Oct 142016
 

Η αλήθεια σχετικά με τους εμβολιασμούς των προσφυγόπουλων που πάνε σχολείο

Πηγή: Το Ποντίκι 

12.10.2016 / Μιχάλης Λαγάνης

em

Βασικό επιχείρημα των γονέων οι οποίοι αντιδρούν στην ένταξη των παιδιών προσφύγων και μεταναστών στα ελληνικά σχολεία, είναι ότι είναι ανεμβολίαστα και συνεπώς πιθανόν να είναι φορείς επικίνδυνων μεταδοτικών ασθενειών, όπως η φυματίωση και η ελονοσία.

Προφανώς, οι συγκεκριμένοι γονείς είτε εθελοτυφλούν είτε δεν έχουν ενημερωθεί ότι πρώτη και κύρια προϋπόθεση προκειμένο ένα προσφυγόπουλο να ενταχθεί στο πρόγραμμα εκπαίδευσης, σ΄ένα δημόσιο σχολείο είναι να έχει κάνει όλα τα απαραίτητα εμβόλια, που συνιστώνται για τα παιδιά της ηλικίας του.

Χαρακτηριστικά, όπως επισημάνθηκε σε πρόσφατη ανακοίνωση της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Υγείας:

“Σε όλα τα Κέντρα Φιλοξενίας που μετέχουν στο πρόγραμμα εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, έχει πραγματοποιηθεί ο εμβολιασμός των παιδιών όπως προβλέπεται από το πρόγραμμα εμβολιασμών που εφαρμόζεται.

Με τη συμφωνία των Υπουργείων Παιδείας και Υγείας, τα Κέντρα Φιλοξενίας εντάσσονται στο πρόγραμμα εκπαίδευσης που εφαρμόζεται στα σχολεία της χώρας ακολουθώντας την εξέλιξη του προγράμματος εμβολιασμού και εφόσον έχει πραγματοποιηθεί εμβολιασμός των παιδιών στο κάθε συγκεκριμένο Κέντρο.

Αυτή την εβδομάδα πραγματοποιήσαμε εμβολιασμούς παιδιών σε 4 καταυλισμούς στη βόρεια Ελλάδα (Δερβένι Διόν, Καλοχώρι, Βαγιοχώρι και Καβαλάρι), ενώ αύριο (σ.σ. σήμερα) θα συνεχίσουμε με τους καταυλισμούς της Σίνδου. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα σε συνεργασία με το Υπουργείο Υγείας οργανώσαμε μεγάλη εκστρατεία ανοσοποίησης, εμβολιάζοντας περισσότερα από 7.000 παιδιά, ηλικίας από 6 εβδομάδων έως 15 ετών. Η θωράκιση αφορούσε σε δέκα κοινές παιδικές ασθένειες (διφθερίτιδα, τέτανος, κοκίτης, ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά, αιμόφιλος ινφλουέντσας, ηπατίτιδα Β, πολιομυελίτιδα και πνευμονόκοκκο). ανέφερε μιλώντας στο “topontiki.gr”  ο Απόστολος Βεΐζης, Διευθυντής Προγραμμάτων των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

“Ανεμβολίαστα ένα στα δύο Ελληνόπουλα”, λένε οι παιδίατροι.

Μπορεί να διαμαρτύρονται και να σχηματίζουν ανθρώπινες αλυσίδες, για να εμποδίσουν μικρά παιδιά να πάνε στο σχολείο, όμως οι Έλληνες γονείς “συλλαμβάνονται” ασυνεπείς όσον αφορά στον εμβολιασμό των δικών τους παιδιών.

“Ο προβληματισμός και ο φόβος των γονέων, η έλλειψη εμπιστοσύνης στις φαρμακευτικές εταιρείες αλλά και η άγνοια σχετικά με τα συστατικά των εμβολίων, δημιουργούν ένα σοβαρό ζήτημα στην εμβολιαστική κάλυψη της Ελλάδας.”, ανέφερε σε ημερίδα για τον εμβολιασμό που διοργανώθηκε πρόσφατα, ο πρόεδρος της Ελληνικής Παιδιατρικής, καθώς και Παγκόσμιας Παιδιατρικής Εταιρείας κ. Ανδρέας Κωνσταντόπουλος.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα αποτυπώνεται στο εμβόλιο κατά της μηνιγγίτιδας Β, καθώς όπως παραδέχονται οι παιδίατροι μόλις 3 στους 10 Έλληνες μαθητές είναι εμβολιασμένοι για την πρόληψη του επικίνδυνου μικροβίου, που εφόσον δεν διεγνωσθεί έγκαιρα μπορεί να στοιχίσει ακόμα και τη ζωή του ασθενούς!

 

nr

πίνακας του Νόρμαν Ρόκγουελ 

Και επειδή η ιστορία κύκλους κάνει, δες κι αυτό το άρθρο από τη Μηχανή του Χρόνου.

Αστυνομικοί συνοδεύουν την 6χρονη Ρούμπι Μπρίτζις, το πρώτο έγχρωμο παιδί που πήγε σε σχολείο λευκών. Την «υποδέχθηκαν» με παιδικό φέρετρο και κατάρες. 50 χρόνια μετά την υποδέχθηκαν στον Λευκό Οίκο… 
 

Πηγή: Μηχανή του Χρόνου

14 Νοεμβρίου 1960, Νέα Ορλεάνη Η 6χρονη Ρούμπι Μπρίτζις ήταν το πρώτο έγχρωμο παιδί που πέρασε το κατώφλι σε σχολείο λευκών. Την συνόδευαν τρεις αστυνομικοί, για να την προστατέψουν. Το πλήθος είχε συγκεντρωθεί για να διαμαρτυρηθεί για την κρατική απόφαση, που επέτρεπε σε μαύρους να πηγαίνουν στα ίδια σχολεία με τους λευκούς. Η Ρούμπι ήταν ένα από τα έξι παιδιά που πέρασαν τις εξετάσεις που θέσπισε η πολιτεία για να κρίνει ποια έγχρωμα παιδιά είχαν τις ικανότητες να καθίσουν στα ίδια θρανία με τα λευκά. Δύο από τα έξι παιδιά επέλεξαν να συνεχίσουν τη φοίτησή τους στο παλιό τους σχολείο, ενώ τα υπόλοιπα τρία πήγαν στο σχολείο δύο μέρες μετά από τη Ρούμπι, στις 16 Νοεμβρίου. Η συμμετοχή στις εξετάσεις ήταν προαιρετική και αρχικά, ο πατέρας της Ρούμπι δεν ήθελε να μπλέξει την κόρη του σε μια τόσο ταραγμένη υπόθεση. Επέμενε όμως η γυναίκα του, που θεωρούσε ότι όφειλαν να συμμετέχουν ενεργά, όχι μόνο για να προσφέρουν καλύτερη μόρφωση στην κόρη τους, αλλά και για να αγωνιστούν για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών….

Έτσι, στις 14 Νοεμβρίου 1960, η 6χρονη Ρούμπι έφτασε στο δημοτικό σχολείο William Frantz. Έξω από το κτίριο περίμεναν οι γονείς όλων των μαθητών του σχολείο και αρνούνταν να αφήσουν τα παιδιά τους να μπουν μέσα. Πετούσαν ντομάτες, φώναζαν, εκτόξευαν προσβολές και κάποιοι είχαν γράψει ρατσιστικά σχόλια στον τοίχο. Η Ρούμπι δεν είχε αντιληφθεί τη σημασία της στιγμής. Όταν είδε τον κόσμο και άκουσε τη φασαρία, θεώρησε ότι γινόταν κάποια γιορτή ή παρέλαση. Ο αστυνομικός που τη συνόδευε, Τσαρλς Μπαρκς, θυμάται ότι η μικρή δεν έδειξε να φοβάται ούτε ταράχτηκε από τις φωνές: «Ακολουθούσε σαν στρατιωτάκι. Ήμασταν όλοι πολύ περήφανοι!» Το μοναδικό πράγμα που την τρομοκράτησε ήταν ένα μικρό ξύλινο φέρετρο, μέσα στο οποίο ήταν ξαπλωμένη μία μαύρη κούκλα. Το είχε φέρει στο σχολείο μία γυναίκα ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Η Ρούμπι έχει δηλώσει πως έβλεπε εφιάλτες με το φέρετρο για μήνες και άρχισε να προσεύχεται κάθε μέρα, πριν φύγει για το σχολείο. Την πρώτη μέρα την πέρασαν στο γραφείο του διευθυντή, καθώς ήταν αδύνατον να γίνει μάθημα με την ένταση που επικρατούσε. Τη δεύτερη μέρα, ο ιερέας Λόιντ Φόρμαν συνόδευσε την 5χρονη κόρη του στο σχολείο, σπάζοντας έτσι το μποϊκοτάζ που είχαν εφαρμόσει οι γονείς. Σταδιακά, όλο και περισσότεροι μαθητές επέστρεψαν στα θρανία. Ωστόσο, για ένα χρόνο, κανείς καθηγητής δεν δεχόταν να διδάξει τη Ρούμπι πέρα από μία δασκάλα, την Μπάρμπαρα Χένρι, η οποία έκανε μάθημα μόνο στην 6χρονη. Ακόμα και όταν η καθημερινότητα επέστρεψε στους κανονικούς της ρυθμούς, μία γυναίκα εμφανιζόταν συχνά στο προαύλιο και απειλούσε τη Ρούμπι πως θα τη δηλητηρίαζε. Ευτυχώς, οι απειλές δεν έγινε ποτέ πράξη, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το «θράσος» της οικογένειας Μπρίτζις πέρασε ατιμώρητο. Ο πατέρας της απολύθηκε και οι παππούδες της έχασαν τη γη που καλλιεργούσαν στο Μισισιπί….

Η Ρούμπι Μπρίτζις δούλεψε για χρόνια σε πρακτορείο ταξιδίων, προτού παραιτηθεί για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Έχει μιλήσει πολλές φορές για την εμπειρία της και τον ρατσισμό που επικρατεί στις ΗΠΑ….

Το 2011, όταν συνάντησε τον Μπαράκ Ομπάμα, στάθηκαν μπροστά στον πίνακα που ζωγράφισε ο Νόρμαν Ρόκγουελ προς τιμήν της και ο πρόεδρος τον ΗΠΑ της είπε: «Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα ήμουν εδώ και δεν θα βλέπαμε μαζί αυτόν τον πίνακα»….