Πηγή: ilesxi.wordpress.com
Sep 152011
Sep 132011
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Κλιμάκωση των κινητοποιήσεων στο χώρο της δημόσιας υγείας και της ψυχοκοινωνικής φροντίδας
Οι εργαζόμενοι στο ΚΕΘΕΑ, τον ΟΚΑΝΑ, το ΚΕΕΛΠΝΟ, τα Κέντρα Πρόληψης και τις μονάδες του Προγράμματος Ψυχαργώς πραγματοποιήσαμε την Κυριακή, 11/9/2001, ένα μαζικό συντονιστικό στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας για να αποφασίσουμε την περαιτέρω δράση μας σχετικά με την απόφαση της βάρβαρης περικοπής των προϋπολογισμών, που οδηγεί αναπόφευκτα σε κλείσιμο όλων των μονάδων και του ζητήματος της εργασιακής εφεδρείας που προωθείται από την κυβέρνηση.
Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε συνάντηση με τον υφυπουργό Υγείας Μ. Μπόλαρη, το γενικό γραμματέα Γ. Κατριβάνο και την προϊσταμένη Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας Σ. Κατσικάρου. Το αίτημα των εργαζομένων για άρση της απόφασης περικοπών όλων των κωδικών που κοινοποιήθηκε στις 26/8/11 δεν ικανοποιήθηκε. Επίσης το ΔΣ των εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ συναντήθηκε με τον υφυπουργό Υγείας κ. Αϊδόνη. Στη συνάντηση τους ανακοινώθηκε ότι το Υπουργείο Υγείας μέχρι της 15/09 θα προχωρήσει σε καταγραφή του προσωπικού όλων των εποπτευόμενων φορέων, με σκοπό να οριστεί το πλεονάζον προσωπικό που θα οδηγηθεί σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας.
Οι απαντήσεις αυτές όχι μόνο δεν σημαίνουν το τέλος της μαζικής και ενωτικής μας κινητοποίησης, αλλά αντίθετα μας σπρώχνουν σε κλιμάκωση με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Το βασικό μας αίτημα για άρση της απόφασης περικοπών όλων των κωδικών που κοινοποιήθηκε στις 26/8/11 δεν ικανοποιείται. Οι όποιες προφορικές δεσμεύσεις που προέκυψαν από την πίεση των δικών μας αντιδράσεων πρέπει να γίνουν χειροπιαστές αποφάσεις που θα εξασφαλίζουν το παρόν και το μέλλον εργαζομένων και ληπτών.
Επιπλέον σε συνδυασμό με την εργασιακή εφεδρεία, το υπουργείο βάζει ταφόπλακα σε οποιαδήποτε δυνατότητα παροχής υπηρεσιών δημόσιας υγείας. Υποχρεώνει τους εργαζόμενους να επιτελέσουν το τόσο σημαντικό έργο τους σε συνθήκες ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Καταδικάζει τους λήπτες, άλλους να στοιβαχτούν σε ψυχιατρεία άσυλα και άλλους να μείνουν κυριολεκτικά στο δρόμο φλερτάροντας με την υποτροπή.
Ζητάμε το αυτονόητο:
- Να ανακληθεί στο σύνολό της η απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών της 26ης.08.11 για περικοπή των δαπανών από φορείς – οργανισμούς υγείας. Να αποδοθούν όλοι οι απαιτούμενοι πόροι (προϋπολογισθέντα ποσά + συμπλήρωση του ελλείμματος όπου απαιτείται) ώστε να μπορέσει να συνεχιστεί η ομαλή λειτουργία όλων.
- Αύξηση του προϋπολογισμού για το 2012. Στο χώρο της υγείας, κι ακόμα περισσότερο σε φορείς που ασχολούνται με τα πιο αδύναμα και αποκλεισμένα μέλη της κοινωνίας απαιτείται –σε περίοδο κρίσης- όχι απλώς να μην υπάρξει κανένα πισωγύρισμα αλλά να ενισχυθούν οι υπηρεσίες .
- Υπεράσπιση τόσο της ποιότητας όσο και του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των υπηρεσιών.
- Η ομαλή συνέχιση και η ποιοτική λειτουργία των δομών και των οργανισμών είναι συνυφασμένη με την εργασιακή ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Κανένας εργαζόμενος δεν περισσεύει στην υγεία. Κανένας εργαζόμενος σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας (προθάλαμο της ανεργίας), καμιά αλλαγή εργασιακού αντικειμένου.
Αποφάσεις – Προτάσεις
- Συνεχίζουμε! Συνέχιση και βελτίωση του συντονισμού των εργαζομένων με τακτικές εβδομαδιαίες συσκέψεις του συντονιστικού-επόμενο συντονιστικό την Παρασκευή 16/9.
- Διεύρυνση του μετώπου – απευθύνουμε κάλεσμα στους άλλους φορείς και οργανισμούς του υπουργείου υγείας και στους εργαζομένους των δημοσίων νοσοκομείων.
- Κοινή κινητοποίηση την Παρασκευή 16.09.11 στις 12:00 στο Υπουργείο Υγείας με στάσεις εργασίας όπου αυτό είναι δυνατό και τη μαζική παρουσία των εργαζομένων.
- Διοργάνωση σειράς εξωστρεφών δραστηριοτήτων για ενημέρωση – συστράτευση των ληπτών των υπηρεσιών, οικογενειών, επιστημονικής κοινότητας, τοπικών κοινωνιών, πολιτών.
- λιμάκωση των κινητοποιήσεων με 48ωρη προειδοποιητική απεργία με προτεινόμενη ημερομηνία 22 και 23/9 με την πραγματοποίηση συγκέντρωσης έξω από το Υπουργείο Υγείας και τη διοργάνωση συναυλίας σε κεντρικό σημείο της Αθήνας.
- Δίνουμε τη μάχη της καθημερινής ενημέρωσης των συνάδελφων, αποφασίζουμε σε όλους τους χώρους για την ανάγκη κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων.
Εργαζόμενοι στην Υγεία και την Ψυχοκοινωνική Φροντίδα
Sep 092011
Έχουμε ξεκινήσει μια επικίνδυνη παράδοση εδώ στην Ελλάδα. Ξεκίνησε με το αείμνηστο ‘μαζί τα φάγαμε’, συνέχισε με δεκάδες άλλες δηλώσεις, και φτάσαμε στο ‘ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια έλληνες’.
Η κοινωνική ψυχολογία ασχολείται με τα στερεότυπα, εδώ και έναν αιώνα. Ο Walter Lippman, στο βιβλίο του Public Opinion (1922) περιέγραψε τις συχνά παράλογες κοινωνικές αντιλήψεις που επιδρούν στην ατομική συμπεριφορά και εμποδίζουν την κοινωνική συνοχή. Αναφέρθηκε στους γνωστικούς περιορισμούς των ανθρώπων, που αναδύονται όταν προσπαθούν να κατανοήσουν το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον τους, και υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι αναπόφευκτα αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν στερεότυπα για να κατανοήσουν μια σύμπλοκη κοινωνική πραγματικότητα.
Οι πολιτικοί είναι γνώστες αυτών των λειτουργιών και πάντα τις χρησιμοποιούν υπέρ τους. Όποιος θέλει να χτίσει ένα στερεότυπο, κάνει μια δήλωση και ανεξάρτητα από τις ‘επεξηγηματικές δηλώσεις’ που ακολουθούν, η ζημιά έχει γίνει. Όταν λοιπόν προσπαθείς να διαλύσεις ένα κοινωνικό κράτος, τι ευκολότερο από το να φουντώσεις τα στερεότυπα γύρω από τους δημόσιους υπαλλήλους; Όλοι οι άξιοι εργαζόμενοι ονομάζονται ‘εξαιρέσεις’ και το σύστημα περιγράφεται με τα χειρότερα λόγια. Κι όταν έρθει η στιγμή να το διαλύσεις, αντί για αντιδράσεις, έχεις την ανακούφιση των μελών της κοινωνίας που ξεφορτώθηκαν τους άχρηστους.
Η απαξίωση των δημοσιών υπαλλήλων είναι και εξοργιστική και επικίνδυνη. Γιατί αντί να εστιάζει στην ανάγκη εξυγίανσης των δημοσίων υπηρεσιών και των κρατικών φορέων και στην καλύτερη και αποτελεσματικότερη λειτουργία τους, καταλήγει στην εύκολη λύση: απαξίωσε τις υπηρεσίες, θρέψε τα στερεότυπα για τους υπαλλήλους, κόψε τους μισθούς τους, απέλυσε μεγάλο μέρος τους, και η κοινωνία θα σε ευχαριστεί, αντί να σε κατακρίνει.
Στο δρόμο ξεχνιέται η ευθύνη του κράτους να παρέχει υγεία, εκπαίδευση, πρόνοια και μια δημόσια διοίκηση λειτουργική και αποτελεσματική. Κι αφού το δημόσιο δεν μπορεί (;) να τα παρέχει όλα αυτά, ας τα παρέχουν ιδιώτες. Με μισθούς της πείνας, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς το δικαίωμα της απεργίας.
Δεν είχα σκοπό να γράψω πολιτικό σχόλιο. Ένα σχόλιο για τα στερεότυπα πήγα να γράψω. Αλλά, είδες; Το λέμε εδώ και χρόνια, η ψυχολογία είναι αναπόφευκτα πολιτική. Κι αυτό το ξέρει καλύτερα από όλους μας ο πολιτικός κόσμος.
Sep 082011
Πρόσκληση σε συνέντευξη Τύπου του ΚΕΘΕΑ
Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011, στις 12 το μεσημέρι
ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20)
Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς αναστολές έχει ξεκινήσει από το Υπουργείο Υγείας το ξήλωμα των υπηρεσιών απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης για τους χρήστες και τις οικογένειές τους. Εν μέσω πανηγυρικών εξαγγελιών για εξάλειψη της λίστας μόνο με τη χορήγηση του φαρμάκου ως θαυματουργής ουσίας, περικόπτεται δραματικά η επιχορήγηση των προγραμμάτων πρόληψης και θεραπείας, και εγκαινιάζεται μια νέα λίστα, αυτή των ανθρώπων που πολύ σύντομα θα στερούνται υπηρεσίες απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης. Σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους, όπου η οικονομική κρίση εξαθλιώνει και σπρώχνει στο περιθώριο τους κοινωνικά ασθενέστερους, επιλέγονται οι «φθηνές» λύσεις ανεξαρτήτως ποιότητας και αποτελέσματος.
Με την αποδυνάμωση των φορέων αντιμετώπισης της εξάρτησης, δημόσιας υγείας και κοινωνικής φροντίδας επιδεινώνεται η κατάσταση όσων αντιμετωπίζουν πρόβλημα και εγκαταλείπονται χωρίς φροντίδα και υπηρεσίες πρόνοιας. Από τη διαδικασία αποδήμησης του κράτους πρόνοιας δεν εξαιρούνται πλέον ούτε οι υγιείς οργανισμοί με τεκμηριωμένη αποτελεσματικότητα, που λειτουργούν χωρίς χρέη επί δεκαετίες, με συνέπεια, διαφάνεια και λογοδοσία στην κοινωνία.
Το ΚΕΘΕΑ με την περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης οδηγείται πλέον σε αδιέξοδο με κλείσιμο των μονάδων του και δραματικές συνέπειες για χιλιάδες εξαρτημένους και χιλιάδες οικογένειες που θα βρεθούν αβοήθητοι σε όλη τη χώρα.
Το ΚΕΘΕΑ σας προσκαλεί σε συνέντευξη Τύπου την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011, στις 12 το μεσημέρι, στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20).
Sep 072011
Διαβάζω αυτές τις ημέρες άρθρα και εδιήσεις για τις περικοπές. Ο χώρος της ψυχικής υγείας διαλύεται και εγκαταλείπεται στη μοίρα του. Μια κοινωνία κρίνεται από το πως φροντίζει τα ευάλωτα μέλη της, όχι από το πώς αυξάνει την επιχειρηματικότητα της. Η ανθρώπινη ‘ύφεση’ είναι πιο επικίνδυνη από την οικονομική.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Η Λέρος στο προσκήνιο!
του Στέλιου Στυλιανίδη
Οι αντιφάσεις και τα κενά στο σχεδιασμό πολιτικής για την ψυχική υγεία που αντιμετωπίζουμε διαρκώς μας είχαν προετοιμάσει για τη νέα απόφαση που καταδικάζει μεγάλο μέρος των κοινοτικών δομών στην Ελλάδα.
Η περικοπή 36,8 εκατ. ευρώ από τον ΚΑΕ 2544, σύμφωνα με την απόφαση 000 15 00207 του υπουργού Οικονομικών την 26-8-2011, οδηγεί σε άμεσο κλείσιμο των μονάδων ψυχικής υγείας, που λειτουργούν με την ευθύνη των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), και την επιστροφή στα ψυχιατρεία 1.500 ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνται στις στεγαστικές δομές, αφού όλο σχεδόν το εναπομείναν ποσό του προϋπολογισμού έχει ήδη απορροφηθεί το πρώτο εξάμηνο του 2011.
Αν δεν υπάρξει άμεση παρέμβαση των αρμόδιων υπουργών για ανατροπή αυτής της απόφασης:
Ας πάρουν την πολιτική ευθύνη να ξανανοίξουν τα ήδη καταργημένα ψυχιατρικά άσυλα, να ενισχύσουν αυτά που έχουν απομείνει, να τροφοδοτήσουν τον ιδιωτικό τομέα, να διαλύσουν την ήδη μετέωρη προσπάθεια της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, να φέρουν τη χώρα για ακόμη μία φορά να γίνει διεθνής περίγελως και στίγμα της διεθνούς ψυχιατρικής κοινότητας μέσω της «λεροποίησής» της.
Ας πάρουν την ηθική ευθύνη να καταδικάσουν σε μη-ζωή, σε έναν κατήφορο κοινωνικής εξαθλίωσης, νομιμοποίησης της θυματοποίησης των «κοινωνικών αποβλήτων» και καταρράκωσης κάθε έννοιας ανθρώπινης αξιοπρέπειας, χιλιάδες ασθενείς με τις οικογένειές τους σε όλη τη χώρα και χιλιάδες εργαζομένους σε μακρόχρονη ανεργία, καταδικάζοντας τη χώρα να χάσει οριστικά ένα πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό και τεχνογνωσία σε αυτόν τον πολύ δύσκολο τομέα.
Ας πάρουν την κοινωνική ευθύνη με τα προσχηματικά και υποκριτικά επιχειρήματα λόγω τρόικας να κόψουν ακόμη και τις πενιχρές συντάξεις των ασφαλισμένων ατόμων για να στηρίξουν δήθεν την κατάρρευση ενός συστήματος Κοινωνικής Πρόνοιας και Αλληλεγγύης που οι ίδιοι οι «πολιτικοί της χρεοκοπίας» δημιούργησαν πολύ πριν τα χρόνια του Μνημονίου, μέσα από την άνθηση της διαπλοκής, της ανομίας, της διαφθοράς, της συγκάλυψης της οργανωμένης φοροδιαφυγής – της ανικανότητας και ανεπάρκειάς τους.
Ας πάρουν, τέλος, την ευθύνη της ύψιστης ιστορικής ύβρεως, που οι ολίγιστοι αυτοί πολιτικοί καταδικάζουν τα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού, λόγω οικονομικής κρίσης, στην εξαθλίωση και ελεύθερη πτώση. Η αλματώδης αύξηση των αυτοκτονιών, της κατάθλιψης, των ψυχοσωματικών και αγχωδών εκδηλώσεων που συνδέονται άρρηκτα με την απουσία και αδυναμία επένδυσης στην όποια ελπίδα για το μέλλον του κόσμου, φαίνεται να αποτελούν απλούς δείκτες περικοπής και τροποποίησης ενός προϋπολογισμού.
Τα ΝΠΙΔ, εδώ και 30 χρόνια, έχουν την ευθύνη λειτουργίας 210 Μονάδων Ψυχικής Υγείας (83 οικοτροφεία, 16 ξενώνες, 32 προστατευμένα διαμερίσματα, 42 κέντρα ημέρας, 13 κινητές μονάδες, 2 κέντρα Αλτσχάιμερ, 6 κέντρα ημέρας αυτισμού, 16 άλλες εξειδικευμένες μονάδες και προγράμματα), οι οποίες στην πλειονότητά τους ιδρύθηκαν στο πλαίσιο των προγραμμάτων αποασυλοποίησης (Λέρος Ι και ΙΙ) και στο πλαίσιο του προγράμματος Ψυχαργώς (Α και Β φάση). Υλοποιούν δηλαδή ένα πολύ μεγάλο μέρος του προγράμματος Ψυχαργώς και παρέχουν ένα σημαντικό μέρος των δωρεάν παρεχόμενων υπηρεσιών ψυχικής υγείας του Δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Η διάσωση της οικονομίας υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αξεχώριστη από τη διάσωση της πατρίδας και της δημοκρατίας και από τη διαμόρφωση ενός νέου συλλογικού ήθους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Ο Στέλιος Στυλιανίδης είναι Αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο, αντιπρόεδρος Παγκόσμιας Εταιρείας για την Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση (WAPR), αντιπρόεδρος Ομάδας Εργασίας για την Αναθεώρηση του «ΨΥΧΑΡΓΩΣ 2011 – 2020»
Η Παγκόσμια Εταιρεία για την Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση (WAPR) είναι μια διεθνής οργάνωση, σύμβουλος του ΠΟΥ, του ΟΗΕ και άλλων διεθνών φορέων, που αγωνίζεται για τα δικαιώματα και την προαγωγή της ψυχικής υγείας και της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης έχοντας παραρτήματα σε παραπάνω από 50 χώρες
Sep 062011
Δελτίο Τύπου
σχετικά με τις περικοπές στο χώρο της υγείας και της ψυχοκοινωνικής φροντίδας
Η πρωτοφανής και πραξικοπηματική απόφαση της πολιτικής ηγεσίας, για περικοπή του προϋπολογισμού του ΚΕΘΕΑ, του ΟΚΑΝΑ, των Κέντρων Πρόληψης και των μονάδων του Προγράμματος Ψυχαργώς σε μη βιώσιμο επίπεδο, η οποία υπερβαίνει ακόμα και τις διατάξεις που περιλαμβάνονται στον εφαρμοστικό νόμο, παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες για υποστήριξη των οργανισμών ψυχικής υγείας, θα οδηγήσει σε συρρίκνωση το σύνολο των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και αντιμετώπισης της εξάρτησης στη χώρα.
Οι βάρβαρες περικοπές στις ήδη πετσοκομμένες κρατικές επιχορηγήσεις αποτελούν την ταφόπλακα του κράτος πρόνοιας. Αποτελούν συνέχεια μιας αντικοινωνικής πολιτικής που στοχεύει στην αποσάθρωση των υπηρεσιών κοινωνικής αλληλεγγύης και στην εξαθλίωση των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και των ανθρώπων που ήδη βιώνουν το καθεστώς του κοινωνικού αποκλεισμού, με πρόσχημα την εξοικονόμηση πόρων σε βάρος της ανθρώπινης ζωής.
Καταδικάζει τους εξυπηρετούμενους των υπηρεσιών να μείνουν κυριολεκτικά στο δρόμο και να φλερτάρουν με την υποτροπή, ενώ υποχρεώνει τους εργαζόμενους να επιτελέσουν το τόσο σημαντικό έργο τους σε συνθήκες ανασφάλειας και αβεβαιότητας.
Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στο κοινωνικό κράτος θα ενεργοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις μας στον αγώνα για το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Θα πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στην πολιτική εγκατάλειψης των πολιτών οι οποίοι χρειάζονται θεραπεία, στην τύχη τους. Θα αγωνιστούμε ενωτικά, συλλογικά και δυναμικά, συντονίζοντας τη δράση και τους αγώνες μας, ώστε να μη χαθεί ούτε ένα ευρώ για τις υπηρεσίες μας και τους εξυπηρετούμενους.
Ήδη, το Σάββατο 3/9 έγινε μια πρώτη συνάντηση εκπροσώπων των σωματείων αλλά και εργαζομένων και σωματείο ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, με μεγάλη συμμετοχή, όπου αποφασίστηκε
- να προχωρήσουν όλα τα σωματεία σε γενικές συνελεύσεις με στόχο την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων
- συμμετοχή στην κινητοποίηση την Τετάρτη 7/9 έξω από το Υπουργείο στις 10.00
- νέα ανοιχτή συνάντηση εκπροσώπων των σωματείων και των εργαζομένων για συντονισμό της δράσης μας την Κυριακή 11/9 σε ώρα και χώρο που θα ανακοινωθούν
Ζητάμε το αυτονόητο:
- Να καταργηθεί η απόφαση περικοπής των προϋπολογισμών.
- Να μην μείνει κανένας ψυχικά ασθενής κι εξαρτημένος στο δρόμο.
- Να μην μείνει κανένας άνεργος στην ψυχική υγεία.
Σας καλούμε όλους και όλες στην κινητοποίηση την Τετάρτη 7/9 έξω από το Υπουργείο Υγείας στις 10.00.
Οι υπογράφοντες
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΗΜΕΡΑΣ ΕΦΗΒΩΝ ΜΕ ΑΥΤΙΣΜΟ ΣΤΗ Δ. ΑΤΤΙΚΗ «ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥ
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΗΜΕΡΑΣ ΒΑΒΕΛ ΤΗΣ Α.Μ.Κ.Ε. ΣΥΝ-ΕΙΡΜΟΣ
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΨΥ
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΗΜΕΡΑΣ ALZHEIMER ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΝΟΣΟΥ ALZHEIMER & ΣΥΝΑΦΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΕΘΕΑ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ
Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ
Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΦΟΡΕΙΣ ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ (Σ.Ε.Ψ.Α.Ε.Κ.Ο)
Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΟΚΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ”ΨΥΧΑΡΓΩ” ΑΤΤΙΚΗΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Σ.Ι.Κ.Φ. ΑΥΤΙΣΤΙΚΩΝ ΑΤΟΜΩΝ Ν.ΛΑΡΙΣΑΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Ε.Ψ.Υ.Κ.Α. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Ε.Ψ.Υ.Κ.Α. ΔΡΑΜΑΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε.
Aug 312011
Πηγή: Project Syndicate
The Economics of Happiness
Jeffrey D. Sachs
We live in a time of high anxiety. Despite the world’s unprecedented total wealth, there is vast insecurity, unrest, and dissatisfaction. In the United States, a large majority of Americans believe that the country is “on the wrong track.” Pessimism has soared. The same is true in many other places.
Against this backdrop, the time has come to reconsider the basic sources of happiness in our economic life. The relentless pursuit of higher income is leading to unprecedented inequality and anxiety, rather than to greater happiness and life satisfaction. Economic progress is important and can greatly improve the quality of life, but only if it is pursued in line with other goals.
In this respect, the Himalayan Kingdom of Bhutan has been leading the way. Forty years ago, Bhutan’s fourth king, young and newly installed, made a remarkable choice: Bhutan should pursue “gross national happiness” rather than gross national product. Since then, the country has been experimenting with an alternative, holistic approach to development that emphasizes not only economic growth, but also culture, mental health, compassion, and community.
Dozens of experts recently gathered in Bhutan’s capital, Thimphu, to take stock of the country’s record. I was co-host with Bhutan’s prime minister, Jigme Thinley, a leader in sustainable development and a great champion of the concept of “GNH.” We assembled in the wake of a declaration in July by the United Nations General Assembly calling on countries to examine how national policies can promote happiness in their societies.
All who gathered in Thimphu agreed on the importance of pursuing happiness rather than pursuing national income. The question we examined is how to achieve happiness in a world that is characterized by rapid urbanization, mass media, global capitalism, and environmental degradation. How can our economic life be re-ordered to recreate a sense of community, trust, and environmental sustainability?
Here are some of the initial conclusions. First, we should not denigrate the value of economic progress. When people are hungry, deprived of basic needs such as clean water, health care, and education, and without meaningful employment, they suffer. Economic development that alleviates poverty is a vital step in boosting happiness.
Second, relentless pursuit of GNP to the exclusion of other goals is also no path to happiness. In the US, GNP has risen sharply in the past 40 years, but happiness has not. Instead, single-minded pursuit of GNP has led to great inequalities of wealth and power, fueled the growth of a vast underclass, trapped millions of children in poverty, and caused serious environmental degradation.
Third, happiness is achieved through a balanced approach to life by both individuals and societies. As individuals, we are unhappy if we are denied our basic material needs, but we are also unhappy if the pursuit of higher incomes replaces our focus on family, friends, community, compassion, and maintaining internal balance. As a society, it is one thing to organize economic policies to keep living standards on the rise, but quite another to subordinate all of society’s values to the pursuit of profit.
Yet politics in the US has increasingly allowed corporate profits to dominate all other aspirations: fairness, justice, trust, physical and mental health, and environmental sustainability. Corporate campaign contributions increasingly undermine the democratic process, with the blessing of the US Supreme Court.
Fourth, global capitalism presents many direct threats to happiness. It is destroying the natural environment through climate change and other kinds of pollution, while a relentless stream of oil-industry propaganda keeps many people ignorant of this. It is weakening social trust and mental stability, with the prevalence of clinical depression apparently on the rise. The mass media have become outlets for corporate “messaging,” much of it overtly anti-scientific, and Americans suffer from an increasing range of consumer addictions.
Consider how the fast-food industry uses oils, fats, sugar, and other addictive ingredients to create unhealthy dependency on foods that contribute to obesity. One-third of all Americans are now obese. The rest of the world will eventually follow unless countries restrict dangerous corporate practices, including advertising unhealthy and addictive foods to young children.
The problem is not just foods. Mass advertising is contributing to many other consumer addictions that imply large public-health costs, including excessive TV watching, gambling, drug use, cigarette smoking, and alcoholism.
Fifth, to promote happiness, we must identify the many factors other than GNP that can raise or lower society’s well-being. Most countries invest to measure GNP, but spend little to identify the sources of poor health (like fast foods and excessive TV watching), declining social trust, and environmental degradation. Once we understand these factors, we can act.
The mad pursuit of corporate profits is threatening us all. To be sure, we should support economic growth and development, but only in a broader context: one that promotes environmental sustainability and the values of compassion and honesty that are required for social trust. The search for happiness should not be confined to the beautiful mountain kingdom of Bhutan.
Jeffrey D. Sachs is Professor of Economics and Director of the Earth Institute at Columbia University. He is also Special Adviser to United Nations Secretary-General on the Millennium Development Goals.
Aug 202011
Photo credit – Bleeps.gr
Πηγή: από το No Budget, που έκανε αναδημοσίευση από το alterthess.gr, που μετέφρασε από το The Nation
Όταν η ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας συναντά τη ληστεία της νύχτας
Η Ναόμι Κλάιν για τις ταραχές στο Λονδίνο και την παγκόσμια οικονομική ληστεία
Συνεχίζω να ακούω παραλληλισμούς ανάμεσα στις ταραχές του Λονδίνου και άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων – τις σπασμένες βιτρίνες στην Αθήνα ή τα καμένα αυτοκίνητα στο Παρίσι. Και υπάρχουν ομοιότητες, αυτό είναι σίγουρο: μια σπίθα που την ανάβει η αστυνομική βία, μια γενιά που νιώθει παραμελημένη.
Ναι αλλά αυτά τα γεγονότα σημαδεύτηκαν από τις μαζικές καταστροφές ∙ οι λεηλασίες ήταν ήσσονος σημασίας. Υπήρξαν άλλωστε τα τελευταία χρόνια κι άλλες μαζικές λεηλασίες, και μάλλον πρέπει να μιλήσουμε και γι’ αυτές. Υπήρξε η Βαγδάτη αμέσως μετά την εισβολή των ΗΠΑ – ένα παραλήρημα εμπρησμών και λεηλασίας που ερήμωσε βιβλιοθήκες και μουσεία. Τότε χτυπήθηκαν επίσης τα εργοστάσια. Το 2004 επισκέφθηκα ένα εργοστάσιο που κάποτε έφτιαχνε ψυγεία. Οι εργάτες του αφού είχαν αφαιρέσει καθετί που είχε αξία, μετά το έκαψαν ολοσχερώς, σε σημείο που η αποθήκη του εργοστασίου να μοιάζει με γλυπτό από λιωμένο μέταλλο.
Τότε όμως το γεγονός καλύφθηκε στην τρέχουσα ειδησεογραφία ως μια άκρως πολιτική πράξη. Είπαν ότι αυτά γίνονται όταν ένα καθεστώς δεν έχει καμιά νομιμοποίηση στα μάτια του κόσμου. Αφότου παρακολουθούσαν για τόσο καιρό το Σαντάμ και τους γιους του να κάνουν ό,τι θέλουν με όποιον θέλουν, πολλοί καθημερινοί Ιρακινοί ένιωσαν ότι είχαν το δικαίωμα να πάρουν και μερικά πράγματα για τους εαυτούς τους. Αλλά το Λονδίνο δεν είναι Βαγδάτη και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δεν είναι Σαντάμ, οπότε σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε να μάθουμε απ’ αυτή την υπόθεση.
Τί λέτε να εξετάσουμε ένα παράδειγμα από μια δημοκρατία; Αργεντινή ας πούμε γύρω στο 2001. Η οικονομία σε ελεύθερη πτώση και χιλιάδες άνθρωποι να ζουν σε σκληρές γειτονιές που ήταν βιομηχανικές ζώνες με ευημερία πριν τη νεοφιλελεύθερη περίοδο και την εισβολή των πολυεθνικών σούπερ – καταστημάτων. Ο κόσμος βγήκε τότε έξω και γέμιζε καροτσάκια με αγαθά που δε μπορούσε πλέον το πορτοφόλι του να τα σηκώσει – ρούχα, ηλεκτρονικά είδη, κρέας. Η κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας» για να αποκαταστήσει την τάξη ∙ αυτό δεν άρεσε στον κόσμο ο οποίος και ανέτρεψε την κυβέρνηση.
Οι μαζικές λεηλασίες της Αργεντινής ονομάστηκαν El Saqueo – η λεηλασία. Αυτό είχε ιδιαίτερη πολιτική σημασία γιατί με αυτόν ακριβώς τον όρο περιγράφονταν ως τότε οι ενέργειες των ελίτ που πούλησαν τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία της χώρας με ολοφάνερα διεφθαρμένες συμφωνίες ιδιωτικοποίησης, κρύβοντας λεφτά σε οφ σορ (offshore) εταιρίες και μετά δίνοντας το λογαριασμό στον κόσμο με ακραία πακέτα λιτότητας. Οι Αργεντινοί κατάλαβαν ότι οι λεηλασίες των εμπορικών κέντρων δε θα είχαν συμβεί αν δεν είχε προηγηθεί η μεγαλύτερη λεηλασία της οικονομίας και ότι οι πραγματικοί γκάνγκστερ ήταν και οι υπεύθυνοι για την κατάσταση.
Αλλά η Αγγλία δεν είναι Λατινική Αμερική, και οι ταραχές της δεν είναι πολιτικές, ή έτσι συνεχίζουμε να ακούμε. Έχουν να κάνουν λέει με την ανομία και με τους νεαρούς που εκμεταλλεύονται μια κατάσταση για να αρπάξουν οτιδήποτε δεν είναι δικό τους. Και η βρετανική κοινωνία, μας λέει ο Κάμερον, απεχθάνεται αυτού του είδους τη συμπεριφορά.
Αυτά λέγονται λοιπόν με κάθε σοβαρότητα. Λες και η μαζική πρακτική της διάσωσης των τραπεζών δεν είχε λάβει ποτέ χώρα, ακολουθούμενη μάλιστα από προκλητικά νέα ανώτατα μπόνους. Κι έπειτα να ακολουθούν οι έκτακτες συναντήσεις των G-8 και G-20, όπου οι ηγέτες αποφάσισαν συλλογικά να μην κάνουν τίποτε για να τιμωρήσουν τους τραπεζίτες για αυτή την κατάσταση ή έστω να πάρουν κάποια σοβαρή πρωτοβουλία για να αποτρέψουν πιθανή επανάληψη αντίστοιχης κρίσης στο μέλλον. Αντίθετα, επέστρεψαν όλοι στα σπίτια τους κι ο καθένας στη χώρα του επέβαλλε θυσίες σ’ αυτούς που ήταν πιο ευάλωτοι. Το έκαναν απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους, χρησιμοποιώντας τους εκπαιδευτικούς σαν αποδιοπομπαίους τράγους, κλείνοντας βιβλιοθήκες, ανεβάζοντας τα δίδακτρα, προωθώντας γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, μειώνοντας τις συντάξεις κ.ο.κ – φτιάξτε το κοκτέιλ ανάλογα με τη χώρα στην οποία βρίσκεστε. Και ποιοί βγήκαν στην τηλεόραση κάνοντας μαθήματα για την ανάγκη να τελειώνουμε επιτέλους με αυτά τα «προνόμια»; Μα φυσικά, οι τραπεζίτες και οι μάνατζερ των κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων (hedge funds).
Αυτή είναι η παγκόσμια λεηλασία, η στιγμή της μεγάλης αρπαγής. Υποκινούμενη από μια παθολογική αίσθηση του δικαιώματος στη λεηλασία, όλα έγιναν με τα φώτα αναμμένα, λες και δεν υπήρχε τίποτε να κρύψουν. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι ενοχλητικοί φόβοι. Στις αρχές του Ιούλη, η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, αναφέρθηκε σε μια σχετική δημοσκόπηση, σύμφωνα με την οποία το 94% των εκατομμυριούχων φοβούνται τη «βία των δρόμων». Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι ήταν ένας λογικός φόβος.
Βέβαια, οι ταραχές στο Λονδίνο δεν ήταν πολιτική διαμαρτυρία. Αλλά οι άνθρωποι που λήστευαν τη νύχτα είναι απολύτως βέβαιο ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ελίτ διέπρατταν τη δικιά τους ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας. Η λεηλασία είναι μεταδοτική.
Οι Συντηρητικοί έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι ταραχές δε σχετίζονται με τις περικοπές. Σχετίζονται όμως και με το παραπάνω με αυτό που οι περικοπές εκπροσωπούν: τη λογική του αποκλεισμού. Αποκλεισμένος σε μια διευρυνόμενη κατώτερη τάξη με τους πολύ λίγους δρόμους διαφυγής που υπήρχαν μια προηγούμενη περίοδο – μια δουλειά και μια καλή προσιτή εκπαίδευση – να φράζονται κι αυτοί πολύ γρήγορα. Οι περικοπές δίνουν το μήνυμα. Λένε σε ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας: είσαι καταδικασμένος να βρίσκεσαι εκεί που είσαι τώρα, όλο και περισσότερο σαν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που διώχνουμε στα όλο και πιο οχυρωμένα σύνορα μας.
Η απάντηση του Ντέιβιντ Κάμερον στις ταραχές ήταν να καταστήσει κυριολεκτικό τον αποκλεισμό: εξώσεις από τις κοινωνικές κατοικίες, απειλές ότι θα κόψει τα μέσα της επικοινωνίας και εξωφρενικές ποινές φυλάκισης (5 μήνες σε μια γυναίκα για ένα κλεμένο σορτσάκι). Το μήνυμα που θέλουν να στείλουν και πάλι το ίδιο: εξαφανιστείτε, και κάντε το και ήσυχα.
Στη «σύνοδο κορυφής της λιτότητας» των G-20 πέρσι στο Τορόντο, οι διαδηλώσεις οδηγήθηκαν σε ταραχές και πολλά αυτοκίνητα της αστυνομίας πυρπολήθηκαν. Δεν ήταν τίποτε βέβαια σε σχέση με τα δεδομένα του Λονδίνου του 2011, αλλά παρόλα αυτά ήταν κάτι που σόκαρε εμάς τους Καναδούς. Η μεγάλη αντιπαράθεση που έγινε τότε ήταν για το γεγονός ότι η κυβέρνηση ξόδεψε 675 εκατομμύρια δολάρια στην «ασφάλεια» της συνόδου κορυφής (χωρίς βέβαια να τα κατάφεραν να σβήσουν τις φωτιές). Την ίδια στιγμή πολλοί από μας είχαμε επισημάνει ότι το νέο ακριβό οπλοστάσιο που είχε αποκτήσει η αστυνομία – αντλίες νερού, ηχητικά κανόνια, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες – δεν ήταν μόνον για τους διαδηλωτές στους δρόμους. Μακροπρόθεσμα, η χρήση τους θα έγκειται στο να πειθαρχήσουν τους φτωχούς, που στη νέα εποχή της λιτότητας θα έχουν επικίνδυνα λίγα για να χάσουν.
Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ο Ντέιβιντ Κάμερον: δε μπορείς να κόβεις από τον προϋπολογισμό τα κονδύλια για την αστυνομία την ίδια στιγμή που περικόπτεις τα πάντα. Γιατί όταν κλέβεις τα πολύ λίγα που έχουν απομείνει στους ανθρώπους, προκειμένου να προστατεύσεις αυτούς που έχουν πολύ περισσότερα απ’ όσα αξίζουν, θα πρέπει να περιμένεις την αντίσταση – είτε της οργανωμένης διαμαρτυρίας είτε της αυθόρμητης λεηλασίας.
Και αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι φυσική.
Ναόμι Κλάιν 16 Αυγούστου 2011
Μετάφραση: Κώστας Γούσης
Aug 172011
Πηγή: Ελευθεροτυπία
«Μόνο ιμάντες και πάνες για τους ψυχικά πάσχοντες»
Με αφορμή το δημοσίευμα της «Κ.Ε.» (7/8/2011) με τίτλο «Παράνοια στις συντάξεις Πρόνοιας» λάβαμε την εξής επιστολή την οποία υπογράφουν οι Γ. Αστρινάκης, Δ/ντής ψυχίατρος (Δρομοκαΐτειο), Γ. Κοκκινάκος, Δ/ντής ψυχίατρος (ΚΨΥ Χανίων), Κ. Μάτσα, Δ/ντρια ψυχίατρος (18 Ανω), Θ. Μεγαλοοικονόμου, Δ/ντής ψυχίατρος (ΨΝΑ-ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων) και Κώστας Μπαϊρακτάρης, Αναπληρωτής καθηγητής ψυχολογίας ΑΠΘ:
«”Αναγκαίο κακό” χαρακτήριζε ο γ.γ. του υπουργείου Υγείας Γ. Κατριβάνος, δικαιολογώντας, σε δήλωσή του στην “Ε” της 16/2/2011, το δέσιμο των παιδιών με νοητική υστέρηση και “αυτοκαταστροφικές τάσεις” στα Λεχαινά και όπου αλλού οι ψυχίατροι διαπιστώνουν τέτοιες συμπεριφορές και δεν ξέρουν να τις αντιμετωπίσουν παρά μόνο μ’ αυτό τον τρόπο.
Συνεπής προς αυτή του την άποψη, και προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη ληστρική αρπαγή των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνται σε δομές “κλειστής περίθαλψης”, δηλώνει στην “Κ.Ε.” της 7/8/2011: “Οταν κάποιος είναι εσώκλειστος και δεν βγαίνει καθόλου έξω, τι να τα κάνει τα 300, 400 ή 1.000 ευρώ; Τι έξοδα έχουν που δεν τους καλύπτει το νοσοκομείο ή το ίδρυμα;.. Μπορεί να χρειάζονται πάνες ή αποκλειστικές νοσοκόμες…”.
Αλλά σε σχέση μ’ αυτό, πρώτον, ο κ. Κατριβάνος ψεύδεται ασύστολα όταν λέει ότι “δεν βγαίνουν έξω” γιατί, τουλάχιστον αυτοί που μένουν σε ξενώνες και οικοτροφεία, βγαίνουν και είναι αυτός ακριβώς ο στόχος των δομών αυτών, η κοινωνικοποίησή τους και η επανένταξή τους και δεύτερον, όσο γι’ αυτούς που, στα διάφορα ιδρύματα, έχουν μεγάλες δυσκολίες και σοβαρές αναπηρίες και δυσκολεύονται να “βγουν έξω”, αυτό που τους λείπει είναι ακριβώς τα θεραπευτικά προγράμματα που θα τους διευκολύνουν να βγαίνουν. Το επίπεδο της ψυχοκοινωνικής φροντίδας, όμως, που έχει στο μυαλό του ο κ. Κατριβάνος φτάνει μόνο μέχρι τις “πάνες” και την “αποκλειστική νοσοκόμα”.
Λοβέρδος και Κατριβάνος μάς γυρίζουν πριν από την “εποχή της Λέρου”, ανίκανοι να βγάλουν τα μαθήματα από το μετασχηματισμό του εκεί ψυχιατρείου (τη συνάρθρωση εναλλακτικών θεραπευτικών προσεγγίσεων και διάθεσης υλικών πόρων) που επέτρεψε σε ανθρώπους ξεγραμμένους και εξοντωμένους από την κατεστημένη ψυχιατρική, να “βγουν έξω” και να ζουν, μέχρι και σήμερα, μέσα στην κοινότητα. Μας γυρίζουν πριν και από την ίδρυση του ΚΘ Λέρου, το 1958, όταν το σκεπτικό που προβλήθηκε, από τους τότε κρατούντες, για την εξορία των ψυχικά ασθενών, ήταν “να τους πάμε κάπου για καλύτερα” (για να γίνει, εν συνεχεία, αυτό που όλοι ξέρουμε). Η τωρινή ηγεσία του υπουργείου, όμως, δεν χρειάζεται καν άλλοθι. Θεωρεί ότι καλώς είναι δεμένοι, καλώς είναι εσώκλειστοι, τι τα χρειάζονται τα λεφτά αφού οι μόνες τους ανάγκες είναι οι πάνες. Είναι “ζωές ανάξιες να ζουν”.
Αφήνουμε για το τέλος τη γνωστή λαϊκίστικη κατηγορία του κ. Κατριβάνου εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας: “Πολλούς ανθρώπους”, λέει στην “Κ.Ε.” της 7/8, “που θα μπορούσαν να συντηρηθούν στα σπίτια και κοντά στις οικογένειές τους, τους στέλνουν σε ιδρύματα και κρατάνε τη σύνταξη και προνοιακά επιδόματα και όλα τα δικαιώματα που μπορεί να έχουν…”.
Κατ’ αρχήν, μια υπηρεσία που λειτουργεί σωστά, επιδιώκει ως πρώτιστο θεραπευτικό καθήκον και έχει τα μέσα να διεκδικήσει και να διασφαλίσει τα δικαιώματα του προσώπου, ότι, δηλαδή, το όποιο εισόδημα ανήκει στον φιλοξενούμενο, εισπράττεται απ’ αυτόν και/ή δαπανάται πλήρως και αποκλειστικώς προς όφελός του.
Αλλά υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Ο κ. Κατριβάνος δεν λέει ότι οι περισσότερες από τις οικογένειες που απορρίπτουν τα πάσχοντα μέλη τους (μικρό ποσοστό των οποίων σφετερίζεται τις συντάξεις), είναι πολυπροβληματικές. Οτι η διαδικασία της απόρριψης και του αποκλεισμού είναι προβλήματα προς επίλυση αυτής της κοινωνίας, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις βαριάς αναπηρίας και σοβαρών ψυχικών διαταραχών που συνδυάζονται με κοινωνική περιθωριοποίηση, φτώχεια και/ή δυσλειτουργία του “πλαισίου στήριξης”. Αυτός, άλλωστε, ήταν ένας από τους κύριους στόχους της πάλαι ποτέ “ψυχιατρικής μεταρρύθμισης”. Εγιναν ποτέ Κέντρα Ψυχικής Υγείας και ολοκληρωμένα δίκτυα κοινοτικών υπηρεσιών που θα στήριζαν τους πάσχοντες και τις οικογένειές τους και υπήρξε ποτέ κοινωνικό κράτος που θα στήριζε υλικά και θα έδινε διεξόδους στην υπαρξιακή και κοινωνική οδύνη αυτών των οικογενειών; Ως πότε θα εκμεταλλευόμαστε τα αποτελέσματα, που εκφράστηκαν με την μετατροπή του πόνου και της ανέχειας σε σκλήρυνση και απόρριψη του πάσχοντος μέλους, και των οποίων η αιτία ήταν η ανέκαθεν κρατική αδιαφορία και αναλγησία και η διαχρονική υποχρηματοδότηση και η δραματική έλλειψη των κατάλληλων υπηρεσιών που θα αντιμετώπιζαν αυτά τα ζητήματα;
Οπως σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας, έτσι και στην Υγεία, Λοβέρδος και Κατριβάνος εκμεταλλεύονται τα προβλήματα, τις δυσλειτουργίες και τη διαφθορά που το σύστημα, που οι ίδιοι υπηρετούν, δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια, για να ξεχαρβαλώσουν τα πάντα, μην καταλαβαίνοντας, μη βλέποντας και μην ακούγοντας τίποτε άλλο παρά τις εντολές της τρόικας».
Jul 252011
Πηγή: tvxs
Ένας νέος δικτυακός χώρος φιλοξενίας προτάσεων για τροποποιήσεις εν ενεργεία νομοθετικών κειμένων ή νομοσχεδίων που βρίσκονται σε επεξεργασία καθώς και για την κατάρτιση νέων νόμων, κάνει την εμφάνισή του. Ο λόγος για το Ελληνικό Wikiparliament.
Πρόκειται για μία μη κερδοσκοπική και πολιτικά ανεξάρτητη πρωτοβουλία που φιλοδοξεί να συγκεντρώσει σε ένα κοινό τόπο προτάσεις ενημερωμένων πολιτών και οργανώσεων και να τις υποβάλει στη διαδικασία της συλλογικής συγγραφής, που έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία από τη γνωστή δικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia.
Η ιδρυτική ομάδα του Wikiparliament καλεί όλες τις Ελληνικές μη κυβερνητικές οργανώσεις να στηρίξουν αυτό το πρωτοπόρο εγχείρημα συνεισφέροντας νομοθετικές προτάσεις και ιδέες. Το Wikiparliament μπορεί να αποτελέσει ένα δυναμικό χώρο συνεργασίας μεταξύ πολιτών και οργανώσεων από τον οποίο θα προκύψουν ολοκληρωμένες προτάσεις για σημαντικές αλλαγές και βελτιώσεις σε καίρια σημεία του νομικού κώδικα. Η χρήση της συλλογικής συγγραφής με τη βοήθεια του λογισμικού wiki, όπως υποστηρίζουν, έχει αποδειχθεί ότι προάγει την ενεργό δημοκρατική συμμετοχή περισσότερων ενημερωμένων πολιτών και οδηγεί σε υψηλής ποιότητας συνεργασίες. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον να επιτευχθεί με την ίδια ταχύτητα και αποτελεσματικότητα μέσω ιδιωτικών πρωτοβουλιών.
Σύμφωνα με ανακοίνωση των ιδρυτών του Wikiparliament, η μεθοδολογία wiki έχει στηρίξει σημαντικές καινοτομίες στον ακαδημαϊκό και επιχειρηματικό τομέα, αλλά δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη σε νομοθετικό επίπεδο. Το Wikiparliament έρχεται να καλύψει αυτό το κενό και να γίνει το πρώτο εγχείρημα συλλογικής συγγραφής νομοθετικών κειμένων παγκοσμίως.
Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για το νέο αυτό ιστοχώρο, μπορούν να τον επισκεφθούν στη διεύθυνση www.wikiparliament.gr
Jul 192011
Πηγή: real-democracy.gr
Hμέρα λαϊκής διαβούλευσης
Πέμπτη 21/07 20.00-23.30, πλατεία Συντάγματος
(μέρα πραγματοποίησης της ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής, που θα συζητήσει και γύρω από αυτά τα θέματα)
Όλοι θυμόμαστε το «μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία», σαν εκβιασμό, για να περιοριστεί η λαϊκή κατακραυγή μπροστά στην εξόντωση της χώρας και της κοινωνίας προς όφελος του κεφαλαίου και των δανειστών. Δεν πέρασαν δύο βδομάδες και η χρεοκοπία ομολογήθηκε από τα πιο επίσημα κυβερνητικά χείλη. Οι τεχνικοί προσδιορισμοί «επιλεκτική» ή «ελεγχόμενη» μικρή σημασία έχουν, όταν σταθερή επιλογή της κυβέρνησης είναι η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του λαού.
Για την καλύτερη και ανεξάρτητη ενημέρωση μας, αλλά και για να ανιχνεύσουμε τις προϋποθέσεις αντίστασης στις ακραίες συνθήκες που διαμορφώνονται οργανώνουμε ημερίδα λαϊκής διαβούλευσης γύρω από συγκεκριμένα ερωτήματα και με θέμα:
Χρεοκοπία
Α) Είναι αναπόφευκτη;
Β) Τί είναι η επιλεκτική χρεοκοπία; Τί η ελεγχόμενη; Ποια τα πιθανά ενδεχόμενα;
Γ) Προτάσεις για το τί κάνουμε σε όλα αυτά τα ενδεχόμενα. Ποια μπορεί να είναι η άμεση λαϊκή απάντηση.
Εισηγητές-ομιλητές:
Βεργόπουλος Κώστας, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII
Λαπατσιώρας Σπύρος, οικονομολόγος-Πανεπιστήμιο Κρήτης
Βατικιώτης Λεωνίδας, οικονομολόγος-δημοσιογράφος/ επιστημονική επιμέλεια του ντοκυμαντέρ Debtocracy
Οι ομιλητές θα κάνουν 15λεπτες εισηγήσεις. Θα ακολουθήσουν 3λεπτες ερωτήσεις-παρεμβάσεις από τους συμμετέχοντες.
Jul 152011
Το προηγούμενο Σάββατο 9/7 μια ομάδα μελών της κοινότητας του Process Work Ελλάδα οργάνωσε μια ανοιχτή συζήτηση (town forum) για να κουβεντιάσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας.
Ήταν η δεύτερη ανοιχτή συζήτηση που ετοίμασε η ομάδα. Η πρώτη έγινε το Δεκέμβρη 2010 στο Μεταξουργείο. Η ομάδα προετοιμασίας συναντήθηκε αμέτρητες φορές, αρχίζοντας από τον Μάιο 2010. Με αφορμή την κρίση, νιώσαμε την ανάγκη να βρεθούμε, να μοιραστούμε, να επεξεργαστούμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, και να οργανώσουμε δημόσιες συναντήσεις που να προωθούν εποικοδομητικό διάλογο – δύσκολο πράγμα σε εποχές κρίσης!
Την ομάδα προετοιμασίας αποτελούν είκοσι περίπου άνθρωποι που για μήνες συναντιόντουσαν δυο Δευτέρες το μήνα ( και ενίοτε περισσότερες) για να επεξεργαστούν την κρίση και τις προσωπικές και κοινωνικές επιπτώσεις της. Ταυτόχρονα, είχαμε να διαπραγματευτούμε και όλα τα πρακτικά ζητήματα οργάνωσης των ανοιχτών συναντήσεων. Συγκινητική η δέσμευση και το μεράκι αυτής της ομάδας. Ανακαλύψαμε τις δυναμικές της κρίσης να αναπαράγονται στη δυναμική της ομάδας: πως διαχειριζόμαστε ισχύ, τι σημαίνει συνεργασία, πως ορίζουμε την ευθύνη, ποια η σχέση του ‘προσωπικού’ με το ‘πολιτικό’, και πολλά άλλα.
Το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν, μαζεύτηκαν περίπου 90 άνθρωποι και περάσαμε τρείς ώρες μαζί συζητώντας, εκφράζοντας σκέψεις, απόψεις και συναισθήματα. Δεν συμφωνήσαμε όλοι με όλους. Αλλά, αυτό δεν ήταν και το ζητούμενο. Αλλά ακούσαμε και ακουστήκαμε. Εκφράστηκαν προσωπικές και πολιτικές θέσεις, συναισθήματα και απόψεις. Κάναμε μικρά βήματα διαλόγου. Καταφέραμε να παραμείνουμε μαζί, ακόμα και στη διαφωνία μας. Και είδαμε πόσο σημαντικό είναι να γίνονται τέτοιες συναντήσεις.
Έχουμε κουραστεί να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας, μόνο με φίλους και ομοϊδεάτες. Ο διάλογος χρειάζεται να γίνει και ανάμεσα σε διαφορετικές θέσεις και απόψεις, να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο.
Το Σάββατο ο διάλογος επικεντρώθηκε στο θέμα της ευθύνης, της ενοχής, του θυμού, της εγκατάλειψης, της βίας και της δράσης. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Αλλά τα πρώτα βήματα έγιναν. Το φθινόπωρο, με το καλό, η συνέχεια… Ευχή μας, η επιλεκτική χρεοκοπία να αφορά τα δάνεια και όχι τα όνειρα μας για το ‘καινούργιο’ που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε.
Jul 142011
Τι άλλο θα δούμε;
Jul 142011
Πηγή: TVXS
«Είμαι κι εγώ ένας αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος»
του Μανώλη Κυπραίου
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι,
Δεν μπορώ να σας ακούσω αλλά μπορώ να σας μιλήσω. Αυτό λοιπόν θα κάνω τώρα. Συγχωρήστε με, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να επικοινωνήσω μαζί σας και λυπάμαι που δεν άκουσα τους αγαπητούς συναδέλφους μου να μιλούν.
Είμαστε όλοι εδώ όχι ως ικέτες ή ελεήμονες. Είμαστε αρκετά αξιοπρεπείς όλοι μας. Είμαστε εδώ για να διαμαρτυρηθούμε. Έτυχε εγώ να είμαι ο βαρύτερα τραυματισμένος από την αστυνομική βία, που έλαβε χώρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες στη χώρα μας. Ευτυχώς δεν ήταν κάποιος νεότερος ή κάποιο παιδί, από τα χιλιάδες που υπήρχαν στις διαδηλώσεις.
Ουσιαστικά το συμβάν συνέβη την στιγμή που κάλυπτα και μετέδιδα τα επεισόδια, όταν μετά από εντολή διοικητή διμοιρίας των ΜΑΤ μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης έσκασε λίγα εκατοστά μπροστά μου αφήνοντάς με κωφό, παρά την επίδειξη της δημοσιογραφικής μου ταυτότητας. Ακολούθησαν και άλλες σκηνές αστυνομικής βίας και παρανομίας εναντίον μου αλλά η παραπάνω είναι η σημαντικότερη και η μοιραία.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως είμαστε κι εμείς μέρος των «παράπλευρων απωλειών» της ανεξέλεγκτης βίας των ΜΑΤ, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το ότι δεν είχαμε νεκρούς εγώ το αποδίδω σε θαύμα.
Όλοι οι συνάδελφοί μου, δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, τεχνικοί, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες πέσαμε θύματα αυτών των ενεργειών που μόνο απέχθεια και προβληματισμό μπορούν να προκαλέσουν για την «ποιότητα» της Δημοκρατίας μας.
Όταν οι αστυνομικές δυνάμεις έριξαν σε μερικές ώρες την 29 Ιουνίου, 2.800 χημικά-όταν συνήθως δεν χρησιμοποιούνται πάνω από 140-τι να σχολιάσει κανείς;
Να ξέρει ο λαός πως όλοι μας, εμείς οι άνθρωποι του τύπου και της ενημέρωσης, από τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ έως τους τεχνικούς είμαστε αλληλέγγυοι και αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Σαφέστατα υπάρχουν και τα «κακώς κείμενα» αλλά αυτά είναι λίγα και ανούσια μπροστά στην πλειοψηφία των χιλιάδων εργατών του τύπου.
Γιατί κι εγώ εργάτης είμαι. Και εγώ φοβάμαι για το αύριο. Και εγώ έχω απολυθεί. Και εγώ έχω αγχωθεί για το πώς θα τα «βγάλω πέρα». Και εγώ αναρωτιέμαι που θα βρω τα χρήματα να πληρώσω τους λογαριασμούς μου και έχω μείνει ξάγρυπνος από τις σκέψεις.
Γιατί και η δημοσιογραφία στενάζει. Έχουμε κι εμείς ανέργους. Απλήρωτους. Συναδέλφους που υποφέρουν. Δεν ζούμε και εργαζόμαστε σε έναν «αγγελικά πλασμένο κόσμο» όπως πολλοί νομίζουν. Είναι και το δικό μας ψωμί, πικρό.
Ο λαός, οι συμπολίτες μας να ξέρουν πως μας έχουν δίπλα τους. Όχι μόνο γιατί θέλουμε, αλλά και γιατί είμαστε υποχρεωμένοι. Είμαστε υποχρεωμένοι να προστατέψουμε αυτή την έρημη Δημοκρατία που έχει περάσει τα πάνδεινα στη χώρα μας.
Θέλω να σας πω πως αυτό που με τρόμαξε περισσότερο, είναι η «σιωπή» της πολιτείας απέναντι σε όλα αυτά που έγιναν. Τουλάχιστον βρέθηκε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης κύριος Μιλτιάδης Παπαϊωάννου που ζήτησε μία «συγνώμη» δημοσίως, και τον ευχαριστώ, έστω και τρεις εβδομάδες μετά… Μια συγνώμη που δεν ανήκει σε μένα μόνο, αλλά σε όλους τους συμπολίτες και συναδέλφους που τραυματίστηκαν αναίτια από τη δράση των ΜΑΤ.
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι
Εύχομαι-και θέλω-να είμαι ο τελευταίος. Δεν λύνονται τα προβλήματα με τη βία. Δεν πρέπει να λύνονται με τη βία. Τα προβλήματα σε μια Δημοκρατία μεταξύ πολιτών και κράτους λύνονται με τον διάλογο. Και πρέπει να λύνονται με τον διάλογο.
Τον λόγο τώρα τον έχει η Δικαιοσύνη η οποία πιστεύω πως θα ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο που έχει δημιουργηθεί από την υπέρμετρη χρήση πολλών «τακτικών και πολιτικών χημικών».
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω για την αμέριστη συμπαράστασή τους το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ, τον ΕΔΟΕΑΠ και το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ καθώς και όλους τους συναδέλφους μου, που μου έχουν σταθεί σαν πραγματική οικογένεια, νιώθοντας τυχερός μέσα στην ατυχία μου.
Και κλείνοντας, θα ήθελα να απαντήσω στον αξιότιμο αντιπρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής κ. Δημήτρη Ντούμα που έγραψε ότι στις διαδηλώσεις βρίσκονται: «ΔΗΘΕΝ “κοινωνικοί αγωνιστές”, πρεζάκηδες, χαοτικοί, πρόστυχες γυναίκες, ξεπεσμένοι συνδικαλιστές, χούλιγκαν, σκίνχεντ και το κάθε “καρυδιάς καρύδι”, που ερχόταν και “ξεφόρτωνε” μπροστά στους Συναδέλφους μας».
Δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. Εμείς που ήμασταν εκεί ξέρουμε. Και τους παρακρατικούς τους είδαμε και ξύλο φάγαμε και χημικά με τον τόνο εισπνεύσαμε. Και μάλιστα από την καινούργια παραγγελία της ΕΛ.ΑΣ. από την Βραζιλία, τις λεγόμενες «παπαρούνες».
Αξιότιμε κύριε Ντούμα, στις διαδηλώσεις ήταν άνθρωποι του μεροκάματου που βλέπουν πως δεν μπορούν να ζήσουν, νέοι με κατεστραμμένο μέλλον και ηλικιωμένοι που δεν έχουν να φάνε. Οικογενειάρχες. Σαν εσάς, σαν κι εμένα σαν εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Και αν ήταν πόρνες ήμουν και εγώ μια πόρνη. Γιατί μπορεί να είναι πόρνες στο σώμα αλλά όχι στην ψυχή.
Αν ήταν «πρεζάκηδες», είμαι κι εγώ ένας «πρεζάκιας». Τρέχει δηλητήριο στο αίμα τους μα όχι στην καρδιά τους.
Και αν ήταν «Σκίνχεντ» είμαι και εγώ «Σκίνχεντ». Και για του λόγου το αληθές μπορείτε να έρθετε σε λίγο καιρό στο νοσοκομείο, όταν λίγο πριν το χειρουργείο θα μου ξυρίζουν το κεφάλι για να μου ανοίξουν το κρανίο να μπουν τα εμφυτεύματα.
Και αν ήταν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» είμαι και εγώ ένας «αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος» γιατί έμαθα να είμαι στο πεζοδρόμιο και να μεταδίδω όλα όσα βλέπω στους συμπολίτες μου, με όποιο τίμημα…
Σας ευχαριστώ!
Jul 132011
Πολλά έχουν γραφτεί για την αστυνομική βία στις τελευταίες διαμαρτυρίες στο κέντρο της Αθήνας. Δεν είναι όλοι οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες ‘μπαχαλάκηδες’, δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ‘μπάτσοι’, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ‘διαπλεκόμενοι’ (η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον). Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει η ανάληψη ευθύνης. Η μήνυση της ΠΟΕΣΥ απευθύνεται στους εντολοδότες. Οι εντολοδόχοι έχουν κι αυτοί την προσωπική τους ευθύνη. Δεν υπάρχει εντολή που να μην μπορείς να αγνοήσεις. Ελεύθερος άνθρωπος γεννιέσαι, κι εσύ ορίζεις τη μοίρα σου ανάλογα με τους εντολοδότες που διαλέγεις.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Έριχναν αέρια απαγορευμένα και σε πόλεμο
Μήνυση της ΠΟΕΣΥ κατά της φυσικής και πολιτικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. / Στα δακρυγόνα βρέθηκαν ουσίες υπεύθυνες ακόμη και για καρκίνο.
Πίκρα, δάκρυα, οργή. Και μια ξεκάθαρη απόφαση που συνοψίστηκε σε δύο λέξεις: Φτάνει πια… Αυτά ήταν τα βασικά στοιχεία της χθεσινής συνέντευξης Τύπου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών, που κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Τέντε εναντίον του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Χρήστου Παπουτσή, του αρχηγού της ΕΛΑΣ και του διοικητή των ΜΑΤ.
Αιτία, η απρόκλητη βία των αστυνομικών δυνάμεων στις 15, 29 και 30 Ιουνίου έναντι των πολιτών που σημαδεύτηκε «από πρωτοφανή, εξευτελιστική και απάνθρωπη» μεταχείριση δημοσιογράφων, φωτορεπόρτερ και τεχνικών και κορυφώθηκε «με τη βαριά σωματική βλάβη» του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου.
«Με τρόμαξε η “σιωπή”»
«Δεν μπορώ να σας ακούσω, αλλά μπορώ να σας μιλήσω…», είπε χθες ο Μανώλης Κυπραίος, ο οποίος έμεινε κωφός από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης που του έριξαν σκόπιμα μέσα σε κλειστό χώρο τα ΜΑΤ. Συγκινημένος, αλλά και οργισμένος, περιέγραψε την περιπέτειά του που είχε κατάληξη να μείνει ανάπηρος και τόνισε: «Αυτό που με τρόμαξε περισσότερο είναι η “σιωπή” της πολιτείας απέναντι σε όλα αυτά που έγιναν… Το λόγο τώρα τον έχει η Δικαιοσύνη, η οποία πιστεύω πως θα ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο που έχει δημιουργηθεί από την υπέρμετρη χρήση πολλών “τακτικών και πολιτικών χημικών”».
«Να κάνουν ψυχοθεραπεία»
«Φτάνει πια, κύριε Παπουτσή και αξιότιμοι αρχηγοί της Αστυνομίας», είπε χθες ο πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ Γιώργος Σαββίδης. «Οι εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα βρίσκονται υπό διωγμό…». Τις δικές του καταγραφές παρουσίασε και ο Γιώργος Αυγερόπουλος, τονίζοντας ότι «δεν τα έχω ξαναδεί αυτά ούτε στο Μεξικό. Η περίοδος σιωπής τελείωσε. Έχουμε όλοι οι δημοσιογράφοι προσωπική ευθύνη». Ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, Γιώργος Λώλος, επισήμανε ότι «η Αθήνα έχει γίνει πλέον πιο επικίνδυνη από εμπόλεμες ζώνες», για να καταλήξει: «Ο κ. Παπουτσής μας έχει πει ότι η φωτογραφική μηχανή θεωρείται από τα ΜΑΤ όπλο. Αν είναι έτσι, να κάνουν ψυχοθεραπεία… Δεχόμαστε λεκτικές απειλές, κρότου-λάμψης, τρώμε ξύλο. Δεν πάει άλλο…».
Τη δική του περιπέτεια με τα ΜΑΤ περιέγραψε και ο δημοσιογράφος της «Ε», μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρης Τρίμης: «Είμαι ένα από τα 600 θύματα της αστυνομικής τρομοκρατίας… Πήγα στα ΜΑΤ και ζήτησα να σταματήσουν να ρίχνουν χημικά. Αντ’ αυτού με έβρισαν, με κλότσησαν, με πέταξαν κάτω κι έσπασα το χέρι μου. Έχουν δημιουργήσει συνθήκες εμφυλίου. Χρειάζεται ψυχραιμία και κοινωνική αλληλεγγύη…».