Λένα Ασλανίδου

Η ντροπή, η σιωπή και η βία…

Oct 092018

Την Παρασκευή 5/10 έγινε η Ανοιχτή Διεργασία Ομάδας του Οκτωβρίου. Αυτές οι συναντήσεις είναι ανοιχτές σε όποιον και όποια επιθυμεί να συμμετάσχει. Ως ομάδα εξερευνούμε σε μεγαλύτερο βάθος το θέμα που αποφασίζει η ομάδα. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος στο Processwork Hub, άλλοι παλιοί γνώριμοι αυτών των συναντήσεων, άλλοι νέα μέλη της ομάδας.

Τα θέματα που αναδύθηκαν σε αυτήν τη συνάντηση ήταν:

Πως να βρεις νόημα στη ζωή.
Η φασαρία και ο συνωστισμός του κόσμου και πως βρίσκω το ζωτικό μου χώρο.
Βία, αδυναμία παρέμβασης αλλά και πως παρεμβαίνεις χωρίς να γίνει βίαιος.
Οργή και θλίψη για το θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου.
Θλίψη και πάγωμα.

Τι κάνουμε για όλα αυτά; Πως προχωράμε;

Η συναισθηματική φόρτιση για τη δολοφονία του Ζάκ Κωστόπουλου ήταν μεγάλη και η ομάδα συναίνεσε να είναι αυτό το θέμα της διεργασίας. Ακούστηκαν πολλές απόψεις. Για η βία των ανθρώπων, για τη βία του συστήματος, για την απάθεια, για το φόβο, για το πότε ξεπερνιέται το όριο και αν το ξεπερνάμε κι εμείς, για την ανάγκη να βάλουμε το όριο αλλά και τι μας σταματάει να παρέμβουμε και να πούμε stop στην παραβίαση του ορίου, και τελικά να προστατεύσουμε και να προστατευτούμε.

Μιλήσαμε για το φόβο, το φόβο του διαφορετικού, το φόβο που νιώθεις όταν χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, για τα δεδομένα που αλλάζουν και δεν ξέρεις που να σταθείς, για το φόβο να χαθούν τα προνόμια. Μιλήσαμε για τα συναισθήματα που έχουμε για τους «δικούς μας» ανθρώπους αλλά και για την αδιαφορία για τον «άλλον».

Πολλές και διαφορετικές απόψεις από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους.

Πολικότητες επανέρχονταν στη συζήτησή μας διαρκώς. Η βία από τη μια, και η αντίθεση σε αυτήν από την άλλη, το πάγωμα, η απουσία αντίδρασης και η ανάγκη για δράση. Συζήτηση με ένταση, σκόρπιες, αντιθετικές απόψεις που δεν μπορούσαν να μπουν σε διάλογο και να σχετιστούν μεταξύ τους…

Ώσπου, ένα μέλος της ομάδας, σε φιλική σχέση με τον Ζακ, μας σταμάτησε…

Δεν άντεχε να ακούει άλλο. Είχε μόλις χάσει ένα φίλο. Πενθούσε και δεν άντεχε μια τόσο «θεωρητική» συζήτηση. Για την ακρίβεια, δεν ήθελε να ακούει καμία συζήτηση. Ωστόσο, αυτό που έγινε, είχε δημιουργήσει τόσες αντιδράσεις, που οι άνθρωποι θέλησαν να συνεχίζουν να το κουβεντιάζουν. Αυτό το μέλος της ομάδας μίλησε για το πως στη δική του κοινότητα, με τους φίλους, είναι όλα διαφορετικά. Και εδώ, στην ευρύτερη κοινωνία, έρχεται και ακούει όλα «αυτά».

Ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο φυσικός καταλύτης και ο συντονιστής της διεργασίας. Μετά την παρέμβασή του, το δωμάτιο ησύχασε. Μας έκανε να καταλάβουμε, ότι μια θεωρητική συζήτηση, χωρίς σύνδεση, χωρίς συναίσθημα και με απόψεις που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως προσβλητικές, ήταν κάτι βίαιο.

Χωρίς να το θέλει κανείς μας, γίναμε βίαιοι απέναντί του. Ευτυχώς, βρήκε το κουράγιο, σταμάτησε αυτήν τη βία και τελικά την άλλαξε. Έτσι, αρχίσαμε να μιλάμε για συναισθήματα, για ντροπή, θλίψη, ενοχή, αίσθημα ευθύνης. Γίναμε πιο προσωπικοί. Μοιραστήκαμε στιγμές που ήμασταν αποδέκτες βίας αλλά και το συναίσθημά μας για αυτό. Μοιραστήκαμε στιγμές που εμείς γίναμε βίαιοι και τη ντροπή που υπάρχει πίσω ή μετά από αυτό. Παραδεχτήκαμε ότι παγώνουμε τον πόνο και τα συναισθήματά μας και μένουμε απαθείς χωρίς αντίδραση. Παραδεχτήκαμε το ποσό λίγο τελικά μιλάμε για αυτές τις εμπειρίες. Ποσό δύσκολο είναι.

Πόσο φοβόμαστε ότι αν μιλήσουμε, το «μίασμα» θα είμαστε εμείς.

Αυτή η μοιρασιά, η δυνατότητα και ικανότητα να μιλήσουμε για τις πιο δύσκολες, σκληρές στιγμές μας, είναι πάρα πολύ σημαντική. Όταν επιτρέπουμε στη σιωπή να κυριαρχήσει, όχι μόνο παγώνουμε ως προς τις δικές μας εμπειρίες, αλλά συντηρούμε και μια κουλτούρα απουσίας διαλόγου για όλα αυτά τα πράγματα. Όσο απουσιάζει ο διάλογος και η σχέση που δημιουργεί, τόσο περισσότερο φοβόμαστε να παρέμβουμε και μένουμε απροστάτευτοι απέναντι στη δική μας βία αλλά και τη βία των άλλων.

Σχέσεις οι Αιώνιοι Δάσκαλοι

Mar 242015

Τελείωσε η σειρά μαθημάτων «Σχέσεις οι Αιώνιοι Δάσκαλοι». Σας ευχαριστώ όλους για την πλούσια εμπειρία που είχαμε μαζί!

Στις πέντε συναντήσεις που κάναμε, δουλέψαμε θέματα που αφορούν τις σχέσεις και ειδικότερα

Tα 3 επίπεδα συνδιαλλαγής:

Το ενδοπροσωπικό επίπεδο όπου η σχέση αντανακλά μια εσωτερική διεργασία
Το επίπεδο της επικοινωνίας που ενέχει τη συνδιαλλαγή μεταξύ των ατόμων
Το επίπεδο του πεδίου που η σχέση είναι μια οντότητα και ένα κανάλι για το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο υπάρχει η σχέση.

Θέματα επικοινωνίας : Πως να αποκτούμε επίγνωση για το σύνολο των εμπειριών μας – τόσο αυτών με τις οποίες ταυτιζόμαστε όσο και αυτών που περιθωριοποιούμε – και πως να τις εντάσσουμε στην επικοινωνία μας με τους άλλους.

Υψηλά και Χαμηλά όνειρα: Όλοι συνειδητά ή ασυνείδητα δημιουργούμε όνειρα γύρω από τις σχέσεις. Αυτά τα όνειρα εκφράζονται μέσα από τις συναισθηματικές μας διαθέσεις. Αισιοδοξούμε ή απελπιζόμαστε, πίσω από αυτές τις διαθέσεις βρίσκονται τα όνειρα μας για τις σχέσεις.

Επίλυση συγκρούσεων στις σχέσεις: Στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχουν πολλές συγκρούσεις που πολλές φορές καταπιέζονται γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να συγκρουστούν. Φοβόμαστε τις συγκρούσεις γιατί φοβόμαστε ότι θα πληγώσουμε ή θα πληγωθούμε, ή φοβόμαστε τις συνέπειες αν υπάρχει διαφορά στη θέσης ισχύος, ή ότι θα χάσουμε τη σχέση. Όσο περισσότερο συναλλάσσονται οι άνθρωποι, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες για εκδηλώσεις βίας. Το να συγκρουστείς με επίγνωση είναι πολύ αποτελεσματικό και αν άνθρωποι συγκρούονταν θα είχαν περισσότερη ησυχία.

Συμπτώματα και σωματικές εμπειρίες ως λύσεις σε θέματα σχέσεων: Η επίγνωση των σωματικών μας εμπειριών όταν σχετιζόμαστε είναι χαμηλή. Εστιάζουμε περισσότερο στον άλλον και στις ιδέες που έχουμε γύρω από τις σχέσεις . Το να εμπεριέχει κανείς τις σωματικές του εμπειρίες στις σχέσεις του δεν είναι εύκολο αλλά είναι ζωτικής σημασίας για τις σχέσεις, την ατομική και κοινωνική υγεία.

Μερικές από τις σκέψεις των συμμετεχόντων μετά το τέλος του σεμιναρίου:

Ικανοποίηση, ανακούφιση, το σεμινάριο είχε θεραπευτική δράση
Θέματα χρόνια που αισθανόμαστε ότι δεν έχουν λύση, όταν τα δούλευα μπορεί να μην ήταν άμεση η λύση αλλά έφευγά με καλύτερη αίσθηση.
Χαρούμενη, τυχερή με τους ανθρώπους που δούλευα στις δυάδες και το μοίρασμα που κάναμε.
Αυξήθηκε η ευαισθητοποίηση που έχω για θέματα της ζωής και των σχέσεων.
Μπόρεσα να διακρίνω τα φίλτρα που βάζω στο πως αντιλαμβάνομαι τις σχέσεις και τους ανθρώπους.
Ευχάριστη αλλαγή στο σώμα, ξεκουράστηκε το κεφάλι μου και ανάλαβαν και τα υπόλοιπα μέλη του σώματος.
Κρατώ την μετατόπιση, από το σωματικό βίωμα παίρνω απαντήσεις και τα πράγματα βγαίνουν φυσικά.
Δούλεψα χρόνια προβλήματα σε μια σχέση, ελευθερώθηκα όταν πείρα και εγώ την ευθύνη μου μέσα σε αυτήν.
Αγωνία
Ικανοποίηση, χαρά, ανάγκη για συνέχεια
Χρόνο που χρειάζομαι να δώσω στον εαυτό μου για να εξερευνήσω περισσότερο την εμπειρία μου.

Αλλάζουμε τον Κόσμο μας και ο Κόσμος μας Αλλάζει

Jul 082012

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο έγινε το σεμινάριο με θέμα “Αλλάζουμε τον κόσμο μας και ο Κόσμος μας Αλλάζει”. Μια ομάδα ανθρώπων συναντηθήκαμε για να δουλέψουμε θέματα που αφορούν δυσκολίες και προβλήματα του σήμερα αλλά και το όραμα μας για τον κόσμο. Πειραματιστήκαμε χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της διεργασία ομάδας, σε συνδυασμό με θέατρο, μουσική, ζωγραφική. Ήταν μια πλούσια, ευχάριστη αλλά και έντονη εμπειρία. Το αποκρυστάλλωμα της εμπειρίας μας, απεικονίσθηκε με αυτά τα λόγια και αυτές τις ζωγραφιές.

Ελπίδα: όχι μια γενική ελπίδα για τον κόσμο, ελπίδα για τον εαυτό μου και το πως μπορώ να είμαι εγώ μέσα στον κόσμο.

Συνδέομαι με δύναμη και με συναίσθημα, πιο δυνατό το κέντρο μου. Δίνη που υπάρχει και με παρασύρει. Δύναμη που με συνδέει μαζί σας.

Ωραίο τοπίο που βυθίζεται, γέννηση μέσα από πόνο. Όταν είμαι στη ρουφήχτρα τι μπορεί να με κρατήσει; κύκλος, είναι όλο μαζί, μοίρασμα, δημιουργικότητα, φύση, ζωντανό…

Καραβάκι για τη Αίγινα, μοναχικό, χωρίς λόγια με δυσκολία ανατροπές, κοινή αγωνία που ζούμε στον τόπο μας αλλά και για τον κόσμο. Σχέση καινούργια χωρίς γωνιές, σπείρα που μπορούμε να κατρακυλάμε με λιγότερο κίνδυνο, πλήγωμα…
Δύναμη, γυναίκα πάνω σε ένα βάθρο: η εξουσία του εαυτού μου, ψήλωσα την ύπαρξή μου και την αξιοπρέπειά μου. Επικοινωνία, άνοιγμα στην ομάδα, να βιώσω το παρών, εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης, επικοινωνία – άνοιγμα.

Με τη ματιά ψηλά, με τις δυσκολίες είχα ρίξει τη ματιά μου πολύ χαμηλά, και ένοιωθα πολύ αδύναμη και ασήμαντη για να τις αντιμετωπίσω, για να κοιτάξω ψηλά να ελευθερωθώ και να βλέπω με άλλη ματιά.

Έρχεται πλησιάζει, βουνά, γη, αγκάθια που τσιμπάνε. Από πάνω ο ήλιος με ενέργεια και θερμότητα, μακρυά τα σύνεφα- πουλιά μεταφέρουν μηνύματα και κάτι πλησιάζει, όλο και πιο σύντομα, δεν μπορούν να περιμένουν άλλο…

Ελευθερία με πλαίσιο που τη μεγαλώνει. Ευθύνη….

Ηλιος: όλοι έχουμε διακαίωμα στη ζωή, την αγάπη και την ελευθερία. Τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν, όλοι έχουμε δικαίωμα να μοιραζόμαστε, ό,τι η φύση και η ζωή μας δίνει.

Αχταρμάς: χάος μπέρδεμα, σπίθες, φως και γνώσεις, και κάτι που φέυγει..

Μαζί – Δέντρα, φύση, κορμοί, να ερχόμαστε σε επαφή με το γυναικείο κομμάτι μας,. Πάντα ψηλά με κόπο, προσπάθεια, κούραση, δεν σταματάμε να κοιτάμε την κορυφή. Άνθρωποι να έχουμε φύγει από τα προβλήματά μας και να κοιτάμε τα πράγματα από πάνω μαζί, να μην κλεινόμαστε στο καβούκι μας.

Άκρα, συγκίνηση, ζωή: ποτάμια, ουράνιο τόξο, παιδική χαρά. Φεύγω με συγκίνηση με κάτι βαθύ και μια αίσθηση ότι θα ξανασυναντηθούμε, όχι μόνο σαν φυσικές παρουσίες αλλα και σαν ενέργειες, πως θα το πάμε αυτό παρακάτω, πως θα το εμπεριέξουμε.

Μπάνκερ Ρόι: Μαθαίνοντας από το ξυπόλητο κίνημα

Dec 202011

Στο Ρατζαστάν της Ινδίας, ένα πρωτότυπο σχολείο μαθαίνει σε αγρότισσες και αγρότες –συχνά αγράμματους– πώς να γίνουν μηχανικοί ηλιακής ενέργειας, τεχνίτες, οδοντίατροι και γιατροί, στα χωριά τους. Ονομάζεται Ξυπόλητο Κολέγιο κι ο ιδρυτής του, ο Μπάνκερ Ρόι, μας εξηγεί πώς λειτουργεί.

Μια ιστορία που δείχνει, ότι το πάθος και το όραμα υπερνικούν τα κυρίαρχα συστήματα…

κλείνει την ομιλία του με ένα απόφθεγμα του Μαχάτμα Γκάντι “Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, κι’ έπειτα νικάς.”

Μια ακόμη φωνή από τον κόσμο μας…

Dec 022011

Από μια άλλη περιοχή του κόσμου μας, αλλά μήπως αφορά και τη δική μας πραγματικότητα;

Πως βιώνουμε τη βία; Βία στον κόσμο, βία στον εσωτερικό μας κόσμο, στις σχέσεις μας, τις κοινωνικές τις προσωπικές…

Πότε είμαστε ο στρατός, πότε η εξουσία; Πότε είμαστε το παιδί; Πόσο ακούμε την αλήθεια μας; Πόσο της δίνουμε φωνή; Πόσο τη φιμώνουμε;

Η επίγνωση μόνο δεν αλλάζει τον κόσμο μας. Αλλά -που ξέρεις;- μπορεί να έχει και περισσότερες δυνατότητες από όσες φανταζόμαστε.

Για όσους αγαπάνε τα παραμύθια…

Nov 202011

“Πως το ένα φέρνει τ’ άλλο…”

Με κάθε βήμα, σκέψη, πράξη, ευχή ξεδιπλώνεται κάθε φορά ένας δρόμος διαφορετικός – που οδηγεί κάθε δρόμος κανείς ποτέ δε γνωρίζει, ακόμη κι αν διατείνεται το αντίθετο… Κάποιοι εύχονται για πλούτη ή για νέα ρούχα, για ένα παιδί ή την αγάπη. Υπάρχουν κι άλλοι που δε χορταίνουν ποτέ και με τίποτε. Οι περισσότεροι συνήθως από αλλού ξεκινούν και αλλού καταλήγουν. Έτσι, στην αφήγηση αυτή μια νέα γυναίκα παντρεύεται έναν άντρα με γένι κυανό, ο Αστερνός και η Πούλιω τρέχουν να ξεφύγουν, ένας αυτοκράτορας αποφασίζει να φτιάξει τα νέα του ρούχα, ένας βάτραχος πλαγιάζει στο κρεβάτι μιας πριγκίπισσας, ένας γέρος μαλώνει με τη γριά του, ο Γιάννος παραγγέλνει την πρώτη βράκα της ζωής του και κάποια αναζητεί τον άντρα της -την αρκούδα- ανατολικά του ηλίου και δυτικά της σελήνης.

Κυριακή 27/11 Στις 09.00μ.μ. (είσοδος: 11 ευρώ με μπύρα, κρασί, αναψυκτικό, 12 ευρώ με ποτό)

Μουσική Σκηνή ‘ΜΑΚΑΡΙ‘ –

Ζ.Πηγής 125 & Κομνηνών, Νεάπολη, Εξάρχεια (210 6458958)

www.makari.gr

Tο φινλανδικό θαύμα στην Παιδεία

Oct 262010

Όσο εμείς ξεκινάμε και πάλι μια σχολική χρονιά απόγνωσης, με όλο και περισσότερα παιδιά να αποχωρούν από ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον, που δεν ανταποκρίνεται στα όνειρα και τις ανάγκες τους. Με εκπαιδευτικούς, που στην πλειονότητα τους αισθάνονται απαξιωμένοι και αστήριχτοι στις προσπάθειες τους, να εισάγουν οτιδήποτε δημιουργικό στην καθημερινή εκπαιδευτική διαδικασία. Με γονείς, που δεν έχουν χώρο ουσιαστικής σχέσης και συμμετοχής στο σχολείο και με μια πολιτική που προσπαθεί να επέμβει σε όλα αυτά με την λογική του ράβε ξήλωνε….

Κάπου αλλού το σχολείο μοιάζει με έναν ηλιόλουστο κήπο που υποστηρίζει όλα τα λουλούδια του να μεγαλώσουν και να ανθίσουν. Τα σχολεία της Φιλανδίας, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο στις παιδαγωγικές αρχές του Célestin Freinet, μοιάζει να είναι ένας χώρος που θελεις να τρέξεις, γιατί εκεί θα δημιουργήσεις, θα διασκεδάσεις και θα μάθεις να σχετίζεσαι.

Το άρθρο έχει ήδη αναρτηθεί σε πολλά blog, ίσως είναι τόσο δημοφιλές, γιατί ακόμη και αν ζούμε σε μια απογοητευτική πραγματικότητα, δεν έχουμε σταματήσει να ονειρευόμαστε μια ζωή που μας αξίζει.

Tο φινλανδικό θαύμα στην Παιδεία

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Δεκαετίες ολόκληρες αιωρείται στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινή γνώμη η ακαθόριστη άποψη ότι στη Σκανδιναβία η εκπαίδευση είναι πολύ καλή. Όταν όμως άρχισαν να δημοσιοποιούνται ευρύτερα τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment – Πρόγραμμα Διεθνούς Aξιολόγησης των Σπουδαστών) κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το όνομα της Φινλανδίας βρέθηκε στα χείλη αλλά και τις γραφίδες πολλών.

Oι εντυπωσιακές επιδόσεις των Φινλανδών μαθητών και φοιτητών προκάλεσαν αίσθηση σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο και δικαιολογημένα έστρεψαν την προσοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα της «Xώρας των Xιλίων Λιμνών». Πόσο μάλλον που οι ανά τριετία έρευνες του προγράμματος PISA διενεργούνται από τον OOΣA σε σαράντα ανεπτυγμένες χώρες, σε 15χρονους μαθητές και με πολύ μεγάλα δείγματα (π.χ. στη Φινλανδία εξετάστηκαν 6.235 μαθητές από 197 σχολεία), οπότε είναι κανείς βέβαιος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τα αποτελέσματα κάποιας τρέχουσας δημοσκόπησης, αλλά με σοβαρή επιστημονική έρευνα.

Tάξεις – Kοινωνικές κυψέλες

H Φινλανδία έχει εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως και η Eλλάδα. Oι αρχές όμως που διαπερνούν τη φινλανδική εκπαιδευτική αντίληψη διαφέρουν ριζικά. Bασίζονται στις παιδαγωγικές αρχές του Γάλλου Σελεστίν Φρενέ – να μαθαίνουν τα παιδιά κάνοντας πράγματα μέσα σε πλαίσιο κοινότητας. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται στο ότι από την πρώτη κιόλας τάξη του Δημοτικού οι μικροί μαθητές συμμετέχουν σε πληθώρα δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής.

Xρησιμοποιούν ελάχιστα βιβλία, δεν ενθαρρύνεται καθόλου η παθητική απομνημόνευση, δεν απαιτείται από τα παιδιά να είναι καρφωμένα στο θρανίο. Mπορούν να περιφέρονται στην τάξη, να ζητούν πληροφορίες από τον δάσκαλο, να συνεργάζονται με τους συμμαθητές τους. Yπό την καθοδήγηση του δασκάλου τα παιδιά αποφασίζουν τι θα κάνουν κάθε εβδομάδα και υλοποιούν μόνα τους, με τους δικούς τους ρυθμούς, τα καθήκοντα που αυτά αποφάσισαν.

Δεν κάνουν απλώς πάμπολλες εκδρομές εκτός σχολείου σε χώρους διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και εναλλάσσονται σε ομάδες που συμμετέχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές που σχετίζονται με το σχολείο: βοηθούν στην κουζίνα, τακτοποιούν βιβλία στη βιβλιοθήκη, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά που υπάρχουν στη σχολική αυλή, συμμετέχουν στον διαχωρισμό για ανακύκλωση των απορριμμάτων του σχολείου…

Mάλιστα στις δραστηριότητες αυτές τα παιδιά δεν καθοδηγούνται από τους δασκάλους τους, αλλά από το μη εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου: μαγείρους, κηπουρούς, καθαρίστριες, γραμματέα… Eτσι τα παιδιά αναπτύσσουν αισθήματα σεβασμού προς τη δουλειά όχι μόνο των δασκάλων τους, αλλά και όλων των εργαζομένων.

«H ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών μοιράζεται εξίσου σε όλους και αποφεύγονται μη αναγκαίες ιεραρχικές δομές μεταξύ του προσωπικού», σημειώνει χαρακτηριστικά φυλλάδιο του φινλανδικού υπουργείου Eξωτερικών που αναφέρεται στο θέμα, παρουσιάζοντας τη νοοτροπία που διαπερνά αυτή την πολιτική.

Στην υπηρεσία όλων

Tα φινλανδικά σχολεία βρίσκονται εξαρχής στην υπηρεσία των πολιτών. Mορφώνουν τα παιδιά, αλλά διευκολύνουν και τους γονείς. Eίναι φυσικά δημόσια σχεδόν στην ολότητά τους. Xρηματοδοτούνται από τους δήμους ή το κράτος. Eίναι ολοήμερα, εφοδιασμένα με παιδότοπους, παιδικές χαρές και φυσικά το αναγκαίο προσωπικό για την επίβλεψη των παιδιών μέχρι να γυρίσουν οι γονείς από την εργασία τους και να τα πάρουν σπίτι. Όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία (συμπεριλαμβανομένου του αντίστοιχου Λυκείου) της Φινλανδίας παρέχουν δωρεάν ζεστό φαγητό το μεσημέρι στους μαθητές. Δωρεάν είναι και όλα τα βασικά υλικά για την εκπαίδευση (βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λπ.), ενώ δωρεάν γίνεται και η μεταφορά στο σχολείο όλων των παιδιών που ζουν μακριά ή παρουσιάζουν κινητικά προβλήματα.

Tα φινλανδικά σχολεία είναι επίσης ανοιχτά στην τοπική κοινωνία. Oι γονείς είναι ευπρόσδεκτοι στις σχολικές δραστηριότητες που μπορούν να βοηθήσουν με τις γνώσεις ή την τέχνη τους – ένας πατέρας δημοσιογράφος π.χ. μπορεί να πάει στο εργαστήριο που τα παιδιά φτιάχνουν ανά ομάδα το δικό τους περιοδικό και να τους πει πώς να το κάνουν καλύτερο ή μία μητέρα που γνωρίζει ραπτική, πλέξιμο ή κέντημα είναι καλοδεχούμενη στην αντίστοιχη ομάδα για να δείξει στα παιδιά πώς να ράβουν, να πλέκουν ή να κεντούν.

Oι τοπικές αρχές είναι επίσης υποχρεωμένες να παράσχουν τη βασική εκπαίδευση ακόμη και στα παιδιά που λόγω βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας δεν μπορούν να πάνε στα κανονικά γενικά σχολεία, ακόμη και αν χρειάζεται να τους στείλουν δάσκαλο στο σπίτι.

Δρόμοι διαρκώς ανοιχτοί

Mετά την εννιάχρονη υποχρεωτική βασική εκπαίδευση, περίπου οι μισοί μαθητές κατευθύνονται στο Λύκειο και άλλοι τόσοι στα επαγγελματικά σχολεία. Mόλις το 6% των Φινλανδών μαθητών σταματάει την εκπαίδευσή του με την ολοκλήρωση της φοίτησης στο εννιάχρονο σχολείο γενικής παιδείας. Oύτε και τρέχουν όμως όλοι στο Γενικό Λύκειο, όπως εδώ. Mόνο οι μισοί.

Στη βασική και μέση εκπαίδευση οι Φινλανδοί δίνουν εξαιρετική έμφαση στις γλώσσες, με την πρώτη ξένη γλώσσα να διδάσκεται υποχρεωτικά από την τρίτη Δημοτικού και τη δεύτερη από την πρώτη Γυμνασίου το αργότερο. Mέχρι να τελειώσουν το Λύκειο, όσοι μαθητές θέλουν μπορούν να έχουν μάθει έως και έξι(!) γλώσσες.

Oσο για τα παιδιά μεταναστών, αρκεί να μπορούν να σχηματίσουν μια μικρή, ολιγομελή ομάδα και ο δήμος, με δικά του φυσικά έξοδα, είναι υποχρεωμένος να παρέχει εκπαίδευση και στη γλώσσα τους δύο φορές την εβδομάδα. Στο Eλσίνκι π.χ. όπου υπάρχουν 2.600 παιδιά μεταναστών, τέτοια μαθήματα γίνονται σε περίπου 40 γλώσσες.

Aκόμη μεγαλύτερη προσοχή δίνουν οι Φινλανδοί σε θέματα θρησκείας. Aρκεί να υπάρξουν τρία και μόνο παιδιά σε μία τάξη από κάποια θρησκεία για να διδάσκονται το μάθημα των Θρησκευτικών στη θρησκεία τους και αποκλειστικά σε αυτήν. Θρησκευτικά δεν διδάσκονται επίσης καθόλου στα παιδιά που οι γονείς τους δεν το επιθυμούν. Tα παιδιά αυτά διδάσκονται Hθική και Διαπροσωπικές Σχέσεις όλα τα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

«Εκτόπισαν» την ιδιωτική εκπαίδευση

H τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται σε Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία. Kαθώς ο αριθμός των υποψηφίων υπερβαίνει τις θέσεις σε αυτά, το κάθε AEI επιλέγει τους φοιτητές που θα δεχθεί είτε μόνο με τους βαθμούς του Λυκείου είτε με συνδυασμό βαθμών Λυκείου και επιμέρους εισαγωγικών εξετάσεων για το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο ή Πολυτεχνείο. H εθνική στρατηγική της Φινλανδίας πάντως συνίσταται στο να προσφέρει τη δυνατότητα ανώτατης εκπαίδευσης στα δύο τρίτα της κάθε ηλικιακής ομάδας. Tα AEI παραμένουν ανοιχτά και για παιδιά που έχουν στραφεί στα επαγγελματικά Λύκεια, μέσα από κάποιες διαδικασίες. Tο τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, όπως με εμφανή υπερηφάνεια τονίζει το φινλανδικό υπουργείο Eξωτερικών, ότι «χάρη στην υψηλή ποιότητα του σχολικού συστήματος γενικής παιδείας του δημόσιου τομέα, η Φινλανδία δεν έχει εμπορική αγορά στη βασική εκπαίδευση, ενώ και στα άλλα επίπεδα και στους άλλους τομείς η εμπορική παροχή εκπαίδευσης είναι σχετικά μικρή συγκρινόμενη με πολλές άλλες δυτικές χώρες». Προφανώς καθόλου δεν αρέσουν στον OOΣA, προπύργιο του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, ούτε τα συμπεράσματα των Φινλανδών ούτε τα επιτεύγματα της δημόσιας εκπαίδευσης της Φινλανδίας, την υπεροχή των οποίων αναγκάζεται να πιστοποιεί ο ίδιος ο OOΣA!

Πηγή: Ημερησία

Μονόλογοι απ’ τη Γάζα

Oct 132010

Την Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010, η ομάδα Α4Μ μαζί με μαθητές και νέους ηθοποιούς παρουσιάζει την πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά της, Μονόλογοι απ΄τη Γάζα

32 μαθητές και μαθήτριες από την Γάζα γράφουν για την ζωή τους

….τα όνειρα, η ασφάλεια, η ελπίδα και το μέλλον είναι λέξεις που χάνουν το νόημά τους σε μια πόλη που σκοτώνει και το παραμικρό όνειρο…. (Άνας, 15 χρονών μαθητής στη Γάζα)
…θα ήθελα να ζω σε μια δημοκρατική κοινωνία, με νόμους, με ειρήνη και με είκοσι κινηματογράφους, για να πηγαίνω να βλέπω ταινίες, να πετάω με τη φαντασία μου και να ονειρεύομαι… (Ραουάντ, μαθήτρια 13 χρονών από τη Γάζα)

Από τον Νοέμβριο 2009 μέχρι τον Απρίλιο 2010, με τη βοήθεια ενός θεατροπαιδαγωγού και ενός ψυχολόγου, 32 νέοι και νέες 13-17 ετών στη Γάζα επεξεργάστηκαν και κατέγραψαν σε μορφή μονολόγων τις εμπειρίες, τις σκέψεις, τις ελπίδες, τα όνειρα και τους φόβους τους κατά τη διάρκεια και μετά την εισβολή και τον πόλεμο τον Δεκέμβριο του 2008. Η προσέγγιση έγινε με τη βοήθεια τεχνικών του Θεάτρου του Καταπιεσμένου του Αουγκούστο Μποάλ, της Δραματοθεραπείας και των Αφηγήσεων-Παραμυθιών.

Οι ιστορίες τους θα παρουσιαστούν θεατρικά στις 17 Οκτωβρίου 2010 ταυτόχρονα στην Παλαιστίνη και σε ακόμα 30 χώρες. Οι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν στην παραλία της Γάζας στις 10π.μ. όπου χάρτινα καραβάκια με τα κείμενα των μαθητών θα ταξιδέψουν στη θάλασσα.

Αργότερα, στις 29 Νοεμβρίου 2010 μια ομάδα νέων από αυτές τις χώρες θα ταξιδέψουν στη Νέα Υόρκη για να παρουσιάσουν τους Μονολόγους σε διάφορες γλώσσες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στην ετήσια συνεδρίαση της για το Παλαιστινιακό ζήτημα.

Ταυτόχρονα οι Μονόλογοι απ τη Γάζα θα αποτελέσουν αφορμή για επικοινωνία μαθητών από διάφορα μέρη του κόσμου και για δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολέμου-βίας, διαπολιτισμικότητας κ.ά.

Πρόκειται για ένα διεθνές πρόγραμμα του θεάτρου ASHTAR της Παλαιστίνης το οποίο στην Ελλάδα συνεργάζεται με το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας: «Η επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας τον Δεκέμβριο 2008-Ιανουάριο 2009 ήταν εξαιρετικά βίαιη και στις 22 ημέρες που διήρκεσε είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 1380 παλαιστινίων, εκ των οποίων οι 431 ήταν παιδιά. Τουλάχιστον 5380 ήταν οι τραυματίες, από τους οποίους οι 1380 ήταν παιδιά. Υπολογίζεται ότι περίπου 100000 άτομα αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους για ακόμα μία φορά. Σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία, τόποι θρησκευτικής λατρείας και κέντρα πολιτισμού καταστράφηκαν. (World Health Organization, Gaza strip, Initial health needs assessments, Health Cluster, 16/02/2009.)

Σύμφωνα με την αναφορά ειδικών στην ψυχική υγεία: «Η πρόσφατη βία και ο συνεχιζόμενος αποκλεισμός απειλούν πολύ σοβαρά την ψυχική και πνευματική υγεία καθώς και την κοινωνική ευημερία τόσο των ενηλίκων όσο και των παιδιών. Η καταστροφή και ο πόνος που προκάλεσαν οι άγριοι βομβαρδισμοί και οι οδομαχίες για πάνω από τρεις βδομάδες, ακολουθούν πολλά χρόνια κατοχής, συγκρούσεων και απωλειών. […] Απαιτείται τεράστια προσπάθεια για να μπορέσουν ν’ αντιμετωπίσουν τις τραυματικές εμπειρίες και ν’ αρχίσουν να ξαναχτίζουν τις ζωές τους…[..] Πρέπει να υπάρξουν δραστηριότητες που ομαλοποιούν τη ζωή τους και τους δίνουν μια αίσθηση ασφάλειας, δομής και ασφαλούς πρόβλεψης για το μέλλον, σε έναν κατά τα άλλα χαώδη και επισφαλή κόσμο. Να δοθούν ευκαιρίες στους εφήβους να πάρουν μέρος στην αντιμετώπιση της κρίσης, οργανώνοντας οι ίδιοι δραστηριότητες για μικρότερα παιδιά, ευκαιρίες που θα τους δώσουν αίσθηση πληρότητας και αυτοπεποίθησης….»(Interagency statement on Mental Health in Gaza in 2009: Principles and response)

Σύμφωνα με τον θεατροπαιδαγωγό του ASHTAR Theatre στη Γάζα:

«Οι νέοι, μετά την επίθεση, έχουν χάσει την πίστη τους στα πάντα και κυρίως στους πατεράδες τους, που έτρεμαν από φόβο μπροστά στα παιδιά τους καθώς έπεφταν οι βόμβες….. πατεράδες που θα έπρεπε να αντιπροσωπεύουν την ασφάλεια και να είναι πρότυπα για τα παιδιά τους. Παρ’ όλ’ αυτά πολλοί, για λόγους ασφάλειας, άφησαν τα σπίτια τους και τα παιδιά τους και σκόρπισαν σε άλλους χώρους, σε σχολεία, σε συγγενείς ή γείτονες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη σιγουριάς και εμπιστοσύνης προς τους ενήλικες.»

Οι Μονόλογοι απ’ τη Γάζα στην Ελλάδα

Οι 32 Μονόλογοι των μαθητών από τη Γάζα μεταφράστηκαν στα ελληνικά από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και θα παρουσιαστούν σε 8 πόλεις στις 17/10/2010: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Πρέβεζα, Σέρρες, Κέρκυρα, Χίος, Ρόδος.

Το πρόγραμμα εντάσσεται στις ευρύτερες δράσεις που οργανώνει το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση γύρω από τα ζητήματα των Δικαιωμάτων του Παιδιού, της Πολιτειότητας (η Ιδιότητα του Πολίτη) και της Προσέγγισης των Πολιτισμών μέσα από τις παραστατικές τέχνες (θέματα που περιλαμβάνονται και στις προτεραιότητες της UNESCO για τη δεκαετία). Για αυτό το σκοπό, με αφορμή τους μονολόγους των μαθητών από τη Γάζα, μετά τις 17/10/10 θα οργανωθούν δράσεις σε διάφορες πόλεις στις οποίες περιλαμβάνονται: αλληλογραφία μαθητών από Ελλάδα, Γάζα και άλλες χώρες, βιωματικά σεμινάρια για εκπαιδευτικούς και στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων νέων, εργαστήρια για μαθητές και νέους, συζητήσεις και ενημερωτικές δράσεις, για ζητήματα Δικαιωμάτων του Παιδιού και Προσέγγισης των Πολιτισμών.

Άλλοι φορείς μπορούν να αξιοποιήσουν τους μονόλογους καλλιτεχνικά ή εκπαιδευτικά μετά από σχετική άδεια και με την προϋπόθεση να μην προκύπτει εμπορική εκμετάλλευση.

Τον Νοέμβριο 2010 ένας έλληνας νέος θα ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη για να ενταχθεί στη διεθνή ομάδα νέων που θα προετοιμάσουν και παρουσιάσουν τους μονολόγους στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Η παρουσίαση των μονολόγων θα γίνει από μαθητές και νέους ηθοποιούς.
Όλες οι εκδηλώσεις ετοιμάστηκαν με εθελοντική προσφορά και εργασία και η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μέρες & Ώρες:

Αθήνα: Θέατρο Νέου Κόσμου, 11π.μ. & Πλατεία στο Μοναστηράκι, 6μ.μ.

Θεσσαλονίκη: Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Κρατικό Θέατρο), 11π.μ.

Ηράκλειο: Πλατεία Λιονταριών, 12 μεσιμέρι

Σέρρες: Δημοτικό Θέατρο ΑΣΤΕΡΙΑ & Πεζόδρομος, 11π.μ.

Πρέβεζα: Κάστρο Αγίου Ανδρέα, 11π.μ.

Χίος: Πλατεία Φρουρίου, Κάστρο Χίου, 5μ.μ.

Κέρκυρα: Μουσείο Ασιατικής Τέχνης & Λευκίμμη, 7μ.μ.

Ρόδος: Θόλος, απέναντι από το ΑΚΤΑΙΟ, 5μ.μ.

Δράσεις και σε Πάτρα, Κοζάνη, Μυτιλήνη

Πάνω από 580 μαθητές από 63 σχολεία, 70 εκπαιδευτικοί, 14 νεναικές θεατρικές ομάδες, 12 καλλιτέχνες.

Οργάνωση: Θέατρο ASHTAR της Παλαιστίνης

Στην Ελλάδα: Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση

Η Τέχνη της Δυνατότητας

Sep 302010

Και με όλα αυτά που σχολιάζουμε τελευταία περί κρίσης, πολιτικής και καθημερινών αντιδράσεων, να και μια διαφορετική και ελπιδοφόρα ματιά για την ηγεσία, που έρχεται από τον Benjamin Zander διευθυντή της Φιλαρμονικής ορχήστρας της Βοστόνης και ομιλητή γύρω από θέματα ηγεσίας. Στο βιβλίο που έγραψε μαζί με την σύντροφο του Rosamund Stone Zander ‘’The Art of possibility’’ μιλά για ένα καινούργιο μοντέλο ηγεσίας, που βασίζεται στην δυνατότητα. Περιγράφει, πώς μια μικρή αλλαγή στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας και την ζωή, μπορεί να μας οδηγήσει στη αξιοποίηση ολόκληρου του δυναμικού μας. Υποστηρίζει ότι η δύναμη ενός ηγέτη απορρέει από την ικανότητα του να ενδυναμώνει τους άλλους. Όταν ενδυναμώνουμε και βλέπουμε το μεγαλείο των άλλων, ελευθερώνουμε το πάθος τους και την δέσμευση τους και γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί ηγέτες. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε τα αδιέξοδα, την απελπισία και τον θυμό και μπορούμε να τα μεταμορφώσουμε σε πλήρη συμμετοχή και δημιουργικότητα.

ευχαριστώ την Α.Β που μου προώθησε το Video της ομιλίας που έκανε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, το 2009. Διαρκεί 90’, αλλά αν έχετε χρόνο αξίζει να το παρακολουθήσετε. Είναι ένας χαρισματικός ομιλητής που εμπνέει και μεταφέρει τις ιδέες του με χιούμορ και ευαισθησία.