Άλλο ένα ταξίδι για τη συμμετοχή του Processwork Hub στη θεματική ημερίδα του Radicalization Awareness Network για τις προκλήσεις της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης για την Ευρώπη. Συγκεκριμένα, πως αυτή επηρεάζει την αύξηση του βίαιου εξτρεμισμού στις χώρες υποδοχής. Ογδόντα επαγγελματίες πεδίου από το χώρο της εκπαίδευσης, της δουλειάς στην κοινότητα, της κοινωνικής πρόνοιας, της αστυνομίας και των ΜΚΟ μοιραστήκαμε εμπειρίες και προβληματισμούς για τους καλές πρακτικές πρόληψης και αντιμετώπισης.
Σε αυτά τα ταξίδια μου κάνει πάντα εντύπωση η στάση συναδέλφων από το βορρά σχετικά με την Ελλάδα. Ακούω ευχαριστίες για όλα όσα κάνουμε εδώ, αισθήματα ντροπής για τη στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, προβληματισμό για την ‘εγκατάλειψη’ της Ελλάδας στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Κοινή άποψη ότι δεν έχουμε επαρκή κατανόηση της δυναμικής του βίαιου εξτρεμισμού, ότι δεν υπάρχει μια αιτία και μια λύση, αλλά ένα σύμπλεγμα δυναμικών που χρειάζονται πολλαπλά είδη παρεμβάσεων.
Σε λίγες μέρες θα δημοσιευτεί και το policy paper του RAN για τον βίαιο εξτρεμισμό στις χώρες υποδοχής.
Μερικά από τα ερωτήματα στα οποία εστιάσαμε σε αυτήν τη συνάντηση:
ποιες είναι οι άμεσες συνέπειες της προσφυγικής κρίσης στη δημιουργία πολιτικών και στρατηγικών που στοχεύουν στην πρόληψη του βίαιου εξτρεμισμού; Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα κράτη μέλη στην προσέγγιση τους;
τι προσπάθειες χρειάζονται στην επικοινωνία για την αποφυγή εξτρεμισμού και την αντιστροφή της πόλωσης σε σχέση με την προσφυγική κρίση;
με πιο τρόπο οι εξτρεμιστές ενάντια στους Μουσουλμάνους και η ακροδεξιά εκμεταλλεύονται την προσφυγική κρίση για την επίτευξη των σκοπών τους; Ποιες είναι οι δυναμικές αυτής της πόλωσης και γιατί εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικά κράτη μέλη; Ποιες οι διαφορές βορρά-νότου και ανατολής-δύσης; Τι προωθεί την κλιμάκωση και τι την αποκλιμάκωση;
(φωτογραφία από το fb του Joost Rentema, της ομάδας Movement on the Ground/Ολλανδία)
Επιστροφή από ταξίδι στη Λέσβο. Ένα νησί που προσπαθεί με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσει την απίστευτη εισροή προσφύγων και μεταναστών του τελευταίου χρόνου. Ένα νησί αγνώριστο από τα εγκαταλελειμμένα ναυάγια στις ακτές του. Με την ΒΑ πλευρά του γεμάτη εγκαταστάσεις των ΜΚΟ, διεθνών κι ελληνικών, ομάδων αλληλέγγυων, ντόπιων και ξένων που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Ένα νησί τραυματισμένο, αλλαγμένο. Με μια διαφορετική οικονομική δραστηριότητα που έφερε αυτή η εισροή. Ένα νησί όπου ακούς όλες τις γλώσσες του κόσμου, όπου ανακατεύονται οι εθελοντές με τους ντόπιους, οι επίσημες οργανώσεις με τις ομάδες αλληλέγγυων. Ένα νησί γεμάτο πρόσφυγες και μετανάστες που αγωνιούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Ευρώπη. Ένα νησί όπου όλοι και παντού κουβεντιάζουν την κατάσταση. Ένα νησί που ο πόνος φαίνεται, χαραγμένος στα πρόσωπα όλων, βουβός. Αμίλητος.
Το τρίτο βιωματικό και επιμορφωτικό σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου.
Το σεμινάριο απευθύνεται σε εθελοντές ή υποψήφιους εθελοντές, οι οποίοι επιθυμούν, με την προσφορά της εργασίας τους, να υποστηρίξουν ενέργειες που υλοποιούνται από Μη Κυβερνητικές/Κερδοσκοπικές Οργανώσεις, με στόχο τη βελτίωση των συνθηκών παραμονής των προσφύγων, είτε στα νησιά υποδοχής τους είτε σε δομές όπου φιλοξενούνται στα αστικά και μη κέντρα.
Σε αυτό το σεμινάριο δίνεται έμφαση στην προετοιμασία των εθελοντών, εξερευνώντας το όραμα που τους παρακινεί να εργαστούν ως εθελοντές, την αντίληψη του ρόλου του εθελοντή, τις προσδοκίες που γεννιούνται από τη συμμετοχή σε μια εθελοντική ομάδα, καθώς και πιθανές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο.
Το Volunteer4Greece σε συνεργασία με την ομάδα του Processwork Hub, έχουμε ήδη πραγματοποιήσει δύο σεμινάρια, στα οποία έλαβαν μέρος εθελοντές από διάφορες οργανώσεις, αλλά και άτομα που έχουν το ενδιαφέρον να προσφέρουν την εθελοντική τους εργασία σε μία οργάνωση, αλλά δεν έχουν ακόμη ενταχθεί σε αυτή. Μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή, συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας στη Φόρμα δήλωσης συμμετοχής και να τη στείλετε στο info@volunteer4greece.gr.
Σήμερα η ΕΡΤ εκπέμπει από Μυτιλήνη για το προσφυγικό. Μας ζήτησαν από την ΕΡΑ Αιγαίου να μιλήσουμε για τα σεμινάρια εθελοντών που οργανώνει η Volunteer4Greece και συντονίζει το Processwork Hub. Στην ομάδα επιμορφωτών του Processwork Hub συμμετέχουν οι Λένα Ασλανίδου, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λίλη Βασιλείου, Ιωάννα Βελαλή και Νάνσυ Παπαθανασίου.
Η Volunteer 4 Greece σε συνεργασία με το Processwork Hub οργανώνει επιμορφωτικά σεμινάρια για εθελοντές και εθελόντριες που προετοιμάζονται για τη συμμετοχή τους σε δομές υποδοχής προσφύγων.
Χθες το απόγευμα συναντήθηκε η δεύτερη ομάδα εθελοντών. Εξερευνήσαμε το όραμα που μας παρακινεί να εργαστούμε ως εθελοντές, την αντίληψη του ρόλου μας, τις προσδοκίες μας από τη συμμετοχή στην ομάδα εθελοντών, καθώς και πιθανές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο. Γεμάτο τρίωρο, ενεργή η συμμετοχή της ομάδας. Μοιραστήκαμε, αναρωτηθήκαμε, συνδεθήκαμε.
Στην ερώτηση ‘πως φεύγεις από εδώ σήμερα; τι κρατάς από τη σημερινή συνάντηση’ η ομάδα ανέφερε: μεγαλύτερη αυτογνωσία, θετική ενέργεια, διαφορετικές προσεγγίσεις, άνοιγμα με αγνώστους, πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που περίμενα –μου αρέσει η ψυχολογική προσέγγιση, θαυμασμό και συνειδητοποίηση, θυμήθηκα πράγματα που είχα ξεχάσει, περισσότερη επίγνωση.
Ευχαριστούμε την ομάδα εθελοντριών κι εθελοντών που συμμετείχε με αυθεντικότητα κι εμπιστοσύνη στην ομάδα. Στην ομάδα επιμορφωτών του Processwork Hub συμμετέχουν οι Λένα Ασλανίδου, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λίλη Βασιλείου, Ιωάννα Βελαλή και Νάνσυ Παπαθανασίου.
Η Volunteer 4 Greece σε συνεργασία με το Processwork Hub οργανώνει επιμορφωτικά σεμινάρια για εθελοντές και εθελόντριες που προετοιμάζονται για τη συμμετοχή τους σε δομές υποδοχής προσφύγων.
Χθες το απόγευμα συναντήθηκε η πρώτη ομάδα εθελοντών. Εξερευνήσαμε το όραμα που μας παρακινεί να εργαστούμε ως εθελοντές, την αντίληψη του ρόλου μας, τις προσδοκίες μας από τη συμμετοχή στην ομάδα εθελοντών, καθώς και πιθανές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο. Γεμάτο τρίωρο, ενεργή η συμμετοχή της ομάδας. Μοιραστήκαμε, αναρωτηθήκαμε, συνδεθήκαμε.
Ευχαριστούμε την ομάδα εθελοντριών που συμμετείχε με αυθεντικότητα κι εμπιστοσύνη στην ομάδα. Επίσης την Λένα Παναγιωταρέα και Βάλια Σαββίδου από την Volunteer 4 Greece που οργάνωσαν και στήριξαν την επιμόρφωση.
Στην ομάδα επιμορφωτών του Processwork Hub συμμετέχουν οι Λένα Ασλανίδου, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λίλη Βασιλείου, Ιωάννα Βελαλή και Νάνσυ Παπαθανασίου.
Το επόμενο σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 11/11, 18.00 – 21.00 στο Processwork Hub (Γιαννάρου 17, Καλαμάκι – στάση τραμ ‘Πικροδάφνη’).
Για πληροφορίες και δήλωση συμμετοχής μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Volunteer 4 Greece στο 210 811 5398 ή στο email info@volunteer4greece.gr (θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας).
Σας προσκαλούμε σε μια Διεργασία Ομάδας για την κλιματική αλλαγή. Στην αρχή της συνάντησης θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ του Avi Lewis “This Changes Everything” (με ελληνικούς υπότιτλους – 90′). Σε σκηνοθεσία του Avi Lewis, το βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο-bestseller της Naomi Klein ντοκιμαντέρ διαπραγματεύεται την υπέρτατη πρόκληση της κλιματικής αλλαγής – παρουσιάζοντας επτά δυναμικά πορτρέτα αγωνιζόμενων στην πρώτη γραμμή κοινοτήτων, από την Μοντάνα των ΗΠΑ και την Αλμπέρτα του Καναδά μέχρι τις ακτές της Νότιας Ινδίας, το Πεκίνο, τη Χαλκιδική αλλά και πέρα από αυτά. Ενενήντα λεπτά που πληροφορούν, εμπνέουν, παρακινούν, που αφηγούνται όχι μια ακόμα ιστορία καταστροφής του περιβάλλοντος αλλά μια ευκαιρία αποδόμησης του υπάρχοντος οικονομικού μοντέλου με την προοπτική οικοδόμησης ενός ριζικά καλύτερου.
Μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ θα κάνουμε μια Διεργασία Ομάδας στην προσπάθεια να δημιουργήσουμε χώρο να εκφραστούν διαφορετικές θέσεις, εμπειρίες και συναισθήματα που αναδύονται στο θέμα και να εμβαθύνουμε τη συναλλαγή τους.
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015 @ 19.00 – 22.00
Γιαννάρου 17, Καλαμάκι (στάση τραμ ‘Πικροδάφνη’)
(για ελληνικούς υπότιτλους στο video, ένα κλικ στα settings και επιλογή ‘Greek’)
Επιστροφή από το Αμβούργο κι από ένα εκπαιδευτικό τριήμερο με θέμα “Worldwork and Deep Democracy”. Συντονιστές του σεμιναρίου η Αλεξάνδρα Βασιλείου και ο Lukas Hohler. Το σεμινάριο είναι μέρος μιας σειράς εκπαιδευτικών συναντήσεων που οργανώνει η Grundkraft για τους εκπαιδευτές των προγραμμάτων της (Teachers Empowered, Leaders Empowered, Youth Workers Empowered) και για επαγγελματίες που δουλεύουν με ομάδες σε σχολεία, ΜΚΟ και οργανισμούς. Η ομάδα βούτηξε στα βαθιά! Διεργασίες ομάδας, ανάπτυξη δεξιοτήτων, προσωπική δουλειά. Αναζητήσαμε συνδέσεις ανάμεσα στο προσωπικό και συλλογικό, ανάμεσα στις εσωτερικές διεργασίες και αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο. Ηλιόλουστο το Αμβούργο, μας φιλοξένησε με απίστευτη λιακάδα και ανθρωπιά. Έντονος και ο προβληματισμός των ανθρώπων εκεί για την προσφυγική κρίση, κινητοποιημένος με ανάληψη δράσης για την ανακούφιση των προσφύγων που φτάνουν ως εκεί. Η πόλη ήδη φιλοξενεί γύρω στους 30.000 πρόσφυγες. Είχαν μόνο λόγια θαυμασμού για τις προσπάθειες που γίνονται εδώ στην Ελλάδα, εν μέσω τέτοιας κρίσης, να υποδεχτεί τους εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν ήδη περάσει από τα νησιά.
Χθες το βράδυ γυρίσαμε σπίτι από το Σαββατιάτικο ποτό κάπου κοντά στη 1 π.μ. Εξω έριχνε καρέκλες, τραπέζια και τραπεζαρίες -από τη βροχή δεν έβλεπες μπροστά σου. Κάτω από τη μικροσκοπική τέντα του υπαίθριου μανάβικου συνωστίζονταν μια 50αριά πρόσφυγες, ανάμεσά τους πολλές μανάδες με μωρά στην αγκαλιά τους.
Η εξώπορτα στο σπίτι άνοιξε, το νεύμα έγινε και οι πρόσφυγες μπήκαν μέσα. 50 άνθρωποι στα σκαλιά, από την εξώπορτα μέχρι τον ημιόροφο. Εξω από την πόρτα μας μια οικογένεια με μωρά: η μικρή είχε 37,4. Δώσαμε παιδικό ντεπόν και μπανάνες, η Δήμητρα έφτιαξε τοστάκια και η Πέγκυ από δίπλα έπλυνε σταφύλια, βγάλαμε κουβέρτες και μαξιλάρια.
Ξαπλώσαμε, αλλά δεν μας ερχόταν ύπνος. Ωσπου γύρω στις 2:30 διακρίναμε το καρούμπαλο ενός περιπολικού να φωτίζει στο δρόμο και βγήκαμε να δούμε τι συμβαίνει. Ενας χίπστερ, όχι πάνω από 30 χρονών, από τον 4ο είχε καλέσει την αστυνομία για να τους διώξει. Ακούσαμε έκπληκτοι τους αστυνομικούς να του ζητούν να δείξει κατανόηση και να τους αφήσει να ξημερώσουν στην είσοδο λέγοντάς του “Είναι μητέρες με παιδιά, δεν πρόκειται να σας κλέψουν. Σας ζητάμε να αποσύρετε την καταγγελία και αν φοβάστε να κλειδώσετε δύο φορές”. Επέμενε: δεν ήταν δικό του πρόβλημα λέει. Κατεβήκαμε κάτω, κάναμε καβγά. Εφυγε όταν έφυγαν και οι πρόσφυγες. Εμειναν μόνο δύο ή τρεις οικογένειες μπροστά στην πόρτα μας.
Η νύχτα είχε συνέχεια: στην πλατεία έφθασε ένα λεωφορείο της ΕΘΕΛ για να πάρει πρόσφυγες και να τους πάει κάπου κλειστά, χωρίς άδεια από τη διοίκηση. Το οδηγούσε ο Αποστόλης: «Ο προϊστάμενος είναι φασίστας, δε μου έδωσε άδεια να κινήσω το λεωφορείο. Το πήρα μόνος μου και ήρθα. Εδωσε εντολή σύλληψης. Θα πάω τους πρόσφυγες να κοιμηθούν και μετά ας με συλλάβουν». Νέες διαπραγματεύσεις. Ενας – δυο μπάτσοι επιμένουν ότι υπάρχει εντολή σύλληψης και πρέπει να τον πάρουν, οι υπόλοιποι προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Οι πρόσφυγες που διώχθηκαν από την είσοδο στρώνουν τα σλίπι-μπαγκ τους στη βροχή ή καταφεύγουν σε καρέκλες στις καφετέρειες.
Από τηλέφωνα εμφανίζεται στην πλατεία ο υπουργός Μεταφορών. Δεν υπάρχει κάτι κακό να πω: μας ρωτάει τι προτείνουμε, παίρνει τηλέφωνα και ανοίγει το σταθμό της Βικτώριας για να μπουν οι πρόσφυγες. Κάθεται εκεί μέχρι να μπουν οι πρόσφυγες μέσα. Παίρνουμε τον Αποστόλη και φεύγουμε, ο ράμπο που ήθελε να τον συλλάβει φεύγει τσατισμένος σπινιάροντας, ένας μπατσακος μας πλησιάζει απολογητικά: ”Εμείς δεν είμαστε ΜΑΤ. Θελουμε να βοηθήσουμε, το καλό είναι ότι οι εντολές είναι να το δούμε ανθρωπιστικά και αναγκάζονται να προσαρμοστούν και οι άλλοι”.
Καθόμαστε σπίτι με τον Αποστόλη τον οδηγό και καφέ, μέχρι τις 6. Μας λέει πώς πιάσανε πόστα οι Αυτόνομοι Εθνικιστές στο σωματείο και στην ΕΘΕΛ και πώς τους αντιμετωπίζουν. Τι γίνεται με τους κεφαλοκυνηγούς που βγαίνουν σεργιάνι για πρόστιμα και εισιτήρια. Οτι το αμαξοστάσιό του είναι στο Ελληνικό και πάει για ιδωτικοποίηση. Φεύγει κι αποκοιμιόμαστε.
Οταν ξυπνήσαμε ήταν σχεδόν μεσημέρι. Ανοίξαμε την πόρτα. Οι πρόσφυγες που κοιμήθηκαν έξω είχαν φύγει. Πριν φύγουν τακτοποίησαν τα πάντα: ποτήρια, μαξιλάρια, κουβέρτες, ό,τι τους είχαμε δώσει ήταν έξω από την πόρτα μας διπλωμένο.
Οταν θα τελειώσει αυτή η μεγάλη ιστορία με τους πρόσφυγες στη Βικτώρια, θέλω να γράψω κάτι για όλους. Να γράψω για τον ΑμΕΑ από το Γαλάτσι που ήρθε με τον γιο του και τους φίλους του να μοιράσει πίτσες και τον τραμπούκισαν τα καθάρματα του Κακλαμάνη από την ”επιτροπή” του Αγιου Παντελεήμονα. Να γράψω για τη κοπέλα εκείνη, που ήταν δεν ήταν 1.60 ύψος και όρμηξε στον αρχιταμπούκο που θα ταν τριπλάσιός της σε όγκο φωνάζοντας ”Φύγε παλιάνθρωπε, φύγε από την Ελλάδα, άσε μας να τους δώσουμε φαΐ”. Να γράψω για τον φούρνο από πίσω που έρχεται μέρα παρά μέρα και αφήνει δεκάδες μπαγκέτες ψωμί. Για τη συνέλευση της Βικτώριας που οργανώνει τα συσσίτια και φέρνει τους γιατρούς. Για τους γιατρούς που με έψαξαν επειδή κάτι έγραφα εδώ και με ρώταγαν πότε μπορούν να έρθουν. Για τον κόσμο που φέρνει ό,τι νομίζει και ό,τι μπορεί. Για τη Ρούσα, τον Στέλιο και τον Πάνο που φέρνουν τα παιχνίδια τους. Για τη γυναίκα που με αναγνώρισε και μου ζήτησε να πω στο ραδιόφωνο να φέρει ο δήμος χημικές τουαλέτες. Για τη Δήμητρα που έφτιαχνε τα τοστ και φώναζε “άσε ρε τους ανθρώπους να μείνουν, ντροπή σου” στον ρουφιάνο που φώναξε την αστυνομία. Για την Πέγκυ που άνοιξε την πόρτα της για να έχουν πρόσβαση στην τουαλέτα οι πρόσφυγες. Για την Εφη, που πήγε στον ακροδεξιό μανάβη της Βικτώριας και του είπε ότι θέλει μόνο καλά φρούτα και σε χαμηλότερη τιμή γιατί είναι για τους πρόσφυγες. Για τον Αποστόλη που πήρε με το ζόρι το λεωφορείο από το αμαξοστάσιο και ήρθε να μαζέψει τους πρόσφυγες που κάθονταν στη βροχή «κι ας τον συλλάβουν».
Αλλά πιο πολύ, θέλω να γράψω για τη γυναίκα από το Αφγανιστάν, με το παιδί που ανέβαζε πυρετό στη βροχή και το χάιδευε έξω από την πόρτα μου, που όταν ξύπνησε το πρωί θεώρησε απαραίτητο να τακτοποιήσει τις κουβέρτες και τα μαξιλάρια και να μας τα αφήσει πίσω να τα πάρουμε.
Αναρωτιέμαι πόσο κρετίνος πρέπει να είναι ο χίπστερ του 4ου για να νομίζει ότι η κοινωνία κινδυνεύει από αυτή τη γυναίκα και όχι από αυτόν τον ίδιο.
Αλλά δεν αναρωτιέμαι και πολύ. Γιατί όλες αυτές οι μέρες επιβεβαίωσαν ότι ο κόσμος μας είναι γεμάτος υπέροχους ανθρώπους, που στο τέλος θα τον αλλάξουν.
Το refugeemaps.org είναι μια πανευρωπαϊκή προσπάθεια χαρτογράφησης των σημείων συγκέντρωσης βοήθειας για τους πρόσφυγες. Καθώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να στείλουν προσφορές στην Ελλάδα, αν γνωρίζετε συλλογικότητες, πρωτοβουλίες και οργανώσεις που συλλέγουν είδη για τους πρόσφυγες εδώ, συμπληρώστε την ειδική φόρμα στα αγγλικά ώστε να προστεθούν στον συγκεκριμένο αγγλόφωνο χάρτη.
Οι δημιουργοί του έχουν ήδη επικοινωνήσει μαζί μας και τους δώσαμε ορισμένα σημεία του πανελλαδικού χάρτη, τα οποία πρόκειται να προστεθούν στον δικό τους. Υπενθυμίζουμε ότι υπάρχει ο πανελλαδικός χάρτης σημείων συλλογής ειδών για τους πρόσφυγες, που συμπληρώνεται διαρκώς με όσα νέα σημεία ανακαλύπτουμε ή μας ειδοποιείτε ότι υπάρχουν.
Το ναυάγιο στα ανοιχτά της Αλικαρνασσού, και η εικόνα του τρίχρονου νεκρού προφυγόπουλου Αϋλάν , σοκάρει όλη την Ευρώπη και ευαισθητοποιεί όλους τους πολίτες. Την ίδια ημέρα, λες και ήθελε να συνοδεύσει τον μικρό Αϋλάν, φεύγει από τη ζωή ο Παπαστρατής Δήμου, ο «Μπαμπα Νουρ» των προσφύγων, που χρόνια τώρα στην Καλλονή με τους άξιους συντρόφους του στην «Αγκαλιά», πρόσφερε βοήθεια σε χιλιάδες προσφύγων που πέρασαν από το νησί…
Κράτα γερά. Την ώρα που η Σλοβακία δέχεται να υποδεχτεί στο έδαφος της μόλις 100 πρόσφυγες, αλλά μόνο χριστιανούς, τα ίδια λένε Πολωνία και Τσεχία. Στην Ουγγαρία η κυβέρνηση κλείνει τους σιδηροδρομικούς σταθμούς για να μην μεταφερθούν πρόσφυγες με τα τρένα και στη Γερμανία οι φασίστες καίνε δομές φιλοξενίας προσφύγων. Στο Καλέ οι Γάλλοι μπλοκάρουν τη μετάβαση των προσφύγων στη Μεγ Βρετανία, στα σύνορα Ελλάδας – ΠΓΔΜ ξυλοφορτώνουν του δύσμοιρους πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν κάτω από τα συρματοπλέγματα. Την ίδια ώρα, η Μυτιλήνη, η Λέσβος, οριακά αντέχει.
Όλο το νησί έχει γίνει ένας απέραντος προσφυγικός καταυλισμός. Χιλιάδες προσφύγων υπάρχουν παντού, και έρχονται σε απίστευτους αριθμούς καθημερινά. Οι δυο καταυλισμοί προσφύγων ασφυκτιούν, το λιμάνι είναι γεμάτο πρόσφυγες, το ίδιο και όλα τα πάρκα της πόλης. Χιλιάδες προσφύγων σε μια πόλη με δημόσιες τουαλέτες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, σε μια πόλη όπου η αποκομιδή των απορριμμάτων ήταν ούτως ή άλλως προβληματική πόσο μάλλον με χιλιάδες απελπισμένων και εξαντλημένων προσφύγων να περιφέρονται σε αυτή. Παρόλαυτα οι υπηρεσίες του Δήμου μάχονται να κρατήσουν την κατάσταση σε υποφερτά επίπεδα. Ευτυχώς ο Δήμος Λέσβου, σε αντίθεση με αυτόν της Κω, αλλά και της περιφέρειας βορείου Αιγαίου, από την πρώτη στιγμή, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, είναι ενεργός και δεν κρύβεται στην ανάληψη ευθυνών για την επίλυση τους ζητήματος.
Μόνο προχθες κατεγράφησαν 4,000 ψυχές που έφτασαν στη Λέσβο. Τα στατιστικά του Ellis island στην Αμερική δείχνουν ότι το ημερήσιο ρεκόρ εισόδου μεταναστών στις ΗΠΑ σημειώθηκε το 1907 με 11,747 μετανάστες, και ευτυχώς δεν έχουμε φτάσει, ακόμα, αυτά τα νούμερα. Τα στατιστικά στοιχεία όμως σοκάρουν πραγματικά, περίπου 200 χιλιάδες πρόσφυγες μπήκαν στη χώρα μας τους πρώτους 8 μήνες του 2015, περίπου το 50% από αυτούς πέρασαν από τη Λέσβο, 40,000 έφτασαν στη Λέσβο μόνο τον Αύγουστο εκ των οποίων το 70% ήταν πρόσφυγες από τη Συρία. Η Λέσβος έχει γίνει το Ellis island της Ευρώπης, δεχόμενη τον κύριο όγκο προσφύγων από Συρία και Αφγανιστάν, χώρες που πλήττονται από πολέμους, τα όπλα των οποίων εξασφαλίζει η πολεμική βιομηχανία της «γηραιάς» ηπείρου.
Τις τελευταίες ημέρες παντού στην Μυτιλήνη η κατάσταση είναι οριακή, ο κόσμος πιέζεται, οτιδήποτε βγάζει εκτός της καθημερινής του ρουτίνας τον μέσο πολίτη, τον δυσανασχετεί. Το ναυάγιο στα ανοιχτά της Αλικαρνασσού, και η εικόνα του τρίχρονου νεκρού προφυγόπουλου Αϋλάν , σοκάρει όλη την Ευρώπη και ευαισθητοποιεί όλους τους πολίτες. Την ίδια ημέρα, λες και ήθελε να συνοδεύσει τον μικρό Αϋλάν, φεύγει από τη ζωή ο Παπαστρατής Δήμου, ο «Μπαμπα Νουρ» των προσφύγων, που χρόνια τώρα στην Καλλονή με τους άξιους συντρόφους του στην «Αγκαλιά», πρόσφερε βοήθεια σε χιλιάδες προσφύγων που πέρασαν από το νησί. Ο Παπαστρατής, στα τελευταία του λόγια, όπως μας τα μετέφερε ο φίλος Γιώργος Τυρίκος Εργάς, καλεί όλους μας να «Αγαπάτε Αλλήλους. Ο Θεός είναι η αγάπη. Αγαπάτε το ίδιο και χωρίς διακρίσεις όλον τον κόσμο όπως το λέει το καταστατικό της «Αγκαλιάς» που φτιάξαμε. Δηλαδή άσχετα από τη θρησκεία, την εθνικότητα, το φύλο, τη φυλή, τις πολιτικές πεποιθήσεις. Άσχετα από οτιδήποτε αγαπάτε δίχως όρια ο ένας τον άλλο. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι, μόνο έτσι νικάμε τον θάνατο.»
Στο τελευταίο μου κείμενο τον Ιούνιο σημείωνα ότι η Λέσβος μετέχει σε ένα γιγάντιο κοινωνικό «πείραμα» που πρέπει να σταματήσει. Από τότε, δύο μόλις μήνες μετά, τα νούμερα των προσφυγικών ροών μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο, γιγαντώθηκαν, και η Λέσβος οριακά είναι «ζωντανή». Οι αλληλέγγυοι εθελοντές στον Μόλυβο, την Καλλονή και τη Μυτιλήνη παλεύουν σε απίστευτα αντίξοες συνθήκες να μείνουν ενεργοί. Δεκάδες εθελοντές από όλο τον κόσμο επισκέφτηκαν τη Λέσβο για να προσφέρουν βοήθεια στους πρόσφυγες. Δεν ήρθαν να κάνουν διακοπές στο νησί, αλλά να προσφέρουν εθελοντική εργασία. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, η κοινωνία του νησιού έχει περάσει προ πολλού τα όρια της, αλλά ακόμα αντέχει. Το θέμα συζητιέται όπου και να πας, παντού, πολλοί δυσανασχετούν, αλλά ακόμα και κάποιοι που ξεφεύγουν σε σχόλια, εάν συζητήσεις μαζί τους, καταλαβαίνουν ότι πρέπει να σταθούμε στους πρόσφυγες.
Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, μένει σιωπηλή, κάνοντας υπομονή, συμπάσχοντας με το δράμα των προσφύγων. Είναι σίγουρο ότι σε άλλες περιοχές της Ελλάδας ή της Ευρώπης οι κοινωνίες θα αντιδρούσαν πολύ άσχημα, αλλά η Μυτιλήνη της προσφυγιάς και της βαθιάς δημοκρατικής παράδοσης κρατά ακόμα, περιμένοντας επιτέλους την οργάνωση του κράτους, τη βοήθεια της ΕΕ και των διεθνών οργανισμών για τη διαχείριση του ζητήματος. Έτσι, η κοινωνία μας στέκει ακόμα όρθια και αλληλέγγυα, αποτελώντας υπόδειγμα ανθρωπιάς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο….
Κράτα γερά Μυτιλήνη, κράτα γερά..
ΥΓ. Αυτό το τείχος στον Έβρο γιατί το κρατάνε ακόμα όρθιο; Πόσα μωρά θα πρέπει να θρηνήσουμε ακόμα;
* Ο Μιχάλης Μπάκας είναι Περιβαλλοντολόγος, ΜΔΕ στην Περιβαλλοντική Πολιτική και Διαχείριση, Περιφερειακός σύμβουλος Βορείου Αιγαίου με τον Οικολογικό Άνεμο (2013-14), συντονιστής ΠΚ Λέσβου των Οικολόγων Πράσινων.
Το Θέατρο Playback ως εργαλείο προσωπικής και κοινωνικής αλλαγής (εργαστήρι – ομιλία)
Αθήνα, 17-20 Σεπτεμβρίου 2015 Εισηγητής: Ben Rivers
Διοργάνωση: Εταιρεία Δραματικής Έκφρασης και Θεραπείας «Παλμός»
Η Εταιρεία Δραματικής Έκφρασης και Θεραπείας «Παλμός» διοργανώνει τετραήμερο εργαστήριο με τον Ben Rivers. O Ben είναι επαγγελματίας του Playback Theater και δραματοθεραπευτής. Εξειδικεύεται στη χρήση του συμμετοχικού θεάτρου στην κινητοποίηση της Κοινότητας, τον πολιτιστικό ακτιβισμό και στην αντιμετώπιση του συλλογικού τραύματος. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τη δουλειά του στη Μέση Ανατολή όπου εργάζεται με κοινότητες που έχουν υποστεί συστημική καταπίεση και πολιτική βία.
Σε αυτό το βιωματικό εργαστήριο οι συμμετέχοντες θα διερευνήσουν μεθόδους αφήγησης και σκηνικής αναπαράστασης προσωπικών ιστοριών καταπίεσης, συνενοχής, πολιτικής αφύπνισης και εποικοδομητικής δράσης. Με αφορμή τις εμπειρίες των συμμετεχόντων και περιπτώσεις (case studies) από όλον τον κόσμο θα παρουσιαστεί ο ρόλος του θεάτρου Playback ως εργαλείο προσωπικού και κοινωνικού μετασχηματισμού.
Το εργαστήριο απευθύνεται σε άτομα που έχουν προηγούμενη εκπαίδευση και εμπειρία στο Θέατρο Playback.
Επειδή οι θέσεις είναι περιορισμένες, η συμμετοχή σας θα ισχύει με την καταβολή 40€ ως προκαταβολή. Το κόστος συμμετοχής έχει διαμορφωθεί προκειμένου να καλυφθούν τα βασικά έξοδα του συντονιστή, της διοργάνωσης και του χώρου που θα φιλοξενήσει το σεμινάριο. Αναγνωρίζοντας την οικονομική δυσκολία που μπορεί να έχει ο καθένας και η καθεμία από εμάς αυτήν την περίοδο, σε περίπτωση που το κόστος είναι απαγορευτικό αλλά η επιθυμία μεγάλη παρακαλούμε να επικοινωνήσετε μαζί μας: athensben@yahoo.com
Γλώσσα
Το σεμινάριο θα διεξαχθεί στα Αγγλικά. Προκειμένου να διατηρηθούν τα δίδακτρα χαμηλά δεν θα υπάρχει επίσημος μεταφραστής/τρια αλλά θα φροντίσουμε τα ίδια τα μέλη του σεμιναρίου να μεταφράζουμε στα Ελληνικά όποτε υπάρξει ανάγκη.
Όροι Συμμετοχής
Προς όφελος της ομαδικής διεργασίας είναι απαραίτητη η παρακολούθηση όλου του σεμιναρίου. Γι’ αυτόν τον λόγο σας καλούμε να δηλώσετε συμμετοχή μόνο εάν μπορείτε να δεσμευτείτε ότι θα συμμετέχετε με συνέπεια σε κάθε συνάντηση του εργαστηρίου. Το σεμινάριο είναι βιωματικό και θα χρειαστείτε άνετα ρούχα κι ένα ζευγάρι κάλτσες. Επίσης, σας ζητάμε να προσέρχεστε στον χώρο 10 λεπτά πριν από την έναρξη κάθε συνάντησης.
Δήλωση Συμμετοχής
Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής παρακαλούμε επικοινωνείστε μαζί μας στο email: athensben@yahoo.com
Ομιλία:
Όσοι ενδιαφέρονται να ακούσουν τον Ben Rivers να παρουσιάζει την προσφορά του θεάτρου στην ενδυνάμωση της κοινότητας, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την ομιλία του με θέμα “Το Θέατρο Playback στον αγώνα απελευθέρωσης της Παλαιστίνης”, όπου θα μιλήσει για την πρωτοβουλία του Freedom Theater “Freedom Bus” και τη χρήση του Θεάτρου Playback ως μέσο ενδυνάμωσης, ευαισθητοποίησης και πολιτικής αλλαγής στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.
Η ομιλία θα γίνει το Σάββατο 19/9, στις 20:30, σε συνεργασία με το “Συνεργείο”, Κολωνού 31, Αθήνα. Η είσοδος για την ομιλία είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη του εργαστηρίου. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Ben Rivers εξειδικεύεται στη χρήση του θεραπευτικού και συμμετοχικού θεάτρου με στόχο την ενεργοποίηση της κοινότητας, τον πολιτιστικό ακτιβισμό και την αντιμετώπιση της συλλογικής αντίδρασης στο τραύμα. Έχει διδάξει και εργαστεί στην Ασία, στην Αυστραλία, στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρειο Αμερική δουλεύοντας εκτενώς με κοινότητες που έχουν υποστεί θεσμική καταπίεση και πολιτική βία. Είναι ιδρυτικό μέλος της πρωτοβουλίας του Freedom Theater, FreedomBus (Τζενίν, κατεχόμενη Παλαιστίνη) και συνιδρυτής της Αραβικής Σχολής Playback (Βυρηττός, Λίβανος). Είναι κάτοχος Master of Arts στην Συμβουλευτική Ψυχολογία με ειδικότητα τη Δραματοθεραπεία από το California Institute of Integral Studies των Η.Π.Α. και υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο New England της Αυστραλίας. Τα ακαδημαϊκά του άρθρα έχουν εκδοθεί σε επιστημονικά περιοδικά σε όλον τον κόσμο. Είναι εγγεγραμμένος Δραματοθεραπευτής στο North American Drama Therapy Association. Επίσης, είναι πιστοποιημένος εκπαιδευτής θεάτρου playback από το Centre for Playback Theatre της Νέας Υόρκης. Ζει στο Κάιρο, όπου εργάζεται ως επιμορφωτής, ψυχοθεραπευτής και επαγγελματίας θεάτρου.
Εκδήλωση του AnalyzeGreece για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες
Το σάιτ Analyze Greece (www.analyzegreece.gr, ένα διαδικτυακό εγχείρημα, με σκοπό την ενημέρωση από σκοπιά αριστερή, κινηματική, κριτική, για την Ελλάδα στα αγγλικά), οργανώνει ανοιχτή συζήτηση.
Tην Παρασκευή 19 Ιουνίουκαιώρα 19.00, στα γραφείατηςεφημερίδας «ΗΕποχή» (Βλαχάβα 11, Μοναστηράκι) Ο τίτλος της εκδήλωσης είναι
Claiming Voice: Refugee and Migrant Rights and Self-Organization in Host Societies.
Γι’ αυτήν την Κυριακή, 14 Ιουνίου, προγραμματίστηκε μια ασυνήθιστη πορεία, ανοιχτή για συμμετοχή. Μια αυτοκινητοπομπή θα διασχίσει το νησί τής Λέσβου, συλλέγοντας από το δρόμο και μεταφέροντας μετανάστες που βαδίζουν από τα σημεία άφιξής τους προς το λιμάνι τής Μυτιλήνης. Η αυτοκινητοπομπή αυτή είναι προσχεδιασμένη παρανομία, μια μαζική ανυπακοή.
Η εικόνα
Τους τελευταίους μήνες, οι αριθμοί των εισερχομένων μεταναστών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα σε όλες τις μεσογειακές χώρες (όποιος υποστηρίζει ότι αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, έχει πλήρη μεσάνυχτα). Αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στη Λέσβο. Πρώτη φορά έχουν καταγραφεί ημερήσιες αφίξεις που υπερβαίνουν τους χίλιους ανθρώπους. Αυτό, μας προκαλεί επιτακτικά να σκεφτούμε ότι κάθε βόμβα, κάθε σφαίρα, όπου και αν κατασκευάζεται, όπου και αν πωλείται, από όπου και αν εκτοξεύεται, προς οπουδήποτε και αν κατευθύνεται, αφήνει και ένα αποτύπωμα εδώ. Το σύστημα που ζούμε, είναι σύστημα διεξάρτησης. Ως αποτέλεσμα, το οδόστρωμα του νησιού εγγράφει μια διαρκή και πυκνή ροή ανθρώπων που κατευθύνεται προς την πόλη τής Μυτιλήνης για να πάρει το καράβι. Ορισμένες λέξεις μπορούν να μας βοηθήσουν να φανταστούμε την εικόνα: γυναίκες, άνδρες, παιδιά, μωρά, αλλά και ηλικιωμένες, είτε κουτσαίνοντας είτε όχι, με ή χωρίς πρησμένα πόδια, άυπνοι για μέρες, με βρεγμένα ρούχα και παπούτσια, κουβαλώντας πείσμα και εξάντληση, σέρνοντας λιγοστά μπαγκάζια ή, καλύτερα, απομεινάρια ενός νοικοκυρεμένου παρελθόντος, θυμίζοντάς μας ότι κανένα νοικοκυριό δεν είναι παντοτινό, και αφετηρία ενός εξίσου επισφαλούς μέλλοντος, στην παρυφή τής ασφάλτου, κατά δεκάδες, απομακρύνονται από τον όλεθρο του “δυτικού αντιτρομοκρατικού πολέμου”, βαδίζοντας προς την ελπίδα τής “εκμετάλλευσης των χωρίς χαρτιά”. Ποια μπορεί να μείνει ασυγκίνητη σ’ αυτό το θέαμα, αν όχι προβληματισμένη και εξοργισμένη γι’ αυτό που προκαλεί αυτό το θέαμα; Ποιος; Σίγουρα, όχι οι κάτοικοι της Λέσβου. Ούτε και οι τουρίστες -τουλάχιστον, όσοι δεν μαντρώθηκαν σε ξενοδοχεία που μοιάζουν περισσότερο με αποστειρωμένες καταναλωτικές βεντούζες, παρά με καταλύματα ανθρώπων.
Ο νόμος
Το σχετικό νομικό πλαίσιο ορίζεται από το αρ. 30 του ν. 4251/2014. Απαγορεύει κυβερνήτες και οδηγούς κάθε είδους μεταφορικού μέσου να μεταφέρουν ανθρώπους που δεν έχουν ταξιδιωτικά έγγραφα, όπως επίσης και τη φιλοξενία. Οι κυρώσεις δεν είναι απλά αυστηρές, αλλά εξαντλητικές. Ο νόμος αφήνει μόνο δύο εξαιρέσεις. Δεν επιβάλλονται κυρώσεις, μόνο σε περιπτώσεις διάσωσης στη θάλασσα και σε περιπτώσεις μεταφοράς ανθρώπων που χρήζουν διεθνούς προστασίας. Ωστόσο, υπό το πρόσχημα της πάταξης της λαθροδιακίνησης μεταναστών, ο νόμος καταφέρνει να καταστείλει θεμελιώδεις πρακτικές αλληλεγγύης. Σύμφωνα με το αρ. 3 (ΙΙ) του ν. 3875/2010, η “λαθραία διακίνηση μεταναστών” ορίζεται ως “επίτευξη παράνομης εισόδου ενός προσώπου σε ένα Κράτος Μέρος, του οποίου το πρόσωπο αυτό δεν είναι υπήκοος ή μόνιμος κάτοικος, με σκοπό την απόκτηση, αμέσως ή εμμέσως, ενός οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους” (η επισήμανση δική μου). Ο 3875 επικυρώνει σχετικό πρωτόκολλο του ΟΗΕ. Να θυμίσω ότι στη σχετική κοινοβουλευτική συζήτηση, το απόγευμα της 26ης Αυγούστου 2010, σωστά ο τότε Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας την καταψήφιση του νόμου από το κόμμα του, επικαλέστηκε την αντίφαση μεταξύ ελευθεριών και κυριαρχίας, καθώς και τις φοβικές στάσεις που ενθαρρύνει το ιδεολόγημα της ασφάλειας. Θα αναφερθώ με πολύ πρακτικούς όρους στον τρόπο με τον οποίο η κρατική παρεμβατικότητα καταστέλλει το δικαίωμα της ζωής στην αλληλεγγύη. Ωστόσο, πριν απ’ αυτό, θα ήθελα να θυμίσω μια λαϊκή σοφία με σαφείς ηθικο-δικαιικές προεκτάσεις: “καλύτερα χίλιοι ένοχοι έξω από τη φυλακή, παρά ένας αθώος μέσα”.
Το ολίσθημα
Να ξεκαθαρίσω ότι καταδικάζω οποιαδήποτε μορφή κερδοσκοπίας. Αλλά το επίδικο, στην ιστορία μας, δεν είναι η κερδοσκοπία. Όχι. Αν ήταν η κερδοσκοπία, τότε θα αρκούσε, νέτα-σκέτα, ένας νόμος που να ποινικοποιεί την κερδοσκοπία αυτή καθαυτήν ή, τουλάχιστον, τη συγκεκριμένη κερδοσκοπία εις βάρος μεταναστών -μα μόνο αυτήν. Ωστόσο, το νομικό πλαίσιο δεν αρκείται σ’ αυτό. Ολισθαίνει ύπουλα και συνειδητά σε ποινικοποίηση πρακτικών που δεν υποβαθμίζονται σε ωφελιμιστικά κίνητρα. Το αν κάποιος μεταφέρει μετανάστες παίρνοντας αμοιβή, δεν συνεπάγεται ότι οποιοσδήποτε μεταφέρει ή φιλοξενεί μετανάστες παίρνει αμοιβή˙ ωστόσο, ουσιαστικά, ο 4251 λέει ακριβώς αυτό. Ενώ η παράνομη διακίνηση ορίζεται από το όφελος, εδώ απονομιμοποιείται η βοήθεια στο δρόμο, η επαφή με τους μετανάστες και με όποιον δεν φέρει ταξιδιωτικά έγγραφα, η αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη. Αντίστροφα από πριν, θα αρνηθώ μια άλλη λαϊκή σοφία: “καίμε τα χλωρά, μαζί με τα ξερά”. Ο 4251 καίει μόνο χλωρά! Στον καπιταλισμό, ουσιαστικά, το επίδικο σπάνια είναι η κερδοσκοπία -αυτή είναι εγγενής στην ιδεολογία του. Το επίδικο είναι ο έλεγχος της ζωής, ως προϋπόθεση της εκμετάλλευσής της. Γι’ αυτό ποινικοποιείται η αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη και καταστέλλονται οι τόποι της: γιατί αποτελεί μια σαφή κατάφαση υπέρ τής ζωής, αποστερημένης από οποιαδήποτε διαχειριστική ταξινόμηση (π.χ. εθνικότητα), μιας ζωής που προηγείται του κράτους και υπερβαίνει τις διαχωριστικές / διαχειριστικές του γραμμές. Σ’ αυτά τα σημεία τριβής, σ’ αυτούς τους τόπους, διακυβεύεται η άεθνη επινοητικότητα των ανθρώπων να χτίζουν εναλλακτικές και αντιστάσεις. Να θυμίσω σε μια αριστερή δημοκρατική κυβέρνηση ότι αυτοί, μεταξύ άλλων, είναι οι τόποι όπου παράγεται προς ενεργοποίηση η δημιουργική έννοια του “λαού” ως προοπτική ταξικής αυτοοργάνωσης (αν και η συγκεκριμένη αυτοοργάνωση μπορεί να μην αγγίζει άμεσα την παραγωγική διαδικασία, με τη στενή οικονομική έννοια, αυτό δεν την καθιστά ασήμαντη). Αυτή η προοπτική δεν επιβάλλεται εκ των άνω˙ ωστόσο, αν μια αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί να βρει τρόπους να επιτρέψει αυτές τις διαδικασίες, να καταφέρει να εγγυηθεί ένα περιβάλλον πολιτικών ευκαιριών εκ των κάτω, τότε τα πρόσημα της “ριζοσπαστικότητας” και της “δημοκρατικότητας” μόνο κατ’ ευφημισμόν μπορούμε να τα επικυρώσουμε.
Το πεδίο
Η εποχή που η εικόνα που περιέγραψα άφηνε φοβικά σαστισμένους τους κατοίκους τής Λέσβου, έχει παρέλθει. Πλέον, μιλάω για τη Λέσβο, η φιγούρα τού μετανάστη είναι ένας κόμβος αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, είναι ο κόμβος όπου επενδύεται η πιθανότητα διάλυσης -ή, τουλάχιστον, ξεθωριάσματος- της έννοια του “ξένου” και, σημαντικό, εδώ διακυβεύονται πολλά: ρατσισμός, εθνικισμός, ακόμη και η δυνατότητα ιδεολογικής συγκράτησης του ναζισμού, πρόβλημα με το οποίο δεν τελειώσαμε. Είναι κόμβος, ακριβώς γιατί ο μετανάστης, ως φιγούρα που αφηγείται τη δική του εμπειρία, είναι πλάνητας, όχι καθηλωμένος σε κάποιο γκέτο ή πίσω από μια περίφραξη. Είναι κόμβος, γιατί η αντιεθνικιστική του σημασία δεν αναδύεται ή ενεργοποιείται ξέχωρα από την επαφή με την αλληλεγγύη. Έτσι, ακριβώς γιατί αυτή η προβολή τής επαφής με το μετανάστη συμπυκνώνει πλήθος στοιχημάτων, δεν πρέπει να παρακωλύεται υπό το πρόσχημα της λαθροδιακίνησης˙ πιο σωστά, ακριβώς γι’ αυτό παρακωλύεται νομικά υπό το πρόσχημα της λαθροδιακίνησης. Σήμερα, πάρα πολλοί άνθρωποι πάνω στο νησί μεταφέρουν μετανάστες -ακόμη και πολλοί τουρίστες. Κάποιοι απ’ αυτούς που έπεσαν σε αστυνομικό μπλόκο, συνελήφθησαν, στιγματίστηκαν, έμπλεξαν γραφειοκρατικά, δίχως κάποια δυνατότητα επιβεβαίωσης κερδοσκοπίας από μέρους των αρχών, παρά μόνο επειδή θέλησαν να έρθουν σε επαφή μ’ αυτούς τους ανθρώπους -εν αγνοία τους ή όχι, κατά παράβαση ενός νόμου, αλλά πάντα προς τιμήν τους. Η εξαίρεση που αναγνωρίζει ο νόμος, δηλαδή για τις περιπτώσεις που χρήζουν διεθνούς προστασίας, είναι αστεία. Δεν χρειάζεται καν να προσφύγω σε σχετικά κείμενα της Ύπατης Αρμοστείας που σκιαγραφούν τις δυσκολίες που έχει η εξακρίβωση αυτής της κατάστασης -παρόλο που δεν πιστεύω ότι εξακριβώνεται αυτή η κατάσταση. Θα αναφέρω το ακόμη πιο στοιχειώδες. Δεν νοείται, για παράδειγμα, για να βοηθήσουμε μια έγκυο που έχει να βαδίσει μερικές δεκάδες χιλιόμετρα, να της ζητάμε πιστοποίηση ιθαγένειας ή να της παίρνουμε συνέντευξη για να δούμε αν “χρήζει διεθνούς προστασίας”, αν είναι μετανάστρια ή πρόσφυγας, σαν η ταυτότητα του πρόσφυγα να είναι το διαβατήριο που διακτινίζει έναν άνθρωπο από μια ζωή ανάξια να βιωθεί σε μια ζωή που αξίζει. Επιπλέον, η εξαίρεση που αναγνωρίζει ο νόμος, μεταφέρει την εξουσία για τη σύλληψη ή μη του οδηγού στη διακριτική ευχέρεια του αστυνομικού που θα τον ελέγξει. Όλοι οι άνθρωποι χρήζουν προστασίας ή, αλλιώς, ο αστυνομικός δεν είναι αυτός που μπορεί να κρίνει αν ο συνεπιβάτης “χρήζει ή δεν χρήζει…”. Έτσι, ο αστυνομικός, είτε συλλαμβάνει τους πάντες είτε, αλλιώς, το κριτήριό του για το αν θα προβεί σε σύλληψη ή όχι δεν μπορεί παρά να είναι άσχετο (η ιδεολογία του, η εμφάνιση του οδηγού κ.ο.κ.). Τέλος, επειδή ακούστηκε και η λύση των δημοτικών λεωφορείων, σε πρακτικό επίπεδο, να πω και το εξής. Τα σημεία και οι ώρες άφιξης των μεταναστών δεν έχουν κάποια τακτικότητα ή σταθερότητα. Μακάρι να μπουν λεωφορεία, θα βοηθήσουν, αλλά μόνο σε περιορισμένο και μερικό βαθμό. Ωστόσο, το ουσιώδες της αυτοκινητοπομπής βρίσκεται αλλού.
Η αυτοκινητοπομπή
Η σημασία τής αυτοκινητοπομπής, λοιπόν, δεν αναγάγεται στο πρακτικό ζήτημα της μεταφοράς των μεταναστών, ασχέτως αν το εμπεριέχει˙ ούτε διεκδικεί να αντικαταστήσει το κράτος στη μεταφορά των μεταναστών προς το λιμάνι. Η αυτοκινητοπομπή, καταφάσκει στο καθολικό δικαίωμα της ζωής στην αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη και επαφή, ενώ αμφισβητεί τον παρεμβατισμό τού τέρατος στο βιόκοσμο και την καθημερινή εμπειρία των ανθρώπων. Διεκδικεί ως αδιαμεσολάβητη, ως γυμνή, τη σχέση ανθρώπου με άνθρωπο. Η αυτοκινητοπομπή, μετατρέπει σε φωνή οργής την αποπνικτική βιωματική ένταση που αναδύεται στην κόψη μεταξύ τιμωρίας τής επαφής και επιθυμίας για επαφή. Έτσι, αγγίζει την πιο ευαίσθητη χορδή τού Κόμματος: την ένταση κυβερνητικής / κινηματικής ταυτότητας. Επιπλέον, δηλώνει κάτι που ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν να συλλάβουν οι τοπικές αρχές: ότι οι μετανάστες δεν είναι η ντροπή που πρέπει να κρύψουμε από τα μάτια ενός αποστειρωμένου τουρισμού˙ αντίθετα, η τουριστική βιομηχανία είναι μια μάστιγα που πρέπει να εκλείψει από το μέλλον μας. Ωστόσο, θα ήμουν εκτός θέματος αν προσέφευγα στην πλούσια βιβλιογραφία που υποστηρίζει την οικονομική -και όχι μόνο- αποτυχία τού συγκεκριμένου τουριστικού μοντέλου. Πέρα, όμως, από την αναπτυξιολογία, καμία Λέσβος δεν είναι ένα αποστειρωμένο κομμάτι γης που έχει να επιδείξει μόνο ούζο και συρτάκι. Συμπυκνώνει, όπως κάθε τόπος με τον ιδιαίτερο τρόπο του, τις αντιφάσεις, τις οδύνες, τις ευκαιρίες, τις ομορφιές και τις ασχήμιες που εγγράφουν επάνω του οι σχέσεις, τα βήματα και οι κόποι των ανθρώπων˙ είναι ένας καθρέφτης που συμπυκνώνει το παγκόσμιο σύστημα διεξάρτησης, έναν καπιταλισμό που δονείται διαρκώς˙ όχι το νεκρό σκηνικό μιας στημένης χορευτικής παράστασης για θατσερικής έμπνευσης τουρίστες. Να, λοιπόν, μια μοναδική ευκαιρία για το βιομηχανοποιημένο τουρισμό να αντικρίσει την πραγματικότητα και, στο πρόσωπο αυτής, την ίδια του την αποστείρωση. Η αποκάλυψη της πραγματικότητας ενός τόπου, δείχνει ειλικρίνια και σεβασμό προς τον επισκέπτη του. Αυτή η σχέση αλλοτριώνεται, όταν ο επισκέπτης ευτελίζεται στη θέση ενός που πληρώνει εισιτήριο για να δει μια καλοστημένη παράσταση.
Το παραπάνω πλαίσιο δεν εκφράζει απαραίτητα τους εμπνευστές τής αυτοκινητοπομπής.
Ο μοναδικός τρόπος να πάψει η λαθροδιακίνηση, είναι να απελευθερωθεί η μετακίνηση.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015, 12μ.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι το σύστημα Ψυχικής Υγείας βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης εξαιτίας της εφαρμογής των πολιτικών του μνημονίου. Η κρίση στην Ψυχική Υγεία είχε, φυσικά, ξεκινήσει πολύ πριν την εφαρμογή αυτών των πολιτικών, ως προϊόν του ανολοκλήρωτου και στρεβλού χαρακτήρα της λεγόμενης «Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης», εδώ και 30 χρόνια, της χρόνιας υποχρηματοδότησης του συστήματος και με το κράτος να απεκδύεται διαχρονικά των ευθυνών του για μια δημόσια και δωρεάν Ψυχική Υγεία, κοινοτικά βασισμένη, με κουλτούρα και πρακτικές εναλλακτικές στον εγκλεισμό και με πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία. Ήταν αυτή την κατάσταση που ήλθε να συναντήσει η εφαρμογή των στυγνών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες οδηγούν το κυρίαρχο σύστημα των υπηρεσιών στην προϊούσα αποστράγγισή του από την όποια δυνατότητα είχε ποτέ παροχής θεραπευτικών απαντήσεων στις ανάγκες των ψυχικά πασχόντων.
Λίγο πριν τις πρόσφατες εκλογές και στα πλαίσια αυτών των πολιτικών, ήταν επικρεμάμενο το βίαιο κλείσιμο των εναπομεινάντων ψυχιατρείων. Μετά τις εκλογές, η ίδια κατάσταση διάλυσης της Ψυχικής Υγείας παραμένει, διαρκώς επιδεινούμενη λόγω των επιπτώσεων των ήδη ειλημμένων μέτρων, την ίδια στιγμή που η νέα ηγεσία του Υπουργείου Υγείας δεν έχει κάνει, στο διάστημα που υπάρχει, την παραμικρή ανακοίνωση, δήλωση, νύξη για θέματα που αφορούν στην Ψυχική Υγεία. Με μόνη εξαίρεση την δήλωση μετά το τραγικό συμβάν της 17ης Μαίου στο ΨΝΑ, με μιαν ανακοίνωση διεκπεραιωτικού κλεισίματος του όλου ζητήματος.
Είμαστε αντίθετοι στην όποια διαπραγμάτευση με την ΕΕ για απλώς αναβολή της εφαρμογής του συμφώνου «Αντόρ-Λυκουρέτζου», βάσει του οποίου προωθείτο το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων και μια σειρά από άλλα μέτρα, κυρίως λογιστικού χαρακτήρα και όχι στη βάση των αναγκών των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία. Υποστηρίζουμε την οριστική αποδέσμευση και ακύρωση του συμφώνου αυτού και του όποιου τέτοιας φύσης συμφώνου και διεκδικούμε μια σειρά από αιτήματα τα οποία συνδέουν τα μέτρα που πρέπει άμεσα να ληφθούν για την αντιμετώπιση της διαλυτικής κρίσης στην Ψυχική Υγεία, με τον ταυτόχρονο μετασχηματισμό του κυρίαρχου νοσοκομειοκεντρικού και κατασταλτικού συστήματος προς ένα κοινοτικά βασισμένο και ολοκληρωμένο σύστημα Ψυχικής Υγείας.
