“Ανησυχία: Μια καταγραφή του αυθόρμητου τον Δεκέμβριο του 2008” είναι ο τίτλος του λευκώματος σε επιμέλεια του Ευθύμιου Γουργουρή και του Αλέξανδρου Κυριακόπουλου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2009, ένα χρόνο μετά την εξέγερση. Πρόκειται για μια συλλογή με προκηρύξεις, αφίσες και φωτογραφίες σε 289 έγχρωμες σελίδες που προσπαθούν να καταγράψουν το στίγμα όσων συνέβησαν στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Το βιβλίο κυκλοφορεί τυπωμένο με τιμή € 19,00, αλλά έχει ανέβει από τις εκδόσεις Καστανιώτη και στο issuu.com, όπου μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν μέσα από τον browser με τα ιδιαίτερα εξελιγμένα εργαλεία ανάγνωσης του issuu ή, κάνοντας μια δωρεάν εγγραφή στο issuu.com ή sign in με το λογαριασμό που ήδη έχετε, να το κατεβάσετε σε PDF στον υπολογιστή σας. Μπορείτε επίσης να το κάνετε embed στο blog ή το site σας όπως έχω κάνει κι εγώ στο τέλος του post (κάντε κλικ πάνω στο βιβλίο για full screen, πατήστε escape όταν είστε στο full screen για να επανέλθει στις αρχικές διαστάσεις).
Η περιγραφή του βιβλίο από το site του εκδότη:
Ένας χρόνος μετά. Η συλλογική μνήμη έμεινε να θυμάται τις καταστροφές και τις οδομαχίες. Ενδεχομένως να μην άκουσε ποτέ για έναν κόσμο ο οποίος τον Δεκέμβρη του 2008 ονειρευόταν. Έναν κόσμο που έζησε μέσα στα κείμενα και στις προκηρύξεις που μοιράζονταν σε πορείες και καταλήψεις. Στα πεταμένα φέιγ βολάν και στα έκτακτα έντυπα δρόμου που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι. Ένα κόσμο που αποτυπώθηκε στους τοίχους της πόλης με ζωγραφιές, γκραφίτι, αφίσες, αυτοκόλλητα και συνθήματα. Πότε με ύφος καταγγελτικό πότε με ονειροπόλο, ο κόσμος αυτός υπήρξε. Ανησύχησε.
Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Κυριακόπουλος και ο φωτογράφος-γραφίστας Ευθύμιος Γουργουρής συγκέντρωσαν στο λεύκωμα Ανησυχία όσο περισσότερα ντοκουμέντα από τον κόσμο αυτό μπόρεσαν, προτού αυτά οριστικά χαθούν.
Ημέρα Διαφορετικότητας – Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010
11.00 – 22.00
‘Τεχνόπολις’ – Πειραιώς 100, Γκάζι
Είσοδος Ελεύθερη
To Φεστιβάλ «Ημέρα Διαφορετικότητας» στην Ελλάδα είναι μέρος της ευρύτερης Ευρωπαϊκής εκστρατείας «Για τη Διαφορετικότητα. Κατά των διακρίσεων» που πραγματοποιείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Στοχεύει στο να ευαισθητοποιήσει το κοινό, σχετικά με τις διακρίσεις, καθώς και να κάνει ευρέως γνωστές τις νομοθεσίες που υπάρχουν για την καταπολέμηση των διακρίσεων, και να προωθήσει την πραγματικότητα και την αξία της πολυμορφίας στην κοινωνία.
Αφορά τις 5 αιτίες διακρίσεων οι οποίες καλύπτονται από τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης:
-) Φυλετική και εθνοτική καταγωγή
-) Θρησκείας και πεποιθήσεων
-) Αναπηρία
-) Γενετήσιου προσανατολισμού
-) Ηλικία
Η «Ημέρα Διαφορετικότητας» – διοργανώνεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε συνεργασία με το Ελληνικό Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης καθώς και 17 Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς και βασικούς κοινωνικούς φορείς.
1. ΑΝΤΙΓΟΝΗ
2. ΑΡΣΙΣ
3. Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων
4. Δήμος Αθηναίων–Οργανισμός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
5. Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου
6. Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
7. Εθνικό Συμβούλιο Νεολαίας
8. Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες
9. Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά του Ρατσισμού (ΕΝΑR)
10. Ινστιτούτο Εργασίας
11. Ινστιτούτο Νεολαίας/Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς
12. Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος,
13. ΠΡΑΚΣΙΣ
14. Συνήγορος του Πολίτη
15. Φάρος Τυφλών
16. Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών
Μερικές φορές χρειάζεται μια τραγωδία (πολλές τραγωδίες;) για να καταλάβει κανείς ότι η σιωπή μπορεί να σημαίνει και συνενοχή. Ο αυξανόμενος αριθμός αυτοκτονιών ομοφυλόφιλων νέων τις τελευταίες εβδομάδες στις ΗΠΑ μοιάζει να ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της σιωπής…
Με το σύνθημα “Τα πράγματα θα φτιάξουν” ξεκίνησε στις ΗΠΑ μία συγκινητική εκστρατεία μέσω του YouTube για την υποστήριξη των ομοφυλόφιλων εφήβων που πέφτουν θύματα ομοφοβίας, μετά το κύμα αυτοκτονιών νεαρών ατόμων σε όλη τη χώρα.
“Φανείτε δυνατοί και ζητήστε βοήθεια. Η ζωή σας είναι εξαιρετικά σημαντική”, διαβεβαιώνει η υπουργός σε μήνυμά της που μεταδόθηκε την Τρίτη το βράδυ, παραμονή της ημέρας αφιερωμένης στους νέους-θύματα της ομοφοβίας στις ΗΠΑ.
Πρόσφατα στις ΗΠΑ σημειώθηκαν πολλά κρούσματα αυτοκτονιών εφήβων οι οποίοι επικρίθηκαν ή χλευάστηκαν από το περιβάλλον τους επειδή ήταν ή θεωρήθηκαν ομοφυλόφιλοι. “Σας παρακαλώ, θυμηθείτε ότι η ζωή σας είναι πολύτιμη και ότι δεν είστε μόνοι”, συνεχίζει η Χίλαρι Κλίντον, η οποία ήταν η πρώτη Πρώτη Κυρία της χώρας που συμμετείχε στην παρέλαση των ομοφυλοφίλων Gay Pride, πριν από δέκα χρόνια.
Σύμφωνα με την οργάνωση The Trevor Project, η οποία καθιέρωσε 24ωρη ανοιχτή γραμμή βοήθειας, οι ομοφυλόφιλοι νέοι στις ΗΠΑ διατρέχουν τέσσερις φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να αυτοκτονήσουν σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους, ενώ 9 στους 10 ομοφυλόφιλους νέους παρενοχλούνται στο λύκειο.
Στις αρχές Οκτωβρίου, δύο φοιτητές κρίθηκαν ένοχοι για “παραβίαση της ιδιωτικής ζωής” μετά την αυτοκτονία ενός συμφοιτητή τους, του 18χρονου Τάιλερ Κλεμέντι, ο οποίος έπεσε από μία γέφυρα στη Νέα Υόρκη. Οι δύο φοιτητές είχαν μαγνητοσκοπήσει και στη συνέχεια αναρτήσει στο διαδίκτυο τη συνάντηση του Κλεμέντι με έναν άλλο άντρα.
Ο Νταν Μπαέρ, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών για ζητήματα Δημοκρατίας, επικρότησε χθες, Τετάρτη, το αυθόρμητο αυτό κίνημα των πολιτών, λέγοντας ότι είναι παράδειγμα θετικής δραστηριοποίησης της κοινωνίας.
(μερικοί από εμάς προτιμούμε κλασσικό ροκ… αλλά ο σκοπός για τον οποίο έγινε η ηχογράφηση παραμένει συγκινητικός)
Η ανοχή απέναντι στον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί ίσως το πιο καθοριστικό κριτήριο για το επίπεδο πολιτισμού μιας κοινωνίας. Το δικαίωμα της ελευθερίας στον σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί κεκτημένο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ψηφίσει υπέρ της αναγνώρισης των ομοφυλικών γάμων προ εξαετίας. Ομως εδώ είναι Βαλκάνια. Η καθυστέρηση στο θέμα αυτό δεν είναι ανεξάρτητη από τη γενική καθυστέρηση.
Στις 30/6/2001 αποτολμήθηκε στο Βελιγράδι η πρώτη παρέλαση ομοφυλοφιλικής περηφάνιας (Gay Pride). Διαλύθηκε από οργισμένους ανδροπρεπείς με 15 τραυματίες. Μετά την εμπειρία αυτή, η δεύτερη απόπειρα έγινε μόλις πέρυσι. Είχε την υποστήριξη των πρεσβειών Ολλανδίας, Σουηδίας, Βρετανίας, Γερμανίας, καθώς και του ΟΑΣΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και του ΟΗΕ. Ωστόσο, η αστυνομία έπεισε τους διοργανωτές να τη ματαιώσουν, αφού δεν εγγυήθηκε για την ασφάλειά τους από τον μαινόμενο όχλο. Η τρίτη απόπειρα έγινε πριν από δέκα μέρες. Στην παρέλαση συμμετείχαν ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ε.Ε. στη Σερβία, ο Ολλανδός πρέσβης, ο Γερμανός αναπληρωτής πρέσβης και διπλωμάτες της Αυστρίας, της Ισπανίας, της Σουηδίας και της Βρετανίας. Η παρέλαση εξελίχθηκε στη χειρότερη σύγκρουση των τελευταίων ετών, με 141 τραυματίες, εκ των οποίων 121 αστυνομικοί. Οι ζημιές εκτιμήθηκαν σε ένα εκατ. ευρώ.
Στη χώρα μας, πέρασαν οι εποχές όπου δύο εξέχοντες δημοσιογράφοι, ο Τάκης Λαμπρίας και ο Γιάννης Λάμψας, έφαγαν ξύλο από τον τότε ανδροπρεπή της δικτατορίας Ιωάννη Λαδά, επειδή αναφέρθηκαν στην ομοφυλοφιλία ως γνώρισμα της αρχαίας Ελλάδας. Στη φετινή παρέλαση περηφάνιας, της 5ης Ιουνίου, οι ημέτεροι ανδροπρεπείς αντέδρασαν με πιο πολιτισμένο, αλλά όχι λιγότερο φοβικό τρόπο. Η παρέλαση αγνοήθηκε επιδεικτικά από όλα τα κανάλια και τις περισσότερες εφημερίδες. Ούτε 10 δευτερόλεπτα δεν της αφιέρωσαν οι γενικά τόσο φλύαρες τηλεοπτικές ειδήσεις. Σαν να ήταν κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε και για το οποίο δεν μιλάμε. Τα ελληνικά ΜΜΕ απεδείχθησαν πιο ανδροπρεπή από τη γερμανική κρατική τηλεόραση, που κάνει ζωντανή μετάδοση της παρέλασης του Βερολίνου σχεδόν όλη μέρα. Απεδείχθησαν πιο ανδροπρεπή και από το γαλλικό πρακτορείο, που μας πληροφόρησε ότι η πολύχρωμη παρέλαση της Αθήνας συγκέντρωσε τρεις χιλιάδες κόσμο και ότι το σύνθημα ήταν «Είμαστε παντού». Αυτό ειδικά το τελευταίο είχε ήδη μαθευτεί από ανακοίνωση της ανδροπρεπούς Χρυσής Αυγής, που θύμωσε και απειλούσε με ξύλο, επειδή το «παντού» περιελάμβανε και έναν τσολιά. Με τον τρόπο της βοήθησε η Χρυσή Αυγή να σπάσει η συνωμοσία σιωπής. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι διοργανωτές της παρέλασης περηφάνιας ζητούν από τον δήμαρχο Αθηναίων να τη θέσει υπό την αιγίδα του δήμου. Συναντούν την επίμονη άρνησή του, παρά τις κάποιες θετικές εισηγήσεις της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο. Ο κ. Κακλαμάνης απέδειξε ότι είναι πιο ανδροπρεπής π.χ. από τους προέδρους Κλίντον και Ομπάμα, που ανακήρυξαν τον μήνα Ιούνιο ως μήνα της ομοφυλοφιλικής περηφάνιας. Κυρίως είναι πιο Βαλκάνιος.
Υπάρχουν πολλές πλευρές, φωνές, απόψεις στο θέμα της ομοφυλοφιλίας και της αποδοχής ή μη αποδοχής της. Αποφεύγοντας το διάλογο δεν προχωράμε. Είναι αμήχανος διάλογος γιατί αγγίζει βαθιές πεποιθήσεις για τη ζωή, το νόημα της, το σκοπό της. Οι πολιτικοί και οι ακτιβιστές τον έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό. Χρειάζεται και η κοινωνία να συμμετάσχει, έξω από θεσμικούς ρόλους. Να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Θα μας κάνει καλό κοινωνικά και ατομικά. Θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους πιθανά.
Μέχρι να γίνει αυτό, και μαζί με τον διάλογο που συμβαίνει σε μικρότερη κλίμακα, ανάμεσα σε φίλους, σε παρέες, εμείς οργανώνουμε κι ένα σεμινάριο εδώ στην Αθήνα για την προσέγγιση του Process Work στη ‘Ομοφοβία και το Τραύμα.
Στις 24/10/2010 στο Μετρό Στάση Σύνταγμα θα πραγματοποιηθεί γιορτή με φορείς ψυχικής Υγείας. Την πρωτοβουλία έχει αναλάβει η ΚΙΝΑΨΥ (Κίνηση Αδελφών ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας) με τη υποστήριξη των φορέων “Εταιρία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας”, “ΕΔΡΑ” και “Δίκτυο Αργώς”.
Υπό την Αιγίδα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ψυχικής Υγιεινής (WFMH) και του Υπουργείου Υγείας. Με την ευγενική υποστήριξη της ΠΕΨΑΕΕ.
Αναφέρονται τα είδη των εκδηλώσεων :
Έκθεση ζωγραφικής
Ποιητική γωνία
Έκθεση φωτογραφίας
Μουσικά σχήματα
Προβολή ταινιών μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, παρουσιάσεων με θέμα την ψυχική υγεία.
Σειρά 30 περιπτέρων ενημέρωσης και πληροφόρησης πολιτών
Το blog της φίλης και συναδέλφου Julie Diamond προσφέρει συχνά τροφή για σκέψη. Στην τελευταία της ανάρτηση αναφέρεται στη χρήση ισχύος, και στην ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στη ‘χρήση’ και ‘κατάχρηση’. Και την παγίδα που υπάρχει στο να χρησιμοποιείς την ισχύ σου (για καλό σκοπό) αγνοώντας πως αυτό κακοποιεί την άλλη πλευρά.
Is it still an abuse of power if the cause is a good one?
posted by juliediamond – October 13, 2010 at 11:10 am
I came across this amazing (at least I think so) quote by Richard Rorty. Warning: it’s long, dense, somewhat inflammatory, and it has a rather ‘insider-ish’ tone. He’s talking to his colleagues in academia. His self-awareness of power strikes me. He turns his own analysis of power onto himself and his colleagues to look at the biases of his role and profession. It’s a great example for all of us in power. It’s easy to fall prey to patronizing uses of power because you believe in your own cause so strongly.
It seems to me that the regulative idea that we heirs of the Enlightenment, we Socratists, most frequently use to criticize the conduct of various conversational partners is that of ‘needing education in order to outgrow their primitive fear, hatreds, and superstitions’ … It is a concept which I, like most Americans who teach humanities or social science in colleges and universities, invoke when we try to arrange things so that students who enter as bigoted, homophobic, religious fundamentalists will leave college with views more like our own … The fundamentalist parents of our fundamentalist students think that the entire ‘American liberal establishment’ is engaged in a conspiracy. The parents have a point. Their point is that we liberal teachers no more feel in a symmetrical communication situation when we talk with bigots than do kindergarten teachers talking with their students … When we American college teachers encounter religious fundamentalists, we do not consider the possibility of reformulating our own practices of justification so as to give more weight to the authority of the Christian scriptures. Instead, we do our best to convince these students of the benefits of secularization. We assign first-person accounts of growing up homosexual to our homophobic students for the same reasons that German schoolteachers in the postwar period assigned The Diary of Anne Frank… You have to be educated in order to be … a participant in our conversation … So we are going to go right on trying to discredit you in the eyes of your children, trying to strip your fundamentalist religious community of dignity, trying to make your views seem silly rather than discussable. We are not so inclusivist as to tolerate intolerance such as yours … I don’t see anything herrschaftsfrei [domination free] about my handling of my fundamentalist students. Rather, I think those students are lucky to find themselves under the benevolent Herrschaft [domination] of people like me, and to have escaped the grip of their frightening, vicious, dangerous parents … I am just as provincial and contextualist as the Nazi teachers who made their students read Der Stürmer; the only difference is that I serve a better cause.
– ‘Universality and Truth,’ in Robert B. Brandom (ed.), Rorty and his Critics (Oxford: Blackwell, 2000), pp. 21-2.
To We Feel Fine, περιγράφεται ως μια εξερεύνηση των ανθρώπινων συναισθημάτων σε παγκόσμια κλίμακα. Συλλέγει ‘συναισθήματα’ από αναρτήσεις σε blog, ψάχνοντας τις φράσεις ‘νιώθω’ και ‘αισθάνομαι’… Από αυτό το σημείο και μετά μιλά η τεχνολογία και η τέχνη. Ένα έργο τέχνης που δημιουργείται από ανυποψίαστους bloggers.
Μια ομιλία του Matthew Taylor (με τα πάντα διασκεδαστικά γραφιστικά του RSA) για το διαφωτισμό στον 21ο αιώνα.
ο διαφωτισμός στον 21ο αιώνα πρέπει να προάγει ένα μοντέλο αυτονομίας που είναι πιο ενσυνείδητο (self-aware) και κοινωνικά ενσωματωμένο (socially embedded) και που αναγνωρίζει αδυναμίες και περιορισμούς
Αξίζει να παρακολουθήσεις όλη την ομιλία, λεει πολλά και ενδιαφέροντα.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ των ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΩΝ του ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ (Π.Ν.Α.) ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010
Με την ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας, την 10η Οκτωβρίου 2010, οι Παιδοψυχίατροι του Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, θεωρούμε χρέος μας να υπενθυμίσουμε την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί ακόμη στο χώρο των Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας για παιδιά και εφήβους στη χώρα μας.
Το Παιδοψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, παρά το συμβόλαιο με την Ευρωπαϊκή Ένωση για το οριστικό κλείσιμό του (μαζί με άλλα τέσσερα ψυχιατρικά νοσοκομεία στο πλαίσιο του «Ψυχαργώς» από το 2001), και παρά τις επί σειρά ετών διαμαρτυρίες του επιστημονικού προσωπικού και την ετυμηγορία του Συνήγορου του Παιδιού, για την παράνομη, ιατρικά αντιδεοντολογική και τελικά «κακοποιητική» λειτουργία του, εξακολουθεί να λειτουργεί.
Ιδιαίτερα αναφερόμαστε στην Μονάδα Επειγόντων, που εφημερεύει καθημερινά καλύπτοντας τις ανάγκες του συνόλου σχεδόν της επικράτειας, για κάθε είδους ψυχιατρικά προβλήματα που απαιτούν νοσηλεία, ενώ παράλληλα εξακολουθεί να δέχεται τις παραπομπές παιδιών – εφήβων με αυτισμό, παραβατικότητα και κάθε είδους κοινωνικά προβλήματα κατόπιν δικαστικών μέτρων και αποφάσεων.
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας οι Παιδοψυχίατροι του Π.Ν.Α., μέλη των θεσμικών του οργάνων (Διοικητικό Συμβούλιο, Δ/νση Ιατρικής Υπηρεσίας, Επιστημονικό Συμβούλιο, Ψυχιατρικός Τομέας) έχουν υποβάλλει τις παραιτήσεις τους. Φοβόμαστε ότι δεν υπάρχει πλέον χρόνος για χάσιμο, ενώ διαφαίνεται ότι θα ζητηθεί από την Ε.Ε. και η επιστροφή των κονδυλίων που έχουν διατεθεί γι’ αυτόν τον σκοπό.
Οφείλουμε και επιθυμούμε να παρέχουμε στα παιδιά και τους εφήβους, υπηρεσίες σε Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα και Παιδοψυχιατρικά τμήματα Γενικών Νοσοκομείων, κοντά στο σπίτι τους και την οικογένειά τους. Είναι καιρός να εφαρμοστεί στη χώρα μας η παροχή τομεοποιημένων Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας (που έχει ψηφιστεί από το 1999) ή χρησιμοποιώντας την γλώσσα της εποχής μας, ένας «Καλλικράτης» για τις Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας.
‘Ναί’ ή ‘όχι’ στα ψυχοφάρμακα; Δεν είναι τόσο απλή η απάντηση. Για πολλούς ανθρώπους έχουν αποτελέσει σωτηρία και στήριξη για μια πιο λειτουργική ζωή. Για άλλους έχουν γίνει φυλακή. Αφορμή για αυτό το post, μια είδηση από το Alternatives Conference 2010. Ο συνάδελφος Will Hall παρουσίασε ένα εργαστήρι που αφορούσε και την ‘ελαχιστοποίηση βλάβης από την διακοπή φαρμάκων’. Βρέθηκε έτσι μέσα στη ζώνη πολέμου ανάμεσα στους υπερασπιστές και επικριτές των ψυχοφαρμάκων. Διάβασε το άρθρο στο Psychology Today, για να ταξιδέψεις στον πολυτάραχο και πολύπλοκο κόσμο των συνεδρίων, φαρμακευτικών εταιριών και επαγγελματικών οργανισμών.
In the last chapter of my book Anatomy of an Epidemic, I noted that if our society is going to stem the epidemic of disabling mental illness that has erupted during the past twenty years, then it needs to have an honest discussion about what is truly known about the biological causes of psychiatric disorders, and an honest discussion about how the medications affect the long-term course of those disorders. The illuminating powers of science could work their usual magic. But that is a discussion that many in our society don’t want to have, and my recent experience at the Alternatives conference in Anaheim illustrates that point, and reveals too why this is such a loss.
The Background to the “Controversy”
In Anatomy of an Epidemic, I basically followed a tried-and-true journalistic path. I followed the evidence. I looked at how the chemical imbalance theory of mental disorders arose, how it was investigated, and how it never panned out. As Kenneth Kendler, coeditor in chief of Psychological Medicine wrote in 2005, “We have hunted for big simple neurochemical explanations for psychiatric disorders and have not found them.” Then I investigated how psychiatric medications affect the long-term course of four major mental disorders (schizophrenia, anxiety, depression, and bipolar illness), and that involves doing an exhaustive survey of studies conducted (or funded) by the National Institute of Mental Health, the World Health Organization, and foreign governments for the past 50 years.
Now, when you do that, you discover a story of science quite at odds with our societal belief that psychiatric medications fix chemical imbalances in the brain and that they have dramatically improved long-term outcomes. And when you write up this history of science, as I did in Anatomy of an Epidemic, you do become unpopular in certain circles.
In July, the National Empowerment Center, which is a peer-run advocacy organization, invited me to be a keynote speaker at the Alternatives Conference. The National Empowerment Center is funded by the Substance Abuse and Mental Health Services Administration (SAMHSA), and SAMHSA, I was told, had signed off on having me speak. However, once the National Empowerment Center announced that I would be speaking at the conference, SAMHSA quickly rescinded the invitation. In response, MindFreedom, which is an activist group, organized a protest via the Internet, asking people to contact both SAMSHA and the White House, and within 36 hours, I had been publicly re-invited to speak.
What people following this “controversy” didn’t know was that my re-invitation came with considerable strings attached. I had originally been scheduled to give a workshop in addition to a keynote, but the workshop was still cancelled. (I had planned to speak about a Finnish program for treating psychotic patients that was producing excellent results, and the prescribing of exercise as a treatment for depression, which is now being done in Britain.) The other condition was this: The National Empowerment Center was required to recruit a psychiatrist, from a list of names provided by SAMHSA, to “rebut” my keynote. And I would not be given an opportunity to respond to that rebuttal.
Now, if SAMSHA had wanted to organize a debate following my talk, that would have been terrific. But this was a setup that SAMHSA seemed to have torn from the pages of a 25-year old Soviet Union handbook: invite dissident speaker and then denounce him! Normally, I wouldn’t have accepted such an arrangement, but I had been quite moved and humbled by the protest that had led to my “reinvitation,” and so I figured, what the heck. It wasn’t every day that you got to sit in a ballroom with more than 1,000 people and hear your work denounced.
As the conference approached, a new controversy reared its head. Will Hall, who many years ago was given a diagnosis of “schizoaffective disorder/schizophrenia,” and who today works as a therapist (having been off psychiatric medications for 17 years), had planned to give a workshop that included discussing a “harm-reduction” approach to withdrawing from psychiatric medications. Several years ago, Hall had written a book on the subject, which had been published by two advocacy groups, The Freedom Center and the Icarus Project, and given that there are few books written by professionals on the circuit, his had proven to be quite popular. But a few days before the conference began, Hall was told that the printed description of his workshop in the conference brochure had been changed to remove any mention about “coming off drugs.” Hall announced that he couldn’t accept such censorship, a new protest erupted, and then he was told that the offending words could in fact be mentioned in an updated description that would be added to the conference brochure.
And all this occurred before an alternatives conference.
SAMHSA, the Alternatives Conference, and the Story of an Opportunity Lost
By Robert Whitaker
Created Oct 6 2010 – 7:42pm
In the last chapter of my book Anatomy of an Epidemic, I noted that if our society is going to stem the epidemic of disabling mental illness that has erupted during the past twenty years, then it needs to have an honest discussion about what is truly known about the biological causes of psychiatric disorders, and an honest discussion about how the medications affect the long-term course of those disorders. The illuminating powers of science could work their usual magic. But that is a discussion that many in our society don’t want to have, and my recent experience at the Alternatives conference in Anaheim illustrates that point, and reveals too why this is such a loss.
The Background to the “Controversy”
In Anatomy of an Epidemic, I basically followed a tried-and-true journalistic path. I followed the evidence. I looked at how the chemical imbalance theory of mental disorders arose, how it was investigated, and how it never panned out. As Kenneth Kendler, coeditor in chief of Psychological Medicine wrote in 2005, “We have hunted for big simple neurochemical explanations for psychiatric disorders and have not found them.” Then I investigated how psychiatric medications affect the long-term course of four major mental disorders (schizophrenia, anxiety, depression, and bipolar illness), and that involves doing an exhaustive survey of studies conducted (or funded) by the National Institute of Mental Health, the World Health Organization, and foreign governments for the past 50 years.
Now, when you do that, you discover a story of science quite at odds with our societal belief that psychiatric medications fix chemical imbalances in the brain and that they have dramatically improved long-term outcomes. And when you write up this history of science, as I did in Anatomy of an Epidemic, you do become unpopular in certain circles.
In July, the National Empowerment Center, which is a peer-run advocacy organization, invited me to be a keynote speaker at the Alternatives Conference. The National Empowerment Center is funded by the Substance Abuse and Mental Health Services Administration (SAMHSA), and SAMHSA, I was told, had signed off on having me speak. However, once the National Empowerment Center announced that I would be speaking at the conference, SAMHSA quickly rescinded the invitation. In response, MindFreedom, which is an activist group, organized a protest via the Internet, asking people to contact both SAMSHA and the White House, and within 36 hours, I had been publicly re-invited to speak.
What people following this “controversy” didn’t know was that my re-invitation came with considerable strings attached. I had originally been scheduled to give a workshop in addition to a keynote, but the workshop was still cancelled. (I had planned to speak about a Finnish program for treating psychotic patients that was producing excellent results, and the prescribing of exercise as a treatment for depression, which is now being done in Britain.) The other condition was this: The National Empowerment Center was required to recruit a psychiatrist, from a list of names provided by SAMHSA, to “rebut” my keynote. And I would not be given an opportunity to respond to that rebuttal.
Now, if SAMSHA had wanted to organize a debate following my talk, that would have been terrific. But this was a setup that SAMHSA seemed to have torn from the pages of a 25-year old Soviet Union handbook: invite dissident speaker and then denounce him! Normally, I wouldn’t have accepted such an arrangement, but I had been quite moved and humbled by the protest that had led to my “reinvitation,” and so I figured, what the heck. It wasn’t every day that you got to sit in a ballroom with more than 1,000 people and hear your work denounced.
As the conference approached, a new controversy reared its head. Will Hall, who many years ago was given a diagnosis of “schizoaffective disorder/schizophrenia,” and who today works as a therapist (having been off psychiatric medications for 17 years), had planned to give a workshop that included discussing a “harm-reduction” approach to withdrawing from psychiatric medications. Several years ago, Hall had written a book on the subject, which had been published by two advocacy groups, The Freedom Center and the Icarus Project, and given that there are few books written by professionals on the circuit, his had proven to be quite popular. But a few days before the conference began, Hall was told that the printed description of his workshop in the conference brochure had been changed to remove any mention about “coming off drugs.” Hall announced that he couldn’t accept such censorship, a new protest erupted, and then he was told that the offending words could in fact be mentioned in an updated description that would be added to the conference brochure.
And all this occurred before an alternatives conference.
It’s the first time that an EU country has seen its treatment of refugees described as a humanitarian crisis by the UNHCR. This report gets to the heart of the escalating tensions in Greece.
“I’ve seen too many. They cross the river like bees”, sighs a local fisherman. With as many as 400 people crossing the Evros river each day, arrests of illegal immigrants in Greece have exploded from 3,500 to 20,000 in a year. Most choose to turn themselves in, but they have no idea what awaits them. Infested with rats, Greece’s detention centres are now critically overcrowded. Those who try to avoid this fate end up on the streets, such as in Attica Square, home to hundreds of Afghan refugees. With no government support, crime is rife here, and as frustration builds, racial attacks by local vigilantes are escalating beyond control. Ghulam’s family sleep on a bench in the square – his four-year-old son was recently attacked in the middle of the night. “If I’d stayed in Afghanistan I might have been beaten, but they would have at least spared my children. I cannot believe this is Europe.”
Ανήκω στη γενιά του DDT. Θυμάμαι να ψεκάζουμε την αυλή αρχές της δεκαετίας του 70. Κάθε φορά που ακούω ‘ΔΝΤ’, ο αυτόματος συνειρμός μου είναι με το DDT! Το σωτήριο σκεύασμα που αργότερα αποδείχτηκε όχι και τόσο σωτήριο… Οι απόψεις για το ΔΝΤ είναι πολλές και αντικρουόμενες. Ακούμε συνέχεια για τη ‘σωτηρία της Ελλάδας’. Δεν είμαι οικονομολόγος, ούτε προφήτης. Δεν ξέρω που οδηγεί όλη αυτή η κατάσταση. Προσπαθώ να διαβάζω όλες τις απόψεις, να παραμένω ανοιχτή σε όλα τα ενδεχόμενα. Την άποψη όμως ότι η Ελλάδα σώζει το ΔΝΤ, ούτε την είχα ακούσει, ούτε σκεφτεί. Ρίξε μια ματιά στη συνέντευξη της Naomi Klein στη συνέντευξη της στο ‘Βήμα’…
Η διάσημη καναδέζα δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, συγγραφέας του «Δόγματος του σοκ» που κατακρίνει τον «καπιταλισμό της καταστροφής», μιλάει για τον ρόλο του ΔΝΤ και τους κινδύνους για την Ελλάδα
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΓΓ. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟ
Αθήνα – Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010
Η Ναόμι Κλάιν μιλάει με μια τόσο απαλή φωνή που δεν μπορείς να φανταστείς ότι κρύβει μέσα της τόσο δυναμισμό. Και επίσης, ούτε ότι αυτή η 40χρονη Καναδέζα θεωρείται από πολλούς μία από τις πιο μαχητικές δημοσιογράφους της εποχής μας, με τέτοια απήχηση στην αμερικανική Αριστερά που πολλοί να τη θεωρούν ακόμη και διάδοχο του Νόαμ Τσόμσκι.
Οταν λοιπόν τη ρωτήσαμε ποια είναι η άποψή της για την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ελλάδα, υπήρξε καταπέλτης: «Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η ευρωζώνη. Και για να γίνει, σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Εχουν ήδη διαγνώσει ότι είστε άρρωστοι». Η κυρία Κλάιν μένει μόνιμα στο Τορόντο του Καναδά, μαζί με τον σύζυγό της Αβι Λιούις. Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Το δόγμα του σοκ» («Τhe Shock Doctrine»), το οποίο αποτελεί μια σκληρή πολεμική εναντίον του «καπιταλισμού της καταστροφής», όπως η ίδια τον αποκαλεί.
Στο βιβλίο «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν υπάρχει μια λεπτομερέστατη καταγραφή της δράσης του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες την τελευταία 30ετία, όπου αποτυπώνονται οι δραματικές επιπτώσεις της παρέμβασής του, κυρίως στη Λατινική Αμερική (Αργεντινή, Βολιβία), αλλά επίσης στη Ρωσία.
«Παρακολουθώ από πολύ κοντά την ελληνική κρίση και φυσικά την παρέμβαση της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» η κυρία Κλάιν. «Αυτό που με εντυπωσίασε» σημειώνει, «ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, ήταν ότι οι Ελληνες αντιστάθηκαν στα όσα πήγαιναν να τους επιβληθούν. Οταν μάλιστα και στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαμε την κρίση με τις τράπεζες, επεσήμαινα το γεγονός αυτό σε αμερικανούς συνομιλητές μου».
Μετά βέβαια το κλίμα σταδιακά άλλαξε. «Οταν τα πράγματα δυσκόλεψαν,άρχισε η “εκπαίδευση”. Κατ΄ αρχάς,το ΔΝΤ διέγνωσε ότι είστε άρρωστοι,ότι ο χαρακτήρας των Ελλήνων είναι άρρωστος. Και τώρα σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίαςη οποία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες του μεσογειακού Νότου».«Πρόκειται» τονίζει η γνωστή συγγραφέας «για μια κλασική περίπτωση όπου οι κυβερνήσεις βρίσκουν το κατάλληλο άλλοθι. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ας φέρουμε κάποιους άλλους να το κάνουν για εμάς».
Κατά μία έννοια, «η περίπτωση της Ελλάδας είναι εμβληματική. Στην πορεία,ο στόχος από την παρέμβαση της τρόικας άλλαξε» υπογραμμίζει. «Αν το δει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο,δεν μιλάμε πλέον απλώς για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της οικονομίας. O σκοπός είναι η απενοχοποίηση των τραπεζών,η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων» λέει η κυρία Κλάιν.
«Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία»
«Στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα ταμπού και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό» λέει η κυρία Κλάιν για τον αμερικανό πρόεδρο
«Γιατί το κοστούμι του ΔΝΤ δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε χώρας και είναι ίδιο για όλες;» ήταν μία από τις ερωτήσεις προς την κυρία Κλάιν. «Πραγματικάδεν μπορώ να σας δώσω ξεκάθαρη απάντηση» παραδέχεται με μια μικρή δόση ενοχής. «Είναι απορίας άξιο πώς δεν κατάλαβαν ας πούμε ότι, καθώς η Ελλάδα δεν μπορούσε να προχωρήσει σε υποτίμηση, ο πληθωρισμός λογικά θα ανέβαινε.Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο» προσθέτει. «Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008,οι περισσότεροι ανέμεναν ότι το ΔΝΤ θα άλλαζε μυαλά. Περιμέναμε ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο θα υπερίσχυε του αμερικανικού.Τώρα γιατί δεν έγινε κάτι τέτοιοπαραμένει άγνωστο.Ισως οι άνθρωποι του ΔΝΤ να έχουν πέσει όλα αυτά τα χρόνια σε μια ιδεολογική παγίδα».
Ωστόσο, όπως εξηγεί η κυρία Κλάιν, μετά και την εμπειρία της Αργεντινής, «το ΔΝΤ ήταν έτοιμο κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει,τόσο ιδεολογικά όσο και χρηματικά. Σε αυτό είχε βοηθήσει και η οικονομική κρίση μετά το 2008. Μην ξεχνάτε ότι το ΔΝΤ είχε αναγκαστεί να πουλήσει ακόμη και χρυσό από τα αποθέματά του. Και βέβαιαη εικόνα του στον αναπτυσσόμενο κόσμο ήταν τόσο κακή που οι ηγεσίες των χωρών αυτών δεν ήθελαν να το δουν μπροστά τους». «Τώρα όμως» επισημαίνει «το ΔΝΤ βρήκε μια νέα “αγορά”:την Ευρώπη.Κατά έναν περίεργο τρόπο,σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία».
Τι λέει για τον Ομπάμα
«Οι νέοι άνθρωποι έχουν χάσει πλέον τον ενθουσιασμό που είχαν για τον Μπαράκ Ομπάμα » δηλώνει η κυρία Κλάιν. «Ο Ομπάμα ήταν εκπληκτικός στην προεκλογική εκστρατεία του. Εκανε τους Αμερικανούς να αισθάνονται ότι μπορούν να γίνουν καλύτεροι. Ωστόσο, στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα που είναι ταμπού,όπως η Γουόλ Στριτ ή το Ισραήλ.Και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Δημοκρατικοί να χάσουν την εμπιστοσύνη της βάσης τους.Πάρτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τώρα που έφυγε από τον Λευκό Οίκο ο Λάρι Σάμερς οι φήμες λένε ότι θα τον αντικαταστήσει ένα στέλεχος της Γουόλ Στριτ.Ολα αυτά θα κριθούν στις επικείμενες εκλογές για το Κογκρέσο» καταλήγει.
Η «Πασιονάρια» του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης
Οταν ήταν μικρή, η Ναόμι Κλάιν συνήθιζε να ψωνίζει συνέχεια. Ποιος να φανταζόταν ότι αρκετά χρόνια αργότερα θα έγραφε ένα βιβλίο που από πολλούς χαρακτηρίστηκε η «Βίβλος» κατά των πολυεθνικών. Το «Νo Logo: Νo Space, no choice, no jobs: Η βίβλος του αντι-εταιρικού ακτιβισμού», που εκδόθηκε το 2000, τη μετέτρεψε ουσιαστικά σε «πασιονάρια» του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης.
Γεννηθείσα το 1970 στο Μόντρεαλ από αριστερή οικογένεια που μετανάστευσε το 1967 από τις ΗΠΑ στον Καναδά λόγω αντίθεσης στον πόλεμο στο Βιετνάμ, η νεαρή Ναόμι μεγάλωσε σε ένα πολιτικοποιημένο περιβάλλον. Σήμερα ερευνά μανιωδώς διάφορα θέματα και προσφέρει μια εναλλακτική ματιά στα πράγματα. Το 2007 εκδόθηκε «Το δόγμα του σοκ» και, όπως λέει η ίδια, «δεν αποφάσισα εγώ να γράψω αυτό το βιβλίο.“Εκείνο” το αποφάσισε για μένα. Είχα πάει στο Ιράκ όταν ο Πολ Μπρέμερ διοικούσε τη χώρα αμέσως μετά τον πόλεμο. Οι Αμερικανοί είχαν αποφασίσει να εφαρμόσουν την τακτική του “σοκ και δέους” με την οποία κέρδισαν τον πόλεμο και στην οικονομία. Αδιαφόρησαν πλήρως για το τι συνέβαινε στο Ιράκ και ήθελαν να ιδιωτικοποιήσουν αμέσως τα πάντα. Να φανταστείτε ότι ο διερμηνέας μου δεν γνώριζε να υπάρχει λέξη για την ιδιωτικοποίηση στα ιρακινά.Ετσι άρχισα να γράφω για τον καπιταλισμό της καταστροφής γνωρίζοντας από πρώτο χέρι και την εμπειρία της Αργεντινής».
Το νέο βιβλίο της θα έχει θέμα την κλιματική αλλαγή και έχει ήδη αρχίσει έρευνα. Για αυτό και έχει περιορίσει τις διαλέξεις της ανά τον κόσμο αλλά προλαβαίνει να γράφει άρθρα για έντυπα όπως η βρετανική εφημερίδα «Guardian» και το αμερικανικό περιοδικό «Τhe Νation».
Όλο και περισσότερο ακούς ανθρώπους να λένε ‘δεν ακούω πια ειδήσεις, τους βαρέθηκα!’. Άλλοι πάλι ξεκινάνε κάθε φράση λέγοντας ‘Άκουσα στις ειδήσεις οτι…’. Εσύ τι κάνεις; Από που ενημερώνεσαι; Μέσα από ποια φίλτρα απορροφάς κάθε νέα πληροφορία; Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ ‘Manufacturing Consent: Noam Chomsky and the Media’ (1992) είναι διαθέσιμο με ελληνικούς υπότιτλους. Ο ίδιος ο Chomsky είχε μικτή αντίδραση στο ντοκιμαντέρ. Θεώρησε οτι δεν επικοινωνεί το μήνυμα του με καθαρότητα. Ότι τον παρουσιάζει σαν ‘ηγέτη ενός κινήματος’, κάτι που δεν τον εκπροσωπεί. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να το δεις. Θέλει ώρα όμως, και καθαρό μυαλό!
Πότε κάποιος είναι κλέφτης και πότε ‘Ρομπέν των Φτωχών;’ Σαν κοινωνία, πως διαφοροποιούμε την ‘κλοπή’ από την ‘ανακατανομή του πλούτου’; Το Γερμανικό δικαστήριο αναγνώρισε την ‘ευγένεια’ του κινήτρου της ‘Ρομπέν των Φτωχών’, την καταδίκασε όμως επειδή αυτό υπαγόρευε ο νόμος.
Καταδικάστηκε η Γερμανίδα που μετέφερε χρήματα πλουσίων σε λογαριασμούς υπερχρεωμένων
Γ. ΓΑΛΙΑΝΟΣ | Αθήνα – Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010
Ηταν μια ευαίσθητη τραπεζικός που θέλησε να γίνει «Ρομπέν των φτωχών». Η Καταρίνα Ρ. δεν ζει, όμως, όπως ο «Ρομπέν των δασών» στο αγγλικό δάσος του Σέργουντ αλλά στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, στην Ομοσπονδιακή Γερμανία. Και οι προστατευόμενοί της δεν είναι οι καταπιεσμένοι αγρότες της περιοχής, αλλά οι βαριά καταχρεωμένοι πελάτες ενός τραπεζικού υποκαταστήματος το οποίο διηύθυνε παλαιότερα η ίδια.
Δικαστήριο της Βόννης καταδίκασε την 62χρονη τραπεζικό σε 22 μήνες φυλάκιση με αναστολή και, το χειρότερο, σε φτώχεια: διέταξε να κατασχεθεί όλη η περιουσία της, δηλαδή δύο διαμερίσματα, το σύνολο των καταθέσεών της, καθώς και μέρος της σύνταξής της προς όφελος της τράπεζας, η οποία δεν έγινε γνωστή.
Το «έγκλημά» της; Η Καταρίνα Ρ. έπαιρνε στα κρυφά χρήματα από τις καταθέσεις πλούσιων καταθετών για να τα βάλει σε λογαριασμούς πελατών, οι οποίοι, όπως ήξερε από τους ίδιους, βρίσκονταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Για αρκετό καιρό το σύστημα αυτό «λειτούργησε» ανεπίληπτα επειδή η Καταρίνα Ρ. φρόντιζε να αντικαθιστά εγκαίρως τα αφαιρεθέντα ποσά είτε με επιστροφές από τους ενδιάμεσα εξυγιανθέντες λογαριασμούς είτε από καταθέσεις άλλων πλούσιων πελατών. Με τον καιρό όμως έχασε τον λογαριασμό. Το σύστημά της κατέρρευσε. Η Εισαγγελία μέτρησε τουλάχιστον 117 ακάλυπτες μεταφορές χρημάτων που κόστισαν στην τράπεζα 2,4 εκατομμύρια ευρώ.
«Δεν έβαλα ούτε ένα ευρώ στην τσέπη μου. Ο,τι έκανατο έκανα από συμπόνια για τους φτωχούς πελάτες» δήλωσε στη δίκη της η ίδια. Το δικαστήριο αναγνώρισε την «ευγένεια» του κινήτρου της, την καταδίκασε όμως επειδή αυτό υπαγόρευε ο νόμος.
Κατά την ανάγνωση της απόφασης, όμως, η δικαστής Σούζαν Ούλμπερτ δεν παρέλειψε να εκφράσει την απορία της: «Δεν βρέθηκε κανένας στην πόλη να σας στήσει ένα μνημείο;» ρώτησε. «Οχι» ήταν η απάντηση. Το αντίθετο μάλιστα. «Οσοι μου τηλεφώνησαν το έκαναν μόνο για να παραπονεθούν ότι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν όσα χρωστούσαν».
Το μόνο περιουσιακό στοιχείο που έχει σήμερα η Καταρίνα Ρ. είναι το υπόλοιπο μιας πενιχρής σύνταξης. Με αυτήν πρέπει να συντηρεί και τη βαριά άρρωστη μητέρα της. «Εχω θεραπευτεί από το σύνδρομο της φιλανθρωπίας. Αλλά τώρα είναι αργά» λέει.
Τι είδους κοινωνικές και προσωπικές σχέσεις χρειαζόμαστε για να νιώθουμε ασφαλείς. Αν δεν απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, αναπόφευκτα θα αναθέτουμε την αίσθηση ασφάλειας σε κάμερες, σε ελέγχους και στο κράτος. Κάποιοι λένε πως αυτό παραβιάζει το δικαίωμα στην προσωπική ζωή. Άλλοι λένε πως είναι μικρή η θυσία, μπροστά στην ασφάλεια των πολιτών.
Ο διάλογος πολύτιμος και αναγκαίος. Όπως και η επίγνωση οτι αυτό που μας κάνει ανασφαλείς, δεν είναι πάντα ο ‘κακός άλλος’, αλλά η αδυναμία μας να προσαρμοστούμε και να παραμείνουμε δημιουργικοί μέσα σε μια κοινωνία που αλλάζει συνέχεια και που η διαφορετικότητα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση -πάντα έτσι ήταν, απλά τώρα η διαφορετικότητα είναι πιο ορατή!
