Το Processwork Hub συμμετέχει στο (διαδικτυακό) 12ο Πανελλήνιο Παιδοψυχιατρικό Συνέδριο
«Από το αίτημα για ανακούφιση του δευτερογενούς τραύματος στη νοηματοδότηση της εμπειρίας της ψυχοκοινωνικής υποστήριξης προσφύγων. Ο ρόλος της ομαδικής εποπτείας».
Το Κέντρο Ημέρας Βαβέλ / Συν-ειρμός ΑμΚΕ Κοιν. Αλληλεγγύης και το Processwork Hub παρέχουν υπηρεσίες ψυχικής υγείας σε πρόσφυγες και υποστήριξη (εκπαίδευση, εποπτεία, διεπαγγελματική συμβουλευτική) σε εργαζόμενους/ες φορέων που δραστηριοποιούνται στο προσφυγικό. Στο προτεινόμενο στρογγυλό τραπέζι θα παρουσιαστεί και θα συζητηθεί η εμπειρία μας ως επόπτες και επόπτριες ομάδων εργαζομένων σε προγράμματα και δομές (ανοικτής φιλοξενίας ανθρώπων που ζητούν άσυλο, φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων).
Εμφανίζεται συχνά στις συναντήσεις εποπτείας το φαινόμενο οι εργαζόμενοι/ες να φέρνουν θέματα για συζήτηση και επεξεργασία με τρόπους και περιεχόμενο αντίστοιχο αυτών που οι πρόσφυγες φέρνουν σε αυτούς/ές. Οι απαιτήσεις που έχουν από τους επόπτες/τις επόπτριες αναπαράγουν επίσης συχνά τις «απαιτήσεις» των προσφύγων: να δοθούν μαγικές λύσεις, άμεσα, χωρίς να χρειαστεί μια ακόμη μετακίνηση από παγιωμένες θέσεις. Είναι ως εάν αυτή η αναπαραγωγή του ίδιου «σεναρίου» σε διαφορετικό πλαίσιο να διευκολύνει την κατανόηση και νοηματοδότησή του.
Είναι σημαντικό σε αυτές τις περιπτώσεις οι επόπτες/επόπτριες να αποφύγουν να εγκλωβιστούν στην «ψευδοκατανόηση» που προσφέρει το κυρίαρχο αφήγημα περί τραύματος (που «δευτερογενώς» μεταδίδεται από τους πρόσφυγες στους εργαζόμενους) και να αποκαταστήσουν την πολυπλοκότητα, μοναδικότητα και ολότητα κάθε φαινομένου και εμπειρίας, «συν-κατασκευάζοντας» κατ’ αυτόν τον τρόπο μια πραγματικότητα που να νοηματοδοτείται από αυτά ακριβώς τα γνωρίσματα και όχι μερικές, μονοδιάστατες και ελλειμματικές προσεγγίσεις.
Μέσα από κλινικά παραδείγματα θα συζητήσουμε την αναπαραγωγή και εμπερίεξη του του αφηγήματος στο οποίο κυριαρχεί το «τραύμα» στην εποπτική διαδικασία. Θα αναδείξουμε την αξία και αναγκαιότητα της εποπτείας αλλά και τις προκλήσεις που απαντώνται σε αυτή τη διαδικασία και το πως τις κατανοούμε και δουλεύουμε με αυτές.
Ένα κλικ εδώ για το συνοπτικό πρόγραμμα του συνεδρίου (αρχείο pdf)
Στις 3, 4 & 5 Νοεμβρίου 2017, θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα το 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο, με Διεθνή Συμμετοχή, της Ελληνικής Επιτροπής Προσχολικής Αγωγής (Organisation Mondial pour l’Education Préscolaire – Ο.Μ.Ε.Ρ.) που οργανώνεται σε συνεργασία με το Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία (ΤΕΑΠΗ) της Σχολής Επιστημών της Αγωγής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών «Εκπαίδευση και Ανθρώπινα Δικαιώματα» του ΤΕΑΠΗ του ΕΚΠΑ και του University College London, Institute of Education, καθώς και με το Ελληνικό Παρατηρητήριο για τη Διαπολιτισμική Παιδεία και Εκπαίδευση (ΕΠΑΔΙΠΕ) και έχει θέμα: «Από εδώ και από παντού: εκπαιδευτικές αλλαγές και παιδαγωγικές πρακτικές για ένα ανοιχτό σχολείο»
Η σημερινή οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η παρουσία μεγάλου αριθμού προσφύγων και μεταναστών, αλλά και οι μεγάλες αλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα, έχουν επαναφέρει στην εκπαιδευτική κοινότητα την συζήτηση για το ρόλο της εκπαίδευσης και τις αλλαγές που πρέπει να σχεδιαστούν ώστε το σχολείο να σέβεται τις πολλαπλές διαδρομές και να ανταποκρίνεται στις διαφοροποιημένες ανάγκες των παιδιών και της κοινωνίας. Τη σημερινή εποχή, η εκπαίδευση, τόσο στην τυπική όσο και στη μη τυπική μορφή της, καλείται να παίξει ρόλο τόσο στο ατομικό επίπεδο του κάθε παιδιού όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.
Στη σημερινή λοιπόν συγκυρία που απαιτεί αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να παρέχονται ευκαιρίες για ανταλλαγή εμπειριών και προβληματισμών ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς – ερευνητές όλων των βαθμίδων, με στόχο τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της εκπαίδευσης.
Σκοπός του Συνεδρίου είναι να δώσει χώρο και χρόνο στην παρουσίαση και στην ουσιαστική συζήτηση θεμάτων και προβληματισμών που αφορούν την νέα εκπαιδευτική συνθήκη και να ανοίξει νέες εκπαιδευτικές προοπτικές που μπορούν να λειτουργήσουν σε περιόδους κρίσης σε μια κατεύθυνση ενίσχυσης και διεύρυνσης του ρόλου της εκπαίδευσης.
Μέσα από παρουσιάσεις, ανταλλαγές, βιωματικά εργαστήρια και εκπαιδευτικές δράσεις επιδιώκει να δώσει τη δυνατότητα ουσιαστικού διαλόγου και να οδηγήσει στη συγκρότηση «κοινοτήτων μάθησης».
Αξίζει μια ματιά στο πρόγραμμα και η παρακολούθηση των εργασιών του συνεδρίου!
«Διλήμματα και συμφραζόμενα του προσφυγικού ζητήματος. Ιδέες, αξίες, ιστορία, πολιτικές».
Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016
Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, με αφορμή την έκθεση Δρόμοι Επιβίωσης που παρουσίασε μέσα στο 2016, διοργανώνει συνέδριο με θέμα: «Διλήμματα και συμφραζόμενα του προσφυγικού ζητήματος. Ιδέες, αξίες, ιστορία, πολιτικές».
Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016 και την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016, στην αίθουσα της Γερουσίας, στο κτίριο της Βουλής των Ελλήνων.
Στο πλαίσιο του συνεδρίου, στον προθάλαμο της αίθουσας της Γερουσίας, θα παρουσιάζεται τμήμα του υλικού της έκθεσης Δρόμοι Επιβίωσης η οποία πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας.
Παράλληλα, την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016 και ώρα 19.00 θα πραγματοποιηθεί προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου «Ο πιο μακρύς δρόμος», στην αίθουσα εκδηλώσεων της Βουλής των Ελλήνων, στη λεωφόρο Αμαλίας 22-24 (είσοδος από Σουρή).
Χθες το βράδυ ολοκληρώθηκε το συνέδριο της EFTA (European Family Therapy Association) στην Αθήνα. Εκατοντάδες σύνεδροι για τέσσερεις μέρες γέμισαν τα δωμάτια του συνεδριακού χώρου για παρακολουθώντας παρουσιάσεις και συμμετέχοντας σε εργαστήρια.
Το Processwork Hub συμμετείχε στο συνέδριο, προσφέροντας ένα εργαστήριο με θέμα «Love Makes a Family: addressing issues towards LBGT families in therapy» . Το εργαστήριο είχε σχεδιαστεί για 15-20 ανθρώπους, αλλά στην αίθουσα βρέθηκαν 50-60. Αυτό δείχνει και την ανάγκη για περισσότερο διάλογο στην κοινότητα των θεραπευτών για τα θέματα που αφορούν τη στάση μας απέναντι στους ΛΟΑΤ και τις ΛΟΑΤ οικογένειες.
Ο χρόνος του εργαστηρίου περιορισμένος για ένα τόσο σύμπλοκο θέμα. Η ελληνική κοινωνία (άρα και ο χώρος της ψυχοθεραπείας) ταλανίζεται και διαπραγματεύεται τη στάση απέναντι στα θέματα ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτό το καταλαβαίνει κανείς παρατηρώντας και τη διαφορετική ορολογία που χρησιμοποιείται («σεξουαλική παρέκκλιση», «σεξουαλικές προτιμήσεις και επιλογές», «ταυτότητα φύλου και σεξουαλικός προσανατολισμός»). Ως επαγγελματίες δεν έχουμε καν συμφωνήσει σε μια κοινή ορολογία που να περιγράφει την ανθρώπινη εμπειρία γύρω από αυτά τα θέματα.
Στο εργαστήριο ξεκινήσαμε από τα βασικά. Να ξεκαθαρίσουμε όρους και να δούμε αυτοί οι όροι τι σημαίνουν για εμάς και τη δικά μας ταυτότητα, αλλά και για την ταυτότητα των άλλων, καθώς και για τον τρόπο που εμείς ως θεραπευτές την αντιλαμβανόμαστε. Τι συμπεράσματα βγάζουμε από τη δήλωση μιας ταυτότητας ή πως επηρεάζεται η στάση μας από τη δική μας απόδοση μιας ταυτότητας στον άλλον άνθρωπο;
Αναδύθηκαν μύθοι για το σεξουαλικό προσανατολισμό (η ομοφυλοφιλία των ανδρών μπορεί να οφείλεται σε σεξουαλική κακοποίηση που έχουν υποστεί, οι λεσβίες είναι γυναίκες που έχουν τραυματικές εμπειρίες σε σχέσεις με άνδρες, κλπ). Προσπαθήσαμε να αποδομήσουμε αυτούς τους μύθους.
Μιλήσαμε για την παρέκκλιση ως στατιστικό όρο και το πώς αυτό επηρεάζει τη στάση των θεραπευτών. Είναι ευθύνη των θεραπευτών να «κανονικοποιούν» τον κόσμο (στατιστικά και κοινωνικά) ή να υποστηρίζουν ανθρώπους να ζουν τη φύση τους με αξιοπρέπεια και δικαιώματα;
Αναφέραμε τα είδη ομοφοβίας/τρανσφοβίας (εσωτερικευμένη, διαπροσωπική, κοινωνική, θεσμική). Διερευνήσαμε στάσεις απέναντι στους ΛΟΑΤ, από την πιο αρνητική στην πιο θετική, αξιοποιώντας το Riddle Scale. Επισημάναμε την ανοχή ή την αποδοχή ως επικρατούσα θετικότερη και τις παγίδες που κρύβει αυτό. Αναζητήσαμε πρακτικούς τρόπους που οι θεραπευτές μπορούν να δημιουργήσουν πιο ασφαλείς χώρους για ΛΟΑΤ ανθρώπους και πιο ολοκληρωμένης στήριξης ΛΟΑΤ οικογενειών.
Ο χρόνος ελάχιστος για το εύρος των ερωτημάτων που τέθηκαν και την ανάγκη ανεύρεσης κοινής γλώσσας για αυτά τα θέματα. Κάναμε όμως τα πρώτα βήματα. Αναδύθηκε καθαρά η ανάγκη για μεγαλύτερη επιμόρφωση των θεραπευτών για αυτά τα θέματα αλλά και η ανάγκη για διάλογο μέσα στο θεραπευτικό χώρο για αυτά.
Στο κλείσιμο του εργαστηρίου ζητήθηκε από την ομάδα να περιγράψει με μια λέξη (μια εικόνα, ένα συναίσθημα) το πώς φεύγει από το εργαστήριο. Ακούστηκαν τα εξής: ενδυνάμωση, φως, ανακούφιση, αναγνώριση, ευγνωμοσύνη, συγκίνηση, αισιοδοξία, αγάπη, ουράνιο τόξο, γέφυρα, ασφάλεια, ειρήνη, ποικιλομορφία, συνδετικοί κρίκοι, εκτίμηση, ανοιχτότητα, αλήθεια, ταξίδι, επίγνωση, δεξιότητα, λύπη
Μακάρι αυτό το εργαστήρι να λειτούργησε ως ερέθισμα για περισσότερη σκέψη, μοιρασιά και περισυλλογή για τη ζωή τη δική μας, των ανθρώπων γύρω μας και το ρόλο μας ως επαγγελματίες. Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο αληθινό, πιο ανθρώπινο. Για όλους και όλες, τους στατιστικά “κανονικούς” και “μη-κανονικούς”. Γιατί όλοι και όλες είμαστε εκφράσεις της ζωής και της φύσης.
Το Crossing Borders είναι ένα από τα σημαντικότερα διεθνή συνέδρια με σκοπό μία πολύπλευρη συζήτηση και παρέμβαση γύρω από την ευρωπαϊκή προσφυγική κρίση. Διανοούμενοι και ακαδημαϊκοί, ακτιβιστές από τα πεδία της προσφυγικής έντασης, θεσμικοί επιχειρησιακοί εταίροι από τον χώρο των ΜΚΟ, εθελοντές και αλληλέγγυοι από τον κόσμο των κινημάτων και των κοινωνικών συμμαχιών, συναντιούνται στη Λέσβο 7-10 Ιουλίου για να συζητήσουν τις πολλαπλές όψεις της προσφυγικής κρίσης: την πολιτική των κλειστών συνόρων ως πολιτική βίας και αδιεξόδου, την ανατροπή των κανόνων δικαίου στο ασφικτικό περιβάλλον του αυξανόμενου δημοκρατικού ελλείματος, το ντόμινο των εξελίξεων της προσφυγικής κρίσης και τη σημασία τους στο επίκεντρο και τη μεθόριο των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων εξελίξεων, το μεγάλο κεφάλαιο των δικτύων αλληλεγγύης παγκοσμίως.
Η μεγάλη αυτή συνάντηση διοργανώνεται από το TheCooperative InstituteforTransnationalStudies σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου (Laboratory EKNEXA-Department of Sociology) και έχει τη μορφή διεθνούς συνέδριου με ομιλητές και συμμετέχοντες από την Ευρώπη, την Αμερική, τον Καναδά, τη Λατινική Αμερική. Η επιλογή της Λέσβου αποτελεί ένα κομβικό και ιδιαίτερης σημασίας σημείο του οργανωτικού σχεδιασμού. Είναι καταρχήν ένα δείγμα έμπρακτης στήριξης και αλληλεγγύης και είναι η πρώτη φορά που ένα συνέδριο με τόσους ακαδημαϊκούς, διανοούμενους, πολιτικούς, γίνεται όχι σε κάποιον αντίστοιχο μέρος, αλλά μέσα στο ίδιο το πεδίο δράσης, στην πρώτη γραμμή, σε ένα από τα πιο σκληρά και δύσκολα μέτωπα της προσφυγικής κρίσης. Και αυτό είναι μια ειδιοποιός διαφορά αυτού του συνεδρίου που μαρτυρά τον ρόλο που θέλει να παίξει στις εξελίξεις του προσφυγικού και ευρύτερα. Η Λέσβος, που ασφαλώς αποτελεί τον πρώτο προορισμό και τον μεγαλύτερο υποδοχέα αλλεπάλληλων προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών εδώ και δύο περίπου χρόνια. Αναμφίβολα, επίκεντρο δραματικών κορυφώσεων γύρω από το προσφυγικό και σημείο υψηλού συμβολισμού που οι εικόνες του θα προστεθούν στην ιστορία του προσφυγικού ζητήματος.
Ομιλητές
Το Crossing Borders είναι η μεγαλύτερη συνάντηση που πραγματοποιείται για το προσφυγικό στην Ευρώπη και διεθνώς. Τα δύο προηγούμενα χρόνια των ραγδαίων εξελίξεων υπήρξαν μικρής κλίμακας συζητήσεις για το θέμα. Είναι η πρώτη φορά που τόσοι πολλοί και σημαντικοί από διαφορετικούς χώρους, από τους σημαντικότερους των θεωρητικών έως τους ξεχωριστά σημαντικούς αλληλέγγυους και εθελοντές, από τους ακτιβιστές διεθνούς δράσης έως τους επιχειρησιακούς της διεθνούς εμπειρίας, από την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, θα συναντηθούν όλοι μαζί για να συζητήσουν για την προσφυγική κρίση, πως ξεκίνησε και πως εξελίσσεται. Είναι η πρώτη φορά που η προσφυγική κρίση συζητιέται σε τέτοιο εύρος και πολυμορφία. Ανάμεσα στους ομιλητές του συνεδρίου συγκαταλέγονται οι: Tariq Ali, Massimo De Angelis, Tim Anderson, Dilar Dirik, Costas Lapavitsas, Paul Mason, Maria Nikolakaki, Nina Power, John Rees, Zoe Konstantopoulou, Tithi Bhattachary, Francesca Coin, Feyzi Ismail, Stratos Georgoulas, Andrej Grubacic, Mike Neary, Denis O’ Hearn, Richard Pithouse, George Pleios, Kenneth Surin, Aimilia Voulvouli.
Εργασίες και παράλληλες δράσεις
Οι εργασίες του συνεδρίου θα πραγματοποιηθούν στους χώρους του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Παράλληλα με το κεντρικό πρόγραμμα θα υπάρξουν επισκέψεις στους προσφυγικούς καταυλισμούς για συζητήσεις και συνομιλίες, ενώ το συνέδριο έχει προσκαλέσει πρόσφυγες και μετανάστες να καταθέσουν σκέψεις και μαρτυρίες τους, σε όλη τη διάρκειά του. Ταυτόχρονα, θα λειτουργήσουν έκθεσεις εικαστικών και φωτογραφίας με τη διεύθυνση του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου Δημήτρη Παπαγεωργίου. Ως αφίσα του συνεδρίου επιλέχθηκε φωτογραφία του βραβευμένου φωτογράφου Yannis Behrakis – Reuters, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την άμεση παραχώρησή της.
«Πώς μιλάμε στα παιδιά μας για την οικογένειά μας, πώς αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τις διακρίσεις που δεχόμαστε ως λοατκι γονείς.” Σε αυτό το βιωματικό εργαστήριο εξετάζουμε τις στιγμές που δυσκολεύουν κάθε γονιό: όταν τα παιδιά ζητούν απαντήσεις. Πώς προετοιμαζόμαστε για αυτές τις στιγμές, πώς αντιμετωπίζουμε το περιβάλλον και τις κοινωνικές πιέσεις, πώς διατηρούμε την καλή επικοινωνία με τα παιδιά μας σε λοατκι ζητήματα. Το εργαστήριο απευθύνεται τόσο σε λοατκι γονείς όσο και σε λοατκι άτομα που σκέφτονται ή θα ήθελαν να γίνουν γονείς.
Η Έλενα Όλγα Χρηστίδη είναι ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια. Ασχολείται με ζητήματα διακρίσεων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συμμετέχει ενεργά σε θέματα, προβλήματα και διεκδικήσεις που αφορούν τη λοατκι κοινότητα. Προσφέρει υπηρεσίες αυτογνωσίας, συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας σε άτομα και ομάδες.
Κατά το Attachment Parenting, η Θετική Διαπαιδαγώγηση ενσωματώνει τη βασική φιλοσοφία του, δηλαδή «συμπεριφέρσου στα παιδιά με τον τρόπο που θα ήθελες κι εσύ να σου συμπεριφέρονται αν ήσουν εσύ το παιδί». Η Θετική Διαπαιδαγώγηση ενθαρρύνει και ενδυναμώνει το συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά και συνεπώς τα παιδιά μαθαίνουν και επιθυμούν να αυτορρυθμίζονται. Βασίζεται στη δημιουργία ενός θετικού οικογενειακού περιβάλλοντος, το οποίο επιτρέπει και ενθαρρύνει τα παιδιά να το εξερευνήσουν και να μάθουν από και μέσα σε αυτό. Βασίζεται στην ιδέα ότι άμα συμπεριφερόμαστε στα παιδιά με σεβασμό και αγάπη, τότε θα αναπτύξουν σταδιακά ένα δικό τους μοντέλο εσωτερικής πειθαρχίας και ενσυναίσθησης, που είναι και ο στόχος της Θετικής Διαπαιδαγώγησης. Η φύση της είναι προ-ενεργητική, δηλαδή βασίζεται πολύ στην πρόληψη και στο παράδειγμα των γονέων καθώς και στη θετική επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά.
Στο workshop Θετικής Διαπαιδαγώγησης θα έχετε την ευκαιρία, μέσα από βιωματικές ασκήσεις, να αποκωδικοποιήσετε τις συμπεριφορές των παιδιών σας, να εντοπίσετε ποιες ανάγκες τους επικοινωνούν και πώς μπορείτε να τα βοηθήσετε με θετικό τρόπο, ώστε να αποκτήσουν πολύτιμες δεξιότητες ζωής, όπως αυτεπίγνωση, αυτορρύθμιση, κινητοποίηση, ενσυναίσθηση και άλλες κοινωνικές δεξιότητες, που συνιστούν τη συναισθηματική νοημοσύνη.
Το workshop απευθύνεται σε γονείς παιδιών ηλικίας 0-19 χρονών και σε όλους όσους ενδιαφέρονται να γνωρίσουν τον κόσμο της Θετικής Διαπαιδαγώγησης.
3. Εύα Σπίνου, Ελένη Χουβαρδά (20 άτομα) “Εξερευνώντας τον δρόμο προς τη δημιουργία Λοατκι οκογενειών” 1ο μέρος Βιωματικές ασκήσεις και ενδυνάμωση ομάδας 2ο μέρος Ανοιχτή συζήτηση για θέματα που αφορούν τις λοατκι οικογένειες.
Η Εύα Σπίνου γεννήθηκε στηνΑθήνα το 1981. Είναι ψυχολόγος, απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου. Εκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο πάνω στις Θεραπευτικές Ομάδες για Σεξουαλικές Μειονότητες (Therapeutic groups on Sexual Minorities). Επίσης, ολοκλήρωσε την Εκπαίδευση στην Θεραπεία Μετατραυματικού Στρες (Bodynamic PTSD Training), όπως και την βασική εκπαίδευση στην Σωματοδυναμική Ψυχοθεραπεία (Bodynamic Foundation Training). Εξειδικεύεται στην Συμβουλευτική σε θέματα Σεξουαλικού προσανατολισμού και Ταυτότητας φύλου και η θεραπευτική της προσέγγιση βασίζεται στην Ολιστική θεώρηση του Ανθρώπου ως Σώμα-Νους-Πνεύμα, κατά την οποία η ύπαρξη δυναμικής ισορροπίας ανάμεσα σε αυτούς τους παράγοντες επιτρέπει στο άτομο να ζει δημιουργικά και ελεύθερα, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και τις επιδιώξεις του. Έχει ξεκινήσει την ιδιωτική της πρακτική από το 2009 και προσφέρει τις υπηρεσίες της μέσα από ατομικές συνεδρίες, συμβουλευτική ζεύγους και ομάδες αυτογνωσίας. Επίσης, συντονίζει επιμορφώσεις επαγγελματιών ψυχικής υγείας σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου μέσω σεμιναρίων αλλά και εποπτείας. http://www.evaspinou.com/viografiko/
Ελένη Χουβαρδά: Msc, Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Βρετανικής Ψυχολογικής εταιρίας. Από το 2002 παρακολουθει εκπαιδευτικά σεμινάρια της προσέγγισης του Process Work (Δουλειά με τη διεργασία) και συμμετέχει σε ομάδες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Εργάζεται ιδιωτικά στην Αθήνα παρέχοντας ατομική ψυχοθεραπεία.
Η Ελένη Χουβαρδά και η Εύα Σπίνου έχουν συνεργαστεί στην τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης 1528 για θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου
4. Ανακοίνωση διπλωματικής μεταπτυχιακής εργασίας της Ευμορφίας Γκαμούλου τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης του Δ.Π.Θ που πραγματοποιήθηκε με την συμμετοχή μελών των «Οικογενειών Ουράνιο Τόξο»
Διαδραστική συζήτηση σε ομάδες για τα στερεότυπα και την γονεϊκότητα όταν σχετίζεται με lgbtqi ανθρώπους
12:30-13:00 διάλειμμα για καφέ
13:00 -14:00 ολοκλήρωση των βιωματικών εργαστηρίων , workshops και εργασίας σε ομάδες
14:00- 14:30 Ενημέρωση της ολομέλειας για όσα τελέστηκαν στα βιωματικά εργαστήρια, , τα workshops και την διαδραστική εργασία σε ομάδες.
14:30- 16:00 μεσημεριανό διάλλειμα
16:00 Χαιρετισμοί από θεσμικούς φορείς
16:30- 18:30
Βασίλης Σωτηρόπουλος Δικηγόρος πάρ’ Αρείω Πάγω “Επιλογές που παρέχει το σύμφωνο συμβίωσης και δικαιώματα που αποκλείονται”
Λίνα Παπαδοπούλου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου, Νομική Σχολή ΑΠΘ «Ομόφυλα ζευγάρια και υποβοηθούμενη αναπαραγωγή»
Δήμητρα Κογκίδου, Καθηγήτρια ΠΤΔΕ ΑΠΘ (Θέμα: θα καθοριστεί)
Χάρης Παπαδόπουλος , Σχολικός Σύμβουλος της 10ης Περιφέρειας Δημοτικής Εκπαίδευσης Αττικής ((Θέμα: θα καθοριστεί)
18:30 18:50 Διάλειμμα είκοσι λεπτών για καφέ
18:50 19:00 Ανάγνωση του δεύτερου εικονογραφημένου βιβλίου για παιδιά που εξέδωσαν οι «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» με τίτλο «Η Αλίκη κοιτάζει στον καθρέφτη» από την ηθοποιό Τζούλη Σούμα και προβολή των εικόνων του σε video wall
19:00 20:30
Αγγελική Γιαννικοπούλου Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, ΤΕΑΠΗ, Πανεπιστήμιο Αθηνών « Ομο-γονεϊκές οικογένειες σε εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά»
Μαίρη Λεοντσίνη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια ΤΕΑΠΗ – ΕΚΠΑ«Η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης και η άρνηση της παιδοθεσίας.»
Μαριανέλλα Κλώκα (συντάκτρια του ελληνικού γραφείου του διεθνούς ειδησεογραφικού πρακτορείου Pressenza) “Οικογένειες ΛΟΑΤ και ΜΜΕ στην Ελλάδα”
14/2/2016
10:00 – 10:30 Έναρξη των εργασιών στην ολομέλεια
10:30- 12:30 Βιωματικά εργαστήρια, εργασία σε ομάδες, workshops
1. Λένα Ασλανίδου, M.P.W. και Αλεξάνδρα Βασιλείου, Ph.D. – εκπαιδεύτριες ενηλίκων http://processworkhub.gr – «Η γονεϊκότητα ως ταυτότητα κι ως ρόλος» (30 άτομα)
Σε αυτό το βιωματικό εργαστήριο θα εξερευνήσουμε τη γονεϊκότητα ως προσωπική και κοινωνική ταυτότητα και ως ρόλο. Θα αναζητήσουμε συνδέσεις και πιθανές συγκρούσεις ανάμεσα στη δική μας κατανόηση / εμπειρία του ρόλου και αυτής που επικρατεί στο κυρίαρχο ρεύμα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Θα κάνουμε ατομική δουλειά, καθώς επίσης και δουλειά σε δυάδες και στην ολομέλεια.
Περιγραφή: Το Attachment Parenting είναι μια πρακτική σχετικά με την φροντίδα ανάπτυξης ασφαλούς συναισθηματικής σχέσης μεταξύ γονέα- παιδιού. Στο εργαστήριο θα διερευνήσουμε πώς η αμφίδρομη σχέση γονέα- παιδιού διαμορφώνει την συναισθηματική ανάπτυξη του αναπτυσσόμενου εγκεφάλου του παιδιού και ποιες γονεϊκές δεξιότητες βοηθούν στην ανάπτυξη ασφαλούς συναισθηματικού δεσμού.
Ο Γιώργος Μπρεκουλάκης είναι Ψυχολόγος, M.Sc. Παντείου Πανεπιστημίου, Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas, www.brekoulakis.gr
3. Λύο Καλοβυρνάς – Γιατί (δεν) θέλω να γίνω μαμά/μπαμπάς; (20 άτομα)
Ένα βιωματικό εργαστήρι για λοατ άτομα που σκέφτονται να (μη) γίνουν γονείς.
Σ’ αυτό το βιωματικό εργαστήρι θα εξετάσουμε τι σημαίνει γονεϊκότητα για μας, τις μας κινητοποιεί ή μας εμποδίζει να γίνουμε γονείς, τις κοινωνικές πιέσεις, το κύρος και τα συναισθήματά μας για αυτό το κοινωνικά φορτισμένο ζήτημα. Απευθύνεται σε λοατ γυναίκες και άντρες
Ο Λύο Καλοβυρνάς είναι σύμβουλος ψυχικής υγείας. Από το 2012 συντονίζει εργαστήρια και ομάδες για γυναίκες με θέμα τη (μη) μητρότητα και τις κοινωνικές πιέσεις που υφίστανται οι γυναίκες να γίνουν μητέρες, ομάδες αυτογνωσίας για γκέι άντρες και ομάδες για τη γυναικεία σεξουαλική επιθυμία.http://www.webtherapy.gr/
4. Άσπα Χαλκίδου Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου (θα καθοριστεί)
Θα ακολουθήσει βιωματική-διαδραστική συζήτηση σε ομάδες για την (μη) εμπλοκή (μη) συμμετοχή σε ακτιβιστικές ομάδες
12:30-13:00 διάλειμμα για καφέ
13:00 – 14:00 Ολοκλήρωση των βιωματικών εργαστηρίων , workshops και εργασίας σε ομάδες
14:00- 14:30 Ενημέρωση της ολομέλειας για όσα τελέστηκαν στα βιωματικά εργαστήρια, , τα workshops και την διαδραστική εργασία σε ομάδες.
14:30ως 16:15 μεσημεριανό διάλλειμα (κατά τη διάρκεια του διαλλείματος θα γίνει η μηνιαία κλειστή συνάντηση γονέων της ομάδας)
16:30-17:30 Χαιρετισμοί πολιτικών κομμάτων
17:30 -18:30 Εισηγήσεις –τοποθετήσεις οργανώσεων
18:30 18:50 Διάλειμμα είκοσι λεπτών για καφέ
18:50 19:30 Εισηγήσεις –τοποθετήσεις οργανώσεων
19:30-20:00 Καταγραφή των θέσεων και των διεκδικήσεων σε σχέση με την γονεϊκότητα των lgbtqi ανθρώπων σε ένα κείμενο μανιφέστο.
Πέρσι τον Ιούνιο έγινε στην Αθήνα το 1ο Επιστημονικό Συνέδριο κατά του Σχολικού Εκφοβισμού, που διοργάνωσε το Χαμόγελο του Παιδιού. Πριν λίγες εβδομάδες δημοσιοποιήθηκαν τα πρακτικά του συνεδρίου. Το Processwork Hub συμμετείχε στο συνέδριο με βιωματικό εργαστήριο με θέμα «Πρόληψη για τον εκφοβισμό: χτίζοντας κοινότητα μέσα στο σχολείο» (Λένα Ασλανίδου, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λίλη Βασιλείου) και με ομιλία με θέμα «Σχολικός Εκφοβισμός: η σχολικά κοινότητα αναζητά δεξιότητες ηγεσίας» (Αλεξάνδρα Βασιλείου).
Πανελλήνια Συνάντηση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση
«Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στην περίοδο της κρίσης: Από το αδιανόητο στο αυτονόητο»
Παρασκευή 21 έως Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014
Πανεπιστήμιο Πειραιώς, κεντρικό κτίριο. Μ. Καραολή και Α. Δημητρίου 80, 185 34 Πειραιάς.
Στόχοι
Ο βασικός στόχος είναι να συζητηθούν αλληλοενημερωτικά και αλληλοσυμπληρωματικά τα προβλήματα και να καταλήξουμε συντονισμένα σε συγκεκριμένες προτάσεις – δεσμεύσεις που θα εξασφαλίσουν ένα βιώσιμο σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας στην κοινότητα με μια συνέχεια. Επίσης να κατανοήσουμε όλοι ότι η ψυχική υγεία αφορά σε όλους τους πολίτες και όχι μόνον στα άτομα που πάσχουν. Απαραίτητη προϋπόθεση για την εξασφάλιση της ψυχικής υγείας και ευημερίας των πολιτών και των κοινωνιών/της κοινότητας είναι ένα σύστημα άμεσα προσβάσιμο που εξασφαλίζει όλο το φάσμα υπηρεσιών: πρωτοβάθμια φροντίδα και πρόληψη, έγκαιρη παρέμβαση και υπηρεσίες αποκατάστασης.
Με τη συνάντηση αυτή στοχεύουμε στην καλλιέργεια περαιτέρω διαλόγου με την κοινωνία, την πολιτεία και την τοπική αυτοδιοίκηση έτσι ώστε να υπάρξει ενεργοποίηση της επιστημονικής κοινότητας και των ενδιαφερόμενων φορέων για την επίτευξη των στόχων.
Η συνάντηση απευθύνεταιτόσο στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής όσο και στους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, στους ανθρώπους με ψυχοκοινωνικά προβλήματα και τις οικογένειές τους, καθώς και σε όλους τους φορείς και άτομα της κοινωνίας των πολιτών:
Λήπτες υπηρεσιών, οικογένειες, συγγενείς και σύλλογοί τους
Σύλλογοι, κοινωνικές συλλογικότητες, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών
Μητροπολιτικά Ιατρεία
Νοσοκομεία
Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας
Φορείς Κοινωνικής Οικονομίας
Συμμετοχή
Η συμμετοχή στη συνάντηση είναι δωρεάν. Είναι ωστόσο απαραίτητη για οργανωτικούς λόγους η δήλωση συμμετοχής. Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να αποστείλουν το συμπληρωμένο Δελτίο Εγγραφής τους στο ekpsath@otenet.gr
Όταν ο κεντρικός ομιλητής ανέβηκε στο βήμα και εκτός από τους συνέδρους καλωσόρισε «και τις φωνές που θα μας επισκεφθούν εδώ μέσα στην αίθουσα», αισθάνθηκα κάπως αμήχανα. Οι σύνεδροι γύρω μου φόρεσαν τα ακουστικά για τη μετάφραση και παρακολούθησαν με προσήλωση τον ομιλητή, γνέφοντας καταφατικά με το κεφάλι και χειροκροτώντας στα σημεία της παρουσίασης με τα οποία συμφωνούσαν απόλυτα.
Άνθρωποι που «ακούνε φωνές» και επαγγελματίες στον χώρο της ψυχικής υγείας, ερευνητές, φοιτητές ιατρικής και εθελοντές, περίπου 300 άτομα από 24 διαφορετικές χώρες συμμετείχαν στο 6ο Διεθνές Συνέδριο «Ακούγοντας φωνές», το οποίο πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. Διοργανώθηκε από το Ελληνικό Δίκτυο «Ακούω Φωνές» και το Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στον Χώρο της Ψυχικής Υγείας και ήταν η συνέχεια αντίστοιχων διεθνών συναντήσεων, οι οποίες ξεκίνησαν το 2009 στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας.
Για δύο μέρες, καθώς ο ήλιος έλουζε το δάσος του Σέιχ Σου πού κύκλωνε το ξενοδοχείο του συνεδρίου, παρουσιάστηκαν επιστημονικές ανακοινώσεις και προσωπικές αφηγήσεις ανθρώπων που ήθελαν να αφηγηθούν «την εμπειρία». Το κοινό συμπέρασμα ήταν η ανάγκη δημιουργίας ενός εναλλακτικού δικτύου υπηρεσιών ψυχικής υγείας, το οποίο θα αποκλείει τον μονόδρομο των ισχυρών φαρμάκων και τον εγκλεισμό στα ψυχιατρεία – άσυλα. Αντίθετα, θα βασίζεται στην αυτενέργεια και την αυτοβοήθεια, χωρίς αυτό το σύστημα να ελέγχει και να καταπιέζει τον πάσχοντα. «Ο σκοπός δεν είναι να εξαλειφθούν οι ‘φωνές’, αλλά να φτάσουν οι άνθρωποι που τις ακούνε να μπορούν να τις διαχειρίζονται, ίσως και να τις εκλάβουν ως ιδιαίτερο χάρισμα» διευκρινίστηκε. Όλα αυτά ίσως ακούγονται ειρωνικά στη βάρβαρη πραγματικότητα της Ελλάδας της κρίσης (τα δημόσια ψυχιατρεία κλείνουν μέσα στο 2015) και της φούσκας του success story της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης».
Εντέλει, οι άνθρωποι που «ακούνε φωνές» είναι ψυχικά ασθενείς; Αυτό από μόνο του δεν καθιστά κάποιον ψυχικά άρρωστο, υποστήριξαν επαγγελματίες του χώρου της ψυχικής υγείας στο συνέδριο, άποψη που κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια στην επιστημονική κοινότητα. «Το ίδιο μπορεί να συμβεί σε εξαρτημένους από ναρκωτικά και αλκοόλ ή σε ηλικιωμένους. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που ‘ακούνε φωνές’, οι οποίοι δεν έχουν ιστορικό ασθένειας ούτε καταναλώνουν ναρκωτικά ή αλκοόλ», όπως ειπώθηκε. Δικαιολογημένα, η σύνδεση με τη ψυχική νόσο έχει ως αποτέλεσμα πολλοί να δείχνουν απροθυμία και φόβο να μιλήσουν σε έναν γιατρό ή και σε κοντινά τους άτομα. Τέσσερις άνθρωποι με την «εμπειρία» μίλησαν επώνυμα στο συνέδριο και το VICE.
Μαρίνα Λυκοβουνιώτη (Ελλάδα) – «Μην πυροβολείτε τον αγγελιοφόρο»
«Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει: “I am friends with the monster that’s under my bed/ Get along with the voices inside of my head/ You’re trying to save me, stop holding your breath/ And you think I’m crazy, yeah, you think I’m crazy” («Είμαι φίλος με το τέρας που είναι κάτω από το κρεβάτι/ Τα πηγαίνω καλά με τις φωνές μες’ το κεφάλι μου/ Προσπαθείς να με σώσεις, σταμάτα να κρατάς την αναπνοή σου/ Και νομίζεις ότι είμαι τρελός, ναι, νομίζεις ότι είμαι τρελός»). Και σε άλλο σημείο: “Don’t shoot the messenger, I’m just friends with the monster that’s under my bed”, δηλαδή μην πυροβολείτε τον αγγελιοφόρο, κατά το ‘μην πυροβολείτε τον πιανίστα’.
Κάποια πράγματα στη ζωή μας τα θεωρούμε δεδομένα. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ‘ακούμε φωνές’ θεωρούμε το Δίκτυο και την κοινότητα που υπάρχει γύρω του ως ένα δεδομένα πλαίσιο για να εκφράζουμε την εμπειρία μας. Πολλές φορές, όμως, φέρνω στο μυαλό μου την πρώτη φορά που άκουσα κάποιον άνθρωπο να μιλάει σε κοινό για την εμπειρία του και μάλιστα τόσο περιγραφικά. Ήταν ένα από τα πρώτα σεμινάρια του Δικτύου της Αθήνας. Μου φάνηκαν τόσο γνωστά όλα αυτά που περιέγραφε, αλλά ταυτόχρονα τόσο περίεργο που τα έλεγε μπροστά σε κοινό και σκέφτηκα: ‘Μα καλά, γι’ αυτά που ακούμε μιλάει;’ Συγκεντρώθηκα στη μετάφραση και είπα: ‘Ω, ναι! Γι’ αυτά μιλάει’! Μέχρι να έρθω στο Δίκτυο δεν είχα ακούσει θετική ή χρήσιμη φωνή για εμένα. Η επαφή μου με το ψυχιατρικό σύστημα δεν μου άφηνε το περιθώριο (…) Θέλω να αναφερθώ σε αυτά που μου προσφέρουν οι ‘φωνές’. Με εμπνέουν για θέματα που με ενδιαφέρουν, όπως η μουσική. Με βοηθούν στην καθημερινότητα, στο μαγείρεμα και τα ψώνια. Δεν ξέρετε πώς είναι να ψωνίζεις και να έχεις τις φωνές να σου μιλάνε. Διαλέγεις τα πιο υπέροχα πράγματα. Επίσης, είναι μια παρέα στη μοναξιά. Και μου διώχνουν την ανασφάλεια όταν είμαι μόνη. Όλη αυτή η εμπειρία μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω το καλύτερο ψυχιατρικό σύστημα, τους ανθρώπους που κάνουν χρήση των υπηρεσιών, τις εναλλακτικές προσεγγίσεις και τι ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο της ψυχικής υγείας. Ζητάω πολλές φορές τη συμβουλή των ‘φωνών’ ακόμη και για πρακτικά θέματα. Για την αφίσα του συνεδρίου υπήρχαν διαφωνίες στον σχεδιασμό με ορισμένα μέλη της ομάδας. Μια φωνή μου είπε ‘γιατί δεν κάνεις αυτό που σου λένε’. Κι όντως, εκείνο το απόγευμα κάθισα με μια από τις ‘φωνές’ και σχεδιάσαμε έξι από τις εκδόσεις τις αφίσας. Το βασικό στοιχείο που μπορούμε να αποκομίσουμε από την εμπειρία είναι ότι από τα αρνητικά συμπτώματα μπορούμε να πάρουμε κάτι θετικό».
Irene van de Giessen (Ολλανδία) – «Οι ‘φωνές’ όπως οι Σειρήνες του Οδυσσέα»
«Μετά τον Τρωικό Πόλεμο ο Οδυσσέας χρειάστηκε δέκα χρόνια για να επιστρέψει στην Ιθάκη. Η λύση που βρήκε για να περάσει από τις Σειρήνες είναι γνωστή ως ‘οδυσσειακή κατασκευή’. Έκλεισε με κερί τα αυτιά του πληρώματος και ο ίδιος δέθηκε στο κατάρτι. Άκουσε έτσι τις Σειρήνες, αλλά δεν μπορούσε να ρίξει το πλοίο στα βράχια (…) Στη ζωή μου πέρασα μια κρίση, αντίστοιχη με του Οδυσσέα μετά τον πόλεμο, μέσα στην ανάδοχη οικογένεια που με υιοθέτησε. Οι εσωτερικές ‘φωνές’ μου έλεγαν συνεχώς ότι κάνω λάθος. Βρισκόμουν σε σύγχυση και οι αξίες που είχα μάθει, δηλαδή να είμαι κοινωνική, να φροντίζω για την προσωπική μου υγιεινή, όλες κατέρρευσαν. Άρχισα να αμελώ τον εαυτό μου, δεν έκανα μπάνιο, χρησιμοποιούσα το δάπεδο του μπάνιου ως τουαλέτα, έτρωγα συνεχώς και είχα έναν μόνιμο φόβο θανάτου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβη λάθος με εμένα.
Ο ψυχίατρος διέγνωσε σε 5 λεπτά ότι είμαι σχιζοφρενής, όμως πόσο καλό θα ήταν να είχε μπορέσει να προσπεράσει τις Σειρήνες, όπως ο Οδυσσέας; Αντίθετα, εγώ βίωσα τις άσχημες επιπτώσεις της διάγνωσης και δεν απέφυγα να ρίξω το πλοίο στα βράχια. Ο γιατρός, παρασυρόμενος από τις φαρμακοβιομηχανίες, μου συνταγογράφησε ακριβά και τελείως άχρηστα φάρμακα. Για 20 χρόνια ζούσα σε έναν κόσμο χωρίς ελπίδα και η αγωγή απλώς με ηρέμησε. Η κρίση φαινόταν ότι πέρασε, αλλά ήταν ένα οικοδόμημα φτιαγμένο από τραπουλόχαρτα. Ο πατριός μου, που σήμερα βρίσκεται εδώ στην αίθουσα, ανέλαβε προσωπικά την ανάρρωσή μου, όμως εγώ η ίδια αποφάσισα να ακολουθήσω την προσέγγιση του Μάαστριχτ. Βρήκα έναν κόουτς κι άρχισα να φτιάχνω τη δική μου ‘οδυσσειακή κατασκευή’. Έμαθα να είμαι δυνατή, αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να παρατηρώ τα χαρακτηριστικά της κρίσης μου κι έτσι απέφυγα να πιστεύω ότι ήταν κάτι κακό εξ ορισμού. Το ζητούμενο είναι να αποδεχτείς αυτά που έρχονται στην επιφάνεια (…) Εξακολουθώ να ‘ακούω φωνές’, αλλά δεν παθαίνω πια επαναλαμβανόμενες κρίσεις. Κι εσείς και εγώ θα ακούσετε στη ζωή σας Σειρήνες. Να συντονιστείτε με αυτές. Να τις ακούσετε, να χαμογελάσετε και να συνεχίστε».
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης (Ελλάδα) – «Το Δίκτυο με βοήθησε να πάρω μια πορεία αλλαγών»
«… Η προσωπική μου εμπειρία άρχισε το καλοκαίρι το καλοκαίρι του 2005. Πάλευα με τις ‘φωνές’ για εφτά χρόνια χωρίς βοήθεια, παίρνοντας χάπια. Με έκαναν να αισθάνομαι φόβο, με τρομοκρατούσαν, με απειλούσαν και γενικά απώθησα από το μυαλό μου πολλά πράγματα. Κάποια στιγμή φοβήθηκα τόσο πολύ που κάλεσα την Αστυνομία, γιατί πίστεψα όχι τόσο ότι κινδυνεύω εγώ άμεσα, αλλά περισσότερο οι δικοί μου και η κοπέλα που αγαπούσα, της οποίας τη φωνή επίσης άκουγα. Βρέθηκα παγιδευμένος σε μια πραγματικότητα, στην οποία παντρεύτηκαν ο έρωτας, τα αισθήματά μου και ο κίνδυνος του θανάτου. Οι γονείς μου φοβήθηκαν όταν με είδαν έτσι αποδιοργανωμένο και σε πανικό και αποφάσισαν την κλασσική λύση, να επισκεφτούμε έναν ψυχίατρο. Ο πατέρας μου είναι γεωπόνος, κατά μια έννοια είναι κι αυτός γιατρός, των φυτών. Ο ψυχίατρος μου χορήγησε φάρμακα από το πρώτο ραντεβού κι έκρινε απαραίτητη την εισαγωγή μου σε ιδιωτική κλινική, την οποία βέβαια διηύθυνε ο ίδιος. Έτσι, έγινα πελάτης του ιδιωτικού ψυχιατρικού και φαρμακευτικού συστήματος και συνεχίζω να είμαι, έχοντας στο μεταξύ αλλάξει δύο-τρεις γιατρούς.
Η πράξη μου αυτή ήταν η αυτό-ύπνωσή μου. Κάποιοι λόγοι με ώθησαν να ασχοληθώ με παραψυχολογικά ζητήματα. Θυμάμαι δύο κοπέλες που ήταν πλασιέ βιβλίων, αγόρασα μια εγκυκλοπαίδεια και τη διάβασα, ετοίμασα ένα ηχητικό κλιπ, το έβαλα να παίζει σε λούπα και κοιμήθηκα. Κάποια στιγμή ξύπνησα σε μια κατάσταση πανικού και από εκείνη την ημέρα άρχισα να ‘ακούω φωνές’. Εντελώς παραδόξως δεν το συσχέτισα. Ίσως επειδή αντιλαμβανόμουν τις ‘φωνές’ ως κάτι πραγματικό, ως ανθρώπους που ασχολούνται μαζί μου σε επίπεδο κουτσομπολιού. Πριν από δύο χρόνια, πήρα την απόφαση να κάνω κάτι γι’ αυτό. Ταξίδεψα μόνος στην Αθήνα, βρήκα ψυχολόγο και με παρέπεμψε στο Δίκτυο ‘Ακούγοντας Φωνές’ της Θεσσαλονίκης, με αποτέλεσμα να πάρω έκτοτε μια πορεία αλλαγών στη ζωή μου που με βοήθησε πάρα πολύ…»
Chris Madson (Αυστραλία) -«Είμαι πιο έξυπνος από τις ‘φωνές’»
«Ονομάζομαι Christopher, αλλά μπορείτε να με φωνάζετε Chris. Γεννήθηκα στη Δυτική Αυστραλία στο Περθ και είμαι 39 ετών. Το 1990 ήμουν στη β΄ τάξη λυκείου και ένας φίλος είχε αγοράσει μαριχουάνα. Την έφερε στο σπίτι και καπνίσαμε ένα μεγάλο τσιγαριλίκι. Την επόμενη μέρα στο σχολείο φοβήθηκα ότι ο δάσκαλος θα μυρίσει τη μαριχουάνα στην αναπνοή μου. Καθόμουν στο θρανίο κι άκουσα μια ‘φωνή’ να μου λέει ‘μην ανασαίνεις, γιατί θα το μυρίσει ο δάσκαλος’.
Στα 23 μου είχα φθάσει να καπνίζω πολύ μαριχουάνα, να καταναλώνω αλκοόλ, κοιμόμουν στα σπίτια φίλων και τελικά έμεινα άστεγος. Μια μέρα που είχα παρανοϊκές σκέψεις πήρα το λεωφορείο και μετά από 18 ώρες έφτασα σε μια μικρή πόλη έξω από το Περθ γιατί ήθελα να ξεφύγω. Εκείνη την περίοδο έμενα με τον πατέρα μου σε ένα τροχόσπιτο, μαλώσαμε και χώρισαν οι δρόμοι μας. Κοιμόμουν έξω από το κάμπινγκ κι άρχισα πάλι να ακούω ‘φωνές’ να μου λένε ‘πάρε εκδίκηση από αυτούς που είναι μέσα’. Μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο του Exmouth, όπου μια νοσοκόμα με ρώτησε αν θέλω να πάω σε ψυχιατρικό νοσοκομείο της περιοχής. Καθώς δεν είχα λεφτά και ήμουν μακριά από το Περθ, δέχτηκα. Έμεινα τρεις μήνες σε μια μεγάλη ψυχιατρική πτέρυγα και έλαβα τη βοήθεια που χρειαζόμουν. Πήρα εξιτήριο και πήγα σε έναν ξενώνα ψυχικής υγείας, όπου έζησα τελικά επτά χρόνια και μου δόθηκε η ευκαιρία μιας καινούριας αρχής. Το δύσκολο ήταν ότι πολλοί φίλοι πέθαναν στην πορεία. Έπειτα, νοίκιασα ένα διαμέρισμα και χάρη στην υποστήριξη του οργανισμού Richmond Fellowship μπόρεσα να συμμετέχω σε μια ομάδα αυτοβοήθειας και βρήκα δουλειά ως οδηγός. Πλέον, στηρίζω ως φροντιστής ομάδες ανθρώπων που ‘ακούνε φωνές’. Το 2010 ολοκλήρωσα το σεμινάριο εκπαίδευσης για να μπορώ να δουλεύω με πλήρη απασχόληση και βραβεύτηκα για την προσπάθειά μου.
Χρήση φαρμάκων έκανα για 13 χρόνια, αλλά δεν ήθελα να παίρνω για όλη μου τη ζωή. Μίλησα στον ψυχίατρό και έχω κατέβει στο ελάχιστο της χρήσης σκευασμάτων. Αν όλα πάνε καλά, του χρόνου θα τα διακόψω εντελώς και επίσης θα σταματήσω να λαμβάνω τα σχετικά κρατικά επιδόματα και θα εργαστώ κανονικά. ‘Φωνές’ ακούω ακόμη, σήμερα με ξύπνησαν ‘φωνές’ που δεν με συμπαθούν καθόλου. Δεν νιώθω ότι τις ελέγχω, απλώς νιώθω ότι είμαι πιο έξυπνος από αυτές και δεν με σταματούν από το να κάνω αυτό που θέλω».
Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση – «φάντασμα»
Στο μεταξύ, ειδικοί, επικαλούμενοι στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείαςμιλούν για παγκόσμια «επιδημία» ψυχικών διαταραχών. Στις μέρες μας ο αριθμός των πασχόντων από κατάθλιψη ξεπερνά παγκοσμίως τα 154 εκατομμύρια, ενώ έως το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η δεύτερη αιτία θανάτου. Στην Ελλάδα της κρίσηςεκτιμάται ότι ποσοστό 10-12% του συνολικού πληθυσμού πάσχει από ψυχικές ασθένειες, την ίδια ώρα που το εθνικό σύστημα φροντίδας ψυχικής υγείας δοκιμάζεται σκληρά. Εκπρόσωποι χωρών από όλον τον κόσμο περιέγραψαν στο συνέδριο της Θεσσαλονίκης την εσωτερική εμπειρία. Η κατάσταση στην Ελλάδα αναλύθηκε με μελανά χρώματα από τον Θεόδωρο Μεγαλοοικονόμου, διευθυντή ψυχίατρο, επικεφαλής του 9ου Ψυχιατρικού Τμήματος του ΨΝΑ και του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Αγίων Αναργύρων:
«Το σύστημα παραμένει καθαρά ιδρυματικό, στηρίζεται στη λειτουργία των ψυχιατρείων, παρ’ ότι φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια της λεγόμενης “ψυχιατρικής μεταρρύθμισης”. Αυτή χρηματοδοτήθηκε κυρίως από την ΕΕ, η οποία ζητά το κλείσιμο των δημόσιων ψυχιατρείων στην Ελλάδα μέσα στο 2015, παρά το γεγονός ότι γνώριζε ότι ψυχιατρική μεταρρύθμιση δεν γινόταν και ότι ο τρόπος προσέγγισης του ψυχικά πάσχοντα, μπορεί μεν να εκσυγχρονίστηκε, αλλά στην ουσία δεν άλλαξε. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το 55% των περιπτώσεων εγκλεισμού σε ψυχιατρεία αφορούν ακούσιες εισαγωγές (σσ: περίπου 2.200 εισαγωγές το 2013 στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών), με εισαγγελική διάταξη και χωρίς οι υπηρεσίες υγείας να συμμετέχουν ουσιαστικά» είπε ο κ. Μεγαλοοικονόμου.
Και ο ίδιος πρόσθεσε: «Μεγάλη ευθύνη έχει και η ψυχιατρική κοινότητα, που λειτούργησε ως μια μικρο-εξουσία μέσα στην κοινωνία, υπηρετώντας παραδοσιακά τον θεσμό του ψυχιατρείου με την έννοια της διατήρησης της δημόσιας τάξης και ελέγχου αυτών που αποτελούσαν έναν υποτιθέμενο κίνδυνο. Κι έτσι, όσοι ζητούσαμε όλα αυτά τα χρόνια να κλείσουν τα ψυχιατρεία, βρεθήκαμε στην πολύ δυσχερή θέση να θέλουμε τώρα να μη γίνει με αυτόν τον τρόπο, γιατί πρόκειται για διάλυση. Υπάρχει φοβερή πίεση από την εφαρμογή των Μνημονίων, ετοιμάζουν τη μεταφορά ψυχιατρικών κλινικών σε γενικά νοσοκομεία, με ανύπαρκτες υποδομές και επιστημονικό προσωπικό. Πρόκειται για εφαρμογή της λογικής Ρίγκαν, αυτό δεν είναι μετασχηματισμός, αλλά πλήρης διάλυση του συστήματος φροντίδας ψυχικής υγείας».
Σήμερα λάβαμε ενημέρωση για το 20ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας. Η θεματική του; Θέματα Φύλου στην Ψυχοθεραπεία. Προβλέπεται πλούσιο κι ενδιαφέρον.
20ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας ‘ΘΕΜΑΤΑ ΦΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ’ 19-21 Ιουνίου 2015 Ίδρυμα Ευγενίδου, Αθήνα
Από 19 έως 21 Ιουνίου 2015 θα πραγματοποιηθεί στο Ίδρυμα Ευγενίδου, στην Αθήνα το 20ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας (EuropeanAssociationforPsychotherapy – Ε.Α.Ρ.). Είναι η πρώτη φορά που η χώρα μας φιλοξενεί συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας και αναμένεται ότι με την συμμετοχή και συμπαράσταση όλων των ενδιαφερομένων θα αποτελέσει ορόσημο για τον κλάδο της ψυχοθεραπείας στην Ελλάδα.
Το θέμα του Συνεδρίου είναι «Θέματα Φύλου στην Ψυχοθεραπεία» και στόχος να φέρει στο προσκήνιο θέματα ζωτικά που προκύπτουν είτε στη διαπροσωπική είτε στην ομαδική ψυχοθεραπευτική εργασία και που άπτονται της ταυτότητας του προσώπου και της συνύπαρξής του ως ακέραια ύπαρξη στον κοινωνικό ιστό.
Λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που όλοι βιώνουμε, η Οργανωτική Επιτροπή προσφέρει τη δυνατότητα να κάνουν την εγγραφή τους με 20% έκπτωση, στο ήδη μειωμένο κόστος που ισχύει έως την 1ηΝοεμβρίου, σε όσους καταβάλουν τη συμμετοχή τους έως τις 15 Οκτωβρίου.
Το δικαίωμα συμμετοχής έως τις 15 Οκτωβρίουδιαμορφώνεται ως εξής για τους Έλληνες συνέδρους:
Επαγγελματίες μέλη ΕΕΨΕ, μέλη ΕΑΡ: € 200 (αντί 250)
Χθες, στο 1ο Συνέδριο του European Anti-bullying Network, συντονίσαμε ένα βιωματικό εργαστήρι με θέμα «Πρόληψη για τον εκφοβισμό: χτίζοντας κοινότητα μέσα στο σχολείο». Λίγος ο χρόνος, αλλά περιεκτική η συνάντηση με την ομάδα. Μερικά από τα ερωτήματα που μας απασχόλησαν: τι δυσκολίες αντιμετωπίζουμε στην κοινότητα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της κοινότητας των ονείρων μας, τι είναι κοινότητα, ποιες δεξιότητες συμβάλλουν στην ενδυνάμωση και βιωσιμότητα της;
Στο τέλος του εργαστηρίου, ρωτήσαμε την ομάδα με τι αίσθηση φεύγεις από εδώ σήμερα; Μαζέψαμε λέξεις στον πίνακα: δύναμη, ξεκίνημα, βάλσαμο ψυχής, ανακούφιση, ενσυναίσθηση, γαλήνη, αναγνώριση, καθρέφτης, συγκίνηση, αλλαγή, ικανοποίηση, χαρά, ελευθερία, κατανόηση, ανάσα.
Σας ευχαριστούμε όλους και όλες που ήσασταν εκεί!
(η περιγραφή του εργαστηρίου από το πρόγραμμα του συνεδρίου)
Πρόληψη για τον εκφοβισμό: χτίζοντας κοινότητα μέσα στο σχολείο Λένα Ασλανίδου, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λίλη Βασιλείου .
Ο εκφοβισμός είναι ένας από τους πολλούς τρόπους μέσα από τους οποίους διαρρηγνύεται η σχολική κοινότητα. Όσο πιο χαλαρή η αίσθηση κοινότητας μέσα στο σχολείο, τόσο πιο πιθανή η αύξηση της βίας, της επιθετικότητας και του εκφοβισμού. Η αίσθηση κοινότητας δεν επιβάλλεται με κανόνες, χτίζεται μέσα από τη δέσμευση σε ένα κοινό όραμα, την επίγνωση που έχουν τα μέλη της και τη συνδιαλλαγή γύρω από τις διαφορές τους. Δεν μπορούμε να επιβάλουμε σε κάποιον να νιώσει μέλος μιας κοινότητας. Μπορούμε όμως να αναπτύξουμε και να ενθαρρύνουμε δεξιότητες που συμβάλλουν στην δημιουργία κοινότητας. Αξιοποιώντας εργαλεία του Process Work, θα εξερευνήσουμε τις δεξιότητες που συμβάλλουν στη δημιουργία κοινότητας μέσα στο σχολείο, που διευκολύνουν τη συναλλαγή ανάμεσα στα μέλη της και που βοηθούν στην ανάδειξη του πλούτου που φέρνει η διαφορετικότητα και η ποικιλομορφία.
Την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά του Σχολικού Εκφοβισμού.
Τη χάραξη μιας κοινής Ευρωπαϊκής στρατηγικής αντιμετώπισης του σχολικού εκφοβισμού.
Την υλοποίηση καμπάνιας ευαισθητοποίησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπέρ της θεσμοθέτησης της Ευρωπαϊκής Ημέρας κατά του Σχολικού Εκφοβισμού.
Τη χαρτογράφηση και προώθηση των καλών πρακτικών αντιμετώπισης του φαινομένου
Στο συνέδριο του Δικτύου, θα συμμετάσχουν Έλληνες και Ευρωπαίοι επιστήμονες που προάγουν την γνώση στο πεδίο με εισηγήσεις, ανακοινώσεις αλλά και βιωματικά εργαστήρια. Πρόεδρος της επιστημονικής επιτροπής είναι η Καθηγήτρια κ. Βασιλική Αρτινοπούλου, ενώ επίτιμος πρόεδρος είναι ο διεθνούς φήμης Καθηγητής Dan Olweus.
Οι θεματικές προσεγγίσεις του συνεδρίου είναι:
Σχολικός Εκφοβισμός: Ερευνητικές προσεγγίσεις
Ειδικοί δείκτες θυματοποίησης και σχολικού εκφοβισμού (ενδεικτικά αναφέρονται σεξουαλικός προσανατολισμός, εθνότητα, κατάσταση υγείας)
Εκφοβισμός στις εφηβικές ή συντροφικές σχέσεις
Καλές πρακτικές διαχείρισης του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού
Ειδικές μορφές εκφοβισμού: ηλεκτρονικός εκφοβισμός, εκφοβισμός στον αθλητικό χώρο
Δραματική έκκληση ψυχιάτρων: Μην απολύετε εργαζόμενους- Θα αυξηθούν οι αυτοκτονίες!
Νέα δεδομένα στην ψυχή των χιλιάδων Ελλήνων φέρνει το μνημόνιο αλλά πρωτίστως αυξάνει την αγωνία για την πιθανότητα της ανεργίας. Τι έκκληση κάνουν Έλληνες ειδικοί.
Μην απολύετε εργαζόμενους για να μην έχουμε αύξηση των αυτοκτονιών, διαμηνύουν Έλληνες ειδικοί σε μια περίοδο κρίσης όπου οι αυτόχειρες αλλά και όσοι έχουν κατάθλιψη αυξάνονται μέρα με την ημέρα από τα δυσβάσταχτα οικονομικά προβλήματα.
Έλληνες ψυχίατροι τη μείωση των μισθών και όχι την απόλυση των εργαζομένων ώστε να καμφθεί και το κύμα της εθνικής μας θλίψης και να μειωθεί ο κίνδυνος των αυτοκτονιών.
Με αφορμή το διεθνές συνέδριο με θέμα “Κρίσεις και Καταστροφές. Ψυχοκοινωνικές Επιπτώσεις”, το οποίο διοργανώνουν η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία και η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας, με τη συνεργασία της Εταιρείας Προληπτικής Ψυχιατρικής, ο καθηγητής Ψυχιατρικής Γιώργος Χριστοδούλου, και ο αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρης Πλουμπίδης, υποστήριξαν πως η απόλυση από την εργασία, πέρα από τις οικονομικές της επιπτώσεις, συνεπάγεται επίσης ένα ταπεινωτικό πλήγμα για τον εργαζόμενο, το οποίο προκύπτει από την μείωση του οικογενειακού και κοινωνικού του status.
Τα στοιχεία πάντως που δείχνουν τη θλίψη των Ελλήνων εν μέσω κρίσης είναι τραγικά. Σύμφωνα με τα μέλη της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται στα ιατρεία και τις κλινικές τους μια κατακόρυφη αύξηση των ανθρώπων που ζητούν βοήθεια. Η αναμονή μάλιστα για ραντεβού για τα μη επείγοντα περιστατικά, έχει εκτοξευθεί στους δυόμιση μήνες από 15 ημέρες που ήταν το 2009.
Οι ειδικοί παρατηρούν ότι πλέον τα περιστατικά αφορούν άτομα κυρίως από 25 έως 50 ετών, οι περισσότεροι από τους οποίους αναμένεται να απολέσουν την ασφαλιστική τους κάλυψη το επόμενο διάστημα.
Στα ελληνικά σχολεία η «δημοκρατία» σαν λέξη υπάρχει παντού. Υπάρχει στα βιβλία, υπάρχει στις εκθέσεις των μαθητών, υπάρχει στο στόμα των φιλολόγων. Στην πράξη, όμως; Πόση δημοκρατία υπάρχει στην καθημερινή ζωή του σχολείου; Όλοι ξέρουμε τι γίνεται όταν ένας μαθητής προσβάλει έναν καθηγητή: Τρώει αποβολή. Τι γίνεται, όμως, όταν ένας καθηγητής προσβάλει έναν μαθητή; Τι μπορεί να κάνει ο μαθητής; Τι μπορεί να κάνει το 15μελές (εκτός από το να διοργανώνει εκδρομές); Αυτά και άλλα πολλά θα συζητηθούν στο τριήμερο συνέδριο με τίτλο: «Ξεστραβώσου! Μάθε τα δικαιώματά σου» (7-8-9 Δεκεμβρίου 2012, Αθήνα).
Μαθητές από όλη την Ελλάδα θα καταθέσουν χωρίς λογοκρισία τις εμπειρίες τους, ως «θύματα» ή ως αυτόπτες μάρτυρες. Αν θέλεις να είσαι ένας από αυτούς, δήλωσε συμμετοχή. Θα έχεις την ευκαιρία, όχι μόνο να μάθεις τα δικαιώματα που σου δίνει ο νόμος, αλλά και να τα διεκδικείς. Θα έχεις έναν απευθείας διάλογο με ανθρώπους που βρίσκονται στην εξουσία και αποφασίζουν για εσένα (υπουργούς, διευθυντές, καθηγητές). Τέλος, θα γνωρίσεις το Summerhill, ένα διεθνές σχολείο στην Αγγλία, όπου συμβαίνει κάτι σοκαριστικό για την ελληνική πραγματικότητα: μαθητές και καθηγητές έχουν ίσα δικαιώματα(!).
Η Δημιουργική Ομάδα Schooligans είναι μια ομάδα μαθητών και καθηγητών που έχει ως στόχο να δώσει διέξοδο στην δημιουργική ενέργεια των μαθητών που καταπιέζεται στα ελληνικά σχολεία. Κεντρικές δραστηριότητες των Schooligans αποτελούν:
α) η διοργάνωση του μαθητικού φεστιβάλ Schoolwave. Το Schoolwave είναι ένα τριήµερο µαθητικό φεστιβάλ µουσικής, το οποίο γίνεται κάθε χρόνο από το 2005 στην Αθήνα. Μαθητικά συγκροτήµατα από την Ελλάδα και την Ευρώπη έρχονται για να παίξουν τη µουσική τους πάνω σε µια τεράστια σκηνή µπροστά σε χιλιάδες συµµαθητές τους. Για τρεις µέρες είναι οι πρωταγωνιστές σε ένα έργο που γράφουν οι ίδιοι και όχι οι µεγάλοι γι’ αυτούς.
β) η έκδοση του περιοδικού «Schooligans», ενός εντύπου που απευθύνεται σε μαθητές, φιλοξενεί τις απόψεις τους χωρίς λογοκρισία και προσπαθεί με χιούμορ και χωρίς προκαταλήψεις να προσεγγίσει πρόσωπα της εξουσίας.
Ένα στα δύο παιδιά σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κρήτη, έχουν πέσει θύματα σωματική βίας, ενώ ένα στα δέκα δηλώνει πως έχει δεχτεί και σεξουαλική βία, σύμφωνα με έρευνα της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού.
Τα παραπάνω είναι τα πρώτα στοιχεία της έρευνας που διενήργησε η Διεύθυνση Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού τα τελευταία τρία χρόνια σε 12.000 παιδιά που φοιτούν στην ΣΤ’ Δημοτικού, την Α’ Γυμνασίου και την Α’ Λυκείου σε σχολεία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Κρήτης. Η έρευνα διεξήχθη στο πλαίσιο του Ερευνητικού Προγράμματος BECAN (Επιδημιολογική Μελέτη για την Κακοποίηση και Παραμέληση του Παιδιού στα Βαλκάνια).
Σύμφωνα με τα στοιχεία ένα στα δύο παιδιά ανέφεραν ότι υπέστησαν στο ενδοοικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον (εκτός σχολείου) σωματική βία και ένα στα δέκα παιδιά σεξουαλική κατά τη διάρκεια μόνο της τελευταίας χρονιάς.
Τα αντίστοιχα ποσοστά για το σύνολο των εμπειριών τους στη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας είναι ακόμα μεγαλύτερα και ανέρχονται σε 76,8% για σωματική βία και 16,2% για σεξουαλική. Επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό των παιδιών ανέφερε πολλαπλές και διαφορετικών ειδών εμπειρίες, με θύματα τα ίδια.
Εντύπωση προκαλεί και το στοιχείο ότι περιπτώσεις κακοποίησης ή παραμέλησης ανηλίκων αναφέρθηκαν στις αρχές σε ποσοστό χαμηλότερο του 1%, γεγονός που, σε συνάρτηση με τις αναφορές των ίδιων των παιδιών, δείχνει τη μεγάλη διαφορά μεταξύ των κρουσμάτων και των καταγγελιών στις αρμόδιες υπηρεσίες.
Η έρευνα πραγματοποιείται σε συνεργασία με 153 φορείς υγείας, πρόνοιας, δικαιοσύνης και δημόσιας τάξης του δημόσιου ή μη κυβερνητικού τομέα σε Αττική και Κρήτη. Από την έρευνα αυτή προκύπτει, εξάλλου, ότι μόνο το 2010 καταγράφηκαν περίπου 4.500 αναφορές κακοποίησης ή παραμέλησης ανηλίκων (μέχρι 18 ετών).
Το ερευνητικό πρόγραμμα BECAN αποτελεί τη μεγαλύτερη έρευνα πεδίου στα Βαλκάνια για τα θέματα της κακοποίησης και παραμέλησης παιδιών. Η έρευνα έγινε σε αντιπροσωπευτικό δείγμα του γενικού παιδικού πληθυσμού που ανήλθε σε 60.000 παιδιά και τους γονείς τους, μια έρευνα που επιπρόσθετα συμπεριέλαβε πάνω από 1.000 φορείς και οργανισμούς παιδικής προστασίας που δέχονται καταγγελίες κακοποίησης και παραμέλησης παιδιών. Στο πρόγραμμα συμμετέχουν πανεπιστήμια και μη κυβερνητικές οργανώσεις βαλκανικών χωρών.
