Προσπάθησα να το βάλω εδώ αλλά δεν βγαίνει. Πηγαίντε στην ιστοσελίδα του Πιτσιρικου για βίντεο από χτεσινά δρώμενα στην Κερατέα…

Μήνυμα της Κωνσταντίνας Κούνεβα

(Ευχαριστώ την ΕΜ που μου το προωθησε)

Η ρίζα της φιλοσοφίας της ζωής ξεκινά από τη στοργή και τη συμπόνοια.

Τα αποτελέσματα των ενεργειών μας ωριμάζουν επάνω μας και αυτό τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει.

Ενας κρύσταλλος παίρνει το χρώμα του υφάσματος στο οποίο έχει τοποθετηθεί. Λευκό, κόκκινο, μαύρο και τα λοιπά. Με τον ίδιο τρόπο, το περιβάλλον και οι συνθήκες στα οποία ζούμε επηρεάζουν την κατεύθυνση της ζωής μας.

Στέλνω χαιρετίσματα σε όλους και ιδιαίτερα στους 300 συναδέλφους απεργούς πείνας.

Η γνώμη μου είναι να συνεχίζουν να ζητούν νομιμοποίηση. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να γίνουν δεκτές οι εργάσιμες μέρες που πραγματοποίησαν, αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν.

Χρειάζεται ξανά νομοθετική ρύθμιση και πιο σκληρός έλεγχος στον εργοδότη, γιατί με την κρίση πιο πολλοί εργαζόμενοι είναι χωρίς ασφάλιση, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους (Ελληνες ή ξένοι), πράγμα το οποίο θα είναι καταστροφικό και γι’ αυτούς και για την Ελλάδα.

Αυτοί οι άνθρωποι για να παραμένουν στην Ελλάδα σημαίνει ότι έχουν έσοδα που τους επιτρέπουν να ζουν. Δεν έχουν κλέψει, δεν έχουν εγκληματίσει, δεν θέλουν να γίνουν παραβατικοί. Θέλουν με κανονικό τρόπο να συνεχίζουν να ζουν νόμιμα και με αξιοπρέπεια τη ζωή τους.

Πρέπει να βρεθεί τρόπος να μπορούν να αποδείξουν ότι δουλεύουν.

Πώς γίνεται οι πολυεθνικές εταιρίες να κινούνται ελεύθερα σε όλη τη Γη και ο άνθρωπος να είναι συνέχεια περιορισμένος;

Κωνσταντίνα Κούνεβα

Αθήνα, 8 Φεβρουαρίου 2011

Μήνυμα του Στάθη Δρογώση

(Ευχαριστώ την ΑΖ που μου το προώθησε)

Δέχτηκα να παίξω με την μπάντα μου στη συναυλία αλληλεγγύης για τους απεργούς πείνας στην αρχή για να δείξω τη συμπαράστασή μου σε αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

Όταν όμως διάβασα τα κείμενά τους και είδα την αξιοπρεπή στάση τους κατάλαβα ότι δεν έχουν ανάγκη τη δική μου συμπαράσταση.

Εμείς έχουμε ανάγκη αυτούς τους ανθρώπους.

Τους έβρισαν , τους συκοφάντησαν, τους απείλησαν και τους έστειλαν να πεθάνουν σε ένα άλλο κτήριο για να μην λερώσουν τη Νομική.

Εισαγγελείς υπουργοί δημοσιογράφοι θεώρησαν επιθετική την κίνηση της απεργίας πείνας.¨Επαιζαν με τις λέξεις όπως στο 1984 του Orwell και βάφτισαν τα θύματα θύτες.

Και όμως αυτοί οι τριακόσιοι άνθρωποι δεν λύγισαν. Και συνεχίζουν την απεργία πείνας με ένα κουράγιο και με μια αξιοπρέπεια που θα έπρεπε να κάνει όλη την ξενοφοβική και συντηρητική ελληνική κοινωνία να ντρέπεται.

Θα παίξω λοιπόν στη συναυλία για να πάρω εγώ κουράγιο από αυτούς τους ανθρώπους.

Θα παίξω για να σώσω κι εγώ ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Θα παίξω για να το πω στο παιδί μου όταν με ρωτήσει «τι έκανες τότε που οι φασίστες μας κουνούσαν το δάχτυλο από την τηλεόραση;»

Θα παίξω για να μου δώσουν δύναμη αυτοί οι βασανισμένοι άνθρωποι.

Προσκυνώ…

(Ευχαριστώ τον ΣΧ που μου το προώθησε – το κείμενο είναι στα Αγγλικά και από κάτω μεταφρασμένο στα Ελληνικά)

Before the Law (school)

Author: Costas Douzinas*

Published in the Greek Left Review

What is the role of legal education, what does it mean to learn the law? The law teacher’s first duty is to understand and teach the language of justice, the breath, spirit and equity that should move the body of law. A law without justice is dead letter, body without soul, remnants and ruins of an honourable tradition. A law (nomos) worthy of the name nemei and katanemei, distributes and separates. But it does so by placing the requirements of absent justice and ideal equity above the demands of power and abuses of wealth. Justice departs when the law does not meet its own self-professed criteria but much more when the whole law (and its teaching) does not account itself to the altar of justice. It should not be necessary to remind this to the children of Antigone.

Our law courts are adorned with a blind-folded Justitia (the role of the blindfold is to stop her from seeing the concrete characteristics of the person who comes to the law by placing the abstract logic of the institution above the warm glow of justice). The law school on the other hand has at its pules (gates) a wide-eyed dike who looks the other in the face and promises infinite justice. Those who forget this when they teach and practice law become functionaries and accountants of power, not leitourgoi tou kratos dikaiou but servants tou kratous. The distance between the state and the state of law (rechtstaat, rule of law) is always small but when justice exits the law state and law become identical, law the language of a power-crazed sovereign.

But what is justice? We are surrounded by injustice but we don’t often know where justice lies. The most painful witness of our time is the widely-felt belief that justice has miscarried. It has been aborted in the IMF measures and the Athens ghettos, in the unemployed and the salary cuts for the low-paid and pensioners, in the treatment of the refugees in the camps in the Greco-Turkish borders and the wall built to keep the poor out and the Greeks in. Its violent miscarriage is evidenced by the recent decision of the European Court of Human Rights according to which sending refugees back to Greece amounts to torture, inhuman and degrading treatment because of their inhuman living and detention conditions and because Greece virtually never gives political asylum to refugees. Belgium which was condemned for taking Greece as a humane place and sending back an Afghan refugee and the other Europeans will henceforth deal with the Greek government as it deserves: the violator of the basic dignity of the wretched of the earth. There is no a-sylum (lack of violence, absence of abuse) in Greece, the refugees and the immigrants are violated. The University asylum offers a small compensation for this much greater violence.

Justice is miscarried when the Law and University Professors attempt to ‘empty’ the law school from the hunger strikers who took to sleeping there. The emptying of the strikers is the emptying of justice from the house of law. What do the people in the Law School want? To make us take notice of their meagre, poor insignificant existence, to ask for basic labour protections and minimum living conditions. The minimum recognition that they live here, work here but are treated worse than convicts on chain gangs. They are just saying ‘we the invisible, the uncounted and undocumented are next to you and part of what you are and what you are becoming.’ They are people punished not for what they have done (criminality or illegality) but for who they are, not for their evil but for their abject innocence. The Greek sans papiers are homines sacri, persons who as legally non-existent are non-persons and can be treated in the most cruel way by the state or individuals, employers, landlords or the screaming minority in the street.

We will hear of course that Greece is a human rights country. We teach our constitution and rights in the Law School, we have human rights organisations, societies, intellectuals, ministries, ombudsmen and institutions who promote them. They keep telling us that human rights belong to humans on account of their humanity and not of a narrower membership such as nation, state or group. This is a comforting thought. But when we look at the law school immigrants, these claims appear as one of those paradoxical half-truths that litter our ideology. Protesting against the worst abuses today in Greece, asking to be seen, heard and acknowledged in a minimum way, even if they need to die to do it, is the greatest service that these people offer to law and the law school. They are putting professors and students face to face with what they should be teaching and learning but so many times are not. Their sacrifice (sacer facere) will be a making sacred, a bridging of law and the teaching of law with that sense of infinite justice and hospitality, of which we can never say ‘here it is’ ‘we have served it’ ‘now the world is good’.

If they are ‘emptied’ from the house of law, the law which for these few hours and days has been filled with the idea of justice or, rather the protest against absolute injustice, we will never again deserve to teach law there or to pretend that our law and teaching has anything to do with justice.

————————————–

* Professor of Law and Director of the Birkbeck Institute for the Humanities, University of London

Του Κώστα Δουζίνα

(Μετάφραση Χαρά Κούκη

Από το Greek Left Review

Ποιος είναι ο ρόλος της νομικής παιδείας, τι σημαίνει το να μαθαίνει κανείς το νόμο; Το πρώτιστο καθήκον των δασκάλων του νόμου, είναι να κατανοούν και να διδάσκουν τη γλώσσα της δικαιοσύνης, την αναπνοή, το πνεύμα και την αμεροληψία που θα έπρεπε να κινεί το σώμα του νόμου. Νόμος χωρίς δικαιοσύνη είναι κενό γράμμα, σώμα δίχως ψυχή – υπολείμματα απλώς και ερείπια μιας έντιμης παράδοσης. Ένας δικηγόρος που θέλει να είναι άξιος του ονόματός της, νέμει και κατανέμει. Θέτει τις απαιτήσεις της απούσας δικαιοσύνης και της ιδανικής ισότητας ενώπιον της, πάνω από τα αιτήματα της εξουσίας και των καταχρήσεων του πλούτου.

Η δικαιοσύνη εκλείπει, όχι μόνο όταν δεν πληρούνται τα κριτήρια, που ο ίδιος ο νόμος έχει θέσει στον εαυτό του, αλλά πολύ περισσότερο, όταν το σύνολο της Νομικής (και η διδασκαλία της) δεν λογοδοτεί, η ίδια, στο βωμό της δικαιοσύνης. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να το θυμίσω αυτό στα παιδιά της Αντιγόνης. Η Θέμιδα, που κοσμεί τα δικαστήρια μας, έχει δεμένα τα μάτια της, ακριβώς για να μην δει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του προσώπου, που έρχεται ενώπιον του νόμου (τοποθετώντας την αφηρημένη λογική του θεσμού πάνω από τη ζεστή λάμψη της δικαιοσύνης).

Η Νομική σχολή από την άλλη πλευρά, έχει στο σφυγμό της ένα ανάχωμα ορθάνοιχτο, που κοιτάζει τον άλλο στο πρόσωπο και υπόσχεται άπειρη δικαιοσύνη. Εκείνοι, που το ξεχνούν αυτό, όταν διδάσκουν ή ασκούν τη δικηγορία, μετατρέπονται σε λογιστές της εξουσίας και υποχείρια της. Από λειτουργούς του κράτους Δικαίου, μετατρέπονται σε υπηρέτες του κράτους. Η απόσταση μεταξύ Κράτους και Κράτους Δικαίου, είναι πάντοτε μικρή, αλλά όταν η δικαιοσύνη εκπίπτει του νόμου, τότε τα δύο καθίστανται ταυτόσημα – ο νόμος σαν γλώσσα μιας τρελής από δύναμη κυριαρχίας.

Τι είναι, όμως, δικαιοσύνη; Βλέπουμε ότι μας περιβάλει η αδικία, αλλά συχνά δεν γνωρίζουμε που βρίσκεται η δικαιοσύνη. Η πιο οδυνηρή μαρτυρία της εποχής μας, γι’αυτό, είναι η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι η δικαιοσύνη έχει εκλείψει. Ότι δικαιοσύνη, δεν υπάρχει στα γκέτο της Αθήνας, δεν υπάρχει για τους ανέργους. Ότι ματαιώνεται με την λήψη των μέτρων του ΔΝΤ, τις περικοπές μισθών για τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους, ή με την αντιμετώπιση των προσφύγων στα στρατόπεδα του Έβρου και το τείχος, που ετοιμάζεται για να κρατήσει τους φτωχούς εκτός και τους Έλληνες εντός.

Η βίαιη αποβολή της δικαιοσύνης, αποδεικνύεται από την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία η αποστολή προσφύγων στην Ελλάδα, ισοδυναμεί με βασανιστήρια, απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση. Αιτία γι’αυτήν την απόφαση είναι η απάνθρωπη διαβίωση και οι συνθήκες κράτησης, καθώς και το γεγονός ότι η Ελλάδα, ουσιαστικά ποτέ, δεν δίνει άσυλο στους αιτούντες πρόσφυγες.

Από το γεγονός, ότι το Βέλγιο καταδικάστηκε, επειδή θεώρησε την Ελλάδα ως ένα ανθρωπιστικό κράτος, στο οποίο μπορεί να αποστείλει πίσω έναν Αφγανό πρόσφυγα και τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη, που στο εξής θα ασχοληθούν με την ελληνική κυβέρνηση, όπως της αξίζει: σαν τον παραβάτη της στοιχειώδους αξιοπρέπειας των εξαθλιωμένων αυτής της γης. Δεν υπάρχει ασυλία στην Ελλάδα – οι πρόσφυγες και οι μετανάστες συλούνται. Το Πανεπιστημιακό άσυλο, προσφέρει μια ελάχιστη αποζημίωση για αυτή την πολύ μεγαλύτερη σύληση.

Η δικαιοσύνη, θα ναυαγήσει την στιγμή που ο Νόμος και οι πανεπιστημιακοί καθηγητές θα επιχειρήσουν να ‘εκκενώσουν’ την σχολή της Νομικής, από τους απεργούς πείνας που την κατέλαβαν, ώστε να έχουν ένα μέρος να κοιμούνται. Πετώντας έξω τους απεργούς, αυτό που θα πετάξουν έξω από την Σχολή του Νόμου, είναι η δικαιοσύνη. Γιατί, τι είναι ακριβώς αυτό που ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι, μέσα στην σχολή της Νομικής? Να μας κάνουν, να προσέξουμε, επιτέλους, την αδύναμη και ασήμαντη ύπαρξη που έχουν για μας. Διεκδικούν τις απαραίτητες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Την ελάχιστη δυνατή αναγνώριση ότι ζουν εδώ, εργάζονται εδώ, ωστόσο τους μεταχειρίζονται χειρότερα απ’ ότι σε καταδικασμένους σε ισόβια.

Αυτό που, απλά, λένε είναι: “είμαστε εμείς που δεν μας βλέπετε, δεν μας λαμβάνετε υπόψη, δεν μας δίνετε ταυτότητα, εμείς που είμαστε δίπλα σας και ανήκουμε σε αυτό που είστε και σ’ αυτό που γίνεστε”.

Είναι οι άνθρωποι που τιμωρούνται, όχι γι αυτό που έχουν κάνει (εγκληματικότητα ή παρανομία), αλλά, γι αυτό που είναι. Όχι γιατί κουβαλούν ένα κακό, αλλά για την εξαθλιωμένη τους αθωότητα.

Οι δικοί μας ‘sans papiers’ (χωρίς χαρτιά), είναι οι homines sacri, άτομα που επειδή δεν έχουν νομική υπόσταση, δεν λογαριάζονται ως άτομα και γι αυτό υφίστανται τις χειρότερες βαναυσότητες από κράτη ή άλλους ανθρώπους, εργοδότες, ιδιοκτήτες ή μειοψηφίες, που κραυγάζουν δίπλα τους στον δρόμο.

Θα ακούσουμε και πάλι, τα προφανή, πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επειδή, διδάσκουμε το Σύνταγμα και τις σχετικές διατάξεις στις σχολές της Νομικής, διαθέτουμε πλήθος οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κοινότητες, διανοούμενους, υπουργεία, συνηγόρους και θεσμούς που τα προάγουν. Αλίμονο. Δεν σταματάνε να μας επαναλαμβάνουν πως τα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκουν σε όλους μας επειδή, ακριβώς, είμαστε μέρος της ανθρωπότητας, κι όχι επειδή συνδεόμαστε με κάτι πιο συγκεκριμένο, όπως ένα έθνος, ένα κράτος ή μία ομάδα. Κι αυτό, ακούγεται πραγματικά παρηγορητικό.

Όταν, ωστόσο, γυρίσουμε το βλέμμα στους μετανάστες της νομικής σχολής, οι παραπάνω διακηρύξεις φαντάζουν αντιφατικές και ψευδείς αξίες της ιδεολογίας μας. Καταγγέλλοντας τις χείριστες παραβιάσεις σήμερα στην Ελλάδα, διεκδικώντας το δικαίωμα να γίνουν ορατοί και αντιληπτοί – έστω και ελάχιστα, έστω και με το τίμημα της ζωής τους – αυτοί οι άνθρωποι, προσφέρουν την πιο σημαντική υπηρεσία που θα μπορούσαν, στον Νόμο και την Νομική Σχολή. Φέρνουν αντιμέτωπους τους καθηγητές και τους φοιτητές, με όσα θα πρεπε να διδάσκουν και να διδάσκονται, αλλά τις περισσότερες φορές αγνοούν.

Η θυσία τους (sacrificium) σημαίνει ιεροποίηση (sacer facere) και θα ‘ναι πράγματι μια πράξη ιερή – σύνδεση του εγκόσμιου με το άγιο, ένα γεφύρωμα του νόμου και της διδασκαλίας του, με την άπειρη δικαιοσύνη και την ατελεύτητη φιλοξενία, για τις οποίες δεν μπορούμε ποτέ να πούμε, ότι είναι εδώ, ότι τις κατέκτησε τώρα ο κόσμος, κι εμείς μέσα σε αυτόν και ότι άρα, ο κόσμος είναι ‘καλός’.

Αν πετάξουμε έξω αυτούς τους ανθρώπους, από την σχολή όπου διδάσκεται ο Νόμος, ένας νόμος που για ελάχιστες ώρες και μέρες κατακλύστηκε με την ιδέα της δικαιοσύνης, ή, καλύτερα, με την διαμαρτυρία ενάντια στην απόλυτη αδικία, τότε πραγματικά δεν θα μας αξίζει να γυρίσουμε ξανά στον ίδιο χώρο, για να διδάξουμε το Νόμο, ή να υποκρινόμαστε ότι ο νόμος που διδάσκουμε, έχει οποιαδήποτε σχέση με την δικαιοσύνη.

Ο Κώστας Δουζίνας είναι καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου, στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου

Άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη, καθηγητή στο τμήμα Πολιτικών επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Πηγή: alterthess

Κρίνοντας εν θερμώ ένα τόσο σημαντικό συμβάν της ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας όπως η παρισινή Κομμούνα, η Γεωργία Σάνδη, συγγραφέας με προέλευση από τη μετριοπαθή Αριστερά της εποχής της, σημείωνε ότι αυτά που συμβαίνουν τώρα στο Παρίσι είναι απλώς ένα ‘γεγονός’ (fait) που δεν έχει καμιά πολιτική και ιστορική σημασία. Η Κομμούνα, έλεγε, δεν θα αφήσει τίποτα πίσω της αφού συνιστά ένα επεισόδιο συλλογικής μέθης δίχως καμιά αξία για τους φιλοσόφους[1].

Αν ένας τέτοιος παρατηρητής μπορούσε να κάνει μια τέτοια εξωφρενικά άστοχη υπόθεση για ένα από τα ιδρυτικά γεγονότα της δημοκρατικής και επαναστατικής νεωτερικότητας, τι θα μπορούσε άραγε να πει για τον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008; Μάλλον θα συνυπόγραφε την γνώριμη σε πολλούς Έλληνες διανοουμένους απαξιωτική τοποθέτηση που συμπυκνώνεται στη φράση: πολύ κακό για το τίποτα. Ο Δεκέμβρης εξαρχής και ιδίως στη συνέχεια θεωρήθηκε από πολλούς ως μια κραυγή δίχως νόημα, ένα θερμό αστυνομικο-δημοσιογραφικό χρονικό, ένα «φεστιβάλ» βίας και μιμητικών σκιρτημάτων αντίδρασης. Οπότε, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς, ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς, πολιτικά, μαζί του.

Το πρόβλημα ωστόσο με πολλές από τις ερμηνείες αλλά και τις «οικειοποιήσεις» του Δεκέμβρη βρίσκεται νομίζω στην μια ή άλλη αυταπάτη καθαρότητας. Οι προβολές της ιδεολογίας διαμεσολαβούν προφανώς τις πρακτικές, τους λόγους, τις πολλαπλές χειρονομίες για να φτιάξουν την πρότυπη και αρεστή εικόνα του Δεκέμβρη. Έτσι για παράδειγμα ο κοινωνικός αναρχισμός προβάλλει κυρίως το αμεσοδημοκρατικό μήνυμα της εξόδου από την πλάνη της αντιπροσώπευσης, η ριζοσπαστική αριστερά επιμένει στον λανθάνοντα αντικαπιταλισμό μιας αυθόρμητης κινητοποίησης, οι λογής «εξεγερσιακοί ατομικιστές» θαμπώνονται πάντοτε από τις φλόγες της εξέγερσης εναντίον της «τάξης». Αντίστοιχα, οι παιδαγωγοί βλέπουν την κρίση ταυτότητας μεσοαστών εφήβων και μετα-εφήβων ενώ ποικίλοι τιμητές καταδικάζουν τον Δεκέμβρη ως το ίδιο το νεοελληνικό μικροαστικό χάος που ενίοτε παρέχει στην «ανομία» ιδεολογικά διαπιστευτήρια ανατρεπτικότητας.

Για όλα αυτά έχω μιλήσει και δεν θέλω να επαναλάβω πράγματα ειπωμένα. Αυτό που αξίζει να σκεφτούμε σήμερα, δυο χρόνια μετά, είναι κάτι διαφορετικό προς τις μυθικές ή απομυθευτικές, φετιχιστικές ή «περιφρονητικές» πιρουέτες γύρω από τον Δεκέμβρη. Να αναγνωρίσουμε σε αυτό το σύνθετο συμβάν την αντίφαση και τις εντάσεις που διαπερνούν κάθε κοινωνική έκρηξη σε εποχές μεγάλης ρευστοποίησης των παραδοσιακών κοινωνικών και πολιτικών συμβολαίων. Εκ των υστέρων και με βάση τις πυκνές εμπειρίες του τελευταίου χρόνου μπορούμε να πούμε ότι ο Δεκέμβρης και «έδειξε» και «σήμανε» πολλά. Ότι δηλαδή δεν υπήρξε μια μαύρη τρύπα του νοήματος αλλά μια βίαιη πύκνωση των αφανών διεργασιών μιας ολόκληρης περιόδου. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά τρία σημεία:

– Την αδυναμία των πολιτικών μηχανισμών, ακόμα και αυτών που θέλουν να εκφράζουν την πιο «αμιγή» αντιπαλότητα στην παραδοσιακή πολιτική, να εκπροσωπήσουν υπαρκτά τμήματα της κοινωνίας τα οποία δυσφορούν ή συμπιέζονται ασφυκτικά από τις διαδικασίες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

– Την απότομη πτώση προσδοκιών και την κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού της περίφημης μεσαίας τάξης, κρίση η οποία αντανακλά με ξεχωριστή ένταση στις νεότερες ηλικίες της.

– Το τέλος του μεταπολιτευτικού συμβολαίου της ευημερίας και το πέρασμα σε μια φάση διαρκούς λιτότητας με τους όρους ενός νεοφιλελευθερισμού της δομικής αναμόρφωσης.

Η αντιφατικότητα του Δεκέμβρη δεν οφείλεται, όπως λένε πολλοί στην ανανεωτική αριστερά, στο γεγονός ότι οι αντιεξουσιαστικοί κώδικες «καθόρισαν» το πεδίο εις βάρος της «πολιτικής», εις βάρος της παραγωγικότητας των πολιτικών αιτημάτων, της θετικότητας που πρέπει να διαθέτει ένα κοινωνικό κίνημα κλπ.

Η αντίφαση ή αλλιώς οι «ακάθαρτες» πλευρές του Δεκέμβρη, οι πλευρές εκείνες που ενδεχομένως ενόχλησαν, σόκαραν και δημιούργησαν ανάμικτα αισθήματα, είναι η ίδια η αλήθεια της στιγμής που ζούμε και σήμερα. Αυτή η αλήθεια περιέχει μια διαρκή ταλάντωση μεταξύ δυσφορίας και αισθημάτων συλλογικής αδυναμίας, μεταξύ θυμού και κυνισμού, μεταξύ της επιθυμίας για έξοδο από το άγος της κρίσης και μιας κοινωνικής κόπωσης που εμποδίζει την πολιτική φαντασία να προχωρήσει πέρα από τη στιγμή της άρνησης και της αυτοανάλυσης.

Το ότι ο Δεκέμβρης δεν περιέκλειε μόνο ενέργεια και διαθεσιμότητα (σύγκρουσης) αλλά και βουβή κόπωση και βάθος αμηχανίας φάνηκε στη συνέχεια. Και μπορεί να πει κανείς ότι αυτή του η «διπλότητα» (ύψωση της έντασης/ κόπωση, εξέγερση/ βύθιση στις σιωπές του κοινωνικού) είναι ο μυστικός κώδικας που ρυθμίζει τη συγκυρία ολόκληρη.

Το βλέπουμε σήμερα: πολλοί φαντάζονται μια επερχόμενη κοινωνική θύελλα ως ένα είδος μυθικής επανάληψης ενός Δεκέμβρη. Ο Δεκέμβρης τροφοδοτεί τις μεσσιανικές προσδοκίες ενός ολόκληρου χώρου και όχι μόνο εκείνων που διαβάζουν την Ιστορία ως μια σειρά εφόδων της αγνής βούλησης εναντίον της ρουτίνας και των «δομών».

Αλλά μια τέτοια κατάχρηση του παρελθόντος είναι μάταιη και παραπλανητική. Πρέπει να πάμε παρακάτω, να αρνηθούμε τους κακέκτυπους μεσσιανισμούς, τους ευσεβείς πόθους και τα παιχνίδια της «οικειοποίησης», την ιδεολογική μυστικοποίηση.

Το ζητούμενο σήμερα είναι πιστεύω η υπέρβαση των περιφρονητικών και των αποθεωτικών προβολών αυτού του γεγονότος. Και μια τέτοια υπέρβαση προϋποθέτει ότι σκύβουμε σοβαρά πάνω από τις νέες θεσμικές και υλικές αρχιτεκτονικές που δημιουργεί η κρίση. Μια τέτοια υπέρβαση απαιτεί συλλογικές απαντήσεις στην ολιγαρχική εκτροπή της κυρίαρχης πολιτικής τάξης αλλά και στην βίαιη αναδιάρθρωση υπέρ ενός «καθαρού» και επιθετικού καπιταλισμού.

Μέσα στον Δεκέμβρη αναδύθηκαν διάχυτες επιθυμίες ισότητας, αρνήσεις ενός αντικοινωνικού μοντέλου «ανάπτυξης», αναζητήσεις νέων πηγών κοινωνικής αλληλεγγύης πέρα από τις ιεραρχίες του πλούτου και του status. Αυτές οι απαιτήσεις έχουν μια ηθικοπολιτική βαρύτητα που πρέπει να ενδιαφέρει κάθε ριζοσπαστική δύναμη πέρα από ιδεολογικές και κοσμοθεωρητικές «καθαρότητες». Ωστόσο ο ίδιος ο Δεκέμβρης δεν προσφέρει απαντήσεις στα διλήμματα και στις σύνθετες απορίες της περιόδου που ζούμε. Ζητώντας από εκείνες τις μέρες να φωταγωγήσουν τις αμηχανίες και τις ανεπάρκειες του σήμερα δεν αποδίδουμε δικαιοσύνη στο γεγονός. Επενδύουμε απλώς στη φαντασμαγορία του. Και αυτό ενίοτε είναι χειρότερο και από την ξεκάθαρη περιφρόνηση του τιμητή…

[1] George Sand, Επιστολή στον Αλέξανδρο Δουμά Υιό, 22 Απριλίου 1871, Στο Correspondance, τ.6, σ. 115.

Πηγή: Ηλεκτρονικός Αναγνώστης

“Ανησυχία: Μια καταγραφή του αυθόρμητου τον Δεκέμβριο του 2008” είναι ο τίτλος του λευκώματος σε επιμέλεια του Ευθύμιου Γουργουρή και του Αλέξανδρου Κυριακόπουλου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2009, ένα χρόνο μετά την εξέγερση. Πρόκειται για μια συλλογή με προκηρύξεις, αφίσες και φωτογραφίες σε 289 έγχρωμες σελίδες που προσπαθούν να καταγράψουν το στίγμα όσων συνέβησαν στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.

Το βιβλίο κυκλοφορεί τυπωμένο με τιμή € 19,00, αλλά έχει ανέβει από τις εκδόσεις Καστανιώτη και στο issuu.com, όπου μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν μέσα από τον browser με τα ιδιαίτερα εξελιγμένα εργαλεία ανάγνωσης του issuu ή, κάνοντας μια δωρεάν εγγραφή στο issuu.com ή sign in με το λογαριασμό που ήδη έχετε, να το κατεβάσετε σε PDF στον υπολογιστή σας. Μπορείτε επίσης να το κάνετε embed στο blog ή το site σας όπως έχω κάνει κι εγώ στο τέλος του post (κάντε κλικ πάνω στο βιβλίο για full screen, πατήστε escape όταν είστε στο full screen για να επανέλθει στις αρχικές διαστάσεις).

Η περιγραφή του βιβλίο από το site του εκδότη:

Ένας χρόνος μετά. Η συλλογική μνήμη έμεινε να θυμάται τις καταστροφές και τις οδομαχίες. Ενδεχομένως να μην άκουσε ποτέ για έναν κόσμο ο οποίος τον Δεκέμβρη του 2008 ονειρευόταν. Έναν κόσμο που έζησε μέσα στα κείμενα και στις προκηρύξεις που μοιράζονταν σε πορείες και καταλήψεις. Στα πεταμένα φέιγ βολάν και στα έκτακτα έντυπα δρόμου που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι. Ένα κόσμο που αποτυπώθηκε στους τοίχους της πόλης με ζωγραφιές, γκραφίτι, αφίσες, αυτοκόλλητα και συνθήματα. Πότε με ύφος καταγγελτικό πότε με ονειροπόλο, ο κόσμος αυτός υπήρξε. Ανησύχησε.

Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Κυριακόπουλος και ο φωτογράφος-γραφίστας Ευθύμιος Γουργουρής συγκέντρωσαν στο λεύκωμα Ανησυχία όσο περισσότερα ντοκουμέντα από τον κόσμο αυτό μπόρεσαν, προτού αυτά οριστικά χαθούν.

[issuu layout=http%3A%2F%2Fskin.issuu.com%2Fv%2Flight%2Flayout.xml showflipbtn=true documentid=091217082055-3014bddadd37479b98f0bfda5f072f00 docname=anisixia username=blackpr loadinginfotext=%CE%91%CE%9D%CE%97%CE%A3%CE%A5%CE%A7%CE%99%CE%91 showhtmllink=true tag=politics width=420 height=316 unit=px]

Αυτές τις μέρες το email μου είναι γεμάτο μηνύματα. Περισσότερα από συνήθως. Αυθόρμητες διαδικτυακές ‘κουβέντες’, μικρές ‘παρέες’ (κάθε παρέα διαφορετική, ανάλογα με το τι cc έκανε ο αποστολέας). Links για άρθρα, βίντεο, σχολιασμοί… Μέσα σε όλα ήρθε κι αυτό από την Μ.Κ., άρθρο του Φώτη Γεωργελέ στο Βημα…

Πηγή: Το Βήμα

«Πλούσια θα είναι η επόμενη φορά»
Κυριακή 25 Απριλίου 2010
Φώτης Γεωργελές

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα το κλάψω ιδιαίτερα το τέλος αυτού του easy living. Γιατί νομίζω ότι ήταν μαύρο living και καθόλου easy. Ναι, σίγουρα ζούσαμε παραπάνω από τις δυνατότητές μας, ναι, ξοδεύαμε περισσότερα απ΄ όσα βγάζαμε, ζούσαμε με δανεικά. Ισως όμως γι΄ αυτό ακριβώς, επειδή ο πλούτος ήταν ψεύτικος, αντιμετωπίζαμε τα λεφτά κάπως σαν προϊόν εγκλήματος, δεν ήταν δικά μας και στο βάθος το ξέραμε. Γι΄ αυτό υιοθετήσαμε και μια εκδοχή του easy living φτωχομαφιόζικη. Και δεν εννοώ μόνο την υποτιθέμενη, ο Θεός να την κάνει, ελίτ με τους χοντρούς σβέρκους και τα πούρα. Αλλά και τον έρημο τον ανθρωπάκο που δουλεύει, λιώνει, πατάει επί πτωμάτων, δανείζεται, χρεώνεται για να πάρει ένα ακριβό ή πανάκριβο αυτοκίνητο, άχρηστο στην πόλη χωρίς δρόμους, χρήσιμο μόνο για μια στιγμή, μπας και του το βάλει ο παρκαδόρος πρώτη σειρά στην παραλιακή. Μήπως έτσι γίνει και ο ίδιος πρώτη σειρά.

Αυτή η “πλούσια και εύκολη” ζωή των προηγούμενων χρόνων ήταν τόσο πλούσια όσο τα σαλόνια των “πλουσίων” στις τηλεοπτικές σαπουνόπερες. Οχι πλούσια σπίτια, αλλά όπως οι μικροαστοί νομίζουν ότι είναι τα σπίτια των πλουσίων. Αυτό το Βalkan “ελληνικό όνειρο”, easy living φαινομενικά, ανέδυε ωστόσο όλο και περισσότερο άγχος, εκνευρισμό, νεύρα, ανικανοποίητο, εντεινόμενη υστερία. Πού ήταν οι χαλαροί άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια που απολάμβαναν τη ζωή τους;

Μπα, δεν θα το κλάψω. Επειτα, παρ΄ όλο που προσωπικά πιστεύω ότι η μελαγχολία είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, εν τούτοις είμαι αισιόδοξος. Αν η οικονομική κρίση μας αναγκάσει να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, αν καταλάβουμε τι κάναμε λάθος μέχρι τώρα, στο χέρι μας είναι να δοκιμάσουμε μια δεύτερη φορά για μια καλύτερη προσπάθεια. Αν τώρα στηριχτούμε στις δυνάμεις μας, στα ταλέντα μας, στη δουλειά μας κι όχι στα πακέτα Ντελόρ, τις επιδοτήσεις-μαϊμού και τις αργομισθίες στο Δημόσιο, η δεύτερη φορά θα ΄ναι λιγότερο αστεία και λιγότερο πεινασμένη, θα ΄ναι πιο ουσιαστική, πραγματικά πλούσια. Μπορεί να μην είναι τόσο easy αλλά το living θα ΄ναι πιο cool».

Δημοσιογράφος, εκδότης του free press «Αthens Voice»

Πολλά μπορείς να πεις, για το πόση ‘σαβούρα’ κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Αλλά και πολλά πειράματα κοινωνικής δικτύωσης βγάζουν μαγικά αποτελέσματα. Σε αυτό το βίντεο, η εικονική χορωδία (virtual choir) του Eric Whitacre, μια σύνθεση από δεκάδες φωνές, μαγνητοσκοπημένες ξεχωριστά από κάθε ‘φωνή’ και ανεβασμένη στο youtube. Ο Whitacre μετά, έκανε τη σύνθεση. Και ιδού το αποτέλεσμα…