(Ευχαριστω την ΕΜ που το προώθησε – είναι άρθρο από την Ελευθεροτυπία πρίν 2 μέρες)
Σταμάτης Πρίφτης
Με διαβατήριο πάω να μαζέψω χόρτα
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Σταμάτης Πρίφτης γίνεται αύριο 60 ετών. Είναι στην τετραφωνική χορωδία Κερατέας, σήμερα συνταξιούχος, ενώ παλαιότερα είχε δουλέψει ως βιομηχανικός εργάτης, ύστερα σε κατάστημα με ποδήλατα και, τέλος, σε σουπερμάρκετ.
Περιγράφει πώς ξυπνάει στο αμπέλι του. Στην ίδια ακριβώς γη που κάποτε όργωνε ο παππούς του, ύστερα ο πατέρας του, σήμερα ο ίδιος και αύριο οι δύο γιοι του.
«Ο κόκορας φωνάζει. Αρχίζουν και κελαηδούν κάποια πουλάκια. Είναι ένα ξύπνημα-πανόραμα μέσα στη φύση». Στη συνέχεια θα φροντίσει τη γη του και τα ζώα του. Ο μικρός του γιος σπουδάζει, ο μεγάλος είναι φαντάρος και η γυναίκα του άνεργη. «Πολλά δεν είχαμε ποτέ. Με ελιά και ψωμί. Αλλά ζούμε όμορφα». Τα μάτια όμως πίσω από τα γυαλιά τώρα είναι βουρκωμένα. «Ο πατέρας μου, ο παππούς μου με είχαν μάθει να υπερασπίζομαι αυτό τον τόπο. Με ποια έννοια να τον υπερασπίζομαι, να τον καλλιεργώ, να είναι εύφορος, να μην τον εγκαταλείψω. Το ακολούθησα αυτό». Τώρα όμως «έχει γίνει εισβολή από ξένες δυνάμεις. Δεν προσπαθούν να μου πάρουν την ιδιοκτησία, παρά μου στερούν την ελευθερία της φύσης. Το μέλλον των παιδιών μου».
Πλέον ο κ. Σταμάτης χρειάζεται να δείχνει το διαβατήριό του για να πάει να μαζέψει χόρτα. «Ενιωσα ξένος σε αυτό τον χώρο που γεννήθηκα. Ας με πουν γραφικό, νιώθω σαν τους επαναστάτες του ’21 που αγωνίζονταν για την ελευθερία. Αυτή τη στιγμή σκλαβώνουν τον τόπο μου και το μέλλον των παιδιών μου». Δηλώνει πάντως «φιλήσυχος».
Οπως λέει, «μια ζωή ένιωθα νομοταγής γιατί αλίμονο να υπήρχε αναρχία σ’ αυτή τη χώρα». Παρ’ όλο που ενοχλείται όταν τους αποκαλούν από την τηλεόραση αναρχικούς, «να μας λένε αναρχικούς, εμάς τους ανθρώπους που ποτίζουμε με αίμα και ιδρώτα αυτόν τον τόπο», καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Αναρχικός είναι αυτός που αντιστέκεται σε κάτι άναρχο που γίνεται». Κλείνοντας: «Θα υπερασπιστούμε αυτόν τον τόπο μέχρις εσχάτων».
