Ζήτησα κάποτε από ένα φίλο να με βοηθήσει και να μου πει πώς θα πάω σε έναν προορισμό για πρώτη φορά και εκείνος με ρώτησε: από που θα έρθεις, που είσαι;
Για να μάθεις πώς θα πας κάπου, πρέπει να γνωρίζεις πού βρίσκεσαι και από που έρχεσαι. Πάντα ο προορισμός είναι σχετικός με την αφετηρία, ανάμεσα τους είναι η διαδρομή. Διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές διαδρομές, ακόμη και εάν ο προορισμός είναι ο ίδιος.
Θέλησα λοιπόν να καταλάβω τι συμβαίνει, να αποφασίσω τι θέλω να είμαι, που πάω και πως θα φτάσω εκεί. Με λένε τεμπέλη Έλληνα και ας δουλεύω όλη μέρα, λαμόγιο και ας μην έχω κλέψει ούτε ένα σεντς, αγενή ακόμη και όταν τους μιλάω στον πληθυντικό, καλοπερασάκια που έχω ένα ποδήλατο αλλά κανείς δεν μίλησε για την αξιοπρέπεια μου, την τιμή μου, την υπερηφάνεια μου ως άνθρωπο, όχι ως Έλληνα.
Ίσως να μην σας ενδιαφέρει αλλά πρέπει να το πω… τη μεγαλύτερη μάχη τη δίνω με τον εαυτό μου, προσπαθώ να παραμείνω άνθρωπος, δημιουργός, φίλος αλλά κάθε μέρα αναρωτιέμαι ποιος είμαι. Εσύ ποιος είσαι; Μπορείς να απαντήσεις; Είσαι άνθρωπος, φίλος, σύζυγος; Είσαι Έλληνας; Τι σημαίνει Έλληνας;
Κοίταξα γύρω μου και είδα πως και άλλοι άνθρωποι σαν και μένα που μόχθησαν, που δούλεψαν που έζησαν αξιοπρεπώς, κατάφεραν να αφήσουν τις καταθέσεις τους, όχι στο νομισματικό, αλλά σε ένα άλλο “ταμείο” αυτό της “παγκόσμιας σοφίας” παρακαταθήκη σε μένα με ένα σκοπό: να βρω τον δρόμο μου και τον προορισμό μου γιατί τώρα ξέρω την αφετηρία μου…
Το σημαντικότερο κεφάλαιο ενός κράτους είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που μιλά τη γλώσσα του, δημιουργεί και παράγει. Παράγει και αφήνει έργο. Αφήνει έργο και φεύγει… Με αυτό πληρώνονται οι φόροι, με έργο. Αυτές είναι οι δικές μου εγγυήσεις, οι εγγυήσεις για το μέλλον, αυτή είναι η δική μου παρακαταθήκη.
Σκέφτομαι την αντίδραση ανθρώπων γύρων μου – αλλά και δικιά μου – για το Σύνταγμα, ότι τείνει να γίνει «ένα μεγάλο πανηγύρι» και σκέφτομαι οτι το πανηγύρι στη ρίζα του ενέχει κοινότητα – στα πανηγύρια ο κόσμος βρισκότανε έξω όλοι μαζί. Δεν είναι αναγκαστικά “κακό” το ότι το Σύνταγμα μοιάζει με πανηγύρι – παιχνίδι, ζωή, συνεύρεση… Πανηγυριού ατμόσφαιρα ήτανε χτες για μένα όταν περάσανε οι ποδηλάτες!! Ένα κύμα χαράς πλημμύρισε την ατμόσφαιρα… Σχεδόν «άσχετο» μου φάνηκε το “κλέφτες-κλέφτες” που φώναξαν σε μια στιγμή κάποιοι από την ομάδα των ποδηλατών. Και σκέφτηκα, δεν είναι αυτό η ουσία αυτού που κάνουνε! Αυτό που μας αγγίζει όλους που στεκόμαστε και συμμετέχουμε σε αυτή τη χαρά και τους χειροκροτούμε, τους χαμογελάμε είναι η χαρά της συνεύρεσης, η χαρά της κατάληψης και της ιδιοχρησίας ξανά των δημόσιων χώρων, η χαρά του να μιλάς και να γελάς με κόσμο που πριν 1 λεπτό δεν ήξερες και τώρα τους μιλάς λες και τους ξέρεις. Είναι κι αυτό μια πτυχή της ατμόσφαιρας «πανηγυριού» του Συντάγματος, πιθανά μέρος της αλλαγής που αποζητάμε στο σχετίζεσθαι, μέρος της αναζήτησης για αίσθηση «κοινότητας»…
Αυτό τραβήχτηκε μεταξύ 4 -11 Απριλίου 2011 στο ψηλότερο βουνό της Ισπανίας El Teide που είναι ένα από τα καλύτερα μέρη στο κόσμο για να φωτογραφίσει κανείς τα αστέρια.
Ο φωτογράφος Tso έπιασε με το φακό του τον γαλαξία μας μέσα από σύνεφα σκόνης από την Σαχάρα (ξεκινά στο 00:32)
Εάν έχετε 2 ώρες ακούστε την συνέντευξη του Δημήτρης Καζάκη – οικονομολόγος αναλυτής, αρθρογράφος στην εφημερίδα “Το Ποντίκι” – στο KritiTV στις 14 Μάρτη:
Το πραγματικό ποσό που έχει δανειστεί το ελληνικό δημόσιο, το κεφάλαιο δηλαδή των δανείων του ελληνικού δημοσίου, δεν υπερβαίνει το 7% του συνόλου του δημοσίου χρέους. Δηλαδή στα 340 τόσα δις ευρώ του χρέους, το κεφάλαιο που έχει πραγματικά δανειστεί το ελληνικό δημόσιο, δεν υπερβαίνει τα 20 δις ευρώ. Ολα τα υπόλοιπα είναι κεφαλαιοποιήσεις τόκων. Δανειστήκαμε 20 και βρεθήκαμε να χρωστάμε 340. Χώρια το τι έχουμε πληρώσει ως τώρα.
Ο παραπάνω υπολογισμός ισχύει με σχετικά μικρή απόκλιση μια και το ελληνικό δημόσιο δεν έχει ακόμη δώσει στην δημοσιότητα λεπτομερείς πληροφορίες για τον δανεισμό του.
Στην τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε συνολικά 490 δις ευρώ, από τα οποία το 97% πήγε στην αποπληρωμή παλαιότερων δανείων. Και μόλις το 3% πήγε στο λεγόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα.
Είμαστε έτσι σε καθεστώς χρεοκοπίας εδώ και πάνω από μια δεκαετία, μια και το ελληνικό δημόσιο επιβιώνει αναζητώντας δάνεια στις διεθνείς αγορές για να πληρώνει τα παλαιότερα δάνειά του. Κι αυτό είναι ο ορισμός της χρεοκοπίας
Το κράτος όμως δεν είναι επιχείρηση ώστε, όταν χρεωκοπεί, ο δανειστής να μπορεί να προβαίνει σε κατασχέσεις. Και αυτό είναι ο εφιάλτης του κάθε δανειστή. Ούτε μπορεί να σύρει ο δανειστής ένα κράτος σε δικαστήρια με το ερώτημα της κατάσχεσης περιουσιακών του στοιχείων. Διότι το κράτος ασκεί εθνική κυριαρχία. Από την οποία η ελληνική κυβέρνηση παραιτήθηκε με την θέλησή της “άνευ όρων και αμετάκλητα” όπως επι λέξει λέει η ρήτρα του Μνημονίου.
Στη συζήτηση στην βουλή για τον προϋπολογισμό το 2009 έγινε φανερό ότι και τα δύο κόμματα (ΠαΣοΚ και ΝΔ) γνώριζαν, και μάλιστα με αριθμούς και όχι με γενικότητες, την κατάσταση του δημοσίου χρέους και τους κινδύνους στους οποίους οδηγούσε αυτό το χρέος.
Η κυβέρνηση Καραμανλή γνώριζε πως λόγω της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί πια με το χρέος. Η πλευρά του ΠαΣοΚ πλειοδότησε σε ψηφοθηρικά συνθήματα (“λεφτά υπάρχουν”) προεκλογικά, εν γνώσει της ότι επρόκειτο περί ψεύδους, ώστε να αποσπάσει ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα της έδινε την δυνατότητα να εφαρμόσει τα μέτρα που εφάρμοσε.
Για να εφαρμοστεί η πολιτική που εφάρμοσε το ΠαΣοΚ έπρεπε να δημιουργηθεί ένα κλίμα. Ετσι από τον Δεκέμβριο του 2009 και για τουλάχιστον ένα δίμηνο, μπήκαμε σε μια περίοδο όπου κυβέρνηση, διεθνείς κερδοσκόποι και Ευρωπαϊκή Ενωση, προετοίμασαν την κατάσταση.
Οι κερδοσκόποι άρχισαν να αγοράζουν μαζικά, ασφάλιστρα ομολόγων του ελληνικού χρέους (CDS και naked CDS). Αγοράζοντας μαζικά CDS σημαίνει ότι ο αγοραστής ποντάρει στην ξαφνική άνοδο της τιμής τους. Ούτε η ελληνική κυβέρνηση, ούτε κάποια άλλη “ενδιαφερόμενη” κυβέρνηση, ούτε βέβαια η Ευρωπαϊκή Ενωση διανοήθηκε, ακόμη και σε κείνη την περίοδο μόχλευσης, να ζητήσει να τεθούν κανόνες στην διεθνή αγορά (στο Λονδίνο γίνονται όλα) αυτή των ασφαλίστρων ομολόγων. Στο κερδοσκοπικό αυτό παιχνίδι εικάζεται ότι συμμετείχαν και μεγάλα ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών, είχαν επαφές και συνομιλίες, με αυτούς που φέρονται να διακινούν το μεγαλύτερο όγκο ασφαλίστρων ομολόγων παγκοσμίως (Πόλσον, Σόρος κλπ) και οι οποίοι είχαν στήσει το παιχνίδι με τις μαζικές αγορές ασφαλίστρων.
Στην φάση αυτή έγιναν και οι “περίεργες” κυβερνητικές δηλώσεις. Οτι δεν υπάρχει περίπτωση προσφυγής στο ΔΝΤ, ενώ όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων και από τις δηλώσεις Στρος Καν, οι επαφές με το ΔΝΤ είχαν ήδη γίνει. Τότε, τον Δεκέμβριο του 2009, έγιναν και οι δηλώσεις περί μειωμένης εθνικής κυριαρχίας του πρωθυπουργού, ενώ ακόμη δεν έχουμε καν Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση. Και φυσικά οι δηλώσεις περί Τιτανικού κλπ. Την επομένη της κάθε δήλωσης τα sreads εκτινάσσονταν. Από όλον αυτόν τον ντόρο, οι διεθνείς αναλυτές υπολογίζουν πως οι κερδοσκόποι κέρδισαν 17 δις ευρώ.
Η ελληνική κυβέρνηση, πριν προσφύγει στο ΔΝΤ και τον μηχανισμό στήριξης, δεν διερεύνησε την πιθανότητα να δανειστεί από άλλες πηγές. Στο ταξίδι του, εκδρομή χωρίς σοβαρό λόγο, στην Ρωσία ο πρωθυπουργός, το οποίο κατέληξε στην γνωστή προτροπή Μεντβένιεφ “απευθυνθείτε στο ΔΝΤ”, διαβεβαίωνε τους ρώσους παράγοντες πως “δεν υπάρχει πρόβλημα” με το ελληνικό χρέος, χωρίς καν να ζητήσει οποιαδήποτε ρωσική βοήθεια.
Και ενώ, σχετικά με το δημόσιο χρέος, το διεθνές δίκαιο αλλά και τότε πρόσφατη απόφαση του ΟΗΕ, του Απριλίου 2010, έδιναν την δυνατότητα στην ελληνική κυβέρνηση να προστατέψει τα ελληνικά συμφέροντα, η κυβέρνηση προτίμησε το ΔΝΤ και την μηχανισμό στήριξης. Με αποτέλεσμα να έχουμε, τον Μάιο του 2010, αυτό το Μνημόνιο και αυτή την δανειακή σύμβαση, στα οποία συμπεριλαμβάνονται πρωτοφανείς όροι, πρωτοφανείς για την διεθνή πρακτική. Οροι τέτοιοι που δεν τόλμησαν να δεχτούν ούτε κυβερνήσεις οι οποίες πρόδωσαν τις χώρες τους σε ξένους κατακτητές.
Βασικά η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία και εκχώρησή της. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ρητά αποδεχτεί και υπογράψει πως “παραιτείται η ελλάδα από την ασυλία λόγω άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, άνευ όρων και αμετάκλητα”, καθώς
και “όλα τα έννομα δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης έναντι του δανειστή του”,
ενώ ταυτόχρονα η σύμβαση απαγορεύει στην ελληνική πλευρά να αναζητήσει “τρίτες πηγές δανεισμού”, να επιχειρήσει δηλαδή να δανειστεί από αλλού
επιτρέπει όμως στους δανειστές της Ελλάδας να πωλήσουν τις “χρεωστικές τους απαιτήσεις σε τρίτους” (στην Τουρκία για παράδειγμα;)
και προβλέπει πως εάν το ελληνικό δημόσιο καθυστερήσει για 30 μέρες να πληρώσει μία δόση του δανείου, τότε μπορεί να τεθεί σε ισχύ το σύνολο των επαχθών ρητρών της δανειακής σύμβασης.
Ετσι εκείνοι οι τέσσερις γερμανοί καθηγητές που προσέφυγαν στο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας τους κατηγορούν την κυβέρνηση της δικής τους χώρας, ότι με την δανειακή σύμβαση αυτή
χρησιμοποιεί χρήματα των γερμανών φορολογουμένων προς όφελος ιδιωτικών τραπεζών και
καταλύει την δημοκρατία σε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο εισηγητής μάλιστα που δέχτηκε την προσφυγή τάχθηκε υπέρ της προσφυγής. Εκκρεμεί η τελική απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου.
Σε αντίθεση με την αντίστοιχη ελληνική προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας όπου η εισηγήτρια της υπόθεσης, τάχθηκε κατά της προσφυγής, με ένα σκεπτικό τέτοιο που ειδικοί νομικοί κύκλοι θεωρούν πως στερείται βάσεως.
Ετσι η ελλάδα μετατράπηκε θεσμοθετημένα πλέον σε μια “δουλοπαροικία χρέους”. Οι κρατικοί πόροι, οι καταθέσεις των ελλήνων, το έδαφος της χώρας, οι δημόσιες δαπάνες συμπεριλαμβανομένων και των δαπανών για την άμυνα, έχουν τεθεί στην διάθεση των δανειστών του ελληνικού δημοσίου.
Η δανειακή σύμβαση, παράρτημα της οποίας είναι το περίφημο Μνημόνιο, δεν έχει έλθει ποτέ για συζήτηση και κύρωση στην ελληνική βουλή.
Η δανειακή σύμβαση αυτή ενώ δεν έχει κυρωθεί από την ελληνική βουλή έχει τεθεί σε ισχύ με βάση μια απλή υπογραφή του υπουργού οικονομικών. Η δυνατότητα μάλιστα αυτής της υπερεξουσίας δόθηκε στον υπουργό οικονομικών με μια απλή τροπολογία. Το καλύτερο δε όλων είναι ότι η τροπολογία αυτή προστέθηκε στον νόμο, μετά την ψήφισή του νόμου από την βουλή. Και μάλιστα δύο μέρες μετά την ψήφισή του. Τροπολογία σε ψηφισμένο νόμο.
Η περίφημη αυτή δανειακή σύμβαση του Μνημονίου απαγορεύει να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα των δόσεων που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση από την Τρόϊκα, για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, εκτός από την εξόφληση των χρεολυσίων των ξένων δανειστών.
Δηλαδή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα ευρώ από τις δόσεις του δανείου της Τρόϊκας, για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Στην πραγματικότητα δεν γίνεται καν εκταμίευση για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου. Απλώς τα χρήματα μεταφέρονται από την εκάστοτε δόση του δανείου με μια λογιστική εγγραφή, στους δανειστές του ελληνικού δημοσίου, στις ξένες τράπεζες που μας έχουν δανείσει. Το ελληνικό δημόσιο δεν πιάνει στα “χέρια” του, ούτε ένα ευρώ.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν δημιουργήθηκε ούτε από τα ελλείμματα, ούτε από τους υψηλούς μισθούς και τις υψηλές συντάξεις. Υπάρχουν χώρες με αναλογικά πολύ υψηλότερους μισθούς και συντάξεις, χωρίς πρόβλημα χρέους. Το 2009 το ελληνικό δημόσιο για να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος πλήρωσε συνολικά 82 δις ευρω. Ενώ για μισθούς και συντάξεις συνολικά, μόνο 26 δις ευρώ.
Ετσι κανείς στις διεθνείς αγορές, οικονομολόγοι, ειδικός τύπος αλλά και κερδοσκόποι, δεν αναμένει ότι θα βρεθούν τα χρήματα για να εξυπηρετηθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, περικόβοντας μισθούς και συντάξεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Οι περικοπές αυτές είναι μια παραλλαγή της πολεμικής τακτικής “σοκ και δέος” με οικονομικά όπλα, και έχουν άλλο στόχο. Να οδηγηθεί ο λαός στην απόγνωση ώστε αναγκαστεί να αποδεχθεί τις πιο σκληρές πολιτικές και το ξεπούλημα της χώρας του.
Περικόπτονται μισθοί και συντάξεις ενώ την ίδια στιγμή 65.000 έλληνες έχουν συσσωρευμένο πλούτο, σε κινητά και ακίνητα, που ισοδυναμεί με 4 φορές το ΑΕΠ της χώρας. Η ισότητα στην κατανομή βαρών που προβλέπει το Σύνταγμα σε πλήρη εφαρμογή.
Αν αυτή τη στιγμή το ελληνικό δημόσιο προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους, δηλαδή παύση πληρωμών προς τους δανειστές του, θα συμβούν τα εξής:
για ένα χρονικό διάστημα δεν θα μπορεί να ξαναδανειστεί από τις διεθνείς αγορές. Μικρό το κακό γιατί και τώρα το ίδιο συμβαίνει, δηλαδή και τώρα το ελληνικό δημόσιο δεν δανείζεται και δεν μπορεί να δανειστεί από τις ξένες χρηματαγορές
θα συνεχίσουμε να έχουμε όπως και είχαμε ως χώρα πρόσβαση στις διεθνείς αγορές εμπορευμάτων
Ομως το σημαντικώτερο είναι πως μετά την μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους δεν θα χρειάζεται να δανειστεί το ελληνικό δημόσιο. Διότι και μόνοι οι φοροι που συλλέγει αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του. Διότι μέχρι τώρα ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου γινόταν για να εξυπηρετεθούν προηγούμενα δάνεια και όχι τρέχουσες ανάγκες του.
Μια σημαντικότατη διάσταση της δανειοδότησης η οποία έχει παραμείνει στο παρασκήνιο μέχρι πρόσφατα.
Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κασσιμάτης (πρώην πρόεδρος Ελλήνων συνταγματολόγων και νομικός σύμβουλος του Α. Παπανδρέου) αναλύει παράγραφο προς παράγραφο τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα πέρυσι τον Μάιο και τη δένει χειροπόδαρα…
Υπογράψαμε σύμβαση που παραβιάζει όλες τις αρχές διεθνούς δικαίου – παράνομη για την ίδια την ΕΕ – την οποία συνέταξε δικηγορικό γραφείο στην Αγγλία – το ίδιο που συνέταξε το σχέδιο Ανάν – και το οποίο πλήρωσε η Ελλάδα – γεμάτη ακυρότητες, πιστεύοντας ότι η Ελλάδα θα έχει κυβερνήσεις που δεν θα πάνε ποτέ στο δικαστήριο, αλλά θα υποκύπτουν στις πιέσεις.
Εφαρμοστέο δίκαιο της σύμβασης; Το Αγγλικό δίκαιο – όχι το Ελληνικό ούτε το Γερμανικό ούτε κανενός από τους συμβαλλόμενους – γιατί το Αγγλικό δίκαιο είναι ένα δίκαιο που διαφέρει από το ηπειρωτικό και στηρίζεται σε μια παράδοση των “πειρατικών” στόλων, έχει πάρα πολλά παράθυρα παρανομιών. Το Αγγλικό δίκαιο είναι το καλύτερο δίκαιο υπέρ του δανειστή.
Μεταξύ άλλων σε αυτήν την συνέντευξή στο Radio9.gr λέει ο κος Κασιμάτης:
Λίγες μέρες μετά την υπογραφή του “Μνημονίου” που πέρασε από την Βουλή, δημοσιεύτηκε ένας νέος νόμος, ο 3547, ο οποίος έδωσε την εξουσιοδότηση στον υπουργό οικονομικών να υπογράφει για την Ελλάδα. Αυτό επικρίθηκε σε μεγάλη έκταση αλλά δεν ανέφερε κανείς ότι είχε και μια άλλη διάταξη η οποία παραβίαζε το πολίτευμα της Ελλάδος: ορίζει ο 3547 ότι δεν απαιτείται κύρωση των συμβάσεων από την Βουλή.
Ήρθε δηλαδή ένας απλός νόμος να καταργήσει το σύνταγμα. Αυτό είναι αντισυνταγματικό αυτό βέβαια και παράβαση του διεθνές δίκαιο.
Αυτό είναι σε συνεννόηση της Κυβέρνησης μας με τους 16 δανειστές μας και με το ΔΝΤ να το κάνουμε έτσι που να νομίζει μεν κανείς ότι πέρασε από τη Βουλή αλλά να μην περάσει και να μην το ξέρει κανείς.
Και αυτήν τη γραμμή προφανώς την έχουν δώσει και σε όλα τα μεγάλα ΜΜΕ διότι μέχρι σήμερα κανένα μέσο δεν θέλησε να πει ούτε καν το όνομα της σύμβασης δανειοδότησης. Όλοι αναφέρουν το μνημόνιο – ότι υπάρχει αυτή η σύμβαση δεν το ξέρει ο Ελληνικός λαός.
Η Ελλάδα πλέον δεν είναι πια ανεξάρτητη με βάση αυτήν την σύμβαση – όχι μόνο στην εξωτερική πολιτική γιατί της δεσμεύεται η εθνική κυριαρχία, αλλά και στην οικονομική πολιτική λόγω της δέσμευσης της εθνικής περιουσίας.
Με αυτή τη δανειακή σύμβαση η Ελλάδα παραιτήθηκε αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που της παρείχε η εθνική της κυριαρχία.
Όταν είδα τον όρο της παραίτησης από την εθνική κυριαρχία, δεν πίστευα στα μάτια μου διότι τέτοιος όρος δεν έχει ξαναμπεί ποτέ διεθνή σύμβαση. Και έχω πει επανειλημμένως ότι ένας τέτοιος όρος δεν υπογράφεται ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο.
Έχουμε υπογράψει ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας… Αποκλείεται 3η πηγή χρηματοδότησης – δεν μπορούμε πλέον να δανειστούμε από άλλη χώρα εφόσον δεν μπορούμε πλέον να δώσουμε διασφάλιση.
Η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να προβάλει δικές της αξιώσεις απέναντι στους δανειστές της συμψηφιστικά – βλέπε κατοχικό δάνειο. Θα πρέπει να πάμε στα διεθνή δικαστήρια να τα διεκδικήσουμε. Είμαστε η μόνη χώρα που δεν έχει πάρει αποζημιώσεις από την Γερμανία για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Το ποσόν; 160.000.000 ευρώ – πολύ περισσότερο από το δάνειό μας.
Όλοι οι όροι των συμβάσεων είναι υπέρ των δανειστών χωρίς να διασφαλίζει αντίστοιχα δικαιώματα στον οφειλέτη. Τούτο σημαίνει ότι είναι 100% ΛΕΟΝΤΙΟΣ η συμφωνία και για αυτό ακριβώς και είναι ανυπόστατη κάτω από το διεθνές δίκαιο.
Εφαρμόζουν πιλοτικά αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη την τακτική την οποία εφάρμοζαν και εφαρμόζουν παγίως στον “τρίτο κόσμο”. Σε όλα τα κράτη που έχει πάει το ΔΝΤ τους έδενε με παράνομους νόμους γιατί κανένας δεν πήγαινε σε κανένα διεθνές δικαστήριο να αμφισβητήσει την νομιμότητα των συμβάσεων.
Το πολυεθνικό κεφάλαιο το οποίο θέλει συνεχώς την συγκέντρωση εκπροσωπείται αυτή τη στιγμή από το ΔΝΤ, αύριο μπορεί να εκπροσωπείται από άλλους, εφαρμόζει αυτήν την τακτική.
Μα εφόσον υπάρχουν τεκμηριωμένα νομικά επιχειρήματα δεν μπορούμε να προσφύγουμε κατά αυτής της σύμβασης;
Θα έπρεπε να το κάνει και αυτό κάνω έκκληση… Εγώ πιστεύω ότι εάν έχουμε μια σθεναρή κυβέρνηση και θέσει το θέμα κύρους των συμβάσεων και των όρων θα δεχτούν αμέσως να αλλάξουνε γιατί δεν θέλουν να βγει έξω αυτό.
Ενώσεις πολιτών έχουν ήδη προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Εκκρεμεί ακόμα η απόφαση. Περιμένω με αγωνία να δω τι θα κάνει, αν το ΣτΕ είναι τουλάχιστον ισάξιο του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Λετονίας και της Πολωνίας, δύο χωρών που μπήκαν χτες στον “Ευρωπαϊκό πολιτισμό νομιμότητας”. Πάντως η εισήγηση είναι αρνητική … και αποκαρδιωτική…
Το ζήτημα είναι ότι υπάρχει μια διαρκής παραβίαση του πολιτεύματος της δημοκρατίας. Αυτή τη στιγμή η εξουσία που ασκείται στο εσωτερικό με βάση αυτές τις ανυπόστατες συμβάσεις οι οποίες δεν πέρασαν από την Βουλή των Ελλήνων σημαίνει ότι ασκείται μια πραξικοπηματική εξουσία, μια κατοχή, και ακόμη και η εξουσία της τρόικας που έρχεται και ελέγχει την Ελληνική διοίκηση και εξευτελίζει καθημερινώς την Ελλάδα, είναι παράνομη.
Θέλω να στείλω ένα μήνυμα στους Έλληνες, για μένα σημαντικό:
Μπήκαμε στη χώρα σας, σαν μετανάστες, την αγαπήσαμε αυτή τη χώρα, προσπαθήσαμε και τα είχαμε καταφέρει να κάνουμε όλες τις δουλειές, να βγάλουμε ένα κομμάτι ψωμί.
Αυτό που ζητάμε από τον Ελληνικό λαό είναι να μην πιστεύει αυτά που λένε οι δημοσιογράφοι, αυτά που γράφουν στις εφημερίδες, αυτά που λένε στα κανάλια.
Είμαστε άνθρωποι του διαλόγου. Δεν είμαστε εγκληματίες, ούτε κλέφτες, ούτε άνθρωποι της πλατείας. Είμαστε άνθρωποι που βγάζουν το ψωμί τους με το ίδρωμα, ήσυχοι άνθρωποι, κι αυτό έχει δειχτεί.
Ζητάμε από τον Ελληνικό λαό να πιέσει την κυβέρνηση για να κοιτάξει σε αυτό το θέμα, το θέμα μεταναστών.
Γιατί οι ίδιοι Έλληνες κάποτε κι ακόμα και τώρα ήσασταν μετανάστες σε διάφορες χώρες κι έχουν καταλάβει αυτό το ζόρι που έχουμε τραβήξει.
Και τους λέω ότι φτάνει. Πρέπει να κοιτάξουμε το θέμα των μεταναστών για να βρούμε μια λύση.
η συνέντευξη τύπου των αλληλέγγυων καλλιτεχνών για τους 300 απεργούς πείνας μετανάστες
η δήλωση του Στέλιου Μάινα
Στις ερωτήσεις των φίλων αν αισθάνομαι ασφαλής και πώς κυκλοφορώ, απαντάω οργισμένα, πλήττοντας τη μικροαστική νοοτροπία, που υποτίθεται δεν έχω εγώ ο «προοδευτικός».
Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας παρά τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών των συμμοριών στην παρακάτω γωνία, παρά τα καλάσνικοφ που κροτάλιζαν δυο στενά απ’ το σπίτι μου, αφήνοντας πτώματα στην άσφαλτο.
Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά τις αλλεπάλληλες διαρρήξεις των διαμερισμάτων όλης της περιοχής, και των κλοπών που θύμα τους τουλάχιστον τρεις φορές έχει πέσει και η γυναίκα μου.
Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά την -πρώτα περιστασιακά και τώρα μόνιμη- οσμή της αμμωνίας, έξω απ’ την είσοδο της πολυκατοικίας μου, των διπλανών στενών, της πλατείας, της ζωής μας.
Γιατί επιμένω να μένω στη πλατεία Βικτωρίας;
Γιατί θέλω να είμαι κοντά σ’ αυτά που συμβαίνουν στη πατρίδα μου, γιατί θέλω να νιώθω την ανάσα -έστω και βρώμικη- της πόλης που αγαπάω, γιατί μου αρέσει η ποικιλία της, η ζωντάνια της, η φασαρία της, γιατί μ’ αρέσει να βλέπω την κυρα Μαρία να σέρνει το καροτσάκι της λαϊκής με τη φλεβίτιδα της, γιατί θέλω να συμπαραστέκομαι στην Άννα με το απέναντι κομμωτήριο που βαράει μύγες, και τον Κώστα στο διπλανό καλλυντικάδικο που μετά από δυο χρόνια απραξίας αναγκάστηκε να το δώσει για να γίνει ένα ακόμα Paki.
Γιατί θέλω να νιώθω πώς δεν θέλω να αλλάξει τίποτα στη ζωή που σχεδίασα, να συνεχίσω να είμαι ένας απλός άνθρωπος ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους.
Κι όταν οι μετανάστες μας χτύπησαν τη πόρτα, τους δέχτηκα σαν δικούς μου ανθρώπους, σαν τους γείτονες που έχουν την ανάγκη μου και χρίζουν της προσοχής μου.
Δεν έχει ακόμα στεγνώσει το μελάνι της υπεράσπισης και της αλληλεγγύης μου για τους 300 απεργούς πείνας, όταν την Παρασκευή το βράδυ στις 8, έβγαλα το σκύλο μου την καθιερωμένη του βόλτα, μια ευκαιρία να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τους φίλους μου.
Δεν είχα απομακρυνθεί πενήντα μέτρα απ’ το σπίτι μου, μιλώντας με κάποιον φίλο στο κινητό, όταν αισθάνομαι κάποιον από πίσω, να μου τραβάει το κινητό απ’ το χέρι. Μόνο που το δικό μου χέρι, αντανακλαστικά σφίγγει, και ο νεαρός μελαμψός άντρας με κοιτά σαν να μη πιστεύει πώς εγώ αντιστέκομαι.
Μου το αρπάζει, τελικά, και τρέχει, αλλά και πάλι, προς μεγάλη του έκπληξη, τον φτάνω φωνάζοντας συγχρόνως βοήθεια.
Και τότε, αντί για βοήθεια, γίνεται το αδιανόητο.
Από το δρόμο πετάγονται πέντε -προφανώς συμπατριώτες του- που ρίχνουν με μίσος, με κατεύθυνση το κεφάλι μου, δυο γεμάτα μπουκάλια μπύρας, βρίζοντας με συγχρόνως.
Ευτυχώς, και τα δυο μπουκάλια μπίρας δεν βρήκαν το στόχο τους, κατέληξαν όμως στη τζαμαρία του απέναντι μαγαζιού ανοίγοντας τρύπα σε κρύσταλλο ασφαλείας δώδεκα χιλιοστών. Οι φίλοι του αστόχησαν γιατί τυχαία βρέθηκαν δυο έλληνες και τους κράτησαν με κίνδυνο της ζωής τους.
Δυο έλληνες με έσωσαν από τον ιδιότυπο λιθοβολισμό και από το σίγουρο λιντσάρισμα μου, αφού δυο από αυτούς μου έδειξαν πως κουβαλούν μαχαίρι και καλά θα έκανα να το βουλώσω, κινούμενοι απειλητικά εναντίον μου. Και τους ευχαριστώ δημόσια.
Δυο Έλληνες τους σταμάτησαν ανάμεσα σε ένα πλήθος τουλάχιστον διακοσίων ανθρώπων, ως επί το πλείστον αλλοδαπών, που βρίσκονταν αδρανείς και αμετοχοι σε απόσταση το πολύ δέκα βημάτων από ένα περιστατικό ακραίας βίας, από μια απόπειρα ανθρωποκτονίας, γιατί αυτός ήταν ο στόχος τους.
Όταν είσαι ζεστός δεν συνειδητοποιείς τον κίνδυνο, παρ όλα αυτά είδα και προσπαθώ να εξηγήσω το μίσος στα βλέμματα αυτών των ανθρώπων, που δεν ηξερα και δεν τους είχα κάνει τίποτα.
Ένιωσα ένας έλληνας που σώζεται από έλληνες στο σπίτι του, και ξαφνικά ένιωσα σαν να με διώχνει ο τόπος μου, σαν να μην τον αναγνωρίζω πια, κι ένιωσα έκθετος σε μια διογκούμενη και χωρίς στόχο και κατεύθυνση οργή, που ελπίζω να διαψευστώ, αλλά φοβάμαι πως θα ‘χει πολύ άσχημα αποτελέσματα.
Απευθύνθηκα στην αστυνομία, και υπέβαλλα μήνυση, μόνο και μόνο για να θυμάμαι πώς δεν έμεινα μετέωρος και αδρανής, και πήρα την καθιερωμένη απάντηση, «φταίει η ανοχή μας».
Και αναρωτιέμαι, πού είναι η Αστυνομία που εγώ σαν καλός φορολογούμενος πολίτης πληρώνω για να με προστατεύει; Και αναρωτιέμαι εγώ ο αφελής, γιατί όταν γίνεται πορεία και διαμαρτυρία, πλήθη και στίφη αστυνομικών εμφανίζονται παντού, κι αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει καταστολή και όχι πρόληψη, κι αναρωτιέμαι τι ακριβώς κάνει το υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” για τον πολίτη του Ιστορικού κέντρου,
Αλλά, πάλι, δεν αναρωτιέμαι, καθώς είναι πασίδηλο πως αυτοί που μας κυβερνάνε ούτε μένουν ούτε έχουν περάσει ποτέ, ούτε και πρόκειται, από την πάλαι ποτέ ένδοξη γειτονιά μου, και νυν γκέτο απελπισμένων και αποκλεισμένων όλων των φυλών και των χρωμάτων.
Πριν από μερικές μέρες έγραψα ένα κείμενο συμπαράστασης στους απεργούς πείνας. Που αγωνίζονται για το αυτονόητο, να τους αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους.
Μετά το γεγονός, εδραιώθηκε ακόμα πιο σταθερή η άποψή μου πως τους κυνηγημένους δεν τους κυνηγάς, τους εξαθλιωμένους δεν τους εξαθλιώνεις, τους βοηθάς, γιατί μόνο στους καιρούς της βαρβαρότητας αποδεικνύεις ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις σ’ αυτό τον κόσμο. Δείτε και το άρθρο που έγραψε την επόμενη μέρα εδώ
(Ευχαριστω την ΕΜ που το προώθησε – είναι άρθρο από την Ελευθεροτυπία πρίν 2 μέρες)
Σταμάτης Πρίφτης
Με διαβατήριο πάω να μαζέψω χόρτα
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Σταμάτης Πρίφτης γίνεται αύριο 60 ετών. Είναι στην τετραφωνική χορωδία Κερατέας, σήμερα συνταξιούχος, ενώ παλαιότερα είχε δουλέψει ως βιομηχανικός εργάτης, ύστερα σε κατάστημα με ποδήλατα και, τέλος, σε σουπερμάρκετ.
Περιγράφει πώς ξυπνάει στο αμπέλι του. Στην ίδια ακριβώς γη που κάποτε όργωνε ο παππούς του, ύστερα ο πατέρας του, σήμερα ο ίδιος και αύριο οι δύο γιοι του.
«Ο κόκορας φωνάζει. Αρχίζουν και κελαηδούν κάποια πουλάκια. Είναι ένα ξύπνημα-πανόραμα μέσα στη φύση». Στη συνέχεια θα φροντίσει τη γη του και τα ζώα του. Ο μικρός του γιος σπουδάζει, ο μεγάλος είναι φαντάρος και η γυναίκα του άνεργη. «Πολλά δεν είχαμε ποτέ. Με ελιά και ψωμί. Αλλά ζούμε όμορφα». Τα μάτια όμως πίσω από τα γυαλιά τώρα είναι βουρκωμένα. «Ο πατέρας μου, ο παππούς μου με είχαν μάθει να υπερασπίζομαι αυτό τον τόπο. Με ποια έννοια να τον υπερασπίζομαι, να τον καλλιεργώ, να είναι εύφορος, να μην τον εγκαταλείψω. Το ακολούθησα αυτό». Τώρα όμως «έχει γίνει εισβολή από ξένες δυνάμεις. Δεν προσπαθούν να μου πάρουν την ιδιοκτησία, παρά μου στερούν την ελευθερία της φύσης. Το μέλλον των παιδιών μου».
Πλέον ο κ. Σταμάτης χρειάζεται να δείχνει το διαβατήριό του για να πάει να μαζέψει χόρτα. «Ενιωσα ξένος σε αυτό τον χώρο που γεννήθηκα. Ας με πουν γραφικό, νιώθω σαν τους επαναστάτες του ’21 που αγωνίζονταν για την ελευθερία. Αυτή τη στιγμή σκλαβώνουν τον τόπο μου και το μέλλον των παιδιών μου». Δηλώνει πάντως «φιλήσυχος».
Οπως λέει, «μια ζωή ένιωθα νομοταγής γιατί αλίμονο να υπήρχε αναρχία σ’ αυτή τη χώρα». Παρ’ όλο που ενοχλείται όταν τους αποκαλούν από την τηλεόραση αναρχικούς, «να μας λένε αναρχικούς, εμάς τους ανθρώπους που ποτίζουμε με αίμα και ιδρώτα αυτόν τον τόπο», καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Αναρχικός είναι αυτός που αντιστέκεται σε κάτι άναρχο που γίνεται». Κλείνοντας: «Θα υπερασπιστούμε αυτόν τον τόπο μέχρις εσχάτων».
Ονομάζεται η Paddy Jones και είναι 76 χρονών σήμερα από την Αγγλία. Πριν 6 χρόνια που πέθανε ο άντρας της πήγε να ζήσει στην Ισπανία για να γυρίσει στο παλιό της πάθος: τον χορό! Χόρευε από τότε που ήταν δυόμιση χρονών και σταμάτησε στα 22 της όταν παντρεύτηκε. Στα 70 της πήγε στην ακαδημία χορόυ του Nico (αυτός με τον οποίο χορεύει στο βιντεάκι) και από τότε χορεύει ξανα! Απολάυστε:
Στη διάρκεια της πρώτης φάσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης τον Δεκέμβριο του 2008, το ΔΝΤ προειδοποίησε τις κυβερνήσεις για το ενδεχόμενο εκδήλωσης «βίαιων ταραχών στους δρόμους». Όπως είπε ο επικεφαλής του Ταμείου, «Βίαιες ταραχές μπορεί να ξεσπάσουν σε όλες τις χώρες, αν το χρηματοοικονομικό σύστημα δεν μεταρρυθμιστεί έτσι ώστε να ωφελεί όλους, και όχι μόνο τους λίγους».
Τον Ιανουάριο του 2009, ο τότε επικεφαλής της αμερικανικής National Intelligence, Dennis Blair, ανέφερε στην αρμόδια επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ, ότι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ δεν είναι η τρομοκρατία, αλλά η παγκόσμια οικονομική κρίση. Όπως ανέφερε: «Η τρέχουσα κρίση είναι η σοβαρότερη των τελευταίων δεκαετιών, αν όχι αιώνων… Οι κρίσεις αυτού του είδους, αυξάνουν τα ρίσκα πολιτικής αστάθειας και ανατροπής καθεστώτων, αν διαρκέσουν για ένα ή δύο χρόνια… η αστάθεια αυτή μπορεί να χαλαρώσει τον εύθραυστο έλεγχο που πολλές αναπτυσσόμενες χώρες διατηρούν επί του νόμου και της τάξης. Τυχόν αστάθεια εκεί, μπορεί πολύ εύκολα να επηρεάσει επικίνδυνα τη διεθνή κοινότητα».
Το 2007, το βρετανικό υπουργείο Άμυνας δημοσίευσε μια αναφορά με την οποία εκτιμούσε τις παγκόσμιες τάσεις για τα επόμενα 30 χρόνια. Στο κεφάλαιο Παγκόσμια Ανισότητα, η αναφορά σημείωνε πως στα επόμενα 30 χρόνια: «Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών προφανώς θα μεγαλώσει, και η απόλυτη φτώχεια θα αποτελέσει τη νέα βασική παγκόσμια πρόκληση… Οι διαφορές σε πλούτο και προνόμια θα γίνουν πολύ πιο εμφανείς, όπως θα γίνει και η αντίστοιχη δυσαρέσκεια, ακόμη και μεταξύ πληθυσμών που είναι σε σαφώς καλύτερη κατάσταση από ότι ήταν οι γονείς και οι παππούδες τους. Η απόλυτη φτώχεια και η ανισότητα θα τροφοδοτήσουν το αίσθημα της αδικίας μεταξύ αυτών των οποίων οι προσδοκίες δεν εκπληρώνονται, ανεβάζοντας έτσι στα ύψη τις εντάσεις και την αστάθεια, τόσο μέσα όσο και μεταξύ κοινωνιών, με αποτέλεσμα τις εκδηλώσεις βίαιης διαμαρτυρίας, αταξίας, εγκληματικότητας, τρομοκρατίας και εξέγερσης. Η οικονομική ανισότητα και ο αποκλεισμός, μπορεί να οδηγήσουν στην αναβίωση όχι μόνο αντικαπιταλιστικών ιδεολογιών, που σχετίζονται με θρησκευτικά, αναρχικά, και μηδενιστικά κινήματα, αλλά ακόμη και σε μια αναβίωση του Μαρξισμού». Τέλος, η αναφορά υπογράμμισε τους κινδύνους για τη καθεστηκυία τάξη από μια επανάσταση η οποία θα ξεκινούσε από τη δυσαρέσκεια της μεσαίας τάξης! «Η μεσαία τάξη μπορεί να μετατραπεί σε επαναστατική, αναλαμβάνοντας το ρόλο που ο Μάρξ επιφύλασσε για το προλεταριάτο.
Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς εργασίας και η μείωση των κοινωνικών παροχών, μαζί με την αύξηση της ανεργίας, θα μειώσει την αφοσίωση των ανθρώπων στα κράτη τους. Η μεγάλη οικονομική ανισότητα, και η ύπαρξη αρκετών υπερπλουσίων ανθρώπων θα οδηγήσουν στην απαξίωση της έννοιας της αξιοκρατίας, την ίδια ώρα που η όλο και μεγαλύτερη σε αριθμούς μη προνομιούχα τάξη των πόλεων, θα αποτελεί απειλή για τη σταθερότητα, ειδικά όταν θα συνειδητοποιήσει πως τα χρέη της και η αποτυχία των συνταξιοδοτικών προγραμμάτων θα την οδηγήσουν στη πλήρη εξαθλίωση».
Σήμερα φτάσαμε στο σημείο όπου η παγκόσμια κρίση ξεπέρασε τα δυο χρόνια. Οι κοινωνικές συνέπειες αρχίζουν να γίνονται αισθητές σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αφού η κρίση πλήττει περισσότερο τον τρίτο κόσμο, εκεί είναι που θα δούμε και τις πρώτες πολιτικές εξελίξεις. Με βάση την ιστορική εμπειρία, οι ταραχές εξαιτίας του κόστους των τροφίμων θα εξαπλωθούν παντού, όπως έγινε το 2007 και το 2008.
Αυτή τη φορά όμως, επειδή τα οικονομικά πράγματα είναι πολύ χειρότερα, οι αντιδράσεις θα είναι και αυτές πολύ σκληρότερες. Η κοινωνική δυσαρέσκεια σύντομα θα μεταδοθεί από τους δρόμους του τρίτου κόσμου στην άνεση των σπιτιών μας στην αναπτυγμένη Δύση. Μόλις συνειδητοποιήσουμε πως δεν πάμε για ανάκαμψη αλλά για περαιτέρω ύφεση, και μόλις οι κυβερνήσεις ξεφορτωθούν τη δημοκρατική τους βιτρίνα, ασκώντας αυστηρούς ελέγχους, καταργώντας δικαιώματα και ελευθερίες, και ξεκινώντας πολεμοχαρείς εξωτερικές πολιτικές, τότε όλοι εμείς στη Δύση, θα συνειδητοποιήσουμε πως όλοι είμαστε Τυνήσιοι!
Στις 23 Απριλίου του 2010, το Canadian International Council, και το Montreal Council on Foreign Relations, φιλοξένησαν τον πρώην σύμβουλο εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ Zbigniew Brzezinski. Ο Dr. Brzezinski μίλησε για τις επιλογές εξωτερικής πολιτικής που διαθέτει η Αμερική. Μεταξύ άλλων, είπε και τα εξής:
«Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, το σύνολο της ανθρωπότητας είναι πολιτικά αφυπνισμένο και δραστηριοποιημένο… Ο πολιτικός αυτός ακτιβισμός αναζητεί προσωπική αξιοπρέπεια, πολιτισμικό σεβασμό, και οικονομικές ευκαιρίες σε ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται ακόμη από αιώνες αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας… Η αναζήτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αποτελεί τη κεντρική πρόκληση στη νέα παγκόσμια πολιτική αφύπνιση… μια αφύπνιση που θα είναι κοινωνικά τεράστια και πολιτικά ριζοσπαστική. Η ελεύθερη πρόσβαση στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, δημιουργεί μια κοινότητα κοινών αντιλήψεων αλλά και φθόνου, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από δημαγωγικά και θρησκευτικά πάθη. Αυτού του είδους οι ενέργειες ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα και προκαλούν τόσο τα υπάρχοντα καθεστώτα όσο και τη νυν παγκόσμια ιεραρχία, πάνω στην οποία στηρίζεται η Αμερική. Η νεολαία του τρίτου κόσμου είναι ιδιαίτερα ανυπόμονη και γεμάτη πικρία. Η δημογραφική επανάσταση την οποία ενσαρκώνει, γίνεται μια ωρολογιακή βόμβα… η επαναστατικότητά της θα εκδηλωθεί μέσα από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα των αναπτυσσόμενων χωρών. Σήμερα υπάρχουν περίπου 80-130 εκατομμύρια φοιτητών παγκοσμίως. Προερχόμενοι κυρίως από τις κοινωνικά ανασφαλείς χαμηλές και μεσαίες τάξεις, και οργισμένοι από τις κοινωνικές αδικίες, αυτοί οι φοιτητές είναι εν δυνάμει επαναστάτες, ήδη σε μια κατάσταση ημι- κινητοποίησης, ενωμένοι μέσα από το διαδίκτυο, και έτοιμοι να κάνουν τα ίδια με αυτά που έγιναν πριν από χρόνια στη πόλη του Μεξικού και στη πλατεία Τιανανμέν του Πεκίνου. Η έμφυτη φυσική τους ενέργεια, απλά περιμένει να πυροδοτηθεί από κάποιον σκοπό, κάποια πίστη, ή κάποιο μίσος… Οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, παλιές και νέες, αντιμετωπίζουν μια νέα σκληρή πραγματικότητα: Αν και διαθέτουν τις ισχυρότερες και πλέον αποτελεσματικές στρατιωτικές δυνατότητες όλων των εποχών, η δυνατότητά τους να ελέγξουν τις πολιτικά αφυπνισμένες μάζες, είναι ελάχιστες. Για να το θέσω ωμά: Τις παλιές εποχές, ήταν πιο εύκολο να ελέγξεις ένα εκατομμύριο ανθρώπους από το να τους δολοφονήσεις. Σήμερα, είναι πιο εύκολο να τους δολοφονήσεις, από το να τους ελέγξεις».
* S.A. – Global Research * -Zbigniew Brzezinski, The Global Political Awakening. The New York Times: December 16, 2008: -America’s Geopolitical Dilemmas. Speech at the Canadian International Council and Montreal Council on Foreign Relations: April 23, 2010: http://www.onlinecic.org/resourcece/multimedia/americasgeopoliticaldilemmas
(photo www.vinchen.com)
