Πέρσι τον Ιούνιο έγινε στην Αθήνα το 1ο Επιστημονικό Συνέδριο κατά του Σχολικού Εκφοβισμού, που διοργάνωσε το Χαμόγελο του Παιδιού. Πριν λίγες εβδομάδες δημοσιοποιήθηκαν τα πρακτικά του συνεδρίου. Το Processwork Hub συμμετείχε στο συνέδριο με βιωματικό εργαστήριο με θέμα «Πρόληψη για τον εκφοβισμό: χτίζοντας κοινότητα μέσα στο σχολείο» (Λένα Ασλανίδου, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λίλη Βασιλείου) και με ομιλία με θέμα «Σχολικός Εκφοβισμός: η σχολικά κοινότητα αναζητά δεξιότητες ηγεσίας» (Αλεξάνδρα Βασιλείου).
Μετά τα κοινωνικά δίκτυα και την τηλεόραση, την εβδομάδα που πέρασε ασχολήθηκαν επιτέλους πιο συντονισμένα με το ζήτημα της εξαφάνισης του εικοσάχρονου Βαγγέλη Γιακουμάκη στα Γιάννενα, και η τοπική αστυνομία και η θεσμική ηγεσία της Σχολής του. Χαρακτηριστικό και των δύο επίσημων φορέων, είναι η διάθεσή τους να υποβαθμίσουν αυτό που φαίνεται να απασχολεί όλους τους υπόλοιπους: την πιθανότητα, δηλαδή, η εξαφάνιση του εικοσάχρονου να συνδέεται με το διαρκές, γνωστό σε όλους bullying, που ο συγκεκριμένος φοιτητής δεχόταν στο άμεσο περιβάλλον των σπουδών του, και που στο παρελθόν φαίνεται να είχε ομολογήσει και ως ένα βαθμό καταγγείλει. Οι ημιεπίσημες διαρροές από την αστυνομία προς τον τοπικό τύπο μάλιστα, αφού απέρριψαν τις κατηγορίες για την επίμονη λεκτική και σωματική βία θύμα της οποίας φαίνεται να έπεφτε για καιρό ο εικοσάχρονος ως «απλά πειράγματα» ή «υπερβολές», έδειξαν από την άλλη μια ιδιαίτερη επιμονή στην περιγραφή της λίμνης των Ιωαννίνων: τα πτώματα όσων πνίγονται εκεί, εξηγούσαν οι αστυνομικές πηγές σε τοπικό έντυπό, κάνουν ένα-δυο μήνες να βρεθούν· κάποτε και περισσότερο.
Όποιος έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με το ζήτημα του bullying, εδώ δεν μπορεί παρά να δει την γκροτέσκα επανάληψη ενός έργου που παίζεται πάντα: Όταν μια ιστορία μακροχρόνιας λεκτικοκοινωνικοσωματικής βίας βγει ξαφνικά στην επιφάνεια των ήρεμων νερών μιας τοπικής κοινωνίας, το πρώτο αντανακλαστικό των φορέων που καλούνται να την αντιμετωπίσουν είναι να την ξανασπρώξουν γρήγορα προς τον βυθό. Κι αυτό συμβαίνει διότι, δυστυχώς, οι φορείς που καλούνται να διερευνήσουν κάθε τέτοια περίπτωση και να μιλήσουν/δράσουν επισήμως γι αυτήν (η αστυνομία, το σχολείο, οι φορείς που ελέγχουν τον χώρο όπου συμβαίνει), είναι εκείνοι που εξορισμού αδυνατούν να την κατανοήσουν. Κυρίως διότι στην εμπειρία και τη δυναμική του bullying βασίζεται και η δική τους συγκρότηση. Όταν θέλετε να μιλήσετε για το bullying, ξεκινήστε καλύτερα, από αυτή την αδυναμία. Από το πόσο δύσκολο είναι να το προβλέψει και να το διερευνήσει ένας διευθυντής αστυνομίας· ένας διοικητής στρατοπέδου· ένας σχολάρχης· ένας διοικητής «κέντρου κράτησης μεταναστών». Όχι, το πιο συχνό, γιατί είναι ανήθικοι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αλλά διότι ρόλος τους είναι να προΐστανται φορέων διαχείρισης ακριβώς εκείνης της κουλτούρας που καθιστά κάποιες μορφές βίας και κυριαρχίας μη ορατές. Και σε δεύτερο χρόνο σκεφτείτε πόσο συνδέεται όλο αυτό με τη δική μου αδυναμία, τόσες γραμμές τώρα, να βρω μια ελληνική λέξη αντί να γράφω συνέχεια bullying και bullying· όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί η κουλτούρα που εκφράζεται με τη γλώσσα μου είναι μερικά πράγματα που δεν θέλει να τα συζητήσει σε βάθος, και προτιμά, κάθε φορά που ξεπηδάνε, να τα σπρώχνει ξανά κάτω από το χαλί.
Όσο κι αν τα αποτελέσματά του είναι ψυχολογικά και στη σφαίρα της ψυχολογίας μπορούν να αναζητηθούν και κάποιες από τις αιτίες του, εντούτοις η συγκρότηση, η μακροημέρευση, και η αναπαραγωγή του bullying είναι ζήτημα κοινωνικό. Πιάνει όλους μας, πιάνει την κουλτούρα μας, πιάνει βαθειά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε έννοιες όπως ταυτότητα, δημόσια σφαίρα, συλλογικότητα, καταστατική διαφορά και συγκροτησιακή ετερότητα. Η δε αντιμετώπισή του, σε όλα τα επίπεδα, από το προσωπικό μέχρι το συλλογικό και το θεσμικό, είναι ζήτημα εντελώς πολιτικό. Ονομάζουμε bullying την επίμονη, επαναλαμβανόμενη, άσκηση βίας, λεκτικής ή/και σωματικής, η οποία βασίζεται συνήθως στη διαφορά. Προσέξτε αυτή την κομβικής σημασίας διαπλοκή «βία λεκτική ή/και σωματική», που τόσο πολύ αργούν να καταλάβουν οι θεσμοί (του νομοθέτη συμπεριλαμβανόμενου). Προσέξτε κι αυτό το εκτατικό «κάθε διαφορά»: κοινωνική, σωματική, εθνοτική, συμπεριφοράς, σεξουαλικότητας, φύλου κ.ο.κ. Προσέξτε, τέλος, πόσο το bullying συνδέει το ατομικό με το συλλογικό, και το δημόσιο με το ιδιωτικό. Κάπου εδώ και το πιο κρυφό του στοιχείο: μπορεί να φαίνεται στην επιφάνεια ότι το bullying είναι στρατηγική περιθωριοποίησης της διαφοράς. Κι όμως, τελικά, δεν είναι τόσο παιχνίδι αποκλεισμού (άλλωστε τα θύματα του στόχος είναι να παραμένουν όσο το δυνατόν μέσα στο πλαίσιο που τους εξασκεί βία). Είναι, κατά βάση, παιχνίδι κυριαρχίας, και μάλιστα παραδειγματικό. Εργαλείο, αλλά και σχολείο, επιβολής. Όσοι το νοιώσανε στο πετσί τους ξέρουν καλά γιατί μιλώ, γιατί θεωρώ την ξένη λέξη σημάδι έλλειψης και ανάγκη επιτακτική. Μα πιο πολύ αναγνωρίζουν την ευχή η εμπειρία του να φέρει, για όλους μας, μια συνειδητοποίηση όλο και πιο πολιτική.
Ο Δημήτρης Παπανικολάου διδάσκει νεοελληνική φιλολογία, θεωρία της λογοτεχνίας και σπουδές φύλου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Η Αυθεντική Αντίδραση: Ένας Διάλογος για την Ομοφοβία και την Τρανσφοβία
(για εκπαιδευτικούς και γονείς)
72ο Δημ. Σχολείο Αθηνών, Ακταίου 2-4 (κοντά στον Σταθμό ΗΣΑΠ του Θησείου)
Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014, ώρα 6.00 – 8.00 μ.μ.
Σε συνέχεια του σεμιναρίου για εκπαιδευτικούς της περιφέρειάς του που οργάνωσε κατά την περσινή σχολική χρονιά ο Σχολικός Σύμβουλος Χάρης Παπαδόπουλος με θέμα «Η σεξουαλική αγωγή στο δημοτικό – Χτίζοντας υγιείς σχέσεις ανάμεσα στα φύλα» θα πραγματοποιηθεί αυτή την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου στο 72ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών ένα θεατρικό δρώμενο / διάλογος για την ομοφοβία και την τρανσφοβία στην ελληνική κοινωνία και το σχολείο.
Η εκδήλωση απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς και γονείς. Το θεατρικό δρώμενο έχει δημιουργηθεί από τo Processwork Hub και την Amate Performance και έχει ήδη παρουσιαστεί σε ομάδες εκπαιδευτικών, στην ΕΣΗΕΑ ως επιμόρφωση δημοσιογράφων, στο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ Αθήνας, κ.ά..
Τον διάλογο και τη συζήτηση που θα ακολουθήσουν το δρώμενο θα συντονίσουν ο Σχολικός σύμβουλος Χάρης Παπαδόπουλος, και οι Αλεξάνδρα Βασιλείου, Ph.D. και Λένα Ασλανίδου, M.P.W., εκπαιδεύτριες ενηλίκων / ψυχοθεραπεύτριες.
Η εκδήλωση θα αγγίξει ζητήματα όπως: Τι είναι η ομοφοβία και η τρανσφοβία; Πώς τη βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι και τρανς; Πώς τη βιώνουν οι οικογένειες τους και η σχολική κοινότητα; Ποιος είναι ο ρόλος των εκπαιδευτικών στην αντιμετώπιση της; Στόχος είναι μέσα από τη θεατρική δράση και το διάλογο να προβληματιστούμε γύρω από το πώς η ομοφοβία και η τρανσφοβία περιθωριοποιούν ομάδες ανθρώπων, δημιουργούν πόνο κι εγκλωβίζουν όλους/όλες, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.
Η δράση χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι μία performance-δρώμενο βασισμένο σε αληθινές ιστορίες που αφορούν στους ανθρώπους της ΛΟΑΤ κοινότητας, γονείς κι εκπαιδευτικούς. Το δεύτερο μέρος είναι μια συζήτηση με τις παρευρισκόμενες/ους, με στόχο τη βαθύτερη κατανόηση των εμπειριών, το μοίρασμα διαφορετικών απόψεων, συναισθημάτων και εμπειριών γύρω από το θέμα.
Το θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου έχει πολλές διαφορετικές διαστάσεις κι αποχρώσεις, όπως επίσης και ένα ευρύ φάσμα αντιδράσεων όσον αφορά στην ορατότητα και την αποδοχή. Στο θεατρικό δρώμενο δεν θα μπορούσαν, εκ των πραγμάτων, να συμπεριληφθούν όλες οι απόψεις και στάσεις. Ελπίζουμε ωστόσο να βρουν χώρο στη συζήτηση που θα ακολουθήσει.
Χθες, στο 1ο Συνέδριο του European Anti-bullying Network, συντονίσαμε ένα βιωματικό εργαστήρι με θέμα «Πρόληψη για τον εκφοβισμό: χτίζοντας κοινότητα μέσα στο σχολείο». Λίγος ο χρόνος, αλλά περιεκτική η συνάντηση με την ομάδα. Μερικά από τα ερωτήματα που μας απασχόλησαν: τι δυσκολίες αντιμετωπίζουμε στην κοινότητα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της κοινότητας των ονείρων μας, τι είναι κοινότητα, ποιες δεξιότητες συμβάλλουν στην ενδυνάμωση και βιωσιμότητα της;
Στο τέλος του εργαστηρίου, ρωτήσαμε την ομάδα με τι αίσθηση φεύγεις από εδώ σήμερα; Μαζέψαμε λέξεις στον πίνακα: δύναμη, ξεκίνημα, βάλσαμο ψυχής, ανακούφιση, ενσυναίσθηση, γαλήνη, αναγνώριση, καθρέφτης, συγκίνηση, αλλαγή, ικανοποίηση, χαρά, ελευθερία, κατανόηση, ανάσα.
Σας ευχαριστούμε όλους και όλες που ήσασταν εκεί!
(η περιγραφή του εργαστηρίου από το πρόγραμμα του συνεδρίου)
Πρόληψη για τον εκφοβισμό: χτίζοντας κοινότητα μέσα στο σχολείο Λένα Ασλανίδου, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λίλη Βασιλείου .
Ο εκφοβισμός είναι ένας από τους πολλούς τρόπους μέσα από τους οποίους διαρρηγνύεται η σχολική κοινότητα. Όσο πιο χαλαρή η αίσθηση κοινότητας μέσα στο σχολείο, τόσο πιο πιθανή η αύξηση της βίας, της επιθετικότητας και του εκφοβισμού. Η αίσθηση κοινότητας δεν επιβάλλεται με κανόνες, χτίζεται μέσα από τη δέσμευση σε ένα κοινό όραμα, την επίγνωση που έχουν τα μέλη της και τη συνδιαλλαγή γύρω από τις διαφορές τους. Δεν μπορούμε να επιβάλουμε σε κάποιον να νιώσει μέλος μιας κοινότητας. Μπορούμε όμως να αναπτύξουμε και να ενθαρρύνουμε δεξιότητες που συμβάλλουν στην δημιουργία κοινότητας. Αξιοποιώντας εργαλεία του Process Work, θα εξερευνήσουμε τις δεξιότητες που συμβάλλουν στη δημιουργία κοινότητας μέσα στο σχολείο, που διευκολύνουν τη συναλλαγή ανάμεσα στα μέλη της και που βοηθούν στην ανάδειξη του πλούτου που φέρνει η διαφορετικότητα και η ποικιλομορφία.
Βασισμένο στο ομώνυμο ποίημα του Καναδού ποιητή και συγγραφέα Shane Koyczan, το animation «To This Day» πραγματεύεται το πόσο έντονα μπορεί να επιδράσει το σχολικό bullying στη ζωή ενός ατόμου, με τα views του βίντεο στο youtube να ξεπερνούν τα 4 εκατομμύρια!
«Τα σχολεία και οι οικογένειες έχουν άμεση ανάγκη από τα κατάλληλα μέσα για να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα. Μπορούμε να τους δώσουμε ένα σημείο εκκίνησης… Συνδυάσαμε τις μοναδικές ιδέες που μας έστειλαν animators και motion artists, σε μία δυνατή φωνή ενάντια στο bullying». Το animation είναι αποτέλεσμα συλλογικής εθελοντικής προσφοράς των καλλιτεχνών.
To This Day
When I was a kid
I used to think that pork chops and karate chops
were the same thing
I thought they were both pork chops
and because my grandmother thought it was cute
and because they were my favourite
she let me keep doing it
not really a big deal
one day
before I realized fat kids are not designed to climb trees
I fell out of a tree
and bruised the right side of my body
I didn’t want to tell my grandmother about it
because I was afraid I’d get in trouble
for playing somewhere that I shouldn’t have been
a few days later the gym teacher noticed the bruise
and I got sent to the principal’s office
from there I was sent to another small room
with a really nice lady
who asked me all kinds of questions
about my life at home
I saw no reason to lie
as far as I was concerned
life was pretty good
I told her “whenever I’m sad
my grandmother gives me karate chops”
this led to a full scale investigation
and I was removed from the house for three days
until they finally decided to ask how I got the bruises
news of this silly little story quickly spread through the school
and I earned my first nickname
pork chop
to this day
I hate pork chops
I’m not the only kid
who grew up this way
surrounded by people who used to say
that rhyme about sticks and stones
as if broken bones
hurt more than the names we got called
and we got called them all
so we grew up believing no one
would ever fall in love with us
that we’d be lonely forever
that we’d never meet someone
to make us feel like the sun
was something they built for us
in their tool shed
so broken heart strings bled the blues
as we tried to empty ourselves
so we would feel nothing
don’t tell me that hurts less than a broken bone
that an ingrown life
is something surgeons can cut away
that there’s no way for it to metastasize
it does
she was eight years old
our first day of grade three
when she got called ugly
we both got moved to the back of the class
so we would stop get bombarded by spit balls
but the school halls were a battleground
where we found ourselves outnumbered day after wretched day
we used to stay inside for recess
because outside was worse
outside we’d have to rehearse running away
or learn to stay still like statues giving no clues that we were there
in grade five they taped a sign to her desk
that read beware of dog
to this day
despite a loving husband
she doesn’t think she’s beautiful
because of a birthmark
that takes up a little less than half of her face
kids used to say she looks like a wrong answer
that someone tried to erase
but couldn’t quite get the job done
and they’ll never understand
that she’s raising two kids
whose definition of beauty
begins with the word mom
because they see her heart
before they see her skin
that she’s only ever always been amazing
he
was a broken branch
grafted onto a different family tree
adopted
but not because his parents opted for a different destiny
he was three when he became a mixed drink
of one part left alone
and two parts tragedy
started therapy in 8th grade
had a personality made up of tests and pills
lived like the uphills were mountains
and the downhills were cliffs
four fifths suicidal
a tidal wave of anti depressants
and an adolescence of being called popper
one part because of the pills
and ninety nine parts because of the cruelty
he tried to kill himself in grade ten
when a kid who still had his mom and dad
had the audacity to tell him “get over it” as if depression
is something that can be remedied
by any of the contents found in a first aid kit
to this day
he is a stick on TNT lit from both ends
could describe to you in detail the way the sky bends
in the moments before it’s about to fall
and despite an army of friends
who all call him an inspiration
he remains a conversation piece between people
who can’t understand
sometimes becoming drug free
has less to do with addiction
and more to do with sanity
we weren’t the only kids who grew up this way
to this day
kids are still being called names
the classics were
hey stupid
hey spaz
seems like each school has an arsenal of names
getting updated every year
and if a kid breaks in a school
and no one around chooses to hear
do they make a sound?
are they just the background noise
of a soundtrack stuck on repeat
when people say things like
kids can be cruel?
every school was a big top circus tent
and the pecking order went
from acrobats to lion tamers
from clowns to carnies
all of these were miles ahead of who we were
we were freaks
lobster claw boys and bearded ladies
oddities
juggling depression and loneliness playing solitaire spin the bottle
trying to kiss the wounded parts of ourselves and heal
but at night
while the others slept
we kept walking the tightrope
it was practice
and yeah
some of us fell
but I want to tell them
that all of this shit
is just debris
leftover when we finally decide to smash all the things we thought
we used to be
and if you can’t see anything beautiful about yourself
get a better mirror
look a little closer
stare a little longer
because there’s something inside you
that made you keep trying
despite everyone who told you to quit
you built a cast around your broken heart
and signed it yourself
you signed it
“they were wrong”
because maybe you didn’t belong to a group or a click
maybe they decided to pick you last for basketball or everything
maybe you used to bring bruises and broken teeth
to show and tell but never told
because how can you hold your ground
if everyone around you wants to bury you beneath it
you have to believe that they were wrong
they have to be wrong
why else would we still be here?
we grew up learning to cheer on the underdog
because we see ourselves in them
we stem from a root planted in the belief
that we are not what we were called we are not abandoned cars stalled out and sitting empty on a highway
and if in some way we are
don’t worry
we only got out to walk and get gas
we are graduating members from the class of
fuck off we made it
not the faded echoes of voices crying out
names will never hurt me
of course
they did
but our lives will only ever always
continue to be
a balancing act
that has less to do with pain
and more to do with beauty.
Ένα 15χρονο κορίτσι, η Amanda Todd, αυτοκτόνησε. Θύμα cyber-bullying. Η βία συνεχίζεται, ακόμα και μετά το θάνατο της, με σχόλια στις σελίδες του facebook που έχουν δημιουργηθεί στη μνήμη της. Το cyber-bullying δεν είναι παιχνίδι. Είναι σημάδι των καιρών, άλλη μια μορφή απρόσωπης βίας.
VANCOUVER — In life, Amanda Todd feared she was all alone; in death, she has captured the attention of people from around the world, focusing a spotlight on the plight of those who continue to face down the torments of bullies. Meanwhile, the bullying that the B.C. teen said drove her to suicide, has continued online even after her death. The RCMP announced Saturday that more than 400 tips from around the globe have poured into an email account, set up after the apparent suicide of the 15-year-old Port Coquitlam, B.C. teen.
Meantime, media from around the world, including online publications in England, the United States, Australia and Asia, have picked up the tragic tale. “At this point, we’ve got upwards of 20 to 25 full-time investigators that are working on this to try to gain enough information and enough evidence to potentially lay charges against any individual or individuals that may have played a role here in some way,” said Sgt. Peter Thiessen.
At the beginning of September, Todd posted a nine-minute video on YouTube, and through hand-written notes, she explained what happened after she exposed her breasts on a webcam to an unidentified man. The images ended up being sent to family and friends, and she described how she suffered anxiety, major depression and turned to drugs and alcohol and even tried to kill herself twice.
The video ends with her note: “I have nobody. I need someone.”
In the video she is seen holding up cards narrating her story, with one towards the end saying, “Every day I think why am I still here.” Kids at her school were well aware of her despair, and yet many of them teased her further, egging her on to suicide.
Even after her death, people continue to torment the teen. More than 15 online memorials have been set up for Todd on Facebook, one with more than 500,000 “likes”. But along with messages offering condolences for Todd’s family, former classmates and strangers have posted hateful comments and offensive images.
One Facebook user uploaded a photo of Todd that had been made to look like a Zombie holding a bottle of bleach with the message: “I hope they sell Clorox in Hell.” Others said Todd should not be getting positive or negative attention. “It’s bad that people commit suicide, but I don’t see what makes this girl special…. She seems like the kind of person that committed suicide because she was lazy,” another user wrote. The BC Coroners Service has said preliminary indications suggest Todd took her own life last Wednesday.
On Friday, the RCMP set up an email account so people could submit tips — amandaTODDinfo@rcmp-grc.gc.ca
Thiessen said by Saturday investigators had received more than 400 tips from around the globe, and police are encouraging the public to provide even more information. Investigators are prioritizing those tips and are trying to determine which ones need to be acted on first, said Thiessen. He said police are also asking individuals to stop posting inappropriate and hurtful comments and images online that continue to re-victimize the Todd family and others. He said police are even getting complaints from young girls and adults because of those images.“They’re being impacted by it and they’re quite emotional discussions that we’re having from these people that are calling us,” he said.
Φέτος, η Λένα Ασλανίδου κι εγώ, συνεργαζόμαστε με το 4ο Δημοτικό Σχολείο Περάματος. Μετά από αρχική επαφή με τη διευθύντρια, Βασιλεία Δηλαβέρη, επισκεφθήκαμε το σχολείο και ξεκινήσαμε το πρόγραμμα επιμόρφωσης. Κατά τη διάρκεια των μηνιαίων συναντήσεων μας άλλοτε εστιάζουμε σε προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί στην τάξη, άλλοτε στη σύνδεση ανάμεσα σε όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα μέσα στην κρίση και την ατμόσφαιρα του σχολείου. Αξιοποιώντας τα εργαλεία του Process Work για τη διεργασία ομάδας αναζητάμε ρόλους, εμβαθύνουμε στη συναλλαγή τους και χρησιμοποιούμε την ατομική και ομαδική επίγνωση για την κατανόηση τους.
Είναι ακτίνα ελπίδας το 4ο Δημοτικό Περάματος. Η αφοσίωση των εκπαιδευτικών, η αλληλοϋποστήριξη και το μεράκι τους κάνουν τις συναντήσεις αυτές νησίδες ανακούφισης. Η πρόσφατη συνάντηση μας έγινε την Ημέρα Κατά της Βίας στα Σχολεία και η μεγάλη αίθουσα ήταν γεμάτη με τις ζωγραφιές και τα project των παιδιών:
Σήμερα, ξεκίνησε η Ευρωπαϊκή έρευνα για το σχολικό Εκφοβισμό με τη συμμετοχή 18.000 μαθητών 2βάθμιας εκπαίδευσης από έξι ευρωπαϊκά κράτη.
Για «Το Χαμόγελο του Παιδιού» η αντιμετώπιση του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού αποτελεί προτεραιότητα. Το πρόβλημα έχει ενταθεί ιδιαίτερα λόγω της κοινωνικό-οικονομικής κρίσης που διανύουμε. Θεωρούμε επιβεβλημένη την ανάληψη πρωτοβουλιών και δράσεων για την καταγραφή, τη διαχείριση και την πρόληψη του προβλήματος τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Με αυτά τα δεδομένα «Το Χαμόγελο του Παιδιού» ως συντονιστής εταίρος έχει αναλάβει την υλοποίηση της Ευρωπαϊκής καμπάνιας ενάντια στο σχολικό εκφοβισμό (Europe’s Anti Bullying Campaign).
Η καμπάνια αποτελεί την κορύφωση ευρωπαϊκού προγράμματος στο οποίο συμμετέχουν συνολικά έξι κράτη: Ελλάδα, Ιταλία, Βουλγαρία, Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία και όπου περιλαμβάνονται οι ακόλουθες δράσεις:
Ευρωπαϊκή έρευνα με τη συμμετοχή 18.000 μαθητών 2βάθμιας εκπαίδευσης (5.000 παιδιά από 167 σχολεία σε όλη την Ελλάδα).
Δημιουργία του ειδικού site www.antibullying.eu που θα εκφράζει την επίσημη ευρωπαϊκή προσέγγιση απέναντι στο πρόβλημα και θα λειτουργεί σαν σημείο άμεσης συμβουλευτικής υποστήριξης για τα παιδιά που με κάθε τρόπο έρχονται σε επαφή με το σχολικό εκφοβισμό.
Δημιουργία διαδραστικού εκπαιδευτικού εργαλείου για τη διαχείριση του φαινομένου με την ενεργό συμμετοχή των μαθητών.
Στόχος της έρευνας είναι η αποτύπωση των σύγχρονων μορφών του φαινομένου και τα αποτελέσματά της θα αξιοποιηθούν για το σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής καμπάνιας ενάντια στο σχολικό εκφοβισμό, η οποία θα παρουσιαστεί ταυτόχρονα στα έξι συμμετέχοντα ευρωπαϊκά κράτη.
Η υλοποίηση του έργου βασίζεται αποκλειστικά στην αξιοποίηση ευρωπαϊκών πόρων που διεκδίκησε «Το Χαμόγελο του Παιδιού» χωρίς καμία επιβάρυνση του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού.
Ωστόσο, το ευρωπαϊκό πρόγραμμα αποτελεί το έναυσμα για τη χρήση νέων εργαλείων και την υλοποίηση νέων δράσεων με στόχο την πιο άμεση και αποτελεσματική επικοινωνία μας με τα παιδιά:
Δημιουργία Web radio και Web tv
Ανάπτυξη διαδικτυακής, διαδραστικής πλατφόρμας επικοινωνίας και ενημέρωσης μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών
Φυσικά, «στο πλευρό» της σχολικής κοινότητας παραμένουν δράσεις που με επιτυχία υλοποιούμε και τα παιδιά εμπιστεύονται:
Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα παιδιά SOS 1056 (276.000 κλήσεις το 2011)
Ενημερώσεις σε μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς
Συμβουλευτική σε παιδιά και γονείς από εξειδικευμένους ψυχολόγους
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα παραπάνω επισκεφθείτε το www.antibullying.eu
Η ιρλανδική οργάνωση BeLong Τo, επέλεξε ένα καινοτόμο τρόπο προώθησης της εκστρατείας της κατά του σχολικού εκφοβισμού (bullying) στα σχολεία της Ιρλανδίας:
Χρησιμοποιώντας ένα διαδραστικό βίντεο που αλληλεπιδρά με το προφίλ του θεατή στο facebook, μας βάζει στη θέση ενός από τους υποστηρικτές της Jen, μιας λεσβίας μαθήτριας γυμνασίου που αντιμετωπίζει τον εκφοβισμό των συμμαθητριών της.
