Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο έγινε το σεμινάριο με θέμα “Αλλάζουμε τον κόσμο μας και ο Κόσμος μας Αλλάζει”. Μια ομάδα ανθρώπων συναντηθήκαμε για να δουλέψουμε θέματα που αφορούν δυσκολίες και προβλήματα του σήμερα αλλά και το όραμα μας για τον κόσμο. Πειραματιστήκαμε χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της διεργασία ομάδας, σε συνδυασμό με θέατρο, μουσική, ζωγραφική. Ήταν μια πλούσια, ευχάριστη αλλά και έντονη εμπειρία. Το αποκρυστάλλωμα της εμπειρίας μας, απεικονίσθηκε με αυτά τα λόγια και αυτές τις ζωγραφιές.
Ελπίδα: όχι μια γενική ελπίδα για τον κόσμο, ελπίδα για τον εαυτό μου και το πως μπορώ να είμαι εγώ μέσα στον κόσμο.
Συνδέομαι με δύναμη και με συναίσθημα, πιο δυνατό το κέντρο μου. Δίνη που υπάρχει και με παρασύρει. Δύναμη που με συνδέει μαζί σας.
Ωραίο τοπίο που βυθίζεται, γέννηση μέσα από πόνο. Όταν είμαι στη ρουφήχτρα τι μπορεί να με κρατήσει; κύκλος, είναι όλο μαζί, μοίρασμα, δημιουργικότητα, φύση, ζωντανό…
Καραβάκι για τη Αίγινα, μοναχικό, χωρίς λόγια με δυσκολία ανατροπές, κοινή αγωνία που ζούμε στον τόπο μας αλλά και για τον κόσμο. Σχέση καινούργια χωρίς γωνιές, σπείρα που μπορούμε να κατρακυλάμε με λιγότερο κίνδυνο, πλήγωμα…
Δύναμη, γυναίκα πάνω σε ένα βάθρο: η εξουσία του εαυτού μου, ψήλωσα την ύπαρξή μου και την αξιοπρέπειά μου. Επικοινωνία, άνοιγμα στην ομάδα, να βιώσω το παρών, εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης, επικοινωνία – άνοιγμα.
Με τη ματιά ψηλά, με τις δυσκολίες είχα ρίξει τη ματιά μου πολύ χαμηλά, και ένοιωθα πολύ αδύναμη και ασήμαντη για να τις αντιμετωπίσω, για να κοιτάξω ψηλά να ελευθερωθώ και να βλέπω με άλλη ματιά.
Έρχεται πλησιάζει, βουνά, γη, αγκάθια που τσιμπάνε. Από πάνω ο ήλιος με ενέργεια και θερμότητα, μακρυά τα σύνεφα- πουλιά μεταφέρουν μηνύματα και κάτι πλησιάζει, όλο και πιο σύντομα, δεν μπορούν να περιμένουν άλλο…
Ελευθερία με πλαίσιο που τη μεγαλώνει. Ευθύνη….
Ηλιος: όλοι έχουμε διακαίωμα στη ζωή, την αγάπη και την ελευθερία. Τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν, όλοι έχουμε δικαίωμα να μοιραζόμαστε, ό,τι η φύση και η ζωή μας δίνει.
Αχταρμάς: χάος μπέρδεμα, σπίθες, φως και γνώσεις, και κάτι που φέυγει..
Μαζί – Δέντρα, φύση, κορμοί, να ερχόμαστε σε επαφή με το γυναικείο κομμάτι μας,. Πάντα ψηλά με κόπο, προσπάθεια, κούραση, δεν σταματάμε να κοιτάμε την κορυφή. Άνθρωποι να έχουμε φύγει από τα προβλήματά μας και να κοιτάμε τα πράγματα από πάνω μαζί, να μην κλεινόμαστε στο καβούκι μας.
Άκρα, συγκίνηση, ζωή: ποτάμια, ουράνιο τόξο, παιδική χαρά. Φεύγω με συγκίνηση με κάτι βαθύ και μια αίσθηση ότι θα ξανασυναντηθούμε, όχι μόνο σαν φυσικές παρουσίες αλλα και σαν ενέργειες, πως θα το πάμε 
αυτό παρακάτω, πως θα το εμπεριέξουμε.