Σήμερα ήρθε ένα ανώνυμο σχόλιο στο blog.
Ανώνυμος είπε…
Τώρα που είναι στην εντατική ο αστυνομικός, θα διαδηλώσετε υπέρ του δημοκράταροι; Δευτέρα, Ιανουάριος 05, 2009 2:18:00 μμ
Το δημοσιεύσαμε στην ανάρτηση που αντιστοιχούσε, αλλά θέλω να βάλω και μια επώνυμη απάντηση.
Ο φαύλος κύκλος της βίας είναι και τα δύο: και φαύλος και κύκλος. Αν δεν βρούμε τρόπο, σαν κοινωνία, να κάνουμε διάλογο, να ακούσουμε, να καταλάβουμε όλες τις πλευρές, καταδικαζόμαστε να νιώθουμε πόνο, να μην μπορούμε να τον εκφράσουμε, να παγιδευόμαστε σε δυναμικές εκδίκησης, και να συγκρίνουμε καταστροφές.
Δεν βοηθά αυτό. Η βία είναι βία, από όπου κι αν προέρχεται. Και όσο κι αν καταλαβαίνω τη δυναμική που δημιουργεί, ούτε την επικροτώ, ούτε τη δέχομαι σαν εργαλείο λύσης σε προβλήματα.
Η σημερινή απόπειρα δολοφονίας του νεαρού αστυνομικού των ΜΑΤ Διαμαντή Μαντζούνη, δεν είναι τίποτε περισσότερο από βούτυρο στο ψωμί, όσων μας θέλουν φοβισμένους, να μην αντιδράμε, να μην παίρνουμε πρωτοβουλίες, να μη βρίσκουμε δημιουργικότερες λύσεις. Τέτοιες ενέργειες αυξάνουν τις μετοχές του Διεθνούς Εμπορίου Φόβου και Τρομοκρατίας, δημιουργούν προϋποθέσεις για καταστολή δικαιωμάτων, και μας πάνε χρόνια πίσω… Ο διάλογος ευπρόσδεκτος.
‘Αν μπορούσαμε να διαβάσουμε τη μυστική ιστορία των εχθρών μας, θα βρίσκαμε μέσα σε κάθε άνθρωπο αρκετή λύπη και δυστυχία, ικανή να αφοπλίσει κάθε εχθρότητα’
Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882), ποιητής και εκπαιδευτικός
Αν όλα αυτά τα ανώνυμα σχόλια που δημοσιεύονται τις τελευταίες εβδομάδες στα διάφορα μπλογκς/πόρταλς κλπ. δίνουν όντως τον παλμό των σκέψεων και των συναισθημάτων που βιώνει ο πολύς ο κόσμος σήμερα, τότε εγώ φοβάμαι δυο φορές. διαβάζω για τανκς, για χούντα, για περισσότερη αστυνόμευση. αλλά και για εκδίκηση, για επαναφορά της θανατικής ποινής, γενικεύσεις, στερεότυπα, φόβο, μίσος. αυτό θα μείνει από όλες αυτές τις μέρες; η αγανάκτηση, ο θυμός, η ανασφάλεια είναι κοινός σε όλους μας, αρκεί μία βόλτα με οποιοδήποτε μέσο μαζικής μεταφοράς για να το δει κανείς ξεκάθαρα. θα καταντήσουμε να μισούμε ακόμα περισσότερο ο ένας τον άλλο αντί να μιλήσουμε, να παραδεχτούμε ότι όλοι τα ίδια αισθανόμαστε; πες μου πως να το διαχειριστούμε όλο αυτό, την ώρα που οι φωτιές δε λένε να σβήσουν, την ώρα που οι γειτονιές μας καταστρέφονται, που από τα παράθυρα μας ακούγονται πυροβολισμοί, οι φίλοι μας είναι στα κρατητήρια…
… και την ώρα που κάποιοι αναλαμβάνουν να ‘εκπροσωπήσουν’ τον θυμό όλων μας, με τον βίαιο και καταδικασταίο τρόπο τους.
Ο Στέλιος Κούλογλου έχει ένα ενδιαφέρον άρθρο (http://www.tvxs.gr/v2729) στο TVXS. Ανάμεσα σε άλλα, λέει:
“…Τίποτα δεν έχει καταφέρει από τα δύο: οι μαθητές και οι νέοι επιμένουν γιατί φοβούνται και δικαίως ότι τα ίδια πράγματα θα επαναληφθούν και κανείς δεν τιμωρείται. Οι αστυνομικοί αισθάνονται σαν θηρία στο κλουβί, παρατημένοι από την πολιτική ηγεσία που στο κάτω-κάτω αυτή είχε δώσει το πράσινο φως για τις αστυνομικές αυθαιρεσίες, οι οποίες όπλισαν το χέρι του ειδικού φρουρού ένα μήνα πριν…”.
Όταν καταλάβουμε, οτι πέρα και μαζί με τον ‘πολιτκό διάλογο’, χρειάζεται κι ένας ‘διάλογος πολιτών’, ίσως καταφέρουμε πιο δημιουργικές λύσεις.