Σας προσκαλούμε την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019, στις 12:00 το μεσημέρι στη διαμαρτυρία του ΚΕΘΕΑ έξω από το Υπουργείο Υγείας. Μέλη, γονείς, εργαζόμενοι και φίλοι του ΚΕΘΕΑ ενώνουμε τις φωνές μας σε δυνατή κραυγή:
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΘΕΑ!
Όλοι μαζί στέλνουμε ηχηρό μήνυμα προς τον Υπουργό Υγείας, την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό και ζητάμε:
την άμεση ανάκληση της αυταρχικής ΠΝΠ με την οποία καταλύεται η αυτοδιοίκηση του ΚΕΘΕΑ
τον τερματισμό της επιχειρούμενης απαξίωσης του ΚΕΘΕΑ και της
θεραπευτικής του πρότασης , που βασίζεται στην εσωτερική δημοκρατία και
σε συλλογικές διαδικασίες
την ενίσχυση των δωρεάν δημόσιων προγραμμάτων απεξάρτησης και κοινωνικής ένταξης.
την έναρξη ουσιαστικού διαλόγου για μια εθνική στρατηγική με σεβασμό στα δικαιώματα των ευάλωτων ομάδων.
Η κραυγή διαμαρτυρίας του ΚΕΘΕΑ θα ακουστεί την ίδια μέρα και ώρα σε
όλες τις μεγάλες πόλεις όπου υπάρχουν προγράμματα του ΚΕΘΕΑ.
Μαζί μας την Τετάρτη φορείς και συλλογικότητες από τον χώρο της απεξάρτησης και της κοινωνικής φροντίδας.
Κατάμεστο το αμφιθέατρο του ΕΚΠΑ στην εκδήλωση αποχαιρετισμού του πρωτοποριακού προγράμματος για τα παιδιά (και όχι μόνο) της μειονότητας ● Αδεια παρέμεινε η τιμητική θέση για την υπουργό Παιδείας ή τον εκπρόσωπό της ● Πανεπιστημιακοί, καθηγητές και πολιτικοί μίλησαν για το σπουδαίο έργο και την ανάγκη να υπάρξει συνέχεια.
φωτογραφία από την ΕφΣυν
Ενα
κατάμεστο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Αθηνών, λίγες ημέρες πριν,
χαιρέτισε και αποχαιρέτησε το 22χρονο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης
Μουσουλμανοπαίδων (ΠΕΜ).
Στην εκδήλωση μίλησαν
οι πρωτεργάτριες πανεπιστημιακές καθηγήτριες που σχεδίασαν το
πολύπλευρο εκπαιδευτικό πρόγραμμα βασίζοντάς το εξ ολοκλήρου στον
σεβασμό προς τον άλλο και την εμπιστοσύνη, αλλά και στην προσπάθεια να
εφοδιάσουν όσους συμμετέχουν σε αυτό με εκείνα τα εργαλεία που θα τους
δώσουν την ευκαιρία να ενταχθούν ισότιμα στην κοινωνία των πολιτών.
Μίλησαν ακόμα πρώην υπουργοί Παιδείας που στήριξαν το ΠΕΜ, ενώ έλαμψε
διά της απουσίας του –με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό– το σημερινό
υπουργείο. Παρών και ο Κώστας Σημίτης, επί πρωθυπουργίας του οποίου
ξεκίνησε το πρόγραμμα.
Η Θράκη, τη δεκαετία του 1990, πέρασε από τις μπάρες του αποκλεισμού και των πογκρόμ στα ΠΕΜ της ανοιχτόμυαλης εκπαίδευσης, της γνώσης και της συλλογικής προσπάθειας. Το «νεογέννητο» πρόγραμμα των Αννας Φραγκουδάκη, Θάλειας Δραγώνα, Νέλλης Ασκούνη, Αλεξάνδρας Ανδρούσου, Νέτας Αποστολίδου και τόσων άλλων ξεκίνησε νήπιο στα δύσκολα χρόνια του αποκλεισμού, πέρασε στην εφηβεία του με πολύχρωμες δράσεις, βλέποντας τον αριθμό του συνεχώς να μεγαλώνει, και τώρα στα 22 αναζητά τη νέα ώριμη και σύγχρονη ταυτότητά του, πάντα μακριά από αγκυλώσεις και ξεπερασμένα στερεότυπα.
Οι έμπειρες πανεπιστημιακές καθηγήτριες και οι
δεκάδες εκπαιδευτές των παιδιών και των γυναικών της Θράκης δούλεψαν
ασταμάτητα, φτάνοντας στο σημείο να μπορούν σήμερα –όταν και αν τους
ζητηθεί– να εκχωρήσουν σε νέους αναδόχους την πλούσια πείρα και το
σύνθετο έργο τους, να σταθούν στο πλευρό τους και να φροντίσουν όλοι
μαζί να μη χαθεί άλλη μια πολύτιμη ευκαιρία.
Τα
εύληπτα βιβλία, οι εκπαιδευτικές μέθοδοι και το πλούσιο υλικό
χρησιμοποιούνται σήμερα στην εκπαίδευση των παιδιών προσφύγων και
φοιτητών, ενώ η φήμη της πρωτοποριακής διδασκαλίας στη Θράκη πέρασε στην
απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.
«Το ΠΕΜ μάς λογάριασε για πρώτη φορά ανθρώπους, ήταν μια όαση παιδείας», είπε στην αντίστοιχη εκδήλωση στην Ξάνθη ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, γιατρός Μουσταφά Μουσταφά, συμπληρώνοντας: «Ως εδώ και μη παρέκει με τον εθνικισμό και την υποκρισία, να γίνει επιτέλους ένα διαπολιτισμικό σχολείο να πηγαίνει όλος ο κόσμος».
Μειονότητες
Την εκδήλωση στην Αθήνα χαιρέτισε ο πρύτανης του
ΕΚΠΑ Μελέτιος-Αθανάσιος Δημόπουλος δίνοντας τον λόγο στην πρώτη
ομιλήτρια και μία εκ των εμπνευστών του προγράμματος, την ομότιμη
καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Αννα Φραγκουδάκη, η οποία μίλησε για ένα πρόγραμμα
που σκοπό έχει την αποδοχή των παιδιών της μειονότητας ως ισότιμων μελών
της κοινωνίας, τονίζοντας παράλληλα ότι η δυσκολία του έργου έγκειται
στο γεγονός ότι διαχρονικά το υπερκαθορίζει η πολιτική διάσταση.
«Κληθήκαμε
να αλλάξουμε την πολιτική της περιθωριοποίησης. Συναντήσαμε αντιστάσεις
αρχικά. Η τοπική κοινωνία μάς αντιμετώπιζε ως “πράκτορες της Αθήνας”
και ο Tύπος της πλειονότητας μας κατηγορούσε για “αντεθνικές πρακτικές”»
είπε, περιγράφοντας τον παραλογισμό με τον οποίο ήρθαν αντιμέτωποι, με
την καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Θάλεια Δραγώνα να προσθέτει ότι οι στόχοι του
έργου προσέκρουαν συχνά στη δύσκολη πραγματικότητα.
Στη
συνέχεια, η καθηγήτρια του ΑΠΘ Νέτα Αποστολίδου αναφέρθηκε στα βιβλία
και στο διδακτικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε στο πρόγραμμα, με τη
συντονίστρια του πάνελ και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κρήτης Εφη
Αβδελά να κάνει ειδική αναφορά στα βιβλία Ιστορίας.
Από
την πλευρά της η αν. καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Νέλλη Ασκούνη μίλησε με
στοιχεία που αποδεικνύουν την επιτυχία του προγράμματος: το 2000 η
σχολική διαρροή των παιδιών της μειονότητας ήταν 65%, σχεδόν το 80% των
κοριτσιών εγκατέλειπαν το σχολείο, χωρίς να έχουν αποκτήσει ούτε καν
απολυτήριο Γυμνασίου, και οι σπουδαστές στην τριτοβάθμια ήταν μόλις 500
τον αριθμό. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος η σχολική διαρροή μειώθηκε
στο 25%, ενώ χιλιάδες είναι πλέον οι εισακτέοι στα Πανεπιστήμια.
Τέλος,
η αν. καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Αλεξάνδρα Ανδρούσου μίλησε για τα καινοτόμα
ΚΕΣΠΕΜ (Κέντρα Στήριξης Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων) και
τα κινητά ΚΕΣΠΕΜ, όπου υλοποιούνταν δράσεις «έξω από το σχολείο για το
σχολείο».
«Η εκδήλωση στο ΕΚΠΑ σηματοδοτεί την
ολοκλήρωση μιας μεγάλης παρέμβασης», τόνισε η καθηγήτρια Μαρία Σφυρόερα
προλογίζοντας το δεύτερο πάνελ, που ξεδίπλωσε τις εμπειρίες των
συνεργατών και των εκπαιδευτών του.
Η
κοινωνιολόγος Χαρά Καραβία είπε ότι «την αρχική αμηχανία διαδέχτηκε ο
ενθουσιασμός στην Ξάνθη, την πόλη των χρωμάτων, με τις ασπρόμαυρες
αγκυλώσεις».
Στη συνέχεια η λέκτορας του ΔΠΘ
Μαρία Κωνσταντινίδου μοιράστηκε με το κοινό την εμπειρία της ως
«πλειονοτική» στην Κομοτηνή: «Οι παππούδες μας μιλούσαν τουρκικά αλλά
εμάς δεν μας μάθαιναν. Οι μουσουλμάνες συμμαθήτριές μου δεν έρχονταν
μετά το μάθημα στα καφέ και δεν αναρωτηθήκαμε τότε γιατί, μας φαινόταν
φυσιολογικό. Συνεργάζομαι εδώ και χρόνια με την πρώην συμμαθήτριά μου
Σεμιχά κι έμαθα πολύ αργότερα ότι και του δικού της πατέρα το μαγαζί το
είχαν σπάσει στο πογκρόμ του 1990. Στα ΚΕΣΠΕΜ, όμως, γυρίσαμε σελίδα».
Η
συντονίστρια εκπαιδευτικού έργου Μαρία Ζωγραφάκη συμπλήρωσε: «Τα
ζητήματα δεν ήταν μόνο γλωσσικά, αλλά ζητήματα ισονομίας και
ισοπολιτείας». Η ίδια ξεκίνησε να δουλεύει στη Θράκη πριν ακόμα ξηλωθούν
πλήρως οι μπάρες της ντροπής (επί ΥΠΕΘΑ Γεράσιμου Αρσένη), στη λεγόμενη
επιτηρούμενη ζώνη. Δούλεψε εντατικά και στα μαθήματα ενηλίκων που
άλλαξαν τη ζωή πολλών γυναικών, με πολλές από αυτές να είναι παρούσες
στο αμφιθέατρο, φανερά συγκινημένες.
«Η
σημερινή παρουσία τους εδώ είναι για μένα το μεγαλύτερο δώρο», πρόσθεσε
κι έδωσε τον λόγο σε μια νέα γυναίκα από τη μειονότητα που
καταχειροκροτήθηκε μόλις είπε ότι «από τότε που έμαθα όχι μόνο να μιλάω
αλλά και να γράφω ελληνικά, έπαψα να φοβάμαι».
Η κοινωνική λειτουργός Ολγα Κατσιάνη διηγήθηκε
το πώς «μας περίμεναν τα παιδιά κρεμασμένα στα κάγκελα του σχολείου και
δεν ήταν λίγοι οι ιμάμηδες που έφτασαν στο σημείο μετά την αρχική
απροθυμία τους να φωνάζουν από το τζαμί τα παιδιά μόλις έφτανε η κινητή
μονάδα. Εμαθα να χτίζω γέφυρες, τα παιδιά ελεύθερα παίζοντας μπορούσαν
να μιλούν τη γλώσσα τους και σιγά σιγά έφευγε ο φόβος και μάθαιναν,
απενοχοποιούσαν τα ελληνικά».
«Ηταν ένα συναρπαστικό ταξίδι στις ζωές των άλλων», συμπλήρωσε η καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Χαρά Δαφέρμου, που δούλεψε στο -αποκλεισμένο με μπάρες μέχρι το 1995- χωριό Κένταυρος. «Είχαμε 320 παιδιά και δουλεύαμε σε τέσσερις βάρδιες τα Σαββατοκύριακα προσπαθώντας να σεβαστούμε το ωράριο των σχολείων τους ή τις ώρες προσευχής τους. Με τα δημιουργικά, τα ομαδικά παιχνίδια, τα αυτοσχέδια δικά τους παραμύθια, τις κατασκευές και τα θεατρικά, τα παιδιά μάθαιναν και χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα» είπε, ενώ η δασκάλα Βίκη Λαζοπούλου τόνισε ότι η επιμόρφωση και η συνεχής στήριξη των εκπαιδευτικών και συνεργατών του ΠΕΜ ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι του προγράμματος, ένα πρόγραμμα το οποίο μετέτρεψε τη Θράκη σε «ένα μεγάλο σχολείο, που λειτούργησε όπως θα έπρεπε να λειτουργούν όλα τα σχολεία: με σεβασμό».
Γροθιά στο στομάχι τα λόγια της ψυχολόγου Σεβάλ
Οσμάν Ογλού: «Τέλειωσα το σχολείο τα δύσκολα χρόνια, τότε που
κλεινόμασταν στο καβούκι μας. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη όταν δεν
αποδεχόμαστε τον άλλον. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είσαι
μειονότητα και να μην κατέχεις τη γλώσσα του άλλου. Είδαμε με το
πρόγραμμα τη δύναμη της διγλωσσίας, να μιλάς δύο μητρικές γλώσσες. Ανευ
όρων αποδοχή σημαίνει να μπορώ να μιλάω χωρίς να φοβάμαι και να μπορώ
εγώ σήμερα να εκπροσωπήσω εδώ τη Θράκη μου, όπως εγώ τη γνωρίζω». Ακολούθησε
το τρίτο πάνελ, στο οποίο οι ομιλήτριες αποκάλυψαν το πόσο πολύ όλο το
υλικό και τα βιβλία του ΠΕΜ βοηθούν και τους εκπαιδευτικούς που
εργάζονται με τα προσφυγόπουλα.
Οι Αλεξάνδρα
Κανέλλου, Κική Σακκά και Βάσω Νικολάου περιέγραψαν μέσα από την εμπειρία
τους σε διαπολιτισμικά σχολεία πώς ο σύγχρονος τρόπος διδασκαλίας της
Ιστορίας και της Γλώσσας που ακολουθεί το ΠΕΜ οδηγεί στο να κατανοήσουν
και τα παιδιά προσφύγων την Ιστορία και να εξοικειωθούν με τα ελληνικά.
Η
πανεπιστημιακός Μάρω Κακριδή εξήγησε πώς χρησιμοποιεί την προίκα του
ΠΕΜ στους μεταπτυχιακούς φοιτητές της στο μάθημα
κοινωνιολογίας-γλωσσολογίας: «Είναι πολύτιμη η συνάντηση με έναν πολύ
ιδιαίτερα “άλλον” που είναι στιγματισμένος και υποτίθεται ότι διαρκώς
μας επιβουλεύεται. Ο τομέας της γλωσσολογίας διδάσκεται με χειρουργικά
γάντια και μάσκα. Η λέξη “ιδεολογία” είναι εξοβελισμένη, και έκδηλος
παντού ο λανθάνων εθνικισμός. Οι φοιτητές μου πήραν, λοιπόν, το άρωμα
από μια σημαντική μακροχρόνια και επίπονη προσπάθεια συνάντησης με τον
“άλλο”».
Τελευταία μίλησε η πανεπιστημιακός στο Σικάγο του Ιλινόι Ελένη Κατσαρού, η οποία επισκέφτηκε την Κομοτηνή: «Είδα τη λειτουργία των “απόκρυφων” σχολείων και των “παράτυπων” μαθημάτων ως εργασία ζωής και ψυχής. Ο σεβασμός προς τον μαθητή είναι η ουσία της εκπαίδευσης. Χωρίς αυτόν η εκπαίδευση είναι στείρα και αντί για ένταξη έχουμε αφομοίωση», σημείωσε η έμπειρη σε μειονότητες και διαφορές καθηγήτρια συμπληρώνοντας: «Δεν μπορούμε να λύσουμε όλες τις ανισότητες, αλλά η εκπαίδευση είναι το μόνο πεδίο όπου μπορεί να γίνει αλλαγή, με “πειραγμένες”, ακτιβιστικές, πρωτότυπες και ριζοσπαστικές μεθόδους. Να εδραιωθεί η “ανταρσία”».
Στο βήμα πολιτικοί και δημοσιογράφοι
«Αφού
ολοκλήρωσαν οι γυναίκες τα της παιδείας και του προγράμματος, είναι ώρα
να αναλάβουν πλέον οι άνδρες για την πολιτική», ήταν τα χαρακτηριστικά
λόγια της Αννας Φραγκουδάκη, που καταχειροκροτούμενη από το γυναικείο
–κατά κύριο λόγο– ακροατήριο έδωσε τον λόγο στο πάνελ των πρώην υπουργών
Παιδείας και των δημοσιογράφων. Ευτυχώς ανάμεσά τους ήταν και η
Μαριέττα Γιαννάκου, διασφαλίζοντας κατά κάποιο τρόπο την αναγκαία
ποσόστωση!
Ο πρώην βουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Γιώργος Πεταλωτής, που
μεγάλωσε στη Θράκη, πήρε πρώτος τον λόγο. «Ηρθατε σαν ξένοι κι αυτό ήταν
το θετικό, γιατί δεν είχατε τα στερεότυπα των ντόπιων» είπε,
απευθυνόμενος στις εκπαιδευτικούς του ΠΕΜ.
Στη συνέχεια διάβασε
μια δήλωση-χαιρετισμό του Γιώργου Παπανδρέου, επί της υπουργικής θητείας
του οποίου το ΠΕΜ πήρε σάρκα και οστά: «Σε χρόνους ανύποπτους και
απροετοίμαστους πίστευα ότι τα δικαιώματα όλων είναι απαραβίαστα. Το ΠΕΜ
δυνάμωσε την αλληλεγγύη στην κοινωνία. Επιμέναμε γιατί αυτό ορίζαμε σαν
πρόοδο και γι’ αυτό υποστηρίζαμε το πρόγραμμα. Τίποτε όμως ακόμα δεν
είναι δεδομένο. Οι ανάγκες τρέχουν και οι δημόσιες συζητήσεις πρέπει
τώρα να ανοίξουν».
Σχολική διαρροή
Ο
κ. Πεταλωτής, αναφερόμενος σε έναν εισαγγελέα που παινευόταν το 2014
ότι περιόρισε τη σχολική διαρροή των μουσουλμανοπαίδων και των Ρομά με
δικογραφίες και καταδικαστικές αποφάσεις κατά των γονιών, αποτύπωσε τη
διαφορά μεταξύ του ΠΕΜ και των πρακτικών που συντηρούσαν και συντηρούν
το κλίμα διαχωρισμού των παιδιών.
«Αυτό το πρόγραμμα συνέβαλε στο
να αποκτήσουν τα παιδιά όλα τα εφόδια ώστε να μπορούν στο μέλλον να
αποφασίζουν μόνα τους. Ηταν μια πολιτική ανοιχτών θυρών και η εκπαίδευση
των εκπαιδευτικών για παρόμοια προγράμματα είναι αναγκαία. Τώρα τα
πράγματα είναι καλύτερα και υπάρχει κατανόηση. Το πρόγραμμα πρέπει να
συνεχιστεί για να μπορούν τα παιδιά να διδάσκονται τη γλώσσα, να
αυτοπροσδιορίζονται και να έχουν όλα τα δικαιώματα μιας εθνοτικής ή
μάλλον μιας θρησκευτικής ομάδας. Εγιναν σοβαρά λάθη με τη μειονότητα και
πρέπει να τα αποκαταστήσουμε», δήλωσε η Μαριέττα Γιαννάκου,
συμπληρώνοντας ότι την ποσόστωση που δόθηκε για τη μειονότητα στα ΑΕΙ η
ίδια την επέκτεινε και στα ΤΕΙ.
Ο Νίκος Φίλης, με μια πολιτική
ομιλία, έδωσε το δικό του στίγμα: «Είναι εύστοχη η διατύπωση στον τίτλο
του πάνελ “πολιτική για την ένταξη και την εκπαίδευση”, αντί της
συνήθους “μειονοτική εκπαίδευση”, που στενεύει και απομειώνει το
περιεχόμενο, ταυτίζοντάς το αποκλειστικά με τα μειονοτικά σχολεία στη
Θράκη, ενώ η εκπαίδευση των παιδιών και των ενηλίκων της μειονότητας
αφορά όλες τις βαθμίδες ώς και την αντισταθμιστική εκπαίδευση, τη διά
βίου μάθηση και την ειδική αγωγή. Η “ένταξη” δεινοπαθεί ως πολιτική
επιλογή ανάμεσα σε δύο άλλες: αφενός του κοινωνικού αποκλεισμού και
αφετέρου της αφομοίωσης».
Θύμισε με παραδείγματα πώς τα σχολικά
προγράμματα στη Θράκη ήταν αντικείμενο του υπουργείου Εξωτερικών μέχρις
ότου το υπ. Παιδείας ανέκτησε βήμα βήμα την αυτονόητη αρμοδιότητά του.
Πρόσφατο αρνητικό παράδειγμα ήταν αυτό που συνέβη με το πιλοτικό
πρόγραμμα (που το ξεκίνησε ο ίδιος και το συνέχισε ο Κώστας Γαβρόγλου)
για τα δημόσια νηπιαγωγεία της Θράκης, που προέβλεπε ότι σε αμιγώς
μειονοτικούς οικισμούς μέσα στην τάξη, εκτός της νηπιαγωγού, να υπάρχει
και μια απόφοιτη που να προέρχεται από τη μειονότητα και να γνωρίζει τη
μητρική γλώσσα των παιδιών.
Οι αντιδράσεις πήραν αρχικά ακόμα και
ακραίο χαρακτήρα, την ώρα που η στόχευση του προγράμματος ήταν προφανής:
«Ευκολότερη κοινωνικοποίηση, αναγνώριση της αλλογλωσσίας,
επιτρεπτικότητα στην έκφραση των συναισθημάτων και εντέλει καλύτερη
εκμάθηση των ελληνικών και προετοιμασία για το δημοτικό, μέσω της
αξιοποίησης της μητρικής γλώσσας».
Διαπολιτισμική εκπαίδευση
Ο
πρώην υπουργός Παιδείας συμπλήρωσε ότι σήμερα γιορτάζουμε και
αναστοχαζόμαστε την «έναρξη της μακροβιότερης, συστηματικότερης και πιο
επιτυχημένης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας για τη μειονοτική και
διαπολιτισμική εκπαίδευση». Τόνισε –αν και δήλωσε απαισιόδοξος για τη
βούληση της σημερινής κυβέρνησης– ότι είναι ανάγκη να συνεχιστεί το
πρόγραμμα, με τις βελτιώσεις που θα κριθούν αναγκαίες.
Ο Κωστής
Παπαϊωάννου, εκπαιδευτικός, θερμός υποστηρικτής του ΠΕΜ και πρώην
πρόεδρος της Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, περιέγραψε την
αρχική αμηχανία και τη μετατροπή της σε αποδοχή και διάλογο: «Το ΠΕΜ
ξανάβαλε το σχολείο στο κέντρο της κοινότητας και τον μαθητή στο κέντρο
του σχολείου. Ηταν μια μικρή Συμφωνία των Πρεσπών απέναντι στην
καχυποψία και σε ένα κράτος-μπαμπούλα με στερεότυπα, όπως ότι “τα
τουρκάκια δεν παίρνουν τα γράμματα”. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος εκτός
από την ένταξη και την ενσωμάτωση. Η εκπαίδευση είναι η ίδια η ασφάλεια
και δεν μπορεί η ασφάλεια να αποτελεί πρόσχημα στέρησης παιδιών από το
δικαίωμα στην εκπαίδευση».
Ο Γιώργος Μόσχος, πρώην Συνήγορος του
Παιδιού, εξήγησε πώς έζησε στη Θράκη την μπάρα και τους γρίφους, τους
φόβους πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες: «Το ΠΕΜ έδωσε ελπίδα για μια
καινούργια στάση απέναντι στα δικαιώματα των παιδιών και η Θράκη ήταν
και είναι ένα κρίσιμο σημείο εφαρμογής της άσκησης των δικαιωμάτων
αυτών», ενώ ο Σαμή Καραμπουγιούκογλου, δημοσιογράφος στην Ξάνθη, εξήγησε
ότι επί 27 χρόνια προσπαθεί σε δύσκολες συνθήκες να διαχειριστεί τις
αντιδράσεις όλων, τονίζοντας ότι λείπει η ειλικρίνεια.
«Χρειάστηκε
εκείνο το φοβερό πογκρόμ για να καταλάβουν όλοι ότι στη Θράκη κάτι δεν
πήγαινε καλά. Τελικά, όσες τρικλοποδιές κι αν μπήκαν από την
πλειονότητα, η αποδοχή του προγράμματος είναι γεγονός και το υλικό που
μας άφησε υποδεικνύει και το ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα. Ενα
δίγλωσσο σχολείο που θα προχωρήσει επιτέλους μπροστά».
«Μιάσματα»
Την
εκδήλωση έκλεισε ο δημοσιογράφος Παντελής Μπουκάλας με μια προσωπική
αφήγησή του για το πώς και πότε έμαθε ότι υπάρχει μειονότητα στην
Ελλάδα, όταν πήγε φαντάρος και είδε τους μουσουλμάνους «μιάσματα» να
γίνονται όλοι τυφεκιοφόροι χωρίς τουφέκι!
Εφερε το παράδειγμα και της προβεβλημένης δήθεν ηρωικής δασκάλας Χαράς Νικοπούλου, που μάθαινε με το ζόρι στα παιδιά της μειονότητας ελληνικά εμβατήρια έως ότου αποκαλύφθηκε ως παράγων της Χρυσής Αυγής. «Είναι καιρός η φανταστική Ελλάδα να συνεννοηθεί με την πραγματική», τόνισε κλείνοντας την παρέμβασή του.
Το υπουργείο χρειάζεται να σκεφτεί κάτι νέο
Θάλεια Δραγώνα στην ΕφΣυν
Τα 22 χρόνια έχουν μεγάλη προωθητική δύναμη που δεν πρέπει να πάει χαμένη. Είμαι σίγουρη ότι το υπουργείο Παιδείας θα συνεχίσει –όπως έγινε στο παρελθόν– να νοιάζεται για την εκπαίδευση των παιδιών της μειονότητας. Δεν έχει νόημα να επαναληφθεί απαράλλακτο το σημερινό είδος της παρέμβασης. Τώρα, πρέπει η τοπική κοινωνία, η τοπική αυτοδιοίκηση και ο μηχανισμός της εκπαίδευσης να ενσωματώσουν αυτά που έγιναν πιλοτικά και είχαν αποτέλεσμα.
Το υπουργείο χρειάζεται να σκεφτεί κάτι νέο, που θα έχει τα επόμενα 20 χρόνια μπροστά του για να αποδώσει. Αυτό που εκκρεμεί, όπως είπαν ο Σαμή Καραμπουγιούκογλου και ο Μουσταφά Μουσταφά, είναι ένα πειραματικό δημόσιο δίγλωσσο σχολείο, που θα ακολουθεί όλες τις σύγχρονες τάσεις της δίγλωσσης εκπαίδευσης, θα αποτείνεται εξίσου σε παιδιά της μειονότητας όσο και της πλειονότητας.
Αυτό χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία –παιδαγωγικό σχεδιασμό και δουλειά με την τοπική κοινωνία– και σε αυτό θα είχαμε πολλά να προσφέρουμε από τη μακρά εμπειρία μας. Ωστε, όταν θα κάνει το υπουργείο μια νέα προκήρυξη, να είναι όλα έτοιμα και να μπορέσει μια νέα ομάδα ανθρώπων να το εφαρμόσει και να επενδύσει μακρόπνοα. Η Θράκη έχει κατοχυρωμένη διγλωσσία και θα έχει πολλά να δείξει σε διεθνές επίπεδο για την εφαρμογή μιας επιτυχημένης δίγλωσσης εκπαίδευσης.
Γιώργος Τσιάκαλος Ομότιμος Καθηγητής Παιδαγωγικής ΑΠΘ
«Μόρια» ήταν το όνομα του απόλυτου Κακού για πολλούς αιώνες στην
Ευρώπη. Και μόνο το άκουσμα της λέξης έσπερνε φόβο και τρόμο, και
«μακριά από εμάς με κάθε θυσία» ήταν η σκέψη που καθόριζε τη συμπεριφορά
των ανθρώπων. Moria Grande ή «μαύρος Θάνατος» ονομάστηκε η μεγάλη
πανώλη (πανούκλα) που θέρισε το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης τον
14ο αιώνα.
«Μόρια» είναι και πάλι σήμερα ένα όνομα που σκοπό έχει να σπείρει τον
φόβο και τον τρόμο σε όσους ανθρώπους επιχειρούν να δραπετεύσουν από
μέρη πείνας, καταδυνάστευσης, πολέμων και θανάτου παίρνοντας τον
μοναδικό δρόμο σωτηρίας που έχουν στη διάθεσή τους: εκείνον του Αιγαίου.
Μπροστά στην ανθρωπιστική καταστροφή που συμβαίνει σήμερα στη Λέσβο
πολλοί και πολλές αναρωτιούνται: «πώς είναι δυνατόν να υπάρχει σήμερα η
Μόρια;». Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι δύσκολη.
Οδηγία 2001/51/ΕΚ του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Σύμφωνα με τον Κανονισμό Δουβλίνο 3 (αρχικά Συνθήκη του Δουβλίνου) η
πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία εισέρχεται ένα άτομο, είναι
υπεύθυνη να δεχτεί την αίτηση ασύλου, ακόμη και εάν το άτομο επιθυμεί
να υποβάλει την αίτησή του σε άλλη χώρα της ΕΕ. Πολλοί θεωρούν ότι το
Δουβλίνο (στις διάφορες μορφές του) ήταν αυτό που μετέτρεψε τα κράτη της
Νότιας Ευρώπης σε σχεδόν αποκλειστικούς αποδέκτες των αιτήσεων ασύλου
προσφύγων από την Ασία και την Αφρική. Και πολλοί επίσης θεωρούν πια
αυτονόητο ότι οι αιτούμενοι άσυλο μόνον παράτυπα μπορούν να φτάσουν στις
χώρες αυτές. Πράγματι αυτό ισχύει στην πράξη σήμερα.
Όμως η αλήθεια είναι ότι μέχρι το 2001 χιλιάδες αιτήσεις ασύλου
υποβάλλονταν και κρίνονταν και στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας
Ευρώπης. Στη Γερμανία π.χ. ακόμη και μετά τους περιορισμούς που
νομοθετήθηκαν το 1993 (μετά τη Συνθήκη του Δουβλίνου) δεκάδες χιλιάδες
άνθρωποι έφταναν στη χώρα και στα σύνορα δήλωναν ότι ζητούν άσυλο. Στα
διεθνή αεροδρόμια υπήρχαν χώροι υποδοχής ακριβώς γι’ αυτόν το σκοπό,
περίπου σαν τα hot spots της Ελλάδας, που συχνά περιλάμβαναν ακόμη και
σχολείο για τα ανήλικα παιδιά. Το ίδιο ίσχυε για όλα τα διεθνή
αεροδρόμια της Ευρώπης. Οι περισσότεροι από αυτούς τους χώρους υπάρχουν
ακόμη, όμως τώρα πια συνήθως είναι άδειοι.
Τι συνέβη το 2001;
Στις 28 Ιουνίου 2001 το Συμβούλιο της Ευρώπης, δηλαδή οι αρχηγοί των
κρατών-μελών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου και του Έλληνα πρωθυπουργού,
εξέδωσε την Οδηγία 2001/51, με την οποία τιμωρούνται αυστηρά οι
αεροπορικές και οι ναυτιλιακές εταιρείες εάν μεταφέρουν προς την ΕΕ
επιβάτες που δεν έχουν χωρίς βίζα Σένγκεν. Υποχρεώνονται δηλαδή οι
εταιρείες να κάνουν τον έλεγχο, που μέχρι εκείνη την ημέρα γινόταν από
τους αστυνομικούς της κάθε χώρας κατά την είσοδο στα αεροδρόμια και στα
λιμάνια της.
Τα πρόστιμα που προβλέπονται στην Οδηγία είναι τόσα υπέρογκα ώστε
είχαν ως αποτέλεσμα την πλήρη συμμόρφωση όλων των εταιρειών. Με αυτόν
τον τρόπο οι πύλες πρόσβασης στην Ευρώπη για πολίτες τρίτων χωρών χωρίς
βίζα Σένγκεν περιορίστηκαν να υπάρχουν μόνο στα εξωτερικά χερσαία
σύνορα.
Στη συνέχεια, με μια σειρά διακρατικών συμφωνιών με τα κράτη που
συνορεύουν με την ΕΕ, έκλεισαν και οι πύλες στα χερσαία σύνορα. Έτσι,
ένας Σύρος με νόμιμο διαβατήριο αλλά χωρίς βίζα Σένγκεν που βρίσκεται
νόμιμα στην Τουρκία δεν μπορεί να την εγκαταλείψει χρησιμοποιώντας τις
εξόδους των χερσαίων συνόρων προς την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, καθώς η
Τουρκία έχει αναλάβει την υποχρέωση να μην επιτρέπει την έξοδο προς
χώρες της ΕΕ σε ανθρώπους που δεν έχουν βίζα Σένγκεν.
Συνεπώς, το μόνο που απομένει σ’ αυτούς είναι η παράτυπη είσοδος στην
ΕΕ, δηλαδή ο δρόμος από τον Έβρο, το Αιγαίο, τη Μεσόγειο. 40.000 νεκροί
πρόσφυγες στη θάλασσα ήταν ο φόρος αίματος από την εφαρμογή αυτής της
Οδηγίας.
Πώς εφαρμόζεται η Οδηγία 2001/51/Εκ στην Ελλάδα;
Η Οδηγία επιβάλλει στα κράτη-μέλη την αυστηρή τήρησή της, αφήνει όμως
σ’ αυτά το δικαίωμα να την εφαρμόζουν με τον τρόπο που εκείνα θεωρούν
πιο κατάλληλο. Σε κάθε περίπτωση όμως τα μέτρα πρέπει να είναι
«αποτελεσματικά, αναλογικά και αποτρεπτικά».
Οι τρεις αυτές έννοιες, που στην Οδηγία αφορούν την αντιμετώπιση όσων
εταιρειών μεταφέρουν μετανάστες, έγιναν στη συνέχεια ο πυρήνας της
πολιτικής με την οποία αντιμετωπίζονται όσοι και όσες καταφέρνουν να
διασχίσουν το Αιγαίο και να επιβιώσουν. Ο Γιάννης Μουζάλας, μιλώντας ως
αρμόδιος υπουργός στην Κεντρική Επιτροπή του κυβερνώντος κόμματος στις
12 Φεβρουαρίου 2017, χρησιμοποίησε ακριβώς αυτές τις λέξεις για να
ορίσει την πολιτική του. Την ίδια άποψη είχε εκφράσει σε συνέντευξή του
ήδη στις 24 Αυγούστου 2015 ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη της
κυβέρνησης Γιάννης Πανούσης με τη φράση «η Ελλάδα θα έπρεπε να ασκεί και
αποτρεπτική πολιτική στο μεταναστευτικό».
Η λογική στην οποία θεμελιώνεται αυτή η πολιτική είναι ότι οι
κυνηγημένοι του κόσμου θα εγκαταλείψουν την προσπάθειά τους να
καταφύγουν στην Ευρώπη, εάν οι συνθήκες που θα βρουν εδώ θα είναι
χειρότερες από εκείνες που άφησαν πίσω τους. Εάν αυτό γίνει κατορθωτό,
τότε η «αποτρεπτική» πολιτική θα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως
«αποτελεσματική».
Η «αναλογικότητα» που προβλέπεται στην Οδηγία σημαίνει ότι δεν θα
πρέπει τα μέτρα να υπερβαίνουν «τα αναγκαία όρια για την επίτευξη του
στόχου». Άξιο προσοχής είναι το γεγονός ότι το περιεχόμενο της αρχής της
αναλογικότητας για κάθε μέτρο ορίζεται αποκλειστικά ως συνάρτηση της
επίτευξης του στόχου και όχι σε σχέση με αξίες του ανθρώπινου
πολιτισμού.
Έτσι, για τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας αναλογικό είναι το μέτρο της
φυλάκισης των προσφύγων στο πλαίσιο της αποτρεπτικής πολιτικής, ενώ στην
Ελλάδα τον ίδιο ρόλο παίζουν οι συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα
προσφύγων, και ιδιαίτερα σ’ εκείνα των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται στη αιτιολογική παράγραφο της προκήρυξης
για την «Κατασκευή Προαναχωρησιακού Κέντρου Κράτησης στη νήσο Κω» (8
Φεβρουαρίου 2017) το εξής: «Η κατασκευή δομών κράτησης θα λειτουργήσει
αποτρεπτικά ως προς την δημιουργία νέων μεταναστευτικών ροών». Ως προς
την αναλογικότητα η Ευρώπη διατύπωσε επίσημα αντιρρήσεις για τις
φυλακίσεις στην Ουγγαρία, όπως επίσης για την κατασκευή του φράχτη στον
Έβρο. Όμως, καμιά επίσημη αντίρρηση δεν διατύπωσε ποτέ για την κατάσταση
στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι δική
της επιλογή οι κρατήσεις εκεί ή ότι προβλέπονται στη συμφωνίας της με
την Τουρκία).
Στο παρελθόν η αποτρεπτική πολιτική είχε διατυπωθεί με πολύ
μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Ο αρχηγός της αστυνομίας είχε χρησιμοποιήσει τη
φράση «πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο», ενώ ο Αθανάσιος Πλεύρης
έλεγε «πρέπει να περνάνε χειρότερα εδώ από τις χώρες τους, η κόλαση
πρέπει να φαντάζει παράδεισος σε αυτό που θα ζουν εδώ». Για τον σκοπό
αυτό πρότεινε να γίνεται γνωστό σε όσους/ες έρχονται στην Ελλάδα ότι
«όταν είσαι εδώ δεν θα υπάρχουν κοινωνικές παροχές, δεν θα μπορείς να
φας, να πιεις, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο». Με την ίδια λογική
ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωνε: «Πρέπει να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη για
να καταλάβουν ότι είναι ανεπιθύμητοι στη χώρα και να φύγουν» και
συμπλήρωνε «υπάρχει και το πρόγραμμα εθελοντικού επαναπατρισμού (…) να πάρει τα λεφτά που του δίνουμε να πάρει το αεροπλανάκι και να επιστρέψει στην πατρίδα του».
Η παραπάνω προτροπή του Γεωργιάδη αποτελεί πολιτικό πρόγραμμα για
την υλοποίηση του οποίου δραστηριοποιείται στη Μόρια ο Διεθνής
Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ). Η μόνη «ανθρωπιστική βοήθεια» που
υπάρχει σε αφθονία στο στρατόπεδο είναι τα διαφημιστικά του φυλλάδια με
το εξής περιεχόμενο:
«Πρόγραμμα Εθελοντικού Επαναπατρισμού
Αν είστε υπήκοος τρίτης χώρας που δεν επιθυμείτε ή δεν μπορείτε να
παραμείνετε νόμιμα στην Ελλάδα και επιθυμείτε να επιστρέψετε στη χώρα
σας, μπορείτε να απευθυνθείτε στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (ΔΟΜ) –
Αποστολή Ελλάδος.
Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ) στην Ελλάδα σε συνεργασία με
το Υπουργείο Εσωτερικών στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ασύλου,
Μετανάστευσης και Ένταξης υλοποιεί Προγράμματα Εθελοντικής Επιστροφής
και Επανένταξης.
Μέσω αυτού του προγράμματος, ο ΔΟΜ αναλαμβάνει όλες τις νόμιμες
διαδικασίες για τη διευκόλυνση της ασφαλούς και αξιοπρεπούς επιστροφής
στη χώρα καταγωγής σας».
Παρότρυνση για αξιοπρεπή ζωή στην κόλαση των πολέμων, των
βομβαρδισμών, της πείνας. Ποια πρέπει να είναι η ζωή στη Μόρια για να
αποφασίσει μια μάνα με ένα βρέφος στην αγκαλιά να επιλέξει την επιστροφή
στην κόλαση;
Μόρια – Τόπος θυσίας
Η Μόρια είναι όλα τα παραπάνω. Γι’ αυτό υπάρχει. Οι ξεριζωμένοι του
κόσμου θυσιάζονται στον βωμό μιας απάνθρωπης ιδεολογίας και πολιτικής
που ακούει στο όνομα «Ευρώπη-Φρούριο». Θυσιάζονται χωρίς ελπίδα να
ματαιωθεί η θυσία με πρωτοβουλία αυτού που επέβαλε την απάνθρωπη
ιδεολογία και πολιτική – σε αντίθεση με μιαν άλλη θυσία πριν χιλιάδες
χρόνια σε ένα συνονόματο τόπο.
Μορία ήταν το όνομα του τόπου στον οποίον έστειλε ο Θεός τον Αβραάμ
για να θυσιάσει τον γιο του. Εκείνος υπάκουσε αλλά ο Θεός την τελευταία
στιγμή ανακάλεσε την εντολή του και το παιδί σώθηκε. Σήμερα δεν υπάρχει
ανώτατο ον, όπως τότε, να σώσει τα παιδιά της Μόριας. Θεοί, αρχόντοι,
βασιλιάδες θα συνεχίσουν την ίδια απάνθρωπη πολιτική όσο καιρό θα τους
αφήνουμε να την ασκούν. Μόνο η Αλληλεγγύη στην Πράξη μπορεί να
εξαφανίσει τις Μόριες και τα παράγωγά τους από τον κόσμο.
Αυτή είναι σήμερα το μοναδικό όπλο του πολιτισμού στον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα.
Ψηφίζουμε για το αυτοδιοίκητο των θεραπευτικών κοινοτήτων ΚΕΘΕΑ
Ψηφίζουμε για την άμεση απόσυρση της αιφνίδιας και αντισυνταγματικής απόφασης της κυβέρνησης να καταργήσει το αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ, αντικαθιστώντας το άμισθο και εκλεγμένο Διοικητικό του Συμβούλιου με έμμισθο, διορισμένο από την ίδια.
Επί 4 δεκαετίες η αυτοδιοίκηση του ΚΕΘΕΑ, με τη συμμετοχή και την ψήφο των ίδιων των μελών των θεραπευτικών προγραμμάτων, των γονιών τους, των εργαζομένων και της κοινωνίας των πολιτών, έχει διασφαλίσει την υποδειγματική δημοκρατική λειτουργία και χρηστή διαχείριση του Οργανισμού, εκλέγοντας ένα ΔΣ εθελοντών υπόλογο σε όλους τους παραπάνω και την ελληνική κοινωνία.
Ο διορισμός έμμισθου ΔΣ στο ΚΕΘΕΑ αποτελεί ευθεία πολιτική παρέμβαση στο εσωτερικό του οργανισμού από την κυβέρνηση η οποία προσπαθεί να στηρίξει την επιλογή της αφήνοντας ψευδείς, συκοφαντικούς υπαινιγμούς για τον τρόπο λειτουργίας του ΚΕΘΕΑ.Με τη γραφειοκρατική, συγκεντρωτική πολιτική της η κυβέρνηση αφαιρεί απροκάλυπτα το δικαίωμα ψήφου των άμεσα εμπλεκόμενων στον οργανισμό, απαξιώνει τα προγράμματα απεξάρτησης και βάζει εμπόδια στην κοινωνική επανένταξη των απεξαρτημένων.
Ψηφίζουμε για την άμεση απόσυρση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου.
Εν μια νυκτί, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, η κυβέρνηση επιχειρεί να καταργήσει τον αυτοδιοίκητο χαρακτήρα του ΚΕΘΕΑ, ο οποίος επί 37 χρόνια βρίσκεται στον πυρήνα της υποδειγματικής λειτουργίας του.
Αντισυνταγματικά, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, επεμβαίνει στον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας ενός νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου που υπηρετεί έναν πολύ ευαίσθητο κοινωνικό χώρο. Η Πράξη υπονομεύει πλήρως το έργο του ΚΕΘΕΑ, αφού συγχρόνως καταργεί την αποστολή του, τον σκοπό του και τη δυνατότητά του για ίδρυση νέων μονάδων!
Η «εκσυγχρονιστική» παρέμβαση της κυβέρνησης αποσκοπεί στην αντικατάσταση του αιρετού και άμισθου διοικητικού συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ με ένα συμβούλιο έμμισθων διορισμένων ημετέρων.
Αποβλέπει στη δημιουργία ενός γραφειοκρατικού οργανισμού, η λειτουργία του οποίου θα διαταράσσεται με κάθε κυβερνητική αλλαγή και ο οποίος θα είναι ευάλωτος σε πάσης φύσεως πολιτικές παρεμβάσεις.
Με αυταρχισμό καταλύει ένα καινοτόμο για την Ελλάδα και δοκιμασμένο στην πράξη οργανωτικό και διοικητικό σχήμα που δίνει φωνή και δικαίωμα αυθεντικής έκφρασης σε όλους όσους αφορά η υπόθεση της απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης: στους συμμετέχοντες στα θεραπευτικά προγράμματα, στους γονείς τους, στους εργαζόμενους και στους εθελοντές.
Αυτοί είναι που αποτελούν τη Γενική Συνέλευση του ΚΕΘΕΑ η οποία εκλέγει τον Πρόεδρο, τον Αντιπρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ, θέσεις στις οποίες μέχρι σήμερα έχουν υπηρετήσει δεκάδες εγνωσμένου κύρους προσωπικότητες της ελληνικής κοινωνίας από όλο το πολιτικό φάσμα και διαφορετικά πεδία της δημόσιας ζωής.
Η επίκληση «της αποκατάστασης της χρηστής διοίκησης και δημοσιονομικής διαχείρισης» από πλευράς της κυβέρνησης είναι τουλάχιστον αστεία, γιατί είναι γνωστό σε όλον τον πολιτικό κόσμο και στην ελληνική κοινωνία ότι: Το ΚΕΘΕΑ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα ποτέ δεν δημιούργησε «μαύρες τρύπες», δεν προέβη σε δανεισμό, δεν ενεπλάκη σε σκάνδαλα. Είναι ο πρώτος δημόσιος ελληνικός οργανισμός στον τομέα της υγείας-κοινωνικής φροντίδας που καθιέρωσε από το 1995 τον κατ’ έτος δημόσιο απολογισμό. Ελέγχεται από ορκωτούς λογιστές, διαθέτει διπλογραφικό σύστημα και εσωτερικό έλεγχο, ενώ η πολύ καλή του επίδοση στον τομέα αυτόν επιβεβαιώθηκε και από τον πρόσφατο έλεγχο που διενήργησε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Επιπλέον, το ΚΕΘΕΑ υποβάλλει κατ’ έτος Σχέδιο Δράσης, Προϋπολογισμό και Απολογισμό στο Υπουργείο Υγείας, υπό την εποπτεία του οποίου τελεί.
Εντελώς αναίτια, με παντελή απουσία τεκμηρίωσης και χωρίς προειδοποίηση και διάλογο, η κυβέρνηση τινάζει στον αέρα την ομαλή λειτουργία του ΚΕΘΕΑ. Υπονομεύει το δημόσιο συμφέρον και στρέφεται ενάντια σε μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες που μέσα από το ΚΕΘΕΑ βρίσκει τον δρόμο της επανένταξης στην ελληνική κοινωνία.
Σε όλη την Ελλάδα, ζουν σήμερα 77.000 καταγεγραμμένοι αιτούντες ή
δικαιούχοι Διεθνούς Προστασίας*. Απ’ αυτούς, οι 26.618 διαμένουν στα
νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός διαμένει στην
ενδοχώρα, σε καταυλισμούς και στον αστικό ιστό – κατά κύριο λόγο σε
διαμερίσματα, ξενοδοχεία και ξενώνες.
Στην προσπάθειά τους να φτιάξουν μια νέα ζωή στην Ελλάδα και να
ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία οι πρόσφυγες/ισσες συναντούν, μια σειρά
ζητημάτων που αφορούν πολλαπλές πτυχές της ζωής τους, όπως η στέγαση, η
εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, η εκπαίδευση, και η εξεύρεση εργασίας.
Τα ζητήματα αυτά και οι πρακτικές αντιμετώπισής τους μπορούν να
μετασχηματίσουν τη διαδικασία της ένταξης τόσο για τους ίδιους, όσο και
για την κοινωνία που τους υποδέχεται σε δυναμικές προοπτικής και
προκλήσεων.
Η δύναμη, η αντοχή, οι γνώσεις, οι ικανότητες και ο πολιτισμικός
πλούτος των προσφυγικών πληθυσμών μπορούν να αποτελέσουν πεδίο
ανταλλαγής, ενδυνάμωσης και δυναμικό στοιχείο ανάπτυξης και προόδου για
τις τοπικές κοινωνίες της χώρας, αρκεί να τους δοθούν οι απαραίτητες
ευκαιρίες.
Στο πλαίσιο του ευρύτερου διαλόγου για το ζήτημα της
ένταξης, η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων, σε συνεργασία με
το Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου
διοργανώνει την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2019, ώρες 10:00 – 17:00
ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
“Καλές πρακτικές για την ένταξη του προσφυγικού πληθυσμού”
στο Αμφιθέατρο Σάκης Καράγιωργας του Παντείου Πανεπιστημίου
09:00-09:45 : Χρόνος εγγραφών
10:10-10:30 Χαιρετισμοί
Πάτροκλος Γεωργιάδης, Γενικός Γραμματέας Μεταναστευτικής Πολιτικής, Υποδοχής και Ασύλου
Ισμήνη Α. Κριάρη, Πρύτανις Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Λεωνίδας Οικονόμου, Πρόεδρος, Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
έκθεση φωτογραφίας με στιγμές από την ζωή της Εστίας Προσφύγων 2011-2019 καθώς
έκθεση
ζωγραφικής και μακέτας αποτέλεσμα της προσπάθειας των παιδιών της
Εστίας Προσφύγων στα εικαστικά εργαστήρια με την καθοδήγηση της Πέρσας
Ζαχαριά και Μαρίας Φαζού 2016-2019
έκθεση ειδών χειροτεχνίας από το εργαστήριο των γυναικών της Εστίας Προσφύγων υπό την καθοδήγηση της Άννας Θεοχαράκη
Το catering της εκδήλωσης θα επιμεληθούν εργαζόμενοι και φιλοξενούμενες της Εστίας Προσφύγων.
Θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής.
*σύμφωνα με τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ – Ιούνιος 2019
Πολύ πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ είχε πεθάνει στα κανάλια, πολλές φορές, πολύ επαναληπτικά. Είχε πεθάνει όσο αναφερόταν ως «ληστής», ως «χρήστης ουσιών», ως επιτιθέμενος, ως φταίχτης του ξυλοδαρμού του. Είχε πεθάνει όταν για ώρες δεν γινόταν ουσιαστική έρευνα, δεν υπήρχε βροντερή καταγγελία της βίας στην οθόνη, κι όχι μόνο όταν ακούσαμε «κατέληξε τελικά ο ληστής της Ομόνοιας…»
Πολύ πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ Κωστόπουλος, η
Zackie Oh, είχε ήδη πεθάνει. Πολλές φορές. Είχε πεθάνει στα μάτια (και
στα χέρια) πολλών «μονίμων» της οδού Γλάδστωνος και των γύρω δρόμων, που
έβλεπαν σε αυτόν, ακόμα και πριν αρχίσουν να τον χτυπάνε, έναν
ζωντανόνεκρο.
Ενα χρόνο μετά, δεν ξέρουμε ακόμα
ακριβώς τι τους ώθησε εκείνους τους ανθρώπους, τους μαγαζάτορες, τους
«μαγαζάτορες», τους περιοίκους με τα κίτρινα, να σπρώχνουν έτσι, να
βρίζουν, να χτυπάνε με βία και εμφανή στόχο τον θάνατο. Δεν ξέρουμε ποια
προβολή έκαναν, αν θεωρούσαν φέρ’ ειπείν πως χτύπαγαν έναν «παράνομο»,
ένα «τζάνκι» ή έναν ομοφυλόφιλο, έναν αντιφασίστα, έναν μετανάστη, μια
ντραγκ, έναν οροθετικό. Κάποιοι λένε ότι «ήταν η κακιά στιγμή», ο Ζακ
βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος ώρα. Κάποιοι άλλοι, όμως, επιμένουν
ότι το ποιον χτυπούσαν τούς ήταν γνωστό.
Λίγη
πάντως σημασία έχει: έστω κι αν δεν ξέρουμε ακόμα ξεκάθαρα το «γιατί»,
είδαμε σίγουρα το «πώς». Κι έτσι γνωρίζουμε πέραν αμφιβολίας ότι αυτοί
οι άνθρωποι προπηλάκιζαν και χτυπούσαν κάποιον που, για τον έναν ή τον
άλλον λόγο, θεωρούσαν ήδη προγραμμένο, οιονεί νεκρό.
Πολύ
πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ είχε ήδη πεθάνει, πολλές φορές, στα
μάτια των περαστικών. Που σήκωσαν τις κάμερές τους και βιντεοσκόπησαν
χωρίς να κάνουν κάτι άλλο· που πούλησαν βίντεο σε κανάλια και σάιτ· που
περιέκοψαν βίντεο· που δεν έδωσαν κατάθεση, ενώ είχαν πουλήσει βίντεο·
που έκρυψαν τα άλλα βίντεο που είχαν τραβήξει, τα εξαφάνισαν.
Δεν
ξέρουμε με ποια ακριβώς κίνητρα κινήθηκε ο κάθε ένας που έβγαλε μια
κάμερα και βιντεοσκοπούσε εκείνη τη στιγμή. Γνωρίζουμε, όμως, ότι θέλει
να συμβαίνει κάτι για ώρα για ν’ αρχίσει ο κόσμος να βιντεοσκοπεί, ότι
θέλει πολλοί άνθρωποι να το αφήνουν αυτό να συμβαίνει, κι ότι όλοι αυτοί
που βιντεοσκοπούν είναι άνθρωποι που ήδη έχουν πάρει μια απόφαση, έχουν
πάρει την απόφαση να μην επέμβουν, να συμμετέχουν παθητικά σε ένα
γεγονός, να το αντιμετωπίζουν ως θέαμα και να το καταγράφουν.
Ναι,
δεν ξέρουμε ίσως το «γιατί» της κάθε κάμερας, τι σκεφτόταν δηλαδή ο
κάθε χειριστής της· ξέρουμε όμως τι θεωρούσε ότι έβλεπε: έναν άνθρωπο
ήδη προγραμμένο, κάποιον που ανήκε ήδη στην κατηγορία των νεκρών.
Πολύ
πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ είχε πεθάνει στα κανάλια, πολλές
φορές, πολύ επαναληπτικά. Είχε πεθάνει όσο αναφερόταν ως «ληστής», ως
«χρήστης ουσιών», ως επιτιθέμενος, ως φταίχτης του ξυλοδαρμού του. Είχε
πεθάνει όταν για ώρες δεν γινόταν ουσιαστική έρευνα, δεν υπήρχε βροντερή
καταγγελία της βίας στην οθόνη, κι όχι μόνο όταν ακούσαμε: «κατέληξε
τελικά ο ληστής της Ομόνοιας…» (έτσι, αντιγραμματικά, και «κατέληξε»
και «τελικά»). Φράση φτιαγμένη για ν’ ακούγεται φυσικά, επιβεβαιώνοντας
ό,τι εξαρχής είχαν ως εικόνα κυκλοφορήσει: ότι ο άνθρωπος που βλέπαμε
κάτω από τα τζάμια ήταν ήδη για θάνατο και ότι το πότε θα ανακοινωνόταν
ως νεκρός ήταν απλώς μια διαδικαστική λεπτομέρεια.
Πολύ
πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ είχε πεθάνει επίσης, πολλές φορές,
στα χέρια πολλών σωμάτων ασφαλείας και λειτουργών της υγείας. Συζητήθηκε
αργότερα ο χειρισμός τους τις συγκεκριμένες στιγμές, η βία με την οποία
έπιαναν αυτό το σώμα, η πίεση που ασκούσαν, ακόμα και ο τρόπος που τον
έδεσαν στο φορείο.
Μα είναι δυνατόν έτσι να
δρουν άνθρωποι ταγμένοι για να υπηρετούν ασφάλεια και υγεία; Αν το
ξαναδείς προσεκτικά βέβαια, κι αν δεις πώς απάντησαν κάποιοι από τους
εμπλεκόμενους, ναι, είναι. Αν ξαναδείς, δηλαδή, προσεκτικά εκείνες τις
στιγμές, συνειδητοποιείς έντρομος ότι, όντως, επαίρονται πως πράττουν ως
λειτουργοί της «ασφάλειας» και της «υγείας» – πλην όμως όχι της
ασφάλειας και της υγείας αυτού που είχαν στα χέρια τους. Αυτόν τον
θεωρούσαν εξαρχής ζωντανό-νεκρό. Κι έτσι δικαιολογούσαν τη βία τους,
έτσι δείχναν δι’ αυτής ότι, και καλά, τους άλλους πάνε να προστατεύσουν.
Ολους
αυτούς, τους πολλούς θανάτους, κι ας τους είχαμε δει να εξελίσσονται
πολλαπλά στις οθόνες μας, ήμασταν έτοιμοι να τους ξεχάσουμε, να τους
θεωρήσουμε κι αυτούς μια δύσκολη έκρηξη στη θανατοπολιτική λογιστική της
καθημερινότητάς μας (σοκαριστική ναι, μα και καθημερινή). Οταν αίφνης
μάθαμε, μία μέρα μετά, ποιος ήταν ο νεκρός.
Το
πρόσωπο του Ζακ/της Zackie, η τόσο πολύ διεκδικημένη του αφοβία,
ξαφνικά γέμισε την οθόνη. Ξέρετε τότε τι συνέβη; Θα το πω όσο μπορώ πιο
απλά. Τότε, ο τόσο προγραμμένος, ο τόσο πολύ νεκρός, τότε ο άνθρωπος
αυτός αναστήθηκε.
Κι εδώ προφανώς δεν εννοώ
ότι ξαναζωντάνεψε· όπως ο πολιτικά δυναμικός αλλά προσωπικός, υπόκωφος
και επίμονος θρήνος της οικογένειας και των φίλων του έναν χρόνο τώρα
δείχνει, ο Ζακ δεν ξαναζωντάνεψε, και ποτέ ξανά δεν θα βρίσκεται ανάμεσά
μας ζωντανός.
Οταν λέω αναστήθηκε, εννοώ αυτή
την άλλη, τη βαθιά έννοια που έχει κάνει την ανάσταση κέντρο πολλών
πολιτισμικών συστημάτων (συμπεριλαμβανομένου μα και πέραν του
χριστιανισμού), εννοώ αυτή την έννοια της ανάστασης που εδώ την είδαμε
να εξελίσσεται τόσο ουσιαστικά: όταν λέω αναστήθηκε, εννοώ ξανασηκώθηκε.
Οτι στάθηκε και γύρισε το βλέμμα, πέταξε από πάνω του όλους αυτούς τους
θανάτους με τους οποίους τον είχαν από τόσο πριν τόσο πολύ μπαζώσει,
και γύρισε το βλέμμα σε μας. Οτι έφερε στο προσκήνιο όλους αυτούς, όλες
τις πρακτικές τους, όλες αυτές τις σκηνές, που πραγματεύονται τον θάνατο
του «άλλου» κάθε στιγμή στην καθημερινότητά μας, και επαίρονται ότι το
κάνουν, όχι για θάνατο, μα για τη δική μας ζωή.
Κι
όταν λέω ότι τότε ξαφνικά το βλέμμα γύρισε σε μας, ότι τότε γίναμε,
όλοι, κοινωνοί της ανάστασής του, αυτό το απλό που πάω να πω είναι ότι
τότε, ξαφνικά, όλοι μαζί, γίναμε συνυπεύθυνοι.
Τη
σκέψη για τους πολλούς θανάτους του Ζακ Κωστόπουλου/της Zackie Oh,
είμαι σίγουρος, την έχω ακούσει από πολλούς· πιο πρόσφατα την άκουσα σε
μια συγκλονιστική παρέμβαση της Ζωής Κόκαλου, μιας από τις ψυχές της
ομάδας Justice for Ζακ/Zackie.
Δεν ξέρω από
πού άκουσα και διάβασα τι άλλο μέσα σε αυτή τη χρονιά, τι σκέφτηκα και
πότε, ποιανής τα λόγια είναι μέσα στα δικά μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι
έναν χρόνο τώρα ένας λόγος πρωτόγνωρος, χειμαρρώδης, συναισθηματικός και
διεκδικητικός, πολύπλευρος, διαθεματικός, λόγος που πενθεί αλλά και
απαιτεί, λόγος που φωνάζει και σιγεί, διερωτάται, διερευνά και που δεν
λέει να σταματήσει, ένας χείμαρρος λόγου, ξεχύθηκε από παντού. Και
απαίτησε να ξανασκεφτούμε πόσο συνυπεύθυνοι είμαστε όλοι για την
καθημερινή, τη φυσική βία που καμώνεται την ανήξερη.
Απαίτησε
να ξανασκεφτούμε όλοι το μερίδιό μας στη θανατοπολιτική, στο πώς
ανεχόμαστε να προγράφονται άνθρωποι, να αποκλείονται, να περικλείονται,
να πακετάρονται με συνοπτικές διαδικασίες, μπροστά ή πίσω από τα μάτια
μας.
Στους δρόμους, στη ΓΑΔΑ, σε καταλήψεις,
σε μπαρ, σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους, στις άλλες αντιρατσιστικές και
αντιφασιστικές εκδηλώσεις, ξετυλίχτηκαν πολλές και καινοφανείς πρακτικές
θρήνου και μνήμης, απαίτησης για έρευνα, επιθυμίας.
Αίφνης,
το γκλίτερ έγινε όχι μόνο μνημολογία, αλλά και αντιφασιστικό σύμβολο.
Το υψωμένο τακούνι, σημείο καταγγελίας της έμφυλης, της ρατσιστικής, της
κανονικοποιημένης βίας. Η οδός Γλάδστωνος, χωρόσημο μνήμης, οδός, τώρα
πια, του Ζακ.
Νέες μορφές δημόσιας παρουσίας,
νέες μορφές παρρησίας ήρθαν να συνδεθούν με το ίδιο το παράδειγμα της
Zackie, να εμπνευστούν δηλαδή και να το επεκτείνουν. Ξανά, και ξανά, και
ξανά –όπως συνέβη και όλη αυτή την εβδομάδα και θα συμβεί και τις
επόμενες– από εκδηλώσεις με ανοιχτά μικρόφωνα έως δημόσιες συζητήσεις,
και από ντραγκ σόου έως πορείες, συχνά και εκδηλώσεις που τα έμπλεκαν
όλα αυτά μαζί. Γιατί, εκτός από το να ξαναμιλάμε, αυτή τη χρονιά μάθαμε
και να μη φοβόμαστε να επιμένουμε· να περιμένουμε· να επαναλαμβάνουμε.
Πολύ πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ/η Zackie Oh είχε πεθάνει, πολλές φορές. Ανασταίνεται τώρα. Τόσες φορές μα κι άλλες τόσες· κι άλλες πόσες· κι άλλες πολλές…
* Αναπληρωτής καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Με την Αθηνά Αθανασίου και τον Γρηγόρη Γκουγκούση συνεπιμελείται το πρόγραμμα Queer Πολιτική/Δημόσια Μνήμη (υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Rosa Luxemburg). H πρώτη εκδήλωση είναι την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου, 7.30 μ.μ., στον κήπο του Συλλόγου Αρχαιολόγων, Ερμού 134.
Εκπαίδευση των παιδιών της Μουσουλμανικής Μειονότητας στη Θράκη. Ένα πρόγραμμα σταθμός για πολλούς και πολλές από εμάς που είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε σε αυτό. Μας διαμόρφωσε ως επαγγελματίες, μας βοήθησε να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πιστέψουμε ότι το ανέφικτο είναι τελικά εφικτό. Απαιτεί επιστημονική γνώση, πείσμα, μεράκι και συνεργατική ομάδα. Συνεργάτες και συνεργάτιδες αυτού του προγράμματος έγιναν φιλίες ζωής, συνοδοιπόροι. Με συγκίνηση κλείνουμε αυτό το πρόγραμμα, μετά από 22 χρόνια. Αυτήν την Πέμπτη 26/9, στις 5.30 το απόγευμα στο αμφιθέατρο Αργυριάδης στο κεντρικό κτήριο του ΕΚΠΑ θα γίνει μια αναστοχαστική ημερίδα. Θα μιλήσουν άνθρωποι από το πεδίο που έζησαν την παρέμβαση. Αξίζει να παραβρεθείς.
Αγαπητές/οι φίλες/οι του Δικτύου των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές,
θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για τις εκδηλώσεις/συζητήσεις και τα εργαστήρια που θα πραγματοποιηθούν προς το τέλος του Σεπτέμβρη (24/9, 27/9 και 28 με 29/9). Θα έχουμε την χαρά να βρεθούμε άλλη μια φορά με τον Peter Bullimore και τον Shaunt Hunt και να συζητήσουμε για συναισθήματα και σκέψεις που μας απασχολούν όλους.
Σε αυτές τις τέσσερις μέρες εκδηλώσεων σκεφτήκαμε να “βάλουμε κάτω” τον φόβο, την παράνοια και τα παρελκόμενα τους. Πιστεύουμε, κλείνοντας τις εκδηλώσεις αυτές, με τα μοιράσματα, τις αφηγήσεις, τις προσεγγίσεις και τις συζητήσεις που θα γίνουν, να καταφέρουμε να φοβόμαστε όλοι λιγότερο και να δούμε τους φόβους μας και με άλλη οπτική.
Για την παράνοια και πλησιάζοντας του συνειρμούς γύρω από αυτή, δεν μπορούμε να σας εγγυηθούμε τίποτα! Τολμήστε το όμως και ελάτε!
Λίγα λόγια για τους συντονιστές του εργαστηρίου:
Ο Peter Bullimore είναι συν-ιδρυτής του Νational Paranoia Network και συντονιστής του Asylum Associates ενός εκπαιδευτικού και συμβουλευτικού φορέα σε θέματα φωνών και παράνοιας. Έχοντας περάσει δέκα χρόνια ως ψυχιατρικός ασθενής και έχοντας βιώσει αρκετές κρίσεις παράνοιας κατάφερε διεκδικήσει τη ζωή του από το ψυχιατρικό σύστημα. Ζώντας ο ίδιος εμπειρία φωνών και παράνοιας, έχει εμπνεύσει, ενθαρρύνει και υποστηρίξει τη δημιουργία αντίστοιχων ομάδων αυτοβοηθείας σε πολλά μέρη του κόσμου. Επιπλέον εκπαιδεύει άτομα στη διαχείριση φωνών και παράνοιας διεθνώς, συντονίζει εργαστήρια εκπαίδευσης με επαγγελματίες ψυχικής υγείας στη συνέντευξη του Maastricht και σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Manchester διεξάγει έρευνα πάνω σε θέματα ανάρρωσης.
Ο Shaun Hunt έχει επίσης βιώσει εμπειρίες παράνοιας και φωνών, είναι μέλος του National Paranoia Network του Ηνωμένου Βασιλείου και τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως ειδικός από εμπειρία (expert by experience) στο Βρετανικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας (NHS) υποστηρίζοντας ανθρώπους να προχωρήσουν στη ζωή τους παρά τις αντιξοότητες που δημιουργούν οι φωνές και η παράνοια, καθώς και να βγάλουν νόημα από τις εμπειρίες τους.
Σύντομο πρόγραμμα και πληροφορίες:
Τρίτη 24/9/2019, 17:00-20:00 Εργαστήριο «Παράνοια και Ακραίες Καταστάσεις Συνείδησης» με προσκεκλημένος Ομιλητή τον Peter Bullimore (Ιδρυτικό μέλος του Hearing Voices Network UK και του National Paranoia Network).
Η συμμετοχή είναι ελεύθερη απαιτείται προεγγραφή. (Θα υπάρχει διαδοχική μετάφραση στα ελληνικά) Διεύθυνση: Αίθουσα 421 Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, Πανεπιστημιούπολη, Ζωγράφου (Σε συνεργασία με το Εργαστήριο Ποιοτικής Έρευνας στην Ψυχολογία και την Ψυχική Υγεία).
–Παρασκευή 27/09/2019 18:30-22:00
Ανοικτή ομιλία – συζήτηση: “Συζητώντας για το φόβο (μας) μπροστά σε ακραίες καταστάσεις συνείδησης” με εισηγήσεις των Peter Bullimore (Ιδρυτικό μέλος του Hearing Voices Network UK και του National Paranoia Network). & Μαρίνα Λυκοβουνιώτη (Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές Αθήνας) Η συμμετοχή είναι ελεύθερη και δεν απαιτεί προεγγραφή. (Θα υπάρχει διαδοχική μετάφραση στα ελληνικά) Διεύθυνση: αίθουσα Παναρκαδικής, οδός Τζώρτζ 9, 1ος όροφος (κοντά την πλ. Κάνιγγος).
Σάββατο 28/09/2019 10:00-17:00 & Κυριακή 29/09/2019 10:00-17:00 Σεμινάριο: “Αποκωδικοποιώντας την παράνοια” με τους Peter Bullimore και Shaun Hunt (National Paranoia Network UK) Απαιτείται προεγγραφή (μέχρι 20 συμμετέχοντες /ουσσες) Η βασική γλώσσα του Εργαστηρίου είναι τα αγγλικά χωρίς παράλληλη μετάφραση Διεύθυνση: θα ανακοινωθεί σύντομα
Δείτε στους παρακάτω συνδέσμους, τις αφίσες, την περιγραφή της κάθε εκδήλωσης και τον τρόπο συμμετοχής σας σε αυτές.
Τα τελευταία τρία χρόνια η Ενδυνάμωση
Εκπαιδευτικών ταξίδευε στη Ρόδο. Με την
ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος
Υποτροφιών Εμμανουήλ και Μαίρης
Σταματίου, το πρόγραμμα εφαρμόστηκε με
τη συμμετοχή ομάδων εκπαιδευτικών της
Ρόδου.
Φέτος,
επιστρέφει στην Αθήνα. Η Αλεξάνδρα
Βασιλείου και η Ιωάννα Βελαλή είναι οι
συντονίστριες της φετινής ομάδας. Το
πρόγραμμα ξεκινά το Νοέμβριο 2019 και
ολοκληρώνεται τον Απρίλιο 2020.
Ενισχύουμε το Το Σπίτι Της ΑΡΣΙΣ ώστε να συνεχίσει να φιλοξενεί παιδιά τα οποία είναι θύματα παραμέλησης, κακοποίησης, εμπορίας και διακίνησης ή που βρίσκονται σε κίνδυνο, λόγω δυσμενών οικογενειακών ή κοινωνικών -οικονομικών συνθηκών.
Βοηθήστε και εσείς με μια οικονομική δωρεά ώστε να συνεχίσει ο ξενώνας να προσφέρει θαλπωρή και προστασία στα παιδιά που είναι παραμελημένα, κακοποιημένα ή σε κίνδυνο.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Άρισς στο τηλ & φαξ: 2310 692232 και στο infoxenonas@arsis.gr (πρόσωπο επικοινωνίας: Μαριάννα Κολοβού).
Μπορείτε να βοηθήσετε κάνοντας μια δωρεά με τους παρακάτω τρόπους: Μέσω της πλατφόρμας www.giveandfund.com Mε απευθείας κατάθεση στον λογαριασμό δωρεών της ΑΡΣΙΣ Θεσσαλονίκης στην ALPHA BANK με IBAN: GR57 0140 7090 7090 0200 2009 353 (BIC: CRBAGRAAXXX) αναφέροντας τη λέξη: Spiti.
Μέχρι σήμερα στο «Σπίτι της ΑΡΣΙΣ» έχουν φιλοξενηθεί περισσότερα από 300 παιδιά και έφηβοι, με μέσο χρόνο παραμονής τα τρία έτη, ενώ επιδίωξη της ΑΡΣΙΣ είναι τα παιδιά να συνδέονται με το οικογενειακό τους περιβάλλον και να επιστρέφουν σε αυτό, εφόσον έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες. Οι προσφερόμενες υπηρεσίες περιλαμβάνουν φιλοξενία, κάλυψη όλων των ατομικών αναγκών των παιδιών, ψυχολογική και συναισθηματική υποστήριξη, ένταξη στην εκπαίδευση και το κοινωνικό περιβάλλον, δραστηριότητες ανάπτυξης ατομικών και κοινωνικών δεξιοτήτων, στήριξη κατά τη διαδικασία αυτονόμησης.
Το «Σπίτι της ΑΡΣΙΣ» λειτουργεί από το 2007 σε κτίρια της πρώην παιδόπολης Ωραιοκάστρου και χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης για την κάλυψη των δαπανών μισθοδοσίας του ελάχιστου απαραίτητου προσωπικού, μέρους του κόστους θέρμανσης, του κόστους της ΔΕΗ και των τηλεπικοινωνιών.
Για όλες τις υπόλοιπες λειτουργικές ανάγκες ο ξενώνας βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, μέσω δωρεών και χορηγιών σε είδος και χρήματα. Το «Σπίτι της ΑΡΣΙΣ» αυτή η μοναδική δομή βραχείας φιλοξενίας στη Βόρεια Ελλάδα που εξυπηρετεί κάθε χρόνο περισσότερα από 70 παιδιά σε κίνδυνο, αποτελεί προτεραιότητα της ΑΡΣΙΣ και ελπίζουμε να εκτιμηθεί και να υποστηριχθεί οικονομικά από όλους τους συμπολίτες μας, αλλά και από τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και κοινωφελή ιδρύματα της χώρας. Σε διαφορετική περίπτωση θα υπάρξει ένα τεράστιο κενό στον ευαίσθητο τομέα της Παιδικής Προστασίας, αυτό που καλύπτει το «Σπίτι της ΑΡΣΙΣ» από το 2007 μέχρι σήμερα.
Αρχή της σχολικής χρονιάς και για τα προσφυγόπουλα; Ανάγκη άμεσων ενεργειών της πολιτείας
Πέμπτη, 12 Σεπτεμβρίου 2019—Χθες, Τετάρτη
11 Σεπτεμβρίου χτύπησε το κουδούνι του σχολείου για όλα τα Ελληνόπουλα,
όχι όμως και για όλα τα προσφυγόπουλα, αφού μόνο αυτά που μένουν σε
διαμερίσματα και δομές φιλοξενίας εντός του αστικού ιστού είχαν τη
δυνατότητα να γραφτούν στο σχολείο και να ξεκινήσουν τη χρονιά. Τα
προσφυγόπουλα που μένουν στα Κέντρα Φιλοξενίας της ενδοχώρας και στα
Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) των νησιών δεν μπορούν ακόμα να
μπουν στις τάξεις με τους συμμαθητές και συμμαθήτριές τους. Οι λόγοι
είναι τρεις:
α) Για να ξεκινήσουν οι απογευματινές τάξεις-Δομές
Υποδοχής και Εκπαίδευσης Προσφύγων (ΔΥΕΠ), είναι απαραίτητη η έκδοση
Υπουργικής Απόφασης, όπως συνέβη τις προηγούμενες χρονιές. Δεν έχει
εκδοθεί ακόμα.
β) Για να μεταφερθούν τα παιδιά από τα Κέντρα
Φιλοξενίας και τα ΚΥΤ στις πρωινές ή στις απογευματινές τάξεις,
χρειάζεται να προβλεφθεί ο τρόπος της μεταφοράς τους – κάτι που επίσης
δεν έχει γίνει.
γ) Όλα τα προσφυγόπουλα που πάνε πρώτη φορά στο
ελληνικό σχολείο πρέπει να έχουν ΑΜΚΑ, ώστε να εμβολιαστούν, να
αποκτήσουν το Ατομικό Δελτίο Μαθητή (ΑΔΥΜ) και να μπορέσουν να
εγγραφούν. Η διαδικασία αυτή έχει παγώσει στην πράξη.
Όσον αφορά τα προσφυγόπουλα που μένουν στα Κέντρα Φιλοξενίας και
στα Κέντρα Υποδοχής, είναι σημαντικό να ενισχυθεί και να αναβαθμιστεί ο
θεσμός των ΣΕΠ (Συντονιστές Εκπαίδευσης Προσφύγων), των εκπαιδευτικών
δηλαδή που υπηρετούν μέσα στα κέντρα/δομές φιλοξενίας, και διαθέτουν
πολύτιμη εμπειρία σε θέματα εκπαίδευσης προσφυγόπουλων.
Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες εκφράζει την ανησυχία του για τις καθυστερήσεις και προσκόμματα, καθώς και την ελπίδα του ότι η πολιτεία θα δράσει τάχιστα για να αντιμετωπιστούν. Η πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα για όλα τα παιδιά που βρίσκονται στη χώρα μας, ανεξάρτητα από το καθεστώς παραμονής τους, σύμφωνα με το διεθνές και το εθνικό δίκαιο. Η εκπαίδευση αποτελεί βασικό θεσμό ένταξης των προσφυγόπουλων, που συμβάλλει τόσο στην ομαλή επιστροφή των παιδιών σε μια κανονικότητα που έχουν στερηθεί, ενώ παράλληλα προάγει τη συνοχή και την ευημερία των τοπικών κοινωνιών.
Ανακοίνωση του Orlando lgbt+ που αφορά Ομάδες Εποπτείας για Επαγγελματίες Ψυχικής Υγείας και συγκεκριμένα προβλέπεται ότι:
Θα γίνουν δύο κύκλοι εποπτείας, ο πρώτος από το Νοέμβριο έως το Μάρτιο και ο δεύτερος από το Μάρτιο έως τον Ιούλιο. Κάθε κύκλος θα αποτελείται από 5 συναντήσεις, δηλαδή μία κάθε μήνα.
Σκοπός των εποπτικών ομάδων είναι ο προβληματισμός, ο αναστοχασμός και η ανατροφοδότηση σε ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας, έκφρασης και χαρακτηριστικών φύλου, μέσα από εμπειρίες που προκύπτουν στην επαγγελματική μας διαδρομή.
Το μοίρασμα των εμπειριών, των αποριών και των φραγμών σε πλαίσιο ομάδας θα κάνει τις συναντήσεις πλουσιότερες, ενώ οι επόπτριες και ο επόπτης που θα συντονίζουν τις συναντήσεις θα βοηθούν στην επίλυση των δυσκολιών, την έγκυρη πληροφόρηση και την καθοδήγηση για περαιτέρω έρευνα και επιμόρφωση, βασισμένες-οι σε όλα τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και τις κατευθυντήριες γραμμές για τη συμβουλευτική και ψυχοθεραπεία με ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Οι εποπτείες δεν αποτελούν ένα πλήρες επιμορφωτικό πρόγραμμα, αλλά μια καλή αρχή, με πρακτικές απαντήσεις, σε δυσκολίες που μπορεί να συναντάμε καθημερινά στη δουλειά μας. Θέλοντας να κάνουμε πιο εύκολη την πρόσβαση στις ομάδες στους συναδέλφους που ενδιαφέρονται να κάνουν αυτή την προσωπική δουλειά, ορίζουμε το κόστος συμμετοχής σε κάθε κύκλο εποπτείας στα 125€ που καταβάλλεται εφάπαξ (25€ η συνάντηση).
Οι θέσεις είναι περιορισμένες και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Το πρόγραμμα που βοήθησε
την τοπική κοινωνία να μάθει πώς να κάνει πρόσθεση και όχι αφαίρεση,
πολλαπλασιασμό και όχι διαίρεση, κλείνει τον ευρύ κύκλο δραστηριοποίησης
του με μια απολογιστική ημερίδα. Ο λόγος για το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης
Μουσουλμανοπαίδων (ΠΕΜ) που ολοκληρώνοντας μια διαδρομή 22 ετών
(1997-2019) θα πραγματοποιήσει την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου στην αίθουσα
«Γεώργιος Παυλίδης» της Περιφερειακής Ενότητας Ροδόπης την καταληκτήρια
ημερίδα του, με τίτλο «Ένταξη και Εκπαίδευση των Μουσουλμανοπαίδων».
18.10 – 18.30: Οι βουλευτές της μειονότητας μιλούν για το ΠΕΜ
Συντονίζει: Ανδρέας Νοταράς, Επίκουρος Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
και Μαρία Κωνσταντινίδου, Λέκτορας, ΔΠΘ, Υπεύθυνη ΚΕΣΠΕΜ Ροδόπης
20.25 – 21.15: Το αποτύπωμα του ΠΕΜ στην τοπική κοινωνία
Συντονίζουν:Γιώργος Μαυρομμάτης, Επίκουρος Καθηγητής, ΔΠΘ και Σεβάλ Οσμάν Ογλού, Ψυχολόγος, μέλος Ομάδας συντονισμού ΔΕΝ
Δημήτρης Πολυχρόνης, Εκπαιδευτικός, παλαιό μέλος Δημιουργικών Εργαστηρίων Νέων
Φατμά Αχμέτ, Μαθήτρια, Δημιουργικά Εργαστήρια Νέων
Χουσεΐν Μπαλτατζή, Πρόεδρος Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης
Χαράλαμπος Σακονίδης, Καθηγητής ΔΠΘ
Αχμέτ Χατζηοσμάν, πρ. Βουλευτής, Πρόεδρος ΠΕΚΕΜ
Μουσταφά Μουσταφά, πρ. Βουλευτής
21.15 – 22.00: Το δικαίωμα στην εκπαίδευση: η παρέμβαση του ΠΕΜ
Συντονίζουν: Σαμή Καραμπουγιούκογλου, Δημοσιογράφος και Χαρά Καραβία, Κοινωνιολόγος, Υπεύθυνη ΚΕΣΠΕΜ Ξάνθης
Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Κώστας Γούναρης, Δικηγόρος
Γιάννης Κτιστάκις, Επίκουρος Καθηγητής ΔΠΘ
