Processwork Hub

Jun 092010
 

Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα για τη γέννηση του συστήματος διαγνώσεων στην Ψυχιατρική από το ντοκυμαντερ του Adam Curtis “The Trap: What happened to our dreams of freedom” το οποίο σε 3 ωριαία επεισόδια διαπραγματεύεται τις έννοιες της ατομικότητας και της ελευθερίας και το πως αυτές έχουν διαμορφώσει τις κοινωνίες μας:

– στο 1ο επισόδιο κοιτάει τα αποτελέσματα από την προσπάθεια πολιτικών (δεξιών και αριστερών) τη δεκαετία του 90 να επεκτείνουν στο δημόσιο βίο μια ιδέα ελευθερίας βασισμένη στο Game Theory, ενός συστήματος το οποίο αφαιρετικά βλέπει τους ανθρώπους σαν ρομπότ που υπολογίζουν το ιδιωτικό τους συμφέρον και οδηγούνται από κίνητρα παρά την ιδέα του δημοσιου καθήκοντος

– στο 2ο επισόδιο κοιτάει το πως ο εθισμός στα νούμερα και τη στατιστική άλλαξε την κοινωνία εξαρτώντας την από τα ψυχοφάρμακα

– στο 3ο επισόδιο κοιτάει την διαδικασία αναζήτησης της ελευθερίας: τι διαφοροποιεί τον καταπιεστή από τον καταπιεζόμενο; Είναι δυνατόν κάποιος που με τις καλύτερες των προθέσεων πάει να ελευθερώσει ένα λαό να γίνεται δια μέσου της δράσης του αυτής τύραννος; Κι αν ναι, με ποιο τρόπο γίνεται αυτό;

Σε τέσσερα You Tube βιντεάκια αποσπάσματα από το 2ο επεισόδιο:

και ένα γραπτό απόσπασμα απο το τέταρτο βιντεάκι:

With the development of psychopharmaka) people imagined that they might live in a world where there would never be a worry, not even a grief, where there would never be conflict, concern or worry over alternatives that make possible the kinds of progress that we’ve seen in the past.

But then the man who had created the check list [DSM] (Robert Spitzer) admitted that it might be leading millions of people to believe that they were disordered when they were not. The check list added up only observable symptoms. They deliberately excluded any understanding of the patients’ life. Because of this, he said, it confused genuine psychological disorder with normal human feelings of sadness and anxiety, and that this was happening on a wide scale. All this was being said by one of America’s most powerful psychiatrists Dr. Robert Spitzer.

Robert Spitzer: “What happened is that we made estimates of prevalence of mental disorders totally descriptively without considering that many of these conditions might be normal reactions which are not disorders, that’s the problem, because we were not looking at the context in which those conditions developed.”

Adam Curtis: “So you have effectively medicallized much of ordinary human sadness, fear, ordinary experiences.”

Robert Spitzer: “I think we have to some extent. How serious a problem it is is not known. I don’t know if it’s 20%, 30% I don’t know but that’s a considerable amount if it’s 20 or 30%.” What was happening was that large part of normal human experience, grief, disappointment, loneliness where all being re-classified as medical disorders. In the process a new system of management was emerging. The drugs took away those complex and difficult feelings and made the individuals happier but they also made them simpler beings. More easy to predict and manage, and closer to the machine-like creatures at the heart of economic models.

Jerome Wakefield: “By using check lists of symptoms about emotions you have gone out and confused normal human responses to life with mental disorder and therefore created an illusion of a vast epidemic, a medicalized illusion. And obviously a situation where you medicalize is a situation where your focus will not be on social change it will be on controlling individual to fit in properly. That’s the subtle and overall danger here. That it could serve our kind of social-economic systems’ needs in a way in which we become more efficient but less human.”

What the psychiatrists had discovered was that an objective system based on numbers had led them into a trap. The numbers had imposed their own narrow logic on how we thought and felt about ourselves. And the politicians were about to find their attempts to manage society by using numbers would also have the strangest consequences. Far from helping them achieve their progressive vision they would actually make society more rigid and even harder to change.

Jun 092010
 
Δεν είναι οι μετανάστες οι εχθροί μας, εχθροί μας
είναι αυτοί που κλέβουν τη ζωή μας!

Στις 9, 10 και 11 του Ιούλη, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγει ξανά τις πύλες του, την ώρα που κοινωνία και εργαζόμενοι δέχονται την πιο ανελέητη επίθεση των τελευταία 30 χρόνων αντιδρώντας με τις πιο μαζικές διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης. Στην καρδιά της Αθήνας, στο Άλσος Γουδή, και μέσα στο πρωτόγνωρης βαρβαρότητας οικονομικό πλαίσιο που εξαναγκαζόμαστε όλοι από δω κι εμπρός να ζήσουμε, για 15η χρονιά έλληνες, μετανάστες και πρόσφυγες στήνουμε παρέα την πιο μεγάλη αντιρατσιστική γιορτή της πόλης: μια γιορτή στην οποία κάθε χρόνο συμμετέχουν 15.000-20.000 άτομα. Ένα φεστιβάλ φωτεινό, μελωδικό, αλλά και έντονα κριτικό κι ανήσυχο, πλούσιο τόσο σε εθνοτικές και πολιτισμικές αποχρώσεις όσο και σε πολιτικές εκδηλώσεις. Μια καλοκαιρινή γιορτή ανοιχτή σε μετανάστες και αντιρατσιστές, αλλά και σε όλους εκείνους που ασφυκτιούν κάτω από την οικονομική πολιτική που λεηλατεί τις ζωές των πολλών, προκειμένου να σώσει τους λίγους και εκλεκτούς υποστηρικτές της.

Με κοινή μας γλώσσα:

  • τις μουσικές του κόσμου σε ροκ, τζαζ και έντεχνους ρυθμούς και με συναυλίες από ethnicμεταναστευτικά συγκροτήματα, ραπ & hiphopγκρουπάκια δεύτερης γενιάς και ρεμπέτικες κομπανίες καθημερινά
  • τις πολυεθνικές γεύσειςαπό τις αχνιστές κατσαρόλες των μεταναστευτικών και προσφυγικών οργανώσεων
  • τις θεατρικές παραστάσεις, τις εκθέσεις φωτογραφίας, τις προβολές videoκαι ταινιών

Αλλά και με μια σειρά συζητήσεων για:

  • την παγκόσμια κρίση,τη δικτατορία του ΔΝΤ, την Ευρώπη-φρούριο
  • το ρατσισμόκαι την ακροδεξιά βία
  • τα εργασιακά δικαιώματα και την ανάγκη κοινής οργάνωσης και αγώνα των ντόπιων και ξένων εργαζομένων
  • το παλαιστινιακό, τους πολιτικούς κρατούμενους, τα ναρκωτικά, την επιστροφή των πολιτικών προσφύγων και τη σχέση αθλητισμού-ρατσισμού…

…σας καλούμε να περάσουμε τρεις γεμάτες από κάθε άποψη βραδιές. Να αντιταχθούμε στις ολοένα αυξανόμενες επίσημες και «ανεπίσημες» ξενοφοβικές, ρατσιστικές και ακροδεξιές πρακτικές και να αποδείξουμε εμπράκτως ότι αν το παραμύθι τους έχει δράκο, ο δράκος δεν κρύβεται εκεί που δολίως μας υποδεικνύουν: ξένοι δεν είναι οι διπλανοί μας, είναι αυτοί που κλέβουν τη ζωή μας!

Συντονιστικό Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων

Σύντομα αναλυτικό πρόγραμμα συναυλιών, εκδηλώσεων και συζητήσεων στο www.antiracistfestival.gr

Τηλ . επικοινωνίας: 210 3813928 (17:00-21:00)

Jun 072010
 


Φήμες, ολοένα και περισσότερες, λένε πως πάμε ολοταχώς για τη δραχμή. Γνώριμη και παλιά αγαπημένη… Μια από τις πολλές συνέπειες αυτής της επιστροφής στη δραχμή, η συρρίκνωση των επιλογών μας, αποτέλεσμα της επερχόμενης χρεοκοπημένης οικονομίας μας. Θυμήθηκα μαι ομιλία που είχα ακούσει στο TED, και τη δουλειά του ψυχολόγου Barry Schwartz. Στο βιβλίο του “The Paradox of Choice: Why More is Less” υποστήριζε οτι μείωση των επιλογών του καταναλωτή, μειώνει και το άγχος. Εδώ και η ομιλία που έκανε το 2005 στο TED.

(για ελληνικούς υπότιτλους, κάνε ένα κλικ στο ‘view subtitles’ και από το menu διάλεξε ‘Greek’)


Jun 032010
 


Υπάρχουν δεοντολογικά διλήμματα στην εξάσκηση του επαγγέλματος της κοινωνικής εργασίας; Αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο που δουλεύει στο πεδίο, θα σου πει “ναι, πολλά και καθημερινά!” Η Δήμητρα Γιάννου, M.Phil., κοινωνική λειτουργός, έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τελευταίου τεύχος του περιοδικού ‘Κοινωνική Εργασία’. Αξίζει μια ανάγνωση, καθώς αποτελεί τροφή για σκέψη. Στην περίληψη γράφει:

Η κοινωνική εργασία ορίζεται ως η επιστήμη η οποία προάγει ταυτόχρονα την ατομική ευημερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η διπλή αυτή δέσμευση είναι η πηγή θεμελιωδών δεοντολογικών διλημμάτων για την κοινωνική εργασία που διαμορφώνουν μάλιστα την ταυτότητά της ως μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ανάμεσα στις κοινωνικές επιστήμες. Οι έρευνες που διερευνούν τις αξίες που διαμορφώνουν την πρακτική της κοινωνικής εργασίας δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη δεξιοτήτων που επιτρέπουν στους επαγγελματίες να ανταποκρίνονται στην ιδιαίτερη αυτή ταυτότητα του επαγγέλματος χωρίς να χρειάζεται να προσκολλούνται στην “ψυχοθεραπευτική πρακτική”. Οι ποιοτικές έρευνες τονίζοντας το περιβάλλον στο οποίο ασκείται η κοινωνική εργασία γεφυρώνουν την απόσταση “θεωρίας και πράξης” αναγνωρίζοντας τους παράγοντες που εμποδίζουν τους επαγγελματίες να ανταποκριθούν στις δεοντολογικές τους δεσμεύσεις. Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η ποιοτική διερεύνηση των δεοντολογικών διλημμάτων των κοινωνικών λειτουργών που δουλεύουν σε δημόσια νοσοκομεία. Οι προσωπικές αξίες, η απουσία συλλογικών αξιών και ο κλινικός χαρακτήρας της κοινωνικής εργασίας φάνηκαν να καθορίζουν τις δεοντολογικές αποφάσεις των συνεντευξιαζόμενων.

Ένα κλικ εδώ για να διαβάσεις όλο το άρθρο…

Jun 032010
 


Οι Έλληνες ακτιβιστές επέστρεψαν στις 3.οο τα ξημερώματα στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Ο δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου περιγράφει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ τη δική του εμπειρία από την επιδρομή στο Mavi Marmara.


Jun 022010
 

Πηγή: TVXS

Ο Ντάνιελ Κάνεμαν είναι ο ιδρυτής των Οικονομικών της Συμπεριφοράς (ή αλλιώς Συμπεριφορικών Οικονομικών – Behavioural Economics), για τη μελέτη των οποίων του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας το 2002.

Παρότι ο ίδιος έχει βασική εκπαίδευση στην ψυχολογία, τομέα στον οποίο εργάστηκε για δεκαετίες, το βραβείο του απονεμήθηκε ακριβώς «για την ενσωμάτωση στην επιστήμη της Οικονομίας εννοιών από την έρευνα στην Ψυχολογία, ειδικότερα όσον αφορά στην ανθρώπινη κρίση και το μηχανισμό λήψης αποφάσεων κάτω από συνθήκες αβεβαιότητας». Έννοιες όπως αμεροληψία, αμοιβαιότητα, αυτοέλεγχος και ταυτότητα για πρώτη φορά συγχωνεύτηκαν με συστηματικό τρόπο στην οικονομική επιστήμη.

Στη διάλεξή του για το TED, χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τις διακοπές έως τις κολονοσκοπήσεις, εξηγεί το πώς ο «βιωματικός εαυτός» και ο «εμπειρικός εαυτός» μας, είναι διακριτοί κι αντιλαμβάνονται την ευτυχία διαφορετικά μεταξύ τους. Αυτή η νέα αντίληψη, εξηγεί ο ίδιος, έχει σημαντικές επιρροές στα οικονομικά, τη δημόσια πολιτική – καθώς και στην κατανόηση του εαυτού μας.

Στο τέλος της ομιλίας ο Daniel Kahneman μοιράζεται με το κοινό μια αναπάντεχη ανακάλυψη που προέκυψε από τα στατιστικά δεδομένα των ερευνών όταν μέτρησαν πώς εξελίσσεται η ανθρώπινη ευτυχία συγκριτικά με το εισόδημα:

“… κάτω από ένα εισόδημα 60.000 δολαρίων το χρόνο οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι και γίνονται σταδιακά πιο δυστυχισμένοι όσο φτωχότεροι γίνονται. Πάνω από αυτό, έχουμε μια απόλυτα επίπεδη γραμμή. Πολύ σπάνια έχω δει τόσο επίπεδες γραμμές.

Εμφανώς, αυτό που συμβαίνει είναι είναι πως τα χρήματα δεν σου δίνουν βιωματική ευτυχία, όμως η έλλειψή τους σίγουρα σου φέρνει δυστυχία και μπορούμε να μετρήσουμε αυτή τη δυστυχία πάρα πολύ καθαρά.”

Jun 012010
 

Πηγή: Tikkun Daily

Tikkun Magazine and the Network of Spiritual Progressives’ Statement on Killings on the High Seas
by: Rabbi Michael Lerner on May 31st, 2010

We regret and deplore the killings which took place as Israeli troops, in defiance of international law, boarded and assaulted ships, and wounded many and killed some of the participants in a flotilla seeking to break the Israeli blockade of Gaza (itself a morally outrageous policy) to bring humanitarian aid. We ask all people of peace to dedicate at least fifteen minutes today (Memorial Day in the US) to silent memorial for those peace activists who have been killed (and we call upon all synagogues around the world to say Kaddish for those people at their Shabbat services this coming weekend), and for prayer for the speedy recovery of all those wounded in this attack (mostly peace activists, but also the Israeli soldiers who boarded the boats with violence). We invite all peace-loving people to attend a public memorial for those who died in this assault in Lafayette Park opposite the White House on Sunday, June 13, at 11 a.m-2 p.m., sponsored by Tikkun, the Network of Spiritual Progressives, and many other groups, and which will include a larger consideration of U.S. policies. Memorial prayers and prayers for healing will be said at 1 p.m.

We call upon Israel to conduct an objective, credible investigation to determine all the levels of responsibility for this criminal act, and to punish those from the top of the government down through the IDF who were responsible. If the past is any guide to the present moment, the Israel hasbara (public relations “explanation” operation) will now be working full time to put the blame on the people who sought to bring aid to Gaza, claiming that they were the violent ones and maybe even claiming that they were bringing military equipment or something of the sort.. Yet there was no need for any of this to have happened. Israel could have waited for the boats to arrive at shore and then sent military to search what was being brought to Gaza to ensure that it was in fact humanitarian aid. Moreover, as the Israeli peace movement Gush Shalom pointed out today, the core of the issue remains Israel’s attempt to starve and punish the entire population of Gaza for the activities of Hamas.

We call upon the international community to stop the blockade and, if necessary, to introduce an international force into Israel/Palestine to protect each side from the other, and then to implement the creation of a two state solution, freeing both sides from the violence of the other, and giving to each side the security and self-determination to which both sides are entitled. We call upon President Obama to use this moment to take decisive steps to create the Palestinian state while providing Israel with all necessary security, and providing the Palestinian people with protection from those in Israel who have used violence to prevent Palestinian national self-determination. We continue to abhor and denounce those in Israel and those in Palestine and Gaza who resort to violence to achieve their ends, including Hamas and including Israeli settlers. We acknowledge that the Israeli treatment of Gaza cannot be understood separate from the violent attacks on Israeli civilians from the shelling of Israeli cities from Gaza, nor that shelling understood apart from the blockade of Gaza by Israel, nor that violence from Gaza apart from the violence of the Occupation, nor the Occupation separate from previous acts of violence by Palestinians, nor that previous violence separate from the larger context of the expulsion of hundreds of thousands of Palestinians by Israel during the founding of the State, nor that expulsion separate from the hostility of Palestinians to the creation of the State, and the story goes on and on. It’s time to stop with the blame game and simply put an end to the struggle on both sides.

We continue to support the State of Israel’s right to exist as a homeland for the Jewish people, and for Palestine to exist as a homeland for the Palestinian people. The violence must stop. The peace process is going nowhere. The time for decisive action to impose a just and peaceful resolution to the conflict arrived decades ago, and must be grabbed now. What level of barbarity needs to happen for the U.S. and the international community to act decisively? How many more deaths?

We mourn the lives lost, the many who have been wounded, including both those on the humanitarian aid mission and Israelis sent by a crazed and irresponsible government into actions that put their lives in danger. Israel’s security was never threatened by this flotilla of humanitarian aid, and it was only macho political motivations that led Israeli leaders to order this insane assault. Israel deserves better than Netanyahu and Ehud Barak, and the world has to recognize that this current Israeli government will never bring peace or stability to the Middle East. While we continue to deplore Hamas and all that it has introduced into the equation, complicating attempts to make peace and doing what it could to stir hatred, we believe that the world and the Israeli people and the Palestinian people deserve peace and justice, and that it is our human obligation to bring that to the peoples of the Middle East. A first step is to end the blockade of Gaza.We call upon all who protest Israel’s occupation of the West Bank and Gaza to maintain a strict non-violent discipline, and to affirm the humanity of all sides in this conflict even as we insist on bold and compelling action to stop the conflict.

Written by an Israeli citizen and peace activist BEFORE the massacre:

An Open Letter by Jeff Halper to the Israeli Jewish Public: Support the Gaza Flotilla
By Jeff Halper

If we were not Israeli Jews, if the nine ships bringing 800 peace-makers from 40 countries would be sailing with humanitarian aid to an imprisoned population of a million and a half to, say, Haiti, the flotilla now on its way to Gaza would be hailed as a monumental event. The government of Israel would donate another 50 tons of food and materials and a brigade of army volunteers from the “rescue corps.” But we are Israelis, and the fact that such an operation is being launched against a siege we imposed on a civilian population three years ago – actually, the blockade goes back to the late 1980s – should cause us all to reflect upon how we and our country have arrived at this sorry state – how the “light unto the nations” has become one of the most oppressive states on earth, subject to international protests like this one.

The flotilla is sailing with a number of messages. First and foremost, to the government of Israel: “Lift the siege on Gaza!” The siege is absolutely illegal in international law, and for those of us who believe that the rule of law and human rights is the only recipe for a better world, it is incumbent upon us to join the flotilla’s call to lift the siege. Civilians cannot be the object of military and political attacks, as is the case in Gaza (which the Goldstone Report roundly criticized), nor can they be collectively punished for the policies of their political leaders. The very idea that people can be brought to their knees and forced to accept being permanently controlled and dominated, which is the thrust of Israeli policy, is both unconscionable and counter-productive. As the situation in Gaza shows, it has only stiffened resistance to the Occupation.

And then there is the urgency of the flotilla’s second message, “Addressing the humanitarian situation in Gaza!” In a policy frightening reminiscent of other dark regimes in which Jews suffered from controlled malnutrition, our government has imposed a regime of “counting calories” on the Gaza population – imposing a “minimal dietary regime” on a million and a half people who receive as little as 850 calories a day, less than half the recommended daily intake. (Dov Weisglass, Sharon’s Chief of Staff, made a joke out of this. “It’s like a meeting with a dietitian,” he said. “We need to make the Palestinians lose weight, but not to starve to death.”) Instant coffee, fresh meat, rice, beans, spices, honey, chocolate, jam, bananas, coriander and pasta, among many others, are considered by Israel “luxury foods” for Palestinians. All this might be funny if it weren’t for the fact that, according to the World Health Organization, more than 10% of Gazan children suffer from chronic malnutrition. Two-thirds of the Gazan population face hunger on a daily basis.

Gaza is today an unreconstructed war-zone. Israel long ago destroyed the sewage system, so that people have drowned in periodic floods of sewage that have engulfed whole communities. Raw sewage flowing into the Mediterranean has polluted the only waters in which Palestinians are allowed to fish – the Israeli navy fires on fishermen who attempt to reach cleaner waters more than three miles out. Having destroyed Gaza’s only power station, much of the area suffers from blackouts, and Israel prevents adequate amounts of fuel from entering, with severe effects on hospitals. Gazans also have nowhere to live. More than 2,400 homes were destroyed in the invasion of last year and Israel, by prohibiting the import of raw materials, has prevented their being rebuilt. Thus the flotilla is bringing to Gaza 10,000 tons of humanitarian materials: temporary shelters, playgrounds for children, cement, steel and other construction materials, medical equipment and medicines and school supplies – a drop in the bucket of which is actually needed. The list alone is an indictment of our policies.

We Israeli Jews live in a managed information environment in which reality is carefully framed for us. Our government’s explanation for everything it does is “security,” and we accept that almost without question. But we have to understand a basic fact of life: four million Palestinians live under a cruel Occupation that we have nurtured for the past 43 years and which has deprived them of their fundamental rights (such as electing their own political leaders), robbed them of their land and homes (Israeli governments have demolished some 24,000 Palestinian homes in the Occupied Territories since 1967), reduced them to impoverishment and has led, in the case of Gaza, to their literal imprisonment.

Why do I have to repeat facts that seem so self-evident, that everyone knows? Because, though every informed person abroad knows these things, we Israeli Jews don’t – and we don’t care. Most Israelis know far less about what our government is doing in our name, in Gaza and elsewhere in the Occupied Territories, than the activists on the Free Gaza ships. We seldom if ever use the term “occupation” in our everyday speech (in fact, our government denied the very existence of an occupation), and we minimize the impact that our settlements, our separate roads, the Wall, hundreds of checkpoints and other facets of the Occupation have upon the political process, which we no longer believe in. Living in a prosperous “bubble,” we do not see Palestinian suffering, only ourselves as “victims.” (And so our Foreign Minister Avigdor Lieberman characterizes the Gaza flotillas as “violent propaganda” against Israel, as if we have nothing to do with conditions of life in Gaza or the very fact of occupation.) But this is not reality. For the Palestinians there is no minimizing their suffering or their yearning for freedom. Why, with our history, is it so difficult for us to understand resistance to oppression?

And so the third message of the flotilla is directed towards us: “Take responsibility for your government’s policies!” When I entered Gaza on the first Free Gaza boats in August, 2008, I issued an appeal to the Israeli public to stand in solidarity with us. I argued that ordinary people have often played key roles in history, particularly in situations like this where world governments, who should end the siege, shirk their responsibilities. We must resist the self-serving and disempowering statements of our political leaders who would have us believe that there is no solution to the conflict with the Palestinians, that there is “no partner for peace,” that we are doomed to perpetual war and, therefore, we must become permanent oppressors. The Palestinians are not our enemies; our own political leaders are. The very fact that I, an Israeli Jew, was welcomed by the people of Gaza makes that very point, and it is the message they asked me to convey to you. But they also insist on their rights: self-determination.

We of the Israeli peace camp refuse to be enemies with our Palestinian neighbors. We recognize that as the infinitely stronger party in the conflict, we Israelis must accept responsibility for our failed and oppressive policies.

In the meantime, the flotilla to Gaza has already succeeded. If the Israeli government allows the ships into Gaza, the power of the will have prevailed once more. If it chooses to stop the flotilla, it will only highlight the existence of the illegal and inhumane siege and bolster international efforts to end it. In both cases Israel loses the battle for legitimacy in the international community. This is the beauty of non-violent direct action. It is only a matter of time before it will be forced to relinquish control over the Palestinians and their lands.

Let us, Israeli Jews who aspire to become an integral part of this region rather than a foreign implant at war with its inhabitants, begin to take our fate in our own hands. We must side with the people of Gaza and the activists on the boats against the unjust and immoral policies of our own government. This is what the good people of the flotilla are trying to tell us, what people all over the world are trying to tell us: unless we take responsibility for our actions and end this terrible conflict with the Palestinians, we will not remain here. And unless we find a way to a just peace rather than stand on the side of occupation, oppression and injustice, we may delay that day by force, but our society will not survive. For our sakes as well as the people of Gaza, let us, the Israeli Jewish public, board the boats to end the siege of Gaza.


Πηγή: Jewish Voice for Peace

Activists killed in international waters-Emergency protests today

Jewish Voice for Peace condemns Israel’s attack and killing of members of the Freedom Flotilla aiming to bring much needed aid to the besieged Gaza Strip. Haaretz reports that at least 10 activists have been killed. Al-Jazeera reports that as many as 16 activists are dead. The names of the dead are not yet known. The flotilla passengers included retired US diplomats Amb. Edward Peck and Col. Ann Wright, Nobel Peace Prize laureate Mairead Maguire, and former UN assistant Secretary General Denis Halliday, as well as humanitarian aid and human rights workers, several Members of Parliament from Ireland, Germany, Sweden, Turkey, Malaysia, and Palestinian Members of the Knesset.



Before the flotilla was attacked, Yigal Palmor, an Israeli foreign ministry spokesman, said,

 “If we let them throw egg at us, we appear stupid with egg on our face. If we try to prevent them by force, we appear as brutes.”



Israel has more than egg on its face. Israel has blood on its hands.

May 282010
 

Στις 5 Ιουνίου, οργανώνεται για 6η χρονιά το Athens Pride, Φεστιβάλ Λεσβιακής, Γκέι, Αμφί και Τρανς Υπερηφάνειας. Η φετινή αφίσα με τον τσολιά και την λεζάντα που γράφει ‘είμαστε παντού’ βοήθησε να αναδυθεί η διεργασία γύρω από τα θέματα των LGBT στην Ελλάδα. Από τη μια η ανάγκη για ορατότητα, περηφάνια, καθώς και μια διαφορετική αντίληψη για θέματα που αφορούν τη σεξουαλικότητα, τα φύλα, και την οικογένεια. Από την άλλη η πίστη στην ετεροφυλοφιλία ως μόνη δυνατή επιλογή σεξουαλικού προσανατολισμού και το μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό.

Ομάδες, που θεωρούν τα εθνικά σύμβολα ιερά, προσβλήθηκαν και χρησιμοποιώντας την αφίσα ως αφορμή άρχισαν ένα κήρυγμα μίσους στο internet, με ευθείες προσβολές και απειλές κατά του Athens Pride και της σωματικής ακεραιότητας όσων συμμετέχουν.

Διαβάζοντας τα κείμενα φοβήθηκα άλλα και κατάλαβα από που προέρχονταν. Σκέφτηκα ότι, κι εγώ, με τον ίδιο τρόπο θα αντιδρούσα αν μου πρόσβαλαν κάτι ιερό και όσιο. Μπορεί να μην έπαιρνα το μαχαίρι ή το καδρόνι, το αυγό ή το γιαούρτι, αλλά το συναίσθημα θα ήταν εκεί. Θα ήθελα να σκοτώσω αυτούς μου προσβάλουν ότι είναι πιο ιερό και αγαπητό σε έμενα.

Έφερα στο μυαλό μου αυτούς που σχολίαζαν και απειλούσαν με θάνατο τις ‘λεσβίες και τους πουσταράδες’, έφερα στον νου μου και την δική μου αντίδραση όταν με προσβάλουν, και άρχισα να τους μιλάω.

Εγώ ο ‘κίναιδος’, ο ‘παλιοπούστης’, η ‘βρωμολεσβία’. Καταλαβαίνω την οργή σας και την βία που νιώθετε. Σε αυτό είμαστε ίδιοι. Με τον ίδιο τρόπο, κι εγώ θέλω να σκοτώσω όταν μου προσβάλουν ότι είναι πιο ιερό για μένα. Θέλω να σταθώ όρθια, περήφανη, να υποστηρίξω τον εαυτό μου και τα πιστεύω μου, απέναντί σε αυτό που με γελοιοποιεί, με αποδυναμώνει, που δεν με σέβεται.

Και θέλω κι εσείς να νιώθετε περήφανοι για αυτό που είστε και γι’ αυτό που πιστεύετε. Περήφανοι και δυνατοί μπροστά σε οτιδήποτε σας απειλεί, σας μειώνει, σας αγνοεί, σε οτιδήποτε δεν σας υπολογίζει και δεν σας ακούει. Υπάρχουν αμέτρητες στιγμές μέσα στην ημέρα που τα νιώθει κάνεις αυτά. Αμέτρητες στιγμές που τον προσβάλουν και τον περιθωριοποιούν. Και, ναι, σε όλες αυτές τις στιγμές θέλω να νιώσετε περήφανοι και δυνατοί και να μην επιτρέπετε σε κανέναν να σας κάνει αόρατους και να μη σας σέβεται.

Το ίδιο θέλω να κάνω κι εγώ. Θέλω να σταθώ και εγώ με την ίδια δύναμη και περηφάνια, να υποστηρίξω τα δικά μου όσια και ιερά και να μην επιτρέψω σε κανένα να με υποβιβάσει και να με προσβάλει. Και την ίδια στιγμή που το λέω αυτό, ότι στέκομαι μαζί σας στην δύναμη και την περηφάνια, ξέρω ότι μπορεί να αντιδράσετε και να μην θέλετε τίποτα να έχετε να κάνετε μαζί μου, να θυμώνετε όταν ταυτίζονται τα συναισθήματα μας,

Σας ακούω να λέτε ότι δεν είμαστε το ίδιο, ότι οι ανώμαλοι που θέλουν να μας
καταστρέψουν δεν έχουν καμία δουλειά στο πρόσωπο της γης, να αφανιστούν. Κι εγώ σας απαντώ ότι, αυτό δεν είναι δύναμη, αυτό είναι φόβος. Ξέρω πολύ καλά ότι μια ξεχασμένη πλευρά σας θα νιώσει αδυναμία, απελπισία και ενοχή όταν δείτε το αίμα στα χέρια σας.

Εγώ θέλω να σταθώ δίπλα στην δύναμη σας, όχι στον φόβο σας. Θέλω να σταθώ δίπλα στην περηφάνια σας, όχι δίπλα σε αυτόν που σκοτώνει από απελπισία.

‘Δεν είμαστε απελπισμένοι, είμαστε σκληροί και δυνατοί’, συνεχίζουν.

Ναι, όμως εγώ βλέπω και ένα τρυφερό αγόρι και κορίτσι που έχει εξαφανιστεί από τις βολές που δέχεται και από την προσπάθεια να επιβιώσει σε έναν τρομακτικό, ψυχρό και παράξενο κόσμο. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι που καταπατήθηκαν τα συναισθήματα του και που αισθάνεται ότι δεν έχει μέλλον και δεν τον ακούει κάνεις. Θέλεις να με σκοτώσεις, φοβάμαι, και την ίδια στιγμή νιώθω σχεδόν τρυφερότητα για σένα. Και θέλω να θυμηθείς κι εσύ αυτόν τον εαυτό και να νιώσεις ξανά καλά για αυτόν.

Αυτός είναι ο κόσμος που ονειρεύομαι για όλους μας. Και όχι ένας όμορφος κόσμος γέματος πτώματα.

Όταν σε ακούω για μια στιγμή νιώθω τον φόβο μου, δεν θα τον παραδεχτώ…. Δεν θα τον επιτρέψω…

Σιωπή …. δεν ξέρω τι άλλο να πω.

Αλλά στα αυτιά μου έρχεται η φωνή των ακτιβιστών τις LGBT κοινότητας. Τους ακούω να μου λένε, είσαι τρελή… μιλάς με αυτούς που θέλουν να σε σκοτώσουν! Φτάνει πια. Φτάνει η ομοφοβία. Φτάνει. Δεν μπορούμε άλλο να ανεχόμαστε να ζούμε μέσα στον φόβο και μέσα στην απειλή. Δεν μπορούμε άλλο να ανεχτούμε την τρέλα του καθενός. Όχι δεν τους μιλάω, δεν διαπραγματεύομαι, δεν έχω καμία σχέση μαζί τους. Θα τους εξευτελίσω θα τους αφανίσω. Θα φωνάξω την αστυνομία. Θα γράψω σε όλες τις εφημερίδες. Θα βρω συμμάχους και θα κάνω τον κόσμο να γυρίσει εναντίον τους. Να τους συλλάβουν, να τους απομονώσουν. Δεν μπορώ άλλο την στενοκεφαλιά που με πνίγει. Δεν αντέχω, πάντα να προσέχω, να δρω αμυντικά και να γίνομαι και η ίδια ομοφοβική. Τέλος με όλα αυτά. Θέλω να ζω ελευθέρα και περήφανα, με δικαιώματα.

Καθώς τους ακούω μέσα στο κεφάλι μου, λέω ναι! Έχεις δίκιο. Φτάνει πια. Μου αρέσει ο τρόπος που προστατεύεσαι και κατευθύνεις τα πράγματα προς μια αλλαγή που θα σου επιτρέπει να αναπνέεις. Μου αρέσει και ο θυμός σου και η ανάγκη σου για δικαιοσύνη και ελευθερία.

Ε, τότε στάματα να τους μιλάς και έλα μαζί μας. Υποστήριξε μας και απομόνωσε τους. Μακριά. Δεν τους θέλουμε αυτούς στην κοινωνία μας. Μας απειλούν ότι θα μας σκοτώσουν και εσύ τους μιλάς. Ή μαζί μας είσαι ή μαζί τους!

Όχι. Δεν θέλω τον πόλεμο, τώρα κι εσείς κάνετε πόλεμο, έχετε ριχτεί στη μάχη ενάντια σε αυτό που σας απειλεί προσπαθώντας να το αφανίσετε. Ποια είναι η διαφορά σας; Διαβάζω τα blog και ακούω βρισιές από παντού, στο τέλος δεν ξέρω ποιος είναι ποιος στο διάλογο μέσα.

– πουσταράδες…
– ανεγκέφαλοι…

– ανώμαλοι..
– ηλίθιοι..

– κίναιδοι…
– φασίστες…

– λούγκρες…
– κοπλεξάρες…

– σας χρειάζονται γιαούρτια…
– είστε πούστηδες στην ψυχή…

– θα σας κόψουμε τους κώλους…
– φασισταριά ράψτε το στόμα σας…

– μας προκαλείτε, προκαλείτε την ιστορία…
– τιποτένιοι ψευτοπατριώτες…

– λατέρνες καρναβάλια, προκαλείτε το γέλιο…
– στρεβλές προσωπικότητες…

– είστε αηδιαστικοί…
– σκουλήκια…

– κουδουνίστρες…
– καθυστερημένοι…

– ανωμαλάρες, διεστραμμένοι, μιάσματα…
– ξεφτιλισμένα αντράκια…

– ανώμαλος να φορέσει την στολή;
– απάνθρωποι…

– την ανοχή που ζητάτε να την δείξετε και εσείς…
– να πάτε φυλακή…

– είστε άρρωστα άτομα για λύπηση…
– είστε μουσειακό είδος…

– δεν φταις όταν σε χτυπάει η αρρώστια…
– σκατόμυαλοι, γουρούνια ανώμαλοι στον εγκέφαλο…

Και μέσα σε όλα αυτά κάτι αχνές φωνές, που προσπαθούν να πουν,

είμαστε άνθρωποι, φτάνει το δηλητήριο, ας κάνουμε κάτι να συνεργαστούμε για τα πραγματικά προβλήματα…

… χάνονται μέσα στην μάχη.

Όχι δεν μπαίνω στον πόλεμο. Προσπαθώ να σχετιστώ, έστω και αν διαφωνώ. Έστω και αν φοβάμαι, προσπαθώ να σχετιστώ, προσπαθώ να καταλάβω έστω και αν είναι δύσκολο να αγγίξω κάτι μέσα τους.

Αυτοί δεν σχετίζονται, αυτοί σκοτώνουν μόνο. Δεν θέλω να σχετιστώ μαζί τους, δεν θέλω να έχω να κάνω τίποτα μαζί τους.

Ε, τότε πάρε και συ ένα δοκάρι ένα μαχαίρι και πήγαινε και σκότωσε τους, πήγαινε από την μεριά τους και κάνε το ίδιο με αυτούς. Κάνε ότι σου κάνουν. Είσαι στην ίδια πλευρά με αυτούς. Πάρε το ρόπαλο, το μαχαίρι και σκότωσε τους.

Είδα αυτό το μαχαίρι το έπιασα και ένιωσα ένα βαθύ πόνο.

Μήπως, αυτός ο βαθύς πόνος, δεν είναι αυτός που νιώθουμε όλοι μας, που είναι τόσο δύσκολο να πλησιάσουμε και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει; Μήπως, αυτός ο βαθύς πόνος, δεν είναι διάχυτος στην LGBT κοινότητα; Μήπως δεν τον νιώθουμε κάθε μέρα που ξυπνάμε και ακούμε όλα τα πονετικά σχόλια, τα αστεία, τις βρισιές; Αυτός ο ίδιος πόνος δεν είναι μέσα στην κατάθλιψη και τον κυνισμό; Δεν βρίσκεται μέσα στα προβλήματα των σχέσεων; Δεν εμφανίζεται στις μεταξύ μας διαμάχες, στην κοροϊδία και στην απαξίωση, που είναι τόσο κοινή ανάμεσα μας;

Και αυτός ο ίδιος πόνος, δεν είναι βαθιά μέσα σε όλους αυτούς που μας εναντιώνονται και θέλουν να μας σκοτώσουν; Ένας πόνος βουβός, χωρίς φωνή, καλυμμένος πίσω από την σκληράδα και την συμμαχία με τη βία και τη σκληρότητα.

Ένας πόνος τόσο δύσκολος να φτάσεις και να αγγίξεις.

Ο δικός μους πόνος έχει εκφραστεί και μαλακώσει μέσα από αυτές τις φανταστικές συζητήσεις. Έχω ησυχάσει λίγο, κι έχει φύγει από μέσα μου η εσωτερική πίεση που σπρώχνει τους άλλους να αλλάξουν. Έχει φύγει αυτή η πίεση, όχι γιατί δεν θέλω να αλλάξουν τα πράγματα, όχι γιατί δεν ονειρεύομαι πλέον έναν κόσμο πιο τρυφερό και με μεγαλύτερη κατανόηση και σχέση, αλλά γιατί κατάλαβα πόσο βαθύς είναι ο πόνος που έχουμε μέσα μας και πόσο θωρακισμένος είναι.

Και τώρα, αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον, δεν περιμένω μια μεγάλη ανταπόκριση, κατανόηση ή αλλαγή.

Μια στιγμή σιωπής, μια στιγμή που κάτι λίγο περνάει μέσα μας, ένα δάκρυ που μόλις πάει να φανεί και πάλι κρύβεται είναι αρκετό. Κι ας έρθει μετά πάλι η αντίσταση. Είναι πολύ βαθύς ο πόνος. Ο καθένας μας χρειάζεται τον χρόνο του για να τον πλησιάσει.

May 272010
 

Διάλογος στη μπλογκόσφαιρα, σχόλια στα ερτζιανά, κουβέντες στις παρέες. Αρχίσανε τα βιολιά σχετικά με το Athens Pride… Αφορμή η αφίσα του φετινού pride που έχει το σύνθημα ‘είμαστε παντού’ με φόντο έναν εύζωνα στο Σύνταγμα.

Και η αντίδραση της ηλεκτρονικής εφημερίδας ‘Στόχος’ με το ακόλουθο post

Τρίτη, 25 Μαΐου 2010
ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΑ ΠΟΥΣΤΑΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!

ΑΝ ΑΚΟΥΝΕ… ΟΠΟΙΟΙ ΑΚΟΥΝΕ… ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ΣΤΡΑΤΟΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ… ΚΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΘΙΟ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ!
ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΟΥΣ, ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ, ΚΑΝΤΕ ΟΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΤΣΙ… ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ “ΛΑΘΟΣ” ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΘΕΙ ΣΤΙΣ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ… Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΥΣΤΙΑ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΑΦΙΣΣΑ… ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΑΜΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ!
“ΣΤΟΧΟΣ”

Ακόμα πιο ενδιαφέροντα από τις αναμενόμενες και γνώριμες απειλές και τα post των bloggers krotkaya, black cat*red cat, θεία Σοφία, και SykoFantiS_Bastoyni, είναι τα σχόλια των αναγνωστών.

Χρειάζεται πολύς διάλογος για το τι σημαίνει ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα. Τι είναι το δικαίωμα; Πως εκφράζεται; Ποιος το προστατεύει;

Για αυτό το τελευταίο ερώτημα, πέρα από την αυτονόητη απάντηση (κράτος, θεσμοί, κοινωνία), μου αρέσει και αυτό που γράφει η θεία Σοφία:

Μόλις διάβασα ότι κάποια ακροδεξιά/ φασιστική έκδοση απειλεί άμεσα το Athens Pride η πρώτη μου σκέψη ήταν: Δεν έχει τρομονόμο η Ελλάδα; Συνηθισμένη από τη Βρετανία θα μου πεις, γιατί σύμφωνα με τον Βρετανικό τρομονόμο ο αρχισυντάκτης θα είχε ήδη συλληφθεί.

Το ξανασκέφτηκα όμως.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έλεγε: Στο τέλος, δε θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας αλλά τη σιωπή των φίλων μας.

Γι′αυτό, αν είστε 5 Ιουνίου στην Αθήνα κατεβείτε στο Athens Pride. Αυτούς τους ανθρώπους αξίζει να τους στηρίξετε. Και μην κάνετε πίσω. Μη σωπάσετε. Θυμηθείτε την ιστορία σας και τί συνέβη όταν οι φιλήσυχοι πολίτες σωπαίνουν…

May 242010
 

Το Σαββατοκύριακο 5-6 Ιουνίου η Βασιλική Κατριβάνου και η Λίλη Βασιλείου θα κάνουμε το τελευταίο σεμινάριο του κύκλου 09-10 με θέμα τη σεξουαλικόκητα.

H σεξουαλικότητα μπορεί να συνιστά πεδίο έκστασης και χαράς αλλά και πόνου και κοινωνικής καταπίεσης. Όταν ρέει ανεμπόδιστη μπορεί να μας φέρει σε επαφή με τη ζωτική και δημιουργική μας ενέργεια συνδέοντας μας με το σώμα μας, τις αισθήσεις και το μυστήριο της ζωής και να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τη ζωή και τις σχέσεις μας.

Υπάρχει όμως μια μακρόχρονη κληρονομιά γύρω από τη σεξουαλικότητα που δημιουργεί μια δύσκολη ατμόσφαιρα και την μετατρέπει στην ουσία σε περιθωριοποιημένη πλευρά της ζωής. Συχνά υποβόσκει μια αίσθηση απαγόρευσης, αμηχανίας ή ντροπής που δυσκολεύει τη σεξουαλική έκφραση καθώς και το μοίρασμα εμπειριών που σχετίζονται με τη σεξουαλικότητα και ταυτόχρονα μια προσδοκία απελευθέρωσης.

Ανείπωτα αυτά τα δύο μπλοκάρουν την επικοινωνία σε μια εποχή που είναι άκρως απαραίτητη αφού ο ορισμός και οι ρόλοι των φύλων είναι ρευστοί, συνεχώς μεταβαλλόμενοι, προς διαπραγμάτευση.

Η δουλειά με τον εαυτό μας γύρω από τη σεξουαλικότητά μας γίνεται πολιτική πράξη. Δουλεύοντας τον εαυτό μας αλλάζουμε το κόσμο γύρω μας. Ταυτόχρονα η αλλαγή του κόσμου γύρω μας επιτρέπει την εσωτερική αλλαγή.

Αυτό το διήμερο θα εξερευνήσουμε αυτά τα θέματα μέσα από δουλειά με τον εαυτό μας και διεργασία ομάδας, καθώς και μέσα από γράψιμο, μουσική, κίνηση, δουλειά με το σώμα και ζωγραφική.

Για πληροφορίες εγγραφής επικοινωνήστε στο 210-9848-912

May 232010
 

Πηγή: Καθημερινή

Καταγράφοντας την επαφή με τον Θεό

Ο νευροεπιστήμονας Αντριου Νιούμπεργκ μάς εξηγεί γιατί πιστεύουμε και πώς ο εγκέφαλός μας κατασκευάζει «πραγματικότητες»

Του Γιαννη Κολοβου

Τελικά, υπάρχει λύση στα προβλήματά μας! «Για να διατηρήσετε το πνεύμα σας ανοιχτό και να νιώσετε απόλυτα εναρμονισμένοι με τους γύρω σας», γράφει ο διακεκριμένος νευροεπιστήμονας Αντριου Νιούμπεργκ, «το μόνο που απαιτείται σε νευρολογικό επίπεδο είναι η συνειδητή μείωση της δραστηριότητας στους δύο μετωπιαίους και στους δύο βρεγματικούς λοβούς, καθώς και η αναστολή της στεφανιαίας δραστηριότητας του εγκεφάλου, η οποία σχετίζεται με τον θυμό και τον φόβο». Το πράγμα, δηλαδή, ακούγεται σχετικά απλό!

Ο Αντριου Νιούμπεργκ είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Ραδιολογίας και Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια και λέκτορας στο τμήμα Θεολογίας, έγραψε δε –σε συνεργασία με τον Μαρκ Ρόμπερτ Γουόλντμαν, θεραπευτή και επιστημονικό συνεργάτη στο Κέντρο Πνευματικότητας και Νου του ίδιου πανεπιστημίου– το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο «Γιατί πιστεύουμε: Πώς η επιστήμη του εγκεφάλου εξηγεί την ανάγκη μας για τον Θεό», το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αβγό. Και αντικείμενό του δεν είναι μόνον η θρησκευτική πίστη, αλλά το πώς συγκροτούνται οι πεποιθήσεις μας μέσα από τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Και φυσικά, κάπου εδώ εγείρεται η πρώτη απορία μας, την οποία απευθύναμε στον διακεκριμένο ερευνητή: Μήπως η «μέτρηση» της θρησκευτικότητας και η ερμηνεία της, από την οπτική της νευρολογίας, οδηγήσει σε εκ νέου αποδόμηση της θρησκείας, η οποία θα συμπαρασύρει και το ηθικό αξιολογικό μας σύστημα; Ή για να το θέσουμε αλλιώς: είναι η επιστήμη σε θέση να κατασκευάσει μια νέα ηθική στη θέση εκείνης που θα καταβαραθρωθεί, αν αποδειχθεί ότι η θρησκευτική πίστη είναι ένα παιχνίδι που απλώς συμβαίνει στον εγκέφαλό μας; «Η επιστήμη συνέβαλε στην αποδυνάμωση κάθε ηθικού συστήματος που βασιζόταν στη θρησκεία», απαντά ο καθηγητής. «Πολλοί στρέφονται στην επιστήμη επειδή νομίζουν ότι παρέχει μια πιο αντικειμενική και λογική προσέγγιση του κόσμου, επομένως και ένα πιο λογικό και αντικειμενικό σύστημα ηθικών αξιών. Παρ’ όλα αυτά, διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το αν η επιστήμη παρέχει όντως κάποιο ηθικό σύστημα αξιών. Στην ουσία, αποτελεί ένα εργαλείο μελέτης του κόσμου και ο ρόλος της δεν είναι να κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος. Στην ιδανική της μορφή, η επιστήμη θα έπρεπε να αξιολογεί αν μια ιδέα λειτουργεί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η εν λόγω ιδέα είναι και ηθικά σωστή».

Στο βιβλίο του ο καθηγητής Νιούμπεργκ υποστηρίζει, χρησιμοποιώντας εκλαϊκευμένη γλώσσα, ότι η αρχιτεκτονική του μυαλού μας είναι τέτοια που «εκ φύσεως» κατασκευάζουμε και πρεσβεύουμε πνευματικές αντιλήψεις. Και η κάθε λογής θρησκευτικότητα είναι η παλαιότερη και πιο κοινή έκφανσή τους. «Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πιστεύουμε» και η πίστη μας συνδέεται πρακτικά με την ηθικότητα, οι λειτουργίες της οποίας εδράζονται στους μετωπιαίους λοβούς του εγκεφάλου. Ομως, παραδέχεται ότι τελικά αυτό που βιώνουμε ως ηθικό σύστημα αποτελεί συνδυασμό διδαγμένων πιστεύω, νευρολογικής ανάπτυξης και ομαδικής συναίνεσης. Η λειτουργία της πίστης δηλαδή μπορεί μόνο εν μέρει να αποκρυπτογραφηθεί από τη νευροεπιστήμη. Αλλωστε, όπως αναφέρει στη συνομιλία που είχαμε μαζί του: «Ενα άλλο ζήτημα είναι ότι οι επιστήμονες συνήθως αντιμετωπίζουν κι αυτοί τα ηθικά διλήμματα που στοιχειώνουν κάθε απλό άνθρωπο. Συχνά είναι μικροπρεπείς, ανταγωνιστικοί κι εκδικητικοί. Η καλύτερη προσέγγιση είναι να βρούμε τρόπους να συνδυάσουμε ό, τι καλύτερο έχει να προσφέρει η επιστήμη με ό, τι καλύτερο προσφέρουν οι θρησκευτικές και πνευματικές παραδόσεις».

Η προσευχή του άθεου

Πώς όμως του ήρθε να αναζητήσει τον Θεό; «Δεν θα έλεγα ότι προσπαθώ να προσεγγίσω τον Θεό! Παρ’ όλα αυτά, η έννοια του θείου, της θρησκείας και της πνευματικότητας αγγίζει βαθιά όλα τα ανθρώπινα όντα. Κάθε πολιτισμός, από την εποχή του Νεάντερταλ έως τους Ελληνες φιλοσόφους και τον σύγχρονο άνθρωπο, έχει αναρωτηθεί “γιατί είμαστε εδώ;” “Ποιο είναι το νόημα της ζωής μας;” Είναι φυσικό να καταφεύγουμε σε όλες τις δυνατές προσεγγίσεις, συμπεριλαμβανομένης και της επιστημονικής».

Ο καθηγητής Νιούμπεργκ, λοιπόν, απεικόνισε, χρησιμοποιώντας τομογραφία απλού φωτονίου (SPECT), την εγκεφαλική λειτουργία βουδιστών μοναχών πριν και μετά τον διαλογισμό, την προσευχή μιας ομάδας Φραγκισκανών μοναχών, Πεντηκοστιανές γυναίκες σε φάση «πολυγλωσσίας», ακόμα κι έναν δηλωμένο άθεο (ο οποίος πίστευε στις δυνατότητες του εγκεφάλου) που συνήθιζε να αυτοσυγκεντρώνεται χρησιμοποιώντας ασκήσεις αναπνοής. Σε όλους κατέγραψε αυξημένη δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό και μείωση στους βρεγματικούς λοβούς, όπου βρίσκεται το «κέντρο προσανατολισμού» του εγκεφάλου. Συνέβαινε δηλαδή κάτι παρόμοιο με αυτό που στη νευροεπιστήμη ονομάζουν «απώλεια προσαγωγών αισθητικών ερεθισμάτων». Είτε την κατάσταση αυτή την ονομάσουμε σύνδεση με το θείο είτε νευρική παραίσθηση, το σίγουρο είναι πως η πολύχρονη «προπόνηση» του εγκεφάλου μας σε ένα τέτοιο φαινόμενο δημιουργεί μια νέα δομή ενώ, γενικά, συνοδεύεται από αύξηση του επιπέδου σεροτονίνης, η οποία δρα σαν φυσικό αγχολυτικό.

Ο εγκέφαλος έχει την προδιάθεση να απορρίπτει κάθε πιστεύω που έρχεται σε αντίθεση με την ήδη δομημένη κοσμοθεωρία του, γράφει στο βιβλίο του ο δρ Νιούμπεργκ. Ομως, ο άνθρωπος έχει τη βιολογική δύναμη να επιβάλλεται στα καταστροφικά πιστεύω του και να παράγει νέες ιδέες, οι οποίες άλλωστε είναι σε θέση να αλλοιώνουν το νευρικό δίκτυο. Τελικά, είναι οι νευροεπιστήμονες οι φιλόσοφοι της μεταμοντέρνας εποχής; «Είναι δύσκολο να μελετήσεις τον εγκέφαλο», απαντά, «χωρίς να επηρεάζεσαι από το ποιος είσαι, πώς βλέπεις τον κόσμο και το πώς αντιλαμβάνεσαι τη φύση της πραγματικότητας. Γι’ αυτό πολλοί νευροεπιστήμονες επηρεάζονται από τις φιλοσοφικές ιδέες. Στην ουσία όμως, όλες οι επιστήμες έχουν κάτι να προσφέρουν στα μεγάλα ερωτήματα». Τα μεγάλα ερωτήματα! Ποιο είναι το δικό σας υπέρτατο ερώτημα, κύριε καθηγητά; «Για μένα το υπέρτατο ερώτημα είναι το εξής: Πώς ξέρουμε τι είναι αλήθεια; Από εκεί πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα»! Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην τεθεί και το ερώτημα των ορίων της ερμηνείας της ανθρώπινης συμπεριφοράς από μια τέτοια οπτική. Ποια είναι δηλαδή η επόμενη πρόκληση για τον δρα Νιούμπεργκ; «Θα συνεχίσω να εξερευνώ τις διαφορετικές μορφές θρησκευτικών και πνευματικών πρακτικών και εμπειριών. Σκοπός μου είναι να δημιουργήσω έναν πλήρη χάρτη του γονιδιώματος της θρησκείας (religionomes), ανάλογο με το σύνολο των χρωμοσωμάτων του ανθρώπου. Ετσι θα είχα την ευκαιρία να κατηγοριοποιήσω και να αξιολογήσω τις θρησκευτικές παραδόσεις με βάση τα δεδομένα του τομέα μου, χωρίς να εξαιρέσω, βέβαια, τις φιλοσοφικές απόψεις που υπάρχουν».

Ο ζωντανός τρισδιάστατος κόσμος που αντιλαμβανόμαστε (μέσω των αισθήσεων) είναι στην πραγματικότητα φτιαγμένος από νευροχημικές και νευροηλεκτρικές διεγέρσεις, οι οποίες χρησιμοποιούν τον «έξω κόσμο» για να κατασκευάσουν μια εικόνα μέσα στο ανθρώπινο μυαλό. Αυτή είναι η βασική αρχή της επιστήμης του εγκεφάλου και αντικείμενό της το πώς εφάπτονται όλα αυτά στον εγκέφαλο. Εκεί όπου όλα είναι έννοιες – κάτι τέτοιο είναι και ο Θεός… Τελικά, δρ Νιούμπεργκ, είστε πιστός – κι αν ναι, σε τι; «Πιστεύω ότι το σύμπαν (άσχετα με το αν περιλαμβάνει τον Θεό ή όχι) θα μας αποκαλυφθεί αν είμαστε προσεκτικοί και επίμονοι όταν το εξερευνούμε. Η παρατήρησή μας, όμως, θα πρέπει είναι πολύμορφη: επιστημονική, φιλοσοφική, πνευματική»!

May 212010
 

Παρακολουθώ τα γραπτά του Πέτρου Παπακωνσταντίνου*, μοιάζει νηφάλια και γνωστική η γραφή του. Σήμερα βρήκα και μια συνέντευξη του στο vimeo, και τη βάζω εδώ για όποιους ακόμα έχουν αντοχές στις συζητήσεις περί οικονομικών.

PAPAKONSTANTINOU from blog www.aformi.wordpress.com on Vimeo.

* βιογραφικό του Πέτρου Παπακωνσταντίνου από το www.livanis.gr

O Πέτρος Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Aθήνα το 1959. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Aθήνας, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στον Hλεκτρονικό Aυτοματισμό και έγινε διδάκτορας Θεωρητικής Φυσικής. Eργάστηκε ως μεταπτυχιακός υπότροφος-ερευνητής στο Kέντρο Πυρηνικών Eρευνών «Δημόκριτος». Eρευνητικές εργασίες του έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, όπως τα Physical Review, Physical Review Letters, Theoretical Chemistry και Physica. Aπό το 1990 ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Eργάστηκε στις εφημερίδες Δημοκρατικός Λόγος και Γνώση, στο περιοδικό Ένα ως συντάκτης του πολιτικού, του διεθνούς και του επιστημονικού ρεπορτάζ και στους τηλεοπτικούς σταθμούς STAR και ΣKAΪ ως αρχισυντάκτης ενημερωτικών εκπομπών. Aπό το 1998 εργάζεται στην εφημερίδα H Kαθημερινή ως συντάκτης διεθνών θεμάτων.
Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες αποστολές στο εξωτερικό, ιδιαίτερα σε χώρες της Eυρώπης και της Mέσης Aνατολής, και έχει παρουσιάσει πλήθος συνεντεύξεων με αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, προσωπικότητες του πολιτικού και του επιστημονικού κόσμου και ηγέτες εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Aρθρογραφεί επίσης στην εβδομαδιαία εφημερίδα Πριν και στο επιστημονικό περιοδικό Oυτοπία. Το Η Eποχή του Φόβου είναι το δεύτερο βιβλίο του μετά το Η Aμερικανική Tζιχάντ – Πολεμικός Kαπιταλισμός, η Παρακμή της Aυτοκρατορίας, που εκδόθηκε το 2003.

May 202010
 
Εμείς ασχολούμαστε με τα δικά μας, και καλά κάνουμε. Ταυτόχρονα, η μεγαλύτερη διαρροή πετρελαίου (που ακόμα συνεχίζεται) φέρνει ανυπολόγιστη καταστροφή… Αν αντέχεις, κοίτα το ‘ρολόι’ να κυλάει, σε αληθινό χρόνο…

Όσο για τα τοξικά που πετάει η BP στη θάλασσα για να ‘ελέγξει’ το πετρέλαιο… άκουσε τις δηλώσεις στο video που ακολουθεί…

May 202010
 

Με μεγάλη καθυστέρηση (για χρόνο “blog-ικό”!), αισθήσεις, σκέψεις και συναισθήματα από το κλείσιμο του σεμιναρίου στην Αίγινα:

… την Παρασκευή που ήρθαμε είχα μια σωματική ενόχληση στη πλάτη μου που δεν έχω συνήθως και μέσα στο Σ-Κ ανακάλυψα ότι έχω πολύ βάρος. Φεύγω πολύ ευχαριστημένη για αυτό που έζησα κι απελευθερωμένη…



… το πως φεύγω έχει να κάνει με μια Κινέζικη παροιμία που λεει: Όταν υπάρχει φως στη ψυχή υπάρχει ομορφιά στα άτομα Όταν υπάρχει ομορφιά στα άτομα υπάρχει αρμονία στο ζευγάρι Όταν υπάρχει αρμονία στο ζευγάρι υπάρχει συνεργασία στη κοινότητα Όταν υπάρχει συνεργασία στη κοινότητα υπάρχει ειρήνη στον κόσμο Εγώ φεύγω με φως στη ψυχή…

… θέλω να διαβάσω τη σύνθεση των φράσεων από τα σκίτσα μου του Σ-Κ: Η πίεση έχει δύναμη Με ακινητοποιεί για να εστιάσω Με κινητοποιεί για να αγαπήσω και να δράσω



… εγώ, όπως όταν βγω από τη γιόγκα που νιώθω οτι όλο μου το σώμα έχει τεντωθεί τραβηχτεί και χαλαρώσει, αυτό το αισθάνομαι τώρα μέσα μου. Πολύ χαλαρωμένη, σα να έχει φύγει ένα βάρος.




… ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Είδα τα καλύτερα όνειρα της ζωής αυτό το τριήμερο μου που έχουν να κάνουν με τη διεργασία που κάναμε χτες, που είναι πολύ σημαντικά, και θα τα πάρω μαζί μου να τα επεξεργαστώ. Που σημαίνει ένα άνοιγμα που είναι για μένα πολύ σημαντικό…




… εγώ φεύγω με άλλη σχέση με τη ντροπή και την αγκαλιά. Σας ευχαριστώ όλους…




… εμένα αυτή η ομάδα μου έκανε ρεκτιφιέ στο σώμα!




… εγώ φεύγω σα το βούτυρο που λιώνει…




… εγώ φεύγω παντρεμένη με τον κόσμο! Αυτόν τον γάμο αποδέχομαι μόνο! Γιατί όλο αυτό που κάναμε το είχα κάνει σε μικρογραφία μέσα μου κι αυτό που κάναμε μου έδωσε επιβεβαίωση και τώρα θα βγω και παραέξω. Ξεκίνησα σα μια κουκίδα, μετά μέσα σε 45 άτομα και τώρα θα βγω παραέξω.

… εγώ θα μιλήσω μέσα από αυτό που βλέπω στα σκίτσα μου: Γίνεται μια έκρήξη κι από αυτή τη διάλυση ξεκαθαρίζουν οι ενέργειες, γίνεται η κάθε μια ξεχωριστή, ο εαυτός της και μετά αρχίζουν και ξανασυναντιούνται και συνθέτονται σε μια καινούργια μορφή. Σαν αυτό που λέμε για τη κρίση, ότι μπορεί με μια έκρηξη να γίνουν όλα κομμάτια και το καθένα να βρει το δικό του χώρο και τόπο και να ξανασυναντηθούν σε μια νέα σύνθεση.



[Γιος] …δυο μέρες που ήμουν εδώ γνώρισα ανθρώπους που είχα γνωρίσει παλιά μα δεν τους θυμόμουνα κι έμαθα να ζωγραφίζω ένα σκίτσο!




[Πατέρας] …αυτές οι δυο μέρες εδώ μας φέρανε πιο κοντά και είδα τον εαυτό μου μέσα στις γενιές και πόσο αποδοχή χρειάζεται στη ζωή έτσι όπως είναι, συνέπεια σε όλα όπως έρθουν.




… θέλω να ευχαριστήσω την ομάδα που έσωσε χώρο να εκφραστώ. Ενώ είχα έρθει με έντονο προβληματισμό, ένταση κι αντίδραση νιώθω ότι έχω γλυκάνει, το πρόσωπο μου έχει χαλαρώσει. Ένιωθα ότι δεν εκφραζόμουνα και τώρα οι γκριμάτσες μου, τα μάτια μου μιλάνε, που δεν το είχα πριν και που είναι πολύ σημαντικό για μένα…




… έζησα μια μοναδική εμπειρία. Το βίωσα πάρα πολύ έντονα… ήτανε πάρα πολύ καλό για μένα. Οι λέξεις που βγήκαν από τα σκίτσα μου είναι: Δίνη, θυμός, αδιέξοδο, φυγή, ανάσα, θέλω, λύτρωση




… ευχαριστώ τους ανθρώπους που κάναμε τις ασκήσεις μαζί γιατί με βοήθησαν πάρα πολύ. Οι βαλίτσες μου φεύγουν πιο φορτωμένες! Αυτά τα δύο βράδια κοιμόμουν και δεν κοιμόμουν! Είχα έντονη αγωνία, αδημονία για το τι θα γίνει αύριο, να το ζήσω, να το χορτάσω, να το νιώσω. Καιρό τώρα θέλω να δω αγαπημένο μου πρόσωπο που έχει πεθάνει και το είδα χτες βράδυ… ήτανε πάρα πολύ ωραία…

… εμένα η αίσθηση μου τώρα που κλείνει το σεμινάριο είναι ότι μπορεί να έχουμε δυνάμεις [εκείνη την ώρα πέφτει κάτι στην οροφή του δωματίου με θόρυβο κι όλοι γελάσαμε!] που δεν ξέρουμε. Η ζωή μας καλεί να βγάλουμε αυτές τις δυνάμεις που έχουμε…



… θέλω να αφήσω πίσω μου αυτά που με βαραίνουν και να κρατήσω την επαφή που θα με στηρίζει χωρίς να με πνίγει και να βρω τον χώρο μου, να διεκδικήσω με όλο μου το είναι, να διεκδικήσω την έκφραση του εσωτερικού μου τόπου!

… εγώ φεύγω με μια σιγουριά για το τι θέλω να κάνω, αυτό που ήξερα και πριν αλλά σκεφτόμουνα, «εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ κοιτάς τα δικά σου»; Μου βγήκε τόσες φορές μέσα στο ΣΚ που φεύγω σίγουρη, παρ’ όλα όσα γίνονται για μένα είναι σημαντικό να κάνω αυτό το συγκεκριμένο κι ας μοιάζει παράξενο!

… εγώ είμαι σε καινούργια νερά. Είδα τον ΓΒ χτες βράδυ να μου λεει κάνε παιδιά είσαι καλή με τα παιδιά και ότι είχα δύο γεννητικά όργανα – και πέος και αιδοίο – και να μπορώ να κάνω έρωτα με μένα. … έχουμε δυνάμεις μέσα μας πέρα από τις ταυτότητες μας κι ότι γνωρίζαμε για τον εαυτό μας έως τώρα, δυνάμεις για τις οποίες δεν ήμαστε συνειδητοί.

… συνεχίζοντας από εκεί ακριβώς να μιλήσω κι εγώ για μένα, πέρα από τις ταυτότητες έχω να αποδεχτώ, παραδεχτώ, ακούσω, συνθέσω και αξιοποιήσω πλευρές του εαυτού μου, του κόσμου που είναι αφόρητες, ανυπόφορες έως αντιπαθητικές, αλλά που οι ενέργειες τους, είδα μέσα από τις ασκήσεις ότι υπάρχουν και είναι βοηθητικές και ενισχυτικές.

… έχω ξεκουραστεί… μου έχει φύγει ένα βάρος… έχω αρχίσει να αγαπάω ξανά τον εαυτό μου, που τον ξεχνάω. Μου έκανε εντύπωση στις ζωγραφιές ότι η πρώτη που είχε να κάνει με το σώμα έχει πολύ σχέση με την τελευταία που είχε να κάνει με το κόσμο. Το σώμα γνωρίζει, ξέρει τι γίνεται, αν πας βαθιά μέσα θα βρεις ότι οι απαντήσεις υπάρχουν. Φεύγω πολύ ξεκούραστη…

… εγώ φεύγω κουρασμένος! Περί ενότητας αντιθέτων είχα ακούσει με το μυαλό. Μου φάνηκε δύσκολο να κάνω αυτές τις ασκήσεις, τις διαδρομές μεταξύ των αντίθετων ενεργειών αλλά δυο φορές που τα κατάφερα συγκινήθηκα πάρα

πολύ και ξεκουράστηκα…

… φεύγω με μια ελπίδα… όταν ήρθα είχα έντονα στο νου τη λέξη αδιέξοδο… δεν υπάρχει λύση ή δεν μπορούσα να τη δω… ένιωθα ένα μπλοκάρισμα και σε σχέση με το συναίσθημα μου. Η διεργασία μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να συνδεόμαστε κι ότι οι λύσεις είναι πολύ απλές, όλοι τις έχουμε μέσα μας. Χρειάζεται να τις βλέπουμε, να τις βιώνουμε με τον δικό του τρόπο ο καθένας. Η δικιά μου η λύση είναι το «ακούειν» το «σχετίζεσθαι» το «αγκαλιάζειν» το «αγαπείν» με όλα αυτά…



… είχα μεγάλη αγωνία για αυτό το Σαββατοκύριακο… ζούμε σε επικίνδυνες εποχές… όπως όλοι ζήσαμε τη περασμένη βδομάδα, είναι πολύ εύκολο να εκτροχιαστεί κάτι… Το φοβόμουνα να μαζευτούμε τόσοι άνθρωποι σε ένα δωμάτιο με τη συναισθηματική φόρτιση των ημερών… Ένιωσα μια αίσθηση κοινότητας να δημιουργείται από τη συναλλαγή μας αυτές τις μέρες κι είμαι ευγνώμων για όλους που δεν διστάζουν να ψάξουν κι άλλους τρόπους παράλληλα με τον δικό τους.




… αναθάρρεψα… φεύγω με πίστη για αυτό που μπορούμε όλοι μαζί να φέρουμε στο Ελληνικό γίγνεσθαι…




… φεύγω με σωματική κούραση… ξάπλωσα και είδα στο ταβάνι πατημασιές και δαχτυλιές! Κι είπα, «κοίτα να δεις! η θεωρία μου δεν χωράει μερικά πράγματα αλλά υπάρχουν στο ταβάνι παπούτσια!»

… το πάνω κάτω ήρθε σε αυτό το δωμάτιο!



… υπάρχει μια μεγάλη ησυχία μέσα μου… και σαν όλη η ενέργεια να ανήκει στην ομάδα και να μη ξέρω τι να πω… η λέξη που μόλις αναδύθηκε μέσα μου είναι UBUNTU, είμαι επειδή είσαι, υπάρχω επειδή υπάρχεις, καταλαβαίνω ότι είμαι άνθρωπος επειδή εσύ είσαι άνθρωπος… συνειδητοποιώ ότι έχω ανάγκη για περισσότερες τέτοιες συνευρέσεις…




… όταν ήρθα δεν ένιωθα τη συνοχή. Φεύγοντας παίρνω μαζί μου ένα ανθρώπινο κομποσχοίνι… όλων μας μαζί…




… το αγκαλιάζω έχει μέσα του το «ζω»…