποίηση ενεργειών κοινωνικής και οικονομικής επανένταξης των ψυχικά ασθενών.

Στο επίπεδο των δομών και των υπηρεσιών, στόχος είναι η ανάπτυξη ενός πλήρους δικτύου υπηρεσιών στην κοινότητα που να διασφαλίζει σε επίπεδο υγειονομικής περιφέρειας λειτουργική επάρκεια ως προς τις ανάγκες του τοπικού πληθυσμού, στόχος πολύ ευρύτερος από την απλή αντιμετώπιση της ασθένειας.

Μεταρρύθμιση ή Απορρύθμιση;

Σύμφωνα με δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση διαδοχικές ηγεσίες του υπουργείου Υγείας από το 2009, τα τρία κύρια δημόσια ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας (Αττικής, Θεσσαλονίκης και Δρομοκαΐτειο) θα πρέπει να έχουν καταργηθεί έως το Δεκέμβριο του 2015, ώστε να συνεχιστεί η εκταμίευση κονδυλίων του ΕΣΠΑ για την ψυχική υγεία.

Ηδη έχουν πάψει να δέχονται ασθενείς τέσσερα μεγάλα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας: Πέτρας Ολύμπου, Κέρκυρας, Χανίων και Παιδοψυχιατρικό Αττικής (Νταού Πεντέλης).

Η κατάργηση των ιδρυμάτων, ωστόσο, απαιτεί σαφές σχέδιο λειτουργίας εναλλακτικών κλινών υποδοχής και σύνδεσής τους με εξωνοσοκομειακές μονάδες, τις οποίες ανέλαβαν είτε δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα είτε ΝΠΙΔ (ΜΚΟ), που εκλήθησαν από παλαιότερες ηγεσίες του υπουργείου Υγείας να αναλάβουν ένα μέρος του έργου.

Στην Αθήνα, αντί για 50 μονάδες που χρειάζονται, σήμερα λειτουργούν μόλις 9, ενώ δεν λειτουργούν όλες σε διασύνδεση με τις μονάδες ψυχιατρικής νοσηλείας στα νοσοκομεία. Την ώρα που η αναγκαστική νοσηλεία παρουσιάζεται ως έσχατη λύση, στην Ελλάδα ισχύει ό,τι και πριν από 30 χρόνια: το 55% των εισαγωγών γίνεται κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας για εγκλεισμό.

 Ένα μόνιμο πρόβλημα που εντοπίζεται στο σύνολο των ψυχιατρικών μονάδων είναι η έλλειψη νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού, που περιορίζει (σε περιπτώσεις ακόμη και αναστέλλει) τη δυνατότητα υποδοχής νέων ασθενών.

Την ίδια ώρα, μερικές εκ των συνεργαζόμενων ΜΚΟ κατηγορούνται για σκανδαλώδη διαχείριση, ενώ οι εργαζόμενοι σε αυτές παραμένουν για πολλούς μήνες απλήρωτοι.

Οι ιδιωτικές κλινικές αυξάνονται, δομές κλείνουν ή συρρικνώνουν τις υπηρεσίες τους, και ένας στους τρεις ψυχικά πάσχοντες παραμένουν ανασφάλιστοι, χωρίς να μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα φάρμακά τους.

Για το τέλος, ιδιαίτερη ανησύχια προκαλεί η πρόθεση της κυβέρνησης να εφαρμόσει άμεσα το μέτρο της παρακράτησης υψηλού ποσοστού επί της σύνταξής των ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνται σε δημόσιες ή ιδιωτικού δικαίου (ΜΚΟ) μονάδες, προκειμένου να συνεχίσουν να τυγχάνουν αυτής της φιλοξενίας ή φροντίδας.

Η Πανελλαδική Συσπείρωση για τη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, καλώντας σε συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Υγείας την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου στις 11:00, αναφέρει σε ανακοίνωσή της:

«H παρακράτηση προβλέπει κυριολεκτικό ξεζούμισμα των φιλοξενουμένων στις δομές, σε ποσοστό, ανάλογα με το ύψος της σύνταξης, που ξεκινά από 40% και φτάνει μέχρι 80%. Αυτή η παρακράτηση, ούτως ή άλλως αυθαίρετη και ληστρική, δεν γίνεται για βελτίωση, έστω και προσχηματικά, της φροντίδας τους, αλλά προορίζεται ν΄ αντικαθιστά ισόποσα τμήμα του προϋπολογισμού της εκάστοτε μονάδας φροντίδας/φιλοξενίας. Προβλέπεται, μάλιστα, η αναδρομική παρακράτηση από την ημερομηνία που ψηφίστηκε ο σχετικός νόμος, το 2011. Πρόκειται, ουσιαστικά, για ιδιωτικοποίηση του δημοσίου με μια και μόνη κίνηση: τον εκβιαστικό εξαναγκασμό των περιθαλπόμενων/φιλοξενουμένων να πληρώνουν, και μάλιστα αδρά, για τις παρεχόμενες υπηρεσίες.»

Σημείωση: Όλες οι φωτογραφίες είναι του Alex Majoli, από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Λέρου (1994).

Μια ταινία του Γιάννη Γιουλούντα (Αύγουστος 2013 Διάρκεια 89′)

Διαθέσιμο σε ελεύθερη κυκλοφορία. Μπορείτε να αντιγράψετε την ταινία και οργανώσετε δωρεαν δημόσιες και ιδιωτικές προβολές (Creative Commons).

Μουσική: Τα Λιμάνια Ξένα, Cyril Gontier, Serge Utge-Royo, Jean-Francois Brient, Χασμωδία, Raoul Vaneigem, Madame Nesia, Martyn Jacques, Μεθυσμένα Ξωτικά, Horror Vacui, Alpha Bang

Ελληνικοί Υπότιτλοι: Λίζα Γιουλούντα

Συντονισμός Διάχυση: Μοντ Γιουλούντα και Λουκάς Γιουλούντας

Website: nevivonspluscommedesesclaves.net

Facebook: www.facebook.com/NeVivonsPlusCommeDesEsclaves