(photo www.vinchen.com)
από την Άσπρη Λέξη
Are you proud?
Ζήτησα κάποτε από ένα φίλο να με βοηθήσει και να μου πει πώς θα πάω σε έναν προορισμό για πρώτη φορά και εκείνος με ρώτησε: από που θα έρθεις, που είσαι;
Για να μάθεις πώς θα πας κάπου, πρέπει να γνωρίζεις πού βρίσκεσαι και από που έρχεσαι. Πάντα ο προορισμός είναι σχετικός με την αφετηρία, ανάμεσα τους είναι η διαδρομή. Διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές διαδρομές, ακόμη και εάν ο προορισμός είναι ο ίδιος.
Θέλησα λοιπόν να καταλάβω τι συμβαίνει, να αποφασίσω τι θέλω να είμαι, που πάω και πως θα φτάσω εκεί. Με λένε τεμπέλη Έλληνα και ας δουλεύω όλη μέρα, λαμόγιο και ας μην έχω κλέψει ούτε ένα σεντς, αγενή ακόμη και όταν τους μιλάω στον πληθυντικό, καλοπερασάκια που έχω ένα ποδήλατο αλλά κανείς δεν μίλησε για την αξιοπρέπεια μου, την τιμή μου, την υπερηφάνεια μου ως άνθρωπο, όχι ως Έλληνα.
Ίσως να μην σας ενδιαφέρει αλλά πρέπει να το πω… τη μεγαλύτερη μάχη τη δίνω με τον εαυτό μου, προσπαθώ να παραμείνω άνθρωπος, δημιουργός, φίλος αλλά κάθε μέρα αναρωτιέμαι ποιος είμαι. Εσύ ποιος είσαι; Μπορείς να απαντήσεις; Είσαι άνθρωπος, φίλος, σύζυγος; Είσαι Έλληνας; Τι σημαίνει Έλληνας;
Κοίταξα γύρω μου και είδα πως και άλλοι άνθρωποι σαν και μένα που μόχθησαν, που δούλεψαν που έζησαν αξιοπρεπώς, κατάφεραν να αφήσουν τις καταθέσεις τους, όχι στο νομισματικό, αλλά σε ένα άλλο “ταμείο” αυτό της “παγκόσμιας σοφίας” παρακαταθήκη σε μένα με ένα σκοπό: να βρω τον δρόμο μου και τον προορισμό μου γιατί τώρα ξέρω την αφετηρία μου…
Το σημαντικότερο κεφάλαιο ενός κράτους είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που μιλά τη γλώσσα του, δημιουργεί και παράγει. Παράγει και αφήνει έργο. Αφήνει έργο και φεύγει… Με αυτό πληρώνονται οι φόροι, με έργο. Αυτές είναι οι δικές μου εγγυήσεις, οι εγγυήσεις για το μέλλον, αυτή είναι η δική μου παρακαταθήκη.
Χάρης Τζαννής
Άσπρη Λέξη