homeless world cup – ημέρες 4 & 5

1. γιατί παρακολουθήσαμε όλοι μαζί, Έλληνες και Αυστραλοί socceroos τον αγώνα με την Αυστραλία από τον ίδιο πάγκο και χαιρόμασταν το ίδιο για όλα τα γκολ

2. γιατί ποτέ οι παίχτες μας δεν αρνήθηκαν να δώσουν το χέρι σε αντίπαλο, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα

3. γιατί πάντα σέβονται δίκαιες και άδικες αποφάσεις των διαιτητών χωρίς νεύρα και φωνές

4. γιατί ετοιμάσαμε τούρτα και τραγουδήσαμε όλοι μαζί “χρόνια πολλά” σε παίχτη αντίπαλης ομάδας με ελληνική καταγωγή (πριν κερδίσουμε τον αγώνα, και όχι με τη χαρά και την άνεση του νικητή)

5. γιατί τα αγόρια μας προσέχουν πάντα μην χτυπήσουν αντίπαλους παίχτες (ειδικά όταν παίζουν με γυναίκες -ναι, ξέρω ότι αυτό μπορεί να ξεκινήσει διεργασία ομάδας, αλλά είναι συγκινητικό ότι κάποια πράγματα έχουν μεγαλύτερη σημασία από τη νίκη, ακόμα και μετά από 4 συνεχόμενους αγωνες που έχασαν).

6. γιατί στον πάγκο μας πάντα έχουν θέση και οι φίλοι μας, ανεξάρτητα από τη χώρα στη φανέλα που φοράνε

7. γιατί ξέρουν να λένε συγνώμη και ευχαριστώ και να τα εννοούν

8. γιατί παρά τα όσα έχουν περάσει στη ζωή τους μπορούν ακόμη και χαίρονται σαν μικρά παιδιά

Και πέρα από αυτά, από την τελευταία φορά που έγραψα για το Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Αστέγων τα εξής συγκλονιστικά έχουν συμβει: 1. σταμάτησε να βρέχει (ή τουλάχιστον δεν έβρεξε δυο συνεχόμενες ημέρες) και 2. η ελληνική ομάδα έχασε από την Ουαλλία, αλλά στη συνέχεια κέρδισε διαδοχικά την Αυστραλία, την Αυστρία, το Κιργιστάν και τις ΗΠΑ.

Στους δρόμους πια μας χαιρετούν, χθές μας τραγούδησαν και το “Σήκωσέ το, το…” (τη λογοκριμένη έκδοση, όπως καταλάβατε), οι Έλληνες τουρίστες και ντόπιοι έρχονται μας μιλάνε και μας υποστηρίζουν στα παιχνίδια. Υπήρξαν και οι μεμονωμένες περιπτώσεις που χαμογελούσαν μέχρι που άκουσαν τη λέξη “άστεγοι” και μετά έκαναν δύο βήματα πίσω, αλλά ευτυχώς, δεν είναι παρά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Αυτά τα όχι και τόσο λίγα για τώρα, και πάμε ξανά στο γήπεδο, Σλοβενία και Καναδάς για σήμερα..