Το πρόγραμμα απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια λειτουργίας και υποστήριξης στους εξαρτημένους και στις οικογένειές τους, 20 χρόνια παρουσίας και παρέμβασης στην πόλη της Αθήνας, 20 χρόνια προσπάθειας για μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις.
Σας προσκαλούμε τηνΠαρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010, από τις 17:00 έως τις 19:00 το απόγευμα, να περάσουμε μαζί τις ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ , αφήνοντας πίσω την πλευρά της απαισιοδοξίας, της μοναξιάς και προχωρώντας στην πλευρά της δράσης, της αλληλοβοήθειας, της αισιοδοξίας και της ελπίδας.
Σας περιμένουμε στο Σύνταγμα, στην Πανεπιστημίου και στην Ομόνοια να γίνουμε συνοδοιπόροι στην καθημερινή προσπάθεια απεξάρτησης από τα ναρκωτικά.
20 χρόνια ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ. Για χρήστες ναρκωτικών ουσιών και τις οικογένειές τους.
Για οποιαδήποτε πληροφορία μπορείτε να επικοινωνείτε με την κ.Κατερίνα Καρατσώλη (Γραμματεία) στο τηλέφωνο 210 8653960-109 εσωτερικό και στο email : info@kethea-diavasi.gr
Λίγα λόγια για το ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ
Το ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ είναι θεραπευτικό πρόγραμμα για ενήλικες χρήστες ναρκωτικών ουσιών που λειτουργεί από τον Οκτώβριο του 1990. Ανήκει στο πανελλαδικό δίκτυο υπηρεσιών του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ). Είναι πρόγραμμα ημερήσιας παρακολούθησης και παρέχει άμεσα και δωρεάν ολοκληρωμένες υπηρεσίες απεξάρτησης, χωρίς τη χορήγηση υποκατάστατων. Απευθύνεται: σε χρήστες ναρκωτικών ουσιών ενήλικες άνω των 21 ετών, εργαζόμενους, φοιτητές, περιστασιακούς και στις οικογένειές τους.
Οι χρήστες ουσιώνμπορούν να απευθυνθούν για οποιαδήποτε πληροφορία στο τηλέφωνο του Συμβουλευτικού Σταθμού: 210 8626761
Οι γονείς και οι συγγενείς των εξαρτημένων μπορούν να απευθυνθούν για οποιαδήποτε πληροφορία στο τηλέφωνο του Κέντρου Οικογενειακής Υποστήριξης : 210 8612604
Τον Tyler Clementi δεν τον ξέρεις, έτσι δεν είναι; Κι έτσι θα ήταν και για πολλούς στην Αμερική αν δεν είχε αυτοκτονήσει πηδώντας από μια γέφυρα. Γιατί αυτοκτόνησε; Γιατί κάποιοι συμφοιτητές του αποφάσισαν να δημοσιοποιήσουν στο internet προσωπικές του στιγμές. Διάβασε παρακάτω και θα καταλάβεις…
The suicide of an 18-year-old Rutgers University student following an unimaginable invasion of his privacy has launched an overdue examination of casual — and possibly criminal — disregard for others’ personal space.
Freshman Tyler Clementi walked onto the George Washington Bridge the night of Sept. 22 and jumped over the edge. A few days earlier, authorities say, his roommate, Dharun Ravi, and a friend, Molly Wei, had placed a webcam in the dorm room Clementi and Ravi shared, filmed Clementi in an intimate encounter with another man and posted it online for all to see.
There are several dimensions to the story, complicated by the fact that the victim was apparently gay. Based on Internet postings, it appears that Ravi targeted his roommate because of his sexual orientation.
Was it a hate crime or simply a stupid prank that once would have been inconceivable? It was surely an act of unforgivable bullying. Should the alleged perpetrators be prosecuted for invasion of privacy, with which they have been charged, and/or a hate crime?
Answers to those questions will have to await investigators. For now, other questions also demand our attention. How did we get here? How could anyone think that another’s most private, intimate moment was fair game? Although Clementi was filmed with another man, one can imagine as easily a roommate spying on a heterosexual encounter.
The emergence of social media, combined with mass access to technology — camera-equipped cellphones, pocket-size video cameras and blogospheric distribution — has enabled an insatiable market for spying and gossip. The result has been a cultural breakdown in decency and a blurring of the boundaries of what should be private and public.
Even this discussion feels like an invasion of privacy, given the unbearable pain the Clementi family must be enduring. But sometimes it takes a tragedy to shake us from complacency. Just as Matthew Shepard’s brutal murder in 1998 awakened Americans to the suffering of gays — a mobilized outrage — maybe Tyler Clementi will help us recognize how ugly we have become in our worship of this voyeuristic, celebrity culture.
I don’t want to play down the gay aspect of this travesty, but there isn’t space in a column to tackle everything. For now, it is worth noting that there is welcome movement from groups and individuals, notably Ellen DeGeneres, toward letting young gay men and lesbians know where they can find support. Bravo.
To that necessary objective, we should add an urgent call to renew respect for privacy. As a community of decent people, we have to rally ourselves to stop the insanity of narcissism and exhibitionism that inculcates the broader notion that nothing is off-limits.
Especially poignant was Clementi’s final note to the world, a Facebook status update saying that he was going to kill himself — an electronic adieu to his “friends,” those random and often anonymous folks who sign up to follow one’s life online.
Friend, the noun, has become meaningless in world where “friending” is a verb. And privacy, I keep hearing, is dead forever. I don’t buy it.
There once was a time when respecting others’ privacy was a matter of manners. Of course, it was also considered bad manners to display oneself — or one’s affections — in public. Some call it puritanism. I call it civilization.
Too late, you say? Not at all. We have a model for this sort of thing. There was a time when many Americans commonly smoked cigarettes in public. Some of us didn’t like it; it was bad for health and bad for society. Few smoke in public spaces today, in part because laws prohibit it but also because smokers were made to feel ostracized. They were targeted as pariahs.
Whether or not you agree with the anti-smoking movement, you can concede that it worked. Why not apply the same template to those who would invade another’s space? We don’t want to outlaw cameras or otherwise limit free expression, but we can certainly make it unattractive and unacceptable to intrude on others. Next time someone takes your picture or posts it on the Internet without your permission, raise the roof. Point a finger. Stand athwart civilization and yell, “No more.”
When others are victimized by another’s lack of scruples, be outraged. And never publish or distribute images of anyone without his or her permission.
It’s the least we can do — and not do — for Tyler Clementi.
Έχουν δυσκολέψει τα πράγματα στον Άγιο Παντελεήμονα. Κάθε μέρα ακούς για επιθέσεις, για βία, φτώχεια και απελπισία. Ο Μοχαμάντι Γιόνους, εκπρόσωπος του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων, μπορεί και βλέπει όλες τις πλευρές, και τη βία σαν προιόν φτώχειας και απελπισίας, όχι σαν ταυτότητα της μιάς ή της άλλης μοάδας. Θύμα επίθεσης και ο ίδιος. Αλλά η βία που υπέστη δεν τον τύφλωσε.
Την ένταση που επικρατεί στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα περιέγραψαν την Πέμπτη σε συνέντευξη Τύπου εκπρόσωποι του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων και μετανάστες. Αφγανοί πρόσφυγες που πήραν τον λόγο ανέφεραν ότι όποτε πήγαιναν ύστερα από επίθεση στην αστυνομία, η απάντηση που έπαιρναν ήταν «χτύπα κι εσύ»! Τα προβλήματα της περιοχής παρουσίασε σε συνέντευξη Τύπου την Παρασκευή και η Κίνηση Κατοίκων 6ου Δημοτικού Διαμερίσματος, η οποία ζήτησε την εγκατάσταση Παρατηρητηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
«Ζητάμε πριν από τις εκλογές την εγκατάσταση Παρατηρητηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που θα λειτουργεί σε 24ωρη βάση στην περιοχή και θα τελεί υπό την αιγίδα της ελληνικής επιτροπής για τα δικαιώματα του ανθρώπου ή όποιου άλλου οργανισμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα», ανέφεραν οι εκπρόσωποι της Κίνησης.
Στη συνέντευξή Τύπου, στην οποία παρευρέθηκαν και μίλησαν εκπρόσωποι οργανώσεων μεταναστών και προσφύγων αλλά και υποψήφιοι διάφορων δημοτικών παρατάξεων, καταγγέλθηκε πως «γίνεται πλέον φανερό ότι στην περιοχή τον έλεγχο της κατάστασης έχει πάρει το παρακράτος» ενώ «η αστυνομία βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τους κύκλους αυτούς, καθώς κάνει τα στραβά μάτια, όταν επιδίδονται σε προπηλακισμούς και μαχαιρώματα μεταναστών και προσφύγων μπροστά στις διμοιρίες της, παίρνοντας στη συνέχεια τη σκυτάλη και εξαπολύοντας επιχειρήσεις “σκούπα”».
Ακόμα, μέλη της Κίνησης τόνισαν πως ακροδεξιές και φασιστικές οργανώσεις «παρουσιάζουν τους Αφγανούς πρόσφυγες σαν εισβολείς στην Ελλάδα και τον εαυτό τους σαν νέους “απελευθερωτές”, συνεπικουρούμενοι από δημοσιογράφους υμνητές ενός ακραίου εθνικισμού, με στοιχεία ναζισμού όπως ο Σπύρος Χατζάρας που με εμπρηστικές ομιλίες στον Άγιο Παντελεήμονα υποκινεί τους κατοίκους σε μια ” Νέα Εθνική Αντίσταση”».
Για τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο, η Μαρίνα Βήχου, μέλος της Κίνησης του 6ου διαμερίσματος, έκανε μια προσωπική καταγγελία, τονίζοντας ότι «θα ασκήσει όλα τα νόμιμα ένδικα μέσα για τη συκοφαντική δυσφήμηση από την εκπομπή που έχει στο κανάλι blue sky, όπου με στοχοποίησε ότι στηρίζω τους εγκληματίες λαθρομετάναστες που μαχαιρώνουν ελληνόπουλα στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και βιάζουν κοριτσάκια. Επίσης, σε περίπτωση που διατρέξω οποιοδήποτε κίνδυνο, όσο αφορά τη σωματική μου ασφάλεια και ακεραιότητα, είτε εγώ είτε η οικογένειά μου, θα είναι υπεύθυνος ο κ. Χατζάρας, με τις εμπρηστικές του αυτές δηλώσεις».
Η Κίνηση Κατοίκων εξέφρασε επίσης την ανησυχία της για τη στρατολόγηση νέων παιδιών-εφήβων από τα γυμνάσια και τα λύκεια της περιοχής από τις ακροδεξιές οργανώσεις «προκειμένου να συμμετέχουν στις ομάδες περιφρούρησης της πλατείας και στη συνέχεια στο κυνηγητό εναντίον των ασιατών μεταναστών και προσφύγων». Εκπρόσωποι της Κίνησης επέρριψαν ηθικές ευθύνες στα πολιτικά κόμματα που, όπως είπαν, «λάμπουν δια της απουσίας τους από την περιοχή, καθώς εδώ και δύο χρόνια κανείς δεν έχει αποτολμήσει παρά τις εκλογικές αναμετρήσεις να πραγματοποιήσει προεκλογική συγκέντρωση στην πλατεία, πλην των ακροδεξιών συνδυασμών». Τέλος, επέκριναν τον δήμαρχο Αθηναίων για τη στάση που τήρησε όσον αφορά την ανάκληση της άδειας πραγματοποίησης του φεστιβάλ Αφρικανών Γυναικών το Σαββατοκύριακο στην πλατεία Αμερικής.
Κλείνει το γραφείο του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων στον Αγ. Παντελεήμονα
Ο εκπρόσωπος του Φόρουμ Μοχαμάντι Γιόνους ανακοίνωσε ότι το γραφείο του Φόρουμ στην περιοχή, όπου γίνονταν σεμινάρια γλώσσας και ελληνικής νομοθεσίας, «κλείνει, διότι έχει δεχθεί επιθέσεις». Όπως κατήγγειλε, έφηβοι με λοστούς είχαν μπει στο γραφείο πριν από λίγους μήνες για να ξυλοκοπήσουν τους αλλοδαπούς, που έκαναν μάθημα ελληνικών. Ο ίδιος τραυματίσθηκε από την επίθεση.
Όπως τόνισε, όταν πήγε στο αστυνομικό τμήμα για να υποβάλει μήνυση, η απάντηση ήταν:«Αν κάνεις μήνυση θα σου κάνουν και αυτοί μήνυση και θα περάσεις τη νύχτα εδώ μέσα».
«Δεν πήγα σε κανένα κανάλι να το καταγγείλω, διότι η ακραία αντιρατσιστική συμπεριφορά δημιουργεί τον ίδιο ρατσισμό με τη ρατσιστική συμπεριφορά»είπε.
Αναφερόμενος στα προβλήματα της εγκληματικότητας και των επιθέσεων, τόνισε πως «η εγκληματικότητα δεν χτυπά τις εύπορες περιοχές, αλλά τις πιο ευάλωτες, δηλαδή την Ομόνοια και τις γύρω περιοχές. Κατά ανάλογο τρόπο πρώτα θύματα των ληστειών και των επιθέσεων είμαστε εμείς, οι πλέον ευάλωτοι, και ύστερα οι Έλληνες. Ούτε εμείς θέλουμε την κατάσταση, που υπάρχει στην περιοχή».
«Η ανταπόδοση της βίας από την πλευρά των προσφύγων δεν είναι λύση. Διότι οι κάτοικοι στην περιοχή είναι αγανακτισμένοι κι αν αντιδράσουμε, θα τραβήξουμε ακόμη περισσότερα. Μπορεί αυτοί που είναι βίαιοι στην περιοχή να είναι λίγοι, αλλά μαζεύονται πολλοί από άλλες περιοχές», πρόσθεσε.
«Είναι ένας τυφώνας, που έρχεται. Οι επιθέσεις πρέπει να σταματήσουν».
Στη συνέντευξη Τύπου προβλήθηκε και ρεπορτάζ της νορβηγικής τηλεόρασης, που σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει σε όλη την Ευρώπη, και στο οποίο καταγράφονται σκηνές από επίθεση αγνώστων σε βάρος μεταναστών, η επέμβαση ανδρών της αστυνομίας, η μεταγωγή μέσα στη νύχτα δύο κοριτσιών 6 και 13 ετών και η μητέρα τους που οδύρεται γιατί δεν ξέρει πού πάνε τα παιδιά της.
Ταυτόχρονα, μία αγανακτισμένη κυρία προσπαθεί να σπάσει το φακό του Νορβηγού εικονολήπτη, κάποια άλλη ουρλιάζει σε βάρος των μεταναστών και σε νυχτερινή λήψη, ύστερα από επίθεση ακροδεξιών, μια νεαρή Ελληνίδα τοξικομανής φωνάζει: «Εδώ καθαρίσαμε. Πάμε να κυνηγήσουμε αλλού τώρα»…
Στο βίντεο καταγράφονται και μαρτυρίες από πρόσφυγες, που έχουν δεχθεί επιθέσεις και μιλούν στην κάμερα χωρίς δόντια, με σπασμένα άκρα, με ορούς από το κρεβάτι του νοσοκομείου.
Πρόσφυγας, θύμα ξυλοδαρμού, που με δυσκολία κινεί το στόμα του τρεις εβδομάδες μετά την επίθεση που δέχθηκε, περιέγραψε στη συνέντευξη Τύπου την προσωπική του εμπειρία: «Ήταν βράδυ. Ήμασταν δύο άτομα και πηγαίναμε να φάμε μετά το ραμαζάνι. Ξαφνικά ήρθε μια νέα κοπέλα και με κλώτσησε. Πριν προλάβω να την ρωτήσω γιατί το έκανε, μας επιτέθηκε μια ομάδα. Ήταν αδύνατον να ξεφύγουμε. Όταν πήγαμε αιμόρφυτοι στην αστυνομία, μας είπαν να πλυθούμε και να πάμε στο νοσοκομείο, διότι οι ίδιοι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Έχουν χτυπήσει ακόμη και το παιδί μου, που είναι δυο χρονών. Είναι ένας τυφώνας, που έρχεται. Οι επιθέσεις πρέπει να σταματήσουν».
Ερώτηση στη Βουλή
Ερώτηση με θέμα την «πρόληψη, αποτροπή και αντιμετώπιση φαινομένων βίας στον Άγιο Παντελεήμονα» έθεσαν στη Βουλή προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Οι Φώτης Κουβέλης, Θανάσης Λεβέντης, Νίκος Τσούκαλης και Γρηγόρης Ψαριανός επισημαίνουν ότι η γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα «έχει μετατραπεί σε γκέτο» και σημειώνουν ότι «καθημερινό φαινόμενο είναι πλέον οι ρατσιστικές επιθέσεις από ανεξέλεγκτες, οπλισμένες ακραίες αντικοινωνικές ομάδες – συμμορίες, οι οποίες, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος, έχουν επιλέξει την εν λόγω περιοχή ως πεδίο ξενοφοβικής και μισαλλόδοξης δράσης, αλλά και τα βίαια επεισόδια μεταξύ περιθωριοποιημένων αλλοδαπών, πολιτών διαφόρων εθνικοτήτων, που κατοικούν πέριξ του Αγίου Παντελεήμονα».
Αναφερόμενοι και στην πρόσφατη παρέμβαση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, η οποία εξέφρασε την έντονη ανησυχία της για την αύξηση κρουσμάτων ρατσιστικής βίας με θύματα πρόσφυγες και μετανάστες, που με τη σειρά τους πυροδοτούν καταστάσεις γενικότερης έντασης στον Άγιο Παντελεήμονα, ρωτούν τον υπουργό ποια μέτρα θα λάβει για την απογκετοποίηση της περιοχής και την εκτόνωση του κλίματος ξενοφοβίας. Ακόμα, αν προτίθεται να εκπονήσει άμεσα ένα αποτελεσματικό σχέδιο πρόληψης, αποτροπής και αντιμετώπισης φαινομένων ρατσιστικής βίας, αλλά και για ποιους λόγους η Ελληνική Αστυνομία επιδεικνύει δυστοκία αναφορικά με τη διεξοδική διερεύνηση περιστατικών βίας και τη σύλληψη των δραστών.
Το Γραφείο Αθήνας της ΑΡΣΙΣ Κοινωνικής Οργάνωσης Υποστήριξης Νέων, προσκαλεί εθελοντές και εθελόντριες να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους για να συμμετέχουν σε ομάδες και δράσεις που θα λειτουργήσουν και αυτή τη χρονιά.
Σε αυτές περιλαμβάνονται:
δουλειά υποστήριξης μέσα από την τέχνη (θέατρο, εικαστικά, κρουστά) με ομάδες εφήβων και νέων
ομάδες υποστήριξης και δημιουργικής έκφρασης με παιδιά στο δρόμο
ομάδες εκπαίδευσης στην ελληνική γλώσσα μεταναστών και προσφύγων
υποστήριξη μεταναστών και προσφύγων στην αναζήτηση εργασίας (job club)
νομική συμβουλευτική σε εφήβους και νέους,
ομάδες έκφρασης και επικοινωνίας στην γυναικεία φυλακή Ελαιώνα Θηβών και Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα
δημοσιοποίησης της δουλειάς της οργάνωσης και επικοινωνίας με την κοινότητα.
Σύντομα θα ανακοινωθούν οι ομάδες που θα δημιουργηθούν και ο χρόνος του πρώτου σεμιναρίου εθελοντών για φέτος.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να καλούν στο 210.8259880 ή να στέλνουν μήνυμα με τα στοιχεία τους στο arsisathina@gmail.com.
Το τελευταίο σ/κ του Οκτώβρη θα γίνει ένα σεμινάριο πάνω στην προσέγγιση του Process Work στην ομοφοβία και το τραύμα. Το σεμινάριο διδάσκει η Emetchi, συνάδελφος Process Worker. Η Emetchi είναι μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού του Process Work Institute, στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Εργάζεται ως ψυχοθεραπεύτρια, εκπαιδεύτρια και επόπτρια στις ΗΠΑ και διεθνώς. Κατάγεται από τη Νέα Ζηλανδία, όπου και πριν από δεκαετίες ήταν ιδρυτικό μέλος ενός από τα απελευθερωτικά κινήματα των ΛΟΑΤ. Από τότε παραμένει μέλος διαφόρων ομάδων που δραστηριοποιούνται στην κοινωνική δικαιοσύνη για τη ‘φυλή’ της. Ταυτόχρονα έχει εμπειρία χρόνων, προσωπική και επαγγελματική, στη δουλειά με την κακοποίηση και το τραύμα, προσφέροντας τις υπηρεσίες της σε κυβερνητικές και μη-κυβερνητικές οργανώσεις.
Δυο Φτερά για να Πετάξεις: η προσέγγιση του ProcessWork στην ομοφοβία και το τραύμα
Η ζωή ενός ΛΟΑΤ ανθρώπου μέσα στην επικρατούσα ετεροσεξιστική κοινωνία είναι γεμάτη προκλήσεις. Κάποιες στιγμές μοιάζει με πτήση μέσα σε καταιγίδα. Για να ζήσουμε μια ολοκληρωμένη ζωή, για να πετάξουμε ελεύθερα, χρειάζεται να βρούμε βιώσιμους τρόπους αντιμετώπισης της ομοφοβίας και με αλχημικό τρόπο να μετατρέψουμε την αγωνία και την αδικία σε κάτι χρήσιμο, δημιουργικό και αναζωογονητικό. Για να πετάξει ένα πουλί με χάρη και να πλοηγηθεί μέσα στα ανοδικά και καθοδικά ρεύματα που συναντά, χρειάζεται μια λειτουργική ισορροπία ανάμεσα στις κινήσεις των φτερών του. Είτε πετά σε ένα απαλό ρεύμα, είτε προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε καταιγίδα.
Η ομοφοβία και ο ετεροσεξισμός συχνά βιώνονται σαν τραυματικές εμπειρίες. Και η εμπειρία του τραύματος εντείνεται από το γεγονός ότι ο δέκτης της απειλής ή του συμβάντος προσλαμβάνει την απειλή σαν τέτοιας ισχύος, που δεν μπορεί να αποδράσει ή να προστατευτεί. Μια πλευρά του ανθρώπου παραμένει σε εμπλοκή με το τραυματικό γεγονός και μια άλλη συνεχίζει τη ζωή – η αδυναμία και η ανθεκτικότητα είναι ταυτόχρονα μέρος της βιωματικής κληρονομιάς του επιζώντα. Το πως αντιδρά κανείς στην τραυματική επίδραση της ομοφοβίας και το πως αξιοποιεί την εμπειρία επιδρά σημαντικά στην ποιότητα ζωής και συχνά στην ποιότητα ζωής των αγαπημένων ανθρώπων γύρω του.
Αυτό το βιωματικό σεμινάριο χρησιμοποιεί τεχνικές του Process Work, αξιοποιώντας την εγγενή φιλοσοφική πεποίθηση του ότι μέσα σε κάθε προβληματική εμπειρία περιλαμβάνεται ο σπόρος μιας λύσης. Το Process Work είναι μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση επίγνωσης που στηρίζει την ατομική, αλλά και τη συλλογική αλλαγή, και εστιάζει στην κοινά αποδεκτή συμβατική πραγματικότητα, αλλά και στην μυστήριο ονειρικό υπόβαθρο της ζωής.
Θα εστιάσουμε σε δεξιότητες επιβίωσης και τρόπους που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την επίγνωση μας για να βουτήξουμε σε προβληματικές εμπειρίες και να τις κάνουμε χρήσιμες και δημιουργικές για την καθημερινή μας ζωή.
Πάνω που ετοιμαζόμουνα να κάνω αυτήν την ανάρτηση μου ήρθε κι ένα μήνυμα από το φίλο Δημήτρη, με link σε αυτό το video. Σοκαριστικό το μήνυμα… (προσοχή, περιέχει βίαιες εικόνες!)
Είναι οι μέρες της ‘εκπαίδευσης’. Τα εισερχόμενα στο email μου έχει γεμίσει μηνύματα σχετικά με την εκπαίδευση. Το video με τον εκπληκτικό Ιάπωνα δάσκαλο που ανάρτησε η Λίλη. Η αγωνία των δασκάλων, γονιών και φίλων του 15ου Ολοήμερου Δημοτικού για την τύχη του. Ένα σχολείο κόσμημα, που λειτουργεί από το 2004 σε κοντέινερ(!). Αυτό που το κάνει ‘κόσμημα’ δεν είναι τα κοντέινερ μέσα στα οποία γίνεται το μάθημα, αλλα το μεράκι, πάθος και ο επαγγελματισμός των εκπαιδευτικών που δουλέυουν εκεί. Ένας από τους λόγους που το αγαπάω αυτό το σχολείο, είναι γιατί εκεί πηγαίνει στην πρώτη δημοτικού η βαφτιστήρα μου η Έλλη, και το αγαπάει κι εκείνη.
Ενδιαφέρον το άρθρο στο Βήμα της Κυριακής, με τη συνέντευξη του Φερνάντο Σαβατέρ. Μιλα για τον εθνικισμό, τις απαγορεύσεις και πολλά άλλα… Με έβαλε σε σκέψεις η άποψη του για την απαγόρευση της μπόυρκας. Λέει ο Σαβατέρ:
Αν η μπούρκα επιβάλλεται από τον πατέρα ή τον σύζυγο, τότε πρέπει να στραφούμε εναντίον του καταπιεστικού πατέρα ή συζύγου και όχι εναντίον της μπούρκας. Το ίδιο ισχύει για τους άνδρες που επιβάλλουν στη γυναίκα τους να φοράει μίνι, τακούνια και να έχει μεγάλο ντεκολτέ. Αν μια γυναίκα είναι καταπιεσμένη, πρέπει να την ελευθερώσουμε από την καταπίεση, όχι να της επιβάλουμε νέες απαγορεύσεις.
Ο μεγαλύτερος εν ζωή φιλόσοφος της Ισπανίας δηλώνει μιλώντας στο «Βήμα» πολέμιος των απαγορεύσεων, ιδίως όσων γίνονται για το καλό μας
συνέντευξη στην Τάνια Μποζανίνου
Τον αποκαλούν «Ζαν-Πολ Σαρτρ της Ισπανίας» και τον παρομοιάζουν με τον συγγραφέα Σάλμαν Ρούσντι. Για το πρώτο «ευθύνεται» το ότι θεωρείται ο μεγαλύτερος εν ζωή φιλόσοφος της Ισπανίας- αν και ο ίδιος προτιμά τον τίτλο του καθηγητή πανεπιστημίου-, ενώ για το δεύτερο ευθύνεται η ΕΤΑ. Βάσκος την καταγωγή, ο Φερνάντο Σαβατέρ είναι σταρ των μέσων ενημέρωσης και ορκισμένος πολέμιος όλων των εθνικισμών, μαζί και του βασκικού. «Ο εθνικισμός αποβλακώνει» μας λέει χωρίς περιστροφές. Δηλώνει επίσης κατά των απαγορεύσεων, ιδίως όσων γίνονται για το καλό μας.
Το τίμημά του να καταδικάζει απερίφραστα την ΕΤΑ (την αποκαλεί «τρομοκρατική οργάνωση με μια επίφασηαγώνα υπέρ της ανεξαρτησίας» ) είναι ότι κυκλοφορεί με σωματοφύλακες. Στην τηλεφωνική μας συνομιλία από τη Μαδρίτη προσπάθησε να το υποβαθμίσει: «Οχι, δεν ζω “κυνηγημένος”,αλλά όπως όλοι όσοι θεωρούνταιπιθανοί στόχοι. Εχω συνηθίσεινα ζω με σωματοφύλακες. Αν ήμουν 25-30 ετών, θα με ενοχλούσε επειδή θα ήθελα να βγαίνω τα βράδια, να κάνω μια ζωή ελεύθερη. Επειδή όμως ζω αρκετά οργανωμένα,δεν είναικάτι που με απασχολεί ιδιαίτερα». Ασκεί βέβαια σφοδρή κριτική στους εθνικισμούς κάθε είδους, αλλά τους ιεραρχεί. «Υπάρχουν πιο ανώδυνοι εθνικισμοί, όπως εκείνος του ποδοσφαίρου.Ολοι μας υποστηρίζουμετην ομάδα της χώρας μας. Οταν όμως ο εθνικισμός μετατρέπεται σε πολιτικό δόγμα, τα πράγματα σοβαρεύουν»λέει.
Γιατί υποστηρίζετε ότι ο εθνικισμός αποβλακώνει; τον ρωτάμε. «Τον περασμένοαιώναπροκάλεσε δύο παγκόσμιουςπολέμους στην Ευρώπη. Εγώ ανήκω σε εκείνους που θεωρούνότι ο πόλεμος δεν αποτελεί προϊόνεξυπνάδας».
Ο Σαβατέρ δεν θέλει να ακούει για απαγορεύσεις, σε βαθμό που τοποθετείται υπέρ της μπούρκας στη δημόσια συζήτηση για το αν πρέπει να απαγορευτεί στους δρόμους της Ισπανίας. «Αν η μπούρκα επιβάλλεταιαπό τον πατέρα ή τον σύζυγο,τότε πρέπει να στραφούμε εναντίοντου καταπιεστικού πατέρα ή συζύγου και όχι εναντίον της μπούρκας.Το ίδιο ισχύει για τους άνδρες που επιβάλλουν στη γυναίκα τους να φοράει μίνι, τακούνια και να έχει μεγάλο ντεκολτέ. Αν μια γυναίκα είναι καταπιεσμένη, πρέπει να την ελευθερώσουμε από την καταπίεση,όχι να της επιβάλουμε νέες απαγορεύσεις.Αν όμως μια γυναίκα επιθυμεί να φορέσει μπούρκα, το να της δώσει διαταγές το κράτος είναιτόσο άσχημο σαν να της έδινε ο άνδρας της».
Στην ερώτησή μας αν έχει δοκιμάσει να περπατήσει ή να φάει φορώντας μπούρκα, απαντά: «Μου φαίνεταιφρικτό, αλλά εξίσου φρικτό μου φαίνεται το να περπατήσω με τακούνια» .
Αραγε η σημερινή εποχή «σηκώνει» τη φιλοσοφία ή ένας διανοούμενος είναι αναγκασμένος να καταφεύγει σε πιασάρικα σλόγκαν για να ακουστεί; «Ενας διανοούμενος πρέπει να διευκολύνειτον στοχασμό, τα σλόγκαν δεν τον διευκολύνουν. Ο διανοούμενοςοφείλει να εκφράζεται με σαφήνεια,ναπροσφέρει επιχειρήματα και όχι να πετάει συνθήματα. Πάντα πίστευαότι πρέπει να φερόμαστε στους ανθρώπους σαν να ήταν έξυπνοι προκειμένουνα γίνουν».
Ο Σαβατέρ δεν πιστεύει στον Θεό, ωστόσο δεν δηλώνει άθεος ούτε αγνωστικιστής, αλλά ορθολογιστής. «Δεν δηλώνω άθεος διότι το “άθεος” ακούγεταισαν θρησκευόμενος.Οταν,για παράδειγμα,δεν πιστεύεις στους Αρειανούςδεν θεωρείσαι αντιαρειανός. Δεν μπορείς να ορίζεσαι σε σχέση με κάτι που δεν υπάρχει».
Τον λυπεί το γεγονός ότι στη σημερινή Ευρώπη ζουν και βασιλεύουν οι λαϊκές μυθολογίες. «Υπάρχουν άνθρωποιπου νομίζουν ότι οι Ρομά είναιχειρότεροι από τους υπόλοιπους ή ότι είναι στη φύση τους να κλέβουν. Η ναζιστική μυθολογία έδειξε πόσο επικίνδυνα είναι όλα αυτά».
Ανθρωπος που δεν φοβάται να προκαλέσει, δηλώνει ότι «όλες οι κουλτούρεςδεν είναι εξίσου σεβαστές». Πιο σεβαστές θεωρεί εκείνες στις οποίες μπορούν να συνυπάρξουν διαφορετικές απόψεις, μορφές ηθικής και τρόποι συμπεριφοράς. «Οι πολιτισμοί που σέβονται ό,τι ξεφεύγει από τη νόρμα είναι ανώτεροι. Εκείνοι που επιβάλουν ομοιομορφία, την ηγεμονίαορισμένων ιδεών στις οποίες όλοι πρέπει να υποτάσσονται είναι κατώτεροι» λέει. «Οι κουλτούρες που απαγορεύουν πολλά είναι χειρότερες από εκείνες που δεν απαγορεύουν τίποτε. Παράδειγμα η ισπανικήαπαγορεύειτις ταυρομαχίες, την μπούρκα, το κάπνισμα…».
Φίλη εκπαιδευτικός, ενεργή στο κίνημα για την κοινωνική ευαισθητοποίηση για θέματα αναπηρίας, μου έστειλε εμαιλ με το ακόλουθο κείμενο. Το βάζω εδώ στο blog, μια και έχουμε υπάρξει υποστηρικτές του Emotion Pictures και όλες οι οπτικές είναι ευπρόσδεκτες.
Ο Αντώνης Ρέλλας υπήρξε επί τρία συνεχή έτη Ειδικός Σύμβουλος του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία «Emotion Pictures» αλλά και βασικός εμπνευστής του.
Τον Ιούνιο του 2010 παραιτήθηκε από την Οργανωτική Ομάδα «θεσμού» για λόγους προσωπικών διαφωνιών.
Παρότι προσεκλήθη από την Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ να χαιρετήσει την εκδήλωση, που έλαβε χώρα στο Μουσείο Μπενάκη στις 13 Σεπτεμβρίου 2010, δεν του επετράπη ποτέ να εκφωνήσει το κείμενο, που είχε ετοιμάσει για αυτόν τον σκοπό:
ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ EMOTION PICTURES
Την σημερινή εκδήλωση μπορούμε να την αποτυπώσουμε επιλεγέντας ανάμεσα σε δύο οπτικές γωνίες. Είτε ως μελαγχολική εκδήλωση αποχαιρετισμού στο φεστιβάλ “ντοκιμαντέρ και αναπηρία” EMOTION PICTURES, είτε ως εορταστική εκδήλωση που νοηματοδοτεί την πεποίθηση για μιά επανεκκίνηση απαλλαγμένη από τα βαρίδια και τις δυσκολίες του παρελθόντος.
Βρισκόμαστε σε σημείο καμπής, έτσι τουλάχιστον αντιλαμβανόμαστε αυτήν την συγκυρία οι καλλιτέχνες με αναπηρία και ευρύτερα όσοι εργαστήκαμε και βρεθήκαμε κοντά στο φεστιβάλ από την μέρα της γέννησής του ως σήμερα. Για να γίνει κατανοητή η καμπή σε όσους έχουν την ευθύνη λήψης αποφάσεων σε τούτη την χώρα, είναι απαραίτητη μιά μικρή αναδρομή. Αρχής γενομένης από την γέννηση του θεσμού τον Ιούνιο του 2006 κατά την διάρκεια συνεδρίου με θέμα “ΑμεΑ και ΜΜΕ” που διοργάνωσε η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και Ενημέρωσης .
Το φεστιβάλ EMOTION PICTURES, λοιπόν, προέκυψε από τις τοποθετήσεις και παρεμβάσεις των Α.με.Α, αποφασίστηκε και ανακοινώθηκε από τον Θ. Ρουσόπουλο το 2006 ώστε να στηρίξει την προσπάθεια ορθής απεικόνισης του κοινωνικού ρόλου των ανθρώπων με αναπηρία και να συμβάλλει στην απενοχοποιημένη προσέγγιση της αναπηρίας από την μάλλον φοβική στην πλειοψηφία της ελληνική κοινωνία .
Ο στόχος ήταν κάτι παραπάνω από ουσιώδης, δυστυχώς όμως αυτοί που τον διατύπωσαν είχαν κατά νου μόνο το επικοινωνιακό και διόλου το κοινωνικό αποτέλεσμα. Με μιά κουβέντα, αυτό που συγκρούστηκε όλα τα χρόνια διεξαγωγής του φεστιβάλ (2007 – 2008 – 2009) ήταν από την μία η ουσία και από την άλλη η επικοινωνία, από την μία η έμπνευση και η δημιουργικότητα και από την άλλη ο πατερναλισμός και η εκμετάλλευση. Σε απλά ελληνικά, οι τότε κυβερνώντες άγχονταν να εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο το φεστιβάλ προς επικοινωνιακό όφελός τους, ενώ οι συντελεστές, οι δημιουργοί και οι άνθρωποι με αναπηρία μάχονταν να το αξιοποιήσουν προς όφελος της κοινωνίας.
Τα παραδείγματα που αναδεικνύουν την διαρκή μάχη της τριετίας είναι πολλά, με γεύσεις είτε πικρές σκέτες είτε πικροχιουμοριστικές. Οι άνθρωποι της διοργανώτριας γενικής γραμματείας ενημέρωσης/επικοινωνίας ήταν απόντες καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς, πλην ενός δεκαλέπτου κατά την διάρκεια των τελετών έναρξης/λήξης . Εμφανίζονταν με τα κινητά στο χέρι, γεμάτοι άγχος στα όρια του πανικού προσπαθούσαν να βεβαιωθούν για την ακριβή ώρα άφιξης του κάθε επισήμου, απομάκρυναν τους άναυδους εργαζόμενους για το φεστιβάλ άρον άρον, λάμβαναν θέσεις για να υποδεχτούν τους υψηλούς προσκεκλημένους, τους υποδέχονταν κατόπιν με χίλιες περιποιήσεις ως καλοί οικοδεσπότες και έπειτα … καπνός! Για να ξαναεμφανιστούν την επόμενη χρονιά την ίδια ακριβώς μέρα και ώρα.
Στο ενδιάμεσο; Μοναδικό μέλημα της ΓΓΕ – ΓΓΕ ήταν η αναγραφή της σε όλα τα έντυπα του φεστιβάλ ως διοργανώτριας. Αλλά και οι λόγοι/λιβανιστήρια προς την εξουσία σε καθεμιά από τις εκδηλώσεις που συμπεριλάμβαναν προβολές ντοκιμαντέρ από το EMOTION PICTURES. Όλα για το φαίνεσθαι …
Προς τρανή απόδειξη των όσων λέω, μόλις προχθές ο πρώην υπουργός επικρατείας, εμφανίστηκε στα ΜΜΕ προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την φετινή συρρίκνωση του θεσμού. Ο υπουργός που έφερε την πολιτική ευθύνη για όσα τραγελαφικά όρισα προηγουμένως “ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ, ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΠΡΟΟΔΟ” που συνιστά το διαλεκτικό αντίθετο της εκμετάλλευσης. Και επί τη ευκαιρία, να διαμηνύσουμε από δω στον πρώην υπουργό ότι τα θέματα αναπηρίας και ο χώρος των ανθρώπων με αναπηρία δεν είναι εύκολα θέματα και εύκολος χώρος προς εκμετάλλευση. Ακόμα και οι κάποιοι επιτήδειοι που κερδοσκόπησαν από την υπόθεση του PRISMA + θέλω να πιστεύω ότι σύντομα θα κληθούν για να λογοδοτήσουν .
Σε ότι δε αφορά τις εκδηλώσεις “προβολής και επικοινωνίας” που η ΓΓΕ – ΓΓΕ διοργάνωνε κατά κανόνα σε φιλικούς της τότε εξουσίας δήμους; Μιά παρέλαση φιλάνθρωπων κυρίων και κυριών, με θεσμικό μανδύα ενδεδυμένων, φλυαρούντων για ευγενείς προθέσεις που ουδέποτε θα πραγματοποιούνταν. Η απολαυστικότερη όλων έγινε στην συμπρωτεύουσα. Όταν παριστάμενη με απώλεια ακοής απαίτησε ευγενικά να υπάρξει αργότερος ρυθμός στις ομιλίες ώστε η διερμηνέας ΕΝΓ να μπορεί να διερμηνεύσει σωστά, φοβούμενοι οι διοργανωτές ότι η επικοινωνιακή γιορτή απειλείται , σχεδόν την απέβαλλαν από την αίθουσα!
Στον αντίποδα των παραπάνω μιά μικρή ομάδα ανθρώπων προσπαθούσε επί τρία χρόνια να αναδείξει την ουσία. Ο καθένας όπως και όσο μπορούσε. Η καλλιτεχνική διευθύντρια καταβάλλοντας “από την τσέπη της” αξιοσέβαστα ποσά για να καλύπτει ουσιαστικές ανάγκες του φεστιβάλ που χρόνο με τον χρόνο μεγάλωναν, μιάς και τo budget της διοργανώτριας έθετε σε προτεραιότητα το επικοινωνιακό μέρος (κέτεριγκ και φανταχτερές προσκλήσεις ,ακαλαίσθητα βραβεία και όλα αυτά σημειωτέον υπερκοστολογημένα). Τα μέλη της ανά έτος κριτικής επιτροπής, μελετώντας ώρες ατελείωτες το προερχόμενο απ’ όλο τον κόσμο πλούσιο υλικό και αξιολογώντας θαυμάσιες δημιουργίες σημαντικότατων καλλιτεχνών. Οι δημιουργοί, τέλος, η κυρίαρχη πρώτη ύλη – κυρίαρχος λόγος ύπαρξης του θεσμού, προσφέροντας το είναι της δημιουργικότητάς τους, ασκούμενοι σε δύσκολες διεισδυτικές ματιές στην κοινωνική συνθήκη της αναπηρίας. Υπήρξαν και άλλοι ακόμα που στήριξαν αυτά τα χρόνια την μάχη της ουσίας έναντι της επικοινωνίας, του πολιτισμού έναντι της εκμετάλλευσης και της προπαγάνδας.
Νιώθω την ανάγκη μιάς ιδιαίτερης μνείας στον φίλο δημοσιογράφο Αντώνη Σκορδίλη, που επιμελήθηκε πέρυσι και συντόνισε αφιέρωμα με θέμα τον αυτισμό αμέσως μετά την προβολή αντίστοιχων ντοκιμαντέρ.
Το υλικό που παρήχθη από τις τοποθετήσεις των εκλεκτών ομιλητών, είχε και έχει τις προδιαγραφές να αποτελέσει εκπαιδευτικό υλικό για τα σχολεία της χώρας μας. Αυτή άλλωστε ήταν και η εν δυνάμει ουσία του αφιερώματος, που δυστυχώς δεν προχώρησε. Ο φίλος Σκορδίλης, σημειωτέον, επιμένοντας στην ουσία και αρνούμενος την επέλαση των απαίδευτων (δικές του οι λέξεις) εξωθήθηκε σε αποχώρηση από τα ελληνικά ΜΜΕ πρόσφατα.
Σημείο των καιρών;;
Δεν θέλω να το δεχτώ, αρνούμαι να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι η προοδευτική οπτική απέναντι στα θέματα αναπηρίας και το ζητούμενο της δικαιωματικής προσέγγισης των ανθρώπων με αναπηρία έχουν εκπνεύσει σε τούτη δω την χώρα. Αντίθετα, θέλω να πιστεύω ότι η μάχη ουσίας και επικοινωνίας που την εναρκτήρια τριετία του φεστιβάλ δόθηκε με την ισορροπία να γέρνει υπέρ της δεύτερης συντριπτικά, μπορεί και πρέπει να δοθεί πλέον με καλύτερους όρους. Δεν είμαι αιθεροβάμονας, γνωρίζω ότι η επικοινωνία ενδιαφέρει και θα ενδιαφέρει την εξουσία , την κάθε εξουσία. Γνωρίζω όμως επίσης, ότι αυτό που διαχωρίζει στους καιρούς μας την προοδευτική από την αντιδραστική εξουσία, είναι ότι η πρώτη αναζητά φόρμες επικοινωνίας που εμπεριέχουν και αναδεικνύουν την ουσία, ενώ η δεύτερη θεωρεί την ουσία διαλεκτικό αντίθετο της επικοινωνίας. Και σε ότι αφορά το συγκεκριμένο φεστιβάλ, η ουσία είναι μπόλικη, είναι καινοτόμος, είναι διαλεχτή.
Προσδοκώντας ότι οι νυν κυβερνώντες δεν αρνούνται την ουσία αλλά αντιθέτως την διεκδικούν και αποζητούν, σε ότι αφορά το EMOTION PICTURES οι δρόμοι προς αυτήν είναι συγκεκριμένοι. Προκύπτουν ως αυτονόητο σχεδόν συμπέρασμα της τριετούς πορείας του φεστιβάλ όπου η εξάρτηση και η επικοινωνιακή εκμετάλλευση είχαν τον πρώτο λόγο.
Εντελώς περιεκτικά :
Πρώτος δρόμος είναι η θεσμοποίηση του φεστιβάλ. Το EMOTION PICTURES πρέπει να γίνει επίσημη διοργάνωση του υπουργείου πολιτισμού.
Δεύτερος δρόμος είναι η ισχύς και σε ότι αφορά το φεστιβάλ της απαράβατης για το διεθνές και ελληνικό αναπηρικό κίνημα αρχής ΤΙΠΟΤΕ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ. Τούτο σημαίνει ότι , σε ότι αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι του EMOTION PICTURES – δηλαδή την μεγαλύτερη δυνατή διάχυση στην ελληνική κοινωνία των προοδευτικών σημαινόντων του – λόγο στον σχεδιασμό πρέπει να έχουν και οι υπηρετούντες διαχρονικά την κοινωνική και επικοινωνιακή ατζέντα της αναπηρίας και επ’ ουδενί οι υπηρετούντες επικοινωνιακά την (όποια) εξουσία.
Τρίτος δρόμος είναι η αξιοποίηση του πλούσιου υλικού που έχει μεσ’ την τριετία δημιουργηθεί, η σοβαρή και μελετημένη διάχυσή του στο ελληνικό σχολείο, πανεπιστήμιο, στην ελληνική οικογένεια, στην ελληνική κοινωνία. Κάποια πράγματα έχουν γίνει και μεσ’ την περίοδο 2007 – 2010 , πλέον όμως πρέπει να υπάρξει στρατηγική και σχέδιο ώστε να εξασφαλίζονται οι αρχές της αξιολόγησης, της αξιοπιστίας , της συνέχειας. Το πλούσιο υλικό του EMOTION PICTURES μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την κινητήρια πρώτη ύλη για την επανέναρξη του φεστιβάλ με όρους πλέον ουσίας.
Πριν από 4 χρόνια τοποθετήθηκα απαιτώντας την δημιουργία θεσμού που θα λειτουργούσε ως αντίποδας στην κυρίαρχη άποψη αναφορικά με την ορθή απεικόνιση της συνθήκης της αναπηρίας.
Σήμερα επιζητώ την συνέχιση του θεσμού με όρους ισοτιμίας και αξιοπρέπειας .
Ο συνδυασμός των τριών δρόμων που περιεκτικά περιέγραψα είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι η πολιτική επιλογή για το μέλλον του φεστιβάλ – που σήμερα είναι αιωρούμενο ανάμεσα στο χθες και το αύριο – θα είναι προοδευτική. Ο λόγος πλέον στον αρμόδιο υπουργό πολιτισμού.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΛΛΑΣ
Σκηνοθέτης – πολίτης με αναπηρία
Το κείμενο συνυπογράφουν οι καλλιτέχνες με αναπηρία:
O Mark Zuckerberg είναι γνωστός ως ο ιδρυτής του Facebook (έλα τώρα που θες και λινκ για το facebook!). Τον έβαλε στο μάτι η Greenpeace γιατί η επιχείρηση του καταναλώνει τόνους κάρβουνο. ξεκίνησε μια καμπάνια λοιπόν, με ένα από τα πιο έξυπνα ακτιβιστικά βίντεο που έχω δει. Αξίζει ένα κλικ στο play. Ευχαιρστώ την Τίνα Λ για την ενημέρωση :-)
Μικρά όνειρα, μεγάλα βήματα, ένας στόχος. Την ώρα που η μάχη στο πρωτάθλημα της Super League αρχίζει να φουντώνει, μια ομάδα ξεχωριστή ακολουθεί τα δικά της ποδοσφαιρικά (και όχι μόνο) μονοπάτια.
Είναι η ελληνική ομάδα αστέγων, που σε λίγες ημέρες αναχωρεί για το Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου φιλοξενείται φέτος το 8ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων (19-26/9), με τη συμμετοχή 64 χωρών απ’ όλα τα σημεία του πλανήτη. «Γκολ στη φτώχεια» είναι το κεντρικό μότο της κορυφαίας αυτής διοργάνωσης, που έχει, μεταξύ άλλων, την υποστήριξη της ΟΥΕΦΑ και του ΟΗΕ.
Για τα περισσότερα από τα μέλη της ελληνικής αποστολής, το ποδόσφαιρο κάποτε ήταν ένα όνειρο. Σήμερα είναι μια μικρή πραγματικότητα, παιχνίδι και τρόπος μαζί, ένα βήμα προς τα εμπρός στον αγώνα που δίνουν για να κερδίσουν το στοίχημα με την ίδια τη ζωή.
Όπως και πέρσι έτσι και φέτος, η Σούπερ Λίγκα αγκαλιάζει αυτή την προσπάθεια. Άλλωστε, κι εδώ το ποδόσφαιρο είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Ένα ποδόσφαιρο μακριά από μικρές σκοπιμότητες, ένα παιχνίδι στην υπηρεσία του ανθρώπου και της κοινωνίας ολόκληρης.
Στον αγώνα της 2ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της Σούπερ Λίγκα μεταξύ του Άρη και του Παναθηναϊκού (γήπεδο «Κλεάνθης Βικελίδης», Σάββατο 11/9, 19:30) το φίλαθλο κοινό της Ελλάδας θα έχει μια ευκαιρία να γνωρίσει τα μέλη της ελληνικής ομάδας αστέγων. Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, η αποστολή θα βγει στον αγωνιστικό χώρο για να στείλει το δικό της μήνυμα στο πανελλήνιο: «Γκολ στη φτώχεια, στο ρατσισμό και στις εξαρτήσεις».
Ένα μικρό όνειρο γίνεται πραγματικότητα χάρη στην ευαισθησία και εγρήγορση κάποιων φορέων και κάποιων ανθρώπων. Η Σούπερ Λίγκα και ο γενικός διευθυντής της κ. Πάτρικ Κομνηνός βρίσκονται στην πρώτη σειρά της σχετικής λίστας.
Η ελληνική ομάδα αστέγων εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της κοινωνικής πρωτοβουλίας «Γκολ στη Φτώχεια», που διοργανώνεται για τέταρτη φορά φέτος από το http://www.streetpaper.gr/ και την ΜΚΟ Διογένης.
Η ελληνική αποστολή αναχωρεί για το Ρίο ντε Τζανέιρο την ερχόμενη Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2010.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που δεν φημίζεται για την ευαισθησία της απέναντι στα άτομα με αναπηρίες σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, θα έπρεπε να επιβραβεύονται οι αξιόλογες πρωτοβουλίες υπέρ τους.
Και φυσικά να στηρίζονται. Αυτό είναι το αυτονόητο. Το παράλογο, και άδικο, είναι αυτό που συμβαίνει με το «Emotion pictures-Ντοκιμαντέρ & Αναπηρία», το φεστιβάλ που, με καλλιτεχνική διευθύντρια τη Μαίρη Χατζημιχάλη-Παπαλιού, προβάλλει ταινίες από όλο τον κόσμο με θέματα για άτομα με αναπηρίες.
Η φετινή, τέταρτη διοργάνωση, συρρικνώνεται σε μία μέρα εκδηλώσεων στις 13 Σεπτεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη, ενώ μέχρι τώρα το φεστιβάλ ήταν τριήμερο. Τα αίτια είναι, φυσικά, οικονομικά. Γιατί οι καλές προθέσεις από τη μεριά των διοργανωτών παραμένουν. Λείπει, όμως, η οικονομική στήριξη. Συγκεκριμένα, το φεστιβάλ στερήθηκε την προγραμματισμένη του χρηματοδότηση, ύψους 100.000 ευρώ.
Το κονδύλι είχε υποσχεθεί η Νομαρχία Αθηνών, αλλά έπρεπε πρώτα να περάσει από γραφειοκρατικές διαδικασίες, που εμπλέκουν τα υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού. Και εκεί το πράγμα κόλλησε, με αποτέλεσμα το φεστιβάλ να είναι στον αέρα. Κανείς δεν υποτιμά το μέγεθος της οικονομικής κρίσης της χώρας. Αλλά ας μη γινόμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι.
Το φεστιβάλ προσαρμόστηκε στο νέο μπάτζετ, που είναι δηλαδή μηδενικό, με αποτέλεσμα τελευταία στιγμή να ακυρωθεί η προβολή ξένων ταινιών και η συμμετοχή ξένων δημιουργών. Και όχι μόνο. Ολες οι προγραμματισμένες δράσεις, που είχαν ανακοινωθεί στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ, μία μία κατεβαίνουν από το site. Αναβλήθηκαν εκδηλώσεις που θα πραγματοποιούνταν με τη συνεργασία φορέων, π.χ. για την παιδική εργασία ή τους βιασμούς γυναικών, παράλληλες δράσεις στην περιφέρεια και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Διεθνές προφίλ κύρους
Μέσα στα τέσσερα χρόνια ζωής του, το «Emotion pictures-Ντοκιμαντέρ & Αναπηρία» έχει καταφέρει να διαμορφώσει ένα διεθνές προφίλ υψηλού κύρους και να κερδίσει τη στήριξη διασημοτήτων, όπως οι Ντάνιελ Ντέι Λούις, Εύα Μέντες, Ρίτσαρντ Γκιρ, Βιμ Βέντερς, Ντάνι Μπόιλ, Εϊμι Λάιν. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το φεστιβάλ, στα τρία μέχρι τώρα χρόνια ζωής του, έχει καταφέρει να συγκεντρώσει 12.000 θεατές. Και η αλήθεια είναι ότι θέλει αγώνα για να μπει η εικόνα του ανάπηρου ατόμου στον χάρτη της δικής μας καθημερινότητας, χωρίς να αποστρέφουμε το βλέμμα μας αλλού.
Με την ελπίδα ότι, έστω και καθυστερημένα, θα διευθετηθούν τα οικονομικά προβλήματα, ας δούμε τι περιλαμβάνει η βραδιά που θα γίνει στο Μουσείο Μπενάκη, στις 13 Σεπτεμβρίου (με ελεύθερη είσοδο):
Η εφεύρεση Eyewriter
Θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη η εφεύρεση Eyewriter. Επιτρέπει σε άτομα με ολική παράλυση (νόσος του ALS) να επικοινωνούν γράφοντας ή ζωγραφίζοντας, με τη βοήθεια μιας κάμερας που καταγράφει την κίνηση των ματιών τους. Πρόκειται για μια επινόηση του Tony Quan -γνωστού και ως Temptone- ενός καλλιτέχνη του γκράφιτι και κοινωνικού ακτιβιστή, στον οποίο διαγνώστηκε ολική παράλυση το 2003. Παρ’ όλα αυτά, δεν το έβαλε κάτω. Με τη βοήθεια επιστημόνων και καλλιτεχνών από το Λος Αντζελες κατάφερε να δημιουργήσει την πρωτοποριακή συσκευή. Ειδικά για το «Emotion pictures-Ντοκιμαντέρ & Αναπηρία» στήθηκε ένα πολυθέαμα με χορό, μουσική, φως και τεχνολογία.
Θα προβληθούν οι εξής ελληνικές ταινίες: «Αλλη όψη – Η τρίτη διαδρομή» του Δημήτρη Βρακά, «Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ» της Δέσποινας Καρβέλα, «Κι εγώ για μένα» του Τζώρτζη Γρηγοράκη, «Υδάτινοι δρόμοι» του Γιάννη Δράκου και «Χριστούγεννα με την Αγγελική» της Ελίνας Τραϊφόρου, αλλά και μία ταινία-έκπληξη σε συνεργασία με το «Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας Conn-Χ» και την εταιρεία διανομής FeelGood Entertainment.
Στην εκδήλωση θα παραστεί ο Λικ Μπολάν, Βέλγος σεναριογράφος, σκηνοθέτης και πρόεδρος του φεστιβάλ «Extra & Ordinary People – ΕΟΡ!», με το οποίο έχει αρχίσει συνεργασία το «Emotion Pictures» υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της πόλης των Βρυξελλών και της πριγκίπισσας Αστριντ. Επίσης, ο Σταμάτης Κραουνάκης θα δώσει μια μουσική νότα στη βραδιά.
Η Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε. συνεχίζοντας την επιτυχημένη και θεσμοθετημένη εναλλακτική δράση του Φεστιβάλ Ψυχικής Υγείας, διοργανώνει το «3ο Φεστιβάλ Ψ» στις 25 & 26 Σεπτεμβρίου 2010, στο Άλσος Αιγάλεω – «Μπαρουτάδικο». Συνδιοργανωτής και αυτή την χρονιά θα είναι ο Δήμος Αιγάλεω. Το θέμα του «3ου Φεστιβάλ Ψ» είναι αφιερωμένο στην οικολογική και περιβαλλοντική συνείδηση. Το δικαίωμα όλων μας για ένα καθαρό περιβάλλον, που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες για βελτίωση και αναβάθμιση της ποιότητας ζωής, επιβάλλει σε όλους μας να συμμετέχουμε ενεργά και να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που έχουμε ως ενεργοί πολίτες για την προστασία του. Ο χώρος της Ψυχικής Υγείας, ως ένας χώρος ενεργών πολιτών (επαγγελματιών ψυχικής υγείας, χρηστών υπηρεσιών ψυχικής υγείας και των οικογενειών αυτών), παρεμβαίνει ενεργά και αναλαμβάνει δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, επιδιώκοντας την περαιτέρω ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και την ενδυνάμωση της οικολογικής και της περιβαλλοντικής συνείδησης.
Το Φεστιβάλ Ψ είναι μία διοργάνωση, που ενθαρρύνει τη συνεύρεση και συνύπαρξη δυνάμεων όλων των χώρων, των οποίων οι δράσεις συνάδουν με τις αρχές της ψυχοκοινωνικής επανένταξης και αποκατάστασης. Η συγκεκριμένη διοργάνωση θέτει ως άμεσο στόχο την αλλαγή των στάσεων και των προκαταλήψεων, που αφορούν στην ψυχική νόσο μέσα από την συνδημιουργία και την αναζήτηση επικοινωνίας έξω από τα στιγματιστικά πλαίσια και τους περιοριστικούς κανόνες, που περιθωριοποιούν τον ψυχικά πάσχοντα και χωρίζουν την κοινωνία σε ομάδες «υγιών» και «μη υγιών» πολιτών. Στο πλαίσιο αυτό, στο «3ο Φεστιβάλ Ψ» θα πραγματοποιηθούν: α) εργαστήρια οικολογίας, τέχνης, αθλητισμού, πολιτισμού, β) έκθεση προϊόντων και έργων φορέων ψυχικής υγείας και περιβαλλοντικών οργανώσεων και γ) καλλιτεχνικά και πολιτιστικά δρώμενα, θέτοντας ως στόχο την διεύρυνση της κοινωνικής συνδιαλλαγής.
Σε λίγες μέρες ανοίγουν τα σχολεία. Συνεπής με την ατμόσφαιρα όλης της χώρας και οι δηλώσεις των υπευθύνων του Υπουργείου Παιδείας, οτι φέτος θα είναι ‘η δυσκολότερη από τη μεταπολίτευση σχολική χρονιά’. Πως θα στηρίξουμε τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές;
Όσο κι αν διορθώσεις ένα σύστημα με σαθρά θεμέλια, παραμένει σαθρό σύστημα! Η αλλαγή που χρειάζεται να γίνει στην εκπαίδευση είναι ‘εκ του μηδενός’. Χρειάζεται να αλλάξουν αξίες και αντιλήψεις. Αυτή η αλλαγή αφορά όλους, και αυτούς που είναι μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα και την κοινωνία μέσα στην οποία αναπαράγεται και στηρίζεται αυτό το σύστημα.
Τι προσδοκίες έχουμε από το εκπαιδευτικό σύστημα και πως μπορούν να εκπληρωθούν; Τροφή για σκέψη οι ομιλίες του Sir Ken Robinson στο Ted Talks για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί, αντί να υπονομεύει, τη δημιουργικότητα. Συνηγορεί υπέρ της δραστικής αλλαγής που πρέπει να γίνει από τα σχολεία που παρέχουν τυποποιημένη μάθηση σε αυτά που κάνουν εξατομικευμένη διδασκαλία, δημιουργώντας τις συνθήκες όπου μπορούν να ευδοκιμήσουν τα ταλέντα των παιδιών.
Καλή σχολική χρονιά να έχουμε, με ανατροπές…
(για ελληνικούς υπότιτλους, ένα κλικ στο ‘view subtitles’ και επιλογή ‘greek’ )
(για ελληνικούς υπότιτλους, ένα κλικ στο ‘view subtitles’ και επιλογή ‘greek’ )
Καθώς φεύγει το καλοκαίρι (ημερολογιακά τουλάχιστον) αρχίζουν και οι ετοιμασίες για τη χρονιά που έρχεται. Ανακοινώθηκαν οι δραστηριότητες του Process Work Greece για την ερχόμενη χρονιά. Με ένα κλικ εδώ, θα κατεβάσετε το αρχείο pdf.
Καλή δύναμη ευχόμαστε σε όλους και όλες για τον επόμενο (δύσκολο) καιρό…
