αισιόδοξα πράγματα – Page 5

Οι «αποκλεισμένοι» διδάσκουν φοιτητές Ψυχολογίας του Α.Π.Θ.

Nov 062009

Πηγη: TVXS

Άστεγοι, μετανάστες, πρόσφυγες, πρώην χρήστες ναρκωτικών ουσιών, θύματα ψυχιατρικής βίας, παίρνουν το λόγο, αυτόν που τους στερεί η μονοκρατορία των ειδικών, για να διδάξουν στους φοιτητές του Τμήματος Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ τι σημαίνει κοινωνικός αποκλεισμός.
Του Αρίστου Αναγνώστου

Η εισαγωγή του μαθήματος «Κοινωνικός Αποκλεισμός: Ψυχολογική, Ανθρωπολογική, Κοινωνιολογική Προσέγγιση» κατά το χειμερινό Εξάμηνο 2009-2010, αποτελεί διεθνή καινοτομία: για πρώτη φορά μάθημα του επισήμου προγράμματος σπουδών πανεπιστημίου θα διδάσκεται στους φοιτητές από τους άμεσα εμπλεκόμενους ή εκπροσώπους των φορέων τους. Την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου, το λόγο παίρνουν οι εκπρόσωποι της Πανελλήνιας Επιτροπής Επιζώντων και (πρώην)Χρηστών της Ψυχιατρικής.

Ο Κώστας Μπαϊρακτάρης, αναπληρωτής Καθηγητής του Τμήματος Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ εξηγεί στο TVXS:

«Ίσως δεν χρειάζεται να πούμε ότι η αναφορά στον Λόγο αυτό σχετίζεται με την απουσία του από τον χώρο όπου βρισκόμαστε, δηλαδή το Πανεπιστήμιο. Το χώρο όπου επικρατεί ο λεγόμενος επιστημονικός λόγος, δηλαδή ο Λόγος των Ειδικών, ο οποίος εδώ και αιώνες αναπαράγεται μονοδιάστατα σε πολλούς κλάδους, ιδιαίτερα δε στους κλάδους της Υγείας, της Ψυχολογίας, της Ψυχιατρικής, της Κοινωνιολογίας και γενικότερα των Κοινωνικών Επιστημών. Προκύπτει και αναπαράγεται μονοδιάστατα μέσα από τις διάφορες επιστημολογικές αναζητήσεις, αναλύσεις, μεθόδους και προσεγγίσεις, τις αυθαίρετες και υποθετικές πολλές φορές αιτιολογικές συζητήσεις. Προκύπτει μέσα από την αντικειμενοποίηση της ιστορίας, των κοινωνικών διεργασιών, της ανθρώπινης ύπαρξης και εμπειρίας. Της συρρίκνωσης αυτής της εμπειρίας —όταν δεν συνάδει με την εκάστοτε αντίληψη για το «φυσιολογικό», το «υγιές», το «κανονικό»— σε συμπτώματα, την κατηγοριοποίηση και ταξινόμησή της, τις πρακτικές που εφαρμόζονται και που προσβάλουν πολλές φορές την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ασκώντας ψυχολογική ή και φυσική ακόμα βία. Η διαρκής αναπαραγωγή αυτού του επιστημονικού Μονόλογου, η κυριαρχία του και η συστηματική διάχυσή του στο κοινωνικό σώμα είναι στην ουσία μια πολιτική πρακτική που υπηρετεί μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Μια ιδεολογία που εμποδίζει στην ουσία την ακύρωση των μηχανισμών και των διεργασιών αποκλεισμού ή περιθωριοποίησης μίας σειράς ατόμων ή ομάδων αφού και η ίδια εμφανίζεται, εγκαθιδρύεται και αναπαράγεται μέσω της ενίσχυσης αυτών ακριβώς των διεργασιών και μηχανισμών».

Μάθημα-Διάλογος

«Μέσα από αυτό το πρίσμα, λοιπόν, πρέπει να εξετάσει κανείς και το μάθημα Κοινωνικός Αποκλεισμός το οποίο διδάσκεται από τους άμεσα εμπλεκόμενους. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στο μάθημα αυτό επιχειρείται η αποκατάσταση ενός ανθρωπίνου δικαιώματος, το οποίο αφαιρείται- βίαια πολλές φορές- από συνανθρώπους που βρίσκονται σε δυσκολίες, περνάνε κρίσιμες στιγμές, ή βιώνουν τον πόνο. Δεν πρόκειται δηλαδή μόνο για μία άλλη επιστημονική απόπειρα ούτε όμως και για μία υποκριτική πράξη γενναιοδωρίας, αλλά για μία συνειδητή πολιτική επιλογή, που αποσκοπεί στην αναζήτηση κοινών οραμάτων και κατ’ επέκταση και κοινών τόπων, στόχων και δράσεων. Αντανακλά με λίγα λόγια την ανάγκη να δημιουργήσουμε μια κατάσταση διαλόγου και κοινών δράσεων που εδώ και χρόνια αρνούμαστε.

Αυτό είναι και το κύριο νόημα αυτού του μαθήματος, το οποίο φανταζόμαστε σαν μία ελάχιστη συμβολή στην ανάπτυξη νέων σχέσεων και εμπειριών που η πεμπτουσία τους θα είναι ο διάλογος και όχι ο μονόλογος που αναπαράγουμε μέχρι τώρα τόσο στη συμβατική του όσο και στη λεγόμενη εναλλακτική του μορφή. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η αναπαραγωγή της λεγόμενης ουδέτερης επιστήμης και του πλέγματος των εξουσιών από το οποίο αυτή προκύπτει και ταυτόχρονα υπηρετεί, αλλά της επιστήμης εκείνης που διακατέχεται από αξίες που σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μιας επιστήμης που υπηρετεί τον άνθρωπο, καλλιεργεί την κοινωνική ευθύνη, αναζητεί μια ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία και υπηρετείται από ανθρώπους που δεν εμπορεύονται την ανθρώπινη ανάγκη και τον ανθρώπινο πόνο».

Από τη Θεωρία στην… Δράση

«Με αυτό το πνεύμα η προσπάθεια αυτή χαρακτηρίζεται από στοιχεία που τη διαφοροποιούν ριζικά από τις μέχρι τώρα διδακτικές εμπειρίες. Αποτελεί νέο προηγούμενο, αλλάζει τους μέχρι τώρα όρους και προδιαγράφει τα επόμενα βήματα, καθώς:
Η φωνή και ο Λόγος αυτών των ομάδων αναδεικνύεται ως φωνή και λόγος δικαιωμάτων που μας αφορούν όλους μας γιατί είναι δικαιώματα που αναδεικνύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και βασικές ανθρώπινες αξίες.

Ακυρώνει τον πολυκερματισμό και τη διάσπαση και αποπειράται να δημιουργήσει έναν κοινό κοινωνικό, πολιτικό και επιστημονικό τόπο. Γιατί η συμπτωματολογική προσέγγιση μεταφέρθηκε εντέχνως από το ατομικό επίπεδο στο συλλογικό (βλέπε πληθώρα συμπτωματολογικά προσδιορισμένων ομάδων αυτοβοήθειας), χωρίς να ακυρώνονται οι μηχανισμοί διαχείρισης, αλλά και η αναπαραγωγή της εξάρτησης από τους ειδικούς είτε συμβατικά είτε δήθεν εναλλακτικά.

Πέρα όμως από τη δυνατότητα ανάπτυξης διαλόγου και αναζήτησης κοινών τόπων, οι φοιτητές/τριες έχουν τη δυνατότητα να συνδέσουν τα περιεχόμενα του μαθήματος συμμετέχοντας σε δράσεις, οι οποίες προτείνονται είτε από τους φορείς που εμπλέκονται στο μάθημα, είτε να επινοήσουν καινούργιες και να πάρουν πρωτοβουλίες για την πραγματοποίησή τους».

Στο μάθημα συμμετέχουν:
Κώστας Μπαϊρακτάρης, Αναπλ. Καθηγητής Ψυχολογίας
Παναγιώτα Σταμάτη, Υποψήφια Διδάκτωρ
Περσεφόνη Μήττα, Σύλλογος Καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης
Βασίλειος Δήμος, Ελένη Μιχαλάκη, Σύλλογος Γονέων Παιδιών και Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία Θεσσαλονίκης
Genti Guri, Μετανάστης από την Αλβανία
Γιάννης Μορφούλης, Μαθητής Γ’ Λυκείου
Αναστασία Τοβή, Μαρία Αϊβατλή ΚοιΣΠΕ Δυτικής Θεσσαλονίκης
Γιώργος Γιαννουλόπουλος, Πανελλήνια Επιτροπή (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής
Μηνάς Φαρμάκης, Πανελλήνια Επιτροπή (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής
Κατερίνα Γρηγορίου & Πηνελόπη Κωνσταντούδη, Ένωση Γονέων Διαβητικών Παιδιών και Εφήβων Βορείου Ελλάδος
Αυγή Παπανικολάου, Ζωγραφιά Κουγιουμτζίδου, Μάγδα Παπανίκου, Σύλλογος Γονέων Παιδιών Πασχόντων από Κακοήθη Νοσήματα Βόρειας Ελλάδας «Λάμψη»
Νικηφόρος, μέλος Ομάδας Αυτοβοήθειας
Μαρία Οξύζογλου, Εργαζόμενη Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας Θεσσαλονίκης
Σαλίμ, Πρόσφυγας από το Αφγανιστάν
Χρήστος Καραγκιόζης, Βασίλειος Αψής, Σύλλογος Νεφροπαθών Νομού Θεσσαλονίκης
Παναγιώτης Παπαστολόπουλος, Εύα Ιωαννίδου, Ελληνική Εταιρεία για τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας
«Ομάδα Δράσης Καλαμαριάς»: Ναταλία Κατσαρού, Μάριος Παντελίδης, Αυγερινός Παλιούρας, Μαρία Γιουλετζή, Λευτέρης Μιτηλίου, Στράτος Τσιρώνης, Παναγιώτης Λιαμαρκόπουλος, Βαγγέλης Βουλγαράκης, Στέλλα Κουλούρη, Πασχαλία Ζωή, Νικήτας Χατζηπούπης, Χρήστος Παρασκευόπουλος

Η περιπέτεια ενός 19χρονου αφροέλληνα…

Oct 032009

Μέρα εκλογών σήμερα, και ανάμεσα σε όλη την εκλογολογία και αυτό το άρθρο στην ‘Καθημερινή της Κυριακής‘. Αξίζει μια ανάγνωση. Αναφέρεται σε μια πραγματικότητα που πολλοί αγνοούν… Παιδιά μεταναστών, γεννημένα εδώ, που όταν ενηλικιωθούν περνούν απότομα στην ‘διοικητική’ παρανομία. Το συγκεκριμένο άρθο αναφέρεται σε καποιον που βρήκε στήριξη εθελοντών. Πόσοι όμως δεν ξέρουν καν οτι υπάρχει διαθέσιμη βοηθεια; Και ζουν μέσα στο φόβο και την άδικη παρανομία…

Η περιπέτεια ενός 19χρονου αφροέλληνα
Bρέθηκε στη φυλακή γιατί δεν είχε χαρτιά, δικαιώθηκε ως μετανάστης δεύτερης γενιάς έπειτα από ευαισθητοποίηση δικηγόρων
Της Μαριας Δεληθαναση

Εχει γεννηθεί στην Ελλάδα, είναι 20 ετών και σπουδάζει μηχανικός υπολογιστών στο ΑΠΘ: Είναι παράνομος. Εχει γεννηθεί στην Ελλάδα, είναι 19 ετών και εργάζεται: Είναι παράνομος. Εχει γεννηθεί στην Ελλάδα, είναι 15 ετών και φοιτά στο γυμνάσιο: Είναι παράνομη. Η μητέρα τους έχει γεννηθεί στο Σουδάν, ζει 24 χρόνια στην Ελλάδα και είναι παράνομη…

Διάβασε τη συνέχεια του άρθρου εδώ….

Από την ίδια εφημερίδα, και σχετικό με το ίδιο θέμα, άρθρο του δικηγόρου Γιάννη Ιωαννίδη:

Άποψη: Από τη βαρβαρότητα στο κράτος δικαίου
Του Γιαννη Φ. Ιωαννιδη*

Στα σχολεία, στις γειτονιές της πόλης και στα περισσότερα χωριά το ξέρουν ήδη: δίπλα μας ενηλικιώνεται μια γενιά συμπολιτών μας, που μετέχει της ελληνικής παιδείας, αλλά αποκλείεται από την Εκκλησία του Δήμου. Παιδιά αλλοδαπών απολύτως ενταγμένα στην ελληνική κοινωνία, βιώνουν καθημερινά ένα καθεστώς διακρίσεων και αυθαιρεσίας που τους επιβάλλεται χωρίς καμία δική τους υπαιτιότητα και, ιδίως, χωρίς ίχνος λογικής, ενάντια στο δημόσιο συμφέρον.

Ο δεκαεννιάχρονος, που υπερασπίζεται η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Γεννήθηκε και μεγάλωσε μεταξύ Παγκρατίου και Κυψέλης, τον Ιούνιο έδωσε Πανελλήνιες. Αν και συνελήφθη χωρίς χαρτιά, μια δικαστής τον απελευθέρωσε, στηριζόμενη αποκλειστικά στους βιοτικούς δεσμούς του με τη χώρα.

Οι επιλογές στο δίκαιο της ιθαγένειας και η μεταναστευτική πολιτική είναι, ίσως, οι κορυφαίες υπαρξιακές για μια κοινωνία. Η ΕΕΔΑ αναμετρήθηκε με αυτήν την πρόκληση για το δημοκρατικό κράτος δικαίου με μια ολοκληρωμένη πρόταση για νέο κώδικα ελληνικής ιθαγένειας, που θέσαμε σε δημόσια διαβούλευση. Η χορήγηση της ιθαγένειας στη δεύτερη γενιά μεταναστών και η πολιτογράφηση αλλοδαπών (πρώτης γενιάς) με ορθολογικά κριτήρια και διαδικασίες, απονέμει δίκαιο, βάζει τάξη εκεί που επικρατεί γραφειοκρατικό χάος και σπατάλη και, εν τέλει, εγγυώμενη την ασφάλεια δικαίου, υπηρετεί την ασφάλεια όλων μας.

Ψηφίζουμε σήμερα, αποφασίζοντας και για τους συμπολίτες μας, που έως τώρα η Πολιτεία αποκλείει αντί να ενσωματώνει. Με την απαίτηση, στις επόμενες εκλογές, να στεκόμαστε στην ίδια ουρά.

* Ο κ. Γ. Φ. Ιωαννίδης είναι δικηγόρος, γενικός γραμματέας της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

‘ΓΟΠiNG DAY’…

Sep 232009

πηγή: gopingday.weebly.com

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου

Συναντάμε φίλους σε όποια παραλία μας εμπνέει!
Γινόμαστε όλοι μια παρέα!

…και φσφσφς!

ΑΔΕΙΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΟΠΕΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΑΡΩΝ!

The Circus Project

Sep 132009

Η Jenn Cohen, Process Worker, στο Process Work Institute του Πόρτλαντ, Όρεγκον, έχει κάνει καταπληκτική δουλειά με νέους στο Circus Project. Αξίζει μια επίσκεψη στο web site τους…

Την εβδομάδα που μας πέρασε, δημοσιεύτηκε συνέντευξη της στην εφημερίδα The Oregonian.

Πηγή: The Oregonian

Dreams under the big top: Portland woman ties circus to success
by Casey Parks, The Oregonian September 10, 2009

Nine months ago, Jenn Cohen dropped off her dreams at a bus stop in Yachats. That followed a winter weekend that was supposed to be a benchmark for Cohen and her nonprofit, which teaches circus skills to homeless and at-risk youths. The Circus Project was low on money, but the students were becoming great performers. Cohen took them to the coast to create their first performance.

But two days into the retreat, Cohen discovered that three students had been doing drugs — a violation of company rules. Jenn Cohen, 33, offers feedback to her students at the end of rehearsal recently at Friendly House. Cohen’s students prepare to perform in public after a year of training.

“How could you do this?” Cohen had asked them, crying. After a sleepless night, she delivered the news: I’m sending you back to Portland. When she dropped them off at the bus stop, the group was 6 months old. The three offenders had helped create the program and made up half the troupe. How could she go forward without them? It took months, but Cohen, 33, is on the verge of her first victory.

The Circus Project will perform Saturday night at Disjecta. The circus, historically, has often been a place for the marginalized, for freaks of nature. Jenn Cohen was 13 and on a family vacation at Club Med in Florida when she first tried a trapeze. She felt out of place at school, out of place at home. She was terrible at sports and ballet, but on the trapeze — even that middle-class vacation version — her body had a purpose. The next summer, she begged her family to send her to circus camp.

By 16, she was teaching circus skills such as trapeze, juggling and aerial acrobatics. Within a few years, she was performing around the world. In San Francisco, where she attended the country’s top circus school and taught classes, Cohen began using circus training as a way of helping people with eating or emotional disorders.

Andie Rose Crug, once a student of Cohen’s who has Tourette’s syndrome, said performing helped her channel tics into physical activity. Her symptoms lessened, she says, because the dangerous acts demanded concentration. “It’s life or death up there,” she said.

Cohen eventually moved to Portland, where she worked part time as a therapist and tried to expand on the results she had seen in California. She knew the people who would most benefit from circus training wouldn’t be able to afford it.

Jessica Dennis, 22, rehearses her Tissu routine as she prepares for the Circus Project’s show this week. “I joke about my $10,000 handstand,” she says. “In San Francisco, people really did pay $40 an hour to study with a Chinese circus master.”

She started a nonprofit, offering free lessons and, using grant money, healthy food for participants. She held drop-in classes at Outside In and New Avenues for Youth. By fall 2008, she had a troupe of seven performers, all around 20 years old. About half were homeless. She thought raising money would be easy.

There are 1,652 nonprofits in the city — one for every 338 people — but Cohen thought her program would stand out, that people would see how students’ lives improved. Most potential donors were wary. “You want to teach what to whom? Why?” Cohen believes Portland has plenty of career opportunities for circus performers, particularly teaching jobs. “But it’s really hard to convince people that it is actually a viable activity because it’s not widely known in Portland as one,” she says.

Even with the money stress, things were going great when the group started planning its first big show late last year. Everyone showed up for practice three times a week at the Friendly House, a community center in Northwest Portland. The students were happy. “I grew up loving Batman,” trapezist Aaron Guerrero says. “Doing all this stuff that people don’t do feels like my superpower, like I could go out and save the city with my aerials.”

In January, Cohen splurged and took the students on the retreat to Yachats. She rented a big, oceanside lodge. One night, in a group meeting, a student said she was upset. While she had obeyed the company’s rules — no drinking, no drugs — other students had broken them. When Cohen told the students they were out of the program, they begged to stay, she says. Part of her wanted to let them. They were the founding members.

Driving back from the bus stop, she thought the project was over. Would the four remaining students want to continue? Since the project started, the students have often said what they like most is the sense of community the project has given them. Like Cohen, they had felt out of place before. Now, half their community was gone.

Nervous, Cohen pulled up to the lodge. The remaining students were waiting with a card. “Although we had a time of chaos, it made a stronger bond between us,” they wrote. “(We), like you, have no idea what could happen next … but would like to say thank you for hanging in there, believing in us and in the process and in yourself.” “Now,” they said. “Let’s get back to work.”

The performance they will debut Saturday is breathtaking. The students — the ones who stayed — are graceful, agile and strong. Exactly what Cohen wanted.

The Global Brain Video…

Nov 132008

Πηγή: Peter Russell Website

Αυτό το video (διάρκειας περίπου 30 λεπτών) παρουσιάζει θέματα από το βιβλίο του Peter Russel, ‘The Global Brain’. Ερευνά την ιδέα ότι η Γη είναι ένας αυτορυθμιζόμενος ζωντανός οργανισμός, και αναρωτιέται, ποια είναι η λειτουργία της ανθρωπότητας σε αυτό. Προτείνει την ιδέα ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός εξελικτικού άλματος, τόσο σημαντικού όσο και της ανάδυσης της ζωής της ίδιας… Ο Peter Russel υποστηρίζει ότι μόνο με μια μετατόπιση της συνείδησης μας θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στην παγκόσμια κρίση που αντιμετωπίζουμε… Μια αισιόδοξη οπτική στο μέλλον της ανθρωπότητας…

Ένα κλικ εδώ, για να δεις το video…

Page 5 of 5 Newer Entries 1 2 3 4 5