Συννεφιασμένη ξημέρωσε η Μ. Παρασκευή στην Αθήνα. Νωρίς το πρωί, άδειοι οι δρόμοι, κλειστά τα μαγαζιά. Γύρω και μέσα στο Α’ Νεκροταφείο κόσμος, με λουλούδια και κεριά στα χέρια. Αλλά σήμερα, και με κουβάδες και σκούπες. Μέρα για αυτούς που φύγαν, να φροντίσουμε τους τάφους τους, να βάλουμε λουλούδια, να ανάψουμε ένα κερί. Έχει διαφορετική ατμόσφαιρα το νεκροταφείο τη Μ. Παρασκευή. Κάτι πιο ανάλαφρο, γεμάτο ευχές. Λες η προσδοκία της ανάστασης να αλαφραίνει την αποθυμιά για αυτούς που χάσαμε;
Ο Επιτάφιος του Α’ Νεκροταφείου είναι από τους πιο γλυκούς της Αθήνας. Βγαίνει νωρίτερα από τους άλλους – γύρω στις 7.00, και τα καντήλια στους τάφους φωτίζουν τη διαδρομή του.
Ο συμβολισμός του Πάσχα, το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, η άνοιξη. Κάτι που γιορτάζεται σε κάθε θρησκεία και κουλτούρα, με διαφορετικά ή όμοια έθιμα, αλλά κοινό μήνυμα, αυτό της σχέσης ζωής και θανάτου και της ροής μεταξύ τους.
Ο “Σπορέας Αστρων” είναι ένα άγαλμα που βρίσκεται στο Kaunas, Lituania. Την ημέρα περνάει απαρατήρητο. Σοβιετική κληρονομιά!
Ημέρα…
όμως σαν φτάνει η νύχτα, το άγαλμα ξαναβρίσκει τ’ όνομα του
Μη σταματάς να σπέρνεις αστέρια ακόμα κι όταν δε φαίνονται με γυμνό μάτι
«Ποιος είπε πως δεν αγαπούσαμε τη ζωή Ποιος είπε πως δε λογαριάζαμε το θάνατο; Εμείς δε θέλαμε ποτέ να πεθάνουμε εμείς μπορούσαμε να πεθάνουμε μονάχα για τη ζωή».
Σε αυτή την ιστοσελίδα θα βρείτε βιντεάκια με κεντρικές ιδέες και σκέψεις διαφόρων επιστημόνων για τη φύση του σύμπαντος. Κάντε κλικ στο “read lyrics” δεξιά στην οθόνη του κάθε βίντεο για να διαβάσετε τα κείμενα.
Ένα δίστιχο από το βιντεάκι “Our Place in the Cosmos” (Η θέση μας στο Σύμπαν):
matter flows from place to place and momentarily comes together to be you…
η ύλη ρέει από μέρος σε μέρος και συναθροίζεται προς στιγμή για να γίνει εσυ…
Our Glorious Dawn (Carl Sagan, Stephen Hawkin)
We Are All Connected (Neil deGrasse Tyson, Richard Feynmann, Carl Sagan, Bill Nye)
Our Place in the Cosmos (Robert Jastrow, Carl Sagan, Richard Dawkins, Michio Kaku)
The Unbrocken Thread (David Attenborough, Carl Sagan, Jane Goodall)
Σάββατο πρωι, διαδρομή με το αυτοκίνητο από το Διακοφτό για τα Καλάβρυτα… Τα γνωστά συνθήματα στους τσιμεντένιουσ τοίχους … πολιτικά κόμματα, υποψήφιοι βουλευτές, όλοι έχουν μια θέση. Κάποιος πονεμένος έχει βάλει τη δική του προσωπική νότα… Δεν είναι ‘ευγενική’ η γλώσσα που χρησιμοποιεί. Μοιάζει όμως αυθόρμητη…
Η οργάνωση Avaaz όρισε την 21 Σεπτεμβρίου σαν μέρα για να στείλει ο κόσμος στους ηγέτες τω χωρών ένα μύνημα αφύπνισης για τη κλιματική αλλαγή, παρακινώντας τους να πάρουν τα μέτρα που χρειάζονται για την ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος.
2600 δραστηριότητες διοργανώθηκαν σε 134 χώρες. Μια γεύση στο βίντεο και εικόνες στην ιστοσελίδα της οράνωσης
Κάθε 6″ ένα παιδί στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πεθαίνει από την πείνα όταν στον κόσμο υπάρχει άφθονη τροφή για όλους μας.
Έχουμε 14 μέρες για να βοηθήσουμε όσους περισσότερους μπορούμε.
Από τις 21 Σεπτεμβρίου έως και τις 5 Οκτωβρίου, δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και συνεισφέρουμε ουσιαστικά στέλνοντας με sms ένα μήνυμα ζωής και φωνάζοντας “όχι στην πείνα”. Τα έσοδα θα διατεθούν για την καταπολέμηση της πείνας.
Το μοναδικό τρόπο που τους απέμεινε πλέον για ν’ ακουστεί η κραυγή αγωνίας τους στην Πολιτεία, επέλεξαν οι εκατοντάδες μετανάστες που κρατούνται στο Κέντρο Κράτησης της Παγανής, οι οποίοι σε μια ακόμη γενικευμένη εξέγερση χθες το απόγευμα έσπασαν τις πόρτες σε όλους σχεδόν τους θαλάμους και ξεχύθηκαν στο προαύλιο του Κέντρου, φωνάζοντας για την ελευθερία τους. Αμέσως μετά τη λήξη του αντιρατσιστικού κάμπινγκ στη Μυτιλήνη, μόλις έσβησαν τα φώτα της δημοσιότητας στο Κέντρο Κράτησης της Παγανής και αφού τότε είχαν δοθεί υποσχέσεις από τα αρμόδια υπουργεία για την επίλυση των προβλημάτων, η Παγανή ξεχάστηκε και οι μετανάστες που αντιδρούν στην πολύμηνη κράτησή τους και τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν εκεί… αφέθηκαν στην τύχη τους.
Χθες όμως, πήραν στα χέρια τους την υπόθεση. Απαιτώντας άμεσα την απελευθέρωσή τους. Από την περασμένη Παρασκευή είχαν ξεκινήσει μικροεξεγέρσεις στην Παγανή, που κορυφώθηκαν χθες το απόγευμα. Η παρατεταμένη κράτηση σχεδόν 800 ατόμων, μέσα σε άθλιους θαλάμους, με τις γνωστές ελλείψεις και το γεγονός ότι εδώ και καιρό, όπως καταγγέλλουν, δεν προαυλίζονται καν, ήταν αρκετό για να ξεχειλίσει η αγανάκτηση. Οι ανήλικοι από το θάλαμο του πάνω ορόφου έσπασαν τα κάγκελα των παραθύρων και βγήκαν στην ταράτσα, βάζοντας φωτιές σε σκουπίδια, στρώματα και ό,τι άλλο έβρισκαν μέσα στους θαλάμους τους. Οι ανήλικοι έδειχναν έτοιμοι να πηδήσουν στο προαύλιο του Κέντρου από μεγάλο ύψος, από το σημείο που είχαν συγκεντρωθεί, με άμεσο κίνδυνο σοβαρού τραυματισμού. Κάποιες στιγμές προσπάθησαν με λάστιχα ποτίσματος, ακόμη και με σύρματα, να φτιάξουν αυτοσχέδια σχοινιά για να κατέβουν από το σημείο αυτό, χωρίς αποτέλεσμα. Ένα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ είχε φθάσει από νωρίς στο σημείο για το φόβο ατυχήματος, που στην αρχή έμοιαζε άμεσος.
Επέκταση της εξέγερσης Οι αντιδράσεις με φωτιές συνεχίσθηκαν και στους πίσω θαλάμους, όπου οι μετανάστες έσπασαν ό,τι βρήκαν και έσπρωχναν και χτυπούσαν με δύναμη καγκελένιες πόρτες από τους θαλάμους. Η μια μετά την άλλη οι πόρτες παραβιάζονταν και μέχρι τις 5:30 το απόγευμα είχαν ανοίξει όλοι σχεδόν οι θάλαμοι. Οι μετανάστες ξεχύθηκαν στον αύλειο χώρο του Κέντρου Υποδοχής, όπου πανηγύριζαν και φώναζαν συνθήματα για την ελευθερία τους.
Μαρτυρίες
Ένας μετανάστης από την Παλαιστίνη συμπλήρωνε χθες 24 ημέρες κράτησης στην Παγανή. Η μαρτυρία του είναι συγκλονιστική. «Τους λέω ότι είμαι μεγάλος (σ.σ. ενήλικας) και εκείνοι μου λένε “όχι δεν είσαι”, τους λέω ότι είμαι 24 ημέρες εδώ και μου λένε ότι δεν είμαι. Τους λέμε ότι το νερό δεν είναι καθαρό και μας λένε ότι είναι καθαρό. Πονάει η κοιλιά μας και φωνάζουμε για γιατρό και λένε ότι δεν είμαστε άρρωστοι. Είμαι τρελός; Είμαστε όλοι τρελοί; Αυτό θέλουμε να πούμε με αυτό που κάνουμε τώρα. Ότι δεν είμαστε τρελοί και θέλουμε μόνο την ελευθερία μας. Λυπάμαι για αυτό που γίνεται, όμως δεν έχουμε άλλο τρόπο. Το Ισραήλ με έκανε να δραπετεύσω από τη χώρα μου και τώρα βρίσκομαι σε άλλο Ισραήλ. Γιατί είμαι φυλακισμένος; Δεν είμαι ζώο, είμαι άνθρωπος, θέλω την ελευθερία μου.» Ένας άλλος Αφγανός λέει: «Στους θαλάμους υπάρχει παντού βρομιά, το νερό είναι βρόμικο και μας λένε “σας δίνουμε στέγη και φαγητό. Γιατί φωνάζετε;”. Φωνάζουμε γιατί ζούμε σαν τα ζώα και θέλουμε την ελευθερία μας. Δε θέλω να δραπετεύσω γιατί θέλω να είμαι νόμιμος. Θέλω χαρτιά για να φύγω από τη χώρα. Γιατί δε μας δίνουν τα χαρτιά μας να φύγουμε;»
Αστυνομικές δυνάμεις
Η μικρή αστυνομική δύναμη των μόλις τεσσάρων αστυνομικών παρακολουθούσαν όσα γίνονταν στους θαλάμους του Κέντρου Υποδοχής, ενώ από το απόγευμα σταδιακά άρχισαν να ενισχύονται οι αστυνομικές δυνάμεις. Αστυνομικοί παρατάχθηκαν κατά μήκος του δρόμου στο πλάι του Κέντρου Υποδοχής, προκειμένου να εμποδίσουν τους αλλοδαπούς να πηδήξουν από τα συρματοπλέγματα, στην περίπτωση που προσπαθούσαν ν’ αποδράσουν. Κάτι τέτοιο όμως δε φαινόταν – τουλάχιστον μέχρι αργά το απόγευμα – να είναι στις διαθέσεις των μεταναστών, οι οποίοι απλά παρέμεναν στο προαύλιο του Κέντρου Υποδοχής, χωρίς να κάνουν προσπάθειες να σπάσουν την κεντρική πόρτα, παρ’ ότι κάτι τέτοιο έμοιαζε πολύ εύκολο για τα εκατοντάδες άτομα που βρίσκονταν εκεί.
Γύρω στις 5 το απόγευμα ένα λεωφορείο των Αστικών ΚΤΕΛ που ανέβαινε προς την Παγανή έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους συγκεντρωμένους, που πίστεψαν ότι ήρθαν να μεταφέρουν κάποιους στο πλοίο. Αντί για αυτό διαπίστωσαν ότι το λεωφορείο ήταν γεμάτο με νέους μετανάστες (οικογένειες με γυναίκες και μικρά παιδιά), που μόλις είχαν αφιχθεί στο νησί. Παρά το γεγονός ότι όλος ο χώρος βρισκόταν επί δύο σχεδόν ώρες σε συνθήκες εξέγερσης, κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να μεταφέρουν νέους μετανάστες σε ένα Κέντρο Κράτησης που βρισκόταν… υπό κατάληψη! Απίστευτες καταστάσεις, που αν μη τι άλλο αποδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος και όχι μόνο των παράνομων μεταναστών, αλλά κυρίως της διαχείρισής τους. Μέχρι αργά χθες το απόγευμα το Κέντρο της Παγανής παρέμενε στα χέρια των μεταναστών.
Κλιματική αλλαγή: Το δυσοίωνο “αύριο” απαιτεί ένα δραστήριο “σήμερα”…
Αγαπητές φίλες και φίλοι του WWFΕλλάς,
Ανυπόφορες πόλεις, τουριστικοί προορισμοί με καύσωνες, δύσκολες μέρες για τη γεωργία, εθνικοί δρυμοί σε κίνδυνο. Αυτές θα είναι αύριο οι δραματικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής για την Ελλάδα, αν δεν αντιδράσουμε σήμερα.
Το WWF Ελλάς και το Εθνικό Αστεροσκοπείο παρουσίασαν τη νέα έρευνα: «Το αύριο της Ελλάδας: επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην Ελλάδα κατά το άμεσο μέλλον». Αντικείμενο της έρευνας είναι η πρόβλεψη των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής στην Ελλάδα κατά την περίοδο 2021-2050. Πλήρη στοιχεία της έρευνας, μπορείτε να βρείτε εδώ.
Η Πολιτεία αλλά και οι πολίτες δεν μπορούν να ισχυριστούν πλέον ότι δεν γνωρίζουν τι πρόκειται να συμβεί στο άμεσο μέλλον. Η προσαρμογή της χώρας μας στις επικείμενες κλιματικές συνθήκες και η επιδίωξη μιας πραγματικά καλής συμφωνίας στην Κοπεγχάγη, αποτελούν μονόδρομο. Έναν μονόδρομο που μπορούμε όμως να διασχίσουμε με επιτυχία αν συνταχθούμε όλοι μαζί στον αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή.
Ο καύσωνας χτύπησε και το blog… Αδύνατον να γράψεις τον τελευταίο καιρό, με τόση ζέστη… Ώρα για επίσημο ‘log off’, για το αναγκαίο καλοκαιρινό διάλλειμα…
Εμείς θα επιστρέψουμε στη μπλογκόσφαιρα τέλη Αυγούστου…. Με την επιστροφή μας, θα αναναιώσουμε και τη σελίδα www.processwork.gr με τις δραστηριότητες της επόμενης χρονιάς.
Καλές διακοπές, σε όσους και όσες φύγουν, καλή ανάλαφρη και ήσυχη Αθήνα, για αυτούς που θα μείνουν εδώ. Ελπίζω να μην έχουμε Αύγουστο με πυρκαγιές και δράματα…
Παρμένο αυτούσιο από το blog http://gayrightsgreece.blogspot.com/2008/11/nbc-k.html
Από την Αμερική και το σημερινό μας θέμα καθώς πρόκειται για την εξαιρετική παρέμβαση του δημοσιογράφου του NBC Keith Olbermann στο θέμα του γκέι γάμου. Να δούμε και οι δικοί μας τηλεοπτικοί αστέρες πότε θα ξυπνήσουν. Από κάτω η μετάφραση.
Απόψε όπως σας το υποσχέθηκα έχω ένα σχόλιο για την υπερψήφιση της Πρότασης νούμερο 8 που αφαίρεσε από τα ζευγάρια του ίδιου φύλου το δικαίωμα του γάμου.
Καταρχάς να πω ότι δεν με ενδιαφέρουν οι κραυγές, δεν με ενδιαφέρει η πολιτική και δεν με ενδιαφέρει απλά η Πρόταση 8. Το θέμα δεν με αφορά προσωπικά. Δεν είμαι ομοφυλόφιλος, δεν μπορώ να σκεφτώ καν ούτε έναν μακρινό μου συγγενή που να είναι. Δεν έχω φίλους ούτε συναδέλφους που να αντιμετωπίζουν την κοινωνική προκατάληψη.
Παρόλα αυτά για μένα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι απαράδεκτο. Απλά απαράδεκτο.
Γιατί το θέμα του γάμου δεν έχει να κάνει με κραυγές και δεν έχει να κάνει με την πολιτική. Έχει να κάνει με την ανθρώπινη καρδιά. Κι αν αυτό σας ακούγεται μελό, τόσο το χειρότερο.
Αν υπερψηφίσατε αυτή την πρόταση ή αν συμφωνείτε με όσους το έκαναν έχω κάποια πράγματα να σας ρωτήσω. Γιατί υπάρχουν κάποια πράγματα που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω.
Γιατί έχει τόση σημασία αυτό για σας; Σε τί μπορεί να σας επηρεάσει; Σε μια εποχή εφήμερων και περαστικών σχέσεων, αυτοί οι άνθρωποι ζητούν την ίδια ευκαιρία για ευτυχία και μονιμότητα που έχετε και εσείς. Δεν προσπαθούν να αφαιρέσουν τη δική σας. Δεν επιθυμούν να πάρουν τίποτα από σας. Δεν θέλουν παρά αυτό που ζητάτε και εσείς. Μια ευκαιρία να ζήσουν λιγότερο μόνοι σ’αυτό τον κόσμο.
Αλλά εσείς τους λέτε ” ‘Οχι, δεν μπορείτε να ζήσετε με αυτούς τους όρους. Ίσως να φτιάξουμε κάτι παρόμοιο για σας αν είστε καλά παιδιά και δεν δημιουργείτε προβλήματα “. Τους προσφέρετε τα ίδια δικαιώματα ή περίπου – την ίδια στιγμή που τους αφαιρείτε ένα δικαίωμα που έχουν ήδη κατακτήσει. Ζούμε σε έναν κόσμο που στηρίζεται στον έρωτα και στον γάμο και εσείς τους λέτε “όχι, αυτά δεν είναι για σας”.
Πώς θα σας φαινόταν αλήθεια αν κάποιος πέρναγε έναν νόμο που απαγόρευε σε εσάς να παντρευτείτε;
Ακούω πολλούς να λένε ότι οι ομοφυλόφιλοι προσπαθούν να “επαναπροσδιορίσουν” το νόημα του γάμου.
Αν αυτή η χώρα δεν είχε “επαναπροσδιορίσει” τον γάμο, ακόμα και σήμερα ένας μαύρος και μία λευκή δεν θα μπορούσαν να παντρευτούν. Το 1967 υπήρχαν νόμοι που το απαγόρευαν σε 16 Πολιτείες. Οι γονείς του νεοεκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ δεν μπορούσαν να παντρευτούν στο ένα τρίτο των Πολιτειών της χώρας που σήμερα καλείται να κυβερνήσει ο γιος τους!
Αλλά ακόμα χειρότερα: αν αυτή η χώρα δεν είχε “επαναπροσδιορίσει” τον γάμο, κάποιοι μαύροι δεν θα μπορούσαν καν να παντρευτούν άλλους μαύρους! Είναι μία από τις πιο άγνωστες και τραγικές πλευρές της δουλείας: όταν δύο σκλάβοι παντρεύονταν ο γάμος τους δεν αναγνωριζόταν από το νόμο. Αφού οι σκλάβοι ήταν ιδιοκτησία κάποιου άλλου δεν μπορούσαν να είναι σύζυγοι, πατεράδες, μανάδες, γιοι ή κόρες. Ακριβώς όπως και σήμερα οι γάμοι στην Καλιφόρνια δεν αναγνωρίζονται όταν δύο άνθρωποι είναι ομοφυλόφιλοι.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Αμέτρητες είναι στην ιστορία μας οι περιπτώσεις αντρών και γυναικών που εξαναγκάστηκαν να παντρευτούν κάποιον του αντίθετου φύλου. Γάμοι που στηρίζονταν στην υποκρισία, την αλληλοκάλυψη ή την άγνοια. Επί αιώνες άντρες και γυναίκες ζούσαν μέσα στη ντροπή και τη δυστυχία και , λέγοντας ψέμματα στον εαυτό τους ή τους άλλους, κατέστρεψαν ένα σωρό άλλες ζωές – των συντρόφων τους ή των παιδιών τους. Και όλα αυτά επειδή εμείς λέμε ότι “ένας άντρας δεν μπορεί να παντρευτεί έναν άλλο άντρα” ή “μια γυναίκα δεν μπορεί να παντρευτεί μια άλλη γυναίκα.”
Μιλάτε για την “ιερότητα” του γάμου. Πόσοι τέτοιοι γάμοι υπήρξαν; Ενίσχυσαν την περίφημη “ιερότητα” του γάμου ή μήπως αντίθετα άδειασαν τη λέξη από το νόημά της;
Γιατί σας ενοχλεί τόσο; Κανείς δεν σας ζητάει να αγκαλιάσατε την έκφραση του έρωτά τους. Αλλά σαν ανθρώπινα όντα δεν είστε υποχρεωμένοι να αγκαλιάσετε τον ίδιο τον έρωτα; Δεν είναι ο κόσμος μας αρκετά καταθλιπτικός; Εχθρικός προς τον έρωτα, εχθρικός προς την ελπίδα, εχθρικός απέναντι σε όλα εκείνα τα πολύτιμα συναισθήματα που κάνουν τη ζωή μας να αξίζει και μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε;
Ο δικός σας γάμος έχει μόνο 50% πιθανότητες να διαρκέσει στο χρόνο. Όσο βαθιά κι αν είναι η αγάπη σας, όσο σκληρά κι αν προσπαθείτε. Και απέναντί σας έχετε ανθρώπους που θα ήταν πανευτυχείς αν είχαν έστω την ευκαιρία να προσπαθήσουν, αν απλά τους δίνατε το δικαίωμα να μπορούν κι αυτοί να ελπίζουν!
Ζώντας σε έναν κόσμο με τόσο μίσος, τόση διχόνοια και τόσες συγκρούσεις χωρίς νόημα νομίζετε ότι αυτό είναι που ζητάει η θρησκεία σας από εσάς; Έχοντας γνωρίσει τον πλανήτη και όλα του τα βάσανά νομίζετε ότι αυτό είναι που ζητάει η συνείδησή σας από σας; Γνωρίζοντας πόση δυστυχία επιφυλάσσει σε όλους μας η ζωή νομίζετε ότι αυτό ζητάει η καρδιά σας από σας;
Θέλετε να τιμήσετε τον γάμο; Θέλετε να τιμήσετε τον Θεό σας και την αγάπη που Αυτός αντιπροσωπεύει για όλους τους ανθρώπους; Τότε δώστε μια ευκαιρία στην ευτυχία . Μοιραστείτε αυτόν τον συμβολικό και μικροσκοπικό σπόρο της ευτυχίας με όσους τον έχουν ανάγκη όπως εσείς. Μπορείτε να βρείτε όποια φράση σε όποιο ιερό βιβλίο θέλετε που να καταδικάζει αυτούς τους ανθρώπους. Και μετά μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς ταιριάζει αυτή η φράση που βρήκατε με μία άλλη που προέρχεται κι αυτή από ένα ιερό βιβλίο: “Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να κάνουν σε εσένα”.
Η χώρα σας ζητάει να πάρετε θέση. Όχι για κάποιο ζήτημα πολιτικής, θρησκείας ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Σας ζητάει να πάρετε θέση στο ζήτημα της αγάπης. Το μόνο που σας ζητάει είναι να κάτσετε στην άκρη και να αφήσετε την εύθραυστη σπίθα της αγάπης να ακολουθήσει το δρόμο που η μοίρα της επιφυλάσσει. Δεν σας ζητάει να τη βοηθήσετε. Δεν σας ζητάει να την χειροκροτήσετε. Δεν σας ζητάει να πολεμήσετε για αυτήν. Απλά να μην τη σβήσετε. Να μην την εξολοθρεύσετε. Κι αν αρχικά νομίζετε ότι αυτή η αγάπη αφορά μόνο δύο ανθρώπους που δεν γνωρίζετε, που δεν μπορείτε να καταλάβετε και που ίσως δεν θέλετε καν να ξέρετε, κάνετε λάθος. Από τη σπίθα αυτής της αγάπης εξαρτάται η δική σας αγάπη για τον πλησίον σας. Γιατί αυτός είναι ο ένας και μοναδικός κόσμος που καλούμαστε να ζήσουμε όλοι μας. Και ο διπλανός σας όπως και εσείς.
Για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα μέρες που θα δανειστώ τον επίλογό μου από την απολογία ενός κατηγορούμενου για φόνο που ζητάει την ελεημοσύνη του δικαστή. Αλλά αυτό που είπε πραγματικά ταιριάζει με αυτό που συζητάμε.
“Διάβασα χτες τους στίχους του αρχαίου πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα ανώτερο. Εύχομαι αυτοί οι στίχοι να βρίσκονται χαραγμένοι στην καρδιά μου και στην καρδιά όλων μας.
“Ας μείνει τό όνομά μου στα χρονικά της αγάπης. Τα κατάστιχα του ουρανού λίγο με ενδιαφέρουν. Ας το γράψουν κι εκεί ή ας το σβήσουν αν θέλουν. Φτάνει να μείνει το όνομά μου στα χρονικά της αγάπης για πάντα χαραγμένο.”
Καλό ταξίδι Ηλία μου… Έδωσες τόσα πολλά σε τόσους πολλούς… Πάλεψες κι έζησες τη ζωή σου με όλη σου τη ψυχή και τη καρδιά… Νάσαι καλά για την αγάπη και στήριξη σου… σέχω μαζί μου μες στη καρδία μου…
Note: The text that follows is a translation of the Louis-Georges Tin and ILGA proposal for the International Day Against Homophobia into the Greek language. The text is adapted to local (Greek) terminology so as to be precise in meaning and it is supported by the Board of Directors of LGCG (Lesbian & Gay Community of Greece) in order to equally include all individuals that form/ belong to the LGBT community. Terms that do not appear in the original text and which are used in Greece are: Biphobia, Transphobia, Gayphobia, Lesbophobia.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση στα ελληνικά από την σελίδα της ILGA για την Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Προκαταλήψεων Λόγω Ομοερωτικών Συμπεριφορών ή εν συντομία Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Ομοερωτοφοβίας. Το κείμενο είναι προσαρμοσμένο στους ελληνικούς όρους ώστε να αποδοθεί το ακριβές νόημα και στηρίζεται στην απόφαση του ΔΣ της ΟΛΚΕ (Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας) έτσι ώστε να συμπεριλάβει μέσα σε αυτούς τους όρους όλες και όλους όσους-όσες νοούνται ως ΛΟΑΤ κοινότητα με ισότητα. Όροι που δεν αναφέρονται εδώ και που χρησιμοποιούνται στην Ελλάδα είναι: Αμφιφυλοφοβία, τρανσφοβία, γκειφοβία, λεσβοφοβία. ΛΟΑΤ: Λεσβίες, Γκέι, Αμφισεξουαλικές-οι και Τρανσέξουαλ.
Κατά κύματα φτάνουν οι καραβιές των απελπισμένων στα νησιά του Αιγαίου.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από ανέχεια, συγκρούσεις, περιβαλλοντικές καταστροφές, εσχάτως και την πείνα μετά την κρίση στα τρόφιμα, που ξεσήκωσε τους λαούς σε περισσότερες από 15 χώρες.
Και δυστυχώς, πύλη εισόδου στην Ε.Ε. -παράδεισο στη φαντασία των φτωχών- είναι και η χώρα μας, που καλείται να διαχειριστεί ένα πρόβλημα το οποίο την ξεπερνά.
Ωστόσο, η χώρα μας θα πρέπει να σέβεται την αξία του ανθρώπου στο πρόσωπο όσων βρίσκονται, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, στην επικράτειά της, σύμφωνα με το βοηθό Συνήγορο του Πολίτη στον Κύκλο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου Ανδρέα Τάκη, με τον οποίο συζητήσαμε για το πρόβλημα και τις πιθανές λύσεις του.
Μιλώντας με ρεαλισμό προτείνει:
* να εγκαταλειφθεί η συλλήβδην κράτηση στα σύνορα ώστε να εκλείψουν τα φαινόμενα εξαθλίωσης και να αναλάβουν από κοινού οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες τα βάρη της διαχείρισης των μεταναστευτικών ρευμάτων στις μεθοριακές χώρες,
* να υπάρξει θεσμική μέριμνα τακτοποίησης όσων είναι αδύνατον να απελαθούν προκειμένου να ανασυρθεί στην επιφάνεια της κοινωνικής ζωής και της προστασίας του νόμου ο σκοτεινός αριθμός των σύγχρονων εν δυνάμει δουλοπάροικων, καθώς όσοι ήρθαν στη χώρα μετά το 2004 αντιμετωπίζουν το θεσμικό αδιέξοδο να μην μπορούν να υπαχθούν σε καμία διαδικασία νομιμοποίησης.
Τον περασμένο Μάρτιο ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών Αθ. Ανδρεουλάκος, σε εκδήλωση της Υπατης Αρμοστείας για τους πρόσφυγες ανέφερε τη σύλληψη 112.000 επίδοξων μεταναστών στα σύνορα μόνο για φέτος. Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα μεγάλο θέμα. Πού εντοπίζετε τις αιτίες του;
«Σε εμάς αυτό το πρόβλημα εμφανίζεται ως συνέπεια όλου του γεωπολιτικού περιβάλλοντος και των εντάσεων που το χαρακτηρίζουν, ενώ το εισπράττουν και άλλοι με διαφορους τρόπους: το Ιράν έχει 7,5 εκατομμύρια πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, από τη σοβιετική εισβολή ώς αυτή του ΝΑΤΟ, και απ’ αυτούς σημαντικός αριθμός έχει σκοπό να μετακινηθεί. Η άλλη πηγή είναι φυσικά το Ιράκ, οι ροές από το οποίο δημιουργήθηκαν όχι άμεσα με την εισβολή αλλά με την επιδείνωση της κατάστασης λόγω του εμφυλίου που ξέσπασε. Το Κουρδικό πάντα αποτελεί μια πρόσθετη πηγή από όλες αυτές τις χώρες αλλά και την Τουρκία. Υπάρχει η βιοτική κατάσταση των πληθυσμών σε νοτιοανατολική Ασία, ειδικά Πακιστάν-Μπανγκλαντές και αντίστοιχα και στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, όπου η οικονομική ανέχεια συναντά τις πολιτικές ταραχές (Σουδάν, Νιγηρία) που αποτελούν διογκούμενες πηγές και δεν πρόκειται να κοπάσουν στο μέλλον. Αυτοί είναι που εμφανίζονται και στις ελληνικές ακτές. Με αυτή την έννοια είναι ένα φαινόμενο που μας υπερβαίνει ως εθνική οντότητα κατά πολύ».
Αυτό το ακούμε σαν δικαιολογία από τις ελληνικές αρχές…
«Και είναι μέχρι ενός σημείου ορθή σαν επισήμανση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για ορισμένες πτυχές της μεταχείρισης που εμείς επιφυλάσσουμε».
Συγκεκριμένα τι συμβαίνει αλλά και τι μπορεί να γίνει;
«Για το τι θα πρέπει να γίνει σε επίπεδο διεθνοπολιτικό, ειδικά στην Ε.Ε., εμείς μπορούμε και πρέπει να έχουμε ουσιώδη συμβολή και πρωτοβουλία, να υποδείξουμε και να προτείνουμε πολιτικές αντί απλώς να σηκώνουμε τα χέρια από την αδυναμία να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.
Το ζήτημα της μετανάστευσης είναι κάτι το οποίο ορθά έχει καταστεί επίκεντρο κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Σε ορισμένο βαθμό έχουν δίκιο να νιώθουν αδικημένες οι ελληνικές αρχές, λέγοντας στους Βορειοευρωπαίους ομολόγους “μιλάτε για άσχημη μεταχείριση αλλοδαπών αλλά δεν ξέρετε από κοντά πώς είναι το πρόβλημα διαχείρισης αυτής της ροής”: με την υφιστάμενη ρύθμιση του κανονισμού “Δουβλίνο 2” οι χώρες πρώτης εισόδου στην Ε.Ε. στις οποίες καταγράφεται ο αλλοδαπός, αναλαμβάνουν και τη διαχείριση της ευθύνης του. Ως εκ τούτου η τυχόν σύλληψή του ως μη τακτοποιημένου αλλοδαπού σε άλλη χώρα συνεπάγεται την επιστροφή του στην αρχική χώρα εισόδου. Ετσι μοιραία οι χώρες της μεθορίου της Ε.Ε. είναι αυτές οι οποίες εκ των πραγμάτων αναλαμβάνουν την ευθύνη των προσώπων αυτών κι ας έχουν ως απώτερο στόχο την εγκατάσταση σε μια άλλη χώρα ευελπιστώντας σε καλύτερες προοπτικές.
Οπότε το να μέμφεται κανείς την Ελλάδα για τη δυσμενή μεταχείριση που επιφυλάσσει στους αλλοδαπούς και να το κάνει με το να μη στέλνει πίσω πλέον στην Ελλάδα τους διελθόντες μέσα από αυτήν, όπως έκανε η Νορβηγία και την ακολούθησαν και άλλες χώρες (Σουηδία), είναι υποκριτικό εάν δεν συνοδεύεται θετικά από μια συγκεκριμένη πρόταση για το πώς θα ήταν δυνατόν να αναδεχτούν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες από κοινού τα βάρη και τις συνέπειες των μεταναστευτικών ρευμάτων στο πλαίσιο μιας νέας κατανομής ευθυνών και αρμοδιοτήτων και της ανάληψης κοινών δράσεων, γιατί όχι και της φύλαξης της ελληνικής μεθορίου».
Ωστόσο τι μπορεί να κάνει η χώρα μας μέχρι να υπάρξει μια νέα ρύθμιση σε ευρωπαϊκό επίπεδο;
«Σε κάθε περίπτωση η χώρα μας είναι αναγκαίο να τιμά το Σύνταγμα και τις διεθνείς δεσμεύσεις για τα δικαιώματα των ανθρώπων που ζουν στην επικράτειά της ή μπαίνουν σε αυτή, είτε αυτοί είναι νόμιμοι είτε παράνομοι. Και οι οποιεσδήπτε διοικητικές δυσκολίες, έλλειψη πόρων και υποδομών ή ακόμα και αυτές οι ανησυχίες για τη δημόσια ασφάλεια από την ανεξέλεγκτη ροή αλλοδαπών μέσα στην εποχή της διεθνούς ανησυχίας για την τρομοκρατία, δεν μπορούν να υποσκελίζουν αυτό που για τη δημοκρατία μας είναι απολύτως απαραβίαστο: η αξία του προσώπου. Και σε αυτό το πεδίο δυστυχώς η χώρα μας έχει πολύ κακό μητρώο: υπάρχει μια σειρά από αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Στρασβούργου για την απάνθρωπη μεταχείριση που συνιστά η υπό συνθήκες αθλιότητας κράτησή τους. Σ’ αυτό εστιάζεται μέχρι τώρα το ενδιαφέρον, αλλά γι’ αυτό δυστυχώς νομίζω ότι έχουμε καταλήξει να κοιτάμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος, γιατί χωρίς να υποτιμώ την ανθρώπινη ευαισθησία οι δυσμενείς συνθήκες κράτησης είναι η παράπλευρη συνέπεια μιας πολύ σοβαρότερης δυσλειτουργίας που κατατρέχει το σύστημα προστασίας των αιτούντων άσυλο στη χώρα μας και αυτό είναι η γενικευμένη υποβολή σε καθεστώς κράτησης όλων όσοι εισέρχονται στη χώρα μας με σκοπό την απέλαση, χωρίς να εξετάζεται καν από πριν εάν αυτοί μπορούν ή πρόκειται να υπαχθούν σε μια συγκεκριμένη κατηγορία που θα τους επιτρέψει να παραμείνουν στη χώρα μας».
Δηλαδή;
«Δεν τους δίνεται η δυνατότητα να ζητήσουν πολιτικό άσυλο παρά αφότου έχουν κρατηθεί και έχει εκδοθεί πράξη απέλασής τους. Ετσι ναι μεν δεν απελαύνονται μέχρι να κριθεί το αίτημά τους αλλά συχνότατα παραμένουν κρατούμενοι τρεις μήνες που ορίζει ο νόμος – οπότε και αφήνονται ελεύθεροι, ενώ αυτό θα μπορούσε να έχει γίνει ήδη πολύ πριν. Ή απορρίπτεται το αίτημά τους και προσφεύγουν κατά της απόρριψης. Αυτό λέγεται ότι έχει οδηγήσει πολλούς αλλοδαπούς να αποφεύγουν να ζητούν άσυλο ακόμη και αν ενδεχομένως το δικαιούνται».
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτό αποτελεί μια αποθαρρυντική στάση των ελληνικών αρχών;
«Δεν χωρεί αμφιβολία ότι στην πλειονότητά τους όσοι έρχονται από τις χώρες αυτές δεν διώκονται προσωπικά ώστε να υπάγονται πράγματι στην κατηγορία του δικαιούμενου άσυλο, αλλά η προσέλευσή τους οφείλεται στην αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης ή στην αποφυγή των δυσμενών συνεπειών της σύγκρουσης και της φτώχειας στη χώρα προέλευσης. Οι άνθρωποι αυτοί που είναι πια η μεγάλη μάζα του πληθυσμού των τελευταίων ετών είναι πρόσωπα που δεν μπορούν να επωφεληθούν οιασδήποτε μορφής τακτοποίησης, καθώς οι λεγόμενες νομιμοποιήσεις παρανόμως εισερχομένων έχουν ένα ιστορικό όριο -το 2004 και το νόμο 3386. Από το 2004 και εντεύθεν οι άνθρωποι δεν μπορούν να τακτοποιηθούν: αυτό σημαίνει ότι η χώρα μας έχει ένα σκοτεινό αλλά διαρκώς αύξοντα αριθμό αλλοδαπών, χωρίς χαρτιά, που δεν μπορούν να φύγουν και ο νόμος τούς στερεί τη δυνατότητα οιασδήποτε κοινωνικής μέριμνας εφόσον δεν είναι νομιμοποιημένοι. Ετσι, αυτοί ωθούνται στην εξαθλίωση και κυρίως στην εκμετάλλευση: εξ ου και τα φαινόμενα της ακραίας εκμετάλλευσης σε όλες τις αγροτικές περιφέρειες όπως με τις φράουλες στην Πελοπόννησο. Αυτοί είναι ο σκοτεινός αριθμός των νέων εν δυνάμει δουλοπάροικων». *
