Εντυπώσεις και παρατηρήσεις από την γενική απεργία και πορεία της 15.12.2010, Αθήνα:
1. Tο πλήθος μεγάλο. Οχι τόσο μεγάλο όσο της 5.5.2010, αλλά πολύ μεγάλος αριθμός, ίσως και πάνω από 40 χιλιάδες. Η διάθεση: όχι η οργή του Μαΐου. Πιο παγωμένα και σκληρά τα πρόσωπα, εμφανώς λιγότερη αθωότητα.
2. Τακτική της Αστυνομίας. Δακρυγόνα και άλλα χημικά πάνω στο σώμα των μπλοκ διαδηλωτών, ιδίως στην πλατεία Συντάγματος, από τα ξενοδοχεία έως όλη την αρχή της Πανεπιστημίου. Τα χημικά σπάνε τη συνέχεια της πορείας. Τα μπλοκ, ιδίως όσα δεν έχουν σφιχτή οργάνωση, με αλυσίδες, πανώ, αλληλοαναγνώριση κ.λπ., σπάνε και οι διαδηλωτές σκορπάνε πανικόβλητοι μόλις πέσουν βομβίδες χημικών γύρω τους, διότι η κατάσταση για αναπνευστικό και μάτια γίνεται αφόρητη. Στριμωγμένοι σε τοίχους και κάγκελα κινδυνεύουν να ποδοπατηθούν.
3. Τακτική της Αστυνομίας. Πολυπληθείς ομάδες ασφαλιτών undercover, με μαύρα ρούχα, μπουφάν, κουκούλες και μάσκες, ξύλα, κινούνται μέσα στα μπλοκ και μέσα στους σκόρπιους διαδηλωτές που τρέχουν κυνηγημένοι από χημικά και ΜΑΤ. Ξαφνικά αρχίζουν συλλήψεις. Οταν δεν κινούνται μέσα στους διαδηλωτές, καλύπτονται πίσω από διμοιρίες ΜΑΤ, ή κινούνται ανά αραιές άτυπες ομάδες ανάμεσα σε σκόρπιους διαδηλωτές και αποχωρούντες. Είναι, ως επί το πλείστον νεαράς ηλικίας, 20-30 ετών, μερικοί μοιάζουν με λαϊκά στοιχεία και χούλιγκαν, ανάμεσά τους υπάρχουν και κοπέλες. Φοβούνται πολύ την αποκοπή από τους υπόλοιπους της αγέλης και την απώλεια κάλυψης από ΜΑΤ.
4. Η ρητορική στα γκράφιτι και τις αφίσες (slideshow) έχει αλλάξει πολύ, από τον Δεκέμβρη του 08 και τον Μάιο του 10. Ο ρομαντισμός και ο αιχμηρός ελιτισμός των αντεξουσιαστών έχει μεταλλαγεί σε γυμνό, ευθύ, ταξικό, αντικαπιταλιστικό και αντικυβερνητικό λόγο. Μιλούν πλέον για “Χούντα του ΓΑΠ” και καταφέρονται εναντίον και της κυβέρνησης συγκεκριμένα, και όχι αορίστως εναντίον του συστήματος. Στόχος είναι το κεφάλαιο, το ΔΝΤ, η τρόικα, η κυβέρνηση, όχι αορίστως το αλωμένο φαντασιακό. Οι αναρχοαυτόνομοι φαίνεται να εγκαταλείπουν τον κόσμο της επιθυμίας και στρέφονται στον κόσμο της ανάγκης: υπερασπίζονται ευθέως τον κόσμο της εργασίας. Οι μπάχαλοι έχουν μειωθεί αισθητά. Αμυνα ή ωρίμανση;
5. Ο βουλευτής Κ. Χατζηδάκης φαίνεται να υπέστη επίθεση από μεσήλικους διαδηλωτές, προφανώς εργαζόμενους ή άνεργους, και όχι από νεαρούς μπάχαλους. Αυτό είναι ένα νέο στοιχείο επίσης. Οι εκδηλώσεις βίας με στόχο πολιτικούς δεν προέρχονται πλέον από τους συνήθεις ύποπτους, αλλά από μεσήλικους λαϊκών στρωμάτων.
6. Πολλοί ανένταχτοι διαδηλωτές παραμένουν στους δρόμους πολλή ώρα μετά τη διάλυση της πορείας, αντιμετωπίζουν τα ΜΑΤ και τους μασκοφόρους ασφαλίτες φραστικά, προσπαθούν να αποτρέψουν συλλήψεις του σωρού. Φωνάζουν “Ντροπή σας”, “Χούντα”, “Είστε ντροπή για τη δημοκρατία” “Δέρνετε ανέργους”, “Είμαστε γονείς σας”! Διάχυτη σε όλες τις συναθροίσεις η αντίληψη ότι η δημοκρατία μπαίνει σε γύψο. Ευρύτατοι και πυκνοί οι παραλληλισμοί με τη χούντα.
7. Οι διαδηλωτές στερούνται οργάνωσης, ηγεσίας, στόχων, περιφρούρησης, αυτοάμυνας. Είναι εύκολο να ποδοπατηθούν και να τραυματισθούν ανά πάσα στιγμή. Με την ανεξέλεγκτη χρήση χημικών και εκατοντάδες μασκοφόρους ασφαλίτες μέσα στις πορείες, επιχειρείται να αποτραπεί η συμμετοχή σε διαδηλώσεις: είναι επικίνδυνες, ακόμη και για τους ειρηνικούς συμμετέχοντες. Τα νομοθετικά σοκ συνοδεύονται από σοκ προπαγάνδας και σοκ σωματικής απειλής.
[αναδημοσίευση από το No Budget blog (που έντυσε με φωτογραφίες και έκανε αναδημοσιευση ανάρτηση από το politicon.gr)]
Ο τίτλος της ανάρτησης είναι από το imiorofos.gr. Δώσε τρόπο στην οργή. Θα προσθέσω: ναι, αλλά ποιόν;
Ένας στους πέντε Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας και 15% ανεργία. Και προχωράμε. Η οργή γεννάει βία. Δεν χρειάζεται να έχεις μεταπτυχιακό στην ψυχολογία ή στις κοινωνικές επιστήμες για να το ξέρεις αυτό. Καιρό τώρα η οργή μαζεύεται, μαζεύεται, μαζεύεται. Εκτονώνεται για λίγο, σε μια διαδήλωση πιο μαζική, και ξανά ‘τα κεφάλια μέσα’. Ο ΓΑΠ το έχει πει από καιρό:
θα μας πάρουν με τις πέτρες!
Στη σημερινή πορεία βρέθηκε ο Χατζηδάκης Και στο πρόσωπο του φαίνεται ο τρόμος του πολιτικού που έρχεται αντιμέτωπος με την οργή του πολίτη. Ανεξάρτητα από το αν επιδοκιμάζεις ή επικρίνεις το γεγονός, παραμένει γεγονός ότι σήμερα ο ‘πολιτικός’ βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ‘πολίτη’, και αυτό μοιάζει σαν ένα πρώτο περιστατικό με πολλά όμοια να ακολουθούν.
Ο αριθμός των διαδηλωτών στην σημερινή πορεία παραμένει ένα debate. Ο Telegraph λέει ‘hundreds’, κάποιος στο indymedia λέει 500.000. Κάνε τους δικούς σου υπολογισμούς από τις φωτογραφίες.
Τα επεισόδια συνεχίζονται.
Αυτή η βία θα μας σκοτώσει. Από όποια πλευρά κι αν προέρχεται. Η πόλωση που ζούμε είναι τρομακτική. Τι λες; Θα τα καταφέρουμε; Θα δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο από αυτό το χάος; Θα αντέξουμε; Είναι δύσκολο να είσαι δημιουργικός όταν καίνε τα μάτια από τα χημικά και τρέχεις να γλυτώσεις. Αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να μείνουμε μόνο στην οργή και την αντίδραση. Είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργήσουμε νέους τρόπους. Νέους τρόπους σχέσης, νέους τρόπους επιβίωσης και ζωής. Να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Γιατί ζω; Με ποιο τρόπο θέλω να ζω; Τι σχέσεις θέλω να δημιουργήσω; Πως διαχειρίζομαι τη διαφωνία; Τι σημαίνει για μένα συναίνεση; Πως τη δημιουργώ;
Εκδικητικό, πολιτικοποιημένο, συνωμοτικό, απερίσκεπτο: δεν χρειάζεται κάποιος να συμφωνήσει με «modus operandi» του Wikileaks για να αναγνωρίσει τις υπηρεσίες του στη δημοκρατία. Οι Geert Lovink και Patrice Riemens βλέπουν στο Wikileaks ενδείξεις μιας νέας κουλτούρας της έκθεσης πέρα από την παραδοσιακή πολιτική της ανοιχτότητας και της διαφάνειας.
Ένα πολύ ενδιαφέρον και νηφάλιο άρθρο σχετικά με το WikiLeaks (ευχαριστώ την ΑΖ για την προώθηση!).
“What do I think of WikiLeaks? I think it would be a good idea!” (after Mahatma Gandhi’s famous quip on “Western Civilization”)
Thesis 1
Disclosures and leaks have been a feature of all eras, however never before has a non-state or non- corporate affiliated group done anything on the scale of what WikiLeaks has managed to do, first with the “collateral murder” video, then the “Afghan War Logs”, and now “Cablegate”. It looks like we have now reached the moment that the quantitative leap is morphing into a qualitative one. When WikiLeaks hit the mainstream early in 2010, this was not yet the case. In a sense, the “colossal” WikiLeaks disclosures can be explained as the consequence of the dramatic spread of IT use, together with the dramatic drop in its costs, including for the storage of millions of documents. Another contributing factor is the fact that safekeeping state and corporate secrets – never mind private ones – has become difficult in an age of instant reproducibility and dissemination. WikiLeaks becomes symbolic for a transformation in the “information society” at large, holding up a mirror of things to come. So while one can look at WikiLeaks as a (political) project and criticize it for its modus operandi, it can also be seen as the “pilot” phase in an evolution towards a far more generalized culture of anarchic exposure, beyond the traditional politics of openness and transparency.
Κουβέντες με φίλους σήμερα στο τηλέφωνο. Με την ΚΒ αποφασίσαμε πως αντί για ‘τι κάνεις;’ θα ξεκινάμε με το ‘βαστάς;’ Λίγο αργότερα ο ΝΚ μου ανέφερε το παρακάτω άρθρο από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Δύσκολες μέρες…
Γιατροί του ΕΣΥ που περιέθαλψαν τους τραυματίες και ο Ιατρικός Σύλλογος μιλούν για ανησυχητικά φαινόμενα αστυνομικής βίας και ζητούν έρευνα
Μεσημέρι Δευτέρας, στο Σύνταγμα. Ο 16χρονος μαθητής, τρομαγμένος από τα χημικά και την επίθεση των αστυνομικών, έτρεχε ψάχνοντας οδό διαφυγής. Ανέβηκε σ’ ένα πεζούλι και αισθάνθηκε, για λίγο, ασφαλής. Εκανε όμως λάθος. Μια διμοιρία των ΜΑΤ έτρεξε κατά πάνω του. Οι αστυνομικοί τον έριξαν κάτω και άρχισαν να τον χτυπούν με μπουνιές στο πρόσωπο και το σώμα. Ο μικρός μάταια φώναζε πως χρειάζεται ιατρική φροντίδα. Οι διωκτικές αρχές φρόντισαν να του φορτώσουν κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, λόγω κουκουλονόμου. Το έγκλημά του: φορούσε μαντίλι για να προστατευθεί από τα δακρυγόνα!
Λίγο αργότερα, ο Σάββας, σπουδαστής που συμμετείχε πρώτη φορά σε μεγάλη διαδήλωση, είχε μια δυσάρεστη εμπειρία. Αναγκάστηκε να μετακινείται επί ώρες ανάμεσα σε «Ευαγγελισμό», «Λαϊκό» και ΚΑΤ με ταξί, παρέα με τέσσερις ακόμη διαδηλωτές. Ολοι τους είχαν ανοιγμένα κεφάλια από γκλόμπ αστυνομικών. Οπως είπε, είχε βρεθεί απλώς στο λάθος σημείο, εκεί όπου τα ΜΑΤ περικύκλωσαν και χτυπούσαν αδιακρίτως τη φοιτητική πορεία για να τη διαλύσουν.
Την επόμενη ημέρα, στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων, οι φοιτητές και νεολαίοι που είχαν συγκεντρωθεί εκεί για να συμπαρασταθούν στους 45 συλληφθέντες, δέχθηκαν απρόκλητη, βίαιη επίθεση από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Η Αγγελική Ερωτοκρίτου, φοιτήτρια Ιατρικής, ήταν μπροστά όταν οι αστυνομικοί άρχισαν να χτυπούν, να κλοτσούν και να σπρώχνουν τους συμφοιτητές της, υπό την ανοχή των εισαγγελικών αρχών. Αγριο ξύλο, ακόμη και στον γραμματέα της νεολαίας του ΣΥΝ, δύο ανοιγμένα κεφάλια, ο απολογισμός.
Τα τρία αυτά στιγμιότυπα περιγράφουν με ανάγλυφο τρόπο την αστυνομική αγριότητα, που επανήλθε δριμύτερη, στους δρόμους των πόλεων. Υπολογίζεται ότι περί τα 45 άτομα επισκέφθηκαν διάφορα νοσοκομεία της Αθήνας το βράδυ της Δευτέρας. Είχαν χτυπηθεί στο κεφάλι ακόμη και με πυροσβεστήρα! Πολλοί είχαν παρουσιάσει αναπνευστικά, δερματολογικά και οφθαλμολογικά προβλήματα από τους ψεκασμούς. Στην επέτειο του Πολυτεχνείου, οι τραυματίες έφτασαν συνολικά τους 150. Καθένας που συμμετέχει σε διαδηλώσεις απειλείται πλέον σοβαρά με σύλληψη και άγριο ξυλοδαρμό από την αστυνομία!
Για όσους εξακολουθούν να αμφισβητούν τη νέα έκρηξη της αστυνομικής βίας, οι μαρτυρίες των γιατρών είναι καταλυτικές. Μιλούν για χτυπήματα με φονική πρόθεση και επισημαίνουν πως από καθαρή σύμπτωση δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα!
Η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) αναφέρεται σε περιστατικά με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, με δύο άτομα να νοσηλεύονται στο ΚΑΤ, και καλεί την κυβέρνηση να ερευνήσει τις καταγγελίες. Το ίδιο ζητάει πρώτη φορά με κατηγορηματικό τρόπο και ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών (ΙΣΑ), εκφράζοντας την ανησυχία του για τα φαινόμενα αστυνομικής βίας.
«Κάποια στιγμή πρέπει να προστατεύονται όσοι κάνουν καλά τη δουλειά τους και όχι αυτοί που παρεκτρέπονται», δήλωσε ο αντιπρόεδρος του ΙΣΑ Γ. Πατούλης.
Ο Αλκης Ψυχογιός, ειδικευόμενος στη νευρολογία, μέλος του δ.σ. της ΕΙΝΑΠ, συμμετείχε στην πορεία και ειδοποιήθηκε για τέσσερις τραυματίες στην πλατεία Κολοκοτρώνη. «Μεταξύ αυτών είδα μια κοπέλα, αιμόφυρτη. Διαπίστωσα ένα μεγάλο θλαστικό τραύμα στο κεφάλι, που χρειαζόταν τουλάχιστον 10 ράμματα. Η ίδια και ο φίλος της ήταν απολύτως σίγουροι ότι το τραύμα προκλήθηκε από αστυνομικό ο οποίος τη χτύπησε με πυροσβεστήρα. Σίγουρα πάντως δεν ήταν γκλομπ. Οι άλλοι τρεις είχαν μικρότερα τραύματα στο κεφάλι, κατά 99% από ρόπαλα» επισημαίνει.
«Υπάρχει κλιμάκωση της αστυνομικής βίας. Στο στόχαστρο βρίσκεται το δικαίωμα της διαδήλωσης. Οταν κινδυνεύεις να βρεθείς στη ΓΑΔΑ ή στο νοσοκομείο, θα το σκεφτείς πολύ να πας», προσθέτει.
Ο οφθαλμίατρος Χρηστος Πρεκατές συνόδεψε τραυματισμένους διαδηλωτές στο «Λαϊκό» μετά την πορεία. Από εκεί πέρασαν 12 συνολικά άτομα, τέσσερα με τραύματα στο κεφάλι και μία κοπέλα με κάκωση στο αριστερό χέρι από πάτημα αστυνομικού. Οπως έλεγαν, τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τα μπλοκ της Νομικής και της Φιλοσοφικής με κίνηση «σάντουιτς» και άρχισαν να τους χτυπούν ανελέητα.
«Στον “Ευαγγελισμό” που πήγα μετά την πορεία, ήρθαν 15-17 χτυπημένοι διαδηλωτές. Είχαν θλαστικά τραύματα στο κεφάλι, κακώσεις και κατάγματα στα άκρα, χτυπήματα στο σώμα. Πολλοί έλεγαν ότι ο αστυνομικοί τους χτυπούσαν κρατώντας τα γκλομπ ανάποδα» λέει η ιατρός-εντατικολόγος Παναγιώτα Βάρτζελη, μέλος του δ.σ. της ΑΔΕΔΥ.
Ο νευροχειρουργός στο Κρατικό Νικαίας Παν. Παπανικολάου, μέλος του δ.σ. της ΕΙΝΑΠ, τονίζει ότι «οι περισσότεροι από τους νεαρούς τραυματίες είχαν δεχθεί χτυπήματα από γκλομπ και πυροσβεστήρες στο κεφάλι, τον θώρακα και την κοιλιά. Στο ΚΑΤ εξακολουθεί να νοσηλεύεται ένας 25χρονος με κάταγμα κρανίου και αιμάτωμα. Σύμφωνα με καταγγελίες γιατρών και μελών της οικογένειάς του, άνδρες της ασφάλειας επιχείρησαν να τον ανακρίνουν δύο φορές, μέσα στο νοσοκομείο»!
Ο ίδιος επησημαίνει ότι «τόσο δυνατά χτυπήματα με ρόπαλα κατευθείαν στο κεφάλι, που μπορούν να επιφέρουν αιμάτωμα στον εγκέφαλο, είναι άσκηση εν δυνάμει θανατηφόρας βίας». «Εάν ένας αστυνομικός χτυπάει τόσο δυνατά, ή είναι ανεκπαίδευτος ή υπάρχει σχέδιο. Να σταματήσουν να χτυπούν τα παιδιά του κόσμου», λέει η γιατρός Ολγα Κοσμοπούλου, μέλος της εκτελεστικής γραμματείας της ΟΕΝΓΕ.
«Η επίθεση της αστυνομίας κατευθύνθηκε αυτή τη φορά κυρίως στα αδόμητα, ανοργάνωτα κομμάτια της νεολαίας, χωρίς να περιμένει καν έστω και μια προσχηματική πρόκληση για να απαντήσει» αναφέρει η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη. «Αποτελεί μήνυμα ότι πρέπει η όποια κοινωνική αντίδραση να κατασταλεί εν τη γενέσει της. Γι’ αυτό η φοιτητική πορεία χτυπήθηκε σχεδόν πριν ξεκινήσει» υπογραμμίζει.
Σύμφωνα πάντα με την ίδια, στην εμπροσθοφυλακή της καταστολής βρίσκονται οι μηχανοκίνητες ομάδες Δέλτα, οι οποίες δρουν ως συμμορίες ανεξέλεγκτων κουκουλοφόρων, τους οποίους οι πολίτες αδυνατούν να αναγνωρίσουν και να καταγγείλουν!
Εκτιμάται ότι τους τελευταίους 16 μήνες, που εφαρμόζεται ο «κουκουλονόμος», εκατοντάδες διαδηλωτές έχουν παραπεμφθεί σε βαθμό κακουργήματος (για διατάραξη ειρήνης) σε όλη τη χώρα, επειδή σύμφωνα με τους αστυνομικούς είχαν καλυμμένα ή αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Ομως «κουκούλα» θεωρείται ακόμη και το μαντίλι που έχει κάποιος στον λαιμό του για να προστατευθεί από τα χημικά.
Η υπόσχεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά του υπουργού Δικαιοσύνης, Χ. Καστανίδη, να τον καταργήσει παραμένει ακόμη κενό γράμμα. Μέσα σ’ έναν χρόνο, από το περσινό μνημόσυνο του Αλ. Γρηγορόπουλου, με τις 1.000 προληπτικές, παράνομες προσαγωγές, στον Συνήγορο του Πολίτη έφτασαν καταγγελίες για ξυλοδαρμούς διαδηλωτών, αλόγιστη χρήση χημικών και αναίτιες συλλήψεις. Ολα τα περιστατικά διερευνώνται.
Πηγή: To παρκινγκ τους, παρκο μας (το blog του ελευθερου, αυτοδιαχειριζομενου παρκου,στη συμβολη των οδων Ναυαρινου και Χαριλαου Τρικουπη)
Επίθεση στο Πάρκο Ναυαρίνου-Κάλεσμα για έμπρακτη συμπαράσταση απόψε στις 8
Σήμερα τα ξημερώματα (γύρω στις 4:00) το πάρκο δέχτηκε επίθεση από κάποιους που εκμεταλλευόμενοι την απουσία κόσμου και το κρύο εισέβαλαν προκαλώντας τις εξής καταστροφές :
– εμπρησμό κεντρικού ηλεκτρικού πίνακα
– καταστροφή των περιφράξεων (εκείνης που κατέστρεψαν τα ΜΑΤ το Σεπτέμβρη + άλλων δύο)
– εμπρησμό ενός πίνακα ανακοινώσεων
– καταστροφή κεντρικού καλωδίου
Πέραν της υλικής καταστροφής, η ενέργεια συνιστά επίθεση στη δημιουργικότητα και τον κόπο που έχουν καταβάλει οι φίλοι του πάρκου, στη λειτουργικότητα του χώρου (καταστρέφοντας την ηλεκτροδότηση) και στις αξίες της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας και της αυτοοργάνωσης όπως αυτές προσπαθούμε να αποτυπώνονται στο πάρκο.
Είναι προφανές ότι το πάρκο δεν έχει ειδική 24 ωρη περιφρούρηση, αλλά είναι εξίσου προφανές ότι είναι τμήμα ενός συνολικότερου κινήματος και δικτύου φίλων που είναι σε θέση να το υπερασπιστούν από τις επιθέσεις που δέχεται.
Καλούμε όλους τους φίλους του πάρκου, συντρόφους και κατοίκους, σήμερα Σάββατο στις 8:00 για έμπρακτη συμπαράσταση.
WikiLeaks. Τα έχει όλα. Κρυφή διπλωματία, διεθνή κατασκοπία, μεγάλες εταιρίες, μεγάλα κέρδη, κινητοποιήσεις πολιτών (πιθανά και βολικές διαρροές;). Το Press Project κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια να μαζέψει όλες τις εξελίξεις, με διαρκή ανανέωση και καινούργιο υλικό.
Η Avaaz.org μαζεύει υπογραφές ενάντια στη δίωξη του WikiLeaks, και πολίτες από διάφορες χώρες του κόσμου παίρνουν μέρος στο Operation Payback, χρησιμοποιώντας τους υπολογιστές τους για να μπλοκάρουν sites εταιριών που υπέκυψαν στις πολιτικές πιέσεις και πάγωσαν λογαριασμούς του WikiLeaks. Εν εξελίξει όλο αυτό το πολιτικό(-οικονομικό) θρίλερ.
Καθώς το παρακολουθείς, αν το παρακολουθείς, μη ξεχνάς ότι αφορά αληθινές ζωές, αληθινών ανθρώπων. Διάβασε παρακάτω για να καταλάβεις…
Wikileaks: «Βρώμικα κόλπα» από τη Pfizer στη Νιγηρία
H μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρεία στον κόσμο προσέλαβε ερευνητές για να ξεθάψουν αποδείξεις διαφθοράς εναντίον γενικού εισαγγελέα της Νιγηρίας, προκειμένου να τον «πείσει» να σταματήσει τη νομική διαδικασία σε μια αμφιλεγόμενη δίκη της φαρμακευτικής σε μια υπόθεση που εμπλέκονται παιδιά με μηνιγγίτιδα, σύμφωνα με ένα τηλεγράφημα της πρεσβείας των ΗΠΑ.
Η Pfizer μηνύθηκε από τις νιγηριανές πολιτειακές και ομοσπονδιακές αρχές, οι οποίες υποστηρίζουν ότι τα παιδιά έχουν υποστεί ζημία από το νέο αντιβιοτικό Trovan, κατά τη διάρκεια δίκης, η οποία έλαβε χώρα στη μέση μιας επιδημίας μηνιγγίτιδας πρωτοφανούς κλίμακας στο Kano στα βόρεια της Νιγηρίας το 1996 .
Πέρυσι, η εταιρεία ήρθε σε ένα προσωρινό διακανονισμό με την κυβέρνηση του Kano το κόστος της οποίας έφτασε τα 75 εκατομμύρια δολάρια. Αλλά το τηλεγράφημα αποδεικνύει ότι ο φαρμακευτικός κολοσσός των ΗΠΑ δεν θέλησε να πληρώσει για την επίλυση των δύο υποθέσεων – μία πολιτική και μία ποινική – που άσκησε κατά της Pfizer η Νιγηριανή ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Το τηλεγράφημα αναφέρει συνάντηση μεταξύ του διαχειριστή της Pfizer στη Νιγηρία, Enrico Liggeri και Αμερικανών αξιωματούχων στην πρεσβεία της Abuja, στις 9 Απριλίου 2009: «Σύμφωνα με τον Liggeri, η Pfizer είχε προσλάβει ερευνητές για την αποκάλυψη δεσμών διαφθοράς στον ομοσπονδιακό γενικό εισαγγελέα Michael Aondoakaa προκειμένου να τον εκθέσει και να του ασκήσει πίεση για να αποσύρει τις ομοσπονδιακές υποθέσεις. Είπε πως οι ερευνητές της Pfizer περνούσαν τις πληροφορίες αυτές σε τοπικά μέσα ενημέρωσης».
Το τηλεγράφημα, υπό τον χαρακτηρισμό «απόρρητο» από τον οικονομικό σύμβουλο Robert Tansey, συνεχίζει:. «Μια σειρά από επιζήμια άρθρα για τους υποτιθέμενους διεφθαρμένους δεσμούς του Aondoakaa δημοσιεύθηκαν το Φεβρουάριο και το Μάρτιο. Ο Liggeri υποστήριξε ότι η Pfizer είχε πολύ πιο καταστροφικές πληροφορίες για τον Aondoakaa και ότι οι οπαδοί του Aondoakaa τον πίεζαν να εγκαταλείψει τις διώξεις υπό το φόβο περαιτέρω αρνητικών άρθρων».
Η δημοσιοποίηση του τηλεγραφήματος έλαβε χώρα την ίδια ώρα που:
• Ο πρέσβης των ΗΠΑ στο Λονδίνο κατήγγειλε τη διαρροή διαβαθμισμένων τηλεγραφημάτων του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών. Στην Guardian ο Louis Susman γράφει: «Αυτό δεν είναι whistleblowing. Δεν υπάρχει τίποτα το αξιόλογο στο να τίθενται σε κίνδυνο αθώοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει τίποτα το γενναίο στην υπονόμευση της ειρηνικών σχέσεων μεταξύ των εθνών πάνω στις οποίες βασίζεται η ασφάλειά μας».
Δεκαεπταμελής ομάδα εργασίας για το πρόγραμμα “Ψυχαργώς 2011 – 2020” ορίστηκε από το υπουργείο Υγείας.
Στη θέση του προέδρου τοποθετήθηκε ο Βενετσάνος Μαυρέας, Καθηγητής Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, με αναπληρωτή τον Στέλιο Στυλιανίδη, Αναπληρωτή Καθηγητή Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας είναι:
– Μπαϊρακτάρης Κωνσταντίνος, Καθηγητής Ψυχολογίας Α.Π.Θ.
Σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας, ο ρόλος της Ομάδας Εργασίας είναι συμβουλευτικός, τα δε αντικείμενα δραστηριότητάς της θα είναι:
α) H διατύπωση και τεκμηρίωση προτάσεων και σχεδίων για:
– Το επιστημονικό, κοινωνικό και στρατηγικό πλαίσιο προώθησης και ολοκλήρωσης της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης.
– Την έως τώρα πορεία της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, των επιτευγμάτων και των προβλημάτων που έχουν καταγραφεί.
– Τη λειτουργία των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, τη δικτύωση και διασύνδεσή τους, την ανάπτυξη διατομεακών συνεργασιών και την τυχόν προσαρμογή του θεσμικού και κανονιστικού πλαισίου της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης.
– Ευρύτερες συνεργασίες του τομέα της ψυχικής υγείας με άλλους τομείς όπως η εκπαίδευση και η επαγγελματική κατάρτιση, η πρόνοια, η αυτοδιοίκηση, η δικαιοσύνη, η προστασία του πολίτη κ.λ.π.
– Τη διαρκή ανάπτυξη του ανθρωπίνου δυναμικού του τομέα της ψυχικής υγείας.
– Την ανάπτυξη προγραμμάτων και δράσεων ευαισθητοποίησης και κινητοποίησης των τοπικών κοινωνιών, την καταπολέμηση των προκαταλήψεων και του στιγματισμού, την πρόληψη των ψυχικών διαταραχών και την προαγωγή της ψυχικής υγείας.
– Τη βέλτιστη δυνατή απόδοση της τομεοποίησης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και των αντιστοίχων Τομεακών Επιτροπών.
– Τη διενέργεια επιδημιολογικών και άλλων μελετών και ερευνών και τη βέλτιστη αξιοποίηση αυτών.
– Νέα έργα και υπηρεσίες απαρτίωσης των υπαρχόντων δικτύων ψυχικής υγείας.
β) Η διαβούλευση με τους εμπλεκόμενους στον τομέα της ψυχικής υγείας καθώς και η διαβούλευση και συνεννόηση με άλλους εταίρους και στελέχη άλλων τομέων της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.
γ) Η επιστημονική ευθύνη για τη διοργάνωση συναντήσεων, συσκέψεων, ημερίδων και συνεδρίων για την αναθεώρηση του Προγράμματος «Ψυχαργώς» και την πορεία της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, με το σύνολο των αμέσως ή εμμέσως εμπλεκομένων σ΄ αυτήν.
Η Ομάδα Εργασίας υποβάλλει το πρώτο Σχέδιο Αναθεωρημένου Προγράμματος «Ψυχαργώς 2011-2020» μέχρι τέλη Ιανουαρίου και ολοκληρώνει το έργο της εντός 6 μηνών, από την υπογραφή της απόφασης.
πηγή: healthview.gr
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Κ. Μπαϊρακτάρης δηλώνει, σε επιστολή του προς το υπουργείο Υγείας, ότι ποτέ δεν ρωτήθηκε για τη συμμετοχή του στην ομάδα εργασία;! Στην ίδια επιστολή αναφέρει και τους λόγους για τους οποίους δεν επιθυμεί να συμμετέχει στη συγκεκριμένη ομάδα.
Προς
τον Γενικό Γραμματέα του
Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Γεν. Διεύθυνση Διοκ.Υποστήριξης και Τεχνικών Υποδομών
Διεύθυνση Προσωπικού
Τμήμα Συλλογικών Οργάνων
Αξιότιμε κ. Γενικέ,
Από το Διαδίκτυο πληροφορήθηκα για τον ορισμό μου ως μέλους της Ομάδας Εργασίας για την αναθεώρηση του Προγράμματος «Ψυχαργώς 2011-2020» (Αρ. Πρωτ. ΔΥ1δ/οικ.122308/6/12/2010). Σας ευχαριστώ για την επιλογή του προσώπου μου αλλά θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι δεν ρωτήθηκα ποτέ ο ίδιος.
Επιτρέψτε μου παρά ταύτα να παραθέσω επιγραμματικά τους λόγους διαφοροποίησής μου και την αδυναμία μου να συμμετάσχω στη συγκεκριμένη Ομάδα Εργασίας.
1. Γνωρίζετε ότι η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση αποσκοπούσε από την έναρξή της στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 στην άρση της ιδρυματικής και ψυχιατρικής βαρβαρότητας στα ελληνικά Ψυχιατρεία, την Αποϊδρυματοποίηση και την εφαρμογή ενός άλλου επιστημονικού παραδείγματος. H ακύρωση της ψυχιατρικής βαρβαρότητας προϋποθέτει την ακύρωση του επιστημονικού παραδείγματος που οδηγεί σε αυτή. Προϋποθέτει την ακύρωση του Μονόλογου των ειδικών. Γιατί ο Μονόλογος αυτός οδηγεί στις καταστάσεις βαρβαρότητας και στον στιγματισμό. Γιατί ο Μονόλογος αυτός μπορεί και αναπαράγεται μέσα από την αφαίρεση του Λόγου και των δικαιωμάτων συνανθρώπων που βιώνουν καταστάσεις ψυχικού πόνου.
Η διαρκής αναπαραγωγή αυτού του επιστημονικού Μονόλογου, η κυριαρχία του και η συστηματική διάχυσή του στο κοινωνικό σώμα είναι στην ουσία μια πολιτική πρακτική που υπηρετεί μια ιδεολογία αντικειμενοποίησης και χειραγώγησης των υποκειμένων και όχι της χειραφέτησής τους.. Μια ιδεολογία που εμποδίζει στην ουσία την ακύρωση των μηχανισμών και των διεργασιών αποκλεισμού ή περιθωριοποίησης μίας σειράς ατόμων ή ομάδων αφού και η ίδια εμφανίζεται, εγκαθιδρύεται και αυτοτροφοδοτείται μέσω της ενίσχυσης αυτών ακριβώς των διεργασιών και μηχανισμών. Ο Μονόλογος λοιπόν των ειδικών αναπαράγεται και στη σύνθεση της συγκεκριμένης Ομάδας Εργασίας.
Παραγνωρίζεται ότι μετά από αρκετές δεκαετίες προσπαθειών τα ίδια τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, χρήστες ή πρώην χρήστες υπηρεσιών ψυχικής υγείας ή επιζώντες της Ψυχιατρικής όπως αυτοπροσδιορίζονται είναι σε θέση και στην Ελλάδα, όχι μόνο να έχουν άποψη για ζητήματα που τους αφορούν άμεσα, αλλά αποτελεί πλέον, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε διεθνές επίπεδο, αναγνωρισμένο δικαίωμά τους. Η απουσία λοιπόν των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία από μια τέτοια ομάδα πιστοποιεί για μένα μια αναχρονιστική αντίληψη, επιβεβαιώνει την αναπαραγωγή και επιβολή του Μονόλογου των ειδικών στερώντας από αυτά θεμελιώδη δικαιώματα.
2. Η Υγεία αποτελεί δημόσιο αγαθό και το δικαίωμα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας αναφαίρετο δικαίωμα. Η μεταρρύθμιση λοιπόν δεν είναι μια τεχνική-διοικητική πράξη ούτε μια πράξη περιορισμένη και εγκλωβισμένη σε μια δημοσιονομική λογική που απαλλάσσει το κράτος από την βασική του αυτή υποχρέωση, πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για χρήματα φορολογουμένων ή για κοινοτικούς πόρους.
Η αποπομπή αυτής της βασικής υποχρέωσης του κράτους και η μεταβίβαση και της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στις λεγόμενες κερδοφόρες μη κερδοσκοπικές εταιρίες ή τις κρατικοδίαιτες μη-κυβερνητικές οργανώσεις εξυπηρετεί μεν την «ταχεία» απορρόφηση των τεράστιων κονδυλίων που θα διατεθούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση τα επόμενα χρόνια, δεν απαντάει όμως στα ερωτήματα και στις ανάγκες για ένα βιώσιμο και διαρκές δημόσιο υποστηρικτικό σύστημα.
Η χωροταξική μετεγκατάσταση των συνανθρώπων μας στα πλαίσια του Ψυχαργώς χωρίς την αλλαγή του επιστημονικού παραδείγματος αποδεικνύει από την μέχρι τώρα πρακτική και εμπειρία ότι αποτελεί μεταφορά της ιδρυματικής λογικής και του κοινωνικού ελέγχου στην κοινότητα
Ακόμα η ανοχή της βαρβαρότητας και των απάνθρωπων συνθηκών στις ψυχιατρικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα (Ιδιωτικές Ψυχιατρικές Κλινικές) ενισχύει την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας.
Για όλους τους παραπάνω λόγους παρακαλώ να δεχτείτε τη μη συμμετοχή μου στη συγκεκριμένη Ομάδα Εργασίας.
Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να αναρτηθεί αυτή μου η επιστολή στην ιστοσελίδα του Υπουργείου και να κοινοποιηθεί στα υπόλοιπα πρόσωπα της Ομάδας Εργασίας.
Με εκτίμηση
Κώστας Μπαϊρακτάρης
Αναπλ. Καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας
Α. Π. Θ.
Επίσης, σήμερα Πέμπτη 9 Δεκέμβρη ο κ. Σ. Στυλιανίδης απέστειλε στον κ. Νικόλαο Πολύζο, Γ. Γραμματέα Υγείας, την ακόλουθη επιστολή:
Αξιότιμε κ. Γεν. Γραμματέα,
Σας ευχαριστώ για την επιλογή μου στη θέση του αναπληρωτή προέδρου στην Ομάδα Εργασίας για την αναθεώρηση του Προγράμματος «Ψυχαργώς 2011-2020». Εν τούτοις, θεωρώ ότι μάλλον από παράλειψη δεν τοποθετήθηκαν ως μέλη της επιτροπής εκπρόσωποι του κινήματος των συλλόγων οικογενειών και χρηστών υπηρεσιών ψυχικής υγείας στη χώρα μας. Η πάγια θέση των στελεχών που συμμετείχαν ενεργά στην πραγμάτωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης είναι ότι αυτός ο αποκλεισμός δεν πρέπει να υπάρχει από το σχεδιασμό. Σε αυτό συνηγορούν και οι οδηγίες από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ηθικό και δεοντολογικό πλαίσιο της επικαιροποίησης του ΨΥΧΑΡΓΩΣ επιβάλλει την ενεργό συμμετοχή των άμεσα ωφελούμενων από την ψυχιατρική μεταρρύθμιση και την καθιστά εξίσου σημαντική με τα τεχνικά και επιστημονικά ζητήματα του νέου σχεδίου. Κατά συνέπεια, προτείνω να τοποθετηθούν ως μέλη της Επιτροπής αυτής:
1. Αγγελική Τριανταφύλλου, Γραμματέας Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία (Π.Ο.Σ.Ο.Ψ.Υ.), Πρόεδρος Σ.Ο.Ψ.Υ. Πατρών
Πιστεύοντας ότι κατανοείτε τη σοβαρότητα του ζητήματος της συμμετοχής των ανωτέρω μελών – εκπροσώπων, παρακαλώ όπως προχωρήσετε στην άμεση ένταξή τους στην Ομάδα Εργασίας.
Με εκτίμηση,
Στέλιος Στυλιανίδης
Αν. Καθ. Κοινωνικής Ψυχιατρικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Εθνικός εκπρόσωπος στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) για την ψυχική υγεία
Αντιπρόεδρος Παγκόσμιας Εταιρείας για την Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση (WAPR)
Κρίνοντας εν θερμώ ένα τόσο σημαντικό συμβάν της ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας όπως η παρισινή Κομμούνα, η Γεωργία Σάνδη, συγγραφέας με προέλευση από τη μετριοπαθή Αριστερά της εποχής της, σημείωνε ότι αυτά που συμβαίνουν τώρα στο Παρίσι είναι απλώς ένα ‘γεγονός’ (fait) που δεν έχει καμιά πολιτική και ιστορική σημασία. Η Κομμούνα, έλεγε, δεν θα αφήσει τίποτα πίσω της αφού συνιστά ένα επεισόδιο συλλογικής μέθης δίχως καμιά αξία για τους φιλοσόφους[1].
Αν ένας τέτοιος παρατηρητής μπορούσε να κάνει μια τέτοια εξωφρενικά άστοχη υπόθεση για ένα από τα ιδρυτικά γεγονότα της δημοκρατικής και επαναστατικής νεωτερικότητας, τι θα μπορούσε άραγε να πει για τον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008; Μάλλον θα συνυπόγραφε την γνώριμη σε πολλούς Έλληνες διανοουμένους απαξιωτική τοποθέτηση που συμπυκνώνεται στη φράση: πολύ κακό για το τίποτα. Ο Δεκέμβρης εξαρχής και ιδίως στη συνέχεια θεωρήθηκε από πολλούς ως μια κραυγή δίχως νόημα, ένα θερμό αστυνομικο-δημοσιογραφικό χρονικό, ένα «φεστιβάλ» βίας και μιμητικών σκιρτημάτων αντίδρασης. Οπότε, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς, ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς, πολιτικά, μαζί του.
Το πρόβλημα ωστόσο με πολλές από τις ερμηνείες αλλά και τις «οικειοποιήσεις» του Δεκέμβρη βρίσκεται νομίζω στην μια ή άλλη αυταπάτη καθαρότητας. Οι προβολές της ιδεολογίας διαμεσολαβούν προφανώς τις πρακτικές, τους λόγους, τις πολλαπλές χειρονομίες για να φτιάξουν την πρότυπη και αρεστή εικόνα του Δεκέμβρη. Έτσι για παράδειγμα ο κοινωνικός αναρχισμός προβάλλει κυρίως το αμεσοδημοκρατικό μήνυμα της εξόδου από την πλάνη της αντιπροσώπευσης, η ριζοσπαστική αριστερά επιμένει στον λανθάνοντα αντικαπιταλισμό μιας αυθόρμητης κινητοποίησης, οι λογής «εξεγερσιακοί ατομικιστές» θαμπώνονται πάντοτε από τις φλόγες της εξέγερσης εναντίον της «τάξης». Αντίστοιχα, οι παιδαγωγοί βλέπουν την κρίση ταυτότητας μεσοαστών εφήβων και μετα-εφήβων ενώ ποικίλοι τιμητές καταδικάζουν τον Δεκέμβρη ως το ίδιο το νεοελληνικό μικροαστικό χάος που ενίοτε παρέχει στην «ανομία» ιδεολογικά διαπιστευτήρια ανατρεπτικότητας.
Για όλα αυτά έχω μιλήσει και δεν θέλω να επαναλάβω πράγματα ειπωμένα. Αυτό που αξίζει να σκεφτούμε σήμερα, δυο χρόνια μετά, είναι κάτι διαφορετικό προς τις μυθικές ή απομυθευτικές, φετιχιστικές ή «περιφρονητικές» πιρουέτες γύρω από τον Δεκέμβρη. Να αναγνωρίσουμε σε αυτό το σύνθετο συμβάν την αντίφαση και τις εντάσεις που διαπερνούν κάθε κοινωνική έκρηξη σε εποχές μεγάλης ρευστοποίησης των παραδοσιακών κοινωνικών και πολιτικών συμβολαίων. Εκ των υστέρων και με βάση τις πυκνές εμπειρίες του τελευταίου χρόνου μπορούμε να πούμε ότι ο Δεκέμβρης και «έδειξε» και «σήμανε» πολλά. Ότι δηλαδή δεν υπήρξε μια μαύρη τρύπα του νοήματος αλλά μια βίαιη πύκνωση των αφανών διεργασιών μιας ολόκληρης περιόδου. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά τρία σημεία:
– Την αδυναμία των πολιτικών μηχανισμών, ακόμα και αυτών που θέλουν να εκφράζουν την πιο «αμιγή» αντιπαλότητα στην παραδοσιακή πολιτική, να εκπροσωπήσουν υπαρκτά τμήματα της κοινωνίας τα οποία δυσφορούν ή συμπιέζονται ασφυκτικά από τις διαδικασίες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
– Την απότομη πτώση προσδοκιών και την κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού της περίφημης μεσαίας τάξης, κρίση η οποία αντανακλά με ξεχωριστή ένταση στις νεότερες ηλικίες της.
– Το τέλος του μεταπολιτευτικού συμβολαίου της ευημερίας και το πέρασμα σε μια φάση διαρκούς λιτότητας με τους όρους ενός νεοφιλελευθερισμού της δομικής αναμόρφωσης.
Η αντιφατικότητα του Δεκέμβρη δεν οφείλεται, όπως λένε πολλοί στην ανανεωτική αριστερά, στο γεγονός ότι οι αντιεξουσιαστικοί κώδικες «καθόρισαν» το πεδίο εις βάρος της «πολιτικής», εις βάρος της παραγωγικότητας των πολιτικών αιτημάτων, της θετικότητας που πρέπει να διαθέτει ένα κοινωνικό κίνημα κλπ.
Η αντίφαση ή αλλιώς οι «ακάθαρτες» πλευρές του Δεκέμβρη, οι πλευρές εκείνες που ενδεχομένως ενόχλησαν, σόκαραν και δημιούργησαν ανάμικτα αισθήματα, είναι η ίδια η αλήθεια της στιγμής που ζούμε και σήμερα. Αυτή η αλήθεια περιέχει μια διαρκή ταλάντωση μεταξύ δυσφορίας και αισθημάτων συλλογικής αδυναμίας, μεταξύ θυμού και κυνισμού, μεταξύ της επιθυμίας για έξοδο από το άγος της κρίσης και μιας κοινωνικής κόπωσης που εμποδίζει την πολιτική φαντασία να προχωρήσει πέρα από τη στιγμή της άρνησης και της αυτοανάλυσης.
Το ότι ο Δεκέμβρης δεν περιέκλειε μόνο ενέργεια και διαθεσιμότητα (σύγκρουσης) αλλά και βουβή κόπωση και βάθος αμηχανίας φάνηκε στη συνέχεια. Και μπορεί να πει κανείς ότι αυτή του η «διπλότητα» (ύψωση της έντασης/ κόπωση, εξέγερση/ βύθιση στις σιωπές του κοινωνικού) είναι ο μυστικός κώδικας που ρυθμίζει τη συγκυρία ολόκληρη.
Το βλέπουμε σήμερα: πολλοί φαντάζονται μια επερχόμενη κοινωνική θύελλα ως ένα είδος μυθικής επανάληψης ενός Δεκέμβρη. Ο Δεκέμβρης τροφοδοτεί τις μεσσιανικές προσδοκίες ενός ολόκληρου χώρου και όχι μόνο εκείνων που διαβάζουν την Ιστορία ως μια σειρά εφόδων της αγνής βούλησης εναντίον της ρουτίνας και των «δομών».
Αλλά μια τέτοια κατάχρηση του παρελθόντος είναι μάταιη και παραπλανητική. Πρέπει να πάμε παρακάτω, να αρνηθούμε τους κακέκτυπους μεσσιανισμούς, τους ευσεβείς πόθους και τα παιχνίδια της «οικειοποίησης», την ιδεολογική μυστικοποίηση.
Το ζητούμενο σήμερα είναι πιστεύω η υπέρβαση των περιφρονητικών και των αποθεωτικών προβολών αυτού του γεγονότος. Και μια τέτοια υπέρβαση προϋποθέτει ότι σκύβουμε σοβαρά πάνω από τις νέες θεσμικές και υλικές αρχιτεκτονικές που δημιουργεί η κρίση. Μια τέτοια υπέρβαση απαιτεί συλλογικές απαντήσεις στην ολιγαρχική εκτροπή της κυρίαρχης πολιτικής τάξης αλλά και στην βίαιη αναδιάρθρωση υπέρ ενός «καθαρού» και επιθετικού καπιταλισμού.
Μέσα στον Δεκέμβρη αναδύθηκαν διάχυτες επιθυμίες ισότητας, αρνήσεις ενός αντικοινωνικού μοντέλου «ανάπτυξης», αναζητήσεις νέων πηγών κοινωνικής αλληλεγγύης πέρα από τις ιεραρχίες του πλούτου και του status. Αυτές οι απαιτήσεις έχουν μια ηθικοπολιτική βαρύτητα που πρέπει να ενδιαφέρει κάθε ριζοσπαστική δύναμη πέρα από ιδεολογικές και κοσμοθεωρητικές «καθαρότητες». Ωστόσο ο ίδιος ο Δεκέμβρης δεν προσφέρει απαντήσεις στα διλήμματα και στις σύνθετες απορίες της περιόδου που ζούμε. Ζητώντας από εκείνες τις μέρες να φωταγωγήσουν τις αμηχανίες και τις ανεπάρκειες του σήμερα δεν αποδίδουμε δικαιοσύνη στο γεγονός. Επενδύουμε απλώς στη φαντασμαγορία του. Και αυτό ενίοτε είναι χειρότερο και από την ξεκάθαρη περιφρόνηση του τιμητή…
[1] George Sand, Επιστολή στον Αλέξανδρο Δουμά Υιό, 22 Απριλίου 1871, Στο Correspondance, τ.6, σ. 115.
Αύριο συμπληρώνονται δυο χρόνια από την ημέρα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Δυο χρόνια από το ξέσπασμα μιας οργής που πολλοί γνώριζαν και ελάχιστοι ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν.
Σήμερα, η οργή παραμένει. Και για τα γεγονότα που οδήγησαν στο Δεκέμβρη του 2008, αλλά και για όλα αυτά που επακολούθησαν. Αυτή την οργή, τι θα την κάνουμε; Θα μας φάει τα σωθικά αν δεν βρούμε τρόπους να τη μετατρέψουμε σε ουσιαστικές αλλαγές. Αλλαγές στάσης, αναθεώρηση αξιών, αλλαγές στον τρόπο πολιτικής δράσης και συμμετοχής. Παλιότερα ‘στρατιωτικός νόμος’ σήμαινε τανκς στο δρόμο. Σήμερα έρχεται μεταμφιεσμένος σαν ένα διαφορετικό ‘πακέτο σωτηρίας’ και θυσίες κοινωνικών κεκτημένων. Κοινωνικές δομές κλείνουν, και οι φτωχότεροι των φτωχότερων αυξάνονται.
Ένας συνάδελφος process worker, Ιρλανδός, έγραψε με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στην Ιρλανδία:
Γιατί σιώπησα τόσα χρόνια για πράγματα που ξέρω ότι δεν είναι σωστά; Τι καρπώθηκα προσωπικά από ένα σύστημα που είναι φανερά άδικο και γιατί δεν διαμαρτυρήθηκα απλά και μόνο γιατί τα δικά μου παιδιά δεν υπέφεραν; Ποιους και τι είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω και να περιθωριοποιήσω για να εξασφαλίσω τη δική μου επιβίωση; Τι θεωρώ δεδομένο και δικαίωμα μου να έχω και πως αυτό επηρεάζει τους άλλους γύρω μου; Νοιάζομαι πραγματικά; Πιστεύω πως χρειαζόμαστε μια καινούργια οπτική του κόσμου και της βαθύτερης σύνδεσης και αλληλεξάρτησης με τον κόσμο. Χρειάζονται συστημικές αλλαγές. Αλλά τα συστήματα δημιουργούνται από ανθρώπους, από τον κάθε ένα και την κάθε μια από εμάς. Χρειάζεται να αναρωτηθούμε σοβαρά ερωτήματα για το ποιοι είμαστε, πως ζούμε και ποια είναι τα οράματα μας για εμάς, τις οικογένειες μας, τους φίλους μας και τους εχθρούς μας, για τις κοινότητες μας. Αν υπήρξε ποτέ μια στιγμή που απαιτεί να είμαστε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμος, αυτή είναι τώρα. Πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη της ύπαρξης μας και του τρόπου που υπάρχουμε και να αναζητήσουμε ένα καινούργιο όνειρο που δημιουργεί χώρο σε όλους μας να υπάρξουν και να ανθίσουν.
Η Ζωντανή βιβλιοθήκη δεν αποτελείται από χάρτινα βιβλία, αλλά από ανθρώπους με διάθεση να μοιραστούν τις ιστορίες τους και τις εμπειρίες τους, με στόχο να καταπολεμήσουν τις προκαταλήψεις και να ενισχύσουν την προώθηση της ποικιλομορφίας.
Οι ιστορίες ενός πρόσφυγα από το Αφγανιστάν, μιας κωφής ηθοποιού, μιας γυναίκας από την Αφρική, ενός gay άνδρα ή ενός οροθετικού, ανθρώπων που έχουν υποστεί χρόνιο θεσμικό και κοινωνικό ρατσισμό, ξετυλίγονται όχι μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου αλλά μέσα από μια προσωπική συζήτηση του αναγνώστη/αναγνώστριας με το “ζωντανό βιβλίο” που αυτός/αυτή έχει επιλέξει.
Τον τελευταίο χρόνο στην Αθήνα, μια ομάδα από εθελοντές και εθελόντριες ξεκίνησαν την πρωτοβουλία «Ζωντανή Βιβλιοθήκη», η οποία είναι ένα εξαιρετικό μέσο άσκησης στη συνύπαρξη, εκπαιδεύοντας στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην καταπολέμηση των κοινωνικών διακρίσεων. Μέχρι τώρα έχουν διεξαχθεί με επιτυχία εκδηλώσεις στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης αλλά και στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.
Στην απλούστερή της μορφή, η «Ζωντανή Βιβλιοθήκη» είναι ένα είδος κινητής βιβλιοθήκης, που ενθαρρύνει τη διάδραση και το διάλογο, μέσα από την απλότητα και τη θετική διάθεση. Αντικείμενα δανεισμού δεν είναι, όμως, βιβλία, αλλά εθελοντές και εθελόντριες συνάνθρωποί μας που εκθέτουν την μοναδικότητα τους, σε μια προσπάθεια να σπάσουν τα στερεότυπα και να καταπολεμήσουν τις προκαταλήψεις μας. Τα ράφια της Ζωντανής βιβλιοθήκης διαθέτουν προς τους/τις αναγνώστες/στριες «ανθρώπινα βιβλία», τις ιστορίες τους και τις εμπειρίες τους. Και κάτι παραπάνω: τη διάθεσή τους να τα επικοινωνήσουν όλα αυτά με έναν τρόπο που να ενισχύει την προώθηση της ποικιλομορφίας.
Την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, δύο ημέρες μετά την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διοργανώνεται μία ακόμα «Ζωντανή Βιβλιοθήκη», στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, από τις 12.00 ως τις 17.00.
Ο χώρος είναι προσβάσιμος για Άτομα με Αναπηρία, ενώ θα υπάρχει δυνατότητα διερμηνείας στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα (Ε.Ν.Γ.) και κατάλογος βιβλίων σε Braille και μεγαλογράμματη γραμματοσειρά. Θα παρέχεται ακόμα ζωντανό λεξικό (διερμηνεία) στα Φαρσί, τα Νταρί και τα Αγγλικά, σε περίπτωση που ο αναγνώστης δεν μιλάει τη γλώσσα του βιβλίου, και δυνατότητα δημιουργικής φύλαξης των παιδιών των αναγνωστών κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στη Ζωντανή Βιβλιοθήκη.
Ελάτε να διαβάσετε εκείνες τις ιστορίες που σας προκαλούν, σας δυσκολεύουν, σας ιντριγκάρουν. Ελάτε εκεί που οι ιστορίες ζωντανεύουν…
Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία και σύσσωμο το εθνικό αναπηρικό κίνημα καλεί όλους τους Έλληνες και Ελληνίδες με ή χωρίς αναπηρία να δώσουν δυναμικό «παρών» στο μεγάλο Πανελλαδικό – Παν-αναπηρικό Συλλαλητήριο που διοργανώνουν την 3 Δεκέμβρη 2010 – Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία και ώρα 10:00 το πρωί, στην Πλατεία Συντάγματος για να στείλουμε όλοι μαζί ένα ηχηρό μήνυμα στην Πολιτεία και σε όλη την Κοινωνία για την αναγκαιότητα θέσπισης ενός εθνικού προγράμματος δημόσιων πολιτικών για την αναπηρία.
Τη φετινή 3η Δεκέμβρη, τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν τις πιο σκληρές και επώδυνες επιπτώσεις από την οικονομική και κοινωνική κρίση. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι τα άτομα με αναπηρία σε ανάλογες παρελθούσες περιόδους είναι οι πρώτοι που βιώνουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί, γιατί τώρα πια εμείς, τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειες μας, έχουμε φέρει με συντονισμένα και σταθερά βήματα σημαντικές αλλαγές στο κοινωνικό και πολιτισμικό σκηνικό της χώρας. Οι πολύχρονοι συλλογικοί αγώνες που έχουμε δώσει και οι κατακτήσεις τους πρέπει να προστατευτούν με κάθε τρόπο. Αυτό καλούμαστε να διεκδικήσουμε, τα άτομα με αναπηρία κάθε ηλικίας, γυναίκες και άντρες, νέοι και ηλικιωμένοι, τα μέλη των οικογενειών τους, από κάθε γωνιά της χώρας, στο Συλλαλητήριο της 3ης Δεκέμβρη 2010 στην Πλατεία Συντάγματος, στις 10 το πρωί.
Διεκδικούμε:
* τη λήψη οικονομικών μέτρων για την εισοδηματική ενίσχυση των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους,
* την αντιμετώπιση της ανεργίας που πλήττει διαχρονικά τα άτομα με αναπηρία και λαμβάνει εφιαλτικές διαστάσεις
* τη διαμόρφωση ενός ενιαίου πλαισίου ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών αρχών που θα οδηγεί σε αξιοπρεπή ζωή τα άτομα με αναπηρία, με πρώτο μέτρο την επαναφορά των δώρων και επιδομάτων αδείας σε όλους τους συνταξιούχους με αναπηρία και των εργαζομένων με αναπηρία,
* την πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη δωρεάν χορήγηση όλων των απαιτούμενων τεχνικών, ορθοπεδικών, θεραπευτικών μέσων
* τη διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα του Εθνικού Συστήματος Υγείας με την ανάπτυξη του πρωτοβάθμιου συστήματος υγείας, την ίδρυση και αναβάθμιση των μονάδων χρονίων πασχόντων, κέντρων αποκατάστασης, την ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης κ.λπ,
* τη διασφάλιση της λειτουργίας όλων των προνοιακών δομών
* την προστασία των οικογενειών που έχουν στη φροντίδα τους άτομα με βαριές αναπηρίες και πολλαπλές ανάγκες εξάρτησης με τη λήψη άμεσων και διακριτών μέτρων
Όλοι στις 3 Δεκέμβρη 2010 και ώρα 10:00 στην Πλατεία Συντάγματος! Η προστασία του δικαιώματος σε μια αξιοπρεπή ζωή είναι υπόθεση όλων μας!
Το 70% των γυναικών και των ανδρών παραγωγικής ηλικίας στον γενικό πληθυσμό βρίσκονται στα όρια της κατάθλιψης εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Αγωνιούν για το μέλλον των οικογενειών τους.
Το 90% των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αισθάνονται ανασφάλεια για την εργασία τους. Νιώθουν να βιάζονται. Η απώλεια της εργασίας επιφέρει ψυχολογικές συνέπειες όμοιες με αυτές της απώλειας αγαπημένου προσώπου ή του διαζυγίου-χωρισμού (πένθος, σοκ, δυσκολία αποδοχής) και απαιτείται η ανάλογη προσοχή και υποστήριξη.
Η βία αυξάνεται και παρατηρείται κατακόρυφη αύξηση των βίαιων θανάτων, των αυτοκτονιών λόγω χρεών, οικονομικών, κοινωνικών και ψυχολογικών αδιεξόδων. Οι διαπιστώσεις προέρχονται από ποιοτική έρευνα που εκπονεί η Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας (ΕΚΨ & Ψ.Υ.) μέσω του προγράμματος «Βία ενάντια στις γυναίκες στην εργασία… Ας μιλήσουμε γι’ αυτό! Οι συνέπειες στην ψυχική υγεία των γυναικών εξαιτίας της βίας και της παρενόχλησης στην εργασία».
Η «Ε», προσπαθώντας να φωτίσει τον στρεσογόνο παράγοντα της βίας που υφίσταται όλος ο πληθυσμός της χώρας λόγω της οικονομικής κρίσης, ζήτησε τη συνδρομή της ψυχολόγου-συντονίστριας της προαναφερθείσης έρευνας Παναγιώτας Φίτσιου, η οποία είπε ότι: «οι άνδρες ανταποκρίνονται στην κρίση με την αύξηση των ποσοστών αυτοκτονίας, εξαιτίας και της αυξημένης κατανάλωσης αλκοόλ, οι γυναίκες γίνονται όλο και πιο συχνά θύματα βίας και ανθρωποκτονιών». Θυμίζουμε ότι:
*38χρονος στη Θεσσαλονίκη στραγγάλισε τη γυναίκα του και αποπειράθηκε να κάνει το ίδιο με τα 2 ανήλικα παιδιά τους και στη συνέχεια αυτοκτόνησε, μη μπορώντας να αντέξει τα χρέη του.
*Αλλος 54χρονος πυροβόλησε την αδελφή του και αυτοκτόνησε, επίσης λόγω χρεών. Η εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης σε περιόδους οικονομικής κρίσης τυπικά αυξάνει κατά 50% στον γενικό πληθυσμό και το ποσοστό των ανθρώπων που εμφανίζουν κατάθλιψη μετά από μεγάλη οικονομική απώλεια ξεπερνά το 70%.
*Η 49χρονη Ν.Φ. περιγράφει: «Η δουλειά μου ήταν πηγή δημιουργίας. Ωσπου ήρθε η μεγάλη ανατροπή. Εργάζομαι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τελώ υπό διωγμόν. Για να περισώσω ό,τι μπορώ, κατέθεσα τα χαρτιά μου για μειωμένη σύνταξη ως μητέρα ανηλίκου. Γιατί; Γιατί κατηγορούμαι εγώ, όπως χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι, ότι φάγαμε ένα κράτος ολόκληρο;».
Σύμφωνα με τις επιστήμονες-ψυχολόγους της Εταιρείας Βασιλική Πρεμέτη και Παναγιώτα Φίτσιου, διαπιστώνεται ότι η οικονομική αποσταθεροποίηση και η ανεργία προξενούν ψυχική κατακρήμνιση. Επίσης προκαλούν: άγχος, κατάθλιψη, επιθετικότητα, αϋπνία, μελαγχολία και απάθεια, παρουσιάζεται μείωση της αυτοπεποίθησης, προσωπική απόσυρση, που συχνά οδηγεί στην κοινωνική απομόνωση.
Τέλος, τη συγκεκριμένη περίοδο κρίσης, που αυξάνονται οι απαιτήσεις από το κοινωνικό κράτος, εξαιτίας των περικοπών, οι κοινωνικές παροχές μειώνονται, λόγω της μείωσης των κονδυλίων για Υγεία και δομές αποκατάστασης. Με αποτέλεσμα οι ευάλωτες ομάδες (άστεγοι, ψυχικά ασθενείς, άνεργοι χωρίς υποστήριξη, ηλικιωμένοι) να ζητούν καταφύγιο σε ψυχιατρικά ιδρύματα.
Vulnerable Groups & Inclusion is an international peer reviewed Open Access journal that addresses research on risk groups and marginalization.
In response to the late modern interest in understanding and explaining risk evaluation among people, Vulnerable Groups & Inclusion aims to increase and collate scientific knowledge regarding the processes behind the inclusion of people who are either at risk of becoming marginalized or who are already marginalized (e.g. due to health, in working life, socially, as citizens, in public life, etc.). Recognizing that marginalization can be based on different factors or an interplay among factors – such as in the case of social inequalities in health, disability or illness, with gender, age and ethnicity – investigations into the empirical challenges found among marginalized groups with respect to their participation in working life and society in general are also relevant in this context.
Publishing in the journal is free of charge for 2011 thanks to generous grants from The Swedish Council for Working Life and Social Research, Mid Sweden University and North Trondelag University College.
Subject matter:
The journal welcomes research from across disciplines and subject matter, including health care sciences, rehabilitation science, public health, social work, philosophy, sociology, psychology, history, disability research, gender studies, gerontology, research on indigenous populations, migration studies, etc.
Qualitative as well as quantitative studies are welcome, just as theoretical and methodological studies and case reports. The editors are particularly interested in stimulating the publication of research results from different countries and on different topics of inclusion related to a global perspective.
Types of articles:
Original research articles, empirical studies, systematic literature reviews, theoretical studies, methodological studies, articles summarizing the state of knowledge within a specific field, case reports, commentaries, debate pieces and book reviews will be considered for publication.
Readership:
By welcoming contributions that are multi-disciplinary and which cut across academic fields and subject matter, the journal aims to be an important source of knowledge for researchers as well as students, professional practitioners, and political decision-makers interested in further developing their knowledge within an area where traditional boundaries within the welfare state and working life have dominated our understandings.
Για τον Αλέξανδρο, τον Μιχάλη, τον Αποστόλη, τον Marcus, τον Bruce και τόσους άλλους… Την 1η Δεκέμβρη τιμούμε την παγκόσμια ημέρα ενημερότητας για το AIDS. Μια διεθνής ημέρα ενημερότητας για να τιμήσουμε αυτούς που φύγαν και να γιορτάσουμε τις μικρές νίκες ενάντια στον ιό και την αδιαφορία. Έχουμε δρόμο μπροστά μας. Κάθε βήμα είναι σηματνικό.
Ο γενικός στόχος του προγράμματος SUNFLOWER είναι η δημιουργία, η συλλογή και η διάδοση καλών πρακτικών, πληροφόρησης και δεδομένων ως προς τις μεθόδους πρόληψης του HIV/AIDS στους νέους. Τα αποτελέσματα του προγράμματος θα αξιοποιηθούν από επαγγελματίες υγείας, εθνικές υπηρεσίες και άλλους φορείς των νέων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συμμετέχουν στο πρόγραμμα και δραστηριοποιούνται στον τομέα της πρόληψης του HIV/AIDS.
