Ζητάμε το αυτονόητο…

Sep 062011
 

Δελτίο Τύπου

σχετικά με τις περικοπές στο χώρο της υγείας και της ψυχοκοινωνικής φροντίδας

 Η πρωτοφανής και πραξικοπηματική απόφαση της πολιτικής ηγεσίας, για περικοπή του προϋπολογισμού του ΚΕΘΕΑ, του ΟΚΑΝΑ, των Κέντρων Πρόληψης και των μονάδων του Προγράμματος Ψυχαργώς σε μη βιώσιμο επίπεδο, η οποία υπερβαίνει ακόμα και τις διατάξεις που περιλαμβάνονται στον εφαρμοστικό νόμο, παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες για υποστήριξη των οργανισμών ψυχικής υγείας, θα οδηγήσει σε συρρίκνωση το σύνολο των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και αντιμετώπισης της εξάρτησης στη χώρα.

Οι βάρβαρες περικοπές στις ήδη πετσοκομμένες κρατικές επιχορηγήσεις αποτελούν την ταφόπλακα του κράτος πρόνοιας. Αποτελούν συνέχεια μιας αντικοινωνικής πολιτικής που στοχεύει στην αποσάθρωση των υπηρεσιών κοινωνικής αλληλεγγύης και στην εξαθλίωση των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και των ανθρώπων που ήδη βιώνουν το καθεστώς του κοινωνικού αποκλεισμού, με πρόσχημα την εξοικονόμηση πόρων σε βάρος της ανθρώπινης ζωής.

Καταδικάζει τους εξυπηρετούμενους των υπηρεσιών να μείνουν κυριολεκτικά στο δρόμο και να φλερτάρουν με την υποτροπή, ενώ υποχρεώνει τους εργαζόμενους να επιτελέσουν το τόσο σημαντικό έργο τους σε συνθήκες ανασφάλειας και αβεβαιότητας.

Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στο κοινωνικό κράτος θα ενεργοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις μας στον αγώνα για το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Θα πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στην πολιτική εγκατάλειψης των πολιτών οι οποίοι χρειάζονται θεραπεία, στην τύχη τους. Θα αγωνιστούμε ενωτικά, συλλογικά και δυναμικά, συντονίζοντας τη δράση και τους αγώνες μας, ώστε να μη χαθεί ούτε ένα ευρώ για τις υπηρεσίες μας και τους εξυπηρετούμενους.

Ήδη, το Σάββατο 3/9 έγινε μια πρώτη συνάντηση εκπροσώπων των σωματείων αλλά και εργαζομένων και σωματείο ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, με μεγάλη συμμετοχή, όπου αποφασίστηκε

  • να προχωρήσουν όλα τα σωματεία σε γενικές συνελεύσεις με στόχο την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων
  •  συμμετοχή στην κινητοποίηση την Τετάρτη 7/9 έξω από το Υπουργείο στις 10.00
  • νέα ανοιχτή συνάντηση εκπροσώπων των σωματείων και των εργαζομένων για συντονισμό της δράσης μας την Κυριακή 11/9 σε ώρα και χώρο που θα ανακοινωθούν

Ζητάμε το αυτονόητο:

  • Να καταργηθεί η απόφαση περικοπής των προϋπολογισμών.
  • Να μην μείνει κανένας ψυχικά ασθενής κι εξαρτημένος στο δρόμο.
  • Να μην μείνει κανένας άνεργος στην ψυχική υγεία.

Σας καλούμε όλους και όλες στην κινητοποίηση την Τετάρτη 7/9 έξω από το Υπουργείο Υγείας στις 10.00.

Οι υπογράφοντες

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΗΜΕΡΑΣ ΕΦΗΒΩΝ ΜΕ ΑΥΤΙΣΜΟ ΣΤΗ Δ. ΑΤΤΙΚΗ «ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥ

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΗΜΕΡΑΣ ΒΑΒΕΛ ΤΗΣ Α.Μ.Κ.Ε. ΣΥΝ-ΕΙΡΜΟΣ

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΨΥ

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΗΜΕΡΑΣ ALZHEIMER ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΝΟΣΟΥ ALZHEIMER & ΣΥΝΑΦΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΕΘΕΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ

Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ

Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΦΟΡΕΙΣ ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ (Σ.Ε.Ψ.Α.Ε.Κ.Ο)

Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΟΚΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ”ΨΥΧΑΡΓΩ” ΑΤΤΙΚΗΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Σ.Ι.Κ.Φ. ΑΥΤΙΣΤΙΚΩΝ ΑΤΟΜΩΝ Ν.ΛΑΡΙΣΑΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Ε.Ψ.Υ.Κ.Α. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Ε.Ψ.Υ.Κ.Α. ΔΡΑΜΑΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε.

Αφουγκραζόμαστε την τρέλα – οραματιζόμαστε νέες όψεις της ψυχικής υγείας

Sep 012011
 

Διήμερο εκδηλώσεων 16 και 17 Σεπτεμβρίου 2011

Αφουγκραζόμαστε την τρέλα – οραματιζόμαστε νέες όψεις της ψυχικής υγείας

με τον Will Hall, M.A. dipl. Process Work, Portland, OR

Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων «Μελίνα Μερκούρη»,

Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Θησείο

Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου, 18:30

Αφουγκραζόμαστε την τρέλα: οραματιζόμαστε νέες όψεις της ψυχικής υγείας (ομιλία)

Ακουστικές και οπτικές εμπειρίες, παράνοια, άγρια ενέργεια, αυτοκτονικά συναισθήματα… Πρόκειται για ενδείξεις ενός προβληματικού εγκεφάλου και ελαττωματικών γονιδίων ή μήπως υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα στην τρέλα; Τι ρόλο παίζει το ψυχικό τραύμα, οι οικογένειες και η πνευματικότητα; Οι γιατροί, οι διαγνωστικές ταμπέλες και τα ψυχιατρικά φάρμακα αποτελούν τη μόνη απάντηση, ή θα έπρεπε η κοινωνία να ανταποκριθεί διαφορετικά σε ανθρώπους που βιώνουν ακραίες συνειδησιακές καταστάσεις; Σε αυτή την ομιλία ο Will Hall θα περιγράψει τις δικές του εμπειρίες από την τρέλα και τη διάγνωση της σχιζοφρένειας και την εμπειρία του μέσα και έξω από τα ψυχιατρεία καθώς ανακάλυψε μια μοναδική διαδρομή προς την ίαση και την ανανέωση.

Σάββατο, 17 Σεπτεμβριίυ, 11:00

Κατανοώντας τις ψυχιατρικές ουσίες: μια προσέγγιση μείωσης της βλάβης (εργαστήριο)

Φάρμακα όπως τα αντικαταθλιπτικά, τα σταθεροποιητικά της διάθεσης και τα αντι-ψυχωτικά έχουν αναδειχθεί σε πρότυπη αγωγή για την αντιμετώπιση των ψυχικών διαταραχών. Πως λειτουργούν αυτές οι ουσίες; Είναι ανάγκη όσοι τις παίρνουν να συνεχίζουν με αυτές για όλη την υπόλοιπη ζωή τους; Υπάρχουν κίνδυνοι που σχετίζονται με τα ψυχιατρικά φάρμακα και ποιες είναι οι εναλλακτικές; Πρέπει να αφήνουμε αυτά τα ζητήματα στα χέρια των γιατρών ή υπάρχει ανάγκη μεγαλύτερης ενδυνάμωσης της κοινότητας; Στο εργαστήριο αυτό θα παρουσιαστεί μια προσέγγιση μείωσης της βλάβης, η οποία δεν είναι ούτε υπέρ ούτε κατά των ψυχιατρικών φαρμάκων, αλλά υποστηρίζει το νόημα και τη χρησιμότητα που έχουν αυτές οι ουσίες για κάθε άτομο ξεχωριστά, συμπεριλαμβανομένων εργαλείων για τη μείωση ή τη διακοπή μιας φαρμακευτικής αγωγής.

Σε ποιούς απευθύνεται αυτή η διημερίδα

Το διήμερο δεν παρέχει ιατρικές συμβουλές , αλλά είναι χρήσιμο σε οποιονδήποτε έχει έρθει σε επαφή με ζητήματα ψυχικής υγείας, σε ανθρώπους που τους έχει δοθεί μια ψυχιατρική διάγνωση και χρήστες των σχετικών υπηρεσιών, θεραπευτές, επαγγελματίες, συγγενείς, φίλους και όσους χαράζουν πολιτικές στο χώρο της ψυχικής υγείας. Η εκδήλωση απευθύνεται σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για την ψυχική ποικιλομορφία και για καινοτόμες προσεγγίσεις ακραίων συνειδησιακών καταστάσεων μέσα στην κοινωνία, καθώς θα διερευνήσουμε τρόπους προσέγγισης της τρέλας που βρίσκεται μέσα μας ή μέσα στους άλλους.

Κατά τη διάρκεια της διημερίδας

Οι συμμετέχοντας θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν περισσότερα για τις προσωπικές εμπειρίες του Will που σχετίζονται με την τρέλα και τη διάγνωση της σχιζοφρένειας, καθώς και με την πλέον των 10 χρόνων πείρα του ως ομότιμος συνήγορος, ψυχοθεραπευτής και εκπαιδευτής σχετικά με θέματα ακραίων ψυχικών καταστάσεων. Θα εξερευνήσουμε μαζί νέες ιδέες, θα κάνουμε βιωματικές ασκήσεις και θα διδαχτούμε νέες πρακτικές δεξιότητες. Επίσης, θα δημιουργήσουμε ομαδικό διάλογο σχετικά με θέματα που πολύ συχνά εγκαταλείπονται ως ταμπού και κρατούνται στη σιωπή. Η ομιλία και το εργαστήριο δεν περιλαμβάνουν ιατρικές συμβουλές, αλλά έχουν ως στόχο την επιμόρφωση της κοινότητας έτσι ώστε να κάνουμε καλύτερες επιλογές σε συνεργασία με τους ιατρικούς επαγγελματίες, μέσα στις οικογένειές μας και ως κοινωνία.

Λίγα λόγια για τον Will Hall

Ο Will Hall πήρε τη διάγνωση της σχιζοφρένειας και προχώρησε στην ανάρρωση μέσα από το κίνημα αυτοβοήθειας, την πνευματική ενασχόληση και την ολιστική προσέγγιση της υγείας. Σήμερα είναι διεθνώς αναγνωρισμένος πρωτοπόρος σε θέματα που αφορούν στην ψυχική ποικιλομορφία και διαφορετικότητα, καθώς και εναλλακτικές προσεγγίσεις της τρέλας. Έχει διδάξει σε περισσότερες από οχτώ χώρες και έχει προσφέρει εκπαίδευση σε μια μεγάλη ποικιλία ομάδων που συμπεριλαμβάνει επαγγελματίες, φοιτητές, άμεσα ενδιαφερόμενους, μέλη οικογενειών και φορείς χάραξης πολιτικής. Η δουλειά του έχει προβληθεί από διάφορα ΜΜΕ όπως οι New York Times, το Newsweek, το National Public Radio και είναι παραγωγός του Madness Radio. Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στην ψυχοθεραπευτική προσέγγιση process work και ασκεί ψυχοθεραπεία στο Portland, Oregon, ΗΠΑ.

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες www.willhall.net, www.madnessradio.net και theicarusproject.net

Έκτακτη ενημέρωση: Νέες άγριες περικοπές στην ψυχική υγεία

Aug 312011
 

Πηγή: psi-action

Η κυβέρνηση δείχνει το “νέο” δρόμο για την ψυχική υγεία

Μετά την απόφαση για την παρακράτηση των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων, περικόπτεται στο μισό η επιχορήγηση των Μονάδων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης !

Σύμφωνα με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, μειώνεται κατά 45 % (!) ο ετήσιος προϋπολογισμός των Μονάδων Ψυχικής Υγείας και Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης που λειτουργούν φορείς μη-κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Οι συγκεκριμένοι φορείς λειτουργούν, σε όλη τη χώρα, 210 Μονάδες (οικοτροφεία, ξενώνες, προστατευμένα διαμερίσματα, κινητές μονάδες, κέντρα ημέρας και άλλα εξειδικευμένα κέντρα), στις οποίες φιλοξενούνται περίπου 1.500 άνθρωποι με ψυχοκοινωνικά προβλήματα και παρέχονται ετησίως υπηρεσίες σε περισσότερους από 35.000.

Με βάση τον αρχικό προϋπολογισμό, οι παραπάνω Μονάδες έχουν ήδη δαπανήσει τα χρήματα που αντιστοιχούσαν στο πρώτο εξάμηνο του έτους και τώρα καλούνται να καλύψουν τα έξοδα λειτουργίας για το υπόλοιπο έτος …χωρίς χρήματα !

Το Δίκτυο “Αργώς” αναφέρει ότι

η περικοπή αυτή συνεπάγεται το κλείσιμο όλων των Μονάδων αφού για το υπόλοιπο του έτους οι φορείς θα λάβουν αντί για 37 εκ. ευρώ μόνο 90 χιλιάδες ευρώ.

Η πρώτη αντίδραση των φορέων είναι η οργάνωση συγκέντρωσης διαμαρτυρίας την Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011 και ώρα 10.00 έξω από το Υπουργείο Υγείας.

Ακούει κανείς;

Aug 232011
 

Φωτογραφία: Kelly Jane “UrbEx: Hellingly Asylum Ι” (πηγή: deviantart.com)

Πηγή: psi-action

Να ανακληθεί η απόφαση Λοβέρδου για την παρακράτηση συντάξεων των ψυχικά πασχόντων

Στην προηγούμενη ανάρτηση λάβαμε, ως σχόλιο, επιστολή του κ. Χάρη Βαρουχάκη, ψυχίατρου – τ. Διευθυντή της Ιατρικής Υπηρεσίας του Ψ.Ν.Α., με την οποία καλεί το Συνήγορο του Πολίτη, την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία να καταδικάσουν δημόσια την απόφαση του υπουργού υγείας Ανδρέα Λοβέρδου για την περικοπή των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων και να ζητήσουν άμεσα την ανάκλησή της.

Με αφορμή την πρωτοβουλία του κου Βαρουχάκη, θα ήθελα να επισημάνω ότι πραγματικά έχει προκαλέσει εντύπωση, τουλάχιστον στους χώρους της εργασίας μας, η σιωπή των θεσμικών οργάνων για την πρωτοφανή απόφαση του υπουργού υγείας που θα οδηγήσει τους ψυχικά πάσχοντες σε περαιτέρω κοινωνικό αποκλεισμό και εξαθλίωση. Επίσης, φορείς ψυχικής υγείας, επιστημονικοί, επαγγελματικοί, εθελοντικοί σύλλογοι και σωματεία που δραστηριοποιούνται στο χώρο της ψυχικής υγείας τηρούν την ίδια στάση.

Αναρωτιέμαι τι απαντήσεις θα δώσουν οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας στους ανθρώπους που για χρόνια εκπαίδευαν για να συμμετέχουν στη ζωή της κοινότητας και υποστήριζαν για να ανακτήσουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, όταν αυτοί χάσουν ακόμα και τη μικρή σύνταξη που τους επέτρεπε να καλύπτουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Παρόμοια, αν όχι χειρότερα, αναμένεται να είναι τα προβλήματα στις κοινοτικές δομές των ΝΠΙΔ. Εξαιτίας της υποχρηματοδότησης των τελευταίων ετών, οι φιλοξενούμενοι στις Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης αναγκάζονται να καλύπτουν με τα χρήματα των συντάξεών τους τα ατομικά τους έξοδα (ρουχισμό, προσωπικά αντικείμενα, θεραπευτικά προγράμματα, συμμετοχή σε ιατρικές εξετάσεις και φάρμακα, επισκέψεις στις οικογένειές τους, ψυχαγωγία κτλ). Μετά από τις νέες περικοπές στα λειτουργικά έξοδα των φορέων, που σύντομα θα ανακοινωθούν, ποιος θα είναι ο ρόλος των εργαζομένων σε αυτές τις δομές; Εκτός από τη “φύλαξη” των ενοίκων, οι οποίοι θα βρίσκονται περιορισμένοι μέσα σε οικοτροφεία και ξενώνες, τι άλλο θα μπορούσαν να προσφέρουν;

Η αδιαφορία για το πρόσφατο σκάνδαλο του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, φαίνεται ότι αποτελεί απλά ένα παράδειγμα της αντίληψης των αρμοδίων του υπουργείου υγείας για τους ψυχικά πάσχοντες και την περίθαλψή τους. Η σημερινή κυβέρνηση, ακριβώς όπως και η προηγούμενη, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την οικονομική κρίση και εκμεταλλευόμενη το κλίμα φόβου και αγωνίας που κυριαρχεί στην Ελληνική κοινωνία, αποφασίζει να “ξεφορτωθεί” τους πιο ανίσχυρους πολίτες. Αυτούς που δεν έχουν φωνή, που δεν κλείνουν τους δρόμους, που δεν απειλούν την δημόσια τάξη.

Την εποχή που το σκοτεινό παρελθόν γίνεται παρόν και μέλλον, την εποχή που ετοιμάζονται εξοντωτικές λύσεις και πρακτικές για τους ψυχικά πάσχοντες, δεν κρίνεται μόνο το υπουργείο υγείας και η κυβέρνηση. Κρίνεται και η στάση των θεσμικών οργάνων, των οργανισμών, των συλλόγων, των σωματείων, αλλά και του καθενός από εμάς που θα πρέπει να επιλέξει: αν θα συνεχίσει να είναι μέλος (και μέρος) των παραπάνω, με ποιον τρόπο θα συνεχίσει να προσφέρει την εργασία του, ποια δικαιώματα θα υπερασπίσει και δίπλα σε ποιους θα βρεθεί.

Ελπίζω να υπάρχουν κάποιοι που να αντέχουν να διατυπώσουν ανοιχτά τις θέσεις τους και τις απόψεις τους.

Η σιωπή στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν είναι η καλύτερη επιλογή.

Ακολουθεί η επιστολή του κου Χάρη Βαρουχάκη:

Προς

  1. Το Συνήγορο του Πολίτη
  2. Την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
  3. Την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία

Θέμα: Υπεράσπιση δικαιωμάτων ψυχικά πασχόντων

Όπως ήταν επόμενο, η οικονομική και ηθική κρίση στην οποία εξέπεσε η χώρα έπληξε καίρια τους πιο ανίσχυρους από τους αδύνατους : Τους ψυχικά πάσχοντες και τους νοητικά υστερούντες . Και περισσότερο από όλους απειλεί τους έγκλειστους στα πανάθλια άσυλα που στήθηκαν εναντίον τους από μια κοινωνία κατεχόμενη από δακρύβρεκτη συναισθηματική ακράτεια αλλά ανάξια να αναλάβει το ηθικό και υλικό κόστος που συνεπάγεται η συμμετοχή στην οδύνη του άλλου, και από μια πολιτική ηγεσία περί άλλα τυρβάζουσα και ενδιαφερόμενη μόνο για ψήφους και άλλα δώρα φέροντες .

Η απόφαση του Υπουργού Υγείας για περικοπή των συντάξεων ψυχικά πασχόντων προσώπων και τα περί αυτής λεχθέντα από τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου του όπως και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα εγκλήματα που αποκαλύπτονται στα Λεχαινά αποκαλύπτουν τις πιο σκοταδιστικές αντιλήψεις για την ψυχική διαταραχή και επιχειρούν τις πιο ανατριχιαστικές πρακτικές εναντίον των πασχόντων.

Η επί σαράντα χρόνια θητεία μου στη μαχόμενη ψυχιατρική που δίνει το δικαίωμα αλλά και μου επιβάλλει το χρέος, ύστερα από αυτή τη στάση της Πολιτικής ηγεσίας αλλά και την προηγηθείσα καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, να απευθυνθώ πάλι στο Συνήγορο του Πολίτη, την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία . Και να παρακαλέσω να αναζητήσουν τρόπους ώστε να συντονίσουν τη δράση τους υπερασπιζόμενοι ανθρώπους αδύναμους και αποκλεισμένους, που, όχι μόνο παραβιάζονται απαράγραπτα δικαιώματά τους αλλά απειλούνται και πάλι αναίσχυντα με ηθική και βιολογική εξουδετέρωση.

Θα σας υποβάλλω σύντομα αναλυτικά τις απόψεις μου , για τον τρόπο που αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί.

Προς το παρόν και επειγόντως σας παρακαλώ να καταδικάσετε δημόσια αυτή την ανάλγητη απόφαση και να ζητήσετε την άμεση ανάκλησή της . Και επίσης να απαιτήσετε την άμεση λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της φρίκης που αποκαλύφθηκε στα Λεχαινά , πιθανώς δε και σε άλλους ανάλογους τόπους απόρριψης ανθρώπων.

Επιτρέψτε μου εξ άλλου να πω ότι θεσμικά όργανα που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ανθρώπων θα πρέπει ίσως να αναλογιστούν εάν έχουν λόγο ύπαρξης , εφ’ όσον παρά τις επισημάνσεις και τις αντιδράσεις τους η Πολιτεία εξακολουθήσει να μεταχειρίζεται με τέτοια αναλγησία και σκληρότητα τους πάσχοντες πολίτες της.

Δίνω δημοσιότητα σ’ αυτή μου την έκκληση με την ελπίδα ότι θα βρεθούν και άλλοι από αυτούς που βρίσκονται κοντά σ’ εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις ή μπορούν να ασκήσουν επιρροή στις βουλές τους , που θα πράξουν αναλόγως .

Χάρης Βαρουχάκης

«Μόνο ιμάντες και πάνες για τους ψυχικά πάσχοντες»

Aug 172011
 

Πηγή: Ελευθεροτυπία

«Μόνο ιμάντες και πάνες για τους ψυχικά πάσχοντες»

Με αφορμή το δημοσίευμα της «Κ.Ε.» (7/8/2011) με τίτλο «Παράνοια στις συντάξεις Πρόνοιας» λάβαμε την εξής επιστολή την οποία υπογράφουν οι Γ. Αστρινάκης, Δ/ντής ψυχίατρος (Δρομοκαΐτειο), Γ. Κοκκινάκος, Δ/ντής ψυχίατρος (ΚΨΥ Χανίων), Κ. Μάτσα, Δ/ντρια ψυχίατρος (18 Ανω), Θ. Μεγαλοοικονόμου, Δ/ντής ψυχίατρος (ΨΝΑ-ΚΨΥ Αγίων Αναργύρων) και Κώστας Μπαϊρακτάρης, Αναπληρωτής καθηγητής ψυχολογίας ΑΠΘ:

«”Αναγκαίο κακό” χαρακτήριζε ο γ.γ. του υπουργείου Υγείας Γ. Κατριβάνος, δικαιολογώντας, σε δήλωσή του στην “Ε” της 16/2/2011, το δέσιμο των παιδιών με νοητική υστέρηση και “αυτοκαταστροφικές τάσεις” στα Λεχαινά και όπου αλλού οι ψυχίατροι διαπιστώνουν τέτοιες συμπεριφορές και δεν ξέρουν να τις αντιμετωπίσουν παρά μόνο μ’ αυτό τον τρόπο.

Συνεπής προς αυτή του την άποψη, και προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη ληστρική αρπαγή των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνται σε δομές “κλειστής περίθαλψης”, δηλώνει στην “Κ.Ε.” της 7/8/2011: “Οταν κάποιος είναι εσώκλειστος και δεν βγαίνει καθόλου έξω, τι να τα κάνει τα 300, 400 ή 1.000 ευρώ; Τι έξοδα έχουν που δεν τους καλύπτει το νοσοκομείο ή το ίδρυμα;.. Μπορεί να χρειάζονται πάνες ή αποκλειστικές νοσοκόμες…”.

Αλλά σε σχέση μ’ αυτό, πρώτον, ο κ. Κατριβάνος ψεύδεται ασύστολα όταν λέει ότι “δεν βγαίνουν έξω” γιατί, τουλάχιστον αυτοί που μένουν σε ξενώνες και οικοτροφεία, βγαίνουν και είναι αυτός ακριβώς ο στόχος των δομών αυτών, η κοινωνικοποίησή τους και η επανένταξή τους και δεύτερον, όσο γι’ αυτούς που, στα διάφορα ιδρύματα, έχουν μεγάλες δυσκολίες και σοβαρές αναπηρίες και δυσκολεύονται να “βγουν έξω”, αυτό που τους λείπει είναι ακριβώς τα θεραπευτικά προγράμματα που θα τους διευκολύνουν να βγαίνουν. Το επίπεδο της ψυχοκοινωνικής φροντίδας, όμως, που έχει στο μυαλό του ο κ. Κατριβάνος φτάνει μόνο μέχρι τις “πάνες” και την “αποκλειστική νοσοκόμα”.

Λοβέρδος και Κατριβάνος μάς γυρίζουν πριν από την “εποχή της Λέρου”, ανίκανοι να βγάλουν τα μαθήματα από το μετασχηματισμό του εκεί ψυχιατρείου (τη συνάρθρωση εναλλακτικών θεραπευτικών προσεγγίσεων και διάθεσης υλικών πόρων) που επέτρεψε σε ανθρώπους ξεγραμμένους και εξοντωμένους από την κατεστημένη ψυχιατρική, να “βγουν έξω” και να ζουν, μέχρι και σήμερα, μέσα στην κοινότητα. Μας γυρίζουν πριν και από την ίδρυση του ΚΘ Λέρου, το 1958, όταν το σκεπτικό που προβλήθηκε, από τους τότε κρατούντες, για την εξορία των ψυχικά ασθενών, ήταν “να τους πάμε κάπου για καλύτερα” (για να γίνει, εν συνεχεία, αυτό που όλοι ξέρουμε). Η τωρινή ηγεσία του υπουργείου, όμως, δεν χρειάζεται καν άλλοθι. Θεωρεί ότι καλώς είναι δεμένοι, καλώς είναι εσώκλειστοι, τι τα χρειάζονται τα λεφτά αφού οι μόνες τους ανάγκες είναι οι πάνες. Είναι “ζωές ανάξιες να ζουν”.

Αφήνουμε για το τέλος τη γνωστή λαϊκίστικη κατηγορία του κ. Κατριβάνου εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας: “Πολλούς ανθρώπους”, λέει στην “Κ.Ε.” της 7/8, “που θα μπορούσαν να συντηρηθούν στα σπίτια και κοντά στις οικογένειές τους, τους στέλνουν σε ιδρύματα και κρατάνε τη σύνταξη και προνοιακά επιδόματα και όλα τα δικαιώματα που μπορεί να έχουν…”.

Κατ’ αρχήν, μια υπηρεσία που λειτουργεί σωστά, επιδιώκει ως πρώτιστο θεραπευτικό καθήκον και έχει τα μέσα να διεκδικήσει και να διασφαλίσει τα δικαιώματα του προσώπου, ότι, δηλαδή, το όποιο εισόδημα ανήκει στον φιλοξενούμενο, εισπράττεται απ’ αυτόν και/ή δαπανάται πλήρως και αποκλειστικώς προς όφελός του.

Αλλά υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Ο κ. Κατριβάνος δεν λέει ότι οι περισσότερες από τις οικογένειες που απορρίπτουν τα πάσχοντα μέλη τους (μικρό ποσοστό των οποίων σφετερίζεται τις συντάξεις), είναι πολυπροβληματικές. Οτι η διαδικασία της απόρριψης και του αποκλεισμού είναι προβλήματα προς επίλυση αυτής της κοινωνίας, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις βαριάς αναπηρίας και σοβαρών ψυχικών διαταραχών που συνδυάζονται με κοινωνική περιθωριοποίηση, φτώχεια και/ή δυσλειτουργία του “πλαισίου στήριξης”. Αυτός, άλλωστε, ήταν ένας από τους κύριους στόχους της πάλαι ποτέ “ψυχιατρικής μεταρρύθμισης”. Εγιναν ποτέ Κέντρα Ψυχικής Υγείας και ολοκληρωμένα δίκτυα κοινοτικών υπηρεσιών που θα στήριζαν τους πάσχοντες και τις οικογένειές τους και υπήρξε ποτέ κοινωνικό κράτος που θα στήριζε υλικά και θα έδινε διεξόδους στην υπαρξιακή και κοινωνική οδύνη αυτών των οικογενειών; Ως πότε θα εκμεταλλευόμαστε τα αποτελέσματα, που εκφράστηκαν με την μετατροπή του πόνου και της ανέχειας σε σκλήρυνση και απόρριψη του πάσχοντος μέλους, και των οποίων η αιτία ήταν η ανέκαθεν κρατική αδιαφορία και αναλγησία και η διαχρονική υποχρηματοδότηση και η δραματική έλλειψη των κατάλληλων υπηρεσιών που θα αντιμετώπιζαν αυτά τα ζητήματα;

Οπως σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας, έτσι και στην Υγεία, Λοβέρδος και Κατριβάνος εκμεταλλεύονται τα προβλήματα, τις δυσλειτουργίες και τη διαφθορά που το σύστημα, που οι ίδιοι υπηρετούν, δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια, για να ξεχαρβαλώσουν τα πάντα, μην καταλαβαίνοντας, μη βλέποντας και μην ακούγοντας τίποτε άλλο παρά τις εντολές της τρόικας».

Παρανοϊκή απόφαση του κράτους πρόνοιας

Jul 312011
 

Πόσο ακόμα να διαλύσεις το κράτος πρόνοιας; Δυστυχώς, τα περιθώρια είναι μεγαλύτερα από οτι φανταζόμαστε…

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Παρανοϊκή απόφαση του κράτους πρόνοιας

O Λοβέρδος αποφάσισε οι ψυχικά πάσχοντες να πληρώνουν νοσήλια με τις συντάξεις τους!

της Ελιζαμπέττας Καζαλόττι

Με τη συμμετοχή των πιο αδύναμων κρίκων της κοινωνίας μας σκοπεύει το κράτος να γεμίσει τα άδεια ταμεία του. Ετσι, με την πενιχρή σύνταξή τους θα καλύπτουν στο εξής τις δαπάνες για τη νοσηλεία τους οι χρονίως ψυχικά πάσχοντες που νοσηλεύονται σε δημόσια ψυχιατρεία και άλλες μονάδες κοινωνικής φροντίδας. Την πρωτοφανή αυτή απόφαση πήρε ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Ανδρέας Λοβέρδος.

Σύμφωνα με την απόφαση, άτομα που χρήζουν ειδικής και συνεχούς μέριμνας και νοσηλεύονται σε μονάδες κοινωνικής φροντίδας που παρέχουν υπηρεσίες κλειστής περίθαλψης, θα υποστούν παρακράτηση ποσού από τη σύνταξη την οποία λαμβάνουν από τον ασφαλιστικό τους φορέα, με ταυτόχρονη απόδοση αυτού στο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που τους φιλοξενεί. Το ποσό της σύνταξης που παρακρατείται είτε θα αποδίδεται από τον ασφαλιστικό φορέα στο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που φιλοξενεί τον περιθαλπόμενο είτε θα παρακρατείται απ’ευθείας από το ΝΠΔΔ.

Σημαντικά είναι τα ποσά των συντάξεων που θα παρακρατούνται και θα καθορίζονται κλιμακωτά ως εξής:

α) Για σύνταξη μέχρι 360 ευρώ ποσοστό 40%. β) Για σύνταξη από 360,01 ευρώ μέχρι 500 ευρώ ποσοστό 50%. γ) Για σύνταξη από 500,01 ευρώ μέχρι 1.000 ευρώ ποσοστό 60%. δ) Για σύνταξη από 1.000,01 ευρώ μέχρι 1.500 ευρώ ποσοστό 70%. ε) Για σύνταξη από 1.500,01 ευρώ και άνω ποσοστό 80%.

«Η απόφαση αυτή του υπουργού Υγείας, σύμφωνα με την οποία κατάσχεται αυθαίρετα το μισό και παραπάνω της σύνταξης των πιο αδύναμων στρωμάτων αυτής της κοινωνίας, δείχνει ότι ο νεοφιλεύθερος απανθρωπισμός της πολιτικής του δεν έχει πάτο», κατήγγειλε στην «Ε» ο ψυχίατρος διευθυντής του ΨΝΑ Δαφνί, Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου και διευκρίνισε:

«Αγγίζει τα άκρα»

«Μέσα σε μια δομή του “δημοσίου” ο περιθαλπόμενος, από εδώ και πέρα, θα πληρώνει με το, κυριολεκτικώς, υστέρημά του. Και αυτό με μια απλή υπουργική απόφαση. Είτε φιλοξενείται σ’ έναν ξενώνα ή οικοτροφείο είτε σε πτέρυγα χρόνιας παραμονής ιδρύματος. Είτε η περίθαλψη αυτή του επιτρέπει να βγαίνει έξω για έναν καφέ είτε είναι δεμένος σ’ ένα κρεβάτι ή κλεισμένος σ’ ένα κλουβί. Και όλο αυτό για τη “μείωση της κρατικής επιχορήγησης”, όπως ανενδοίαστα αναφέρει στον ολιγόλογο φετφά που εξέδωσε. Για τη “σπατάλη” που προκαλούν και το “οικονομικό βάρος” που αποτελούν στον προϋπολογισμό οι πιο ευάλωτοι συμπολίτες μας. Με αυτή την απόφαση και το τελευταίο ίχνος “κράτους πρόνοιας” ακυρώνεται εδώ, ο Λοβέρδος πραγματικά “αγγίζει τα άκρα”».

«Γνωρίζοντας την κοινωνική, ψυχολογική και υπαρξιακή συνθήκη των ανθρώπων από τους οποίους θα κατακρατηθεί η σύνταξη (συνήθως δεν υπάρχει προσωπικό ή οικογενειακό πλαίσιο στήριξης και δυνατότητα, προσωρινή ή μονιμότερη, αυτόνομης διαβίωσης)» πρόσθεσε ο κ. Μεγαλοοικονόμου «καταλαβαίνουμε ότι θα πρόκειται για μιαν άκρως αυθαίρετη και εκβιαστική διαδικασία, κατά την οποία είτε θα κληθούν να δώσουν τα λεφτά ή, αλλιώς, θα βρεθούν στο δρόμο, είτε δεν θα ερωτηθούν και, απλώς, θα υπάρξουν κάποια προσχηματικά έγγραφα διεκπεραίωσης της ληστείας. Για τους περισσότερους η κατακράτηση θα είναι “κεραυνός εν αιθρία”, ενίοτε αναβίωση (άκρως πραγματική και αδιαμφισβήτητη αυτή τη φορά) του διωκτικού στοιχείου και της απόρριψης που διέπει τη ζωή τους και οι εκρήξεις και οι υποτροπές θα είναι αναπόφευκτες».

Τη νομιμότητα της απόφασης αμφισβήτησε ο ψυχίατρος διευθυντής του ΨΝΑ Δαφνί και είπε: «Εδώ, πλην των άλλων, προκύπτει ένα ερώτημα για τη νομιμότητα μιας τέτοιας απόφασης (ακόμα και καταφεύγοντας στον “συνταγματικό”, ή μη, χαρακτήρα της), ακριβώς στο σημείο που αφορά όχι μόνο την ίδια την απόφαση, αλλά και τις διαδικασίες κατακράτησης αυτών των ποσών και το πώς κατοχυρώνονται η αξιόπιστη και η πλήρης άσκηση του δικαιώματος διαπραγμάτευσης του χρήστη των υπηρεσιών.

Προσφυγές

»Θα υπάρξουν δικαστικές προσφυγές και αγωγές κατά του υπουργού, των διοικητών και των διοικητικών υπαλλήλων που θα την εφαρμόσουν, αλλά και προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο – παρά τον εν γένει περιορισμένο χαρακτήρα τέτοιων ενεργειών. Συμπληρωματικά, να ληφθεί υπόψη ότι τα Ταμεία καλύπτουν τα νοσήλια για την παραμονή και φροντίδα του ατόμου στην όποια δομή, ιδρυματική χρόνιας παραμονής είτε εξωνοσοκομειακής στεγαστικής (ξενώνας ή οικοτροφείο). Και ως προς τα ιδρύματα, είναι γνωστές οι άθλιες συνθήκες για την παροχή των οποίων θα παρακρατείται η σύνταξη, προκειμένου να γίνει οικονομία από την ήδη διαρκώς συρρικνούμενη, έως μηδενισμού, κρατική επιχορήγηση του δημόσιου (ακόμα) ιδρύματος».

Οδηγός Μείωσης της Βλάβης για τη Διακοπή των Ψυχιατρικών Φαρμάκων

Jul 282011
 

Πηγή: The Icarus Project

Ο 40τετρασέλιδος οδηγός του The Icarus Project και του Freedom Center συνοψίζει τις καλύτερες πληροφορίες που βρήκαμε και τα πολυτιμότερα μαθήματα που πήραμε σχετικά με τη μείωση και τη διακοπή των ψυχιατρικών φαρμάκων. Περιλαμβάνει πληροφορίες για τα σταθεροποιητικά της διάθεσης, τα αντιψυχωτικά, τα αγχολυτικά σκευάσματα, τους κινδύνους, τα οφέλη, τα εργαλεία ευεξίας, τη διακοπή των ψυχιατρικών φαρμάκων, πληροφορίες για ανθρώπους που παραμένουν στη φαρμακευτική αγωγή τους, λεπτομερή ενότητα με βιβλιογραφικές πηγές και πολλά ακόμα. Μια προσέγγιση ‘μείωσης της βλάβης’ δεν σημαίνει ότι είσαι υπέρ ή εναντίον της φαρμακευτικής αγωγής, αλλά ότι υποστηρίζεις τους ανθρώπους να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις, βρίσκοντας ισορροπία ανάμεσα στους κινδύνους και τα οφέλη που ενέχονται. Ο οδηγός έχει συγγραφεί από τον Will Hall, με την ερευνητική υποστήριξη ενός 14μελούς Γνωμοδοτικού Συμβουλίου επαγγελματιών και 24 ακόμα συνεργάτες συμμετείχαν στην επεξεργασία και στην επιμέλεια του. Όλος ο οδηγός έχει φωτογραφίες και ζωγραφιές, καθώς και ένα όμορφο πρωτότυπο εξώφυλλο που ζωγράφισε η Ashley McNamara.

Κατεβάστε το ακόλουθο αρχείο pdf για να το διαβάσετε: Ελληνικά, Αγγλικά, Ισπανικά και Γερμανικά

Ο οδηγός έχει πνευματικά δικαιώματα Creative Commons και μπορείτε να τον αντιγράψετε και να τον διανείμετε ελεύθερα για μη εμπορικούς σκοπούς, εφόσον αναφέρεστε στην πηγή και δεν κάνετε αλλαγές.

Κρίση και κατάθλιψη

Jul 222011
 

Η συναάδελφος και φίλη, Φιλιώ Τσουκαλά, γράφει για την κρίση και την κατάθλιψη…

Πηγή: Η Αυγή

Κάθε παιδί, καθώς μεγαλώνει εκτίθεται σε μικρά ή μεγάλα τραυματικά γεγονότα, σε μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις, σαφώς και σε χαρούμενες εμπειρίες και σε αποκρίσεις των γονέων που συγκροτούν τα πιο δυνατά κομμάτια του αυριανού ενήλικα. Με άλλα λόγια κάθε άνθρωπος μεγαλώνοντας κουβαλάει μια ιστορία. Για πολλούς η ιστορία αυτή είναι βαριά και δύσκολη.

Όλοι μας αξιοποιούμε προσωπικούς μηχανισμούς άμυνας, άλλους πιο λειτουργικούς και άλλους δυσλειτουργικούς, προκειμένου να διαχειριστούμε αυτό το φορτίο. Παράλληλα ωστόσο, η Δυτική κοινωνία κατά τις τελευταίες δεκαετίες όχι απλώς πρότεινε αλλά μάλλον επέβαλε και μία γενική κατεύθυνση, όπου οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να διοχετεύουν τις δυνάμεις και τους κόπους τους: την ακαδημαϊκή και επαγγελματική πρόοδο. Αυτή η δημιουργικότητα επιτελεί συχνά και αμυντική λειτουργία.

Έτσι λοιπόν ένας άνθρωπος που, για παράδειγμα, έχασε έναν γονιό σε μικρή ηλικία, που υπέστη βία, που έλαβε ελλιπή γονεϊκή φροντίδα, πράγματα πάνω στα οποία ως νήπιο ή παιδί δεν είχε έλεγχο και που δημιούργησαν μέσα του έναν βαθύ πόνο έμαθε ότι στον χώρο των σπουδών και της εργασίας θα μπορούσε να αναζητήσει ανακούφιση και να αποκαταστήσει την αίσθηση ελέγχου της ζωής του. Αν δουλέψει συστηματικά θα αποκτήσει προσόντα και πτυχία, αυτά θα είναι τα στηρίγματά του. Αργότερα θα βρει δουλειά και αν κοπιάσει είναι δυνατό να προοδεύσει. Μπορεί να απολαύσει οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική αναγνώριση. Παρότι ποτέ στον καπιταλισμό η «επιτυχία» δεν ήταν για όλους, η κυρίαρχη ιδεολογία επέτρεπε σε πολλούς να ονειρεύονται και να ελπίζουν σε κάποια οφέλη ως ανταλλάγματα της παραγωγικότητάς τους. Ορισμένοι ονειρεύονταν την πολυτέλεια, άλλοι το να κάνουν μια δουλειά που θα τους ταιριάζει και άλλοι απλώς να έχουν μία εργασία, να καλύπτουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις και ως εκ τούτου να ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο βάσει των «κανόνων» της εποχής.

Ο ρόλος που σε άλλες εποχές επιτελούσε η θρησκευτική πίστη, η «τιμιότητα» της γυναίκας, η θέση στην κοινότητα, η αξιοσύνη του πολεμιστή ή του κυνηγού, στην κοινωνία μας αντικαταστάθηκε από διαφορετικές εκδοχές που σχετίζονται με την εκπαίδευση, την εργασία, την πρόοδο και την αμοιβή για τα παραπάνω.

Στερώντας αυτή την προοπτική από το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού της χώρας και σταδιακά της Ευρώπης, η κυρίαρχη τάξη απειλεί την επιβίωση και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Ταυτόχρονα πλήττει την ταυτότητα και αίσθηση αξίας που έχουν με κόπο δομήσει βάσει των δικών της επιταγών. Επιπλέον, όμως, αφήνει χιλιάδες ανθρώπους εκτεθειμένους, γυμνούς, χωρίς όπλα απέναντι στα προσωπικά τους φαντάσματα. Όταν κάποιος που ακολούθησε πιστά τις κυρίαρχες επιταγές συνειδητοποιεί ότι το να έχει εργασία και μισθό δεν εξαρτάται από εκείνον, ότι αν αρρωστήσει δεν υπάρχει γιατρός να τον θεραπεύει, ότι δεν μπορεί να προσφέρει στα παιδιά του τα αναγκαία, ότι δεν μπορεί να κάνει σχέδια, τότε επιστρέφει στην ίδια παιδική κατάσταση ανημποριάς, όπου ήταν απολύτως αβοήθητος και τα πάντα φαίνονταν βουνό.

Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτή είναι μία ακόμα διάσταση που συσχετίζει την οικονομική και κοινωνική κρίση με την έξαρση της κατάθλιψης και με ακραίες εκφράσεις της όπως είναι οι ιλιγγιωδώς αυξανόμενες αυτοκτονίες αλλά και τα φαινόμενα βίας (ενδοοικογενειακής, γηπεδικής, σχολικής κ.λπ.), όπου καταφεύγουν άνθρωποι προκειμένου να βιώσουν, έστω στιγμιαία, κάποια ισχύ και να αποφύγουν την κατάρρευση. Με ποικίλους τρόπους καταστρέφονται ζωές σε ένα ακόμη έγκλημα, μια ακόμα μορφή βίας που δεν την αναφέρουν τα κανάλια αλλά είναι άγρια και μαζική καθώς καθηλώνει τους ανθρώπους στις πιο σκοτεινές τους στιγμές.

*Η Φιλιώ Τσουκαλά είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.

 

 

DSM-5: εργαλείο υγείας ή κοινωνικού ελέγχου;

Jul 192011
 

Η British Psychology Society με ανακοίνωση της κατακεραυνώνει το Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, το οποίο ετοιμάζει την πέμπτη έκδοση του τον Μάιο 2013 (DSM-V).

Οι δήθεν διαγνώσεις που παρουσιάζονται στο DSM-V βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε κοινωνικούς κανόνες, με «συμπτώματα» που βασίζονται σε υποκειμενικές κρίσεις, με λίγα επιβεβαιωτικά φυσικά σημάδια ή αποδεικτικά στοιχεία των βιολογικών αιτιών.

BPS concerns about overmedicalisation

The British Psychological has expressed strong reservations about the approach taken by the fifth edition of the American Psychiatric Association’s Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-V), which will be published in May 2013. The manual is widely used in Britain to diagnose and classify people suffering from mental health problems.

The Society is concerned that clients and the general public are negatively affected by the continued and continuous medicalisation of their natural and normal responses to their experiences. These responses which undoubtedly have distressing consequences that demand helping responses, but do not reflect illnesses so much as normal individual variation.

Professor Peter Kinderman from the University of Liverpool, the lead author of the Society’s response to the draft manual released for consultation said:

The putative diagnoses presented in DSM-V are clearly based largely on social norms, with ‘symptoms’ that all rely on subjective judgements, with few confirmatory physical signs or evidence of biological causation. We have particular concerns over the draft’s consideration of the inclusion of a range of highly contentious ‘disorders’. These include Attenuated Psychosis Syndrome, which could be seen as an opportunity to stigmatise eccentric people, and to lower the threshold for achieving a diagnosis of psychosis, Gender Dysphoria (especially in children and adolescents) and a range of conduct disorders such as Oppositional Defiant Disorder – diagnosed when a child is ‘headstrong’ or ‘wilful’.

The Society is concerned that such diagnostic systems fall short of the criteria for legitimate medical diagnoses. It recommends a revision of the way mental distress is thought about, starting with recognition of the overwhelming evidence that mental ill-health is on a spectrum with ‘normal’ experience, and that psychosocial factors such as poverty, unemployment and trauma are important causal factors.

The Society believes that alternatives to diagnostic frameworks such as case formulations (whether from a single theoretical perspective or more integrative) exist, should be preferred and should be developed with as much investment of resource and effort as has been expended on revising DSM-IV.

The full text of the response is available on the Society’s website.

υ.γ. μια προσεκτική ανάγνωση του αρχείου ανέδειξε και τα εξής ενδιαφέροντα στη σελίδα 22:

Code: Q00-07 / Disruptive, Impulse Control and Conduct Disorders

As stated in our general comments, we are concerned that clients and the general public are negatively affected by the continued and continuous medicalisation of their natural and normal responses to their experiences; responses which undoubtedly have distressing consequences which demand helping responses, but which do not reflect illnesses so much as normal individual variation.

We believe that classifying these problems as ‘illnesses’ misses the relational context of problems and the undeniable social causation of many such problems. For psychologists, our well-being and mental health stem from our frameworks of understanding of the world, frameworks which are themselves the product of the experiences and learning through our lives.

All the comments made earlier apply also here. Of particular concern are the subjective and socially normative aspects of conformist behaviour. We are very concerned that ‘headstrong’ behaviour is considered to be pathognomic of an illness (in Oppositional Defiant Disorder). Many people – many governments – would like children and citizens to be less defiant and more compliant. However, it is not a symptom of illness to be defiant. It may be a social or psychological problem to be addressed, but it may, in some circumstances, be a characteristic to be praised.

An ‘unspecified’ disruptive or impulse control disorder, in this context, is even more subjective, value-laden, conceptually confused, and therefore worrying.

Κουβέντες στην πλατεία…

Jun 102011
 

Δυο σημαντικές συζητήσεις στο Σύνταγμα σήμερα.

Σύλλογος Εργαζόμενων ΚΕΘΕΑ

Ανοιχτή συνάντηση εργαζομένων σε ψυχική υγεία και αντιμετώπιση εξαρτήσεων

Μετά τη χθεσινή συνάντηση, στην πλατεία Συντάγματος, εργαζομένων που στελεχώνουν φορείς ψυχικής υγείας και αντιμετώπισης εξαρτήσεων, αποφασίστηκε η ανανέωση του ραντεβού για σήμερα 10/6/2011 στο ίδιο σημείο. Στην συνάντηση συμμετείχαν εργαζόμενοι από φορείς ψυχικής υγείας, Κέντρα Πρόληψης, ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ. Συζητήθηκε το ενδεχόμενο μιας πιο μόνιμης παρουσίας στην πλατεία Συντάγματος με το διπλό στόχο:

1. Ανταλλαγή απόψεων σε ανοιχτό πλαίσιο των εργαζομένων και σχεδιασμός κοινών δράσεων για την αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων που τους αφορούν και κυρίως αφορούν τους χρήστες υπηρεσιών σε μια εποχή κρίσης και συρρίκνωσης της γενικότερης κοινωνικής φροντίδας.

2. Ευαισθητοποίηση πολιτών για τη σημασία της ύπαρξης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και αντιμετώπισης εξαρτήσεων αλλά και της υπεράσπισης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα τους.

Μετά τη σημερινή, έχουν οριστεί επόμενες συναντήσεις για τις 14 και 17 Ιουνίου στον ίδιο χώρο και την ίδια ώρα.

 

Ημέρα ενημέρωσης και λαϊκής διαβούλευσης για την δανειακή σύμβαση και το χρέος Νο 2 – σήμερα Παρασκευή 10/6 στις 7μμ στην πλατέια Συντάγματος

Όσοι και όσες δεν μπορείτε να πάτε στην πλατεία, η συζήτηση θα μεταδοθεί live από το Press Project

Το αγαπημένο της φάρμακο για το σύνδρομο Tourrette είναι το χιούμορ…

Mar 282011
 

Πηγή: BBC

Tourette’s blogger has a laugh about her tics

By Philippa Roxby Health reporter, BBC News

Public transport can be extremely difficult for Jessica Thom, particularly if she is on her own.  She was filmed recently by a stranger on the train as she let out a string of expletives. On another occasion, the 30-year-old youth worker was left helpless and tearful after staff refused to let her through the ticket barriers when her pass would not work. Again she was swearing.

But Jessica cannot help it. She is one of more than 300,000 people in the UK with Tourette’s Syndrome. She was diagnosed in 2006 and is one of the 10% of people with the condition who involuntarily use offensive language.  Her outburts – or tics as they are called – also commonly include the word “biscuit”, but they can also take the form of complex phrases or sounds.

Since the age of six, Jessica has had tics. They started as little noises, before getting more serious in her 20s.  She remembers her behaviour at school being obsessive and impulsive. Yet the school did not understand that she needed additional support.

Now Tourette’s dominates her life through a mixture of involuntary movements, words and noises but she is determined it should not stop her doing anything she would otherwise want to do.  There are practical ways Jessica can limit the impact of the tics on her life. She explains: “I don’t use knives, I avoid carrying delicate objects and I try to go to the same sort of places where people know me.”  She wears gloves to stop her biting herself and uses cups with lids to stop drinks being spilled when her movements become uncontrollable.  When she does go to the cinema or the theatre, she tries to sit near the back so that she can get out quickly if she starts squealing or swearing.

Despite her tics, Jessica is determined not to be stigmatised by the condition.  “My best friend describes it as a crazy word-generating machine,” Jessica says. Jessica Thom in her guise as Touretteshero The superhero character created by Jessica is an attempt to share the humour of Tourette’s

I have said so many funny, strange things and I want to celebrate them. There’s much more to Tourette’s than swearing.

To try to raise awareness of the condition Jessica has started writing a blog and created Touretteshero, a superhero character, who speaks her mind in an inspiring and witty way.  “Writing and thinking about Tourette’s is good way of giving me the language to explain it to other people,” she says. “I can be more fluent when writing and it also helps me reflect on the positive and negative experiences.” What she enjoys more than anything is helping other people understand her behaviour and sharing the funny and creative elements of the condition.

Jessica finds that any heightened emotion, like stress or happiness or anxiety, can make her tics worse. To help control her feelings she has tried using relaxation techniques, which can be helpful. Cognitive behavioural therapy is also seen as one way of reducing the impact of the tics.  But she has decided not to use medication, although experts say it can be used to keep symptoms under control. Jessica’s preferred brand of medicine, it seems, is humour.

για όσους νιώθουμε οτι είναι πια αργά για…!

Feb 142011
 

(Ευχαριστώ την ΒΚ που μου το προώθησε)

Ονομάζεται η Paddy Jones και είναι 76 χρονών σήμερα από την Αγγλία. Πριν 6 χρόνια που πέθανε ο άντρας της πήγε να ζήσει στην Ισπανία για να γυρίσει στο παλιό της πάθος: τον χορό! Χόρευε από τότε που ήταν δυόμιση χρονών και σταμάτησε στα 22 της όταν παντρεύτηκε. Στα 70 της πήγε στην ακαδημία χορόυ του Nico (αυτός με τον οποίο χορεύει στο βιντεάκι) και από τότε χορεύει ξανα! Απολάυστε:

«Επέζησα από τα ψυχιατρεία καί έγινα… ψυχολόγος»

Jan 232011
 

πηγή: Το Βήμα της Κυριακής

Πέτερ Λέμαν- «Επέζησα από τα ψυχιατρεία καί έγινα… ψυχολόγος»

Έλλη Ισμαηλίδου

Ο μοναδικός στον κόσμο διδάκτωρ Ψυχολογίας που είναι πρώην τρόφιμος ψυχιατρείου μιλάει στο «Βήμα» για μιαν άλλη αντιμετώπιση της ψυχιατρικής και των μεθόδων της

Συγγραφέας μεταφρασμένος σε δεκάδες γλώσσες. Διακεκριμένο μέλος του κινήματος της «ανθρωπιστικής αντι-ψυχιατρικής». Ερευνητής της Κοινωνικής Παιδαγωγικής και από τον περασμένο Σεπτέμβριο επίτιμος διδάκτωρ Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Και όμως η ακαδημαϊκή πορεία του γερμανού δρος Πέτερ Λέμαν δεν ξεκίνησε στα πανεπιστημιακά έδρανα αλλά στο… ψυχιατρείο. Για την ακρίβεια, στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Στουτγάρδης όπου εγκλείστηκε παρά τη θέλησή του και χωρίς δικαστική απόφαση στην ηλικία των 27 ετών. Η κατάστασή του χαρακτηρίστηκε βαριά: σχιζοφρένεια, ηβηφρένεια, παράνοια, κατατονία ήταν μόνο τέσσερις από τις συνολικά δεκαπέντε(!) διαφορετικές διαγνώσεις. Ακολούθησαν η φρίκη του εγκλεισμού, οι υψηλές δόσεις ψυχοφαρμάκων και ο αγώνας να απεξαρτηθεί από αυτά, η επάνοδος στη ζωή και η διαρκής προσπάθεια να κινητοποιήσει άλλους να κάνουν το ίδιο. Τριάντα χρόνια αργότερα ο δρ Λέμαν, ο μοναδικός στον κόσμο διδάκτωρ Ψυχολογίας που έχει περάσει από ψυχιατρείο, μιλάει στο «Βήμα» για μια άλλη ψυχιατρική που θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο αντί για τις χημικές ουσίες.

«Δεν μου έδωσαν βοήθεια, μου έδωσαν μόνο ψυχοφάρμακα. Είχα καταλήξει σαν φυτόπαίρνοντας καμιά εικοσαριά χάπια την ημέρα.Οι γιατροί πίστευαν ότι ήμουν ξεγραμμένος και δεν μου επέτρεπαν καν να έχω πρόσβαση στον ψυχιατρικό μου φάκελο. Και όμωςκατάφερα να επιβιώσω. Οχι χάρη στα φάρμακααλλά χάρη στις δικές μου δυνάμεις και στους (ελάχιστους) φίλους που μου είχαν απομείνει όταν με “πέταξαν” έξω από το ψυχιατρείο εν μια νυκτί» διηγείται ο δρ Λέμαν.

Ωστόσο η προσωπική του ανάρρωση και η επάνοδος στη «φυσιολογική» ζωή δεν ήταν αρκετές. Επρεπε να κινητοποιήσει κι άλλους. Λίγους μήνες μετά την επιστροφή του στο πανεπιστήμιο εγκαταλείπει μια θέση διδακτορικού φοιτητή στην Κοινωνική Παιδαγωγική για να αφοσιωθεί στην οργάνωση του κινήματος της «αντι-ψυχιατρικής» και στη συγγραφή βιβλίων που θα συγκέντρωναν αληθινές ιστορίες ανθρώπων που απεξαρτήθηκαν από τα ψυχοφάρμακα. Αρθρογραφεί ενάντια σε βίαιες πρακτικές όπως το ηλεκτροσόκ και το ινσουλινοσόκ. Καταγγέλλει παραβιάσεις δικαιωμάτων των εγκλείστων και ενθαρρύνει τους γερμανούς πολίτες να συντάξουν ειδικά νομικά έγγραφα- διεθνώς χρησιμοποιείται ο όρος «advanced directive», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «εκ των προτέρων εντολή»- όπου θα προσδιορίζουν λεπτομερώς τις πρακτικές στις οποίες συναινούν σε περίπτωση νοσηλείας τους.

«Ο αγώνας για την ευτυχία είναι προσωπικός»

Τα λόγια του δρος Λέμαν αποκαλύπτουν μια ψυχιατρική πραγματικότητα σχεδόν τρομακτική, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από τον εγκλεισμό του. «Η σύγχρονη κοινωνία έχει εθιστεί στα ψυχοφάρμακα ως την εύκολη λύση και δυστυχώς οι ψυχίατροι υποστηρίζουν αυτή τη νοοτροπία.Αυτό που δεν μας λένεωστόσοείναι ότι τα εν λόγω χημικά,πρώτον,έχουν σοβαρότατες παρενέργειες, δεύτερον προκαλούν σοβαρό εθισμό και,τρίτον, μακροπρόθεσμα καταπολεμούν απλώς τα συμπτώματαχωρίς να λύνουν τα προβλήματα που υποβόσκουν». Το κίνημα της «αντι-ψυχιατρικής», αντιθέτως, ρίχνει το βάρος στον προσωπικό σκληρό αγώνα του καθενός μας απέναντι στα ψυχικά του προβλήματα. «Αυτό όμως είναι δύσκολο.Και στις ημέρες μας ψάχνουμε την εύκολη λύση:φάρμακα.Για τα παιδιά που δεν συγκεντρώνονται εύκολα, για τις γυναίκες που πιέζονται συναισθηματικά σε μια φαλλοκρατική κοινωνία,για τους ηλικιωμένους που βυθίζονται στην κατάθλιψη,για τα ζευγάρια που είναι δυστυχισμένα στον γάμο τους.Η λίστα δεν έχει τέλος» τονίζει ο δρ Λέμαν. Σε αντίθεση με την κοινή παρανόηση, η «αντι-ψυχιατρική» δεν τάσσεται ενάντια στον ρόλο του ψυχιάτρου ούτε υποβαθμίζει τη σημασία του επαγγελματία στον χώρο της Υγείας. «Προχωρεί ένα βήμα πιο πέρα και αναπροσδιορίζει τον ρόλο του επαγγελματία. Ο ψυχίατρος είναι εκεί για να σε βοηθήσει, να σε καθοδηγήσει, να είναι συνοδοιπόρος στην ανάρρωση. Οχι για να “ναρκώσει” τα προβλήματά σου μέσω των φαρμάκων. Η χημική αντιμετώπιση πρέπει πάντα να αποτελεί την έσχατη λύση» καταλήγει ο δρ Λέμαν.

Οι έλληνες Επιζώντες Ψυχιατρικής μιλούν για την εμπειρία τους

Η ψυχιατρική εμπειρία αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Οσοι έχουν γνωρίσει το ψυχιατρείο εκ των έσω προσπαθούν να το αποκρύψουν,αν όχι να το…ξεχάσουν.Υπάρχει όμως ένα δίκτυο ανθρώπων που δεν διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά για τις εμπειρίες τους από τον εγκλεισμό,τα ψυχοφάρμακα και τον αγώνα για αποϊδρυματοποίηση. Πρόκειται για το Δίκτυο Πρώην Χρηστών και Επιζώντων Ψυχιατρικής,το οποίο μέσω της αλληλεγγύης και της κοινής εμπειρίας των μελών του προωθεί την αποασυλοποίηση και την ανεξαρτητοποίηση των πρώην τροφίμων. «Είναι ελάχιστοι οι ψυχίατροι που θα στηρίξουν τον πρώην τρόφιμο στην προσπάθεια για αυτοδιάθεση. Τα ταμπού και οι προκαταλήψεις συνεχίζονται και η αρχική διάγνωση είναι σαν “ταφόπλακα” για το μέλλον σου»σχολιάζει ο εκπρόσωπός του Δικτύου κ.Γιώργος Γιαννουλόπουλος.Ο 55χρονος ιδιωτικός υπάλληλος κατόρθωσε να επιστρέψει στη «φυσιολογική» ζωή έπειτα από…είκοσι ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού.«Μπήκα στο ψυχιατρείο στα είκοσι και βγήκα στα σαράντα,έχασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.Κανείς ποτέ δεν με ενθάρρυνε να ανεξαρτητοποιηθώ,να κοινωνικοποιηθώ.Αλλωστε, η ιδρυματοποίηση συμφέρει οικονομικά το σύστημα.Γι΄ αυτό και είναι ελάχιστοι αυτοί που καταφέρνουν να ξεφύγουν»καταλήγει.

Ο 35χρονος κ.Μιχάλης Ν., έτερο μέλος του Δικτύου,μιλάει για την ανάγκη του για ουσιαστική επικοινωνία με τους επαγγελματίες υγείας,η οποία πάντα έμενε ανεκπλήρωτη. «Είχα ανάγκη να με ακούσουν,να μου κρατήσουν το χέρι,να με βοηθήσουν να πιστέψω στην ανάρρωση. Οχι τρία λεπτά εξέταση,μια συνταγή και τέλος»λέει στο «Βήμα».Από την άλλη,ο 39χρονος κ.Νίκος Γ., ο οποίος νοσηλεύτηκε ήδη από την ηλικία των 20 ετών με τη διάγνωση της ψυχωσικής συνδρομής,αναφέρει ότι η πρώτη φορά που ένιωσε ουσιαστική επαφή ήταν όταν συμμετείχε σε ομάδα αυτοβοήθειας πρώην εγκλείστων. «Μιλάμε για τις εμπειρίες μας,για τα προβλήματα και το πώς τα αντιμετωπίσαμε.Παίρνουμε κουράγιο ο ένας από τον άλλον.Στην ομάδα παρίσταται και ψυχολόγος,ο οποίος λειτουργεί ως συντονιστής και καθοδηγητής στη νέα μας ζωή» σχολιάζει.

“Schizo: The Movie”

Jan 222011
 

πηγή: psi-action

Το Time to Change αποτελεί μια κοινή προσπάθεια οργανισμών ψυχικής υγείας της Μ. Βρετανίας με σκοπό την καταπολέμηση του στίγματος και των διακρίσεων που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με ψυχιατρική εμπειρία. Για την παραπάνω “ταινία” μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Για να ενημερωθείτε για τις δράσεις του “Time to Change”, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του προγράμματος.

Το φάντασμα της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα

Dec 172010
 

πηγή: psi-action

Από τον Σύλλογο για την Ψυχική Υγεία – Σ.Ο.Ψ.Υ. Πάτρας λάβαμε το κείμενο της ομιλίας του κ. Γιάννη Χαραμίδη, μέλους του Δ.Σ. του Συλλόγου και λήπτη υπηρεσιών ψυχικής υγείας, στο Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: “Η Ψυχιατρική στην Κοινότητα” που πραγματοποιήθηκε στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών στις 11 και 12 Δεκεμβρίου 2010:

“Στο πνεύμα των Χριστουγέννων που πλησιάζουν έτυχε να δω την Ιστορία του Σκρούντζ και του φαντάσματος των Χριστουγέννων. Επειδή η διάθεσή μου δεν ήταν και η καλύτερη έκανα διάφορους συνειρμούς με αφορμή αυτή τη χριστουγεννιάτικη ιστορία. Θα ευχόμουν δηλαδή να έλθει το φάντασμα της ψυχικής υγείας στον ύπνο των επαγγελματιών ψυχικής υγείας (ψυχιάτρων, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, νοσηλευτών) και να τους βοηθήσει έστω και στο όνειρό τους να μπουν στη θέση των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας ή μάλλον για την ελληνική πραγματικότητα των πελατών. Θα ΄θελα να νιώσουν την απόγνωση που νιώθουμε, όταν ζητάμε ραντεβού και αυτό δίνεται μετά από κάποιους μήνες λες και το πρόβλημα μπορεί να περιμένει. Θα ΄θελα να νιώσουν στο πετσί τους αυτό που ο καθηγητής Στυλιανίδης ονομάζει «κτηνιατρική» περιγράφοντας το δεκάλεπτο θεραπευτικής επικοινωνίας μεταξύ αρρώστου και ψυχιάτρου στα πλαίσια της ψυχοθεραπευτικής φαρμακοθεραπείας. Θα ΄θελα να αισθανθούν την εξωλεκτική επικοινωνία αδιαφορίας και απάθειας που εισπράττουμε απ’ όλο το στελεχιακό δυναμικό της θεραπευτικής ομάδας εμείς οι ψυχιατρικά νοσούντες περιμένοντας έξω από τις Μονάδες Ψυχικής Υγείας.

Αν όλα αυτά μπορούσαν να συμβούν τότε θα μπορούσα και εγώ να σας περιγράψω τα συναισθήματα μου και των άλλων φίλων μου για το τι είναι ο ΣΟΨΥ για μας. Είναι το καταφύγιο μας απέναντι σ’ ένα απάνθρωπο σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας που δεν μας καταλαβαίνει και δεν λαμβάνει υπόψη του τις πραγματικές μας ανάγκες. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι πρέπει να αισθανόμαστε και ευγνωμοσύνη για το ράντζο της ψυχιατρικής κλινικής, για το δεκάλεπτο της επικοινωνίας με το ψυχίατρο, για τη ψυχοεκπαίδευση με το ψυχολόγο, για την εργασιακή αποκατάσταση με τον κοινωνικό λειτουργό, για την εκπαίδευση στην αυτοφροντίδα από το νοσηλευτή. Στο ΣΟΨΥ λοιπόν μαζευόμαστε και ανάμεσα στα άλλα μοιραζόμαστε και τον πόνο μας, την απογοήτευσή μας, τη λύπη μας και τη χαρά μας για προσωπικές μας στιγμές και νιώθουμε για λίγο άνθρωποι. Αυτό είναι ο ΣΟΨΥ για μας. Μας κάνει να αισθανόμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ μέσα σ’ ένα κόσμο απάνθρωπο. Είναι και το μόνο που μας έχει απομείνει σ’ ένα κόσμο πραγματικά σκληρό. Αφού μοιραστούμε λοιπόν τα συναισθήματά μας και δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο παίρνουμε δύναμη να αντέξουμε το δύσκολο δρόμο μας.

Είναι φορές όμως που λέμε αν δεν υπήρχε ο ΣΟΨΥ στη ζωή μας τι θα γινόμασταν; Θα επαναστατούσαμε εμείς οι στιγματισμένοι; Ποιος θα μας καταλάβαινε; Ευτυχώς ο ΣΟΨΥ υπάρχει και όσο υπάρχει μας στηρίζει, μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε και να στρατευτούμε στην προσπάθειά του να προβάλει ως σύλλογος εκπροσώπησης και των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας τα δίκαια αιτήματά μας για ένα πιο ανθρώπινο σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Ωστόσο, αν το φιλοσοφήσει κανείς από μια μεριά καλύτερα που τα πράγματα είναι έτσι. Καλύτερα που είμαστε εμείς από τη μεριά των «πελατών», αλλά έχουμε την ανθρωπιά μας και μπορούμε να μοιραζόμαστε τον πόνο μας. Οπότε κάνοντας μια ευχή στο φάντασμα των Χριστουγέννων λέω να μην περάσει από το χώρο της ψυχικής υγείας, άλλωστε για να μην είμαι άδικος υπάρχουν και εκεί άνθρωποι που κάνουν ό,τι μπορούν αλλά από μόνοι τους δεν αρκούν για να αλλάξουν μια πραγματικότητα που για εμάς τους λήπτες υπηρεσιών δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Ούτως ή άλλως φάντασμα είναι και η ψυχική υγεία στην Ελλάδα φτιαγμένη να εξυπηρετεί αυτούς που εργάζονται και όχι αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη. Καληνύχτα λοιπόν σ’ όλους και εύχομαι το φάντασμα των Χριστουγέννων ας μην ταράξει τον ύπνο και τη μακαριότητα κανενός …”

*Η φωτογραφία είναι από τοπική εφημερίδα και τη βρήκαμε στη σελίδα που διατηρεί ο Σ.Ο.Ψ.Υ. Πάτρας στο facebook

Page 10 of 12 1 2 … 8 9 10 11 12