Σκέφτομαι την αντίδραση ανθρώπων γύρων μου – αλλά και δικιά μου – για το Σύνταγμα, ότι τείνει να γίνει «ένα μεγάλο πανηγύρι» και σκέφτομαι οτι το πανηγύρι στη ρίζα του ενέχει κοινότητα – στα πανηγύρια ο κόσμος βρισκότανε έξω όλοι μαζί. Δεν είναι αναγκαστικά “κακό” το ότι το Σύνταγμα μοιάζει με πανηγύρι – παιχνίδι, ζωή, συνεύρεση… Πανηγυριού ατμόσφαιρα ήτανε χτες για μένα όταν περάσανε οι ποδηλάτες!! Ένα κύμα χαράς πλημμύρισε την ατμόσφαιρα… Σχεδόν «άσχετο» μου φάνηκε το “κλέφτες-κλέφτες” που φώναξαν σε μια στιγμή κάποιοι από την ομάδα των ποδηλατών. Και σκέφτηκα, δεν είναι αυτό η ουσία αυτού που κάνουνε! Αυτό που μας αγγίζει όλους που στεκόμαστε και συμμετέχουμε σε αυτή τη χαρά και τους χειροκροτούμε, τους χαμογελάμε είναι η χαρά της συνεύρεσης, η χαρά της κατάληψης και της ιδιοχρησίας ξανά των δημόσιων χώρων, η χαρά του να μιλάς και να γελάς με κόσμο που πριν 1 λεπτό δεν ήξερες και τώρα τους μιλάς λες και τους ξέρεις. Είναι κι αυτό μια πτυχή της ατμόσφαιρας «πανηγυριού» του Συντάγματος, πιθανά μέρος της αλλαγής που αποζητάμε στο σχετίζεσθαι, μέρος της αναζήτησης για αίσθηση «κοινότητας»…
