blog

Από τον αγαπημένο φίλο κι συνάδελφο Λυκούργο Καρατζαφέρη. Το εξαιρετικό αυτό άρθρο δημοσιεύεται σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Πηγή: ΕφΣυν

Στο μυαλό είναι ο στόχος: ένα σχόλιο στο πεδίο της νεκροπολιτικής

Λυκούργος Β. Καρατζαφέρης*

Mέσα στον φόβο και στις υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.

Κωνσταντίνος Καβάφης «Τελειωμένα»

---

Περπατάς και μια κυρία σταματάει. Κρατάει τη μάσκα της και με αυτήν και την ανάσα της. Σε χωρίζουν δύο μέτρα αλλά την βλέπεις δεν αναπνέει. Το είπε και ο πρωθυπουργός: “να περπατάτε σαν να έχετε ήδη τον ιό και δεν πρέπει να τον μεταφέρετε σε άλλους”.  Ανοίγεις τον υπολογιστή και σε δευτερόλεπτα νιώθεις ένα μικρό γαργαλητό στο λαιμό και ήπιο ξηρό βήχα. Τον κλείνεις και μαζί του και τις ιστοσελίδες που μετράνε νεκρούς και σπέρνουν μηνύματα κοινωνικού κανιβαλισμού και λίγο μετά το γαργαλητό υποχωρεί. Αν σήμερα κάποιοι διαπιστώνουν πως το φτάρνισμα ενός Κινέζου, προκαλεί κατάρρευση στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης κι όλοι μιλάνε για χαοτικά συστήματα, πώς γίνεται να μην υποψιαζόσαστε πως ίσως το κράτημα στην ανάσα ενός ανθρώπου  προκαλεί βήχα σε κάποιον άλλο… Εξωτερικεύουμε το θάνατο, εσωτερικεύουμε την αρρώστια, κινούμαστε στην καλύτερη περίπτωση ως άρρωστοι και στη χειρότερη ως ζωντανοί νεκροί. Η εδώ και μερικές δεκαετίες άνοδος των σχετικών με τα ζόμπι τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών μοιάζει πλέον κατανοητή: “οι νεκροί ποτέ δεν πεθαίνουν”. Ας κοιμηθούμε ήσυχα..

 Δύο μέτρα.. Τόσο αντιστοιχούν στον καθένα μας για τη διατήρηση της δημόσιας υγείας. Κι ενώ όλο και πιο πολύ αναγνωρίζεται η συμπλοκότητα των θανατηφόρων προβλημάτων που γεννά η καπιταλιστική μηχανή τόσο πιο γραμμικά είναι τα μέτρα που αναγγέλλονται χωρίς να υπάρχει καμία άλλη φροντίδα ή μέριμνα. Δύο μέτρα… Όμως δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο εδάφους που να είναι αδιάφορο για τον κοινωνικό έλεγχο (για το καλό της δημόσιας υγείας). Αυτό που προς το παρόν μοιάζει σαν «κατάσταση εξαίρεσης» πιθανόν να είναι η επερχόμενη κανονικότητα. «Για το καλό όλων». Δύο μέτρα….και δύο σταθμά. Όσο γρήγορα εφαρμόζονται τα μέτρα απαγόρευσης άλλο τόσο αργά κινείται η προετοιμασία του συστήματος υγείας. Όσο κάποιοι πληρώνουν για ένα τεστ άλλο τόσο άλλοι θα εγκαταλειφθούν στον οικιακό τάφο τους. Δύο μέτρα και δύο σταθμά . Γιατί μπορεί να είναι όλοι ίσοι στον ιό δεν είναι όμως στο σύστημα υγείας και στις υπηρεσίες. Δεν έχον όλοι τηλεδουλειά για να πληρώσουν το νοίκι τους και τους λογαριασμούς τους. Όσο η ρητορική του πολέμου εισβάλει στην καθημερινότητά μας και όλοι θέλουν να νοιώθουν ήρωες άλλο τόσο απομακρύνεται η ρητορική της αλληλοβοήθειας και της φροντίδας. Όχι από τα μετόπισθεν στο μέτωπο όσο από άνθρωπο σε συνάνθρωπο. Οποιασδήποτε τάξης, φύλου, φυλής και ηλικίας. Τώρα και πάντα.

Αναδεικνύεται ως κεντρική η έννοια της ατομικής ευθύνης όμως αν “η μάθηση δεν είναι μεταφορά πληροφορίας αλλά αποτελεί μια σχεσιακή συναισθηματική και διαλογική διεργασία που περιλαμβάνει, κατ’ ανάγκην, την προσωπική ευθύνη”, τότε μάλλον συγχέουμε (και επιδέξια μας προτρέπουν σε αυτό) την  υπακοή σε κρατικές ντιρεκτίβες με την προσωπική ευθύνη. Ο Giorgio Agamben από την Ιταλία είπε λίγες μέρες πριν: “Η γυμνή ζωή –και ο φόβος μην την χάσουν– δεν είναι κάτι που ενώνει τους ανθρώπους, αλλά τους τυφλώνει και τους χωρίζει. Τα άλλα ανθρώπινα πλάσματα… εκλαμβάνονται τώρα μόνον ως δυνητικοί μεταδότες της μόλυνσης που πρέπει πάση θυσία να αποφεύγονται και από τους οποίους πρέπει να τηρείται απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου. Οι νεκροί –οι νεκροί μας– δεν έχουν το δικαίωμα μιας κηδείας και δεν είναι σαφές τι γίνονται τα πτώματα των αγαπημένων μας προσώπων. (…) Τι απογίνονται οι ανθρώπινοι δεσμοί σε μια χώρα που εξοικειώνεται με το να ζει με έναν τέτοιο τρόπο, ποιος ξέρει για πόσον καιρό; Και τι πράγμα είναι μια κοινωνία που δεν έχει άλλη αξία από εκείνη της επιβίωσης;”

 Ενδεικτικό παράδειγμα πως σε όλο τούτο το συναισθηματικό, ψυχολογικό φορτίο των από τα κάτω, η απάντηση που μέχρι σήμερα έχει δοθεί (από τα πάνω) είναι το “πρωτοποριακό σύστημα ψυχιατρικής”.  Μια καλή δηλαδή ευκαιρία να προωθηθεί γρήγορα και στα μουλωχτά η 5G τεχνολογία  παρά τις εκκλήσεις επιστημόνων (μάλλον όχι τόσο πειστικών όσο των επιδημιολόγων) για αναστολή της ανάπτυξης των δικτύων 5G έως ότου οι πιθανοί κίνδυνοι για την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον να έχουν διερευνηθεί πλήρως από επιστήμονες ανεξάρτητους από τη βιομηχανία. Ποια όμως είναι η σχέση επιστήμης και κοινωνίας τελικά; Παρακαλάμε για περισσότερη τεχνολογία και τα αφεντικά θα την φέρουν αλλά έχει κανείς αναρωτηθεί σχετικά με την επίδραση στις ανθρώπινες σχέσεις και το νέο είδος «σχετίζεσθαι» που πιθανόν αυτή «θα παράξει» ειδικά με την απόσταση ως τρόπος να είσαι συναισθηματικά κοντά με τον άλλο, να του δείξεις το νοιάξιμό σου. Τρόπος που συμπυκνώνεται στην πρόταση «όσο πιο πολύ σε νοιάζομαι, τόσο πιο μακριά σου μένω»;

 Ακόμα και η απόσταση πλέον δεν είναι παρά σημείο της απειλής. Ο κίνδυνος είσαι εσύ. Η επίκληση της δημόσιας ασφάλειάς και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο αυτή γίνεται από τα δημοσιογραφικά σάιτ  πυροδοτεί έναν  διαπροσωπικό αλλά ΚΑΙ ενδοατομικό εμφύλιο πόλεμο. Δεν εκπλήσσει  κανένα, λέει πάλι ο Agamben, ότι, με τον ιό, γίνεται λόγος για πόλεμο. Τα προβλεπόμενα μέτρα έκτακτης ανάγκης μάς υποχρεώνουν εκ των πραγμάτων να ζούμε σε συνθήκες απαγόρευσης κυκλοφορίας. Αλλά ένας πόλεμος με έναν εχθρό αόρατο που μπορεί να φωλιάζει σε κάθε άνθρωπο είναι ο πιο παράλογος από όλους τους πολέμους. Είναι, στην πραγματικότητα, ένας εμφύλιος πόλεμος. Ο εχθρός δεν είναι έξω, είναι μέσα μας.

  Ο εχθρός είναι μέσα μου. Δεν πέρασε μια δεκαετία από την εποχή που μάθαμε πως “μαζί τα φάγαμε” κι η ενοχή επανέρχεται. Σύμφωνα με τον Raul Vaneigem “κατά τη διάρκεια των μεγάλων επιδημιών πανώλης του παρελθόντος, οι άνθρωποι έκαναν μετάνοιες και διακήρυτταν την ενοχή τους μαστιγώνοντας τους εαυτούς τους. Μήπως δεν έχουν και οι διαχειριστές της παγκόσμιας απανθρωποποίησης συμφέρον να πείσουν τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει διέξοδος από την άθλια μοίρα που τους επιφυλάσσεται; Ότι τους έχει μείνει μόνο το μαστίγιο της εθελοντικής σκλαβιάς; Το μόνο που κάνει η τρομερή μιντιακή μηχανή είναι να αναμασά το παλιό ψέμα της ουράνιας, ανεξιχνίαστης, αναπόφευκτης προσταγής όπου το τρελό χρήμα έχει αντικαταστήσει τους αιμοδιψείς και ιδιόρρυθμους θεούς του παρελθόντος.”

 Ας δεχτούμε όμως, χάριν της συζήτησης,  πως όλα τούτα είναι αναγκαία. Ας δεχτούμε, καλή καρδιά, τα συγκινητικά λόγια του εκπρόσωπου του Υπουργείου Υγείας, Καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα πως “το θαύμα της ιατρικής επιστήμης του 2020 είναι η παράταση της ποιοτικής επιβίωσης αυτών των ατόμων, πολλοί από τους οποίους είναι μανάδες και πατεράδες μας, είναι γιαγιάδες και παππούδες. Η απάντηση είναι πως τιμούμε όλους, σεβόμαστε όλους, προστατεύουμε όλους αλλά κατ’ εξοχήν αυτούς. Δε μπορούμε να υπάρχουμε, ούτε να έχουμε ταυτότητα χωρίς αυτούς.” Ας δεχτούμε πως εναλλακτικές που θα αφορούσαν τη στόχευση στις ομάδες υψηλού κινδύνου δεν υπάρχουν. Αυτό λοιπόν είναι μόνο η ταυτότητά μας; οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας; Βέβαια στην πατρίδα της Θάτσερ ο συμπεριφορικός κοινωνιολόγος Robert Dingwall ως σύμβουλος της βρετανικής κυβέρνησης μας προτρέπει να ξεμπερδεύουμε: “Πολλοί αδύναμοι γέροντες θα μπορούσαν να δουν τη λοίμωξη του Covid-19 σαν ένα σχετικά γαλήνιο τέλος, σε σύγκριση, φερειπείν, με το να παραμείνουν για πολλά χρόνια σε άνοια, ή σε σύγκριση με μερικούς καρκίνους.” Άντε γιατί γίναμε πολλοί σε τούτο τον πλανήτη…

 Προς το παρόν στα δικά μας μέρη ακόμα σεβόμαστε (;) τους ηλικιωμένους αλλά τούτη η κρίση είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεχάσουμε τους άλλους. Πού είναι λοιπόν η περιβόητη κοινωνική ευθύνη για τους εγκλωβισμένους στη Μόρια και στα υπόλοιπα κλειστά (και επίσημα πλέον) στρατόπεδα συγκέντρωσης; Πού είναι η περιβόητη κοινωνική ευθύνη για τους χιλιάδες άστεγους που δε “θα μείνουν σπίτι”;  Πού είναι κοινωνική ευθύνη για τους εγκλωβισμένες γυναίκες σε συνθήκες ενδοοικογενειακής βίας, για τους χιλιάδες ανθρώπους που, όπως αναφέρει μια πρόσφατη μελέτη στο ιατρικό περιοδικό «The Lancet», για τους οποίους “η απομόνωση και η απομόνωση διαρκείας μπορούν να οδηγήσουν σε μετατραυματικό στρες, άγχος, κατάθλιψη, αλλά επίσης σε κόπωση, πτώση ηθικού του κοινού και δημόσια αντίδραση τελικά”. Όμως στην αλγοριθμοποιημένη εποχή  της καταμέτρησης θυμάτων και κρουσμάτων έννοιες όπως αλληλεγγύη, φροντίδα, απώλεια ελευθερίας, αβεβαιότητα, (αυτό-)φροντίδα από την στιγμή που δεν είναι αριθμοί στην ατζέντα των μίντια δεν προσμετρώνται, τουλάχιστον, όχι μέχρι να γίνουν αυτοκτονία, διάγνωση ψυχιατρική κοκ.

 Αντί λοιπόν να αναρωτηθούμε για το πως θα “τιμούμε όλους, σεβόμαστε όλους, προστατεύουμε όλους” καθόμαστε να βομβαρδιζόμαστε από θάνατο με κάθε τρόπο. Νεκροπολιτική.  Η ζωή μας, έλεγε ο Χρόνης Μίσισος, μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σαn μια μοναδική ευκαιρία: “Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ. Κι Εμείς τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την…Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα…” Κι όμως τούτα είναι που η κρατική εξουσία ζητάει να οργανωθούν σήμερα από έναν πρωθυπουργό που φιλοδοξεί να μείνει στην ιστορία ως “ο ηγέτης που ωρίμασε βίαια μια απείθαρχη κοινωνία”.  Είναι όμως τόσο πιθανόν να ωριμάσει μια κοινωνία βίαια όσο πιθανόν είναι να μεγαλώσει ένα λουλούδι αν το τραβήξεις με τανάλια.

Τελικά στο πλαίσιο του σύγχρονου καπιταλισμού μπορεί να μάθαμε να χειριζόμαστε τα συναισθήματά μας πιο δεξιοτεχνικά αλλά αυτό δεν φαίνεται να μας έφερε πιο κοντά (Eva Illouz). Αντί αυτού, πειθαρχημένοι/ες με αίσθημα ατομικής και μόνο ευθύνης, εγκλωβισμένοι/ες σε μια κοινωνία που ζει σε μια διαρκή κατάσταση ανάγκης δεν μπορούμε να μιλάμε για μια ελεύθερη και ώριμη κοινωνία. Μια κοινωνία που έχει θυσιάσει την ελευθερία στους λεγόμενους «λόγους ασφαλείας» έχει καταδικαστεί ακριβώς γι’ αυτό το λόγο να ζει σε μια διαρκή κατάσταση φόβου και ανασφάλειας. Τα αντισηπτικά απλά σφράγισαν μία ήδη αποστειρωμένη στον βωμό της ασφάλειας ζωή;.

 Γενικότερα, όλοι θα ανακαλύψουμε ότι, σε τελευταία ανάλυση, δεν υπάρχει κοινωνική ζωή  που δεν συνεπάγεται έναν κίνδυνο μόλυνσης, όπως δεν υπάρχει οργανική ζωή που δεν κινδυνεύει από την ασθένεια και τον θάνατο. Και θα βρεθούμε επομένως αντιμέτωποι με ένα βασικό πολιτικό ερώτημα: μέχρι ποιο βαθμό είμαστε διατεθειμένοι να θέσουμε σε κίνδυνο, έστω και ελάχιστο, τη βιολογική μας ασφάλεια για να δειπνήσουμε με έναν φίλο, να αγκαλιάσουμε ένα παιδί ή απλά για να συζητάμε με τους αργόσχολους που ξενυχτάνε στην πλατεία; Σε ποιο ύψος τοποθετούμε τον πήχη πάνω από τον οποίο η ικανοποίησή μας από την κοινωνική συναναστροφή γίνεται για μας προτεραιότητα σε σχέση με την προστασία της υγείας; Από πότε η νομιμότητα έγινε ο οδηγός επιβίωσής μας;

 Αν η ατομική ευθύνη δε γίνει προσωπική κι αυτή κοινωνική και άρα νοηματοδοτημένη μέσα από την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο για το διπλανό μας αλλά και την αυτο-επιμέλεια θα μπαίνουμε στην αρένα του κοινωνικού κανιβαλισμού και θα σκοτωνόμαστε για λίγο αντισηπτικό σήμερα. όπως για μία δουλειά τα τελευταία χρόνια. Κι έτσι με “καθαρά χέρια” θα κλείνουμε τα μάτια, τη μύτη, το στόμα. Ωριμότητα σημαίνει νηφάλια προσέγγισης της πραγματικότητας, σημαίνει σύμπραξη και όχι τυφλή υπακοή, σημαίνει ανάληψη συνολική ευθύνης μέσα από σχέσεις αλληλεξάρτησης και κατανόησης της τεράστιας συμπλοκότητας μέρος της οποίας είμαστε. Σημαίνει αναζήτηση γνώσης και ενστάλαξη της δημιουργικής αμφισβήτησης, σημαίνει επανεκτίμηση των βασικών αξιών μας.

Υ.Γ. Και μιας και τα γεγονότα μας προλάβανε… και μιας με πολύ θράσος επικαλούνται και τον Καμύ: “Φωνάζω ότι δεν πιστεύω σε τίποτα και ότι όλα είναι παράλογα, μα δεν μπορώ να αμφιβάλω για την κραυγή μου, και πρέπει να πιστεύω τουλάχιστον στη διαμαρτυρία μου. Η πρώτη και μοναδική ολοφάνερη αλήθεια που μου δίνεται έτσι, εντός της παράλογης εμπειρίας, είναι η εξέγερση (…) Η εξέγερση γεννιέται από θέαμα της παραφροσύνης, μπροστά σε μια άδικη και ακατανόητη μοίρα.” (Αλπέρτ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος).

*ψυχίατρος, μέλος της Πρωτοβουλίας ‘Ψ’ και του Δικτύου “Hearing Voices” Aθήνας.

** Ο τίτλος προέρχεται από το ομότιτλο ποίημα της Κατερίνας Γώγου

Η Ανοιχτή Διεργασία Ομάδας του Μαρτίου, αυτήν την Παρασκευή 6/3, 7.00 – 9.00 μμ, στο Καλαμάκι (Γιαννάρου 17, στάση τραμ ‘Πικροδάφνη’).

“Βαθιά Δημοκρατία είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι εδώ για να μας βοηθήσει να γίνουμε ολόκληροι και ότι εμείς είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τον κόσμο να γίνει ολόκληρος” — Arnold Mindell

Οι συναντήσεις Διεργασίας Ομάδας στηρίζονται σε μια συναισθηματική στάση “Βαθιάς Δημοκρατίας” και είναι ανοιχτές σε όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν θέματα και προβλήματα που αφορούν την ζωή μας, ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα, στα πλαίσια της ομάδας. Το θέμα επιλέγεται στην κάθε συνάντηση από την ομάδα. Η συναντήσεις αυτές είναι χωρίς κόστος.

Η Επιτροπή Νεολαίας του Κοινωφελούς Ιδρύματος Υποτροφιών Ρόδου, Εμμανουήλ και Μαίρης Σταματίου, σε συνεργασία με το Processwork Hub (www.processworkhub.gr) ανακοινώνουν την διοργάνωση επιμορφωτικού σεμιναρίου για εκπαιδευτικούς με θέμα “Επικοινωνία, Επίλυση Συγκρούσεων και Δυναμική Ομάδας”. Το σεμινάριο συντονίζει η Αλεξάνδρα Βασιλείου, Ph.D., Κοινωνική Ψυχολόγος.

Το διήμερο αυτό σεμινάριο, συνολικής διάρκειας 9 ωρών, θα γίνει στα γραφεία του Ιδρύματος Υποτροφιών Ρόδου «Εμμανουήλ Χρ. Σταματίου και Μαίρης Χρ. Σταματίου» Γρηγόρη Λαμπράκη 12-14, Ρόδος, το Σάββατο 28 Μαρτίου 2020 (12.00 – 16.00) και την Κυριακή 29 Μαρτίου 2020 (10.00 – 15.00)

Οι εγγραφές για το πρόγραμμα θα γίνουν με σειρά προτεραιότητας. Όταν συμπληρωθούν οι πρώτες 30 θέσεις θα δημιουργηθεί λίστα αναμονής. Την εβδομάδα πριν τη συνάντηση θα ειδοποιηθούν οι εκπαιδευτικοί που βρίσκονται στη λίστα αναμονής αν ελευθερωθεί θέση στο σεμινάριο.

Δήλωση συμμετοχής

α) συμπληρώνοντας τη φόρμα στο σύνδεσμο https://tinyurl.com/rodos2020

ή

β) στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:

e-mail: el.zifias@gmail.com

Κοινωφελές Ίδρυμα Υποτροφιών Ρόδου Εμμανουήλ και Μαίρης Σταματίου

κ. Ελευθέριος Ζήφιας

Τηλ. 22410 34056

Κιν. 6987 213 068

Η πρώτη Ανοιχτή Διεργασία Ομάδας του 2020, αυτήν την Παρασκευή 24/1, 7.00 – 9.00 μμ, στο Καλαμάκι (Γιαννάρου 17, στάση τραμ ‘Πικροδάφνη’).

“Βαθιά Δημοκρατία είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι εδώ για να μας βοηθήσει να γίνουμε ολόκληροι και ότι εμείς είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τον κόσμο να γίνει ολόκληρος” — Arnold Mindell

Οι συναντήσεις Διεργασίας Ομάδας στηρίζονται σε μια συναισθηματική στάση “Βαθιάς Δημοκρατίας” και είναι ανοιχτές σε όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν θέματα και προβλήματα που αφορούν την ζωή μας, ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα, στα πλαίσια της ομάδας. Το θέμα επιλέγεται στην κάθε συνάντηση από την ομάδα. Η συναντήσεις αυτές είναι χωρίς κόστος.

Στο τέλος της συνάντησης θα κόψουμε και την βασιλόπιτα για το καλό του χρόνου ;-)

Personal and professional well-being when working with traumatized clients or fields.

A weekend seminar for professional groups working with traumatized clients and fields.

Facilitators: Alexandra Vassiliou, Ph.D. (Processwork Diplomate) & Vera Lardi (Psychodrama Therapist)

Who takes care of the caretakers? A training seminar for professionals in the role of caretaker who are exposed to trauma in their work environment

Working with a traumatized clientele can be complicated and stressful and is often connected with workers’ burnout. How can a team be more productive, take care of their well-being, personal and professional growth, and minimize burnout of its members? How are the dynamics typically appearing in environments like this (individual experiences and interactions in the team) often connected to the larger social and political field in which it operates? And why is that important to know?

In this training seminar we will explore trauma and marginalization as an internal, relationship and field dynamic. We will focus on three areas:

• The vision we hold for our professional role
• The skills that are available in the individuals and the team
• The room for maneuver produced by what is actually feasible in the given organizational, social and political context

We will learn how the interplay between these three areas affect our access to available skills and to the professional development of individual and groups. We will also explore the way that the roles of perpetrator, victim and savior appear and flow in the marginalization process.

Alexandra Vassiliou, Ph.D. and Vera Lardi draw on their extensive experiences as professionals in the field, as community workers and trainers. Their methodological approach is based on Processwork, Social Psychology and Psychodrama. Over the years they have developed their own tools in working with professionals dealing with traumatized individuals and groups.

This training seminar combines theory and experiential exercises, in order to deepen our understanding of the above dynamics and provide space to further develop our skills.

Who should attend?

Professionals who are working with marginalized groups or individuals in therapeutic institutions, social services, community centers, NGOs and refugee organizations.

The facilitators

Alexandra Vassiliou, Ph.D. and Vera Lardi draw on their extensive experiences as professionals in the field, as community workers and trainers. They offer training, supervision and team-building support for professionals working in Non Government Organizations that provide support for refugees in Greece (Medicins Sans Frontiers – Athens Day Care Center, Arsis – Support for Youth, Diotima – Gender Based Violence, Secours Islamique France – Safe Spaces in Camps for women and children, Greek Council for Refugees, etc). They also facilitate trainings for school teachers in educational settings that include refugee and migrant students (University of Athens, Pedagogical Institute of Cyprus, Public Schools in Athens and Lesvos, Greece).

processworkhub & www.veralardi.gr 

Intro Evening (open to all who are interested)

Venue	Institut für Prozessarbeit, IPA, Binzstrasse 9, 8045 Zürich
Dates / Times	Friday, March 6th, 7 -9 pm
Topic	Alexandra Vassiliou and Vera Lardi introduce their overall approach and give practical examples of how their work in Greece. This event is open to everyone interested.
Costs	The suggested donation is CHF 20.00 (collection takes place at the event)
Registration	required here

Seminar / Workshop (open to all who are interested)

Venue	Institut für Prozessarbeit, IPA, Binzstrasse 9, 8045 Zürich
Dates / Times	Saturday, March 7 / 10 am to 6 pm & Sunday, March 8 / 10 am to 5 pm
Costs	External participants CHF 550.00 Students IPA: Elective seminars CHF 500.00 Students IPA DLG-Phase 2 & ASP: Mandatory seminars included in course fees
Registration	required here

Language

The Seminar will be translated (EN/DE, DE/EN)

Trauma@IPA 2020:

In 2020, the Institute for Process Work (IPA) will be offering a variety of options for dealing in greater depth with the topic of trauma. For professionals who work in the field and those interested.

Η “Αυθεντική Αντίδραση: ένας διάλογος για την ομοφοβία και την τρανσφοβία”, μια δράση του 2014-2015 συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό τόμο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Βήτα Ιατρικές Εκδοσεις” για τη συμβολή των ψυχοθεραπειών μέσω τέχνης. Συντονιστής του συλλογικού τόμου ο Γ. Ν. Παπαδημητρίου και Επιμελητές Έκδοσεις οι: Λ. Γιώτης, Δ. Μαραβέλης και Ε. Γιαννούλη.

Συγγραφείς του κεφαλαίου για την Αυθεντική Αντίδραση είναι η Λένα Ασλανίδου, η Αλεξάνδρα Βασιλείου και η Βέρα Λάρδη.

Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει με έναν τρόπο πληθωρικό, αναλυτικό και πολυσυλλεκτικό, τις πολλές και διαφορετικές εκφράσεις που μπορεί να λάβουν οι ψυχοθεραπείες μέσω της Τέχνης.

Ένα κλικ εδώ για να δεις τα περιεχόμενα του βιβλίου.

Η σελίδα της Αυθεντικής Αντίδρασης στο fb.