May 182012
 

 

Το ‘Matter of Heart’ είναι ένα ντοκιμαντέρ του 1986 για τον Carl Gustav Jung (προπάππους του process work!). Περιέχει αρχειακό υλικό του C.G. Jung καθώς και συνεντεύξεις με πρώην φίλους, μαθητές και συνεργάτες του. Εξετάζει τη ζωή και την εποχή του Jung, εστιάζοντας στις ιδέες του, ιδιαίτερα για το συλλογικό ασυνείδητο.

Matter of Heart is a 1986 documentary about the famous Swiss psychiatrist/psychoanalyst Carl Gustav Jung, featuring archive footage of Jung as well as interviews with Jung’s former pupils, friends and colleagues. It examines Jung’s life and times, focusing on his ideas, particularly about the collective unconscious.

The psyche is the greatest of all cosmic wonders and the sine qua non of the world as an object. It is in the highest degree odd that Western man, with but very few — and ever fewer — exceptions, apparently pays so little regard to this fact. Swamped by the knowledge of external objects, the subject of all knowledge has been temporarily eclipsed to the point of seeming nonexistence.

Matter of Heart is a compelling portrait of Carl Gustav Jung, whose extraordinary genius and humanity reached far beyond the sometimes exclusive realm of psychiatry into redefining the essential nature of who we are and what we hope to become.

More than a linear biography, the film presents a fuller perspective on this humanist, healer, friend, and mentor, through the skillful interweaving of rare home movies, valuable archival footage, and a wealth of interviews with such notables as Sir Laurens van der Post, Marie-Louise von Franz, and Joseph Henderson, M.D.

Feb 232012
 

 

Μια ομιλία από το TED TALKS

Η Τεμπλ Γκράντιν, η οποία διαγνώστηκε με αυτισμό στα παιδικά της χρόνια, μιλά για το πώς λειτουργεί το μυαλό της και μοιράζεται μαζί μας την ικανότητά της να “σκέφτεται με εικόνες”, κάτι που τη βοηθά στην επίλυση προβλημάτων, στα οποία οι νευροτυπικοί εγκέφαλοι πιθανώς να αποτύχουν.

Τονίζει ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού: σκέφτονται με εικόνες, με μοτίβα, με λέξεις και με όλους τους τρόπους που ένα έξυπνο “σπασικλάκι” μπορεί.

 

Feb 142012
 

‘Εξω και μακριά οι μέρες άσκοπης κατανάλωσης μεταμφιεσμένες σε ‘γιορτή’. Αλλά αυτό το τραγούδι, δώρο για την ημέρα, που ήρθε από τη φίλη Μ.Γ. αξίζει ένα ποστάρισμα…

 

Νικολας Ασιμος – Venceremos
(απο την παρανομη κασετα “η ζαβολια”)

Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ’ ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ’αγαπήσω να μ’αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα

Θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ’ έξω απ’ τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ’ αγαπήσω να μ’ αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ’ αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μ’ αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos

Feb 102012
 


Πηγή: diakoptes.blogspot.com

Η ιδέα για την πρώτη μας μικρού μήκους ταινία, υπήρχε εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέσα από τις συζητήσεις μας, προέκυπτε η διάθεση και η επιθυμία για πράξη-δημιουργία, έξω από τη λογική της δουλειάς μας, αλλά παράλληλα χρησιμοποιώντας την. Το σύνολο των ανθρώπων που συμμετέχουν στην ανοιχτή συνέλευση τεχνικών στο χώρο του θεάματος “Διακόπτες” γνωρίζουν λίγο ως πολύ -από τα μέσα- τη φύση της δουλειάς μας. Τις έννοιες όπως, ιεραρχία, θέαμα, εμπόρευμα, διαμεσολάβηση, αφεντικά (μεγάλα+μικρά), «τέχνη», εκβιασμός, χρήματα… προσπαθήσαμε από την αρχή να τις βάλουμε στη θέση που τους αρμόζει. Απέναντί μας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ήρθε η στιγμή, όλα αυτά να τα αντιμετωπίσουμε στην πράξη. Έτσι αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε το ξεπέρασμα τους, όσο αυτό είναι δυνατό. Φτιάξαμε ομάδες εργασίας και τοποθετηθήκαμε στις θέσεις του αυτοοργανωμένου μας συνεργείου. Τα “κριτήρια” ήταν με βάση την ειδικότητα και την επιθυμία του καθένα. Με βάση τις γνώσεις και όχι την εμπειρία και την εργασιακή καταξίωση. Μέσα στις συζητήσεις ο καθένας είχε λόγο πάνω στο σενάριο και στην διεκπεραίωση του γυρίσματος. Τέλος περάσαμε μία μέρα όλοι μαζί και δημιουργήσαμε το καλύτερο εφικτό αποτέλεσμα μέσα σε αυτές τις συνθήκες και κάτω από την πίεση του χρόνου. Τα χρήματα που χρείαστηκαν για την ταινία, δοθήκανε από το συλλογικό ταμείο της συνέλευσης.

Με βάση όλα τα παραπάνω, το αυτοξεπέρασμα των λογικών της δουλειάς μας δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν εύκολο, ούτε ότι τα καταφέραμε 100%. Για αυτούς τους λόγους δεν γράφουμε σελίδες λαμπρής ιστορίας, ονομάζουμε αυτή την πρώτη κίνηση “προσπάθεια” και σίγουρα δεν τα παρατάμε.

Είμαστε εδώ, μαζί, με μια συνολική αντίληψη για τις ζωές μας, για να συζητάμε, να δημιουργούμε, να κατεβαίνουμε στο δρόμο και να παλεύουμε στο τώρα για το αύριο.

Ευχαρίστουμε όλους όσους βόηθησαν με κάθε τρόπο και μέσο για την υλοποίηση αυτής της ταινίας.

Jan 262012
 


Οι πρόσφυγες που δακρύζουν από tvxorissinora

Πηγή: TVXS

Το 2004 το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνάντησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον σύστησε σε πρόσφυγες και μετανάστες που τότε ζούσαν στη χώρα μας. Εκείνοι βρήκαν στο έργο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη έναν άνθρωπο που μίλαγε κατευθείαν στην ψυχή τους.

Στο στέκι των μεταναστών στα Εξάρχεια, πρόσφυγες και μετανάστες από την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία παρακολουθούν σκηνές για την προσφυγιά, την μετανάστευση ή την εξορία από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ύστερα παίρνουν τον λόγο, πολλοί με δάκρυα στα μάτια, για να πουν τις εντυπώσεις τους αλλά και να περιγράψουν την προσωπική τους οδύσσεια. Ορισμένοι ευχαριστούν τον σκηνοθέτη επειδή νοιάζεται γι αυτούς, άλλοι τον παροτρύνουν να κάνει κι άλλες ταινίες.

Αργότερα στο στούντιο του μοντάζ, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σχολιάζει όσα είπαν οι μετανάστες για το έργο του και εξηγεί γιατί η μοίρα των ξεριζωμένων τον απασχολεί σε όλες σχεδόν τις ταινίες του.

Με αφορμή το «Λιβάδι που δακρύζει» την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μια διαφορετική, συγκινητική αλλά και πολιτική, προσέγγιση στο έργο του διάσημου Έλληνα σκηνοθέτη.

Jan 232012
 

Κόκκινη Ζώνη: ντοκιμαντέρ για την κρίση των Αφγανών μεταναστών στην Αθήνα

Η «Κόκκινη ζώνη» αφηγείται μέσα από τις παράλληλες ιστορίες τεσσάρων εφήβων Αφγανών, την πανομοιότυπη περιπέτεια που περνάνε όλοι οι Αφγανοί μετανάστες και πρόσφυγες (που για λόγους ζωής ή θανάτου εγκατέλειψαν τη πατρίδα τους) στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν μια καινούρια ζωή στην Ευρώπη, με σημείο εισόδου, και αφετηρία προς τη Δύση, την Ελλάδα. Φεύγουν, όμως, από έναν πόλεμο και φτάνουν σε έναν άλλον. Εγκαταλείπουν μια «κόκκινη ζώνη» για μια άλλη, στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα.

Σκηνοθεσία-Σενάριο: Ζαφείρης Χαϊτίδης

Μουσική: Χρήστος Τριανταφύλλου

Διευθυντής Φωτογραφίας: Φώτης Μήτσης

Ηχοληψία: Σπύρος Δρόσος, Άρης Αναστασόπουλος

Μοντάζ–Μιξάζ: Κυρηναίος Παπαδημάτος

Κάμερα: Νίκος Μέξης

Παραγωγή: Ελληνική

Από την Σειρά ντοκιμαντέρ “Εκτός των Τειχών” (SEE Productions).

Dec 232011
 

Tαινία του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθήνας.

Βραβείο Συνηγόρου του Παιδιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους 2011 – ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα της Camera Zizanio.

Η ταινία είναι αποτέλεσμα τρίμηνων εργαστηρίων με τα παιδιά και εκφράζει τους φόβους και τις αγωνίες των μαθητών της 6ης τάξης, που συνδέονται με το άγχος της μετάβασης από το δημοτικό στο γυμνάσιο αλλά και το άγχος της οικονομικής κρίσης και των κοινωνικών και οικογενειακών προβλημάτων που τα ίδια βιώνουν. Παράλληλα, στην ταινία τα παιδιά εκφράζουν και τρόπους αντιμετώπισης των φόβων και των δυσκολιών τους.

Dec 202011
 

Στο Ρατζαστάν της Ινδίας, ένα πρωτότυπο σχολείο μαθαίνει σε αγρότισσες και αγρότες –συχνά αγράμματους– πώς να γίνουν μηχανικοί ηλιακής ενέργειας, τεχνίτες, οδοντίατροι και γιατροί, στα χωριά τους. Ονομάζεται Ξυπόλητο Κολέγιο κι ο ιδρυτής του, ο Μπάνκερ Ρόι, μας εξηγεί πώς λειτουργεί.

Μια ιστορία που δείχνει, ότι το πάθος και το όραμα υπερνικούν τα κυρίαρχα συστήματα…

κλείνει την ομιλία του με ένα απόφθεγμα του Μαχάτμα Γκάντι “Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, κι’ έπειτα νικάς.”

Dec 022011
 

Από μια άλλη περιοχή του κόσμου μας, αλλά μήπως αφορά και τη δική μας πραγματικότητα;

Πως βιώνουμε τη βία; Βία στον κόσμο, βία στον εσωτερικό μας κόσμο, στις σχέσεις μας, τις κοινωνικές τις προσωπικές…

Πότε είμαστε ο στρατός, πότε η εξουσία; Πότε είμαστε το παιδί; Πόσο ακούμε την αλήθεια μας; Πόσο της δίνουμε φωνή; Πόσο τη φιμώνουμε;

Η επίγνωση μόνο δεν αλλάζει τον κόσμο μας. Αλλά -που ξέρεις;- μπορεί να έχει και περισσότερες δυνατότητες από όσες φανταζόμαστε.

Nov 212011
 

18 Νοεμβρίου στο University California Davis. Οι φοιτητές διαμαρτύρονται ειρηνικά και η αστυνομία τους ψεκάζει με χημικά. Το βίντεο διαδόθηκε γρήγορα μέσα από το internet, οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλες. Οι φοιτητές ζήτησαν την παραίτηση της πρυτάνεως και ο αναβρασμός συνεχίζεται.

Δες τα δυο βίντεο. Στο πρώτο, η δράση της αστυνομίας και η αντίδραση των φοιτητών (δες το βίντεο ως το τέλος) και στο δεύτερο η σιωπηλή αντίδραση των φοιτητών στην έξοδο της Chancellor Katehi από το campus. Η απίστευτη δύναμη της σιωπής.

Η σιωπή δεν είναι πάντα ήττα. Δες το βίντεο και θα καταλάβεις.

 

Nov 202011
 

(το βίντεο έχει και ελληνικούς υπότιτλους – επιλογή από το μενού στο βίντεο)

Any thought that you have had about yourself,
however deflated or inflated,
is not who you are.
It is simply a thought.

The truth of who you are cannot be thought,
because it is the source of all thoughts.
The truth of who you are cannot be named or defined.
Words like soul, light, God, truth, self, consciousness,
the universal intelligence, or divinity,
while capable of evoking the bliss of the truth,
are grossly inadequate as a description of the immensity of who you truly are.

However you identify yourself:
as child,
adolescent, a mother, a father, an older person, healthy person, sick person,
a suffering person, or an enlightened person –
always, behind all of that,
is the truth of yourself.
It is not foreign to you.
It is so close that you cannot believe it is you.

The truth of who you are is untouched by any concept of who you are,
whether ignorant or enlightened,
worthless or grand.
The truth of who you are is free of it all.
You are already free
and all that blocks your realization of that freedom
is your own attachment to some thought of who you are.
This thought doesn’t keep you from being the truth of who you are.
You already are that.
It separates you from the realization of who you are.

I invite you to let your attention dive into what has always been here,
waiting openly for its own self-realization.
Who are you, really?
Are you some image that appears in your mind?
Are you some sensation that appears in your body?
Are you some emotion that passes through your mind and body?
Are you something that someone else has said you are,
or are you the rebellion against something that someone else has said you are?
These are some of the many avenues of misidentification.
All of these definitions come and go,
are born and then die.

The truth of who you are does not come and go.
It is present before birth, throughout a lifetime, and after death.
To discover the truth of who you are is not only possible
it is your birthright.
Any thoughts that this discovery is not for you,
now is not the time,
you are not worthy,
you are not ready,
you already know who you are,
are just tricks of the mind.

It is time to investigate this I-thought
and see what validity it really has.
In this examination,
there is an opening for the conscious intelligence that you are
to finally recognize itself.

The most important question you can ever ask yourself is:
Who am I?
In a certain way, this has been an implicit question asked throughout every stage of your life.
Every activity,
whether individual or collective,
is motivated at its root by a search for self-definition.
Typically, you search for a positive answer to this question
and run away from a negative answer.
Once this question becomes explicit,
the momentum and the power of the question
direct the search for the true answer,
which is open-ended, alive,
and filled with ever deepening insight.

You have experienced both success and failure.
After a certain stage,
early or late,
you realize that, who you are,
however that is defined,
is not satisfying.

Unless this question has been truly answered,
not just conventionally answered,
you will still be hungry to know.
Because, no matter how you have been defined by others,
well-meaning or not,
and no matter how you have defined yourself,
no definition can bring lasting certitude.

The moment of recognizing that no answer has ever satisfied this question is crucial.
It is often referred to as the moment of spiritual ripeness,
the moment of spiritual maturity.
At this point,
you can consciously investigate who you really are.
In its power and simplicity,
the question Who am I?
throws the mind back to the root of personal identification,
the basic assumption: I am somebody.
Rather than automatically taking that assumption as the truth,
you can investigate deeper.

It is not difficult to see that this initial thought, “I am somebody”,
leads to all kinds of strategies:
to be a better somebody, a more protected somebody,
a somebody with more pleasure, more comfort, more attainment.
But when this very basic thought is questioned,
the mind encounters the I
that is assumed to be separate from what it has been seeking.
This is called self-inquiry.

This most basic question: Who am I?,
is the one that is the most overlooked.
We spend most of our days telling ourselves or others
we are someone important,
someone unimportant, someone big, someone little,
someone young, someone old,
never truly questioning this most basic assumption:

Who are you, really?
How do you know: that is who you are?
Is that true? Really?
When you turn your attention toward the question:
Who am I?
perhaps you will see an entity that has your face and your body.
But who is aware of that entity?
Are you the object,
or, are you the awareness of the object?
The object comes and goes.
The parent, the child, the lover,
the abandoned one, the enlightened one, the victorious one,
the defeated one.
These identifications all come and go.
The awareness of these identifications is always present.

The misidentification of yourself as some object in awareness
leads to extreme pleasure or extreme pain
and endless cycles of suffering.
When you are willing to stop the misidentification
and discover directly and completely that you are the awareness itself
and not these impermanent definitions,
the search for yourself in thought ends.
When the question Who?
is followed innocently, purely,
all the way back to its source,
there is a huge, astounding realization:
There is no entity there at all!

There is only the indefinable, boundless recognition of yourself
as inseparable from anything else.
You are free.
You are whole. You are endless.
There is no bottom to you, no boundary to you.
Any idea about yourself appears in you
and will disappear back into you.

You are awareness,
and awareness is consciousness.
Let all self-definitions die in this moment.
Let them go, and see what remains.
See what is never born and what does not die.
Feel the relief of laying down the burden of defining yourself.
Experience the actual non-reality of the burden.
Experience the joy that is here.
Rest in the endless peace of your true nature
before any thought of I arises.