blog

Πηγή: news247.gr

Κραυγή αγωνίας από τους λήπτες ψυχικής υγείας. Δεν επαρκούν οι στεγαστικές δομές, πολλοί θα πεταχτούν στο δρόμο.

της Μαρίνας Χατζηδημητρίου

“Τι έχω; Ώρες ώρες δεν αισθάνομαι καλά”, μου λέει ο κυρ Αντρέας,  που τον πετυχαίνω στη στάση κάτω από το σπίτι μου όπου κάνει βόλτες. “Τίποτα δεν έχεις, απλά αντί για το σώμα σου, έτυχε να νοσήσει η ψυχή σου. Συνέχισε να παίρνεις τα φάρμακά σου και όλα καλά, έ;” , του λέω. “Ναι, έχεις δίκιo, άλλωστε ποιος είναι 100% καλά τη σήμερον ημέρα;”, μου λέει, χαμογελώντας.

Ο 60χρονος Αντρέας είναι χρόνια λήπτης ψυχικής υγείας, ο οποίος ζει με την αδερφή του. Λαμβάνει την αγωγή του κανονικά, παίρνει το λεωφορείο και βολτάρει στο κέντρο της Αθήνας με τους φίλους του.

Τα κρούσματα της ψυχικής ασθένειας παρουσιάζουν ραγδαία αύξηση λόγω και της οικονομικής κρίσης, καθώς οι συνθήκες διαβίωσης έχουν δυσκολέψει πολύ. Άγχος, στρες μας επιβαρύνουν ολοένα και περισσότερο, με αποτέλεσμα να πιεζόμαστε.

Με αφορμή τη Πανελλήνια Συνάντηση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς με θέμα “Ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην περίοδο της κρίσης: Από το αδιανόητο στο αυτονόητο”, που θα διεξαχθεί από 21 έως 23 Νοεμβρίου 2014, ήρθαμε σε επαφή με δύο άτομα αρμόδια να μας κατατοπίσουν στο ζήτημα των ληπτών της ψυχικής υγείας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Το NEWS 247 μίλησε με τον Λεονάρδο Σκόρδο, πρόεδρο του σωματείου «Αυτοεκπροσώπηση» και συντονιστή της ομάδας «Αυτοεκπροσώπησης Κοινωνικών Ευπαθών Ομάδων» και με την κα Κατερίνα Αγγελή ταμία του Συλλόγου αδελφών ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας (ΚΙΝΑΨΥ).

“Το κύριο πρόβλημα ενός λήπτη ψυχικής υγείας είναι η επαφή του με τις υπηρεσίες των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) . Η ποιότητα των υπηρεσιών δεν είναι τόσο καλή, κυρίως μέσα στα μεγάλα ψυχιατρεία”, σημειώνει ο κ. Σκόρδος, και συμπληρώνει “Δεν έχει προχωρήσει η ψυχιατρική μεταρρύθμιση όσο θα θέλαμε, δεν έχει γίνει τομεοποίηση του συστήματος (π.χ κινητές ομάδες, κέντρα ψυχικής υγείας, κλινικές σε γενικά νοσοκομεία κτλ)  και ο εκάστοτε λήπτης δεν μπορεί να βρει αρκετές υπηρεσίες στον τόπο του- και αυτό κυρίως συμβαίνει σε λήπτες που ζουν στην επαρχία”.

“Σοβαρό πρόβλημα είναι επίσης πως για να καλύψουν τα φάρμακά τους υπάρχει κόστος συμμετοχής”, τονίζει η κ.α Αγγελή. “Μπορεί μεν να είναι μηδενικό το κόστος για τα αντιψυχωσικά, οι περισσότεροι όμως παίρνουν και ένα σωρό άλλα φάρμακα τα οποία είναι σταθεροποιητές ή έχουν και άλλα προβλήματα υγείας”, προσθέτει και συνεχίζει:

“Σε μεγάλο βαθμό αντιμετωπίζουν και  πρόβλημα κοινωνικοποίησης. Δεν έχουν φίλους, δραστηριότητες, εργασία. Αρκετοί είναι αποκλεισμένοι από δομές ψυχικής υγείας όχι απαραίτητα επειδή το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Ίσως για  να φτάσουν  να κάνουν αυτό το βήμα, να ενταχθούνε σε κάποια δομή θα πρέπει αν έχει προηγηθεί δουλειά, κάποιος να τους έχει πείσει για τα οφέλη που θα αποκομίσουνε γιατί συχνά κυριεύονται από φόβο, από άγχος, γιατί να πάω τι θα κάνω με άγνωστους ανθρώπους εκεί κτλ”.

Ερωτηθείς για το αν έχει βιώσει κοινωνικό ρατσισμό, ο κ. Σκόρδος απαντάει αρνητικά. “Εγώ, όχι αλλά έχω ακούσει από άλλους λήπτες. Ρατσισμός που προέρχεται μάλιστα από το συγγενικό τους περιβάλλον και από φίλους τους”.

“Πρέπει να γίνει μια εκστρατεία ενημέρωσης μέσα στην κοινωνία και ειδικά στα σχολεία. Αν δεν μπορούμε να πείσουμε τους μεγάλους, να πείσουμε τα παιδιά”, προσθέτει και συνεχίζει:  “Πρέπει να υπάρξει πληροφόρηση από τις μικρές κιόλας ηλικίες, από το δημοτικό. Πρέπει να γίνονται διάφορες δράσεις και πρωτίστως ενημέρωση και στις ίδιες τις οικογένειες των ληπτών με διάφορες ομάδες ενδυνάμωσης και εκπαίδευσης”.

“Η ψυχική ασθένεια μπορεί να εμφανιστεί στον καθένα από εμάς”, προσθέτει από την πλευρά της η κα Αγγελή η οποία συμφωνεί πως θα πρέπει να υπάρξει περαιτέρω ενημέρωση η οποία θα ξεκινάει από μικρές κιόλας ηλικίες.

“Στα σχολεία άραγε γίνεται τίποτα; Τολμάνε να θίξουνε ζητήματα ψυχικής υγείας; Γιατί πλέον εμφανίζονται πάρα πολλών ειδών προβλήματα και στα παιδάκια. Πρέπει η πολιτεία να δει πως θα προστατεύει την ψυχική υγεία των πολιτών και πως θα τους ενημερώνει ώστε να δουν ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι όπως οι σωματικές, συμβαίνουν στον καθένα. Η ψυχική υγεία ποτέ δεν είχε την αντιμετώπιση που θα έπρεπε να έχει. Μιλάμε για ασθένειες που σε πάρα πολλές περιπτώσεις διαρκούν μια ολόκληρη ζωή”, τονίζει.

“Επίσης, ένα μεγάλο μέρος του στίγματος των ληπτών είναι στην επαρχία όπου οι κοινωνίες είναι μικρές”, αναφέρει ο κ. Σκόρδος. “Βέβαια το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε μια πολυκατοικία στην Αθήνα. Το θέμα είναι πως πρέπει να γίνουν περισσότερες υπηρεσίες μέσα στην κοινότητα και το υπουργείο Υγείας μαζί με τους λήπτες, τις οικογένειές τους και τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας να κάνουν μια εκστρατεία ενημέρωσης- είτε μέσα από διαφημίσεις, είτε μέσα από συνέδρια, ημερίδες, είτε μέσα από επισκέψεις ληπτών σε σχολεία”.

“Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει πως οι λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας δεν διαφέρουν. Εκτός από τα προβλήματα που έχουν οι «υγιείς», εκείνος έχει κάποια παραπάνω, τα οποία είναι όμως αντιμετωπίσιμα. Έτσι, όπως νοσεί το σώμα, νοσεί και η ψυχή”, υπογραμμίζει.

“Το κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα”

“Το υπουργείο Υγείας θα πρέπει να δώσει έμφαση στη ψυχική υγεία, ειδικά στις σημερινές συνθήκες διαβίωσης, λόγω της οικονομικής κρίσης , τα κρούσματα της ψυχικής ασθένειας είναι διπλάσια και τριπλάσια. Θα πρέπει να υπάρχει μια δημόσια δωρεάν ποιοτική ψυχική Υγεία”, σημειώνει ο κ. Σκόρδος ενώ η κα Αγγελή προσθέτει:

“Έτσι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα άνθρωποι που επιθυμούν να ενταχθούν σε κάποια δομή ψυχικής υγείας, όπως ο αδερφός μου, δεν μπορούν. Όταν επικοινώνησε με κάποιο κέντρο ημέρας του είπαν ότι δεν μπορεί να γίνει δεκτός από τη στιγμή που το έχει παρακολουθήσει το πρόγραμμα για 3 χρόνια. Κοινώς έχουν περιοριστεί και οι δυνατότητές τους να συμμετέχουν στα προγράμματα προαγωγής και προστασίας της ψυχικής υγείας”.

“Εντάσσονται δηλαδή σε κάποιο πρόγραμμα κάποιου κέντρου και είναι για συγκεκριμένο χρόνο. Και μετά, τι; Λύσανε τα προβλήματά τους;”, διερωτάται και τονίζει “δεν παρέχονται οι υπηρεσίες που θα έπρεπε να τους παρέχονται. Για παράδειγμα η ψυχιατρική κλινική ευαγγελισμού η οποία έχει καταπληκτικούς γιατρούς, αλλά έχει μια ψυχιατρική κλινική η οποία έχει 20 κρεβάτια και πάντοτε υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι 15 που μένουν σε ράντζο, και εμείς παρόλα αυτά συζητάμε ότι πρέπει να κλείσουν τα ψυχιατρικά νοσοκομεία”.

“Οι χρόνια πάσχοντες και μη δε θα έχουν κάποιο συγκεκριμένο χώρο για να νοσηλευτούν. Ναι μεν υπάρχουν οι στεγαστικές δομές αλλά δεν επαρκούν, με αποτέλεσμα πολλοί από τους λήπτες να “πεταχτούν στο δρόμο”, τονίζει ο κ. Σκόρδος, ενώ η κα Αγγελή αναφέρει πως η εισήγηση Παπακωστα θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

“Ήδη οι κλίνες που υπάρχουν στις ψυχιατρικές κλινικές απλά δεν επαρκούν. Δεν υπάρχουν δομές για βραχεία νοσηλεία, όλοι καταφεύγουν στα νοσοκομεία”, τονίζει.

Μόνο στα Χανιά έχει γίνει η τομεοποίηση των υπηρεσιών και αυτό δείχνει ότι τα πράγματα έχουν μείνει στάσιμα, προσθέτει ο κ. Σκόρδος.

“Υπάρχουν τρομακτικές καθυστερήσεις στα επιδόματα”

Η κρίση έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή των ληπτών γιατί το επίδομα που παίρνουν δεν επαρκεί για να καλύψουν τα έξοδά τους. Aκόμα όμως και εκείνοι που έχουν βρει δουλειά είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε σε Κοινωνικούς Συνεταιρισμούς Περιορισμένης Ευθύνης τα βγάζουν πέρα δύσκολα, τονίζει ο κ. Σκόρδος, ενώ τη δραματική κατάσταση επιβεβαιώνει και η κα Αγγελή:  “Οι λήπτες λόγω περικοπής των κονδυλίων για την υγεία και της μείωσης του προσωπικού στις δομές και της εφαρμογής αυστηρότερων κριτηρίων δυσκολεύονται πάρα πολύ να τα βγάλουν πέρα. Δεν είναι λύση οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας να διαμένουν μια ζωή με τους συγγενείς τους. Όταν δηλαδή φύγουν από τη ζωή οι γονείς τους, υπάρχει κάτι για αυτούς τους ανθρώπους; Είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει απολύτως τίποτα από την πολιτεία”.

“Αρκετοί λήπτες δεν βρίσκουν καλές υπηρεσίες στον δημόσιο τομέα αναγκάζονται να πληρώνουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Επίσης, αρκετές οικογένειες ληπτών τους αντιμετωπίζουν σαν βάρος. Υπάρχουν δε και περιπτώσεις που έχουν κάνει αίτηση για το επίδομα της πρόνοιας αλλά έχει απορριφθεί από τα ΚΕΠΑ γιατί πιστεύουν ότι είναι σε θέση να δουλέψουν με αποτέλεσμα αυτά τα άτομα να στηρίζονται μόνο από τους γονείς τους”, προσθέτει ο κ Σκόρδος.

“Το μόνο τους εισόδημα είναι το επίδομα της πρόνοιας, 626 ευρώ το δίμηνο, 313 ευρώ το μήνα και υπάρχουν και περιπτώσεις που έχουν περάσει από τις επιτροπές πιστοποίησης αναπηρίας και περιμένουν μέχρι και δύο χρόνια μέχρι να αποφασίσουν ότι το δικαιούνται”, αναφέρει και η κα Αγγελή.

“Έχει αναρωτηθεί κανείς πως περνάνε αυτοί οι άνθρωποι δύο χρόνια; Υπάρχουν τρομακτικές καθυστερήσεις για ανθρώπους που δεν έχουν καμία πηγή εισοδήματος”, υπογραμμίζει.

“Το κράτος καρπώνεται χρήματα των ληπτών”

Παράλληλα, ο κ. Σκόρδος μας αναφέρει πως σε ένα μεγάλο μέρος των δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης σε στεγαστικές δομές, ξενώνες, οικοτροφεία, προστατευμένα διαμερίσματα γίνεται παρακράτηση των επιδομάτων και των συντάξεων των ασθενών.

“Αυτό είναι πολιτική του υπουργείου Υγείας που ξεκίνησε επί υπουργού Λοβέρδου, κάποια στιγμή είχε παγώσει με τον κ. Λυκουρέντζο και τώρα έχει ξαναβγει στην επιφάνεια. Έχουν γίνει κάποιες κινητοποιήσεις από φορείς και από εμάς, και από εργαζόμενους από το Δαφνί και το Δρομοκαίτειο και από συλλόγους οικογενειών αλλά ακόμα δεν έχουμε καταφέρει κάτι”.

“Τα εν λόγω χρήματα υποτίθεται τα παίρνει η δομή κάθε ασθενή για να πληρώνει κάποια έξοδα που μέσα είναι η διατροφή, λειτουργικά έξοδα, ίσως το ενοίκιο αλλά αυτό είναι απαράδεκτο. Δεν μπορεί το κράτος να καρπώνεται βοηθήματα που πρέπει με αυτά ο λήπτης να καλύπτει τα έξοδά του”, καταλήγει, ζητώντας οι λήπτες να αντιμετωπίζονται ως ισάξιοι πολίτες της κοινωνίας. “Θέλουμε, αλληλεγγύη, ενδυνάμωση και βοήθεια, όχι φιλανθρωπία και λύπηση”, τονίζει.

“Αυτοί που σχεδιάζουν τις μεταρρυθμίσεις και τη παροχή φροντίδας προς τους ψυχικά πάσχοντες θα πρέπει να πλέουν πολύ ενεργά, και να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψιν τους τις ανάγκες των ίδιων των ληπτών και τις οικογένειές τους”, τονίζει με τη σειρά της η κα Αγγελή.

“Η οικογένεια είναι στη καρδιά της ανάρρωσης. Πρέπει να ακούσουν τους λήπτες και μετά να πράξουν. Να το απαιτήσουν τόσο οι ίδιοι όσο οι οικογένειές τους. Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας πρέπει να τους ενδυναμώσουν, να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται, να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην ανάρρωση και σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αναρωτιέμαι το κάνουν ή όλη αυτή η κατάσταση βολεύει το σύστημα που έχει λειτουργήσει μέχρι τώρα η ψυχιατρική μεταρρύθμιση και εξέλιξη στην Ελλάδα;”, προσθέτει και συνεχίζει:

“Επίσης, η τοπική αυτοδιοίκηση τι κάνει; Που βρίσκονται οι δήμοι σε όλο αυτό; Μιλάμε για τομεοποιημένη παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας και σε όσα συνέδρια, συναντήσεις δεν συναντάμε ποτέ εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης”.

“Κάθε δήμος να φροντίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες που χρειάζονται οι δημότες και αν δεν μπορεί να βρει τρόπους να συνεργάζεται με τα νοσοκομεία, να δημιουργήσει δικές του δομές”, καταλήγει.

*Λίγα λόγια για τα Σωματεία

Σύλλογος αδελφών ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας (ΚΙΝΑΨΥ): Τα μέλη του συλλόγου είναι ως επί τω πλείστον αδέρφια ληπτών ψυχικής υγείας. Περισσότερο προσφέρουν υπηρεσίες κοινωνικοποίησης. Έχουν εξασφαλίσει την παροχή εισιτηρίων από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών καθώς και από κινηματογράφους, όπως επίσης από μουσεία και άλλους χώρους πολιτισμού τα οποία τα διαθέτουν σε μέλη του συλλόγου καθώς και σε λήπτες που κατά καιρούς έρχονται σε επαφή μαζί τους. Επίσης, κάθε καλοκαίρι τα τελευταία 4 χρόνια διοργανώνουν μια κατασκήνωση στον Αγ. Ανδρέα.

Αυτοεκπροσώπηση: Ο σύλλογος συμμετέχει σε ημερίδες, συνέδρια, σε κινητοποιήσεις εργαζομένων και ληπτών και σε διεκδικήσεις για τα δικαιώματα των ληπτών, όπου το Δ.Σ πραγματοποιεί διάφορες συναντήσεις με το υπουργείο Υγείας. Αγωνίζεται γενικά για τα δικαιώματα των ληπτών, για την καλύτερη ποιότητα ζωής τους και την επαγγελματική τους αποκατάσταση.

Οι Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Μονάδας Απεξάρτησης 18ΑΝΩ σας προσκαλούν με ιδιαίτερη χαρά στο 1ο φεστιβάλ που διοργανώνουν στις 25 & 26/10/2014. Για δύο ημέρες συναντιόμαστε, γνωριζόμαστε και επικοινωνούμε στον πανέμορφο χώρο της Λαμπηδόνας, Άλσος Αγίας Τριάδας – Βύρωνας,  με τη στήριξη του Κοινωνικού Πολιτιστικού Κέντρου Βύρωνα “Λαμπηδόνα”.

Σάββατο 25/10/2014

Από τις 17:00μμ: ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΗΛΟΥ, ΚΟΣΜΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ 18ΑΝΩ.
18:30-19:30μμ: ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΚΟΥΚΛΑΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑΣ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 18ΑΝΩ.

19:30-21:00μμ: ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: “Κρίση – Εξαρτήσεις και Συλλογικές Αντιστάσεις”με μέλη των Συλλογικών Δράσεων Κοινωνικής Αλληλεγγύης 18ΑΝΩ & εισηγήτρια την Κατερίνα Μάτσα.

21:00-22:00μμ: ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ 18ΑΝΩ.

Κυριακή 25/10/2014

11:00-14:00: ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ – ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ ΡΟΥΧΩΝ.

(Όσοι θέλουμε φέρνουμε καθαρά ρούχα σε άριστη κατάσταση και αντικείμενα και παίρνουμε ό,τι μας αρέσει. Υπάρχει ανάγκη κυρίως σε αντρικά νεανικά ρούχα)

Vandana Shiva: Μια γυναίκα αλλάζει την οπτική μας για το περιβάλλον και την τροφή

της Χριστίνας Κούρκουλα

Η Vandana Shiva, Ινδή ακτιβίστρια με ανώτερες σπουδές στη φυσική, την φιλοσοφία και το περιβάλλον, συγγραφέας περισσότερων από 20 βιβλίων, αγωνίζεται εδώ και πολλά χρόνια για να αλλάξουν οι καταστροφικές πρακτικές στην αγροτική παραγωγή και στην παραγωγή των τροφίμων. Πρωτοστατεί σε εκστρατείες ενημερώσεις του κοινού και επιστημονική ανάλυση, συνεργαζόμενη με φορείς και πρωτοβουλίες πολιτών σε όλο τον κόσμο, σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα, τη βιοποικιλότητα, τη γενετική μηχανική, τη βιοηθική και τη βιοτεχνολογία, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα /ΓΤΟ και τις πολυεθνικές εταιρείες που τα προωθούν.

Χρησιμοποιώντας τον σπόρο ως ένα σύμβολο ελπίδας, η Vandana Shiva οδηγεί ένα παγκόσμιο κίνημα για την Ελευθερία των Σπόρων και της Τροφής (Seed Freedom) για να βγουν τα τρόφιμα και η γεωργία από τον έλεγχο των μεγάλων επιχειρήσεων και να επιστρέψουν στα χέρια των αγροτών. Παράλληλα έχει κηρύξει τον πόλεμο κατά των εταιρειών όπως η Monsanto που προωθούν τα μεταλλαγμένα τρόφιμα σε παγκόσμιο επίπεδο, έχοντας ιδρύσει την Παγκόσμια Συμμαχία για την Ελευθερία των Σπόρων, που ενώνει τους αγρότες από όλο τον κόσμο στην προσπάθεια να περισώσουν τους σπόρους τους και να διατηρήσουν τις πολύτιμες ποικιλίες που έχουν απομείνει. Καλεί άτομα και τοπικές κοινότητες να αρχίσουν να αλλάζουν τη σχέση της κοινωνίας με τη γη, καλλιεργώντας τα δικά τους τρόφιμα.

Η Vandana Shiva έχει εργαστεί για την προώθηση της βιοποικιλότητας στη γεωργία, για την αύξηση της παραγωγικότητας, τη διατροφή, τα εισοδήματα των αγροτών και την προσαρμοστικότητα στο κλίμα. Για το έργο της αναγνωρίστηκε ως «Περιβαλλοντική Ηρωίδα» από το περιοδικό Time το 2002.

Το 1987, ίδρυσε το Ίδρυμα Ερευνών για την Επιστήμη, την Τεχνολογία και την Οικολογία, το οποίο οδήγησε στη δημιουργία της Navdanya (1991), ένα εθνικό κίνημα για την προστασία της πολυμορφίας και της ακεραιότητας των βιολογικών πόρων, κυρίως των ενδημικών σπόρων, την προώθηση της βιολογικής γεωργίας και του δίκαιου εμπορίου. Μέσα από την Navdanya αναπτύχθηκαν επιμέρους προγράμματα που προωθούν την φεμινιστική οπτική της Vandana Shiva στον αγώνα της για την οικολογική διάσωση του πλανήτη, όπως είναι το πρόγραμμα Diverse Women for Diversity (Διαφορετικές γυναίκες για την Ποικιλότητα) και το Πανεπιστήμιο των Γιαγιάδων .

Το πρόγραμμα Diverse Women for Diversity ξεκίνησε ως ένα οικο-φεμινιστικό κίνημα στη δεκαετία του ’90 με στόχο οι γυναίκες να ενώσουν τις φωνές τους για την προστασία της ποικιλότητας, της ειρήνης και της δημοκρατίας απέναντι στις αυξανόμενες απειλές της εντατικοποίησης στην καλλιέργεια της γης, του πολέμου, του ολοκληρωτισμού και του φονταμενταλισμού, εκφράζοντας εναλλακτικές απόψεις σε κρίσιμες διεθνείς διασκέψεις όπως η Παγκόσμια Διάσκεψη για τα Τρόφιμα (Ρώμη 1996), οι διασκέψεις της Παγκόσμιας Τράπεζας (Πράγα 2000), η Συνθήκη για την Βιολογική Ποικιλότητα (Πρατισλάβα 1998, Ναϊρόμπι 2000), στο Ριο+10 (Γιοχάνεσπουργκ 2002).

Με κεντρικό σύνθημα την προστασία της βιοποικιλότητας, της τροφής και του νερού οι γυναίκες στο πρόγραμμα Diverse Women for Diversity απευθύνονται στις απλές γυναίκες που συμμετέχουν σε τοπικές οργανώσεις, στοχεύοντας στην ενδυνάμωση των κινημάτων τους και παράλληλα στη δημιουργία κοινής πλατφόρμας διαλόγου σε διεθνές επίπεδο. Με την πάροδο του χρόνου έχει εξελιχτεί σε μη-βίαιη αντίσταση και αντίθεση προς την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη της γενετικής μηχανικής και των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας για διάφορες μορφές ζωής. Στην Navdanya επίσης ιδρύθηκε το 2007 το Πανεπιστήμιο των Γιαγιάδων με σκοπό να αναγνωριστεί και να αξιοποιηθεί η σοφία των γυναικών γύρω από τις πρακτικές, τις δεξιότητες και τις αξίες που τις βοήθησαν να ζουν διαχρονικά σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και να μεταβιβαστεί αυτή η γνώση στις μελλοντικές γενιές.

Η Vandana Shiva κατέχει κεντρική θέση στο διεθνές οικο-φεμινιστικό κίνημα με θέσεις που υποστηρίζουν θερμά την εμπλοκή των γυναικών στην ισόρροπη αγροτική ανάπτυξη ως αποφασιστικής σημασίας παράμετρο για την βιωσιμότητα της αγροτικής παραγωγής. Απορρίπτει την «πατριαρχική λογική της εξαίρεσης» των γυναικών από την παραγωγική διαδικασία, υποστηρίζοντας ότι ένα γυναικο-κεντρικό σύστημα μπορεί να αλλάξει τις υπάρχουσες συνθήκες με πολύ θετικό τρόπο. Ανάμεσα στους πολλούς επαίνους, έχει τιμηθεί με το Βραβείο Ορθής Διαβίωσης (Right Livelihood Award, 1993) γιατί έχει θέσει τις γυναίκες και την οικολογία στο επίκεντρο του σύγχρονου διεθνούς προβληματισμού για την ανάπτυξη.

Συνδυάζοντας τον φεμινισμό με την οικολογία η Vandana Shiva βλέπει τα δυο αυτά κινήματα ως αλληλένδετα, υποστηρίζοντας την άποψη ότι η κοσμοθεωρία που ευθύνεται για την περιβαλλοντική υποβάθμιση και την κοινωνική αδικία ευθύνεται επίσης και για την επικράτηση των πατριαρχικών αντιλήψεων, της εκμετάλλευσης των γυναικών και της ανισότητας ανάμεσα στα φύλα. Σε μια προσπάθεια να διαφοροποιήσει την οικο-φεμινιστική προσέγγισή της από την αντίστοιχη που έχει αναπτυχθεί στον δυτικό κόσμο, η Vandana Shiva την ονομάζει «πολιτικό οικο-φεμινισμό» ή «οικο-φεμινισμό της επιβίωσης». Τόσο η θεωρία όσο και ο ακτιβισμός της έχουν συγκεκριμένο στόχο: τις γυναίκες των φτωχών περιοχών της γης, αυτών που οι ζωές επηρεάζονται αρνητικά από τις οικονομικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και του αποικιοκρατισμού. Έτσι, υποστηρίζει ότι η απελευθέρωση των γυναικών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τον ταυτόχρονο αγώνα για τη διάσωση και την απελευθέρωση όλων των μορφών ζωής στον πλανήτη από τις πατριαρχικές, καπιταλιστικές οπτικές: «Βλέπουμε την καταστροφή της γης και των όντων της από τους μαχητές των μεγάλων εταιρειών ως φεμινιστικές προβληματικές. Είναι η ίδια αρσενική λογική που μας αρνείται το δικαίωμά μας στο σώμα μας και στην σεξουαλικότητά μας, το οποίο εξαρτάται από τα πολλαπλά συστήματα κυριαρχίας και κρατικής εξουσίας που βάζουν εμπόδια σε αυτό το δικαίωμα» (Mies & Shiva).

H Vandana Shiva, όπως και άλλες οικο-φεμινίστριες, έχει εκφράσει με σαφήνεια την αντίθεσή της στον πόλεμο και το καπιταλιστικό σύστημα, τα οποία θεωρεί πατριαρχικές δομές, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στην κλιμάκωση του πολέμου, στην κουλτούρα του γυμνασμένου άντρα και στον βιασμό και τη βία κατά των γυναικών: «Δεν είναι σύμπτωση ότι το αποτρόπαιο παιχνίδι του πολέμου – το οποίο φαίνεται να ευχαριστεί το μεγαλύτερο μέρος του ανδρικού φύλου – περνά από τα ίδια στάδια όπως και στην παραδοσιακή σεξουαλική σχέση: επιθετικότητα, κατάκτηση, κτήση, έλεγχος – της γυναίκας ή της γης, έχει μικρή διαφορά» (Mies & Shiva).

Η ανάπτυξη της Πράσινης Επανάστασης και η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας από τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά, έκανε πιο ριζοσπαστική την θεωρητική προσέγγιση της Vandana Shiva, η οποία αποκαλεί αυτό το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης «δυσανάπτυξη» (maldevelopment): «Η δυσανάπτυξη είναι αντίθετη στην ισότητα και την ποικιλότητα υπαγορεύοντας την ιδεολογικά κατασκευασμένη κατηγορία του δυτικού, τεχνολογικά αναπτυγμένου άντρα ως ενιαίο μέτρο αξιολόγησης των τάξεων, των πολιτισμών και των φύλων» (V.Shiva, Staying Alive). Η Πράσινη Ανάπτυξη είναι μια ψευδής ονομασία που επινόησαν η βιομηχανική γεωργία και η βιο-τεχνολογία των σπόρων που εκπροσωπούνται από τις μεγάλες χημικές εταιρείες στις ΗΠΑ όπως η Monsanto, η Cargill, η Dekalb, και άλλες, για να προωθήσουν με επιθετικά μέσα τα προϊόντα τους στους αγρότες του παγκόσμιου Νότου – γεγονός που έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες στην χρεωκοπία και την αυτοκτονία.

Μπορεί για τον δυτικό τρόπο σκέψης τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας των σπόρων ή η αποψίλωση του δασικού πλούτου των Ημαλαΐων να φαίνονται εντελώς άσχετα με τον φεμινισμό, όμως όπως υποστηρίζει η Vandana Shiva, για τις γυναίκες του παγκόσμιου Νότου το φυσικό περιβάλλον είναι το σπίτι τους και εμπερικλείει όλα αυτά που επηρεάζουν τη ζωή τους.

Η συγκεκριμένη προσέγγιση της Vandana Shiva στον οικο-φεμινισμό έχει κατηγορηθεί ως «ουσιοκρατία». «Μια συνήθης κριτική που ασκείται στις οικολογικές φεμινιστικές προσεγγίσεις για τη σημερινή κρίση, είναι ότι διακρίνονται από «ουσιοκρατισμό»: συσχετίζοντας τα περιβαλλοντικά ζητήματα με τις γυναίκες με ένα συγκεκριμένο τρόπο θεωρείται «ουσιοκρατική» άποψη του κόσμου. Ωστόσο, η ίδια η επιβάρυνση προέρχεται από μια κοσμοθεωρία που χωρίζει τα μέρη από το όλο, κατακερματίζει και διαιρεί, και είτε θεωρεί ότι το μέρος υποτάσσει το όλο (αναγωγισμός) ή ότι το όλο υποτάσσει τα μέρη, ενώ στην πραγματικότητα ουσιοκρατεί και τα δυο “( Vandana Shiva, Close to Home).

Η εναλλακτική κοσμοθεωρία που προωθείται από την Shiva είναι αυτή της συντροφικότητας και της συνεργασίας. Πιστεύει ότι απαιτούνται διαφορετικοί ορισμοί της ελευθερίας, της γνώσης και της προόδου για την απελευθέρωση των γυναικών και του περιβάλλοντος, από τους ορισμούς που έχουν επιβληθεί από τον δυτικό πολιτισμό μετά τον Διαφωτισμό. Η οικο-φεμινιστική οπτική της Shiva δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ «βασικών αναγκών» (τροφή, ένδυση, στέγη) και «υψηλότερων αναγκών” (ελευθερία και γνώση).

«Για τις γυναίκες του πλούσιου Βορρά μια τέτοια αντίληψη της οικουμενικότητας ή της συλλογικότητας δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή. Η επιβίωση δεν θεωρείται απώτερος στόχος της ζωής, αλλά μια κοινοτοπία – ένα γεγονός που θεωρείται ως δεδομένο. Είναι ακριβώς η αξία της καθημερινής εργασίας για την επιβίωση, για τη ζωή, η οποία έχει διαβρωθεί στο όνομα των λεγόμενων «υψηλότερων αξιών» (Mies και Shiva).

Η Shiva υποστηρίζει ότι όσο ο δυτικός κόσμος βλέπει το περιβαλλοντικό κίνημα και το κίνημα των γυναικών ως ξεχωριστά και άσχετα μεταξύ τους, το περιβαλλοντικό κίνημα θα αφομοιώνεται από τις δυνάμεις της «δυσανάπτυξης» και θα χρησιμοποιείται ως «νέο πατριαρχικό πρόγραμμα για τεχνολογικές επιδιορθώσεις και πολιτική καταπίεση» (Shiva, Staying Alive). Εξηγεί ότι η καταπίεση θα συνεχιστεί στη δυτική κοσμοθεωρία, διότι απαξιώνει αυτό που η ίδια ονομάζει «θηλυκή αρχή». Αυτή η έννοια συχνά συγχέεται με την προώθηση της έμφυλης θηλυκότητας, αλλά η Shiva βλέπει την θηλυκή αρχή ως τη μεγαλύτερη δημιουργική δύναμη στον κόσμο.

Η θηλυκή αρχή βασίζεται στη συμμετοχή και την ανάκτηση για τους άνδρες, τις γυναίκες και τη φύση, είναι η ανάκτηση των «δημιουργικών μορφών ύπαρξης και αντίληψης» (Shiva, Staying Alive).

Η Vandana Shiva υποστηρίζει ότι καθώς οι φυσικοί πόροι γίνονται όλο και πιο περιορισμένοι στον πλανήτη μας, θα αναγκαστούμε αργά ή γρήγορα να αλλάξουμε την κοσμοθεωρία μας. Και τότε θα μπορούμε να επιτύχουμε τη βιωσιμότητα στον πλανήτη με ένα κίνημα που θα συνδυάζει τον τερματισμό της καταπίεσης των γυναικών και της φύσης. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου όλου ζωής που μας παρέχει τα απαραίτητα μέσα για την επιβίωσή μας, και γι αυτό είναι ανάγκη να προστατεύσουμε αυτό το εύθραυστο όλο της ζωής, όχι ως κυρίαρχοι – οι άντρες απέναντι στις γυναίκες και οι άνθρωποι απέναντι στη φύση, αλλά ως συνοδοιπόροι με κάθε άλλη μορφή ζωής στον πλανήτη.

Πηγές:

* Rachel Brinker – “Dr. Vandana Shiva and Feminist Theory”

* Wikipedia – Vandana Shiva * Vandana Shiva -Staying Alive,(2010), South End Press ISBN 978-0-89608-793-4

* Maria Mies and Vandana Shiva, Ecofeminism (1993), Fernwood Publications, Halifax, Nova Scotia, Canada, ISBN 1-895686-28-8

Η Vandana Shiva έρχεται στην Αθήνα στις 4 Οκτώβρη για δεύτερη συνεχή χρονιά προσκαλεσμένη από την κοινότητα ΠΕΛΙΤΙ στα πλαίσια των εκδηλώσεων του κινήματος Seed Freedom όπου σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν προγραμματιστεί δράσεις για την ελευθερία των σπόρων και της τροφής από τις 20 Σεπτεμβρίου ως τις 20 Οκτωβρίου, 2014.

Αφήστε το ΚΕΘΕΑ να κάνει τη δουλειά του! Επιτρέψτε τους να ολοκληρώσουν αυτό που ξέρουν και μπορούν να κάνουν.

Δελτίο Τύπου του ΚΕΘΕΑ

Απόφοιτος του ΚΕΘΕΑ οδηγείται στη φυλακή
22.9.2014
Τον περασμένο Ιούνιο ο Φώτης αποφοίτησε από το θεραπευτικό πρόγραμμα ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια καθαρός, μακριά από την πιάτσα, τη χρήση, την εγκληματικότητα. Με απόφαση του δικαστηρίου ο Φώτης θα οδηγηθεί τις επόμενες μέρες στις φυλακές της Άμφισσας για να εκτίσει ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών, καθώς το 2006, ενώ ήταν στη χρήση και πριν ενταχθεί στο πρόγραμμα απεξάρτησης, είχε συλληφθεί για κατοχή μικροποσότητας ουσιών. Ο εγκλεισμός του Φώτη τινάζει στον αέρα την επίπονη και πολύχρονη προσπάθειά του για καθαρή ζωή και ισότιμη ένταξη στην κοινωνία.

Δυστυχώς, κατ’ επανάληψη απόφοιτοι του ΚΕΘΕΑ και άλλων θεραπευτικών φορέων έχουν έρθει αντιμέτωποι με τον εγκλεισμό για αδικήματα που διέπραξαν ενώ ήταν εξαρτημένοι. Η αντιμετώπιση των απεξαρτημένων ως κοινών εγκληματιών αγνοεί τα ερευνητικά δεδομένα και την πολύχρονη κλινική εμπειρία διεθνώς που αποδεικνύουν ότι απεξάρτηση σημαίνει αλλαγή τρόπου ζωής, απαγκίστρωση από το φαύλο κύκλο της εξάρτησης και του εγκλήματος, και παραγωγική ένταξη στην κοινωνία. Η διαφύλαξη του δικαιώματος στην απεξάρτηση είναι κοινωνική και ανθρωπιστική αναγκαιότητα που ενισχύει την κοινωνική ένταξη και συνοχή.

Η εξέλιξη αυτή δεν θα έχει αρνητικές συνέπειες μόνο για τον ίδιο το Φώτη. Αποτελεί δυσοίωνο και αποτρεπτικό μήνυμα και για χιλιάδες άλλους χρήστες που αγωνίζονται να σταματήσουν τη χρήση, αποδυναμώνοντας το κίνητρό τους για ένταξη και παραμονή στη θεραπεία. Επιπλέον, ανάλογες αποφάσεις θέτουν πρόσθετα εμπόδια στο έργο των προγραμμάτων απεξάρτησης, τα οποία από την έναρξη της κρίσης δίνουν με μειωμένους πόρους τη δύσκολη μάχη υποστήριξης ενός εξαιρετικά ευάλωτου πληθυσμού οι ανάγκες του οποίου οξύνονται καθημερινά.

Στο Φώτη δεν δόθηκε καν η δυνατότητα κράτησης σε σωφρονιστικό κατάστημα όπου λειτουργεί θεραπευτική κοινότητα, όπως οι φυλακές Κορυδαλλού, στην οποία θα μπορούσε να ενταχθεί, ώστε να υποστηριχθεί η προσπάθειά του να παραμείνει καθαρός σε συνθήκες εγκλεισμού.

Το ΚΕΘΕΑ ζητά από τη δικαιοσύνη να δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπό της απέναντι σε όσους ολοκληρώνουν πρόγραμμα απεξάρτησης, εναρμονιζόμενη με το πνεύμα της νέας νομοθεσίας για τα ναρκωτικά, και απευθύνει έκκληση τουλάχιστον για άμεση μεταφορά του Φώτη στις φυλακές Κορυδαλλού, ώστε να ενταχθεί στο πρόγραμμα απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, και να απομακρυνθεί ο κίνδυνος υποτροπής του στη χρήση.

Πριν τρεις μέρες ποστάραμε σχετικά με το Θέατρο του Καταπιεσμένου και τη Σαββατιάτικη παράσταση «Όχι στον ρατσισμό από την κούνια» από την Ομάδα Αφρικανών Γυναικών. Διάβασε την παρακάτω καταγγελία από το blog της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών. Συνέβη καθ΄οδόν προς την πρόβα της Δευτέρας.

“Μη μιλάς καρι**λα, εδώ είναι Ελλάδα”

Αστυνομικοί προσήγαγαν τρεις γυναίκες μέλη της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών, τις Λορέττα Μακόλιν, Άουα Σάνκο και Μόνικα Άσκεντον παρ’ ότι οι τελευταίες επέδειξαν τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα.

Η αναίτια προσαγωγή έγινε Δευτέρα βράδυ στις 9μμ στον Κεραμεικό, έξω από το χώρο όπου οι τρεις γυναίκες συμμετείχαν σε θεατρική πρόβα της μεικτής ομάδας της ‘Ενωσης Αφρικανών Γυναικών και της Ακτιβιστικής Ομάδας Θεάτρου του Καταπιεσμένου. Στις επίμονες ερωτήσεις των ίδιων και των υπόλοιπων παρευρισκομένων για τους λόγους της προσαγωγής, οι αστυνομικοί απαντούσαν προκλητικά ότι τις θεωρούν ύποπτες (χωρίς, προφανώς, να αναφέρουν το αδίκημα!). Οι αστυνομικοί,που δεν έφεραν διακριτικά, αρνήθηκαν να δώσουν τα ονόματά τους. Το μόνο που καταγράφηκε ήταν ο αριθμός κυκλοφορίας της κλούβας (ΕΑ 20281).

Οι τρεις γυναίκες κρατήθηκαν για δυο ώρες στη Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής στην οδό Πέτρου Ράλλη. Η δικηγόρος τους απειλήθηκε από τον αστυνομικό διευθυντής Καλύβα “θα σου περάσω χειροπέδες αν δε φύγεις τώρα”, αφού κόλλησε το πρόσωπό του στο πρόσωπό της.

“Μας οδήγησαν εμάς, τρεις γυναίκες, σε ένα δωμάτιο με άλλους 35 άντρες, τους μέτρησα. Όταν ρώτησα τον αστυνομικό αν υπάρχει άλλο δωμάτιο για γυναίκες, μου απάντησε “μη μιλάς καριόλα, εδώ είναι Ελλάδα. Αν ήσουν άντρας θα σε είχα βουτήξει από τα μαλλιά!”

Η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν εντελώς αχρείαστη. Με ένα τηλέφωνο, ένας αστυνόμος που διενεργεί έλεγχο μπορεί να ενημερωθεί από το τμήμα αλλοδαπών, χωρίς να χρειαστεί καμία προσαγωγή.

“Είναι άδικο. Γιατί μας δίνουν νόμιμα έγγραφα; Δεν υπάρχει κανένας λόγος αφού δεν τα σέβονται. Μετά από 32 χρόνια στην Ελλάδα, δε μπορώ να πιστέψω σε τι κράτος ζούμε. H κόρη μου δε μπορούσε να το πιστέψει.”

Πηγή: www.africanwomen.gr

Πηγή: Καθημερινή

Απειλείται η ομαλή λειτουργία του 18 ΑΝΩ

της Ιωάννας Φωτιάδη

Με προσωπική ματαίωση θα ισοδυναμούσε για όσους παρακολουθούν προγράμματα απεξάρτησης στο 18 ΑΝΩ, η προοπτική κλεισίματος της δομής. «Είμαστε άνθρωποι που φτάσαμε στα όριά μας και τελικά τα ξεπεράσαμε» διηγήθηκε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου ο Μάριος, που είναι εδώ και 906 ημέρες «καθαρός». Για την επιτυχημένη απεξάρτηση «επιστρατεύεται» η ψυχοθεραπεία (των πασχόντων και του περιβάλλοντός τους), η Τέχνη (μέσα από τη λειτουργία πολλών καλλιτεχνικών εργαστηρίων) και η συμμετοχή στα κοινά. Συνολικά 3.000 χρήστες παρακολουθούν προγράμματα που αφορούν, μεταξύ άλλων, τις διατροφικές διαταραχές, τις σεξουαλικές εξαρτήσεις, την προβληματική χρήση του Διαδικτύου κ.ά.

Αφορμή για τη χθεσινή δημοσιοποίηση των προβλημάτων στάθηκε η απόφαση του υπουργείου Υγείας (19-03-2014) που αφορά τη Συγκρότηση της Εθνικής Επιτροπής Σχεδιασμού για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών. Οπως επισημαίνουν στην ανακοίνωσή τους οι εργαζόμενοι «με την απόφαση αυτή ορίζεται ότι η Μονάδα Απεξάρτησης 18 ΨΝΑ θα εκπροσωπείται όχι από τον διευθυντή της, Αλ. Κυρούση, αλλά από τον διοικητή του ΨΝΑ Παύλο Θεοδωράκη». H εν λόγω αλλαγή θεωρείται, σύμφωνα με τους ίδιους, κακός οιωνός για την αυτονομία και την εύρυθμη λειτουργία της δομής, τη στιγμή, μάλιστα, που υπάρχουν πολλές κενές θέσεις και υλικές ελλείψεις. «Οι προγραμματιζόμενες αλλαγές δεν στηρίζονται σε κάποιο όραμα, διαπνέονται μόνον από διαχειριστική λογική» τόνισε η ψυχίατρος και επιστημονική υπεύθυνη, Κατερίνα Μάτσα, που αναφέρθηκε εκτενώς στην εμφάνιση νέων μορφών εξαρτήσεων και στη συνολική αύξηση των περιστατικών λόγω των συνθετικών ναρκωτικών. Η απειλή μοιάζει μεγάλη, καθώς το 18 ΑΝΩ διοικητικά ανήκει στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, το οποίο βάσει των εξαγγελιών το 2015 θα κλείσει.

«Περίπου είκοσι εκ των εργαζομένων έχουν αποχωρήσει με διάφορους τρόπους» εξηγεί στην «Κ» ο κ. Ηρακλής Γκότσης από το Σωματείο Εργαζομένων 18 ΑΝΩ «πέντε οδηγοί βγήκαν στη διαθεσιμότητα, πολλοί συνταξιοδοτήθηκαν ή έφυγαν στο εξωτερικό». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το απογευματινό γυμνάσιο – λύκειο 18 ΑΝΩ, το οποίο σήμερα λειτουργεί μόνο δύο φορές (από τρεις προ διετίας) την εβδομάδα. «Από το 2008 διαθέταμε νέο θεσμικό καθεστώς από το υπουργείο Παιδείας» ανέφερε η επιστημονική υπεύθυνη, Μαρίνα Παπαδή. «Εδώ και δύο χρόνια δεν έχει βγει προκήρυξη, με αποτέλεσμα να λειτουργούμε χάρη στην εθελοντική εργασία των δέκα εκπαιδευτικών». Σήμερα, φοιτούν τριάντα ενήλικες, «πρόπερσι τρεις μαθητές μας έδωσαν Πανελλήνιες, οι δύο μάλιστα πέρασαν!».

φωτογραφία: Ορέστης Σεφέρογλου

Οταν ο Αρης Μπέζος παίρνει παραγγελίες δεν κρατάει ποτέ σημειώσεις. Δεν χρειάζεται. Εχει εξαιρετική μνήμη, λόγω του συνδρόμου Ασπεργκερ, γεγονός που αξιοποιήθηκε στο «Μύρτιλλο»

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Το καφέ των εκλεκτών ψυχών

της Αλεξάνδρας Τζαβέλλα

Ανθρωποι που η κοινωνία έβαλε στο περιθώριο, επειδή ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, έστησαν το «Μύρτιλλο» στο Νέο Ηράκλειο και το βλέπουν να… ανθίζει, δίνοντας μαθήματα επιχειρηματικότητας, αλλά κυρίως ανθρωπιάς…

Η 30χρονη Ολγα μέχρι τον Νοέμβριο ήταν στα αζήτητα. Εγώ της μιλάω κανονικά και εκείνη διαβάζει τα χείλη μου. Με τα χέρια της μού ζωγραφίζει το παράπονό της: «Κανένας εργοδότης μέχρι τώρα δεν με προσέλαβε». Σερβίρει, κρατάει τον μπουφέ, κάνει ταμείο και επιτέλους πληρώνεται και έχει ένσημα Δέκα παραγγελίες και ο Αρης δεν βγάζει μπλοκάκι, δεν το χρειάζεται. «Τα θυμάμαι όλα», λέει. Σε λίγα λεπτά επιστρέφει με το δίσκο και σερβίρει τους πελάτες. «Εχουμε αυτή την καλή μνήμη, λόγω του συνδρόμου Ασπεργκερ», σχολιάζει η Νάνσυ. Η ίδια θυμάται απ’ έξω τα υλικά από όλες τις συνταγές που παρασκευάζονται στην κουζίνα. Πίσω από τον μπουφέ, η Ολγα φτιάχνει τους καφέδες. Δεν χρειάζεται να της πεις δεύτερη φορά πώς τον πίνεις. Είναι κωφή, αλλά αστέρι στη χειλαναγνωσία. Βρισκόμαστε στο «Μύρτιλλο», στο «καφέ των εκλεκτών ψυχών» -έτσι το αποκαλεί η νόμιμη εκπρόσωπος της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.) που λειτουργεί το καφέ.

Εδώ απασχολούνται μόνο άνθρωποι από ευπαθείς ομάδες. Οι «μη κανονικοί», αυτοί που δεν θεωρούνται ανταγωνιστικοί στην αγορά και συνήθως είναι αόρατοι, όταν ψάχνουν δουλειά. Η δική τους κρίση ξεκίνησε πολύ πριν από την οικονομική κρίση της χώρας. Ξεκίνησε την ημέρα που ο γιατρός διέγνωσε την ιδιαιτερότητά τους. Οι περισσότεροι υπέγραψαν τότε, χωρίς να το ξέρουν, σύμβαση αορίστου χρόνου με την ανεργία.

Στην παρέα τον φωνάζουν «Βερόπουλο», επειδή είναι υπεύθυνος για τον ανεφοδιασμό του μαγαζιού. Ο Νίκος Σανιδάς ανέλαβε εδώ πρώτη φορά την ευθύνη να κάνει συναλλαγή με τράπεζα. «Μέχρι να έρθω στο “Μύρτιλλο” έκανα μόνο δουλειές του ποδαριού», λέει ο ίδιο Στην παρέα τον φωνάζουν «Βερόπουλο», επειδή είναι υπεύθυνος για τον ανεφοδιασμό του μαγαζιού. Ο Νίκος Σανιδάς ανέλαβε εδώ πρώτη φορά την ευθύνη να κάνει συναλλαγή με τράπεζα. «Μέχρι να έρθω στο “Μύρτιλλο” έκανα μόνο δουλειές του ποδαριού», λέει ο ίδιο Ρίσκαρε και κέρδισε.

Σε μια χώρα που ψάχνει για λύσεις στο παρελθόν, μια καθηγήτρια, η Γεωργία Βαμβουνάκη, πήρε το ρίσκο και έκανε πράξη μια ιδέα από το μέλλον. Βρήκε ένα χώρο, εγκαταλειμμένο για χρόνια, απέναντι από το σταθμό του τρένου στο Νέο Ηράκλειο, τον ανακαίνισε και τον μεταμόρφωσε σε πρωτοπόρο και δυναμικό καφέ.

Για την Ολγα, τον Αρη, τη Σοφία, τον Δαμιανό, τη Νάνσυ, τον Νίκο, την Αιμιλία και τα υπόλοιπα μέλη του «Μύρτιλλου», το κατώφλι της εισόδου είναι κάτι περισσότερο από χώρος εργασίας και εκπαίδευσης. «Είναι έξοδος προς τη ζωή», λέει η κ. Βαμβουνάκη.

Οταν ο Αρης Μπέζος παίρνει παραγγελίες δεν κρατάει ποτέ σημειώσεις. Δεν χρειάζεται. Εχει εξαιρετική μνήμη, λόγω του συνδρόμου Ασπεργκερ, γεγονός που αξιοποιήθηκε στο «Μύρτιλλο» «Δεν είμαι επιχειρηματίας, δεν είμαι οικονομολόγος», διευκρινίζει η ίδια. «Συνήθως τα κάνω θάλασσα στα οικονομικά. Τα πάγια μηνιαία έξοδα είναι 12.000 ευρώ, αλλά πρώτα θα πληρώσω τους εργαζόμενους. Τα έφερε η ζωή έτσι, κι έχω ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, το οποίο μεγάλωσε στη Σκοτία και ευτυχώς δεν πήγε ποτέ σε ελληνικό σχολείο. Και δεν το λέω για να υποτιμήσω τα σχολεία της πατρίδας μας. Αλλωστε κι εγώ είμαι φιλόλογος, έχω δουλέψει σε δημόσια σχολεία».

Εμπνεύστηκε την ιδέα όταν διέμενε στη Σκοτία. «Ο γιος μου παρακολούθησε ένα τμήμα catering και στη συνέχεια έκανε την πρακτική του σε ένα καφέ. Αυτό το διάστημα είδα πώς μεταχειρίζονται οι άλλες κουλτούρες τους ανθρώπους με διαφορετικότητα. Και είπα ότι αυτό χρειάζεται στην Ελλάδα». «Δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί η ιδέα αυτή, αν δεν μας είχαν βοηθήσει οικονομικά κάποιοι ιδιώτες (βασικός δωρητής που έδωσε τα χρήματα για την ανακαίνιση του χώρου είναι το κοινωφελές ίδρυμα “ΤΙΜΑ”). Μου ζήτησαν να μην αναφέρω τα ονόματά τους»…

Ο Δαμιανός Ράφαν, μισός Σκοτσέζος, είναι γιος της νόμιμης εκπροσώπου της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης που λειτουργεί το καφέ. «Το όνειρό μου είναι μόλις μάθω καλά τη δουλειά εδώ, να πάω να δουλέψω σε άλλη καφετέρια, ως υπάλληλος. Τα αφεντικά έχουν πολλά στο κεφάλι τους» Βουλιάζω στον καναπέ, θέα στην ανοιχτή κουζίνα. Ολα τα εδέσματα που σερβίρονται είναι χειροποίητα. Οι μαθητευόμενοι «μάγειρες» ζυμώνουν σήμερα ψωμί. Ανάμεσά τους τριγυρίζει και η Αιμιλία Καρδάρα, η «οικολόγος» της παρέας. «Τους κλείνω συνεχώς τη βρύση. Δεν μπορείς να αφήνεις το νερό να τρέχει, να σπαταλάς έτσι το νερό», λέει η ίδια. «Εδώ σε προσέχουν καλύτερα. Εγώ έχω κατάθλιψη, αλλά ακολουθώ αγωγή και είμαι μια χαρά. Εγώ έχω Ασπεργκερ. Κι αυτό φέρνει πολλά άσχημα. Μου φέρνει αυτή την πολυλογία, βρε παιδί μου, και τις εμμονές και τον ψυχαναγκασμό. Αλλά εμείς με το Ασπεργκερ αν βάλουμε ένα στόχο να μάθουμε κάτι, το μαθαίνουμε καλύτερα κι από ειδικό». Στα 34 της, κι ενώ δουλεύει σχεδόν μια δεκαετία, «πρώτη φορά μου κολλάνε ένσημα. Παλιά δούλευα στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, έκανα δύο χρόνια πρακτική. Μόνο ως διανομέας φυλλαδίων έχω πληρωθεί, έστω και μαύρα», λέει η Αιμιλία.

«Είναι δύσκολο να βρεις δουλειά, και αν είσαι σαν εμάς, με ειδικές ανάγκες, είναι ακόμα πιο δύσκολο. Είναι σημαντικό να αποκτήσεις εμπειρία και αυτοπεποίθηση. Μετά από δω θα ανοίξω τα φτερά μου», λέει η 23χρονη Σοφία Παππά. Είναι γραμματέας της καφετέριας και χαρούμενη που επιτέλους «οι γνώσεις μου δεν πάνε χαμένες. Σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων σε ΙΕΚ».

Παρακολουθώ την Ολγα. Την 30χρονη κοπέλα, με το tattoo στην πλάτη, που «θα μπορούσε να κρατάει μόνη της όλο το μαγαζί», όπως λέει η κ. Ράφαν. Παίρνει παραγγελίες, φτιάχνει καφέδες, σερβίρει, κρατάει το ταμείο. Κι όμως μέχρι τον Νοέμβριο ήταν στα αζήτητα. Εγώ της μιλάω κανονικά και εκείνη διαβάζει τα χείλη μου. Με τα χέρια της μου ζωγραφίζει το παράπονό της: «Κανένας εργοδότης μέχρι τώρα δεν με προσέλαβε».

Η δική της κώφωση τύφλωσε προφανώς αυτούς που αποφασίζουν ποιος θα πάρει τη δουλειά. Η Ολγα σπούδασε διακοσμητική στο ΤΕΙ Αθηνών, μιλάει ξένες γλώσσες, ενώ παράλληλα είναι πρωταθλήτρια στο γυναικείο ποδόσφαιρο. «Στον ελεύθερο χρόνο σου τι κάνεις;» τη ρωτάω. «Πάω για bungee jumping» απαντάει. «Αυτό το περιβάλλον μού δίνει δύναμη να συνεχίσω. Εδώ αποκτάς αυτοπεποίθηση και εμπειρία. Αυτό που γίνεται εδώ είναι πολύ σημαντικό». Ονειρό της, να ανοίξει κάποτε δικό της μαγαζί με κοσμήματα. Το βλέμμα της ελέγχει συνεχώς το χώρο. «Κοιτάζω μήπως ξεχαστεί κανένας και πιάσει κουβέντα με τους πελάτες» λέει.

Οταν ο Δαμιανός Ράφαν απουσιάζει από το πόστο του, το πιθανότερο είναι πως μιλάει με τους πελάτες ή έχει πάει βόλτα στις διπλανές καφετέριες. «Ολοι τον έχουν μάθει. Είναι πολύ κοινωνικός», λέει γελώντας η μητέρα του. Ο ίδιος λέει «είμαι απλώς λίγο ζωηρός». Αθελά του έχει αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις στη γειτονιά. Γνωρίζει ονομαστικά ακόμα και τους πλανόδιους μικροπωλητές. Ψάχνω να βρω σε τι είναι διαφορετικός. Και το βρίσκω: είναι ίσως ο μοναδικός Ελληνας που δεν θέλει να γίνει αφεντικό. «Το όνειρό μου είναι μόλις αποκτήσω εμπειρία, να πάω να δουλέψω σε άλλη καφετέρια, ως υπάλληλος. Τα αφεντικά έχουν πολλά στο κεφάλι τους. Εγώ θέλω να τελειώνω και να είμαι ελεύθερος».

Φορτιστές αισιοδοξίας

Ενα εγκαταλειμμένο κτήριο σάπιζε όρθιο για πολλά χρόνια. Μέχρι που η Γεωργία Βαμβουνάκη ανέλαβε να φτιάξει το καφέ… των εκλεκτών. «Εδώ δουλεύουν επί πληρωμή 10 άτομα και οι υπόλοιποι εκπαιδεύονται» λέει η ίδια Οι καρέκλες σ’ αυτό το μαγαζί λειτουργούν σαν φορτιστές αισιοδοξίας. Φεύγοντας, οι υπάλληλοι σε ραντίζουν με ευχές. Και ζητάνε υποσχέσεις, ότι δεν θα τους ξεχάσεις. «Στο καλό, καλή όρεξη αν πας για φαγητό», «Να έρθεις το απόγευμα που θα είναι έτοιμο το ψωμί», «Αν σου άρεσε, μπορείς να υποσχεθείς εδώ και τώρα ότι θα ξανάρθεις;», «Αν δεν κρατήσεις την υπόσχεσή σου, δεν ξέρεις τι σε περιμένει!». Ποτέ ξανά δεν απέκτησα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τόσο πολλούς φίλους.

Διδάσκουν και αυτοαξιολόγηση

Η βασική διαφορά αυτής της καφετέριας με τις υπόλοιπες δεν είναι μόνο στο ποιος σε σερβίρει, αλλά και στο τι σε σερβίρει. Τα πάντα εδώ είναι χειροποίητα. Ακόμα και το ψωμί για τα σάντουιτς «Στόχος μας είναι να αντιληφθούν όσοι ανήκουν στην ομάδα, ότι δεν είναι αντικείμενα περίθαλψης. Γι’ αυτό και παραπέμπουμε στην ατομική ευθύνη», τονίζει η Γεωργία Βαμβουνάκη. Εδώ όλοι περνούν από διαδικασία αυτοαξιολόγησης, η οποία περιλαμβάνει ένα ερωτηματολόγιο του τύπου «ποιες είναι οι ευθύνες σας;», «τις αναλάβατε;».

Από τους γονείς, λέει η ίδια, «δεν ζητάμε παρά μόνο κάποια πιστοποιητικά. Δεν τους αφήνουμε να μιλάνε πολύ. Γιατί οι Ελληνες γονείς έχουν την τάση του “i know better”. Συνεργαζόμαστε με μια ειδική επιστήμονα, ψυχοθεραπεύτρια και δασκάλα, την Ειρήνη Διαλεχτή Κουρομιχελάκη, η οποία κάνει παράλληλα τη δική της αξιολόγηση. Ξέρετε, εδώ απαγορεύεται να φταίει ο άλλος. Οποιος βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης και μεταθέσει την ευθύνη σε κάποιον άλλον, θα υποστεί την ποινή».

Μέρος της εκπαίδευσης, εκτός από τη δουλειά που κάνουν, είναι το πρόγραμμα εξωτερικής δράσης. «Ξεκινάμε τώρα μια δράση στα ΚΑΠΗ και σε παιδικά ιδρύματα στα οποία οι εργαζόμενοι εδώ θα κάνουν εθελοντική εργασία: θα φτιάχνουν τσάι στους παππούδες, θα διαβάζουν παραμύθια, θα τους πηγαίνουν βόλτα», λέει η κ. Βαμβουνάκη.

Στο άκουσμα της νέας δράσης, ο 28χρονος Αρης Μπέζος, εκπαιδευόμενος σερβιτόρος, ενθουσιάζεται. Στο παρελθόν έχει δουλέψει σε βιβλιοθήκη στο Χαλάνδρι. Ανυπομονεί να μπει στη λίστα των 10 ατόμων που εργάζονται με αμοιβή. Το ίδιο και ο 26χρονος Νίκος Σανιδάς. Στην παρέα τον φωνάζουν «Βερόπουλο» επειδή είναι υπεύθυνος για τον ανεφοδιασμό του μαγαζιού. Εδώ, ανέλαβε πρώτη φορά την ευθύνη να κάνει συναλλαγή με τράπεζα. «Μέχρι να έρθω στο Μύρτιλλο, έκανα μόνο δουλειές του ποδαριού», λέει ο ίδιος. «Τώρα με έχει μάθει όλη η γειτονιά. Οταν πηγαίνω για ψώνια, ξέρουν ότι εμένα θα μου κόψουν τιμολόγιο».

Μόνη της στο τρένο…

Το «Μύρτιλλο» ήταν για τη Νάνσυ Χήρα το πρώτο βήμα στην ανεξαρτησία. «Είμαι πιο υπεύθυνη, σίγουρο αυτό» λέει. Στα 23 της, πρώτη φορά, εκλήθη να χρησιμοποιήσει μόνη της τα μέσα μαζικής μεταφοράς. «Μένω στον Υμηττό, είναι μακριά. Μέχρι τώρα ερχόμουν με τη μητέρα μου. Τώρα, που γνώρισα καλύτερα τη διαδρομή, έρχομαι μόνη μου. Παίρνω και τον ηλεκτρικό, που μου αρέσει».

«Δεν περίμενα ότι θα βρεθεί το Μύρτιλλο», συνεχίζει η ίδια. «Ελεγα σιγά μη βρω δουλειά. Μέχρι που ο Αρης, τον οποίο γνωρίζω από τον ελληνικό σύλλογο για το σύνδρομο Ασπεργκερ, έκανε εδώ τα γενέθλιά του και με κάλεσε. Εγώ μέχρι τότε, έφτιαχνα χειροποίητα κεριά αλλά δεν προλάβαινα να κάνω πολλές εκθέσεις. Στεναχωριόμουν που δεν μπόρεσα να έχω μεγάλη παραγωγή. Εφτιαξα περίπου 100». Τώρα η Νάνσυ οργανώνει την ομάδα της μαγειρικής. «Εχω σπουδάσει μαγειρική και ζαχαροπλαστική σε ΙΕΚ και τώρα εκπαιδεύομαι στο παρασκευαστήριο. Είμαι καλή στο ψωμί. Εχω εξασκηθεί στο ζύμωμα. Φτιάχνουμε γλυκά, διάφορα. Σου αρέσουν τα cupcakes; Να έρθεις να φας», λέει.

«Εχω Ασπεργκερ, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα εφόσον κρατιέμαι ήρεμη», μου είπε κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας. «Υπάρχουν διάφορες τεχνικές που διώχνουν το άγχος. Πάντα κάτι σκέφτομαι από μέσα μου. Το έχω αγαπήσει το Ασπεργκερ, δεν το έχω μισήσει. Θεωρώ ότι είναι λάθος να μην αγαπάς κάτι που έχεις εσύ και είναι κομμάτι της ζωής σου. Αν το έχεις κάτι από μικρός δεν μπορείς να πεις το μισώ, όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Προσπαθούμε να μη μας κρύψουνε τα σύννεφα βρε…».

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Παιδική ψυχική υγεία και αυτιστικό ΠΕΔΥ

του Γιώργου Κιούση

Πού θα απευθυνθούν για διάγνωση και κυρίως για θεραπεία τα παιδιά με αυτισμό, κινητικά προβλήματα, προβλήματα λόγου, κίνησης, ακοής, μαθησιακές δυσκολίες, διάσπαση προσοχής, υπερκινητικότητα, προβλήματα συμπεριφοράς, συναισθηματικές δυσκολίες, ψυχικές διαταραχές;

Εξυπνος μαθητής στην τάξη αλλά με κάποια προβλήματα στην ανάγνωση, τη γραφή και την ορθογραφία. Στις εξετάσεις δεν τα πήγαινε καλά, υπέφερε από έντονο άγχος για τα τεστ. Συχνά χάνεται στην τάξη, ονειροπολεί. Διαβάζει και ξαναδιαβάζει χωρίς να «πολυκαταλαβαίνει». Η ορθογραφία και η αντιγραφή τον ταλαιπωρούν. Παρ’ όλα αυτά η δασκάλα στο σχολείο επιμένει πως είναι σε προεφηβικό στάδιο και ως εκτάκι συμπεριφέρεται έτσι.

Οταν ρωτούν τη Μαρία τι ώρα είναι, εκείνη δυσκολεύεται να την προσδιορίσει και όταν η μητέρα αντιλαμβάνεται πως στα προβλήματα με λέξεις δυσκολεύεται αρκετά, δεν το σκέφεται άλλο. Χτυπά την πόρτα του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής, τέως ΕΟΠΥΥ-Αθηνών, στην οδό Ηπείρου, στην πλατεία Βικτωρίας.

Τη λύση τη βρίσκει από τα πεπειραμένα στελέχη μιας από τις πρώτες οργανωμένες υπηρεσίες στο χώρο της Παιδοψυχιατρικής Ιατρικής στην Ελλάδα που εξυπηρετούσε πληθυσμό απ’ όλη τη χώρα, από το 1966 και την οποία ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο υπουργός Υγείας, πριν από λίγο καιρό σφάλισε. Στις 13 Φλεβάρη, το υπουργείο Υγείας, με νόμο, διαλύει τα πολυϊατρεία του ΕΟΠΥΥ -πρώην ΙΚΑ- και βγάζει το προσωπικό των υγειονομικών μονάδων σε διαθεσιμότητα, το οποίο έχει αποδυναμώσει ηθικά, οικονομικά και λειτουργικά.

Θύμα του και το Κέντρο Παιδοψυχικής Υγιεινής του οποίου αποφασίζεται η παύση λειτουργίας, μιας δομής που λειτουργεί διεπιστημονικά, παρέχοντας υψηλής ποιότητας υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας από κατάλληλα εξειδικευμένο προσωπικό.

Ποιος είναι ο αντίκτυπος αυτής της βίαιης ανατροπής των συνθηκών που ανακοινώνει στεγνά και στυγνά το υπουργείο Υγείας στον κόσμο που πλήττεται καίρια από τις ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης -ανεργία, φτώχεια;

Πού θα απευθυνθούν για διάγνωση και κυρίως για θεραπεία τα παιδιά με αυτισμό, κινητικά προβλήματα, προβλήματα λόγου, κίνησης, ακοής, μαθησιακές δυσκολίες, διάσπαση προσοχής, υπερκινητικότητα, προβλήματα συμπεριφοράς, συναισθηματικές δυσκολίες, ψυχικές διαταραχές;

Οι έφηβοι και οι οικογένειές τους, οι οποίοι μένουν ακάλυπτοι ψυχοθεραπευτικά και φαρμακευτικά κυριολεκτικά, και δίχως τη δυνατότητα ν’ αλλάξουν τόσο σύντομα θεραπευτικό πλαίσιο καθώς η ψυχοθεραπεία προϋποθέτει προσωπική σχέση; Τι θα γίνει με τις εκπαιδεύσεις των φοιτητών, τις πρακτικές ασκήσεις; Τι θα γίνουν τα προγραμματισμένα ραντεβού που ήταν κλεισμένα εδώ και έξι μήνες; Πού θα κατευθυνθεί όλος αυτός ο κόσμος για διάγνωση και κυρίως για θεραπεία;

Στις λίστες αναμονής των υποστελεχωμένων, υπερφορτωμένων νοσοκομείων, στα απογευματινά ιατρεία, που θα πρέπει να πληρώσει σημαντικό ποσόν ή στα ιδιωτικά κέντρα όπου η συνεδρία λογοθεραπείας, εργοθεραπείας, ειδικού παιδαγωγικού, ψυχοθεραπείας κυμαίνεται από 30-45 ευρώ (ανάλογα την περιοχή); Αλήθεια, είναι πολυτέλεια όλα αυτά;

Η κ. Παναγιώτα από τον Νέο Κόσμο, που και τα δύο της παιδιά συμμετέχουν σε θεραπεία συμβουλευτικής και ειδικού παιδαγωγικού προγράμματος, μας λέει: «Θα ήθελα να συνεχίσει το πρόγραμμα, γιατί έχει βοηθήσει πάρα πολύ την κόρη μου. Ο γιος μου έχει αλλάξει συμπεριφορά. Εχει αποκτήσει πιο πολύ αυτοπεποίθηση. Είμαστε όλοι πιο ήρεμοι και χαρούμενοι. Νιώθω απογοήτευση που σταματάει».

Ο κ. Γιώργος από την Καισαριανή, σε θεραπεία ζευγαριού, μας αναφέρει: «Τι θα γίνουμε; Πού θα πάμε; Είμαι άνεργος εδώ και τρία χρόνια. Δουλεύει μόνο η γυναίκα μου. Το παιδί μου βοηθήθηκε πολύ και εμείς οι ίδιοι. Αισθάνομαι λύπη και απογοήτευση. Αν ξαναρχίσετε να μας το πείτε. Δεν έχουμε λεφτά να πάμε κάπου αλλού. Είχα στηρίξει τις ελπίδες μου σ’ αυτό το πρόγραμμα. Σας ευχαριστώ για ό,τι κάνατε για μας». Η κ. Γεωργία και ο κ. Ανδρέας από το Πέραμα, εργαζόμενοι περιστασιακά, με την αγωνία να συγκεντρώσουν τον κατάλληλο αριθμό ενσήμων για να έχουν ασφαλιστική κάλυψη, παρακολουθούν θεραπεία ζευγαριού και ο έφηβος γιος τους ατομικό ψυχοθεραπευτικό πρόγραμμα στο Τμήμα Εφήβων, μας λένε: «Ηταν παρά πολύ καλό το πρόγραμμα ψυχοθεραπείας που παρακολουθούσαμε, στο Τμήμα Εφήβων. Μας βοήθησε πολύ. Λυπόμαστε που σταματά».

«Αυτό που αναδύεται είναι η απαίτηση του κόσμου για διατήρηση της πρωτοβάθμιας, δημόσιας, δωρεάν φροντίδας υγείας και όχι η κατάργηση. Η στελέχωση με προσωπικό. Η προστασία ποιότητας ζωής. Αυτονόητα δικαιώματα… που αυτή τη στιγμή χρειάζεται να προασπίσουμε, διότι ο κίνδυνος δεν είναι η μοναξιά, ο κίνδυνος είναι να συνηθίσουμε στη μοναξιά», μας λέει η ειδική παιδαγωγός Καλλιόπη Οικονόμου. «Εδώ λειτουργούσαν δύο τμήματα, το Ιατροπαιδαγωγικό και το Τμήμα Εφήβων.

»Το Ιατροπαιδαγωγικό Τμήμα αναλαμβάνει διαγνωστικό και θεραπευτικό για παιδιά 0-18 ετών. Στόχος του είναι η διάγνωση και θεραπεία διαταραχών και δυσλειτουργιών που αντιμετωπίζει το παιδί, ο έφηβος και η οικογένειά του. Επίσης συνδράμει σε καταστάσεις άμεσης ανάγκης παιδιών με μετατραυματικό στρες, π.χ. σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, ατυχημάτων, όπως σεισμοί του 1999 στην Αθήνα, φωτιές στην Ηλιεία το 2008

»Είναι ένα από τα ελάχιστα Κέντρα που εκτός από τη διάγνωση, αξιολόγηση, προσφέρει και θεραπεία. Ατομική ψυχοθεραπεία, ομαδική ψυχοθεραπεία παιδιών-εφήβων-γονέων, οικογενειακή ψυχοθεραπεία, συμβουλευτική γονέων, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, ειδική μάθηση, επαγγελματικό προσανατολισμό, παιγνιδιοθεραπεία. Ο αριθμός των ασφαλισμένων του ΕΟΠΥΥ που εξυπηρετεί, ανέρχεται στα 4.500 περιστατικά το χρόνο. Το αρχείο του είναι ένα από τα πιο παλαιά και πολύ σημαντικό, και αντιπροσωπεύει 67.000 περιστατικά μαζί με το Τμήμα Εφήβων».

Για το θεραπευτικό Τμήμα Εφήβων μάς μιλά η Ευαγγελία Φωκά, κοινωνική λειτουργός -ψυχοθεραπεύτρια: «Αποτελεί τμήμα του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής του ΕΟΠΥΥ-Αθηνών, απευθύνεται σε οικογένειες που έχουν έφηβο 13-18 ετών που παρουσιάζει συναισθηματικές διαταραχές-κατάθλιψη, μεταιχμιακή διαταραχή-ψύχωση, διαταραχές διατροφής, μεικτές διαταραχές συναισθήματος και διαγωγής. Αντιμετωπίζει τις δυσκολίες αυτές των εφήβων με ατομική ψυχοθεραπεία, θεραπεία οικογένειας, ομαδική ψυχοθεραπεία, φαρμακευτική αγωγή όπου κρίνεται σκόπιμο. Συνεργάζεται με την Εισαγγελία Ενηλίκων για περιπτώσεις αιμομιξίας και κακοποίησης εφήβων. Εκτός από το διαγνωστικό και θεραπευτικό έργο, προάγει και μεριμνά για την επιστημονική γνώση με το Τμήμα Ερευνας και Εκπαίδευσης, το οποίο διοργανώνει επιμορφωτικά σεμινάρια, συνέδρια, επιμορφώνει εκπαιδευτικούς, παρέχει και πρακτική άσκηση σε προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές».