Oct 312013
 

H Julie Diamond γράφει στο blog της για την ισχύ και τις παγίδες της…

Navigating the traps of power
by Julie Diamond

Nearly all men can stand adversity, but if you want to test a man’s character, give him power.

So said Abraham Lincoln.

He’s right. Power is hard to get it right. And most of us don’t grow up learning how to use it wisely and well. And one reason for that, is that it’s a taboo. Like with any taboo –sex or death for instance – we have a truly irrational relationship with it. We hate power yet crave it. We criticize those in power, while staying unaware of how we use it ourselves. We overestimate the power of others, while underestimating that of ourselves. We try to do away with hierarchy and replace it with consensus but fail to see that it just pushes power underground, where it thrives in the endless rounds of arguing and debating, gossip and alliances.

But the taboo against power is most evident in how we pathologize its misuse. We talk about it like a medical condition: people who do so are ‘psychopaths,’ ‘narcissists,’ and ‘deviants.’ We analyze the perpetrator’s personality, wondering if he was abused or bullied as a child.

Maybe it is a psychological condition, but it’s also an everyday occurrence. The outrageous abuses of power we see in the headlines lull us into a false sense of security because we don’t see ourselves in those stories. And so we feel safe and smug about ourselves, confident we’d never embezzle funds, harass subordinates, molest students, or cover up an affair with campaign contributions. But you don’t have to be a sadist or psychopath to misuse power. Average people, like you and me, from time to time, misuse our role, rank and influence. And we’re not monsters; most of us are trying hard to do well. We are just victims of a culture that doesn’t teach us how to use power well.

And we need to be taught, because power is really ‘misuable” – not because we lack awareness but because power comes with the means for its own abuse. Like slipping on Sauron’s Ring of Power, when we step into a position of power we think, feel and behave differently. The pressure of the role, isolation from others, the expectations and projections from others, all of this conspires to alter our perceptions of ourselves and others. There’s a lot of research now showing how power and status changes behavior: people in higher power roles display more confidence, are less concerned with others’ opinions, have less empathy, and take their subjective perceptions more seriously than others.’ These psychological influences, along with the perks and privileges of power, provide easy access and temptation to fall prey to the shadow side of power.

Because of the sensationalist way abuse of power is talked about, to get better at using power ourselves, we need to understand how it manifests in common , everyday ways. Until we see how we do it ourselves, it’s hard to get better. From what I’ve seen in my work with people in positions of leadership and authority, these are the 5 most common, and avoidable, traps of power:

  1. Avoiding using your authority. Believe it or not, one of the most common ways people misuse power is by trying not to have it. Determined not to misuse power, they shy away from taking a stand, being definitive, taking risks, or having tough conversations. They try to be supportive and collaborative, but it backfires because people don’t know what to do, how they’re doing, or what’s expected of them. It can be stressful, chaotic and confusing working with or for someone who doesn’t own their power. To work on this: Look at your own biases against power. The more you hate it, or think ill of it, chances are, the worse you’ll use it. You can’t enact your power simply by vowing “never to be like others.”
  2. Using too much ammo. It’s easy to underestimate your own power and overestimate the other’s. But when were convinced we’re the weaker party, out of fear we’ll be defeated, or won’t get our point across, we increase our fire power. This happens even if we have higher positional rank. Whenever we feel one-down, we use extra force. We don’t see that we come across as an aggressor, and then we interpret the other’s defensive response as proof that they are the aggressor. It’s a runaway escalation and a self-fulfilling prophecy. To work on this: Just like in a negotiation, start with a generous and open hand. Think of yourself as having power, even if you don’t feel it. We all have some power, somewhere. You might be surprised how powerful you look to others. Discover your power, because feeling powerless and weak makes you overcompensate.
  3. Using power to boost your self-esteem. Rank is like a drug: it can be a short cut to feeling better. If we doubt our intelligence, having people nod when we speak soothes that wound. If we feel unworthy, the respect of those around us becomes addicting. If we feel weak, our righteous activism and anger can make us feel strong. Over time, we lose the muscle to do our own emotional development work, and become reliant on our rank, and on the reaction, flattery and attention of those around us. To work on this: Don’t take short cuts in your development. It’s easy to do but not so good for us. Confront what’s difficult. The growth you get from doing so increases your self-esteem and ultimately gives you the personal power you need to be effective.
  4. Buying your own pitch. When you have a lot of clout in your organization or community, and people follow what you say, it’s easy to fall prey to your self-confirming beliefs. Others don’t challenge you much, and you can cherry-pick the feedback that confirms your beliefs. You measure your progress and evaluate your work using your own yardstick. And your high power position keeps you shielded from social contexts outside your influence, which limits the opportunity to grow beyond what you already know. To work on this: Actively learn – outside your field, not just within it. It’s good to stretch yourself, and be a beginner and feel deskilled. It’s healthy to entertain self-criticism and doubts, to embrace threat and seek challenge, from within and from without. We need to shake up the “cognitive egg”, to be challenged by reflections of ourselves that may be hard to take.
  5. Getting drunk on your role. It’s really easy to lose touch with the human inside the role. Roles have magical qualities and when they have high rank, even more so. The teacher in front of the classroom feels wiser at work than she does at home. Leaders micromanage or refuse to delegate, thinking they are smarter than everyone else. Therapists or social workers can become heroic, get entangled with their clients’ lives, and ultimately burn out. Parents control and over-protect their children when they over identify with the caretaker role. To work on this: Share the role. Children need to learn responsibility, team members need to think like the boss, clients need to access their capacity to work through their own problems. If we “hog” the role, we don’t develop the people around us.

This is just a start. We each can find out where we use the role or rank to take short cuts in our development.

I’ll be looking into this more with a dynamic group of leaders and facilitators at the next year-long Deep Democracy training sponsored by Anima Leadership in Toronto, starting in March 2014. Hope to see some of you there.

Anima founder and principal, Shakil Choudhury and I just did an interview about the course and what to expect in 2014. Check back here and on the Anima website for the interview.

Oct 292013
 

0004277_195

Ο φίλος και συνάδελφος Πέτρος Πολυχρόνης, διευθυντής του Α.Κ.Μ.Α, μίλησε στην παρουσίαση του βιβλίου «Πως θα ζήσω με το διαδίκτυο;» του Μιχάλη Βαφόπουλου. Αξίζει να ακούσεις τους προβληματισμούς του.

 


“Πώς θα ζήσω με το διαδίκτυο; ” Π. Πολυχρόνης από mvaf

Oct 242013
 

 

Μια συζήτηση με το Δημήτρη Κλάγκο για την ορατότητα και τη μη-ορατότητα, βρήκε τη θέση της στη μικρού μήκους ταινιά ντοκιμαντερ «22 μέρες… δίπλα και μακριά».

Από την περιγραφή του ίδιου για το ντοκιμαντέρ:

Το θεραπευτικό πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ ΕΞΑΝΤΑΣ στα πλαίσια σεμιναρίου κινηματογράφου που έγινε στην θεραπευτική κοινότητα της Σαλαμίνας δημιούργησε την μικρού μήκους ταινία ντοκιμαντέρ «22 μέρες… δίπλα και μακριά…». Η δράση αυτή χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και συγκεκριμένα από τη διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς . Το θέμα που πραγματεύεται αφορά στο λοιμοκαθαρτήριο που βρίσκεται στο νησάκι του Αγίου Γεωργίου, κατά τη χρονική περίοδο 1884-1947 και αναδεικνύει έναν άγνωστο ιστορικό τόπο –μνημείο που βρίσκεται στο θαλάσσιο δρόμο από το Πέραμα προς τη Σαλαμίνα όπου βρίσκεται και η θεραπευτική Κοινότητα του ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ ΕΞΑΝΤΑΣ Μέσα από το ντοκιμαντέρ αναδεικνύεται, επίσης, ένας προβληματισμός για την ορατότητα και τη μη ορατότητα πραγμάτων και καταστάσεων που συμβαίνουν δίπλα μας, ένας προβληματισμός για την ατομική και κοινωνική ευθύνη.

Jul 122013
 

NBA Draft Basketball

Greece and the right to citizenship
Want to become a Greek citizen? Sorry, only if you score behind the three-point line…
by Anna Gkiouleka

The recent story of a young basketball player, who acquired Greek nationality due to his talent, has been a hot topic in the local media for the last few days. The story exposes the Greek State’s dominant discriminatory ideology and raises more general questions about citizenship rights and migration policies inside Europe.

The success story

At first, I would like to describe the story briefly. Giannis Antetokounmpo, is a 18- year-old man, a Nigerian descendant. He was born in Greece, but until May he did not have any citizenship or passport (he was considered to be a stateless person), as it happens to almost all second-generation immigrants in Greece.

What is special with him is the fact that he is a potential NBA all-star talent. Last Thursday, he was picked at the 15th position in the NBA draft by Milwaukee Bucks. Since that night, the photo of Giannis celebrating his success waving the Greek flag is everywhere in the press, television and on-line media, and everyone feels the right to speak about him. The prime minister himself invited Giannis to his office to congratulate him.

Only two months ago, when Giannis had no passport, this success would seem like an illusion, not because Giannis had a lack of talent, but because he had a lack of travelling documents. Fortunately, NBA sports agents showed their interest in the young boy on time. This was the sole fact which could give a good reason to the Greek side to put forward his citizenship application.

Citizenship law in Greece

Unfortunately, Giannis is an exceptional case. Greece presents one of the strictest legal frameworks for citizenship acquisition in Europe. This framework is based mainly on the principle of jus sanguinis, which means that a person is eligible for acquiring the Greek citizenship when he/she can claim to be descent of Greek parents. In reference to migrants who cannot claim Greek origin, even if they are born in Greece, the state only recognizes the right to long-term residence permission, which however, is given only after certain requirements are met.

One of these requirements refers to the existence of legal residence permission for the last five years before one applies for the long- term permission. However, the majority of second-generation immigrants, although they may have been born or lived in Greece for most of their life, often do not have the required legal permission to stay in the country.

This happens either due to the ignorance of their parents, either due to the fact that they lost their legal permission because it had been acquired with an older legal framework and mainly due to the reluctance of the Greek state to provide immigrants with clear and understandable information about their responsibilities and the rules that apply for them. As a result, the majority of such people remain without legal papers, and when they come at the age of eighteen not only cannot they apply for long-term residence permission or for university attendance, but also they face the threat of expulsion.

Racism as a barrier ahead of law-making

At the same time, racism and discrimination have settled their foot inside the Greek society. The existence of the far-right “Golden Dawn” in the parliament and the alarming increase in incidents of racist violence are the explicit forms of the problem. The implicit forms of prejudice and racism lie in the political discourse of the mainstream parties, in the media discourse but also in the minds of a big share of the people.

In this frame, any serious attempt for the formation of a legal framework which would promote the integration of the immigrants in the Greek society is quickly abandoned. This is what has happened recently with the legal plan known as “citizenship law” introduced by the former government. “Citizenship law” was a big step towards a more progressive integration policy as it provided immigrants with civil rights, participation in organizations and local elections and made the procedure of citizenship acquisition a feasible option for the second-generation immigrants. Unfortunately, this law was not only abolished by the current government but also this abolition was promoted as an example of the decisiveness of the government to defend the rights of the native Greeks “who are threatened by the immigrants”. The prime minister himself has promised to “clean the neighborhoods from the clandestine immigrants” in his pre-election campaign and after his success he is the one who assigned ministers of far-right ideology in critical ministries like Health Ministry and Ministry of Justice.

The case from different(?) viewpoints

Considering all the above, Giannis’ success was enough to bring the issue of second-generation immigrants to the spotlight again. The pro-immigrants organizations used his case to state again how important it is to recognize the right of citizenship to all the young individuals who remain without papers. They support their argument saying that these children feel that Greece is their motherland and do the best they can for it. On the other hand, mainstream parties used Giannis case to gain some extra publicity. The photo of the prime minister congratulating the young man has definitely reached some American newspapers and websites. Those loyal to their nationalist ideology, question the procedure with which Giannis managed to acquire the Greek passport. The responsible ministry have made a public announcement to make clear that Giannis acquired citizenship and passport following the legal procedure in which the state has intervened only to expedite it, as they do for any exceptional case like when a second-generation immigrant needs to travel for health reasons; and that this time it was for the good of the country.

But what do we understand if we read between these lines? The rhetoric of the opposing sides is not dramatically different. The pro-immigrants side – without probably realizing it- sets a “moral” requirement to the immigrants. They build their argumentation in favor of giving the citizenship right to the second-generation immigrants based on the fact that these children recognize no other motherland than Greece. They use the image of Giannis with the Greek flag as an evidence for his loyalty to this motherland. One wonders, if Giannis had chosen to keep also the Nigerian flag or no flag, what would this mean? Would there be any proof for his “loyalty”? Would he deserve the Greek citizenship then or not?

On the other side, the prime minister’s behaviour and the statement of the ministry make clear that the Greek state will guarantee rights for immigrants only in exceptional cases. When it is a matter of life or death or when the state itself has a clear benefit from it, only then a young individual will be considered eligible to Greek citizenship. Only in exceptional cases, immigrants will be treated as equal and will be respected, in all other cases they will be described as “intruders” and as “intruders” they will be treated.

Both sides, in a way seem to put the responsibility on the weakest chain link, on the immigrants. One side expresses the obligation of “loyalty” and “love for the motherland” while the other highlights the benefits for the state. The issue raises critical questions that go beyond Giannis’ personal story. The issue of citizenship is approached only from the aspect of “who deserves to have it” but maybe the right approach would be from the aspect of “who deserves to share it”. Who is the one who can set the rules? And since when citizenship has become a reward for being “loyal” or “benefiting”? Why do some individuals have to prove that they deserve a citizenship right and others do not? Probably, most European citizens born inside Europe have never thought of how it would be to be born without citizenship. As they probably do not wonder how it would be to be born without legs, eyes or mouth. However, Someone has decided that they deserve their citizenship and it is the one who has also decided that some others do not. Probably it is time to see, who is this Someone and which are his motives…

Anna Gkiouleka has lived in Greece, Egypt and the Netherlands and she has been involved with non-governmental sector with a special focus on immigrants’ integration and minorities’ rights. She endorses the values of “Process Oriented Psychology” and she has an experience in facilitating experiential workshops and self-development groups. She has been an active blogger for the last five years and she currently runs her own blog “greekcrisisreview”. Her interests lie in the fields of migration, national identity, nationalism and the rise of extreme right in Europe.

Πηγή: one-europe

Jun 052013
 

pΆρθρο του Βοηθού Συνηγόρου για τα Δικαιώματα του Παιδιού Γιώργου Μόσχου, με αφορμή την πρόσφατη υπόθεση εξαφάνισης και στη συνέχεια εντοπισμού της 13χρονης από τα Σπάτα, που απασχόλησε την πανελλήνια κοινή γνώμη.

Η προστασία της “ιδιωτικής ζωής” των παιδιών

Η ιστορία της απαγωγής της 13χρονης ανέδειξε ορισμένα σημαντικά ζητήματα σχετικά με το δικαίωμα των ανηλίκων στην ιδιωτική ζωή. Ένα δικαίωμα που καθιερώνεται από την ίδια τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (ν. 2101/92, άρθρο 16), το οποίο όμως τίθεται υπό περιορισμούς, με βάση τη στάθμιση και την προστασία άλλων θεμελιωδών τους δικαιωμάτων.

Διαβάστε το άρθρο εδώ.

 

May 102013
 

iga warta

Με αφορμή το παρακάτω άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη στην Ελευθεροτυπία – οικονομικό κι αυτό, αλλά από άλλη σκοπιά. Ταξίδι στην έρημο της Αυστραλίας, το 2006. Rock paintings, ζωγραφιές στους βράχους, δεκάδων χιλιάδων χρόνων. Πολιτιστική κληρονομιά του πλανήτη. Είχαμε φτάσει αργά το απόγευμα στην Iga Warta, που βρίσκεται στην οροσειρά Flinders, στη μέση του πουθενά! Ήταν αργά, αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε στον καταυλισμό εκεί. Ο ιδιοκτήτης μας κάλεσε το βράδυ να κάτσουμε μαζί του γύρω από την ξυλόσομπα. Θερμοκρασίες ερήμου, 25C το πρωί, 0C το βράδυ! Κουβέντα στην κουβέντα, γνωριστήκαμε λίγο παραπάνω. Ο Terry Coulthard, διαχειριστής της Iga Warta, εκπαιδευτικός και με πάθος για τη διατήρηση της Yura Ngawarla, γλώσσας της αυτόχθονης φυλής Adnyamathanha.

Πριν πάμε για ύπνο μας ζήτησε να μείνουμε μια βδομάδα εκεί, να δουλέψουμε. Απρόβλεπτα συμβάντα τον είχαν αφήσει χωρίς προσωπικό σε μια βδομάδα που χρειαζόταν βοήθεια. Η γυναίκα του ήταν στην Αδελαΐδα για τη γέννηση του εγγονιού τους. Με ανταλλαγή τον ύπνο και το φαγητό μας, θα προσφέραμε εργασία καθαριότητας, φροντίδας του μικρού μπακάλικου και μαγειρικής για τα γκρουπ των επισκεπτών που περίμενε. Είχε στο πρόγραμμα δυο μεγάλες ομάδες δημοσίων υπαλλήλων που πήγαιναν για τρεις μέρες στην Iga Warta (με έξοδα του δημοσίου) για γνωριμία με τον αυτόχθονο πολιτισμό του τόπου τους.

Ήταν μια πλούσια εβδομάδα. Δουλέψαμε σκληρά, γνωρίσαμε την κουλτούρα των Adnyamathanha, γνωρίσαμε παραπάνω και την κουλτούρα των λευκών Αυστραλών επισκεπτών. Οι τελευταίοι, μας κοίταζαν με περιέργεια. Δεν καταλάβαιναν γιατί τέσσερεις γυναίκες, τρεις κοινωνικοί επιστήμονες και μια ερευνήτρια βιολόγος, με ένα πλήρως εξοπλισμένο 4Χ4, σε ένα τρίμηνο ταξίδι στην έρημο της Αυστραλίας, έκαναν αυτή τη δουλειά. Όταν τους λέγαμε ότι «ο άνθρωπος είχε την ανάγκη, εμείς είχαμε το χρόνο», μας κοιτούσαν με απορία.

Συγκινητική η άφιξη της Josie, γυναίκας του Terry, με τα καλά νέα της γέννας της εγγονής τους. Στην αρχή ήταν διστακτική απέναντι μας, εμείς λευκές, σαν τους καταπιεστές της. Λίγο-λίγο, ιστορία-ιστορία, έσπασε ο πάγος. Η απόλυτη σύνδεση ήρθε όταν μας προσκάλεσε στο τελετουργικό για τη γέννα: θάβουν τον πλακούντα του μωρού στο χώμα και φυτεύουν ένα δέντρο. Όταν είπα στη Josie, ότι το ίδιο κάνουμε κι εμείς κι ότι η βαφτιστήρα μου έχει μια ελιά φυτεμένη με αυτόν τον τρόπο έσπασε ο πάγος για τα καλά!

Αυτά θυμήθηκα διαβάζοντας το άρθρο του Βαρουφάκη.

Στο βωμό της «ανάπτυξης», οι αδυσώπητες μηχανές μιας πάμπλουτης εταιρείας, με γιγάντια δύναμη και μυαλό κατσαρίδας, λιώνουν, καταστρέφουν, ποδοπατούν, μετατρέπουν σε μπάζα αυτόν το θησαυρό. Κι εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα. Φαντάζεστε μια αντίστοιχη εταιρεία να πολτοποιεί τα μοναστήρια του Αγίου Ορους, τον αρχαιολογικό χώρο στις Μυκήνες, το Stonehenge της Αγγλίας και το Λούβρο; Να τα μετατρέπει σε μπάζα, πάνω από τα οποία να περνούν οι νταλίκες της; Θα είχε ξεσηκωθεί η υφήλιος.

iw

Η προσωποποίηση της ασέβειας

του Γάννη Βαρουφάκη, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επισκέπτη καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στις ΗΠΑ

Χθες το βράδυ έμαθα δύο πράγματα που δεν γνώριζα – κι ένιωσα ντροπή που δεν τα γνώριζα. Και γι’ αυτό θέλω, ιδίως αυτές τις μέρες που κοπάζει η κακοφωνία των «αγορών» και επικρατεί μια κάποια κατάνυξη, να μοιραστώ αυτά που έμαθα και τις τύψεις μου -για την έως τώρα άγνοιά μου- μαζί σας.

Το πρώτο αφορά την πιο αρχαία προσωπογραφία. Την αρχαιότερη απεικόνιση ανθρώπινου προσώπου, που διασώζεται ακέραια, πολύχρωμη, πανέμορφη, ζωγραφισμένη σε βράχο, με εμβαδόν πάνω από ένα τετραγωνικό μέτρο. Η ηλικία της ξεπερνά τα τριάντα χιλιάδες χρόνια. Και να ήταν μόνο αυτό! Δεν είναι μόνο μία. Πρόκειται για χιλιάδες (!) τέτοιες προσωπογραφίες, άλλες μικρότερες σε μέγεθος, άλλες μεγαλύτερες, όλες τους μεγάλου κάλλους, η καθεμιά τους αποτύπωση της ιστορίας της ανθρώπινης μορφής και του ανθρώπινου φαντασιακού, όσον αφορά τη μορφή των προγόνων, του «άλλου», του «εαυτού» μας.

Τα αριστουργήματα αυτά, όπως έμαθα μόλις χθες, βρίσκονται στο Ακρωτήρι Burrup, στο βορειοανατολικό μέρος της Αυστραλίας, το οποίο κατοικείται εδώ και σαράντα με πενήντα χιλιάδες χρόνια από τους ίδιους ανθρώπους – οι οποίοι πριν από χιλιετίες έφτασαν στην Αυστραλία έχοντας διαβεί τα ρηχά νερά του πελάγους μεταξύ Ινδονησίας και Αυστραλίας, πριν λιώσουν οι πάγοι και τα νερά βαθύνουν. Ετσι, αφού τα νερά βάθυναν και η μετανάστευση προς την Αυστραλία σταμάτησε, μέχρι που κατέφθασαν οι Ευρωπαίοι το 18ο αιώνα, οι άνθρωποι αυτοί είχαν χιλιάδες χρόνια καιρό για να μάθουν να ζουν αρμονικά με την πανέμορφη εκείνη γωνιά της Αυστραλίας και να αναπτύξουν την τέχνη της προσωπογραφίας. Οι δεκάδες χιλιάδες ζωγραφιές (μεγάλων μάλιστα διαστάσεων) που άφησαν πίσω τους αποτελούν μοναδικό, συνεχές αρχείο απεικόνισης ανθρώπων και φύσης παγκοσμίως. Απεικονίζουν όχι μόνο την ανθρώπινη μορφή, αλλά και ζώα που σήμερα έχουν εξαφανιστεί, όνειρα και μύθους, ακόμα και τα ιστιοφόρα των Ευρωπαίων, τα οποία οι ιθαγενείς έβλεπαν να περνούν από τις θάλασσές τους. Αποτελούν, υπό μία έννοια, κάτι αντίστοιχο με μια εικαστική σύμπτυξη του Λούβρου και της Παλαιάς Διαθήκης, σε ένα τεράστιο εικαστικό, ιστορικό, αρχαιολογικό πάρκο.

Το δεύτερο που έμαθα, για το οποίο ντρέπομαι ακόμα πιο πολύ, είναι ότι αυτές οι πολύτιμες προσωπογραφίες, αυτό το πλούσιο αρχείο της ανθρωπότητας, καταστρέφονται καθημερινά από μπουλντόζες εταιρείας φυσικού αερίου που τις συνθλίβουν στο διάβα τους προς τα σημεία εξόρυξης, μετατρέποντάς τες σε άμορφα μπάζα με τα οποία φτιάχνουν… χωματόδρομους, για να περνούν οι νταλίκες και τα εξορυκτικά μηχανήματα της εταιρείας. Μάλιστα, αναγνώστη. Στο βωμό της «ανάπτυξης», οι αδυσώπητες μηχανές μιας πάμπλουτης εταιρείας, με γιγάντια δύναμη και μυαλό κατσαρίδας, λιώνουν, καταστρέφουν, ποδοπατούν, μετατρέπουν σε μπάζα αυτόν το θησαυρό. Κι εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα. Φαντάζεστε μια αντίστοιχη εταιρεία να πολτοποιεί τα μοναστήρια του Αγίου Ορους, τον αρχαιολογικό χώρο στις Μυκήνες, το Stonehenge της Αγγλίας και το Λούβρο; Να τα μετατρέπει σε μπάζα, πάνω από τα οποία να περνούν οι νταλίκες της; Θα είχε ξεσηκωθεί η υφήλιος.

Αναρωτήθηκα γιατί δεν τα γνώριζα όλα αυτά. Η απάντηση δεν με ξάφνιασε, καθώς μου θύμισε «δικές μας» καταστάσεις. Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση της Αυστραλίας είναι αλυσοδεμένη με τα συμφέροντα αυτών των εταιρειών εξόρυξης, καθώς τα έσοδα από τα ορυχεία, το αέριο και τις πετρελαιοπηγές είναι ο μόνος λόγος που η Αυστραλία δεν έχει υποστεί τις συνέπειες της Κρίσης. Παράλληλα, οι διευθυντές της εν λόγω εταιρείας είναι μέλη των διοικητικών συμβουλίων των (λίγων) μεγάλων εφημερίδων και καναλιών της Δ. Αυστραλίας, αλλά και της χώρας συνολικά. Οι ίδιοι άνθρωποι που αφήνουν τους δημοσιογράφους τους να καταδικάζουν τους Ταλιμπάν για την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς του Αφγανιστάν, συγκαλύπτουν ενεργά το πολιτιστικό ολοκαύτωμα της εταιρείας τους στην ίδια τους τη χώρα.

Ας διαδώσουμε τα νέα αυτής της μεγίστης ύβρεως. Καλό Πάσχα.

May 092013
 

ena poiima

Πηγή: silentcrossing

ένα ποίημα

Στην Ελλάδα οι μετανάστες φοβούνται περισσότερο απ’ τους ποιητές

Φοβούνται, ας πούμε, τα κύματα

Τα ποδήλατα

Τα μπαλκόνια

Ασήμαντα πράγματα

Κι όμως αυτοί φοβούνται

Φοβούνται και τα χαντάκια

Τις μηχανές

Τους πανηγυρισμούς

Τις βραδυνές ώρες που οι ποιητές παίρνουν το δείπνο τους

Αυτοί φοβούνται

Μη χτυπήσει ξαφνικά η πόρτα

Και την ώρα του φρούτου αυτοί φοβούνται

Μην συναντήσουν

Τις γυναίκες με τους σκύλους

Ακόμα, φοβούνται τα ύψη

Τους λιμενικούς

Τους συνοριοφύλακες

Καθώς και τις σφαίρες της Frontex

Τον ήχο της μοτοσυκλέτας

Και το βιτριόλι

Φοβούνται επίσης στο λεωφορείο

Φοβούνται στο μετρό

Φοβούνται στο ταξί

Φοβούνται στη δουλειά

Φοβούνται στην πόλη

Φοβούνται στην επαρχία

Φοβούνται και τα αφεντικά

Κυρίως τα αφεντικά!

Φοβούνται τους λοστούς

Τις αλυσίδες

Τις σιδηρογροθιές

Και τα σπασμένα μπουκάλια

Φοβούνται τα μαχαίρια

Και την ώρα που οι ποιητές κοιμούνται

Αυτοί φοβούνται

Μην πεθάνουν

Στις ράγες του τραίνου

Κυνηγημένοι

Κωνσταντίνα Κούνεβα
Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ
Έντισον Γιαχάι
Σαχτζάτ Λουκμάν
Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ
Γκραμός Παλούσι
Χουσεΐν Ζαχιντούλ
Chiekh Ndiaye
Abdukarim Yahya Idris
Ίλμι Λατές
Τόνυ Ονούοχα

Μη φοβάστε πια

Για ‘σας

Δεν θα γράψουν

Ποτέ

Οι ποιητές

Apr 302013
 

fragile

(photo: canardo@Flickr)

Πηγή: protagon.gr

Γυάλινο παιδί, σε γυάλινη χώρα

Ρέα Βιτάλη

Άνθρωπος. Μελαχρινό αγόρι 15 ετών. Ήδη το μυαλό σας δημιούργησε την εικόνα κάποιου αγοριού. Ελάτε τώρα να αναδομήσουμε αυτό που δημιουργήσατε. Κάντε το ύψος του 0,80, αφαιρέστε λαιμό, πετάξτε το μισό κεφάλι, το προς τα πίσω… Πώς να σας το πω; Σαν να μην έχει στρογγυλάδα, αλλά να ‘ναι ίσια κομμένο. Αχρηστεύστε τελείως το ένα χέρι, κάντε το και προς τα πίσω από το σώμα. Σπάστε τα δυο πόδια και σαν να ‘ναι από πλαστελίνη γύρτε τα, με τις πατούσες προς τα μέσα, η μια να κοιτάζει την άλλη και η άλλη τον ουρανό. Τα πόδια να ‘ναι σαν από βρέφος αλλά να έχουν τρίχες, πολλές τρίχες, κατάμαυρες, ενήλικα. Αφαιρέστε, μάλλον κάντε τα δόντια τοσοδούλια σαν κίτρινα ρυζάκια, βγάλτε έξω το σαγόνι, μπερδέψτε την άρθρωση, αλλάξτε, αλλάξτε. Βγάλτε ακόμα και ένα κόκαλο έξω από το σώμα σ΄ ένα τσεπάκι στο στήθος. Μη ρωτάτε “γιατί;”. Γιατί έτσι. Και σ΄ όλο αυτό το τερατώδες, το απροσδιόριστο, βάλτε δυο μάτια. Δυο μάτια πανέξυπνα, κάρβουνα. Σας έχω μπερδέψει; Σας έχω αναστατώσει; Σας φρίκαρα; Μπορεί και να δραπετεύσατε από το σημερινό κείμενο της Βιτάλη που σας ανακάτεψε.

Τα ίδια συναισθήματα πέρασε και η μάνα του Παύλου και το ‘σκασε πριν από 15 χρόνια που τον γέννησε. Δεν μπορεί να ήταν δικό της αυτό το… άντε, τερατάκι. Λογικά «θα ‘πρεπε» κάποιο χέρι, κάποιου δίκαιου Θεού, να επέμβει. Να τον πάρει κοντά του. Πόσα χρόνια να ζήσει; Λες να δραπέτευσε και ο Θεός ο ίδιος από ευθύνες; Ο Παύλος. 15 ετών. Το γυάλινο παιδί στο ΠΙΚΠΑ Βούλας. Γυάλινος καθότι εύθραυστος. Μια αρρώστια σπάνια. Παντελής έλλειψη ασβεστίου. Τα κόκαλά του σαν από γυαλί. Σπάνε. Γι΄ αυτό θα έπρεπε να περάσει όλη του τη ζωή ξαπλωμένος. Να μην μετακινείται. Ο γυάλινος άνθρωπος. Ποιος να βρει τόσο κουράγιο να το διαθέσει στην ανατροφή του; Εδώ τη στερούν γονείς από υγιέστατα παιδιά, όχι από… άστο. Ο Παύλος. Κι ωστόσο βρήκε στη ζωή του φύλακες-αγγέλους να παίξουν σε σκυταλοδρομία αγάπης. Γαμώτο… Κοίτα που το λες και τυχερό παιδί!

Αρχικά μια θετή μάνα που του έδωσε αφοσίωση στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης και δεν του τη στέρησε ποτέ και στη συνέχεια ένα ζευγάρι, ο Παντελής και η Πέπη, που του αφοσιώθηκαν μετά από μια επίσκεψη στο ΠΙΚΠΑ Βούλας γιατί «έλαμπαν τα μάτια του» (άκου, πού κοντοστάθηκαν πάνω του!). Στο ΠΙΚΠΑ Βούλας ήμουν προχθές. Κι ήταν μια μέρα μαγική και μια θάλασσα απλώνονταν ασήμι και παρακολούθησα μια ιστορία σκυταλοδρομίας ιδιωτών που νοιάζονται να προσφέρουν… Στα χρόνια της απόλυτης ξηρασίας. Τα εγκαίνια μιας καταπληκτικής παιδικής χαράς, δωρεά της εταιρείας μπισκότων Παπαδοπούλου, που για τον σκοπό αυτό είχε διοργανώσει ένα πάρτι που θα το θυμούνται μέρες και μέρες τα παιδιά και την αμέσως επόμενη μέρα την προσφορά της εταιρείας frozen yogurt YooMoo που θα διέθετε τις εισπράξεις όλων των καταστημάτων της, του Σαββάτου, για την αγορά τροφίμων. Ήταν μια μέρα που ο ουρανός μοίραζε υποσχέσεις αισιοδοξίας σε κείνη την πολιτεία εγκατάλειψης. «Η κρίση αυτή με τσάκισε κανονικά. Έχασα τη δύναμή μου», είπε η διευθύντρια του ιδρύματος. Δυο κουβέντες είπε όλες κι όλες και όλοι καταλάβαμε. Πάντα οι άνθρωποι που προσφέρουν πολλά μιλάνε λίγο. Μουσική λοιπόν, χαρές, τα παιδιά να χορεύουν με τον δικό τους τρόπο της απόλυτης παράδοσης στον ήχο… Τα ζήλεψα! Έτσι καθώς γίνονταν ήχος χωρίς να επεμβαίνει η λογική. Τα παιδιά-ήχος.

Και παρατηρούσα περιπτώσεις ασθενειών που έμοιαζαν να «κουμαντάρονται». Ευγνωμονούσες ότι υπάρχουν δοσμένοι στο πλευρό τους. Έδινες και υπόσχεση ότι θα κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για τον δικό τους σκοπό. Για μερικά παιδιά δε, προβληματιζόσουν αν έχουν κάποιο πρόβλημα ή όχι. Άμαθη! Δεν είχα ακόμα αντιληφθεί πόσες περιπτώσεις παιδιών βρίσκονταν σε κρεβάτια δωματίων γιατί δεν θα μπορούσαν να παρευρίσκονται σε εξωτερικούς χώρους… Άμαθη! Θα μάθαινα στη συνέχεια. Θα έβλεπα. Δωμάτια πεντακάθαρα που ωστόσο στα κρεβάτια τους χάνεται η μέρα, η ώρα, ο χρόνος. Άνθρωποι ή ζωάκια. Κάτι απροσδιόριστο. Μάτια που βυθίζονται στο κενό τους; Ναι, στο κενό! Λέω για να ημερώσω την ψυχή μου. “Όχι, δεν καταλαβαίνουν!”, ξεπετάω βιαστικά. Κι αν; ΚΙ ΑΝ; Αυτό το “κι αν;” σε διαλύει. Πολλά σε διαλύουν. Το χέρι που βγαίνει μέσα από το κάγκελο για να σε πιάσει και συ φοβάσαι. Και ντρέπεσαι που φοβάσαι. Αμήχανος… Μα, δεν είναι περίεργο ζώο, είναι άνθρωπος. Δώσε το χέρι σου, στο ζητάει. Εσύ είσαι περίεργο ζώο. Εσύ, Ρέα, μπορεί να είσαι σε κλουβί. Δώσε το χέρι σου. Χαϊδευτείτε! Σπάσε χαμόγελο σε εκείνο το «σ΄ αγαπάω» των παιδιών που το πετάνε σαν πετονιά να ψαρέψουν κάτι από αγάπη. Κάτι από ζεστασιά στη Σιβηρία τους. Πόσο κουράγιο διαθέτουν οι άνθρωποι που χαρίζουν δυνάμεις σε όλα αυτά τα ιδρύματα! Τι ήρωες! Σε ποια τσέπη ψυχής κρύβουν στοκ δύναμης για να έχουν και για τη δική τους ζωή, για τα δικά τους παιδιά, για να χαϊδέψουν άντρα; Σχολάνε ποτέ από τη δουλειά τους;

Κοιτούσα τον Παύλο. Το «γυάλινο» παιδί. Τον κρατούσε μια νοσηλεύτρια του ΠΙΚΠΑ στην αγκαλιά της. Του μιλούσε, γελούσε, του ψιθύριζε λόγια λες και ήταν το ωραιότερο παιδί στον κόσμο… Πώς λένε οι μάνες «το καμάρι μου!»; Πήγα κοντά. Ο Παύλος μεμιάς σφίχτηκε στην αγκαλιά της. «Δεν θέλω να φοβάσαι. Είμαι εγώ κοντά σου. Μη φοβάσαι, Παυλάκο μου», του είπε και κείνος… Όπως σας το λέω… Έβγαλε τη γλωσσίτσα του. Το μόνο όργανο που διέθετε ατόφιο. Και την έγλυφε στο λακουβάκι του λαιμού της. Σαν σκυλάκι. Την έγλειφε. Και κείνη γελούσε και έλεγε «Βρε, Παύλο! Δεν σου έχω πει να μη γλείφεις; Κοίτα, κοίτα, ποιος έρχεται; Ο Παντελής» και ο Παύλος αμέσως είπε «γελάω, γελάω». Ούτε που φαντάζεστε πόσο συχνά λέει «γελάω». Και ήρθε ο Παντελής με μάτια πατέρα που νοιάζεται… (Δεν έχω δει στη ζωή μου τέτοιο βλέμμα, σας ορκίζομαι) και του είπε «Παυλάκο μου! Σου έφερα το χυμό σου». Κάθε μέρα ο Παντελής και η γυναίκα του Πέπη, εθελοντές αγάπης, περνάνε από τον Παύλο. Ο Παντελής του έχει τάξει ότι πάντα θα του φέρνει έναν χυμό. Πλέον άρχισαν να τον παίρνουν και στο σπίτι τους. Πριν δυο εβδομάδες τον πήρε και αγκαλιά. «Ο Παύλος μπορεί να σπάσει, είναι εύθραυστος. Αλλά σκεφτήκαμε ότι πρέπει να νιώσει κι αυτός την έννοια της ΑΓΚΑΛΙΑΣ. Και με τη βοήθεια του προσωπικού ο Παντελής τον έπιασε στην αγκαλιά του πριν δυο εβδομάδες. Πρόσφατα του έβαλε και ένα μπαλόνι πάνω από το κρεβάτι του και κείνος με το ένα του χέρι, που λειτούργει πια, το χτυπάει και καταδιασκεδάζει». «Γιατί λέτε “λειτουργεί πια;”», «Γιατί όντως άρχισε να λειτουργεί». Η αγάπη αυτό τουλάχιστον το αποκατέστησε. «Χρειάζεται αγάπη. Είναι τόσο απλό. Αγάπη. Αλλά υπεύθυνη». Αχ, βρε Πέπη! «Είναι τόσο απλό»… Το λες απλό;

Ενώ έφευγα, κοντοστάθηκα. Κάτι. Κάτι. Κάτι περίεργο με τράβαγε. Μπήκα σ΄ ένα δωμάτιο. Κατερίνα σε καροτσάκι. Μιλήσαμε. Γελάσαμε. Αγαπηθήκαμε έτσι. Δεν έχει εξηγήσεις γιατί αγαπηθήκαμε. «Τι θέλεις να σου φέρω την άλλη φορά;», «Μια νοσηλεύτρια. Εμείς χωρίς νοσηλευτές δεν υπάρχουμε! Νιώθω ότι πάμε φούντο οικονομικά σε τούτη τη χώρα. Θα το κλείσουν μια μέρα. Και γω τι θα γίνω;». Κατερίνα…. Αχρείοι! Οι ιδιώτες ας σώσουν… Στα χρόνια της ξηρασίας. Στα χρόνια που ξηλώνονται όλα σαν νήμα από πουλόβερ. Αχρείοι!

Y.Γ.: Λόγια Πέπης: «Ο Παύλος έχει μεγάλη αίσθηση χιούμορ. Ακόμα και όταν νοσηλεύεται (πολύ συχνά, λόγω του κόκαλου που πιέζει τους πνεύμονές του) πετάει η καρδιά του για γέλιο. Πάνω απ΄ όλα μας παρηγορεί γιατί είναι εύθραυστος και πολύ δυνατός ταυτόχρονα και αφού μπορεί ο Παύλος μπορούμε όλοι». Αχρείοι! (Δικό μου)

Apr 282013
 

ncΠηγή: tvxs

“[…] Το μεταλλείο χρυσού των Σκουριών είναι μια άμεση απειλή για την ασφάλεια, την επιβίωση και την οικονομία και γι’αυτό οι άνθρωποι αντιδρούν εξαιρετικά έντονα […] Παρακολουθώ την εξορυκτική πλευρά του Δόγματος του Σοκ στην Ελλάδα, στην οποία έχει δοθεί πολύ λιγότερη προσοχή. Είναι κατανοητό ότι τους ανθρώπους τους απασχολεί περισσότερο η περικοπή των συντάξεών τους και οι απολύσεις – και αυτά είναι βέβαια πιο άμεσα […] ” Ναόμι Κλάιν

Σύμφωνα με τη διάσημη συγγραφέα Ναόμι Κλάιν, η συστημική χρήση του σοκ και του φόβου από τις οικονομικές ελίτ για να υπονομεύσουν ευάλωτες κοινότητες είναι εμφανής στην “μετά τη διάσωση” Ελλάδα. Από την άνοδο του ρατσισμού στο ξεπούλημα των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας, πολλά από αυτά που θα καθορίσουν το άμεσο μέλλον της Ελλάδας είναι προβλέψιμες συνέπειες των πολιτικών της λιτότητας.

Η Ναόμι Κλάιν είναι η συγγραφέας του μπεστ-σέλλερ “το Δόγμα του Σοκ”.

Το βιβλίο επιχειρηματολογεί ότι επιχειρηματικά συμφέροντα και ισχυρά κράτη εκμεταλλεύονται συλλογικά σοκ με τη μορφή των φυσικών καταστροφών, των οικονομικών προβλημάτων ή της πολιτικης αναστάτωσης σαν ευκαιρία για την επιθετική αναδιάρθρωση των οικονομιών των ευάλωτων χωρών.

Ισχυρίζεται ότι επειδή οι υπέρ-καπιταλιστικές πολιτικές είναι καταστροφικές για την πλειοψηφία των πολιτών, δεν μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς ένα σοκ, από τη διογκωμένη από τα ΜΜΕ ανασφάλεια μέχρι τα αστυνομικά βασανιστήρια που καταπνίγουν τη λαϊκή αντίσταση.

Στην αποκλειστική της συνέντευξη στη Lynn Edmonds, η Ναόμι Κλάιν εξηγεί πώς πιστεύει ότι σχετίζεται το Δόγμα του Σοκ με τη σημερινή Ελλάδα. Ένα μικρό απόσπασμα παρατίθεται εδώ μεταφρασμένο, η πλήρης συνέντευξη στα αγγλικά και ένα βίντεο ακολουθούν (από εδώ):

“Για μένα είναι ένα κλασικό παράδειγμα των πραγμάτων για τα οποία έγραψα. Είναι σπαρακτικό να βλέπεις τα ίδια κόλπα και τις ίδιες τεχνικές να χρησιμοποιούνται με τέτοια βαρβαρότητα. Και υπήρξε τεράστια αντίσταση στην Ελλάδα. Είναι απελπιστικό να βλέπεις την βίαιη καταστολή των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονταν στη λιτότητα. Οι άνθρωποι εξαντλούνται.

…Παρακολουθώ την εξορυκτική πλευρά του Δόγματος του Σοκ στην Ελλάδα, στην οποία έχει δοθεί πολύ λιγότερη προσοχή. Είναι κατανοητό ότι τους ανθρώπους τους απασχολεί περισσότερο η περικοπή των συντάξεών τους και οι απολύσεις – και αυτά είναι βέβαια πιο άμεσα.

Αν και στην περίπτωση του μεταλλείου χρυσού [Σκουριές], υπάρχει μια άμεση απειλή για την ασφάλεια, την επιβίωση και την οικονομία και γι’αυτό οι άνθρωποι αντιδρούν εξαιρετικά έντονα.”

Is Greece in shock? Naomi Klein tells EnetEnglish how her bestseller The Shock Doctrine relates to Greece

Lynn Edmonds

According to bestselling author Naomi Klein, the systemic use of shock and fear by the power elites to undermine vulnerable communities is very much evident in post-bailout Greece. From the rise of racism to the sell-off of the country’s oil and natural gas resources – much of what will shape Greece’s immediate future are, she argues, predictable consequences of the politics of austerity

Naomi Klein is the author of controversial New York Times bestseller The Shock Doctrine, which has been referred to as “the master narrative of our time”. The book argues that business interests and powerful nations exploit shocks in the form of natural disasters, economic problems, or political turmoil, as an opportunity to aggressively restructure vulnerable countries’ economies. She posits that because ultra-capitalistic policies are harmful to the majority of citizens, they cannot be implemented without a shock, ranging from media-hyped anxiety to police torture, that squashes popular resistance. In this exclusive interview, Klein explains to EnetEnglish how she believes the Shock Doctrine relates to Greece today.

Klein’s The Shock Doctrine (2007) was an international bestseller and its Greek translation, Το δόγμα του σοκ (2010), remained a top-seller for many months Klein’s The Shock Doctrine (2007) was an international bestseller and its Greek translation, Το δόγμα του σοκ (2010), remained a top-seller for many months

How do events in Greece relate to your arguments in The Shock Doctrine?

To me it is a classic example of the things I wrote about. It’s heartbreaking to see the same tricks and the same tactics being used so brutally. And there’s been enormous resistance in Greece. It’s particularly distressing to see the violent repression of the social movements that were resisting austerity. And it’s just been going on for so long now. People get worn down.

What I’ve been following recently is the sell-off of natural resources for mining and drilling. That’s the next frontier of how this is going to play out – the scramble for oil and gas in the Aegean. And it’s going to affect Cyprus as well. This is a whole other level of using austerity and debt to force countries to sell off their mining and drilling rights for fire sale prices.

When you add the climate crisis on top of that it is particularly culpable that you have an economic crisis being used as leverage to extract more fossil fuels, especially because Greece itself very climate vulnerable. And I think its possible that, as the scramble for oil and gas heats up, there will be more resistance because it’s a huge threat to Greece’s economy

How much does climate change affect your argument?

Because I am working on a book and a film on climate change, that’s why I’ve been following the extractive side of the shock doctrine in Greece, which has gotten a lot less attention. Understandably, people are focused on having their pensions cut, and the layoffs – and those definitely are more immediate. Although in the case of the [Skouries] goldmine, there is an immediate threat to safety, to livelihood, and to economy, and so people are extremely vocal about that.

But the part of this that I find so culpable, and so deeply immoral, is that the rise of fascism in this context is entirely predictable. We know that this is what happens. And this is supposedly the lesson of the Second World War: If you impose punishing and humiliating sanctions on a country, it creates the right breeding grounds for fascism. That’s what Keynes warned about when he wrote The Economic Consequences of the Peace, regarding the Treaty of Versailles. To me it’s so incredible that we continue to allow history to repeat in this way.

Greeks have this particular fear that’s being exploited, around the fear of becoming a developing country, becoming a third world country. And I think in Greece there’s always been this sense of hanging on to Europe by a thread. And the threat is having that thread cut. That fear plays out in two ways: One that you can’t leave the eurozone because that will be the end of your status as a developed country. And then on attacks on migrants and in the anti-immigrant backlash.

In The Shock Doctrine you talk about how countries the IMF lent money to were said to have sick economies, and specifically, to have ‘cancer.’ But with Greece we talk about ‘contagion.’ What are the implications of this change in metaphor?

‘Cancer’ is already a violent discourse. When you diagnose a country with cancer whatever treatment you go with is justified, it’s necessarily lifesaving. That’s the whole point of the cancer metaphor. Once you have that diagnosis, you, as the doctor, are not culpable for the negative affects of the treatment.

But calling it a contagion of course means that this is about keeping it contained, and preventing whatever rebelliousness is being incubated from spreading, particularly to Cyprus, Portugal and Spain.

When you have these fears of a contagion, when investors are afraid of a whole region, it means that that region has power to come together as a block with a much stronger hand. This is what I wrote about in the book about Latin America in the 1980s, with the so-called debt-shock. Where it would have been next to impossible for individual countries to stand up to the power of the IMF. But if Latin America as a block had organised themselves and stood up to the IMF together, then they actually would have had the power to break them. And then you would have had a much more even negotiation. I’ve always thought that this is one of the answers to the idea of contagion. If that’s what your opponents are afraid of, organise into a negotiating block.

So the countries of southern Europe should come together negotiations with the troika?

I would think so, yes. It’s called a debtors’ cartel. But it never happens. As far as I know it hasn’t been tried.

There is a concerted attempt to create the false equivalency between an individual who went into a little bit of consumer debt, and a bank who leveraged themselves 33-1. It’s an outrageous comparison

– Naomi Klein

Former deputy prime minister Theodoros Pangalos said, “We all gorged together” – as in every Greek was complicit to causing the crisis. In contrast, Alexis Tsipras, the head of main opposition party Syriza, has pointed the finger at Angela Merkel and her followers. How should the way that the crisis came about affect the way we try to solve it?

If you accept the premise that everybody created this crisis equally, then you have created the context where collective punishment is acceptable. That is the whole point of this false equivalency.

There is a concerted attempt to create the false equivalency between an individual who went into a little bit of consumer debt, and a bank who leveraged themselves 33-1. It’s an outrageous comparison. But unfortunately this is the way economics is discussed in our culture where you always have these equivalencies. Between family debt and the debt of a nation. ‘Would you run your house this way?’ It’s a ridiculous comparison because the way you run your house is not the way you run your country. We all gorged together … that means everyone has to starve. But of course we know everybody won’t starve.

The journalist who published the identity of the names on the Lagarde list, Kostas Vaxevanis, said in an interview with the Guardian that Greeks have to go to the foreign press to get news on their own country. What is the role of the press in either assisting or resisting the shock doctrine?

Information is shock resistance. The state of shock that is so easy to exploit is a state of confusion. It’s a loss of story, it’s that panic that sets in, this window that opens up, when things are changing very, very quickly. And those are the moments when we need our media more than ever. This is the collective way that we ‘renarrativise’ ourselves. We tell ourselves a story, we keep ourselves oriented – if we have a good media.

Just because something bad is happening doesn’t mean you’re going to go into shock. Shock is what happens when you lose your narrative, when you no longer understand where you are in time and space. You don’t know what your story is anymore. That’s when you are very vulnerable to somebody coming along and telling you, ‘This is the story.’

Greeks have this particular fear that’s being exploited, around the fear of becoming a developing country, becoming a third world country. And I think in Greece there’s always been this sense of hanging on to Europe by a thread. And the threat is having that thread cut.

None of this can happen without a complicit media, a media willing to work with the elites, and spread the fear. It’s the fear that’s fuelling this, the fear of falling, falling out of Europe, falling into the developing world. Politicians don’t have the ability to spread that fear on their own. They need the commentaries. They need the hysteria on the talk shows.

Journalists have to understand that none of this can happen without us. We are not just observers. In these moments when it’s all about fear and orientation and loss of story, we are actors in this and we have choice. Are we going to help people stay oriented, or are we going to be tools of the elites?

Whether it’s fear of immigrants, or this supposed calamity in the future that prevents people from looking at the calamity in the present. The calamity has come. This is a depression. But by constantly focusing people on the worst thing that could happen down the road that is always being put in front of you, then you are not focusing on the outrageous, masochistic attack that has been inflicted on this country.

The roots of this are the financial crisis in 2008. And it was the journalists who didn’t ask the questions in the first place, and fed all of this hype about a market boom that was going to last forever and didn’t ask those questions.

We are deep in this. Both in creating the context for the economic crash in the first place, and now being tools of the elites and how we respond to it.

 

Apr 182013
 

blstΠηγή: News247

Ματωμένες φράουλες στο στομάχι του κτήνους

Μάνος Χωριανόπουλος 

Το επιτυχημένο οικονομικό μοντέλο της Νέας Μανωλάδας και η πληρωμή των εργατών με σφαίρες. Ας τους αφήσουμε μόνους με τις φράουλές τους

Σφαίρες αντί μεροκάματου στη Νέα Μανωλάδα. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά, που κατά την προσφιλή μας συνήθεια, πέσαμε από τα σύννεφα. Ας το κάνουμε τώρα. Είναι αλήθεια περίεργο, σε μια περιοχή που συντελείται ετησίως, ένα “οικονομικό θαύμα” να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά. Μπορεί να είχαμε σε πολλές περιπτώσεις, κακομεταχείριση μεταναστών και μισθούς πείνας και στο παρελθόν, αλλά το σύστημα δούλευε ρολόι.

Οι τσιφλικάδες, με πόνο ψυχής απασχολούσαν μετανάστες με πενιχρό μεροκάματο, ενώ στην πραγματικότητα ήθελαν να απασχολούν Έλληνες με κανονικούς μισθούς. Οι μετανάστες αυτοί, στη συνέχεια (όταν τελείωνε η δουλειά) μετατρέπονταν σε λαθρομετανάστες χωρίς χαρτιά και άρα παράνομους, που έπρεπε να συλληφθούν και φυσικά να μην πληρωθούν.

Με άλλα λόγια, είχαμε μια ειδική οικονομική ζώνη, από αυτές, που σύμφωνα με τους Τζήμερους του μάταιου αυτού κόσμου, οδηγούν στην ανάπτυξη. Τη ματωμένη ανάπτυξη. Το κράτος λειτουργούσε, όπως και το υπέροχο αυτό μοντέλο εκμετάλλευσης και μεγιστοποίησης κερδών. Και ενώ όλοι ήταν ικανοποιημένοι, έρχονται τρεις επιστάτες να χαλάσουν τη δουλειά με τους πυροβολισμούς τους.

Είχαν φυσικά τα δίκια τους οι πιστολέρο. Πρώτον, οι μετανάστες ζήτησαν να πληρωθούν, σαμποτάροντας το σχέδιο “σε καρφώνω στην αστυνομία και δεν σε πληρώνω“. Δεύτερον, αντέδρασαν όταν -φαντάζομαι- ευγενικά, οι επιστάτες εξήγησαν ότι ο αφέντης έχει δικαίωμα να καθυστερεί την πληρωμή, καθώς λόγω οικονομικής κρίσης, δεν βγαίνει. Τρίτον, δεν σεβάστηκαν το γεγονός ότι η πολιτισμένη μας χώρα, τους επιτρέπει να είναι μέρος του ετήσιου οικονομικού θαύματος, που συντελείται στην περιοχή.

Έτσι, ζητώντας τα δεδουλευμένα τους, διέπραξαν ένα αμάρτημα, που οι επιστάτες θέλησαν να τιμωρήσουν, ρίχνοντας στο ψαχνό. Συμβαίνουν αυτά σε περιόδους κρίσης. Τώρα αν αναρωτιέστε, τι είδους άνθρωπος σηκώνει όπλο απέναντι σε εργάτες, που ζητούν να πληρωθούν για τον κόπο τους, η απάντηση είναι μία. Κανένας άνθρωπος. Μόνο ανθρωποειδές. Πάντα υπάρχει άλλοθι στο να είσαι τέρας και πάντα υπάρχουν εμπόδια στο να φέρεσαι ανθρώπινα. Ειδικά σε περιόδους οξύτατης οικονομικής κρίσης. Το θέμα είναι τι επιλέγει κανείς.

Το περιστατικό στη Νέα Μανωλάδα, εκτός από ρατσιστικό, είναι και περιστατικό εργασιακής βαρβαρότητας σε μια χώρα, που ο εργαζόμενος θεωρείται πια αναλώσιμος και τα δικαιώματά του, “πολυτέλεια”. Οφείλουμε να αντισταθούμε στη βαρβαρότητα. Αν το κράτος κωφεύει ή συνδράμει με απελάσεις όταν έρχεται η ώρα της καταβολής των δεδουλευμένων, υπάρχουν και άλλοι τρόποι πιο αποτελεσματικοί, όπως το μποϋκοτάζ.

Ας αφήσουμε το “κτήνος” να τρέφεται μόνο του με τις φράουλές του. Ίσως έτσι βάλει μυαλό.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος.

 

Apr 122013
 

Πολύ κουβέντα γίνεται για τους ‘καλούς’ και τους ‘κακούς’. Για κάποιους, εύκολος ο διαχωρισμός. Για άλλους, πιο σύμπλοκος. Σε αυτήν την ομιλία, ο Φίλιπ Ζιμπάρντο μιλάει για την αντίθετη πλευρά: για το πόσο εύκολο είναι να γίνει κανείς ήρωας και πως μπορεί να αντεπεξέλθει στην πρόκληση.

Κι εδώ, περιγράφει το δικό του ταξίδι από το ‘κακό’ στον ηρωισμό…

Apr 052013
 

Πηγή: www.0-18.gr

Ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο έδωσε στη δημοσιότητα ο Συνήγορος του Πολίτη, από τη δράση του ως Συνήγορος του Παιδιού. Πρόκειται για επιλεγμένα αποσπάσματα από τη συζήτηση που διεξήχθη στο Υπουργείο Παιδείας στις 6 Μαρτίου 2013, Ημέρα κατά της Βίας στο Σχολείο, με συμμετοχή 40 μαθητών από 10 σχολεία διαφόρων περιοχών της χώρας.

Συζητήσεις μαθητών με τον Συνήγορο για τη βία στα σχολεία

Τη συζήτηση συντόνισε ο Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργανώθηκε από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και το Δίκτυο κατά της Βίας στο Σχολείο, στο οποίο συμμετέχει ο Συνήγορος.

Το ενδιαφέρον στοιχείο του βίντεο είναι ότι σε αυτό καταγράφονται οι εμπειρίες των μαθητών από δράσεις στα σχολεία τους για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας όπως και οι προτάσεις τους για ένα συμμετοχικό σχολείο που θα μπορεί να βοηθά μαθητές και εκπαιδευτικούς να επιλύουν ειρηνικά τις συγκρούσεις και να βρίσκουν απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα που απασχολούν στις μέρες μας παιδιά και εφήβους.

Τα 10 σχολεία επιλέχτηκαν ύστερα από ανοικτή πρόσκληση του Συνηγόρου του Παιδιού, που διακινήθηκε με τη συνεργασία των Γραφείων Αγωγής Υγείας και Σχολικών Δραστηριοτήτων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε όλη τη χώρα. 40 σχολεία εκδήλωσαν ενδιαφέρον, παρουσιάζοντας «καλές πρακτικές» που είχαν εφαρμόσει, αλλά δεν ήταν εφικτό να εκπροσωπηθούν όλα στην συνάντηση.

Δείτε το βίντεο εδώ!

Η βιντεοσκόπηση και το μοντάζ έγινε από τον εκπαιδευτικό Χρήστο Στεφάνου με τη συνδρομή της ε.ε. του Συνηγόρου Ματούλας Παπαδημητρίου. Για τη δημοσιοποίηση του βίντεο έχουν δώσει τη συναίνεσή τους οι ανήλικοι μαθητές και οι γονείς τους.

 

Mar 282013
 

sc

Woman searching for food in the garbage. Piraeus, crossroad of George the first and Praxitelous, winter 1941-1942.

Έχω ένα παλιό σπίτι που το νοικιάζω σε μετανάστες. Μικρό σπίτι και κάπως σκοτεινό, με μια μεγάλη όμως αυλή γεμάτη λουλούδια και παιδικά όνειρα. Εκεί μεγάλωσα και πέρασα τα πρώτα μου χρόνια, μετά μετακομίσαμε και το σπίτι το νοικιάζαμε σε όποιον καταδεχόταν να περάσει το κατώφλι του, στην αρχή σε ντόπιους που έρχονταν στην πόλη απ’ το χωριό, μετά σε τσιγγάνους, την τελευταία δεκαπενταετία αποκλειστικά σε μετανάστες από την Αλβανία. Έφευγε ο ένας και το άφηνε στον επόμενο, που έφερνε σιγά σιγά την οικογένεια του και όταν το σπίτι γέμιζε παιδικές φωνές και κυνηγητά μετακόμιζαν αλλού και το παραχωρούσαν σε κάποιον άλλο ομοεθνή τους, σχεδόν από χέρι σε χέρι, χωρίς ενοικιαστήρια, μόνο στην εφορία πηγαίναμε μια φορά στα δύο χρόνια για να αλλάξουμε τα στοιχεία και στη ΔΕΗ. Τελευταία οι περισσότερες οικογένειες Αλβανών που γνωρίζω επιστρέφουν πίσω στην πατρίδα τους, τέλος τα μεροκάματα, τέλος οι δουλειές, κι αυτοί που άλλα ονειρεύτηκαν κάποτε, φορτώνουν τώρα έπιπλα και παιδιά που δεν μιλούν άλλη γλώσσα από τα ελληνικά σε φορτηγά κι επιστρέφουν. Μετά που ο μπαμπάς μου αρρώστησε από τα μνημόνια τη διαχείριση του σπιτιού την ανέλαβα αποκλειστικά εγώ και με τον τελευταίο ένοικο αναπτύξαμε και σχέση, πηγαίναμε που και που για καφέ ή στην παιδική χαρά με τα παιδιά του και μου ‘λεγε ωραίες ιστορίες από την Αλβανία και από πόλεις που δεν θα ταξιδέψω ποτέ, κάποιες φορές που δεν είχε να πληρώσει του ‘κανα και έκπτωση και αυτός μου ‘δινε για αντάλλαγμα από μια γλάστρα με τριαντάφυλλα. Κι ένα βράδυ μου τηλεφώνησε η παπαδιά του πρώτου ορόφου ότι ήρθε φορτηγό και να πάω να ελέγξω μην φύγει κρυφά με απλήρωτα νοίκια. Τον πρόλαβα την τελευταία στιγμή που στοίβαζε παιδικά καροτσάκια και ρούχα τυλιγμένα ανάκατα με παπούτσια, σεντόνια και κατσαρολικά. Χρωστούσε βέβαια νοίκια και απλήρωτους λογαριασμούς, όμως πως να κρατήσεις κακία σε κάποιον που σου ‘δωσε γλάστρες με τριαντάφυλλα, έκλαιγε κι αυτός, έκλαιγα κι εγώ, αυτός από ντροπή που κάποτε ήταν περήφανος και τώρα φεύγει στα κρυφά κι εγώ πάλι από ντροπή που έχω τόσο μίσος μέσα μου και το αφήνω να με τρώει.

Ήταν ένας άντρας από την Πολωνία που γνώρισα ένα απόγευμα που έβγαλα βόλτα τον σκύλο στο πάρκο («Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας» το ονόμασαν αν και αυτό ποτέ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των κατοίκων) κι από τότε τα λέγαμε που και που. Δεν ήξερα πολλά γι’ αυτόν, μόνο ότι τα βράδια έμενε στις υπόγειες τουαλέτες και τα απογεύματα που μύριζαν τα λουλούδια του πάρκου έβγαινε στην επιφάνεια της γης για τσιγάρο. Συνήθως καθόταν σε ένα παγκάκι στην άκρη του πάρκου και έπινε μπύρα σε μεγάλο κουτάκι από το Lidl. Γύρω στα σαρανταπέντε με οικογένεια και παιδιά στην πατρίδα, δεν ρώτησα ποτέ τι τον έφερε στις υπόγειες τουαλέτες, μου άρεσε όμως η παρέα του και καθόμασταν τα βράδια και μιλάγαμε όσο ο σκύλος έπαιζε με τα φιλαράκια του, μερικές φορές τον κερνούσα και μπύρα απ’ το περίπτερο κι αυτός μου εξιστορούσε για το δικό του σκύλο, τον Σταν, που μένει στην Πολωνία και του λείπει, μεγάλος σκύλος αυτός και τόσο σκανταλιάρης που χοροπηδάει πάνω στα έπιπλα και όταν έρχονται οι φίλοι του τον κλείνει στο δίπλα δωμάτιο για να τους αφήσει λίγο στην ησυχία τους. Ο σημερινός τίτλος στο εξώφυλλο της τοπικής εφημερίδας ήταν λιτός αλλά κατατοπιστικός: «Εστία μόλυνσης αποκάλυψε η πυρκαγιά στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας!». Αυτό μόνο και τίποτε άλλο, εστία μόλυνσης στο πάρκο, θαυμαστικό. Στις μέσα σελίδες μπορούσε να πληροφορηθεί κανείς ότι “οι άνδρες της πυροσβεστικής βρέθηκαν μπροστά σε δεκάδες σακούλες απορριμμάτων, σκουπίδια, στρώματα ύπνου, παπούτσια ακόμα κι ένα κρεβάτι (!) καθώς και άλλα άχρηστα υλικά, όταν λίγο πριν τις έξι το απόγευμα, κλήθηκαν να επέμβουν, μετά από τηλεφώνημα ότι από τις εγκαταλελειμμένες υπόγειες τουαλέτες έβγαινε πυκνός καπνός. Άμεσα έσπευσαν δύο πυροσβεστικά οχήματα και δέκα άνδρες που κατάφεραν γρήγορα να θέσουν υπό έλεγχο τη φωτιά πριν αυτή πάρει μεγαλύτερη έκταση. Με τροχό έκοψαν το λουκέτο της πόρτας και με μάσκες οξυγόνου, φακούς και κρατώντας μάνικες νερού εισήλθαν μέσα στις τουαλέτες. Κατά την είσοδο των ανδρών στις τουαλέτες, αρκετά ποντίκια μην αντέχοντας τον πυκνό καπνό και τον θόρυβο που δημιουργήθηκε ανέβηκαν τα σκαλιά και άρχισαν να τρέχουν γύρω από το πάρκο”. Το βιαστικό σημείωμα της εφημερίδας κατέληγε ότι σύμφωνα με αναφορές περιοίκων, εδώ και αρκετά χρόνια οι τουαλέτες χρησιμοποιούνται, ιδίως, τη νύκτα ως κατάλυμα. “Και όλα αυτά στο κέντρο της πόλης και σε ένα πάρκο στο οποίο καθημερινά κυκλοφορούν και παίζουν δεκάδες παιδιά…” Τα τελευταία αποσιωπητικά αναφέρονταν φυσικά στον άνθρωπο που ζούσε ανάμεσα σε ποντίκια και σκουπίδια, όμως οι γενναίοι άνδρες της πυροσβεστικής το μόνο που ανακάλυψαν ήταν μια εστία μόλυνσης. Έτσι, ο φίλος μου έχασε την ευκαιρία να διηγηθεί και στους υπόλοιπους περιοίκους του Πάρκου Ειρήνης και Φιλίας την ιστορία του σκύλου του, του Σταν, που μένει στην Πολωνία και χοροπηδάει πάνω στα έπιπλα.

Την τελευταία φορά που ανέβηκα στην Αθήνα, πριν μερικές εβδομάδες, είδα στο δρόμο μου κάπου στην Πανεπιστημίου ένα κορίτσι-σκύλο ξαπλωμένο πάνω σε ένα σκισμένο κομμάτι από χαρτόκουτο ΝΟΥΝΟΥ. Ήταν ένα κορίτσι στην εφηβεία, βρώμικο και εξαντλημένο και κοιμόταν μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο με τη μούρη στα βρώμικα πλακάκια, ξυπόλητο με μαύρες πατούσες και γδαρμένα γόνατα. Το κορίτσι πρέπει να βρισκόταν εκεί για πολλές ώρες, όμως οι περαστικοί προσπερνούσαμε γρήγορα σαν να ήταν φυσιολογικό το θέαμα, σαν να επρόκειτο για ένα σκύλο που έπαιρνε τον υπνάκο του κάτω από τον ανοιξιάτικο αττικό ουρανό. Τον τελευταίο καιρό έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους-σκύλους, για παράδειγμα ένα βροχερό πρωινό κρυφάκουσα κάποιον εργάτη στη γειτονιά που μιλούσε στο τηλέφωνο με το αφεντικό του και του έλεγε γιατί με αφήνεις να περιμένω σαν το σκύλο μέσα στη βροχή, έπειτα διάβασα ότι στις μέρες μας στα ψυχιατρεία δένουν πάλι τους ανθρώπους με αλυσίδες στα κάγκελα των κρεβατιών γιατί το προσωπικό είναι λίγο και δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Όμως το κορίτσι στην Πανεπιστημίου δεν ήταν σκύλος, ήταν απλά κορίτσι που κανονικά θα έπρεπε να κάνει ό,τι και τα υπόλοιπα κορίτσια στην εφηβεία, να στέλνει μηνύματα στο what’s up ή να μιλάει με τις φίλες της για αγόρια και να ονειρεύεται τη μέρα που θα φύγει για σπουδές στη Θεσσαλονίκη και όλος ο κόσμος θα είναι δικός της.

Οι γιατροί είπαν ψέματα για εκείνο τον άντρα στη Στουρνάρη που πέθανε προχθές από ασιτία. Ο άντρας αυτός πέθανε από την πείνα, είχε δηλαδή να φάει πάρα πολλές μέρες, ίσως γιατί το φαΐ στο κέντρο αστέγων ποτέ δεν φτάνει για όλους ή γιατί ήταν ένας άνθρωπος πολύ περήφανος για να ζητήσει φαΐ, αυτό όμως είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ. Επειδή στην Ελλάδα πολλοί άνθρωποι πεινάνε, ακόμα και μικρά παιδιά, οι γιατροί συνιστούν την προσοχή μας και μας μαθαίνουν να εντοπίζουμε πότε κάποιος πεινάει. Η πείνα, μας λένε, οδηγεί σε καθυστερημένη ανάπτυξη τα μικρά παιδιά και σε αναιμία τους ενήλικες. Τα πόδια πρήζονται εξαιτίας της έλλειψης πρωτεϊνών, ενώ μειώνονται οι αντιστάσεις στις ασθένειες και την ίαση των τραυμάτων. Επίσης παρουσιάζεται προοδευτική αδυναμία του οργανισμού και δυσκολία στην κατάποση, που δεν επιτρέπει τη σωστή πρόσληψη τροφής. Την ίδια στιγμή, ποικίλα συμπτώματα (όπως αναιμία, χρόνια διάρροια, συρρίκνωση οργάνων όπως η καρδιά και οι πνεύμονες, υποθερμία, μυϊκή αδυναμία, δυσπεψία) και ασθένειες από την μειωμένη πρόσληψη θρεπτικών στοιχείων μπορεί να κάνουν την εμφάνισή τους. Συγκεκριμένα: μείωση βάρους, φούσκωμα στο στομάχι, αιμορραγία των ούλων, αναιμία, δυσκολία συγκέντρωσης, χλωμό πρόσωπο, ξηρό δέρμα, ζαλάδες, έντονη τριχόπτωση. Σε πιο προχωρημένες δε καταστάσεις παρατηρείται ανεπαρκής επούλωση τραυμάτων, αυξημένη συχνότητα λοιμώξεων, αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα, καθώς και ελαττωμένη ψυχολογική αντίσταση του ασθενούς και έλλειψη αισθήματος ζήλιας. Περισσότερο κινδυνεύουν από την πείνα τα παιδιά γιατί ο οργανισμός τους είναι αδύναμος και βρίσκεται στη φάση της ανάπτυξης. Χωρίς την κατάλληλη τροφή τα παιδιά δεν μπορούν να αναπτυχθούν όπως πρέπει. Αυτό φυσικά δεν πρέπει να το μάθουν οι βουλευτές μας γιατί δεν είναι σωστό να αφήνουμε το λαϊκισμό να μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο για την ανάπτυξη της χώρας.

Πηγή: silentcrossing

Mar 012013
 

Πάντα επίκαιρο… Το ντοκιμαντέρ του Adam Curtis εξηγεί πώς οι θεωρίες του Σίγκμουντ Φρόιντ χρησιμοποιήθηκαν για τον έλεγχο των λαών, τα δάνεια και την κατανάλωση.

 


Ο αιώνας του εαυτού (μέρος πρώτο) από tvxorissinora

O αιώνας του εαυτού – Μέρος δεύτερο από tvxorissinora

O αιώνας του εαυτού – Μέρος τρίτο από tvxorissinora

Ο αιώνας του εαυτού – μέρος τέταρτο από tvxorissinora