blog

To understand the mania for secrecy, we have to go back to nuclear power’s origins. This was not a technology dreamt up as a replacement for coal-fired power stations; this is a military technology, conceived in a life-or-death struggle, which has been modified for civilian purposes.

Πηγή: The Independent

Four explosions, two fires, and a cloud of nuclear mistrust spreads around the world

After decades of lies, nuclear reassurances now fall on deaf ears

Special report by Michael McCarthy

Wednesday, 16 March 2011

It is unprecedented: four atomic reactors in dire trouble at once, three threatening meltdown from overheating, and a fourth hit by a fire in its storage pond for radioactive spent fuel.

All day yesterday, dire reports continued to circulate about the Fukushima Daiichi nuclear plant, faced with disaster after Japan’s tsunami knocked out its cooling systems. Some turned out to be false: for example, a rumour, disseminated by text message, that radiation from the plant had been spreading across Asia. Others were true: that radiation at about 20 times normal levels had been detected in Tokyo; that Chinese airlines had cancelled flights to the Japanese capital; that Austria had moved it embassy from Tokyo to Osaka; that a 24-hour general store in Tokyo’s Roppongi district had sold out of radios, torches, candles and sleeping bags.

But perhaps the most alarming thing was that although Naoto Kan, Japan’s Prime Minister, once again appealed for calm, there are many – in Japan and beyond – who are no longer prepared to be reassured. The scale of the alarm is the remarkable thing: how it has gone round the world (Angela Merkel has imposed a moratorium on nuclear energy; in France, there are calls for a referendum); how it’s even displaced the terrible story of Japan’s tsunami itself from the front-page headlines. But then, public alarm about nuclear safety, as the Fukushima emergency proves, is very easy to raise – and, as the Japanese authorities are now discovering, very hard to calm.

The reason is an industry which from its inception, more than half a century ago, has taken secrecy to be its watchword; and once that happens, cover-ups and downright lies often follow close behind. The sense of crisis surrounding Japan’s stricken nuclear reactors is exacerbated a hundredfold by the fact that, in an emergency, public trust in the promoters of atomic power is virtually non-existent. On too many occasions in Britain, in America, in Russia, in Japan – pick your country – people have not been told the truth (and have frequently been told nothing at all) about nuclear misadventures.

To understand the mania for secrecy, we have to go back to nuclear power’s origins. This was not a technology dreamt up as a replacement for coal-fired power stations; this is a military technology, conceived in a life-or-death struggle, which has been modified for civilian purposes. At its heart is the nuclear chain reaction, the self-sustaining atom-splitting process (“fission”) which occurs when enough highly radioactive material is brought together, and which produces other radioactive elements (“fission products”), and a release of energy.

When it was first achieved by the physicists Enrico Fermi and Leo Szilard, in an atomic “pile” built in a squash court of the University of Chicago in December 1942, it merely produced heat; but all those involved understood that if it could be speeded up, it would produce the biggest explosive power ever known. And so was born the Manhattan Project, the US undertaking to build the atom bomb which was, while it lasted, history’s biggest secret.

Secrecy came with nuclear energy, like a birthmark, and, indeed, for 10 years after the first A-bomb was dropped on Hiroshima in August 1945, it remained a covert military technology, although first the Russians, and then the British, followed the Americans in developing it. Britain built a pair of atomic reactors at Windscale on the Cumbrian coast, which produced (as a fission product) plutonium, the material used in the first British nuclear weapon. That was exploded off the coast of Australia in 1952. And it was in one of these reactors that the world’s first really serious nuclear accident occurred: the Windscale fire of October 1957. The reactor’s core, made of graphite, caught light, melted and burned substantial amounts of the uranium fuel, and released large amounts of radioactivity. It was the most serious nuclear calamity until Chernobyl nearly 30 years later, but the British government did all it could to minimise its significance, trying at first to keep it a complete secret (the local fire brigade was not notified for 24 hours) and keeping the official report confidential until 1988.

It was to be the first of many such nuclear alarms and cover-ups at Windscale. In 1976, for example, the secrecy surrounding a major leak of radioactive water infuriated the then Technology Minister, Tony Benn, who supported nuclear power, when he learnt of it. But similar cover-ups were happening all around the world.

At the US atomic weapons plant at Rocky Flats, Colorado, there were numerous mishaps involving radioactive material which were kept secret over four decades, from the 1950s to the 1980s. In Russia, the province of Chelyabinsk, just east of the Urals, housed a major atomic weapons complex, which was the site of three major nuclear disasters: radioactive waste dumping and the explosion of a waste containment unit in the 1950s, and a vast escape of radioactive dust in 1967. It is estimated that about half a million people in the region were irradiated in one or more of the incidents, exposing them to as much as 20 times the radiation suffered by the Chernobyl victims. None of which, of course, was disclosed at the time. Chelyabinsk is sometimes referred to now as “the most polluted place on the planet”.

When we turn to Japan, we find an identical culture of nuclear cover-up and lies. Of particular concern has been the Tokyo Electric Power Company (Tepco), Asia’s biggest utility, which just happens to be the owner and operator of the stricken reactors at Fukushima. Tepco has a truly rotten record in telling the truth. In 2002, its chairman and a group of senior executives had to resign after the Japanese government disclosed they had covered up a large series of cracks and other damage to reactors, and in 2006 the company admitted it had been falsifying data about coolant materials in its plants over a long period.

Last night it was reported that the International Atomic Energy Agency warned Japan more than two years ago that strong earthquakes would pose “serious problems”, according to a Wikileaks US embassy cable published by The Daily Telegraph. Even Chernobyl, the world’s most publicised nuclear accident, was at first hidden from the world by what was then the Soviet Union, and might have remained hidden had its plume of escaping radioactivity not been detected by scientists in Sweden.

So why do they do it? Why does the instinct to hide everything persist, even now, when the major role of nuclear energy has decisively shifted from the military to the civil sector? Perhaps it is because there is an instinctive and indeed understandable fear among the public about nuclear energy itself, about this technology which, once its splits its atoms, releases deadly forces.

The nuclear industry is terrified of losing public support, for the simple reason that it has always needed public money to fund it. It is not, even now, a sector which can stand on its own two feet economically. So when it finds it has a problem, its first reaction is to hide it, and its second reaction is to tell lies about it. But the truth comes out in the end, and then the public trusts the industry even less than it might have done, had it admitted the problem.

It doesn’t have to be like this. A quarter of a century ago, Britain’s nuclear industry acquired a leader who for a few years transformed its public image: Christopher Harding. He was an open and honest man who thought that the paranoia and secrecy surrounding nuclear power should be swept away.

When he became chairman of British Nuclear Fuels, which ran the Windscale plant, he decided on a new order of things. He renamed it Sellafield, and, to general astonishment, decreed that instead of sullenly turning its back to the public, it should welcome them with open arms. He did the unthinkable: he opened a visitor centre!

Harding died young in 1999, but he was, in his lifetime an exceptional man: not only for his charm and his personal kindness – he was revered by Sellafield employees – but for his vision of a nuclear industry which would be better off dealing with its problems through transparency and honesty, rather than through obfuscation and deceit. But he was, unfortunately, the exception who proved the rule.

The rest of the nuclear industry has been dissembling for so long, and caught out in its lies so often, that the chance for trust may have passed. Even if, as I suspect, the Japanese government is trying to be reasonably up front about the problems at Fukushima, it is by no means certain that anything it says about the nuclear part of their nation’s catastrophe will be believed.

Μια είδηση ηλεκτρονικού εγκλήματος που πριν από λίγα χρόνια θα έμοιαζε επιστημονική φαντασία. Πολλά έχουν γραφτεί για τα δικαιώματα ρύπων και το εμπόριο γύρω από αυτά. Τώρα μαθαίνουμε (οι πολλοί) ότι βγαίνουν και στην παράνομη αγορά!

Τι καλά που θα ήταν να έχουμε ορίσει από μόνοι μας και δικαιώματα εκπομπής ρύπων ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο καθένας για τον εαυτό του. Με προσωπική επίγνωση κι ευθύνη.

«Φτερά» έκαναν δικαιώματα εκπομπών ρύπων

Δικαιώματα εκπομπών ρύπων, συνολικής άξιας 30 εκατομμυρίων ευρώ, κατάφεραν να αποσπάσουν και να μεταπουλησoυν παράνομα στην αγορά χάκερς σπάζοντας κωδικούς εθνικών μητρώων σε 14 χώρες της Ευρώπης. Ανάμεσα στις χώρες που δέχθηκαν επίθεση είναι και η Ελλάδα. Σύμφωνα με πληροφορίες, αφαιρέθηκαν τριακόσιες χιλιάδες δικαιώματα ρύπων, συνολικής αξίας 4,5 εκατομμύρια ευρώ, που ανήκαν σε μεγάλη τσιμεντοβιομηχανία.

Tο Σώμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, με τη συνεργασία της Europol, προσπαθούν να εντοπίσουν τα ψηφιακά ίχνη των δραστών. Θύματα παρομοίων κλοπών έχουν πέσει η Τσεχία, η Eσθονία, η Αυστρία και η Πολωνία.

Ωστόσο, σύμφωνα με τα πρώτα ευρήματα εμπλέκεται ένας υπολογιστής από την Ελλαδα ενώ η διαδρομή των δικαιωμάτων ρύπων πέρασε και από τη Ρουμανία.  Το σίγουρο είναι ότι τα δικαιώματα κατέληξαν και αγοράστηκαν από μία Βρετανική, μία Γαλλική και μία Τσεχική εταιρία, φυσικά σε χαμηλότερη από την τρέχουσα τιμή.

Το ερώτημα είναι πως θα αποζημιωθεί η Ελληνική εταιρία που έχασε 4,5 εκατομμύρια ευρώ αφού τα δικαιώματα δεν είναι ασφαλισμένα, ενώ ούτε το ελληνικό μητρώο φαίνεται να έχει ευθύνη, αφού η πλατφόρμα μέσω της οποίας γινόταν οι συναλλαγές φαίνεται να έχει κενά ασφαλείας. Η εταιρία που την εγκατέστησε στην Ελλάδα είναι η Αυστριακή Smartech, η οποία δέχθηκε επίθεση και στην έδρα της.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ανάγκης βελτίωσης του συστήματος.

Ένα Δελτίο Τύπου της Greenattack

«Είμαστε αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων», δήλωνε στις 14/9/2009 ο Γ. Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη ΔΕΘ.

9 μήνες αργότερα, η κυβέρνηση σχεδιάζει τη δημιουργία μιας εταιρείας «ομπρέλα», με την ονομασία «Ελληνικά Νερά Α.Ε.» κάτω από την οποία θα ενταχθούν η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ και άλλες εταιρείες ύδρευσης της χώρας για να μπορέσουν να πουληθούν ως πακέτο στις πολυεθνικές του νερού SUEZ, VEOLIA και RWE.

Σε όλες τις χώρες όπου ο έλεγχος του νερού έχει περάσει σε ιδιώτες, η τιμή του έχει αυξηθεί δραματικά, η ποιότητά του έχει χειροτερεύσει, ενώ η πλημμελής συντήρηση των δικτύων ύδρευσης από τους νέους ιδιοκτήτες – επιχειρηματίες έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των διαρροών και την κατασπατάληση αυτού του πολύτιμου και περιορισμένου φυσικού πόρου.

Χαρακτηριστικά στη Βρετανία, μόνο τα 4 πρώτα χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση των εταιριών ύδρευσης, η τιμή του νερού αυξήθηκε κατά 50%, ενώ από τότε συχνά είναι και τα κρούσματα μόλυνσης του πόσιμου νερού με παράσιτα (βλ. π.χ. επιμόλυνση του νερού 295.000 ανθρώπων το 2008 με το επικίνδυνο για την υγεία παράσιτο cryptosporidium), μικρόβια και άλλες βλαβερές ουσίες.

Στην Ελλάδα, από το 1999-2002, όταν η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ εισήχθηκαν στο χρηματιστήριο, τα τιμολόγια του νερού ακρίβυναν κατά 150% και 320% αντίστοιχα. Η μείωση του προσωπικού (1000 λιγότεροι εργαζόμενοι στην ΕΥΔΑΠ και 450 λιγότεροι στην ΕΥΑΘ) και η παράδοση βασικών υπηρεσιών αυτών των εταιριών σε εργολάβους, οδήγησε σε ελλιπή συντήρηση των υπαρχουσών υποδομών και υποβάθμιση της ποιότητας του νερού. Σήμερα που το δημόσιο σκοπεύει να διατηρήσει, σε πρώτη φάση, μόνο το 51% των μετοχών της νέας εταιρείας «Ελληνικά Νερά Α.Ε.» και να παραχωρήσει το μάνατζμεντ σε μια από τις προαναφερόμενες πολυεθνικές, πόσο ακόμα θα αυξηθεί η τιμή του νερού; Πόσο ακόμα θα υποβαθμιστεί η ποιότητά του; Πόσο μεγαλύτερες ποσότητες νερού θα χάνονται λόγω διαρροών;

Το νερό δεν δημιουργείται από επιχειρηματίες. Είναι ένας φυσικός πόρος, απαραίτητος για την δημιουργία και την ύπαρξη της ζωής και ως τέτοιος επιβάλλεται να αποτελεί δημόσιο αγαθό, και όχι αντικείμενο εμπορίας, κερδοσκοπίας και επιχειρηματικού πλουτισμού!

Οι εταιρείες ύδρευσης πρέπει να είναι δημόσιες! Η διαχείρισή τους πρέπει να περάσει στα χέρια των εργαζομένων στις εταιρίες αυτές και να ελέγχεται από ολόκληρη την κοινωνία, μέσω εκλεγμένων αντιπροσώπων από επιστημονικούς φορείς, σωματεία, τις τοπικές κοινωνίες κοκ!

Πρέπει όλοι να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε:

– Tο νερό να ανήκει στην κοινωνία και η διαχείριση του να γίνεται μόνο από δημόσιες επιχειρήσεις!
– Να τιμολογείται με βάση το κόστος άντλησης, συντήρησης των δικτύων, επεξεργασίας του νερού και των μισθών των εργαζομένων και όχι με βάση τα κέρδη των ιδιωτών!
– Να υπάρξει ολοκληρωμένος σχεδιασμός και ορθολογική διαχείριση του συνόλου των υδατικών αποθεμάτων έτσι ώστε από την μια να μπει ένα τέλος στα φαινόμενα κακοδιαχείρισης, κατασπατάλησης και μόλυνσής τους και από την άλλη να καλύπτονται οι ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας!