Κλείνουν πέντε χρόνια αύριο, από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Έχουν καταναλωθεί πολλά megabyte γύρω από το τι, πως, γιατί… Έσκασε η φούσκα της ευμάρειας των ορατών πολλών (γιατί πάντα υπήρχαν οι αόρατοι μη έχοντες). Οι διαδηλώσεις του 2008 τάραξαν τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής σκηνής. Τα πράγματα εξελίχθηκαν ραγδαία. Πήγαμε στο ‘λεφτά υπάρχουν’ (λες κι αυτό είναι το θέμα!), δανειστήκαμε (κι ας μη ρωτηθήκαμε), τρομάξαμε, συρρικνωθήκαμε. Βλέπουμε το κοινωνικό κράτος να διαλύεται, τους πόρους του τόπου να ξεπουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί. Δικαιώματα, κερδισμένα με αίμα και ιδρώτα, εξαφανίζονται μέσα σε απανωτές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Αναπνεύσαμε περισσότερα χημικά από ό,τι φανταζόμασταν. Μάθαμε να ζούμε με τους φόνους. Σαστίζουμε, θυμώνουμε, αγωνιζόμαστε, τα παρατάμε, και ξανά από την αρχή.
Μέσα στο χάος, που γίνεται όλο και χειρότερο, αναδύονται καινούργιες φωνές. Εκεί που δεν τις περιμένεις. Ο δημόσιος διάλογος αλλάζει. Τα ερωτήματα επικεντρώνονται όλο και πιο πολύ γύρω από τον τρόπο ζωής που θέλουμε, την αλληλεξάρτηση, την αλληλεγγύη, το όραμα μας για τον κόσμο ολόκληρο. Δεν διαχωρίζεται εύκολα πια η οικονομική, κοινωνική, πολιτική και περιβαλλοντική πραγματικότητα. Οι αγώνες των εργαζόμενων, των περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων, των κατοίκων της Χαλκιδικής, βρίσκουν τον κοινό τους τόπο. Συνειδητοποιούμε, όλο και περισσότερο, το αυτονόητο: αν δεν είσαι εσύ καλά, δεν μπορώ να είμαι εγώ καλά. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Τα βήματα που έχουν γίνει είναι σημαντικά. Η αφύπνιση σε ερωτήματα ουσίας είναι μονόδρομος. Θα γίνουν λάθη στην πορεία, θα ζαλιστούμε, θα απορήσουμε. Αλλά, πίσω δεν πάμε…