Στις 5 Ιουνίου, οργανώνεται για 6η χρονιά το Athens Pride, Φεστιβάλ Λεσβιακής, Γκέι, Αμφί και Τρανς Υπερηφάνειας. Η φετινή αφίσα με τον τσολιά και την λεζάντα που γράφει ‘είμαστε παντού’ βοήθησε να αναδυθεί η διεργασία γύρω από τα θέματα των LGBT στην Ελλάδα. Από τη μια η ανάγκη για ορατότητα, περηφάνια, καθώς και μια διαφορετική αντίληψη για θέματα που αφορούν τη σεξουαλικότητα, τα φύλα, και την οικογένεια. Από την άλλη η πίστη στην ετεροφυλοφιλία ως μόνη δυνατή επιλογή σεξουαλικού προσανατολισμού και το μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό.
Ομάδες, που θεωρούν τα εθνικά σύμβολα ιερά, προσβλήθηκαν και χρησιμοποιώντας την αφίσα ως αφορμή άρχισαν ένα κήρυγμα μίσους στο internet, με ευθείες προσβολές και απειλές κατά του Athens Pride και της σωματικής ακεραιότητας όσων συμμετέχουν.
Διαβάζοντας τα κείμενα φοβήθηκα άλλα και κατάλαβα από που προέρχονταν. Σκέφτηκα ότι, κι εγώ, με τον ίδιο τρόπο θα αντιδρούσα αν μου πρόσβαλαν κάτι ιερό και όσιο. Μπορεί να μην έπαιρνα το μαχαίρι ή το καδρόνι, το αυγό ή το γιαούρτι, αλλά το συναίσθημα θα ήταν εκεί. Θα ήθελα να σκοτώσω αυτούς μου προσβάλουν ότι είναι πιο ιερό και αγαπητό σε έμενα.
Έφερα στο μυαλό μου αυτούς που σχολίαζαν και απειλούσαν με θάνατο τις ‘λεσβίες και τους πουσταράδες’, έφερα στον νου μου και την δική μου αντίδραση όταν με προσβάλουν, και άρχισα να τους μιλάω.
Εγώ ο ‘κίναιδος’, ο ‘παλιοπούστης’, η ‘βρωμολεσβία’. Καταλαβαίνω την οργή σας και την βία που νιώθετε. Σε αυτό είμαστε ίδιοι. Με τον ίδιο τρόπο, κι εγώ θέλω να σκοτώσω όταν μου προσβάλουν ότι είναι πιο ιερό για μένα. Θέλω να σταθώ όρθια, περήφανη, να υποστηρίξω τον εαυτό μου και τα πιστεύω μου, απέναντί σε αυτό που με γελοιοποιεί, με αποδυναμώνει, που δεν με σέβεται.
Και θέλω κι εσείς να νιώθετε περήφανοι για αυτό που είστε και γι’ αυτό που πιστεύετε. Περήφανοι και δυνατοί μπροστά σε οτιδήποτε σας απειλεί, σας μειώνει, σας αγνοεί, σε οτιδήποτε δεν σας υπολογίζει και δεν σας ακούει. Υπάρχουν αμέτρητες στιγμές μέσα στην ημέρα που τα νιώθει κάνεις αυτά. Αμέτρητες στιγμές που τον προσβάλουν και τον περιθωριοποιούν. Και, ναι, σε όλες αυτές τις στιγμές θέλω να νιώσετε περήφανοι και δυνατοί και να μην επιτρέπετε σε κανέναν να σας κάνει αόρατους και να μη σας σέβεται.
Το ίδιο θέλω να κάνω κι εγώ. Θέλω να σταθώ και εγώ με την ίδια δύναμη και περηφάνια, να υποστηρίξω τα δικά μου όσια και ιερά και να μην επιτρέψω σε κανένα να με υποβιβάσει και να με προσβάλει. Και την ίδια στιγμή που το λέω αυτό, ότι στέκομαι μαζί σας στην δύναμη και την περηφάνια, ξέρω ότι μπορεί να αντιδράσετε και να μην θέλετε τίποτα να έχετε να κάνετε μαζί μου, να θυμώνετε όταν ταυτίζονται τα συναισθήματα μας,
Σας ακούω να λέτε ότι δεν είμαστε το ίδιο, ότι οι ανώμαλοι που θέλουν να μας
καταστρέψουν δεν έχουν καμία δουλειά στο πρόσωπο της γης, να αφανιστούν. Κι εγώ σας απαντώ ότι, αυτό δεν είναι δύναμη, αυτό είναι φόβος. Ξέρω πολύ καλά ότι μια ξεχασμένη πλευρά σας θα νιώσει αδυναμία, απελπισία και ενοχή όταν δείτε το αίμα στα χέρια σας.
Εγώ θέλω να σταθώ δίπλα στην δύναμη σας, όχι στον φόβο σας. Θέλω να σταθώ δίπλα στην περηφάνια σας, όχι δίπλα σε αυτόν που σκοτώνει από απελπισία.
‘Δεν είμαστε απελπισμένοι, είμαστε σκληροί και δυνατοί’, συνεχίζουν.
Ναι, όμως εγώ βλέπω και ένα τρυφερό αγόρι και κορίτσι που έχει εξαφανιστεί από τις βολές που δέχεται και από την προσπάθεια να επιβιώσει σε έναν τρομακτικό, ψυχρό και παράξενο κόσμο. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι που καταπατήθηκαν τα συναισθήματα του και που αισθάνεται ότι δεν έχει μέλλον και δεν τον ακούει κάνεις. Θέλεις να με σκοτώσεις, φοβάμαι, και την ίδια στιγμή νιώθω σχεδόν τρυφερότητα για σένα. Και θέλω να θυμηθείς κι εσύ αυτόν τον εαυτό και να νιώσεις ξανά καλά για αυτόν.
Αυτός είναι ο κόσμος που ονειρεύομαι για όλους μας. Και όχι ένας όμορφος κόσμος γέματος πτώματα.
Όταν σε ακούω για μια στιγμή νιώθω τον φόβο μου, δεν θα τον παραδεχτώ…. Δεν θα τον επιτρέψω…
Σιωπή …. δεν ξέρω τι άλλο να πω.
Αλλά στα αυτιά μου έρχεται η φωνή των ακτιβιστών τις LGBT κοινότητας. Τους ακούω να μου λένε, είσαι τρελή… μιλάς με αυτούς που θέλουν να σε σκοτώσουν! Φτάνει πια. Φτάνει η ομοφοβία. Φτάνει. Δεν μπορούμε άλλο να ανεχόμαστε να ζούμε μέσα στον φόβο και μέσα στην απειλή. Δεν μπορούμε άλλο να ανεχτούμε την τρέλα του καθενός. Όχι δεν τους μιλάω, δεν διαπραγματεύομαι, δεν έχω καμία σχέση μαζί τους. Θα τους εξευτελίσω θα τους αφανίσω. Θα φωνάξω την αστυνομία. Θα γράψω σε όλες τις εφημερίδες. Θα βρω συμμάχους και θα κάνω τον κόσμο να γυρίσει εναντίον τους. Να τους συλλάβουν, να τους απομονώσουν. Δεν μπορώ άλλο την στενοκεφαλιά που με πνίγει. Δεν αντέχω, πάντα να προσέχω, να δρω αμυντικά και να γίνομαι και η ίδια ομοφοβική. Τέλος με όλα αυτά. Θέλω να ζω ελευθέρα και περήφανα, με δικαιώματα.
Καθώς τους ακούω μέσα στο κεφάλι μου, λέω ναι! Έχεις δίκιο. Φτάνει πια. Μου αρέσει ο τρόπος που προστατεύεσαι και κατευθύνεις τα πράγματα προς μια αλλαγή που θα σου επιτρέπει να αναπνέεις. Μου αρέσει και ο θυμός σου και η ανάγκη σου για δικαιοσύνη και ελευθερία.
Ε, τότε στάματα να τους μιλάς και έλα μαζί μας. Υποστήριξε μας και απομόνωσε τους. Μακριά. Δεν τους θέλουμε αυτούς στην κοινωνία μας. Μας απειλούν ότι θα μας σκοτώσουν και εσύ τους μιλάς. Ή μαζί μας είσαι ή μαζί τους!
Όχι. Δεν θέλω τον πόλεμο, τώρα κι εσείς κάνετε πόλεμο, έχετε ριχτεί στη μάχη ενάντια σε αυτό που σας απειλεί προσπαθώντας να το αφανίσετε. Ποια είναι η διαφορά σας; Διαβάζω τα blog και ακούω βρισιές από παντού, στο τέλος δεν ξέρω ποιος είναι ποιος στο διάλογο μέσα.
– πουσταράδες…
– ανεγκέφαλοι…
– ανώμαλοι..
– ηλίθιοι..
– κίναιδοι…
– φασίστες…
– λούγκρες…
– κοπλεξάρες…
– σας χρειάζονται γιαούρτια…
– είστε πούστηδες στην ψυχή…
– θα σας κόψουμε τους κώλους…
– φασισταριά ράψτε το στόμα σας…
– μας προκαλείτε, προκαλείτε την ιστορία…
– τιποτένιοι ψευτοπατριώτες…
– λατέρνες καρναβάλια, προκαλείτε το γέλιο…
– στρεβλές προσωπικότητες…
– είστε αηδιαστικοί…
– σκουλήκια…
– κουδουνίστρες…
– καθυστερημένοι…
– ανωμαλάρες, διεστραμμένοι, μιάσματα…
– ξεφτιλισμένα αντράκια…
– ανώμαλος να φορέσει την στολή;
– απάνθρωποι…
– την ανοχή που ζητάτε να την δείξετε και εσείς…
– να πάτε φυλακή…
– είστε άρρωστα άτομα για λύπηση…
– είστε μουσειακό είδος…
– δεν φταις όταν σε χτυπάει η αρρώστια…
– σκατόμυαλοι, γουρούνια ανώμαλοι στον εγκέφαλο…
Και μέσα σε όλα αυτά κάτι αχνές φωνές, που προσπαθούν να πουν,
είμαστε άνθρωποι, φτάνει το δηλητήριο, ας κάνουμε κάτι να συνεργαστούμε για τα πραγματικά προβλήματα…
… χάνονται μέσα στην μάχη.
Όχι δεν μπαίνω στον πόλεμο. Προσπαθώ να σχετιστώ, έστω και αν διαφωνώ. Έστω και αν φοβάμαι, προσπαθώ να σχετιστώ, προσπαθώ να καταλάβω έστω και αν είναι δύσκολο να αγγίξω κάτι μέσα τους.
Αυτοί δεν σχετίζονται, αυτοί σκοτώνουν μόνο. Δεν θέλω να σχετιστώ μαζί τους, δεν θέλω να έχω να κάνω τίποτα μαζί τους.
Ε, τότε πάρε και συ ένα δοκάρι ένα μαχαίρι και πήγαινε και σκότωσε τους, πήγαινε από την μεριά τους και κάνε το ίδιο με αυτούς. Κάνε ότι σου κάνουν. Είσαι στην ίδια πλευρά με αυτούς. Πάρε το ρόπαλο, το μαχαίρι και σκότωσε τους.
Είδα αυτό το μαχαίρι το έπιασα και ένιωσα ένα βαθύ πόνο.
Μήπως, αυτός ο βαθύς πόνος, δεν είναι αυτός που νιώθουμε όλοι μας, που είναι τόσο δύσκολο να πλησιάσουμε και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει; Μήπως, αυτός ο βαθύς πόνος, δεν είναι διάχυτος στην LGBT κοινότητα; Μήπως δεν τον νιώθουμε κάθε μέρα που ξυπνάμε και ακούμε όλα τα πονετικά σχόλια, τα αστεία, τις βρισιές; Αυτός ο ίδιος πόνος δεν είναι μέσα στην κατάθλιψη και τον κυνισμό; Δεν βρίσκεται μέσα στα προβλήματα των σχέσεων; Δεν εμφανίζεται στις μεταξύ μας διαμάχες, στην κοροϊδία και στην απαξίωση, που είναι τόσο κοινή ανάμεσα μας;
Και αυτός ο ίδιος πόνος, δεν είναι βαθιά μέσα σε όλους αυτούς που μας εναντιώνονται και θέλουν να μας σκοτώσουν; Ένας πόνος βουβός, χωρίς φωνή, καλυμμένος πίσω από την σκληράδα και την συμμαχία με τη βία και τη σκληρότητα.
Ένας πόνος τόσο δύσκολος να φτάσεις και να αγγίξεις.
Ο δικός μους πόνος έχει εκφραστεί και μαλακώσει μέσα από αυτές τις φανταστικές συζητήσεις. Έχω ησυχάσει λίγο, κι έχει φύγει από μέσα μου η εσωτερική πίεση που σπρώχνει τους άλλους να αλλάξουν. Έχει φύγει αυτή η πίεση, όχι γιατί δεν θέλω να αλλάξουν τα πράγματα, όχι γιατί δεν ονειρεύομαι πλέον έναν κόσμο πιο τρυφερό και με μεγαλύτερη κατανόηση και σχέση, αλλά γιατί κατάλαβα πόσο βαθύς είναι ο πόνος που έχουμε μέσα μας και πόσο θωρακισμένος είναι.
Και τώρα, αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον, δεν περιμένω μια μεγάλη ανταπόκριση, κατανόηση ή αλλαγή.
Μια στιγμή σιωπής, μια στιγμή που κάτι λίγο περνάει μέσα μας, ένα δάκρυ που μόλις πάει να φανεί και πάλι κρύβεται είναι αρκετό. Κι ας έρθει μετά πάλι η αντίσταση. Είναι πολύ βαθύς ο πόνος. Ο καθένας μας χρειάζεται τον χρόνο του για να τον πλησιάσει.