blog

(από την ιστοσελίδα http://hungerstrike300.espivblogs.net/)

Διανύοντας τη 12^η μέρα απεργίας πείνας, θέλουμε για άλλη μια φορά να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο γύρω από τον σκληρό αγώνα που αποφασίσαμε να κάνουμε για αξιοπρεπή ζωή.

Τώρα που σταμάτησε ο πόλεμος της λάσπης και των ψεμάτων, που κατέκλυσαν τα ΜΜΕ τις πρώτες μέρες της απεργίας πείνας στη Νομική, τώρα που η παραπλανητική κουβέντα για το πανεπιστημιακό άσυλο μπήκε στην άκρη, τώρα που Ελληνες σύντροφοί μας διώκονται σχεδόν σαν δουλέμποροι, τώρα που ακόμα και υπουργοί παραδέχονται κάποια από τα δίκια μας, ήρθε η ώρα ν’ ακουστεί δυνατά το δίκαιο αίτημά μας για νομιμοποίηση, για να μπει ένα τέλος στην πολύχρονη εκμετάλλευσή μας στην Ελλάδα.

Δηλώνουμε ξανά σε όλους τους τόνους και προς κάθε πλευρά, ότι ζούμε χρόνια στην Ελλάδα, ότι δουλεύουμε ανασφάλιστοι και με μεροκάματα πείνας.

Ηρθαμε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν πάει άλλο. Κι αυτή η απόφαση είναι όλη δική μας, εμάς των 300 και όλων των άλλων μεταναστών που μας εμπιστεύθηκαν ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτή.

Δεν θα σταματήσουμε αυτή την απεργία πείνας ό,τι και αν συμβεί σε μας, στην υγεία μας και τη ζωή μας. ‘Η θα φύγουμε σαν αξιοπρεπείς άνθρωποι με ψηλά το κεφάλαι και με εγγυήσεις ότι θα ζούμε νόμιμα και με δικαιώματα ή αλλιώς δεν έχουμε λόγο να ζούμε.

Ο αγώνας μας είναι αγώνας και όλων των Ελλήνων συναδέλφων μας. Τους καλούμε για άλλη μια φορά να σταθούν δίπλα μας και στο ύψος των περιστάσεων.

Καλούμε την κυβέρνηση να σταματήσει την αδιαλλαξία απέναντί μας και να προχωρήσει στα αυτονόητα. Είμαστε εργαζόμενοι στην Ελλάδα και ή θα μας αντιμετωπίσει ως τέτοιους ή να δώσει εντολή για κατασκευή 300 φερέτρων.

5 Φεβρουαρίου 2011

12^η μέρα απεργίας πείνα

(Ευχαριστώ την ΤΛ που μας το προώθησε)

(από Τάσο Κεφαλά)   Η πρώτη φάση μιας πρωτοβουλίας πολιτών, για ενεργή εμπλοκή στο θέμα της διαχείρισης των αστικών απορριμμάτων στην Αττική, ολοκληρώθηκε, μετά από ένα σύντομο αλλά ουσιαστικό διάλογο που μεσολάβησε.

Δίνουμε σήμερα στη δημοσιότητα το κείμενο της συμφωνίας μας και καλούμε όσους-ες συμφωνούν να το συνυπογράψουν, στέλνοντας μήνυμα στο prosynat@gmail.com

Όχι τόσο για να δηλωθεί η συμφωνία σε ένα εναλλακτικό μοντέλο διαχείρισης, όσο για να υπογραμμιστεί η διάθεσή όλων μας να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και συγκεκριμένες δράσεις, μέσα από τους φορείς και τις συλλογικότητες που συμμετέχουμε.

Για τα επόμενα βήματα της Πρωτοβουλίας συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων (στην Αττική) θα μιλήσουμε στην επόμενη συνάντησή μας, που θα γίνει τη Δευτέρα 14 Φλεβάρη, στις 7 μ.μ., στο @Ρουφ – Χώρος Πολιτισμού, Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18, Ρουφ – Γκάζι (κοντά στο μετρό Κεραμεικός).

(από Τάσο Κεφαλά)   Η πρώτη φάση μιας πρωτοβουλίας πολιτών, για ενεργή εμπλοκή στο θέμα της διαχείρισης των αστικών απορριμμάτων στην Αττική, ολοκληρώθηκε, μετά από ένα σύντομο αλλά ουσιαστικό διάλογο που μεσολάβησε. Δίνουμε σήμερα στη δημοσιότητα το κείμενο της συμφωνίας μας και καλούμε όσους-ες συμφωνούν να το συνυπογράψουν, στέλνοντας μήνυμα στο prosynat@gmail.com

Όχι τόσο για να δηλωθεί η συμφωνία σε ένα εναλλακτικό μοντέλο διαχείρισης, όσο για να υπογραμμιστεί η διάθεσή όλων μας να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και συγκεκριμένες δράσεις, μέσα από τους φορείς και τις συλλογικότητες που συμμετέχουμε.

Για τα επόμενα βήματα της Πρωτοβουλίας συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων (στην Αττική) θα μιλήσουμε στην επόμενη συνάντησή μας, που θα γίνει τη Δευτέρα 14 Φλεβάρη, στις 7 μ.μ., στο @Ρουφ – Χώρος Πολιτισμού, Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18, Ρουφ – Γκάζι (κοντά στο μετρό Κεραμεικός).

Διαχείριση των αστικών αποβλήτων:

ένα διαρκές πεδίο συγκρούσεων και μια πρόκληση για διεκδίκηση εναλλακτικών λύσεων

Τα τελευταία χρόνια, η διαχείριση των αστικών αποβλήτων τείνει να αποτελέσει ένα διαρκές πεδίο συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, που σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Γνωρίζουμε όλοι τα πεδία αυτά:  η Λευκίμη της Κέρκυρας, το Ελληνικό των Ιωαννίνων, η Μαυροράχη και οι Ταγαράδες στη Θεσσαλονίκη, το Γραμματικό της Αττικής, το Αλιβέρι, η Θήβα, η Μάνδρα λίγο πιο παλιά κ.ά.. Με πιο πρόσφατα επεισόδια, αυτά της προκήρυξης διαγωνισμού για τις υποδομές του Ολοκληρωμένου Συστήματος Διαχείρισης Απορριμμάτων (ΟΣΔΑ) περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας με ΣΔΙΤ, της Κερατέας, της οριστικοποίησης της απόρριψης της λυματολάσπης της Ψυτάλλειας στη Φυλή, της έγκρισης περιβαλλοντικών όρων των νέων εγκαταστάσεων μηχανικής ανακύκλωσης και της μηχανικής διαλογής και βιολογικής ξήρανσης στη Φυλή και, τέλος, της παράτυπης και εν κρυπτώ υπογραφής της προγραμματικής σύμβασης (μεταξύ της αποκεντρωμένης διοίκησης Αττικής και του ΕΣΔΚΝΑ) για τις εγκαταστάσεις που προαναφέρθηκαν.

Μεταξύ πολλών άλλων αιτιών, μεγαλύτερης ή μικρότερης σημασίας, αξίζει κανείς να επισημάνει το κεντρικό γεγονός της αδυναμίας (ή και της απροθυμίας) ελέγχου ενός μοντέλου λειτουργίας της κοινωνίας μας, που οδηγεί σε μια συνεχή αύξηση της ποσότητας των παραγόμενων αστικών αποβλήτων. Η διερεύνηση των βαθύτερων αιτιών αυτής της υπαρκτής πραγματικότητας οδηγεί, αναπόφευκτα, σε ποικίλες εκτιμήσεις, άλλοτε συγκλίνουσες και άλλοτε αποκλίνουσες.

Ωστόσο, δεν είναι καθόλου δύσκολο να επιβεβαιώσουμε μιαν ευρύτατη συμφωνία στα ζητήματα της “πρώτης γραμμής”. Ειδικότερα, για το λεκανοπέδιο της Αττικής, αλλά και για τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουμε ότι τα εκρηκτικά φαινόμενα στη διαχείριση των απορριμμάτων συνδέονται και με την πληθυσμιακή υπερσυγκέντρωση, την έλλειψη πρόληψης, τη συστηματική καλλιέργεια ενός μοντέλου κοινωνικής συμπεριφοράς που οδηγεί στην υπερκατανάλωση, αλλά και την εμφανή εμπλοκή μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, που ασκούν τεράστιες πιέσεις για την επιλογή λύσεων και μεθόδων, που εξυπηρετούν, κυρίως, τα συμφέροντά τους. Είναι, γι αυτό το λόγο, απολύτως σαφές ότι οποιαδήποτε εναλλακτική λύση οφείλει να υιοθετεί πρακτικές αποδυνάμωσης και εξάλειψης των παραπάνω παραγόντων.

Α. Υπάρχει εναλλακτική λύση και μπορεί να εφαρμοστεί τώρα

Το υλοποιούμενο εθνικό και τα περιφερειακά σχέδια διαχείρισης απορριμμάτων προδιαγράφουν την αναπαραγωγή και τη δημιουργία νέων οξύτατων προβλημάτων. Για το λόγο αυτό η απλή καταγγελία τους είναι ένα μικρό μόνο μέρος από αυτά που οφείλουμε να πράξουμε. Όσοι συμμετέχουμε και συγκροτούμε αυτήν την πρωτοβουλία, είμαστε απολύτως πεισμένοι ότι χρειάζονται, πολύ περισσότερο, πρακτικές διαμόρφωσης εναλλακτικών προτάσεων και συλλογικών κοινωνικοπολιτικών δράσεων για την εφαρμογή τους.

Ένα σύστημα αλληλοϋποστηριζόμενων συμφερόντων προσπαθεί να μας πείσει ότι μια άλλου τύπου διαχείριση μπορεί να ακούγεται καλή, αλλά δεν είναι ακόμη ώριμη και αφορά στο μακρινό μέλλον. Επικαλούνται πρακτικές και συμπεριφορές συμπολιτών μας, που οι ίδιοι καλλιεργούν και υποθάλπουν, για να μετακυλήσουν τις ευθύνες τους.

Αισθανόμαστε την ανάγκη να βροντοφωνάξουμε ότι και ολοκληρωμένες εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν και μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα, με πολύ μικρότερο κόστος από τις συγκεντρωτικές λύσεις που προωθούνται.

Β. Οι προϋποθέσεις και οι στόχοι

Για να μετατραπεί, όμως, η θεωρητική δυνατότητα σε πράξη, είναι αναγκαίο να αναπτυχθεί ένα ισχυρό κίνημα πολιτών, που θα εκφράζεται και με αυτόνομες θεματικές δράσεις στον τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων, αλλά και με πολυθεματικές κοινωνικές δράσεις, μέσα  από υπαρκτές συλλογικότητες, για ζητήματα υγείας, ποιότητας ζωής, προστασίας του περιβάλλοντος, δικαιωμάτων κλπ. Ένα κίνημα που θα έχει αφομοιώσει την αίσθηση της κοινής μας ευθύνης για το που πηγαίνουν και πως διαχειρίζονται τα σκουπίδια που όλοι μας παράγουμε.

Αυτή τη φιλόδοξη προοπτική θέλουμε να υπηρετήσουμε, προσπαθώντας να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός μετώπου, που θα προτάξει τρία βασικά αιτήματα άμεσης διεκδίκησης:

1.     Επαναδιαμόρφωση του εθνικού και των περιφερειακών σχεδίων, με πρωτεύον κριτήριο την αποκεντρωμένη διάταξη των δραστηριοτήτων διαχείρισης στερεών αποβλήτων.

2.     Ακύρωση εκείνων των αποφάσεων και άλλων πράξεων της διοίκησης και των φορέων διαχείρισης, που υλοποιούν τις πιο αρνητικές πλευρές των παραπάνω σχεδίων.

3.     Διαμόρφωση και εφαρμογή εναλλακτικών σχεδίων διαχείρισης, σε κάθε επίπεδο.

Γ. Που στηρίζεται και τι περιλαμβάνει μια εναλλακτική πρόταση

Θεωρούμε ότι δεν υπάρχει ένα και μοναδικό μοντέλο διαχείρισης απορριμμάτων. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οποιαδήποτε εναλλακτική λύση για να είναι αποδεκτή, δεν μπορεί παρά να:

1.     Προτάσσει κριτήρια δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος, ιδιαίτερα, στις σημερινές συνθήκες της κρίσης. Να είναι απαλλαγμένη από την υφιστάμενη λογική της σύνδεσης οποιουδήποτε έργου διαχείρισης με έναν εργολάβο, πολύ δε περισσότερο με τον προνομιακό “εθνικό” εργολάβο.

2.     Να καλλιεργεί και να ενθαρρύνει την άμεση εμπλοκή των πολιτών στη διαδικασία της διαχείρισης.

3.     Να ενισχύει τις αποκεντρωμένες διαδικασίες προδιαλογής και ανάκτησης υλικών, έτσι ώστε να περιοριστεί, στο ελάχιστο, η ποσότητα των σύμμεικτων απορριμμάτων, που έχουν ανάγκη μεταφοράς και κεντρικής επεξεργασίας. Να υιοθετηθεί η λογική: καμιά επεξεργασία που μπορεί να γίνει σε κάποιο επίπεδο (οικιακό, κτιριακό, γειτονιάς, δήμου κλπ.) να μη μεταφέρεται στο ή στα επόμενα.

4.     Με αυτόν τον τρόπο να περιοριστεί δραστικά η ανάγκη νέων ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ, σταθμών μεταφόρτωσης, κεντρικών ΚΔΑΥ και μονάδων μηχανικής – βιολογικής επεξεργασίας, ακόμη και κεντρικών μονάδων κομποστοποίησης.

5.     Να εξαιρεί, τουλάχιστον σε αυτήν τη φάση, από τις αποδεκτές τεχνολογίες επεξεργασίας – αξιοποίησης των αστικών στερεών αποβλήτων, τεχνολογίες όπως της βιολογικής ξήρανσης ή της θερμικής αξιοποίησης, που οδηγούν στην καύση και για τις οποίες υπάρχουν πολλαπλές ενστάσεις περιβαλλοντικού και οικονομικού χαρακτήρα, ενώ, ταυτόχρονα, αποτελούν την ταφόπλακα της ανακύκλωσης και της κομποστοποίησης.

6.     Να απορρίπτει, σε κάθε περίπτωση, τη “βουβή” επιλογή του ΥΠΕΚΑ να επιτρέψει την άτυπη αναγνώριση του δευτερογενούς καυσίμου SRF, σαν πλήρως βιοαποδομήσιμου υλικού, με συνέπεια η χρήση του στην ηλεκτροπαραγωγή να λογίζεται σαν ΑΠΕ, γεγονός που, μέσω της σχετικής επιδότησης, επιβαρύνει υπέρμετρα και το τελικό κόστος διαχείρισης των απορριμμάτων.

Σε ότι αφορά στο σχεδιασμό της περιφέρειας Αττικής, θεωρούμε ότι αξίζει να επισημανθούν δύο ζητήματα γενικότερου ενδιαφέροντος:

• Το πρώτο, αφορά στην προοπτική των εγκαταστάσεων της περιοχής Λιοσίων – Φυλής, που για δεκαετίες θεωρούνταν σαν η αδιαμφισβήτητη περιοχή εναπόθεσης των σκουπιδιών του λεκανοπεδίου και, μάλιστα, με υποδομές πολύ άσχημες. Στο πλαίσιο ενός νέου σχεδιασμού, θα πρέπει να αποκλειστεί η ανάπτυξη νέων δραστηριοτήτων και να υπάρξει ένα συγκεκριμένο  χρονοδιάγραμμα, μέσα στο οποίο επιβάλλεται: να κλείσει ο ΧΥΤΑ, να απομακρυνθούν οι υφιστάμενες εγκαταστάσεις, να αποκατασταθεί ο χώρος, σύμφωνα με όλες τις προβλεπόμενες προδιαγραφές και να μπει η ευρύτερη περιοχή σε ειδικό πρόγραμμα απορρύπανσης.

• Το δεύτερο, αφορά στη συζήτηση για αναζήτηση χώρων υγειονομικής ταφής εκτός Αττικής. Πιστεύουμε ότι η σχετική συζήτηση δεν έχει κανένα περιεχόμενο, καθώς προσκρούει σε όλες τις σχετικές οδηγίες και κατευθύνσεις της Ε.Ε.. Άλλωστε, η συνετή διαχείριση των απορριμμάτων εξαλείφει την ανάγκη τέτοιων χώρων, όταν γίνεται αποκεντρωμένα, σε μικρές εγκαταστάσεις, κοντά στις περιοχές όπου παράγονται τα απορρίμματα, αποτρέποντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, την πιθανή στοχοποίηση όμορων περιοχών οι οποίες, ήδη, δέχονται ισχυρότατες περιβαλλοντικές πιέσεις από υφιστάμενες χρήσεις και λειτουργίες.

Σε ότι αφορά στις ιδιαίτερες, επιμέρους πλευρές, καταθέτουμε στους συμπολίτες μας και τις συλλογικότητες που τους εκφράζουν τα παρακάτω σημεία, που μπορούν να αποτελέσουν τον  κεντρικό κορμό μιας εναλλακτικής πρότασης:

1.     Μείωση της ποσότητας και του όγκου των απορριμμάτων, που έχουν ανάγκη κεντρικής διαχείρισης σε ολοκληρωμένες εγκαταστάσεις διαχείρισης απορριμμάτων (ΟΕΔΑ). Αυτό μπορεί να συμβεί με:

1.1.  Μέτρα πρόληψης (υπάρχει μια ευρεία γκάμα μέτρων, για τα οποία χρειάζεται συστηματική ενημέρωση, όπως και για τις άλλες πρακτικές της εναλλακτικής διαχείρισης απορριμμάτων).

1.2.  Επαναχρησιμοποίηση συσκευασιών και άλλων τυποποιημένων προϊόντων – υλικών

1.3.  Οικιακή κομποστοποίηση.

1.4.  Δυνατότητα κατασκευής μικρών αποκεντρωμένων μονάδων διαλογής και κομποστοποίησης.

1.5.  Υποχρέωση χρήσης μηχανικών κομποστοποιητών από τους μεγάλους παραγωγούς οργανικών (στρατόπεδα, νοσοκομεία, μεγάλα ξενοδοχεία, μεγάλοι χώροι εστίασης, ΟΤΑ).

1.6.  Βελτίωση υπαρχόντων και λειτουργία νέων συστημάτων εναλλακτικής διαχείρισης.

1.7.  Διαλογή στην πηγή με 4 κάδους για:

Χαρτί, που θα οδηγείται, αρχικά, στην πλησιέστερη εγκατάσταση κομποστοποίησης, προκειμένου να αξιοποιείται στη ρύθμιση της υγρασίας του κομπόστ (προς αποφυγή στραγγισμάτων) και, στη συνέχεια, όσο πλεονάζει στην ανακύκλωση.

Πλαστικά, γυαλί, μέταλλο, ξύλο, που θα οδηγούνται για διαλογή στα ειδικά κέντρα διαλογής ανακυκλώσιμων υλικών (ΚΔΑΥ) και μετά στην ανακύκλωση

Υπόλοιπα οργανικά και βιοαποδομήσιμα υλικά, που θα οδηγούνται για κομποστοποίηση, κατά προτίμηση, στις αποκεντρωμένες μονάδες κομποστοποίησης προδιαλεγμένων

Υπολείμματα, που θα οδηγούνται σε εγκαταστάσεις διαχωρισμού, όπου ανακτώνται υλικά, τα όσα οργανικά υπάρχουν θα γίνονται κομπόστ, ενώ τα αδρανή θα υφίστανται κατεργασία για αξιοποίηση στην οδοποιία, ή σε αποκαταστάσεις τοπίου

2.     Δημιουργία διαδημοτικών ΚΔΑΥ, διασπαρμένων στους ΟΤΑ της Αττικής ή σε ομάδες όμορων δήμων, που θα μπορούν να συστεγαστούν (ή να συνδυαστούν) με τις αποκεντρωμένες μονάδες κομποστοποίησης

3.     Χρήση του υφιστάμενου ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ της Φυλής, στην προοπτική που περιγράφηκε παραπάνω και με την προϋπόθεση ότι εφαρμόζονται τα πρόδρομα μέτρα πρόληψης – διαχωρισμού – κομποστοποίησης – ανακύκλωσης

4.     Στο πλαίσιο της μεταβατικής περιόδου, προς ένα πλήρως αποκεντρωμένο σύστημα διαχείρισης των στερεών αποβλήτων, θα μπορούσε να προβλεφθεί η κατασκευή και ορισμένων κεντρικών μονάδων διαλογής και κομποστοποίησης

Αθήνα, 7/2/2011

Πρωτοβουλία συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων (στην Αττική)

Γιάννης Βέλλης

Σοφία Δημητρίου

Εύη Καραγιάννη

Χρήστος Καραμάνος

Χαρά Καφαντάρη

Τάσος Κεφαλάς

Γιώργος Κόκκινος

Ελένη Μήτσου

Γιάννης Μιχαλόπουλος

Θωμάς Μπιζάς

Καίτη Παναγιωτοπούλου

Βαγγέλης Στογιάννης

Βαγγελιώ Σωτηροπούλου

Πάνος Τότσικας

Κώστας Φωτεινάκης

Χρήστος Χρηστάκης

(Ευχαριστώ τον ΣΧ που μου το προώθησε – το κείμενο είναι στα Αγγλικά και από κάτω μεταφρασμένο στα Ελληνικά)

Before the Law (school)

Author: Costas Douzinas*

Published in the Greek Left Review

What is the role of legal education, what does it mean to learn the law? The law teacher’s first duty is to understand and teach the language of justice, the breath, spirit and equity that should move the body of law. A law without justice is dead letter, body without soul, remnants and ruins of an honourable tradition. A law (nomos) worthy of the name nemei and katanemei, distributes and separates. But it does so by placing the requirements of absent justice and ideal equity above the demands of power and abuses of wealth. Justice departs when the law does not meet its own self-professed criteria but much more when the whole law (and its teaching) does not account itself to the altar of justice. It should not be necessary to remind this to the children of Antigone.

Our law courts are adorned with a blind-folded Justitia (the role of the blindfold is to stop her from seeing the concrete characteristics of the person who comes to the law by placing the abstract logic of the institution above the warm glow of justice). The law school on the other hand has at its pules (gates) a wide-eyed dike who looks the other in the face and promises infinite justice. Those who forget this when they teach and practice law become functionaries and accountants of power, not leitourgoi tou kratos dikaiou but servants tou kratous. The distance between the state and the state of law (rechtstaat, rule of law) is always small but when justice exits the law state and law become identical, law the language of a power-crazed sovereign.

But what is justice? We are surrounded by injustice but we don’t often know where justice lies. The most painful witness of our time is the widely-felt belief that justice has miscarried. It has been aborted in the IMF measures and the Athens ghettos, in the unemployed and the salary cuts for the low-paid and pensioners, in the treatment of the refugees in the camps in the Greco-Turkish borders and the wall built to keep the poor out and the Greeks in. Its violent miscarriage is evidenced by the recent decision of the European Court of Human Rights according to which sending refugees back to Greece amounts to torture, inhuman and degrading treatment because of their inhuman living and detention conditions and because Greece virtually never gives political asylum to refugees. Belgium which was condemned for taking Greece as a humane place and sending back an Afghan refugee and the other Europeans will henceforth deal with the Greek government as it deserves: the violator of the basic dignity of the wretched of the earth. There is no a-sylum (lack of violence, absence of abuse) in Greece, the refugees and the immigrants are violated. The University asylum offers a small compensation for this much greater violence.

Justice is miscarried when the Law and University Professors attempt to ‘empty’ the law school from the hunger strikers who took to sleeping there. The emptying of the strikers is the emptying of justice from the house of law. What do the people in the Law School want? To make us take notice of their meagre, poor insignificant existence, to ask for basic labour protections and minimum living conditions. The minimum recognition that they live here, work here but are treated worse than convicts on chain gangs. They are just saying ‘we the invisible, the uncounted and undocumented are next to you and part of what you are and what you are becoming.’ They are people punished not for what they have done (criminality or illegality) but for who they are, not for their evil but for their abject innocence. The Greek sans papiers are homines sacri, persons who as legally non-existent are non-persons and can be treated in the most cruel way by the state or individuals, employers, landlords or the screaming minority in the street.

We will hear of course that Greece is a human rights country. We teach our constitution and rights in the Law School, we have human rights organisations, societies, intellectuals, ministries, ombudsmen and institutions who promote them. They keep telling us that human rights belong to humans on account of their humanity and not of a narrower membership such as nation, state or group. This is a comforting thought. But when we look at the law school immigrants, these claims appear as one of those paradoxical half-truths that litter our ideology. Protesting against the worst abuses today in Greece, asking to be seen, heard and acknowledged in a minimum way, even if they need to die to do it, is the greatest service that these people offer to law and the law school. They are putting professors and students face to face with what they should be teaching and learning but so many times are not. Their sacrifice (sacer facere) will be a making sacred, a bridging of law and the teaching of law with that sense of infinite justice and hospitality, of which we can never say ‘here it is’ ‘we have served it’ ‘now the world is good’.

If they are ‘emptied’ from the house of law, the law which for these few hours and days has been filled with the idea of justice or, rather the protest against absolute injustice, we will never again deserve to teach law there or to pretend that our law and teaching has anything to do with justice.

————————————–

* Professor of Law and Director of the Birkbeck Institute for the Humanities, University of London

Του Κώστα Δουζίνα

(Μετάφραση Χαρά Κούκη

Από το Greek Left Review

Ποιος είναι ο ρόλος της νομικής παιδείας, τι σημαίνει το να μαθαίνει κανείς το νόμο; Το πρώτιστο καθήκον των δασκάλων του νόμου, είναι να κατανοούν και να διδάσκουν τη γλώσσα της δικαιοσύνης, την αναπνοή, το πνεύμα και την αμεροληψία που θα έπρεπε να κινεί το σώμα του νόμου. Νόμος χωρίς δικαιοσύνη είναι κενό γράμμα, σώμα δίχως ψυχή – υπολείμματα απλώς και ερείπια μιας έντιμης παράδοσης. Ένας δικηγόρος που θέλει να είναι άξιος του ονόματός της, νέμει και κατανέμει. Θέτει τις απαιτήσεις της απούσας δικαιοσύνης και της ιδανικής ισότητας ενώπιον της, πάνω από τα αιτήματα της εξουσίας και των καταχρήσεων του πλούτου.

Η δικαιοσύνη εκλείπει, όχι μόνο όταν δεν πληρούνται τα κριτήρια, που ο ίδιος ο νόμος έχει θέσει στον εαυτό του, αλλά πολύ περισσότερο, όταν το σύνολο της Νομικής (και η διδασκαλία της) δεν λογοδοτεί, η ίδια, στο βωμό της δικαιοσύνης. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να το θυμίσω αυτό στα παιδιά της Αντιγόνης. Η Θέμιδα, που κοσμεί τα δικαστήρια μας, έχει δεμένα τα μάτια της, ακριβώς για να μην δει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του προσώπου, που έρχεται ενώπιον του νόμου (τοποθετώντας την αφηρημένη λογική του θεσμού πάνω από τη ζεστή λάμψη της δικαιοσύνης).

Η Νομική σχολή από την άλλη πλευρά, έχει στο σφυγμό της ένα ανάχωμα ορθάνοιχτο, που κοιτάζει τον άλλο στο πρόσωπο και υπόσχεται άπειρη δικαιοσύνη. Εκείνοι, που το ξεχνούν αυτό, όταν διδάσκουν ή ασκούν τη δικηγορία, μετατρέπονται σε λογιστές της εξουσίας και υποχείρια της. Από λειτουργούς του κράτους Δικαίου, μετατρέπονται σε υπηρέτες του κράτους. Η απόσταση μεταξύ Κράτους και Κράτους Δικαίου, είναι πάντοτε μικρή, αλλά όταν η δικαιοσύνη εκπίπτει του νόμου, τότε τα δύο καθίστανται ταυτόσημα – ο νόμος σαν γλώσσα μιας τρελής από δύναμη κυριαρχίας.

Τι είναι, όμως, δικαιοσύνη; Βλέπουμε ότι μας περιβάλει η αδικία, αλλά συχνά δεν γνωρίζουμε που βρίσκεται η δικαιοσύνη. Η πιο οδυνηρή μαρτυρία της εποχής μας, γι’αυτό, είναι η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι η δικαιοσύνη έχει εκλείψει. Ότι δικαιοσύνη, δεν υπάρχει στα γκέτο της Αθήνας, δεν υπάρχει για τους ανέργους. Ότι ματαιώνεται με την λήψη των μέτρων του ΔΝΤ, τις περικοπές μισθών για τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους, ή με την αντιμετώπιση των προσφύγων στα στρατόπεδα του Έβρου και το τείχος, που ετοιμάζεται για να κρατήσει τους φτωχούς εκτός και τους Έλληνες εντός.

Η βίαιη αποβολή της δικαιοσύνης, αποδεικνύεται από την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία η αποστολή προσφύγων στην Ελλάδα, ισοδυναμεί με βασανιστήρια, απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση. Αιτία γι’αυτήν την απόφαση είναι η απάνθρωπη διαβίωση και οι συνθήκες κράτησης, καθώς και το γεγονός ότι η Ελλάδα, ουσιαστικά ποτέ, δεν δίνει άσυλο στους αιτούντες πρόσφυγες.

Από το γεγονός, ότι το Βέλγιο καταδικάστηκε, επειδή θεώρησε την Ελλάδα ως ένα ανθρωπιστικό κράτος, στο οποίο μπορεί να αποστείλει πίσω έναν Αφγανό πρόσφυγα και τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη, που στο εξής θα ασχοληθούν με την ελληνική κυβέρνηση, όπως της αξίζει: σαν τον παραβάτη της στοιχειώδους αξιοπρέπειας των εξαθλιωμένων αυτής της γης. Δεν υπάρχει ασυλία στην Ελλάδα – οι πρόσφυγες και οι μετανάστες συλούνται. Το Πανεπιστημιακό άσυλο, προσφέρει μια ελάχιστη αποζημίωση για αυτή την πολύ μεγαλύτερη σύληση.

Η δικαιοσύνη, θα ναυαγήσει την στιγμή που ο Νόμος και οι πανεπιστημιακοί καθηγητές θα επιχειρήσουν να ‘εκκενώσουν’ την σχολή της Νομικής, από τους απεργούς πείνας που την κατέλαβαν, ώστε να έχουν ένα μέρος να κοιμούνται. Πετώντας έξω τους απεργούς, αυτό που θα πετάξουν έξω από την Σχολή του Νόμου, είναι η δικαιοσύνη. Γιατί, τι είναι ακριβώς αυτό που ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι, μέσα στην σχολή της Νομικής? Να μας κάνουν, να προσέξουμε, επιτέλους, την αδύναμη και ασήμαντη ύπαρξη που έχουν για μας. Διεκδικούν τις απαραίτητες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Την ελάχιστη δυνατή αναγνώριση ότι ζουν εδώ, εργάζονται εδώ, ωστόσο τους μεταχειρίζονται χειρότερα απ’ ότι σε καταδικασμένους σε ισόβια.

Αυτό που, απλά, λένε είναι: “είμαστε εμείς που δεν μας βλέπετε, δεν μας λαμβάνετε υπόψη, δεν μας δίνετε ταυτότητα, εμείς που είμαστε δίπλα σας και ανήκουμε σε αυτό που είστε και σ’ αυτό που γίνεστε”.

Είναι οι άνθρωποι που τιμωρούνται, όχι γι αυτό που έχουν κάνει (εγκληματικότητα ή παρανομία), αλλά, γι αυτό που είναι. Όχι γιατί κουβαλούν ένα κακό, αλλά για την εξαθλιωμένη τους αθωότητα.

Οι δικοί μας ‘sans papiers’ (χωρίς χαρτιά), είναι οι homines sacri, άτομα που επειδή δεν έχουν νομική υπόσταση, δεν λογαριάζονται ως άτομα και γι αυτό υφίστανται τις χειρότερες βαναυσότητες από κράτη ή άλλους ανθρώπους, εργοδότες, ιδιοκτήτες ή μειοψηφίες, που κραυγάζουν δίπλα τους στον δρόμο.

Θα ακούσουμε και πάλι, τα προφανή, πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επειδή, διδάσκουμε το Σύνταγμα και τις σχετικές διατάξεις στις σχολές της Νομικής, διαθέτουμε πλήθος οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κοινότητες, διανοούμενους, υπουργεία, συνηγόρους και θεσμούς που τα προάγουν. Αλίμονο. Δεν σταματάνε να μας επαναλαμβάνουν πως τα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκουν σε όλους μας επειδή, ακριβώς, είμαστε μέρος της ανθρωπότητας, κι όχι επειδή συνδεόμαστε με κάτι πιο συγκεκριμένο, όπως ένα έθνος, ένα κράτος ή μία ομάδα. Κι αυτό, ακούγεται πραγματικά παρηγορητικό.

Όταν, ωστόσο, γυρίσουμε το βλέμμα στους μετανάστες της νομικής σχολής, οι παραπάνω διακηρύξεις φαντάζουν αντιφατικές και ψευδείς αξίες της ιδεολογίας μας. Καταγγέλλοντας τις χείριστες παραβιάσεις σήμερα στην Ελλάδα, διεκδικώντας το δικαίωμα να γίνουν ορατοί και αντιληπτοί – έστω και ελάχιστα, έστω και με το τίμημα της ζωής τους – αυτοί οι άνθρωποι, προσφέρουν την πιο σημαντική υπηρεσία που θα μπορούσαν, στον Νόμο και την Νομική Σχολή. Φέρνουν αντιμέτωπους τους καθηγητές και τους φοιτητές, με όσα θα πρεπε να διδάσκουν και να διδάσκονται, αλλά τις περισσότερες φορές αγνοούν.

Η θυσία τους (sacrificium) σημαίνει ιεροποίηση (sacer facere) και θα ‘ναι πράγματι μια πράξη ιερή – σύνδεση του εγκόσμιου με το άγιο, ένα γεφύρωμα του νόμου και της διδασκαλίας του, με την άπειρη δικαιοσύνη και την ατελεύτητη φιλοξενία, για τις οποίες δεν μπορούμε ποτέ να πούμε, ότι είναι εδώ, ότι τις κατέκτησε τώρα ο κόσμος, κι εμείς μέσα σε αυτόν και ότι άρα, ο κόσμος είναι ‘καλός’.

Αν πετάξουμε έξω αυτούς τους ανθρώπους, από την σχολή όπου διδάσκεται ο Νόμος, ένας νόμος που για ελάχιστες ώρες και μέρες κατακλύστηκε με την ιδέα της δικαιοσύνης, ή, καλύτερα, με την διαμαρτυρία ενάντια στην απόλυτη αδικία, τότε πραγματικά δεν θα μας αξίζει να γυρίσουμε ξανά στον ίδιο χώρο, για να διδάξουμε το Νόμο, ή να υποκρινόμαστε ότι ο νόμος που διδάσκουμε, έχει οποιαδήποτε σχέση με την δικαιοσύνη.

Ο Κώστας Δουζίνας είναι καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου, στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου

ΣΤΕΓΗ, ΟΧΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ

Στις 23 Αυγούστου, όταν εκδηλώθηκε η μεγάλη πυρκαγιά στην Αττική, κάηκε ο καταυλισμός  των Κούρδων προσφύγων της Πεντέλης, που ζουν σε οικόπεδο της Ιεράς Μονής εδώ και πολλά χρόνια. Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δήλωσε τότε ότι θα φροντίσει ώστε οι πρόσφυγες αυτοί να στεγαστούν σε άλλο σημείο, εντός της Πεντέλης για να μη χάσουν τις δουλειές τους, και κάλεσε την κυβέρνηση να τους παράσχει λυόμενες κατοικίες, αντικαθιστώντας αυτές που είχαν καεί.

Η Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό” στήριξε τα αιτήματα των προσφύγων για αποκατάσταση των ζημιών, ηλεκτροδότηση και υποδομές στον καταυλισμό από την πρώτη στιγμή και μάζεψε λεφτά από κατοίκους της περιοχής, με τα οποία αγοράστηκαν σκηνές. Μαζέψαμε υπογραφές αλληλεγγύης από κατοίκους της Πεντέλης.

Επικοινωνήσαμε με τον αρχιεπίσκοπο, ζητώντας του να κάνει πράξη τις δηλώσεις του. Εισπράξαμε την απάντηση ότι “αυτές έγιναν στα πλαίσια της αλληλεγγύης που δείχνει η εκκλησία προς τους πρόσφυγες”, ενώ ο καιρός περνούσε και οι πρόσφυγες παρέμεναν χωρίς στέγη.

Οι πρόσφυγες αυτοί λοιπόν, αποφάσισαν να φτιάξουν με δικά τους υλικά, πρόχειρα καταλύματα, για να στεγαστούν.

Τότε επενέβη ο δήμαρχος Πεντέλης κ. Δημήτρης Στεργίου και έκανε μήνυση εναντίον των προσφύγων στο δασαρχείο για παράνομη κατασκευή παράγκας και καταπάτηση δασικής έκτασης!

Αύριο Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου, οι πρόσφυγες αυτοί θα παρουσιαστούν ενώπιον της ελληνικής δικαιοσύνης γιατί τόλμησαν να στεγάσουν τα όνειρα τους.

Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» θα είναι εκεί μαζί τους.

Καλούμε κάθε πολίτη και κοινωνικό φορέα να ενώσει τη φωνή του με τους πρόσφυγες της Πεντέλης που διεκδικούν τα αυτονόητα:

1. Την αθώωσή τους και την παύση κάθε δίωξης σε βάρος τους

2. Τη στέγασή τους με δαπάνη του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας, σε συνεργασία με την Εκκλησία της Ελλάδος στον χώρο που μένουν ήδη, ή σε άλλο χώρο στην Πεντέλη, με ηλεκτροδότηση, ύδρευση, και αποχέτευση. Στέγαση κατ’ ελάχιστο σε κοντέινερ με ψύξη/θέρμανση όπως είναι εκείνα που χρησιμοποιεί ο στρατός για τους σεισμόπληκτους.

3. Άσυλο για τους ίδιους και για κάθε πρόσφυγα που προέρχεται από χώρα με πόλεμο, ανελεύθερα καθεστώτα ή ανθρωπιστική κρίση.