Η συνάδελφος processworker Νάνσυ Παπαθανασίου γράφει στο fb:
Ίσως η πιο εντυπωσιακή ανατροπή είναι αυτή της σιγουριάς. Πια το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ξέρουμε τι κόσμο θα βρούμε όταν θα βγούμε από την καραντίνα. Το άρθρο στο link προβλέπει έναν κόσμο που η κοινωνική απομάκρυνση θα γίνει ρουτίνα, που η δυνατότητα για πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας θα είναι η νέα έκφραση ανισοτήτων, που οι διακρίσεις ενάντια στις ευάλωτες ομάδες θα θεσμοθετηθούν με δικαιολογία την δημόσια υγεία.
Είναι δυστοπία; Ίσως. Ούτε όμως η μέχρι τώρα κατάσταση είναι ιδανική, όπως και καμία προηγούμενη. Η ιστορία δεν είναι μία γραμμική πορεία βελτίωσης. Είναι μία πορεία αλλαγών, στις οποίες προσαρμοζόμαστε ανάλογα.
Ένα από τα λίγα κείμενα που μου έκαναν νόημα προσωπικά ήταν της Julie Diamond (bit.ly/3d5fRYS), και μιλούσε ακριβώς για αυτή την αλλαγή. Κρατάω περισσότερο τα επόμενα:
• Η επανεκκίνηση είναι αναπόφευκτη
• Πάντα να προετοιμαζόμαστε για τη δυσκολία. Αυτό δε σημαίνει πολλά χαρτιά υγείας. Σημαίνει προετοιμαζόμαστε να χάσουμε ό,τι έχουμε, να πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή, από το μηδέν.
• Να ετοιμαστούμε να ζήσουμε χωρίς: χωρίς τις ρουτίνες που νομίζουμε ότι δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς. Χωρίς πολυτέλειες. Χωρίς όσα μας ανακουφίζουν και χωρίς τα αγαπημένα μας πρόσωπα.Στη ψυχολογία, μία από τις πιο συνηθισμένες (και σημαντικές) ερωτήσεις είναι τι είναι προσωπικότητα. Η πιο πλήρης και συνοπτική απάντηση που έχω διαβάσει είναι η εξής: προσωπικότητα είναι αυτό που είμαστε σε συνθήκες ασάφειας. Η ασάφεια είναι εδώ, για να βγάλει στην επιφάνεια τις προκλήσεις και τις δυνάμεις μας. Και είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε ποια εκδοχή του εαυτού μας θα βγει από την καραντίνα.