Feb 282011
 

Ένα καινούργιο blog που αξίζει να μπει στα ‘αγαπημένα’! Από εμάς πολλές ευχές για το διαδικτυακό εγχείρημα..

Πηγή: Δίκτυο Δράσης Κοινωνικών Λειτουργών –  Ριζοσπαστική και Κριτική Κοινωνική Εργασία

Το Δίκτυο Δράσης Κοινωνικών Λειτουργών συγκρτοτήθηκε απο κοινωνικούς λειτουργούς, ακαδημαϊκούς, φοιτητές και “εξυπηρετούμενους” κοινωνικών υπηρεσιών.

Οι περισσότεροι έχουμε νιώσει την απόγνωση του “στρατιώτη που πάει στη μάχη χωρίς όπλο”. Η πλήρης αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και η συστηματική καταπάτηση των δικαιωμάτων των “εξυπηρετούμενων” κοινωνικών υπηερσιών τείνουν να μας αλλοτροιώσουν επιστημονικά και εξουθενώσουν επαγγελματικά. Ακόμα χειρότερα, πολλές φορές καλούμαστε να αρνηθούμε τις αρχές και τις αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικής διακαισύνης που μας ενέπμνευσαν να σπουδάσουμε και να εξασκήσουμε το επάγγελμα του κοινωνικού λειτουργού.

Από επαγγελματίες προώθησης της κοινωνικής δικαιοσύνης, προαγωγής της κοινωνικής πρόνοιας και ευημερίας, υπεράσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μετατραπήκαμε σε διαχειριστές του ανθρώπινου πόνου και της καταπίεσης. Στοιχείων που έτσι και αλλιώς βιώνουμε και εμείς στις ζωές μας τώρα που οι γραμμές και τα (ούτως ή άλλως τεχνητά) “όρια” μεταξύ κοινωνικών λειτουργών και “εξυπηρετούμενων” έχουν εξαφανιστεί. Τώρα πια που μπροστά στο φάσμα της φτώχειας, της ανεργίας, της καταπίεσης και της κρατικής βίας είμαστε όλοι “εξυπηρετούμενοι”.

Είδαμε τα παραδοσιακά θεωρητικά μοντέλα κοινωνικής εργασίας να μη δίνουν απαντήσεις. Να μετατοπίζουν την ευθύνη στο άτομο, παθολογικοποιώντας και ψυχολογικοποιώντας συμπεριφορές.

Αρνούμαστε να υπερασπιστούμε τη λογική που μετατοπίζει την ευθύνη από το σύστημα στο άτομο. Μια λογική που κατηγορεί το θύμα αντί για το θύτη.

Πολλοί από εμάς έχουμε συναντηθεί στα κινήματα, στα αμφιθέατρα, στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών υπηρεσιών. Έχουμε μοιραστεί τις ανησυχίες για το επάγγελμα της κοινωνικής εργασίας και την αγωνία μας για την αποψίλωση του κοινωνικού κράτους. Έχουμε προβληματιστεί για τα θεωρητικά και πρακτικά αδιέξοδα και τις ανεπάρκειες της παραδοσιακής κοινωνικής εργασίας.

Έπειτα από μια σειρά συναντήσεων αποφασίσαμε τη συγκρότηση ενός δικτύου που θα φέρνει κοντά -και χωρίς ιεραρχίες- επαγγελματίες κοινωνικούς λειτουργούς, ακαδημαϊκούς, φοιτητές και “εξυπηρετούμενους”. Η συνάντηση αυτή έχει ως ελάχιστη συμφωνία τα παρακάτω

* Υπεράσπιση του καθολικού και δημόσιου χαρακτήρα κράτους πρόνοιας, όπου οι εξυπηρετούμενοι δε θα χρειάζεται να συντρίβονται στα πλαίσια ενόςαπάνρωπου συστήματος και οι επαγγελματίες υγείας και πρόνοιας δε θα ζουν σε συνθήκες μόνιμης ανασφάλειας.

* Άνευ όρων υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων των “εξυπηρετούμενων” και των επαγγελματιών.

* Απόρριψη όλων των διακρίσεων/ προκαταλήψεων, τόσο προσωπικών όσο και θεσμικών.

* Ανάπτυξης κριτικών και ριζοσπαστικών μοντέλων κοινωνικής εργασίας.

* Συντονισμός κριτικής θεωρίας και πράξης στην κοινωνική εργασία.

* Δημιουργία κοινωνικών συμμαχιών και συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα.

* Απόρριψη της μικρο-συντεχνιακής λογικής και των ανταγωνισμών.

* Κοινωνική αλλαγή προς ένα σύστημα κοινωνικά δίκαιο.

Jan 252011
 

(Ευχαριστώ την ΚΣ που μας προώθησε  την είδηση που πέρασε απαρατήρητη από τα κανάλια της τηλεόρασης.)

Να και κάτι που μας κάνει να χαμογελάμε. Η είδηση της Πρωτοχρονιάς, αν όχι της χρονιάς.

Άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο ότι η εταιρεία “ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ” [ΣΗΜ: ίσως η μόνη εταιρεία του είδους που ανήκει 100% σε Έλληνες και δεν χρωστάει μία] αγόρασε 9 από τα καταστήματα της υπό πτώχευση εταιρείας “ΑΤΛΑΝΤΙΚ”.

Αυτό είναι από μόνο του όμορφο, αφού έτσι θα διατηρήσουν την εργασία τους μερικές δεκάδες ανθρώπων.

Πιο όμορφο, όμως, είναι ότι η αγοράστρια εταιρεία πλήρωσε τα δεδουλευμένα 4 μηνών που όφειλε στους εργαζόμενους αυτούς ο προηγούμενος εργοδότης τους.

Πλήρωσε και το Δώρο Χριστουγέννων.

Ιδού, λοιπόν, ότι υπάρχουν και επιχειρηματίες που δεν αποσκοπούν στο κέρδος και μόνον. Αυτή η είδηση είναι και συγκινητική. Φαντασθείτε τη χαρά αυτών των ανθρώπων και των οικογενειών τους που έκαναν πραγματικά Χριστούγεννα μετά από τέτοιο ζόφο.

Αλλά τα κανάλια δεν έσπευσαν, βεβαίως, να διαδώσουν αυτό το χαρμόσυνο νέο για να μη χαλάσουν την πιάτσα του κ. Δασκαλόπουλου και των αρχισυνδικαλιστών που καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας…

Ας επισκεπτόμαστε του λοιπού, λοιπόν, τον ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ για τα ψώνια μας και ας διαδώσουμε την είδηση να την πληροφορηθούν όλοι οι Έλληνες.

Dec 162010
 

23 γνωστοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί εκπέμπουν live από τη Στροφή

Χρήστος Μιχαηλίδης, Σπύρος Σεραφείμ, Άκης Έβενης, Γιάννης Καλαμίτσης, Γιώργος Χουδαλάκης, Παύλος Τσίμας, Γιώργος Μουχταρίδης, Mενέλαος Καραμαγγιώλης, Κωνσταντίνος Τζούμας, Κατερίνα Καφεντζή, Χρήστος Φερεντίνος, Κώστας Αρβανίτης, Οδυσσέας Ιωάννου, Πάνος Χρυσοστόμου, Γιάννα Τριανταφύλλη, Μάκης Μηλάτος, Άρης Δαβαράκης, Γιάννης Πετρίδης, Μάκης Προβατάς, Αντώνης Πανούτσος, Γρηγόρης Ψαριανός, Γιάννης Τριάντης, Κατερίνα Ακριβοπούλου…

Ενώνουν τις ραδιοφωνικές τους φωνές live στη διαδικτυακή συχνότητα του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ στις 20 Δεκεμβρίου 2010. Έτσι, η ομάδα ραδιοφώνου των εφήβων του θεραπευτικού προγράμματος μεγαλώνει για μία ημέρα, καθώς οι 23 παραγωγοί θα εκπέμψουν από το στούντιο της θεραπευτικής κοινότητας στον Άγιο Παντελεήμονα, με πρωτοβουλία της ραδιοφωνικής στήλης τετΡΑΔΙΟ του Δημήτρη Κανελλόπουλου (Ελευθεροτυπία) και του Κώστα Αρβανίτη (ΕΡΤ).

Αφορμή είναι η δημοσιοποίηση της επίσημης έναρξης του προγράμματος του διαδικτυακού ραδιοφώνου «web-radio ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ» στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιείται στις 20 Δεκεμβρίου στις 12 το μεσημέρι (Φυλής 150, Άγ. Παντελεήμονας Αχαρνών, κτίριο του Συλλόγου Οικογένειας ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ).

Το πρόγραμμα της 20ης Δεκεμβρίου του «web-radio ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ» θα αναμεταδίδεται και από τη συχνότητα του Ράδιο Φιλία 106,7 όλη την ημέρα και από τον 105,5 στο Κόκκινο από τις 3 το μεσημέρι και μετά. Επίσης, κάποιες ώρες του προγράμματος θα αναμεταδίδονται και από άλλους ραδιοσταθμούς των FM (σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και επαρχία). Στο διαδίκτυο το πρόγραμμα θα ακούγεται μέσω του www.e-tetRadio.gr που υποστηρίζει την όλη προσπάθεια, του mindradio.gr και αρκετών άλλων web radios. Σημειώνεται ότι το διαδικτυακό ραδιόφωνο εκπέμπει από το site του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ.

Η ολοκλήρωση της λειτουργίας του web-radio έγινε στο πλαίσιο του προγράμματος «Υποστήριξη πρωτοβουλιών για νέους 2010» της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Το web-radio του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ αποτελεί ένα βήμα επικοινωνίας των εφήβων και νεαρών ενηλίκων μελών του προγράμματος με την ευρύτερη κοινωνία, μέσω του οποίου επιτυγχάνονται οι στόχοι της ενημέρωσης για το πρόβλημα των ναρκωτικών, της διάδοσης μηνυμάτων πρόληψης, της άρσης των προκαταλήψεων για τους πρώην χρήστες, αλλά και η συστηματική εκπαίδευση των εμπλεκόμενων στο αντικείμενο του σχεδιασμού, της οργάνωσης, του προγραμματισμού και της λειτουργίας ενός διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμού.

Αναλυτικά το πρόγραμμα της 20ης Δεκεμβρίου:

08.00 – 09.00: Χρήστος Μιχαηλίδης (Ελευθεροτυπία, ΕΡΤ)

09.00 – 10.00: Σπύρος Σεραφείμ / Άκης Έβενης (e-tetRadio – ΒΗΜΑ FM)

10.00 – 11.00: Γιάννης Καλαμίτσης / Γιώργος Χουδαλάκης (Real FM)

11.00 – 12.00: Παύλος Τσίμας (ΤΑ ΝΕΑ, ΒΗΜΑ FM), Γιώργος Μουχταρίδης (KOSMOS 93.6)

12.00 – 13.00: Mενέλαος Καραμαγγιώλης (Τρίτο Πρόγραμμα)

13.00 – 14.00: Κωνσταντίνος Τζούμας / Κατερίνα Καφεντζή (Εν Λευκώ 87,7)

14.00 – 15.00: Χρήστος Φερεντίνος (με καλεσμένο τον Κωστή Μαραβέγια)

15.00 – 16.00: Κώστας Αρβανίτης (ΝΕΤ) με τη Φυλή των Φίλων

16.00 – 17.00: Οδυσσέας Ιωάννου (με καλεσμένο τον Μίλτο Πασχαλίδη)

17.00 – 18.00: Πάνος Χρυσοστόμου / Γιάννα Τριανταφύλλη μαζί με την ομάδα ραδιοφώνου της ΣΤΡΟΦΗΣ (Δεύτερο Πρόγραμμα)

18.00 – 19.00: Μάκης Μηλάτος (105,5 Στο Κόκκινο)

19.00 – 20.00: Άρης Δαβαράκης (Αθήνα 9,84)

20.00 – 21.00: Γιάννης Πετρίδης (ΕΡΤ)

21.00 – 22.00: Μάκης Προβατάς / Αντώνης Πανούτσος / Γρηγόρης Ψαριανός (ΒΗΜΑ FM, NOVA Σπορ 94,6)

22.00 – 23.00: Γιάννης Τριάντης (Ελευθεροτυπία)

23.00 – 24.00: Κατερίνα Ακριβοπούλου (Σκάι 100,3)

Nov 132010
 

Πηγή: Lunch Street Party

Που; Κάτω απ’ τη γέφυρα Λ.Αθηνών (Κωνσταντινουπόλεως και Αχιλλέως)

Πότε; 13.00-18.00 (Μην αργήσεις. Το βάλαμε 13.00 για να χορτάσετε ύπνο!)

Το “σύνθημα”; Φέρε φαγητά, ποτά, παιχνίδια. Έλα να μας κάνουμε το τραπέζι.

Διαμόρφωση-Αξιοποίηση-Επανάκτηση-Οικειοποίηση Δημοσίου Χώρου.

Τι θα κάνουμε; Καθαρίζουμε. Ζωγραφίζουμε. Τρώμε. Πίνουμε. Ψήνουμε, Παίζουμε. Βοηθάμε. Μιλάμε. Γελάμε. Γνωριζόμαστε. Συμμετέχουμε. Κάνουμε stencils

Πείτε τίποτα παραπάνω… Θα έχει ψησταριά φέρε αν θες να ψήσεις κάτι. Φέρε τα σερβίτσια σου, χαρτοπετσέτες. Aς περιορίσουμε όσο μπορούμε το πλαστικό. Αν πάλι επιμένεις να αγοράσεις πλαστικό σερβίτσιο σκούπισε το στο τέλος και πέτα το στις ειδικές μας σακούλες ανακύκλωσης. Φέρε το παιδί, τον σκύλο, τη γιαγιά σου, το τόπι σου, ένα δεντρύλλιο! Ο,τι θες. Έλα με καλή διάθεση. Θα έχει ζωντανή μουσική. Θες να παίξεις και εσύ; Δεν σε σταματάει κανείς!

Η πόλη είμαστε εμείς, οι άνθρωποι της. Μπορείς να βοηθήσεις λίγο παραπάνω; Στείλε μήνυμα στο athensroads@yahoo.com

Oct 312010
 

Η Alice, 106 χρονών, είναι ο γηραιότερος άνθρωπος που έχει επιβιώσει τον ολοκαύτωμα. Αυτό είναι ένα trailer του ντοκυμαντέρ που έχει γυριστεί για αυτήν. Μιλάει για την ομορφιά της ζωής της οποίας έχεις επίγνωση μόνο όταν είσαι τόσο μεγάλη λέει, για την μουσική που είναι “θεός” ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές, για την αγάπη της για τους ανθρώπους, την άρνησή της να μισήσει, την αίσθηση χαράς που έχει μερικές στιγμές γι αυτό που έζησε που νιώθει οτι την έκανε πιο πλούσια με τη στάση ζωής αυτή η εμπειρία την οδήγησε να πάρει… απίστευτη γυναίκα…

και ο Jonathan, 3 χρονών, βιώνει τη μουσική που ακούει…

Oct 262010
 

Όσο εμείς ξεκινάμε και πάλι μια σχολική χρονιά απόγνωσης, με όλο και περισσότερα παιδιά να αποχωρούν από ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον, που δεν ανταποκρίνεται στα όνειρα και τις ανάγκες τους. Με εκπαιδευτικούς, που στην πλειονότητα τους αισθάνονται απαξιωμένοι και αστήριχτοι στις προσπάθειες τους, να εισάγουν οτιδήποτε δημιουργικό στην καθημερινή εκπαιδευτική διαδικασία. Με γονείς, που δεν έχουν χώρο ουσιαστικής σχέσης και συμμετοχής στο σχολείο και με μια πολιτική που προσπαθεί να επέμβει σε όλα αυτά με την λογική του ράβε ξήλωνε….

Κάπου αλλού το σχολείο μοιάζει με έναν ηλιόλουστο κήπο που υποστηρίζει όλα τα λουλούδια του να μεγαλώσουν και να ανθίσουν. Τα σχολεία της Φιλανδίας, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο στις παιδαγωγικές αρχές του Célestin Freinet, μοιάζει να είναι ένας χώρος που θελεις να τρέξεις, γιατί εκεί θα δημιουργήσεις, θα διασκεδάσεις και θα μάθεις να σχετίζεσαι.

Το άρθρο έχει ήδη αναρτηθεί σε πολλά blog, ίσως είναι τόσο δημοφιλές, γιατί ακόμη και αν ζούμε σε μια απογοητευτική πραγματικότητα, δεν έχουμε σταματήσει να ονειρευόμαστε μια ζωή  που μας αξίζει.

Tο φινλανδικό θαύμα στην Παιδεία

Oι εντυπωσιακές επιδόσεις των Φινλανδών μαθητών και φοιτητών προκάλεσαν αίσθηση σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο και δικαιολογημένα έστρεψαν την προσοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα της «Xώρας των Xιλίων Λιμνών»

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Δεκαετίες ολόκληρες αιωρείται στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινή γνώμη η ακαθόριστη άποψη ότι στη    Σκανδιναβία η εκπαίδευση είναι πολύ καλή. Όταν όμως άρχισαν να δημοσιοποιούνται ευρύτερα τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment –  Πρόγραμμα Διεθνούς Aξιολόγησης των Σπουδαστών) κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το όνομα της Φινλανδίας βρέθηκε στα χείλη αλλά και τις γραφίδες πολλών.

Oι εντυπωσιακές επιδόσεις των Φινλανδών μαθητών και φοιτητών προκάλεσαν αίσθηση σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο και δικαιολογημένα έστρεψαν την προσοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα της «Xώρας των Xιλίων Λιμνών». Πόσο μάλλον που οι ανά τριετία έρευνες του προγράμματος PISA διενεργούνται από τον OOΣA σε σαράντα ανεπτυγμένες χώρες, σε 15χρονους μαθητές και με πολύ μεγάλα δείγματα (π.χ. στη Φινλανδία εξετάστηκαν 6.235 μαθητές από 197 σχολεία), οπότε είναι κανείς βέβαιος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τα αποτελέσματα κάποιας τρέχουσας δημοσκόπησης, αλλά με σοβαρή επιστημονική έρευνα.

Tάξεις – Kοινωνικές κυψέλες

H Φινλανδία έχει εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως και η Eλλάδα. Oι αρχές όμως που διαπερνούν τη φινλανδική εκπαιδευτική αντίληψη διαφέρουν ριζικά. Bασίζονται στις παιδαγωγικές αρχές του Γάλλου Σελεστίν Φρενέ – να μαθαίνουν τα παιδιά κάνοντας πράγματα μέσα σε πλαίσιο κοινότητας. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται στο ότι από την πρώτη κιόλας τάξη του Δημοτικού οι μικροί μαθητές συμμετέχουν σε πληθώρα δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής.

Xρησιμοποιούν ελάχιστα βιβλία, δεν ενθαρρύνεται καθόλου η παθητική απομνημόνευση, δεν απαιτείται από τα παιδιά να είναι καρφωμένα στο θρανίο. Mπορούν να περιφέρονται στην τάξη, να ζητούν πληροφορίες από τον δάσκαλο, να συνεργάζονται με τους συμμαθητές τους. Yπό την καθοδήγηση του δασκάλου τα παιδιά αποφασίζουν τι θα κάνουν κάθε εβδομάδα και υλοποιούν μόνα τους, με τους δικούς τους ρυθμούς, τα καθήκοντα που αυτά αποφάσισαν.

Δεν κάνουν απλώς πάμπολλες εκδρομές εκτός σχολείου σε χώρους διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και εναλλάσσονται σε ομάδες που συμμετέχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές που σχετίζονται με το σχολείο: βοηθούν στην κουζίνα, τακτοποιούν βιβλία στη βιβλιοθήκη, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά που υπάρχουν στη σχολική αυλή, συμμετέχουν στον διαχωρισμό για ανακύκλωση των απορριμμάτων του σχολείου…

Mάλιστα στις δραστηριότητες αυτές τα παιδιά δεν καθοδηγούνται από τους δασκάλους τους, αλλά από το μη εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου: μαγείρους, κηπουρούς, καθαρίστριες, γραμματέα… Eτσι τα παιδιά αναπτύσσουν αισθήματα σεβασμού προς τη δουλειά όχι μόνο των δασκάλων τους, αλλά και όλων των εργαζομένων.

«H ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών μοιράζεται εξίσου σε όλους και αποφεύγονται μη αναγκαίες ιεραρχικές δομές μεταξύ του προσωπικού», σημειώνει χαρακτηριστικά φυλλάδιο του φινλανδικού υπουργείου Eξωτερικών που αναφέρεται στο θέμα, παρουσιάζοντας τη νοοτροπία που διαπερνά αυτή την πολιτική.

Στην υπηρεσία όλων

Tα φινλανδικά σχολεία βρίσκονται εξαρχής στην υπηρεσία των πολιτών. Mορφώνουν τα παιδιά, αλλά διευκολύνουν και τους γονείς. Eίναι φυσικά δημόσια σχεδόν στην ολότητά τους. Xρηματοδοτούνται από τους δήμους ή το κράτος. Eίναι ολοήμερα, εφοδιασμένα με παιδότοπους, παιδικές χαρές και φυσικά το αναγκαίο προσωπικό για την επίβλεψη των παιδιών μέχρι να γυρίσουν οι γονείς από την εργασία τους και να τα πάρουν σπίτι. Όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία (συμπεριλαμβανομένου του αντίστοιχου Λυκείου) της Φινλανδίας παρέχουν δωρεάν ζεστό φαγητό το μεσημέρι στους μαθητές. Δωρεάν είναι και όλα τα βασικά υλικά για την εκπαίδευση (βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λπ.), ενώ δωρεάν γίνεται και η μεταφορά στο σχολείο όλων των παιδιών που ζουν μακριά ή παρουσιάζουν κινητικά προβλήματα.

Tα φινλανδικά σχολεία είναι επίσης ανοιχτά στην τοπική κοινωνία. Oι γονείς είναι ευπρόσδεκτοι στις σχολικές δραστηριότητες που μπορούν να βοηθήσουν με τις γνώσεις ή την τέχνη τους – ένας πατέρας δημοσιογράφος π.χ. μπορεί να πάει στο εργαστήριο που τα παιδιά φτιάχνουν ανά ομάδα το δικό τους περιοδικό και να τους πει πώς να το κάνουν καλύτερο ή μία μητέρα που γνωρίζει ραπτική, πλέξιμο ή κέντημα είναι καλοδεχούμενη στην αντίστοιχη ομάδα για να δείξει στα παιδιά πώς να ράβουν, να πλέκουν ή να κεντούν.

Oι τοπικές αρχές είναι επίσης υποχρεωμένες να παράσχουν τη βασική εκπαίδευση ακόμη και στα παιδιά που λόγω βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας δεν μπορούν να πάνε στα κανονικά γενικά σχολεία, ακόμη και αν χρειάζεται να τους στείλουν δάσκαλο στο σπίτι.

Δρόμοι διαρκώς ανοιχτοί

Mετά την εννιάχρονη υποχρεωτική βασική εκπαίδευση, περίπου οι μισοί μαθητές κατευθύνονται στο Λύκειο και άλλοι τόσοι στα επαγγελματικά σχολεία. Mόλις το 6% των Φινλανδών μαθητών σταματάει την εκπαίδευσή του με την ολοκλήρωση της φοίτησης στο εννιάχρονο σχολείο γενικής παιδείας. Oύτε και τρέχουν όμως όλοι στο Γενικό Λύκειο, όπως εδώ. Mόνο οι μισοί.

Στη βασική και μέση εκπαίδευση οι Φινλανδοί δίνουν εξαιρετική έμφαση στις γλώσσες, με την πρώτη ξένη γλώσσα να διδάσκεται υποχρεωτικά από την τρίτη Δημοτικού και τη δεύτερη από την πρώτη Γυμνασίου το αργότερο. Mέχρι να τελειώσουν το Λύκειο, όσοι μαθητές θέλουν μπορούν να έχουν μάθει έως και έξι(!) γλώσσες.

Oσο για τα παιδιά μεταναστών, αρκεί να μπορούν να σχηματίσουν μια μικρή, ολιγομελή ομάδα και ο δήμος, με δικά του φυσικά έξοδα, είναι υποχρεωμένος να παρέχει εκπαίδευση και στη γλώσσα τους δύο φορές την εβδομάδα. Στο Eλσίνκι π.χ. όπου υπάρχουν 2.600 παιδιά μεταναστών, τέτοια μαθήματα γίνονται σε περίπου 40 γλώσσες.

Aκόμη μεγαλύτερη προσοχή δίνουν οι Φινλανδοί σε θέματα θρησκείας. Aρκεί να υπάρξουν τρία και μόνο παιδιά σε μία τάξη από κάποια θρησκεία για να διδάσκονται το μάθημα των Θρησκευτικών στη θρησκεία τους και αποκλειστικά σε αυτήν. Θρησκευτικά δεν διδάσκονται επίσης καθόλου στα παιδιά που οι γονείς τους δεν το επιθυμούν. Tα παιδιά αυτά διδάσκονται Hθική και Διαπροσωπικές Σχέσεις όλα τα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

«Εκτόπισαν» την ιδιωτική εκπαίδευση

H τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται σε Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία. Kαθώς ο αριθμός των υποψηφίων υπερβαίνει τις θέσεις σε αυτά, το κάθε AEI επιλέγει τους φοιτητές που θα δεχθεί είτε μόνο με τους βαθμούς του Λυκείου είτε με συνδυασμό βαθμών Λυκείου και επιμέρους εισαγωγικών εξετάσεων για το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο ή Πολυτεχνείο. H εθνική στρατηγική της Φινλανδίας πάντως συνίσταται στο να προσφέρει τη δυνατότητα ανώτατης εκπαίδευσης στα δύο τρίτα της κάθε ηλικιακής ομάδας. Tα AEI παραμένουν ανοιχτά και για παιδιά που έχουν στραφεί στα επαγγελματικά Λύκεια, μέσα από κάποιες διαδικασίες. Tο τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, όπως με εμφανή υπερηφάνεια τονίζει το φινλανδικό υπουργείο Eξωτερικών, ότι «χάρη στην υψηλή ποιότητα του σχολικού συστήματος γενικής παιδείας του δημόσιου τομέα, η Φινλανδία δεν έχει εμπορική αγορά στη βασική εκπαίδευση, ενώ και στα άλλα επίπεδα και στους άλλους τομείς η εμπορική παροχή εκπαίδευσης είναι σχετικά μικρή συγκρινόμενη με πολλές άλλες δυτικές χώρες». Προφανώς καθόλου δεν αρέσουν στον OOΣA, προπύργιο του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, ούτε τα συμπεράσματα των Φινλανδών ούτε τα επιτεύγματα της δημόσιας εκπαίδευσης της Φινλανδίας, την υπεροχή των οποίων αναγκάζεται να πιστοποιεί ο ίδιος ο OOΣA!

Πηγή: Ημερησία

Oct 212010
 

Μερικές φορές χρειάζεται μια τραγωδία (πολλές τραγωδίες;) για να καταλάβει κανείς ότι η σιωπή μπορεί να σημαίνει και συνενοχή. Ο αυξανόμενος αριθμός αυτοκτονιών ομοφυλόφιλων νέων τις τελευταίες εβδομάδες στις ΗΠΑ μοιάζει να ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της σιωπής…

Πηγή: ΣΚΑΙ

Με το σύνθημα “Τα πράγματα θα φτιάξουν” ξεκίνησε στις ΗΠΑ μία συγκινητική εκστρατεία μέσω του YouTube για την υποστήριξη των ομοφυλόφιλων εφήβων που πέφτουν θύματα ομοφοβίας, μετά το κύμα αυτοκτονιών νεαρών ατόμων σε όλη τη χώρα.

Την εκστρατεία ξεκίνησε στα τέλη Σεπτεμβρίου ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων στο Σιάτλ και έκτοτε, η ροή των βίντεο έχει αυξηθεί τόσο, που αριθμεί πλέον εκατοντάδες μαρτυρίες ή μηνύματα υποστήριξης μαθητών, φοιτητών, αλλά επίσης και από εργαζομένους στη Google ή αστέρια του Μπρόντγουεϊ, ακόμη και της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον:

“Φανείτε δυνατοί και ζητήστε βοήθεια. Η ζωή σας είναι εξαιρετικά σημαντική”, διαβεβαιώνει η υπουργός σε μήνυμά της που μεταδόθηκε την Τρίτη το βράδυ, παραμονή της ημέρας αφιερωμένης στους νέους-θύματα της ομοφοβίας στις ΗΠΑ.

Πρόσφατα στις ΗΠΑ σημειώθηκαν πολλά κρούσματα αυτοκτονιών εφήβων οι οποίοι επικρίθηκαν ή χλευάστηκαν από το περιβάλλον τους επειδή ήταν ή θεωρήθηκαν ομοφυλόφιλοι. “Σας παρακαλώ, θυμηθείτε ότι η ζωή σας είναι πολύτιμη και ότι δεν είστε μόνοι”, συνεχίζει η Χίλαρι Κλίντον, η οποία ήταν η πρώτη Πρώτη Κυρία της χώρας που συμμετείχε στην παρέλαση των ομοφυλοφίλων Gay Pride, πριν από δέκα χρόνια.

Σύμφωνα με την οργάνωση The Trevor Project, η οποία καθιέρωσε 24ωρη ανοιχτή γραμμή βοήθειας, οι ομοφυλόφιλοι νέοι στις ΗΠΑ διατρέχουν τέσσερις φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να αυτοκτονήσουν σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους, ενώ 9 στους 10 ομοφυλόφιλους νέους παρενοχλούνται στο λύκειο.

Στις αρχές Οκτωβρίου, δύο φοιτητές κρίθηκαν ένοχοι για “παραβίαση της ιδιωτικής ζωής” μετά την αυτοκτονία ενός συμφοιτητή τους, του 18χρονου Τάιλερ Κλεμέντι, ο οποίος έπεσε από μία γέφυρα στη Νέα Υόρκη. Οι δύο φοιτητές είχαν μαγνητοσκοπήσει και στη συνέχεια αναρτήσει στο διαδίκτυο τη συνάντηση του Κλεμέντι με έναν άλλο άντρα.

Ο Νταν Μπαέρ, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών για ζητήματα Δημοκρατίας, επικρότησε χθες, Τετάρτη, το αυθόρμητο αυτό κίνημα των πολιτών, λέγοντας ότι είναι παράδειγμα θετικής δραστηριοποίησης της κοινωνίας.

(μερικοί από εμάς προτιμούμε κλασσικό ροκ… αλλά ο σκοπός για τον οποίο έγινε η ηχογράφηση παραμένει συγκινητικός)

Κι ένα άρθρο από την Καθημερινή:

Οι ανδροπρεπείς των Βαλκανίων

Tου Διονυση Γουσετη

20/10/10

Η ανοχή απέναντι στον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί ίσως το πιο καθοριστικό κριτήριο για το επίπεδο πολιτισμού μιας κοινωνίας. Το δικαίωμα της ελευθερίας στον σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί κεκτημένο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ψηφίσει υπέρ της αναγνώρισης των ομοφυλικών γάμων προ εξαετίας. Ομως εδώ είναι Βαλκάνια. Η καθυστέρηση στο θέμα αυτό δεν είναι ανεξάρτητη από τη γενική καθυστέρηση.

Στις 30/6/2001 αποτολμήθηκε στο Βελιγράδι η πρώτη παρέλαση ομοφυλοφιλικής περηφάνιας (Gay Pride). Διαλύθηκε από οργισμένους ανδροπρεπείς με 15 τραυματίες. Μετά την εμπειρία αυτή, η δεύτερη απόπειρα έγινε μόλις πέρυσι. Είχε την υποστήριξη των πρεσβειών Ολλανδίας, Σουηδίας, Βρετανίας, Γερμανίας, καθώς και του ΟΑΣΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και του ΟΗΕ. Ωστόσο, η αστυνομία έπεισε τους διοργανωτές να τη ματαιώσουν, αφού δεν εγγυήθηκε για την ασφάλειά τους από τον μαινόμενο όχλο. Η τρίτη απόπειρα έγινε πριν από δέκα μέρες. Στην παρέλαση συμμετείχαν ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ε.Ε. στη Σερβία, ο Ολλανδός πρέσβης, ο Γερμανός αναπληρωτής πρέσβης και διπλωμάτες της Αυστρίας, της Ισπανίας, της Σουηδίας και της Βρετανίας. Η παρέλαση εξελίχθηκε στη χειρότερη σύγκρουση των τελευταίων ετών, με 141 τραυματίες, εκ των οποίων 121 αστυνομικοί. Οι ζημιές εκτιμήθηκαν σε ένα εκατ. ευρώ.

Στη χώρα μας, πέρασαν οι εποχές όπου δύο εξέχοντες δημοσιογράφοι, ο Τάκης Λαμπρίας και ο Γιάννης Λάμψας, έφαγαν ξύλο από τον τότε ανδροπρεπή της δικτατορίας Ιωάννη Λαδά, επειδή αναφέρθηκαν στην ομοφυλοφιλία ως γνώρισμα της αρχαίας Ελλάδας. Στη φετινή παρέλαση περηφάνιας, της 5ης Ιουνίου, οι ημέτεροι ανδροπρεπείς αντέδρασαν με πιο πολιτισμένο, αλλά όχι λιγότερο φοβικό τρόπο. Η παρέλαση αγνοήθηκε επιδεικτικά από όλα τα κανάλια και τις περισσότερες εφημερίδες. Ούτε 10 δευτερόλεπτα δεν της αφιέρωσαν οι γενικά τόσο φλύαρες τηλεοπτικές ειδήσεις. Σαν να ήταν κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε και για το οποίο δεν μιλάμε. Τα ελληνικά ΜΜΕ απεδείχθησαν πιο ανδροπρεπή από τη γερμανική κρατική τηλεόραση, που κάνει ζωντανή μετάδοση της παρέλασης του Βερολίνου σχεδόν όλη μέρα. Απεδείχθησαν πιο ανδροπρεπή και από το γαλλικό πρακτορείο, που μας πληροφόρησε ότι η πολύχρωμη παρέλαση της Αθήνας συγκέντρωσε τρεις χιλιάδες κόσμο και ότι το σύνθημα ήταν «Είμαστε παντού». Αυτό ειδικά το τελευταίο είχε ήδη μαθευτεί από ανακοίνωση της ανδροπρεπούς Χρυσής Αυγής, που θύμωσε και απειλούσε με ξύλο, επειδή το «παντού» περιελάμβανε και έναν τσολιά. Με τον τρόπο της βοήθησε η Χρυσή Αυγή να σπάσει η συνωμοσία σιωπής. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι διοργανωτές της παρέλασης περηφάνιας ζητούν από τον δήμαρχο Αθηναίων να τη θέσει υπό την αιγίδα του δήμου. Συναντούν την επίμονη άρνησή του, παρά τις κάποιες θετικές εισηγήσεις της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο. Ο κ. Κακλαμάνης απέδειξε ότι είναι πιο ανδροπρεπής π.χ. από τους προέδρους Κλίντον και Ομπάμα, που ανακήρυξαν τον μήνα Ιούνιο ως μήνα της ομοφυλοφιλικής περηφάνιας. Κυρίως είναι πιο Βαλκάνιος.

Υπάρχουν πολλές πλευρές, φωνές, απόψεις στο θέμα της ομοφυλοφιλίας και της αποδοχής ή μη αποδοχής της. Αποφεύγοντας το διάλογο δεν προχωράμε. Είναι αμήχανος διάλογος γιατί αγγίζει βαθιές πεποιθήσεις για τη ζωή, το νόημα της, το σκοπό της.  Οι πολιτικοί και οι ακτιβιστές τον έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό. Χρειάζεται και η κοινωνία να συμμετάσχει, έξω από θεσμικούς ρόλους. Να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Θα μας κάνει καλό κοινωνικά και ατομικά. Θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους πιθανά.

Μέχρι να γίνει αυτό, και μαζί με τον διάλογο που συμβαίνει σε μικρότερη κλίμακα, ανάμεσα σε φίλους, σε παρέες, εμείς οργανώνουμε κι ένα σεμινάριο εδώ στην Αθήνα για την προσέγγιση του Process Work  στη ‘Ομοφοβία και το Τραύμα.

Oct 182010
 

Το νέο βιβλίο του Anrold Mindell “ProcessMind: A User’s Guide to Connecting with the Mind of God” θα κυκλοφορήσει 1 Νοεμβρίου στις ΗΠΑ και μπορεί κανείς να το παραγγείλει από την ιστοσελίδα του amazon

Αυτή είναι μια συνέντευξη για το βιβλίο που έδωσε ο Mindell στον Tomasz Stawiszyńskiγια το περιοδικό Newsweek που θα κυκλοφορήσει τέλη Οκτωβρίου στην Πολωνία:

Tomasz: You call your new book “Processmind. A User’s guide to connecting with the mind of God”. One may think that you’re no more a psychologist and you became some kind of mystic? Is it true?

Arny: Thanks for this question.  The term, “mind of God” is a term many physicist’s use. For example, Einstein, Paul Davies, Stephen Hawking as well as many others sometimes refer to the “mind of God” as the surprising appearance of observable patterns and mathematical laws that correctly describe the observable physical universe. When scientists ask themselves, “where do these laws come from?”, a creative and stimulating answer is “the mind of God”, that is, an organizing factor in background of our universe..

So to answer your question, “am I becoming a mystic” the answer is yes and no. Yes; as a therapist I understand the phenomenological reality of dreams and the dreaming process. Yes, dreaming is a level of observable reality that must be taken into account. At the same time, as a physical scientist, I seek practical, reasonable, and evidence-based results. I am mainly interested in theories that touch ALL levels of reality in a practical way.

Tomasz: So actually, in your opinion, there is a strong similarity between modern physics, psychology and ancient Taoist teachings or Aboriginal traditions?

Arny: Yes aspects of what I call the processmind can be found in the occasional sense in everyday life that some kind of “field” or force moves us about. It appears in our dreams and body experiences. Physicists intuit this field in their hope for a “unified field theory” embracing strong, weak, electromagnetic, and gravity force fields. But Aboriginal Australians and native peoples everywhere have always spoken of a “field-like” presence, such as the “Dreaming”.

So yes, there are strong similarities between modern physics, psychology and spiritual traditions. And the processmind is one way of describing these similarities.

Tomasz: What you think about such authors as Fritjof Capra – he was very popular but many scientists do not take his statements seriously? Aren’t you afraid that the reaction for your book will be the same?

Arny: I love critical thinking! I myself don’t believe in anything unless I have experienced it many times, and seen it in the reality and dreams of hundreds of other people. Today’s scientific paradigm is wonderful, but it limit’s itself mainly to repetitive observable results. I call this attitude, an approach of modern consensus reality. But this is only one of our realities.

Consensus reality is not the only reality human beings experience, and a truly scientific person should be open to dreaming and the Tao-fields as well.

As a process oriented therapist, I take the dreaming process as a reality as well, for it can give people in all states of consciousness a sense of wellness. And beyond visual dreams, there is the sense many have of a “processmind,” Jung’s “Unus Mundus,” or unifying field experience. These essence level experiences appear to just about everyone at some point during their lives.

So getting back to your question about scientific doubt, my answer is yes! PLEASE DO DOUBT any “unified field theory” or T.O.E. (Theory of Everything) unless you see it work in all realities –including your personal experiences!

Tomasz: How can we deal with a statement that there is some organizing factor in the world, some kind of teleology and at the same time there is so much senseless suffering, accidents (in which many people die), catastrophes etc. etc. everywhere around…?

Arny: The processmind is not the popular “God” image which is essentially “good” and stands against “evil”. The processmind is an organizing factor that is open to all vectors, that is all directions, all forces. By having greater access to this, the processmind, the tensions of everyday life, relationships, and even large group diversity conflicts become easier to facilitate. Finally, as I show in my book, the processmind idea even makes sense of near death experiences.

Sep 272010
 

Διαβάζοντας το άρθρο του tvxs για την κατάσταση στον Αγ Παντελεήμονα ένιωσα πόση από τη πραγματικότητα της πόλης μέσα στην οποία ζω, αφήνω έξω από το οπτικό μου πεδίο… γίνεται πόλεμος στους δρόμους της Αθήνας και δε τον βλέπω… το παρατηρητήριο που ζητιέται, εν μέρει, είναι η δικιά μου παρατήρηση… άνοιξε τα μάτια σου, δες τι γίνεται, δράσε…

Μου έφερε στο νου πράγματα που μας έλεγε ο Mindell την Παρασκευή το βράδυ στα πλαίσια της εποπτείας που έκανε εδώ στο Πόρτλαντ που βρίσκομαι για λίγες βδομάδες, πάνω στη δουλειά με οργανισμούς, οργανώσεις, ΜΚΟ, κοινότητες, ομάδες εργασίας:

Όταν η επιβίωση μας απειλείται πανικοβαλλόμαστε. Μέσα σε αυτόν τον πανικό ο καθένας προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του. Όταν πανικοβαλλόμαστε γινόμαστε βίοι.

Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα συνήθως απουσιάζει και χρειάζεται η παρουσία ανθρώπων οι οποίοι, διατηρώντας μια στοιχειώδη αίσθηση γείωσης σε μια βαθύτερη αίσθηση του εαυτού τους, είναι ενεργά παρόντες και επιχειρούν να παρέμβουν παίρνοντας θέση ενάντια στη βία αλλά και φέρνοντας στο προσκήνιο όλα αυτά που βρίσκονται πίσω από αυτήν – την οργή, την ανασφάλεια, την αίσθηση απειλής, το φόβο για τη φτώχεια και την ανέχεια, την αγωνία για επιβίωση. “Σταματήστε. Δεν μπορείτε να φέρεστε έτσι σε ανθρώπους.” Και ταυτόχρονα, “Βλέπω την οργή σας. Εδώ είμαι να σας ακούσω.”

Οι δυσκολες συνθήκες ζωής μας ρίχνουν σε μια βαθιά απελπισία και συχνά αντιδρούμε σε αυτή στρεφόμενοι ο ένας ενάντια στον άλλον, είτε σαν άτομα είτε σαν ομάδες.

Σε τέτοιες στιγμές, μας έλεγε ο Mindell, χρειαζόμαστε κάποιους που μπορούν να μας βγάλουν από την απελπισία “προκαλώντας” μας κατά κάποιο τρόπο να βγούμε από την απελπισία μας και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να αλλάξουμε τη κατάσταση μέσα στην οποία όλοι ζούμε.

Μια βαθύτερη κατανόηση των διαφόρων συναισθημάτων που ξεσπάνε σε βία έχουν βρει και μερικοί κάτοικοι της Κυψέλης οι οποίοι μέσα από την δράση τους προσπαθούν να αλλάξουν την κατάσταση.

Ευχαριστώ την ΑΖ που μας έστειλε αυτό το βίντεο.

Οι γυναίκες που μιλάνε για τη προσπάθεια που κάνουνε σαν κάτοικοι για να αντιμετωπίσουν τα πολλαπλά προβλήματα της περιοχής τους, περιγράφουν την βία της παντελούς έλλειψης καθαριότητας που επικρατεί στα πάρκων και στους άλλους κοινόχρηστους χώρους λόγω της μη συντήρησης τους καθώς και την αίσθηση εισβολής στον ζωτικό τους χώρο που βιώνουν οι κάτοικοι όταν τόσοι άνθρωποι ξαφνικά έρχονται σε ένα μέρος.

Η δράση τους αφυπνίζει και κινητοποιεί…

Sep 222010
 

ένας διαφορετικός Δάσκαλος… μια διαφορετική έννοια Σχολείου…

Αξίζει να δείτε αυτό το βιντεάκι! Είναι βαθια ανθρώπινο… σε αφήνει με μια αίσθηση αισιοδοξίας για την επίδραση που μπορεί να έχει και τη διαφορά που μπορεί να κάνει η παρουσία σου στη ζωη τοσων αλλων…

May 072010
 

… και πάνω που λέγαμε με φίλους και φίλες να κινητοποιθούμε και να φτιάξουμε ένα site με ανταλλακτικές υπηρεσίες, μού ήρθε μια κοινοποίηση από την ΤΛ. Μια σκέψη ήταν να το ονομάσουμε “Μία Σου και Μία Μου”, θέλοντας να παίξουμε με αυτήν την καταπιεστική έννοια οτι η αξία μετριέται με χρήμα. Ευπρόσδεκτο που μας πρόλαβαν άλλοι, με όνομα για το site: “Λόγω Τιμής”.

Η ανακοίνωση τους:

Αγαπητοί φίλοι,

Με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω την ίδρυση διαδικτυακού συνδέσμου με σκοπό την άμοιβαία ανταλλαγή προιόντων και υπηρεσιών χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος, υπό την ονομασία “Λόγω Τιμής”, http://www.logo-timis.gr.

Ο κάθε άνθρωπος έχει αξία που δεν τιμάται νομισματικά. Η υπέρτατη τιμή ενός ανθρώπου είναι η Τιμή του. Η υπέρτατη έκφραση της Τιμής του είναι ο Λόγος του.
Ο βασικός σκοπός της ίδρυσης του συνδέσμου είναι η αναβάθμιση αυτών των αξιών της Τιμής και του Λόγου του ανθρώπου και η υπηρεσία τους στην ανθρώπινη επιβίωση και εξέλιξη.

Κανείς δεν πρέπει να αρρωστήσει σωματικά, διανοητικά, συναισθηματικά ή πνευματικά εξαιτίας της νομισματικής κρίσης.
Κανείς δεν πρέπει να στερηθεί των βασικών αναγκών επιβίωσης.
Κανείς δεν πρέπει να αισθανθεί μόνος, αβοήθητος και απαξιωμένος.
Αντιθέτως κάθε ένας δύναται να αναβαθμίσει την ζωή του και την υπόστασή του, υπό συνθήκες κρίσης. Νομοτελειακά, η σωστή διαχείριση ενός οξέος περιστατικού, θεραπεύει μία χρόνια προδιάθεση.

Μία από τις μεγαλύτερες αξίες του ανθρώπου είναι ο Λόγος της Τιμής του. Ο σύνδεσμος αυτός συνδέει τους ανθρώπους που θέλουν να επενδύσουν σε αυτή την αξία.

Άνθρωποι συναντούνται σε αυτόν τον διαδικτυακό τόπο μέσω των βιογραφικών τους, και ανταλάσσουν αμοιβαία υπηρεσίες και προιόντα, με προσωπική συνεννόηση.
Το όλο εγχείρημα υποστηρίζεται από μία εξαιρετική νομική υπηρεσία.

Αγκαλιάστε αυτή την προσπάθεια.
Είναι μία επένδυση που την οφείλουμε σε εμάς και τα παιδιά μας.

Με εκτίμηση και αγάπη
Σπύρος Κυβέλλος Ιατρός Ομοιοπαθητικής Ιατρικής

Με ένα κλικ εδώ, πας στο site και βάζεις στοιχεία επικοινωνίας για τη συνέχεια! Καλή αρχή ευχόμαστε κι εμείς!

Apr 282010
 

Ο φίλος και συνάδελφος Steven Schuietevoerder συντόνισε μια συνάντηση πόλης (town forum) στο Πανεπιστήμιο του Cape Town, στην οποία συμμετείχαν περίπου 150 άτομα, και είχε θέμα “Black Rights, White Fears”. H Cathy Bernatt, μέλος της ομάδας συντονισμού μας έστειλε την ακόλουθη επιστολή ενός από τους συμμετέχοντες στη συνάντηση. Με την άδεια του, δημοσιεύουμε στο blog αυτήν την καταγραφή της δικής του εμπειρίας (έχω σβήσει ονόματα από την επιστολή, για να προστατέψω την ανωνυμία των συμμετεχόντων. Τα έχω αντικαταστήσει με διαφορετικά αρχικά).

Letter from an Open Forum Participant:

I am sitting down to write because I just experience what I think I will remember as the best 2.5 hours I have experienced during my entire time in South Africa. Yes… out of EVERYTHING I’ve written about… this is it .

And I apologize right off the bat because I know that there is no way in hell that I will be able to describe the intensity, emotion, and mind-blowing power of tonight. This also may be a bit disjointed because I’ll be writing this, in a sense, as a journal entry. I just need to reflect. And this reflection is LONG. So thank you for indulging me.

“Black Rights. White Fears.”

The poster was hung around campus for about two weeks with a picture of Julius Malema and Eugene Terre’Blanche (I could write and entire email just on those two political figures so you might want to google them to learn more). But BRIEFLY, Julius Malema is a controversial black ANC politician who has the reputation of being the personification of corruption and racism. Terre’Blanche is the controversial leader of the AWB (South Africa’s white supremacist movement that was the biggest resister of the end of apartheid) who was murdered a couple of weeks ago by his black workers for an alleged wages dispute.

I thought it would be interesting to go but I figured it would just be a bunch of people politely saying, “I completely understand where you’re coming from but I thought I might express my humble opinion on the matter as well.” Very PC. Very American. Don’t offend anyone. And… I had this giant essay I’m supposed to be writing now, so I figured I didn’t have the time. But then after class yesterday my beautiful friend W, told me that she was asked to speak at the event, and would I go to be there for her? So off I went.

“Black Rights. White Fears.”

I’m horrible with number guestimates, but I’d say about 200 people sat in a pseudo-circle in the African Studies Department Gallery. The event was set up by a classmate of mine, M, who I am very privileged to now call a friend. The crowd was as diverse as they come. Every age. Every color. Every accent. Every personality.

The goal: to have an open forum to talk about race. No political correctness. No censoring words. Just honesty. Utter, unadulterated honesty, feelings, and emotion.

Look at that. I’ve already written a page just leading up to the content…

M and her mother Κ, welcomed everyone with words of gratitude for coming, and excitement at the prospect of having a REAL conversation about the issues no one actually talks about. Rather, that no one talks about across racial lines.

W was the first to speak. And boy did she set a precedent for the rest of the night. “I’m angry. I’m REALLY angry.” W is one of the most passionate, emotionally brilliant people I have ever met. As she spoke about her resentment for whites because of her upbringing in a township, you could see the entire suffering of black South Africans’ history bump between her lips. Her hand rigid with the cry of every other resentful black South African still living in shacks, still victims of township crime, still mourning relatives lost during apartheid. She spoke for the mothers who lost children, and the children debased by white power. After the event I overheard a black student come up to her and say, “Thank you. I had all those feelings too but didn’t know anyone else felt the same way. I didn’t know I was allowed to say those things. Now I know how many other black people feel this way too.” W finished strong, confident, angry… honest.

The next student to speak was a white male. I need to stop right here with a disclaimer. I do not remember everything everyone said. It was too intense for that. But there were many things that struck me and many words that still ring in head. At the end of this young man’s speech he said, “And yes I have hope for complete integration in the future. But look at the lunch tables in res [resident halls] and there’s a black table and a white table. Really – and I’m hesitant to use such a simplifying metaphor – but you don’t see zebras and giraffes just chilling together.” It took a second for the crowd to realize what he had said… There wasn’t quite booing, but the was a low groan the resonated deeply in that room.

Next a young black man who spoke quite emphatically in support of Malema and called for the white man to “pull us up.”

Last, a friend of mine, a young white student. She brought a new face to the discussion. She spoke about her mother, who lost her job to a less qualified black person because of affirmative action. And she talked about her dad, also fired for racial restructuring. She said that whites aren’t scared of black people. She has black friends. It’s not racism. It’s that whites are scared of not being able to provide for their families. You lose a job. You fear. And why did you lose your job? Because a company wanted to fill their quota of blacks.

For the next two hours the floor was open. And boy do I wish this was recorded. I’ll write the things that stuck with me the most.

The first of which were the words of a black female law student. “I am not looked at the same way as a white person. And I will live my entire life looked at as lesser. When a white person gets a job it’s because of merit. When I get a job it’s because the law firm needed to fill their quota for affirmative action. When that white person messes up, our boss will say, ‘Eh, he’s fresh out of law school. He’ll learn.” When I mess up they say I shouldn’t be there in the first place because I am not qualified. We have the same education but I will always be looked at as black.”

A young black male: “I went to private schools throughout my life so I all my friends were white growing up. And I get legitimacy by mimicking whites. The way I talk. The way I dress. Even the way I gesture. It’s all white. Because in order to be taken seriously, I need to be as white as possible. I won’t regain my dignity until I can gesture with the rhythm that beats freely in my heart.”

The words that probably resonated with me most. A middle aged white woman: “As an Afrikaaner woman I know that I debase black people every day. And I don’t even know I’m doing it. I little while ago my colleague and I [she points the middle aged black woman sitting next to her] were interviewing very prominent white businesswoman. If I said her name you would all know who she is. And the entire meeting this woman would only look at me. The one time she looked at [her colleague] was when she said something about toilets and [sorry… I can’t remember the other thing… but it was “a black issue”]. And I didn’t say anything! I didn’t say anything! I didn’t say, ‘excuse me miss, but you’re insulting my colleague.’ No! At that moment I let down my friend. I fucked up. I fucked up! And I have fucked up, and will continue to fuck up. I for that I apologize. I’m sorry. So please, if you ever see me do anything, or not say something that perpetuates black debasement, call me out on it. Please stop me and tell! I’m trying but it’s bloody hard to do.”

The response by a young black female student: “I just wanted to say how much that meant to me. I can’t tell you how much I needed to hear that and how few people actually say that. So really I just wanted you to know how much I appreciate everything you just said. Thank you so much.”

A middle aged white woman: “I just wanted to say… And I’m sorry if I get emotional. That… [starts to cry]… that… It’s really hard. With my family. Recently my family has been emailing back and forth and… and… there were some really hurtful things said, and pictures sent, and… And my dad said some incredibly racist things. And I took him on. That’s difficult though because he’s my father and I love him. And he probably will actually never change. He’ll always thing that way. So it’s just hard because there’s a lot to do just within my own family.”

Many other people spoke with completely uninhibited emotions and stories. One young female black student pleaded that the white authority in South Africa just needs to band together in some act of symbolism to take responsibility for apartheid, apologize, and promise to work towards a better, more equal future. A middle aged coloured man said how he studied at UCT and that we are making progress. That there’s no way this could have happened when he was a student – openly expressing opinions like these – without fearing that someone was going to follow you home and beat you up. A black male student said, “I was the only black rugby player in school, the only black student in my class, and the only black person to step foot in my school friends’ white homes. And when I got there their parents would always ask, ‘but how is your English so good?’ And I would think, ‘what kind of image do you have in your mind of black people!?’” Another black student got up and said, “Maybe zebras and giraffes don’t chill together, but giraffes and buffalo do.”

One of the last people to talk was my friend. And this was after a lot of emotional talks, personal stories, and passionate calls for honest dialogue and open anger. My friend said, “I went to private school all my life and so all of my friends were white. And they had me over their houses and their families loved me. But the thing I would always lose friends over was money. We’ve already done all the symbolic stuff. We won the rugby cup together. We had the Peace and Reconciliation Committee. I can sit here with you [puts his hand on the shoulder of the white man next to him] and I can be friends with you [points to the white woman next to him], but nothing will actually get done until – and I call it the Robin Hood effect – until the money gets to the poor black people.”

I didn’t think it was my place to stand up and say anything. But of course the entire time I was thinking about what I would say if I said something. And by the end of this night by entire body was shaking with nerves and engulfed emotion. I thought, “I feel insignificant and small in a room with so much history and powerful passion. I am on outsider here. I am American. And the only thing I can offer is the lens I look through. I have only been here for four months and it’s fascinating for the first time to really see this through your eyes. I work in Khayelitsha so I see the disparity. I’ve talked to W so I’ve heard the resentment towards apartheid. But honestly, when I walk around campus, I just see a beautifully divers, amazing country. And that gives me hope that that trend will continue. I was born in the United States in 1989. But I am still white. And the thing I’m realizing is that a lot of times it’s very difficult to admit blame, or rather that we don’t think we need to apologize for anything because it’s not our fault. And even though for a very long time I didn’t even know what apartheid was, I apologize. I apologize for what happened and what is still happening today.”

I don’t know whether or not I have the authority or am in any position to apologize. Should I apologize just for being white? I still don’t know. But someone has to.

It’s four pages later and the truth is that these snippets don’t even glaze the tip of the iceberg of the emotion, controversy, passion, anger, misunderstanding, mis-communication, pride, love, hope, power that this evening embodied. I am so thankful that W told me to come. And I’m so thankful that M put everything together.

I have just barely over a month left here and I know that I will miss this incredibly beautiful society so much. I can’t even begin to show how much I have learned, and what amazing people I have met. So I’ll be holding on to these last few weeks… Thank you for sharing this journey with me as a go along.

With much love the world over.

Jan 022010
 
The dream of a butterfly by Titia Vanbeugen
(see more of her work at titiavanbeugen.deviantart.com

Δεκάδες τα email με τις ευχές για τη νέα δεκαετία και το νέο χρόνο. Ξεχώρισε ανάμεσα τους το μήνυμα της ΑΚΒ με ένα απόσμασμα από μια συνέντευξη της εξελικτικής βιολόγου Elisabet Sahtouris:

“The really exciting thing about being alive today is that we’re all here for a great transformation. It’s clear that we’re unsustainable. We have to change things and we’re figuring out how. And in a sense the old system is getting more entrenched, more violent, more powerful. It’s trying to keep itself alive while we know that we need a new system.

The best metaphor I’ve found about this situation comes from the biological world again. It’s the metamorphosis of a caterpillar into a butterfly. If you see the old system as a caterpillar crunching it’s way through the eco-system, eating up to three hundred times its weight in a single day, bloating itself until it just can’t function anymore, and then going to sleep with its skin hardening into a chrysalis. What happens in its body is that little imaginal disks (as they’re called by biologists) begin to appear in the body of the caterpillar and its immune system attacks them. But they keep coming up stronger and they start to link with each other. As they connect, as they link with each other, they mature into fully-fledged cells and more and more of them aggregate until the immune system of the caterpillar just can’t function any more. At that point the body of the caterpillar melts into a nutritive soup that can feed the butterfly.

I love this metaphor because it shows us why, first of all, we who want to change the world are co-existing with the old system for a while and why there’s no point in attacking the old system because you know the caterpillar is unsustainable so it’s going to die. What we have to focus on is “can we build a viable butterfly?” A butterfly that really can fly, because that’s not guaranteed. “

Elisabet Sahtouris, Ph.D. After Darwin 2003

Jan 012010
 



Καλή χρονιά σε όλους και όλες… με υγεία και δημιουργικές αντιδράσεις στις προκλήσεις της νέας χρονιάς. Και από όλους μας εδώ στην Ελλάδα, ευχές για τα εβδομηκοστά (ναι 70!) γενέθλια του δασκάλου και φίλου μας Arny Mindell.


Φωτογραφίες από το πάρτυ που έγινε στο Yachats, Oregon, χθες βράδυ για να γιορτάσει η κοινότητα του Process Work τα γενέθλια του :-)


Nov 062009
 

Πηγη: TVXS

Άστεγοι, μετανάστες, πρόσφυγες, πρώην χρήστες ναρκωτικών ουσιών, θύματα ψυχιατρικής βίας, παίρνουν το λόγο, αυτόν που τους στερεί η μονοκρατορία των ειδικών, για να διδάξουν στους φοιτητές του Τμήματος Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ τι σημαίνει κοινωνικός αποκλεισμός.
Του Αρίστου Αναγνώστου

Η εισαγωγή του μαθήματος «Κοινωνικός Αποκλεισμός: Ψυχολογική, Ανθρωπολογική, Κοινωνιολογική Προσέγγιση» κατά το χειμερινό Εξάμηνο 2009-2010, αποτελεί διεθνή καινοτομία: για πρώτη φορά μάθημα του επισήμου προγράμματος σπουδών πανεπιστημίου θα διδάσκεται στους φοιτητές από τους άμεσα εμπλεκόμενους ή εκπροσώπους των φορέων τους. Την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου, το λόγο παίρνουν οι εκπρόσωποι της Πανελλήνιας Επιτροπής Επιζώντων και (πρώην)Χρηστών της Ψυχιατρικής.

Ο Κώστας Μπαϊρακτάρης, αναπληρωτής Καθηγητής του Τμήματος Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ εξηγεί στο TVXS:

«Ίσως δεν χρειάζεται να πούμε ότι η αναφορά στον Λόγο αυτό σχετίζεται με την απουσία του από τον χώρο όπου βρισκόμαστε, δηλαδή το Πανεπιστήμιο. Το χώρο όπου επικρατεί ο λεγόμενος επιστημονικός λόγος, δηλαδή ο Λόγος των Ειδικών, ο οποίος εδώ και αιώνες αναπαράγεται μονοδιάστατα σε πολλούς κλάδους, ιδιαίτερα δε στους κλάδους της Υγείας, της Ψυχολογίας, της Ψυχιατρικής, της Κοινωνιολογίας και γενικότερα των Κοινωνικών Επιστημών. Προκύπτει και αναπαράγεται μονοδιάστατα μέσα από τις διάφορες επιστημολογικές αναζητήσεις, αναλύσεις, μεθόδους και προσεγγίσεις, τις αυθαίρετες και υποθετικές πολλές φορές αιτιολογικές συζητήσεις. Προκύπτει μέσα από την αντικειμενοποίηση της ιστορίας, των κοινωνικών διεργασιών, της ανθρώπινης ύπαρξης και εμπειρίας. Της συρρίκνωσης αυτής της εμπειρίας —όταν δεν συνάδει με την εκάστοτε αντίληψη για το «φυσιολογικό», το «υγιές», το «κανονικό»— σε συμπτώματα, την κατηγοριοποίηση και ταξινόμησή της, τις πρακτικές που εφαρμόζονται και που προσβάλουν πολλές φορές την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ασκώντας ψυχολογική ή και φυσική ακόμα βία. Η διαρκής αναπαραγωγή αυτού του επιστημονικού Μονόλογου, η κυριαρχία του και η συστηματική διάχυσή του στο κοινωνικό σώμα είναι στην ουσία μια πολιτική πρακτική που υπηρετεί μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Μια ιδεολογία που εμποδίζει στην ουσία την ακύρωση των μηχανισμών και των διεργασιών αποκλεισμού ή περιθωριοποίησης μίας σειράς ατόμων ή ομάδων αφού και η ίδια εμφανίζεται, εγκαθιδρύεται και αναπαράγεται μέσω της ενίσχυσης αυτών ακριβώς των διεργασιών και μηχανισμών».

Μάθημα-Διάλογος

«Μέσα από αυτό το πρίσμα, λοιπόν, πρέπει να εξετάσει κανείς και το μάθημα Κοινωνικός Αποκλεισμός το οποίο διδάσκεται από τους άμεσα εμπλεκόμενους. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στο μάθημα αυτό επιχειρείται η αποκατάσταση ενός ανθρωπίνου δικαιώματος, το οποίο αφαιρείται- βίαια πολλές φορές- από συνανθρώπους που βρίσκονται σε δυσκολίες, περνάνε κρίσιμες στιγμές, ή βιώνουν τον πόνο. Δεν πρόκειται δηλαδή μόνο για μία άλλη επιστημονική απόπειρα ούτε όμως και για μία υποκριτική πράξη γενναιοδωρίας, αλλά για μία συνειδητή πολιτική επιλογή, που αποσκοπεί στην αναζήτηση κοινών οραμάτων και κατ’ επέκταση και κοινών τόπων, στόχων και δράσεων. Αντανακλά με λίγα λόγια την ανάγκη να δημιουργήσουμε μια κατάσταση διαλόγου και κοινών δράσεων που εδώ και χρόνια αρνούμαστε.

Αυτό είναι και το κύριο νόημα αυτού του μαθήματος, το οποίο φανταζόμαστε σαν μία ελάχιστη συμβολή στην ανάπτυξη νέων σχέσεων και εμπειριών που η πεμπτουσία τους θα είναι ο διάλογος και όχι ο μονόλογος που αναπαράγουμε μέχρι τώρα τόσο στη συμβατική του όσο και στη λεγόμενη εναλλακτική του μορφή. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η αναπαραγωγή της λεγόμενης ουδέτερης επιστήμης και του πλέγματος των εξουσιών από το οποίο αυτή προκύπτει και ταυτόχρονα υπηρετεί, αλλά της επιστήμης εκείνης που διακατέχεται από αξίες που σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μιας επιστήμης που υπηρετεί τον άνθρωπο, καλλιεργεί την κοινωνική ευθύνη, αναζητεί μια ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία και υπηρετείται από ανθρώπους που δεν εμπορεύονται την ανθρώπινη ανάγκη και τον ανθρώπινο πόνο».

Από τη Θεωρία στην… Δράση

«Με αυτό το πνεύμα η προσπάθεια αυτή χαρακτηρίζεται από στοιχεία που τη διαφοροποιούν ριζικά από τις μέχρι τώρα διδακτικές εμπειρίες. Αποτελεί νέο προηγούμενο, αλλάζει τους μέχρι τώρα όρους και προδιαγράφει τα επόμενα βήματα, καθώς:
Η φωνή και ο Λόγος αυτών των ομάδων αναδεικνύεται ως φωνή και λόγος δικαιωμάτων που μας αφορούν όλους μας γιατί είναι δικαιώματα που αναδεικνύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και βασικές ανθρώπινες αξίες.

Ακυρώνει τον πολυκερματισμό και τη διάσπαση και αποπειράται να δημιουργήσει έναν κοινό κοινωνικό, πολιτικό και επιστημονικό τόπο. Γιατί η συμπτωματολογική προσέγγιση μεταφέρθηκε εντέχνως από το ατομικό επίπεδο στο συλλογικό (βλέπε πληθώρα συμπτωματολογικά προσδιορισμένων ομάδων αυτοβοήθειας), χωρίς να ακυρώνονται οι μηχανισμοί διαχείρισης, αλλά και η αναπαραγωγή της εξάρτησης από τους ειδικούς είτε συμβατικά είτε δήθεν εναλλακτικά.

Πέρα όμως από τη δυνατότητα ανάπτυξης διαλόγου και αναζήτησης κοινών τόπων, οι φοιτητές/τριες έχουν τη δυνατότητα να συνδέσουν τα περιεχόμενα του μαθήματος συμμετέχοντας σε δράσεις, οι οποίες προτείνονται είτε από τους φορείς που εμπλέκονται στο μάθημα, είτε να επινοήσουν καινούργιες και να πάρουν πρωτοβουλίες για την πραγματοποίησή τους».

Στο μάθημα συμμετέχουν:
Κώστας Μπαϊρακτάρης, Αναπλ. Καθηγητής Ψυχολογίας
Παναγιώτα Σταμάτη, Υποψήφια Διδάκτωρ
Περσεφόνη Μήττα, Σύλλογος Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης
Βασίλειος Δήμος, Ελένη Μιχαλάκη, Σύλλογος Γονέων Παιδιών και Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία Θεσσαλονίκης
Genti Guri, Μετανάστης από την Αλβανία
Γιάννης Μορφούλης, Μαθητής Γ’ Λυκείου
Αναστασία Τοβή, Μαρία Αϊβατλή ΚοιΣΠΕ Δυτικής Θεσσαλονίκης
Γιώργος Γιαννουλόπουλος, Πανελλήνια Επιτροπή (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής
Μηνάς Φαρμάκης, Πανελλήνια Επιτροπή (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής
Κατερίνα Γρηγορίου & Πηνελόπη Κωνσταντούδη, Ένωση Γονέων Διαβητικών Παιδιών και Εφήβων Βορείου Ελλάδος
Αυγή Παπανικολάου, Ζωγραφιά Κουγιουμτζίδου, Μάγδα Παπανίκου, Σύλλογος Γονέων Παιδιών Πασχόντων από Κακοήθη Νοσήματα Βόρειας Ελλάδας «Λάμψη»
Νικηφόρος, μέλος Ομάδας Αυτοβοήθειας
Μαρία Οξύζογλου, Εργαζόμενη Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας Θεσσαλονίκης
Σαλίμ, Πρόσφυγας από το Αφγανιστάν
Χρήστος Καραγκιόζης, Βασίλειος Αψής, Σύλλογος Νεφροπαθών Νομού Θεσσαλονίκης
Παναγιώτης Παπαστολόπουλος, Εύα Ιωαννίδου, Ελληνική Εταιρεία για τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας
«Ομάδα Δράσης Καλαμαριάς»: Ναταλία Κατσαρού, Μάριος Παντελίδης, Αυγερινός Παλιούρας, Μαρία Γιουλετζή, Λευτέρης Μιτηλίου, Στράτος Τσιρώνης, Παναγιώτης Λιαμαρκόπουλος, Βαγγέλης Βουλγαράκης, Στέλλα Κουλούρη, Πασχαλία Ζωή, Νικήτας Χατζηπούπης, Χρήστος Παρασκευόπουλος