Μετά από πρόσκληση της Διευθύντριας του 2ου Γενικού Λυκείου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Ελληνικού, η Λένα Ασλανίδου και η Βασιλική Κατριβάνου βρέθηκαν για τρεις συναντήσεις με τους εκπαιδευτικούς του Διαπολιτισμικού Γυμνασίου και Λυκείου. Στις συναντήσεις αυτές επεξεργάστηκαν μαζί τους θέματα που αφορούν στις σχέσεις μέσα στο σχολείο και στη διαδικασία της εκπαίδευσης.
Το Διαπολιτισμικό Σχολείο Ελληνικού λειτουργεί από το 1984. Σήμερα ο μεγαλύτερος αριθμός των μαθητών που φοιτούν στο σχολείο είναι πρόσφυγες. Παιδιά που είτε ζουν με τις οικογένειες τους, είτε βρίσκονται μόνα τους στην Ελλάδα. Οι συνθήκες σε ένα σχολείο με μεγάλο αριθμό παιδιών, τα οποία ζουν ακόμη σε συνθήκες ανασφάλειας, δεν μιλούν την γλώσσα και βρίσκονται σε μια μεγάλη μετάβαση στη ζωή τους, είναι δύσκολες. Πέρα από τους εφευρετικού τρόπους που χρειάζεται να βρίσκει κανείς για να γίνει η διδασκαλία του μαθήματος, ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς των καθηγητών απαιτεί δεξιότητες επικοινωνίας και επίλυσης συγκρούσεων.
Οι συναντήσεις μας είχαν σκοπό την επεξεργασία δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα της σχολικής ζωής και στις σχέσεις με τους μαθητές.
Στις τρεις συναντήσεις μας εστιάσαμε στις παρακάτω θεματικές:
- Επικοινωνία και εντάσεις μεταξύ παιδιών από διαφορετικές χώρες και διαφορετικούς πολιτισμούς και σχέσεις των φύλων.
- Το πως σχετιζόμαστε με τις διαφορετικές φωνές που υπάρχουν μέσα σε ένα σύλλογο καθηγητών.
- Πως θέτω κανόνες που να γίνονται σεβαστοί από τους μαθητές. Σχέσεις με μαθητές ‘ταραξίες’.
Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου είναι όλοι άνθρωποι με όραμα και κατάθεση και αγωνίζονται καθημερινά να βρουν τρόπου για να ενισχύσουν, να εμπνεύσουν και να στηρίξουν τα παιδιά να προχωρήσουν και να αναπτυχθούν στη ζωή τους. Μέσα στη σημερινή κατάσταση, με μαθητές που ζουν την προσφυγική εμπειρία, τα πολλαπλά προβλήματα μοιάζουν άλυτα και τους εμποδίζουν να αναγνωρίσουν τη συμβολή τους στις ζωές και την εκπαίδευση των μαθητών τους.
Κλείνοντας τις συναντήσεις μας τους ζητήσαμε να μας πουν μια καλή στιγμή που θυμούνται. Μερικές από τις απαντήσεις της ομάδας:
… Το χαμόγελο ενός παιδιού που έχει χάσει όλη την οικογένεια του στον πόλεμο, μετά από μια μας συζήτηση.
… Τους μαλώνω για να μην καπνίζουν, όμως όταν με βλέπουν στο λεωφορείο πέφτουν επάνω μου και με αγκαλιάζουν. Αυτές οι αγκαλιές των μαθητών στο λεωφορείο με γεμίζουν τόσο πολύ, που ξεχνάω όλη την κούραση και την ένταση.
… Όταν καταφέρεις να σε εμπιστευτούν και να σου μιλήσουν για προσωπικές δυσκολίες και μπορείς να τους κατευθύνεις για να πάρουν την κατάλληλη βοήθεια.
… Όταν ακούς να σου λένε Thank you teacher!
Ευχαριστούμε και εμείς με τη σειρά μας τους καθηγητές, για την εμπιστοσύνη, το άνοιγμα και το μοίρασμα. Φύγαμε πλουσιότερες και σοφότερες από το σχολείο σας.
Το σχολείο εκδίδει εδώ και 9 χρόνια εκδίδει την εφημερίδα «Χωρίς Σύνορα». Αξίζει να διαβάσετε τεύχη της εφημερίδας, τα οποία μπορείτε να βρείτε εδώ.