blog

Η συναάδελφος και φίλη, Φιλιώ Τσουκαλά, γράφει για την κρίση και την κατάθλιψη…

Πηγή: Η Αυγή

Κάθε παιδί, καθώς μεγαλώνει εκτίθεται σε μικρά ή μεγάλα τραυματικά γεγονότα, σε μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις, σαφώς και σε χαρούμενες εμπειρίες και σε αποκρίσεις των γονέων που συγκροτούν τα πιο δυνατά κομμάτια του αυριανού ενήλικα. Με άλλα λόγια κάθε άνθρωπος μεγαλώνοντας κουβαλάει μια ιστορία. Για πολλούς η ιστορία αυτή είναι βαριά και δύσκολη.

Όλοι μας αξιοποιούμε προσωπικούς μηχανισμούς άμυνας, άλλους πιο λειτουργικούς και άλλους δυσλειτουργικούς, προκειμένου να διαχειριστούμε αυτό το φορτίο. Παράλληλα ωστόσο, η Δυτική κοινωνία κατά τις τελευταίες δεκαετίες όχι απλώς πρότεινε αλλά μάλλον επέβαλε και μία γενική κατεύθυνση, όπου οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να διοχετεύουν τις δυνάμεις και τους κόπους τους: την ακαδημαϊκή και επαγγελματική πρόοδο. Αυτή η δημιουργικότητα επιτελεί συχνά και αμυντική λειτουργία.

Έτσι λοιπόν ένας άνθρωπος που, για παράδειγμα, έχασε έναν γονιό σε μικρή ηλικία, που υπέστη βία, που έλαβε ελλιπή γονεϊκή φροντίδα, πράγματα πάνω στα οποία ως νήπιο ή παιδί δεν είχε έλεγχο και που δημιούργησαν μέσα του έναν βαθύ πόνο έμαθε ότι στον χώρο των σπουδών και της εργασίας θα μπορούσε να αναζητήσει ανακούφιση και να αποκαταστήσει την αίσθηση ελέγχου της ζωής του. Αν δουλέψει συστηματικά θα αποκτήσει προσόντα και πτυχία, αυτά θα είναι τα στηρίγματά του. Αργότερα θα βρει δουλειά και αν κοπιάσει είναι δυνατό να προοδεύσει. Μπορεί να απολαύσει οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική αναγνώριση. Παρότι ποτέ στον καπιταλισμό η «επιτυχία» δεν ήταν για όλους, η κυρίαρχη ιδεολογία επέτρεπε σε πολλούς να ονειρεύονται και να ελπίζουν σε κάποια οφέλη ως ανταλλάγματα της παραγωγικότητάς τους. Ορισμένοι ονειρεύονταν την πολυτέλεια, άλλοι το να κάνουν μια δουλειά που θα τους ταιριάζει και άλλοι απλώς να έχουν μία εργασία, να καλύπτουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις και ως εκ τούτου να ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο βάσει των «κανόνων» της εποχής.

Ο ρόλος που σε άλλες εποχές επιτελούσε η θρησκευτική πίστη, η «τιμιότητα» της γυναίκας, η θέση στην κοινότητα, η αξιοσύνη του πολεμιστή ή του κυνηγού, στην κοινωνία μας αντικαταστάθηκε από διαφορετικές εκδοχές που σχετίζονται με την εκπαίδευση, την εργασία, την πρόοδο και την αμοιβή για τα παραπάνω.

Στερώντας αυτή την προοπτική από το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού της χώρας και σταδιακά της Ευρώπης, η κυρίαρχη τάξη απειλεί την επιβίωση και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Ταυτόχρονα πλήττει την ταυτότητα και αίσθηση αξίας που έχουν με κόπο δομήσει βάσει των δικών της επιταγών. Επιπλέον, όμως, αφήνει χιλιάδες ανθρώπους εκτεθειμένους, γυμνούς, χωρίς όπλα απέναντι στα προσωπικά τους φαντάσματα. Όταν κάποιος που ακολούθησε πιστά τις κυρίαρχες επιταγές συνειδητοποιεί ότι το να έχει εργασία και μισθό δεν εξαρτάται από εκείνον, ότι αν αρρωστήσει δεν υπάρχει γιατρός να τον θεραπεύει, ότι δεν μπορεί να προσφέρει στα παιδιά του τα αναγκαία, ότι δεν μπορεί να κάνει σχέδια, τότε επιστρέφει στην ίδια παιδική κατάσταση ανημποριάς, όπου ήταν απολύτως αβοήθητος και τα πάντα φαίνονταν βουνό.

Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτή είναι μία ακόμα διάσταση που συσχετίζει την οικονομική και κοινωνική κρίση με την έξαρση της κατάθλιψης και με ακραίες εκφράσεις της όπως είναι οι ιλιγγιωδώς αυξανόμενες αυτοκτονίες αλλά και τα φαινόμενα βίας (ενδοοικογενειακής, γηπεδικής, σχολικής κ.λπ.), όπου καταφεύγουν άνθρωποι προκειμένου να βιώσουν, έστω στιγμιαία, κάποια ισχύ και να αποφύγουν την κατάρρευση. Με ποικίλους τρόπους καταστρέφονται ζωές σε ένα ακόμη έγκλημα, μια ακόμα μορφή βίας που δεν την αναφέρουν τα κανάλια αλλά είναι άγρια και μαζική καθώς καθηλώνει τους ανθρώπους στις πιο σκοτεινές τους στιγμές.

*Η Φιλιώ Τσουκαλά είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.

Η Julie Diamond γράφει για τη διεργασία της μάθησης και την πρόκληση της ισορροπίας ανάμεσα στη μάθηση και το αναμενόμενο αποτελέσματα. Όταν η μάθηση (learning) συνδέεται με ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα (outcomes), συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σαν κάτι έξω από εμάς. Έτσι η διεργασία της μάθησης περιπλέκεται από την παρουσία μιας εξωτερικής πίεσης από κάποιον ή ‘κάτι’ έξω από εμάς – έναν εκπαιδευτή, απαιτήσεις ενός προγράμματος, στόχοι του οργανισμού, ενός προϊσταμένου, ή ακόμα και την παραγωγή ενός συγκεκριμένου μετρήσιμου αποτελέσματος. Δημιουργείται μια σύγκρουση που μπορεί να τορπιλίσει το αποτέλεσμα. Στο άρθρο της, η Julie Diamond γράφει για πιθανές στρατηγικές αντιμετώπισης αυτής της σύγκρουσης.

Πηγή: Julie Diamond blog

Taking the pulse of your learner

I just finished teaching a seminar in Australia, Beyond our Grasp: The Art, Science and Flow of Learning, Performance and Change. I really enjoyed working with a new topic, and having the opportunity to trial new ideas and learn together with such an enthusiastic and experienced group of participants.

We looked at the challenge of learning and outcomes: when learning is tied to an outcome, a funny thing happens. The outcome is experienced as external to ourselves. Our learning is now complicated by the presence and pressure of someone or something outside ourselves – a teacher or program requirements, the organization’s goals, a manager, coach, or teacher, a professional association, or even a result or number. Even when the goal is self-assigned, for instance, quitting smoking or losing weight, because we are changing something about ourselves, it creates an inner conflict: one part of us against or trying to change another. Even the tiniest sense of conflict or lack of consensus with our self-interest can torpedo the whole enterprise. This is why research on workplace motivation shows conclusively that intrinsic motivation trumps external motivation, including paid incentives:

people who expect to receive a reward for completing a task or for doing that task successfully simply do not perform as well as those who expect no reward at all.

At the seminar we looked at strategies for facilitating learning in the face of this and other obstacles. We started by taking a “health check” on the learner. Here are some of the ingredients for keeping your learner healthy

1. Own the goal. We resist outcomes and measurements when we don’t identify what’s in it for us. Even a self-assigned goal can quickly start to feel like an external pressure. We need to continually ask ourselves why we care. What is my deepest, most compelling reason for doing this? What, if anything, do I want to gain from this? This also helps when we have to perform under pressure. If we can hold in our mind the one compelling reason why we are doing what we’re doing, and what we want to get out of it, we can focus our attention, shut out nerves and anxiety, and attain some calm under intense pressure.

2. Fail well. And often. It’s common knowledge that learning from mistakes makes for good learning. But recent studies on performance show that most accelerated learning happens at the very edge of our abilities (just beyond our grasp). In this cognitive zone we learn ten times faster than in conventional practice. But it means making frequent mistakes, and being able to correct them. But if we equate mistakes with failure, take it personally, get down on ourselves, we miss all that potential growth. We need a good attitude that allows us to view mistakes neutrally, as information, a sort of negative feedback that micro-corrects us, not as proof of our stupidity.

3. Appreciate your efforts. How we identify ourselves is crucial for learning. Carol Dweck’s research on learning and identity (malleability vs. entity theory of intelligence) has shown that if we think our success comes from effort, it makes us better learners. We can learn from mistakes, respond well to challenge, and see failure as an opportunity. However, if we think our success is based on intelligence (I’m good at this because I’m smart), we avoid failing, and our performance decreases with time. When the task gets hard, we give up, because there is nowhere to go: if we’re good because we’re smart, then if we make a mistake, we must be stupid.

4. Set yourself up for success. Some learning just happens naturally. But the kind of learning that takes effort, explicit learning, is ‘edge work.’ That means, we’re doing something beyond our current abilities. It feels unnatural. It’s counter-intuitive. It hurts. And because it’s natural to back away from pain, we need solid structures to hold us at the edge, to support our learning. But too often we don’t set ourselves up to succeed. We set huge and unrealistic goals without any sense of what it takes to get there. We need a plan, a clear path to get there. We need small benchmarks so we can review our progress. And we might need helpers. We also need to check in with our goals periodically and adjust our plans based on how we’re doing. We need small wins frequently, or we lose motivation. And if we don’t provide the resources to learn, we won’t make progress, and chances are, we’ll attribute that lack of progress to our intelligence (entity theory!).

5. Hire a good inner coach. Inner criticism is really important to learning. The inner voice, which can sometimes be critical, is needed to talk us through difficulty. It’s important that our self talk can work with us, not against us. If the critical voice is too harsh and condemning, it interprets everything as a judgment. On the other hand, if we’re too indulgent and permissive (sometimes to counter harsh inner criticism) it takes us off our edge. Three (as a start!) aspects to the good inner coach:

• Sees information not failure. Mistakes and challenges are opportunities for learning and growth.

• Is honest in praise, and useful and specific in criticism. Praise and criticism is not about talent, ability, or person. It’s specific and targeting what we are doing, not who we are.

• Speak to our inner goals and standards: doesn’t use external or mainstream goals to evaluate us, but focuses on the goals we have established for ourselves

Υπάρχουν δεοντολογικά διλήμματα στην εξάσκηση του επαγγέλματος της κοινωνικής εργασίας; Αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο που δουλεύει στο πεδίο, θα σου πει “ναι, πολλά και καθημερινά!” Η Δήμητρα Γιάννου, M.Phil., κοινωνική λειτουργός, έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τελευταίου τεύχος του περιοδικού ‘Κοινωνική Εργασία’. Αξίζει μια ανάγνωση, καθώς αποτελεί τροφή για σκέψη. Στην περίληψη γράφει:

Η κοινωνική εργασία ορίζεται ως η επιστήμη η οποία προάγει ταυτόχρονα την ατομική ευημερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η διπλή αυτή δέσμευση είναι η πηγή θεμελιωδών δεοντολογικών διλημμάτων για την κοινωνική εργασία που διαμορφώνουν μάλιστα την ταυτότητά της ως μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ανάμεσα στις κοινωνικές επιστήμες. Οι έρευνες που διερευνούν τις αξίες που διαμορφώνουν την πρακτική της κοινωνικής εργασίας δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη δεξιοτήτων που επιτρέπουν στους επαγγελματίες να ανταποκρίνονται στην ιδιαίτερη αυτή ταυτότητα του επαγγέλματος χωρίς να χρειάζεται να προσκολλούνται στην “ψυχοθεραπευτική πρακτική”. Οι ποιοτικές έρευνες τονίζοντας το περιβάλλον στο οποίο ασκείται η κοινωνική εργασία γεφυρώνουν την απόσταση “θεωρίας και πράξης” αναγνωρίζοντας τους παράγοντες που εμποδίζουν τους επαγγελματίες να ανταποκριθούν στις δεοντολογικές τους δεσμεύσεις. Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η ποιοτική διερεύνηση των δεοντολογικών διλημμάτων των κοινωνικών λειτουργών που δουλεύουν σε δημόσια νοσοκομεία. Οι προσωπικές αξίες, η απουσία συλλογικών αξιών και ο κλινικός χαρακτήρας της κοινωνικής εργασίας φάνηκαν να καθορίζουν τις δεοντολογικές αποφάσεις των συνεντευξιαζόμενων.

Ένα κλικ εδώ για να διαβάσεις όλο το άρθρο…

Το περιοδικό Psychotherapy Networker έχει αφιερώσει το τεύχος Μαρτίου/Απριλίου 2010 στο διάλογο γύρω από το τραύμα. Ένα από τα άρθρα αναφέρεται στο βιβλίο της Susan Clancy, Ph.D. “The Trauma Myth: The Truth About Sexual Abuse of Children – and Its Aftermath“.

Μοιάζει ενδιαφέρον το βιβλίο, και σημαντική η συμβολή του σε όσους θεραπευτές δουλεύουν με θύματα παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Από το βιβλίο και το παρακάτω απόσπασμα:

The Trauma Myth: Understanding the Τrue Dynamics of Sexual Abuse
by Susan Clancy

As a graduate student at Harvard in the mid-1990s, I participated in research studies carried out by the psychology department that began in October 1996 and continued until August 2005 to interview adults who had experience sexual abuse as children and learn what effects the abuse had had on their lives. Although I was sure I knew what I would discover—that the abuse would be remembered as a horrible experience that overwhelmed the people I interviewed with fear when it happened and had always been viewed as a traumatizing occurrence—what I heard in the hundreds of interviews I conducted was quite different. In nearly all the cases, the adults I questioned had not experienced the abuse as traumatic when it occurred and only came to regard it as so years later. And in many of the cases, they had never been questioned about their evolving sense of the abuse and the ongoing impact that it had on their lives, but only about what the traumatic experience had been like at the time. These findings led me to question the progress professionals in the sexual abuse field have made when it comes to understanding and treating child sexual abuse.

Certainly we have advanced to the point that the right things are being said (sexual abuse is common and harmful; it is never the child’s fault). Funding in the trauma field has been secured, research conducted, studies and books published, treatment centers established, and public awareness raised through sex-education programs and campaigns in the media. But is any of it translating into actual progress for victims? Do they feel that they’re being helped, that they’re understood and their needs are being served effectively?

The trauma model’s main purpose—one of the primary reasons why mental health professionals welcomed it with such enthusiasm in the 1980s—was to provide an explanation for how and why sexual abuse wreaks such psychological and social havoc in victims. Armed with a better understanding of the impact of abuse, mental health professionals hoped to be better able to help victims cope with and recover from these damaging crimes.

The problem is that today, after more than twenty-five years, predictions based on the trauma model have not proved accurate. Characteristics of the sexual abuse experience related to trauma (like how frightening it was, whether penetration or force was involved, and how many times it happened) do not do a good job of forecasting the level of long-term psychological harm experienced. There appears to be no direct, linear relationship between the severity of the abuse and the psychosocial difficulties victims experience in adulthood. Worst of all, we have developed no clearly effective treatments for sexual abuse victims. They continue to suffer from psychological and social problems in the aftermath of their abuse, and mental health professionals still have not reached a consensus as to exactly why or what precisely to do to help them recover.

This state of affairs is far from surprising. How can trauma be the cause of harm if most victims say that the abuse was not traumatic when it happened? A growing number of scholars in the sexual abuse field are coming to agree that understanding how and why sexual abuse damages victims probably has little to do with the actual abuse and a lot to do with what happens in its aftermath. For example, as David Finkelhor concluded in his recent book Childhood Victimization, continuing research efforts that seek to track the consequences of early events through developmental, cognitive, and behavioral pathways may prove more fruitful than continuing the restrictive focus on the severity and nature of event-specific trauma. I believe that the victims themselves have always known this.

Με ένα κλικ εδώ θα διαβάσεις όλο το άρθρο από το Psychotherapy Nerworker…

(photograph by Dan Winters)

Πηγή: The New Yorker

Head Case: Can psychiatry be a science?
by Louis Menand

You arrive for work and someone informs you that you have until five o’clock to clean out your office. You have been laid off. At first, your family is brave and supportive, and although you’re in shock, you convince yourself that you were ready for something new. Then you start waking up at 3 A.M., apparently in order to stare at the ceiling. You can’t stop picturing the face of the employee who was deputized to give you the bad news. He does not look like George Clooney. You have fantasies of terrible things happening to him, to your boss, to George Clooney. You find—a novel recognition—not only that you have no sex drive but that you don’t care. You react irritably when friends advise you to let go and move on. After a week, you have a hard time getting out of bed in the morning. After two weeks, you have a hard time getting out of the house. You go see a doctor. The doctor hears your story and prescribes an antidepressant. Do you take it?

However you go about making this decision, do not read the psychiatric literature. Everything in it, from the science (do the meds really work?) to the metaphysics (is depression really a disease?), will confuse you. There is little agreement about what causes depression and no consensus about what cures it. Virtually no scientist subscribes to the man-in-the-waiting-room theory, which is that depression is caused by a lack of serotonin, but many people report that they feel better when they take drugs that affect serotonin and other brain chemicals.

There is suspicion that the pharmaceutical industry is cooking the studies that prove that antidepressant drugs are safe and effective, and that the industry’s direct-to-consumer advertising is encouraging people to demand pills to cure conditions that are not diseases (like shyness) or to get through ordinary life problems (like being laid off). The Food and Drug Administration has been accused of setting the bar too low for the approval of brand-name drugs. Critics claim that health-care organizations are corrupted by industry largesse, and that conflict-of-interest rules are lax or nonexistent. Within the profession, the manual that prescribes the criteria for official diagnoses, the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, known as the D.S.M., has been under criticism for decades. And doctors prescribe antidepressants for patients who are not suffering from depression. People take antidepressants for eating disorders, panic attacks, premature ejaculation, and alcoholism.

These complaints are not coming just from sociologists, English professors, and other troublemakers; they are being made by people within the field of psychiatry itself. As a branch of medicine, depression seems to be a mess. Business, however, is extremely good. Between 1988, the year after Prozac was approved by the F.D.A., and 2000, adult use of antidepressants almost tripled. By 2005, one out of every ten Americans had a prescription for an antidepressant. IMS Health, a company that gathers data on health care, reports that in the United States in 2008 a hundred and sixty-four million prescriptions were written for antidepressants, and sales totalled $9.6 billion. As a depressed person might ask, What does it all mean?

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ…