Έκλεισαν σήμερα οι δραστηριότητες του 2013. Ώρα για μια ανάσα, λίγη ξεκούραση και χρόνο με φίλους. Χωρίς να ξεχνάμε όλους αυτούς που δεν έχουν περιθώριο, ούτε για ανάσα, ούτε για ξεκούραση. Δύσκολο να βρεις ευχή για τις μέρες αυτές. Χρόνια πολλά; Τι είδους χρόνια; Καλές γιορτές; Κι αυτοί που δεν μπορούν να γιορτάσουν; Ας την πει ο καθένας και η καθεμιά όπως τη νιώθει. Αρκεί να είναι αληθινή. Από εμάς, καλή αντάμωση με τον καινούργιο χρόνο…
Η Άρσις που αγαπάμε! Μια βόλτα από το Εργαστήριο Μαιρηβή στο Μεταξουργείο, να χαρείς τις κατασκευές και τις κούκλες των κρατούμενων των Γυναικείων Φυλακών Θήβας…
[update 15/6/13]…έπρεπε να ‘κλείσει’ η ΕΡΤ για να ‘ανοίξει’ πραγματικά. Σαν επιστημονική φαντασία μοιάζει το σημερινό πρόγραμμα της ΕΡΤ3. Έτσι όπως το πάνε, θα μας κάνουν τηλεoρασάκηδες αυτοί οι απολυμένοι ;-)
Μπορείς να την «κατεβάσεις» και από εδώ (σε αρχείο pdf).
[update 20/6/13] To Press Project κάνει απίστευτη δουλειά στην αναμετάδοση και δημιουργία κώδικα για ενσωμάτωση στα διάφορα sites και blogs. Άξιοι.. Μέχρι νεωτέρας, η μετάδοση της ΕΡΤ θα γίνεται στην κορυφή του blog.
Πηγή: Ενθέματα
Ομοφοβία, ρατσισμός και θανατοπολιτική
του Δημήτρη Παπανικολάου
με οργή και σε πένθος
[Το κείμενο είναι το δεύτερο μέρος διάλεξης που δόθηκε στο πλαίσιο των Κρίση-μων σεμιναρίων με θέμα “Σεξισμός και Ομοφοβία: ‘Παράπλευρες απώλειες’ της κρίσης;” στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στις 26 Φεβρουαρίου. Ολόκληρη η διάλεξη βρίσκεται εδώ]
Στο πρόσφατο, θαυμάσιο, ντοκιμαντέρ How to survive a plague, που αφηγείται την ιστορία της ACT UP στη Νέα Υόρκη, βλέπεις εικόνες από γνωστές δράσεις της οργάνωσης που απαίτησε, στον δημόσιο χώρο, την αλλαγή της κρατικής πολιτικής για το AIDS στην Αμερική της δεκαετία του ’90. Μια από αυτές ήταν οι «πολιτικές κηδείες» για τα θύματα της ασθένειας. Τα φέρετρα περιφέρονταν στο Νότιο Μανχάταν, και η απόδωση τιμής μεταμορφωνόταν σε διαδήλωση — κάποια έφταναν μέχρι έξω από το προεκλογικό στρατηγείο του Μπους το ’92, με το μήνυμα «το αίμα μας πάνω σου». Μέσα από τον θάνατο, με μια ταυτότητα σε διακινδύνευση και σε στιγμή απόλυτου στιγματισμού της, κάποιοι τόλμησαν να αντιμιλήσουν. Σε μια συγκλονιστική σκηνή, ο ακτιβιστής Μπομπ Ράφσκι, έξω από το στρατηγείο του Μπους και μπροστά από το φέρετρο ενός συντρόφου του, σταματάει, γέρνει το κεφάλι, τα σημάδια της ασθένειας εμφανή στο πρόσωπό του, και φωνάζει: «Με οργή και σε πένθος, αυτή η μάχη δεν θα σταματήσει μέχρι να είμαστε όλοι μας ασφαλείς. ACT UP, αντεπιτεθείτε, πολεμήστε το AIDS».
Πιστεύω αξίζει να ξαναδεί κανείς αυτήν τη σκηνή, όπου ένας ακτιβιστής, καταδικασμένος σε θάνατο από μια κρατική πολιτική, παίρνει στα χέρια του την θανατο-εικόνα του και λέει «Αντεπιτεθείτε!». Και να τη δει στη σημερινή συγκυρία. Αξίζει να τη δει, για παράδειγμα, ως αντιστάθμισμα σε εκείνη την άλλη σκηνή, όπου ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Η. Παναγιώταρος φωνάζει «Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες!» έξω από το Χυτήριο. Ή ως αντιστάθμισμα σε όλες εκείνες τις σκηνές που γεμίζουν την καθημερινότητά μας σήμερα και προσδιορίζουν επιθετικά τον φυλετικά, σεξουαλικά, ή κοινωνικά «Άλλον» ως οιονεί νεκρό. Όλες αυτές οι σκηνές συνδέονται, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουμε με την πρώτη.
Ας ξεκινήσω όμως από τα γνωστά. Πανθομολογείται σήμερα μια έξαρση της ομοφοβίας και του σεξουαλικού ρατσισμού, μαζί με τη γενικότερη έξαρση της μισαλλοδοξίας και του φυλετικού ρατσισμού. Η κλασική μας ανάγνωση γι’ αυτή την εξέλιξη ακολουθεί το σχήμα της βιοπολιτικής. Ζούμε σε μια εποχή έντονα βιοπολιτικής διακυβέρνησης, δηλαδή διαχείρισης πληθυσμών, οργάνωσης του πώς κάποιοι άνθρωποι (οι «δικοί μας») θα ζουν, και προγραφής όλων των άλλων, όσων αφήνονται, ουσιαστικά, να πεθάνουν. Η γενικότερη κατεύθυνση είναι, ως εκ τούτου, η κατεύθυνση της δημιουργίας «καθαρών», «κανονικών» σωμάτων — και η απορριμάτωση, η αποκειμενοποίηση όλων των άλλων. Μέσα σε αυτό το βιοπολιτικό σχήμα πρέπει να κατανοηθεί αρχικά η εκ νέου έμφαση στον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, και την ομοφοβία.
Όμως θέλω να θυμίσω πόσο πολύ οι στρατηγικές αυτές λειτουργούν και σε μια παράλληλη της βιοπολιτικής οικονομία, αυτήν που ο Ακίλλε Μπέμπε ονομάζει necropolitics, και στα δικά μας συμφραζόμενα θα την ονόμαζα θανατοπολιτική. Παράλληλα λοιπόν με τη βιοπολιτική, βλέπουμε σήμερα να οργανώνεται όλο και περισσότερο μια ιδιότυπη θανατοπολιτική που δεν περιορίζεται, όσο κι αν προτυπώνεται, στις κινήσεις της Χρυσής Αυγής. Μιλάμε για μια ευρύτερη στρατηγική, κατά την οποία τα σώματα νεκρών παρελαύνουν επίσης γύρω μας, ορίζοντας τις ζωές των ζωντανών — είτε ως φόβητρο, είτε ως τακτική ξεκαθαρίσματος, είτε ως παράπλευρες απώλειες· με έμφαση στο αναπόφευκτο και τελεσίδικο της λέξης απώλεια.
Μια εικόνα θανάτου οργανώνεται γύρω μας: όχι μόνο τα φαντάσματα των νεκρών, αλλά και τα δηωμένα, τα χτυπημένα (και σαν νεκρά φωτοσοπαρισμένα), τα ακρωτηριασμένα, τα βιασμένα, τα νεκροζώντανα σώματα παρατίθενται προς συμμόρφωσιν, αλλά και προς γνώσιν.
Κι εδώ μια βασική πλέον διαφορά, μια καινούρια στιγμή της εποχής της κρίσης. Στο θέμα της ομοφοβίας φαίνεται ίσως πιο ξεκάθαρα: αν οι παλιές έμφυλες και σεξουαλικές ιεραρχίες στην Ελλάδα κατέληγαν στο τι δεν μπορεί να είναι ένας καλός Έλληνας/μια καλή Ελληνίδα (πούστης, λεσβία, γαμημένη κωλοτρυπίδα, πόρνη κ.ο.κ.), αν δηλαδή παλιότερα οι ιεραρχίες προέβαλλαν τα αποκείμενά τους ως εθνικώς διαγραμμένα, οι καινούριες τους επιβιώσεις τα φαντασιώνονται, όλο και περισσότερο, ως νεκρά. Σε αυτό, η νέα ομοφοβία και ο νέος φαλλοσεξισμός έρχονται να συναντήσουν το νέο ρατσισμό, που κι αυτος, την εποχή της κρίσης, (ξανα)δουλεύει όλο και περισσότερο όχι με εικόνες αποκλεισμένων ή διωγμένων Άλλων, αλλά νεκρών ή ζωντανόνεκρων. Σαν το νέο ρατσισμό, έτσι και η νέα ομοφοβία και ο νέος φαλλοσεξισμός «της κρίσης»: γίνονται, όλο και περισσότερο, όχι μόνο βιοπολιτικές στρατηγικές, αλλά και θανατοπολιτικές.
Έτσι, αν σήμερα ο εθνικισμός, ο μάτσο ανδρισμός, η εθνομαγκιά και η εθνοφοβία μανατζάρουν σώματα ανθρώπων στην υπηρεσία της εθνοβιοπολιτικής (μας λένε: «Κλειστείτε μέσα και όλα θα πάνε καλά»), η ομοφοβία, ο ρατσισμός και ο νεοσεξισμός, καλούνται να μανατζάρουν και την εικόνα οιωνεί νεκρών, στην υπηρεσία μιας αναγκαίας και παραπληρωματικής θανατοπολιτικής (μας λένε: «Εκεί έξω κυκλοφορούν ζόμπι»).
Κι ο μεγάλος κίνδυνος είναι ότι η θανατοπολιτική (όπως και η ομοφοβία και ο ρατσισμός που τη στηρίζει) δεν είναι μακριά και απ’ έξω μας. Κολακεύει δομές που έχουν βαθειά σκαλωθεί όχι μόνο σ’ αυτό που λέμε δημόσιο, αλλά και σ’ αυτό που ονομάζουμε ιδιωτικό· όχι μόνο σ’ αυτό που λέμε συντήρηση, αλλά και σ’ αυτό που αναγνωρίζουμε ως προοδευτικό. Σκεφτείτε το αυτό κάθε φορά που βλέπετε έναν μετανάστη και κάπου βαθειά χωμένη μέσα σας αισθάνεστε τη φοβία ότι μπορεί να έχει μια μεταδοτική θανατηφόρα ασθένεια· κάθε φορά που ακούτε ότι πέθανε ο γκέι γνωστός σας και ρωτάτε «από AIDS;»· κάθε φορά που βλέπετε μια γυναίκα με εμφανή σημάδια κακοποίησης και εξάρτησης, και σκέφτεστε ότι μπορεί να είναι ξένη, ή πόρνη, ή και τα δύο. Και κάθε φορά που θα θυμάστε τον παλιό –την εποχή του πάρτι– εαυτό σας, να έχει γελάσει με την επιγραφή «Προσεχώς Βουλγάρες» που έβγαζαν τα μπουζουκάδικα στην επαρχία.
Γιατί η θανατοπολιτική δεν είναι το έργο ενός φασίστα που ουρλιάζει κάτι αποκρουστικό. Είναι το έργο αυτού που χρησιμοποιεί μια σκηνή που ήδη έχεις σκεφτεί και απωθήσει, ως σκηνικό πολιτικής επιθυμίας.
Το πρόβλημα με την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα δεν ήταν τελικά μόνο η ολιγωρία της αστυνομίας ή η ένδειξη ότι πλήρωσε τη συνδικαλιστική της δράση· ήταν η διάθεση να δημιουργήσουν, με το παράδειγμά της, ένα σώμα οιονεί νεκρό. Το πρόβλημα με το προεκλογικό σκάνδαλο των «ιερόδουλων», δεν ήταν η πολιτική αναξιοπρέπεια της έκθεσής τους, αλλά η ρητορική προβολή αυτών των γυναικών ως οιονεί φορέων και διασπορέων θανάτου. Το πρόβλημα με τις «γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες» του Παναγιώταρου, δεν είναι ούτε η προσβολή, ούτε η ρητορική του βιασμού που ενδεχομένως φέρνει στο μυαλό, ούτε καν τα δικά του απωθημένα. Το πρόβλημα είναι ότι τη φράση αυτήν τη φωνάζει γιατί ξέρει ότι θα ακουστεί από ένα ποτισμένο εθνομοφοβία κοινό, για το οποίο, όπως λέει ο Λεό Μπερσανί, the rectum is the grave, το ορθό είναι τάφος, το ορθό σημαίνει θάνατο. Ή, για να το πω στα συμφραζόμενα του, ο Παναγιώταρος φωνάζει για να τον ακούσουν όσοι, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, συντονίζονται στο ρυθμό της φράσης «η γαμημένη κωλοτρυπίδα θα γίνει ο τάφος σας».
Το πώς απαντάει κανείς σε όλα αυτά, είναι γνωστό, έχει τη γενεαλογία του, και συνδέεται απολύτως με τους τρόπους απάντησης στη βιοπολιτική γενικώς, αυτούς τους τρόπους που τόσο πολύ, τόσοι πολλοί, ιχνηλατούμε τον τελευταίο καιρό και σε αυτήν τη χώρα. Act Up, Fight Back, Fight Death.
Με οργή και σε πένθος, η μάχη αυτή δεν τέλειωσε ποτέ και ούτε τώρα έχει τελειώσει. Αφυπνισθείτε, αντισταθείτε, αμυνθείτε, αντεπιτεθείτε, πολεμήστε τη θανατοπολιτική, πολεμήστε το θάνατο, πολεμήστε τους τεχνουργούς του, πολεμήστε και τους λακέδες του.
Ο Δημήτρης Παπανικολάου διδάσκει νεοελληνική φιλολογία, θεωρία της λογοτεχνίας και σπουδές φύλου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Συμπτώματα και Μύθος Ζωής
Λένα Ασλανίδου, MPW, Dipl. P.W.
9-10 Μαρτίου 2013
Τα χρόνια συμπτώματα συνδέονται με τον προσωπικό μύθο ζωής. Μέσα στις διεργασίες των συμπτωμάτων υπάρχουν τα συστατικά που συνθέτουν το μονοπάτι της ζωής μας. Όταν το ανακαλύψουμε και το ακολουθήσουμε, η ζωή μοιάζει να έχει περισσότερο νόημα και να βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση.
Σε αυτό το σεμινάριο χρησιμοποιώντας την προσέγγιση του Process Work θα εξερευνήσουμε τα χρόνια συμπτώματα προσπαθώντας να προσεγγίσουμε μέσα από αυτά τις βαθύτερες δυνάμεις που κινούν τη ζωή μας. Το σεμινάριο θα είναι βιωματικό με ασκήσεις στην μεγάλη ομάδα και σε δυάδες.
Διαδικαστικά
Τόπος: Γιαννάρου 17, Άλιμος (1η Στάση Καλαμακίου, στάση τραμ ‘Πικροδάφνη’)
Ώρες: Σάββατο 10 – 5 μμ, Κυριακή 10 – 2 μμ
Κόστος: 140 €. Αναγνωρίζοντας ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει με διαφορετικό τρόπο τον καθένα και την καθεμιά, το κόστος συμμετοχής είναι ενδεικτικό. Η καθεμιά και ο καθένας θα πληρώσει με βάση την οικονομική του δυνατότητα.
Εγγραφή: Για να κλείσετε θέση επικοινωνήστε μαζί μας στο 210 9848 912
Ομοίωμα του Αϊνστάιν κοσμεί την είσοδο του τμήματος που φυλάσσονται τα αρχεία του διάσημου νομπελίστα φυσικού στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ
Πηγή: Το Βήμα
Το πλήρες αρχείο του Αλμπερτ Αϊνστάιν, το οποίο περιλαμβάνει την άγνωστη έως τώρα προσωπική αλληλογραφία του καθώς και τα χειρόγραφα επιστημονικά σημειωματάριά του – όπου, μεταξύ άλλων, βρίσκεται για πρώτη φορά καταγραμμένη η πιο διάσημη εξίσωση στην ιστορία της ανθρωπότητας (E=mc²) –, άρχισε να «ανεβαίνει» στο διαδίκτυο από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ που έχει όλο το αρχείο πλέον στην ιδιοκτησία του. Ετσι όλοι οι χρήστες, ειδικοί και μη, θα μπορούν να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους.
Σε πρώτη φάση είναι διαθέσιμα online γύρω στα 2.000 έγγραφα και θα ακολουθήσουν τα υπόλοιπα στη συνέχεια, όπως έγινε γνωστό από το Πανεπιστήμιο, σύμφωνα με τις βρετανικές «Guardian» και «Daily Mail». Τα κείμενα και τα λοιπά προσωπικά αντικείμενα, όπως ταχυδρομικές κάρτες, του διάσημου νομπελίστα γερμανοεβραίου φυσικού, βρίσκονταν έως τώρα επιμελώς φυλαγμένα σε χρηματοκιβώτια.
Το πανεπιστήμιο τα φωτογράφισε ψηφιακά σε υψηλή ανάλυση και πλέον τα «ανεβάζει» στο Ίντερνετ, δίνοντας τη δυνατότητα στους ενδιαφερόμενους να διαμορφώσουν μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για την προσωπικότητα και το έργο του ανθρώπου που σφράγισε την επιστήμη του 20ού αιώνα με τη θεωρία της σχετικότητας.
Μόνο 900 εικόνες των χειρογράφων του και ένας ημιτελής κατάλογος με το μισό περιεχόμενου του αρχείου είχε δημοσιοποιηθεί το 2003. Τώρα, χάρη σε μια χορηγία του βρετανικού Ιδρύματος Πολόνσκι, που είχε κάνει μια ανάλογη ψηφιοποίηση στα χειρόγραφα του Ισαάκ Νεύτωνα, και τα 80.000 αντικείμενα της συλλογής του Αϊνστάιν έχουν πλέον καταγραφεί και ταξινομηθεί σε ένα πλήρη online κατάλογο.
Η ανανεωμένη ιστοσελίδα του πανεπιστημίου για τον Αϊνστάιν περιέχει πλέον τον κατάλογο του πλήρους αρχείου και δίνει την ευκαιρία στους ερευνητές να αναζητήσουν αντικείμενα που μέχρι σήμερα δεν ήξεραν καν ότι υπάρχουν.
«Η γνώση δεν έχει να κάνει με την απόκρυψη, αλλά με τη διαφάνεια» δήλωσε ο πρόεδρος του Εβραϊκού Πανεπιστημίου, Μεναχέμ Μπεν Σασόν. Ο Αϊνστάιν είχε βοηθήσει στην ίδρυση του Εβραϊκού Πανεπιστημίου το 1925 και κληροδότησε σε αυτό το αρχείο του – καθώς και τα δικαιώματα χρήσης της εικόνας του – μετά τον θάνατό του το 1955.
Το εμπλουτισμένο ηλεκτρονικό αρχείο επιτρέπει ήδη την ενδελεχή μελέτη των πρώτων 2.000 εγγράφων, που αποτελούνται από περίπου 7.000 σελίδες και καλύπτουν την περίοδο της ζωής του Αϊνστάιν έως το 1921.
Τα επόμενα χρόνια, θα «ανέβουν» σταδιακά στο διαδίκτυο ψηφιοποιημένα και τα υπόλοιπα αντικείμενα της συλλογής. Η ψηφιοποίηση γίνεται σε συνεργασία με το αμερικανικό πανεπιστήμιο Πρίνστον (όπου εργαζόταν ο Αϊνστάιν) και το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech), που έχουν αναλάβει να εκδώσουν σχολιασμένα όλα τα επιστημονικά χειρόγραφα του μεγάλου φυσικού.
Η online συλλογή περιλαμβάνει 14 σημειωματάρια γεμάτα επιστημονικές εργασίες και μάλιστα με πολύ ψιλά γράμματα, επιστολές του Αϊνστάιν σε συναδέλφους του επιστήμονες, καθώς και μια χειρόγραφη εξήγηση της θεωρίας της σχετικότητας και της διάσημης εξίσωσης που συσχετίζει τη μάζα (Μ) με την ενέργεια (Ε) και την ταχύτητα (C).
Υπάρχουν ακόμα λιγότερα γνωστά κείμενα, όπως μια κάρτα στην άρρωστη μητέρα του, η αναγγελία του γάμου του, η ιδιωτική αλληλογραφία με τις ερωμένες του, επιστολές σε εφημερίδες για διάφορα θέματα (π.χ. τη διαμάχη Αράβων και Ισραηλινών) και σωρεία γραμμάτων που έπαιρνε από ανθρώπους που τον καλούσαν να κουρευτεί!
Ακόμα, το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο προτίθεται να δώσει στη δημοσιότητα ένα αντίγραφο από τον «έλεγχο» του Αϊνστάιν, όταν ήταν στο σχολείο, για να διαλύσει τον μύθο ότι ήταν κακός μαθητής. Ακόμα, η αλληλογραφία του με άλλους επιστήμονες, όταν ήταν μόλις 20 ετών, δείχνει πόσο προχωρημένη ήταν κιόλας η έρευνά του.
με ευχές
για δύναμη και κουράγιο για τις προκλήσεις
ανακούφιση για τις χαρές
κι επίγνωση για τα δύσκολα…
Πηγή: Έθνος
Παραδίδουν τα παιδιά τους σε ορφανοτροφεία
Απελπισμένες οικογένειες προσέρχονται καθημερινά στους δικαστικούς λειτουργούς ζητώντας να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους στέγη και ένα πιάτο φαγητό σε κάποιο ίδρυμα, μέχρι να ορθοποδήσουν
Κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της ένα μικρό αγοράκι, η νεαρή μητέρα μπήκε δειλά δειλά στο γραφείο της Εισαγγελίας Ανηλίκων της Αθήνας, χαμήλωσε το βλέμμα της στο πάτωμα και με φωνή που μόλις ακουγόταν είπε:
Kύριε εισαγγελέα, πάρτε το παιδί μου και βάλτε το σε ίδρυμα. Δεν έχω ούτε για το γάλα του!
Τέτοιες εικόνες απόλυτης εξαθλίωσης διαδραματίζονται συχνά τους τελευταίους μήνες στην Εισαγγελία Ανηλίκων της Αθήνας, όπου γονείς, έχοντας ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της φτώχειας και της απόγνωσης, αναγκάζονται να καταφύγουν ακόμη και στον εισαγγελέα, με την ελπίδα να βρει στέγη και φαγητό για τα παιδιά τους, έστω σε ένα ορφανοτροφείο, αφού οι ίδιοι δεν μπορούν πια να τα θρέψουν.
Οι περισσότεροι που φτάνουν στο σημείο να αφήσουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα ζητούν από τον εισαγγελέα να φιλοξενηθούν προσωρινά εκεί και να μη δοθούν για υιοθεσία, ώστε μόλις καταφέρουν οι ίδιοι να ξεπεράσουν τη φτώχεια και να σταθούν στα πόδια τους, να μπορέσουν να τα ξαναπάρουν πίσω…
Κάθε φορά που καταλήγει ένας τόσο απελπισμένος άνθρωπος με το ίδιο αίτημα στην Εισαγγελία Ανηλίκων ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου από τους εισαγγελείς Ηλία Ζαγοραίο και Ευτυχία Σταθουλοπούλου, πάντα με τον ίδιο στόχο: να βοηθήσουν τους γονείς, για μην αποχωριστούν τα παιδιά τους.
Δάκρυσαν οι εισαγγελείς
Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της 30χρονης μητέρας από την Πετρούπολη, η οποία έκανε ακόμη και τους εισαγγελείς να δακρύσουν, όταν κατέφυγε εκεί σε πραγματικά τραγική κατάσταση και ζήτησε να κρατήσουν στην Εισαγγελία το δυόμισι χρόνων αγοράκι της, γιατί η ίδια δεν μπορούσε να το συντηρήσει.
Η γυναίκα ζήτησε από τον εισαγγελέα να βάλει το μικρό σε ίδρυμα, για μην πεθάνει από την πείνα και το κρύο, όπως είπε, αφού δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιο, ενώ της είχαν κόψει και το ηλεκτρικό ρεύμα.
Είπε ότι είχε καταφύγει και στον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος έβγαλε και της έδωσε χρήματα από την τσέπη του…
Το χαμόγελο του μικρού αγοριού που κρατούσε στην αγκαλιά της και η απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν μάνα και γιος ήταν ο λόγος που οι άνθρωποι της Εισαγγελίας πραγματοποίησαν έρανο μεταξύ τους και της έδωσαν χρήματα για να μπορέσει να πληρώσει το ενοίκιο.
Στη συνέχεια ο εισαγγελέας ενημέρωσε φορείς του Δήμου και της Ενορίας της, για να παρέχουν στην ίδια και στο παιδί της τρόφιμα και ρούχα και να τη στηρίξουν με κάθε τρόπο.
Σε αυτήν την περίπτωση οι προσπάθειες της Εισαγγελίας έπιασαν τόπο, αφού το παιδί έμεινε τελικά με τη μητέρα του.
Μαρτυρίες που σοκάρουν
Φροντίστε τα παιδιά μας όσο θα είμαστε φυλακή για χρέη
Ορισμένες περιπτώσεις, αυτές που ακολουθούν, είναι ξεχωριστές.
Τέσσερα στόματα είχε να θρέψει η κ. Μαρία, χήρα από περιοχή της Νότιας Αττικής που ήρθε στην Εισαγγελία Ανηλίκων ένα πρωί. Τη συνόδευε ο 19χρονος γιος της, ένα σοβαρό παιδί, αγέλαστο, πικραμένο.
Μητέρα και γιος κάθισαν ταπεινά στο εισαγγελικό γραφείο και χωρίς πολλά πολλά, παρακάλεσαν τον εισαγγελέα να βάλει σε ίδρυμα ανηλίκων τα δύο μικρότερα παιδιά της οικογένειας, ηλικίας όπως είπαν, 7 και 9 ετών.
“Είμαι άνεργη πολύ καιρό, είπε η γυναίκα. Ο μεγάλος μου γιος επίσης. Τα έξοδα δεν βγαίνουν, ούτε για φαγητό. Για λίγο διάστημα, μέχρι να βρω δουλειά, αν γίνεται, να βρεθεί ένα ίδρυμα να πάνε τα δύο μικρά. Σας παρακαλώ, κ. εισαγγελέα, να μην τα δώσουν για υιοθεσία. Φροντίστε να παραμείνουν στο ίδρυμα μέχρι να έχουμε τη δυνατότητα να τα ξαναπάρουμε πίσω στο σπίτι;”.
Και σε αυτή την περίπτωση οι εισαγγελείς κατάφεραν να μην ανοίξει φάκελος για την οικογένεια, όπως γίνεται στις περιπτώσεις που η πολιτεία αφαιρεί τα παιδιά από την οικογένειά τους. Η οικογένεια βοηθήθηκε μέσω των κοινωνικών υπηρεσιών του δήμου, ενώ η ενορία τούς εξασφάλισε φαγητό.
Με αξιοπρέπεια
Ακόμη πιο συγκλονιστική ήταν η ιστορία που διαδραματίστηκε στα γραφεία της Εισαγγελίας Πρωτοδικών της Αθήνας με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι που διατηρούσε μικρή εμπορική επιχείρηση σε μια γειτονιά της Αθήνας. Τα χρέη έπνιξαν την επιχείρησή τους και οι επιταγές χωρίς κάλυψη οδήγησαν τους ιδιοκτήτες σε καταδικαστικές αποφάσεις χωρίς επιστροφή. Δύο νέους ανθρώπους με αξιοπρεπή εμφάνιση είχε ένα μεσημέρι απέναντί του ο εισαγγελέας ανηλίκων.
“Πρόκειται να οδηγηθούμε στη φυλακή για χρέη” είπε η γυναίκα στον εισαγγελέα, ο οποίος στην αρχή σκέφτηκε ότι ίσως οι άνθρωποι απευθύνθηκαν σε λάθος γραφείο. Ομως το ζευγάρι ήταν θύμα της οικονομικής κρίσης που αναγκάστηκε να καταφύγει στην Εισαγγελία Ανηλίκων με αίτημα να μπουν σε ίδρυμα τα δύο ανήλικα παιδιά τους.
“Για να επιζήσουν όσο θα βρισκόμαστε στη φυλακή!” είπαν. Σε αυτή την περίπτωση η Δικαιοσύνη έδειξε πραγματικά ανθρωπιά, καθώς η λύση δόθηκε εκ των έσω και σε χρόνο ρεκόρ.
Την ίδια μέρα αναζητήθηκαν μέσω του αρμόδιου γραφείου της Εισαγγελίας Εκτελέσεως Ποινών οι καταδικαστικές αποφάσεις που είχαν εκδοθεί σε βάρος του ζεύγους. Οταν συγκεντρώθηκαν, διαπιστώθηκε ότι ορισμένες από αυτές είχαν παραγραφεί λόγω παρέλευσης χρόνου και δεν προκαλούσαν συνέπειες.
Αντίθετα, για τις άλλες αποφάσεις που επέσυραν φυλάκιση, η Εισαγγελία Ανηλίκων κατάφερε να δοθεί αναβολή στην εκτέλεσή τους, που ήταν ευνοϊκό αποτέλεσμα για τους γονείς, οι οποίοι κέρδισαν χρόνο μαζί με την ελπίδα να το παλέψουν για να σταθούν στα πόδια τους και να σώσουν την οικογένειά τους.
Σκληρό πρόσωπο
Βρήκαν στέγη σε ορφανοτροφεία
Δυστυχώς, δεν είχαν αίσιο τέλος δύο άλλες περιπτώσεις, με τρία ανήλικα παιδιά αλλοδαπών, που τελικά κατέληξαν σε ορφανοτροφεία. Στη μία μάλιστα από τις δύο ιστορίες, στην οποία ένας 40χρονος Αφρικανός, πατέρας δύο χαριτωμένων κοριτσιών, ζήτησε να βρεθεί στέγη σε ίδρυμα για τις ηλικίας 7 και 9 ετών κόρες του, τα παιδιά έχουν σχεδόν καθημερινή επικοινωνία μαζί του, ενώ τις επισκέπτεται συχνά.
Στη δεύτερη περίπτωση, 17χρονος Πακιστανός, που μεταφέρθηκε στην Εισαγγελία Ανηλίκων από ενήλικα ομοεθνή του, εξακολουθεί να φιλοξενείται στο Νοσοκομείο Παίδων, όπου του έγιναν οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις για λοιμώδη και μεταδοτικά νοσήματα, μέχρι να βρεθεί ίδρυμα ανηλίκων στο οποίο θα μεταφερθεί.
Ρεπορτάζ: Μαίρη Μπενέα
“Βροχή” οι αιτήσεις – Ολο και περισσότεροι χτυπούν την πόρτα των παιδικών χωριών SOS
Καθημερινά αυξάνεται ο αριθμός των γονιών που δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Η ανθρωπιστική κρίση σαρώνει τις κοινωνικές δομές και τα εφιαλτικά αποτελέσματα αποτυπώνονται στα παιδικά χωριά SOS, όπου απευθύνονται εκατοντάδες οικογένειες ζητώντας βοήθεια.
“Ερχονται και ζητούν να πάρουμε τα παιδιά τους λέγοντάς μας ότι οι ίδιοι αδυνατούν να τα συντηρήσουν. Η κατάσταση αυτή εμφανίστηκε το 2010 και αυξάνεται συνεχώς” λέει ο κ. Στέργιος Σιφνιός, διευθυντής κοινωνικής εργασίας και έρευνας στα “Χωριά SOS”.
“Φέτος, το πρώτο εξάμηνο του 2011 η αύξηση των περιπτώσεων αυτών ανήλθε σε 65% σε σχέση με το ανάλογο διάστημα πέρυσι. Σε απόλυτους αριθμούς, από τα 1.000 περιστατικά που καλύπτουμε σε όλες τις δράσεις μας, τα 250 υπάγονται στις φροντίδες παραμονής στα παιδικά χωριά, ενώ πάνω από 800 περιπτώσεις χρειάζονται κάποια οικονομική στήριξη“.
Από το 2010 άρχισαν να εμφανίζονται γονείς στα γραφεία των “Χωριών SOS” και υπό καθεστώς ανέχειας να ζητούν εάν υπάρχει η δυνατότητα να κρατήσουν εκεί τα παιδιά. Να φιλοξενηθούν μέχρι να βρουν οι γονείς εργασία. Πολλοί εξ αυτών έχασαν τη δουλειά τους και σε αρκετές περιπτώσεις πρόκειται για μονογονεϊκές οικογένειες.
Η συντριπτική πλειοψηφία αφορά Ελληνες (80%) και μόνο το 20% οικονομικούς μετανάστες.
“Προσπαθούμε να στηρίξουμε τις οικογένειες με συμβουλευτική, με υλική βοήθεια, τρόφιμα, ρούχα, κάποιες φορές με οικονομική ενίσχυση, όπως για την πληρωμή ενοικίου. Ομως έχουμε δεχθεί ελάχιστα παιδιά από τις περιπτώσεις με οικονομικά προβλήματα και με την προοπτική να γυρίσουν στην οικογένειά τους. Στόχος μας είναι να βοηθήσουμε τους γονείς και να αποτρέψουμε τον αποχωρισμό του παιδιού” εξηγεί ο κ. Σιφνιός και σημειώνει ότι και τα “Χωριά SOS” αντιμετωπίζουν προβλήματα, καθώς οι δωρεές έχουν μειωθεί και η ανυπαρξία κοινωνικών δομών πολλαπλασιάζει τις ανάγκες των ανθρώπων.
Ως φορέας τα “Χωριά SOS”, εκτός από τα “Χωριά” σε Βάρη, Θεσσαλονίκη και Αλεξανδρούπολη, λειτουργούν τρία Κέντρα Στήριξης της Οικογένειας, ενώ ένα νέο κέντρο ετοιμάζεται στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Την ίδια στιγμή μεγάλες δυσκολίες αντιμετωπίζουν πολλά ορφανοτροφεία, τα οποία αδυνατούν να καλύψουν τα στοιχειώδη έξοδα λειτουργίας τους και απειλούνται με κλείσιμο. Σήμερα στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν 20 ορφανοτροφεία που φιλοξενούν εκατοντάδες παιδιά και σε αρκετά οι αρμόδιοι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, ενώ επιβιώνουν με τη βοήθεια άλλων ιδρυμάτων. Παράλληλα, στον κρατικό τομέα δραστηριοποιούνται 19 ιδρύματα με 950 παιδιά, ενώ άλλα 400 βρίσκονται σε ανάδοχες οικογένειες.
Η κρίση αυξάνει ραγδαία τις αιτήσεις στα ιδρύματα, ενώ την ίδια στιγμή έχουν ελαχιστοποιηθεί οι δωρεές. Μια άλλη όμως αιτία για τη δυσχερή θέση των φορέων αυτών είναι η αδυναμία του κράτους να ρυθμίσει θέματα για την αξιοποίηση της περιουσίας από κληροδοτήματα.
Γ. Αποστολίδης
Ο Robert Jensen, καθηγητής της Σχολής Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου του Τέξας, έγραψε ένα άρθρο στο AlJazeera, σχετικά με την απαίτηση για συγκεκριμένα αιτήματα από το κίνημα των ‘Occupy’ της Αμερικής. Απαντώντας σε αυτήν την απαίτηση, λέει ότι η επιτακτικότητα δεν αφορά μια λίστα με αιτήματα ή μια συγκεκριμένη πρόταση για το άμεσο μέλλον, αλλά μια ανάλυση και κατανόηση των συστημάτων που αναπαράγουν την άδικη κατανομή του πλούτου και της ισχύος.
Τονίζει ότι η συσπείρωση γύρω από μια κοινή ανησυχία για την οικονομική αδικία είναι μια αρχή. Αλλά θα μείνει μετέωρη σα δράση αν δεν κατανοήσουμε και τις δομές εξουσίας, καθώς η κρίση που αντιμετωπίζουμε δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα των πράξεων άπληστων στελεχών επιχειρήσεων ή διεφθαρμένων πολιτκών, αλλά αποτυχία του συστήματος. Με τα δικά του λόγια,
… το πρόβλημα δεν είναι τα συγκεκριμένα άτομα τα οποία ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου της χώρας, ή εκείνους στην κυβέρνηση που τους εξυπηρετούν, αλλά τα συστήματα που δημιουργούν αυτούς τους ρόλους.
Παρ’ όλο ότι το άρθρο αναφέρεται στην Αμερική, αξίζει μια ανάγνωση. Τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα δεν έχουν σύνορα, το αντίθετο- ανατριχιαστικές ομοιότητες.
Η χιουμοριστική εξήγηση μιας καθόλου αστείας ιστορίας… What about the aliens?
Είναι παλληκαριά να γράφεις τέτοιο κείμενο, και παρ’ όλη την ταπείνωση και την παραβίαση να γράφεις αποφεύγοντας τις εύκολες γενικεύσεις. Respect στον Μάνο Λαμπράκη.
Πηγή: media soup
Όλος ο ”διάλογος” του Μάνου Λαμπράκη με τους αστυνομικούς
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους δημοκράτες πολίτες από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό που μέσω του mediasoup.gr αλλά και άλλων διαδικτυακών καναλιών εξέφρασαν την δημοκρατική τους αντίσταση προς την άλογη άσκηση βίας εκ μέρους μελών της ΕΛ.ΑΣ εις βάρος μου αλλά και δεκάδων χιλιάδων Αθηναιών συμπολιτών μου.
Δεν φορά ολόκληρο το σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας το σαδιστικό προσωπείο τέτοιων ασύληπτων βασανιστών. Δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Αστυνομία απονεκρωμένοι ανθρωπιστικά πολίτες.
Μπροστά στα μάτια μου στο Σύνταγμα είδα αστυνομικό στην πρώτη σειρά να εγκαταλείπει την ασπίδα, το γκλόμπ και το κράνος και να ουρλιάζει «εγώ αρνούμαι να σκοτώσω ανθρώπους». Είδα με τα μάτια μου, τον ίδιο αστυνομικό να χτυπιέται με γκλόμπ βίαια από συναδερφούς που τον oδηγούσαν στον προαύλιο χώρο της Βουλής για να τον ενδύσουν άλλη μια φορά με την περιβολή του αίσχους (κι όχι της αποκατάστασης Τάξης) και να τον επαναφέρουν ταπεινωμένο στις επάλξεις της τρίτης σειράς αυτή τη φορά… Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, τον ίδιο αστυνομικό να κλαίει στην τρίτη σειρά πίσω από το κράνος.
Έχω φίλο αστυνομικό (διαδηλωτή στην Genova των G8) όπου νοσηλεύεται εδώ και μέρες με σοβαρά προβλήματα όρασης από την βίαιη χρήση ακτίνων lazer από πολίτες. Γνωρίζω ότι εδώ και δυο εβδομάδες νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική αστυνομικός και κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του, σοβαρά ψυχολογικά ζορισμένος γιατί θέλει να βρίσκεται μαζί με όλους εμάς που ζούμε με τρόπο ελληνικό και πολιτικό κάτω από το σιδεροφράκτη της κυβερνητικής ασυδοσίας της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας. Ξέρω αστυνομικό που ντρέπεται να λέει λεωφόρους με ονόματα βασιλέων και βασιλισσών. «Χάθηκαν τα ονόματα ποιητών, ζωντανών ή νεκρών δημοκρατών;» λέει.
Γνώρισα όμως την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011 στη διασταύρωση των οδών Ριζάρη και Βασιλέως Κωνσταντίνου αστυνομικούς που πρέπει να διωχθούν από το σώμα των έντιμων αστυνομικών και να φυλακιστούν ακόμα και για 3 χρόνια. Στα ίδια κελιά μαζί με άλλους αστυνομικούς που βίασαν με πιο σαδιστικό τρόπο συμπολίτες μου στο κέντρο της Αθήνας την ίδια μέρα.
Είμαι τυχερός γιατί το πρόσωπο του αρχιβασανιστή της διμοιρίας στη συμβολή των δρόμων όπου με συνέλαβαν έχει αποτυπωθεί από δημοκράτη συμπολίτη μου σε εκπάγλου σαδισμού συμπλοκές λίγα μέτρα πιο πάνω. Το πρόσωπό του αποτυπωμένο σε φιλμ ήδη βρίσκεται στην συμπληρωματική κατάθεση που έδωσα χθες βράδυ στο αστυνομικό τμήμα Παγκρατίου. Η Διεθνής Αμνηστία έχει ζητήσει αντίγραφο το προσώπου του αρχιβασανιστή μου.
Εδώ σας χαρίζω τις ελάχιστες ελληνικές λέξεις που ξεστόμισε το άγριο και αήθες φασιστικό του στόμα.
– Τί είναι αυτό εδώ;
– Χειρουργική μάσκα
– Τί την θες; (ειρωνικά)
– Για να αναπνέω καλύτερα από τα χημικά που πέφτουν στην πλατεία Συντάγματος
– Ποιός τα ρίχνει τα χημικά;
– Δεν βλέπετε στην τηλεόραση ποιος τα ρίχνει τα χημικά;
– Έλα ρε μαλάκα που δείχνει η τηλεόραση ποιος τα ρίχνει…
– Aυτό στο σπρέυ τί είναι;
– Μaalox για το στομάχι.
– Ναι…ε… (ειρωνικά)
– Σιγά που είναι για το στομάχι. Και γιατί το έχεις εδώ μέσα;
– Προστατεύει τα μάτια από τις αναθυμιάσεις.
– Ποιός σου τις λέει ρε αυτές τις μαλακίες;
– Οι γιατροί μας τα λένε στην πλατεία
– Θες να στο αδειάσω πάνω στη μούρη ρε βρωμιάρη; (το ανοίγει και το αδειάζει πάνω στο χώμα του αλσιλίου)
Βρίσκει μετά σε διάφορες θήκες προγράμματα από θεατρικές παραστάσεις του Βερολίνου κι ένα βιβλίο με ποιήματα του Σεφέρη.
– Τί τα θες αυτά στην τσάντα, τί είναι;
– Τα διαβάζουμε εκεί που καθόμαστε στο Σύνταγμα. Είμαι συγγραφέας.
– Αυτές τις μαλακίες; Εσύ είσαι συγγραφέας; (γελάει ειρωνικά)
Βρίσκει έναν σελιδοδείκτη από το gay βιβλιοπωλείο Brunos στο Βερολίνο. Το υψώνει ψηλά και φωνάζει στους απέναντι συναδέρφους του.
– Αγόρια (τραβάει τη φωνή του) δείτε εδώ τι έχουμε. Αδερφή !
Έρχονται 3-4 αστυνομικοί από το απέναντι πεζοδρόμιο. Στον ένα, τον πιο γυμνασμένο, δίνει τον σελιδοδείκτη:
– Ρε…(όνομα αστυνομικού) αυτό είναι για σένα που έχεις καιρό πολύ να γαμησεις…
Ένας από τους συγκεντρωμένους αστυνομικούς μόλις με βλέπει λέει:
– Ρε αυτή είναι γνωστή φάτσα. Σε ξέρω εσένα. Σε βλέπω ρε βρωμιάρη κάτω στο Σύνταγμα εκεί μπροστά στη Βουλή κάθε μέρα.
– Εμένα;
– Ναι, εσένα ρε πούστη.
Τότε από πίσω μου αισθάνομαι στον πρωκτό μου, πάνω από το παντελόνι να με ακουμπάει με δύναμη κάτι και κάποιον από πίσω μου να φωνάζει:
– ρε πουστάρα τι ομάδα είσαι στο ποδόσφαιρο;
– Δεν παρακολουθώ ποδόσφαιρο, είμαι συγγραφέας…
Παράλληλα ένας άλλος αστυνομικός κρατάει σε ένα πρόχειρο χαρτί τα στοιχεία μου κι ο αστυνομικός που με έχει συλλάβει από την αρχή όταν τον ρωτάει κάποιος «τι έχουμε εδώ συνάδερφε» απαντάει:προσαγωγή και σύλληψη πούστη!
Οι αστυνομικοί που με συνόδεψαν με το περιπολικό στη ΓΑΔΑ αλλά και οι συνάδερφοί τους στον 11ο όροφο άψογοι και έντιμοι δημόσιοι εργάτες.
Στο διάδρομο του 11ου ορόφου άκουσα από έναν αστυνομικό να λέει σ’ ένα 70χρονο πολίτη από την Κυψέλη που συνελήφθη κι αυτός επειδή κρατούσε χειρουργική μάσκα:
Εμείς νομίζετε δεν είμαστε στην ίδια μοίρα με τον υπόλοιπο ελληνικό λαό; Τα ίδια λεφτά δεν παίρνουμε; Μην φοβάστε όμως. Κι εμείς εκείνον τον αστυνομικό που θα σηκώσει το χέρι μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και θα δώσει εντολή σε ολόκληρη την διμοιρία του να κάνει άκρη για να μπουν μέσα στη Βουλή οι πολίτες της Αθήνας περιμένουμε. Και να ξέρετε, η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει…
(Ευχαριστω την ΕΜ που το προώθησε – είναι άρθρο από την Ελευθεροτυπία πρίν 2 μέρες)
Σταμάτης Πρίφτης
Με διαβατήριο πάω να μαζέψω χόρτα
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Σταμάτης Πρίφτης γίνεται αύριο 60 ετών. Είναι στην τετραφωνική χορωδία Κερατέας, σήμερα συνταξιούχος, ενώ παλαιότερα είχε δουλέψει ως βιομηχανικός εργάτης, ύστερα σε κατάστημα με ποδήλατα και, τέλος, σε σουπερμάρκετ.
Περιγράφει πώς ξυπνάει στο αμπέλι του. Στην ίδια ακριβώς γη που κάποτε όργωνε ο παππούς του, ύστερα ο πατέρας του, σήμερα ο ίδιος και αύριο οι δύο γιοι του.
«Ο κόκορας φωνάζει. Αρχίζουν και κελαηδούν κάποια πουλάκια. Είναι ένα ξύπνημα-πανόραμα μέσα στη φύση». Στη συνέχεια θα φροντίσει τη γη του και τα ζώα του. Ο μικρός του γιος σπουδάζει, ο μεγάλος είναι φαντάρος και η γυναίκα του άνεργη. «Πολλά δεν είχαμε ποτέ. Με ελιά και ψωμί. Αλλά ζούμε όμορφα». Τα μάτια όμως πίσω από τα γυαλιά τώρα είναι βουρκωμένα. «Ο πατέρας μου, ο παππούς μου με είχαν μάθει να υπερασπίζομαι αυτό τον τόπο. Με ποια έννοια να τον υπερασπίζομαι, να τον καλλιεργώ, να είναι εύφορος, να μην τον εγκαταλείψω. Το ακολούθησα αυτό». Τώρα όμως «έχει γίνει εισβολή από ξένες δυνάμεις. Δεν προσπαθούν να μου πάρουν την ιδιοκτησία, παρά μου στερούν την ελευθερία της φύσης. Το μέλλον των παιδιών μου».
Πλέον ο κ. Σταμάτης χρειάζεται να δείχνει το διαβατήριό του για να πάει να μαζέψει χόρτα. «Ενιωσα ξένος σε αυτό τον χώρο που γεννήθηκα. Ας με πουν γραφικό, νιώθω σαν τους επαναστάτες του ’21 που αγωνίζονταν για την ελευθερία. Αυτή τη στιγμή σκλαβώνουν τον τόπο μου και το μέλλον των παιδιών μου». Δηλώνει πάντως «φιλήσυχος».
Οπως λέει, «μια ζωή ένιωθα νομοταγής γιατί αλίμονο να υπήρχε αναρχία σ’ αυτή τη χώρα». Παρ’ όλο που ενοχλείται όταν τους αποκαλούν από την τηλεόραση αναρχικούς, «να μας λένε αναρχικούς, εμάς τους ανθρώπους που ποτίζουμε με αίμα και ιδρώτα αυτόν τον τόπο», καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Αναρχικός είναι αυτός που αντιστέκεται σε κάτι άναρχο που γίνεται». Κλείνοντας: «Θα υπερασπιστούμε αυτόν τον τόπο μέχρις εσχάτων».
(Ευχαριστώ την ΒΚ που μου το προώθησε)
Ονομάζεται η Paddy Jones και είναι 76 χρονών σήμερα από την Αγγλία. Πριν 6 χρόνια που πέθανε ο άντρας της πήγε να ζήσει στην Ισπανία για να γυρίσει στο παλιό της πάθος: τον χορό! Χόρευε από τότε που ήταν δυόμιση χρονών και σταμάτησε στα 22 της όταν παντρεύτηκε. Στα 70 της πήγε στην ακαδημία χορόυ του Nico (αυτός με τον οποίο χορεύει στο βιντεάκι) και από τότε χορεύει ξανα! Απολάυστε:
(ευχαριστώ την ΒΜ που μου το προώθησε)
By asinnerman πρώτη δημοσίευση στο globalresearch.ca η ελληνική μετάφραση από το antinews.gr
Στη διάρκεια της πρώτης φάσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης τον Δεκέμβριο του 2008, το ΔΝΤ προειδοποίησε τις κυβερνήσεις για το ενδεχόμενο εκδήλωσης «βίαιων ταραχών στους δρόμους». Όπως είπε ο επικεφαλής του Ταμείου, «Βίαιες ταραχές μπορεί να ξεσπάσουν σε όλες τις χώρες, αν το χρηματοοικονομικό σύστημα δεν μεταρρυθμιστεί έτσι ώστε να ωφελεί όλους, και όχι μόνο τους λίγους».
Τον Ιανουάριο του 2009, ο τότε επικεφαλής της αμερικανικής National Intelligence, Dennis Blair, ανέφερε στην αρμόδια επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ, ότι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ δεν είναι η τρομοκρατία, αλλά η παγκόσμια οικονομική κρίση. Όπως ανέφερε: «Η τρέχουσα κρίση είναι η σοβαρότερη των τελευταίων δεκαετιών, αν όχι αιώνων… Οι κρίσεις αυτού του είδους, αυξάνουν τα ρίσκα πολιτικής αστάθειας και ανατροπής καθεστώτων, αν διαρκέσουν για ένα ή δύο χρόνια… η αστάθεια αυτή μπορεί να χαλαρώσει τον εύθραυστο έλεγχο που πολλές αναπτυσσόμενες χώρες διατηρούν επί του νόμου και της τάξης. Τυχόν αστάθεια εκεί, μπορεί πολύ εύκολα να επηρεάσει επικίνδυνα τη διεθνή κοινότητα».
Το 2007, το βρετανικό υπουργείο Άμυνας δημοσίευσε μια αναφορά με την οποία εκτιμούσε τις παγκόσμιες τάσεις για τα επόμενα 30 χρόνια. Στο κεφάλαιο Παγκόσμια Ανισότητα, η αναφορά σημείωνε πως στα επόμενα 30 χρόνια: «Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών προφανώς θα μεγαλώσει, και η απόλυτη φτώχεια θα αποτελέσει τη νέα βασική παγκόσμια πρόκληση… Οι διαφορές σε πλούτο και προνόμια θα γίνουν πολύ πιο εμφανείς, όπως θα γίνει και η αντίστοιχη δυσαρέσκεια, ακόμη και μεταξύ πληθυσμών που είναι σε σαφώς καλύτερη κατάσταση από ότι ήταν οι γονείς και οι παππούδες τους. Η απόλυτη φτώχεια και η ανισότητα θα τροφοδοτήσουν το αίσθημα της αδικίας μεταξύ αυτών των οποίων οι προσδοκίες δεν εκπληρώνονται, ανεβάζοντας έτσι στα ύψη τις εντάσεις και την αστάθεια, τόσο μέσα όσο και μεταξύ κοινωνιών, με αποτέλεσμα τις εκδηλώσεις βίαιης διαμαρτυρίας, αταξίας, εγκληματικότητας, τρομοκρατίας και εξέγερσης. Η οικονομική ανισότητα και ο αποκλεισμός, μπορεί να οδηγήσουν στην αναβίωση όχι μόνο αντικαπιταλιστικών ιδεολογιών, που σχετίζονται με θρησκευτικά, αναρχικά, και μηδενιστικά κινήματα, αλλά ακόμη και σε μια αναβίωση του Μαρξισμού». Τέλος, η αναφορά υπογράμμισε τους κινδύνους για τη καθεστηκυία τάξη από μια επανάσταση η οποία θα ξεκινούσε από τη δυσαρέσκεια της μεσαίας τάξης! «Η μεσαία τάξη μπορεί να μετατραπεί σε επαναστατική, αναλαμβάνοντας το ρόλο που ο Μάρξ επιφύλασσε για το προλεταριάτο.
Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς εργασίας και η μείωση των κοινωνικών παροχών, μαζί με την αύξηση της ανεργίας, θα μειώσει την αφοσίωση των ανθρώπων στα κράτη τους. Η μεγάλη οικονομική ανισότητα, και η ύπαρξη αρκετών υπερπλουσίων ανθρώπων θα οδηγήσουν στην απαξίωση της έννοιας της αξιοκρατίας, την ίδια ώρα που η όλο και μεγαλύτερη σε αριθμούς μη προνομιούχα τάξη των πόλεων, θα αποτελεί απειλή για τη σταθερότητα, ειδικά όταν θα συνειδητοποιήσει πως τα χρέη της και η αποτυχία των συνταξιοδοτικών προγραμμάτων θα την οδηγήσουν στη πλήρη εξαθλίωση».
Σήμερα φτάσαμε στο σημείο όπου η παγκόσμια κρίση ξεπέρασε τα δυο χρόνια. Οι κοινωνικές συνέπειες αρχίζουν να γίνονται αισθητές σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αφού η κρίση πλήττει περισσότερο τον τρίτο κόσμο, εκεί είναι που θα δούμε και τις πρώτες πολιτικές εξελίξεις. Με βάση την ιστορική εμπειρία, οι ταραχές εξαιτίας του κόστους των τροφίμων θα εξαπλωθούν παντού, όπως έγινε το 2007 και το 2008.
Αυτή τη φορά όμως, επειδή τα οικονομικά πράγματα είναι πολύ χειρότερα, οι αντιδράσεις θα είναι και αυτές πολύ σκληρότερες. Η κοινωνική δυσαρέσκεια σύντομα θα μεταδοθεί από τους δρόμους του τρίτου κόσμου στην άνεση των σπιτιών μας στην αναπτυγμένη Δύση. Μόλις συνειδητοποιήσουμε πως δεν πάμε για ανάκαμψη αλλά για περαιτέρω ύφεση, και μόλις οι κυβερνήσεις ξεφορτωθούν τη δημοκρατική τους βιτρίνα, ασκώντας αυστηρούς ελέγχους, καταργώντας δικαιώματα και ελευθερίες, και ξεκινώντας πολεμοχαρείς εξωτερικές πολιτικές, τότε όλοι εμείς στη Δύση, θα συνειδητοποιήσουμε πως όλοι είμαστε Τυνήσιοι!
Στις 23 Απριλίου του 2010, το Canadian International Council, και το Montreal Council on Foreign Relations, φιλοξένησαν τον πρώην σύμβουλο εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ Zbigniew Brzezinski. Ο Dr. Brzezinski μίλησε για τις επιλογές εξωτερικής πολιτικής που διαθέτει η Αμερική. Μεταξύ άλλων, είπε και τα εξής:
«Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, το σύνολο της ανθρωπότητας είναι πολιτικά αφυπνισμένο και δραστηριοποιημένο… Ο πολιτικός αυτός ακτιβισμός αναζητεί προσωπική αξιοπρέπεια, πολιτισμικό σεβασμό, και οικονομικές ευκαιρίες σε ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται ακόμη από αιώνες αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας… Η αναζήτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αποτελεί τη κεντρική πρόκληση στη νέα παγκόσμια πολιτική αφύπνιση… μια αφύπνιση που θα είναι κοινωνικά τεράστια και πολιτικά ριζοσπαστική. Η ελεύθερη πρόσβαση στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, δημιουργεί μια κοινότητα κοινών αντιλήψεων αλλά και φθόνου, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από δημαγωγικά και θρησκευτικά πάθη. Αυτού του είδους οι ενέργειες ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα και προκαλούν τόσο τα υπάρχοντα καθεστώτα όσο και τη νυν παγκόσμια ιεραρχία, πάνω στην οποία στηρίζεται η Αμερική. Η νεολαία του τρίτου κόσμου είναι ιδιαίτερα ανυπόμονη και γεμάτη πικρία. Η δημογραφική επανάσταση την οποία ενσαρκώνει, γίνεται μια ωρολογιακή βόμβα… η επαναστατικότητά της θα εκδηλωθεί μέσα από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα των αναπτυσσόμενων χωρών. Σήμερα υπάρχουν περίπου 80-130 εκατομμύρια φοιτητών παγκοσμίως. Προερχόμενοι κυρίως από τις κοινωνικά ανασφαλείς χαμηλές και μεσαίες τάξεις, και οργισμένοι από τις κοινωνικές αδικίες, αυτοί οι φοιτητές είναι εν δυνάμει επαναστάτες, ήδη σε μια κατάσταση ημι- κινητοποίησης, ενωμένοι μέσα από το διαδίκτυο, και έτοιμοι να κάνουν τα ίδια με αυτά που έγιναν πριν από χρόνια στη πόλη του Μεξικού και στη πλατεία Τιανανμέν του Πεκίνου. Η έμφυτη φυσική τους ενέργεια, απλά περιμένει να πυροδοτηθεί από κάποιον σκοπό, κάποια πίστη, ή κάποιο μίσος… Οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, παλιές και νέες, αντιμετωπίζουν μια νέα σκληρή πραγματικότητα: Αν και διαθέτουν τις ισχυρότερες και πλέον αποτελεσματικές στρατιωτικές δυνατότητες όλων των εποχών, η δυνατότητά τους να ελέγξουν τις πολιτικά αφυπνισμένες μάζες, είναι ελάχιστες. Για να το θέσω ωμά: Τις παλιές εποχές, ήταν πιο εύκολο να ελέγξεις ένα εκατομμύριο ανθρώπους από το να τους δολοφονήσεις. Σήμερα, είναι πιο εύκολο να τους δολοφονήσεις, από το να τους ελέγξεις».
* S.A. – Global Research * -Zbigniew Brzezinski, The Global Political Awakening. The New York Times: December 16, 2008: -America’s Geopolitical Dilemmas. Speech at the Canadian International Council and Montreal Council on Foreign Relations: April 23, 2010: http://www.onlinecic.org/resourcece/multimedia/americasgeopoliticaldilemmas
