Μήνυμα της Κωνσταντίνας Κούνεβα
(Ευχαριστώ την ΕΜ που μου το προωθησε)
Η ρίζα της φιλοσοφίας της ζωής ξεκινά από τη στοργή και τη συμπόνοια.
Τα αποτελέσματα των ενεργειών μας ωριμάζουν επάνω μας και αυτό τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει.
Ενας κρύσταλλος παίρνει το χρώμα του υφάσματος στο οποίο έχει τοποθετηθεί. Λευκό, κόκκινο, μαύρο και τα λοιπά. Με τον ίδιο τρόπο, το περιβάλλον και οι συνθήκες στα οποία ζούμε επηρεάζουν την κατεύθυνση της ζωής μας.
Στέλνω χαιρετίσματα σε όλους και ιδιαίτερα στους 300 συναδέλφους απεργούς πείνας.
Η γνώμη μου είναι να συνεχίζουν να ζητούν νομιμοποίηση. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να γίνουν δεκτές οι εργάσιμες μέρες που πραγματοποίησαν, αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν.
Χρειάζεται ξανά νομοθετική ρύθμιση και πιο σκληρός έλεγχος στον εργοδότη, γιατί με την κρίση πιο πολλοί εργαζόμενοι είναι χωρίς ασφάλιση, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους (Ελληνες ή ξένοι), πράγμα το οποίο θα είναι καταστροφικό και γι’ αυτούς και για την Ελλάδα.
Αυτοί οι άνθρωποι για να παραμένουν στην Ελλάδα σημαίνει ότι έχουν έσοδα που τους επιτρέπουν να ζουν. Δεν έχουν κλέψει, δεν έχουν εγκληματίσει, δεν θέλουν να γίνουν παραβατικοί. Θέλουν με κανονικό τρόπο να συνεχίζουν να ζουν νόμιμα και με αξιοπρέπεια τη ζωή τους.
Πρέπει να βρεθεί τρόπος να μπορούν να αποδείξουν ότι δουλεύουν.
Πώς γίνεται οι πολυεθνικές εταιρίες να κινούνται ελεύθερα σε όλη τη Γη και ο άνθρωπος να είναι συνέχεια περιορισμένος;
Κωνσταντίνα Κούνεβα
Αθήνα, 8 Φεβρουαρίου 2011
Μήνυμα του Στάθη Δρογώση
(Ευχαριστώ την ΑΖ που μου το προώθησε)
Δέχτηκα να παίξω με την μπάντα μου στη συναυλία αλληλεγγύης για τους απεργούς πείνας στην αρχή για να δείξω τη συμπαράστασή μου σε αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.
Όταν όμως διάβασα τα κείμενά τους και είδα την αξιοπρεπή στάση τους κατάλαβα ότι δεν έχουν ανάγκη τη δική μου συμπαράσταση.
Εμείς έχουμε ανάγκη αυτούς τους ανθρώπους.
Τους έβρισαν , τους συκοφάντησαν, τους απείλησαν και τους έστειλαν να πεθάνουν σε ένα άλλο κτήριο για να μην λερώσουν τη Νομική.
Εισαγγελείς υπουργοί δημοσιογράφοι θεώρησαν επιθετική την κίνηση της απεργίας πείνας.¨Επαιζαν με τις λέξεις όπως στο 1984 του Orwell και βάφτισαν τα θύματα θύτες.
Και όμως αυτοί οι τριακόσιοι άνθρωποι δεν λύγισαν. Και συνεχίζουν την απεργία πείνας με ένα κουράγιο και με μια αξιοπρέπεια που θα έπρεπε να κάνει όλη την ξενοφοβική και συντηρητική ελληνική κοινωνία να ντρέπεται.
Θα παίξω λοιπόν στη συναυλία για να πάρω εγώ κουράγιο από αυτούς τους ανθρώπους.
Θα παίξω για να σώσω κι εγώ ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Θα παίξω για να το πω στο παιδί μου όταν με ρωτήσει «τι έκανες τότε που οι φασίστες μας κουνούσαν το δάχτυλο από την τηλεόραση;»
Θα παίξω για να μου δώσουν δύναμη αυτοί οι βασανισμένοι άνθρωποι.
Προσκυνώ…