Gypsy girls’ corpses on beach in Italy fail to put off sunbathers
Questions about the attitude of Italians to their Roma minority were again being asked yesterday after photographs were published of sunbathers continuing as normal with a day at the beach despite the bodies of two Gypsy girls who had drowned being laid out on the sand nearby. Διαβάστε περισσότερα στο άρθρο του Guardian…
– Μεσημέρι στο Παγκράτι. Ο Γιωργάκης παίζει με την Αννούλα και η μητέρα τους δουλεύει στο σπίτι. Τα παιδιά παρασυρμένα από το παιχνίδι χάνονται και η μάνα τρελαμένη ζητάει βοήθεια από την αστυνομία. Ξεσηκώνεται αμέσως όλη η γειτονιά. Ψάχνουν παντού, φωνάζουν δημοσιογράφους για να κάνουν τις περιγραφές των παιδιών. Ο επικεφαλής των ερευνών εισαγγελέας είναι δίπλα στη μάνα και της δίνει κουράγιο. Χτενίζουν όλη την περιοχή. Μια μέρα αργότερα βρίσκουν τα παιδιά ταλαιπωρημένα και φοβισμένα σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από το σπίτι τους. Είχαν παγιδευτεί σε ένα αφύλαχτο φρεάτιο και δεν μπορούσαν να βγούνε…
– Μεσημέρι στην Ορεστιάδα. Ο Αχμέτ παίζει με τον Αιχάν. Τα παιδιά παρασυρμένα από το παιχνίδι χάνονται και η τσιγγάνα μάνα τρελαμένη ζητάει βοήθεια. Ανακρίνεται και «ομολογεί», δεν μιλάει καλά ελληνικά, είναι τρομοκρατημένη, φοβάται μήπως φταίει ο πατέρας. Ο πατέρας φυλακίζεται ενώ αρνείται τα πάντα. Η αστυνομία βρίσκει και συνεργούς. Κινητοποιούνται όλοι μέσα από τα γραφεία τους και τα τηλέφωνά τους. Ψάχνουν στα σύνορα. Η γειτονιά βλέπει τηλεόραση ανατριχιασμένη. Ωσπου τα παιδιά πεθαίνουν από θερμοπληξία 100 μέτρα από το αστυνομικό τμήμα Ορεστιάδας και 40 μέτρα από την κεντρική πλατεία.
Αστυνομία, τηλεοπτικές εκπομπές ανεύρεσης επιζώντων, εισαγγελείς, δημοσιογράφοι αλλά και το Χαμόγελο του Παιδιού βολεύτηκαν με το σενάριο ότι τα παιδιά πουλήθηκαν από τους ρομά γονείς τους. Από κοντά και τα μέσα ενημέρωσης: «Τσιγγάνα μάνα πουλάει τα παιδιά της», «ο πατέρας πούλησε τα παιδιά με τον κουνιάδο», «κυκλώματα τσιγγάνων εκμεταλλεύονται μικρά παιδιά». Ολα αυτά μαζί με τις υστερικές φωνές αγανακτισμένων πολιτών. Των πολιτών εκείνων που σωπαίνουν όταν δίπλα τους κάποιος γονιός χτυπάει το παιδί του ή το κακοποιεί πάνω σε ένα μεθύσι ή ακόμα και το βιάζει. Η συλλογική αυτή σιωπή μπροστά στην «ιερή οικογένεια» δεν ισχύει όμως για τα παιδιά μεταναστών ή ρομά. Εκεί ξεφωνίζονται όλα. Ακόμα και μετά το θάνατο των παιδιών οι ηθικοί αυτουργοί του συλλογικού εγκλήματος επιμένουν στα κυκλώματα διακίνησης παιδιών και στα αστυνομικά θρίλερ για να μην υποχρεωθούν να ομολογήσουν ότι άλλο ένα ρατσιστικό έγκλημα διαπράχτηκε κάτω από τα μάτια μας. Αντί να κάνουν όλοι το προφανές, να τρέξουν, να ψάξουν τα δυο παιδιά που έπαιζαν, αντί να θυμηθούν την περίπτωση του Αλέξ, άρχισαν να ερευνούν τα σύνορα και να ενοχοποιούν τους γονείς. Οι αστυνομία απέσπασε ομολογία της μάνας, οι εισαγγελείς προφυλάκισαν τον πατέρα, οι οργανώσεις ψάχνανε τα διεθνή κυκλώματα, οι δημοσιογράφοι ζητούσαν αυστηρότερους νόμους και οι πολίτες έβλεπαν τηλεόραση αγανακτισμένοι με τη συμπεριφορά των τσιγγάνων γονιών.
Μέχρι που τα νεκρά παιδιά άρχισαν να μυρίζουν. Μια μυρωδιά που απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα του ρατσισμού και της αδιαφορίας.
Δέστε αυτό το ντομιμαντέρ… Αξίζει τον κόπο… Περιγράφει πως καθημερινοί άνθρωποι γίνονται τύραννοι, καθοδηγούμενοι από ανθρώπους σε θέσεις ισχύος και από οργανισμούς.
Five Steps to Tyranny σκηνοθέτης: Elizabeth McIntyre παραγωγός: Adelene Alani
Κάποιοι λένε οτι η Ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική και ανώριμη για μερικές κοινωνικές αλλαγές, όπως είναι η αναγνώριση δικαιωμάτων στα μέλη της ομοφυλόφιλης κοινότητας. Διαφωνώ με αυτήν την θέση. Η Ελληνική κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μεγαλώνει, αλλάζει, ωριμάζει και προσαρμόζεται στις ανάγκες της κάθε εποχής. Αλλά αυτή η διεργασία θέλει αγώνες, διάλογο, διεκδίκηση, έκφραση φόβων, ορατότητα της διαφορετικότητας και του πλούτου των μελών της.
Μέρος αυτής της διεργασίας ήταν και το AthensPride του προηγούμενου Σαββάτου στην Αθήνα. Μέλη της κοινότητας του ProcessWorkστην Ελλάδα συμμετείχαν και στην πορεία / παρέλαση. Άλλοι ως μέλη της lgbtκοινότητας, άλλοι ως αδέρφια, γονείς, φίλοι που θέλουν να στηρίξουν την lgbtκοινότητα στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της, άλλοι ως επαγγελματίες που δουλεύουν με ανθρώπους και θέλουν να συμβάλλουν στον αποστιγματισμό και την κατάκτηση δικαιωμάτων για αυτήν την κοινωνική ομάδα που είναι θύμα διάκρισης και περιθωριοποίησης.
Η παρέλαση /πορεία είχε παλμό και χρώμα, αλλά και απρόοπτα. Μέλη της Χρυσής Αυγής περίμεναν λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια να συναντήσουν την πορεία. Διαβάστε πολλές και διαφορετικές σκοπιές για τα ίδια συμβάντα….
Η ορατότητα της διαφορετικότητας φέρνει ακραίες αντιδράσεις. Θα ήταν άδικο όμως αυτές οι ακραίες αντιδράσεις να χαρακτηρίσουν όλη την Ελληνική κοινωνία. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, και ο τρόπος παρουσίασης τους από τα ΜΜΕ είναι μια άγαρμπη πρώτη απόπειρα για διάλογο, που ακόμα παραμένει στο επίπεδο μονόλογων χωρίς ακροατές. Σιγά- σιγά θα ξεκινήσει και ο ουσιαστικός διάλογος. Κι αυτός δεν θα γίνει μόνο στα κανάλια και στο ραδιόφωνο, αλλά στα σπίτια, στις ταβέρνες, στις παρέες, στα καφενεία, στα σχολεία, στις πλατείες. Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά ένα είναι σίγουρο: η κατάκτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι μονόδρομος. Το πως θα γίνει αυτό είναι στο χέρι μας, και ελπίδα μου είναι να γίνει με θάρρος, με κατανόηση για την αμηχανία που αυτό μπορεί να δημιουργήσει, και με όνειρο έναν κόσμο που όλοι θα νιώθουν ελεύθεροι. Όσο, έστω και, ένας μας δεν είναι ελεύθερος, κανείς μας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος.
Ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η ομοφοβία δεν είναι πονετικά μόνο για τα θύματα τους, αλλά και τους θύτες, γιατί τους αναγκάζουν να φέρονται με έναν τρόπο που πηγαίνει ενάντια στη βασική τους ανθρωπιά….
Για να θυμόμαστε οτι τα παιδιά κάνουν αυτά που μας βλέπουν να κάνουμε, όχι αυτά που τους λέμε να κάνουν… Από την τελευταία καμπάνια του NAPCAN (National Association for Prevention of Child Abuse and Neglect) της Αυστραλίας.
Ευχαριστώ την Β.Μ. που μου έστειλε το video!
‘Everyone thinks of changing the world, but no one thinks of changing himself.’ Leo Tolstoy
Members of one of the world’s last uncontacted tribes have been spotted and photographed from the air near the Brazil-Peru border. The photos were taken during several flights over one of the remotest parts of the Amazon rainforest in Brazil’s Acre state.
‘We did the overflight to show their houses, to show they are there, to show they exist,’ said uncontacted tribes expert José Carlos dos Reis Meirelles Júnior. Meirelles works for FUNAI, the Brazilian government’s Indian affairs department. ‘This is very important because there are some who doubt their existence.’
Meirelles says that the group’s numbers are increasing. But other uncontacted groups in the region, whose homes have been photographed from the air, are in severe danger from illegal logging in Peru. Logging is driving uncontacted tribes over the border and could lead to conflict with the estimated five hundred uncontacted Indians already living on the Brazilian side.
‘What is happening in this region [of Peru] is a monumental crime against the natural world, the tribes, the fauna and is further testimony to the complete irrationality with which we, the ‘civilised’ ones, treat the world,’ said Meirelles.
There are more than one hundred uncontacted tribes worldwide, with more than half living in either Brazil or Peru. All are in grave danger of being forced off their land, killed and decimated by new diseases. Survival has launched an urgent campaign to get their land protected, and a unique film narrated by actress Julie Christie.
Survival’s director Stephen Corry said today, ‘These pictures are further evidence that uncontacted tribes really do exist. The world needs to wake up to this, and ensure that their territory is protected in accordance with international law. Otherwise, they will soon be made extinct.’
For further information please contact Miriam Ross on (+44) (0)20 7687 8700 or email mr@survival-international.org
Act now to help uncontacted Indians
Please write a letter to Peru’s president asking him to recognise his country’s isolated Indians’ land rights – and by doing so protect uncontacted peoples on both sides of the Peru-Brazil border.
Βρίσκομαι στην Παλαιστίνη εδώ και τρεις μήνες. Σκοπός είναι να μείνω άλλους τρεις. Απώτερος σκοπός να επιστρέψω στο μέλλον για περισσότερο.
Πολλά μου έχουν κάνει εντύπωση, αλλά κυρίως πως ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το μυαλό του τόσο ‘δημιουργικά’ για να κάνει κάποιον άλλον, ‘αλλόθρησκο’, και άρα ‘τρομοκράτη’ , να υποφέρει σωματικά και ψυχολογικά. Ταυτόχρονα, αυτό το ίδιο ευφυές μυαλό να μην μπορεί να συλλάβει ότι η βία του θα φέρει βία, και να απορεί ταυτόχρονα για το αποτέλεσμα: αποστολές αυτοκτονίας, νεκροί, τραυματίες, παιδιά χωρία γονείς και το ανάποδο.
Η ψυχολογία χρησιμοποιείται, όχι για το συνήθη σκοπό της, αλλά για τον τελείως αντίθετο της. Να βρεθούν τρόποι να σπάσει το ηθικό των ενηλίκων με σειρά βασανιστηρίων γρήγορα και αποτελεσματικά, να δημιουργηθούν φοβισμένοι και καταθλιπτικοί έφηβοι, να καταντήσουν οι γονείς να είναι ευτυχισμένοι απλά και μόνο επειδή τα παιδιά τους είναι ζωντανά, κι ας είναι ξεχασμένα σε ένα κελί για χρόνια.
Οι φωνές των ακτιβιστών χάνονται, σιγά μην τους δοθεί βήμα. Σιγά μην λυθεί ποτέ το Μεσανατολικό. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…’.
Κάλιο αργά, παρά ποτέ… Και δεν το εννοώ ειρωνικά… Μετά από πολλά χρόνια υπομονής, οι Αβοριγίνες της Αυστραλίας θα ακούσουν την πολυπόθητη ‘Συγγνώμη’ από επίσημα χείλη του, νέου πρωθυπουργού της Αυστραλίας, Kevin Rudd.
Το επίσημο κείμενο:
“I give notice that, at the next sitting, I will move:
That
Today we honour the Indigenous peoples of this land, the oldest continuing cultures in human history.
We reflect on their past mistreatment.
We reflect in particular on the mistreatment of those who were Stolen Generations – this blemished chapter in our nation’s history.
The time has now come for the nation to turn a new page in Australia’s history by righting the wrongs of the past and so moving forward with confidence to the future.
We apologise for the laws and policies of successive Parliaments and governments that have inflicted profound grief, suffering and loss on these our fellow Australians.
We apologise especially for the removal of Aboriginal and Torres Strait Islander children from their families, their communities and their country.
For the pain, suffering and hurt of these Stolen Generations, their descendants and for their families left behind, we say sorry.
To the mothers and the fathers, the brothers and the sisters, for the breaking up of families and communities, we say sorry.
And for the indignity and degradation thus inflicted on a proud people and a proud culture, we say sorry.
We the Parliament of Australia respectfully request that this apology be received in the spirit in which it is offered as part of the healing of the nation.
For the future we take heart; resolving that this new page in the history of our great continent can now be written.
We today take this first step by acknowledging the past and laying claim to a future that embraces all Australians.
A future where this Parliament resolves that the injustices of the past must never, never happen again.
A future where we harness the determination of all Australians, Indigenous and non-Indigenous, to close the gap that lies between us in life expectancy, educational achievement and economic opportunity.
A future where we embrace the possibility of new solutions to enduring problems where old approaches have failed.
A future based on mutual respect, mutual resolve and mutual responsibility.
A future where all Australians, whatever their origins, are truly equal partners, with equal opportunities and with an equal stake in shaping the next chapter in the history of this great country, Australia.”
πηγή: Καθημερινή«Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα»
Ιερείς επτά χωριών στην Αρτα ξεσηκώθηκαν κατά των συγχωριανών τους και της πολιτείας για την άγρια εκμετάλλευση λαθρομεταναστών
Του Σπυρου Καραλη
Συνέβη σε μια από τις ξεχασμένες περιοχές της χώρας, στο νομό Αρτας. Εκεί, οι εφημέριοι των χωριών Γραμμενίτσας, Ελαιούσας, Καλαμιάς, Κωστακιών, Ρόκκα, Χανόπουλου, Χαλκιάδων ξεσηκώθηκαν κατά εκείνων των συγχωριανών τους που εκμεταλλεύονται άγρια μετανάστες εποχικούς εργαζόμενους στο μάζεμα πορτοκαλιών. Αφορμή αποτέλεσε ένα παρολίγον τραγικό δυστύχημα παραμονές Χριστουγέννων, όταν 120 περίπου Ρουμάνοι, οι οποίοι ζούσαν μαζί με τις οικογένειές τους σ’ ένα παλιό πτηνοτροφείο στους Κωστακιούς, κινδύνευσαν να καούν ζωντανοί από πυρκαγιά που ξεκίνησε από αυτοσχέδια ξυλόσομπα που χρησιμοποιούσαν για να ζεσταθούν.
Τις μέρες αυτές η περιοχή έχει κυριολεκτικά κατακλυστεί από ταλαιπωρημένους μετανάστες που ψάχνουν για δουλειά στα χωράφια. Τους συναντά κανείς παντού, στα κεντρικά σημεία της Αρτας, στις πλατείες των χωριών, στις στάσεις λεωφορείων, εικόνες που θυμίζουν πλατεία Ομόνοιας του 1991 με μόνη διαφορά ότι δεν είναι Αλβανοί αλλά Πακιστανοί ή Ρουμάνοι, οι περισσότεροι παράνομοι, χωρίς άδεια εργασίας. Φοβισμένοι και κουρασμένοι περιμένουν υπομονετικά μέσα στο κρύο τους ντόπιους να περάσουν με τα αγροτικά και να τους φορτώσουν στις καρότσες με προορισμό τους πορτοκαλεώνες όπου θα δουλέψουν από την αυγή μέχρι τη δύση του ηλίου έναντι εξευτελιστικών ημερομισθίων. Το πού θα κοιμηθούν μετά την εξαντλητική δουλειά δεν είναι ευθύνη των εργοδοτών τους, αλλά δική τους, αφού η «συμφωνία» δεν περιλαμβάνει διαμονή σε κάποιο προφυλαγμένο χώρο. Μόνο στην Αρτα αυτό το διάστημα βρίσκονται περίπου 3.000 αλλοδαποί εργάτες, κυρίως Ρουμάνοι, Πακιστανοί, Αφγανοί και Ιρακινοί, ενώ εκατοντάδες άλλοι απασχολούνται στην Πρέβεζα και στα Γιάννενα σε πτηνοτροφικές και κτηνοτροφικές μονάδες. Οι άνθρωποι αυτοί κοιμούνται όπου βρουν χωρίς καμία μέριμνα, εκτεθειμένοι στη βροχή και στο κρύο του χειμώνα.
Οι ιερείς των επτά χωριών, κρίνοντας ότι η σιωπή είναι συνενοχή και επιλέγοντας να μη σιωπήσουν, βλέποντας τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκαστικά ζουν και δουλεύουν οι μετανάστες με τις οικογένειές τους, συνέταξαν ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε στις τοπικές εφημερίδες με αποδέκτη την ίδια την κοινωνία υπό τον σημειολογικό τίτλο «Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα».
«Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα;».
Ο τίτλος δεν μπήκε τυχαία καθώς πέραν των άλλων συμβολισμών υποδεικνύει ένα από τα πολλά υπαίθρια καταφύγια που έχουν βρει οι ξένοι του νομού και που δεν είναι άλλο από το γεφύρι της Αρτας (κάτω και γύρω από το ιστορικό γεφύρι φώλιασαν από το κρύο και έστησαν υποτυπώδη καταλύματα). «Οπως και “τότε” έτσι και φέτος δεν βρισκόταν χώρος για να γεννηθεί. Ολα τότε ήταν γεμάτα, έτσι και τώρα. Καρδιές, στομάχια, χέρια! Ούτε να συμπονέσουν, ούτε να αισθανθούν, ούτε να δώσουν μπορούσαν…», γράφουν στην επιστολή τους οι εφημέριοι θέτοντας εαυτούς και αλλήλους προ των ευθυνών τους. Και συνεχίζουν με έντονο ύφος. «…Oπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος γιορτάσαμε τη γέννησή Του. Σαν γεγονός ή σαν επέτειο; Σαν επέτειο βέβαια. Επετειακά λειτούργησαν οι εκκλησίες. Επετειακά ειπώθηκαν κάλαντα. Επετειακά επίσημοι άρχοντες θρησκευτικοί και κοσμικοί αντάλλαξαν ευχές και είπαν Καλά Χριστούγεννα. Για ποιον ευχές; Για τον Χριστό; Για μας; Ή για κάποιους στα πέριξ (αποθήκες, στάβλοι, και τσαντίρια) του ένδοξου και ιστορικού μας γεφυριού, της Αρτας. Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι. Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φθηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Οπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων» σημειώνουν στοχεύοντας εφησυχασμένες συνειδήσεις και υποκριτικές συμπεριφορές για να καταλήξουν προτρέποντας τους συγχωριανούς να αλλάξουν συμπεριφορά. «…Πώς μπορούν να εμποδιστούν και τι πρέπει να επιβληθεί για να σταματήσει η “αφαίμαξη” των δύστυχων αυτών, ας το δει η ευνομούμενη δημοκρατική μας πολιτεία. Εμείς όμως; Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικός μας πόνος και ανάγκη, αν δεν πιέσουμε όπου μπορούμε νομικά και κοινωνικά για να σταματήσει αυτό το δαιμονικό δουλεμπόριο. Αν κάποιου δεν του αρέσει ας βρίσει τον Χριστό που έγινε με όλους αδελφός και ταύτισε το πρόσωπό Του με όλους».
Γραμμενίτσα, Ελεούσα, Καλαμιά, Κωστακιοί, Ρόκκα, Χαλκιάδες, Χανόπουλο. Ενορίες του νομού Αρτας. Ενορίες πέριξ του Γεφυριού της Αρτας. Ενορίες μες στους πορτοκαλεώνες και τις νεραντζιές. Ενορίες γεμάτες από χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες που δουλεύουν στα χωράφια. Σε κάθε ενορία ένας παπάς, ένας άγρυπνος λευίτης· δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους. Γνωρίζουμε όμως τη συγκλονιστική έκκληση που απηύθυναν την Πρωτοχρονιά προς τους ενορίτες τους οι εφημέριοι, όπως την αναμετέδωσε χθες η «Κ», ζητώντας βοήθεια και αγάπη για τους αναγκεμένους ξένους αδελφούς, τα παιδιά του Χριστού.
«Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα» – έτσι τιτλοφόρησαν την ανοιχτή επιστολή προς τη χριστιανική κοινότητα της Αρτας οι ιερείς, μετά την παρ’ ολίγον τραγωδία σε εγκαταλειμμένο πτηνοτροφείο, όταν παραμονές Χριστουγέννων 120 Ρουμάνοι εργάτες που ζούσαν εκεί σε άθλιες συνθήκες κινδύνεψαν να καούν ζωντανοί.
«Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα;» αναρωτιούνται. «Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων…». Η σκληρή διαπίστωση των ιερέων βλασταίνει στη σκληρή πραγματικότητα, στην αναλγησία και την υποκρισία της κοινωνίας των πρώην φτωχών, των νυν χορτάτων, των αυτάρεσκων Ελληναράδων, των ζηλωτών κερδοσκόπων, των αναιδών χλιδομεσαίων.
Εχει πολλαπλή αξία η φωνή των ιερέων. Οχι μόνο διότι επιχειρούν μια οδυνηρή ανανοηματοδότηση της εκκλησίας, του γεγονότος της εκκλησίας, του γεγονότος της κοινοτικής ζωής και της εν κοινωνία αλληλεγγύης, μια επαναφορά στις ρίζες της ανθρώπινης συνθήκης εντέλει, αλλά και διότι τολμούν να τα βάλουν με τους ενορίτες τους, με το ποίμνιο, χωρίς να χαϊδεύουν αυτιά, χωρίς να κολακεύουν τον λαό. Δεν μιλούν στον λαό, μιλούν στους ανθρώπους, στα πρόσωπα, σε όσους μπορούν ακόμη να νιώσουν το βάρος της δικής τους ευθύνης.
Μας θυμίζουν ότι είμαστε θύτες, ακόμη και με την παθητική ουδέτερη στάση, μας μιλούν για την ξεχασμένη ντροπή, την ντροπή να αδιαφορούμε για τον πόνο του αναγκεμένου πλάι μας. Ο λόγος των ανώνυμων εφημέριων, οξύς, επώδυνος, θαρραλέος, μοντέρνος, ξαναβρίσκει το Ευαγγέλιο: «Παντί δε τω αιτούντί σε δίδου, και από του αίροντος τα σα μη απαίτει. Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί;» (Λουκ., Στ΄, 30 – 32)
Τίποτε δεν θα πει κανείς χαρακτηρίζοντας συγκλονιστική την Προς Χριστιανούς επιστολή των εφτά ιερέων της Αρτας. Κάθε της λέξη και φραγγέλιο, κάθε της φράση προσπαθεί να ξαναδώσει νόημα σε όσα ακούμε, αν τα ακούμε, στο Ασματικόν της Μεγάλης Παρασκευής, με την έξοδο του Επιταφίου, την ώρα που πιστεύεται πως η βαθιά συγκίνηση μπορεί να ανοίξει την πόρτα της ψυχής: «Δος μοι τούτον τον ξένον» λέει ο Ιωσήφ στον Πιλάτο. «Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω· δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους· δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη».
«Δος μοι τούτους τους ξένους», τους εκατοντάδες ξένους, λέει καθένας από τους εφτά εφημέριους και όλοι μαζί, με τον φόβο πως η φωνή τους θα ακουστεί σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας τους ακούσουμε ωστόσο, δικαιότατα θυμωμένους, γιατί ξέρουν καλά τι συμβαίνει στα χωριά τους, στα χωριά μας, στην Ελλάδα όλη, τι έχει επικρατήσει σαν έθιμο παρά τις εξαιρέσεις: «Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι. Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό Μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φτηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Οπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικό μας πόνος και ανάγκη».
Σε χριστιανούς απευθύνονται οι ιερείς. Δηλαδή σε ανθρώπους που πιθανότατα συγκινήθηκαν και κινητοποιήθηκαν και αυτοί τότε με τις λαοσυνάξεις υπέρ της αναγραφής στην αστυνομική ταυτότηα του «Χ.Ο.», όταν οι ποιμενάρχες, που νοιάζονταν για το γράμμα κι όχι για το πνεύμα, έδειχναν να πιστεύουν ότι αρκεί να δηλώσεις τη χριστιανοσύνη σου για να υπάρξεις φιλάλληλος. Την κατά δήλωση, από συνήθεια και ρουτίνα, χριστιανικότητα στηλιτεύουν οι ιερείς, βλέποντας πόσα δεινά μαστίζουν τους ξένους που έφτασαν για βιοπορισμό στα μέρη τους και θεωρώντας τη σιωπή «συνενοχή». Σε χριστιανικό έθνος απευθύνονται, το οποίο όμως δεν έχει μεριμνήσει καν να σεβαστεί όσες συμφωνίες υπέγραψε για εκρίζωση των ναρκών στα σύνορα και τις αφήνει ύπουλα εκεί, για να μειώνει ο βέβαιος θάνατος τους εισερχόμενους αλλοδαπούς. Τουλάχιστον, οι εφτά ιερείς, που δεν φαίνεται να έχουν λησμονήσει τους «επτά οφθαλμούς του Αρνίου» τους παντεπόπτες, δεν θ’ ακούσουν την ημέρα της κρίσεως το βαρύτατο εκείνο «ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με». Αλλά πόσοι άλλοι μαζί τους;
Βίαιη. Όσο βίαιη και η στάση της επίσημης ή ανεπίσημης Εκκλησίας απέναντι στη διαφορετικότητα, ‘το AIDSείναι η τιμωρία του Θεού στους ομοφυλόφιλους’, ‘οι Μουσουλμάνοι είναι βάρβαροι’ ή ‘είναι απολίτιστοι’…
Η βία λοιπόν, γεννάει βία. Η κλιμάκωση συνεχίζεται. Κανείς δεν μιλάει για τον ανθρώπινο πόνο της περιθωριοποίησης, της διάκρισης, της ασθένειας…. Θα είχε ενδιαφέρον μια δημόσια συζήτηση για αυτό το θέμα….
Από την εκπομπή ‘Πρωταγωνιστές’ του Σταύρου Θεοδωράκη… Ιστορίες μεταναστών και σχόλιο ενός γείτονα… ‘ποιος έφερε εδώ αυτή τη λάσπη;’. Σοκαρίστηκα που το άκουσα… Τόση λίγη μνήμη έχουμε; Τόσο εύκολα ξεχάσαμε τους προγόνους μας, τη μετανάστευσή τους, τα ταξίδια τους; Αχ Ελλαδίτσα, μας πληγώνεις…
